ตอนที่ 12
ผมอยากใช้เวลาว่างนอกจากการเรียนพิเศษในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ของผมเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงทั้งวัน เพื่อที่จะผมจะได้ลืมหน้าไอ้สิกบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายเลยแม้แต่น้อย ชีวิตผมมีไอ้สิกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอมันห่างๆ ผมไปแบบนี้ผมก็เริ่มคิดถึงมัน แม้ว่ามันจะไม่ค่อยได้คุยกับผมมาเกือบสองอาทิตย์แล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังรู้สึกไม่เคยชินสักที
ยิ่งหัวใจผมนั้นรับรู้แล้วว่าตัวเองรักเพื่อนของผมคนนี้ ผมก็ยิ่งคิดถึงมันหนักเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งกลับมาจากสยามหลังเรียนพิเศษและก็เพิ่งกลับมาจากเจอหน้ามันแท้ๆ ผมก็ยังคิดถึงมัน
ไลน์ผมค่อนข้างเงียบเพราะผมไม่ได้คุยกับไอ้สิก ปกติแล้วมันจะเป็นคนที่ทักผมมาบ่อยที่สุด ผมลองกดเข้าไปที่หน้าจอสนทนาระหว่างผมกับมัน ข้อความล่าสุดคือก่อนช่วงที่ผมกับมันคุยกันว่าจะห่างกัน เรียกได้ว่านี่เป็นการไม่คุยกันนานมากที่สุดแล้วสำหรับผมกับไอ้สิก
ผมรู้สึก...เหงา
เมื่อไม่มีอะไรทำและอยู่นิ่งๆ ผมก็ยิ่งฟุ้งซ่าน จึงคิดได้ว่าตัวเองควรทำอะไรบางอย่างที่มีประโยชน์ เช่น อ่านหนังสือเรียนบ้าง ทำการบ้านบ้าง แต่เมื่อทำไปสักพักก็เกิดอาการเบื่อ ผมจึงเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องนอนของผมและก็เข้าเฟซบุ๊กหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานหลายเดือน
ตัวเลขสีแดงที่มุมขวาบนของจอปรากฏตัวเลขจำนวนหลายร้อยเหนือเครื่องหมายคนที่แอดเข้ามาหา
“เชี่ยยยย” ผมตกใจมาก ปกติสามสิบสี่สิบคนแอดมานี่ก็ถือว่าเยอะแล้วนะ แต่นี่เกือบ 800 คนแน่ะ เกิดอะไรขึ้นวะ
ผมลองกดไปที่หน้าเฟซบุ๊กของตัวเอง เมื่อเห็นสิ่งที่เพื่อนมันเริ่มแซวผมก็เริ่มถึงบางอ้อ เพจ ‘เด็กไทยคิวต์บอย’ ได้นำรูปของผมไปลงครับ และก็มีคนเอาเฟซบุ๊กของผมไปแจกในคอมเมนต์ (หรือที่เขาพากันเรียกว่าเปิดวาร์ปนั่นแหละ) ใครหลายๆ คนก็เลยวาร์ปมาแอดเฟซบุ๊กผมกันยกใหญ่
ผมเกาหัวงงๆ มองดูรูปตัวเองที่ไม่ได้ดีเด่อะไรมากในความคิดผม แต่คนกดไลค์เกือบ 6000 พร้อมๆ กับแคปชั่นเสี่ยวๆ ว่า
อยากเป็นไฟให้น้องฟืน (ฟืน ม.5 โรงเรียน XX) รูปนี้ถูกโพสต์เมื่อสองสามวันที่แล้ว ผมมองไปเรื่อยๆ จนเห็นอะไรบางอย่างที่สะกิดใจผม ไม่ใช่ยอดไลค์ที่เยอะอลังการ ไม่ใช่สาวๆ รูปโพรไฟล์น่ารักๆ ที่แอดมามากมาย แต่เป็น...การกดไลค์ของไอ้เชี่ยสิก
แค่การกดไลค์ของมันแค่ครั้งเดียวก็ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ทั้งๆ ที่เราห่างกันแต่มันก็ยังกดไลค์ให้ผมด้วย ผมยิ้มกับความสุขเล็กๆ ของผมอยู่คนเดียวจนกระทั่งเพจได้อัปเดตรูปใหม่ขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
พี่อยากช่วยติวฟิสิกส์ให้จังเลย (ฟิสิกส์ ม.5 โรงเรียน XX) ใต้แคปชั่นเป็นรูปไอ้สิกที่หล่อสัดรัสเซียในชุดไปรเวท ผมรู้ดีว่าวันนี้มันแต่งตัวยังไง ไอ้สิกแต่งตัวเกินอายุด้วยการสวมกางเกงยีนส์ฟอกสีขาดๆ กับเสื้อเชิ้ตลายดอกสีทึมๆ (แบบเท่ๆ น่ะครับ) พร้อมทั้งปลดกระดุมที่คอออกมาสองเม็ด นอกจากนั้นแล้วยังมีพร็อบคือแว่นกันแดดราคาแพงสีดำสนิทที่ดูดีมากๆ เมื่ออยู่บนตัวของมัน
หล่อฉิบหาย
ผมอ้าปากค้างจ้องรูปมันนานมาก ผมรู้ครับว่าฟิสิกส์มันเป็นคนหล่อแถมยังถ่ายรูปขึ้น แต่รูปนี้ถือว่าเป็นรูปใหม่ที่ผมไม่เคยเห็น อีกทั้งยังทำให้ผมใจสั่นระรัวทั้งๆ ที่ผมไม่ได้เห็นดวงตาของมัน
สถานที่ที่มันยืนอยู่คือสยามแน่ๆ มันเต๊ะท่าอยู่แถวๆ รั้วกั้นที่มีฉากหลังเป็นสยามสแควร์ มีการแต่งภาพให้สวยด้วยการทำให้หน้าชัดแต่หลังเบลอ ด้วยความที่มันหล่ออยู่แล้วแถมภาพก็ยังดูดีทำให้ยอดไลค์แบบเรียลไทม์พุ่งกระฉูดหนักมากจนตอนนี้ใกล้จะถึงหนึ่งพันไลค์แล้ว
ทำไมมึงหล่อแบบนี้วะ
ผมกดเซฟรูปนั้นก่อนที่จะมองอย่างตาละห้อย แล้วจึงกดไลค์รูปนั้นเบาๆ เพราะชอบจริงๆ จากหัวใจ
ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึง...แม่งเอ๊ย
พอได้เห็นมันในเฟซบุ๊กก็อยากจะเห็นมันในไอจีอีก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็กดเข้าไปในไอจีของไอ้เชี่ยสิก ภาพที่เพจเด็กไทยคิวต์บอยคือภาพที่มันเพิ่งอัพเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ผมยังทันเห็นคอมเมนต์ขออนุญาตนำภาพเอาไปลงเพจอยู่ใต้รูปของมันอยู่เลย
มันอยู่สยามเหรอตอนนี้?
แคปชั่นของมันต่างจากแคปชั่นรูปมันในเพจอยู่ครับ
ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง #F ผมสะอึกเมื่อได้เห็นแคปชั่นนั้น แฮซแท็กตัวเอฟคืออะไร ชื่อผมเหรอ มันคิดถึงผมเหรอ ผมนั่งห่อตัวอ่านตัวอักษรที่ไอ้สิกพิมพ์ไปมาราวกับคนบ้า
ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินไปนักล่ะก็...ไอ้สิกมันน่าจะหมายถึงผม
ผมพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นด้วยการเข้าไปอ่านคอมเมนต์จากบรรดาเพื่อนๆ ที่ไปกวนตีนไอ้เชี่ยสิก ส่วนใหญ่มักจะชมว่ามันหล่อแบบประชดประชัน แต่แล้วคอมเมนต์ของคนๆ หนึ่งทำให้ผมสะดุด
Starsatayu กูเป็นคนถ่าย ทำไมมึงไม่ติดเครดิตให้ฟะ ไม่นานนักไอ้สิกก็เข้ามาตอบ
Physicscoolcool @Starsatayu นั่งอยู่ข้างกันทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาถามล่ะ หัวใจของผมรู้สึกชาไปชั่วขณะ สตาร์เป็นคนถ่ายรูปสวยๆ นี้ให้ไอ้สิกและตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังอยู่ด้วยกัน ซึ่งก็น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะแต่ละคนต่างก็มีเรียนพิเศษที่นั่น แคปชั่นที่ไอ้สิกเพิ่งตั้งมีน้ำหนักในใจผมน้อยลงไปมากเมื่อผมได้รับรู้สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
ผมควรจะรู้สึกยังไงดี จะยินดีกับคนทั้งคู่ดีมั้ย หรือว่าควรสนใจความรู้สึกตัวเองที่ว่างโหวงจนปวดแปลบ
ผมอิจฉาสตาร์ ผมอยากอยู่ใกล้ไอ้สิกเหมือนที่เขากำลังทำอยู่ แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้
ใจของผมลอยจนมือของผมกดไลค์รูปไอ้สิกในไอจี ผมไม่คิดจะแก้ไขอะไรในความผิดพลาดนี้ วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ และก็ฟุบหน้าลงข้างๆ คีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ของผม
เสียงเตือนข้อความในไลน์ดังขึ้น มันสั่นรัวๆ จนผมต้องหยิบขึ้นมาดู
Din : ทำไมต้องทำหน้าเซ็งขนาดนั้น
Din : อยากออกไปเที่ยวไหนมั้ยล่ะ
Din : เดี๋ยวพาไป ผมอ่านข้อความเสร็จผมก็รีบนั่งตัวตรงอย่างตกใจ เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างผมเห็นพี่ดินกำลังยืนอยู่ระเบียงบ้านของเขา พี่ดินโบกมือให้ผมเล็กน้อย ในมือของเขามีโทรศัพท์อยู่
ณ ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์ปฏิเสธพี่ดินเลยสักนิด ผมแค่ต้องการอยากออกไปไหนสักที่ เผื่อมันจะทำให้ผมลืมความหนักหน่วงในใจของผมได้
สยาม เวลา 16.05 น.
แค่ผมตอบว่าไปที่ไหนก็ได้พี่ พี่ดินก็ขับรถพาผมมาที่สยาม...เฉยเลย ผมทำหน้ารับไม่ได้จนพี่ดินสังเกตเห็น “ไม่อยากมาเหรอ เปลี่ยนที่มั้ยล่ะ” พี่ดินทำท่าจะเดินกลับไปที่รถอีกรอบหนึ่ง
“เฮ้ยพี่ ไม่เป็นไร” ผมรีบพูด “เมื่อกี้กว่าจะวนหาที่จอดได้ก็ตั้งนานสองนาน”
“ก็เห็นฟืนทำหน้าเซ็งๆ”
“เพราะวันนี้ผมก็เพิ่งมาที่นี่ไง” ผมยิ้ม “มีเรียนพิเศษน่ะครับ”
“อ๋อเหรอ” อีกฝ่ายทำหน้าไม่ถูกไปเลย “เดตแรกพี่ก็พามาผิดที่ซะแล้ว”
“อย่าคิดมากดิพี่ ผมชอบมาที่นี่” ผมพยายามพูดให้พี่ดินมีสีหน้าที่ดินขึ้น พี่ดินปรับสีหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเคียงข้างผม
“ฟืนอยากทำอะไรบอกพี่ได้เลย”
ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะตอบพี่ดินอย่างสิ้นคิด “เดินเล่นมั้งพี่”
“เอางั้นเหรอ ไม่กินขนมเหรอ”
“รู้ได้ไงว่าผมชอบกินขนม”
“ดูจากโหงวเฮ้ง”
ผมมองพี่ดินด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา พยายามคิดให้ตัวเองสบายใจมากยิ่งขึ้นด้วยการชี้ชวนให้พี่ดินดูนั่นดูนี่ และภาวนาในใจว่าอย่าให้ผมบังเอิญไปเจอสตาร์กับไอ้สิกที่กำลังอยู่ด้วยกันเลย
ดูเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งผม ผมแค่ต้องการจะไปดูว่ามีวันพีซเล่มใหม่ขายหรือยังในร้านหนังสือคิโนะคุนิยะที่พารากอน แต่กลับต้องเจอสตาร์อยู่กับไอ้สิก ทั้งคู่กำลังดูหนังสือการ์ตูนมาร์เวลอยู่
ผมนี่ชะงักฝีเท้ากลับแทบไม่ทัน
“อ้าว มานี่เหมือนกันเหรอ” พี่ดินผู้ไม่รู้อะไรเลยเดินเข้าไปทักสองคนนั้น สตาร์ยกมือไหว้พี่ดินส่วนไอ้สิกมัวแต่อึ้งที่เห็นผมจึงไม่ได้ยกมือไหว้
ผมสบตามันและก็พยักหน้าให้ ก่อนที่จะดึงพี่ดินให้เดินไปทางอื่น
“เออ กูไปนะ” พี่ดินโบกมือให้รุ่นน้องสองคนอย่างงงๆ และปล่อยให้ผมลากไปไหนก็ได้ตามใจผม “โกรธกันกับเพื่อนเหรอ”
แม้แต่พี่ดินยังสังเกตได้
“เปล่าหรอกพี่” ผมตอบส่งๆ “แค่ไม่อยากไปกวนมันอ่ะ”
“สองคนนั้นมันกิ๊กกันเหรอ”
“เอ่อ ครับ”
พี่ดินมองผมอย่างไม่เข้าใจ ส่วนผมนั้นพยายามดึงพี่ดินให้ออกมาจากร้าน
“ผมหิวขนมแล้วล่ะ หาไรกินกันดีกว่าครับ”
“เย็นแล้ว ทำไมไม่กินข้าวไปเลยล่ะ”
“ข้าวก็ได้ครับ”
ผมแค่ต้องการไปให้ไกลจากสายตาคู่หนึ่งที่ยังคงมองมาอยู่ก็เท่านั้นเอง เพราะสายตานั้นมันเหมือนจะเชือดเฉือนหัวใจผมให้เป็นแผล
ร้านอาหารที่พี่ดินพามาเป็นร้านที่อยู่ในพารากอนนี่แหละครับ คนค่อนข้างเยอะเนื่องจากว่ามันใกล้จะเป็นเวลาอาหารเย็นแล้วแถมวันนี้ยังเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์อีก ระหว่างที่ผมเลือกเมนูอาหารอยู่ โทรศัพท์ของผมก็สั่น
ไอ้สิกไลน์มา!
PHYSICS : จะเสร็จยัง อะไรเสร็จวะ ผมมองข้อความของมันด้วยสีหน้างงๆ
PHYSICS : ไม่ต้องทำหน้างง
PHYSICS : มึงจะแยกกับไอ้พี่ดินตอนไหน ผมรีบหันหน้าไปมองที่นอกร้านทันที ไอ้สิกยืนพิงเสาอยู่ มันถือโทรศัพท์ด้วยมือเพียงข้างเดียว และก็กำลังมองผมด้วยสายตาเย็นชา
“เอ่อ...” จู่ๆ ผมก็รำพึงออกมา
“อะไรเหรอ” พี่ดินมองหน้าผม “อยากกินอะไรนะ”
“คือว่า...”
ผมมองไอ้สิกสลับกับมองพี่ดิน ในระหว่างนั้นข้อความจากไอ้สิกก็ถูกส่งมาหาผมอีก
PHYSICS : กูจะรอแถวๆ นี้แล้วกัน ผมรีบพิมพ์ข้อความตอบมันอย่างรวดเร็ว
FUEN : กูมารถพี่ดิน
PHYSICS : กูจะรอ
PHYSICS : ถึงมึงจะกลับกับพี่ดิน กูก็จะรอ “เชี่ย” ผมร้องก่อนจะมองไปที่ไอ้สิก สีหน้าของมันยังคงเรียบนิ่ง นั่นหมายความว่ามันต้องทำตามที่ตัวเองพูดแน่ๆ
พี่ดินมองผมงงๆ “ด่าพี่?”
“บ้าเหรอพี่ ใครจะกล้า” ผมกลับมามองพี่ดิน
“พี่สั่งไปแล้ว เห็นว่าฟืนยังเล่นโทรศัพท์อยู่พี่ก็เลยบอกให้พนักงานเดินหนีไปก่อนอ่ะ”
“พี่ดินสั่งไปแล้วเหรอครับ”
“อืม”
ผมมองไปที่โต๊ะซึ่งว่างเปล่าอยู่ตรงหน้าอย่างหนักอกหนักใจ ถ้าผมออกไปหาไอ้สิกตอนนี้พี่ดินก็ต้องกินอาหารคนเดียวน่ะสิ ผมมากับเขาจะให้ผมทิ้งเขาได้ยังไงวะ
ผมเรียกพนักงานมาและสั่งอาหาร หลังจากนั้นก็พิมพ์ข้อความหาไอ้สิกอย่างรวดเร็ว
FUEN : มึงไม่ต้องรอ
FUEN : กูมากับเขาจะให้กูทิ้งเขาได้ไง หางตาของผมเหลือบไปมองไอ้สิก มันก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตอบกลับด้วยมือเพียงข้างเดียว
PHYSICS : งั้นกูไปรอที่บ้านมึง “สัด”
“เฮ้ย” พี่ดินร้องเสียงหลง “ด่าพี่แน่ๆ เลย”
กูจะบ้าตาย “ผมไม่ได้ด่าพี่นะครับ”
“เวลาเล่นโซเชียลอย่าใส่อารมณ์ให้มันมากนักสิ”
“ขอโทษครับพี่”
“แต่ตอนด่าก็...น่ารักดีนะ”
“อะไรนะครับ”
“เปล่า”
ผมหันไปมองที่เสานั้นอีกทีกลับกลายเป็นว่าไอ้สิกนั้นหายไปแล้ว ใจของผมร้อนรนไปหมดกลัวว่ามันจะไปรอผมที่บ้านจริงๆ ผมรู้ดีว่ามันเป็นคนยังไง มันก็คงจะไปรอผมที่บ้านเหมือนที่มันบอกนั่นแหละครับ
แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับมันเลยสักนิด
บ้านผม เวลา 21.03 น.
พี่ดินจอดที่หน้าบ้านผมก่อนที่จะขับรถเข้าไปเก็บที่บ้านของตัวเอง บ้านผมไม่มีไอ้สิกยืนอยู่อย่างที่ผมคิดไว้ บางทีมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ คำพูดของมันใช่ว่าจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมดได้ซะเมื่อไหร่ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะหอบหิ้วถุงช้อปปิ้งที่พี่ดินพาไปซื้อเข้าไปในบ้าน
มือหนึ่งคว้ามือของผมเอาไว้ที่หน้าประตูรั้วก่อนที่ผมจะเดินเข้าไป
ไอ้สิก...มันมารอจริงๆ ด้วย
“จะอยู่ด้วยกันนานอะไรขนาดนั้นอ่ะ” มันมองถุงของผมด้วยสายตาขุ่นเคือง
“มึงมารอทำไม”
“กูก็บอกว่าจะมารอ กูก็ต้องมาสิ”
“เข้าบ้านก่อน”
“ไม่เข้า” สิกบีบมือผมแน่น “หาที่คุยกัน”
“กู...” ความคิดของผมลอยไปถึงเรื่องที่มันอยู่กับสตาร์ “กูไม่คุย”
“เชี่ยฟืน”
“มึงกลับบ้านไปได้แล้ว”
“กูรอมึงตั้งหลายชั่วโมง กูไม่กลับไปง่ายๆ หรอกนะ”
“นี่มึงจะเสียงดังเรียกคนทั้งหมู่บ้านมาฟังมึงเหรอ” ผมพยายามสะบัดมือออก
“มึงก็ยอมคุยกับกูดีๆ ดิ”
ผมมองไอ้สิกอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะพูดกับมันตรงๆ
“กูขอเอาของไปเก็บก่อน”
“กูไปด้วย”
“ไอ้นี่” ผมจิ๊ปาก
“กูกลัว...กลัวมึงไม่ลงมาหากูอ่ะ” ไอ้สิกพูดเก้อๆ พยายามไม่สบตาผม ผมส่ายหน้าใส่มันเบาๆ
“เห็นกูเป็นคนไม่รักษาคำพูดเหรอ” สิกปล่อยมือผมในที่สุด “เดี๋ยวกูมา รออยู่ตรงนี้นี่แหละ”
ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีผมก็มายืนอยู่ตรงหน้ามันอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมไม่ลืมที่จะเปลี่ยนจากรองเท้าผ้าใบเป็นรองเท้าแตะด้วย ไอ้สิกมีสีหน้าดีใจใหญ่ที่ผมมา
“ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“กูมารอนานแค่ไหนมึงไม่รู้หรอก”
“...”
“เดินนำกูไปเลย หาที่เงียบๆ คุยกัน”
“...”
“ที่ลับหูลับตาคนก็ดีนะ”
“เดี๋ยว ทำไมต้องลับหูลับตาคน” ผมมองไอ้สิกอย่างจับผิด
“ไม่รู้ กันไว้ก่อน”
“กันอะไรวะ”
“เผื่อกูจะทำอะไรมึง”
“เฮ้ย ไม่ใช่กูต้องหาที่ๆ มันมีคนพลุกพล่านเหรอวะ กูต้องป้องกันตัวกูเองไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไม่รู้” ไอ้สิกยัดมือของมันเข้าไปในกางเกง “ก็ถ้ากูทำจริงๆ คนจะได้ไม่ต้องมาเห็นไง”
“โวะ ไอ้บ้า” ผมอดที่จะด่ามันไม่ได้ “มึงนี่มันมึงจริงๆ”
สถานที่ที่ผมพามันพาคือสนามเด็กเล่นในหมู่บ้านครับ ตอนนี้ไม่มีเด็กคนไหนถูกผู้ปกครองปล่อยมาวิ่งเล่นแล้วล่ะ ผมนั่งอยู่บนชิงช้า ส่วนไอ้สิกนั่งอยู่บนชิงช้าอีกตัวหนึ่ง เราสองคนปล่อยให้ความเงียบไหลผ่านเราไปพักใหญ่ๆ
“กูลองแล้วนะ” สิกค่อยๆ เอ่ยขึ้นมา “กูลองคุยกับสตาร์แล้ว มันไม่ใช่ว่ะ”
ผมได้แต่นิ่งและก็มองดูทรายตรงหน้า
“ทำไงดีวะ กูไม่อยากห่างจากมึงอีกแล้ว”
“...”
“ความรักในแบบคูลๆ ที่กูคิดไว้ คือมองมึงไปเรื่อยๆ จากที่ที่อยู่ใกล้ๆ มึง ไม่ใช่ไกลมึงแบบนี้”
ผมพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ทำไมวะฟืน ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้”
ผมตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ “กูไม่อยากผิดคำพูดกับสตาร์ กูเคยบอกว่ากูจะช่วยเขาเรื่องมึง”
“ทำไมมึงต้องแคร์คนอื่น ทำไมมึงไม่แคร์ตัวเอง” ไอ้สิกหันมามองผมด้วยสายตาเจ็บปวดรวดร้าว “บอกมาสิว่าจูบครั้งนั้นมึงจูบเพราะชอบกูจริงๆ ไม่ใช่จูบเพราะบรรยากาศพาไป”
ทำไมแม่งต้องพูดเรื่องจูบตอนนี้ด้วยวะ แถมยังพูดออกมาได้ด้วยเสียงที่ดังมากอีกต่างหาก
“เชี่ย เบาๆ หน่อย”
“เพราะที่กูรู้สึกก็คือมึงชอบกูเหมือนกัน จูบของมึงทำให้กูรู้สึกแบบนั้น”
“...”
“กูไม่ใช่คนโง่เรื่องนี้นะเว่ยฟืน”
ผมหลับตาลงอย่างเจ็บปวด “ถึงจะเป็นงั้น แต่มันก็...ไม่ได้ว่ะ”
“ทำไมวะ”
“สตาร์ไงล่ะ”
“สตาร์ทำไม มึงชอบกู กูชอบมึง สตาร์ก็ต้องเจ็บ มันควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“แต่ว่า...”
“มึงโกรธกูเพราะกูอยู่กับสตาร์วันนี้มั้ย บอกความจริงกูมา”
ผมอ้าปากพะงาบๆ เตรียมเถียงไอ้สิก แต่ก็เถียงไม่ออก
“ถ้ามึงไม่โกรธ มึงคงไม่ลากพี่ดินออกไปทันทีที่เจอกูอยู่กับสตาร์หรอก”
ผมเบ้ปาก แล้วก็มองไปทางอื่น “เขาถ่ายรูปให้มึงด้วยนี่”
“สตาร์มีกล้อง”
“...”
“มึงโกรธจริงๆ ด้วย ไม่สิ มึงหึงเลยล่ะ” สีหน้าของไอ้สิกดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนผมหมั่นไส้ “กูก็หึงเหมือนกันตอนที่มึงอยู่กับพี่ดิน จริงๆ แล้วกูก็หึงทุกคนที่เข้ามาใกล้มึง แต่กูเก็บมันเอาไว้”
“เชี่ย” ผมรำพึงอย่างที่ไม่รู้ว่าจะรำพึงว่าอะไร
ไอ้สิกปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวเงียบไป สักพักหนึ่งมันก็ขยับมานั่งยองๆ ลงตรงหน้าผม ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูใบหน้าของมัน บอกได้เลยว่าไม่ได้มองหน้ามันใกล้ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว
“กูอยากซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเหมือนที่กูเคยทำ”
“...”
“กูไม่ขอห่างจากมึงอีกแล้ว”
ผมทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่สิกเอื้อมมือมาปิดปากผมไว้เบาๆ
“กูจะไปคุยกับสตาร์”
ผมส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วเพราะไม่เห็นด้วย
“มึงเลิกห่วงคนอื่นสักที มึงไม่ห่วงตัวมึงเองเหรอ” สิกดูหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัด
“สตาร์ต้องเจ็บ”
“ความรักทำให้ใครหลายคนเจ็บทั้งนั้น มึงก็เจ็บ กูก็เจ็บ มึงรู้ดีนี่ว่ามันทรมานยังไง”
“...”
“กูขอร้องล่ะนะ ถ้ามึงไม่อยากให้สตาร์เจ็บ กูจะไม่คุยกับเขาตรงๆ ก็ได้ แต่อย่าให้กูต้องเลิกเป็นเพื่อนกับมึงเลย”
“...”
“กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ”
ผมพ่นลม “มึงต่างหากที่เป็นคนขอห่างจากกูเอง”
“ก็ตอนนั้นกูสับสน”
“มันก็เลยลากยาวจนมาถึงตอนนี้”
“กูไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว”
ผมมองไอ้สิกอย่างชั่งใจ รู้สึกเหนื่อยไปหมดทั้งๆ ที่บางครั้งเรื่องมันก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรขนาดนั้น ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกมา ไอ้สิกก็ส่งโน้ตการ์ดของมันมาใส่มือผม
โน้ตการ์ดที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว
“ดีใจนะที่เห็นหน้ามึงดีใจ” ไอ้สิกแอบยิ้ม
“กูไม่ได้ดีใจสักหน่อย”
“ลองอ่านดูสิ” สิกบอกผมอย่างอ่อนโยน มือไม้ของผมสั่นไปหมดระหว่างที่ถือโน้ตการ์ดนั้น
โน้ตการ์ดใบที่ 12
กูจะรอวันที่กูได้เป็นแฟนกับมึงนะสัด “เชี่ย” ผมสบถทันที “อะไรของมึงเนี่ย”
“จะให้กูเขียนหวานๆ เหรอ ไม่ได้หรอก เลี่ยน”
“แคปชั่นวันนี้มึงก็เลี่ยนนะ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงอ่ะ”
“รู้ด้วยเหรอว่ากูหมายถึงมึง”
“ไม่ใช่กูเหรอ”
“ก็มึงน่ะแหละ” ไอ้สิกดันหัวผมเบาๆ ก่อนที่จะไปนั่งที่ชิงช้าอีกครั้ง ใบหน้าของมันแดงก่ำราวกับว่ามันกำลังเขินอยู่ยังไงยังงั้น
เป็นช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าผมมีความสุขมากที่สุดในรอบหลายๆ วัน ไอ้สิกพูดถูกในหลายๆ อย่าง ที่ผ่านมาผมนึกถึงแต่สตาร์ โดยที่ผมไม่นึกถึงความรู้สึกของตัวผมเองเลย ผมมัวแต่คิดว่าผมต้องรับผิดชอบในคำพูดของตัวเองที่เคยบอกสตาร์เอาไว้ แต่ผมไม่เคยรับผิดชอบความเจ็บปวดของตัวเองที่ผมต้องห่างจากเพื่อนของผมอย่างไอ้สิกคนนี้
เพื่อนที่ผมรักมากๆ คนนี้
ผมมองไอ้สิกด้วยนัยน์ตาที่สื่อความหมาย ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของมันเอาไว้
“กูก็จะรอวันนั้นเหมือนกัน”
tbc*หน่วงน้อยลงแล้วน้าา : )
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 384341 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก