ตอนที่42-วันดีดี
“จูนเสร็จยัง”
“เออ”
ติณณภพนั่งอยู่บนโซฟาเหลือบมองไปทางประตูห้องนอน วันนี้เรายังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่ห้องเขา
และตอนนี้เขาก็กำลังนั่งรอคุณชายท่านประคบประหงมตัวเองก่อนออกจากห้องไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกๆมันอยู่
จูนตอบเออมาสี่รอบ และทุกรอบที่มันตอบเขาก็ไม่เห็นมันจะเดินออกมาสักที
“จูน” ติณเพิ่มเสียงเรียกมันอีกรอบ เดินไปหยิบกุญแจรถให้มันแกว่งกระทบกันเสียงดังเพื่อเร่งคนแต่งตัวช้าอีกทาง
“เออๆๆ มาแล้ว เสร็จแล้ว แม่งเร่งอยู่ได้” คนถูกเร่งบ่นงึมงำเดินหน้างอมาใส่รองเท้าแล้วกระแทกไหล่ติณเดินออกไปยืนนอกห้อง
“อย่ามาหน้างอ มึงบอกจะไปเที่ยง แล้วดูตอนนี้กี่โมง
จะบ่ายแล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน” ติณว่ามันให้สำนึก ใส่รองเท้าล็อคประตูห้องเสร็จก็เดินตามมันไปที่ลิฟต์
แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนแถมยังหน้างอใส่ไม่หยุด
“หึ” จูนเดินเข้าลิฟต์ กระแซะไหล่มันไปมาให้พอตัวเองหายหงุดหงิด
รอกูทาครีมนิดหน่อยไม่ได้ไงวะ สิวมันขึ้นนิ เพราะเมื่อวานอ่ะแหละ นอนเยอะ
เขารู้ว่าเวลานอนเยอะจะสิวขึ้น แต่แม่งก็ยังชอบนอนอยู่ดี ทำไงได้เล่า ที่ทำได้คงต้องดูแลผิวหน้าตัวเองให้ดี T^T
“ยังเจ็บก้นอยู่ป่าว” ติณถามแล้วโอบเอวจูนให้ขยับเข้ามาใกล้
“นิดหน่อย เดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนนะ หิวอ่ะ” คนตัวเล็กเงยหน้าบอกอ้อนๆจนคนมองสับสน
นี่มึงมีกี่อารมณ์วะเนี่ย แล้วตกลงหายหงุดหงิดกูแล้วใช่มั้ย
“ใครบอกให้ช้าละ”
“มึงไม่เป็นกูไม่เข้าใจหรอกว่าสิวขึ้นมันเรื่องใหญ่ขนาดไหน”
“หึหึ กูจะพยายามเข้าใจมึงแล้วกัน” ติณส่ายหัวตอบ กอดคอพาจูนเดินไปที่รถ
พวกเขาหยุดแวะกินข้าวใกล้ๆคอนโดก่อนจะพากันไปซื้อเสื้อให้ไอ้เหลืองที่นั่งแอ้งแม้งอยู่ห้องติณ
แต่เมื่อกี้เห็นจูนบอกจะซื้อให้ไอ้เหลืองที่ห้องมันด้วย เพราะตุ๊กตาสองตัวนี้ถอดเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เหมือนกัน
“มึงๆ เอาชุดนี้ กูจะใส่ให้มันวันคริสมาสต์” จูนบอกแล้วหยิบชุดลุงซานต้าสำหรับฟองน้ำมากางๆดู
“มึงซื้อล่วงหน้าจะเป็นครึ่งปีเนี่ยนะ”
“เรื่องของกูหน่า มีหน้าที่จ่ายก็จ่ายไป เคป่ะ” จูนบอกเคืองๆ เดินดูชุดรอบๆร้าน
เจอชุดไหนถูกใจก็หยิบใส่ตะกร้าที่ติณถือเดินตามจนตอนนี้ได้เกือบล้น
“พอก่อนมั้ยจูน ค่อยมาซื้อใหม่ เดี๋ยวมันก็ออกมาอีก” ติณพูดเตือน จับแขนมันให้หยุดเดิน
ไอ้ถือตะกร้าเดินตามน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่เสื้อผ้าที่มึงจะยัดเยียดให้ไอ้เหลืองที่ห้องกูนี่สิ จะเก็บไว้ตรงไหนวะ
“เหรอ ค่อยมาซื้อใหม่เหรอ” จูนถามอย่างคนละเมอ สอดสายตามองดูชุดมุมนั้นมุมนี้
โธ่...ชุดนั้นก็ยังอยากได้ ชุดในมือนี้ตั้งอีกสาม
“...ก็ได้” เขาบอกคนจ่ายตังค์เสียงเบา เดินนำไปที่เค้าน์เตอร์คิดเงินแล้วออกมายืนรอติณนอกร้าน
เอ...เขาต้องไปซื้อชั้นเก็บของพลาสติกมาใส่เสื้อผ้าให้ฟองจูนที่ห้องไอ้ติณมั้ยหว่า...
จึ้กๆ
เนปจูนยืนคิดอะไรเพลินๆก็ต้องรีบหันหลังไปดูคนมาจิ้มไหล่เขา
ใครวะ แม่งตกใจหมดเลย สลัดเอ๊ย!
“อ้าว..มึง..สอง..คน” เขายืนเอ๋อเมื่อหันไปเห็นไอ้เด็กที่เคยมาจ้างให้เป็นพ่อสื่อยืนจับมืออยู่กับน้องรหัส
เดี๋ยวนะเดี๋ยว .. พวกมึงไปคืนดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!
“หวัดดีครับ” ทั้งสองยกมือไหว้พร้อมกัน
เด็กนั่นมองจูนแล้วยักคิ้วให้ส่วนไอ้ฝุ่นเข้ามากอดรัดแขนเขา
“มากับมันได้ไง” เขาถามน้องรหัส ยังอยู่ในอารมณ์งงไม่หาย
“ทำไมพี่ คนเป็นแฟนกันมาเที่ยวด้วยกันไม่ได้ไง๊” เชมเปญตอบกวนรุ่นพี่โดยการลากเสียงสูงในตอนท้าย
“ยังไงเนี่ยไอ้ฝุ่น ไม่ติดไม่ต่อกูตั้งแต่วันนั้นแล้ววันนี้เสือกมาโผล่พร้อมมันเนี่ยนะ” จูนดุน้องรหัส เขกหัวไปที
แต่แฟนมันก็เอามือมาลูบๆถามเสียงเล็กเสียงน้อยว่าเจ็บมั้ย
แหม่... ทำคะแนนน่าดูเลยนะมึง
“อ้าว ไอ้เปญ”
“อ้าว พี่หวัดดีครับ” เชมเปญยกมือไหว้ติณณภพด้วยความเคารพซึ่งต่างจากเมื่อกี้ที่ยืนกวนตีนจูนอย่างสิ้นเชิง
เลือกที่รักมักที่กวนนะไอ้สาดดด
จูนเข็นเคี่ยวมันในใจแล้วหันไปคุยกับติณ
“เท่าไหร่อ่ะ”
“มึงเห็นราคาแล้วจะตกใจ” ติณเก็บใบเสร็จยัดใส่กางเกง ตบไหล่ทักทายไอ้เปญสองสามที
“ตกใจทำไมกูไม่ได้จ่าย” จูนยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ หันไปสนใจคำถามของไอ้คู่รักที่มาทักเขา
“พวกพี่เป็นแฟนกันเหรอ/ไรอ่ะ คบกับพี่คนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
เปญกับฝุ่นถามจบแล้วหันมามองหน้ายิ้มให้กันก่อนจะหันไปสนใจคู่รักรุ่นพี่
“ใช่เรื่องที่กูต้องบอกป่ะ” จูนตอบแล้วเอาแขนออกมาจากฝุ่น ส่วนตัวเองหันไปเกาะแขนแฟนแทน
ก็ทำไมเล่า คนเป็นแฟนกันนิ >.<
“พี่แม่งเจ๋งวะ จีบพี่แกติดด้วย” เปญยกนิ้วให้ติณที่ยักคิ้วตอบ
วันสุดท้ายที่เจอพ่อสื่อต่อยหน้าก่อนแยกกัน เขายังนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าใครได้เป็นแฟนแม่งจะโดนเยอะขนาดไหน
แต่ผิดคาดวะ พอมาเห็นแบบนี้แล้วเพิ่งรู้ว่านอกเวลางานพี่จูนเขาดูอ่อนโยนกว่านั้นเยอะ
อ้อ...นอกเวลาการเป็นพี่รหัสแฟนเขาด้วยนะ เหอะๆ
“มึงสองคนรู้จักกันได้ไงอ่ะ” จูนถามติณกันอดีตลูกค้าแล้วมองหน้าสลับไปมาด้วยความงง
แต่เขาคงลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง...
“ก็ผมน้องแชมป์ ทำไมจะไม่รู้จักเพื่อนพี่ตัวเองวะ”
“เออ นั่นดิ” จูนพูดบอกแล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับคำตอบมัน
“หึหึ มึงนี่นะ” ติณส่ายหัวขำให้แฟนตัวเองแล้วลากคอมันมาเป็นที่วางแขนก่อนจะถามคู่รักอีกคู่ว่าไปไหนต่อ
เชมเปญบอกว่ากำลังจะไปหาข้าวทานกันและไม่ลืมชวนรุ่นพี่แต่ติณบอกว่าเรียบร้อยมาแล้วพวกเขาเลยแยกกันตรงนั้น
“แปลกเนอะ ทำไมไอ้ฝุ่นมันไม่พูดเลยอ่ะ” จูนพูดขึ้นมาลอยๆ เดินนำติณไปแผนกครัวเรือนเพื่อซื้อตู้ใส่เสื้อผ้าให้ฟองจูน
“อายมั้ง นี่มึงไปไหนเนี่ย” ติณตอบแล้วถามด้วยความสงสัย
นึกว่าจะกลับห้องเลยแต่แม่งเปล่า เดินพากูลงบันไดเลื่อนไปไหนของมึงวะจูน
“ไปดูตู้ใส่เสื้อผ้าไง”
“เดี๋ยวกูกองๆไว้ข้างตู้เสื้อผ้าก็ได้” ติณตอบปัดๆ แต่คำตอบนั้นกลับเป็นจุดชนวนทำให้จูนหันมาหยิกแขน
“ไม่ได้ มึงจะเอาเสื้อผ้าที่ซื้อมาแพงๆกองไว้เหมือนชุดบอลชุดบาสของมึงได้ยังไง สกปรก ไอ้เหลืองใส่แล้วคันพอดี”
เออ...
ติณฟังคำตอบแล้วได้แต่เดินตามมันอึ้งๆ
ไอ้เหลืองคันคืออะไรวะ กูไม่เข้าใจ
มันเป็นแค่ตุ๊กตานะ มึงจะเลี้ยงมันจริงจังเกินไปรึเปล่า ไม่ป้อนข้าวป้อนน้ำมันไปเลยละ ห๊ะ
ทีกับกูแม่ง ไม่เห็นเคยทำให้แบบนี้ น้อยใจแล้วนะโว้ย
ติณบ่นมันในใจ ถือถุงเสื้อผ้าเดินตามเงียบๆจนจูนพามาหยุดอยู่หน้าตู้พลาสติกสองสามชั้นหลายๆสี
“ติณเอาสีไหนดีอ่ะ”
“แล้วแต่”
“ติณ...” เนปจูนเน้นเสียงเรียกชื่อมันแล้วหันหลังกลับมามอง “หน้านิ่งทำเชี่ยไร”
คนโดนถามไม่ตอบ เมินหน้าหนีไปมองทางอื่น
เอาดิ ระหว่างตู้นั้นกับกู มึงจะสนอะไรมากกว่ากันตอนนี้
“ติณณภพ จะงอนทำเหี้ยไรครับ มันก็เป็นแค่ตุ๊กตา มึงจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับสิ่งไม่มีชีวิตทำไม หืม”
ติณหลุดยกยิ้มมุมปากเมื่อฟังมันพูดจบแล้วรู้สึกถึงความอุ่นวาบของริมฝีปากตรงแขนตัวเอง
แม่งเอ๊ย ตั้งแต่มีแฟนมากูไม่เคยเห็นใครง้อได้น่ารักเท่ามึงมาก่อนเลยให้ตายเถอะ
“หายงอนได้ละ เดี๋ยวไม่มีคนจ่ายตังค์ให้กูอ่ะ” จูนบอกยิ้มๆนั่นทำให้ติณรีบหันกลับมาทำหน้าดุใส่
แต่อีกฝ่ายดันแลบลิ้นโชว์แล้วหนีไปเดินเลือกตู้
...ฝากไว้ก่อนไอ้คนน่ารัก เดี๋ยวกูให้จ่ายทบต้นทบดอกเลยแม่ง...
“มึงๆ” จูนยืนเรียกติณกวักมือยิกๆให้เดินไปหาตรงตู้ชั้นพลาสติกสามชั้นขนาดเล็กสีฟ้าอ่อน
ห้องไอ้ติณมีแต่ขาวๆดำๆ ถ้าเอาตู้สีนี้ไปตั้งมันคงสะดุดตาไม่น้อยเลยนะเนี่ย คึคึ
“สีนี้เหรอ” ติณถามแล้วมองของตรงหน้า โคตรไม่เข้ากับห้องกูเลยครับที่รัก
“อันนี้นะๆ” จูนชี้ๆจิ้มๆ ก้มมองตู้ใกล้ๆ เช็คความแข็งแรงและเปิดดูความกว้างข้างใน
“อืม จะดูอะไรอีกมั้ย” ติณมองซ้ายมองขวาเจ้าตู้นั่นแล้วถาม
“ไม่เอาๆ กูอยากกลับแล้ว” จูนบอกด้วยความตื่นเต้น ยกมือเรียกพนักงานแถวนั้นมาบอกว่าเอาอันนี้ก่อนจะลากติณให้เดินตามไปจ่ายตังค์
อยากกลับไปซักเสื้อผ้าให้ฟองจูนแล้วง่า ..
ติณยื่นกระเป๋าตังค์ให้จูนแล้วบอกมันใช้บัตรสีทองนั่นรูดก่อนจะเดินไปรับของมาจากพนักงาน
“เดี๋ยวผมไปเอารถเข็นมาให้ครับ” พนักงานชายค่อมหัวบอกแล้วยิ้มกว้างจนตาปิดให้ก่อนจะเดินไปหารถเข็นแถวนั้นมาให้ลูกค้า
“ห้ามยิ้มกลับ” จูนเดินมาชี้หน้าบอก ถลึงตาใส่
เขาเห็นนะเว้ยว่าคนนั้นแอบมองไอ้ติณตั้งแต่เรายืนดูตู้แล้ว เดี๋ยวเหอะมึง
“อะไร” คนไม่รู้เรื่องถามงงๆ มองหน้าแฟน
“ห้ามยิ้มก็พอ” จูนสั่งเสียงเข้มแล้วเดินไปยืนตรงหน้าติณ เขายิ้มหวานให้พนักงานที่เอารถมาให้แต่ตาไม่ยิ้มด้วย
“ขอบคุณครับ...แฟนเอาของใส่รถเร็ว” จูนบอกขอบคุณแล้วหันไปพูดกับติณให้พนักงานได้ยิน
“หึหึ” ตัวการหัวเราะในลำคอให้กับความหึงของจูน ตอนนี้รู้แล้วว่ามันเป็นอะไร
บอกตรงๆ เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามีคนแอบมอง
“ขอบคุณที่มาใช้บริการครับ” พนักงานคนนั้นพูดบอกเบาๆแล้วยกมือไหว้หน้าเจื่อน
“โอ๊ย” ออกมาได้ไม่ทันไร ติณก็ต้องร้องโอดครวญเพราะโดนจูนหยิกอีกแล้ว
กลับไปจะจับตัดเล็บแม่ง หยิกจนมือกูเป็นรอยหมดแล้ว
“คราวหน้ากูมาคนเดียว มึงไม่ต้องมานะ กูหึง” จูนบอกไปตรงๆ หน้างอใส่
ก็รู้แหละว่ามันไม่มีอะไร แต่ไม่อยากให้ใครมามองมันนิ
“อย่าหึงไม่เข้าเรื่องหน่าจูน กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแอบมอง
และถึงเขาแอบมองกูก็ไม่สนอยู่ดี แฟนอยู่ข้างๆจะให้ไปสนใจใครวะ” ติณโยกหัวมันเบาๆแล้วเข็นรถเข็นลงบันไดเลื่อนไปชั้นใต้ดิน
“แสดงว่าถ้าแฟนไม่อยู่ข้างๆจะสนเหรอ ห๊ะ” จูนกระซิบถามลอดไรฟัน
“แฟนไม่อยู่ก็ไม่สนครับ” ติณตอบเสียงหนักแน่นหันมองสบตากับจูนด้วยความจริงใจจนฝ่ายนั้นเขินรีบเดินนำไปที่รถ
ก่อนขับรถกลับห้อง พวกเขาแวะซื้ออาหารใกล้ๆกับคอนโดอีกรอบเพื่อเอามาเป็นมื้อเย็น
เพราะวันนี้ติณกะว่าคงไม่ได้ออกไปไหนอีกแล้วแม้แต่ไปกินเหล้ากับพวกไอ้เอิร์ธ
ก็ดูสิ จูนมันเห่อเสื้อผ้าลูกถึงกับต้องนั่งซักมือเองในห้องน้ำขนาดนั้นจะให้ชวนออกไปไหนได้อีกวะ
“ติณ...”
“อืม...”
“ขอบคุณมึงมากๆนะ” จูนพูดบอกแล้วเดินมานั่งตักติณบนโซฟา เขาเอาแขนคล้องคอมันแล้วเอียงหัวซบไหล่
“หึหึ ดีนะมาอ้อนทีหลัง ไม่งั้นกูคงเหมาซื้อเสื้อผ้าให้มึงหมดร้านแน่” คนใจดีบอกแล้วกดปากจูบหน้าผากแฟน ยกมือโอบเอวมันหลวมๆ
“รักมึงนะ” จูนบอกเสียงเบา ใจเต้นแรงกับคำพูดตัวเอง
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังเขิน และไม่เคยชินกับคำนี้เลย ..
“รักเพราะอะไร” ติณถามหยอกๆ กดรีโมทให้มือเปลี่ยนช่องหาหนังดู
“รักเพราะมึงมีตังค์ ฮะๆ” จูนตอบแล้วหัวเราะ ทำใจกล้ายืดตัวหอมแก้มมันไปที
ก่อนจะรีบลุกหนีวิ่งเข้าครัวหาอะไรกินทั้งที่ใจยังเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกออก ..
—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—
สรุปว่าคนเขียนหวังว่าให้ได้กันแล้วก็จบเลยเหรอ
ไม่ใช่คะ ไม่ใช่ คราวแรกที่จะให้จบ ตอน40จะมีอะไรเยอะกว่านี้และยาวกว่านี้คะ
หรือเรียกง่ายๆคือนำบุคคลหลายคนมามัดรวมกัน แต่พอดียังไม่จบเลยตัดมาแค่นี้ แหะๆ
ขอต่ออีกนะ สัก 10 ตอนกำลังดี
อย่างน้อยแว่บไปทางบริษัทพ่อสื่อบ้างเหอะ
แว่บไปแน่นอนค่า
หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ] (อ่าน 153416 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก