หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[kageroi]

พ่องูยักษ์หาย รู้สึกไม่ชอบพี่รามขึ้นทุกที ต่อเร็วๆน้า ค้างมากก
 

[mahaki]

แอบย่องมาเม้นแล้วก็จากไป....ถถถถ ช่วยทำให้การเข้าเล้ามาแต่ละคร้้งเกิน10วิได้ไหมคะ ไม่อัพสักเรื่องเลยค่ะ เข้ามาดูชื่อนิยายแล้วออกไป

[lek007]

เรายังเป็นFCพี่รามอยู่นะ   

[Shalala~]

เพิ่งได้มาตามอ่าน ชอบมากค่ะทั้งปมเรื่องทั้งภาษา ซับซ้อนดี
ไม่ค่อยเข้าใจ แต่เดี๋ยวจะอ่านใหม่อีกรอบระหว่างรอตอนต่อไปนะคะ 5555
เป็นกำลังใจให้

ปล.ชอบเพลงที่เอามาแปะมากๆเลย คราวหลังเอามาแปะเยอะๆเลยนะคะ ชอบบบบบ

รออยู่นะคะ ^______^

[kageroi]

สนุกมากเลยค่ะ รออยู่นะคะ

[mahaki]

~ เนียนเหลือทนแล้วนั้น ภัทรของเนียน~ ขณะนี้วันที่ 4/11/57

[Smirnoff]

องค์ราพณ์ของน้องงงงงง
พ่องูไปอยู่ไหนคะะะ ฝิ่นไปไหนนน หายไปไหนกันหมด

[mahaki]

ถถถถถถ 

[padang]

เกิดอะไรขึ้นกับนักเขียน นิยายสามสิบเรื่องหายไปกับสายลม
คิดถึงนะ ขอบอก

[mahaki]

                

[lightseeker]

ขอสักตอน 

[Zitraphat]

                                       

[wavalove]

 

[waiman]

รออ่านต่อจ้า

[กฤษณ์]

เหมือนว่าจะย้ายไปลงอีกที่นะคะ.. 

[hewlett]

ดัน รออ่า อยากอ่านนะ เค้ารออยู่
ได้พินาศน้อยด้วยยิ่งดี

[Zitraphat]

กาลกีรตี 81

ครั้งแรกที่ลืมตา มันเหมือนกับว่าผมเพิ่งตื่นจากความฝัน..

ฝันมั่วซั่วที่จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกแต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่า ไอ้ที่ฝันไปทั้งหมดในตอนจบมันไม่ใช่เรื่องดีๆ ที่น่าจดจำ มันน่าพะอืดพะอมที่จู่ๆ ผมก็ตื่นมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่ ในหัวผมมีแต่ความรู้สึกที่ยากเกินอธิบาย กับร่างกายที่มันปวดร้าวเจ็บระบมยามขยับตัวแสงแดดที่ส่องเข้ามาไม่มีความรู้สึกร้อนหรือว่าส่องกระทบจนแสบตา ทุกอย่างมันเหมือนเฉยชากระทั่งความรู้สึกลึกๆ ที่ผมอธิบายไม่ได้

เสียงกระซิบในสมองที่ก้องดังแต่ลางเลือน มันเหมือนค่อยบงการสั่งงานอะไรให้ผมสักอย่าง..แต่ในเวลานี้มันคงเกินจะใช้อำนาจนั้น เพราะผมชินชาเกินไปกว่าจะฟังเสียงที่ดังน่ารำคาญไม่ต่างจากแมลง

ผมค่อยๆ ขยับร่างกายของตัวเองที่ละนิด ค่อยๆ เปลี่ยนท่าจากการนอนเงยหน้ามองเพดานของมาเป็นตะแคงนอน ก่อนจะค่อยๆ ขยับพยุงตัวเองให้ลุกนั่ง ร่างกายมันอ่อนล้าเกินไป แต่ถ้าจะให้ผมจมอยู่แต่ในความรู้สึกแย่ๆ บนเตียงผมเองก็ทนนอนต่อไปไม่ได้เหมือนกัน..
 
แล้วไอ้ความรู้สึกพะอืดพะอมที่กำลังปันป่วนอยู่ในท้องมันก็จวนเจียนจะสำลอกออกมาแล้วด้วยสิ..
สงสัยเมื่อคืนผมคงเมามากเกินไป เมาเหมือนกับที่ไอ้ฝิ่นมันเคยว่าถ้าเมามากก็แค่อ้วกออกมา แล้วทุกอย่างมันก็จะดีเอง..
แล้วทุกอย่างมันก็จะดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น..

ของมันเอง..

..
กว่าผมจะอาบน้ำแล้วเรียกสติตัวเองออกมาให้เข้าใจกับสภาวะรอบข้างได้ ผมว่าผมคงใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ ชั่วโมงกว่าๆ ที่อาบน้ำล้างหน้าล้างตา สระผมให้สมองมันว่างๆ และผ่อนคลายลงบ้างอย่างที่ใจคิด ..
แต่มันก็ใช่ว่าจะดีเท่าไหร่ เพราะพอสมองของผมมันได้ใช้งานจริงๆ จังๆ หลังจากเปิดประตูห้องน้ำนั้นออกมาผมถึงได้รู้สึกตัวซะทีว่า นี่ผมอยู่ผิดที่ผิดทางอีกแล้ว..

คราวนี้เป็นโรงแรม ?

ห้องที่ผมตื่นขึ้นมาไม่ใช่ที่หอหรือ สำนักพิมพ์แต่เป็นห้องพักของทางโรงแรม จะบ้าตาย..ทำไมเวลาเมาๆ มาผมถึงไม่ค่อยได้ตื่นในที่ที่ควรจะเป็นของตัวเองสักทีนะ ขืนถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมก็คงหวังแต่ว่าคราวหน้าผมคงไม่ต้องตื่นขึ้นมาข้างถนนหรือพาดตัวหนังสือขึ้นชื่อสีดำบนหน้าหนังสือพิมพ์ เถอะมั้งให้ตาย ให้ตายเถอะที่พอคิดได้ว่าตัวเองตื่นมาเพียงลำพังในที่ไหนสักที่แบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ได้ ผมก็เริ่มเข้าใจในอารมณ์ที่ยากเกินอธิบายที่มันอัดแน่นในใจได้แล้วว่า ไอ้สิ่งๆ นั้นมันคือ อะไรกันแน่..

ผมควานหาโทรศัพท์..
โทรศัพท์ของผมที่ตอนนี้มันยังคงปิดเครื่องสงบนิ่ง..
ไม่ค่อยมีใครโทรเข้าเบอร์ผมมากนักนอกจากผมจะโทรออก ซึ่งเบอร์ส่วนมากก็มีแค่เบอร์ประจำของไอ้ฝิ่น แล้วก็เบอร์สำนักพิมพ์  โทรศัพท์ที่ไม่ค่อยมีใครโทรเข้า..

พอๆ กับความเป็นอยู่ของผมที่ไม่ค่อยมีคนสนใจ ผมมองโทรศัพท์ในมือของตัวเองแล้วคิดว่ามันสมควรจะเปิดเครื่องดีไหม?
บางทีในเวลาที่ผมหายไปอาจมีใครโทรเข้ามาอาจมีใครคิดถึงผมอาจมีใครใครสักคน เฝ้ารอที่จะถามผมว่าผมอยู่ไหน..
แต่ถ้ามันว่างเปล่าล่ะ?

แต่ถ้าในเครื่องนี้ไม่มีใครเลยสักคนที่จะสนใจ..

ความรู้สึกของผมมันจะแย่กว่านี้ไหม?

กับไอ้สิ่งที่เป็นเหมือนก้อนดำๆ อัดแน่นอยู่ที่ลำคอตอนนี้มันจะยิ่งเอ่อล้นออกมาหรือเปล่า?
ที่..ที่เป็นที่ของผมอยู่ที่ไหน?

ที่ที่มีแค่ผมที่เป็นคนสำคัญ ..ที่ที่รอให้ผมกลับไปได้ตลอดเวลา ..ที่ที่ไม่ต้องผะวงว่า..

‘หากผมหายไป แล้วจะมีใครเข้ามาแทนในตำแหน่งของผมไหม?’
..

‘ไอ้ฝิ่นมันมีแฟนแล้ว’ 

เสียงในสมองของผมมันดังแว่วออกมา แว่วประโยคที่ทำให้ผมรู้ว่าที่ข้างๆ ไอ้ฝิ่นไม่ได้สำคัญกับผมอีกแล้ว มันมีแฟนแล้ว และเพื่อน มันก็ใช่ว่าจะสำคัญมากกว่าแฟนซะที่ไหน..

อีกครั้งที่ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนในห้องพัก โทรศัพท์ในมือถูกเปิดขึ้นก่อนผมจะขว้างมันลงไปกับที่นอน..ก้อนมวลอากาศใหญ่ๆ ที่น่าอึดอัด กลิ่นของความว่างเปล่า ที่แทรกเข้ามามันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นทั้งนั้น
แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมมันก็ดังขึ้น..

ในเสี้ยววินาทีที่ความอึดอัดมันพังทลาย ผมตะกายตัวลุกขึ้นไปควานหาโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย..
เพื่อพบว่า..
.
.
.

เลขหมายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของทางเครือข่ายที่จะแนะนำบริการใหม่ และโปรโมชั่น..
และหลังจากนั้นไม่ถึงชั่วเสี้ยววินาที มันก็กลายเป็นเรื่องตลกที่ผมปาโทรศัพท์ของตัวเองลงกับพื้นพร้อมๆ กับความรู้สึกที่เหมือนกับโดนกำแพงสูงพังใส่..

น้ำตาที่มันอัดอยู่ในหัวใจ ค่อยๆ ไหลหยุดลงบนเตียงนอน ก่อนที่ผมจะร้องไห้โฮออกมา ..

ไม่มี..

ไม่มีใครหน้าไหนโทรมาทั้งนั้น..

ไม่ว่าโทรศัพท์มันจะพังหรือไม่พัง ก็จะมีใครสนใจอะไร เมื่อไม่ว่ายังไงมันก็จะไม่มีใครโทรเข้ามา ไม่สำคัญ ผมไม่ได้สำคัญสำหรับใครทั้งนั้นไม่ได้สลักสำคัญกับการใช้ชีวิตอยู่ของใครสักคนเลย..จริงๆ
.
.
.
.







..

“มึงจะโวยวายทำส้นเตี่ยอะไร?”

“...”

ไอ้ฝิ่นมันกำลังทำข้าวต้มไปบ่นไป อีกครั้งที่มันผสมหมูสับลงไปเพิ่มพร้อมๆ กับโรยกระเทียมเจียวใส่ถ้วยก่อนจะส่งเสิร์ฟให้ผม ข้าวต้มหมูสับหอมฉุยวางตรงหน้า แค่คำแรกที่ตักเข้าปากละเลียดรสชาติ แค่นั้นมันก็อย่างกับยาขนานเอกที่ช่วยขับไล่รสชาติแปร่งๆ ในปากได้เป็นอย่างดี

“มาร์โคล..แดกกระเทียมเข้าไปถ้าเขี่ยทิ้งคืนนี้มึงมีเรื่องแน่..คาร์โล กินของยูให้หมดก่อนสูบบุหรี่! ไอเดียร์..อย่ากินแต่ข้าวกินหมูด้วย!!  ”
.
.
.
อีกครั้งที่ไอ้ฝิ่นมันหันมาตะคอกใส่ ผมกับไอ้ควายเผือกสองตัวช่วยกันถอนหายอย่างเซ็งๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มกันแบบไม่มีปากเสียงต่อไป ในเช้าที่อะไรๆ มันกลับมาสงบสุขตามเดิม อืมส์..ไม่สิ คงไม่เหมือนเดิมเพราะในตอนนี้เหมือนผมจะค่อยๆ แบ่งพื้นที่ให้ไอ้พวกควายเผือกเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับไอ้ฝิ่น แต่มันก็ไม่ได้ยิ่งทำให้อะไรแย่ลงนะ นอกจากจะเริ่มรู้สึกว่าบางทีมันอบอุ่นจนแน่นขนัด
.
.
.
“..มึง...อย่าคิดเยอะ ชีวิตมันก็มีแค่นี้ล่ะวะ...ร้องไห้ให้ตาบวมมันก็ไม่มีไอ้เหี้ยหน้าไหนโทรหามึงหรอกถ้ามึงไม่โทรมา..โทรศัพท์มึงกับเบอร์มึงแม่งเปลี่ยนยังกับเปลี่ยนกางเกงใน แล้วใครหน้าไหนมันจะโทรถูกเบอร์ ..ไอเดียร์ มึงต้องทำตัวนิ่งได้แล้ว อายุก็เลยครึ่งคนแล้วนะมึง จะมานอด์ยแดกน้อยใจไร้สาระไก่กาแบบเด็กๆไม่ได้แล้วนะ.. ”   

ขนาดกินข้าวกันเสร็จ ไอ้ฝิ่นมันก็ยังคงตามมาบ่นผมไม่เลิก ผมได้แต่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทิ้งตัวนอนบนเตียงขนาดคิงส์ไซน์ของมัน ห้องไอ้ฝิ่นยังเป็นห้องเดิม แต่ที่เพิ่มขึ้นมาคงเป็นขนาดของเตียงนี้..

“อยากพักก่อนไหม? หลับลงไปก่อนแล้วค่อยตื่นมารวบรวมสติใหม่ว่าชีวิตมึงจะเป็นไงต่อไป เหนื่อยนักก็พักบ้างเถอะวะ ไม่เห็นต้องรีบร้อนอะไร..  ”

ผมหลับตาลง ปิดสมองเสียงไอ้ฝิ่นที่ดังแทรกเข้ามาพร้อมๆ กับเสียงกระทบกันของจานที่ไอ้พวกควายเผือกนั่นมันช่วยกันล้าง ค่อยๆ ดังไกลออกไป..
.
.
.






..เสียงลมหายใจแผ่วๆ ปลุกผมขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้กลิ่นบุหรี่ที่ผมว่าคุ้นจมูกรอยอวลอยู่ใกล้ๆ แผงขนตายาวกับสันจมูกโด่งก็ด้วย มันใกล้กับหน้าผมจนแทบจะติดกัน สมองผมว่างเปล่าในตอนที่จ้องหน้ามัน จ้องอยู่อย่างนั้นจมมันค่อยๆ ลืมตา..

แววตาสีมรกตสว่างไหวแล้วหรี่ลง เราสองคนยังคงนอนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกของผมมันอธิบายไม่ถูก อธิบายอะไรไม่ได้นอกจากความรู้สึกที่ว่าอุ่นใจ อุ่นใจที่ยังมี ‘มัน’ อยู่ใกล้ๆ อย่างนี้

“Ciao”

“Ciao ciao”

เราทักทายกันเหมือนปกติทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาออกจากกัน อีกครั้งที่มันเริ่มจะขยับเข้ามาใกล้เพื่อที่จะให้เราได้ใช้ลมหายใจร่วมกัน
.
.
.
รสชาติของจูบมันค่อยๆ เริ่มจากสัมผัสที่เลือนรางก่อนจะค่อยๆ เพิ่มความเร่าร้อนจนทำให้ที่นอนยับยู่ ..
.
.
.
เราจะยังคงอยู่กันอย่างนี้ อยู่ด้วยกันอย่างนี้เสมอไป ใช่เสมอไปจนกว่าจะมีวันไหนที่มันละสายตาให้ใครคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

“คิดถึง..”

เพียงคำสั้นๆ ที่มันกระซิบข้างหู..แค่ประโยคประโยคเดียวมันก็ทำให้ทุกอย่างกลับมาสู่ความสงบสุขอีกครั้ง ..และครั้งนี้ผมสัญญากับตัวเองได้เลยมั้งว่า..
.
.
.

ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะรักษาไอ้มังคุดนี้เอาไว้ให้นานที่สุด
.
.
.

“..คิดถึงเหมือนกัน..คิดถึงมากด้วยไอ้งูจมูกไว..”

.
.
.

******
[แถม]

“เอาไงดีวะมาร์โคล บอสแม่งยึดห้องไปแล้ว?”

“...”

“...”

.
.
.
.

“เงินก็มีลากคุณฝิ่นไปซั่มที่โรงแรมดีกว่า ฆ่าเวลาระหว่างรอ”

เสียงแก็งค์ล็อกเก็ต เอ้ย! แก็งค์ควายเผือกประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย พร้อมๆกับอาการลุกพรวดพราดออกจากเก้าอีกรับรองหน้าหอพัก เพื่อวิ่งไปลากตัวเจ้าของห้องที่ยังก้มหน้าก้มตาซื้อขนมและน้ำอย่างมีสมาธิ ..
..ก็อย่างที่ฝิ่นบอกไว้เมื่อช่วงเช้า
.
.
.

‘คืนนี้มีเรื่องแน่..’
 

จบภาค ๑


..TBC

[zuu_zaa]

 

[Glitterycandy]

สนุกมากค่ะ รอติดตามต่อนะคะ
ภัทรxเอล <3

[lahlunla]

วิ่งตามฝิ่นกับสองควายเผือกไปโรงแรมอย่างไวว่อง

ปริศนาต่อไปรอไอเดียร์มาแถลงไข รอภาคต่องับผม

[kny]

เรื่องหนัก แต่มุมมองสว่าง

[Umiko]

สนุกมาก...สุดยอดเลย

[shannara]

อ่านจบแล้ว สนุกดีค่ะ
ไปเจอเพลงนึง เข้ากับฉากตอนวิญญาณเจ้าภัทรกำลังมองแม่ทัพพยายามทำลายกำแพงน้ำแข็งมากๆค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=zLiWov6aAKc

ลองฟังดูนะคะ

[awfsp]

เหมือนฝิ่นเป็นพี่เลี้ยงเด็ก   

[yeelove]

 :mew1:ชอบ

[Hang]

สนุกจิมๆๆ  ปาดน้ำตาา  หลังปิดนิยายเรื่องนี้เป็นรอบที่ 3. รอบนี้เป็นรอบแรกที่อ่านจบ  อ่านใช้เวลาวันเดียว  ข้าวปลาไม่ได้กิน ห่วงแต่ภัทร  555.  ว่าแต่ภัทรไม่รู้หรอว่างูอ่ะ มีเหมือนฉลามเลยนะ  (สองบ้อง)   
เป็นนิยายแนวไซไฟ ที่สนุกมากกก(ได้ข่าวแนวแฟนตาซี) แต่ไม่ค่อยชอบไอ้หนอนนั้นเลยอะ     มีออฟชั่นเสริมมีปีกด้วย ถึงบรรยายแมลงชนิดอื่นยังไงในนิยายนี้  สมองก็คิดถึงอิหนอนพวกนั้นจิมๆ 

[Raina]

ขอสารภาพว่า อ่านไปมึนไป มีเรื่องย่อไหมคะ งง

[Q]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ เหอ ๆ ไปอยู่ไหนมาวะเนี่ย  พล็อตสวย+ แอบสยองนิดๆ มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยให้ตามอ่านด้วย  นับถือคนแต่งนะ เก่งมาก ใช้คำสวย แต่งเรื่องโบราณได้สมบูรณ์มากๆ  เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆให้ครบนะ

[Psycho]

อ่านทีเดียว 61 หน้า มึนๆไปบ้าช่วงแรกๆแต่ปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว

[yin]

อ่านแล้วเบลอๆกับไอเดียร์เนอะดูเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมากๆ คุณมังคุดก็รักสุดติ่งไม่ว่าจะดีจะเลวหรือร้ายก็รักอ่ะแต่ชอบแว๊บทุกทีไม่ทันเวลาไอเดียร์เดือดร้อน ทุกทีที่ลอกคราบน่าจะทันได้เห็นบ้างเนอะจะได้หาหนทางช่วยไอเดียร์ได้สักที...แอบอิน ชอบนะนิยายเรื่องนี้ภาษาสวยต้องมีแอบแปลในปู่เกิ้ลด้วย555