หัวข้อ: Come to love . . เข้ามาให้รักกัน *ตอนพิเศษสั้นๆ* [23/06/15] P.17

[Zelsy]

น่ารักที่สุด !!

[cheyp]

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำเราอมยิ้มตลอดทั้งเรื่อง
อะไรจะน่ารักขนาดนี้
อิจฉา
อยากมีแบบนี้บ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Whatever it is]

ไอรักป่วยซะแล้ว

[greenapple]

 

[::UsslaJlwaJ::]

คุณหมอป่วยเสียแล้ววววว หายไวไวน๊าาาาา

[่patsaporn]

น่ารักจริง ๆ คู่นี้ เกียร์ไม่ต้องการคนอื่นอีกแล้วล่ะในโลก ขอแค่ไอรักคนเดียวพอ
เกรียนใส่เพื่อนและรุ่นพี่ได้ตลอดๆๆๆ แถมติดแฟนยังกับตังเม
สรุปงานเลี้ยงไปก็เหมือนไม่ได้ไปเนอะ กลับไปดูแลและกกเมียดีฝ่า
ชอบตอนไอรักอ้อน ๆ เอาหน้าถูแขน มีร้อยก็ให้พันอ่ะ น่ารักเกิ้นคนเนี้ยะ
ชอบตอนเกียร์หึงด้วย แร๊งงงง ตลอด หวงเมียม้าก

ขอบคุณค่ะ

[nunnuns]

เขินตอนนี้อะ อ่านแล้วรู้สึกว่าเกียร์ให้ความสำคัญกับไอรักมากๆเลยค่ะ เหมือนจะสนใจแต่ไอรักด้วย น่ารักจัง

ปล.มีน้องเล็กออกมาเรื่องนี้ด้วย 55555

[Ella Killer]

เกียร์กับไอรักก็หวานตลอดเว 

[nongrak]

เกียร์ดูแลไอรักอย่างดีจนน่าอิจฉาเลยแถมห่วงหวงจนเว่อร์
แต่เราชอบอ่ะ  5555

[Calypso]

ตอนที่26



มันพยุงผมขึ้นมายังห้อง แรกๆจะอุ้มผมด้วยซ้ำ แต่ผมยืนยันว่าเดินไหวจริงๆ แค่เป็นหลักให้ผมเกาะก็พอ มันรีบพาไปที่เตียง บรรจงจับแขนจับขาขึ้นเตียง จัดการอะไรให้เสร็จสรรพ ไอ้นี่ก็ห่วงเกิน ได้ข่าวว่าผมไม่สบายไม่ใช่เหรอ ถ้ามันมาเป็นผมได้มันคงทำไปนานแล้ว เสร็จก็เห็นมันหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินวนเวียนข้างเตียงอย่างคนลนลานทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ แต่ก็เหมือนมันหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ เดินไปคว้าโทรศัพท์ตัวเอง ก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วรีบวางของตัวเองไปคว้าโทรศัพท์ของผมแทน ผมหรี่ตามองมันอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง

“มึงเรียนหมอใช่ไหม” นี่คือการทักทายจากฝากของคนที่เป็นคนโทรใช่ไหมครับ กรุณาชี้แจงผมที

“……….”

“กูเกียร์ ไอรักไม่สบาย ตัวร้อนเป็นไฟ ตัวแดงไปหมด จามด้วย หายใจฟัดฟัด”

“……….”

“อย่าลีลา เร็ว!” มันตะคอกใส่โทรศัพท์ มองผมอยู่แปบหนึ่งแล้วเดินเลี่ยงออกไปหน้าห้องนอน แต่ก็ยังได้ยินเสียงลอดอยู่

“คืออะไร...เอาใหม่! ภาษาเหี้ยอะไร! กูไม่รู้เรื่อง!...กูขอสรุป” ไอรักคงตายก่อนได้รับการรักษา ผมว่ามันคงโทรไปหาไอ้เนมชัวร์

“………..”

“......อย่าถามมาก! กูยังอยู่ พูดมาสิวะ!...เออ...มี...เออ...ขอบใจ” มันวางสายแล้วรีบหันมาหาจนผมตกใจ

“หนาวไหม…จะเช็ดตัว เพื่อนไอรักบอกถ้าหนาวสั่นจะใช้น้ำอีกอย่าง” ผมเลิกคิ้วถาม มันเลยพูดต่อ

“ไม่ครับ” ผมส่ายหน้าแล้วตอบเสียงเบา

“ใช้น้ำธรรมดา อุณหภูมิสามสิบถึงสิบสิบเจ็ดองศาเซลเซียสนะครับ” ผมบอกมันพลางไอเป็นระยะ

“อืม พักผ่อนนะ” ผมพยักหน้าให้มันที่ห่มผ้าให้ แต่ผมถีบออกเพื่อให้มันระบายความร้อนออกไป มันคิ้วขมวดแต่ยอมเดินออกไป แล้วกลับมาพร้อมกะละมังกับผ้าเช็ดตัว แม้จะเงอะงะแต่ผมก็รู้ว่ามันตั้งใจทำ มันถามเป็นระยะว่ารู้สึกดีขึ้นไหม  สลับกับพึมพำโทษตัวเองที่ลากผมไปเที่ยวอยู่อย่างนั้น ผมตอบอืออาเสียงแผ่วไป เริ่มเจ็บคอจึงไม่ค่อยอยากอ้าปากพูดเท่าไรนัก มันคงรู้เลยเงียบๆไป พอเสร็จก็บอกให้ผมรอแล้วออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้นานหน่อย ผมเกือบจะหลับไปแล้ว ก่อนที่มันจะกลับมาพร้อมยา ทานเสร็จก็ล้มตัวลงนอน

“จะไปไหน...” ผมสะลึมสะลือใช้แรงที่มีอยู่ดึงคนข้างๆที่ถือแก้วน้ำเอาไว้ในมือ มันหันมามองแล้วก้มลงจูบหน้าผาก

“เอาแก้วไปเก็บ นอนเถอะ” ได้ยินคำตอบ ผมหน้าเบะทันที

“..ทำไมอะ.. ไม่อยากนอนด้วยกันแ้ล้วเหรอ ...เบื่อผมแล้วใช่ไหม..” ผมรู้ตัวว่าเวลาเป็นไข้แล้วงี่เง่าแค่ไหน ผมรู้ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน แต่ผมแค่อยากให้ใครเข้าใจในยามที่ผมอ่อนแอบ้าง เข้าใจบ้างว่าผมรู้สึกอย่างไร มันว้าเหว่แค่ไหน ไม่มีใครรู้สักคน ทุกคนมองเหมือนมันเป็นเรื่องตลก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่สองสามวันก็หายเป็นปกติ

แต่ความรู้สึกผมละ มันหายเป็นปกติไปด้วยไหม ไม่เคยมีใครเคยถามผมสักคำ

พลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันผละออกก่อนรับโทรศัพท์ที่เห็นว่าสำคัญกว่าผมในตอนนี้

“....กำลังจะร้องไห้...ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนหน้านี้!!” มันตะโกนใส่โทรศัพท์สุดเสียงแล้วกดวางแรงๆ ก่อนจะสอดตัวลงมากอดผมแน่น

“เกียร์อยู่ตรงนี้ ไม่ทิ้ง ไม่เบื่อ ..ไม่มีวันนั้น ไม่มีวัน” มือใหญ่ลูบหัวผมไปมา จูบกระหม่อมผมซ้ำๆ ย้ำว่าตนยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

“อย่าทิ้งผมนะ” เสียงละเมอพึมพำ

“ไม่ทิ้ง สัญญา” มันยื่นนิ้วก้อยขึ้นมา ผมมองครู่หนึ่งก่อนยื่นไปเกี่ยว ไม่คิดว่าวิธีเด็กแบบนี้จะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้อย่างมหาศาล มืออีกข้างกำเสื้ออีกคนแน่น สูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยเต็มปอดแล้วเผลอหลับไป


......................................


ผมตื่นขึ้นมาในตอนสายของวัน ยังปวดหัวตุบๆอยู่ไม่ได้ดีขึ้นมากหรือแย่ลง ควาญหาอีกคนที่นอนข้างกายด้วยกันเมื่อคืน แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ลืมตามองเต็มตาก็ไม่เจอ ผมสูดน้ำมูกขึ้นพลางเช็ดน้ำตาปลกๆ

อีกแล้วสินะ....

เหมือนวันนั้น ครั้นเมื่อผมยังเด็ก พวกพี่ไปดูงานที่ต่างประเทศ เป็นโอกาสที่แด๊ดกับม๊าไปเที่ยวกันสองคน ส่วนผมมีสอบไปไม่ได้ ทุกคนไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งผม ผมเข้าใจ แต่พอสอบเสร็จไข้ผมขึ้นทันที คนในบ้านยังไม่กลับ ไม่มีใครรู้เพราะผมขังตัวอยู่แต่ในห้อง แม่บ้านมาเคาะแล้วอะไรก็แล้ว ผมก็ไม่เปิดออกไป เขาไม่ใช่คนที่ผมต้องการในตอนนั้น แต่คนที่ผมต้องการกลับไม่อยู่ในเวลาที่ผมรู้สึกแย่ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่วันกี่ชั่วโมงจนผมสติเลือนลางไป เห็นคนที่ผมต้องการกำลังร้องไห้แล้วอุ้มผมไปโรงพยาบาล หลังจากวันนั้นผมก็จะมีอาการงี่เง่าในวันที่เป็นไข้แบบนี้เป็นประจำ และคนที่บ้านก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน เวลาที่ใครติดงาน อีกคนจะอยู่ที่บ้านเพื่ออยู่ดูแลผม แม้แต่ตอนนี้จะยังเป็นกันอยู่ แต่ผมย้ายมาอยู่คอนโด พวกเขาจึงไม่ต้องพะว้าพะวงมากเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังเป็นห่วงผมอยู่นั่นละ ย้อนกลับมาคิดมันก็ตลกตัวเองเหมือนกัน มีแต่คนโอ๋ เอาแต่ใจตัวเองชะมัด

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เอาเข้าจริงก็ขำไม่ออก เพราะอย่างนี้ไง นิสัยเสียแบบนี้ จะมีใครทนได้ มีแต่คนหนีหน้าละสิไม่ว่า แค่คิดเรื่องเก่าๆก็ทำให้ปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ

แอ๊ด....

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ความคิดของผมหยุดชะงัก ก่อนจะมองคนที่มองมาอย่างเป็นห่วง

“.........ฮึก..”

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เกียร์ไปฉี่มา ไม่ทิ้งอย่างที่สัญญากันไว้ไง” มันยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาตอกย้ำเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามันเป็นจริง

“…ทำไมไปนาน” ไม่ได้งี่เง่าแล้วนะ พยายามแล้ว

“พึ่งลุกไปเอง เสียงแหบหมดแล้ว กินน้ำก่อนนะ” ได้กลิ่นอาหารโชยเข้ามา มันคงตื่นนานแล้วสินะ มันดูแลแบบนี้กะจะให้ผมตกหลงรักอีกครั้งใช่ไหม

มันคงมาถูกทางแล้ว ผมตกหลุมรักมันซ้ำๆหลายๆครั้งจนเต็มใจที่จะอยู่ในหลุมที่มันขุดอยู่แล้ว

ปิ๊งป่อง.....

ผมหันไปมองมันเชิงถามว่าใครมา ปวดกระบอกตาด้วย ไม่น่าร้องเลยแมร่ง เจ็บชะมัด

“คงเป็นคนชื่อเนมน่ะ มันโทรมาถามที่อยู่ เกียร์เลยบอกไป มันจะได้มาดูอาการไอรักด้วย แล้วไอรักจะได้ไม่เหงาด้วยไง เดี๋ยวมานะ” มันบอกยืดยาวคงกลัวผมถามแล้วเจ็บคออีก จูบเปลือกตาผมแผ่วเบา แล้วเดินออกไป ไม่นานเสียงโหวกเหวกก็ลอยมาให้ชวนปวดหัว

“ไอ้เหรี้ยยยยย ผู้ป่วยความจำเสื่อม” เสียงคิมกระดกลิ้นร.เรือรัว มึงอย่าวิบัติมาก เดี๋ยวกูโดนคนอ่านด่า

“สัตว์นี่ เดี๋ยวมึงก็โดนงอนหรอก เวลานี้ไอ้นี่ยิ่งเซนซิทีฟอยู่..เป็นยังไงบ้างวะ” ไทป์ด่าคิมก่อนหันมาถามอาการผม

“..สบายดีว่ะ” จมูกฟุดฟิดนิดหน่อย เสียงแหบนิดหน่อย ปวดหัวนิดหน่อย แต่ยังเอาอยู่

“สบายดีกับอิชิตันเหรอสัตว์ หน้าแดงเถือกอย่างกับลูกตำลึง นี่มึงได้ระบายความร้อนบ้างไหมนี่ ห่าเอ๊ย พวกมึงออกไปก่อนเดี๋ยวติดไข้มัน ไปๆ....มึงด้วย ไป๊..เอ่อ กูไม่ได้ไล่มึงเหมือนหมูเหมือนหมาหรอกนะ แต่ แต่กูจะได้รักษาไอ้รักเต็มที่ไง แหะๆ” ไอ้เนมผีนักแพทย์เข้าสิง มันจริงจังขึ้นมาทันที แล้วไล่ทุกคนในห้อง ประโยคสุดท้ายมันหันไปไล่คนหน้าทะมึนอยู่ข้างเตียงผม คงเดาไม่ยากว่าใคร

“ถ้าจะเช็ดตัว เรียกกู” มันพูดสั้นๆแล้วเดินออกไป ไอ้เนมเบะปากกับความหวงของเกียร์ จนผมหลุดขำ

พอทุกคนออกไป จากหน้าจริงจังเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกเล่นเอาผมตกใจไปด้วย

“มึง เมื่อคืนกูนอนอยู่ดีๆเหมือนกูโดนฟ้าผ่ากลางกบาลกูโดยที่กูไม่ทันได้ตั้งตัวเลยว่ะแงแง” มันพูด ทำหน้าทำตาจะร้องไห้เสียให้ได้ นี่ผมไม่สบายแล้วยังต้องฟังเรื่องราวในชีวิตไอ้เนมอีกด้วยหรือ

“อา” ผมเผยอปากตอบมันเบาๆ อยากจะถามว่าทำไมอะไรยังไงนะ แต่มันจะเจ็บคอละสิ

“ทำไมเรื่องราวอันเลวร้ายต้องเกิดขึ้นกับกูตลอดเลยวะ ว้อยย กูไม่เข้าใจเลย ห่าเอ๊ย” ดูท่ามันจะหัวเสียและวิตกจริตกับเรื่องที่ผ่านมาเป็นอย่างมาก

“ค่อยๆเรียงคำดีๆ จับประเด็นแล้วเล่ามาเป็นฉากๆสิวะ” ผมดุมันด้วยเสียงแหบๆ คนฟังมันไม่เข้าใจ แล้วยังต้องมาปวดหัวกับมันอีก

“เออว่ะ ขอถอนหายใจเฮือกใหญ่หนึ่งเฮือก เฮ้อออ โอเคกูพร้อมละ คือเมื่อวานกูหลับอยู่ ดึกมากแล้วอะ อยู่ๆโทรศัพท์ก็..ก็ดังขึ้น แล้วมึงก็รู้ว่าเวลาที่กูพึ่งตื่นกูจะพูดไม่รู้เรื่อง ไอ้ห่า กูก็รับไปโดยไม่รู้ว่าใครอะ มาถามว่ากูเป็นหมอใช่ไหมอีก กูเลยบอกเออ ‘กูเป็นว่าที่เฉยๆเยดแม่ม’ คำนี้เลยเป๊ะๆ แล้วกูก็รู้ว่าที่โทรมาคือไอ้เกียร์ มาปลุกกูตอนตีเหี้ยอะไรไม่รู้เพื่อมาถามว่ามึงไม่สบายแล้วจะทำไงบ้าง เออแล้วคือกูก็ตาปิดสะลึมสะลือร่ายความรู้ที่กูสั่งสมมา ตั้งแต่ลดอัตราการผลิตความร้อนในร่างกาย การจัดการอาการไข้ สารพัดชื่อยาไปให้ ก็เสือกด่าให้กูสรุปอีก พอกูวางไป กูก็กลับมานอนคิดก็ลืมไปว่าเวลามึงเป็นไข้แล้วไม่เหมือนชาวบ้านเลยโทรไปบอก ก็เสือกโดนตะคอกอีก แมร่ง ยังไม่ทันได้เป็นหมอดันมีคนโทรปลุกเพื่อปฐมพยาบาลซะแล้ว เกิดเป็นกูนี่อยู่ยากบนโลกนี้จริงๆว่ะมึงว่าไหม แล้วมึงยิ้มอะไรวะ ไอ้ห่ากูสาธยายความเถื่อนดิบของแฟนมึงให้ฟังยังยิ้มระรื่นอีก เฮ้ออ ระบบประสาทมึงทำงานผิดปกติแล้วเหรอวะ” มันระบายความในใจที่อัดอั้นมาตั้งแต่เมื่อคืน หรืออาจจะรวมเรื่องเก่าๆด้วย ที่ผมยิ้มไม่ใช่อะไรหรอก มันมีอย่างเดียว

........ดีใจ……..

คำนี้เลยที่บอกเหตุและผลได้ดีที่สุดในเวลานี้ ผมมองไปยังช่องด้านล่างของประตูที่ปรากฏเงาเท้าเดินป้วนเปี้ยนวนไปวนมาอยู่ข้างหน้ายิ่งทำให้ผมยิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเก่า เกียร์เป็นคนพูดไม่เก่ง แสดงออกมาบางครั้งคนอาจจะไม่เข้าใจ แม้ใครจะมองว่ามันโหดเถื่อนหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ผมก็รู้จักคนนี้เป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนข้าใจในตัวมัน ขอเพียงแค่คนที่มันแคร์นั้นเข้าใจก็พอแล้ว ครั้งที่ห่วง หวง กังวล ความรู้สึกปนเปที่อัดแน่นได้แสดงออกมาจากสายตาที่จ้องมองมาที่ผม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากผม มันไม่เคยมองข้ามไปไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ถึงแม้ในบางคราวจะอารมณ์ที่แสดงออกมาจะรุนแรงไปบ้าง แต่ที่ทำไปก็เพราะเป็นห่วงจากใจจริง ทั้งหมดนี้รวมเป็นเกียร์ ผู้ชายที่ผมรักมากที่สุด

“มันมีอะไรดีวะ มึงถึงยิ้มตีนกาแยกเป็นดอกจันทร์ ทักษะการพูดค่อนข้างแย่ เสน่ห์ติดลบ สายพันธุ์ยิ่งกว่าโหดสัสv.2 รวมๆแล้วอย่างนี้เลยๆ” มันชูนิ้วโป้งคว่ำแล้วเบะปาก

 “เป็นไงบ้าง” อยู่ๆคนที่พวกผมซุบซิบเมื่อกี้เปิดประตูพรวดเข้ามา เล่นเอาเนมสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ เจอเกียร์ทีไร ไอ้เนมหวาดกลัวเหมือนจิตอ่อนตลอด

“เหอะๆ ตรวจถึงไหนแล้ววะไอ้รัก อ๋อ มึงเจ็บคอนิตัวเอง อิอิ ปวดหัวด้วย แต่ไม่มีอาการหนาวสั่นมากมายใช่มะ เออโอเคกูรู้งานละๆ” มันพูดเออออเองเสร็จสรรพ

“ยา?” เกียร์ถามสั้นๆ ไอ้เนมหน้าถอดสี

“อ้าวมึงไม่มีเหรอ กูไม่รู้อะว่ามึงจะไม่มีติดห้องเลยไม่ได้เอามาด้วย โทษทีว่ะแงแง” มันละล่ำละลักตอบ เกียร์ไม่ได้ตอบอะไรแล้วเดินออกไป ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมยกตู้ยาสามัญประจำบ้านขนาดมาตรฐานเข้ามาวางที่โต๊ะทำงานในห้องนอน เล่นเอาผมกับไอ้เนมอ้าปากค้าง มึงเล่นใหญ่ไปไหมเกียร์

“มึงซื้อมาใหม่เหรอวะ เชี่ย ใหม่เอี่ยม” เกียร์ไม่ได้ตอบอะไรอีกรอบ แล้วเดินไปเอากะละมังกับผ้ามาเช็ดตัวแล้วมายังเตียงที่ผมนอนอยู่ ปล่อยให้เนมพิสูจน์ความอลังการจากสิ่งที่เกียร์ทำ แล้วตรวจดูฉลากยา มือพยายามจัดยาให้เป็นมื้อๆไป แต่ผมรู้อยู่หรอกว่ามันนั่งทำไมแถวนี้ ดูจากหูที่ผึ่งออกมาก็รู้กันทั้งบางแล้ว

“ไปเอามาจากไหนเหรอครับ” ถามคนที่กำลังทำความสะอาดตัวผมอยู่

“ลงไปซื้อตอนเช้า”

“ความจริงซื้อมาเป็นแผงก็ได้นะครับ” พูดไป ไอไปเป็นเสียงประกอบ

“ซื้อเผื่อเอาไว้ก็ดี มีไว้ไม่เสียหาย”

“รอบคอบจริงๆนะนี่” ผมเอ่ยแซวมัน มันจะมีอะไรให้ตกใจไปกว่านี้อีกไหมครับอยากรู้ มันไล่ไอ้เนมให้ออกไปก่อนจะป้อนข้าวป้อนยาให้แล้วให้ล้มตัวนอนด้วยกัน ก่อนนอนก็ได้ยินเสียงขลุกขลักด้านนอกมาเป็นระยะ

ตื่นมาอีกทีนาฬิกาเข็มสั้นชี้ไปเกือบถึงเลขสี่ คนข้างตัวยังนอนกอดก่ายตัวผมอยู่เลย รู้สึกว่าอาการจะดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ เริ่มมีแรงมากขึ้นแล้ว ปวดหัวน้อยลง แต่ยังเจ็บคออยู่ พอเริ่มขยุกขยิก อีกคนสะดุ้งตื่นขึ้น

“เป็นไงบ้าง”

“ก็ ก็โอเคขึ้นแล้วครับ” ผมเอื้อมมือไปโอบเอวตอบ ซุกหน้าเข้าอกแน่นของมันแล้วบี้หน้าส่ายหัวไปมาจนมันหัวเราะหึหึแล้วแกล้งบีบก้นผมอย่างมันเขี้ยว

“ฮื้ออ อย่าแกล้ง มันช้ำหมดแล้ว” มันหอมแก้มหนักๆไปหลายที

“แก้มใส แก้มนุ่ม แก้มสวย อยากฟัดว่ะ” ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมไม่ได้เป็นคนแก้มย้วยพองหรือเป็นผู้ชายตัวเล็กอะไรหรอกนะครับ เกียร์มันขี้โม้พรรณนาเกินโลกไปงั้นละ อย่าจินตนาการกันไปไกล

กว่ามันจะปล่อยผมออกจากเตียงนี่นานเกือบยี่สิบนาที ผมบอกมันว่าจะไปทานข้าวเป็นเพื่อนมันด้วย เพราะเมื่อวานก็ปล่อยให้มันกินคนเดียว มันอาจจะเหงา หรือไม่เหงาแต่ผมก็ยัดเยียดให้ ถึงมันจะไม่ค่อยอยากร่วมมือ บ่นงุ้งงิ้งว่าไข้ยังไม่หายดี ไม่อยากให้ลุกอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ผมก็ลุกไปจนได้

ออกมาก็เจอสายตาหลายคู่จ้องเป็นตาเดียว ลืมสนิทเลยว่าเพื่อนมาเยี่ยมกันคับห้อง แฮ่

“ตื่นแล้วเหรอวะ กูนึกว่าจะนอนกอดกันข้ามคืน หึหึหึ” แอบสะดุ้งนิดหนึ่ง ไอ้พิชคงไม่เห็นอะไรหรอก เดามั่วๆเฉยๆ แต่ดันถูกเสียอย่างนั้น

 “กินอะไรกันหรือยังวะ” ผมพูดเสียงเบากว่าปกติ

 “เค้าลงไปซื้อข้าวมาให้ละตัวเอง แต่ไม่ได้ซื้อให้ตัวเองนะ เห็นว่าข้าวต้มยังมีอยู่ในหม้อ อิอิ” มึงจะบอกว่าดีใจที่ประหยัดไปหนึ่งคนละสิไม่ว่า

“แล้วขนมาทำไมกันหมดวะ ไม่มีงานการทำหรือไง” ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆเหมือนกัน เวลาเป็นไข้ไม่สบายทีไร พวกมันก็จะยกโขยงมาหาตลอด

“คำพูดมึงสวนทางกับการกระทำไปนะ ปากนี่ยิ้มจะถึงโหนกแก้มอยู่ละห่า พวกกูก็มาดูว่ามึงยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็เท่านั้นเอ๊ง”

“เสียงสูงทำไมวะไอ้คิม”

“ก็เท่านั้นเอง” มันแก้เสียงให้ทุ้มต่ำกับไอ้เนม

“ไปกินข้าวก่อน สี่โมงแล้ว” ไอ้คนข้างตัวก็เที่ยงตรงอย่างกับไม้บรรทัดเหล็ก ไอรักกินเลทก็ได้เถอะ ได้แต่เถียงในใจ

“แฮ่!!”

“เหยดแม่ม! สัตว์! กูตกใจหมด เกือบกระโดดไปข่วนหน้าแหก” อยู่ดีๆไอ้ไทป์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำร้องเสียงแฮ่ดังไปถึงเซนทรัลเวิร์ล ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสรรเสริญมันไปยกใหญ่

“กร๊ากกก เป็นไข้แล้วขวัญอ่อนนะมึงอะ” คิมหันมาหัวเราะใส่

“หึหึ” คนทำผมตกใจหัวเราะคล้ายโรคจิต จะมีก็แต่เกียร์นี่ละที่รีบดึงผมไปนั่งให้เรียบร้อยแล้วจัดการข้าวกับยาให้ ส่วนตัวมันหย่อนก้นนั่งข้างตัวผมแล้วรอพวกนั้นคดข้าว เทอาหารใส่จานอย่างคุณชาย เจิดมากครับพี่

ทานข้าวเสร็จ พวกมันก็ย้ายตัวมาเล่นในห้องรับแขกสักพักใหญ่ๆ จนเจ้าของห้องไล่นั่นละถึงกลับไปกัน กว่าจะแยกย้ายก็เกือบสองทุ่มได้แล้ว ผมก็นั่งๆนอนๆจนเบื่อ พูดมากก็เจ็บคอ เดินมากก็โดนดุ เปิดคอมเล่นโทรศัพท์ก็ไม่ได้ โอ้ยชีวิตคนป่วย

“เกียร์ ผมว่าไปโกนหนวดเถอะ แอ๊บป่าเถื่อนมานานแล้วนะครับ” คือมันเป็นคนที่หนวดขึ้นไวมาก วันเดียวก็ขึ้นเป็นสากๆ นี่ก็ไม่ได้โกนมาสามวันแล้ว ดูแลไอรักอย่างดี แต่ตัวเองนี่ยิ่งกว่าโจรแถวตะเข็บชายเดน

“น่าเกลียดเหรอ” ห่างไกลจากคำว่าคนนะ กูพูดเลย

“ถ้าโกนจะดูดีกว่านี้”

 “อย่างนี้ไม่ดีเหรอ” คำถามเหมือนไม่มั่นใจ แต่หน้าตามึงเฉยเมยมากครับ

“ผมว่าหน้าเกลี้ยงมันดูสะอาดดี แต่มีหนวดเป็นสากๆนิดๆก็โอเคนะครับ แต่ไม่ใช่ยาวเฟื้อยแบบนี้” ผมยิ้มขำแกล้งมัน แต่ก็ต้องตกใจเหวอเพราะมันอุ้มตัวผมแล้วเดินไปวางบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า

“นั้นจัดการให้หน่อย” มันยื่นหน้ามาหอมแก้ม ยื่นโฟมมาให้แล้วก้มหน้ามาให้ทำถนัดมือ แม้จะทำอย่างตั้งใจแต่ขอโทษเถอะครับ ผมรู้สึกว่าอีกคนจ้องมองไม่ห่าง แถมขยับตัวเข้าใกล้มากกว่าเดิม

“อืม...” ได้ข่าวว่าโกนหนวดธรรมดา อะไรจะทำให้มันส่งเสียงฟินได้ขนาดนี้

“เสร็จแล้วครับ อ้ะ” ผมจะกระโดดลงแต่โดนมืออีกคนจับเอวแน่น แล้วจับมือให้สอดเข้าไปในกางเกงของอีกคน ผมหน้าแดงเมื่อโดนของร้อนที่กึ่มๆอยู่กลางตัว

“ช่วยหน่อยสิ เกียร์เหนื่อยทำเอง” เหนื่อยก็ไม่ต้องปั่นมันสิวะ! ไอรักก็เหนื่อยโว้ย อยากจะโวยวาย แต่สถานการณ์ตอนนี้มัน...เขินงะ

“ผมไม่สบายอยู่นะ” ผมส่งสายตาออดอ้อนไปให้มัน เผื่อจะเห็นใจ

“ทำข้างนอกไง” มันก็ส่งสายตาหยาดเยิ้มกลับ มือเริ่มไต่มาถึงหน้าอกผม อีกมือหนึ่งกำมือผมแน่น นำจังหวะชักรูดไปด้วย แกล้งส่งเสียงร้องให้ชวนขนลุก แล้วก้มลงเม้มติ่งหูผมเบาๆ มือที่ขยี้ยอดอกผมเปลี่ยนมาชักไอรักน้อยให้เป็นจังหวะเดียวกัน

เอาวะ!...ไม่เสียวก็ต้องเสียววะคราวนี้!



TBC----------->>>>>>>>>>>>>>>>>>>>



+ไข้ยังไม่ทันหาย เจอของดีซะแล้ว เกียร์ไวไฟเสียจริง ฮ่าา
+คู่นี้มีออกในเรื่อง '+>> แก่แล้วไง...เล็กไม่เกี่ยง <<+' ด้วยนะจ๊ะ หึหึ
+โซ่รักคนอ่านทุกคน

 

[maemix]

คุณหมอไอรักป่วย อ้อนมาก
เกียร์ดูแลคนป่วยดีมาก
แต่มาดีแตก ตอนหื่นนี่แหละ

[nongrak]

ไม่สบายแล้วขี้อ้อนอย่างนี้เกียร์ไม่มีเบื่อไอรักหรอก
ออกจะรักมากอย่างนี้

[Zelsy]

น่าฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

มีโหดสัส v.2 ด้วย เดี๋ยวนี้เห็นว่ามันเป็นกากสัสแล้วนะเออ แอดมินมีเรื่องกันมั้ง

เกียร์หื่นตัลหลอด ตัลหลอดด

[Paracetamol]

แอร๊ยยยยยยยย ย 
น่ารักสุดๆเลย ทั้งเกียร์ทั้งไอรัก

[greenapple]

ไอรักเกียร์คู่นี้น่ารักมากกก

[Ella Killer]

หลงคู่นี้ขึ้นทุกวัน 

เกียร์หื่นตลอดดดดดด 

[พลอยสวย]

 :hao6:รักแกคนป่วย ระวังไข้กลับนะจ๊ะ

[Whatever it is]

นั่น ป่วยยังไม่เว้น หื่นไปม้ายยยย เหอะๆ

[nunnuns]

เกียร์หื่นแม้กระทั่งตอนที่ไอรักไม่สบายอีกเหรอเนี่ย น่ากระทืบอะ555555

[greenapple]

 :katai4:อยากอ่านแล้วอ่ะ รีบมาต่ออย่านานน๊าาาาาเดี๋ยวมันขาดตอน

[Calypso]

ตอนที่27



อื้อ...หนักจัง อะไรวะ


ลองตาปรือขึ้นแต่ก็ต้องรีบปิดลงหลับตาปี๋อีกรอบ ค่อยๆเปิดออกมาอีกรอบเพื่อปรับแสง พยายามพลิกตัวให้หลุดจากงูเหลือมที่พาดรัดทั้งเอวทั้งขาก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงฮึมฮัมคำรามเบาๆจากข้างตัว

ฮึ่ย...กอดกลับก็ได้วะ

หลังจากที่เกียร์รู้อิทธิฤทธิ์ความดื้อด้านของผมตอนไม่สบาย มันก็พยายามซื้อผักผลไม้มาให้ผมยัดจากเดิมเป็นเท่าตัว ถึงจะผ่านมาได้เกือบเดือน แต่เหมือนเรื่องนี้มันได้ฝังอยู่ในไมโครเอสดีของหัวสมองมันไปแล้ว คุณน้ำแข็งจึงพยายามระวังไม่ให้ผมเป็นไข้จนมันหัวหมุนอีก

“เกียร์ครับ พรุ่งนี้ผมกลับบ้านนะ” ตอนผมเรียกชื่อด้วยเสียงนุ่มมันแค่พยักหน้าตอบ เพราะตอนนี้มันกำลังพิมพ์งานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มาหลายชั่วโมงแล้ว แต่พอพูดประโยคถัดมาก็หันมามองขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

“ไปทำไม” ไอรักแค่จะกลับบ้าน ทำไมต้องเสียงแข็งด้วย T_T

“ไม่รู้เหมือนกัน พอดีแม่ผมโทรมาตามน่ะครับ” โทรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ลืมบอกมัน เมื่อวานผมอ่านหนังสือเพลินไปหน่อย ไม่ได้ขยันหรอกครับ ก็คุณน้ำแข็งนั่นละที่บังคับผม อย่างที่เคยบอกไปแล้วว่ามันทำตารางเวลาชีวิตให้ผม จึงต้องทำตามที่มันกำหนดนั่นละ

“ไปด้วย” หืม..ช่วยคิดหน่อยได้ไหมครับ มึงตอบซะทันทีทันใดเชียว

“เกียร์ต้องรีบทำงานส่งภายในคืนพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยวผมก็กลับมานะ” จบประโยคแรกมันหน้าบึ้งหันไปมองงานที่ทำค้างอยู่ จนผมต้องเดินไปลากเก้าอี้ไปนั่งข้างตัวแล้วลูบแขนมันเบาๆ

ถ้ามันส่งไม่ทันกำหนดต้องตายแน่ๆ เพราะวิชานี้มันไม่ถนัดเท่าไรนัก ส่งช้าโดนหักเป็นนาที หนึ่งนาทีต่อสองคะแนน ถึงคะแนนสอบของมันจะไม่ค่อยดีแต่อย่างน้อยขอทำคะแนนเก็บให้ดีก็รอดแล้ว ผมก็ช่วยอะไรมันไม่ได้ จึงได้แต่นั่งเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ

แต่พรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้าน เลยไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนมันเท่านั้นเอง

“ไปกี่โมง เดี๋ยวไปส่ง” มันถอนหายใจแล้วบอก

“คงออกสายๆหน่อยละครับ ผมไม่ได้รีบอะไร อ้อ ขับไปเอารถผมที่คอนโดแล้วค่อยไปแล้วกันเนอะ” บ้านผมไกลจากที่นี่พอสมควร จะขับมอเตอร์ไซค์ไปก็อันตรายอยู่ อีกอย่างตอนนี้ไม่รู้ลูก(รถ)ผมจะเป็นตายร้ายดียังไง

ผมจะลุกไปเดินอ้อมไปหยิบนิตยสารที่อยู่อีกข้างของโต๊ะที่เกียร์ทำงานอยู่ แต่โดนอีกคนเกี่ยวเอวเสียก่อน ตัวจึงอยู่บนตักของอีกคน มันซบไหล่แล้วหายใจเข้ายาวก่อนจะผ่อนออกเบาๆ

“..เหนื่อย..” อะ อ้อน นี่เขาเรียกว่าอ้อนใช่ไหมครับ เสียงอ่อยฉิบ ฟังแล้วเขินชะมัด

“พรุ่งนี้ผมไปเองก็ได้ครับ เกียร์ทำงานเสร็จจะได้พักผ่อน”

“เรื่องงานหรอก” มันพูดแล้วถอนหายใจอีกรอบ ถึงได้ว่าหน้าไปไวกว่าอายุตั้งเยอะ กร๊าก

“ค่อยๆทำไปเดี๋ยวมันก็เสร็จเนอะ ไม่ต้องฝืนตัวเองนะครับ พักสมองพักสายตาบ้างแล้วค่อยทำใหม่ก็ได้” มันอืออาตอบในลำคอ พยักหน้ากับไหล่ผมแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“ผมไปเอานมอุ่นๆมาให้คุณทานดีกว่า อืม..หรือจะเอาโอวัลตินดี” ผมเอียงคอถาม เดี๋ยวนี้มันมีพัฒนาการณ์เริ่มชอบนมเหมือนกับผมแล้วนะครับ เพียงแต่มันชอบนมจืด ส่วนผมชอบทุกรส โดยเฉพาะช็อกโกแลตจะโปรดปรานเป็นพิเศษ ส่วนกาแฟมันโดนผมจำกัดจำนวนแก้วครับ ถึงคาเฟอีนจะมีประโยชน์ แต่ผลเสียมันก็มีเหมือนกัน อาหารการกินสมัยนี้มันก็เหมือนดาบสองคมนั่นละครับ มีดีแต่ก็มีโทษ บางทีภายนอกเราจะเห็นว่าเป็นของที่มีคุณประโยชน์มากมาย แต่มันก็อาจมีสารปนเปื้อนอยู่ก็เป็นได้ ผมเลยบอกให้มันดื่มอาทิตย์ละสามแก้วก็พอ (ความจริงดื่มทุกวันได้ครับ แต่ไม่ควรเกินสองแก้ว)

“นม” มันก้มถูๆจมูกแล้วขบหัวนม จนผมร้องจ๊ากเสียงดัง แม่งเล่นกัดมาได้ หัวนมคนนะโว้ยไม่ใช่คิทแคท เคี้ยวอร่อยเลยสิมึง ถึงจะไม่ได้แรงมาก แต่มันเล่นทีเผลอ ไอรักก็ตั้งรับไม่ทันสิวะครับ!

“ฮึ่ยย หยุดเลยไอ้คุณน้ำแข็ง งานไม่เสร็จจะออกลายหื่นอีกนะ เดี๋ยวก็เอานมพิษมาให้กินเลยนิ” ผมเอาอุ้งมือดันหน้าผากให้ห่างจากตัว พอเห็นตาเยิ้มๆ แล้วทำเป็นเอาฟันกระทบกันดังกึกๆๆ ทำเอาผมอยากจะกระตุกปลั๊กคอมให้มันดับไปพร้อมงานมันไปเลย

“นั้นขอเป็นนมชมพูๆ เป็นตุ่มแดงๆน่ารักแบบนี้แล้วกัน ถึงจะพ่นพิษก็ยอม หึหึ”

ไอ้เชี่ยหื่นนนนนน




“น่ารักจังแฮะ อยากเลี้ยงชะมัด” เปรยออกมาเบาๆ ผมนั่งดูนิตยสารเกี่ยวกับสัตว์อยู่บนโซฟา

“ไหน” อะจ๊ากก ขวัญเอ๊ยขวัญมา ขวัญไม่มาไปหาเรียม ถุ้ย!

“หึ แอบดูอะไร สะดุ้งซะขนาดนั้น” สะดุ้งสิ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง แหนะ ยังมาอมยิ้มขำใส่กันอีก ฮื้มมม น่ารักว่ะ

“แมวน่ะครับ พันธุ์นี้หูหลุบด้วยอะ ตาสีฟ้ากลมบ๊อกเลย” ผมรีบนำเสนอวางหนังสือบนหน้าตักมันทันที

“อยากเลี้ยงเหรอ ไม่มีเวลานะ” มันลูบหัวผมแล้วดึงมาให้ซบไหล่

“ถ้าวันไหนผมไม่ว่าง คุณก็เลี้ยงไง” ผมเงยหน้าไปยิ้มทะเล้นให้ เลยโดนมันเขกหัวไปตามระเบียบ ตบด้วยหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วเปิดดูรูปในเล่มผ่านๆ

“ไม่เอาอะ”

“แต่มันอ้อนได้ด้วยนะ ช่วยจับหนูเหมือนทอมแอนด์เจอร์รี่ที่คุณชอบดูด้วย” แอบอ้างสรรพคุณที่เหมือนจะไม่เกี่ยว มาทำให้มันเกี่ยวได้

“เดี๋ยวก็มาตีกันตาย ปวดหัว”

“ฮื้อ เลี้ยงตัวเดียวพอไง”

“หมายถึงแมวน้อยตัวนี้ต่างหาก จะไปกันรอดเหรอ แมวเลี้ยงแมว” มันจิ้มหัวผมรัวๆด้วยปาก ทำไมชอบคิดว่าผมเป็นแมวปวกเปียกอยู่เรื่อยเลยวะ ตัวก็ใหญ่ ซิกแพ็คกูก็มี นมก็แฟบไม่มีให้ยาน หล่อเหลาแข็งแกร่งอย่างนี้เสือชัดๆ

“ผมคนนะไม่ใช่แมว ฮู้! พูดไปเรื่อย” พูดแล้วทำปากจู๋ใส่ แอบรู้สึกได้ถึงมือตุ๊กแกที่เริ่มมาเกาะแกะแถวเอว

“หึหึ”

“เลี้ยงแมวก็ดีออก เงินไหนมาเทมานะจะบอกให้ แมวกวักงายยย”

“หึ ซื้อมาไอรักก็เล่นแต่กับมัน แล้วก็ไม่สนใจเกียร์ ทิ้งไปอยู่กับไอ้โง่ขนฟู” มันส่งเสียงปฏิเสธแล้วพูดต่อ โหมึงพูดออกเป็นฉากๆอย่างกับผู้กำกับ นี่คือเหตุผลที่แท้จริงของคุณใช่ไหมคุณน้ำแข็ง

“ไม่หรอก” ผมตอบเสียงอ่อย ก็คนมันอยากเลี้ยงนี่นา

“อย่าเลย มันยิ้มเหมือนหมาไม่ได้ คุยไปก็ไม่รู้เรื่อง พันขาน่ารำคาญ เอาเวลาไปทำงานหาเงินกินข้าวเที่ยวกันสองคนดีกว่า” อีกคนพูดงึมงำในลำคอ พลางเอาจมูกซุกไซร้ไปตามใบหู ขบเบาๆให้ผมจักจี้ ไล่เรื่อยลงมาถึงซอกคอ

"..อื้อ ..เดี๋ยว.."

"..หอม"

"ยังไม่ได้อาบน้ำ จะหอมได้ไง"

"นั้น...ไปอาบกัน" มันกระซิบถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อุ้มผมขึ้นตัวลอยแล้วพรมจูบไปทั่วหน้า

ถ้าอย่างนี้มึงไม่ต้องถามความเต็มใจไอรักก็ได้นะ

"มะ ไม่ทำในห้องน้ำนะครับ" ผมปิดหน้าปิดตาพูดแล้วเอนไปซบอกคนที่หัวเราะหึหึ ที่พูดดักแบบนี้เพราะรู้ชะตากรรมตัวเองในอนาคตอันใกล้นี้ไง เวลาฟังเสียงก้องดังในห้องน้ำมันน่าอายออก

เกียร์พามาอาบน้ำข้างนอกห้องนอนเพราะใกล้กับห้องรับแขกที่สุด รีบถอดเสื้อกางเกงของตัวเองและผมออก ก่อนจะดึงปราการชิ้นสุดท้ายของทั้งคู่ให้หลุดจากตัว ยังไม่ทันอ้าปากหวออย่างตกใจกับเกียร์น้อยที่กำลังพองตัวตุงขึ้นเรื่อยๆในกางเกงอย่างใหญ่โตก็มีริมฝีปากของอีกคนมาปิดเสียก่อน ผมครางเบาๆ ปรือตาลง เห็นมือหนาคว้าครีมอาบน้ำมาลูบลำตัวอย่างลวกๆ ผมสะดุ้งเมื่อนิ้วเปียกชุ่มแอบไล้วนแล้วค่อยๆสอดเข้าไปหนึ่งนิ้ว

"อะ...อื้อ เกียร์...ยะ ฮ๊า!"

"ไม่ทำในนี้หรอก แค่ขอขยายก่อน" มันยิ้มหื่น มือหนึ่งยังทำหน้าที่ทำความสะอาดตัวเป็นอย่างดี อีกมือกำลังเพิ่มนิ้วแล้วถ่างหมุนให้ขยายมากขึ้น ผมทุบหลังมันเสียงดังด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันสะทกสะท้าน หนำซ้ำยังหัวเราะแกมเอ็นดูแล้วป้อนจูบมาให้อย่างดูดดื่ม

ขาผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจนต้องพิงอีกคนเอาไว้ เกียร์คงรู้เวลา รีบชำระล้างตัวทั้งคู่ อุ้มมาวางบนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ บอกให้ผมเกาะขอบประตูรอ ส่วนมันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัว และพวกอุปกรณ์เตรียมพร้อมให้ไอรักเสียตัว

ผมรีบยืนเฉียงกุมเป้าหันหน้าหนีด้วยความอาย แต่เหมือนจะเข้าทางอีกคน มันหยุดยืนประชิดกับหลังแล้วถูเกียร์น้อยเข้ากับก้นผมไปมา มือเช็ดตัวตามร่างกายให้ทั้งผมและตัวมันเอง

"เดี๋ยวนี้หัดอ่อยกันแล้วหรือ หื้ม" มันเด้งเป้า จับให้จาผมหนีบกัน แล้วกระเด้าเข้ามาสีกับหว่างขาผมรัวๆ ผมร้องครางด้วยความเสียว

"ปะ..เปล่า อื้อ อ..อย่าแกล้งกัน.."

เกียร์อุ้มผมไปยังโซฟาอีกรอบแล้วผลักให้นอนลง ยกขาข้างหนึ่งให้พาดกับพนักโซฟา แล้วยกอีกขาให้ผมเกี่ยวรั้งเอาไว้เอง ผมรับรู้เลยว่าตัวเองกำลังแดงก่ำขนาดไหน มันร้อนเหมือนจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ กี่ครั้งต่อกี่คราวก็ไม่เคยชินเสียที

มันกวาดสายตามองทั้งตัวอย่างหวานเชื่อม แล้วอมยิ้มกริ่มกับท่าทางของผมอย่างพอใจ มันเกลี่ยปอยผมไปทัดหูให้ อีกมือกำลังใส่ถุงยาง ชโลมเจลกับลูกชาย รามมาถึงถ้ำของผม เรามองตากันและกัน มันทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ในอกด้วยสายตาคมดุนั้น ผมยิ้มให้อีกฝ่ายที่กำลังก้มลงมาเรื่อยจนริมฝีปากแตะกันอย่างเสน่หา

"อ๊า อื้อ! เกียร์ พอแล้ว ไม่เอานิ้วแล้ว"

"หึหึ..คนเ่ก่ง" มันค่อยๆดึงนิ้วออกแล้วดูดยอดอกทั้งสองอย่างเมามัน จากนั้นก็ลากลิ้นไปเลียซอกคอผม มือรูดทักทายส่วนอ่อนไหวที่กำลังสั่นระริกของผมไปด้วย

"ฮ้ะ ยะ อย่าทำเป็นรอยนะ" จิตใต้สำนึกตักเตือนว่าพรุ่งนี้ต้องไปเจอครอบครัว ถ้าเห็นคงไม่ดีแน่ มันก็คงรู้ดี เพราะถ้าเป็นปกติคงทำเป็นรอยตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้ว

เกียร์ค่อยๆกดตัวเองเข้าไปช้าๆอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกคราว แรงเต้นตุบตอดรัดทันทีที่มันเข้ามาได้เพียงส่วนปลายหัวเท่านั้น มันร้องซี๊ดแล้วกัดฟันอย่างอดทน

"อืม..ผ่อนคลายหน่อยนะที่รัก เกียร์เข้าไปไม่ได้..."

ผมหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามผ่อนคลายจากการเกร็งตัวอย่างที่มันบอก เกียร์เอื้อมมือไปช่วยรูดไอรักน้อย ยืดตัวขึ้นมาจูบให้คลายความเจ็บจนกลายเป็นเสียวแทน จากนั้นมันเริ่มดันเข้ามาตอนที่ผมกำลังเผลอไผลไปกับรสจูบที่แสนอ่อนหวาน

"เข้าไปหมดแล้ว...เห็นไหม" มันจับมือให้ไปแตะช่องด้านล่าง ผมรีบชักมือกลับแต่มันยึดไว้แน่น ให้ตายสิ แค่เห็นสีหน้ามันตอนนี้ก็จะทำให้ผมใจสั่นจนจะตายเสียให้ได้ แค่นี้ก็เขินมากพอแล้ว

เมื่อผมเริ่มชินกับสิ่งใหญ่โตที่แช่อยู่ เกียร์จึงค่อยๆขยับสะโพงตัวเองช้าๆ ช่วยปรนเปรอโดนชักนำไอรักน้อยไปในจังหวะเดียวกัน เกียร์เริ่มเพิ่มแรงขยับสะโพกให้รัวเร็วขึ้น เสียงร้องครางทั้งผมและเกียร์ดังระงมคับห้อง ต่างฝ่ายต่างร้องเรียกชื่ออีกคนไม่ขาด

"...อืม..ไอ...ฮึ่ม..."

"อ้ะ...อ๊า...อ๊า...ฮะ..เกียร์....เกียร์..."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงดังจากประตูทำผมชะงักงัน แต่อีกคนไม่ได้สนใจ ตะบั้นซอยอย่างไม่ลืมหูลืมตา จับหน้าผมให้หันตรงมามองมันแล้วมอบจูบที่เร่าร้อนไม่ให้วอกแวกไปสิ่งอื่น

"คนดี...ให้เกียร์ฟังเสียงหน่อยนะ" มันลูบริมฝีปากให้คลายออก เพราะผมเม้มปากไว้แน่น

"ฮึก..ตะ แต่..อื้อ..ใครมาข้างนอก...ฮะ..ไม่รู้.."

"ช่างมัน.."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก..ปึง ปึง ปึง ปึง

"ไอ้เกียร์ อยู่เปล่าวะ เปิดให้กูหน่อย" ผมหลับตาปี๋ กลั้นเสียงไว้เพราะกลัวจะเสียงเล็ดลอดออกไป

"อึก..อือ..อื้ออ.."

ปึง ปึง ปึง ปึง

"เฮ้ย เปิดให้กูหน่อยดิวะ มือกูจะง่อยแล้วสัตว์!"

"อื้อ...อ๊ะ..อ๊า.. โอ้ะ..โอ้ย..อ๊า.."มันกระแทกลงมาอย่างหนักหน่วงจนก้นลอย ขาทั้งสองอ้ากว้างชี้ขึ้นเพื่อรับแรงขยับสะโพกที่ถี่หนักขึ้นพร้อมเสียงครางหวีดร้องลั่นมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ไหว

ก๊อก ก๊อก ปึง ปึง ปึง

"มะ..ชะ.. ช้าหน่อยเกียร์.. แฮ่ก อื้ออ.." มันช้าลงเพียงนิดเดียว แล้วถามเสียงพร่า

"..รักเกียร์ไหม"

"อ..อ้ะ..จะ..ฮะ..แล้ว.." มันถอดเกือบหมดแล้วใส่เข้าไปอีกครั้งอย่างเน้นๆย้ำอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง แล้วเปลี่ยนมาซอยเร็วขึ้นเพราะใกล้จะถึงจุด ผมหน้าเหยเก โอบคอมันลงมาแล้วกับลงบ่าอีกคนด้วยความเสียวซ่าน

"รักไหม..รักเกียร์ไหม" มันถามซ้ำอีกรอบเมื่อไม่ได้คำตอบ

"รัก ไอรักรักเกียร์ อ้าา..."

"เหมือนกัน" เราจูบกันอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นจูบที่อ่อนโยนและอบอุ่นในหัวใจผมเหลือเกิน ผมไม่รับรู้ว่าใครจะมาได้ยิน ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นนอกจากสัมผัสที่อ่อนหวานนี้ ไม่นานเราก็ปลดปล่อยออกมาอย่างที่ใจต้องการ

"อื้อ..เอาออกไปได้แล้วครับ.." เอ่ยไล่เมื่อลูกมันยังแช่เอาไว้ในช่องหลังของผมอยู่

"ขอแปบหนึ่ง" มันซุกกับคอบอกงึมงำแล้วนิ่งเกือบนาทีได้ก็ค่อยๆถอดออก จัดการถอดถุงยางไปทิ้งถังขยะเล็กข้างโซฟา แล้วล้มตัวทับกอดผมอีกที

"เมื่อกี้ มีคนเคาะประตูนี่ครับ" ผมอ้อมแอ้มบอกมันอย่างขัดเขิน คิดเรื่องที่เกิดเมื่อตะกี้แล้วเรียกเลือดลมได้ดีจริงๆ ทั้งเร่าร้อน และตื่นเต้นกังวลว่าใครจะมาได้ยินหรือเปล่า

"ช่างมัน" แหนะ ช่างมงช่างมันอีกละ

"เผื่อเขาจะมีธุระสำคัญนะครับเกียร์ ลองโทรไปถามเพื่อนคุณก่อนดีกว่า" ถ้าจำเสียงไม่ผิด คงจะเป็นคุณพัต

"ไม่ต้องโทรให้เสียเวลาหรอก" มันพูดแล้วเดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงมาให้ใส่กันลวกๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู ยังไม่ทันเปิดกว้างก็ต้องตกใจเพราัะพัตได้นอนแอ้งแม้งพื้นห้องเสียอย่างนั้น

"แฮะๆๆๆ กูไม่ได้ตั้งใจฟังเลยนะจริงจริ๊ง กูเห็นพื้นสกปรกเลยอยากทำความสะอาดให้ แฮะๆๆๆ" พัตสะดุ้งเพราะสายตาเกียร์หรือเพราะโดนจับได้ไม่รู้ แล้วทำเป็นเอาเสื้อเช็ดถูพื้นอย่างตั้งใจ

"มีไร" พัตสะดุ้งอีกรอบ ตกใจก็ไม่แปลกหรอกครับ ก็เกียร์พูดเสียงดุดังขนาดนั้น

"ฮะ..เออ..อ๋อ..กูว่าจะมาดูว่ามึงเริ่มทำงานยังไงว่ะ ไปหาไอ้เนแม่งไม่อยู่ห้องพอดี" เนแว่นจะเก่งกว่าเพื่อนคนอื่นๆ แต่ผมสงสัยว่างานส่งภายในพรุ่งนี้ แต่มึงยังไม่เริ่มทำอีกเหรอ ของเกียร์จะเสร็จอยู่แล้ว อย่างนี้เขาเรียกว่าดองชัดๆเลยครับพัตเอ๊ยย

เกียร์หันมามองผมครู่หนึ่งแล้วเดินไปโต๊ะทำงาน เซฟไฟล์ที่ทำก่อนจะโยนแฟลชไดรฟ์ไปให้

"กูดูในห้องก็ได้มึง อยากรู้ว่ากำหนดแผนงานประมาณไหนเฉยๆ" เสียงคุยแว่วๆดังออกมา ผมลุกขึ้นนั่งนิ่ง ก็ไม่อยากจะเดินไปไหนนี่นา มันยังเจ็บอยู่เลย ดีที่มันไม่ได้เล่นท่ายากอะไร ถ้าวันไหนมันคึกแบบพิสดารผมนี่โคตรจะเมื่อยเลย

"ไปดูที่ห้อง" ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเท้า เกียร์กลับมานั่งข้างๆตามเดิมแล้วเปิดโทรทัศน์ดูการ์ตูนอะไรของมันไป

"สวัสดีครับ"

"อ้าวเฮ้ยดีมึง กูว่าจะทักมึงตั้งแต่เข้ามาแล้ว แต่เห็นหน้าไอ้นี่แล้วกูเงิบเลยว่ะ คนเหี้ยอะไรดุฉิบหาย" พัตแขวะเพื่อนตัวเอง เกียร์ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะการ์ตูนโปรดฉายพอดี คือมันจะให้ความสำคัญค่อนข้างมากๆเลยละไอ้การ์ตูนอะไรนี่

"อ่า แล้วพัตมาตั้งแต่..?" ผมลองแย็บถาม พลางมองปฏิกิริยาอีกคน และก็ต้องอยากจะลุกออกจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดเพราะท่าทางมันเหมือนจะได้ยินอะไรมาพอสมควร

"มึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะอิ๊อ๊ะอะไรของพวกมึงกันหรอกนะ กูไม่ได้ยินอะไรเลยจริงจริ๊ง แล้วกูก็พึ่งมาตอนไอ้เกียร์เปิดประตูออกมาพอดีด้วย ไม่ได้มาตั้งนานแล้วจริงจริ๊ง อารมณ์ก็ไม่ได้ขึ้นอย่างที่พวกมึงคิดด้วย จริงจริ๊ง" เสียงสูงทุกประโยคอย่างนี้กูขอเอาหัวเป็นประกันเลยว่ามึงโกหกทุกประโยคชัวร์ ผมหันไปซุกกับต้นแขนของคนข้างตัวอย่างหาที่พึ่ง ไอ้เกียร์ก็ปารีโมทใส่พัตอย่างจัง แล้วช่วยบังตัวเอาไว้ไม่ให้ผมเขินไปกว่านี้

"โอ้ยย ห่า ปามาได้ มันเจ็บนะโว้ย ก็กูไม่ได้เห็นได้ยินอะไรเลยนะมึง ไม่เห็นต้องเขินกันเลยนี่หว่า" ยังมีหน้ามาโกหกหน้าตายอีก แค่นี้ไอรักก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ยิ่งมันพูดก็ยิ่งรู้ว่ามันได้ยินชัดเจน ฮื้อๆๆ

"กลับไปไป๊"

"หึหึ เออก็ได้วะ ไม่เห็นต้องหวงต้องห่วงขนาดนั้นเลยสัตว์ อยากได้หน้าเอาใจเขาละสิห่า กูไปละเจ้าชาย ไว้เจอกัน" ผมพยักหน้ากับแขนเกียร์ให้ ได้ยินเสียงปิดประตูก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ทีหลังไม่เอาอย่างนี้แล้วนะเกียร์ ผมอาย" ผมหน้าบึ้งบอกมันที่มองมาอมยิ้มก่อนอยู่แล้ว

"แต่ทีหน้าได้ใช่ไหม" ดูมัน

"ทีหน้ามีได้ แต่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ทำ" ผมยิ้มเหนือมัน แล้วจ้องตาให้รู้ว่าทำจริง

"ล้อเล่นๆ" ทีเรื่องนี้รีบพูดเชียวนะมึง



.........................................



"ตอนเย็นจะมารับ"

"ค่ำๆครับ ถ้าประมาณสองทุ่มก็กำลังดีเลย" รู้สึกว่าผมจะแก้คำพูดมันหลายรอบของวันนี้แล้วนะครับ รั้นจะมารับตอนเย็นตลอด นี่ก็ปาไปเกือบสิบโมงแล้ว วันนี้กะจะอยู่กับครอบครัวนานๆสักหน่อย

"จะรีบทำงานให้เสร็จ หกโมงจะมารับนะ" มันได้ฟังผมพูดบ้างไหม

"เฮ้ออ แล้วแต่คุณแล้วกัน จะออกมาก็โทรมาบอกก่อนนะ" ผมบอกอย่างจนปัญญา จะดึงมือที่มันกุมเอาไว้ออก แต่ก็ไม่หลุด ผมหันไปเลิกคิ้วมองมัน

"จูบก่อน"

"หืออ ไม่ได้ครับ นี่หน้าบ้านผมนะ"

"หอมแก้มสิ" มันไม่ยอม แถมมีการเปลี่ยนที่เปลี่ยนทางให้ด้วย ผมถอนหายใจ ถึงมันจะคิดว่ารถผมติดฟิล์มมืดก็เถอะ แต่มันไม่สมควรสักเท่าไร มองดูอีกคนที่แววตาคาดหวังและดื้อรั้นว่าต้องได้ ไม่ได้ไม่กลับ ผมเลยจับมือที่ติดกันอยู่ขึ้นมาบรรจงจูบเบาๆบนหลังมือใหญ่

"ไปนะครับ" ผมอาศัยช่วงตอนที่มันช็อคค้างแล้วรีบดึงมือเปิดประตูออกไป แอบดูมันจากข้างประตูบานใหญ่กว่ารถจะเคลื่อนตัวออกไปได้ก็เกือบสิบนาที ผมหัวเราะคิกคักเพราะทำให้มันอึ้งได้ ก็เล่นแสดงความรักแบบชายหญิงขนาดนั้น มันไม่เขินก็แปลกแล้ว

"ทำอะไรน่ะคะตัวเล็ก" คุณหญิงแม่เอ่ยจากข้างหลัง เล่นเอาผมสะดุ้งสุดตัว

"โอ้ยย ตกใจหมดเลยมาม๊า โอะฮาโย โกไซอิมัสครับ"

"สายเอาป่านนี้ น่าจะคนนิจิวะได้แล้วนะคะ ว่าแต่นั่นรถลูกไม่ใช่หรือคะ ใครขับออกไปละ"

"อ๋อ เกียร์มาส่งน่ะครับ"

"เกียร์เหรอคะ"

"ครับ อ้าวแล้วพี่กับแด๊ดไปไหนละครับ" ปกติวันหยุดพ่อผมมักจะออกมาเดินข้างนอกบ้านกับแม่น่ะครับ ไม่เห็นก็เลยแปลกใจ

"แด๊ดลูกอยู่ข้างบนจ๊ะ ส่วนพี่ๆเขาไปทำงานเป็นปกติ แต่เดี๋ยวเย็นๆก็กลับมาแล้ว เห็นบ่นๆว่าคิดถึงลูกนะคะ" แม่ยิ้มหวาน ผมกับแม่กอดกันเดินเข้าไปในบ้าน

"ขึ้นไปพักผ่อนให้สบายเนื้อสบายตัวก่อนเถอะจ๊ะตัวเล็ก ถ้าจัดโต๊ะเสร็จจะให้แม่บ้านขึ้นไปเรียกนะคะ" แม่ดันหลังให้ขึ้นไป

"อ้าว" ผมอุทานแปลกใจ ปกติจะให้คนขึ้นไปตามพ่อมาคุยเล่นจนกว่าจะจัดโต๊ะอาหารเสร็จ แต่ก็น้อยครั้ง เพราะอย่างที่บอกว่าตอนวันหยุดท่านจะชอบออกมาเดินเล่นบ้าง อยู่ข้างล่างบ้าง ดูโทรทัศน์ในห้องโถงกับแม่บ้าง ยิ่งเวลาผมกลับบ้านก็ไม่ขึ้นไปข้างบนหรอก แต่พอไม่เจอก็ผิดวิสัย ผมเลยงงๆ

แต่ก็ต้องเลิกคิดอะไรแปลกๆไปเพราะหันไปเห็นอะไรดุ๊กดิ๊กๆแอบอยู่ข้างเสาใหญ่ในบ้านที่อยู่ใกล้ๆกระจกบานใหญ่เต็มพื้นที่ของผนังที่เปิดรับอากาศจากด้านข้าง ผมค่อยๆย่องอย่างช้าๆ เห็นเป้าหมายระยะประชิดก็ส่งเสียงดัง

"แฮ่!!!!"

"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" สุนัขสองตัวสะดุ้งโหยง พอหันมาเห็นผมเท่านั้นละ รีบกระโจนเข้าเกาะแกะคลอเคลียยิ่งกว่าเด็กนั่งดริ๊ง

"ฮ่าๆๆ ใจเย็นครับๆ สวัสดีครับไอแดด ไอหมอก มานั่งทำอะไรตรงนี้ละ" จะหาว่าผมบ้าก็ได้ แต่สุนัขบ้านผมพูดด้วยแล้วพวกมันจะเข้าใจ ผมว่าสุนัขส่วนใหญ่ที่ถูกฝึกมาหรืออยู่กับเรามานานก็เป็นทุกตัวนะครับ

"โฮ่ง โฮ่ง" ทั้งสองตัวอะเลิทกระโดดโย่งเย่ง เห่ามาทางผมแล้วหันไปเห่าด้านนอกที่กั้นด้วยกระจก ผมเพ่งไปมองก็เห็นสัตว์เล็กตัวหนึ่งสีขาวดำ ลวดลายคล้ายวัว แต่ก็ไม่ใช่

"เฮ้ย" ผมอุทานออกมาด้วยประเด็นหลากหลายที่อยู่ในสมอง


หนึ่ง..ลูกแมวตัวหนึ่งที่ไม่น่าจะถึงหนึ่งเดือน ร่างกายผอมกะหร่อง ขนเป็นกระดำกระด่างเนื้อตัวเปื้อนดิน
สอง..ไอแดด ไอหมอกจะกระโจนไปฆ่ามันหรือเปล่า เพราะปกติสัตว์หน้าไหนจะเข้ามาในพื้นที่มันไม่ได้เลย แต่ก็แปลกเพราะดูท่าแล้วคงจะไม่ทำ
สาม..มันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคนที่กำลังตัดหญ้าด้วยเครื่องสะพายใบมีดคมกริบ
และสี่..ผมรู้สึกถูกชะตามาก ถึงจะไม่ใช่แมวพันธุ์ราคาแพงอะไร แต่มันก็คือหนึ่งชีวิตที่ควรดูแลเอาใจใส่ไม่แพ้กัน

ผมได้สติก็รีบเดินออกไปจากบ้าน แล้วเรียกคนตัดหญ้าเอาไว้

“คะ ครับคุณหนู” คนสวนชะงักแล้วตอบอย่างประหม่า

“หยุดตัดหญ้าแปบหนึ่งนะครับ” เขารีบปิดเครื่องแล้วหันมามองผมที่เดินผ่านเขาไปอย่างงงๆ

แมวสะดุ้งถอยหลังหลายก้าวเมื่อเห็นผมนั่งยองมองตัวเองด้วยระยะประชิด แววตาหวาดกลัวพร้อมที่จะหนีตัวเปรียวไปได้ทุกเมื่อ

“เรามาดี มาทำอะไรตรงนี้ละ..” ผมชะงักไปเมื่อมาสังเกตใกล้ๆ ดวงตาดำขลับนั้นลืมตาอยู่บนโลกมาไม่กี่วัน ยังต้องดิ้นรนสู้ชีวิตมาตัวเดียวจนมีบาดแผลเต็มตัวขนาดนี้ มันสมควรเจอในวัยนี้แล้วเหรอ ผมนิ่งไปก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“มาอยู่ด้วยกันไหม” ผมยื่นมือวางบนดิน ลองวัดดวงว่าเขาจะยอมรับไปอยู่กับผมไหม น่าแปลกที่ผมรู้ว่าแมวเลี้ยงให้มันเชื่องน่ะยาก เรียกให้มาก็ไม่มาหรอก แล้วยิ่งลูกแมวที่พึ่งเกิด แถมยังไม่เคยคลุกคลีกับคนด้วยแล้วยิ่งคุยกันลำบาก แต่ผมเห็นสายตาที่สะท้อนความลังเลจากดวงตาคู่นั้น เลยคิดจะลองดูกับมันสักตั้ง

“เราจะดูแลให้ดีที่สุด ถ้าเชื่อใจกัน” ผมขยับมือเข้าไปใกล้มากขึ้น แต่เจ้าตัวกลับถอยเพื่อเว้นระยะห่าง

ผมนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ ถ้าเขาไม่หนีไปก็แสดงว่าเรายังมีหวัง ไม่มีอะไรมาหลอกล่อ แค่ยื่นมือไปให้เขาได้ตัดสินใจจากความเต็มใจจริงๆ

จนในที่สุดผมก็ยิ้มออกเมื่อแมวตัวนั้นค่อยๆขยับเท้าหน้ามาวางไว้บนฝ่ามือผม แล้วร้องเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างน่าเอ็นดู ผมลูบขนกระด้างและเปื้อนฝุ่นเปื้อนดินนั้นอย่างไม่รังเกียจ

“ให้ดิฉันไปซื้อนมให้มันดีไหมคะ” ผมชะงักเมื่อเสียงด้านหลังดังขึ้น หันไปก็เห็นแม่บ้านสี่-ห้าคนยืนอยู่มองมายิ้มๆ ผมเลยยิ้มแล้วตอบไป

“ดีเลยครับ แต่ซื้อนมแพะนะ แล้วก็อาหารน้ำ อ้อถาดอาหารด้วยนะครับ” ผมศึกษามาแล้วละว่าแมวทานนมวัวไม่ได้ โชคดีจริงๆที่อยากเลี้ยงพอดี ถึงเวลาที่ต้องหาวันว่างๆไปเดินหาซื้อของแมวแล้วละ

ลองจับตัวขึ้นมาดูด้านหลังก็รู้ว่าเป็นเพศเมีย ผมยิ่งหลงรักเข้าไปใหญ่

“ค่ะ ได้ค่ะ” ผมลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเข้าบ้านไปพร้อมเพื่อนใหม่อีกตัว มีอีกสองตัวที่เดินตามมาให้กำลังใจติดๆ

“ไม่ต้องเหนื่อยแล้วนะ ไอซิส”


+++++++++++++++++++++++++++


+อยากจะมาต่ออีกเยอะๆยาวๆ แต่เวลาและพันธะหลายอย่างมัดตัวเราเอาไว้ จึงต่อได้เท่านี้ค่ะ T_T
+ไม่อยากคุยถึงเรื่องตอนหน้าเลย เดี๋ยวจะเหมือนสปอย ฮ่าๆๆ
+เปิดเทอมแล้ว สู้โว้ยยยย
+เกรดออกมา ติดD+ตัวหนึ่ง เกียรตินิยมหายไป แต่ไม่ได้เครียดเรื่องเกรดอะไรนะคะ ยังไงก็เป็นผลของการกระทำ ทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น เพราะไม่ได้เข้าสอบคะแนนเลยหายไปช่องใหญ่1ช่อง แต่จะมาเครียดก็ตอนโดนพ่อแม่ดุนี่แหละ ทำท่านเสียใจไปซะแล้วเฮ้ออ เรื่องนี้หนักกว่าเรื่องไหนเลย เพราะเราให้ความสำคัญกับครอบครัวมากๆนะ ทำท่านผิดหวังก็คิดว่าเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้จริงๆ
+ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ แต่ไม่เคยคิดจะทิ้งกันจ้า
+โซ่รักคนอ่านทุกคนน้าา

 

[patchylove]

อ๊ะ ได้สมาชิกใหม่ในบ้านเพิ่มอีกแล้ว 

[aeecd]

คุณน้ำแข็งโคตรหื่น อิอิ
ไอซิลแปลว่าไรอ่ะ

[maemix]

มีสมาชิกใหม่แบ้ว ท่าทางไอรักจะหบงน่าดู
เกียร์เป็นปั๋วหัวเน่าแน่ๆ

คุณแม่เห็นอะไรบ้างนะ

[greenapple]

เกียร์นะเกียร์ทำอะไรไม่คิดเลย หน้าบ้านนะเนี่ย หวาดเสียวกลัวคุณหญิงแม่เห็น

ขอบคุณมาก คนแต่งน่ารักมากมาต่อให้ทันใจเลยค่าาาา 

[arisa_sa]

น่ารักจัง ชอกไอรักมากๆๆเลย รักคุณน้ำแข็งมากมาย
 
 

[TIKA_n]

ไอรัก น่ารักที่สุด ใจดีจังเลย ปลื้มมากกก 
โชคดีของน้องไอซิส ที่ไอหมอก กับ ไอแดด เจอ และบอกให้ไอรัก รู้ ก่อนจะเป็นอันตราย
ต่อไปนี้น้องไอซิส ก็จะได้มีความสุขแล้วนะ ได้อยู่บ้านที่อบอุ่นอย่างนี้
ไอรัก ไอแดด ไอหมอก ไอซิส พี่น้องน่ารักที่สุด
เกียร์ ก็ร้อนแรงเหลือเกิน ว่าแต่คุณแม่เรียกกลับบ้านทำไมนะ คงไม่ดราม่าน้า
รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้โซ่นะจ้ะ ขอบคุณค่า

[Zelsy]

ตระกูลไอ(?) มีสมาชิกอีกคน(?)แล้ว เย้

[nunnuns]

5555 ขำตรงแมวเลี้ยงแมวนี่แหละ ไหนดูซิว่าจะไปกันรอดไหมอย่างที่เกียร์พูด

เหมือนจะมีกลิ่นแปลกๆแฮะ ไม่อยากกินมาม่าน้าาา ><

[Ella Killer]

เกียร์อย่างหื่น 

ไอรักมีสมาชิกเพิ่มแบบนี้ ถ้าเอาไปเลี้ยงด้วยนี่มีหวังคุณน้ำแข็งงอนแน่ๆ