ตอนที่ 9 พิษไข้TA Part
ความเย็นจับขั้วหัวใจทำให้ผมต้องห่อตัวเข้าหากัน แขนที่เป็นอิสระเพียงข้างเดียวกอดรอบขาที่ตั้งฉากกับพื้นของอ่างอาบน้ำไว้แน่นหวังจะให้คลายหนาว แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ช่วยให้กายอุ่นขึ้นเลยเมื่อทั้งตัวเปียกซ่ก ครึ่งท่อนล่างถูกแช่อยู่ในน้ำแบบนี้
ผมหนาว.. หนาวจนปวดกระดูก
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่อยู่ในสภาพนี้ จะหนีก็หนีไม่ได้ในเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือที่ปลายอีกด้านล็อกเข้ากับราวเหล็กแขวนผ้าเหนือหัว ปลายนิ้วเย็นเฉียบเหมือนไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยง
ผมแหงนหน้ามองมือข้างที่ต้องยกค้างไว้ตลอดเวลา รอยแดงช้ำบริเวณข้อมือที่เกิดจากความพยายามของคนโง่!
ดึงดันที่จะทำทั้งๆที่รู้ว่ากระชากไปมันก็ไม่หลุด!!
จากเมื่อยกลายเป็นปวด.. จากเจ็บกลายเป็นชา..
ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มันหนักอึ้งจนแทบจะลืมไม่ขึ้น
พี่หมอ.. พี่หมอใจร้าย!! ไหนบอกจะพาต้าไป! แล้วทำไมทิ้งต้าไว้ที่นี่!!!
คิดตัดพ้อในใจพลันเผลอตัวกระตุกมืออย่างแรง!
เสียงดังเคร้งกังวานจนแสบหูมาพร้อมกับความเจ็บแปลบที่ข้อมือ! ลำแขนสั่นระริก ฟันกรามขบกัดกล้ำกลืนความเจ็บ ก้อนเนื้อใต้อกซ้ายกลับมาสงบอีกครั้งพร้อมกับหยาดน้ำที่ปรี่ล้นเต็มหน่วยตา
ต้าอยากกลับบ้าน.. คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงเตอร์
ผมยกมืออีกข้างขึ้น ปลายนิ้วจ่ออยู่ที่ปากก่อนใช้ฟันกัดเล็บตัวเองดังแกรกๆในความเงียบงัน ถ้าอยู่ที่บ้านแล้วผมกัดเล็บ แม่จะตีมือ ผมไม่อยากถูกแม่ตี ผมเลยไม่กัด
แต่ตอนนี้ไม่มีแม่.. ผมอยากถูกแม่ตี
“ฮึก” ผมกัดนิ้วกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น กลืนก้อนแข็งๆที่ขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ ก่อนยกมือขึ้นลูบหัว มันไม่เจ็บแล้ว.. แรงกระชากเมื่อตอนนั้น ความเจ็บหายไปหมดแล้ว แต่ผม..ยังจดจำความรู้สึกตอนนั้นได้
ผมได้แต่ถามตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผมทำผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ เขาถึงโกรธผมมากขนาดนี้
ถ้าผมขอโทษ เขาจะหายโกรธผมมั้ย?
ถ้าผมอ้อนวอน เขาจะให้ผมกลับบ้านหรือเปล่า?
ผมกัดปากตัวเอง สายตามองเหม่อไปยังบานประตูที่ปิดสนิท
เหมือนล่องลอย... เหมือนความฝัน...
ผมคลี่ยิ้มบางๆมุมปาก หัวพิงผนังค่อยๆเอนซบแขนที่ถูกล่ามเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน สมองหวนคิดไปถึงวันวาน..
แค่คิดก็พานให้ความอุ่นซ่านปกคลุมจิตใจ
ที่บ้าน ..แม้ผมจะแค่สามขวบแต่ผมก็มีห้องนอนเป็นของตัวเอง ตอนแรกผมร้องไห้งอแงไม่อยากนอนคนเดียว อยากนอนกับพ่อกับแม่ แต่แม่ก็หาเหตุผลมาทัดทานผมเสมอ
แม่บอกว่า ผมโตแล้วควรหัดนอนคนเดียว แต่บางคืนแม่ก็แอบหนีพ่อมานอนกับผม แม่จะกอดผมไว้ มัน..อุ่นที่สุดเลย อ้อมกอดของแม่ มือนุ่มๆจะคอยลูบผม ลูบหลัง กล่อมผมให้นอนฝันดี
คิดถึงจัง..
ความอบอุ่นนั้น...
.......
คิดถึง....
ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างมากกว่าเดิม สายตามองเหม่อคล้ายไม่มีจุดสิ้นสุด น้ำใสๆไหลออกจากดวงตา ก่อนผมจะค่อยๆหลับตาลงดื่มด่ำกับความสุขที่สร้างขึ้นในจินตนาการ
JIM Part
ผมจิม!! หายใจอยู่บนโลกนี้มายี่สิบกว่าปี มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นมากมาย และนี่..คงเป็นอีกเรื่องที่ผมไม่คิดว่าคนอย่างผมต้องมาทำเหี้ยอะไรแบบนี้!
ผมอุ้มคนในวงแขนพลางกระชับแน่นขึ้นกันมันร่วงตกลงพื้น หยุดอยู่หน้าประตู ยืนทรงตัวแล้วยกตีนข้างหนึ่งเกี่ยวบานประตู เขี่ยมันให้เปิดกว้างกว่าเดิมก่อนจะเดินพามันเข้าสู่ตัวห้องนอนแล้ววางมันลงบนเตียง
ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม มองสำรวจมันด้วยสายตาราบเรียบ ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก ริมฝีปากแห้งแตกเป็นขุย และเสื้อเชิ้ตแนบเนื้อ เปียกซ่ก
ผมยกมือขยี้หัวแรงๆ ไม่อยากนึกหากไอ้เหี้ยเซมเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นกูในสภาพที่กำลังถอดเสื้อให้ไอ้เด็กนี่แม่งจะทำหน้ายังไง คงไม่หัวเราะกูจนฟันหลุดหรอกนะ เหอะ!
ผมโยนเสื้อลงบนพื้น เดินไปหยิบเชิ้ตตัวใหม่จับไอ้ต้าพลิกซ้ายขวาเพื่อสะดวกในการใส่ แล้วค่อยกลัดกระดุมให้ทีละเม็ด เหอะ! คนอย่างกู.. คนอย่างกูเนี่ยนะ!?
ผมถอยตัวออกห่างจากมัน มองมันและมองเสื้อที่ใส่ให้เองกับมือด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ คนอย่างไอ้จิม! เหอะ!
ผมนั่งมองมันอย่างนั้นโดยไม่เขยื้อนกายไปไหน ไล่สายตาสำรวจไปทั่วร่าง เหมือนซากศพ นั่นคือข้อสันนิษฐานแรกหลังจากที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปพบมัน หากไม่มีการเคลื่อนไหวขึ้นลงบริเวณหน้าอก ผมคงนึกว่ามันตายแล้ว!
ผมยื่นนิ้วชี้ไปอังบริเวณใต้จมูก ลมหายใจแผ่วเบาร้อนจัดถูกพ่นออกมา ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปวางทาบบนหน้าผากเนียนแล้วแทบชักมือกลับไม่ทัน!
ผมเหยียดยิ้มมุมปาก มองร่างบนเตียงด้วยความสมเพช
อ่อนแอสิ้นดี!
คิ้วผมเลิกขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อใบหน้าอ่อนเยาว์ขยับพลิกซ้ายทีขวาที สีหน้าทรมานคิ้วเรียวขมวดชนกันแน่นคล้ายอึดอัด
เหมือนขามันจะลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปยังห้องน้ำโดยที่สมองยังไม่ทันได้สั่งการ ผมหยิบกะละมังใบเล็ก เปิดน้ำใส่ครึ่งหนึ่งแล้วหยิบผ้าขนหนูเดินนำออกมาวางบนโต๊ะหัวเตียง
จุ่มผ้าลงในนั้น บิดน้ำพอหมาดแล้วถือมันหมายจะวางบนหน้าผากเนียน ทว่ายังไม่ทันที่จะผ้าจะถึงที่หมาย ผมผงะเล็กน้อยมือข้างนั้นชะงักค้างกลางอากาศ
ผมขมวดคิ้วก่อนจะวางผ้าผืนนั้นลงบนหน้าผากไอ้เด็กนั่น ลดสายตาลงเผลอมองริมฝีปากอิ่มที่เผยยิ้มมุมปาก คล้ายมันจะสบายที่ได้รับความเย็น
ผมกำมือแน่นก่อนหันหน้าหนีแล้วลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้อง
ไม่ใช่ว่าอยากทำ ไม่ใช่ว่าเต็มใจ แค่ทุกอย่างเป็นไปเองด้วยความเคยชิน
TA Partห.. หายใจไม่ออก! อึ่ก.. ช่วย ช่วยด้วย!!
ผมยื่นมือไขว่คว้าหาที่จับกลางอากาศ! ไม่ไหว.. ไม่ไหวแล้ว พ่อ แม่ ช่วยผมด้วย!!
เฮือก!!
ผมรีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกรุมตะกรามเมื่อมือหนากระชากหัวผมขึ้นจากน้ำ! ผมดิ้นสุดแรง มือเอื้อมไปจับมือเขาจิกอย่างแรงหวังให้เขาปล่อยผมให้เป็นอิสระ!
แต่ยิ่งผมต่อต้าน ยิ่งผมร้องให้ช่วย เขายิ่งกระทำรุนแรง!!
อึ่กก!!
มือหนาจิกหัวผมให้แน่นขึ้นก่อนจะกดลงน้ำอีกครั้ง! ผมปล่อยมือจากเขาแล้วจับขอบอ่างไว้ เล็บจิกบนพื้นผิวเรียบจะดันตัวเองขึ้น แต่.. ผมต้านแรงเขาไม่ไหว เฮือก!! ผมดิ้นพล่าน! มือตีกราด จิกขอบอ่างแรงกว่าเดิมเมื่อลมหายใจหมด! มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของการเอาชีวิตรอด! ผมเผลอหายใจทางจมูก สูดน้ำเข้ามาจนรู้สึกแสบทั่วโพรงจมูก แสบลำคอไปหมด!! ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ! แขนขาดิ้นรนหนักขึ้น อ้าปากจะร้องขอความเมตตาทว่าน้ำกลับทะลักเข้ามา อึ่ก! .. ผ... ผมยังไม่อยากตาย!! ..ช...ช่วยด้วย!!!
เฮือกก!
ในวินาทีที่ความตายคืบคลานใกล้เข้ามา เขากลับกระชากหัวผมขึ้นมาอีกครั้ง! ผมสำลักน้ำไอตัวโยนจนเจ็บร้าวทั่วกระบังลม!!
มือหนาตบแก้มผมซ้ำหลายๆทีก่อนจะเหวี่ยงผมลงพื้น! ผมหายใจหอบนอนซมอยู่ที่ตรงนั้นโดยไม่สามารถลุกขึ้นได้..
สิ่งเดียวที่รู้คือ...
ผม.. ผม ยังไม่ตาย.. ยัง...
ร่างผมถูกยกลอยขึ้นจากพื้นก่อนจะถูกโยนลงน้ำเสียงดังตู้ม! ผมหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ ฝืนลืมตาขึ้นมอง แต่เปลือกตาหนักอึ้ง..
ผมสะบัดมือออกสุดแรงเมื่อรู้สึกได้ถึงวัตถุเย็นเฉียบที่ถูกใส่เข้ามาในข้อมือ แต่มือหนากลับคว้าจับไว้ได้ทันแล้วยกมือผมขึ้นเหนือหัว
คลิ๊ก!
ผมขมวดคิ้วแน่นพยายามดึงมือกลับมา แต่มันทำไม่ได้!
ผมรู้สึกวูบในช่องท้องเหมือนตกจากที่สูง! แสงสีขาวสว่างจ้าวาบเข้ามาจนผมต้องหยีตา บรรยากาศรอบตัวแตกต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ ตอนนี้มัน..เบาสบาย
เสียงหัวเราะร่าเริงของเด็กชาย เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย.. เสียงของพี่ผม
เตอร์วิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับในมือที่ถือโมเดลรถข้างหนึ่งและเครื่องบินอีกข้างหนึ่ง เตอร์ยื่นรถให้ผม ผมเบะปากมองเครื่องบินลำสวย
“จะเอาอันนั้น!” ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ เครื่องบินสวยกว่า ผมจะเอาเครื่องบิน!
“เอาอันนี้ไปสิ อันนี้ของเตอร์” พี่ผมกอดเครื่องบินลำนั้นไว้แนบอก คะยั้นคะยอยื่นรถเต่ามาตรงหน้าผม ผมกอดอกหันหน้าหนี ทำปากยื่นอย่างบอกให้รู้ว่าผมงอนแล้ว!
ไม่รู้แหละ.. ผมจะไม่คุยกับเตอร์!
จะเอาเครื่องบิน!!
ทุกอย่างรอบตัวเงียบ.. เตอร์ไม่ง้อผมเหมือนทุกที! มือที่กอดอกไว้กำแน่น ปากเริ่มเบะออก น้ำตาคลอที่หน่วยตาใกล้จะไหลเต็มที
ผมยกมือขยี้ตาแรงๆ เมื่อน้ำตาไหลออกมา เมื่อเอามือออกผมมองเห็นสีขาวๆของส่วนหัวเครื่องบิน มันจ่ออยู่ตรงหน้าผม ห่างไปเพียงแค่คืบ
“อ่ะ เล่นด้วยกัน”
มือที่กอดอกอยู่ค่อยๆคลายออก ผมหันไปมองเตอร์แล้วฉีกยิ้มกว้างก่อนจะรีบพยักหน้าแรงๆ กลัวเตอร์เปลี่ยนใจ
ผมจะยอมเล่นเครื่องบินกับเตอร์ก็ได้
แต่เรื่องที่เตอร์อยากเป็นนักบินน่ะ ผมไม่ให้เป็นหรอกนะ!!!
.................................
..................
ผมกระสับกระส่าย สติที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นกับความร้อนที่เหมือนจะแผดเผาไปทั้งร่าง! ผมพลิกตัวไปทางซ้ายก่อนจะเสียววูบไปทั่วท้องน้อยเหมือนดิ่งจากที่สูง!! หัวใจเต้นรัวด้วยความตระหนก ผมพยายามฝืนลืมตาขึ้น แต่กลับทำได้เพียงกรอกตาไปมา ลืมไม่ขึ้น..มันหนักเกินไป
อยากจะยกมือขึ้นกุมหัวแต่ไม่สามารถทำได้ รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอยากยึดจับไว้
ร้อน.. ทรมาน ฮึก.. แม่อยู่ไหน
ดวงตาที่ปิดสนิทชื้นแฉะด้วยน้ำใส ผมสูดจมูกแรงๆก่อนจะยื่นมือไขว่คว้าหาที่ยึด
ว่างเปล่า เคว้งคว้าง..
อืมมม... ส สบายจัง
รู้สึกได้ว่ามุมปากตัวเองกำลังคลี่ยิ้ม แขนผมถูกยกขึ้น เย็นจัง.. ผมชอบ ผมปล่อยให้ความเย็นไล้สูงขึ้นมาเรื่อยๆจากปลายนิ้วถึงต้นแขน เย็นที่แขนอีกข้างแล้ว
ผมหันหน้าแหงนคอให้ความเย็นเข้ามาตรงนี้ด้วย
ไม่ร้อนแล้ว แต่หิวน้ำ... อยากกินน้ำ..
เพียงแค่คิดก็รู้สึกชุ่มคอขึ้นมาทันที ผมขมวดคิ้วขัดใจเมื่อความชุ่มฉ่ำหายไป! ผมยังไม่หายคอแห้งเลย
ผมสะบัดหน้าหนีทันทีเมื่อมีเม็ดอะไรบางอย่างจ่ออยู่ที่ปาก ลองเอาลิ้นแตะๆแล้วมันขมปี๋เลย!! ความเจ็บร้าวที่ปลายคางทำให้ผมต้องอ้าปากออก
มันเข้ามาแล้ว.. ไอ้เม็ดขมๆนั่น!
ผมจะคายออก แต่คายไม่ได้เมื่อถูกปิดปากแน่น ทำให้ผมต้องกลืนเม็ดขมๆนั่นอย่างจำยอม
เหมือนขอบแก้วจรดริมฝีปาก ผมรีบดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่หวังให้ดับความขม
.. ขมลิ้น ขมปาก!
หัวผมถูกวางบนหมอนนุ่มๆอีกครั้ง ขยับหน้าซุกไซร้หามุมเหมาะๆ รู้สึกตัวเบาๆจนทำให้ยิ้มมุมปากน้อยๆ
ความเย็นกำลังลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวผม อื้มมม...สบายจัง
______________________________
TALK:: อัพต่อๆ ไม่อยากให้รอนาน
ใครที่จะถามหาฉากต่อไปของพาร์ทของเล่นนั้น เราบอกเลยว่าจบแค่นั้น 55555 ไม่มีต่อใน A boy (แต่อาจจะมีต่อในเรื่องของน้องแซม (เรียกซะน่ารักเลยอ่ะ น้องแซมมม 555)
ใน A boy พาร์ทของเล่น เราต้องการเปิดตัว แซม (แฝดน้องพี่หมอ และบอกให้รู้ถึงนิสัยของแฝด รวมทั้งพฤติกรรมต่างๆ)
ส่วนคนที่ถูกขึงกลางห้องนั้นจะใช่เตอร์เหมือนที่สันนิษฐานไว้หรือเปล่านั้น บอกได้เลยว่า....... ไม่รู้ไม่ชี้ รออ่านต่อๆๆๆ 555555555555555
รักคนอ่าน แค่มีคนอ่านก็ปลื้มแล้วอ่ะ
ไว้เจอกันพาร์ทหน้าเด้อค่าาาาาาา ชุ้บๆ