หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้1
Boy's love story / (รีไรท์)Mpregรักวุ่นวายผู้ชายเขารักกัน(ภาคน้องๆ)EP.72 เกือบไปแล้ว
« กระทู้ล่าสุด โดย PFlove เมื่อ 15-05-2024 17:17:12 »EP.72 เกือบไปแล้ว
Part’ s พี่อ้น ผมสามคนมาดักรอไอ้น้องแอ้ของผมแต่ไม่เจอ ดันมาเจอเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ ตีมึน เล่นเอาผมสามคนและพ่อค้าขายไอติมอีกคนก็พากันมึนไปตามๆ กันและจู่ๆ ก็มีคนมาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ผมเงยหน้ามองตาม ผมสามคนร้องออกมาพร้อมกัน เพราะว่าไอ้คนที่มาอุ้มน่ะ คือไอ้ดิว ไอ้คนที่ผมก็รอมันอยู่เหมือนกัน รอเพื่อจะถามหาน้องรักของผมนี่แหละ
"ไอ้ดิว!! "ผมร้องเรียกชื่อมันออกมาพร้อมกัน
"ดีครับพี่อ้น พี่อั้น พี่โอ๊ค"อย่าบอกนะว่ะนี้ลูกมันน่ะ ผมก็มองเด็กน้อยสลับกันไปมากับหน้าไอ้ดิว จะว่าไปมันมีความเหมือน
"นี้ลูกมึงเหรอ"ผมถามไอ้ดิว
"นี้แหละครับพ่อเด็กผมจำได้"พ่อค้าคนเฟิร์ม ชัดเลย ไอ้ดิว มิน่าล่ะเด็กกวนผมเหมือนใคร สมาชิกบ้านดอเด็กนี้เอง
"พี่อ้น… เออ … "ไอ้ดิว พูดไม่ออกเลยละซิ
"ไอ้ดิว ที่หลังมึงหัดให้เงินลูกมึงบ้างนะ ลูกมึงอยากกินไอติมแถมแพงอีกต่างหาก"ผมพูด
"ปกติลูกผมพกบัตรเครดิตครับพี่"ไอ้ดิวพูด มันยังมีหน้ามาแถอีก เด็กตัวแค่นี้น่ะพกบัตรเครดิต
"บัตรเครมันใช้ซื้อไอติมรถเข็นเหรอมึงครับ"พี่โอ๊คมันพูด ผมหันไปชี้นิ้วใช่เลย
"ไม่ได้แน่นอนครับผม ผมไม่มีเครื่องรูดบัตรนะครับ"พ่อค้าอีกคน หน้าไอ้ดิวซี้ดเผือดเลย ผมก็ชะเง้อมองไปด้านหลัง มันมาคนเดียว น้องผมล่ะไอ้แอ้ ถ้าไม่มีแอ้ก็แสดงว่าแอ้มันไม่ได้โกหกพ่อผม แต่คำถามต่อในหัวผมก็คือ
"เออ นี้ลูกมึงเหรอว่ะดิว ทำไมพวกกูไม่เห็นรู้เลยว่ามึง มีลูกแล้วและมึงไปมีลูกกับใครวะ กูก็ไม่เห็นมึงมีแฟนนี้หว่า"พี่อั๋นมันถาม คำถามที่โดนใจผมมาก
"เรื่องมันยาวแบบว่าสับสอนซ้อนเงื่อนมาก คือมันยากที่จะเข้าใจ ต้องใช้เวลามากครับพี่ และตอนนี้ผมก็รีบมากด้วย ครับพี่ๆ ผมจะหาเวลาว่างมาอธิบายวันหลังน่ะพี่อ้น โอ้ไปลูกพ่อรีบ"ดูมันพูด และพาพวกผมงงไปตามๆ กันกว่าจะคิดได้ทัน
"มันก็เป็นภาษามนุษย์ย์นะแต่ กูไม่เข้าใจอย่างแรง กูเชื่อแล้ววะว่านี้ลูกมึงน่ะไอ้ดิว พูดได้รั่วมาก ฟังไม่รู้เรื่องเลย เหมือนกับว่าต้องแปลไทยเป็นไทยอีกทีนะมึงน่ะ "พี่โอ๊คพูด ไอ้ดิวมันอุ้มลูกเดินออกแล้ว
"เดี๋ยว! "ผมเรียกไอ้ดิว มันเอาไว้ ดิวมันก็หยุดและค่อยๆ หันมาหาผมช้าๆ แบบภาพสโลโมชั่น ผมเดินไปหามันสองคนพ่อลูกและ
"ปึก"ผมดึงไอติมคืน รวยขนาดนี้ให้อ้นจ่ายให้เหรอ ไอ้บ้านดอเด็ก ไม่มีทาง
“อ่ะพ่อค้าเอาตังคืนมา"ผมดึงไอติมคืนพ่อค้า พ่อค้าทำหน้าเสียใจอีก
"อย่าบอกนะว่าไม่รับคืน เดี๋ยวมึงเจ็บ แต่ไม่ได้เจ็บเพราะไอติมน่ะแต่เจ็บที่ไม่ยอมบอกว่าพ่อมันรวย"ผมพูด
"แต่ลุงบอกจะเลี้ยงอะ ลุงโกหกอะพ่อ"ดูเด็กมันฟองพ่อ
"ไม่เลี้ยง พ่อมีตังเยอะให้พ่อซื้อให้โน่น"ผมพูดและไอ้ดิวก็พยายามอุ้มออกไป
"ไปนะพี่อ้น พี่อั้น พี่โอ๊ค ไปโอ้ไม่กินลูกนะ ไม่ค่อยสบาย...ผมไปนะพี่ๆ "ไอ้ดิวพูดและมันก็อุ้มลูกมันออกไปทันที
"คุณครูบอกโกหกตกนรก "เด็กน้อยหันมาให้พรอ้นครับผม
"อ้าวเฮ้ย!! ให้พรกูอีก "ผมพูด
"ใช่พี่เด็กบอกพี่จะตกนรก"ไอ้อั้นพูดย้ำ
"ใช่พี่ผมก็ได้ยินน่ะพี่ว่าพี่อาจจะตกนรก"ไอ้โอ๊คอีกคน
"ผมก็ได้ยินเหมือนกันโกหกตกนรกแน่ๆ "อันนี้พ่อค้าอีกคน สามคนนี้มันช่วยผมมาก ช่วยให้อยากกระทืบเด็ก
"ไอ้ดิวลูกมึงกวนตีนวะ"ผมตะโกนไปติดๆ
"ขอบคุณะพี่"
"กูด่าโว้ยยย!!!"
"เขาจะบอกพ่อแอ แอ้ ลุงนิสัยไม่...อุ๊บบบบบ"นั่นมีวิ่งกลับมาแต่ไอ้ดิวมาอุ้มกลับไป แต่ผมได้ยินไม่ถนัด พ่อแอ้อะไรของมันว่ะ
"เด็กมันว่าไรวะ"ผมหันมาถามน้องผม
"เด็กน้อยจะไปฟ้องพ่อแอ้มันอะพี่ ว่าพี่นิสัยไม่ดี"ไอ้อั๋นหันมาบอกผม
"อ้อ"ผมเองไอ้แอ้ พ่อแอ้ เฮ้ย!!
"ไอ้แอ้!! "ผมสามคนเอ่ยชื่อไอ้แอ้ออกมาพร้อมกัน และผมหันหลังไปตามไปเลยครับ ที่แท้มันมาด้วยอย่างนั้นหรือ ไอ้แอ้น้องผม
"เดี๋ยวค่าไอติมละคุณ"พ่อค้าถามผม ผมก็มองที่มือค่าไอติมยังอยู่นี้อยู่เลย
"พี่อ้นนนนน"ไอ้พ่อค้ามันยึดน้องผมไว้
"มึงก็จ่ายไปก่อนนนนนน"
"เขาไม่มีตัง"หนักกว่าเด็กอีกเวรรรรร
"ยึดมันไว้ก่อนเดี๋ยวลงมาจ่าย"ผมวิ่งอ้าวหาไอ้ดิวแสดงว่าน้องผมต้องมากับมันแน่นอน วิ่งตามมันไปติด ๆ นั้นไงเห็นหลังไวไวแต่พอวิ่งเข้ามาได้กลับหาสองพ่อลูกนั้นไม่เจอ มันหายไปไหนของมันว่ะและจู่ๆ มือถือผมก็ดังขึ้น เบอร์พ่อตัวเองไม่รับไม่ได้ ต้องกดรับสายพ่อผมทีนที่พ่อบอกให้กลับบ้านเลยมีงานด่วนอีก แอบเสียดายแต่ก็ต้องกลับไปหาพ่อผมก่อน ก่อนที่ท่านนายพลของผมจะหัวเสีย
Part’ s ดิว หลังจากที่ลูกชายแฝดคนที่สามของผมได้รับงานให้ผม ความลับที่เก็บมานานกะว่าลูกบวชค่อยบอกเกือบได้แตกตอนที่ลูกกำลังเข้าอนุบาลนี่แหละเพราะลูกชายสุดรักของผมเอง น่าจริงๆ ลูกมาริโอ้ของพ่อ และผมก็ต้องอุ้มลูกเพ่นเข้ามาแทบไม่ทันและลูกชายตัวดีก็ดันไปกวนลุงอ้น ลุงอั๋นและลุงโอ๊ค ไม่รู้ว่ากวนกันอีกท่าไหนก็ไม่รู้ ดูท่าลุงๆ จะนอยด์น่าดู แต่คงเป็นเพราะว่าพี่ๆ เขายังไม่รู้ว่านี่คือหลานแท้ๆ และหลังจากที่ผมพามาริโอ้เข้ามาหลบมุม โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น สายเรียกเข้าจากแอ้นั้นเอง ผมก็รีบกดรับสายทันที
"ดิว....อยู่ไหน?"แอ้ถามผม ผมกำลังจะตอบแอ้แต่พอผมวางมาริโอ้ลงก็ว่าจะโทรหาแอ้เลย แต่จู่ๆ มาริโอ้ก็วิ่งออกไปอีก"แค่นี้นะแม่ พ่องานเข้า" ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องกดวางสายเลย ผมก็รีบวิ่งตามออกไป อย่าไปซ่ากับเขาลูก เอาแต่น้อยเลยลูกโอ้
"เขาจะไปบอกพ่อแอ้ ว่าลุงนิสัยไม่ดี) )) ).,อุ๊บ "ผมวิ่งไปอุ้มลูกชายตัวดีกลับเข้ามาแทบจะไม่ทัน โธ่! ลูกโอ้ไปรับงานเพิ่มให้พ่อทำไม?
"ไอ้แอ้!!!!” นั้นไงพี่อ้น พี่อ้นถึงกับรีบหันและวิ่งมาทางพวกผมทันที ผมก็ต้องอุ้มพาลูกหนีก่อน จะว่าไปคงวิ่งไม่ทันแน่ๆ หาที่ซ้อนก่อน ผมรีบหมุดลงไปใต้โต๊ะ เอามือปิดปากลูกไว้ ลูกนะลูก
"อืมม อืมม อืมม"ยังอีกจะพยายามอีก
"ชู!!! "ผมทำมือนิ้วคาดปากให้เขาอย่าส่งเสียง
"มันหายไปไหนวะ? "เสียงพี่อ้นอยู่ไม่ไกลจากพวกผม
"อย่าให้เจอน่ะ จะเตะให้ เตะพ่อมันก่อน แล้วค่อยเตะลูกมัน"พี่อ้นพูด ผมก้มลงมองลูกชายเป็นไงล่ะ ไปซ่ากับลุงเขาทำไม ลุงเขาขาโหด
"อุ๊บบบ!!"ผมต้องรีบเอามือปิดปากลูกชายตัวดีซะก่อน ยังอีก ตัวนิดเดียวยังซ่าอีก แต่ลูกตัวดีพยายามส่งเสียงเล็ดลอดออกมา และดูเหมือนพี่อ้นจะได้ยินเสียง จึงทำให้พี่อ้นเดินเข้ามายังโต๊ะที่ผมแอบกันอยู่
"Rrrrr"แต่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์พี่อ้นดังขึ้น
"ครับพ่อ ผมเจอไอ้ดิวพ่อ อะไรนะพ่อทำไมให้ผมกลับเลยล่ะพ่อ ผมกำลังจะ ก็ได้พ่อ จะไปเดี๋ยวนี้ ครับ"ระฆังช่วยชีวิตผมเอาไว้ได้ พี่อ้นรีบหันหลังเดินออกลงไปทันที ผมเอามือออกจากปากกลูกชาย ผมเกือบฮาร์ดแอทแทคแล้วไหมล่ะ ผมก้มลงมองลูกชายที่หาได้รู้สึกไหมว่าเกือบไม่รอดทั้งพ่อทั้งลูกอยู่แล้ว
"ลุงคนนี้นิสัยไม่ดีโอ้ไม่ชอบเลย"มาริโอ้แถมสีหน้าเศร้าลงอีก
"ลุงเขาไม่ได้นิสัยไม่ดีลูก ลุงคนนี้คือพี่ชายพ่อแอ้และเขายังไม่รู้ว่ามีหลานที่น่ารักอย่างโอ้ด้วยไง และพ่อก็ชื่อว่าถ้าลุงรู้ลุงจะรักโอ้มากๆ "ผมพูดกับมาริโอ้
"ลุงยังไม่รู้เหรอ ถ้ารู้อาจจะเลี้ยงไอติมโอ้ใช่อ่ะเปล่า"มาริโอ้พูดและนี้ก็ทำให้ผมถึงกับสะบัดหน้าสามทีติดมองลูกชาย ยังจะให้ลุงเขาซื้อไอศกรีมให้อีกเหรอ เห็นแก่กินจริงๆ
"ถ้าอย่างนั้น เราไปบอกลุงกันน่ะพอดิว บอกว่าโอ้นี่แหละหลานของลุง"มาริโอ้พูด ว๊าก! บอกก็งานช้างละซิ พ่อควักตั้งจ่ายให้เองดีกว่าไหมลูก ผมรีบดึงรั้งลูกชายเอาไว้
"เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนโอ๋! พ่อว่าตอนนี้ไม่ดีแน่ เราจะบอกตอนที่ลุงเขาอารมณ์ดีกว่านี้ดีกว่าไหม พ่อว่าอย่าเพิ่งไปบอกตอนนี้ พ่อยังไม่พร้อมลูก ดูท่าจะโดนหนักหลายข้อเลยและที่หนักสุดก็เพราะลูกไปกวนใจเขานี่แหละ"ผมพูดกับลูกชาย สายตาอ้อนวอนแต่ลูกชายกับเอียงคอมองผม (ผมนึกในใจว่า พ่อยังไม่พร้อมที่จะเข้ารับสิทธิ์กฎเหล็กของบ้าน)
"ทำไมอะ ลุงเขาจะไม่รักโอ้เหรอ"มาริโอ้ถามผม
"รักซิโอ้แต่พ่อคิดว่าเราเอาไว้บอกทีหลังน่ะโอ้ ตอนนี้พ่อรีบมากโอ้ มากจริงๆ ลูก เออเอาไว้เมื่อพ่อแอ้กับพ่อดิวพร้อมเมื่อไหร่เราพากันไปบอกลุงพร้อมๆ กันน่ะครับ และตอนนี้พ่อคิดว่า โอ้ไม่ควรจะโกรษลุงนะครับ "ผมบอกมาริโอ้
“เพราะพ่อแอ้น่ะรักลุงอ้นมากและลุงอ้นก็รักพ่อแอ้เช่นกันเพราะว่าพ่อแอ้คือน้องชายลุงอ้น” ผมพูด
“ดังนั้นพ่อเชื่อว่าลุงอ้นจะรักมาริโอ้มากเหมือนกันในฐานะหลายชาย” ผมพูด
"โอ้ไม่โกรธก็ได้น่ะพ่อดิวเพราะว่าลุงก็ชมว่าโอ้นะพ่อดิว “ผมก็มองลูกชายลุงอ้นชมด้วยเหรอ แต่ที่ดูสีหน้าพี่อ้นไม่น่าจะใช่น่ะลูกโอ้ผมคิดในใจ
“ลุงชมว่าอะไรล่ะโอ้” ผมถามลูกชาย
“ชมว่าโอ้น่ะกวนตรีน!"มาริโอ้พูดก่อนจะหันหลังเดินขึ้นไปเลยอย่างอารมณ์ดีแต่ผมนี่อึ้งได้อีก ผมคิดว่าอันนี้ลูกผมควรจะโกรธได้แล้วครับลูก กวนตีนมันไม่ใช่คำชม แต่ว่าเจ้าตัวดีผมก็เดินนำไปแล้ว ผมก็ลุกเดินตามลูกชายตัวดีผมขึ้นไปจนทัน
"โอ้…พ่อว่า... อันนี้โอ้ควรจะโกรธได้แล้วน่ะลูก "ผมก้มลงมองลูกชาย
"ตกลงพ่อดิวจะให้โอ้โกรธกรือไม่โกรธ โอ้งงแล้วน่ะ"มาริโอ้หันกลับมาเหลือกตามองผมทันที แถมด้วยท่ากอดอก
"มาริโอ้ พ่อคิดว่าเราต้องคุยกัน ปรับกันหลายเรื่องเลย พ่อว่าโอ้กำลังสับสน... เยอะเลยแหละลูก"ผมก้มลงมองลูกชาย ที่ตาเหลือขึ้นบนมองผมอยู่
"โอ้ก็คิดว่าโอ้ เริ่มจะงงเพิ่มอีกแล้วน่ะพ่อดิว "มาริโอ้พูด ผิดอีกผมที่ทำให้ลูกงงซ้ำงงซ้อนขนาดนี้ ผมก็ต้องเหลือตาขึ้นบนเช่นกันก่อนจะหลุบตาลงมองมาริโอ้
"ใช่ งงทุกเรื่อง แม้กระทั่งที่พ่อพูดทั้งหมด ลูกก็งง ดังนั้นพ่อคิดรอโตก่อนแล้วกันค่อยอธิบายกันอีกที” ผมพูด
“เออพ่อคิดว่าโอ้คงต้องใช้เวลา ไปลูกไปหาพ่อแอ้กันเถอะ บางที่พ่อแอ้อาจจะอธิบายได้ดีกว่าพ่อดิวน่ะ... มาริโอ้ "ผมก้มลงบอกลูกชายแฝดคนที่สามก่อนจะจูงมือตัวแสบกลับไปหาแอ้ ดูซิพี่ๆ ฝาแฝดปิดปากขำน้องชายตัวเองกันใหญ่เลย
"มาริโอ้! ทำไมลงไปแบบนั้นละโอ้ "แต่ที่โผเข้ามากอดมาริโอ้นี้ซิ
"ทำไมเหรอพ่อแอ้"มาริโอ้เอ่ยถามแอ้
"ถ้ามีรถวิ่งมาละลูกมันอาจจะชนโอ้น่ะโอ้รู้ไหมลูก "แอ้กอดลูกชายด้วยความเป็นห่วงมากกว่าจะโกรธลูกชายฝาแฝดคนเล็ก
"โอ้อาจจะเจ็บ พ่อแอ้อาจจะร้องไห้ ใช่อะเปล่า"มาริโอ้ถามแอ้กลับ พร้อมกับหลุบตาลงเขาคงเริ่มรู้สึกผิด
"ใช่ไงครับโอ้ ดังนั้นโอ้ควรจะบอกพ่อดิว พ่อแอ้ ก่อนนะว่าโอ้ลงไปได้หรือเปล่า "แอ้พูดโดยไม่ได้ต่อว่าอะไรโอ้มากหนักแต่เหมือนสอนโอ้มากกว่า
“เพราะว่าถ้าเกิดอะไรขั้นมา พ่อแอ้กับพ่อดิวจะเสียใจมากที่สุดรู้ไหมครับ” แอ้พูดโดยใช้มือประคองใบหน้ามาริโอ้ให้มองหน้าเขาแววที่เป็นห่วงลูกมันทำให้มาริโอ้ พยักหน้าเบาๆ
"หมับ"มาริโอ้กอดแอ้ทันที ผมก็ก้มลงเอามือลูบหัวมาริโอ้
“โอ้ขอโทษนะพ่อแอ้น่ะ พ่อแอ้อย่าโกรธโอ้เลยน่ะ โอ้จะไม่ทำอีกแล้ว” มาริโอ้พูดกับแอ้ และแอ้ก็พยักหน้าเบาๆ ผมหันไปคว้าข้อมือลูกแฝดอีกสองคน
“ทั้งพี่ไอและน้องไอซ์ด้วย ห้ามเดินลงไปที่ไหนตามลำพังเด็ดขาด ต้องบอกพ่อแอ้พ่อดิว บอกลุงหรือปู่ก่อนเข้าใจไหมครับ” ผมก้มลงบอกไอและไอซ์ เขาทั้งก็พยักหน้ากับผม
"เอาล่ะ พ่อดิวว่าไปหาปู่กันดีกว่า เดินตามกันและห้ามแตกแถวหายไปไหนกันอีกนะครับ พ่อดิวขอร้อง นี่พ่อรู้สึกเหมือนได้พาลิงมาเที่ยวเลย ซนจริงๆ "ผมพูดปนหัวเราะกับลูกๆ แอ้เป็นคนจูงมาริโอ้ ส่วนผมจูงไอซ์และไอ พวกผมพากันเดินเรียงแถวเหมือนตอนเรียนลูกเสือเนตรนารีและมีแม่เสือคือแอ้นำทางไปจนถึงห้องทำงานพ่อผม แต่ว่า
"เอี้ยด!!! "เสียงเบรกจนตัวโก่งก่อนจะหุบเข้าที่แอบกันอีกแล้ว ก็อาภีมปภพพึ่งจะเดินผ่านออกมา และกำลังจะเดินไปอีกทางแต่ว่าถ้าผมวิ่งเข้าไปอาภีมก็ต้องหันมาเจอผมกับแอ้ และถ้าวิ่งไปอีกทาง โอกาสที่ลูกๆ ผมจะทำให้อาภีมหันกลับมามีสูงอีก ผมหันมามองหน้าลูกๆ มีแต่ความเสี่ยงให้พ่อกันทุกคนเลยจริงๆ ดูยิ้มกันน่ารักเชียวแต่พ่อนี่เหงื่อแตกทุกฉากครับ
จังหวะนั้นพ่อผมหันมาเจอผมพอดี พ่อถึงกับถลึงตามองและผมก็ชี้ไปที่อาภีม พ่อผมพยักหน้าและชี้ไปอีกทางก่อนที่พ่อผมจะรีบจ้ำอ้าวตามไปจนทันอาภีม พ่อผมก็รีบคว้าแขนของอาภีมเอาไว้ก่อน แถมยังลากอาภีมให้เดินกลับมาและพาเข้าห้องไปทันที ผมก็แอบหัวเราะพ่อผม พ่อผมนี่ร้ายเหมือนกันน่ะแต่พอหันมาเห็นหน้าเมียผมเท่านั้นแหละหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“อู้ยย!!!” แอ้ค้อนผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมชี้ให้แอ้พาลูกๆ ไปอีกทางและเราคงต้องทำเวลาก่อนที่อาภีมจะเดินออกมาและรอบนี้โดนแน่ๆ
"ไปทางโน้นกันลูก ใครถึงก่อน เราจะ..."ผมพูด
"ฟิ้ว!" มาริโอ้ ไปก่อนเลยยังพูดไม่จบเลย แต่ไปก่อนก็ดีน่ะ เพราะคนนี้แหละที่จะทำให้งานเข้า
"โอ้นายขี้โกง"ไอวิ่งตามน้องแบบว่ากลัวแพ้ วิ่งตามน้อง
"พ่อดิว!"น้องไอซ์ผมก็อุ้มวิ่งตามลูก ตามด้วยแอ้ พากันวิ่งให้เร็วที่สุด ครอบครัวสุขสันต์กันมาก
"อย่าวิ่งเร็วเกินไปซิโอ้"แอ้ที่วิ่งตามลูกติดๆ ไม่ได้ห่วงว่าพ่อจะออกมาเห็นแต่เป็นห่วงกลัวลูกหกล้มซะมากกว่า ส่วนเจ้ามาริโอ้ผู้ที่กลัวจะไม่ได้รางวัล ยอมขี้โกงวิ่งมาก่อนก็ทำแล้วมาริโอ้จะยอมลดเหรอ ไม่มีทาง
"วิ่งไปเลยลูกให้พ้นตึกนี้ "ผมบอกตะโกนบอกลูกๆ ผม ลูกๆ ก็พากันวิ่ง แอ้หันมาแอบแยกเขี้ยวใส่ผม
“คิก คิก คิก” น้องไอซ์หัวเราะผมใหญ่เลย
"เลี้ยวซ้าย ลงไปบันไดเลยลูก"ผมตะโกนบอกทาง เพราะกำลังจะพ้นตึกนี้แล้ว ผมวิ่งลงมา ชั้นล่างกันและพอลงมาถึงก็จะออกวิ่งต่อ
"ปึก! " "ปึก! " เอี้ยด!!! “เสียงเหมือนเด็กสองคนชนบางสิ่งเข้าและพอผมกับแอ้เงยหน้าขึ้นก็ต้องเบรกตัวโก่งก่อนที่จะชนอัดเข้าไปอีก
"ปู่!! "ลูกๆ ผมเรียกพ่อผม ผมก็มองพ่อผมด้วยอาการงง ว่ามายังไงทำไมเร็วขนาดนี้ พ่อผมหันเหลียวหลังไปให้ผมดู พ่อผมลงลิฟต์มานั้นเอง เฮ้ย! มีลิฟต์ ผมสะดุ้ง แอ้หันมามองผมเหมือนอยากจะข่วนหน้าผมแย่แล้ว
"วิ่งซะหอบเชียว ทำไมไม่ลงลิฟต์ อุตส่าห์ชี้นิ้วบอกทางแล้วน่ะ ว่าให้พากันไปที่ลิฟต์"พ่อผมพูด ผมหันมามองพ่อตัวแสบคนที่ออกตัวคนแรกมาริโอ้ไง ส่วนไอก็กลัวแพ้วิ่งตามน้องเลยไม่ได้มองอะไรด้วยเช่นกัน แอ้ก็มองแต่ลูกกลัวลูกหกล้ม ส่วนผมเหรอ รู้แต่ว่าจะต้องผ่านชั้นนั้นไปให้เร็วที่สุด ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้างไม่ได้มองเลยสักนิด พ่อผมยืนส่ายหัวไปมา ในความฉลาดของลูกชาย
"พ่องั้นโอ้กับพี่ไอ ถึงพร้อมกันพ่อต้องให้รางวัลสองชิ้นอะเปล่า"มาริโอ้ เงยหน้าขึ้นมองผม ยังมาขอรางวัลอีกเหรอ เล่นเอาผมเหนื่อยคูณสองก็เพราะว่าต้องอุ้มไอซ์มาด้วยและนี้ต้องเสียพลังงานโดยใช้เหตุไหม คืนนี้จะพาพ่อแอ้ไปเล่นจั้มจี้ไหวไหม แต่ว่าลูกผมยืนมองรอรางวัลตาแป๋วเลย เอาว่ะ
"ได้ครับพ่อจัดให้ “ผมพูดก่อนจะย่อตัวลงและ “ฟ๊อด ...ฟ๊อด"ผมเดินไปหอมแก้มคนละที งงหนักกว่าเดิมอีกลูกผม
"นั้นงงอีก พ่อกำลังจะบอกว่าใครชนะ พ่อจะหอมแก้มแต่เรารีบพ่อเลยไม่ทันได้บอกหมดนี่ครับ "ผมพูดก่อนจะหันไปยิ้มให้แอ้ พ่อผมแอบส่ายหัว จะเอาของเล่นเหรอ ผมจะไม่ให้ลูกจนกว่าจะถึงเทศกาลที่สมควรจะได้จริงๆ
"พ่อดิวขี้โกงอะ"มาริโอ้ทำหน้างอคอหักใส่ผมทันที ยืนกอดอกด้วย
"โอ้นายขี้โกงมากกว่าเพราะว่านายต้องรอให้นับก่อนถึงจะวิ่ง อันนี้นานโดนปรับแพ้ “ไอพูด มีปรับแพ้ด้วย
"เอาละ พอแล้ว .. มายืนเถียงกันพอดี ย่าเขาลงมาเจอ คราวนี้ล่ะ ไอ้พ่อดิวมันโดนแน่ หนักกว่าปรับแพ้อีก"พ่อผมพูด ผมก็รีบดันลูกๆ ออกก่อน จากจุดเสี่ยง และพากันเดินออก
"พ่อภีมมาหาถามหาแอ้ใช่ไหมครับพ่อภา"แอ้ถามพ่อผม ผมหันไปมอง พ่อผมพยักหน้าว่าใช่
“ไหนพี่เดฟบอกว่าอาภีมไม่มาไงพ่อ “ผมพูด พี่เดฟน่ะพี่เดฟ
"ใช่ภีมเขาก็บอกพ่อว่าไม่มาน่ะแต่ว่าดันมีคนส่งข้อความไปบอกภีมว่าเรากับดิวจะมาที่ค่ายทหารกันนะแอ้ พ่อว่าภีมคงระแคะระคาย เด็กๆ แล้วแหละ"พ่อผมหันมาบอกผมกับแอ้ แอ้ถึงกับหน้าถอดสีทันที
"แอ้ ภีมรักแอ้มากน่ะ "พ่อหันไปพูดกับแอ้ มาริโอ้เงยหน้าขึ้นมองแอ้ด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจ
"ผมควรจะต้องบอกพ่อภีมเร็วๆ นี้ใช่ไหมครับพ่อภา"แอ้พูดกับพ่อผม ผมนะดีใจนะเรื่องผมกับแอ้จะได้ลงเอ่ยซะทีไม่ต้องหลบๆ ซ้อน ไม่ต้องมานั่งลุ้นวันต่อวันแบบนี้ บอกไปทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น
"เอาละไปหาเพื่อนกันเถอะ ของเราเถอะนะแอ้ดิว และพ่อจะบอกว่าแม่ของเพื่อนเราน่ะ เขาเป็นระยะสุดท้ายแล้ว "พ่อผมพูด ผมกับแอ้หันมามองพ่อผม ด้วยสีหน้าที่ตกใจพร้อมกันที่ได้ยินเช่นนี่
"พ่อบอกไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ แต่คงไม่นานนี้แหละแต่นี่เขากลับให้พ่อบอกกับลูกเขาว่าเขาดีขึ้นมาก ทั้งที่…."พ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจที่สุด
"มันไม่ใช่ ใช่ไหมครับพ่อ"ผมถามพ่อผม
"แอ้สงสารปูจังเลยครับพ่อ"แอ้พูดด้วยแววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
"ไปดูเพื่อนกันเถอะน่ะ แล้วนี่จะพาไปด้วยใช่ไหมดิว อยู่ด้านนอกได้แต่ห้ามพาลูกเข้าไปนะ"พ่อรีบกำชับผมทันที
"งั้นโอ้ไปกินไอติมได้ไหมอะปู่"มาริโอ้ รีบดึงแขนพ่อผมเอาไว้ คงอยากไปที่ห้องพักแพทย์ของพ่อผมแน่ๆ
"ไอติมที่ไหนอีกล่ะโอ้ ไม่มีแล้วลูก” พ่อผมพูดทุกสายหลุบลงมองไปที่มาริโอ้พร้อมกันหมดโดยเฉพาะคนพี่ดูท่าจะเคืองน้องน่าดู
“ก็ตอนที่พี่ไอซ์เขารอฉีดยา เรานะขึ้นไปรอในห้องปู่ เราก็เลยแอบเปิดตู้เย็นในห้องปู่และก็ไม่ปิดอีก เปิดค้างเอาไว้จนไอติมและน้ำแข็งละลายหมด แม่บ้านต้องมาเช็ดทำความสะอาดให้ปู่อีก ดีน่ะที่น้ำไม่ไหล่ไปที่ตู้เอกสารของปู่ด้วยนะเราน่ะ"พ่อผมพูด ผมกับแอ้หันมามองมาริโอ้ ที่ยืนหลุบตาลงมองพื้น อันนี้สำนึกผิดได้ทันที ก่อนจะหันไปชำเลืองตามองพี่ชายที่ยืนพยายามระงับความโกรธน้องชายฝาแฝด
"นายกินไอติมคนเดียวหมดกล่องเลยเหรอโอ้!! "ไอถามน้องชาย
"ก็ ก็ ก็..."มาโอ้พูดไปเอานิ้วชี้มาจิ้มกันแบบนี้คือรู้ว่าตัวเองผิด
"เอานะเดี๋ยวปู่สั่งใหม่และน้องไม่ได้กินอะไรหมดหรอกมันละลายหมด มันมีหลายรส พอกัดไปไม่ชอบก็วางเอาไว้ "พ่อผมพูดปนหัวเราะ แอ้หันมาสั่นศีรษะให้ลูกชายแฝดคนที่สาม
"ถ้าอย่างนั้นพวกผมไปหาเพื่อนก่อนนะพ่อ "ผมเลยพูดตัดบทก่อนจะมีมาม่าชามโตมาให้พวกผมกิน เพราะว่าผลงานลูกๆ ผมนี่แหละผมต้องรีบกันไปหาไอ้เดี่ยวกับปูก่อนเลย ไอ้เดี่ยวมันจะรู้ไหมเนี๊ยะกว่าผมต้องผ่านมากี่ด้านกว่าจะได้เข้าไปเจอมันเนี๊ยะ รู้อย่างนี้รอเจอที่บ้านง่ายกว่า …เฮอ!
TBC...
