น้องจ๋ามาแล้ว
หลังจากพี่มาร์คมาส่งผมที่บ้านแล้วก็กลับไปแบบไม่มองหน้าของผม
มันทำให้ใจของผมมันหวิวๆยังไงไม่รู้
ผมรู้ว่าพี่มาร์คเขารู้สึกยังไงกับตัวผมเอง แต่เป็นที่ตัวของผมเองเลือกที่จะปฎิเสธความรู้สึกนั้นเรื่อยมา
กลัวความไม่แน่นอนของความรักแบบนี้ ของผู้ชายด้วยกัน
เพราะมันไม่ได้มีหลักประกันให้ยึดเหนี่ยวใจเหมือนคู่ชายหญิงที่เขามีครอบครัว
ปกติเหมือนคนทั่วๆไปลูกคือผู้สืบทอดสกุล แต่คู่รักของชายกับชายละ
มันจะเป็นอย่างไร
เดินเข้าบ้านทักทายพ่อกับแม่ผมก็ขอตัวขึ้นห้องทันที
ความรู้สึกผิดมันเข้ามาเกาะกุมหัวใจเอาไว้ ไม่อยากนึกถึงใบหน้าคมเข้ม
ที่ดูผิดหวังกับคำพูดของผม มันหนาวไปในหัวใจกับคำตัดพ้อ
สายตาที่ดูอ่อนล้ากับกับพูดของผม
เสียใจที่เลือกทำตามหัวใจของตัวเองไม่ได้ ไม่ได้มีใครมาบังคับไม่ไห้รัก
แต่กลัว! กลัวสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า กลัวว่าพ่อกับแม่จะผิดหวัง
ถึงมันยังไม่เกิดขึ้นแต่ผมก็กลัว
ความอ่อนล้าที่มันเกาะกุมจิตใจทำให้ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
หลับไปทั้งๆที่น้ำตาของผมยังไหล
ตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ได้ยินเสียงของแม่เรียกของเช้าของอีกวัน
วันที่ผมตองเผชิญหน้าของคนที่ผมได้ทำให้เขาเจ็บช้ำใจ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งทานข้าวกับพ่อแม่ ไหว้พ่อกับแม่แล้วไปนั่งรอใครอีกคนที่ต้องมารับผม
ไปโรงเรียนด้วยกัน นี่ก็ถึงเวลาปกติที่พี่เขาต้องมารับผม
ผมนั่งรอด้วยใจกระวนกระวายใจเพราะว่ามันสายแล้ว หรือว่าพี่เขาจะไม่มารับผม
นึกถึงตอนนี้ขอบตามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ กลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล
เดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง คงต้องใช่บริการเดิมๆสินะ
''พ่อไปส่งน้องจ๋าหน่อย''พ่อหันมามอง
''อ้าว!แล้วพี่มาร์คไม่มารับเราเหรอวันนี้''
''ไม่รู้เหมือนกันครับพ่อ แต่มันสายแล้วนะพ่อไปส่งน้องจ๋าก่อนก็แล้วกันวันนี้''
''อืมๆงั้นไปกัน''
ผมเดิมตามหลังพ่อไปขึ้นรถคันเดิมที่ผมนั่งอยู่ประจำ หลังจากที่ใช้บริการคนอื่นมาหลายวัน
นั่งเหม่อจนพ่อสังเกตได้
''เป็นอะไรไปน้องจ๋า มีปัญหาอะไรกับพี่เขาหรือเปล่า''
''อะ!พ่อว่าอะไรนะครับ''
''พ่อถามว่าน้องจ๋ามีปัญหาอะไรกับพี่มาร์คหรือเปล่า''
''ไม่ได้มีปัญหาอะไรครับ''
''แน่ใจนะจ๋า พ่อเห็นจ๋านั่งเหม่อเรียกตั้งนานกว่าจะได้ยิน
พ่อว่าถ้าลูกมีปัญหาอะไรกับพี่เขา ลูกก็น่าจะคุยกับพี่เขาให้เข้าใจ
จะได้ไม่ต้องมานั่งทุกข์อยู่แบบนี้ พ่อว่าพี่มาร์คเขาเข้าใจน้องจ๋าดีกว่าใครนะ
แล้วทำไมวันนี้พี่เขาไม่มารับเราละ''
''ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับพ่อ''ทำไมผมจะไม่รู้ละว่าทำไมพี่เขาถึงไม่มารับ
แต่ไม่รู้จะบอกพ่อให้เข้าใจได้อย่างไรเหมือนกัน
ผมนั่งคิดจนมาถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี ยกมือไหว้พ่อแล้วรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน
หันมองไปรอบๆตัวก็เห็นใครคนหนึ่งกำลังมองผมอยู่ แล้วก็เดินหายลับไปจากสายตา
จะโกรธก็ไม่ได้กับการที่พี่เขาไม่ไปรับผม ถ้าเป็นผมก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน
ที่โดนปฎิเสธ เพื่อนๆเข้ามาทักว่าทำไม่มาสาย เลยต้องโกหกไปว่านอนตื่นสาย
ทั้งๆที่จริงแล้วนั่งรอให้ใครคนนั้นมารับอย่างเช่นทุกวัน
''แล้วทำไมวันนี้ไม่มากับพี่มาร์ควะ''
''กูตื่นสายนะ เลยให้พี่เขามาก่อน''
''เหรอวะ ''
''ไปเข้าเรียนกันดีกว่า''
''เออๆ''ต้องหาทางเลี่ยงก่อนที่เพื่อนๆมันจะสงสัยไปมากกว่านี้
ผมเองก็ไม่มีคำตอบให้มากไปกว่านี้แล้วละ เพราะคำตอบที่ผมพูดออกไปมันได้ทำร้าย
ใครอีกคนไปแล้ว
นั่งเรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ว่าอะไรที่อาจารย์สอนผมไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควรจะเป็น
จนถึงเวลาพักเที่ยง เดินตามเพื่อนไปที่โรงอาหารของโรงเรียน
สั่งของกินแล้วไปนั่งกินกับเพื่อนๆทั้งๆที่ไม่อยากจะกินอะไร
นั่งเหม่อจนรู้สึกว่ามีคนมองอยู่เลยหันไม่มองรอบๆตัวแต่ก็ไม่มีใครที่สังเกตได้
''มีอะไรหรือเปล่าไอ้จ๋ากูเห็นมึงแปลกๆวันนี้''
''เปล่า ไม่มีอะไร ''
''แน่ใจนะมึง กูเห็นมึงนั่งเหม่อตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วข้าวนะมึงไม่กินรึไง
นั่งเขี่ยอยู่ได้ของกินนะมึง''
''กูไม่ค่อยหิว''
''แล้วมึงจะสั่งมาทำไมเมื่อไม่หิว''
''ไม่รู้สิ''
''แปลกนะมึง งั้นเอามานี่ นั่งเขี่ยอยู่ได้เสียดายของกูกินเอง''
''เออๆเอาไป''
อยากจะกินแต่กินไม่ลง ในท้องมันรู้สึกปั่นป่วนไปหมด เหลียวมองรอบตัว
หวังจะได้เห็นหน้าของพี่มาร์ค สักนิดนึงก็ยังดีมันจะได้ไม่รู้สึกผิดมากไปกว่านี้ถ้าได้เห็นหน้า
โกรธเกลียดกันขนาดนั้นเลยเหรอ แค่หน้าก็ยังไม่มาให้เห็น
เดินเข้าไปในห้องเรียนอีกครั้ง ที่บนโต๊ะเรียนที่ผมนั่งอยู่เป็นประจำมีของกินที่ผมชอบ
วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโน๊ตอีกใบเล็กๆ'กินซะเดี๋ยวปวดท้อง'ผมไม่รู้ว่าเป็นของใคร
แต่ถ้าผมเดาไม่ผิดมีไม่กี่คนที่รู้ว่าผมชอบกินอะไรชอบอะไร
หนึ่งในนั้นก็มีพี่มาร์คอีกคนที่รู้ และอาจจะรู้มากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำไป
ไม่ต้องมีใครมาบอกไม่ต้องมีใครมาเตือนผมอีกครั้งผมก็คว้าของกินบนโต๊ะ
มาจัดการกินทันที มีกี่อย่างผมก็จัดการทั้งหมด ทั้งที่เมื่อกี้ผมไม่รู้สึกหิว
แต่ตอนนี้ของที่วางเอาไว้ตรงหน้าผมคว้ามันเอาไว้ในมือทั้งหมด ไม่อยากให้ใครมาแย่งไปกิน
เขาเอามาให้ผมและผมก็จะไม่แบ่งให้ใครเช่นกัน เดี๋ยวคนให้เขาจะเสียใจ
''ไม่มีใครเขาแย่งมึงหรอกไอ้จ๋า แมร่งทำเป็นหวงของกินงกน่าดูแล้วมึงรู้แล้วเหรอว่าเขาเอามาให้ใคร
ถึงได้เอาไปกินคนเดียวอย่างนั้น''
''ไม่รู้ว่าใครเอามาวางไว้ แต่ตั้งอยู่บนโต๊ะกู มันก็ต้องเป็นของกูสิ''
''อ้าว!ไม่รู้ว่าของๆใครเสือกตู่เอาว่าเป็นของตัวเองซะงั้น
เดี๋ยวก็โดนวางยาหรอกมึง''
''กูไม่กลัวกูหิว''
''ไหนเมื่อกี้มึงบอกว่าไม่หิวไง''
''ตอนนั้นกูไม่หิว แต่ตอนนี้กูหิวแล้ว''
''ดูท่าจะหิวมากซะด้วยสิมึงไอ้จ๋า เจอของกินถูกใจ
ว่าแต่คนที่เอามาให้ใช่คนที่ถูกใจด้วยรึเปล่าวะ กูอยากรู้ว่าใครนะที่เอามาวางไว้''
''กูไม่รู้ว่าใคร ทำไมมึงรู้เหรอ!''
''กูว่าถ้าให้กูเดา กูว่ากูเดาไม่ผิดคนหรอกไอ้จ๋า จะมีสักกี่คนที่เป็นห่วงมึงมาก
และคนๆนั้นวันนี้ก็ไม่มากับมึงด้วย มันผิดวิสัยวะปกติไม่เคยห่างกายของมึงด้วยซ้ำ
ว่าแต่มึงเถอะไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจหรอเปล่า''
''เปล่า ไม่มีอะไร''เสือกเดาถูกอีกนะมึง เพื่อนมันพูดถูกทำเอาผมถึงกับจุกพูดไม่ออก
นั่งเรียนจนถึงตอนนเย็น ลงไปนั่งรออยู่ที่เดิม รอคนมารับกลับบ้านเหมือนเคย
''วันนี้ใครมารับกลับบ้านวะไอ้จ๋า''
''เดี๋ยวพ่อมารับ''
''เหรอ กูนึกว่ามึงนั่งรอพี่มาร์คซะอีก''
''เปล่า กูไม่ได้รอ''
''แน่เร้อ ว่าไม่ได้นั่งรอกูเห็นมึงหันซ้ายขวาเหมือนกับมองหาใคร
กูว่าทางทีดีมึงอย่าปากแข็งให้มากนั่งเลยวะไอ้จ๋า ยอมรับกับใจตัวเองซะบ้างว่ามึงนะชอบพี่มาร์คเขาเหมือนกัน
อย่าทรมานตัวเองให้มากนักเลย ไม่ใช่แคตัวมึงนะที่ไม่มีความสุขกูว่าพี่เขาก็ไม่ได้มีความสุข
ไปกว่ามึงนักหรอก มึงโกหกใครได้แต่มึงอย่างหลอกใจของตัวเองเลยไอ้จ๋า
สงสารพี่เขาบ้าง มึงเองก็รู้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับมึง ให้คำตอบกับตัวเองซะก่อนที่มึงจะเสียมันไป''
''กะ กูไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน''
''มึงไม่ต้องทำอะไรมากหรอกไอ้จ๋า มึงทำตามที่ตรงนี้มึงเรียกร้องสิ
ทำตามมันสักครั้ง แล้วมึงจะรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนั้น''
เพื่อนมันจับมือของผมแล้วเอามาวางไว้ตรงหัวใจของผม มันบอกให้ผมทำตาม
หัวใจเรียกร้อง มันบอกว่าอย่ากลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น ปล่อยมันไปอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
จริงสินะ
''กูกลับก่อนนะมึงไอ้จ๋า''
''อืม!''
''อย่าช้าละมึง น่าเสียดายนะถ้าคนอื่นคว้าพี่เขาไปครอง ของดีมันไม่ได้มีอยู่ทั่วไปนะมึง
ของที่อยู่ในมืออยู่แล้ว อย่าปล่อยให้ไปอยู่ในมือคนอื่นง่ายๆละ''
''ขอบใจวะ''
''ได้เสมอเพื่อน รู้นะว่าต้องทำอย่างไร''
''รู้ แต่กูไม่กล้า''
''อย่ากลัวเลยวะ สิ่งที่น่ากลัวคือความไม่กล้าตัดสินใจของมึง
เพราะถ้ามึงกล้าอีกคน ก็พร้อมสำหรับมึงเสมอ กูว่าพี่เขารอมึงอยู่ด้วยซ้ำ''
''ขอบใจมึงอีกครั้ง'''
''เออๆกูไปละ พ่อมารับแล้ว มึงเองก็เหมือนกันอย่ารอให้มันนานกว่านี้
โทรให้พ่อมารับซะ กูเป็นห่วง''
''เออๆโชคดี เจอกันพรุ่งนี้''ผมพูดขอบใจมัน แล้วมันก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของพ่อมันที่จอดรออยู่
ผมมองซ้ายขวา ไม่มาอีกแล้วสินะ ไม่มารอรับรับผมอีกเหมือนกับตอนเช้า
คิดขึ้นมามันก็เหมือนก้อนอะไร มาจุกที่ในอกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพ่อ
''ฮัลโหลพ่อ มารับจ๋าด้วยสิ''
''อ้าว!อ้าวจ๋าเหรอแล้วพีมาร์คไม่ได้ไปรับเหรอ''
''พี่มาร์คติดธึระครับพ่อ พ่อมารับจ๋าเร็วๆนะ''โกหกพ่ออีกแล้ว
''อืม!เดี๋ยวพ่อไปรับ''
''ครับแล้วจ๋าจะรอ''
ผมนั่งรอพ่ออยู่ตรงที่เดิมที่พ่อเคยมารับทุกครั้ง เมื่อรถจอดผมก็รับขึ้นรถ
ผมหันกลับไปมองมันเหมือนมีใครสักคนเฝ้ามองผมอยู่ แต่ก็ไม่มีใครที่ผมอยากเจอ
''มองหาใครเหรอลูกจ๋า''
''เปล่าครับไม่ได้มองหาใคร''
''แล้วทำไมพี่มาร์คไม่มารับลูกละ''
''พี่เขาคงติดธุระนะ''
''แน่ใจนะว่าไม่ได้ทะเลาะกัน''
''ทำไม่พ่อพูดอย่างนั้นละครับ''
''มีอะไรที่ไม่เข้าใจก็คุยกับพี่เขาซะ อย่าปล่อยให้มันเนิ่นนานไปกว่านี้
พ่อรู้จักลูกของพ่อดี ดีเท่าที่พ่อเองก็รู้จักพี่มาร์คขอลูกดีเช่นกัน
และพ่อก็ไม่อยากให้ลูกโกหกพ่อมากไปกว่านี้''
''พ่อ!?...''ผมอุทานออกมา ตกใจอย่างมากที่พ่อพูดออกมาแบบนี้
ผมไม่เข้าใจว่าพ่อได้รู้อะไรมาบ้าง แต่สิ่งที่พ่อพูดออกมาเหมือนกับว่าพ่อรู้ว่าผมคิดอะไร
และพี่มาร์คคิดอะไร แล้วผมจะทำอย่างไรดีเมื่อพ่อยังรู้ว่าผมพูดโกหก
มาอีกแล้วนะจ๊ะ นานๆมาครั้งอย่าเพิ่งหนีไปไหนกันซะละ
คิดถึง
โพลล์
หัวข้อ: (เรื่องสั้น8){น้องจ๋า..น้องน่ารัก}p19 02-02-54 END(ช่วยย้ายห้องด้วยครับ (อ่าน 194021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก