ตอนที่ 38 : STALKER กับความลับที่ไม่อาจเปิดเผย“ยังจะเก็บไว้อีกเหรอ” พี่เหนือถามเมื่อผมบรรจงวางของสะสมลงในตู้กระจกสีขาวที่เพิ่งซื้อเข้ามาใหม่
“เก็บสิครับ ห้ามทิ้งของผมแล้วนะ ทิ้งไปตั้งเยอะ” ผมบ่นอุบ ของผมจากตั้งไม่รู้กี่กล่องเหลืออยู่แค่นี้ ที่เหลือพี่เหนือชวนเล่น
เลือกของทิ้งไปเพียบ
“พี่ก็อยู่นี่ ของพี่ก็อยู่นี่ จะเก็บไว้อีกทำไม อยากจับเมื่อไหร่ก็จับได้ ทั้งคนทั้งของเป็นของโต๊ะทั้งหมดอยู่แล้ว”
ขบวนการพูดเรื่องเลี่ยนหูได้เหมือนเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศก็พี่เหนือนี่แหละครับที่ทำได้ ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน พูดได้หน้าตาเฉย
พูดได้ไม่ดูเวล่ำเวลาหรือผู้คนรอบข้าง
“มันไม่เหมือนกันครับ ของพวกนี้มันเป็นความทรงจำดีๆ ของผม” เห็นทีไรผมก็อดยิ้มไม่ได้ นึกไปถึงตอนแอบตามพี่เหนือ
วีรกรรมที่ทำร่วมกับเพื่อนๆ ความบ้า ความเพี้ยน มันเป็นเรื่องสนุกที่มีค่า
“เมื่อก่อนของพวกนี้มันทำให้นึกถึงพี่เหนือ แต่ตอนนี้มันทำให้ผมนึกถึงตัวเอง นึกถึงเพื่อน นึกถึงความสนุกของชีวิต
ผมจะเก็บมันไว้ครับ”
“ไม่ต้องเก็บ ทิ้งให้หมด” ผมหัวเราะขำคิดว่าพี่เหนือคงแหย่เล่นเหมือนทุกที
“โต๊ะ พี่บอกให้ทิ้งไป” เมื่อประโยคเดิมถูกพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ผมเริ่มหยุดเสียงหัวเราะ หยุดมือที่กำลังจัดของหันไปมองหน้าคนพูด
“พี่เหนือเป็นอะไรครับ” จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงครับ อยู่ๆ เสียงก็เปลี่ยน หน้าก็บูด
“พี่ไม่ชอบแบ่งกับใคร”
“แบ่ง? แบ่งอะไรครับ” ใครจะว่าโง่ก็ยอมรับครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“โต๊ะ”
“ครับ”
“..........”
อะไรของพี่แก เรียกผมแล้วก็ไม่พูด ผมก็มองหน้าตาปริบไปสิ
“เฮ้อ” พี่เหนือถอนใจยาว คงกำลังปลงอนิจจังกับความโง่ของผม
“พี่ไม่ได้เรียก พี่ตอบคำถาม พี่ไม่ชอบแบ่งโต๊ะกับใคร”
“ผม? แบ่ง? แบ่งผม?”
โว้ยย พ่อคนขี้งอน ขี้น้อยใจ พ่อคนชิค หน้าบูดเป็นตูดเป็ด ไม่พอใจที่ผมเห็นของแล้วนึกถึงคนอื่น ไอ้โต๊ะอยากจะบ้าตาย
“คอลเลคชั่นพวกนี้ก็ของพี่เหนือทั้งหมดแหละครับ โธ่ตอนเก็บผมก็เก็บเพราะพี่เหนือ เป้าหมายใหญ่เป้าหมายเดียว สำคัญที่สุดสำหรับไอ้โต๊ะ”
ดูท่าคนฟังจะพอใจ หน้าเริ่มหายบึ้งแต่ยังไม่ยอมยิ้ม งั้นต้องเจอหมัดเด็ด ชกทีเดียวน็อคจะได้ไม่ต้องยุ่งกับของผมอีก
“ไม่ใช่แค่นี้นะครับ ผมยังมีความลับเรื่องอื่นที่พี่เหนือยังไม่เคยรู้ เรียกว่าระดับท๊อปซีเคร็ทเลย”
“หือ?” ได้ผลตามต้องการครับ เป้าหมายตาลุกวาว ตื่นเต้นอย่างกับกำลังเล่นหาสมบัติ
“นอกจากริอ่านเป็น STALKER ตัวผอมๆ แล้ว ยังมีอะไรอีกหรือ”
“มีสิครับ ระดับโต๊ะแล้ว เรื่องแค่นี้มันเล็กๆ “ ต้องกระตุ้นให้อยากรู้อีกนิด
“ไหนบอกพี่มา”
“ไม่บอกครับ พี่เหนือต้องค้นหาเอาเอง” ผมยิ้มอมภูมิ หลอกล่อให้คุณชายท่านมีอะไรทำ จะได้ลืมๆ เรื่องของสะสม
ใครจะปล่อยให้เอาไปทิ้งละครับ พูดจริงพูดเล่นไม่รู้ แต่กับคุณชายเหนือผมไม่ควรประมาท
“โต๊ะ ใบ้หน่อยสิ”
“อืม..” ผมทำท่านึก ผมมีความลับอะไรมั่งวะที่ยังไม่เคยบอกให้พี่เหนือรู้ เอานี่แล้วกัน
“เรด”
“เรด? หมายถึงชื่อที่เราใช้เรียกพี่หรือเปล่า” พี่เหนือทวนคำของผม
“ใช่ครับ ผมรู้ว่าทำไมพี่เหนือถึงเรียกผมว่าแวนโก๊ะ แต่พี่เหนือรู้ไหมว่าทำไมผมถึงเรียกพี่เหนือว่าเรด”
“โต๊ะเคยบอกพี่แล้วว่าสีแดงเป็นสีมงคล”
“ผมโกหกครับ ตอนนั้นมันไม่กล้าบอก ผมมีเหตุผลอื่น ผมให้เวลาพี่เหนือหาคำตอบอาทิตย์นึง ถ้าตอบผิดต่อไปห้ามทิ้ง
ของๆ ผม แต่ถ้าตอบถูก ผมให้ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างตามใจชอบเลย”
ผมใจปล้ำมากครับ เพราะรู้ว่าพี่เหนือไม่มีทางรู้คำตอบเด็ดขาด ก็ผมไม่เคยบอกใครเก็บไว้กับตัวคนเดียว
“ได้พี่รับคำท้า ไม่ต้องอาทิตย์นึงหรอก แค่วันศุกร์นี้ก็พอ”
“ได้ครับ” ผมล่ะอยากถอนใจ เลือกวันศุกร์นี่เห็นชัดเลยว่าคุณชายท่านจะขออะไร แต่อย่าหวังเลยครับ หึหึ งานนี้มีแต่คำว่า
แพ้กับแพ้
“พี่ทัชชวนกูไปงานวันเกิดน้องชายที่บ้าน” เดซี่ถอนใจยาวท่าทางกังวล
“เฮ้ย ดีแล้วนี่ จริงจังจริงใจสมกับเป็นพี่ทัช” ส้มถึงกับเอ่ยปากชมแฟนเพื่อน
“อืม กูก็คิดอย่างนั้น นึกถึงตอนเจอพี่ทัชครั้งแรก” เพื่อนผมยังไม่แก่สักนิด แต่เริ่มย้อนความหลังเสียแล้ว
“เออ คิดแล้วก็ตลก จำได้ว่าเรียกพี่ทัชว่าเรดกัน”
“ใช่ เราเรียกเพราะพี่ทัชใส่เสื้อสีแดง กะจะแกล้งไอ้โต๊ะมัน”
“อืม นั่นสิ ว่าแต่ทำไมตอนนั้นมึงเรียกพี่เหนือว่าเรดวะ”
“อ๋อ..กู...” ผมหยุดชะงัก มองหน้าเดซี่กับส้ม
“พี่เหนือเสนอให้อะไรพวกมึง อย่ามาเนียนกับกู” ดีนะว่าผมนึกได้ คิดแล้วเชียว ร้อยวันพันปีไม่เคยพูดถึง วันนี้เกริ่นเสียยาว
“โห เป็นเพราะมึงเลยส้ม ไม่น่าเอ่ยชื่อพี่เหนือขึ้นมา”
“มึงนั้นแหละไม่เนียน”
“อย่าเถียงกันผิดทั้งคู่ เห็นของดีกว่าเพื่อน” เจ้าส่ายหัว
“โต๊ะอย่าไปสนใจเลย แต่พูดถึงเจ้าก็ชักอยากรู้แล้วสิว่าเรดหมายถึงอะไร บอกเจ้าได้ไหม”
ผมนี้เนื้อเต้นเลยครับ รับสินบนกันมาเพียบแน่ๆ
“เจ้านะเจ้า ทำไมเป็นไปกับเขาด้วย”
“ฮ่าๆๆ มันอยากรู้จริงๆ แต่ได้ของด้วยก็ดี”
“เอางี้แฟร์ๆ เลย มึงอยากได้อะไร เดี๋ยวกูไปขอพี่เหนือให้ มึงบอกคำตอบกูมา” ส้มเริ่มผันตัวเองมาเป็นนักเจรจาต่อรอง
“กูไม่บอกด้วยว่ามึงสมรู้ร่วมคิด” เฮ้อ ผมก็อยากช่วยเพื่อนนะครับ ถ้าไม่มีของสะสมของผมเป็นตัวประกันอยู่
“ไม่ได้ว่ะมึง ข้อต่อรองของกูกับพี่เหนือสำคัญมาก ไม่สามารถจริงๆ"
“ใจร้าย แต่อย่าคิดว่ากูจะหยุดนะคะ มึงมันเดาออกง่าย กูจะหาคำตอบให้ได้ว่าสีแดงมีความสำคัญยังไงกับมึง”
ดูท่าเดซี่จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ตามสบาย แต่กูบอกเลย ให้คิดหัวแทบแตกพวกมึงก็คิดไม่ออกหรอก” ผมกรุณาเพื่อนแล้วนะครับ อุตส่าห์บอกให้ตัดใจแล้ว
จะได้ไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ไม่ กูไม่ตัดใจ มึงไม่บอกไม่เป็นไร แต่มีข้อแม้ถ้าพวกกูมาถาม มึงต้องพูดความจริงว่าใช่หรือไม่ใช่ ตกลงไหม”
“ตกลง” ผมตอบอย่างง่ายดาย
“กูเอาด้วย” “เจ้าเอาด้วย”
“ตามสบาย” ผมยักไหล่ไม่มีความกลัวสักนิด โถ ใครจะรู้ครับ นอกจากผมกับไอ้โรคจิตนั่นสองคน
“โต๊ะ”
“ครับ” ผมเงยหน้าจากชามก๋วยเตี๋ยวขึ้นมามองหน้าพี่ต่อ
“หัวใจสีอะไร”
“หัวใจสีอะไร?” ผมมองหน้าพี่ต่องงๆ มามุกไหน เอาเรื่องจริงหรือเอาแบบทั่วไป
“สีแดงครับ” ผมเลือกตอบแบบหลัง
“ใช่ไหม หัวใจสีแดง คนสำคัญก็ต้องสีแดงไปด้วย กูเอาคำตอบนี้ กูจอง”
ผมหันขวับไปมองคนข้างๆ คุณชายหันมามองหน้าผมยิ้มๆ ก่อนก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
โว้ย นี่ป่าวประกาศไปถึงไหนกัน ดูท่าจะรู้กันทั้งกลุ่มผมกลุ่มพี่เหนือ ครบทุกคน
“พี่ต่อขี้โกง เดซี่ก็คิดอันนี้ไว้”
“เสียใจพี่จองก่อน”
“พี่เหนือ”
รุ่นน้องพี่เหนือที่ผมพอคุ้นๆ หน้า เดินเข้ามาทัก วันนี้พวกผมยกโขยงมาทานข้าวที่โรงอาหารของวิศวะ
“ผมทำแบบสอบถามอัพขึ้นเวปให้เรียบร้อยแล้วนะพี่ เดี๋ยววันพฤหัสฯเย็นๆ ผมสรุปให้”
“ขอบใจ ฝากด้วย” พี่เหนือตอบเรียบๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ผมตะหงิดๆ ใจชอบกล
“แบบสอบถามอะไรครับพี่เหนือ”
“ฮ่าๆ โต๊ะยังไม่รู้สินะ” พี่สกายหัวเราะขำ
“อะไรคือเหตุผลที่ทำให้คุณเรียกคนรักว่าสีแดง รางวัลสำหรับคำตอบที่ถูกต้องเครื่องเล่นเกมส์เพลย์รุ่นใหม่
อภินันทนาการจากนายนิมมาน”
“พี่เหนืออออ”
“ไม่ต้องห่วง พี่ไม่ได้ออกหน้า” ดูนะครับยังมีหน้ามาพูดได้หน้าตาเฉย ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว
เอาเถอะครับ ตามสบาย อยากเสียเงินแต่ไร้ประโยชน์ก็ตามใจ ยังไงก็ไม่มีทางชนะผมหรอกครับ
“ว่าไงครับพี่เหนือ จะเริ่มหรือยัง ผมบอกก่อนนะครับ เดากี่ครั้งก็ได้ แต่ต้องภายในคืนนี้”
“ตกลง แต่พี่ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน วันนี้ร้อนมาก”
“ได้เลยครับ”
“โต๊ะ”
“ครับ”
“เข้ามาในห้องหน่อย” ผมลุกจากโซฟา เดินตามพี่เหนือเข้าไปในห้องนอน
“คิดยังไง กับหัวใจของพี่ครับ”
ผมได้แต่ยืนตะลึง ก้าวขาไม่ออก
ทำไมกัน !!
พี่เหนือยืนเด่นเป็นสง่า ทั้งเนื้อทั้งตัว มีกางเกงในตัวเดียว
กางเกงในสีแดง!!!!พี่เหนือรู้ได้ยังไง หรือๆ พี่เหนือจะเป็นไอ้โรคจิตนั่น !!
เออไม่ใช่สิ เสียงคนละโทนเลย
ผมถึงกับต้องยกมือยอมแพ้ ถ้าแม้แต่เรื่องนี้ก็ยังไปหาคำตอบมาได้ อยากจะทิ้งอะไรก็ทิ้งไปเถอะครับ ผมยอมทุกอย่าง
สู้ไม่ไหวจริงๆ
“พี่เหนืออยากได้อะไรครับ” แพ้แล้วก็ห้ามพาล ต้องก้มหน้ายอมรับโดยดุษฎี
“โต๊ะรู้อยู่แล้ว” พี่เหนือเดินเข้ามากอดผม กดจูบเบาๆ ที่ซอกคอ
“ถ้าอย่างนั้นไม่เห็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตเลย พี่เหนือก็ได้ทุกทีอยู่แล้ว” ผมอุบอิบตอบ
“ไม่เอาเหมือนทุกที”
“หะ!!” ผมกระเด้งตัวออกด้วยความรวดเร็ว รีบยกมือกอดอกเป็นการกั้นตัวเองเอาไว้ก่อน
“SM นอกสถานที่ สามพี หมู่คณะ” ผมรัวเป็นรถด่วนเท่าที่หัวจะนึกได้
“เดี๋ยวๆ ไปเอามาจากไหน ชักไม่น่าไว้ใจแล้วนะเรา”
“อ่า..ไม่ใช่เหรอครับ” ผมทำเสียงอ่อย ไอ้โต๊ะเอ๊ยพูดอะไรออกไป
“อืมก็น่าสนนะนอกสถานที่ แต่อย่างอื่นขืนมีพี่เอาตายแน่เข้าใจไหม”
“เข้า..เข้าใจครับ ผมก็พูดไปงั้นเอง แล้ว..แล้วพี่เหนืออยากได้อะไรล่ะครับที่บอกว่าไม่เหมือนทุกที”
“พี่อยากให้โต๊ะ...ทำให้พี่บ้าง”
“ให้ผมทำ!!”
โอ้ก็อด ในที่สุดเวลาของไอ้โต๊ก็มาถึง ถ้าบอกกันตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องไปเสียเงินแจกเกมส์เพยล์หรอกครับ
ของสะสมอะไรผมยอมโยนทิ้งให้หมดเลย ถ้าจะได้ทำแบบนี้ล่ะก็
“ได้...ได้ครับ ผมทำได้”
“งั้นเริ่มเลยนะ”
“ครับ ครับ”
ผมลนลานตื่นเต้นไปหมด ถอดเสื้อผ้าตัวเองมือไม้สั่น พี่เหนือขึ้นไปนอนรอบนเตียงเรียบร้อย
“มานั่งนี่” พี่เหนือจับผมไปนั่งบนต้นขา แต่ผมว่ามันสูงไปนิด ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเลื่อนลงเองได้
พี่เหนือคว้าคอผมลงไปจูบ เราละเลียดชิมความหวานภายในโพรงปากกันอยู่ครู่ใหญ่
ก่อนผมจะเลื่อนตัวลงมาซุกไซ้บนแผ่นอกกว้าง ตวัดลิ้นไล้ไปมาบนตุ่มไตที่เริ่มแข็งชัน
ผมรู้ตัวว่าออกจะเงอะงะไปสักหน่อย เพราะปกติพี่เหนือเป็นคนทำให้ตลอด แต่ก็พยายามจะทำให้เต็มที่
อยากให้พี่เหนือมีความสุขไปด้วยกัน
“อ่า..” พี่เหนือครางออกมาเบาๆ ทำเอาผมรู้สึกหึกเหิม ขยับมือลงไปเล่นกับท่อนฟืนที่ตื่นตัวเต็มที่แล้ว
“โต๊ะหยิบเจลที”
“ได้ครับ” ผมรีบขยับตัวเอื้อมไปที่ลิ้นชักหัวเตียงหยิบเจลมาเตรียมจะเทใส่มือ
“เดี๋ยว พี่ทำเอง”
“ผมทำให้ก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไร ส่งมา” ผมส่งหลอดเจลให้พี่เหนือ พี่เหนือบีบเจลใสใส่มือ ก่อนป้ายลงไปด้านล่าง
แต่..เดี๋ยว เดี๋ยวนะ
พี่เหนือลืมตัวด้วยความเคยชินหรือเปล่า มาป้ายช่องทางผมทำไม
เฮ้ เดี๋ยว!! ยกตัวผมขึ้นทำไม
เฮ้!! อ้า...
ฮือๆ ผมรู้แล้วครับว่ามันคืออะไร
วันนี้ลูกชายพี่เหนือไม่ใช่ท่อนฟืนแต่เป็นม้า เป็นม้าที่ตามหาคนขี่นั่นเอง
ฮี่ๆๆๆ กับๆๆๆ
ขอตัวไปควบม้าก่อนนะครับ ฮือออออออ
หลังจากพาม้าวิ่งรอบสนามจนหมดแรง ผมลงไปนอนหงายอยู่ข้างๆ คนที่ยังดูคึกคัก หน้าตาสดใส ตาเป็นประกายแวววาว
“พี่เหนือ”
“ครับผม”
“ใครเป็นคนหาคำตอบให้ครับ พี่เหนือรู้ได้ยังไง เลือกของใคร”
“ของต่อ”
“หือ? “ ขยับตะแคงข้างเพื่อมองหน้าพี่เหนือให้ชัดขึ้น
“พี่ต่อไปรู้มาจากไหนครับ”
“มันคิดเอาเอง แล้วก็จากที่ถามโต๊ะด้วย”
“ถามผม ไม่ได้ถามอะไรเลยนะครับ”
“ถามสิ ที่โรงอาหารวันนั้นไง”
“โรงอาหาร?”
“ที่ถามเรื่องสีของหัวใจ พี่ถึงเอามาตอบโต๊ะว่า หัวใจของพี่”
“หัวใจ?”
อ๊ากกกกกกกกกกก ผมทึ้งหัวตัวเองโดยไม่สนใจว่าพี่เหนือจะตกใจขนาดไหน
“โต๊ะ!! เป็นอะไร”
“มันผิด คำตอบมันผิด”
“อ้าว” คราวนี้เป็นพี่เหนือที่งงบ้าง
“แต่โต๊ะถามพี่ว่าพี่อยากได้อะไร ไม่ได้แปลว่าพี่ตอบถูกเหรอครับ”
ผมสั่นหน้าแรงๆ อยากจะสั่นให้หัวหลุดกันไปข้าง
“ตกลงมันหมายถึงอะไร”
ผมมองไปรอบๆ ก่อนชี้ไปยังกางเกงในสีแดงเข้มที่ตกอยู่ข้างเตียง
“กางเกงใน?” ผมพยักหน้า
“สีแดง?” ผมก็พยักหน้าอีก
“สีแดงคือกางเกงใน” ผมพยักหน้าซ้ำๆ พี่จะทวนกี่รอบคำตอบมันก็ไม่เปลี่ยนหรอกครับ
“โต๊ะ” เสียงลากยาวบ่งบอกให้รู้ว่าคนพูดอ่อนใจแค่ไหน
“ทำไมครับ”
“ก็วันแรกที่พี่เหนือโทรหาผม.......” แล้วผมก็ร่ายยาวเล่าเรื่องโรคจิตให้ฟัง
“หึหึ นี่คิดไม่ดีกับพี่ตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอครับ” พี่เหนือทำเสียงเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“เปล่าๆ คือมัน..อื้อ..ใช่ครับ” ยอมรับแม่งเลย ก็คนมันคิดจริงๆ นี่ครับ
“แล้วพี่เหนือเอากางเกงในสีแดงมาใส่ทำไมครับ มีได้ยังไง พี่เหนือไม่เคยมีสีนี้”
“แม่บ้านเอามาใส่ตู้ไว้ให้ คุณแม่คงซื้อเซ็ตใหม่มา พี่เห็นสีมันเข้มๆ เกือบดำไม่ได้น่าเกลียดอะไร ก็เลยหยิบมาใส่”
“อ่า..”
“ทีแรกกะว่าพรุ่งนี้จะโทรบอกว่าต่อไปเอาแต่สีดำ ขาว น้ำเงินก็พอ สงสัยต้องเปลี่ยนใจใหม่ ชักชอบสีนี้แล้วสิ”
“พี่เหนืออ่า อย่าแซวสิครับ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แต่แบบนี้ก็แย่เลย” พี่เหนือทำเป็นถอนใจ ซึ่งผมดูออกว่าแกล้งทำ
“ทำไมล่ะครับ อะไรแย่ โกรธที่ผมเทียบพี่เหนือกับกางเกงในเหรอครับ”
“เปล่าๆ มันก็ดูเซ็กซี่ดี แต่ที่บอกว่าแย่เลย เพราะ....”
“ครับ?”
“พี่จะไปบอกพวกนั้นยังไง ว่าคำตอบที่ถูกต้องคืออะไร”
“อยากให้บอกไหมว่า...โต๊ะเป็นเด็กลามก”
“ม่ายยย”
“ม่ายยยเอาคร้าบ” รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นครับ ฮือ แม้แต่เพื่อนกันเองยังไม่อยากให้รู้เลย
“ถ้าอย่างนั้น....”
“ต่อไปก็ต้องขยันซ้อมขี่ม้านะครับ ตกลงไหม”
ฮือๆ จะให้ผมตอบอะไรได้ละครับ นอกจาก...
"ตกลงคร้าบบบ”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
พี่เหนือรู้แล้ว โต๊ะหมดความลับกับพี่เหนือแล้ว (กางเกงในสีแดงมายังไง อ่านตอนที่สองเลยค่า)
**ลงอีกทีวันอาทิตย์ที่ 10 นะคะ** Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1282770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก