ตอนที่32 บาส นรก ขุมที่สอง กับ ความลับเรื่องที่หนึ่ง
“เราขอโทษนะที่ทำให้เอกต้องมาเจ็บตัวตั้งหลายทีแบบนี้….” ชาร์คพูดพร้อมกับจับมือผมแน่น…….มันกำลังน้ำตาคลอ
“เฮ้ยยย คิดมากน่ะชาร์ค เอกมันเจ็บแค่ทีเดียวเอง” ไอ้พีปลอบ…
“ทีเดียวอะไร ก็กรูเห็นว่าโดนไปตั้งหลายรอบ”ไอ้ชาร์คค้าน….มันยังไม่รู้ครับ…. ฮือๆ ป๋มผิดไปแล้วครับ
“เอาน่าๆ เราไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ชาร์คบอกเราหน่อยเถอะว่าจริงๆมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่พีจะพูดอะไรต่อ
“………….คือ………..” ชาร์คนิ่งไปครู่นึง….แล้วก้มหน้าลงก่อนจะเล่าเรื่องของไอ้พร้อมให้ผมฟัง……เรื่องมันมีอยู่ว่า……
“ ….ตอนสมัยที่เราอยู่ม.ปลาย….ตอนนั้นเราพึ่งผ่านวิกฤติชีวิตมา……เรายังเศร้าและท้อแท้..... แต่ก็เพราะได้พบกับคนๆนึงที่ทำให้เราคิดได้….เราก็เลยพยายามลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่….ให้กลับมามีชีวิตได้……เหมือนเดิม ….….”ชาร์คเล่า….ระหว่างที่เล่ามันหันมามองผมครู่นึงแล้วก็กลับไปก้มหน้าเล่าต่อ……
“…….แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะที่เราจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวคนเดียว….ช่วงนั้นเราก็ได้ไอ้หมูนี่แหละที่เข้ามาเป็นเพื่อน......ทำให้เราเริ่มเปิดใจกับคนอื่นได้มากขึ้น……เริ่มกลับมามีชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปอีกครั้ง….. เริ่มกลับมามีจุดมุ่งหมายในชีวิต…..เราค้นพบว่าเป้าหมายของเราคือการเข้าเรียนที่คณะนี้เหมือนกับคนๆนั้น …….ซึ่งหมูก็พยายามอย่างหนักเพื่อจะตามเข้ามาเรียนกับเราด้วย…...”ยิ่งพูดชาร์คก็ยิ่งดูเศร้า……ผมรับรู้ได้เลยว่าชาร์คต้องใช้ต้องความพยายามอย่างมากในทุกๆคำที่พูดออกมา …….ตอนนี้ชาร์คเริ่มที่จะเล่าต่อด้วยความลำบาก …..ดูอารมณ์มันบีบคั้นมากเลยครับ……
“….ให้เราเล่าต่อเถอะ…” เสียงพร้อมพูด….พวกผมตกใจรีบหันไปดู…..ไม่รู้ว่าพร้อมมายืนอยู่ข้างหลังพวกผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ………พร้อมซึ่งตอนนี้ดูสงบไปมากแล้วเดินมานั่งลงข้างๆผม
“ก่อนอื่นเราต้องขอโทษเอกก่อนนะ…..จริงๆมันไม่ใช่ความผิดของนายเลย….เรายอมรับว่าที่เราทำไปทั้งหมด มันเป็นเพราะเราพาล……. เราไม่รู้จะทำยังไง……..เรารู้แต่ว่าเราโกรธแต่เราไม่มีทางออก….เราเลยมาลงกับคนอื่นทั่วไปหมด…..ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดี…..”พร้อมพยายามอธิบาย
“ไม่เป็นไรหรอกพร้อม…….เราเชื่อว่านายคงต้องเก็บความทุกข์ไว้ในใจมากเลยใช่มั๊ย….”ผมจับไหล่พร้อมเบาๆ……พร้อมพยักหน้าน้ำตาคลอ….. ผมรู้สึกได้ว่ามันตัวสั่นอยู่เล็กๆ….
“….ขอบใจมากนะเอกที่ยกโทษให้เรา……… ”พร้อมยิ้มให้ผม……แล้วก้มหน้าลงเล่าต่อ
“เราบอกตรงๆนะว่าเราชอบหมู…. ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย…….เราเริ่มชอบมันมาตั้งแต่ม.ต้น แต่เรามาเริ่มเข้าใจหัวใจตัวเองก็ตอนม.6……… ตอนนั้นที่หมูสนิทอยู่กับชาร์คแล้ว…..เรารู้ว่าเราไม่สามารถเข้าไปแทรกระหว่างความสัมพันธ์นั้นได้…..เราเลยเลือกเป็นผู้ดูอยู่ห่างๆแทน….. แค่เห็นหมูมีความสุขนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเรา....”ตอนนี้น้ำตาของพร้อมไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง……
“……เรารู้ว่าหมูจะเข้าคณะนี้ เราก็เลยพยายามเรียนเพื่อเข้าตาม…..เราแค่อยากมาอยู่ใกล้ๆ….. แค่อยากมามองเห็นความสุขของมันอยู่ห่างๆ……. เหมือนที่หมูอยากเห็นชาร์ค…… เหมือนที่ชาร์คอยากเห็น…” พร้อมหยุดมองผมครู่นึงก่อนจะเล่าต่อ
“…..แต่ความสมดุลนี้ในที่สุดมันก็มาพังลง……ตอนที่หมูมา…..สารภาพ….รัก….กับชาร์คเมื่อสองอาทิตย์ก่อน”พร้อมเล่าเสียงเครือ…….ไอ้ที่ผมเดาไว้มันถูกจริงๆซะด้วยครับ
“ใช่…เราตกใจมาก…..เราไม่เคยเอะใจมาก่อน……เรารู้แต่ว่าเรารักหมูแบบนั้นไม่ได้…..มันเป็นเพื่อนที่ดี…..แต่มันไม่ใช่ในรูปแบบอื่น”ชาร์คพูดขึ้น
“หมูมันเสียใจมาก….. มันบอกว่าถึงแม้มันจะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ถึงเวลาจริงมันก็ทำไม่ได้…..มันได้แต่ถามเราว่าทำไมไม่เป็นมัน…….ทำไมเป็นมันไม่ได้………ทั้งๆที่มันรักเราอยู่กับเรามานาน……. เป็นเพราะคนๆนั้นยังอยู่ในใจเราเสมอใช่มั๊ย” ชาร์คเล่าทั้งน้ำตา
“……สุดท้าย……มันบอกว่าถ้าเราไม่เป็นแฟนความเป็นเพื่อนมันก็มีให้ไม่ได้…………..เราลังเลมากเลยตอนนั้น……..เราไม่รู้จะเลือกยังไงดี……แต่สุดท้ายเราก็ตัดสินใจซื่อสัตย์กับตนเองและซื่อสัตย์กับหมู…….เราตัดสินใจไม่โกหก…..อย่างน้อยก็เพื่อความเป็นเพื่อนที่มีมา……เราคิดว่ารักโดยการฝืนใจมันอยู่ไม่ได้นานหรอก…….ถึงวันนึงมันก็จะพังอยู่ดี…………ตอนนั้นมันจะไม่เหลือเลยแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน……….” ชาร์คเล่าจบ….พีก็โอบไหล่ชาร์คเอาไว้ครับ
“……ขณะนั้นหมูมันก็รู้แล้วว่าความหวังมันไม่อาจจะเป็นไปได้….มันก็ร้องไห้ขู่จะฆ่าตัวตาย…..จะวิ่งให้รถชน……เพื่อนคนอื่นก็เข้าไปช่วยกันห้าม……เรารู้ว่าถ้าเราอยู่กับมันต่อไปก็มีแต่จะทำให้มันแย่ลง.....เราเลยแยกตัวออกมา…..เราหวังว่าเวลาจะช่วยรักษาหัวใจของพวกเราได้…….หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับหมูอีกเลย…..”ชาร์คสะอื้น
“……..จากนั้นเราก็เป็นคนเข้าไปดูแลหมู……หมูยังปิดกั้นตัวเองอยู่ตลอดเวลา…….เราเสียใจที่มันเศร้า……เราเสียใจที่เราทำอะไรให้มันไม่ได้……เราโกรธตัวเองที่ไม่มีความกล้าบอกมันตั้งแต่แรก…….เราโกรธที่เราอ่อนแอ……..เราโกรธที่ตัวเราพาลคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใครผิด…….ยิ่งกว่านั้นเราโกรธที่ทำให้มันรักเราไม่ได้……แต่ที่แย่ที่สุดคือเราโกรธตัวเองที่ดีใจว่าในที่สุดเราก็ได้หมูมาครอบครองเราดีใจที่มันอกหักเราดีใจที่มันจะหันมามองเราซะที…..เราเลวมากเลย……..”พร้อมเล่าถึงตรงนี้ก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ……ผมกอดพร้อมไว้
“พร้อม……ความรักน่ะมันไม่ได้มีดีมีเลวหรอกนะ……ความรักน่ะมันก็ยังเป็นของมันอยู่อย่างงั้นแหละ.... คนเราเองที่ไปบังคับให้ความหมายมัน……พร้อมเป็นคนนะ…..ยังไงคนก็มีสิทธิคิดมีสิทธิรู้สึกอยู่แล้ว การที่พร้อมรู้สึกมันไม่ผิดหรอก……มันจะผิดก็ต่อเมื่อเราเอาความรู้สึกเหล่านั้นมาลงโทษตัวเองหรือคนอื่นจนเกิดทุกข์นั่นแหละ……พร้อมต้องอย่าเอาความดีของตนเองมาทำร้ายตัวเองสิครับ……พร้อมต้องเชื่อมั่นในความดีของตัวเองแล้วแสดงออกมาให้มันชัดกว่านี้......หมูจะรู้รึไม่ก็ตามแต่อย่างน้อยพร้อมก็จะได้ทำในสิ่งที่ดีกับทุกๆคนจริงๆ....” ผมมองและยิ้มให้พร้อม……พร้อมมันกอดผมแน่นและร้องไห้เพื่อระบายความทุกข์ออกมา
พวกเราก็ใช้เวลากันสักพักครับในการปรับอารมณ์ให้ปกติ ……โชคดีที่ไม่มีคนผ่านไปมาเลยตลอดช่วงที่ระบายความในใจกันเมื่อกี้ ไม่งั้นคงเป็นภาพที่กระไรอยู่ที่ผู้ชายตัวโตๆสี่คนนั่งกอดกันร้องไห้โฮเป็นคู่ๆครับ
สักพักนึง พี่อั้มก็วิ่งมาบอกว่าเดี๋ยววันนี้ให้เลิกแค่นี้ก่อนครับเพราะพี่ๆต้องไปช่วยคัดบาสหญิง เป็นภาระกิจด่วน …..ไว้พรุ่งนี้จะมาสรุปผลให้ฟังอีกที ให้มากันใหม่ให้ครบ……ทุกคนเลยแยกย้ายกัน…..ชาร์คกับพีเลยชวนไปเปลี่ยนเสื้อ….…..ส่วนพร้อมแยกไปอีกทางเพื่อกลับบ้าน
ขณะที่พร้อมเดินกลับ…..ผมคิดว่ายังมีอีกเรื่องที่ผมต้องบอกและขอโทษมันก่อน…..ผมเลยรีบตามพร้อมไปครับ
“เอ่อ…พร้อม” ผมเรียกขณะพร้อมกำลังเดินกลับไปที่รถ
“….ว่าไงเอก….”พร้อมหยุดแล้วหันกลับมา
“…..คือ…เราขอโทษนะ”….ผมตัดสินใจบอกออกไปครับ
“หืมม…เอกจะมาขอโทษเราเรื่องอะไร” พร้อมยิ้มให้แบบงงๆ
“….ก็…..ที่ทำให้พร้อมล้มน่ะ”ผมบอกเสียงอ่อยๆ
“เราตั้งใจชนนายนะเอก แล้วนายจะมาขอโทษเราทำไม” พร้อมงงขึ้นอีกครับ
“…..เอ่อ…ถ้าเราจะบอกว่าช่วงหลัง….ทั้งหมดนั้น….เราตั้งใจเอาคืนหละ….แหะๆ”ผมสารภาพครับ…..ตอนนี้ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆรอฟังคำตอบ….
“………เอ่อ……..เฮ้ยยยย…….กรูว่าแล้ววววว……..” ไอ้พร้อมเก็ตได้ในที่สุด
“โห ร้ายนี่หว่า….เนียนจนน่ากลัวเลยอะเอก…..แต่เอาเหอะ…หายกันละกันนะ” พร้อมตอบแล้วยิ้มให้ผมครับ…. ผมดีใจที่ตอนนี้เราเข้าใจกันได้มากขึ้นครับ
ผมเดินกลับมาหาชาร์คและพีที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วและกำลังยืนรอผมอยู่……..โล่งอกครับที่สุดท้ายเรื่องก็จบลงได้ด้วยดี………………………………………………………เอ่อ…………………………..มั้งนะครับ
“เอก….หวัดดี” …………………………เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นครับ
อยากรู้อ่านตอนหน้านะโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: รักจากpanic!!ตอนที่63.3 ความลับของดวงดาว(จบ) (อ่าน 319321 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก