ตอนที่25 เสียงปริศนา Day 1
“ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย นังป้อง นังแอ้ม จริงๆด้วยยยยย” เสียงร้องดังลั่นมาจากโต๊ะด้านหลัง.....พวกผมที่รีบๆทานกันอยู่ตกใจแทบสำลัก.....สงสัยเป็นคนรู้จักของแอ้มกับป้องมั้ง
“ว้ายยยยยยยยยย นังโบ มาอยู่นี่ได้ไง” แอ้มมันร้องทักกลับ.......เออ......แล้วทำไมต้องตะโกนใส่กันด้วยครับนั่งกันแค่นี้……
“มาเที่ยวกับญาติๆน่ะ”โบตอบ........คุยกันไปคุยกันมา สรุปว่าโบเป็นเพื่อนห้องเดียวกับป้องและแอ้มตอนม.6ครับ ตอนเข้ามหาวิทยาลัยโบไปสอบติดที่คณะแพทย์ของอีกมหาวิทยาลัยนึงแถวริมแม่น้ำครับ.....คุยกันพักนึงโบก็พาญาติที่มาด้วยอีกคนมาแนะนำให้รู้จักครับ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับโบชื่อพลครับ ตอนนี้เขาเรียนอยู่วิศวะปี1ที่เดียวกันกับพวกผมเลยครับ
“…..เฮ้ยยยย......เอกใช่เปล่า” พลร้องขึ้นมา......ตกใจสิครับอยู่ๆพลรู้จักผมได้ไงยังไม่ได้บอกชื่อเลย......เออ......แต่มองไปมองมาเริ่มคุ้นๆครับ
“ เฮ้ยไอ้พลที่ออกไปตอนป.6ใช่ป๊ะ” ผมทักตอบครับ
“ใช่ๆเราเอง”……สรุปว่าบังเอิญครับ พลเป็นเพื่อนสนิทของผมตอนประถม แต่มันดันลาออกไปอยู่มัธยมอีกที่นึง จากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย......... ทีนี้โบกับพลก็เลยย้ายมานั่งโต๊ะเราด้วย .....ส่วนญาติๆของสองคนนั้นกลับไปก่อนนานแล้วครับ เหลือแค่สองคนนี้เพราะตอนแรกโบยังไม่อยากกลับ อยากเดินตลาดต่อ พลเลยมาเดินเป็นเพื่อน
“เฮ้ยยเอก โตขึ้นแล้วหล่อนี่หว่า สองปีก่อนเราเห็นนายลงหนังสือด้วยนะ เรายังไปคุยอวดเพื่อนๆที่โรงเรียนเราอยู่เลย ว่าเป็นเพื่อนกับนาย” ไอัพลแซว....ผมก็เขินสิครับ
“นึกว่าไม่มีใครรู้ซะอีก ยิ่งเดี๋ยวนี้โทรมๆอยู่ด้วย” ผมตอบ…… (ตอนนี้ไอ้ป้อง แอ้ม หลิง กำลังคุยกับโบอยู่ครับ.....แต่ทำไมไอ้จุนมองโบกรุ้มกริ่มอย่างงั้นหละครับ)
“อืมมม ..... แต่เราว่าเราชอบเอกตอนนี้มากกว่านะ น่ารักกว่าตอนนั้นตั้งเยอะ” ไอ้พลพูดพร้อมยิ้มให้ผม
“เฮ้ยย พูดไร เขินนาเว้ยยย” ผมหน้าแดงนิดๆครับ......เอ่อ.....แต่ทำไมไอ้สองคนข้างๆมันหน้าแดงกว่าตูฟะ
“ ว่าแต่พลก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ สูงขึ้นตั้งเยอะ ไหนยืนหน่อยดิ๊” ผมให้พลยืนมาเทียบความสูง.....โห สูงเท่าผมเลยครับ...เมื่อก่อนมันเตี๊ยกว่าผมตั้งเยอะ
“ก็เงี้ยแหละโด๊ปเยอะจะได้สูงทันเอก ....ว่าแต่เราหล่อขึ้นด้วยใช่ปะ” พลถาม
“เออ...ก็หล่อขึ้นจริงๆแหละ ”ผมตอบ.....เคร้งงง......เสียงอะไรหล่นไม่รู้ครับดังมาจากทางไอ้สองคนนั้น
“อ้อ..ตอนนี้เราเป็นนักกีฬาบาสคณะด้วยนะ... เดี๋ยวจะมีแข่งกีฬาน้องใหม่ปีหนึ่ง... เอกมาเชียร์เราด้วยนะ” พลบอก
“เออ....ไม่แน่นะ เราอาจลงแข่งบาสด้วยถ้าไม่มีคนลงอะ แต่ถ้าลงแล้วได้แข่งกันกับพลเหมือนก่อน คงสนุกดีเนอะ” ผมบอก
“นั่นสิ” พลพูดพร้อมเอามือมาจับไล่ผม....เพล้งงง....เสียงเหมือนแก้วแตกมาจากที่เดิมครับ
“งั้นเดี๋ยวเราคงได้เจอกันครับ” เสียงไอ้พีพูดขึ้นมาครับ.....งงดิครับ....เจอเรื่องไร
“ ผมด้วย....เดี๋ยวเราสองคนว่าจะลงแข่งบาสด้วย คิดว่าคงจะแข่งกัน....สนุก....เลยหละ ” ไอ้ชาร์คพูดต่อ.......ไหงคำว่าสนุกเมื่อกี้ฟังแล้วชวนสยองจังวะ........แต่เฮ้ยยยย พวกมรึงมีลงบาสด้วยเรอะ
“เออ…แต่ชาร์คเป็นหลีด พีลงว่ายน้ำไม่ใช่เหรอ” ผมถามเพราะงงมากขึ้นเรื่อยๆครับ
“เลิกแล้ว!!”…..เออ....มันหันมาตอบผมพร้อมกันครับ......เป็นครั้งแรกที่เห็นถึงความพร้อมเพียงของพวกมันครับ
“อ้าว เลิกทำไมหละ ก็ลงด้วยกันก็ได้นี่นา เราเองยังเป็นหลีดคณะ แล้วก็ลงบาส กะว่ายน้ำพร้อมกันเลย” ....ไอ้พลตอบครับ..... มันตอบแบบเป็นเรื่องปกติแต่ไหงไอ้สองคนนั้นมันดูเครียดขึ้นไปอีกฟะ
“งั้นเดี๋ยวพวกเราคงได้... แข่ง....กันแน่ครับ” พีบอกเสียงเข้ม
“นั่นสิ.....” ชาร์คตอบพร้อมจ้องเขม็ง..... เอ่อ....... อะไรของพวกมันเนี่ยยย……
พลมองไอ้สองคนนั้นแล้วหันมามองผม.....มันนิ่งไปแป๊บนึงก่อนจะยิ้มนิดๆแล้วเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้......
“ น่าสนุกจริงๆด้วย อย่างงี้ต้องพยายามมากขึ้นแล้ว ไม่เอาจริงคงไม่ได้...แต่ถ้าวิศวะชนะนี่ เราขอรางวัลไปนะ” พลพูดพร้อมกับกอดคอผม......รางวัลอะไรหว่า.......
“....แล้วเจอกัน......แต่อย่าหวังเรื่องรางวัลซะให้ยากเลยครับ ” ไอ้พีพูด ไอ้ชาร์คมองหน้าพลต่อ ไอ้พลก็จ้องคืน..........พวกมรึงเป็นอะไรกันวะเนี่ยยย ...ประสาทกลับกันแล้วเรอะ
แต่ก่อนพวกมันจะเตลิดกันไปไกลกว่านี้ ไอ้ป้องก็ขัดขึ้นมาให้ครับ ว่าให้เก็บเงินได้แล้ว พวกมันอยากไปเที่ยวตลาดกันต่อ เป็นอันว่าพวกเราทุกคนบวกโบกะพลก็ไปเดินตลาดกันหมดเลยครับ
“ นู่นๆเอกเห็นปะ ตอนไปทัศนะศึกษา เอกซื้อนี่ให้เราด้วย....” ไอ้พลพูดพร้อมกอดคอพาผมไปดูที่ทับกระดาษเปลือกหอยครับ
“ โห...ยังจำได้อีกนะ” ทึ่งครับที่มันจำได้
“อะไรที่เกี่ยวกับเอกเราจำได้หมดแหละ” ไอ้พลยิ้มหวาน......... ต่างกับไอ้สองคนหลังที่หน้าเป็นตูดจนผมไม่กล้ามอง............ไม่ว่าผมกับพลจะไปดูอะไร ไอ้สองคนนั้นก็จะตามไปด้วยครับ แต่พวกมันไม่ได้ดูของนะครับ พวกมันดูพวกผม......เฮ้อออ เอาเข้าไป
“ เอ่อ พล น้องกิ๊ฟเป็นไงบ้าง ยังเป็นแฟนกันอยู่เปล่า” ผมถามครับ.....น้องกิ๊ฟเป็นแฟนไอ้พลสมัยเด็กอะครับ อยู่กันคนละโรงเรียน รู้สึกจะเป็นลูกเพื่อนแม่พลหรือไงนี่แหละ......อืมม น้ำปั่นนี่อร่อยดีแฮะ เมื่อกี้พีซื้อให้ผมกับชาร์คคนละแก้ว
“เลิกแล้ว....ตอนนี้โสด ...เราชอบผู้ชายน่ะ”พลตอบหน้าตาเฉย
“พรวดดด แค่กๆๆ” เสียงพวกผมสำลักน้ำ
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า..โตขึ้นก็เลยเลิกกันไปน่ะ......แต่ว่านะไม่มีใครรู้ใจเราเท่าเอกเลยหละ ถ้าสมมุติเราจะมีแฟน เราก็อยากจะมีแฟนแบบเอกนี่แหละ” ไอ้พลยิ้ม........ฟังดูก็รู้สึกดีนะแต่ทำไมมันทะแม่งๆจังหว่า
“ ก็แน่อะดิ ตั้งแต่เด็กก็ต้องให้เราคอยดูแลตลอดนี่นา คอยช่วยไม่ให้ใครมาแกล้ง อันนี้เราจำได้นะ เวลาพลร้องไห้ทีไรก็มาหลบหลังเราทุกที” ผมนึกๆไปก็ขำตอนนั้นพลตัวนิดเดียว ต่างกับผมที่ตัวโตมาตั้งแต่เด็ก
“อืมมมใช่ๆ....ขอบใจมากเลยนะตอนนั้น.....แต่ตั้งแต่ไม่ได้อยู่กับเอก เราเลยต้องดูแลตัวเองแทน....เดี๋ยวนี้เราเก่งขึ้นแล้วน้า...อิอิ ให้เราจะดูแลเอกแทนมั๊ยหละ” พลยิ้มเหมือนสมัยเด็กเลยครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับผมดูแลอยู่” ไอ้พีพูดแทรกขึ้นมา
“ผมว่าผมทำได้ดีกว่าคุณแน่เลยครับ” ไอ้ชาร์คแทรกขึ้นมาบ้าง
เอ่อ....พวกมรึง....กรูดูแลตัวเองได้ครับ......กรูตัวโตพอกับพวกมรึงเลยนะครับ
“งั้นมาลองดูกันมั๊ยหละครับ” พลยิ้มให้
และแล้วก็มีเสียงดังขึ้นครับ!!!!
ต่อตอนหน้าครับ
หัวข้อ: รักจากpanic!!ตอนที่63.3 ความลับของดวงดาว(จบ) (อ่าน 319275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก