ตอนที่ 34 สภาพห้องพักญาติผู้ป่วย ที่สามารถจุคนได้มากกว่าครึ่งตำบลตอนนี้ มีมีนุษย์หลายชีวิต นั่งหายใจเอาคาร์บอนไดออกไซด์ ทิ้งเล่น เสียอย่างนั้น ความสามัคคีในการรับส่งเสียงถอนหายใจ มีพลังมากมายกว่าที่คิด เมื่อคนนึงถอนหายใจทิ้ง เว้นช่วงไปไม่นาน ก็จะมีใครคนใดคนนึง ถอนรับ เป็นจังหวะ พร้อมเพรียงกันได้ ขนาดนี้
ไอ้ไม้ฟื้นแล้ว .... พวกผมหัวใจพองโต ไอ้ฉาน ไอ้แกละ ไอ้หวาน ไอ้ยอน ไอ้ ดิว ไอ้ไผ่ รวมทั้งผม และหญิงหน่า รีบกรูกันไปล้อมเตียงไอ้ไม้ไว้ เหมือนพม่าล้อมประตูเมืองอะครับ ทุกคนลุ้นมากว่า ปฎิกริยาแรกที่ไอ้ไม้ เห็นเพื่อนๆ ล้อมเตียงมองมันด้วยสายตาห่วงใย และรอคอย จะเป็นยังไง มันฟื้นแล้วมันจะจำหน้าได้มั้ย....แล้วนี่ผมกังวลมากไปรึเปล่า
ไอ้หน่า เอามือไอ้ไม้มากุมไว้ มองดูคนบนเตียงด้วยสายตาเปี่ยมแห่งความหวัง มันทำยังกะภรรยารอคอยการกลับมาของสามี ทุกคนดูมีสีหน้าร้อนรน ที่ไอ้ไม้ ได้แต่กรอกตามองไปมา สลับกับมองฝ้าเพดาน มีแต่ไอ้ฉานที่ยังคงยืนมองไอ้ไม้ ด้วยท่าทีที่สงบ และดูเป็นผู้เป็นคนที่สุด และแล้วการรอคอยที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหวังของพวกผม ก็สิ้นสุดลง เมื่อไอ้ไม้ เริ่มขยับปาก บอกความต้องการ สายตาทุกคู่จ้องไปที่มัน เหมือนมันเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล
“น้ำ....หิวน้ำ” ประโยคแรก หลังการฟื้นคืนชีพ ของอนาคตสถาปนิกหนุ่มหน้าตาดี
หัวใจพวกผมที่สูบฉีด เร็วแรงเมื่อสักครู่ เริ่มลดลง จนเหี่ยวแห้งในที่สุด ไอ้ไม้ มันเอ่ยแค่นั้น ไอ้ดิวอยู่ใกล้น้ำมากที่สุด มันจึงเป็นคนทำหน้าที่ ส่งน้ำถึงหลอดอาหารผู้ป่วย
ไม่ต้องตกใจครับ ไอ้ดิวมันเอาหลอด ขึ้นมาดูดน้ำ แล้วปล่อยผ่านริมฝีปากแห้งผาก ที่เผยอได้เพียงเล็กน้อย เมื่อไอ้ไม้ ได้น้ำจนเป็นที่พอใจแล้ว มันก็ปิดเปลือกตา หลับต่อเสียอย่างนั้น
เพราะฤทธิ์ยา พยาบาลพร่ำบอกพวกผมแบบนั้น เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่พวกผมก็ยังไม่ชินกันอยู่ดีนั่นแหละ ถึงแม้พวกเราจะย้ายจากเตียงไอ้ไม้ มารวมตัวที่ห้องติดกันแล้ว แต่ก็ยังมี บางคน ผลัดเปลี่ยนกันเข้าไปดูไอ้ไม้ ในอีกห้องนึงเสมอ
พวกเรารวมตัวกันถอนหายใจเล่นกันทำไมหนะเหรอครับ.....
คำตอบมีเพียงอย่างเดียว คืออยากอยู่เจอหน้าไอ้เหี้ย....ตัวนั้น
ไอ้ตัวที่มันกระทืบเพื่อนผมจนจมตีน พร้อมสมุนของมัน
....แล้วสุดท้าย ได้บทสรุปจากผู้รักษากฎหมายของบ้านเมืองว่า
“เข้าใจผิดกัน” คนนั้นแหละครับ
มันเป็นความอึดอัดภายใต้ความตึงเครียด ที่พวกผมไม่เคยประสบมาก่อน สัญลักษณ์ประจำกลุ่มผม คือเสียงหัวเราะ การหยอกเย้าจิกกัดกันเองในกลุ่ม รอยยิ้มเหมือนที่เคยเป็นๆมา ตอนนี้สิ่งเหล่านั้น โดนพรากออกจากกลุ่มผมไปด้วย อมนุษย์ ที่หน้าด้านจัดตัวเองให้อยู่ในกลุ่มของ “คน” นั่นแหละครับ
“หวาน ไอ้เชี่ยนั่นมันจะมากี่โมงวะ นี่มันจะ ห้าโมงเย็นแล้วนะ “ ผมถามฝ่าเสียงถอนหายใจ ครั้งที่ 100ของไอ้ฉานออกไป
“กูจะรู้มั้ยละวะ ตำรวจบอกว่า พ่อมันจะพามากราบตีนไอ้ไม้ แต่เวลาเท่าไหร่ มันไม่ได้บอกนี่หว่า”
“กูเริ่มหงุดหงิด เพราะต้องรอ จนเริ่มจะอาละวาดเพราะหิวแล้วนะเว้ย “ พี่เมฆไม่รู้ครับ ว่า ระหว่างหิวกับรอ อะไรน่าหงุดหงิดกว่ากัน แต่ตอนนี้มันผสมผสานกันอย่างลงตัว
“มึงหิว ก็แทะเล็บขบนิ้วตีนผัวมึงไปก่อนแล้วกัน รองท้องไปก่อน ถ้าอยากได้โปรตีนเข้มข้นหวานมัน ห้องน้ำยังว่าง เชิญมึงทั้งสองผัวเมีย ป้อนกันได้ตามสะดวก ปิดประตูกันเสียงให้สนิทแล้วกัน “ ไอ้หวานมันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากวนตีน จนผมแทบจะกระโดดขาคู่ ประเคนให้มันก่อนใคร
“พวกมึงนี่นะ สถานการณ์ควรสามัคคี ก็ยังหาเรื่องตีกันได้ กูละสรรเสริญจริงๆ เมฆ มึงหิวก็ลงไปหาอะไรกินก่อนสิ เผื่อพวกกูด้วย ไปกะไอ้หน่า คู่ขามึงก็ได้ ไป” ไอ้ดิวออกความเห็นครับ
แต่ไอ้ดิวมันจะไปรู้อะไร ไอ้เรื่องออกไปหาอะไรกินนั้น ผมจะออกไปตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงที่แล้วได้มั้ง แต่ไอ้คนที่รั้งผมทั้งทางมือคว้า ทางสายตาปรามหนะ นั่งจ้องจะงับหัวผม อยู่บนโซฟานู่น ไอ้ฉานมันไม่ให้ผมไปไหนไกลตัวมัน แต่จะให้ผมไปกับมัน ก็กลัวไอ้เชี่ยนั่นมาแล้วคลาดกัน ....ผมเลยต้องมานั่งอาละวาด ฟาดงวงฟาดงา ใส่กลุ่มเพื่อนฝูงอยู่แบบนี้ไงเล่า
“ไอ้เมฆ มันออกไปไหนไม่ได้ ผัวไม่อนุญาติ ไม่รู้จะห่วงอะไรนักหนา ไอ้เมฆก็หน้าตาบ้านๆ แถมยังเสร่อขนาดนั้น “ ไอ้หน่ามันยอมสลัดวิญญาณ นางเอกสุดโศกออก เพื่อมาจิกกัดผมทันที ไอ้นี่ชาติที่แล้ว มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับไก่แน่ๆ
“ ดิว มึงนั่นแหละออกไป โทษฐานที่มึงก่อชนวนให้ผัวเมียเค้าตีกัน “ ไอ้แกละออกความเห็นครับ ลูกสมุนไอ้ฉานมันทำหน้าที่ปกป้องลูกพี่ทุกครั้งที่โดนพาดพิงแหละครับ ไอ้ฉาน มันก็นั่งขรึมเป็นพระเอก หล่อๆ อยู่บนโซฟาต่อไป
ช่วงเวลาที่ ไอ้ดิวกับไอ้แกละ กำลังส่งสายตาประหัตประหารกัน อยู่นั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดจังหวะมันสองตัวงับหัวกันพอดี สายตาทุกคู่ เปลี่ยนไปที่ประตูห้องโดยพร้อมเพรียงกัน
“ อ้าว ไอ้นทีนี่หว่า “ ไอ้ไผ่ ที่มันรีบถลาไปเปิดประตู อุทานออกมาอย่างผิดหวัง คนที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ ไม่ใช่คนที่พวกเรารอคอย ไอ้นทีเดินหอบหิ้วของพะรุงพะรังเข้าห้องเข้ามาด้วยสีหน้างงๆ ที่เพื่อนๆ มีสีหน้าผิดหวังกันถ้วนหน้า ที่เห็นมัน
“ มีอะไรกันเหรอวะ แทนที่กูกลับมาจะดีใจ นี่อะไร ทำหน้ายังกะแพ้พนันบอล” ไอ้นที มันร้องถาม
“ป่าว ไม่มีอะไร แล้วนั่นมึงพาใครมาด้วย “ ไอ้ฉานร้องตอบ พอดีกับที่เห็นผู้ชายอีกคนนึงเปิดประตูเข้ามา สีหน้าประหม่าไม่น้อยที่เจอพวกผมอัดรวมกันอยู่หลายชีวิตขนาดนี้
“ เฮ้ย กูมาคนเดียว จะให้มากับใครหละ มึงอย่ามาพูดบ้าๆนะเว้ย ไอ้เหี้ย โบราณเค้าถือ กูขนลุกหมดเลย” ไอ้นทีมันโวยวายครับ ที่ไอ้ฉานมันทักว่าพาใครมาด้วย จนไอ้ฉานมันชี้นิ้วเป็นสัญญาณให้หันกลับไปมองนั่นแหละ มันถึงสงบปากสงบคำได้
“ผู้ชาย” ที่เดินตามไอ้นทีเข้ามา น่าจะเป็นเด็กผู้ชาย ม.ปลาย เพราะน้องคนนี้เล่นมาทั้งชุดนักศึกษาวิชาทหารเลยทีเดียว หั่นผมซะสั้นเกรียนขนาดนี้ แต่ผิวขาว หน้าใส พิจารณามุมไหน ผมก็มองว่าเด็กคนนี้หน้าตาดี หน้าหวานๆ ตาคมๆ แพขนตาหนาขนาดนั้น ดูขัดกับบุคลิคทะมัดแทมง เยี่ยงเด็กผู้ชายทโมน ที่จะเศึกษาวิชาทหารอยู่มาก
“มาหาใครครับน้อง “ พี่เมฆ จัดอยู่ในประเภท เอ็นดูคนหน้าตาดี มีความแมน เหมือนตัวเองอยู่แล้วครับ
“ เอ่อ ไม่ทราบห้องนี้ คนไข้คือ กัณตพล ป่าวครับ “ น้องเค้าตอบออกมา มีร่องรอยประหม่าอยู่ในน้ำเสียงอยู่มาก
“ถ้า กัณตพล ชื่อเล่นว่า ไม้ ก็ใช่ครับน้อง” เสียงไอ้ฉานครับ ไม่ใช่พี่เมฆหรอก พี่เมฆกำลังพิจารณา เลือดฝาดในสีหน้า เด็กผู้ชายหน้าตาดีอยู่อะครับ
“ เฮ้อออ ผมหาตั้งนานแหนะ ผมชื่อ ปลื้ม ครับ อยู่บ้านข้างๆพี่ไม้ “ น้องเค้าดูโล่งใจ เมื่อรู้ว่า ใช่ห้องคนไข้ที่น้องเค้าตามหาอยู่พอดี
“แล้วน้องรู้เรื่องไอ้ไม้ได้ไง พ่อมันรู้รึเปล่า” ไอ้ฉานดูร้อนรนนิดหน่อยครับ ที่ข่าวไปถึงหูน้องข้างบ้านไอ้ไม้แล้ว”
“พอดี ผมโทรหาพี่ไม้ แล้วตำรวจรับหนะครับ พ่อพี่ไม้ไม่รู้หรอกครับ ผมไม่กล้าบอก “ น้องเค้าตอบแบบกลัวๆๆไอ้ฉาน
“ไอ้หวาน ไอ้ไผ่ พวกมึงไปโรงพัก ทำไมไม่ขอโทรศัพท์ไอ้ไม้มาเก็บไว้วะ ถ้าพ่อมันโทรมา จะว่ายังไง” ไอ้ฉานมันกลับไปโวยวายกับไอ้สองตัวที่ไปเดินเรื่องที่โรงพักครับ
“ เอ่อ โทรศัพท์พี่ไม้ อยู่กับผมครับ พ่อพี่ไม้ไม่โทรมาหรอกครับ ล่าสุดเค้าเพิ่งทะเลาะกันมา” น้องปลื้มตอบพร้อมชูโทรศัพท์ไอ้ไม้ ให้ดูเป็นหลักฐานครับ พายุในตัวไอ้ฉานดูสงบลงมาก หลังจากได้คำตอบที่หน้าพอใจ
“พอดีผมแวะไปถามเรื่องที่สถานี เลยขอตำรวจออกมาด้วยนะครับ แล้วผมเข้าไปดูพี่ไม้ได้ป่าวครับ” น้องปลื้มถาม ท่าทางยังเกรงๆ อยู่ น่าสงสาร มาเจอมาเฟีย หน้าตาดีแต่นิสัยแย่แบบไอ้ฉานไป
“ไอ้ไม้ มันยังไม่ฟื้นยานอนหลับเลย แต่จะเข้าไปดูก็ได้นะ “ ไอ้ฉานบอกน้องด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมาก มันคงเริ่มรู้ตัวแล้วว่าทำให้เด็กกลัว น้องปลื้มเดินค้อมๆตัว ไปทางฝั่งห้องไอ้ไม้ ด้วยความเกรงใจ
ลับหลังน้องปลื้มเดินเข้าห้องไอ้ไม้ไป
พวกผม มองหน้า กันโดยไม่ได้นัดหมาย ไอ้หน่า ชี้นิ้วมาที่ผมสลับกับไอ้ฉาน ก่อนที่จะเอานิ้วทั้งสองมาคู่กันเป็นสัญญาณบอกเล่าบางสิ่งบางอย่างที่มันคิด คนอื่นๆ ทำตาโต เมื่อรู้ว่าไอ้หน่าหมายถึงอะไร
“พวกมึงว่า น้องคนนั้นใช่เด็กไอ้ไม้ มั้ย” ไอ้หน่าขยับปาก แต่ไม่มีเสียงออกมา
ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า.........
“แล้วพวกมึงคิดว่า น้องเค้าเป็นเหมือนไอ้เมฆหรือไอ้ฉาน” มันยังทำปากพะงาบๆๆถามพวกผมต่อไป แต่เริ่มทนไม่ไหว ปล่อยเสียงออกมาเล็กน้อยแล้ว
“ไม่รู้โว้ยยยยย ไอ้บ้า มึงหนะ คิดมาก “ ผมโวยวาย เพราะว่าไม่มีคำตอบอะไรจะให้มันครับ ผมไม่ได้เกิดมาแล้วรู้ตัวเองว่าชอบผู้ชายเลยสักหน่อย ระหว่างผมกับไอ้ฉาน มันมีที่มาที่ไป มันมีอะไรมากกว่า ความรักแบบชายรักชายทั่วไป ผมก็ยังยืนยันนะว่าผมแมน ผมเป็นผู้ชาย ผมไม่ใช่เกย์ ถึงตอนนี้ผมจะรักผู้ชายด้วยกัน แต่ถ้าไม่ใช่ไอ้ฉาน ผมก็แน่ใจว่า ผมไม่มีความรู้สึกแบบนี้ให้ใครอีกแน่ๆ
ผมเลี่ยงตัวเองออกมาที่ระเบียงห้อง เพราะว่ามีโทรศัพท์จากแม่เข้ามาพอดี
“ครับแม่”
“พี่เมฆ แม่เองนะลูก โทรไปที่บ้านคุณนิ่มบอกว่า พี่เมฆอยู่หอที่มหาลัย แม่โทรมารบกวนรึเปล่า”
“เปล่าครับ คุยได้ เมฆมาเฝ้าเพื่อนที่โรงพยาบาลอะครับ พอดีเพื่อนไม่สบาย”
“เหรอลูก แล้วฉานหละ “ นี่โทรมาหาลูกยังไม่วายถามหาไอ้หน้ากูปรีนั่นอีกนะ ไม่เข้าใจมันมีอะไรดี
“มันอยู่ข้างในกับเพื่อนๆครับ นี่เมฆออกมาคุยที่ระเบียง”
“พี่เมฆ แม่ปรึกษาหน่อย ว่าแม่ต้องทำยังไงดี อันดาร่ำร้องจะไปติวที่กรุงเทพอะลูก นี่แม่ต่อรองว่าให้เรียนที่หาดใหญ่ แต่เจ้าตัวไม่ยอม จะขึ้นกรุงเทพให้ได้ แม่เป็นห่วงน้อง “
“เรียนที่กรุงเทพก็ดีนะครับ เรียนสด ไม่เข้าใจยกมือถามได้ เรียนที่หาดใหญ่ เรียนด้วยวีดีโอไม่ใช่เหรอครับ”
“แม่รู้ว่าที่กรุงเทพน่าเรียนกว่า แต่ว่าแม่เป็นห่วงน้องมาก ไม่เคยอยู่ไกลแม่เลย เรื่องนี้ไม่เท่าไหร่ แต่ที่แม่ไม่สบายใจ คือ แม่รู้มาว่าอันดาเริ่มมีแฟน” ผมฟังจากน้ำเสียงแม่ ดูแม่ร้อนใจและเป็นกังวลมาก แม่จะรู้มั้ยว่า ในน้ำเสียงแห่งความห่วงใยในตัวอันดา ที่แม่พูดออกมานั้น ลึกๆ แล้วผมน้อยใจ อันดาไม่เคยห่างแม่เลย แต่ผม ไม่เคยเจอแม่ เลยมากว่า 15 ปี
แต่ไม่ควรต้องมาน้อยใจเวลานี้ไม่ใช่เหรอครับ!!!!
“ถ้าอันดาจะเรียนที่กรุงเทพ ให้มาอยู่ที่บ้านเมฆก็ได้นี่ครับ ปกติวันธรรมดา แม่นิ่มอยู่คนเดียวอยู่แล้วครับ เมฆกลับบ้าน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ วันหยุด เมฆไปรับส่งน้องเองก็ได้ หรือถ้าแม่ว่าง แม่ขึ้นมาดูน้องสะดวกดีนะครับ”
“แม่ขอบใจพี่เมฆมากนะลูก ที่จะช่วยดูแลน้องให้ ที่แม่กังวล เพราะกลัวว่า อันดาจะมาเฝ้าแฟนมากกว่าเรียนนะสิลูกมีแฟนแม่ไม่ว่าหรอก อันดาเป็นสาวแล้ว มันเรื่องธรรมดา ถ้ามีแฟนแล้วช่วยกันเรียนแม่ไม่กลุ้มใจหรอกนะ แต่นี่แม่รู้มาว่า คนที่อันดาคบอยู่ เกเร นี่เห็นว่าเพิ่งเข้ามหาลัยที่กรุงเทพ แล้วอันดาก็มาขอไปเรียนพอดี แม่นอนไม่หลับเลยนะลูก”
“อย่าคิดมากเลยครับ อันดาโตแล้ว เดี๊ยวเมฆช่วยดูให้ห่างๆนะครับ ถ้าอันดาไม่อยากเรียนที่หาดใหญ่ ก็อย่าบังคับเลยครับ เดี๊ยวน้องจะเตลิดแล้วแย่กว่านี้ “ ผมแนะนำแม่ไปตามความรู้สึก คนเราถ้ายิ่งห้ามในสิ่งที่เค้าตั้งใจไว้แล้ว มันจะยิ่งเกิดการต่อต้าน อันดาเองก็อยู่ในวัยนั้น
“พี่เมฆ แม่ขออะไรอีกอย่างได้มั้ย ช่วยสืบให้แม่หน่อยนะ ว่าแฟนอันดา เป็นลูกเต้าเหล่าใคร มีประวัติยังไง นะลูกนะ”
“ เอ่อ จะดีเหรอครับ “ ผมไม่ได้สนิทกับอันดาขนาดที่ว่า อันดาจะพูดคุยด้วยทุกเรื่องนะครับ เพราะเรื่องน้องมีแฟนนี่ผมไม่รู้จริงๆ พูดกันตามตรงคือ ไอ้ฉานสนิทกับอันดามากกว่าผมอีกนะ แล้วเรื่องจะให้ไปสืบประวัติใครนี่ไม่ใช่ทางผมจริงๆ ครับ มันเป็นเรื่องที่ลำบากใจ
“ครับ แล้วเมฆจะพยายามนะครับแม่ ครับ สวัสดีครับ” แม่ขอบคุณแล้วพูดกับผมอีกสองสามคำ ไม่พ้นถามถึงสุขทุกข์ของไอ้ปากหวาน หน้ากูปรี ที่ป่านนี้มันคงหน้าหงิกหน้างอแล้วแน่ๆ ที่ผมออกมาคุยโทรศัพท์นานขนาดนี้ ก่อนออกก็ลืมรายงานพ่อด้วยดิ ว่าใครโทรมา
ผมคว้ามือจับประตูบานเลื่อนระเบียง ประตูเลื่อนออกจากกันเพียงเล็กน้อย ทำเอาผมสะดุ้งกับเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากภายในห้อง นี่ผมออกมาคุยโทรศัพท์นานแค่ไหนแล้ว มันคงนานจนผมไม่รู้ว่า ภายในห้องนั้นมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง
ภาพประตูที่เลื่อนออกจากกันกว้างมากพอที่ ผมจะมองเห็นภาพคนแปลกหน้าที่อยู่ภายใน ไอ้ไผ่กับไอ้ดิว หิ้วปีกน้องปลื้มเอาไว้จนตัวลอย ขาน้องสะเปะสะปะไปในอากาศ ปากตวาดกร้าว ต่อว่าคนสองคนที่ยืนหันหลังให้ผม
“ ไม่ยอม ยังไงผมก็ไม่ยอม ลูกคุณมันหน้าตัวเมีย มันหมาหมู่ คุณมันก็ผู้ใหญ่เฮงซวย “ เสียงตะโกนกร้าวของปลื้ม ทำให้ผมตกใจมาก
คนที่ยืนหันหลังให้ผม สองคนนั้น ดูก็รู้ว่าคนนึงต้องมีอายุมากแล้ว ร่างท้วมนั้นยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่มีอารมณ์ใดๆ จากการที่มีเด็กมาตะโกนด่าอยู่ตรงหน้า ผมยืนอึ้ง จับต้นชนปลายกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ถูก แน่ชัดแล้วว่า สองคนตรงหน้าผมนี้ คือพ่อลูก ที่พวกผมเฝ้ารอเจอหน้า ว่าไอ้สารเลวที่มันทำกับเพื่อนผมได้ขนาดนี้ หน้าตาเป็นแบบไหน
แล้วก่อนหน้าที่น้องปลื้มจะมาตะคอกเป็นเด็กก้าวร้าว อยู่ตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้น มันมีอะไรเกี่ยวข้องกับไอ้ไม้เพื่อนผม แล้วทำไมน้องปลื้มถึงโกรธได้ขนาดนั้น
ผมกวาดตามองหาคนคุ้นเคย ที่มักอยู่ในกรอบสายตาผมเสมอ ไอ้ฉานยืนอยู่ไม่ไกลจาก ร่างน้องปลื้ม ที่ตอนนี้โดนเพื่อนผมสองคนนั้นจับล่ามเอาไว้ มีไอ้นทียืน เป็นตัวช่วยเผื่อฉุกเฉินอยู่ข้างๆอีกแรง น้องปลื้มดูโกระเกรี้ยว ต่างจากภาพแรกที่ผมเจอมากนัก
ผมสบตาหาคำตอบของเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผมพลาดไปกับไอ้ฉาน แวบแรกที่หน่วยตาของเราทั้งสองคนสบกัน ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง สายตาคู่นั้นไม่ใช่ฉานแสงคนเดิม ดวงตามันดูโกรธแค้น กราดเกรี้ยว ผมหลบสายตาคมกล้าคู่นั้น เลี่ยงมองไปที่อื่น ร่างไอ้ฉานสั่นเทา มือกำแน่นจนเกร็ง ไอ้ฉานกำลังโกรธ ถึงขั้นโกรธมาก แต่มันก็ยังรู้สักสงบสติอารมณ์
ผมอยากรู้ และผมกำลังงงและสับสน แต่ดูเหมือนว่า สถานการณ์ตอนนี้
คงไม่มีใครคนไหน กระชากสติกลับมาให้คำตอบผมได้
นอกจากตัวผมจะหาคำตอบนั้นด้วยตัวของตัวเอง
“เกิดอะไรขึ้นครับ “ สิ้นเสียงของผม คนร่างท้วมดูเหมือนจะสะดุ้งตัวขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ควบคุมตัวเองให้เป็นปกติในเวลาไม่นานนัก คงอาจจะแปลกใจที่อยู่ๆมีผมโผล่มาทางด้านหลัง คนร่างท้วมหันหน้ามาทางผมช้าๆ พร้อมกับอีกคน ที่ผมรอพบเจอ
“ถามเพื่อนเธอดูเอาเถอะ ฉันพูดได้แค่นี้ ไป อาท กลับกันเถอะลูก วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ชั้นไม่อยากทำร้ายเด็ก”
ผมไม่ได้สนใจ ชายคนนั้นพูดอะไรออกไปบ้าง
ผมสะดุดลมหายใจตัวเองตั้งแต่เห็นหน้าไอ้คน ที่ถูกเรียกว่า “อาท” แล้ว
โลกมันกลม ผมเชื่อแล้วว่าทฤษฎีนี้ มันมีอยู่จริง
แต่ทำไม โลกมันถึง โคจรพาคนที่ผม ไม่อยากเจอที่สุด มาพบกันอีก
คนที่ผมเตือนตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่า ครั้งเดียว มันก็เกินพอแล้ว สำหรับการเจอะเจอ
เลือดทุกหยดในร่างกายผม มันหยุดไหลเวียนหรือไงวะ
ทำไมผมถึงรู้สึกตัวช้า ใจสั่น และที่สำคัญคือ ผมรู้สึกตัวเองยืนนิ่งไม่ต่างจากรูปปั้น
ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรตอบโต้ผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแม้สักคำ
“ว่าไง เจอกันอีกแล้วนะนายมาร์โบโลไลท์ “
นรกขุมที่เจ็ดช่วยเป็นพยาน
ผีห่าซาตานในนรกขุมไหน ให้ไอ้สารเลว ทักผมได้ สนิทสนมขนาดนี้
ไหนจะท่าทียียวน และรอยยิ้ม เจ้าเลห์ที่ส่งให้ผมอีกหละ
ผมไม่ได้สนใจ เรื่องการทักทายของคนตรงหน้า
เท่ากับที่ผมจะตอบคำถามคนข้างกายผมยังไงมากกว่า
“แล้วเจอกันนะ มาร์โบโล่ไลท์ วันนี้ต้องไปแล้ว “
จะไปตายที่ไหนก็ไป ในใจผมคิดได้แบบนั้นจริงๆ
ไม่เกี่ยวกับคำทักทายและคำบอกลา ที่บอกเป็นนัยว่า ผมกับมันเราเคยเจอกันมาก่อน
แต่ผมแช่ง ผมบริภาษ กับท่าทางที่มันไร้จิตสำนึก มันเป็นคนเดียวกับคน ที่ทำร้ายเพื่อนผมปางตาย โดยไร้เหตุผล
ต่อหน้าเพื่อนผมทุกคน ความตึงเครียดกับเรื่องราวที่มันก่อขึ้น แต่คำพูดที่มันทักทายผม บ่งบอกชัด มันไม่ได้สำนึกผิดกับเรื่องที่มันก่อเลย มันยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า กับท่าทียียวนที่มันส่งให้ผมนั้น ดูยังไงก็นักเลงอันธพาลชัดๆ
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า มันไปกระตุ้นอารมณ์ร้าย ในร่างกายพวกเพื่อนผมขนาดไหน
“มึงจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยนะไอ้ห่า ทั้งพ่อทั้งลูก” ผมลืมสนใจไปว่า มันเป็นเสียงที่เกิดจากใคร
ในเมื่อผมตอนนี้ ต้องตอบคำถามของคนที่มันเดินมาประชิดตัวผม ตั้งแต่ไอ้บ้านั่นมันทักทาย
แล้วผม จะเอาคำตอบไหนให้ไอ้ฉานดี........ผมจะต้องทำยังไงให้มันรู้ว่า ผมไม่ได้รู้จักไอ้เหี้ยนั่น
และหวังว่า คงไม่มีใครเข้าใจผิด คิดว่าผมเป็นต้นเหตุทำให้ไอ้ไม้เจ็บหรอกนะ
๐ขอโทษเป็นร้อยครั้งพันครั้ง ที่ห่างหายไปหลายวัน ภารกิจรัดตัวแน่นขยับขยายมาอู้ปั่นนิยายไม่ได้เลย 
๐
๐ส่วนน้องที่ลงทุน แอด FB เข้ามาตามตอนต่อไปอ่ะนะ จะบอกว่าพี่ตกใจ แต่แอบดีใจปนๆกันไปด้วยจ๊ะ.. 
ส่วนพาดหัวข่าว พี่แซวเล่นขำๆ....จะบอกว่าตามทวงกันได้ แต่เขียนมาลงได้มั้ยนั้น อีกเรื่อง 
จะบอกว่าบางครั้ง
ก็งานยุ่ง บางทีก็คิดไม่ออก ไม่ว่ากันเนาะ...... 
เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นทุกทีแล้วนะ (รึเปล่า) ....
เมฆกับฉานอาจจะห่างหายจากความหวานกันไปหน่อย....แต่ก็ยังมีความอบอุ่นวาบๆ ที่ทั้งสองคนมอบให้กันอยู่ตลอด
แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
และยินดีต้อนรับแฟนคลับ พี่เมฆกับนายฉานคนใหม่ๆด้วยค่ะ......
TRomance
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 843711 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก