หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[joborcusier]

เฮ้ออออหายเหนื่อย ฃุ้นสุดใจกลัวหลานไม่มีความสุขสุดท้ายก็มีปู่กับย่าขี้เห่อ

[non23]

เข้ามาดูทุกวันเลยเมื่อไหร่จะมานะคิดถึงๆๆ

[Siriya146]

นึกว่าจะได้มาม่าชามใหญ่มากินแล้ว โล่งอกไปทีได้แค่มาม่าช้างน้อย อยากรู้ว่าจะได้ผู้หญิงหรือชายแล้วว

[SoN]

^^

[winndy]

รอ แมน-เพลิง จ้า

[panpang]

คิดถึงงงงงง

[night2]

มารอทุกวันเลย

[ciaiwpot]

 
รออยู่นะคะ

[maicy]

วันนี้จะมาไหมนะ. อยากเห็นน้องแล้ว

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

น้องแมนอยู่ไหนน้าาาาาาาาา

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

อ่านทันตอนปัจจุบันแล้วค่ะ ขอเม้นรวบยอดเลยนะ
เกลียดผีมากๆๆๆๆๆๆเลย ตัวตายตัวแทนอะไร ตีความผิดอย่างแรง
เค้าเดือดร้อนกันเกือบตาย มันน่าถ่วงน้ำไปเลย โทดค่ะ อินไปหน่อย
สงสารแมนเหมือนกันที่ต้องแบกรับความรู้สึกแบบนี้ โอ๋ๆนะลูก
ก็เข้าใจพี่เพลิง บางสถานการณ์เราก็ควบคุมไม่ได้ทั้งหมด
เลยทำให้แมนต้องเสียใจ อ่านแล้วรู้สึกสมจริงมากเลยค่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ สนุกมากค่ะ

[Leenboy]

รอตอนต่อไปอยู่น๊า~

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 35

I never know you were the someone waiting for me.

 

 

 

 





            “พี่เขียนรายละเอียดเอาไว้ให้หมดแล้วในซอง  รวมถึงภาพอัลตราซาวน์ก่อนหน้านี้ด้วย  เธอเอาซองนี้ให้อาจารย์ชาลีนะ  ถ้าสงสัยอะไรโทรมาถามได้เลย”  พี่คริสพูดซ้ำรอบที่สอง  สายตาที่มองมายังพวกเขาสองคนบ่งบอกถึงความกังวลชัด  “ความจริงเคสเธอพี่ก็อยากดูแลเองต่อนะ  แต่พี่ก็เข้าใจและก็เห็นด้วยที่พวกเธอจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯกัน  แมนก็ได้อยู่กับคุณแม่ด้วย”

            “ครับพี่คริส  พวกผมขอบคุณมากเลยนะครับสำหรับที่ผ่านมา”  เพลิงกัลป์พูดเรียบๆ  “ไว้มีอะไรสงสัยผมจะรีบติดต่อพี่เลยครับ”

            “รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีนะ  จะคลอดเมื่อไหร่พี่จะลงไปเยี่ยม”  อาจารย์พูดเป็นประโยคสุดท้าย

            “ขอบคุณมากครับอาจารย์”  เมืองแมนยกมือขึ้นไหว้

            พวกเขาแวะล่ำลาเพื่อนๆอินเทิร์นหนึ่งกันก่อน  ทุกคนบ่นเสียดายอยากเลี้ยงอำลาให้พวกเขาแต่ว่าเพลิงกัลป์ขอเปลี่ยนเป็นของขวัญรับขวัญหลานที่กำลังจะเกิดมาแทน

            “จะคลอดแล้วต้องบอกพวกกูนะ  จะยกพวกลาไปหาเลย”

            “ขืนพวกมึงลาพร้อมกันหมด  โรงพยาบาลก็เจ๊งก่อนพอดี”  เพลิงกัลป์พูดแกมหัวเราะ

            “เราอยากลาออกบ้างจัง”  เมย์ที่ยืนเงียบมาตลอดโพล่งขึ้นบ้าง  “เราเบื่อเต็มทีแล้ว  งานก็หนัก  เหนื่อยก็เหนื่อย  ค่าตอบแทนที่ได้มาโคตรไม่คุ้มกับเวลาและสุขภาพที่เสียไป   อิจฉาพวกแกจังเพลิงแมน”

            “แกใจเย็นๆก่อนเมย์  ถ้าแกลาออกอีกคน  พวกฉันคงทำงานไม่ไหวแน่ๆ  แค่นี้ก็จะตายแล้ว”  แพทพูดขึ้นบ้าง  รอยยิ้มของเมืองแมนจางลง  เขารู้สึกผิดต่อเพื่อนที่ทำให้พวกเขาต้องมารับผลกระทบจากการที่ตัวเองลาออก

            “ไม่เอาน่าไอ้แมน  อย่าทำหน้างั้นดิ  พวกกูก็บ่นไปงั้นแหละ  อย่าคิดมากนะ  มึงลาออกเพราะความจำเป็น  ไม่ใช่อยากออกเฉยๆเสียหน่อย”  โย่งพูด  ตบไหล่เมืองแมนเบาๆ

            “ไม่เป็นไรหรอกแมน  เดินทางปลอดภัยนะ”  เมย์เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขา

            พูดคุยกันอีกครู่ใหญ่ก็ถึงเวลาต้องจากลา  พวกเขาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเอาไว้แทนความทรงจำว่าครั้งหนึ่งพวกเราเคยได้มาพบปะทำงานร่วมกัน  ถึงจะไม่ได้ราบรื่นจนครบปีก็ตาม  รูปนี้คนไม่ครบเพราะขาดเต้ยกับตุ๊กตา  แต่ก็ไม่มีใครคิดจะโทรตามมาให้กระอักกระอ่วน   เมืองแมนกับเพลิงกัลป์แวะไปไหว้ลาอาจารย์บางท่านที่สนิทกันรวมถึงพี่พยาบาลที่เคยดูแลกันมาอย่างดีต่อก่อนจะกลับออกมาจากโรงพยาบาล

            “กูรู้สึกว่าคำพูดเมย์แปลกๆ”  เมืองแมนปรารภหลังจากกลับเข้ามานั่งในรถพร้อมออกเดินทางแล้ว

            “แปลกยังไง”  คนขับสตาร์ทรถเข้าเกียร์แล้วหยุดกึก  “แมน  เราลืมถ่ายรูปกับแฟลตนะ”

            “โธ่  นึกว่าอะไร”  คนฟังหัวเราะ  ยอมลงจากรถไปยืนแอคท่าให้ตากล้องประจำตัวถ่ายให้อยู่หลายรูป  “มาถ่ายด้วยกันสิ”  เขากวักมือเรียก

            “แน่ะ  อยากมีรูปคู่ก็ไม่บอก”  เพลิงกัลป์พูดล้อๆ

            “ใครบอก....ไปยืนตรงนู้นเลย”  คนท้องโบกมือไล่  ส่งเสียงชิ่วๆไปด้วย  ทำท่าไปงั้นเองแหละ  ความจริงตัวเองกลับโอบแขนไปรอบเอวของคนถ่ายแล้วแนบใบหน้ากับไหล่หนาแข็งแรงนั้นพลางส่งยิ้มหวานให้กล้อง   “กดถ่ายเร็วสิ  เหงือกจะแห้งแล้ว

            “เดี๋ยวก่อน  มันไม่โฟกัส”  คนถือกล้องพึมพำ  พยายามไม่สนใจกลิ่นหอมๆที่นัวเนียอยู่ข้างตัวนั้น

            “ไม่โฟกัสอะไร  ตัวเองมือสั่นมากกว่า”  เมืองแมนจุ๊ปาก

            “เออมือสั่น  ถ่ายให้หน่อยสิ”  เพลิงกัลป์พูด  รู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่ดันมือสั่นโชว์อีกคนซะงั้น   ก็ใครใช้ให้มายื่นเบียดแบบนี้กันล่ะฮึ

            เมืองแมนยิ้มกว้าง  คว้ากล้องมาถือเอาไว้เสียเอง  นับหนึ่งสองสามก็กดถ่าย

            “ทำไมไม่มองกล้อง”  เขาถามคนตัวสูงที่หันหน้ามามองหน้าเขาแทนที่จะมองกล้อง  “ถ่ายใหม่”

            “ถ่ายใหม่ก็เหมือนเดิม ...อยากมองหน้ามึงมากกว่า”

            “ไปขึ้นรถเลย  อยากกลับบ้านแล้ว”  เมืองแมนเปลี่ยนเรื่องฉับพลัน  ส่งกล้องให้เขาแล้วก็เดินจ้ำไปขึ้นรถ  ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆที่ตามหลังมา

            เมืองแมนอดใจหายไม่ได้ตอนที่เลี้ยวรถออกมาจากโรงพยาบาลแห่งนั้น  เหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นมากมายในช่วงเวลาสั้นๆ  กลายเป็นความทรงจำที่ชาตินี้เขาคงไม่มีวันลืมได้  ประสบการณ์แพทย์ใช้ทุนปีหนึ่งของเขาที่ต้องจบลงอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ได้เติบโตขึ้นมากในเวลาไม่ถึงปี

            “ไว้จะกลับมาอีก”  เขาพึมพำ

            “ว่าไรนะ”  คนขับหูไว  หันมาถาม

            “ต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรือไง”

            “ใช่”  อีกฝ่ายรับคำหน้าตาเฉย  “เรื่องของแมนก็เหมือนเรื่องของเพลิง”

            เมืองแมนย่นจมูก  หมั่นไส้ท่าทางมั่นอกมั่นใจนั่นชะมัด

            “ไม่บอก”

            “ใช่ซิ  เรามันคนไม่สำคัญ  ขนาดเมื่อคืนยังไม่ยอมให้....เลย”   เพลิงกัลป์บีบเสียงลง  แกล้งทำหน้าน่าสงสาร   “บอกว่าไม่แท้งก็ไม่แท้งสิน่า”

            “เอ๊ะ!  ยังไม่จบเรื่องนี้อีกเรอะ”  เมืองแมนหันมาแว้ดใส่  “แค่นั้นยังไม่พออีกหรือไง”  พูดเองก็หน้าแดงเอง  เมืองแมนหันหน้าหนี  ไม่สบตาคมๆพราวระยับคู่นั้น

            “ตัวเองสบายตัวอยู่คนเดียวก็พูดได้สิ  ของเราเมื่อยมือแทบแย่”   คนขับยังพูดหงุงหงิงต่อไป

            “จะเปลี่ยนเรื่องมั้ย  ไม่งั้นโกรธแล้วนะ”

            “ครับผม  เปลี่ยนครับเปลี่ยน  เมียว่าไงก็ว่างั้นครับ”

            “เพลิงกัลป์!”

            “ลืมๆ  แฟนครับแฟน”  เพลิงกัลป์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี  ยิ่งเห็นหน้างอๆของคนนั่งข้างๆก็ยิ่งมีความสุข  นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาแล้วก็ยังรู้สึกวาบหวามในใจ  ภาพคนข้างตัวเปลือยเปล่า ผิวขึ้นสีแดงเรื่อไปหมดนั้นกระตุ้นอารมณ์ได้ดีอย่าบอกใคร  ไหนจะเสียงครางปนกับเสียงหอบหายใจนั้นอีก  เขาไม่เคยนึกเลยว่าผู้ชายยามตั้งท้องจะเซ็กซี่ได้ขนาดนี้

            “ทำไมต้องทำหน้าทะลึ่งด้วย  คิดเรื่องลามกอยู่ล่ะสิ”  เมืองแมนดักคอ

            “เปล๊า  กำลังคิดเรื่องเส้นทางอยู่  กลัวหลง”  เขารีบปฏิเสธ  รู้อยู่หรอกว่าอีกคนคงไม่เชื่อเท่าไหร่

            “เหรอ....อย่าลืมแวะที่วัดก่อนนะ”  เมืองแมนเตือน 

            เพลิงกัลป์ขับรถพาเลี้ยวเข้าไปในวัดแห่งนั้นที่ครั้งก่อนเคยมาไหว้หลวงพ่อด้วยกัน  คราวนี้พระลูกวัดบอกว่าท่านออกธุดงค์ไปแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน

            “อ้าว   เสียดายจัง”  เมืองแมนอุทาน   “แล้วท่านจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”

            “ไม่มีใครทราบหรอกโยม”

            “ขอบคุณครับ”

            พวกเขาเดินกลับมาที่รถอย่างเซ็งๆ  สายตาของเพลิงกัลป์เหลือบไปเห็นร่างสูงผอมคุ้นตาของใครบางคนกำลังเดินอยู่ข้างศาลา  มือหิ้วปิ่นโตเอาไว้

            “อาจารย์คมศักดิ์ครับ”  เขารีบทัก   คนนุ่งขาวห่มขาวหันมามองเขาแล้วยิ้มให้  หยุดรอจนพวกเขาเดินมาถึงตัว  “อาจารย์  พวกผมจะไปลาแต่พี่เขาบอกว่าอาจารย์ลาพักร้อน  อาจารย์มาอยู่ที่นี่เอง”

            “ฉันมาปฏิบัติธรรมน่ะ  คนแก่แล้วก็แบบนี้ล่ะนะ”  อาจารย์พูดแกมหัวเราะ   เปลี่ยนสายตามามองเมืองแมน  สบตาอย่างมีความหมาย  “ดีใจด้วยนะ  ดูแลให้ดีล่ะ  ฉันต้องไปแล้วไว้กลับมาเยี่ยมกันบ้าง.....พาอีกคนมาด้วยนะ”

            อาจารย์เดินจากไปแล้ว  เมืองแมนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งเพลิงกัลป์สะกิดเรียกถึงได้เดินตามหลังอีกฝ่ายไปขึ้นรถ

            “ไม่ยักรู้ว่าแกธรรมะธรรมโมขนาดนี้  มิน่าล่ะ..”  เพลิงกัลป์พึมพำ

            “จำที่กูบอกว่าหมอหลินคืนลูกให้พวกเราได้มั้ย”

            “จำได้”

            “อาจารย์แกพูดเหมือนหมอหลินเปี๊ยบเลย....เธอบอกว่า  ดูแลให้ดี”

            “ใครๆเขาก็พูดกันได้  ไม่เห็นแปลก”  เพลิงกัลป์พูดเนิบๆ  เหล่มองคนข้างๆ  “คิดมากไปได้”

            “ตอนแกพูดเมื่อกี้  เหมือนแกจงใจพูดนะ...ไม่รู้สิ  แกบอกให้พาอีกคนมาด้วย  คืออะไร”  เมืองแมนยังคิดไม่เลิก  คนขับเลยเอื้อมมือมากุมมือที่วางเอาไว้บนตัก  บีบเบาๆ

            “ก็หมายถึงให้พาลูกมาด้วยไงล่ะ  ดีออกนะ...แกพูดแบบนี้แสดงว่าลูกเราจะต้องคลอดออกมาสมบูรณ์แน่ๆ”  เพลิงกัลป์ส่งยิ้มมาให้   คนคิดมากเลยยิ้มออก  บีบมือตอบกลับเบาๆ

            เพลิงกัลป์ขับรถไปอย่างไม่รีบร้อนมาก  เหนื่อยก็หยุดแวะเป็นระยะๆจนกระทั่งมาถึงกรุงเทพฯตอนเย็นย่ำ  รถติดในกรุงเทพฯทำเอาเขาชักปวดหัวตุบๆเพราะไม่ชิน  เมืองแมนหลับไปแล้วด้วยความเพลียจัด  เขาก็ไม่ได้ปลุกขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนกันอีก 

            รถขยับทีละขยักจนหงุดหงิด  ระยะทางนิดเดียวแต่กลับใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ  ไม่เข้าใจเลยว่าคนกรุงเทพฯทนอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้อย่างไร  ชายหนุ่มคิดอย่างงุ่นง่าน  ใช้มือเคาะขอบกระจกรถเล่นเป็นจังหวะตามเสียงเพลงที่เปิดคลออยู่  ชักเริ่มปวดฉี่เพราะรถติดนานเกินรับไหว  เขาเลยเปลี่ยนใจเลี้ยวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ที่สุดแทน

            “ที่ไหนเนี่ย”  คนท้องลืมตาตื่นขึ้นมางงๆ  กวาดตามองที่จอดรถที่มีรถจอดเรียงรายเต็มพรืดไปหมด  “ไม่กลับบ้านเหรอ”

            “แวะห้างก่อน   รถโคตรติด  ปวดฉี่ ...เมื่อยด้วย”  คนขับว่า

            เมืองแมนพยักหน้ารับ  เขาเคยชินกับกทม.ดีมากกว่าอีกคนเพราะอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด  ทั้งคู่ก้าวเข้าไปภายในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน  ยิ่งเวลาเลิกงานแบบนี้คนยิ่งเยอะทวีคูณ

            “ดีนะไม่ใช่ช่วงสิ้นเดือน  ไม่งั้นแน่นกว่านี้อีก”  เมืองแมนกระซิบ  กลั้นหัวเราะในใจที่เห็นผู้ชายตัวโตหน้าซีดกับจำนวนคนที่ออกันอยู่ในห้องน้ำ  เพลิงกัลป์ดูไม่ชินเอาเสียเลยทั้งๆที่เชียงใหม่ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่อ

            “มันไม่เหมือนกัน  เชียงใหม่มันบ้านกู  นี่มันแบบ...เหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเลย  เฮ้อ”  พูดแล้วก็ถอนหายใจเฮือก  “กูว่าเชียงใหม่ก็เจริญมากแล้วนะ  แต่มันคนละเรื่องกับกรุงเทพฯเลย”

            “ฝึกไว้เดี๋ยวก็ชิน”  เมืองแมนตอบแกมหัวเราะ

            เพลิงกัลป์ฝืนยิ้มตอบ  แอบคิดขึ้นมาวูบไม่ได้ว่าถ้าลูกของเขาคลอดออกมา  โตขึ้นในสภาพแวดล้อมแบบนี้จะเป็นอย่างไร  ความเร่งรีบ แออัดยัดเยียดของเมืองกรุง  ผู้คนต่างคนต่างอยู่  ต่างคนต่างเอาตัวรอด  รถเมล์คนแน่นเหมือนปลากระป๋อง  แท็กซี่ไม่รับผู้โดยสาร  ขับรถก็ติดเป็นแพ  บีทีเอสแอร์ลิ้งค์ก็ผลัดกันเสีย  ขยะเต็มสองข้างทาง  แผงแม่ค้าเต็มทางเดินฟุตบาท  อากาศก็มีแต่ควันพิษ...ฯลฯ

            เอาง่ายๆ  ถ้าเกิดวันดีคืนดีเมืองแมนเจ็บท้องคลอดขึ้นมา  มาเจอรถติดแบบเมื่อกี้ก็เครียดเหมือนกันนะ....

            “เป็นอะไรไป  หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว  หรือว่าหิว”  เมืองแมนถามขึ้นหลังจากอีกคนเงียบไปนาน

            “หืม?  เปล่าหรอก  ไม่มีอะไร...ขับรถเหนื่อยๆนะ”

            “เดี๋ยวเลี้ยงไอติมแก้เหนื่อย”   เจ้าตัวพูด  เดินไปต่อแถวซื้อไอศกรีมโคน

            ร่างโปร่งบางนั้นสวมเสื้อยืดตัวโคร่งคลุมทับด้วยเสื้อแจ๊กเก็ตอีกทีหนึ่งช่วยพรางตาทำให้ไม่สังเกตเห็นหน้าท้องที่นูนขึ้นมานั้น  หรือถึงจะเห็นก็คงไม่มีใครเอะใจว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายท้องได้อยู่ดี  คงนึกว่าอ้วนลงพุงแค่นั้น  เพลิงกัลป์จับตามองคนรักอย่างระแวดระวัง  มัวแต่ชะเง้อสั่งของกินไม่ดูตาม้าตาเรือเดี๋ยวก็โดนคนเขาชนเอาหรอก

            จนกระทั่งฝ่ายนั้นกลับมาพร้อมกับไอศกรีมโคนสองโคน   ส่งรสสตรอเบอร์รี่ให้เขา  ส่วนตัวเองก็กินรสช็อคโกแลตอย่างเอร็ดอร่อยจนเพลิงกัลป์กลืนน้ำลาย

            “อยากกินรสช็อคโกแลตบ้าง”

            “ตัวเองชอบสตรอเบอร์รี่ไม่ใช่เหรอ  ก็กินสิ”

            “เมื่อคืนกินเยอะแล้ว”  คนฟังเกือบสำลักตอนที่ได้ยินคำตอบนั้น  เหลือบมองตาเขียวจนคนพูดต้องยอมแพ้  “โอเค  พูดเล่น....แต่อยากกินรสช็อคโกแลตจริงๆนะ”

            “ตลอดเลย  ชอบมาแย่งเรากิน”  เมืองแมนบ่นงึมงำแต่ก็ยอมส่งไอศกรีมของตัวเองไปให้  เพลิงกัลป์ยิ้มกว้าง  พวกเขาไปหาที่นั่งทานกันเป็นม้านั่งยาวๆริมน้ำพุที่ตกแต่งขนาดใหญ่  นานๆจะมีน้ำสีๆพุ่งขึ้นมาด้วยสวยแปลกตาไม่ใช่เล่น   ดูท่าคนตัวเล็กจะชอบมากเพราะนั่งจ้องตาไม่กระพริบ

            “เดี๋ยวคอยดูนะ  หนึ่ง...สอง....สาม...มาแล้ว”  เมืองแมนพูดอย่างดีใจที่เห็นน้ำพุสีฟ้าพุ่งขึ้นมาเป็นสาย

            “ไม่เคยเห็นหรือไง  ที่เชียงใหม่ยังมีเลย”

            “เคย...แต่ชอบ”

            “ไว้ที่บ้านเรามีบ้างดีมั้ย”

            “บ้านแม่ไม่มีพื้นที่แล้ว  ตรงสวนก็ไม่พอหรอก  ยิ่งไม่มีคนดูแลด้วย”  เมืองแมนนึกภาพตาม

            “ไม่ใช่...หมายถึงบ้านของเรา”  เพลิงกัลป์พูดเสียงเรียบเรื่อย  อีกคนหันมามองหน้าเขาทำตาโต

            “บ้านเหรอ?”

            “ก็ใช่น่ะสิ  ใจคอจะอยู่บ้านแม่ตลอดไปหรือ  เราก็ต้องมีบ้านเป็นของตัวเอง”  ชายหนุ่มลอบถอนหายใจยาว  “ไม่ต้องห่วงหรอก  เงินเก็บกูก็มีอยู่..”   ...หรือว่าเขาจะต้องไปรับจ๊อบเอกชนเพิ่มอีกหน่อย  จะได้เพียงพอกับรายจ่ายของเราสองคน  ไหนจะลูกที่กำลังจะเกิดมาอีก

            “ไม่เคยเห็นมึงซีเรียสขนาดนี้มาก่อนเลย”  เมืองแมนปรารภ

            “กูอยากให้มึงมีความสุข”  อีกฝ่ายตอบกลับมา  “ไม่อยากให้รู้สึกว่าคิดผิดที่มีลูกกับกู”

            หัวใจคล้ายจะเต้นผิดจังหวะไปวูบ  เมืองแมนหลบสายตาจริงจังคู่นั้นแล้วหันมามองไอศกรีมที่เริ่มละลายในมือของตัวเองแทน  ชักสงสัยว่าตอนนี้หัวใจของเขาจะมีสภาพเหมือนไอศกรีมโคนนี้แล้วหรือยัง  ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมันเต้นไม่ค่อยไหวเอาเสียเลย

            “คือ...”  เมืองแมนครุ่นคิดเร็วรี่  หาคำพูดอะไรสักอย่างมาเปลี่ยนเรื่อง  “พรุ่งนี้ใส่บาตรมั้ย”

            “อะไรนะ?”  คนฟังปรับอารมณ์ไม่ทันถึงกับงงไปครู่  แต่พอเห็นหน้าแดงๆของอีกฝ่ายแล้วก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงทำให้ฝ่ายนั้นเขินจนไปไม่ถูก   “อ๋อ...เอาสิ  งั้นไปซื้อของกันมั้ย”  ยอมเปลี่ยนเรื่องตามเจ้าตัว  พอเห็นฝ่ายนั้นดูโล่งอก  รีบลุกขึ้นยืนก็ได้แต่เดินตามหลังไปด้วยความรู้สึกขำแกมเอ็นดูในใจ   

            พอจะรู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นแฟนคนแรกของเมืองแมน   แถมไม่ใช่แฟนธรรมดาดันพ่วงตำแหน่งพ่อของลูกไปด้วย  จะไม่เขินก็คงแปลก  ขนาดเคยเห็นกันมาแล้วทั้งตัวก็ยังปิดๆบังๆอายอะไรก็ไม่รู้อยู่นั่นเอง  ....คงต้องใช้เวลาหน่อย

            เดินซื้อของในซูเปอร์มาร์เกตด้วยกัน   ร่างสูงใหญ่เข็นรถเข็นตามหลังคนรักไปเรื่อยๆ  เป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกันที่มาซื้อของกับคนอื่นในซูเปอร์แบบนี้  เห็นเมืองแมนหยิบของชิ้นนู้นชิ้นนี้ใส่รถเข็นแล้วก็รู้สึกเพลินๆดีเหมือนกัน

            “ยิ้มอะไรน่ะ  เหมือนโรคจิต”  คนซื้อหันมาพูด

            “อารมณ์ดี ยิ้มไม่ได้เหรอ”

            “แถวนี้ต้องมีสาวสวยแน่ๆ”  คนพูดเหลียวมองรอบตัวลอกแลก  พอเห็นสาวเอสไลน์หุ่นสะบึมคนหนึ่งยืนซื้อของอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็เลยเดา   “คนนั้นล่ะสิ  ใช่ไหม”

            “คนไหน”  เพลิงกัลป์เหลียวไปมองบ้าง

            “ไม่ต้องมาทำไก๋”

            “ที่ถามนี่หึงเหรอ”  เขาถามตรงๆ  คนถามหน้าร้อนซู่

            “ไม่ได้หึง  แค่...ไม่ชอบ”  คำว่าไม่ชอบเบาจนเขาต้องก้มลงไปฟังใกล้ๆ

            “นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในห้างนะ”  เพลิงกัลป์กระซิบ

            “จะทำไม?”

            เขาก้มลงไปกระซิบตอบข้างหูเบาๆ  เมืองแมนหน้าแดงราวกับจะแข่งกับมะเขือเทศในถุง  ยกมือขึ้นทุบที่ไหล่ของเขาไม่เบานักแล้วก็รีบเดินหนีไปชั้นอื่นอย่างรวดเร็ว

            เพลิงกัลป์หัวเราะเบาๆ  เจ้าตัวไม่รู้หรือไงว่าเขามองไม่เห็นความสวยงามของคนอื่นมาตั้งนานแล้ว  ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน  ว่าจะไปเช็คประสาทตาอยู่  บางทีอาจจะเกี่ยวกับเจ้าของร่างนิ่มๆท้องกลมๆก็ได้ล่ะมั้ง

            กลับออกมาจากห้างสรรพสินค้าอีกเกือบชั่วโมงต่อมา  รถบนถนนเริ่มบางตาแล้วแต่ก็ยังไม่โล่งเสียทีเดียว  ไฟข้างทางส่องสว่างต่างกับจังหวัดที่พวกเขาไปใช้ทุนมาลิบลับ  ร้านรวงข้างทางก็ยังคึกคักอยู่สมกับเป็นเมืองหลวง

            รถมาจอดที่หน้าบ้านในที่สุด  เมย์เป็นคนเดินมาเปิดประตูให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  มารดาของเขารออยู่ในห้องนั่งเล่น  แมนเข้าไปกอดแม่แน่นให้สมกับความคิดถึง

            “แมน...ดีใจจังที่มา  แม่ก็รออยู่  นอนไม่หลับเลยรู้มั้ย”  เธอพูด  ลูบหลังลูบไหล่ลูกชาย  “แล้วเรื่องที่ป่วย  หายดีแล้วเหรอลูก”

            “ดีขึ้นแล้วครับ  เหลือแต่ข้อมือที่ดามไว้ก่อน  แต่ก็กำได้หยิบของได้ไม่กระทบอะไรครับ”  แมนพูดยิ้มๆ

            “แล้วหลานแม่ล่ะลูก  แข็งแรงดีมั้ย”

            “ดีครับ  นี่ก็ยังดิ้นอยู่  สงสัยดีใจได้เจอคุณยาย”  ได้ยินแบบนั้นว่าที่คุณยายก็ยิ้มปลื้ม  รีบพาลูกชายไปนั่งพัก  ส่วนลูกสาวก็ออกไปช่วยเพลิงกัลป์ขนของเข้ามาในบ้าน   นั่งพูดคุยกันอยู่พักใหญ่เมย์ก็ขอตัวขึ้นไปอ่านหนังสือข้างบน

            “มาคราวนี้มาอยู่เลยใช่ไหมลูก”  มารดาถามยิ้มๆ

            “ครับแม่  แมนลาออกแล้ว  ส่วนเพลิงก็ทำเรื่องย้ายมาที่นี่อยู่”

            “ดีแล้วจ้ะ  แล้วเรื่องฝากครรภ์ของหนูล่ะ”

            “อาจารย์ทางนู้นติดต่อให้แล้วครับ   จะฝากกับหมอของโรงพยาบาล....”  เพลิงบอกชื่อโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง  “เขาเป็นอาจารย์ด้วยสอนอยู่ที่คณะฯของแมนนั่นแหละ”

            “แล้วแมนรู้จักไหม”

            “เคยได้ยินชื่อครับ  แต่ไม่เคยเจอตัวจริงเลยจำหน้าไม่ได้   ช่วงที่ผมผ่านสูติก็ไม่ได้เจอน่าจะอยู่ต่างประเทศ   แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะ  แกดังมากเลย  ฝีมือนี่อย่างงี้  แผลเรียบกริบ”  เมืองแมนยกนิ้วโป้ง

            “พูดเหมือนตาเห็น  ยังไม่ทันเจอตัวจริงเลย”  คนรักขัดคอ

            “อาจารย์คริสบอกก็ต้องเชื่อสิ”

            “จ้ะๆ  แม่เชื่อ....จะไปฝากท้องกันเมื่อไหร่” 

            “พรุ่งนี้ครับ”  เพลิงกัลป์เป็นคนตอบ

[็Hollyk]

            คุยกันอยู่อีกพักใหญ่ก็แยกย้ายกันกลับเข้าห้องนอน  เพลิงกัลป์นอนห้องของเมืองแมนเหมือนเมื่อครั้งที่ลงมารับปริญญาด้วยกัน   ชายหนุ่มให้คนท้องเข้าไปอาบน้ำก่อน  ส่วนตัวเองนอนอ่านหนังสือเล่นบนเตียง

            พอเมืองแมนกลับออกมาก็พบว่าคนที่บอกจะนอนเล่นนั้นหลับจริงไปแล้วเรียบร้อย  เสียงกรนคร่อกๆบอกชัดว่าคงเหนื่อยมากจริงๆ  ไหนจะต้องขับรถทางไกลแถมยังมาแวะเดินห้างอีก  หนังสือนิตยสารรถยังวางกองอยู่บนอก  เมืองแมนหยิบขึ้นมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

            “เพลิง”  เขาเรียกเบาๆ

            อีกฝ่ายยังหลับสนิทไม่มีท่าทางจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ  เขาเลยปล่อยให้นอนไปก่อน  เดี๋ยวก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำเอง 

            กลับออกมาจากห้องนอนเจอมารดานั่งดูละครอยู่ชั้นล่างที่เก่า  เมืองแมนเลยเดินลงมาหาพร้อมกับผ้าพันคอที่ซื้อมาฝากนานแล้ว  แม่หันมาเห็นก็ทักขึ้น

            “แมน...ยังไม่นอนหรอลูก”

            “ผมนอนมาในรถสักพักแล้วครับ   แม่ดูอะไรอยู่”

            “ละครน่ะ...กำลังสนุก  แล้วนี่อะไร”  แม่ถามงงๆ เมื่อเขาพันผ้าพันคอให้ที่ไหล่

            “ของฝากครับ  ผมเห็นลายสวยดีเลยซื้อมาให้  แม่น่าจะชอบ”  คนเป็นลูกตอบ  แม่เขายิ้มกว้าง  ก้มลงพิศดูลวดลายของผ้าอย่างถูกใจ

            “สวยมาก  ขอบใจนะจ้ะ ....จริงสิ  แม่ก็มีอะไรจะให้แมนเหมือนกัน  เตรียมไว้ตั้งแต่คราวก่อนที่ไปเยี่ยมแล้วก็ลืม”  เธอลุกขึ้นเดินไปหยิบของสิ่งนั้นมาให้เมืองแมน  “เข็มกลัด  เอาไว้กลัดที่เสื้อนะ  โบราณเขาว่าจะได้ช่วยป้องกันอันตรายให้ลูก”   เธอจัดการกลัดให้ที่เสื้อตรงหน้าท้องของลูกชาย

            “ขอบคุณครับแม่”  เมืองแมนน้ำตาคลอ  “แมนอยู่นู่นคิดถึงแม่ทุกวัน”

            “แม่ก็คิดถึงแมน  กังวลไปสารพัด....แต่ลูกแม่เก่ง  แม่รู้”

            “...............”  ลูกชายถอนหายใจ  “ผมก็รู้สึกเครียดๆ”  ชายหนุ่มเล่าเรื่องพ่อแม่ของเพลิงกัลป์ให้มารดาฟัง   แม่นิ่งไปครู่ใหญ่จนเมืองแมนใจเสีย   “...แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะแม่  คงตกใจน่ะ  เดี๋ยวก็เข้าใจไปเอง”

            “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีไป  เรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้น่ะมีกันทุกบ้านแหละ  ขนาดของแม่เองยังทะเลาะกับย่าหนูแทบตายเลยก่อนจะย้ายบ้านกันออกมา   ของอย่างนี้มันขึ้นกับคนของเราเหมือนกันนะ  เท่าที่แม่ดูเพลิงก็ใช้ได้อยู่  คงไม่ทิ้งให้หนูสู้คนเดียว  รายนั้นน่าจะยอมทะเลาะกับพ่อแม่แทน”

            “นี่แหละครับที่ผมเครียด  ผมไม่อยากให้คนในครอบครัวทะเลาะกัน  ยิ่งพ่อแม่มาทะเลาะเพราะคนนอกอย่างผมด้วยแล้ว”  แมนพูดอย่างอัดอั้น  มารดาขมวดคิ้ว

            “พูดว่าคนนอกก็ไม่ถูก  เราตั้งท้องหลานของเขาอยู่ทั้งคนนะ  แม่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ใหญ่ที่ไหนจะใจร้ายไส้ระกำกับหลานได้ลงคอ” 

            เมืองแมนยิ้มตอบบ้างๆ  ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเอง

            “ถ้าได้อย่างนั้นก็คงดีนะครับ”

            เมืองแมนกลับขึ้นไปนอนหลังจากนั้น  เพลิงกัลป์ยังหลับเป็นตายอยู่เหมือนเดิม  เขาเลยล้มเลิกความคิดที่จะปลุกขึ้นมาอาบน้ำ   ขยับเข้าไปนอนข้างๆหลับตาลงครู่เดียวก็ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน

            วันรุ่งขึ้นเพลิงกัลป์พาเขาไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาล  โชคดีที่ไม่ไกลจากบ้านมาก  เดินทางไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงถ้ารถไม่ติด  มีผู้หญิงท้องเดินอุ้ยอ้ายกันเยอะพอสมควร  เมืองแมนที่วันนี้แต่งตัวแบบเดิมเริ่มจะเดินตัวลีบ  ดึงเสื้อมาปิดท้องอย่างมิดชิด

            “ปวดอึหรอ”  คนข้างตัวถาม

            “เปล่า”

            “เห็นเดินงอๆ”

            “กลัวเขารู้ว่าท้อง”  เมืองแมนตอบตามตรง  เพลิงกัลป์เลยเอื้อมมือมากุมมือเขาเอาไว้  พาเดินไปหาที่เคาท์เตอร์คุณพยาบาล

            “มาฝากท้องเหรอคะ....อ้อ  ทางเราไม่รับอุ้มบุญนะคะ”   เธอพูดทันทีพอเห็นหน้าผู้ชายสองคน  “ต้องขอโทษด้วยนะคะ”  คนฟังมองหน้ากันแวบหนึ่ง

            “ผม...มาหาหมอชาลีครับ”  เพลิงกัลป์พูด

            “มาหาเรื่องอะไรคะ”

            “คือว่า...ญาติผมเขาท้อง  เขาอยากฝากท้องกับหมอ”

            “ญาติคนไหนคะ  พามาด้วยมั้ยคะ”  เธอถามต่อ

            “ไม่ได้มาด้วยครับ”

            “ต้องพาคนไข้มาด้วยนะคะ  ไม่อย่างนั้นคุณหมอจะตรวจได้อย่างไรล่ะคะ”  คุณพยาบาลพูดเนิบๆ ท่าทางเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็เก็บอาการเอาไว้  “อาจจะพามาวันอื่น”

            “วันนี้คุณหมอชาลีเข้าใช่ไหมครับ  กี่โมง”

            “หมอเข้าค่ะ  แต่ว่าต้องนัดเอาไว้ก่อน  อย่างน้อยต้องพาคนไข้มาตรวจเลือดตรวจท้องก่อนนะคะถึงจะเข้าพบคุณหมอได้  ญาติมาเองเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

            “ถ้าผมขอเบอร์ติดต่อหมอ...”

            “โทรเข้าเบอร์โรงพยาบาลเลยค่ะ....เดี๋ยวรบกวนรอข้างนอกก่อนแล้วกันนะคะ  พอดีมีคนไข้ที่รอคิวยื่นบัตรอยู่”  เธอตวัดเสียงนิดๆ  ผายมือเชิญพวกเขาออกอย่างสุภาพ

            ทั้งคู่ออกมายืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างนอกโซนตรวจแม่และเด็ก  เพลิงกัลป์อุทานออกมาอย่างหัวเสีย

            “นี่ขนาดเป็นโรงพยาบาลเอกชนนะ  ถ้าโรงพยาบาลรัฐจะขนาดไหนเนี่ย  ไม่นึกเลยว่ามันจะยุ่งยากแบบนี้  ให้ตายสิ  ถามอยู่นั่นแหละ”

            “เขาก็ต้องถามตามหน้าที่”  เมืองแมนปลอบ  ทั้งที่ในใจก็เดือดปุดๆไม่แพ้กัน  “ดันลืมขอเบอร์หมอมาด้วย  เราโทรหาพี่คริสขอเบอร์เขาหน่อยดีไหม”

            “ดีเหมือนกัน”  เพลิงกัลป์กดโทรหาอาจารย์คริส  ปรากฏว่าฝั่งนั้นไม่รับสาย  โทรอยู่สามรอบก็ไม่รับ  “สงสัยติดเคสอยู่  เอาไงดี...อุตส่าห์มาแล้วทั้งทีไม่นึกว่ามันจะยาก   ลืมไปว่าเราไม่ใช่หมอที่นี่นี่นะ”  ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นบิดขีเกียจ  “หรือจะหาที่นั่งรอ”

            “นั่งพักก่อนก็ได้ เวียนหัว”  เมืองแมนพึมพำ

            เขาเลยพาอีกฝ่ายไปนั่งพักบนเก้าอี้ข้างหน้านั่นเอง  ล้วงกระเป๋าควานหายาดมมาจ่อจมูกให้คนรัก  มือก็โบกจดหมายในมือขึ้นพัดให้ไปมา

            “ไหวมั้ย   นอนลงมั้ย”  ชายหนุ่มถามอย่างกังวล   “เข้าไปวัดBPมั้ย  (ย่อมาจากBlood pressure ความดันโลหิต)  หรือว่าปวดหัว   มีตาพร่าหรือเปล่า   ไม่ใช่ว่ามึงเกิด preeclampsia (ครรภ์เป็นพิษ) ขึ้นมานะเว้ย   ปวดท้องหรือเปล่า”

            เมืองแมนส่ายหน้าหลับตาลง

            “ขอ rest ก่อน”

            “น้องสองคนเป็นหมอใช่มั้ยครับ”  ผู้ชายคนหนึ่งหยุดยืนตรงหน้าพวกเขา  เพลิงกัลป์เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตรงเหมือนเสาไฟฟ้านั้นอย่างตกใจปนแปลกใจนิดๆ   ใบหน้าคมคายสวมแว่นสายตาที่เริ่มมีริ้วรอยกับผมสีเข้มมีสีขาวแซมทำให้เขาเอะใจ

            “ใช่ครับ”  เพลิงกัลป์พยักหน้า  กวาดตามองชุดทำงานแบบสุภาพที่อีกฝ่ายสวมอยู่

            “แล้วน้องคนนี้เป็นอะไรหรือเปล่า  หน้าซีดมากเลยนะ”  อีกฝ่ายย่อตัวลงมาแตะที่ไหล่ของเมืองแมน  สายตาตวัดมองทั่วร่างเล็กแวบหนึ่งแล้วก็เงยหน้าขึ้นยิ้ม  “เข้าไปพักที่ห้องทำงานผมก่อนดีกว่า  พอเดินไหวไหมครับ  ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเรียกรถเข็น”

            “เดินไหวครับ”  เมืองแมนลุกขึ้น  หันไปมองหน้าเพลิงกัลป์ก็เห็นอีกฝ่ายพยักหน้า  เดินตามหลังคนแปลกหน้าไปจนถึงหน้าเคาท์เตอร์  พยาบาลคนเดิมรีบพูดขึ้นทันที

            “หนูบอกพวกเขาแล้วนะคะหมอว่าต้องพาคนไข้มาด้วยก่อนพบหมอ  ไม่ทราบว่าเขายังอยู่ข้างนอก  ต้องขอโทษด้วยค่ะ”           

            “ไม่เป็นไรครับ  เขาเป็นญาติผมเอง”  หมอตอบยิ้มๆ  “ฝากใครมาวัดความดันเขาด้วยนะครับ  เห็นบอกเวียนหัว”

            เมืองแมนก้าวตามเจ้าของห้องเข้ามาในห้องตรวจสี่เหลี่ยมที่มีเตียงนอนและอุปกรณ์การตรวจครบครันไม่เว้นแม้แต่เครื่องอัลตราซาวน์ที่ดูทันสมัย  คงรุ่นใหม่กว่าเครื่องที่โรงพยาบาลหลายเท่า

            “นอนลงก่อน...เมืองแมนใช่มั้ย  ส่วนเธอคงเป็นเพลิงกัลป์”   เจ้าของห้องว่า  เมืองแมนแอบอ่านชื่อที่หน้าห้องไว้แล้ว  คนตรงหน้าน่าจะเป็นหมอชาลีที่อาจารย์คริสฝากฝังพวกเขาไว้ไม่ผิดแน่

            “รู้จักชื่อพวกผมด้วยเหรอครับ”

            “รู้จักสิ  ผมก็ต้องรู้ประวัติคนไข้ผมก่อนจะมารักษาสิครับ”  สูติแพทย์ตอบเนิบๆ  “น้องคริสส่งข้อมูลมาให้หมดแล้ว  ไม่ต้องห่วง  ความจริงผมก็รออยู่ว่าพวกคุณจะมาเมื่อไหร่  อ้อ...ผมชื่อชาลีนะ  จะเป็นหมอดูแลคุณจนถึงวันคลอด”   เขาแนะนำตัว  “พวกคุณน่าจะเป็นรุ่นน้องผมสักยี่สิบปี  ถึงไหม  คุณรุ่นที่เท่าไหร่”  เขาถามเมืองแมน  แสดงว่าคงพอรู้ว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน

            เมืองแมนบอกรุ่น

            “ยี่สิบเอ็ดปีพอดี”   ผู้สูงวัยกว่าพยักหน้า  “แต่ไม่เป็นไร  เรื่องวัยไม่ใช่ปัญหา  เรียกพี่ว่าพี่ชาลีก็ได้   เชิญพวกน้องนั่งก่อน”  สูติแพทย์เริ่มซักประวัติของเมืองแมนใหม่อย่างละเอียด  เขาอ่านจดหมายของอาจารย์คริส  เปิดดูผลเลือดและรูปอัลตราซาวน์  “ความดันแมนก็เริ่มดีแล้วนะ  แล้วนี่ยังไม่รู้เพศกันเลยเหรอ”

            “ยังเลยครับ”

            “อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

            “ผู้หญิง/ผู้ชาย”  เมืองแมนกับเพลิงกัลป์ตอบออกมาพร้อมกัน  แล้วก็หันมามองหน้า

            “อ้าว....ฮ่าๆ  ยังไงกันแน่  ตีกันแบบนี้งั้นพี่จะยังไม่ซาวน์เพศให้นะ”

            “ผู้ชายก็ได้ครับ”  เมืองแมนรีบบอก  “พี่ซาวน์ให้ผมหน่อยเถอะ  ผมอยากรู้ว่าลูกเป็นไงบ้าง  แข็งแรงมั้ย”

            หมอพยักหน้าให้เขาขึ้นไปนอนบนเตียง  หมอชาลีอัลตราซาวน์ให้อย่างคล่องแคล่วชำนาญ  ภาพที่ปรากฏที่หน้าจอชัดแจ๋วสมกับราคาของเครื่อง  เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งยองๆอยู่ในท้องของเมืองแมน

            “ท่าก้น...เหรอครับ”  เพลิงกัลป์กระซิบ

            “ใช่  มุมนี้มองไม่ออกเลยด้วยว่าเป็นหญิงหรือชาย  ไปลุ้นเอาตอนคลอดนะ”   อาจารย์พูดแกมหัวเราะ

            “ถ้าแบบนี้ก็ต้องผ่าคลอดสิครับ”

            “ถูกต้อง  เธอคงไม่คิดว่าเมืองแมนจะเบ่งคลอดเองได้หรอกนะ  โครงสร้างของเขาไม่เหมือนผู้หญิง  ไม่ใช่ช่องคลอดที่ยืดขยายได้พอที่หัวเด็กจะออกมา  เขาคลอดเองไม่ได้หรอกไม่งั้นลำไส้เขาจะฉีก  ซึ่งมันอันตรายมากๆเธอก็รู้  ติดเชื้อตายเลย”   อาจารย์กดบันทึกภาพหัวใจเด็กเอาไว้แล้วปริ้นออกมาส่งให้ว่าที่คุณพ่อคุณแม่

            “แปลว่าต้องผ่าเข้าไปทางหน้าท้องหรอครับ”

            “ใช่  เท่าที่อัลตราซาวน์ดูแล้วก็น่าจะได้อยู่นะ”

            “แล้วหลังจากนั้นเขาจะท้องได้อีกไหมครับ”  เพลิงกัลป์ถาม

            “อันนี้พี่คงยังตอบไม่ได้  ต้องรอดูในห้องผ่าตัดว่าเป็นอย่างไร  ถ้ามดลูกของเมืองแมนเหมือนผู้หญิงทั่วไปก็น่าจะเก็บเอาไว้ได้  ก็มีโอกาสท้องได้อีก  แต่ถ้าไม่ใช่ก็อาจจะต้องว่ากันอีกที  ส่วนรังไข่ข้างที่ฝ่อไปพี่จะตัดออกให้เลยนะ  เดี๋ยวมันกลายเป็นมะเร็งได้”

            “ครับพี่”  เมืองแมนรับคำ  ดึงเสื้อลงแล้วลุกขึ้นมานั่ง

            “มีคำถามอีกไหม  ถามมาเลยจะได้เคลียร์”

            “ผมมีคำถามครับ”  เพลิงยกมือขึ้น  เหลือบมองหน้าคนรักแวบหนึ่ง  “ตอนนี้เรามีเซ็กส์กันได้มั้ยครับ”

            เมืองแมนหน้าร้อนวาบหันไปถลึงตาใส่คนถาม   เพลิงกัลป์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ขณะที่หมอชาลีสีหน้าแทบไม่เปลี่ยน  คงเคยชินกับคำถามแนวนี้มีมาก

            “ตอนเธอเรียน  อาจารย์สอนว่าอะไรล่ะ”

            “มีได้ครับ  ถ้าถูกท่า”

            “แต่ว่า...ผมเคยมีเลือดออกนะครับอาจารย์”  เมืองแมนรีบค้าน

            “มันตั้งนานแล้ว”

            “นั่นก็ถูก”  อาจารย์พยักหน้า   “ในเคสที่มีความเสี่ยงว่าจะแท้ง  เคยมีภาวะแท้งคุกคามมาก่อนพี่ก็ไม่แนะนำหรอกนะ   ยิ่งในภาวะร่างกายที่พิเศษแบบนี้ด้วย  พี่ก็ไม่กล้ารับรองความปลอดภัยเหมือนกัน”

            “เห็นมั้ย  บอกแล้วไม่เชื่อ”  เมืองแมนหันไปพยักหน้ากับคนตัวใหญ่

            “ระยะนี้คงต้องอดทนไว้ก่อน”  อาจารย์พูดกับเพลิงกัลป์ด้วยท่าทางเห็นใจ  “แต่ถ้าข้างนอกพี่ว่าได้นะ  แต่เธอก็ต้องระวังไม่รุนแรง  ไม่ทับท้อง   หลังถึงจุดนั้นแล้วมดลูกจะหดรัดตัวได้เล็กน้อยแล้วจะหายไปเอง  ไม่ต้องกังวล  ความจริงแล้ว...ยิ่งคนท้องฮอร์โมนเยอะจะทำให้มีความสุขมากกว่าปกติ  ”

            “จริงหรอครับอาจารย์”   เพลิงกัลป์ตื่นเต้น

            “จริง”

            “เคยมีเคสผู้ชายท้องได้แบบผมมั้ยครับ”  เมืองแมนถามขึ้นมาบ้างเพื่อเบี่ยงประเด็นไปจากเรื่องที่น่าอายนี่เสียที

            อาจารย์อมยิ้ม

            “เธอว่ามีไหม”

            “ถ้าเคสผมมีได้  ก็น่าจะมีคนอื่นนะครับ  ผมไม่น่าจะเป็นเคสแรกของโลก”

            “นั่นสิ”  อาจารย์ยิ้มให้เขา   “เอาล่ะ...เดี๋ยวพี่มีตรวจคนไข้ต่ออีก  มีอะไรก็โทรมาถามได้ เมมเบอร์พี่แล้วใช่มั้ย โทรได้ตลอดยกเว้นยืมเงินนะ”  อาจารย์ลุกขึ้นยืน  “เรานัดกันอีกทีสองอาทิตย์  มาสะดวกมั้ย”

            “ได้ครับ”         

            “วิตามินกินต่อเหมือนเดิม  ยาฉีดกันแท้งฉีดต่อไปอาทิตย์ละเข็มนะครับ  ยาความดันคงต้องกินต่อไปก่อน  อ้อ...แมน  พี่ว่าจะถามอยู่   แมนตรวจเต้านมแล้วหรือยัง”

            “เคยตรวจทีนึงตอนฝากครรภ์แรกๆครับ  พี่คริสตรวจให้  ตอนนั้นก็ไม่มีก้อนอะไร”

            “โอเค  ขอพี่ดูหน่อยได้มั้ย  ขออนุญาตนะ”

            เมืองแมนเหลือบมองหน้าเพลิงกัลป์แวบหนึ่งแล้วก็ดึงเสื้อขึ้นอีกรอบ  อาจารย์เอื้อมมือมาจับที่เต้านมของเขานิดเดียวแล้วก็พยักหน้าให้ดึงเสื้อลง

            “เธออยากเลี้ยงลูกด้วยนมแม่หรือเปล่า  ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไรนะ”

            “ทำได้เหรอครับ”

            “ได้สิ  สนใจไหม”  อาจารย์ดันแว่นขึ้นบนดั้งจมูก  “มียาให้  เธอฉีดฮอร์โมนอยู่แล้วด้วยยิ่งง่าย  แต่ว่าปัญหาของเธอก็คือหัวนมเล็ก  ลูกเธอจะดูดลำบาก”

            “เอ่อ...”  เมืองแมนหน้าแดงอีกรอบ  หมอก็พูดตรงเหลือเกิน  ขนาดเขาเป็นหมอเหมือนกันยังรู้สึกเขินๆชอบกลทั้งที่มันก็เป็นการพูดถึงอนาโตมี่ธรรมดา   

            “แล้วต้องทำยังไงครับ”  เพลิงกัลป์ถามบ้างด้วยเสียงกระตือรือร้นจนเจ้าของนมชักหมั่นไส้  อยากจะผลักออกไปจากห้องเสียตอนนี้เลย

            “ที่แนะนำคนไข้ส่วนใหญ่ก็คือไปซื้อNipple puller(ที่ดึงหัวนม) หรือพวก breast cup  มันจะเป็นเครื่องใส่จุ๊บตรงnipple นะแล้วก็ค้างไว้  ทำทุกวันมันก็จะดีขึ้นเอง  แต่ผู้ชายก็อาจจะทำเท่าที่ได้  ถ้าเจ็บก็ต้องพออย่าไปฝืน  ลองดูก็แล้วกัน  แล้วไว้ใกล้ๆคลอดเราค่อยมากินยากระตุ้นน้ำนม  ตอนนี้เตรียมเต้านมก่อน”           

            “ผมซื้อนมผงแทนได้มั้ยครับ”  ..แค่ฟังก็ชักเริ่มกลัวเจ็บแล้ว  จริงๆก็เคยคิดอยากลองให้ลูกดูดนมจากอกอยู่หรอก  แต่ดูท่ามันน่าจะลำบาก...

            “ใช้อย่างอื่นดูดได้มั้ยครับ”  คนข้างๆกลับถามต่อด้วยท่าทางครุ่นคิดดูเอาการเอางานสุดฤทธิ์  เมืองแมนหันไปเห็นแล้วก็อยากจะเบ้ปากใส่  ทำไมจะเดาไม่ออกว่าอีกคนคิดเรื่องอะไรอยู่  พอคิดตามแล้วก็รู้สึกขนลุกชอบกล

            อาจารย์ชะงักไปนิดหนึ่ง  หันไปสบตาคนพูดแล้วก็หัวเราะออกมา

            “ได้เหมือนกัน  แต่ต้องรักษาความสะอาดนะ  ห้ามเป็นแผลด้วย”  อาจารย์กำชับ

            “ครับอาจารย์”

            “มีอะไรถามอีกมั้ย”

            “ไม่มีแล้วครับ”  เมืองแมนรีบตอบ  “ผมเอาใบนี้ไปยื่นรับยาเลยนะครับ”  เขายกมือไหว้หมอประจำตัวแล้วก็รีบดึงแขนเสื้อของคนช่างถามลากออกมาจากห้องตรวจ

            “รีบไปไหนเล่า  ยังถามไม่จบเลยเนี่ย”

            “ไม่ต้องถามแล้ว”  เมืองแมนหันมาพูด  หน้าแดงจัดลามลงมาถึงลำคอ  “ถามอะไรก็ไม่รู้”

            “ถามอะไร  ก็สงสัยเลยถามเฉยๆ  อาจารย์เขาก็ตอบดีออก”  เพลิงกัลป์ตอบหน้าตาย  สบตาคนข้างๆแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย  “ตัวเองนั่นแหละ  คิดอะไรอยู่กันแน่”

            “ไม่ได้คิด”  เมืองแมนรีบหลบตาไปทางอื่น  เสยื่นใบยาใส่มืออีกฝ่ายแทน  “ไปเอายาได้แล้ว  จะได้กลับบ้าน”

            “ครับผม  เชิญคุณเมืองแมนนั่งรอกระผมตรงนี้เลยครับ  อย่าเพิ่งลุกไปซื้อขนมล่ะ....หมอบอกน้ำหนักขึ้นแต่ลูกตัวเล็กนิดเดียวเองนะ  ออกพุงแม่หมด”  เขาดักคอ  เห็นสายตาของอีกฝ่ายที่เวียนมองไปทางร้านกาแฟที่มีเค้กครีมอยู่หน้าร้านแล้วก็เดาออกทันที  “กินอะไรที่มันมีประโยชน์”

            “ไม่เห็นอยากกิน”  พอโดนดักทางเข้าก็ยิ่งเซ็ง  เมืองแมนเมินหน้าหนี  ได้ยินอีกคนหัวเราะเบาๆก่อนจะลุกไปรับยาก็ยิ่งหงุดหงิดงุ่นง่าน  หันไปสบตากับเค้กชิ้นโตครีมสดหนาฟูมีสตรอเบอร์รี่ประดับอยู่ด้านบนแล้วก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

            เพลิงกัลป์แทบไม่แปลกใจที่มองกลับไปแล้วเห็นร่างเล็กไปอยู่หน้าตู้เค้กเรียบร้อยแล้ว  ห้ามได้เสียก็ดีสิ..พอขัดใจก็งอแงใส่  น่าเบื่อชะมัด...

            ใจคิดว่าน่าเบื่อแต่อดยิ้มออกมาไม่ได้  เขาถือถุงยาเดินกลับไปหาแฟนที่มีถุงกระดาษอยู่ในมือแล้วเช่นกัน  ฝ่ายนั้นทำท่าไม่รู้ไม่ชี้  เขาก็ไม่ได้ถามแกล้งทำเป็นไม่เห็น  โอบไหล่พาเดินกลับไปที่รถเพื่อกลับบ้าน

            ...

              มาต่อแล้วจร้า 

            นักวิชาการสายมโนอย่างเรา  อากู๋เท่านั้นที่พึ่งทางโลกและทางใจจจจ5555555

            อย่าเชื่อข้อมูลในนิยายเลยนะ  นิยายก็คือนิยาย  ไม่ใช่ตำราแม่และเด็กกก

            เจอกันตอนหน้า

            ขอบคุณที่ติดตามกันมา

            ฝากไลค์เพจด้วย  ใครไลค์ขอให้เฮงขอให้รวย  มีแฟนหมอแมนไว้ในครอบครอง55

            #แฟนหมอแมน

           

[prueksa]

ขอบคุณ 

[Snowermyhae]

น่าชื่อตอนแผนร้ายของเพลิงกัลป์ค่ะ ในหัวมีแต่เรื่องลวนลามเขา โอ้ยยยยยย เกลียดนักกกกก 

[ืNtop]

โอ๊ย ทำไมพากันทำตัวน่ารักอย่างงี้นิ หาของรับขวัญหลานก่อนนะคะ

[Yara]

อีกคนที่ว่า เราว่า น่าจะเป็นลูกคนที่ 2 นะ ^^

[maemix]

ขำหมอเพลิง หาทางแทะเล็มหมอแมนตลอด

[mild-dy]

 

[areenart1984]

มาหาหมอเพื่อดูแลแม่และเด็ก แต่ที่ถาม ๆ นี่กรณีศึกษาทางเพศของพ่อทั้งนั้น 

[Spoypopoy]

ก็คือใช้เวลาอ่านตอนนี้ประมาณเกือบครึ่งชม.  เพราะมัวแต่เขินอยู่ 555555 ถึงจะเพิ่งอัพแต่เราก็จะบอกว่ามาต่อเร็วๆนะคะ 

[B52]

ทำไมเราได้กลิ่นแปลกๆจากคุณหมอชาลี 

[Chompoo reangkarn]

ถ้าคลอดอยู่ไฟครบหลังคลอดเพลิงคงจัดหนักแมนแน่ๆ

[kingkongkaew]

คำถามเพลิงแต่ละคำถามนี่ฟังแล้วอายแทนแมนเลย

อาจารย์คมศักดิ์ มีใบ้ๆอะไรอีกหรือเปล่าชักสงสัย

ตอนนี้อ่านแล้วก็ดูสบายๆ ตอนหน้าหลานจะมาหรือยัง แต่ให้อ่านช่วงพ่อเพลิงแม่แมนมีเวลาอยู่ด้วยกันก่อนสองคนก่อนก็น่ารักดี

คลอดเมื่อไหร่ขอให้ปลอดภัยทั้งแม่และลูก

[alt1991]

  หมอเพลิงจะหื่นไปถึงไหน คึ ๆ ๆ จัดหนักสักรอบก็ดี 

[winndy]

เพลิงออกแววหืนมาก

[weedear]

น่ารักกกกสุดดดด ครอบครัวสุขสันต์

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เพลิง ก็สมกับเป็นเพลิงนะ   
ถ้าไม่หื่นไม่ใช่เพลิง  เป็นเพลิงตัวปลอมแล้ว   

อ.คมศักดิ์ บอกใบ้อะไร..... พามา  “.....พาอีกคนมาด้วยนะ”
ให้นึกว่ามีลูกแฝดหรือเปล่า
แต่ตอนอัลตร้าซาวนด์ก็ไม่เห็นอีกคน 
หรือซ้อนทับ มีอะไรมาบังกัน  ทำให้ไม่เห็น   

เพลิง แมน   
       
 

[Seilong2]