ตอนที่ 18ภูธิปเมื่อลงจากรถมาแล้ว ผมอดแปลกใจไม่ได้ ด้วยเห็นคนที่เปรียบเสมือนญาติสนิทเพียงคนเดียวของครอบครัวผมนั้น ท่านเดินไปมาหน้ารั้วบ้านด้วยความกระวนกระวายใจนักหนา
“อาวิสุทธิ์!? สวัสดีครับ อามีธุระอะไรกับแม่รึเปล่าครับ” คุณอาแทบไม่ได้สนใจคำทักทายของผมด้วยซ้ำ แต่ท่านตรงดิ่งเข้ามาลากแขนผมด้วยใบหน้าเคร่งเครียด และทำท่าพาเดินไปยังรถของท่านที่จอดอยู่ไม่ไกลจากรั้วทันที
ผมที่เดินตามแรงจูงด้วยความมึนงงอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก กับท่าทางของอาวิสุทธิ์ก็แทบหงายหลัง เมื่อใครอีกคนที่กลายเป็นเงาตามตัวผมนั้น เข้ามาฉุดแขนผมไว้อีกข้าง
“เบส เกิดอะไรขึ้น แล้ว...คุณอาคนนี้เป็นใคร” นนขมวดคิ้วใส่ผมพร้อมจ้องหน้าอาวิสุทธิ์อย่างไม่ไว้ใจ ก่อนเบือนกลับมาสบตาเอาคำตอบจากผมอีกครั้ง และดึงตัวผมเข้าหาตัวเองอย่างช้าๆ จนคุณอาเองยังต้องปล่อยมือ และหันไปมองนายนนด้วยความสงสัย
ผมจึงต้องรีบเคลียร์และแนะนำนนให้รู้จักกับอาวิสุทธิ์ในฐานะเพื่อนสนิทของผม ซึ่งผมแอบเห็นอยู่หรอกว่าไอ้ดำตูดหมึกนั้น ถึงกลับคิ้วกระตุกทำหน้าเคร่งทันที หลังจากถูกผมลดขั้นความสัมพันธ์ของเราเหลือเพียงแค่เพื่อนโดยไม่บอกกล่าว ตอนนี้ใครจะกล้าบอกผู้ใหญ่ที่ผมนับถือกันล่ะว่า ไอ้ผู้ชายตัวล่ำดำถึกคนนี้น่ะเป็นแฟน ไม่ใช่ว่าอายแต่ผมยังไม่พร้อม และเล็งเห็นแล้วว่าเวลานี้มันยังไม่เหมาะสม เพราะน่าจะมีเรื่องสำคัญรอผมอยู่ตรงหน้ามากกว่า
ยังดีที่นนยังรู้จักมารยาทยกมือไหว้ผู้ใหญ่ฝ่ายผม แต่ผมก็ไม่มีเวลามาสนใจผู้ชายขี้งอนเป็นนิจอย่างไอ้ดำตูดหมึกตอนนี้หรอก เพราะท่าทางของอาวิสุทธิ์ก่อนหน้านี้ ยังติดใจผมอยู่เลย ผมจึงเอ่ยถามถึงเหตุผลที่คุณอามาที่บ้านยามนี้ ซึ่งคำตอบของท่านก็ทำเอาผมตัวชา หัวสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่
“เบสทำใจดีๆนะ แม่เราอยู่โรงพยาบาล เห็นว่าขับรถลงข้างทาง ทางโรงพยาบาลกับอาเองก็ติดต่อเราไม่ได้ นี่ก็ไม่รู้โรงพยาบาลไปได้เบอร์อามาจากไหนเหมือนกัน อารู้ข่าวก็รีบมาตามตัวเราไปโรงพยาบาลพร้อมกันนี่แหละ”
ผมนึกโทษตัวเองขึ้นมาทันที เพราะผมคงจะรู้เรื่องแม่เร็วกว่านี้ หากผมไม่ลืมสายชาร์ตโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน อยู่ๆตาผมก็พร่าและเหมือนจะเริ่มทรงตัวไม่อยู่
“เบสเป็นอะไรรึเปล่า!” ผมที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าของน้ำเสียงตกใจนั้น ก็ได้แต่ส่ายหน้าพยายามลูบหน้าลูบตาเรียกสติ พร้อมเกาะท่อนแขนแกร่งเพื่อพยายามพยุงตัวให้มั่นคงดังเดิม
ผมแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าได้จิกนิ้วใส่ท่อนแขนของนน จนคมเล็บจมไปกับผิวเนื้อ เพียงแค่คิดถึงสภาพแม่บังเกิดเกล้ามีเลือดท่วมตัว แต่เจ้าของแขนก็ไม่มีบ่นให้รู้สักคำ ยังคงปล่อยให้ผมเกาะอยู่แบบนั้น ซึ่งนนได้แต่กุมทับบนหลังมือผม และลูบเบาๆอย่างปลอบประโลม จนผมเริ่มได้สติถึงได้ปล่อยมือ แต่ก็เล่นเอาเลือดซิบจนผมรู้สึกผิดขึ้นมา แต่นนกลับทำเพียงส่ายหน้าเบาๆ และรวบมือทั้งคู่ของผมไปกุมไว้ พร้อมระบายยิ้มน้อยๆมาให้ การกระทำของนนยามนี้ กลับทำให้ผมรู้สึกอุ่นขึ้นมาในอกได้อย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนผมจะหันไปวอนขอคุณอาด้วยน้ำเสียงแหบโหยอย่างบังคับตัวเองไม่ได้
“คะ...คุณอา พาผมไปหาแม่หน่อยได้มั้ยครับ” คุณอาวิสุทธ์พยักหน้า และเตรียมเข้ามาช่วยพยุงผมให้เดินไปที่รถด้วยกัน
“ผมขอพาเบสไปเองนะครับอา จะสะดวกกว่าหากอามีธุระหลังจากนั้น ยังไงก็ยังมีรถอีกตั้งคัน แม่ผกาอยู่โรงพยาบาลอะไรครับอา” ผมหันมาสบตานนก็ให้ปฏิเสธไม่ออก
เมื่อเจอเข้ากับแววตาจริงจังแฝงแววเป็นห่วงเข้า จนทำให้ต้องเป็นฝ่ายหันมาถามอาวิสุทธิ์ตามความต้องการของนนเช่นกัน ว่าแม่ผมนั้นอยู่โรงพยาบาลอะไร ซึ่งคุณอาเองก็ตอบแบบไม่มีอิดออด แถมท่านยังมองผมกับนนด้วยสายตาเอื้อเอ็นดูปนเข้าใจด้วยซ้ำ
“ไปครับเบส ขึ้นรถกันเถอะ” ผมหลบตาคนที่ผ่านโลกมานานอย่างอาวิสุทธิ์ เพื่อทำตามคำชักชวนของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก
นนแสดงออกชัดซะขนาดนี้ อาวิสุทธิ์ดูไม่ออกก็คงไม่ใช่แล้วครับ เพื่อนแบบไหนกันที่จะแสดงความเป็นห่วง แบบใกล้ชิด ชนิดถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกันเองด้วยแล้วยิ่งหาได้ยาก
“เบสทำใจดีๆนะครับ แม่ผกาไม่เป็นอะไรมากหรอก” สัมผัสอบอุ่นที่ฝ่ามือกุมกระชับขึ้นอีก ยามเจ้าของมันส่งเสียงละมุนขึ้นมาปลอบกัน
“อืม” ผมรับคำพร้อมอมยิ้มน้อยๆให้นน ด้วยกำลังรู้สึกอบอุ่นใจไม่น้อย และได้คิดว่ายามผมเคว้งคว้างทำอะไรไม่ถูก อย่างน้อยผมยังมีไอ้ดำตูดหมึกคนนี้อยู่เคียงข้าง คอยดูแลและเป็นห่วงเป็นใยกัน คิดไม่ผิดจริงๆที่ให้โอกาสเพื่อนในวัยเด็กคนนี้
นนกุมมือผมไปตลอดทาง จนมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่อาวิสุทธิ์บอกไว้ ซึ่งคุณอาเองก็ขับตามมาทันกันที่หน้าโรงพยาบาล และก็เป็นนนที่ช่วยจัดการถามหาว่าแม่ของผมอยู่ห้องไหน โดยที่ผมและอาวิสุทธิ์ไม่ต้องทำอะไรเลย ตลอดจนนนพาเราอาหลานมายังหน้าห้องฉุกเฉินที่แม่กำลังรักษาตัวอยู่ข้างในนั้น
ผมที่เฝ้ามองร่างหนาที่จัดการนู่นนั่นนี่ให้อย่างคล่องแคล่ว ด้วยความสุขใจปะปนไปด้วยความภาคภูมิใจ อย่างน้อยการเกิดเหตุการณ์ร้ายๆครั้งนี้ ก็ทำให้ผมรู้ว่าชนนนคนที่ผมเลือกมาเป็นแฟนคนนี้พึ่งพาได้
ดังนั้นผมจึงไม่คิดจะปัดป้องยามที่นนดึงผมเข้าไปสวมกอด ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าจากความดีใจ ที่ได้รู้จากคุณหมอเจ้าของไข้ว่าคุณแม่ผมนั้นปลอดภัย หากมีเพียงแขนข้างขวาเดาะที่ต้องเข้าเฝือกอ่อนไว้ พร้อมร่องรอยฟกช้ำตามร่างกายอีกนิดหน่อย จากแรงกระแทกระหว่างที่ท่านขับรถตกลงข้างทาง แถมด้วยข่าวดีที่ว่าวันนี้คุณหมอให้แม่กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ด้วย
ผมมารู้ทีหลังว่ารถยนต์ที่แม่ใช้ขับนั้นถูกประกันมาลากเข้าอู่ไปแล้ว ซึ่งตอนที่ผมได้เห็นสภาพรถ ผมถึงกับตัวชาและนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ที่คุ้มครองแม่ของผมให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้ ด้วยสภาพรถด้านข้างที่พังยับเพราะกระแทกไปกับพื้นข้างทาง
‘มันจะนานไปมั้ย’ สงสัยไอ้ดำตูดหมึกจะทำเนียนกอดไม่มีปล่อย นานขนาดที่ว่าอาวิสุทธิ์และคุณหมอที่ยืนอยู่เริ่มหัวเราะเบาๆให้ผมได้ยิน ผมจึงกระซิบเรียกชื่อจริงไอ้ดำตูดหมึกด้วยเสียงหนักๆ ก่อนดันไหล่หนาให้ออกห่างจากตัว ทั้งๆที่แก้มเริ่มร้อนแถมไม่กล้าสบตาเจ้าของเสียงหัวเราะทั้งคู่ แต่ไอ้ตัวต้นเหตุของกระแสความร้อน กลับยืนยิ้มตาพราวมองตรงมาที่ผมตาไม่กระพริบ ในจังหวะเดียวกันนั้นบุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นที่มีแม่ผกานั่งออกมาพอดี ทำให้ทุกความสนใจเบนจากผมไปที่แม่แทน ซึ่งรวมถึงผมด้วยที่ถลาเข้าไปยืนตรงหน้าพร้อมกุมมือท่านไว้
“แม่ครับ แม่เป็นไงบ้าง” ผมอดใจหายไม่ได้จริงๆที่เห็นว่าตามเนื้อตัวแม่นั้น มีร่องรอยของผิวหนังเป็นจ้ำสีเขียวอยู่ประปราย แถมมีผ้าคล้องคอประคองเฝือกอ่อนที่แขนไว้ด้วย
“แม่ไม่เป็นอะไรแล้วครับ เบสอย่าทำหน้าแบบนั้นสิลูก ดูสิ เดี๋ยวหล่อสู้น้องนนไม่ได้นะ...ไหว้พระค่ะลูก” ผมก้มหน้ามองรอยยิ้มของแม่ด้วยความสบายใจ
อย่างน้อยผมก็ได้คำยืนยันจากปากท่านเองว่าท่านนั้นไม่เป็นไรแล้ว ก่อนจะเหลือบมอง ‘น้องนนของแม่’ ด้วยความหมั่นไส้ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเกินจำเป็นเอ่ยสวัสดีแม่ของผมในระยะประชิด
“สวัสดีครับแม่ผกา ผมหล่อสู้ลูกชายแม่ไม่ได้หรอกครับ ยังไงในสายตาผม เบสก็หล่อที่สุดอยู่แล้ว” ‘ไอ้ดำตูดหมึกท่าจะบ้าไปแล้วที่หยอดใส่ผมต่อหน้าแม่!’
ผมเบือนหน้าจากใบหน้าด้านข้างของคนหน้าทะเล้นกลับมามองแม่ตัวเองตาโต ใจนี่กลัวไปก่อนแล้วว่าแม่จะผิดสังเกตจนจับผิดคำพูดของนนได้ และพาลให้เหตุการณ์ที่กำลังดีๆแย่ลง แต่ผมก็ต้องโล่งอกเมื่อแม่หัวเราะเสียงใสอย่างถูกใจขึ้นมา
“คิกๆ นั่นสิจ๊ะน้องนน ไม่มีใครหล่อสู้ลูกชายแม่ได้สักคน” นาทีนี้ผมจึงได้แต่เปิดยิ้มให้คนข้างตัวทั้งคู่
จนกระทั่งคุณหมอเจ้าของไข้เอ่ยขอตัว เมื่อเห็นทั้งคนไข้และญาตินั้นชื่นมื่นสบายใจดีแล้ว พวกเราจึงได้โอกาสเอ่ยขอบคุณคุณหมอ และอาวิสุทธิ์ที่ยืนเงียบมานานก็เข้ามาทักทายแม่
“ผกา คุณนี่นะทำให้พวกเราเป็นห่วงอยู่เรื่อย ตอนที่รู้ข่าวผมตกใจมากเลยรู้มั้ย แต่คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ผมปล่อยมือแม่ผกาลงช้าๆ ก่อนแตะท่อนแขนนนให้ถอยออกมาพร้อมกัน
นนเองก็มองผมนิดด้วยความแปลกใจ แต่ก็ยอมทำตามโดยไม่มีปริปาก จนเราได้มายืนมองภาพหนุ่มใหญ่ท่าทางใจดียืนก้มหน้าระบายยิ้มละไม ให้หญิงวัยกลางคนที่ยังสวยสะคราญ ผู้ที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็ญ ไม่ต่างจากคนรักที่กำลังห่วงหากันและกัน
อาวิสุทธิ์ผู้ซึ่งเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของผมนั้น หากเรียงลำดับความสำคัญ ย่อมเป็นบุคคลที่อยู่ลำดับต้นๆของครอบครัวผมที่เหลือเพียงเราแม่ลูก แต่หากถามหาสายสัมพันธ์ทางสายเลือดล่ะก็ ผมคงต้องบอกว่าไม่มีแม้หยาดหยดของเลือดที่ตรงกัน เพราะอาวิสุทธิ์นั้นไม่ใช่อาแท้ๆของผม แต่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมสมัยเรียน ซึ่งท่านเป็นอีกหนึ่งคนที่คอยดูแล และให้กำลังใจแม่ผกามาตลอดตั้งแต่พ่อทิ้งเราไป
สำหรับผมนั้นอาวิสุทธิ์เปรียบเสมือนอาแท้ๆของผมด้วยซ้ำ เพราะท่านนั้นให้ความรักและเลี้ยงผมมาแต่เด็กไม่ต่างจากลูกคนหนึ่ง และผมมั่นใจว่าคุณอาก็คิดไม่ต่างจากผม ด้วยท่านคงเห็นผมเป็นลูกเป็นหลานเช่นกัน ไม่แน่ในอนาคตอันอีกไม่ไกลจากนี้ อาวิสุทธิ์อาจเขยิบฐานะมาเป็นพ่อเลี้ยงผมก็ได้
ดูได้จากสายตาที่แม่ผกากับอาวิสุทธิ์ใช้มองกันสิครับ มันช่างอ่อนโยนและห่วงหาต่อกันไม่น้อยเลย และผมไม่รังเกียจสักนิดถ้าจะมีอาวิสุทธิ์เป็นพ่อ เพราะนอกจากผมจะรักและเคารพคุณอามากๆแล้ว ผมยังอยากให้แม่ผกามีคนคอยดูแล และมอบความรักที่แท้จริงให้สักที แม่ผมเหนื่อยกับการเป็นผู้นำครอบครัวอย่างโดดเดี่ยวมานานแล้ว
“เบส นนว่าเราไปเคลียร์ค่ารักษากันเถอะ ปล่อยให้คุณอากับแม่ผกาอยู่ตามลำพัง” นนกุมมือผมและพูดประโยคเหล่านั้นไปด้วย
ผมเงยหน้าสบตาคนหน้าเป็นนิด ก็รู้แล้วว่าไอ้ดำตูดหมึกเข้าใจในสิ่งที่เห็นโดยไม่ต้องการคำอธิบาย ก่อนผมจะยอมเดินตามแรงจูงและปล่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกัน ภาพสุดท้ายก่อนผมจะหมุนตัวเดินจากมานั้น ผมเห็นอาวิสุทธิ์รวบมือแม่ผกามากุมไว้และต่างส่งยิ้มให้แก่กัน ทำเอาผมต้องระบายยิ้มตามและเผื่อแผ่รอยยิ้มให้คนข้างกายด้วย ยามที่เราหันมาสบตากัน
หลังจากนั้นนนก็เป็นคนขับรถพาเราแม่ลูกกลับมาจนถึงบ้าน โดยที่อาวิสุทธิ์โดนคุณแม่ห้ามไม่ให้ตามมาส่ง เพราะได้รู้มาว่าคุณอายกเลิกนัดลูกค้ามาหาท่าน ซึ่งอาเองก็มีทีท่าอิดออดไม่อยากกลับ แต่ก็ขัดใจแม่ไม่ได้ ทำให้ขณะนี้ในบ้านมีเพียงเราสามคน
“แม่ต้องขอบใจน้องนนมากนะจ๊ะ ที่จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย และอยู่เป็นเพื่อนลูกชายแม่ตลอด”
“คุณแม่ไม่ต้องขอบใจผมหรอกครับ ผมเต็มใจทำเพื่อแม่ผกาและเบสอยู่แล้ว เพราะแม่เบสก็เหมือนแม่ผมครับ” หมั่นไส้ไอ้ดำตูดหมึกกันมั้ยครับ ปากดีเอาใจแม่ผมขึ้นมาเชียว และยังมีหน้าหันมาฉีกยิ้มทำตาวิบวับใส่ตาผมด้วย
ผมก็ได้แต่หรี่ตาปรามเท่านั้น เพราะดูท่าคำพูดเหล่านั้นจะถูกใจแม่ผมไม่น้อย เพราะท่านถึงกลับหัวเราะเสียงใส ลูบหัวลูบหลังนนใหญ่เชียว ผมปล่อยคุณแม่และนายนนคุยกันไป
ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาเปลี่ยนชุดบนห้อง ก่อนเข้ามาเตรียมห้องให้แม่ มีจัดของทำความสะอาดอีกนิดหน่อย และลงมาเตรียมอาหารที่ย่อยง่ายๆ อย่างข้าวต้ม ไข่เจียวทรงเครื่อง และเปิดผักกาดดองกระป๋องมายำอีกอย่าง อาหารเย็นก็พร้อมสำหรับเราสามคน
‘เราสามคน’ งั้นเหรอ นี่ผมรวมไอ้ดำตูดหมึกเข้ามาเป็นหนึ่งในครอบครัวของผมแล้วรึเนี่ย แต่การกระทำในวันนี้และพฤติกรรมที่ผ่านมาของนน มันก็เพียงพอแล้วล่ะที่ผมจะรับนนเข้ามาเป็นหนึ่งในครอบครัว
“วู้! น่ากินจังเลย เบสของนนเก่งจัง” ชมอย่างเดียวก็ได้มั้ง ทำไมต้องโอบไหล่และยื่นหน้ามาใกล้กันด้วย
ผมแสยะยิ้มใส่ตาไอ้ดำตูดหมึก ก่อนเบี่ยงตัวออกจากไออุ่นที่เข้ามาแนบชิดแผ่นหลัง และเสไปเก็บล้างเครื่องครัวที่อ่างล้างจาน
“นนไปตามแม่มาทานข้าวเถอะ ทานเสร็จท่านจะได้พักผ่อน” ผมพูดไปมือก็ทำงานตรงหน้าไปด้วย จึงไม่รู้ว่าคนที่ผมพูดด้วยมีท่าทางหรือสีหน้าแบบไหน จนมารู้สึกถึงปลายจมูกเย็นๆฉกมาสูดกลิ่นแก้มผมเข้าฟอดใหญ่
“นน!” ฮึ่ย! ดุแล้วยังมีหน้ามายิ้มให้อีก แถมยังยกมือตะเบ๊ะรับคำกับผมอย่างสุดกวนอีกแน่ะ
“ครับผม! นนของเบสพร้อมปฏิบัติคร้าบ...ครึๆ” นนหัวเราะเจ้าเล่ห์พร้อมหลิ่วตาใส่ผมเสร็จ ก็วิ่งออกไปนอกห้องครัวทันที
ผมจึงได้แต่วางตะหลิวลงที่เดิม ทั้งๆที่เตรียมใช้มันเป็นอาวุธต่อกรความทะเล้นของไอ้ดำตูดหมึกแล้วแท้ๆ
“ฮึๆ ไอ้ดำตูดหมึกจอมทะเล้นเอ๊ย!” ก็มีแต่นนนี่แหละครับที่ทำให้ผมหลุดยิ้มได้ทุกสถานการณ์ แม้จะกวนไปนิดขี้น้อยใจไปหน่อย แต่ก็คือนายนนคนที่ทำให้ผมมีความสุขยามที่เราอยู่ด้วยกัน
ไม่นานหลังจากนั้นนนก็พยุงแม่ผกาเข้ามา และเราทั้งสามก็ทานอาหารเย็นแบบง่ายๆด้วยกัน โดยที่ไอ้ดำตูดหมึกได้กลายเป็นลูกรักคนใหม่ของแม่ผกาไปแล้ว โดยที่เจ้าตัวติดปากเรียกแม่ผมว่า ‘แม่ผกา’ แทบทุกคำ ซึ่งแม่ผกาของนายนนเองก็ถูกใจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดมื้ออาหาร ไม่เหมือนคนที่เพิ่งขวัญเสียจากอุบัติเหตุสักนิด
เมื่ออาหารมื้อเย็นจบลง นนอาสาเก็บล้างจานในส่วนที่เหลือให้เอง เพื่อให้ผมพาแม่เข้าห้องไปพักผ่อน ซึ่งผมก็ทำตามอย่างไม่มีอิดออด เพื่อพยุงแม่ขึ้นห้อง และลงมือเตรียมเสื้อผ้าให้แม่ใส่หลังอาบน้ำ
ระหว่างรอแม่ผกาอาบน้ำ ผมก็เก็บเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเดินทางของแม่ เพื่อเตรียมเอาไว้ซักพรุ่งนี้ จนกระทั่งแม่ออกมานั่งพิงหัวเตียง ด้วยสภาพตัวหอมฟุ้งหน้าผ่องยิ้มย่องให้ลูกชายอย่างผมได้สบายใจ ก่อนผมจะนั่งปุ๊กลงข้างเตียง และจับมือแม่ข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกมากุมไว้
“แม่ครับ ไม่เอาแบบวันนี้อีกแล้วนะ เบสตกใจแทบช็อก ไม่มีแม่ เบสจะอยู่ยังไง” พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมอดใจหายและน้ำตาซึมขอบตาไม่ได้จริงๆ เพียงแค่คิดว่าหากแม่เป็นอะไรไป ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร
แม่ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ผมด้วยสภาพน้ำตาซึมไม่ต่างกัน ก่อนท่านจะดึงมือออกจากการเกาะกุมของผม และใช้มือข้างนั้นลูบหัวผมอย่างนุ่มนวล ทำให้น้ำตาที่ขอบตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ด้วยรับรู้ถึงความอบอุ่นและความรักของแม่
“แม่ขอโทษนะลูก ต่อไปแม่จะระวังตัวเพื่อเบสนะลูกนะ แต่ชีวิตก็ไม่มีอะไรแน่นอน และหลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่อยากให้เบสรู้ไว้ว่าแม่รักเบสที่สุดนะครับ” ประโยคของแม่ทำให้ผมถึงกลับปล่อยโฮ และซุกตัวเข้ากับอกของท่าน กลายเป็นเด็กเล็กๆให้แม่ต้องกอดปลอบ แต่ใครเล่าจะไม่ใจเสียกับคำพูดเหมือนการสั่งเสียของบุพการี
“อ้าวลูกชายแม่ ร้องไห้เป็นเด็กๆไปแล้ว...เบสครับ ฟังแม่นะลูก แม่รักเบส และรักมากกว่าใครเลยนะ แต่ที่แม่ต้องพูดแบบนั้น เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับแม่ก็ตาม แม่อยากให้เบสมีสติ อยู่กับปัจจุบัน และมีความสุขกว่าใครในโลกนี้ เพราะแม่คงไม่สามารถอยู่กับลูกตลอดไป แต่ความรักและความทรงจำของเราแม่ลูกจะอยู่ในใจเราทั้งคู่เสมอ ถูกมั้ยครับสุดหล่อของแม่”
ผมจ้องดวงตาอ่อนโยนของแม่ ทั้งๆที่ตาพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา แต่ก็รับรู้ได้ถึงความรักและความหวังดี จากคำพูดและสัมผัสจากฝ่ามือของท่าน พร้อมปลายนิ้วที่กำลังไล้เกลี่ยคราบน้ำตาให้ผมอย่างนุ่มนวล แม้จะใจหายแต่ผมก็เข้าใจในคำพูดของแม่ ด้วยเป็นสัจธรรมแห่งชีวิต ไม่มีใครอยู่ค้ำโลกได้ ต่อจากนี้ผมคงต้องสะสมความทรงจำ และความรักระหว่างเราแม่ลูกให้มากซะแล้ว เพราะเมื่อถึงเวลาอันสมควร คงมีแต่สิ่งเหล่านี้แหละ ที่จะช่วยพยุงให้ผมใช้สติและอยู่กับปัจจุบันได้จริงๆ
“ครับ เบสก็รักแม่มากที่สุดเหมือนกัน และจะจดจำสิ่งที่แม่สอนวันนี้ไว้” ผมก้มลงกราบบนตักแม่ ซึมซับความอบอุ่นและความรักของท่านไว้ให้มากที่สุด แม่ลูบหัวลูบหลังผมพร้อมคำชมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ดีมากครับสุดหล่อของแม่...แต่ตอนนี้เบสคงมีคนที่รักเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วสิ ใช่มั้ยครับ อย่าคิดปิดแม่เชียวนะสุดหล่อ” ผมเงยหน้าขึ้นจากตักอุ่นๆของคนเป็นแม่ และมองท่านอย่างตกใจ
แต่พอเห็นแววตาอ่อนโยนที่ฉายแววแห่งรักด้วยแล้ว ผมจึงไม่คิดจะปฏิเสธ ด้วยแม่ผมนั้นเป็นทั้งแม่และเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมมาตลอด แถมยังเข้าใจและรู้ใจลูกชายคนนี้เป็นที่สุดอีกด้วย ซึ่งเรื่องของนนนั้น ท่านรับรู้ความเป็นไประหว่างเรามาแต่ต้นแล้วครับ
“ครับ เบสกับนนเราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว”
“ฮิๆ ในที่สุดไอ้ดำตูดหมึกก็เป็นแฟนไอ้หน้าหยกขี้แยจนได้นะ...แล้วน้องนนรู้รึยังลูก ว่าเบสน่ะคือไอ้หน้าหยกขี้แยเพื่อนเล่นวัยเด็ก” คุณแม่เหลือเพียงการอมยิ้มน้อยๆ พร้อมจ้องรอคำตอบจากผมด้วยตาวาวๆอย่างลุ้นๆ
แทนที่ผมจะอายทำตัวไม่ถูก ยามที่บุพการีรู้ความจริงว่าลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันนั้น ถึงกลับระบายยิ้มกว้างกับท่าทางเหมือนสาวรุ่นของแม่ตัวเอง
“เพิ่งรู้วันนี้ครับ แต่นนยังไม่มีจังหวะซักไซ้เบส...แล้วเอ่อ...แม่คิดยังไงกับเรื่องนี้ครับ” แม้จะแน่ใจและมั่นใจไม่น้อยว่าอย่างไรซะ แม่ย่อมไม่ค้านเรื่องที่ผมคบหากับนน แต่ผมก็ยังอยากได้ยินจากปากท่านโดยตรงมากกว่า
“ถ้าแม่จะห้ามเบสเรื่องความชอบที่ไม่เหมือนใคร แม่คงห้ามตั้งแต่ตอนเบสวางแผนเรื่องน้องธันว์แล้ว แต่แม่รู้ใจและรักลูกชายตัวเองมากเกินกว่า จะเห็นว่ามันเป็นสิ่งไม่เหมาะไม่ควรนะลูก ความรักไม่ว่าจะเป็นรักแบบไหน ก็ทำให้คนที่มีความรักมีความสุขด้วยกันทั้งนั้น ซึ่งอย่างที่แม่บอกว่าแม่อยากเห็นลูกชายแม่มีความสุขกว่าใครในโลกนี้ และแม่ขอแค่เบสรักอย่างมีสติก็พอลูก”
ผมไม่มีคำพูดไหนจะพูดกับผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดคนนี้ นอกจากคำว่า ‘เบสรักแม่ที่สุดในโลก’ อีกแล้ว เราสองแม่ลูกกอดกันกลม ไม่มีแม้แต่คำพูดใดหลังจากคำบอกรักของผม แต่เราต่างก็สัมผัสถึงความรักและความห่วงใยที่มีให้แก่กันได้ จนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงแม่ก็ดังขึ้นเหนือหัวผม
“อ้าวน้องนน ยืนอยู่ตรงประตูทำไมครับ เปิดเข้ามาเลยลูก...นั่งตรงนี้นะ นั่งข้างๆลูกชายแม่”
ผมมองตามนนตั้งแต่ประตูจนกระทั่งเจ้าตัวเดินมานั่งลงข้างตัวผมตามคำสั่งของแม่ นนส่งยิ้มแหยๆพร้อมส่งแววตาเกรงอกเกรงใจมาให้ผม ด้วยคงนึกว่าตัวเองเข้ามาขัดจังหวะเราแม่ลูกเข้าแล้ว ผมจึงได้แต่ระบายยิ้มน้อยๆกลับคืน และแตะไหล่หนาให้เจ้าของมันได้สบายใจขึ้น ทำเอาเจ้าตัวถึงกลับฉีกยิ้มกว้าง จนผมแสบตาและต้องเบือนหลบ แต่ก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้แสนสวย เมื่อหันมาสบตารู้เท่านั้นของแม่เข้า ผมไม่ได้เขินไอ้คนหน้าเป็นนะครับ ก็แค่ไม่อยากเห็นรอยยิ้มสดใสจนทนมองไม่ได้นี่ต่างหาก
“น้องนน แม่ต้องขอบใจลูกจริงๆนะครับ ที่ทำให้วันนี้ลูกชายแม่ยังคงยิ้มได้” คุณว่าประโยคของแม่ผมมันแปลกมั้ย แต่ไอ้คนที่ได้รับคำชมก็ไม่ได้รู้เรื่อง เพราะนนส่ายหัวปฏิเสธคำขอบใจแม่ให้วุ่น
“เห็นน้องนนที่เป็นแบบนี้ แม่ก็สบายใจขึ้นอีกเยอะเลย ลูกชายแม่นี่ตาแหลมเนอะ”
“มะ...แม่ครับ พูดอะไรครับ!” ผมถึงกลับสะดุดลมหายใจถามแม่เสียงหลงเลย ส่วนนายนนตะลึงตาค้างไปแล้ว
“เอ้า! พูดเรื่องจริงนี่แหละ น้องนนน่ะหล่อไม่แพ้ลูกชายแม่หรอกนะ แต่ออกไปทางหล่อคมเข้ม ไม่ใช่หล่อเกาหลีแบบเรา แถมยังมีความรักความห่วงใยจากใจจริง ไม่ได้มีให้เฉพาะแต่เบส แต่ยังมีให้แม่ด้วย จะไม่ให้แม่ภูมิใจในตัวลูกชายได้ยังไง ที่เข้าใจเลือกคนมาเป็นแฟน คิกๆ ทั้งคู่ถึงกลับอึ้งเลยเหรอครับ...ไม่เอาแล้ว ไปพักผ่อนเถอะลูก พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนนี่นะ น้องนนแม่ฝากเบสด้วยนะลูก”
“...ครับ! ผมจะดูแลสุดหล่อของเราอย่างดีครับแม่ผกา!”
ผมถูกจูงออกจากห้องแม่อย่างเบลอๆ ด้วยยังไม่หายตกใจจากคำพูดของแม่ตัวเอง และทำทุกอย่างหลังจากนั้นอย่างมึนๆ โดยได้ไอ้ดำตูดหมึกคอยกำกับทุกอย่าง จนกระทั่งเราเอนกายลงบนเตียงข้างกัน
“นนดีใจจังที่แม่ผกาไว้ใจนนให้ดูแลเบส ฝากตัวฝากใจด้วยนะครับสุดหล่อของนน...ฟอดดดด...รักเบสนะ”
ผมที่สติเกือบจะเข้าร่างสมบูรณ์ก็ต้องสติหลุดอีกรอบ กับถ้อยคำออดอ้อนอ่อนหวานของคนรัก และต้องรีบปิดเปลือกตาเพื่อแกล้งหลับ เมื่อไม่อาจทนสายตาแวววาวของนนท่ามกลางความสลัวได้ แม้หัวใจในอกจะกระแทกกระหน่ำจนยากต่อการหลับใหลก็ตาม แต่สุดท้ายผมก็ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายตกอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของคนที่เพิ่งบอกรัก พร้อมเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน
........................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะช่วงแรกดูน่าตกอกตกใจไปหน่อยเนอะ แต่ทุกอย่างก็คลี่คลาย
และจบตอนได้ชื่นมื่นใช่ม้า สุดท้ายนนก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
ที่มีแต่แม่และลูกมาตลอดครอบครัวนี้แล้ว แถมยังได้รับการยอมรับจากใจ
จากคนทั้งคู่ด้วย เห็นนนเพ้อๆแบบนั้นแต่ก็พึ่งพาได้น้า
ตอนหน้ามาตามดูกันค่ะว่าเด็กบิวจะแผลงฤทธิ์อะไร นนจะมีวิธีจัดการยังไง
หรือถึงขั้นต้องให้สุดหล่อจัดการมั้ย คุณอาจจะสงสารเด็กบิวขึ้นมาก็ได้
หรือไม่แน่อาจจะสมน้ำหน้าไปเลย
ติดตามเหตุการณ์วุ่นๆนี้ได้วันอาทิตย์ค่ะ
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักต้องเคลียร์} เบส & นน ...The End...[14/10/59] (อ่าน 294816 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก