คุณเมียภาคบังคับ [เจ้าคุณ&ธารา] ตอนที่ 4
“ยายครับผมมีเรื่องจะสารภาพครับ” เจ้าคุณทิ้งตัวคุกเข่าลงอยู่ตรงหน้าคุณนายมณีหลังจากที่ได้ฟัง
ความจริงสุดช็อคเรื่องที่ว่าธารานั้นมีมดลูกและสามารถตั้งท้องเหมือนกันกับพัสกรภรรยาของณัฐภาส
เพื่อนสนิทของเขาและอดีตเพื่อนรักของธาราด้วยเช่นกัน
“หือ…อะไรกันเจ้าคุณมานั่งคุกเข่าให้ยายทำไมฮึ” คุณนายมณีถามขึ้นเมื่อเห็นแฟนหนุ่มของหลานชาย
(ในความคิดของเธอ)ที่อยู่ดีๆก็ทิ้งตัวนั่งคุกเข่าอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย
“ผมไม่ได้เป็นแฟนกับน้องและผมก็ขืนใจน้องด้วยครับ!!!” เจ้าคุณถอนหายใจก่อนที่จะโพล่งออกไป
อย่างเหลืออดกับความผิดของตัวเอง
“เจ้าคุณบอกยายสิว่าที่เราพูดมาก็แค่ล้อยายเล่นเท่านั้น! มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมเจ้าคุณ” กว่าที่จะหา
เสียงตัวเองเจอคุณนายมณีก็เงียบอยู่นานไม่รู้ว่าตกใจหรือว่าอะไร
“ที่ผมพูดมันคือเรื่องจริงครับยาย ทั้งหมดที่ผมพูดออกไปมันคือเรื่องจริงครับยาย” เจ้าคุณตอบทั้งๆที่
ยังคงก้มหน้ามองพื้นอยู่อย่างนั้น
“แล้วเจ้าคุณเอาเรื่องนี้มาบอกยายทำไม” คุณนายมณีถามเสียงพร่าน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย
เมื่อนึกถึงหลานชายคนเดียวที่ต้องแบกรับและเผชิญความเจ็บช้ำหลายครั้งหลายคราจากหลายๆคนที่ผ่าน
เข้ามาในชีวิตด้วยตัวคนเดียวมาตลอดโดยที่ไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากเธอหรือใครเลยสักครั้ง
“ผมอยากจะขอโทษยายและผมอยากจะขอดูแลน้องต่อจากยายครับ สิ่งที่ผมทำผิดพลาดที่ผ่านมา
ผมจะไม่ขอให้ยายยกโทษให้ผมหรอครับ แต่ผมขอให้ยายให้โอกาสผมได้ทำหน้าที่สามีที่ดีด้วยนะครับ
หรือไม่บางทีตอนนี้ในท้องของน้องอาจจะมีลูกของผมอยู่แล้วก็ได้นะครับ ในการกระทำที่ผ่านมาผมก็
มีเหตุผลที่ทำลงไปเหมือนกันครับ แต่ผมยังไม่สามารถบอกยายได้ในตอนนี้ ได้โปรดเถอะครับยายให้
โอกาสผู้ชายเลวๆอย่างผมสักครั้ง” เจ้าคุณเงยหน้าตอบคุณนายมณีด้วยเสียงหนักแน่นและมั่นคงก่อนที่
จะก้มลงกราบแทบเท้าของคุณนายมณีเพื่อขอขมาและขอร้องไปพร้อมๆกัน
“ก็ได้ ในเมื่อเจ้าคุณกล้าขอยายก็กล้าให้เหมือนกัน แต่จำไว้เลยนะเจ้าคุณว่ายายเหลือน้องธารเพียง
คนเดียวที่เป็นครอบครัวและน้องธารก็ยังเป็นเพียงหลานชายคนเดียวที่ยายรักและหวงมากที่สุด ใน
เมื่อยายยอมยกน้องธารให้เจ้าคุณดูแลแล้วเจ้าคุณก็ต้องดูแลน้องให้ดีกว่าที่ยายเคยทำ ยายขอเจ้าคุณ
แค่นี้เจ้าคุณทำให้ยายได้ไหม” คุณนายมณีปาดน้ำตาออกจากตาเมื่อตัดสินใจได้แล้วในสิ่งเด็กหนุ่ม
ที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้าเธอนี้ร้องขอ เธอยอมรับว่าปวดใจมากที่ได้ยินคนที่เธอคิดว่ารักและเป็นแฟน
หลานชายคนเดียวของเธอได้สารภาพออกมาว่าทำร้ายและย่ำยีหลานชายของเธอ แต่เธอก็ยังคงเชื่อใน
สายตาและความรู้สึกในครั้งแรกของเธอตอนที่ได้เจอเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ว่าเจ้าคุณไม่ได้เป็นคนเลวร้าย
อะไรอย่างที่เจ้าตัวบอก เพียงแค่เจ้าคุณนั้นดูเป็นคนหัวรั้น ใจร้อน และเอาแต่ใจตัวเองก็เท่านั้น และใน
เมื่อเจ้าตัวนั้นร้องขอโอกาส เธอก็จะลองให้โอกาสเจ้าคุณดูอีกสักครั้งนึงก็แล้วกันเผื่อบางทีเจ้าคุณอาจ
จะเป็นสิ่งเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปของธาราหลานก็เป็นได้
“ขอบคุณครับยาย ขอบคุณครับๆ ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องให้ดีที่สุดเลยครับ” เจ้าคุณบอกพร้อมกับ
ก้มลงไปกราบคุณยายมณีอีกครั้งเพื่อเป็นการขอบคุณ
“ลุกขึ้นมาได้แล้วเจ้าคุณขึ้นไปปลุกน้องลงมากินข้าวเถอะนั่งอยู่ตรงนี้เกะกะ ยายจะทำกับข้าวต่อแล้ว”
คุณนายมณีออกปากไล่อย่างไม่จริงไม่จังนักเมื่อเห็นว่าเจ้าคุณไม่ยอมลุกขึ้นจากพื้นเสียที
“ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ ขอคุณอีกครั้งนะครับยายที่ให้โอกาสผู้ชายเลวๆอย่างผม” เจ้าคุณ
ลุกขึ้นจากพื้นบอกขอบคุณคุณนายมณีอีกครั้งด้วยความดีใจก่อนที่จะกลับหันหลังเดินออกจากตรงนั้น
“เดี๋ยว!!!” แต่ยังไม่ทันที่เจ้าคุณจะก้าวเดินไปได้ไกลคุณนายมณีก็ก้าวเดินตามเจ้าคุณพร้อมกับเรียก
ให้เจ้าตัวหยุดเดินและหันกลับมาหาเธอ
“ยายมีอะ…..”
เพี๊ยะ!!!!
“อันนี้ถือซะว่าหายกัน เราจะเป็นเดิมก่อนที่เจ้าคุณจะสารภาพผิดกับยายและยายจะลืมเรื่องทุกอย่าง
และจำได้แต่เจ้าคุณที่เป็นแฟนน้องธารหลานของยายตกลงนะ” ยังไม่ทันที่เจ้าคุณจะพูดจบประโยคเลย
ฝ่ามืออรหันต์ของคุณนายมณีก็ฟาดเข้าเต็มแก้มเขาอย่างไม่ออมแรงจนหน้าชาไปเลยทีเดียว
“ครับ” ได้แค่นั้นจริงๆเจ้าคุณพูดตอบคุณนายมณีออกไปได้แค่นั้นจริงๆก่อนที่จะยิ้มแหยๆส่งท้ายให้
คุณนายมณีอีกทีแล้วรีบเดินกุมหน้าชาๆหนีออกมาจากตรงนั้นโดยทันที
หลังจากที่คุณกับคุณนายมณีเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้นเจ้าคุณก็เดินขึ้นมาบนห้องนอนของธาราอีกครั้ง
เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเจ้าของห้องที่ยังคงนอนหลับสบายอยู่ ก่อนที่จะค่อยๆเดินไปทิ้งตัวนั่งที่ว่าง
ข้างเตียงทางฝั่งเดียวกันกับที่มีร่างนิ่มๆของธารานอนอยู่ มือหนาเอื้อมปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกบิดใบ
หน้าใสให้กลับเจ้าตัวพลางจ้องมองใบหน้าหวานอย่างครุ่นคิดว่าหลังจากนี้เขาควรจะทำอย่างไรกับวัน
ต่อไปที่ไม่ได้มีเพียงแค่ตัวคนเดียวเหมือนเก่าแต่หากจะมีอีกคนหนึ่งหรือสองคนพ่วงเพิ่มเข้ามาอีกส่วน
หนึ่งที่จะเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตที่เรียกว่าครอบครัว ที่คนอย่างเขานั้นไม่เคยจะได้วาดฝันหรือนึกถึงมา
ก่อนเลยหลังจากที่ตัดสินใจออกจากบ้านมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองลำพังเพียงคนเดียวถึงแม้ว่าจะมีณัฐภาส
ที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่น้องคอยให้คำปรึกษาก็ตามแต่มันก็ไม่เหมือนกัน เพราะเขารู้ดีว่าซักวันต่างคนก็
ต่างจะมีหน้าที่เป็นของตัวเองที่ต้องรับผิดชอบยิ่งณัฐภาสที่แต่งงานไปแล้วไม่มีทางเสียหรอกที่จะออกมา
นั่งดื่มนั่งคุยเหลือไปโน่นมานี่กับเขาได้บ่อยๆเหมือนเดิมอย่างที่ผ่านๆมา แต่กับธารามันเป็นอะไรที่
ต่างกันออกไป ธาราคือคนที่กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นภรรยา เมียหรือแม้แต่ทำหน้าที่เป็นแม่ของลูกเขา
ซึ่งก็หมายความว่าธารานั้นจะต้องอยู่ข้างๆกันกับเข้าไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดี
ไม่ใช่หรอ? นั่นสิ! มันเป็นเรื่องที่ดีและน่ายินดีจะตายไป…..เจ้าคุณได้แต่เถียงกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
“อื้อออ~” เพราะเสียงบิดขี้เกียจจากคนที่นอนหลับอยู่บนที่นอนดังขึ้นเบาๆทำให้เจ้าคุณดึงสติของ
ตัวเองที่ลอยออกไปไกลกลับมาได้อีกครั้ง
“ตื่นได้แล้วน้องธาร” เจ้าคุณกระซิบพร้อมกับเป่าลมเข้าไปในหูของธาราจนทำให้ขนอ่อนบริเวณใบหู
นั้นตั้งชันจนเจ้าตัวต้องหดคอเกร็งเพราะความจั๊กจี้
“อื้อ!! ทำอะไรห๊ะไอ้บ้าคุณ” ธาราแหวลั่นลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเจ้าคุณอยู่ใกล้จนแทบจะชิดติดกับ
หน้าของตัวเอง
“ปลุกเมีย! มีรัยป่ะ?” เจ้าคุณถามด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับธาราเข้าไปอีก ทำเอา
ธาราเผลอหลับตาเกร็งตัวไปเองอัตโนมัติอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ป๊อก!!!!
“โอ๊ย!! ไอ้คุณ! ไอ้บ้า! เจ็บนะเว้ย!!” ธาราโวยวายขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บที่หน้าผากตัวเอง พอลืมตาขึ้น
ก็รับรู้ได้ทันทีว่าตัวเองโดนเจ้าคุณเอาหัวโขกหน้าผากเข้าให้แล้ว
“ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวได้แล้ว จะลงไปรอข้างล่าง ให้ไวด้วย” เจ้าคุณบอกทิ้งท้ายก่อนที่จะเดิน
ออกจากห้องไปทิ้งให้ธาราดิ้นพราดๆด้วยความเจ็บใจอยู่คนเดียวบนที่นอน
.
.
.
.
.
“เป็นไงน้องธารเมื่อคืนหลับสบายหรือป่าวครับ ทำไมถึงตื่นสายนักล่ะ” คุณนายมณีเอ่ยทักขึ้น
เมื่อธาราเดินมานั่งประจำที่ตัวเองบนโต๊ะทานข้าวซึ่งนั่งตรงข้ามกันกับเจ้าคุณเพราะว่าคุณนายมณี
นั้นนั่งอยู่ทางหัวโต๊ะที่ประจำของเธอ
“ไม่สบายเลยฮะยาย เมื่อคืนธารโดนหมากวนเลยฝันร้าย” ธาราตอบคุณนายมณีพร้อมกับว่ากระทบ
เจ้าคุณไปด้วยแต่แทนที่เจ้าคุณจะหัวเสียหรือโมโหอะไรเจ้าตัวกลับยิ้มขำอย่างชอบใจ
“นั่นสิครับยาย สงสัยน้องธารจะฝันร้ายจริงๆเมื่อคืนถึงได้ร้องเสียงดังจนผมพาลไม่ได้นอนไปด้วย
เลยทั้งคืน” เจ้าคุณพูดเน้นในประโยคสุดท้ายทั้งยังยักคิ้วหลิ่วตาอย่างเจ้าเล่ห์ส่งไปให้ธาราได้เขินอาย
เล่นอีกต่างหาก
“ยายว่าเรารีบกินข้าวกันเถอะ ก่อนที่มันจะเย็นชืดหมดอร่อยไปซะก่อน” คุณนายมณีชวนให้ทั้งสองคน
เริ่มทานมื้อเช้าเพื่อเป็นการยุติการโต้เถียงแบบเด็กของทั้งสองคน
.
.
.
.
.
“จะไปไหน” เจ้าคุณถามเมื่อเห็นว่าธาราเดินไปทางประตูหน้าบ้านโดยที่มีกระเป๋าสะพายข้าง
ติดตัวไปด้วยเหมือนกับเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก หลังจากที่เจ้าคุณ ธาราและคุณนายมณี
ทานมื้อเช้ากันเสร็จแล้วคุณนายมณีก็ออกไปสมาคมคุณนายฟาร์มมุกกับเพื่อนๆรุ่นราวคราวเดียว
กับเธอ และทิ้งให้เจ้าคุณและธาราอยู่บ้านกันตามลำพัง โดยเจ้าคุณอาสาเป็นคนล้างจานและธารา
หายขึ้นไปข้างบนห้องก่อนที่จะเดินกลับลงมาอีกครั้งพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
“เกี่ยวอะไรด้วย?” ธาราเลิกคิ้วถาม
“คนเป็นผัวก็ต้องอยากรู้บ้างล่ะว่าเมียจะออกไปไหน” เจ้าคุณตอบกลับอย่างยียวน
“เราสองคนอยู่ในสถานะนั้นหรอ? จำได้ว่าไม่เคยนะ เพราะฉะนั้นฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน
ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย” ธาราบอกเสียงเรียบไม่แสดงสีหน้าใดๆก่อนที่จะกระตุกยิ้มน้อยๆและ
เดินควงกุญแจรถในตัวเองออกไปอย่างอารมณ์ดีไม่ทันให้เจ้าคุณตั้งตัวหรือพูดแย้งอะไรอีกเลย
“มึงมันไม่เข้าใจอะไรกูสักอย่าง แล้วที่กูทำไปทั้งหมดเพื่อเหี้ยอะไร!! แมร่ง!!!! โว้ย!!!!!” เจ้าคุณ
อธิบายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ได้เลยจริงๆยิ่งนึกถึงคำพูดที่ธาราได้พูดทิ้งท้ายก่อนออกไปนั้น
ก็ยิ่งหัวเสียจนแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับคุณดีแลนท์มานานหรือยังครับ ขอโทษที่ปล่อยให้คุณต้องรอนะครับ” ธาราเอ่ยทักทาย
อีกฝ่ายอย่างสุภาพ วันนี้เขามีนัดเจรจาตกลงราคาการซื้อขายไข่มุกในฟาร์มแทนคุณนายมณียายของเขา
กับบริษัทเครื่องประดับขนาดใหญ่ที่มีหลายสาขาทั้งในประเทศและต่างประเทศที่สนใจที่จะขอรับซื้อ
ไข่มุกในฟาร์มของเขาในราคาที่สูงและจำนวนที่มากกว่าที่ไหนๆซึ่งครั้งนี้ทางนั้นก็ส่งดีแลนท์ลูกชายที่
เป็นทายาทเพียงคนเดียวของประธานบริษัทที่กำลังจะรับช่วงต่อบริหารบริษัทจากพ่อตัวเองในเร็วๆนี้
และดีแลนท์ก็เลือกคอฟฟี่ช็อปแห่งนึงในตัวจังหวัดเป็นสถานที่เจรจากันครั้งนี้ซึ่งธาราก็โอเคเพราะเขา
ขอแค่ตกลงกันได้แค่นั้นแหละจะที่ไหนเขาก็ไม่เกี่ยงหรอก
“อ่า…สวัสดีครับคุณธารา ผมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เชิญนั่งเลยครับเดี๋ยวเราสั่งอะไรเย็นๆมาดื่มให้หาย
เหนื่อยกันก่อนดีกว่าครับหลังจากนั้นเราค่อยมาเริ่มคุยงานกัน” ดีแลนท์เป็นหนุ่มลูกครึ่งที่พูดไทยได้ชัด
มาก จับมือทักทายกับธาราก่อนที่จะชักชวนให้ธารานั่งพักสั่งเครื่องดื่มให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง
เสียก่อนซึ่งโต๊ะที่เขาเลือกนั้นค่อนข้างเป็นส่วนตัวสามารถคุยงานได้และเหมาะกับคนสบายๆอย่างเขา
เป็นที่สุดเพราะเขาชอบทำงานในแบบที่ไม่เหมือนงาน
“คุณธาราเรียกผมว่าดีแลนท์ก็พอครับไม่ต้องมีคุณหรอก ผมว่าเราคงจะอายุใกล้เคียงกันและน่าจะ
เป็นเพื่อนกันได้นะครับ” ดีแลนท์เอ่ยขึ้นเมื่อทั้งคู่สั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว
“อ่อ! ถ้าอย่างนั้นคุณก็เรียกผมว่าธาราเฉยๆเหมือนกันก็พอครับ” ธาราบอกกลับไปบ้าง มีเพื่อนเพิ่มอีก
คนก็ดีเหมือนกันเพราะตั้งแต่เด็กจนโตเขาก็มีณัฐภาสเป็นแค่เพื่อนเพียงคนเดียวซึ่งตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าจะสามารถกลับไปใช้คำว่าเพื่อนเหมือนเดิมได้อีกไหม ในเมื่อสิ่งที่เขาทำมันช่างเลวร้ายและเยอะแยะ
มากมายเสียเหลือเกิน
“ดีเลยครับ! ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะครับธารามีอะไรก็คุยกับผมได้ทุกเรื่องเลยนะ” ดีแลนแสดง
ความดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบังเมื่อสามารถเป็นเพื่อนกับธาราได้
“ครับๆแต่ตอนนี้ผมว่าเรามาเริ่มคุยเรื่องงานกันก่อนดีกว่านะครับเพราะว่าถ้าวันนี้เรายังตกลงกันไม่ได้
นี่ กลับบ้านไปยายคงจะหักค่าขนมเดือนนี้ของผมแน่นอน” ธาราพูดบอกอย่างติดตลก ก่อนที่ทั้งสองคน
เริ่มจะคุยเรื่องงานกันอย่างเป็นจริงเป็นจังซึ่งแตกต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง
“ตกลงตามนี้นะครับธารา ส่วนเรื่องสินค้าล็อตแรกผมจะให้ทางฝ่ายจัดซื้อของบริษัทส่งรายละเอียดไป
ให้ทางคุณอีกที” หลังจากที่พูดคุยตกลงกันอยู่เป็นเวลานานทั้งสองคนก็ได้ข้อสรุปกันเสียที
“ครับ แล้วผมจะบอกยายให้นะครับ ยังไงผมก็ต้องขอบคุณทางคุณมากเลยนะครับดีแลนท์ที่ไว้ใจสั่ง
มุกทางฟาร์มผมในจำนวนมากและราคาที่ดีอย่างนี้” ธาราบอกขอบคุณจากใจจริงเพราะทางดีแลนท์
นั้นเสนอราคาให้กับเขาในราคาที่สูงกว่าบริษัทอื่นมากเลยจริงๆ
“ไม่เลยครับ ทั้งหมดเป็นเพราะว่ามุกของฟาร์มคุณมีคุณภาพต่างหากล่ะธารา ผมได้สินค้าคุณภาพ
และคุณก็ได้ค่าตอบแทนที่ดี งานนี้ถือว่าเราวินวินทั้งสองฝ่ายดีกว่านะครับ” ดีแลนท์บอกอย่างอารมณ์ดี
เพราะว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการทั้งคุณภาพของสินค้าและอัตราการแลกเปลี่ยนที่สมเหตุสมผล
“คุณมีธุระต่อหรอครับธารา” ดีแลนท์ถามเมื่อเห็นธารามองหน้าปัดนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองบ่อยๆ
“ก็ไม่เชิงครับ พอดีผมทิ้งหมาให้อยู่บ้านตัวเดียวไม่มีใครอยู่ด้วยก็เลยกลัวว่าจะหลุดไปกัดคนอื่น
เขาเข้านะครับ” ธาราบอกพร้อมกับนึกถึง ‘หมา’ ที่พูดถึงไปด้วย
“อ่า...ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราแยกย้ายกันเลยก็ได้ครับแล้ววันหลังเราค่อยไปนัดฉลองร่วมงานกันใหม่
ผมว่าธาราคงจะรักหมาตัวนั้นน่าดูเลยนะครับเนี่ย ถึงได้ดูเป็นห่วงขนาดนี้” ดีแลนท์เอ่ยแซวเพราะคิด
ว่าธาราพูดถึงหมาที่เป็นหมาจริงๆ
“ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แล้วเจอกันใหม่แต่คราวหน้าผมขอเป็นคนจ่ายนะครับ ถือว่าตอบแทนลูกค้า”
ธาราบอกลาเมื่อเขาทั้งคู่ออกมาจากคอฟฟี่ช็อปซึ่งตอนแรกธาราขอเป็นคนจ่ายค่าเครื่องดื่มแต่ดีแลนท์
ไม่ยอมพร้อมกับบอกว่าเลี้ยงต้อนรับเพื่อนใหม่
“เราได้เจอกันอีกในเร็วๆนี้แน่ธารา” ดีแลนท์พูดออกมาทั้งๆที่ธาราขับรถออกจากตรงนั้นไปไกลแล้ว
.
.
.
.
.
“เป็นหมาจริงๆรึไงเนี่ย” ธาราสายหน้าพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองแล้ว
เห็นเจ้าคุณนอนก่ายหมอนข้างหลับสบายอยู่บนเตียง แต่ที่ทำให้เขาต้องส่ายหน้าอย่างระอาก็คือของ
จำพวกแป้ง น้ำหอมและครีมบำรุงต่างๆที่มันเคยอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งนั้นได้มานอนระเกะระกะกระจาย
อยู่เต็มพื้นห้อง นั่นยังไม่รวมถึงเสื้อผ้าที่ใส่แล้วที่กระเด็นออกมานอนแอ้งแม้งอยู่นอกตะกร้าอีกต่างหาก
ซึ่งไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยากเลยว่าเป็นฝีมือใครถ้าไม่ใช่ไอ่หมาบ้าที่มันนอนอยู่บนเตียงเขาตอนนี้นี่ไง
“กลับมาแล้วหรอ ไปไหนมา” เจ้าคุณถามขึ้นมื่อลืมตาตื่นแล้วเห็นธารากำลังเก็บพวกของที่เขา
เผลอไประบายอารมณ์ใส่มันตอนที่หงุดหงิดให้เข้าไปอยู่ที่เดิมเหมือนที่เคยเป็น
“…..” แต่สิ่งที่ตอบกลับเจ้าคุณมามีเพียงแค่ความเงียบเพราะธาราไม่ยอมตอบและยังคงก้มหน้า
ก้มตาเก็บของเข้าที่โดยที่ไม่หันมาสนใจเจ้าคุณเลย
“เป็นห่าอะไรอีกห๊ะ!! เป็นใบ้ไปแล้วรึไง!! ถามแล้วไม่ตอบเนี่ย!!” เจ้าคุณลงจากเตียงนอนลุกเดิน
มากระชากแขนตะคอกถามธาราเสียงดัง
“แล้วจะให้ตอบอะไร” ธาราถามเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทางสีหน้าทั้งนั้น
“แล้วเมื่อกี้กูถามอะไรมึงห๊ะ!! ถามอะไร!!!” เจ้าคุณยังคงตะคอกถามธาราอย่างต่อเนื่องทั้งยัง
จับตัวธาราเขย่าจนตัวสั่นตัวคลอน
“แล้วทำไมต้องตอบ” ธาราถามพรางเบ้หน้าเพราะเจ็บต้นแขนที่เจ้าคุณบีบไว้แน่นทั้งสองข้าง
“เพราะกูเป็นห่วงไงว่ะ!!! โทรไปก็ไม่รับ!! อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปผับกับกู กูบอกยายไว้แล้ว
ว่ากูจะไปดูร้านแล้วจะเอามึงไปด้วย อย่าต้องให้กูพูดซ้ำนะเพราะกูจะทำมากกว่าอาบน้ำ มีเมียทั้งทีก็
เสือกโง่ชิบหาย แมร่งโว้ยยยยย!!!” เจ้าคุณพูดๆสั่งๆก่อนที่จะเดินตะโกนแหกปากออกจากห้องไป
อย่างหัวเสียทิ้งให้ธารายืนสับสนงบกับคำพูดของเจ้าคุณก่อนหน้านี้อยู่คนเดียว
“ห่วง? ห่วงหรอ? เมื่อกี้ไอ้หมาบ้ามันบอกว่าเป็นห่วงเราหรอ?” ธารายืนทบทวนคำพูดของเจ้าคุณ
ไปมา และอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมาเมื่อนึกถึงคำห่วงใยทื่อๆของเจ้าคุณ ก่อนที่เดินไปหยิบโทรศัพท์
ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาดูก็พบว่ามีเบอร์แปลกที่ไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้โทรเข้ามาเบอร์เดียวจำนวน
ห้าสิบสายซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นเบอร์ใคร มันก็สมควรจะให้เจ้าคุณบ้าได้ขนาดนี้หรอก เพราะหลังจาก
ที่แยกย้ายกับดีแลนท์แล้วธาราก็ตรงไปที่ออฟฟิศในฟาร์มทันทีเพื่อไปสั่งงานดูงานแทนคุณนายมณีต่อ
เลยไม่ทันได้สนใจโทรศัพท์ที่ปิดเสียงอยู่ในกระเป๋าสะพายแต่อย่างใด
.
.
.
.
.
หลังจากที่เจ้าคุณและธาราทานข้าวมื้อเย็นเป็นเพื่อนคุณนายมณีและธาราส่งคุณนายมณีขึ้นนอน
เรียบร้อยแล้วเจ้าคุณก็ลากธารามาผับด้วยเลยทันที
“พี่คุณคะ” ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนไกลเลย เพราะทันทีที่ก้าวเท้าเข้าผับปุ๊บก็มีสาวสวยในชุด
กระโปรงสั้นรัดรูปสีดำที่เน้นอวดทรวดทรงองค์เอวเอ่ยเรียกเจ้าคุณขึ้นมาเสียก่อน
“ว่าไงครับน้องชมพู่” เจ้าคุณพูดทักกลับไปอย่างอารมณ์ดี
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ชมพู่แค่คิดถึงพี่คุณก็เท่านั้นเอง เดี๋ยวนี้พี่คุณไม่ค่อยไปหาชมพูเลยนะคะ ชมพู่
คิดถึ๊งคิดถึง” หญิงสาวบอกเสียงหวานซบหน้าลงกับอกแกร่งของเจ้าคุณอย่างมีจริต
“หืม…ถ้าอย่านั้นวันนี้ชมพู่มานั่งดื่มกับพี่ดีกว่านะครับ เพราะพี่ก็คิดถึงชมพูเหมือนกัน” เจ้าคุณตอบ
พร้อมกับรวบเอวคอดของหญิงสาวเข้ามากอดทั้งๆที่อีกมือนึงนั้นก็จูงมือธาราอยู่ ก่อนที่จะพากันเดินไป
มุมส่วนตัวของเขาและณัฐภาส
“พี่คุณเอาเหมือนเดิมนะคะ แล้ว..” หญิงสาวบอกก่อนจะเว้นช่วงถามพรางมองไปที่ธารา
“อ่อ! นี่ธาราเพื่อนพี่นะ ของพี่เอาเหมือนเดิมส่วนของมันเอาน้ำอัดลมธรรมดาๆก็แล้วกัน” เจ้าคุณบอก
พรางเหล่มองธาราที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ
“เฮ้ๆ ทางนี้เว้ยไอ้ภาส น้องพัส” เจ้าคุณตะโกนเรียกเมื่อเห็นว่าณัฐภาสและพัสกรกำลังจะเดินไปทาง
ขึ้นลิฟท์หลังร้าน ก่อนหน้านี้ณัฐภาสได้โทรมาโม้กับเขาแล้วว่าง้อขอคืนดีกับพัสกรเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเขา
ก็ดีใจกับเพื่อนเป็นอย่างมากเลย
“นึกไงถึงดื่มแต่หัววันเลยห๊ะมึง” ณัฐภาสถามในขณะที่กำลังลงข้างๆกันกับพัสกร
“ไม่ได้นึกไรว่ะก็แค่อยากดื่ม มาๆดื่มๆฉลองให้มึงกับน้องพัสที่คืนดีกันเอ้าชนๆ น้องชมพู่ครับช่วย
ชงให้พี่ภาสกับเมียมันหน่อยได้ไหมครับ ฟอดดดด…” เจ้าคุณตอบปัดๆก่อนที่จะหันไปคุยกับหญิงสาว
ข้างตัวอย่างอ้อล้อไม่วายที่จะหอมแก้มหญิงสาวอีกฟอดใหญ่ นั่นทำให้ธาราจิกมือตัวเองจนแน่น
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ธาราพูดบอกก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่ได้มองใครเลย
“มันเป็นอะไรของมันว่ะ แล้วมึงอ่ะเอามันมาด้วยได้ไง” ณัฐภาสหันมาถามเจ้าคุณหลังจากที่มอง
ตามธาราเดินออกไปด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก” เจ้าคุณตอบปัดๆก่อนที่จะหันไปพูดอะไรบางอย่างกับหญิงสาวที่ชื่อชมพู่จนเธอ
เดินออกจากโต๊ะไป
.
.
.
.
“มึงมีผู้หญิงของมึงมารออยู่แล้ว แล้วจะเอากูมาด้วยทำไม” ธาราพูดออกมาขณะที่ยืนส่องกระจก
มองตัวเองอยู่ในห้องน้ำ
“มึงมันโง่!! โง่เองธารที่หลงไปกับคำพูดของมัน” ธาราวักน้ำใส่หน้าตัวเองอย่างแรงซ้ำๆ
อยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ซึ่งภาพเขาที่กระจกสะท้อนให้เห็นในตอนนี้
มีผู้ชายหน้าโง่ผิวขาวซีดๆ ตัวก็สูงเก้งก้างไม่ได้ตัวเล็กน่าทะนุถนอมอะไรเลย นิสัยก็ไม่ดี แล้วใครล่ะ
จะมารักมาสนใจที่ตัวตนของเขาจริงๆ
“ว่างายน้อง~~สนจายปายก่าพี่ป่าว~~” ธาราสะดุ้งตกใจอย่างแรงเมื่อมีต่างชาติขี้เมาตัวใหญ่ยักษ์
เข้ามากอดเขาจากข้างหลัง
“ปล่อย!! ถอยไปคุณเมาแล้ว” ธาราพยายามแกะมือปลาหมึกของต่างชาติขี้เมาออกจากตัวแต่ก็ไม่
เป็นผลเนื่องจากความต่างของขนาดตัวแม้อีกฝ่ายจะเมาก็เถอะ
“ม่ายมาว~ พี่ม่ายมาว~ น้องปายกาบพี่น้า~” คนเมาก็คือคนเมาจะให้มาพูดรู้เรื่องเหมือนคนปกติ
คงจะเป็นเรื่องอยากเพราะนอกจากจะไม่ปล่อยธาราแล้วต่างชาติขี้เมาคนนี้ยังพยายามที่จะลวนลาม
ธาราโดยใช้ทั้งปากทั้งมือต่ออีกต่างหาก
.
.
.
.
“พี่คุณๆ แย่แล้วๆ ผู้ชายที่มากับพี่อ่ะกำลังโดนฝรั่งลวนลามอยู่ในห้องน้ำ” ไม่ต้องรอฟังประโยค
ต่อไปหรือเสียงเรียกของใครอะไรอีกแล้ว เจ้าคุณรีบวิ่งไปบริเวณห้องน้ำที่ไว้สำหรับบริการลูกค้า
อย่างเร่งรีบโดยที่ไม่สนว่าจะชนหรือเหยียบเท้าของใครเลย
“ออกไปนะ!! ออกไปให้พ้น!!” ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็เห็นธาราพยามพลักดันคนต่างชาติ
ตัวใหญ่ออกจากตัวโดยมีพนักงานของร้านอีกคนคอยช่วยดึงต่างชาติคนนั้นออกจากตัวธาราอีกที
แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะคนต่างชาติคนนั้นตัวใหญ่มากเหมือนพวกนักมวยปล้ำอย่างไงอย่างงั้นแถมยัง
แรงเยอะอีกต่างหาก
“คุณ!! เจ้าคุณ!! ช่วยธารด้วย!!!” ธาราตะโกนขอความช่วยเหลือจากเจ้าคุณทันทีเมื่อเห็นว่าเป็น
เจ้าคุณที่เปิดประตูเข้ามา สภาพของธาราตอนนี้แทบดูไม่ได้เลยทีเดียวเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยจากการยื้อแย่ง
ฉุดกระชากใบหน้านวลนั้นก็เต็มไปด้วยน้ำตา เจ้าคุณหันซ้ายหันขวาหาวิธีช่วยธาราอย่างร้อนรนจน
หันไปเห็นกระถางต้นไม้ประดับที่มีความสูงประมาณอกของเขา คว้าจับตรงลำต้นได้เจ้าคุณก็ฟาด
ใส่หัวต่างชาติขี้เมาไปสุดแรงเกิดด้วยความโมโห จนแตกทั้งกระถางต้นไม้ทั้งหัวต่างชาติขี้เมาเลย
“เจ้าคุณ” ธาราเรียกเจ้าคุณด้วยเสียงเบาหวิวในขณะที่ยืนอยู่ที่เดิม เพราะตอนนี้ขาของเขานั้นก้าวไม่
ออกแล้วทั้งกลัว ทั้งตกใจ มันผสมปนเปกันไปหมด
“ไม่เป็นไรแล้วไม่เป็นไร เหี้ยนี่!!กล้าปล้ำเมียกูหรอมึง!!” เจ้าคุณเดินเข้าไปกอกปลอบธาราก่อนที่จะพา
เดินออกมาจากตรงนั้นไม่วายกระทืบซ้ำต่างชาติขี้เมาที่นอนสลบจมกองเลือดอยู่ที่พื้นอีกสี่ห้าทีอย่างเต็มแรง
“เอามันไปโรงบาลแล้วพรุ่งนี้ให้ไอ้ภาสไปเคลียร์กับมันด้วยขืนกูไปเองเดี๋ยวอดกระทืบมันไม่ได้อีก”
เจ้าคุณหันไปบอกกับพนักงานสองคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตรงนั้นก่อนที่จะจูงธาราออกจากผับโดยที่บอลา
ณัฐภาสนิดหน่อยในตอนที่เดินผ่านแต่ก็ไม่ได้บอกว่าเขาทำอะไรไว้เพราะเดี๋ยวณัฐภาสรู้แล้วเรื่องจะยาว
ปล่อยให้ไปรู้กับพนักงานในร้านนั่นแหละดีแล้ว
...
ไอ่เรื่องแต่งคู่รองเด่นกว่าคู่หลักนี่ไอ้มีี่คนนี้เก่งนักล่ะ
สรุปแล้วไม่มีคู่รองเป็นคู่หลักทั้งสองคู่เลยเน๊าะ
แต่หนูพัสกับพี่ภาสก็มีปัญหาแทบจะทุกตอนลบเลยดีมั้ยคะคู่นี้?
ใครต้องการอ่านคุณธารตอนต่อไปเร็วขึ้นก็เม้นเลยค่ะ
มี่จะลงตามความต้องการของคนอ่าน
ขอบบอกว่าแต่งไปเขินเองไปนะเออ หวานแบบทื่อๆอ่ะเคยเจอกันรึป่าวตัว
หัวข้อ: [END]>>>คุณเมียภาคบังคับ<<< (MPREG) Up.แจ้งข่าว (26/02/59) (อ่าน 252095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก