ตอนที่ 7 แสงแดดยามเช้าส่องเล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบางพอให้รู้ว่าเวลานี้กี่โมงแล้ว เสียงนกจุ๊บจิ๊บๆฟังอย่างไงก็ดูไม่น่าเบื่อเลยสักนิด อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศในห้องก็กำลังพอดิบพอดีชวนให้นอนต่ออีกสักงีบ ผมกระพิบตาปริบๆเพื่อให้สายตาได้ปรับสภาพกับแสงตะวันอ่อนๆที่แยงเข้ามาในห้อง
"เตียงนุ่มจัง นอนต่อดีกว่า"
เอ๊ะ แต่ที่หอเตียงไม่นิ่มแบบนี้ว่า แล้วก็ไม่มีแอร์ด้วย ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งหลังจากที่คิดว่าจะหลับต่ออีกสักงีบ โคมไฟบนเพดานเป็นแบบโมเดินๆ อืมสวยดี กวาดตามองไปรอบๆ อืมแต่งห้องได้โอเคอยู่เจ้าของห้องมีรสนิยมอยู่ไม่เบา
แต่เห้ย!! มันไม่ใช้ห้องผมนิ แล้วนี้ห้องใครวะ
"ตื่นแล้วหรอ"
"เย้ยยยยยยยยยย!"
ตุ๊บ!!!!"โอ๊ยยยยยยยยยยยยย เจ็บตูดดดดดด!!" เจ็บตูดครับ เจ็บมาก ห้องก็หรูทำไมพื้นแข็งงี้วะ ไม่ปูพรมหน่อยหรือไงเนี่ย ตกเตียงก้นจ้ำเบ้าแค่นี้ทำไมมันเจ็บเข้าไปในรูตูดเลยวะ
ผมค่อยๆดันตัวเองขึ้น ซี๊ดดดดดดด เจ็บอิ๋บเป๋ง ตูดกูไปโดยอะไรวะเนี่ย แล้วภาพเมื่อวานก็กลับมาประมวลผมอีกครั้ง
"อ๊ะ ขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรครับ" แล้วหลังจากนั้นก็รู้สึกร้อนวูบๆตามตัว จำได้ว่าจะเดินไปหาฟลุ๊กโต๊ะ แล้วก็มีคนมาอุ้มไปก่อน แล้วมันก็.. จูบ
อย่าบอกนะเห้ย นี่คือห้องของไอ้เหี้ยที่เดินชนตอนเข้าห้องน้ำ!!
แล้วมันก็พาผมมาทำเรื่องอย่างว่ากันที่นี้..
ไอ้เหี้ยยยย!!!!!!!"เจ็บแล้วไม่ขึ้นมาสักทีละ นั้งพื้นแข็งๆให้มันระบบกว่าเดิมทำไม" เอ๊ะ เสียงคุ้นๆนะ
"............" คือก็อยากลุกนะแต่ลุกไม่ได้เว้ย! ผมได้เงยหน้าไปมองมันครับ ไม่อยากเห็นหน้ามัน
"เร็ว ลุกขึ้นมานั้งบนเตียง" ไอ้ผู้ชายข้างหน้ามันเอามือมาสอดใต้รักแร้ผมทั้งสองข้างแล้วยกตัวผมขึ้นไปวางบนเตียง ถึงจะไม่หายเจ็บแต่ก็ดีกว่านั้งบนพื้นแข็งๆหน่องนึง
"มึงเป็นใคร ทำแบบนี้กับกูทำไม" ผมกำผ้าห่มในมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ เอ่ยปากถามมันออกไปแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน ไม่อยากมองไอ้ชั่วข้างหน้าให้เสียสายตา
"เงยหน้าขึ้นมาสิ แล้วเดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นใคร"
"............" เรื่องอะไรจะมอง ผมยังนั้งนิ่งมือกำผ้าห่มอยู่อย่างงั้นไม่ขยับตัวไปไหน
"............" มันเสือกเงียบตามผมอีก เอาวะมองหน้ามันหน่อยก็ได้
"มะ..มึง" นี้มันไอ้เสาไฟฟ้านิ มันมาที่นี้ได้ไง ไม่มีสิผมมาที่นี้ได้ไง ผมโดนไอ้ชั่วนั้นลากมานิ หรือมันเป็นพวกเดียวกันวะ ใช่แน่ๆต้องใช่แน่ๆ มันพวกเดียวกันชัวร์ป๊าป
ตุบตับตุบตับ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ!!"เลว มึงมันเลว ไอ้เหี้ย มึงร่วมมือกับไอ้ผู้ชายคนนั้นใช่ไหม ต้องใช่แน่เลย ย๊ากกก!!"
ตุบตับ ตุบๆๆๆๆๆ!!!! ไอ้เสาไฟฟ้ามันนั้งนิ่งยอมให้ผมทุบอยู่แบบนั้นสักพัก จนผมเองรู้สึกเจ็บมือ พอเงยหน้ามองมันไอ้เสาไฟฟ้าก็ยังก้มหน้าอยู่อย่างงั้น มันไม่แม้แต่จะกันมือผมที่ทุบรัวออกจากตัวและก็ไม่มีคำแก้ตัวใดๆออกจากปากของมันเช่นกัน
"ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยหรอ" เป็นผมเองที่ทนไม่ไหวในความเงียบของมัน
"ขอโทษ"
"แค่นั้นเองหรือไง ชดใช้กับที่ทำได้หรือไง"
"............."
"ไม่คิดจะพูดอะไรจริงๆใช่ไหม"
"นอนเถอะ เดี๋ยวเอายามาให้"
"ไม่ต้อง จะกลับหอ โทรหาฟลุ๊กให้ด้วย ขอบคุณ"
พูดจบผมก็หันหน้าไปอีกทาง เออ แล้วไอ้ฟลุ๊กไปไหน ไหนมันบอกว่าจะไม่ทิ้งอีกผมไง ผลสุดท้ายมันก็ทิ้งผมจนได้ เหอะ ในชีวิตนี้ผมจะเชื่อใครไม่ได้แล้วใช่ไหม ผมโดนเพื่อนที่ไว้ใจทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วยังดันเจอคนที่ผมชอบมาทำร้ายจิตใจและร่างกายแบบนี้อีก ความรู้สึกตอนนี้มันบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
"ฟลุ๊กไม่รับสาย เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอ"
"ไม่ต้อง เอาเสื้อผ้ามาของกูมาด้วย เดี๋ยวกูกลับเอง"
"อย่าดื้อสิ เดี๋ยวไปส่ง"
"ก็บอกไม่ต้องไง!"
"ขอร้องละ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เพื่ออะไร ถ้าจะทำเพื่อสมเพชละก็ ไม่ต้อง"
"............"
ไม่มีคำตอบอะไรจากปากคนตรงหน้า มีเพียงสายตาคมที่วูบไหวมอบมาให้ผม นี่ผมหวังอะไรจากมันอยู่เนี่ย มันเองก็ไม่ได้ชอบผมสักหน่อย ที่มันทำแบบนี้ไม่เพราะสมเพชก็คงสงสารผม ฮ่าๆ ตลกดี นี่ผมหวังให้มันชอบผมอยู่ใช่ไหม ตอบสิที่มันทำแบบนี้เพราะมันชอบผมอยู่
ผมนี้บ้าจัง มันเจอผมจริงๆจังๆแค่สามครั้งเองนะ แต่ละครั้งก็ไม่เคยพูดดีๆใส่กันสักครั้ง มันเองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมแอบมองมันอยู่ ผมจะหวังให้มันมาชอบได้ไง ผมนี่สำคัญตัวผิดไปจริงๆ
ชอบเค้าข้างเดียว.. มันเจ็บหัวใจจัง ไอ้เสาไฟฟ้ามันเดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงของผมมาวางไว้ที่ปลายเท้าให้ ตอนนี้บนตัวผมคงจะใส่เสื้อกับกางเกงของมันอยู่ ผมเอี้ยวตัวจะไปหยิบเสื้อกับกางแต่ก็ต้องค้างกางอากาศเพราะเพียงแค่จะกระเถิบก้นไปหยิบความเจ็บก็แล่นเข้ามา มันไม่ได้เจ็บถึงขั้นทนไม่ได้ แต่นั้งอยู่นิ่งๆจะเป็นการดีที่สุด
"ไม่ต้องเปลี่ยนคืนหรอก เสื้อผ้าฟินเดี๋ยวพี่ใส่ถุงให้ ส่วนเสื้อผ้าที่ฟินใส่ ถอดแล้วจะทิ้งก็ได้" เห้อะ ไม่ต้องแสดงถ้าที่รังเกียจขนาดนี้ก็ได้ รู้แล้วว่ามึงไม่ชอบกู ได้ ถ้าต้องการแบบนี้ กลับไปกูจะถอดเผาไฟแม่งให้หมดเลย
"..............."
"กินยาแล้วนอนก่อน ไม่ต้องห่วง ดีขึ้นเดี๋ยวพี่พากลับหอแน่" แล้วมันก็ยื่นยาอะไรมาให้ไม่รู้สองเม็ด ยอมก็กินๆเข้าไปแหละครับ จะได้จบๆ กินเสร็จก็ล้มตัวนอนตะแขงข้างไปอีกด้านที่ไม่ต้องเห็นหน้ามัน
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มันปลุกผมแหละครับ ตอนนี้รถของไอ้เสาไฟฟ้ามันมาจอดที่หน้าหอผมเป็นที่เรียบร้อย นี้มันอุ้มผมลงมาจากห้องหรอเนี่ย รังเกียจถึงขั้นไม่ยอมให้อยู่จนตื่นเลยใช่ปะ ไอ้เสาไฟฟ้าพอเห็นผมรู้สึกตัวก็เอื้อมไปหยิบถุงเสื้อผ้าข้างหลังรถมาให้
"เดินไหวไหม ให้ไปส่งที่ห้องหรือเปล่า"
"ไม่ต้อง กูไม่ได้พิการ"
พูดจบผมก็พยายามกัดฟันเดินลงมาจากรถ โดยที่ไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีก ความเจ็บที่สะโพกเบาลงไปมากจากเมื่อเช้า ผมเดินเข้าห้องมาก็เจอไอ้ฟลุ๊กในชุดเมื่อคืนนั้งอยู่บนเตียงนอน มันหันมามองผมแว๊บเดียวก่อนะจะเสมอมองไปทางอื่น พอมันทำแบบนี้ ทำให้ผมโกรธมันเพิ่มเป็นเท่าตัว ต้องเป็นกูไม่ใช่หรอที่ต้องโกรธมึงอะ มึงทิ้งกูนะไอ้เหี้ย มึงทิ้งกู ไอ้แบงค์พอเห็นผมมันก็รีบวิ่งเข้ามาหาแล้วก็หมุนๆรอบตัวผม
"เป็นเชรี่ยไรแบงค์"
"มึงเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหม"
"ทำไมมึงถามแบบนี้"
"มึงออกไปคุยด้านนอกกับกูแป๊บดิ"
"มีไร"
"ฟลุ๊กเล่าให้กูฟังว่ามึงโดนยา"
"อื้ม"
"แล้วมันก็ไม่ได้เล่าอะไรอีกเลย นั้งเป็นซากศพตั้งแต่กลับมาอย่างที่มึงเห็น"
"อื้ม"
"โอ๊ยยย มีง ช่วยตอบอะไรให้เคลียร์หน่อยได้ปะ"
"กูโดนยา ถูกไอ้ชั่วคนนึ่งลากไปหลังร้าน ตื่นมาก็พบว่าพี่รหัสไอ้ฟลุ๊กมันล่อกู ไอ้ฟลุ๊กมันทิ้งกู ฮึก ไอ้ฟลุ๊กมันทิ้งกูอีกแล้วแบงค์ ฮึก มันทิ้งกูให้อยู่กับพี่มัน ฮึก ให้พี่รหัสมันทำแบบนั้นกับกู"
ผมโถมตัวเข้ากอดไอ้แบงค์เลยครับ ร้องไห้ครั้งนี้ผมไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ครั้งนี้มันเป็นเหมือนน่ำตาที่ปริ่มไหลออกมาจากความเจ็บปวดที่ร่างกายผมรับไม่ไหวแล้ว
เจ็บที่โดนเพื่อนทิ้ง..
เจ็บที่โดนมองข้าม..
เจ็บที่โดนคนที่ผมชอบมากคนนึ่งทำแบบนี้กับผม.. และที่สำคัญ เค้าไม้ได้ชอบผม น้ำตาครั้งนี้เป็นน้ำตาที่เจ็บปวดและสมเพชตัวของผมเอง แบงค์มันไม่พูดอะไรอะไรให้ผมสบายใจขึ้นแต่มันก็ไม่ได้ทิ้งผมไปไหนเหมือนไอ้ฟลุ๊กและเสาไฟฟ้า เพียงแค่มันยืนเฉยๆ ให้ไหล่ผมได้พักพิงแค่นี้ผมเองดีใจแล้ว ขอบคุณมันยังไม่มองข้ามผมและยังเห็นผมสำคัญอยู่บ้าง
ก็ผมเป็นคนเอาแต่ใจ.. ไม่ชอบให้ใครมองข้ามผม
"ฟิน มึงเข้าไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวซื้อยาให้ เรื่องไอ้ฟลุ๊กมึงพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยคุยกับมันละกัน"
"อื้อ"
ผมถูกไอ้แบงค์ประคองเข้าไปในห้องก่อนที่มันจะลงไปซื้อข้าวให้ผม ไอ้ฟลุ๊กมันยังนั้งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ผมเองก็ยังนั้งอยู่บนเตียงจ้องหน้ามันอยู่เหมือนกัน ถามว่าผมโกรธไหม ผมโกรธมาก แต่อย่างน้อยผมก็อยากให้มันพูดอะไรบ้าง แม้จะเป็นข้อแก้ตัว ผมก็จะรับฟัง
"มึงทิ้งกู
"............."
"ไอ้เหี้ย ไหนบอกมึงจะไม่ทิ้งกูอีกไง!" ผมเดินเข้าไปตรงหน้ามันเลยครับ
"............."
"มึงรู้ไหม พี่มึงทำอะไรกับกูบ้างมึงรู้ไหมไอ้เหี้ย มึงรู้บ้างไหมพี่มึงทำอะไร มึงรู้ไหมพี่มึงทำกูเจ็บแค่ไหน!!" ให้กูอยู่ในที่ที่กูเคยอยู่ก็ดีอยู่แล้ว ให้กูแอบมองแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องให้กูมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ผมเขย่าไหลมันทั้งสองข้างอย่างแรง มันเองก็ไม่ได้ฝืนหรือขัดขืนอะไร ยอมให้ผมเขย่าอยู่อย่างนั้น
"กูรู้ ฟินกูรู้ กูเห็นแล้วทุกอย่าง แล้วมึงไม่คิดบ้างหรือไงว่ากูก็เจ็บเหมือนกัน!!!"_________________________
TBC
เอาแล้วๆๆๆๆๆๆ ฟลุ๊กเอาแล้วโว๊ยยยยย
ตอนนี้ยังปล่อยให้น้องฟินเข้าไปผิดไปก่อน ให้น้องได้เจ็บปวด
น้องฟินกับพี่ภาคย์คิดมากพอๆกันเลยเน๊าะ
อ่านตอนนี้แล้วงงไหม เราเองเขียนเองยังงงเลย
น้องคงเสียใจแหละค่ะ มีอะไรกับคนที่ตัวเองชอบแต่เค้าไม่ได้ชอบเรา
เลยตีความไปว่าที่เค้ามาดูแลทำดีด้วยเพราะเค้าสงสาร สมเพชอะไรประมาณนี้
สู่ให้เป็นเหมือนเดิมดีกว่าไม่ต้องรับรู้ไม่ต้องเจ็บปวด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
