ตอนจบแล้ว(
)
ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจูบ อยากจูบมากๆ แต่..ไม่เอาดีกว่า ก้มลงไปหอมไรผมนุ่มนั่นเบาๆ สูดกลิ่นให้เต็มปอด ฮ้าาาาาาา
สระผมครั้งล่าสุดเมื่อไหร่วะ
เริ่มเหม็นเขียว
ล้อเล่นหรอก หอมจะตายเนี่ยคนเนี้ยะ ก่อนที่กูจะฟินกับกลิ่นผมไปมากกว่านี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้ลงไปทานข้าวเย็น แถมยังบอกอีกว่าให้กูลงไปทานด้วย
นั่นไง
อย่าบอกนะว่า....
จะว่าโชคดีดีไหมที่มาครั้งแรกก็เจอทั้งพ่อและแม่เมียเลย กูขอเวลาเตรียมใจหน่อยเห้ออออออ
#
"ส สวัสดีครับ" เดินลงมายังไม่ถึงโต๊ะกินข้าวกูก็ลนยกมือขึ้นมาสวัสดีบุคคลทั้งสองก่อนเลย แม่ไอ้ปุ่นแค่ยิ้มๆแต่พ่อมันมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพยักหน้าเบาๆ
คุณพ่อ...
หน้าดุเป็นบ้า!
นี้ถ้าไม่บอกว่าเป็นพ่อลูกกูไม่เชื่อนะเนี่ย! แสดงว่าไอ้ปุ่นได้แม่มาเต็มๆ! ไอ้ปุ่นเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับแม่ส่วนกูก็อยากไปนั่งตรงมุมนู้นนนจะได้ห่างไกลผู้คนแต่เมื่อมองสายรอรอบๆ สัด รอกูเดินไปนั่งคนเดียวนี่หว่า จำใจเดินไปหย่อนก้นลงข้างๆไอ้น่ารักตรงข้ามกับพ่อตา เฮือกก นั่งตรงข้ามกันงี้ฆ่ากูเหอะ
"นี่ไงคุณ คนที่เคยเล่าให้ฟัง" แม่ไอ้ปุ่นแนะนำกูกับสามีตัวเอง กูยังงงๆเงอะๆงะๆเลยยกมือไหว้ไปอีกที โอ้ยยยย อะไรจะกดดันปานนั้นน
"ชื่ออะไรหนะเรา?"
"ผ ผิงครับ"
"แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใครหือ?"
สิ้นคำถามคนข้างๆกูถึงกับถลึงตาใส่พ่อมันส่วนกูก็อึกๆอักๆแล้วทั้งโต๊ะก็ตกอยู่ในความเงียบ
เอ่อ คือ.......
ทำไมบรรยากาศมันกลายเป็นอย่างนี้ไปได้วะ ถ้ากูตอบไปว่าไม่รู้ หรือไม่มี หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เทือกๆนี้พ่อมันจะคิดยังไง อาจจะคิดว่ากูไม่มีหัวนอนปลายเท้า เป็นเด็กมีปัญหา มันผิดที่กูหรอเรื่องแบบนี้?
"หิวๆ หิวจะตายอยู่แล้ว ป้าน้อยเสิร์ฟข้าวเลย" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ พ่อกับแม่มันก็ดูจะอือๆอ่อไปด้วยแต่มิวายหันมามองหน้ากูอยู่ดี
สาดดดดด
ทำตัวไม่ถูกกกก
กูอยากจะตะโกนดังๆอย่างบ้าคลั้ง อึดอัดโว้ยยยยย!!!
"คุณผิงแพ้อะไรรึเปล่าคะ" ป้าที่ท่าทางจะชื่อน้อยถามกูขณะกำลังตักข้าวใส่จานให้
เดี๋ยวๆๆๆ
เรียกกูว่าไงนะ
คุณผิง?
โอ้วววววววววววว
ประสบการณ์อย่างนี้กูจะไม่มีวันลืม
"ไม่มีครับ กินได้หมด555"
คือ.....จะหัวเราะทำเพื่ออ!!? ไม่เข้าใจตัวเอง กูจะบ้าตาย
"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ผิง พ่อเค้าไม่กัดหรอกถึงจะหน้าดุก็เถอะ"
"ค ครับ...เอ่อคือ...." ทุกคนบนโต๊ะเพ่งความสนใจมาที่กูว่าจะพูดอะไรต่อ ทำไมกว่าจะขยับปากแต่ละคำมันยากเย็นขนาดนี้วะ หรือกูกำลังกลัว? แล้วกลัวอะไรหละ? กูกลัวอะไรกันแน่ในเมื่อยังไม่ได้มีใครว่าหรือทำอะไรซักอย่าง
"หือ?"
"คือ...ผมอยู่กับย่าตั้งแต่เด็กเลยไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เป็นใคร..ขอโทษด้วยนะครับ.."
"อ อ๋อ ไม่เป็นไร ทางเราก็ขอโทษด้วยที่ถามแล้วอาจจะรู้สึกไม่ดี" แม่ไอ้ปุ่นยิ้มให้กู บอกไม่ถูกว่ายิ้มยังไง คงรู้สึกไม่ดีนั่นแหละ ส่วนพ่อไอ้ปุ่นก็แค่พยักหน้าแล้วตักข้าวเข้าปาก จบ
คือ.......
กูงงมาก อยู่ดีดีในบ้านไอ้ปุ่นโดยที่แม่เป็นคนพาเข้ามาแล้วก็ขึ้นไปปรับความเข้าใจบนห้อง ลงมาทานข้าวด้วยบรรยากาศอึดอัด กูอยากถามใจจะขาดว่ารู้เรื่องของเราสองคนหรอแต่ก็กลัวว่าที่จริงทั้งสองจะยังไม่รู้แล้วกูเป็นคนเปิดเผย อาจจะยังคิดว่ากูเป็นรุ่นน้องของพี่ไอ้ปุ่นอยู่ก็ได้ ไอ้ปุ่นชอบเหลือบๆมามองหน้ากู มันคงอยากถามพ่อกับแม่ตัวเองใจจะขาดว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ รึอาจจะคิดว่าไม่สงสัยเลยรึไงที่อยู่ดีดีกูก็โผล่ออกมาแบบเป็นตัวเป็นตนแถมยังเหมือนจะมีซัมติงกับลูกชายตัวเองอีก
"อิ่มแล้วหรอเรา?" พ่อมันถามขึ้นหลังจากเห็นลูกตัวเองวางช้อนส้อมลง
"เปล่า พ่อกับแม่มีอะไรพูดมาตรงๆเลยดีกว่า แบบนี้มันอึดอัด"
โอ้วววววววว
มึงกล้ามากกกกกกก
กูเลยวางช้อนส่อมลงตามแล้วมองหน้าท่านทั้งสองตรงๆ เอาวะ ไอ้ปุ่นกล้าขนาดนี้กูจะมามัวกลัวอะไรอีก
"ปุ่นรู้ว่าแม่รอให้พูดอยู่ใช่ไหมหละ" พูดจบแม่มันถึงกับหลุดยิ้มออกมาก่อนจะเก๊กหน้าขรึมดั่งเดิม ทั้งสองวางช้อนส่อมแล้วมองหน้ากลับบ้าง ตอนนี้ใจกูเต้นโคตรแรง นี่สินะตัวชี้วัดที่แท้จริง
"คบกันใช่ไหม?"
คำถามแรกช่างมีดาเมจพลังทำลายร้างรุนแรงอะไรเช่นนี้ คือไม่เกริ่นไม่ท้าวความอะไรซักอย่าง แต่ก็ดี จะได้เข้าเรื่องเร็วๆ
"ครับ" กูชิงตอบก่อน ไม่ได้ๆ อายุมากกว่าจะให้อีกฝ่ายตอบก่อนได้ยังไง แอบเห็นว่าที่พ่อตาคิ้วกระตุกเล็กน้อย ส่วนว่าที่แม่ยายแค่แสยะยิ้ม
"นานรึยัง ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ประมาณ5เดือนครับ ตั้งแต่ก่อนปิดเทอม...."
"ทำไม?"
"เอ้ะ?.."
"ทำไมถึงชอบปุ่น? ผู้ชายเนี่ยนะ?"
"อ เอ่อ..ก็ ตอนแรกคิดว่าน่ารักดีเลยจีบครับ แต่พอเริ่มคบกันก็รู้สึกว่าใช่..แล้วก็.."
"รู้รึเปล่าว่ามันผิด"
ห้ะ?
"เราเองก็ผู้ชาย ปุ่นก็ผู้ชาย ไม่อายคนอื่นหรอ"
"ถ้าเรื่องความอาย สำหรับผม ไม่ครับ แค่ผมมีความสุขแล้วปุ่นก็มีความสุขผมก็ไม่กังวลอะไรแล้ว"
"แล้วปุ่นหละ? อายไหม?" พ่อหันไปถามคำถามเดิมกับลูกชายตัวเอง เหมือนเจ้าตัวยังงงๆอยู่แต่ก็ยังคงตอบออกมา
"ก็...ไม่ได้ทำเรื่องไม่มีหรือไม่สวมควรข้างนอก ...ก็ไม่อายหรอก"
แหนะ ตอบดีนะมึง
"แล้วแม่จะรู้ได้ไงว่าผิงไม่ได้มาหลอกลูกแม่"
"...ถึงผมจะไม่มีพ่อแม่ ย่าที่เลี้ยงดูมาก็เสียไปแล้ว แต่ผมไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนครับ"
"ไม่ๆ แม่ว่าเรื่องของครอบครัวตอนนี้ไม่เกี่ยวละ มันอยู่ที่ตัวผิงเองมากกว่า รับได้ไหมนิสัยอย่างนี้ของน้อง"
"รับได้ครับ"
"ว่าไงปุ่น พี่เค้ารับได้จริงไหม?"
"อือ...ก็ยอมปุ่นตลอดนะ"
แล้วแม่ไอ้ปุ่นก็รัวคำถามชนิดที่ว่าไม่ให้กูพักหายใจ ไอ้ปุ่นก็มีตอบช่วยๆกันบ้าง กูไม่คิดหรอกว่าคำตอบที่ตอบออกไปเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแต่มันเป็นคำตอบที่จริงที่สุดต่างหาก เรื่องอย่างนี้อย่าไปโกหกผู้ใหญ่เค้าเลย แสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเราดีกว่า
"นี่คุณ ไม่คิดจะถามอะไรแฟนลูกบ้างรึไง" แม่ไอ้ปุ่นสะกิดแขนสามีตัวเองเมื่อถามคำถามกูจนหมดไส้หมดพุง คือที่ถามมาทั้งหมดนี้รู้จักกูดียิ่งกว่าที่ไอ้ปุ่นรู้จักอีก
"ก็คุณก็ถามไปหมดแล้วหนิ"
"555 นั่นสินะ เอ้อ แล้ววันนี้ผิงรีบกลับรึเปล่า?"
"กลับกี่โมงก็ได้ครับ"
"คุณ ผมขอตัวขึ้นไปเคลียร์งานบนห้องก่อนนะ เราสองคนก็....คบกันดีดีหละ" พ่อไอ้ปุ่นว่าก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป
หา??
คือยอมรับแล้ว? กูงงที่ว่าเรียกให้มานั่งกินข้าวด้วยแต่ก็ไม่ได้ถามหรือคุยอะไรที่แบบเอาซะกูเครียดงี้ ออกจะชิวๆ ส่วนมากแม่จะเป็นคนถามเรื่องของกูมากกว่าเรื่องที่คบกันเสียอีก
"โทษทีนะ พ่อเค้ารีบ เอ้อ อันที่จริง..ผิงอาจจะรู้แล้วก็ได้"
"รู้อะไรครับ?" อันที่จริงคือกูยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบ้านนี้เลยซักกะตี๊ดเดียว
"อ่าว ปุ่นไม่ได้บอกพี่เค้าหรอ!? เรื่องแบบนี้เป็นแฟนกันทำไมไม่บอกหละหือ?"
นั่นไง ไอ้ปุ่น-"-
"ผิงก็ไม่ต้องเครียดไรนะ คือพ่อเค้าไม่ใช่พ่อแท้ๆของปุ่นหนะจ่ะ"
หมายถึงคุณพ่อที่เพิ่งขอตัวเดินออกไปเมื่อกี้หนะหรอ? ว่าละทำไมหน้าไม่เหมือนไอ้ปุ่นเลย ถ้าเป็นพ่อลูกกันจริงป่านนี้ไอ้ปุ่นคงหน้าดุน่าดู
"อ๋อ.."
"ยังไงถ้ามีอะไรก็เข้ามาในบ้านเลย ไม่ต้องยืนอยู่หน้าบ้านอย่างนั้น แม่เห็นหลายรอบละ"
555อายว่ะ ยืนอยู่หน้าบ้านคนอื่นทั้งๆที่เจ้าของบ้านเค้ารู้
"แสดงว่า...รู้มานานแล้วหรอครับเรื่องผมกับปุ่น?"
"จะว่าไงดีหละ..ก็พอๆจะเดาออก ตอนแรกก็คิดมากอยู่เหมือนกัน แต่พอได้มาคุยอย่างนี้ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย"
"คุณน้าไม่ว่าอะไรหรอครับที่..เอ่อ...ที่คบกัน"
"หืม อยากให้ว่ารึไง?"
"ไม่ครับๆ55"
"นิสัยอย่างปุ่นใครเค้าจะอยากเอาไปเป็นแฟน ดูแลใครได้ไหมเนี่ย"
"แม่!"
"รึไม่จริงไอ้ตัวแสบ แม่ว่าเรามีคนคอยมาดูแลเงี้ยดีแล้ว เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้"
"ปุ่นก็ดูแลได้ อย่างสุกี้ปุ่นก็ยังดูแล"
"จ่ะๆ ดูแลก็ดูแล ยังไงแม่ก็ฝากน้องด้วยนะผิง"
"ค ครับ"
"อาจจะดื้อบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่อย่าทำอะไรรุนแรงหละ เราเป็นพี่อย่าไปทำน้องเข้าใจไหม"
"ครับ"
"แล้วอะไรที่รอได้ก็รอๆไป จะขึ้นม.6แล้วอย่าทำการเรียนน้องเสียหละ รักกันได้แต่อย่าพากันไปทำเรื่องไม่ดีรู้ไหม"
"ครับ"
"ปุ่นด้วย อย่าเอาแต่ใจให้มาก เค้าเป็นพี่เราเป็นน้อง แม่ไม่ว่านะคบกับอ่ะเพราะฉะนั้นต้องตั้งใจเรียนรู้ป่าว หน้าที่หลักเราคือเรียน"
"รู้แล้ววว"
"เอ้ เด็กคนนี้นี่ ปากดีจริง"
"ก็ปุ่นรู้แล้วอ่ะ" ไอ้ปุ่นว่าแล้วฟุบลงกับโต๊ะ ท่าจะอายแม่ตัวเอง555
"ปุ่นมานี่ มาหาแม่มะ หือออ กอดหน่อยซิ" ไอ้ปุ่นมันลุกขึ้นเดินก้มหน้าไปกอดแม่มัน กูเห็นงี้ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ดีจังไอ้คำว่าครอบครัวเนี่ย
"ร้องทำไม แม่ไม่ว่าหนูหรอก มีความสุขไหม คบกับพี่เค้ามีความสุขไหม?" แม่มันถามมือก็ลูบหัวทุยๆที่ซุกตรงบ่าไปด้วย ไอ้ปุ่นมันพยักหน้าเบาๆ
กูคบกับมึงก็มีความสุข ถึงจะมีเรื่องบ้างแต่แค่คิดว่ากูรักมันกูก็มีความสุขละ
"มีความสุขแล้วจะกลัวอะไร แม่ไม่ว่าหรอก โอ๋ ไอ้ขี้แย ไม่อายพี่เค้ารึไง"
"แม่ก็หยุดพูดซิ" พูดเสียงอู้อี้ตรงบ่าแม่มัน
"55 ผิง คบกับลูกแม่ดีดีรู้รึเปล่า"
"ครับ เอ่อ..คุณน้าคือ.."
"เรียกแม่ก็ได้"
"หะ..คือ.." ให้เรียกว่าแม่เลยหรอ คิดแล้วมันอายๆว่ะ
"ไม่เคยเรียกใช่ไหมคำว่า แม่ หนะ"
"...ครับ"
"งั้นเรียกแม่นั่นแหละดีแล้ว"
"ครับ....แม่"
"นั่นแหละ"
กูรู้สึกแบบบรรยายไม่ถูก หลังจากที่คิดว่าแม่ไอ้ปุ่นเป็นคนเนี้ยบๆเจ้าระเบียบแต่เปล่าเลย ใจดีโคตรๆ มารู้ทีหลังว่าแม่ชอบทำหน้าดุๆแบบหยั่งเชิง คนอื่นเลยดูกลัวแต่ที่จริงก็ทำไปอย่างนั้นแหละ ตอนแรกคิดว่าจะถูกด่าหรือไม่ให้คบกับอะไรประมาณนี้แต่ที่ไหนได้ ทั้งสองกลับเข้าใจแล้วไม่ได้ถามอะไรมาก เหมือนลูกพาแฟนสาวมากินข้าวด้วยธรรมดาๆอะไรอย่างนั้น กูควรจะดีใจสินะที่ผ่านมาได้ด้วยดี ต่อจากนี้ก็ขึ้นอยู่กูกับมันสองคนสินะ ที่จะประคับประครองความรักไปได้นานแต่ไหน อันที่จริงก็แอบหวั่นตามที่เฮียว่า ไอ้ปุ่นยังเด็ก ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ถ้าวันใดวันหนังมันเจอคนที่ชอบมากกว่ากูหละ ส่วนกู ค่อนข้างมั่นใจว่ารักมันจริงเพราะไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน
มันก็ขึ้นอยู่กับอนาคตหละวะ
แค่รู้ว่าปัจจุบันกูรักมันและมันก็รักกูก็พอแล้ว
"...ขอบคุณมากครับ..แม่"
"เหมือนมีลูกชายเพิ่มอีกคน55"
ขอเลื่อนขั้นจากลูกชายเป็นลูกเขยเลยได้ไหมครับ55 หลังจากนั้นแม่แพร(กูจำชื่อได้ละ)ก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง บางเรื่องกูยังไม่เคยรู้เลย ไอ้ปุ่นไม่บอกอะไรซักอย่าง ตลกตรงที่เมื่อก่อนมันมีคนที่แอบชอบ คิดดูดิหน้าอย่างไอ้ปุ่นมีคนที่แอบชอบด้วยแต่สุดท้ายก็แห้วเพราะมันเตี้ยกว่าผู้หญิงคนนั้น55555 ชอบใครไม่ชอบเสือกมาชอบนักบาสโรงเรียน แต่อันที่จริงคือกูต้องขอบใจคนนั้นใช่ป่ะที่ปฏิเสธไอ้ปุ่นไป ไม่งั้นคงไม่เจอกันอย่างนี้ อยู่ดีดีแม่ไอ้ปุ่นก็เด้งตัวลุกจากเก้าอี้ก่อนจะบอกว่าต้องรีบไปดูละคร ละครมาแล้วตอนอวสานซะด้วยกูเลยเดินขึ้นห้องตามไอ้ปุ่นมาซะเลย
"จะกลับกี่โมงเนี่ย"
"ไล่กันเลย?"
"ถามเฉยๆเหอะ ประจบแม่ซะขนาดนั้น"
"555จะมาขอลูกเค้า ต้องเอาใจหน่อย"
"ปากดี" ว่าก่อนจะนั่งแหมะลงที่เตียงกูเลยตามไปนั่งลงข้างๆ
"ดีใจ บ้านมึงรับเรื่องแบบนี้ได้" อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ผ่านเรื่องที่ยากที่สุดมาแล้วสินะ หรือจะมียากกว่านี้อีก?
" แม่ตามใจอยู่แล้ว ส่วนพ่อคงจะยังไงก็ได้"
"ถึงเค้าจะตามใจแต่ก็ห่วงมึงนะเว้ย สอนกูซะขนาดนั้น"
"อืม..รู้แล้ว"
ที่รู้ๆมาคือ พ่อจริงๆของไอ้ปุ่นทิ้งมันมาตั้งแต่เล็กแล้ว คือเมื่อก่อนบ้านมันก็ไม่ได้รวยไงโชคดีที่มาเจอพ่อคนปัจจุบัน มันบอกจำไม่ค่อยได้ รู้อีกทีก็มาอยู่บ้านหลังใหญ่ละ
"เอ่อปุ่น" เพิ่งคิดขึ้นมาได้เลยล้วงๆเอาแถวๆกระเป๋ากางเกง เอายัดไว้ไหนวะ ไอ้ปุ่นมองตามด้วยสายตางงๆแต่เมื่อกูล้วงของขึ้นมาเท่านั้นแหละนิ่งเลย
"จะเอาคืนไหม"
"......"
"ถ้าไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรคืออันที่จริงกูก็ยัดเยียดให้มึงด้วยแหละ" อันนี้ไม่โกรธนะถ้ามันไม่เอาคืน ยังไงดีอ่ะ อาจจะน้อยใจบ้างแต่ถ้ามันเอาไปแล้วไม่ดูแลรักษากูว่าเก็บไว้ที่กูดีกว่า
"...จะเอา.."
"ห้ะ?"
" จะเอา..ขอคืน" ว่าแล้วเหลือบตามองกู
"แน่ใจ?"
"..ขอโทษที่..ที่ทำหาย แต่..แต่ จะไม่หายแล้ว.." มันพูดตะกุกตะกักก้มหน้าไม่ยอมสบตากูเหมือนเก่า แค่มองหูก็รู้ละ แดงเถือกขนาดนั้น
"เห้ออ จะเชื่อได้ไงว้า" ที่จริงก็รู้แล้วแหละแต่อยากแกล้งมากกว่า ดูซิจะทำไง
"...ก็ จะไม่ทำหายจริง.."
"....."
"....."
"......" เลิกคิ้วมองมันเป็นการหยั่งเชิง คิ้วเริ่มขมวดละ กูว่าอีกไม่นานคงมีวีนแตก รึกูควรเอาให้มันดีดีไปเลยวะ อยู่ดีดีคนข้างๆก็ผุดลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ กรรม แป้วเลยกู มันคงงอนเดินหนีไปนู้นละ แต่ยังไม่ทันทำอะไรไอ้ปุ่นก็เดินมาหยุดตรงหน้าพร้อมกับยื้นของบางสิ่งมาให้
นาฬิกา?
" แลกกัน"
กูควรภูมิใจสินะที่สร้อยคอกากๆมีค่าเทีอบเท่านาฬิกาเรือนทองของมัน เกินไปเว้ยย! รับไว้ไม่ได้หรอกแมร่งท่าทางจะแพงขนาดนั้น! ไอ้ปุ่นดูหน้าเสียเล็กน้อยที่กูไม่ยอมรับของไป สำหรับมันคงเป็นเรื่องยากที่จะต้องทำอะไรแบบนี้ อันนี้จริงมันคงกำลังปรับเปลี่ยนตัวเอง เป็นทุกทีนี้คงโกรธกูไปนานละ
"เอาเป็น..ไอ้นั่นแทนได้ไหม" ชี้ไปยังปลอกข้อมือที่ห้อยไว้ตรงที่เกี่ยว ไอ้ปุ่นหันไปมองก่อนจะเดินไปหยิบมาอย่างว่าง่าย มันเป็นปลอกที่ใส่ตรงข้อมือธรรมดาเนี่ยแหละ สีดำ สรีนตัวหนังสือติดว่า I♡JAPAN แอบตรงนะเนี่ย5555
"อะ แลกกัน" ที่จริงกูก็อยากได้ของไอ้ปุ่นมาเป็นของตัวเองซักชิ้นเหมือนกันนั่นแหละ คิดซะว่ามันตั้งใจเอามาให้กูละกัน มารู้ที่หลังว่าไอ้ปลอกข้อมือเนี่ยซื้อมาจากญี่ปุ่นเป็นของแท้เหี้ยไรไม่รู้กูฟังไม่ออกแถมมันยังเอาเงินตัวเองซื้ออีก ชื่นใจตายเลย แมร่งนอนดมทั้งวัน555 เห็นไอ้ปุ่นเดินเอาสร้อยที่กูคืนให้ไปใส่ในกล่องในลิ้นชักโต๊ะ
"อ่าว ไม่ใส่อ่ะ?"
"กลัวทำหาย"
"อือ แต่อยากให้ใส่มากกว่าว่ะ" ทำมาให้ใส่นี่หว่าไม่ใช่เอามาไว้บนหิ้ง แต่ก็เข้าใจมันอ่ะนะเคยทำหล่นมาครั้งหนึ่งแล้ว คงกลัวทำหล่นหายอีก ถ้าจะไม่ใส่จริงกูจะห้ามไรได้ หายขึ้นมาคงนอยส์กันทั้งคู่
"พรุ่งนี้มาที่อู่ด้วยดิ"
"เปิดเทอมแล้วพรุ่งนี้อ่ะ" ว่าแล้วเดินมานั่งบนเตียงข้างๆเหมือนเดิมอดที่จะจับมือมันมากุมเล่นไม่ได้ เจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มองเฉยๆ
"หรอ เดี๋ยวกูก็เปิดละ ปีสุดท้ายต้องมานั่งหางานอีก" ถ้าจะให้จมปรักกับอู่ตลอดชีวิตคงไม่รอด กูคนเดียวอ่ะรอดแต่ถ้ามีใครมาด้วยอีกคนเห็นทีจะไม่รอด อยากได้ที่ดูมั่นคงหน่อย
".....จะลองถามแม่ให้.."
"ห้ะ?"
"ที่โรงงานน่าจะมีตำแหน่งว่าง.."
"เห้ยๆๆๆ รบกวนเว้ยไม่เอาๆ ห่า" รีบรนรานตอบออกไป ไอ้รู้ก็รู้ว่าโรงงานที่แม่มันเป็นเจ้าของแอบตรงกับสายที่กูเรียนนิดหนึ่งแถมเด็กวิทยลัยกูก็อยู่ที่นั่นออกจะเยอะ แต่มันแปลกๆป่ะวะที่ให้ลูกเค้ามาฝากฝั่งกูเหมือนเด็กเส้นเนี่ย แต่ก็แอบดีใจที่มันยังคิดถึงกูอยู่บ้าง
"เอ่อๆ เดี๋ยวถึงตอนนั้นก็รู้เองแหละ" เห็นหน้าไอ้ปุ่นจ๋อยลงกูเลยพูดให้บรรยากาศดีขึ้น รึเปล่า?อย่างที่บอกว่ามันคงกำลังพยายาม พยายามปรับตัวเอง เป็นเรื่องที่ยากสำหรับคนนิสัยอย่างนี้แต่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้ กูไม่รีบ ยังมีเวลาอีกเยอะ หึหึ
"โคตรคิดถึงมึงเลย" ว่าแล้วเอามือนุ่มๆนั้นมาหอมเอาจมูกถูไปมา อยากสัมผัส อยากแตะเนื้อต้องตัว อยากจูบ แต่...ทำไม่ได้ ไม่อยากให้มันรู้สึกไม่ดี กลัวมันกลัวกู แต่ก็...อยากทำ..
"มึงหละ คิดถึงกูบ้างไหม" ตอนนี้คงได้แต่สูดดมมือได้เท่านั้นแหละ แค่นี้มันคงไม่ว่าอะไร เพราะถ้าว่าจริงไม่ปล่อยให้ทำจนถึงป่านนี้หรอก
"ทำไมชอบถามอะไรแบบนี้วะ.." ไอ้ปุ่นมันเบะปากพูดขมุบขมิบ เห้ย ได้ยินนะเว้ย ก็กูอยากรู้อ่ะว่ารู้สึกเหมือนกันรึเปล่า แต่ไงก็ช่างเหอะ ไม่พูดก็ไม่เป็นไร รู้สึกถึงแรกบีบตรงมือแน่นถึงก่อนที่ไอ้ปุ่นจะทิ้งน้ำหนักหัวลงตรงไหล่กู
เหี้ย
มันซบไหล่กูว่ะ!
"..ไม่คิดถึงแล้วจะอยากอยู่ด้วยกันนานๆหรอ"
ไม่คิดว่าคำพูดเบาๆแบบนั้นจะทำให้กูยิ้มกว้างได้ขนาดนี้ ถึงตอนแรกจะผ่านเรื่องราวร้ายๆหรือไม่เข้าใจกันอะไรมาแต่สิ่งพวกนั้นไม่ได้ทำให้กูรักมันน้อยลงเลยกลับมากขึ้นทุกวันๆจนคิดว่าไม่มีจุดสิ้นสุด โอเค ซักวันมันอาจจะอิ่มตัวแต่กูคิดว่ามันคงไม่มีวันลดลง ต่อจากนี้ก็คงมีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อยตามภาษาคนเป็นแฟนกันนั่นแหละแต่กูเชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้ วันก่อนหน้านั้นทำให้มีวันนี้เพราะฉนั้นวันต่อๆไปก็จะทำให้มีวันต่อๆไป(เข้าใจไหม กูหมายถึงจะมีกูกับไอ้ปุ่นต่อไปเรื่อยๆ) ถามว่ากลัวไหมถ้าปุ่นเจอคนที่ใช่กว่า คือกูก็ไม่ได้มีความมั่นใจขนาดที่ว่าจะสามารถรั้งมันไว้ได้นะ เอาเป็นว่าจะเชื่อไรและปล่อยให้อนาคตเป็นตัวตัดสิน ไม่ได้ยอมแพ้เว้ย กูจะพยายามในหลายๆอย่างละกัน ทั้งเรื่องกูและมัน
ปุ่น:
คิดไม่ถึงว่าพี่ผิงจะมาหาถึงบ้าน รู้สึกตกใจแต่ก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าในใจนั้นกำลังดีใจอยู่ เวลาที่ห่างกันหลายๆวันทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไรเรื่องของพี่ผิงก็วนไปมาในหัวเต็มไปหมด ทุกทีไม่เป็นอย่างนี้อาจเพราะเจอหน้ากันทุกวัน ถ้าวันไหนไม่เจอก็ได้คุยโทรศัพท์กัน แต่นี่ไม่ได้ติดต่อหรือเห็นหน้ากันเลย....ทำให้รู้สึกแปลกๆเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ถามว่าโกรธไหมที่พี่ผิงทำเรื่องแบบนั้น ตอนแรกออกแนวผิดหวังมากกว่า ผิดหวังในตัวพี่ผิงมาก แต่พอสิ้นสุดการกระทำแล้วไม่รู้ทำไมน้ำตาถึงไหล มันไม่ใช่เพราะความรู้สึกผิดหวัง มันหลายๆอย่างปนกันหมด หนึ่งในนั้นคือกลัว กลัวว่าจะเป็นอย่างที่พี่หนึ่งเคยเล่าเมื่อครั้วแรกๆที่เริ่มคบกันว่า'พี่ผิงฟันสาวแล้วทิ้งบ่อยๆ' ทำไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงพวกนั้นด้วยก็ไม่รู้...อดที่จะไม่มั่นใจในตัวเองไม่ได้
แต่วันนี้ก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่ ด้วยการกระทำหลายๆอย่างของพี่ผิงทำให้รู้สึกดี เหมือนผมสำคัญกับพี่มันมากๆ เหมือนตัวเองเพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้ โชคดีที่ยังไม่สายไป จากนี้จะพยายามในหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องของตัวเองและพี่ผิง คิดว่าคงไม่มีใครทนและรับนิสัยผมได้มากกว่าคนข้างๆคนนี้แล้วแหละ เพราะฉนั้น...
เรื่องจะมีคนอื่นเข้ามาแทรกหยุดคิดไปได้เลย..///
ฮึ่ยยยยยย
-----------------------
เหมือนถูกตัดจบ555
แง้ ก็ไม่มีเวลาแต่งเลยอ่ะ
อาจจะจบ? เอาเป็นว่าจบแล้วละกันเนอะ555555 เพราะคงไม่ได้เข้ามาอัพแล้ว ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเม้นค่ะ (รู้สึกดีจริงๆที่มีคนมาทวง ของคุณมากค่าา)
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ เพราะต่อจากนี้ไปก็คงยุ่งๆอ่ะคะ เตรียมตัวสอบเข้าอีก รู้สึกว่าต้องเริ่มจริงจังได้แล้ว แต่ไม่อยากค้างๆคาๆเรื่องนี้ไว้ ขอบคุณที่ติดตามมากจริงๆนะคะ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
