ตอนที่ 27 เล็กสั้นขยันซอยเฟร๊ยย 
ผมขับรถไปส่งไอ้เมลล์ที่คอนโดมัน...ผมก็ขับตรงไปที่ห้างใหญ่แถวนั้น ที่นัดเพื่อนไว้...คำพูดที่มันพูดเมื่อคืน ยังดังให้ได้ยิน...ผมไม่เคยสังเกตมาก่อน...เพราะคิดว่ามันเป็นน้องคนหนึ่ง ...แม้หลายครั้งจะรู้สึก แต่ผมก็แกล้งมองข้ามมันไป...จนเมื่อคืนที่ได้ยิน...ผมได้แต่ตกใจ...แต่คนบอก ก็หลับไอย่างรวดเร็ว...
ผมไม่แน่ใจตัวเองนักว่ารู้สึกยังไงกับ สิ่งที่มันได้บอกผมมา....อาจจะเป็นแค่ความเมา...หรืออะไรก็แล้วแต่...ผมบอก ตรงๆ ว่าทำตัวไม่ถูก...สิ่งที่คิดก็มีเพียง...ผมคงต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง.... แต่เมื่อเช้า ภาพไอ้เมลล์ ที่ยังคงเป็นเด็กน้อยที่ผมเอ็นดู ตาใส ที่บอกว่ามันไม่ได้โกหก ที่ผมถามว่าจำได้รึเปล่า...มันทำให้ผมตัดสินใจที่จะไม่ถาม...เมื่อมัน...จำ ไม่ได้ ผมก็จะไม่รื้อฟื้นมันขึ้นมา...แต่ตัดสินใจที่จะ ห่างมันออกไป....ผมไม่อยากทำร้ายใคร...ไม่อยากให้ความหวังทั้งๆ ที่ไม่ได้คิดอะไร เกินกว่าความเป็นน้อง...เมลล์ มันใส..และซื่อ เกินกว่าที่ผมจะทำร้ายมันลง...และคนอย่างผม...ผมก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่า...จะ รัก และทำให้มันมีความสุขได้....เมลล์มันควรจะได้เจอคนที่ดีกว่าผม...ผมจึงบอก มันไปว่าผมจะออกไปหา แฟน...แฟนที่ไม่มีตัวตน....หน้าใสนั่นเสียไปทันทีที่ผมพูดคำนั้น...ผมเพิ่ง รู้ว่าไอ้เมลล์ มันดูง่าย...คิดหรือรู้สึกยังไง มันจะออกมาทางสีหน้าทั้งหมด...และตอนนี้...ผมเห็นว่ามันกำลังเสียใจ... เสียใจตอนนี้ยังดีกว่าทนอยู่กับผมแล้วเจ็บไปอีกนาน...เจ็บซะตอนนี้คงดีกว่า นะเมลล์...
ผมจอดรถแล้วเดินเข้าไปด้านใน ตรงไปยังที่นัดพบ...ก็เห็นคนที่นัดมา นั่งคุยโทรศัพท์...-*- นี่มึงจะห่างจากการเมาท์สัก 5 นาที 10 นาทีช่วงรอกรูแค่นี้ไม่ได้เลยนะมึง...พอหันมาเห็นผม มันก็โบกไม้โบกมือ
" เออๆ แปบนะ....อิมาร์ช กรูอยู่นี่...อิเลวแต่งซะหล่อกลบกรูเลยนะ แมร่ง หลุดมาจาก แอลล แฟชั่นวีคหรอมึง แค่แดกข้าวกะกรูแค่เนี๊ยะ แต่งซะกรูนึกว่ามาขอกรูแต่งงาน กร๊ากกกก..." -*- มึงไม่กัดกรูสักวัน นี่มึงตายไม๊เนี่ย
"เจอหน้าก็กัดกรูเลยนะเมิง เอากระดูกม่ะ สัด!" มันหัวเราะ แล้วหันไปลาปลายสาย
"เออๆ เจ้ไปก่อนนะ อย่าลืมไปศึกษานะลูก เดี๋ยวเจ้ไปทำภารกิจก่อน" ผมได้แต่สงสัย จนกระทั่งวางสาย
"ทำภารกิจอะไรวะ"
"ภารกิจเอ้ออออ ก็ภารกิจเป็นศิราณีให้มึงไงสาดด อย่าบอกว่านัดกรูมานี่ แค่คิดถึงกรู กรูไม่เชื่อออออออออออออออออ"
"โห..เกลียดว่ะ คนรู้ทัน"
" งี้แหละมึง....คนมักจะฉลาดก่าหมาอยู่ละ ไม่งั้นจะฝึกหมาได้ไง ถูกม่ะ เอ้าหนายยย ขอมือหน่อย" มันแบมือเอามาวางหน้าผม ผมเลยแปะมือลงไป เอากะมันซะหน่อย
"แฮ่ๆๆๆๆ สาดดดดดดด กรูก็บ้าจี้เล่นกะมึงเนอะ"
"กร๊ากกกกกกกกกกกกก ไปแดกอะไร เลี้ยงกรูด้วย โทษฐานที่มึงนัดกรูมา"
"อิงก!ให้กรูปรึกษาก่อนค่อยแดกไม่ได้รึไง"
"อร๊ายยยย ไม่ได้ค่ะ กองทัพต้องเดินด้วยท้องย่ะ ไม่มีของกินลงท้อง สมองกรูไม่ทำงานว่ะ กร๊ากกกก"
"แม่งงกสัด! เออ จะกินอะไร"
"อารายก็ได้ที่มึงเลี้ยง กรูกินหมดอ่ะ"
"อิสิ้นคิด"
"โหยยยย อิเลว ด่ากรู งั้นกรูแดกZEN ให้ว่องเลยมึง กรูว่าจะไม่ถล่มมึงแระ ปากดี พากรูไปแดรกเลย นาวววววว"
"เลววว"
สุด ท้ายผมก็มานั่งกินอาหารญี่ปุ่นกับมันอยู่ดี...พอได้อาหารลงท้องก็รู้สึกว่า เธอจะอารมณ์ดี ดี๊ ดี ระหว่างที่นั่งกินของหวานคุณเธอก็หันมาถามผม
"ว่าไงมึง...เป็นไร"
"กู....."
"อารายของมึง...มีไรก็พูดเห้อ..."
"มีเด็กที่ทำงาน มันมาชอบกรูว่ะ"
"ห่ะ...แค่ก...แค่ก ..ห๊า อะไรนะ"
"มึงแดกช้าๆ ก็ได้ เดี๋ยวก็สำลักตายห่า" -*- มันเป็นผู้หญิงแน่รึเปล่า? ผมยังคงสงสัย
"กูไม่ได้แดกเร็วไป กรูตกใจตะหาก สาดดดด มึงรู้ได้ไง"
" เมื่อวานกรูไปกินเหล้ากับมัน...แล้วมันเมา กรูเลยเอามันมานอนที่ห้องกรู แล้ว...มันก็หลุดปากบอกกรูมา" เพื่อนผมมันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แบบคนใช้ความคิด -*- กรูเล่ามันเข้าใจยากขนาดนั้นเลยหรอ?
"แล้ว...มึงตอบว่าไง"
"ก็ไม่ได้ตอบว่าไง....มันหลับไปก่อน...ตื่นมามันก็จำไม่ได้"
"หรอ....." มันทำคิ้วยุ่งอีกรอบ อะไรของมึง?
"หรออะไร"
"ไม่ๆๆ ไม่มีไร...แล้ว มึงจะเอาไง" ผมถอนหายใจ
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน..กูยังสับสนอยู่"
"น้องมันก็ไม่รู้ใช่ม่ะ ว่ามึงรู้แล้วว่ามันชอบ"
"ก็คงงั้น"
"แล้ว....มึงชอบมันไม๊?"
"กูหรอ.....ไม่รู้ดิ"
"แหงะ..ทำไมไม่รู้อ่ะ"
"....กูก็ไม่รู้เหมือนกัน...กูเอ็นดูมันเหมือนน้องนะ...."
"แล้ว...มึงจะทำยังไงต่อไป"
"กูว่ากูกะจะห่างๆ น้องเค้าน่ะ...ให้น้องเค้าได้ตัดใจ" เพื่อนผมมันถอนหายใจ
"มึงคิดว่าสิ่งที่มึงทำน่ะดีแล้วหรอ"
"กูว่าดีที่สุดแล้ว...ดีกว่าทิ้งไว้นานกว่านี้ จนน้องมันถลำลึก"
"แล้วมึงรู้ได้ไงว่าน้องมันไม่ถลำลึก....มึงคิดหรอ ว่าทำแบบนี้แล้วมันจะดีใจ"
"มันอาจจะเสียใจตอนนี้...แต่ไม่นานก็หายเชื่อกูสิ"
"มาร์ช...มึงจ้องตากู อย่าหลบด้วย...แล้วตอบกูตรงๆ....เรื่องของมึงที่ผ่านมา มึงเจ็บม่ะ" ผมยังไม่เข้าใจสิ่งที่มันจะบอก แต่ก็ตอบไป
"...ก็เจ็บ.."
"แล้วมึงลืมได้ม่ะ"
"มัน...ก็....อืมม"
" แล้วมึงคิดหรอว่าน้องเค้าจะลืมได้...มึงรู้หรอว่าน้องเค้าคิดกับมึงแค่ไหน ...มึงรู้รึเปล่าว่าเค้าจริงจังกับมึงไม๊? มึงยังไม่ได้ลองสักอย่าง มึงจะแน่ใจว่าสิ่งมึงทำอ่ะถูก...มาร์ช มึงปิดตัวเองมานานเกินไปแล้วนะเว่ย...ให้โอกาสตัวเองบ้างอิมาร์ช...มึงจะจม กับวันวานไปถึงไหน...ชีวิตมึงมันต้องเดินไปข้างหน้า...มึงจะหยุดแค่นี้ไม่ ได้หรอก...รู้ป่ะ มึงมัวแต่คิดนู่นคิดนี่...จนมันทำให้มึงกำลังจะทำลายโอกาสของตัวมึงเอง"
"มึง กูอ่ะ ไม่เหมาะกับน้องมันหรอก มึงรู้ไม๊...น้องมันใสไป ซื่อไป...จนกูไม่อยากให้มันมาจมกับกรู"
"ค่ะ อิเพื่อน มันไม่จมกับมึง...แต่ไปจมกับความผิดหวัง เจริญดีนะคะ!"
"มึงไม่เข้าใจหรอก"
"ค่ะ กรูไม่เข้าใจหรอกว่ามึงคิดอะไร...แต่กูถามคำเดียว...มึงชอบน้องมันรึเปล่า"
"..กู...."
" ไม่ต้องตอบกรูก็ได้....แต่เอาไปคิดเอง...มึงชอบน้องเค้ารึเปล่า...และมึง อยู่ได้รึเปล่าถ้าไม่มีน้องเค้า...มาร์ช...มึงอย่าคิดเองเออเองโดยไม่ถาม หัวใจตัวเอง....เรื่องแบบนี้ ไม่ต้องเสือกใช้สมองเยอะ...ใช้หัวใจก็พอ"
"กู...ไม่รู้ว่ะ"
"เฮ้อ~~ กูล่ะสงสารน้องเค้า รักใครไม่รัก เสือกมารักมึง..กูละหน่าย!" -*-
"มึงว่ากูควรทำไงต่อไปดีวะ"
" เฮอะ! ไม่ต้องเสือกถามกรู...ถ้ากรูบอกให้มึงลองคบน้องเค้าไปก่อนมึงจะทำไม๊ล่ะ... ก็ไม่...อย่ามาถามกรูทั้งๆ ที่มึงมีคำตอบในใจอยู่แล้ว ...กูรู้ว่ามึงจะทำอะไรมาร์ช...กูบอกคำเดียว..มึงกำลังทำร้ายตัวเอง จำคำกรูไว้เลย สาดดดดด"
"มึงจะใส่อารมณ์อะไรเยอะแยะวะ...กูแค่ปรึกษา"
"ไม่รู้ กรูฟังแล้วของขึ้น...มึงน้า มึงอ่ะ กรูไม่รู้จะพูดยังไงเลย...เว้ยยยย กรูเซ็ง!"
"อะไรของมึง"
" เออ ช่างแมมร่งเหอะ....เอาล่ะ กรูจะไม่ห้ามนะที่มึงกำลังจะทำ แต่กรูขอบอก...มึงอ่ะใจร้ายสัดๆ แล้วสุดท้าย คนที่เสียใจอ่ะคือมึง...ตำคำกรูไว้เลย...แมร่ง อารมณ์เสีย สั่งไอติมให้กรูอีกถ้วยดิ" -*- ผมคิดถูกคิดผิดที่มาปรึกษามันครับเนี่ย?
หลัง จากไปส่งไอ้เพื่อนตัวดี พร้อมกับฟังคำเทศน์ของมันเป็นกระบุง ผมก็ได้ฤกษ์กลับบ้าน ผมได้แต่ทบทวนยสิ่งที่มันพูดไปมา.....ผมชอบไอ้เมลล์รึเปล่า?....ผมตอบไม่ได้ ...แค่รู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ๆ ...แล้ววันหนึ่ที่ไม่มีมันอยู่ข้างๆ...ผมก็คงไม่เหงา....ใช่...ผมก็แค่กลับ มาอยู่เหมือนเดิม...อาจจะเหงา...แต่ผมก็อยู่ได้มาตั้งนานแล้ว...ไม่ใช่หรอ?
TBC....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
