ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ชื่อเรื่อง ในวันที่ฟ้าสีหม่น
ประเภท เรื่องสั้น
by nanohuman
คำแนะนำ ฟังเพลง 'ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ' potato ไปด้วยจะได้ฟิลมากๆ(เราเอาลงไม่เป็น ฮ่าๆ)
พูดคุย ความจริงเรื่องนี้กะแต่งเป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ แต่ว่า.....สุดท้ายก็มมีตอนล่างๆผุดตามออกมาจนได้ เอาเป็นว่าแล้วแต่จะเลือกอ่านค่ะ
ในวันที่ฟ้าสีหม่น
'เราจะรักกันตราบสิ้นลมหายใจ'
'เราจะไม่มีวันพรากจากกัน'
'เราจะมีกันและกันนิจนิรันดร'
ยังจำได้ไหมใครเคยพูดเอาไว้แบบนี้ แล้วใยวันนี้ถึงได้มาบอกลากัน
'เราเลิกกันเถอะ'
ถ้อยคำสามคำสั้นๆแต่มันกลับบีบคั้นหัวใจของผมเป็นอย่างมาก ราวกับมีใครเอาโซ่ตรวนมาผูกไว้แล้วค่อยๆดึงมันจนตึง แขนขาหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาซะดื้อๆ รู้สึกเหมือนจะลืมหายใจ เหมือนมีก้อนอะไรไม่รู้มาจุกอยู่ตรงลำคอทำให้พูดไม่ออกหาเสียงของตัวเองแทบไม่เจอ
ถ้าหากเลือกได้ ผมก็อยากจะเลือกให้มันอยู่เคียงข้างกันต่อไป
เสียงหยดน้ำตกกระทบลงบนหลังคากระเบื้องดังปอกแปกๆ ภายในห้องเรียนดูเงียบเหงาและหม่นหมอง อาจารย์ยังคงดำเนินการสอนต่อไปแม้ว่าสมาธิของนักเรียนจะหายไปพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง
ผีเสื้อปีกสีเหลืองสดใสบินมาเกาะบนขอบหน้าต่างไม้เก่าๆข้างๆที่ผมนั่งอยู่ ผมมองมันอยู่อย่างนั้นทั้งๆที่ใจในอยากจะมองคนที่นั่งเคียงข้างมากกว่า แต่ว่า.....ผมก็ไม่พร้อมที่จะเจอกับสายตาเย็นชาที่ส่งผ่านมาให้กัน
ไม่มีคำพูดระหว่างผมกับคนๆนั้น เขาขีดเขียนตัวหนังสือลงบนสมุดที่พึ่งจะขึ้นหน้าไปไม่กี่หน้า ที่ต้องเปลี่ยนสมุดเพราะสมุดเล่มเก่านั้นมันมีตัวหนังสือของผมอยู่เต็มไปหมดสินะ
"อย่าทำอย่างนี้เลย ไอ้พี แม้เราจะเลิกกันแล้ว มึงจะเลิกเป็นเพื่อนกับกูเลยเหรอ" ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากหยักลึกได้รูป มันเอาแต่นิ่งเงียบ สายตาเหม่อมองไปยังกระดานดำที่เปื้อนไปด้วยสีชอร์ก
ผมฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจมันกำลังร่ำไห้ แม้แต่เพื่อนมันก็ไม่อยากจะหลงเหลือให้ผมเลย ความจริงก็อยากจะหนีไปให้ไกล แต่ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้ คนที่เคยรักกันมาเมื่อวันวาน พอวันนี้กลับเฉยชาและหมางเมิน ลืมสิ้นแล้วคำสัญญาที่เคยมีให้กัน ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหนถึงต้องมาพบกับจุดจบของเราสอง
"เรากลับมาเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ" ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องพูดแบบนั้นออกไป รู้เพียงแค่ว่ามันอยู่ในห้วงของความคิดเสมอที่เห็นหน้ามัน อยากจะกลับไปเหมือนเดิม อยากจะดูแล อยากจะเดินจับมือ อยากยืนเคียงข้างมันไปตลอดชีวิต
"กูขอโทษ" มันพูดสั้นๆแต่สายตานั้นยังคงเหม่อมองเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ผมเบือนหน้าออกนอกหน้าต่างอีกครั้ง ผีเสื้อตัวน้อยยังคงไม่ไปไหน
ถ้าผมเกิดมาเป็นผีเสื้อก็คงดี จะได้โบยบินออกไปยังโลกกว้างอย่างอิสระ ไม่ต้องแคร์หรือสนใจใคร ไม่ต้องแคร์สายตาคนรอบข้าง ไม่ต้องกลัวว่าวันพรุ่งนี้จะมีใครมาทำร้ายทำลายหัวใจ
"กูอยากเกิดเป็นผีเสื้อว่ะ"
".............."
"ถ้าเราเกิดมาเป็นผีเสื้อก็ดีเนอะ จะได้เคียงคู่กันอย่างไม่ต้องสนสายตาใคร" ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดานสีเขียวอ่อนเพื่อสะกัดกั้นหยดน้ำสีใสที่ทำท่าจะไหลออกมาจากดวงตา
'ไอ้พี ถ้าชาติหน้ามีจริง มึงอยากเกิดมาเป็นอะไร'
'กูอยากเกิดมาเป็นฟองคลื่น'
'ทำไมล่ะ'
'ก็ถ้ามึงเป็นทะเล กูก็จะเป็นฟองคลื่นอยู่คู่กับมึงตลอดไปไงไอ้ซี........แล้วมึงล่ะ'
ตอนนั้นผมตอบมันไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมให้คำตอบได้แล้ว ผมอยากจะเกิดเป็นอะไรก็แล้วแต่ที่มีอิสระ เกิดเป็นอะไรก็ได้ที่สามารถรักคนๆนึงได้โดยที่ไม่มีใครมาขัดขวาง หรือมากำหนดกฏเกณความรักของผม
คนเคยรักกันแม้เลิกกันไปแล้วกลายเป็นคนอื่น แต่ก็ยังรัก มันยากนะที่จะตัดมันออกจากหัวใจ ผมรู้ว่ามันเองก็เจ็บไม่ต่างจากผม ในเมื่อเราสองคนก็เจ็บไม่ต่างกัน แล้วทำไมยังเลือกที่จะทำแบบนี้ก็ไม่รู้
ความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะเราทั้งสอง หรือเพราะคนอื่นกัน
วันเวลาที่แสนสวยงามของเราสองคน กูจะเก็บมันไว้ในความทรงจำตลอดไปนะ
ผมเคยคิดว่าผมเข้าใจในความรักที่สุด แต่แท้ที่จริงแล้วผมไม่เคยจะเข้าใจมันเลย รักที่ทุกคนรู้จักและคิดว่ามันเป็นอย่างที่พวกเค้าเข้าใจ รักที่ยิ่งใหญ่ แต่ทำไมความรักของของผมกับไอ้พีมันไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่าความจริง ทำไมรักของเรามันไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่ากฏเกณของสังคม ทำไมสุดท้ายความรักที่เรามีให้กัน กลับย้อนมาทำลายหัวใจของเราเอง
"ซี "
มืออุ่นๆของไอ้พีเอื้อมมากุมมือผมจากใต้โต๊ะ มือของมันยังคงอุ่นเสมอ แต่ว่าทำไมมันไม่อุ่นไปถึงหัวใจของผมที่เย็นเหยียบกัน เราไม่ได้หันมาสบตากัน ต่างก็เบือนหน้าหนีไปคนละฟากฝั่ง
"กูขอโทษ"
ผีเสื้อสีเหลืองสดโบยบินจากไปแล้ว มันได้หอบเอาความรักของผมไปด้วย เส้นทางที่มันบินไปไม่มีใครรู้ว่ามันจะสิ้นสุดตรงไหน และไม่รู้ว่ามันจะกลับมาหาผมอีกครั้งรึเปล่า
ความรักของเราได้บินไปอย่างอิสระแล้วนะไอ้พี ผีเสื้อตัวนั้นจะนำพาความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันไปยังสถานที่ๆเราเคยฝันกันไว้ ไปยังปลายทางแห่งความสุข ไปยังสถานที่ๆเราจะรักกันได้แม้วันที่โลกแตกดับ เราจะรักกันแม้วันพรุ่งนี้เราจะกลายเป็นเพียงเด็กผู้ชายสองคนที่ต้องวิ่งตามกระแสสังคม เราจะรักกัน ณ ที่ๆ ไม่มีใครมาขัดขวางเส้นทางความสุขของเราได้อีก
"ขอบคุณนะ"
ขอบคุณที่ทำให้รู้จักกับความรักที่ทำให้หัวใจเปียกปอน
ขอบคุณวันเวลาและความทรงจำดีๆ
ขอบคุณที่เกิดมาบนโลกใบนี้
ขอบคุณ จากใจดวงนี้
****
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย