ขอบคุณนึกว่าจะหายากอีกแล้ว
ส่วนอีกสองเรื่องขอเวลาเรียบเรียงก่อนนะจ๊ะ
พรุ่งนี้ต้องบินแต่เช้า กลับมาคงวันอาทิตย์เย็น ค่ำ อีกตามเคย
จะพยายามแต่งต่ออีกสองเรื่อง ไว้เจอกันนะคะ
ส่วนวันนี้ ไล่แจก+1 ค่ะ แถมขอคอมเม้นท์จากทุกคนเหมือนเดิม
เพราะจะได้รู้ว่าชอบเรื่องนี้กันบ้างไหม
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ
8
Krystof part :
ฉันถูกปลุกขึ้นกลางดึกด้วยน้ำมือภูติจิ๋วตัวสีฟ้าที่กรูกันเข้ามายกร่างฉันขึ้นจากที่นอน
"อะไรของพวกเจ้าเนี่ย" ฉันบ่นอย่างหัวเสียด้วยถูกรบกวนทั้งที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปได้ไม่นาน
"ท่านคริสตอฟ" "ท่านโจเซฟ" "ท่านยุน" "เจ้าชายฟิลิปส์" "แวร์วูฟ"
เสียงกระจุ๋งกระจิ๋งดังระเบ็งเซ็งแซ่จนฟังไม่ได้ศัพท์
"ขอตนเดียวได้มั๊ย!" ฉันตวาดออกไปเพื่อให้พวกบลูแฟรี่สงบสติลงเสียบ้าง
"โวยวายอะไรหนะคริสตอฟ"
คนข้างกายของฉันเอ่ยถามก่อนยันกายขึ้นนั่งมองเหล่าแฟรี่อย่างสงสัย
"ไหน... ใครก็ได้... เล่ามาสิ"
ในระหว่างที่รอแฟรี่คัดเลือกตัวแทนกันอยู่ ฉันจับสัมผัสพลังเวทย์ของท่านพี่ได้
"ท่านพี่! เกิดอะไรขึ้นกับท่านโจเซฟ ตอนนี้ท่านพี่ของเราอยู่ที่ไหน"
ฉันทักถามอย่างร้อนใจก่อนจะก้าวตามกลุ่มแฟรี่ไปที่ระเบียง
ท่านพี่กำลังนำท่านยุนร่อนลงสู่อุทยานขาว
จากนั้นทั้งคู่ก็พากันวิ่งราวกับต้องการหนีอะไรสักอย่าง
ฉันมองตามสายตาท่านยุนที่เหลียวมองกลับขึ้นมาทางระเบียง ก่อนที่แวร์วูฟสีเงินตัวใหญ่
จะกระโจนลงสู่อุทยานเบื้องล่าง
"ให้ตายสิ!" ฉันสบถก่อนก้าวกลับมาหาหญิงสาวที่ยังนั่งวางสีหน้างงงันอยู่บนเตียง
"วิคตอเรีย... กลับไปบอกพี่ชายของเธอให้รวมพลอัศวินที่อุทยานขาว"
"เกิดเรื่องอะไรกันแน่คริสตอฟ" เธอซักถามสาเหตุจากฉัน
"ฟิลิปส์กำลังคุ้มคลั่ง ตอนนี้เขากลายร่างเป็นแวร์วูฟและไล่ล่าท่านพี่ของฉัน"
ฉันบอกพลางสวมอาภรณ์กับเกราะป้องกันแล้วโน้มหน้าลงจุมพิตบนริมฝีปากอิ่มนั้น
"เร็วเถิดที่รัก ขืนชักช้าจะไม่ทันการณ์"
ฉันบอกก่อนฉวยอาวุธคู่กายแล้วพาตัวเองกระโจนออกไปทางระเบียง
ฉันวิ่งตัดลานน้ำพุไปยังโรงเก็บภูติประจำตัวแล้วร่ายเวทย์ปลดสลักประตูให้
ก่อนขนานนามของมัน
"แอมเบอร์!" สิ้นคำเจ้าสิงโตขาวเพื่อนตายของฉันก็ทะยานออกจากเรือนพัก
"แวร์วูฟ!" ฉันออกคำสั่งเพียงสั้น ๆ แอมเบอร์ก็กระโจนเข้าใส่ฟิลิปส์ทันที
"ท่านปลอดภัยรึเปล่าท่านพี่" ฉันทักถามทันทีที่เข้าถึงตัวท่านพี่ได้
"พี่ปลอดภัยดี ขอบใจเจ้ามากนะคริสตอฟ"
คำยืนยันของท่านพี่ทำให้ฉันวางใจ
แต่เมื่อเห็นรอยโลหิตดวงใหญ่ฉันจึงไล่สายตาสำรวจคนตรงหน้า
"งั้นคงเป็นท่านสินะ" ฉันบอกพลางหมุนตัวคนรักของท่านพี่เพื่อสำรวจบาดแผล
"ยุน~" ท่านพี่หลุดร้องพลางเลื่อนมือไปแตะบาดแผลเหนือหัวไหล่ขวาของคนรัก
ที่ถูกกรีดเป็นแนวเฉียง
"แค่ถาก ๆ หนะ" ท่านยุนคลี่ยิ้มบอกอย่างไม่ใส่ใจกับมันเท่าไหร่
ท่านยุนคงอยากให้ท่านพี่สบายใจ
เพราะเท่าที่ฉันเห็น... บาดแผลนั่นดูจะสร้างความเจ็บปวดให้เขาไม่น้อย
"ข้าสั่งรวมพลอัศวินไปแล้ว อีกประเดี๋ยวก็คงมา
ท่านพี่พาท่านยุนไปหลบในโรงเก็บภูติเถิด ทางนี้ข้ากับแอมจะต้านไว้ให้"
ฉันบอกทางหนีทีไล่แก่ท่านพี่ แต่เมื่อท่านพี่พาท่านยุนไปทางโรงเก็บภูติ
เจ้าสิงโตของฉันก็ถูกเหวี่ยงลงมากองอยู่ตรงหน้า
ฉันจึงร่ายมนต์สร้างปราการน้ำแข็งขึ้นมาล้อมเราไว้
"แอมเบอร์" ฉันเรียกพลางนั่งลงชันเข่าข้าง ๆ ร่างของเจ้าภูติประจำตัว
ที่สีข้างของมันมีบาดแผลฉกรรจ์กรีดเฉียงเป็นแนวยาว
"เจ้าไหวรึเปล่าแอม"
ฉันทอดเสียงถามมันอย่างอ่อนโยน แอมเบอร์ยันกายขึ้นนั่งแล้วเอี้ยวตัวเลียบาดแผล
ก่อนจะหันหัวกลับมาแล้ววางคางลงบนเข่าฉัน ฉันเลื่อนมือขึ้นลูบขนบนแผงคอของมัน
ซึ่งเป็นสิ่งที่มันโปรดปรานมากที่สุด ระหว่างนั้น... ปราการน้ำแข็งของฉันก็ปริแตกออกไปเรื่อย
ฉันยันกายขึ้นยืน และมันก็ลุกขึ้นยืนผงาดเคียงข้างฉัน ฉับผลันกำแพงน้ำแข็งของฉันก็พังทลาย
"ยิง!!" เสียงสั่งการของท่านอีริคที่ประกาศก้องอุทยานทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้
พลางร่ายมนต์ขึ้นใหม่เพื่อเป็นปราการบังฉันกับแอมจากแนวธนู
"บรู๊วววววววววว!" ฟิลิปส์ส่งสัญญานทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในวงล้อม
ชั่วพริบตาเหล่าแวร์วูฟองครักษ์ก็มาปรากฏกายในอุทยาน
ฉันกับแอมเดินแลาะแนวปราการน้ำแข็งของฉันก่อนวิ่งไปสมทบกับท่านพี่และท่านยุน
ซึ่งบัดนี้ได้ไปรวมกลุ่มอยู่กับท่านอีริคและเหล่าอัศวินเอลฟ์ที่กำลังระดมห่าธนูเข้าใส่ฝูงแวร์วูฟ
เปล่าเลย... เราไม่ได้เป็นต่อ เพราะห่าธนูที่ถาโถมเข้าใส่ทำได้เพียงชลอการย่างก้าวของพวกมัน
ที่กำลังสืบเท้าเข้าหาพวกเราใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ลูกธนูที่ปักลงบนตัวเหล่าแวร์วูฟองค์รักษ์
ไม่รุนแรงพอที่จะสร้างบาดแผลฉกรรจ์ ยิ่งกับฟิลิปส์ด้วยแล้ว มันไม่แม้แต่จะระคายผิวของเขาเลย
"หยุดเดี๋ยวนี้!"
สุรเสียงเย็นเยียบที่ฉันแสนจะคุ้นหูดังกึกก้องไปทั่วอุทยาน
ยังผลให้เหล่าอัศวินหยุดการกระทำทั้งหมด
กลุ่มของพวกเราลงนั่งชันเข่าหันหน้าไปทางระเบียงห้องพระบรรทม
ซึ่งปรากฏร่างเรืองแสงสีเงินลออตา
"บังอาจ!" สิ้นรับสั่งแห่งราชินี แวร์วูฟตนแรกที่สาวเท้าเข้าหาพวกเราก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปทันที
ยังผลให้พวกที่เหลือชะงักฝีเท้าในทันใด
"ผู้ที่ก่อเหตุ... ไปพบเราที่ห้องหนังสือ... เดี๋ยวนี้"
รับสั่งเย็นเยียบและเฉียบขาดของท่านแม่ทำฉันคุ้มร้อนคุ้มหนาวขึ้นมาทันที ด้วยรู้ดีแก่ใจว่า...
เรื่องลับ ๆ ทั้งของฉันและท่านพี่กำลังจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ