หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[lazewcielo]

สงสัยต้องเตรียมตัวรับมือกับมาม่าซะแล้ว...

[eiky]

อยากได้ก็เลยเอามาฝากน่ะ

แต่อันนี้ อยากกินเฉย ๆ 555

แว้กกกก ถูกใจมากมาย แต่เหล้าอะไรอ่ะป้า แลดูน่ากิน ฮ่าๆๆ ว่าแล้วคืนนี้ไปซื้อเบียร์มากินดีกว่า
คนข้างบนป้าอ่ะน่ากลัวมากกกกกก ถือมีดขู่ด้วยอ่า อิอิ

[bbyuqin]

หายไปไม่กี่วัน..ได้ตามเก็บ 5 ตอนรวดเลย..

อ่านๆไปแล้วรู้สึกเหมือนเป็นการมาเล่าย้อนความหลังของน้ำ จากไดอารี่ที่เคยเขียนเอาไว้...
เหมือนน้ำกับบอทจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยอ่า....

แต่ยังไงก็ตาม ณ.ช่วงเวลาตอนนี้ อ่านแล้วมีความสุขดีจัง

[jeaby@_@]

อืม อยากรู้เหมือนกันว่า เเปลว่าอะไร

รอตอนต่อค่ะ

[yayee2]

ปล แฮ่กๆๆๆ โหปั่นแทบตาย ไม่ค่อยไหลเท่าไหร่น้า พยายามจะเขียนให้ดีๆยาวๆ มาได้แค่นี้เอง ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามนะครับ ช่วงนี้อาจจะน่าเบื่อไปหน่อยที่พล่ามเรื่องบ้านนอกคอกหาให้ฟัง แต่อีกไม่นานน้าเดี๋ยวเรามาเข้าเรื่องกัน ว่าทำไม ถึงได้ชื่อเรื่องว่าสนิมน้ำค้าง อิอิ จุ๊บๆๆๆ

เรารู้นะว่าจากตอนแรกมาจนถึงช่วงนี้ของเรื่อง คุณอิ๊กเขียนอย่างมีความสุข
เพราะได้รำลึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่เรารู้สึกดีๆและมีความสุขลึกๆอยู่ในใจ(ถ้าเดาผิด ก็ขออภัยเด้อค่ะ)
ก็ชีวิตในวัยใดจะมีความสุขเท่ากับวัยเด็ก ชีวิตที่ผูกพันกับธรรมชาติ ชีวิตชนบทที่อยู่อย่างเรียบง่าย อยู่แบบรวยน้ำใจ
ไม่มีการแข่งขันชิงดีชิงเด่นฟาดฟันแบบเอาเป็นเอาตาย ชีวิตที่ผูกพันกับเพื่อนๆ ที่รักกันโดยไม่มีเงื่อนไข รักบริสุทธิ์จริงๆ

เอ่อ...คุณอิ๊กคะว่าแต่ว่าคนที่เล่าความหลังแบบมีความสุขนี่ แหะ แหะ เริ่มเข้าสู่วัย.........รึเปล่า
ก็วัยเกือบจะใกล้กับดิฉันกระมัง เพราะดิฉันเองก็รู้สึกมีความสุขเหมือนกันที่ได้อ่านเรื่องแบบนี้
แล้วกิจกรรมแบบน้ำ บอท และเพื่อนๆทำน่ะ เกือบทุกอย่างก็เคยทำเหมือนกันแหละจ้ะ

แล้วก็หลังจากพาเราไปสุขใจกับธรรมชาติในท้องถิ่นของเรา และวิถีชีวิตแบบท้องถิ่นของเรา จนเราเพลินแล้ว
อย่าบอกนะว่าต่อไปจะพาเราเข้าสู่โหมดเศร้าเคล้าน้ำตาน่ะ

[PEENAT1972]

คุณนายแก้วรำลึกความหลังเหรอค่ะ 555 

คำว่าวัย..................  เปลี่ยนเป็นสูงวัยเลยดีไหมค่ะ

(ล้อเล่น.. คาดว่าคุณนายแก้วกับเดี้ยน ก็คงพอ ๆ กัน รึเปล่า ไม่รู้)




eiky ป้าหารูปสาโทมาลงแต่ทำไมมาแค่ครึ่งรูปไม่รู้ค่ะ เดียวจะตามไปแก้ให้น่ะค่ะ

[なおみ™]

มาเอาตีหนึ่งกว่าเลย แอบมาอ่านนะคะเนี่ย ยังปั่นรายงานไม่เสร็จเลย
แต่แอบมาอ่านสนิมน้ำค้างคลายเครียดก่อน เพราะตอนนี้เครียดมาก  

แหมน้องมิก็คิดว่าจะได้อ่านฉากรักท่ามกลางสายลม แสงแดด และ แมกไม้ซะอีก  

เนื้อเรื่องช่วงนี้ โดยเฉพาะในตอนนี้บรรยายภาพวิถีชีวิตของคนต่างจังหวัด อ่านแล้วสบายใจดีนะคะตอนนี้
ขอชื่นชมนะคะว่าฝีมือการเขียนบรรยายและการพรรณนาของคุณอิ๊กกี้พัฒนาขึ้นจริงๆ นะคะ
ไม่มากไปจนเยิ่นเย้อ ไม่น้อยไปจนขาดรายละเอียด อ่านแล้วคนอ่านสามารถจินตนาการภาพตามได้จริงๆ  

********************

จั๊กจั่น คำนี้เราออกเสียงเป็นเสียงตรีก็จริงนะคะ แต่เขากำหนดให้เขียนเป็น จักจั่น นะคะ

"นี่เมื่อวานกูเห็นไอ้ต้าซ้อนมอร์ไซค์ไปกับอีต้อย ม หก มึง ตัวนี่ติดกันเชียว"
"ที่ไหนวะ"
"ทางไปนากูนั่นล่ะ กูไปดายหญ้า พวกนั้นคงไม่เห็น แหมปากนะว่าเราอย่างนั้นอย่างนี้ ที่แท้ก็สมภารกินไก่วัดดีๆนี่เอง"

สมภารกินไก่วัด สำนวนนี้หมายถึง ชายที่มีตำแหน่งหน้าที่ที่คอยทำทีจะเข้าหาหญิงที่เป็นบุคคลในบังคับบัญชาหรือในสายงานของตน สำนวนนี้มันมีนัยของความหมายว่าฝ่ายชายต้องมีอำนาจมากกว่าฝ่ายหญิง ดังนั้นในบริบทนี้น่าจะใช้สำนวนว่า ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง เพราะตัวละครเอ๋ได้บอกให้รู้ว่าต้าหรือต้อยเคยว่าเอ๋เรื่องพฤติกรรมทำนองนี้มาก่อนแล้ว

[Poes]

อย่าเพิ่งเข้าโหมดเศร้านะ ยังอยากอ่านแนวท้องทุ่ง ใสๆไปก่อน คึคึ 

[eiky]

พี่แก้ว อิอิ ผมไม่ยอมรับน้า ไม่ยอมเด็ดขาดว่าผมมีอายุ เหอๆๆ ยังได้อยู่ๆ เราน่าจะรุ่นๆเดียวกันล่ะครับ แต่ผมว่าเขาเรียกรุ่นเราว่า วัยคนกำลังทำงาน หรือวัยหนุ่มสาว (ฉกรรจ์) อิอิ ผมว่าผมดีใจนะที่เกิดทันวัยนี้ไม่ทันสมัยเกินไป วัตถุไม่มาก ความโบราณกับเครื่องไม้เครื่องมือแม้มันไม่สะดวกมาก แต่มันมีความทรงจำที่ดีจังเลยเนอะ ผมน่ะไปทำงานใส่กางเกงยีนส์ตัดขา สก๊อยไปเลย เหอๆๆ ยังแอ๊บเด็กได้อยู่น้า

ป้านัท ขอไหใหญ่ๆเลยนะคร้าบ อิอิ มาๆ ยกๆ

น้องมิคร้าบ ไอ้ต้ามันเป็นครูสอน ชีวะอ่า ใช้อันนี้ได้ไหม อันนี้เรื่องจริงนะ อิอิ แต่ชื่อไม่จริง

พี่ หนึ่ง จะบรรยายแบบนี้ไปสักพักล่ะครับ ยังไม่อยากแกะซอง ไวไว วองสีแดงๆอ่ะ ชอบเอามาขยำกินเล่นอร่อยน้า

[PEENAT1972]

^
^
^
555

[lasom]

ชอบเรื่องนี้ก็ตรงที่บรรยายชีวิตต่างจังหวัดให้ฟังเนี้ยล่ะ มีไรให้ทำเยอะมากก
อยู่กรุงเทพมาทั้งชีวิตมันน่าเบื่อออก อยากลองไปตามรอยบอทกับน้ำดูบ้างจังคุณอิค

[なおみ™]

น้องมิคร้าบ ไอ้ต้ามันเป็นครูสอน ชีวะอ่า ใช้อันนี้ได้ไหม อันนี้เรื่องจริงนะ อิอิ แต่ชื่อไม่จริง

ถ้าเป็นอย่งนั้นก็เข้าทำนอง สมภารกินไก่วัด ล่ะค่ะ นึกว่าต้าเป็นนักเรียนรุ่นเดียวกับพวกของน้ำ เห็นเรียกกันแบบสนิทเชียว

ปล. แอบเล็กน้อยถึงปานกลาง

วันนี้มาต่อไหมคะคุณอิ๊กกี้

[yayee2]

คุณนายแก้วรำลึกความหลังเหรอค่ะ 555 

คำว่าวัย..................  เปลี่ยนเป็นสูงวัยเลยดีไหมค่ะ

(ล้อเล่น.. คาดว่าคุณนายแก้วกับเดี้ยน ก็คงพอ ๆ กัน รึเปล่า ไม่รู้)




eiky ป้าหารูปสาโทมาลงแต่ทำไมมาแค่ครึ่งรูปไม่รู้ค่ะ เดียวจะตามไปแก้ให้น่ะค่ะ

ไม่เป็นไรค่ะคุณนายนัท พูดจริงๆก็ได้ ความแ...มันเป็นอะไรที่ต้องทำใจยอมรับอ่ะค่ะคุณนาย
ถ้าไม่พอกัน ดิชั้นอาจล่วงหน้าไปก่อนแล้วหลายปีก็ได้นา
พอคุณอิ๊กมาเล่าอะไรแบบนี้เลยถูกใจจ้ะ
มาเล่าอีกไวๆนะคะคุณอิ๊ก แม้จะอ่านไปน้ำตาย้อยไปก็ยินดีอ่านจ้ะ

[eiky]

บทที่ ๑๖

ปุจฉา  อันกบเขียดหน้าแล้งนั้นเหตุใดจึงดำรงชีวิตอยู่ได้ในรูเล็กเพียงเท่านั้น

พอเปิดเทอมต่างก็ตื่นเต้นที่จะได้ไปเจอเพื่อนๆที่โรงเรียน คนที่ได้มีโอกาสไปเที่ยวตามที่ต่างๆหรือลงไปกรุงเทพฯก็มีเรื่องมาอวดมาเล่า ให้เพื่อนๆฟัง อย่างเล็กเพิ่งจะกลับมาก่อนหน้าเปิดเทอมแค่สามวัน พอมาถึงก็ตรงมาหาน้ำที่บ้านทันที

“โหเล็ก มึงขาวขึ้นมากเลยนะ”

น้ำร้องทักขึ้นเพราะเห็นผิวพรรณของเล็กขาวนวลขึ้นจนผิดหูผิดตา

“แหมมึงก็แต่ละวันกูหมกตัวอบตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ให้ขาวได้ยังไง คิดๆแล้วไปทำไมก็ไม่รู้ กูไม่เห็นได้ไปไหนเลย”

“อ้าว แสดงว่าของฝากมึงก็ไม่ได้ซื้อมาให้กูอ่ะดิ”

บอททวงของทันที

“ซื้อดิมึง โหเห็นแก่ได้นะไอ้บอท ตอนกลางคืนน่ะกูออกมาเดินตะวันนา แต่ไม่มีหรอกมึงเพิ่งรู้ตลาดนัดวันเสาร์หน้าหอพี่กูนี่เองมันขายกันเกลื่อน”

เล็กบอกแล้วล้วงเอาถุงกระดาษสีน้ำตาลออกมายื่นให้บอท รายนั้นคว้าหมับไปทันที

“คิดเงินนะมึง ไม่ใช่ฟรี ห่าแพงฉิบหาย”

“โห อีนี่เท่าไหร่วะ”

“กันเองกูคิดสองร้อย”

“เออๆ ไหนกูต้องดูก่อนว่ามันดีสมราคาหรือเปล่า”

“เอ๊ะ ไอ้นี่ไม่รู้โว้ยซื้อมาแล้วไม่มีคืนนะมึง”

บอทรีบถือถุงกระดาษขึ้นบ้านไปทันที ไม่สนใจใคร

“อ่ะน้ำนี่ของมึง”

“อะไรวะ ความจริงมึงไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากกูก็ได้นะเล็กเปลืองเปล่าๆ”

“เอาน่ามึง เสื้อยืด คนละตัวกับไอ้บอท”

“ขอบใจมากเล็ก แล้วมึงแวะไปหาใครมายัง”

“มึงนี่ล่ะคนแรก หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

“กูนึ่งปลาเอาไว้ รอแป๊บเดียวเดี๋ยวกูตำน้ำพริกแมงแคงให้กิน เพิ่งไปจับมาเมื่อเช้ากับบอท”

แมลงแคงเป็นแมลงชนิดหนึ่งมีกลิ่นหอมแรง แต่มีพิษเพราะฉี่ของมันสามารถไหม้ผิวหนังเวลาโดนมือหรือตัวจะแสบร้อน ถ้าเข้าตาตาอาจจะบอดได้ แมลงแคงชอบอยู่ที่ยอดของลิ้นจี่ป่าเกาะกันเป็นกลุ่มเวลาไปจับต้องเอาถุง พลาสติกห่อมือให้ดีไม่อย่างนั้นมือจะลวกไหม้เป็นสีน้ำตาล แต่พอเอามาคั่วไฟอ่อนๆตำทำเป็นน้ำพริกก็หอมอร่อยดีทีเดียว

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเราจะขึ้นชั้น ม ๕ แล้ว รู้สึกไวเนอะ”

เล็กพูดขึ้นระหว่างกินข้าว วันนี้แม่บุญช่วยออกไปอนามัยแล้ว พ่อถาวรก็ไปโรงเรียนเตรียมทำความสะอาดหลายที่ ส่วนหินกับแม่นิ่มเอาวัวออกไปผูกที่นาตั้งแต่ตอนเช้าเช่นกัน

“นั่นดิ กูยังรู้สึกว่าไม่ได้ความรู้อะไรของ ม ๔ เลยสักวิชา เอะอะจะเลื่อนชั้นแล้ว ไรวะ”

“ก็เวลาเรียนสนใจที่ไหนล่ะคุณ อภิพงศ์ สนใจแต่ไอ้เล่มที่อยู่ห่อสีน้ำตาลนั่นล่ะ”

เสียงหัวเราะของเล็กกับน้ำดังขึ้น บอททำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้

"เออน้ำ แล้วไอ้ไก่กับอีเอ๋เป็นไงบ้าง ตกลงมันเป็นผัวเมียกันจริงๆแล้วดิ"

"คิดว่างั้นนะ เห็นหวานกันซะเดี๋ยวนี้ไม่มีอายกูสองคนเลย"

"ดีออกกูว่า มึงสองคนนั่นล่ะจะอายอะไร"

"ไม่ได้หรอกเล็ก มึงก็รู้ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก พ่อแม่กูคงปิดได้ไม่นาน แต่กูก็ยังไม่อยากให้ท่านรู้"

น้ำระบายความในใจออกมา บอทเองก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว

"ที่จริงนะ แม่กูน่ะไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก ห่วงแต่พ่อถานี่ล่ะ ดุ"

บอทเอ่ยออกมามองหน้าน้ำแล้วยิ้มแห้งๆ

"เอาเถอะมึง อย่าไปคิดมากเลย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด กูว่าใครมันก็ไม่มีอิทธิพลกับความรักของมึงสองคนหรอก ตราบใดที่มึงสองคนยังรักกันอยู่ ไม่มีใครมาทำอะไรพวกมึงได้หรอก เชื่อกู"

เล็กพูดออกมา น้ำมองหน้าบอทถ่ายทอดความในใจผ่านออกไปทางสายตา บอทเองก็พยักหน้ายิ้มให้ ค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยบอทเองก็รักมั่นอยู่กับน้ำ วันนี้ทำมันให้ดี รักกันให้มาก วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตามแต่ ไม่ยอมแพ้จะฝ่าฟันไปให้ถึงที่สุดเท่านั้นก็พอ

พอวันเปิดเทอมเพื่อนๆก็จับกลุ่มกันอยู่ใต้ต้นมะม่วงต้นประจำ คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ที่ผ่านมาเกือบสองเดือน บางคนใส่เสื้อผ้าใหม่ รองเท้าใหม่ บางคนก็ยังใส่ชุดเดิม แต่สมัยนั้นไม่มีนักเรียนคนไหนนิยมเสื้อผ้าใหม่ เพราะมันดูเชย สีเสื้อใหม่ที่ขาวจนออกสีฟ้าทำให้เพื่อนๆหัวเราะเอาได้ เพราะฉะนั้นวิธีที่จะทำให้มันเป็นสีขาวออกนวลก็คือใส่วันเสาร์อาทิตย์ไปกรำ แดดทำงานหนักแล้วก็แช่น้ำไว้นานๆข้ามคืน ทำสักสองสามอาทิตย์เสื้อใหม่ก็จะเปลี่ยนสี แต่พอใส่จนมันสีนวลๆเสร็จก็พากันเอาครามมาลงให้มันเป็นสีฟ้าอ่อนๆ ความนิยมแต่ละสมัยไม่เหมือนกัน ตอนนั้นไม่มีใครอวดอ้างของใหม่กันเลย

“ไอ้ไก่มึงดูนั่น เด็ก ม ๔ เหรอวะ ได้ข่าวน้องมันมาจากบ้านนาฮ่อมเหรอ น่ารักดีนะ”

เล็กสะกิดไก่ที่กำลังจ้อกับเพื่อนเรื่องปิดเทอมให้หันไปดู เปิดเทอมใหม่ขึ้นชั้นใหม่ มีนักเรียนใหม่เข้ามากันหลายคน นักเรียนเก่าที่จบชั้น ม ต้นที่นี่บางคนก็เรียนต่อชั้นม ปลายที่นี่ บางคนก็ย้ายไปเรียนโรงเรียนประจำอำเภอ เสียงคุยกันจอแจสำหรับนักเรียนเก่า แต่สำหรับนักเรียนใหม่ที่มาจากต่างหมู่บ้านก็จะจับกลุ่มกันอยู่เงียบๆเหมือน ยังตื่นๆอยู่

“เออ น่ารักว่ะ”

ไก่เออออตามเอ๋มองตาเขียวทันทีไม่มีใครสังเกต น้ำสะกิดแขนเอ๋ให้รักษาอาการหน่อย พอรู้ตัวก็เชิดหน้าหนี

“ไม่เห็นสวยเลย ท่าทางแรดออก”

เอ๋พูดออกมา ไก่ถึงรู้ตัวว่ามีคนหึงอยู่ ทำหน้าเปลี่ยนสีแทบไม่ทัน

“อ๋อ อีนั่นน่ะเหรอมันชื่อนก แรดจริงๆนั่นล่ะ กูรู้จัก เด็กบ้านกูฟาดมาหมดแล้วมั้ง”

กาญจน์พูดขึ้น คราวนี้ประเด็นร้อนก็เริ่มต้นขึ้น เพื่อนๆไม่ได้สนใจมองเด็กคนนั้นแล้ว ต่างหันมาฟังกาญจน์เล่าอย่างออกรส

“จริงเหรอวะ หน้าตาท่าทางเหมือนจะเรียบร้อยเลยนะมึง เม้าท์น้องมันหรือเปล่าอีกาญจน์”

เล็กเอ่ยขึ้นทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“เรียบร้อยแล้วทุกคนน่ะสิ กูจะมาหลอกพวกมึงทำไม ตอนหมอลำที่บ้านโคกนะ อีนี่น่ะควงคนนั้นคนนี้ กูล่ะกลัวบาปแทนมัน ขนาดในวัดมันก็ไม่สน เห็นเด็กบ้านกูบอกว่านางลีลาจัดมาก พอมีอะไรกับใครเสร็จนางบอกว่าไม่มีข้อผูกมัดกันนะ เห็นบอกว่าล่าแต้มเหมือนเด็กในกรุงเทพฯเลยนะมึง”

“โห แรดขนาดนั้นเลยเหรอ ขนาดอีเอ๋ ในวัดมันยังเว้นบ้าง แสดงว่าอีเอ๋ยังเป็นคนดีอยู่”

ฝนพูดขึ้นเพื่อนๆก็หัวเราะชอบใจ

“อีบ้า อย่างชั้นน่ะเลือกนะยะ ยังเกรงกลัวต่อบาปอยู่นะ”

“จ้าแม่คนดี ดีแตกน่ะสิมึง”

“ค่า ก็กูมันแรดสงบ แต่ก็รบไม่ขาด”

เพื่อนๆหัวเราะเสียงดัง ห้องเรียนยังเป็นห้องเดิมไม่ได้ย้ายไปไหน อาจารย์นางน้อยบอกว่าใช้ห้องนี้ไปจนกว่าจะจบเพราะรุ่นนี้คนน้อย ไม่อยากให้ย้ายไปย้ายมาแต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร เต็มใจที่จะอยู่ห้องเดิม แค่เพียงสัปดาห์แรกทุกอย่างก็กลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม ทั้งการเรียนการสอน สำหรับนักเรียนใหม่ก็ดูเหมือนจะคุ้นกับสถานที่ดีแล้ว นักเรียนเก่าก็ต่างคุยกันอย่างสนุกสนานกับงานประจำปีที่กำลังจะมีขึ้นในต้น เดือนมิถุนายน คืองานบุญบั้งไฟ แต่ละหมู่บ้านจะจัดงานขึ้นประมาณเดือน พฤษภาคม ถึงกลางมิถุนายนเท่านั้น บ้านใหญ่จัดงานก่อนบ้านของน้ำ และอีกอย่างโรงเรียนต้องมีคณะลำไปช่วยงานแต่ละหมู่บ้านในตำบลด้วย ตอนเลิกเรียนจึงเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นเด็กนักเรียนหญิงชั้น ม ต้นกับเด็กชั้น ม ๔ บางคนฝึกรำกันอยู่ใต้ถุนอาคารเรียนใหม่ที่ใช้เป็นหอประชุม

“ไอ้บอท กูว่าอีนั่นมันมองมึงว่ะ”

เล็กสะกิดบอบอทตอนเดินไปกินน้ำที่โรงอาหารเพราะต้องผ่านบริเวณที่เขาฝึกรำกัน

“หือใครวะ”

“อีนกไง โหดูทำท่าเข้า ระวังไว้เถอะมึง”

“มองมึงหรือเปล่าอีเล็ก”

“มึงคอยดูเถอะ”

พอตอนเดินกลับมาเหมือนอาจารย์ปล่อยให้นางรำพักกินน้ำกันเพราแห็นเด็กนักเรียนวิ่งแย่งกันไปเข้าคิวกินน้ำที่โรงอาหาร

“พี่คะ พี่ชื่อบอทใช่ไหมคะ”

น้องนกเดินตรงมาหาบอทกับเล็กยิ้มหวานทำท่าเอียงอายมาแต่ไกล

“อ้อ ครับ มีอะไรเหรอน้อง”

บอททำหน้างงๆ แต่เล็กอมยิ้มอยู่

“คือหนูปลื้มพี่น่ะค่ะพี่บอท ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วพี่กลับบ้านเลยเหรอคะ”

“เอ่อ ครับพี่กลับเลย”

“ตอนเย็นเดินออกไปพร้อมกันไหมคะ”

เล็กยิ้มออกมาทันที

“น้อง เพื่อนพี่น่ะ มันมีเมียแล้วนะ ถ้าเป็นพี่น่ะพอไปส่งได้เอาไหมน้องนก”

เล็กทำตากรุ้มกริ่มน้องเขาทำหน้าถอดสีไปทันที

“ใครคะ พี่มีเมียแล้วเหรอ”

ทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อ บอทมองหน้าเล็กทันที

“จ๊ะ มีแล้ว มีมันดุด้วยนะ”

“ใครอ่ะคะพี่ เรียนที่นี่หรือเปล่า”

“น้องอย่ารู้เลย รู้แต่ว่ามันมีเจ้าของแล้วเป็นพอ”

เล็กบอกแล้วสะกิดให้บอทรีบเดินหนีไป พอพ้นหน้าน้องเขาก็หัวเราะกันเสียงดัง

“โห มึงดูตามันนะเหมือนจะแดกมึงเข้าไปทั้งตัวอย่างนั้นล่ะ”

“เวอร์มึง”

“ลองไปบอกไอ้น้ำดิ ว่ามันจะทำหน้ายังไง”

“เฮ้ย จะดีเหรอมึงกูไม่อยากจะมีเรื่อง มึงก็รู้มันเป็นคนใจร้อนอยู่เดี๋ยวกูซวย”

“ก็จะให้มึงซวยไง ฮ่าๆๆ หล่อไม่เลือกสถานที่ดีนัก ระวังเถอะมึงน้ำมันจะแหกอกเอา”

“อย่านะมึงอีเล็ก เดี๋ยวกูเตะเลยนี่”

เล็กวิ่งหนีไปแล้ว บอทวิ่งตามขึ้นอาคารเรียนไป แต่เล็กก็ไม่ได้บอกเพราะบอทถลึงตาใส่อยู่ น้ำเองก็ไม่ได้สนใจ แต่พอตอนเดินกลับบ้าน น้องนกก็มาดักรอบอทที่ทางออกโรงเรียน

“พี่บอทคะ ไหนคะแฟนพี่บอท”

น้ำหันขวับไปมองหน้าน้องนกแล้วหันมามองบอทที่ยิ้มกริ่มอยู่

“อ้อ แฟนพี่เรียนคนละที่กันน่ะครับน้อง”

“แสดงว่าเขาก็ไม่รู้สิคะว่าพี่จะทำอะไร”

“หือ น้องหมายถึงอะไรครับ”

“ก็ถ้าพี่จะเดินกับหนู แฟนพี่เขาก็ไม่รู้สิคะ”

“หึหึ น้องครับ ถึงแฟนเพื่อนพี่ไม่รู้ แต่พี่ว่ามันก็ไม่นอกใจหรอก จริงไหมบอท”

เสียงเขียวหันขวับไปมอง บอทหัวเราะออกมา

“ไม่หรอกน้ำ ไม่มีทางนอกใจ”

“โห รักแฟนจังนะคะ น่าอิจฉาจัง”

“รักมากครับ รักคนเดียวไม่คิดจะไปรักใครอื่นอีกแล้ว ไปนะน้อง โชคดีครับ”

บอทบอกแล้วเดินนำหน้าไป น้ำเองก็เดินตาม น้องนกมองอยู่ทำปากจิ๊จ๊ะไม่พอใจ

“เสน่ห์แรงนะคุณอภิพงศ์”

“แหมน้ำ เสน่ห์แรงอะไรล่ะ ไม่มองใครหรอกน่า มองแต่คุณชลเนตรคนเดียวนี่ล่ะคร้าบ”

“ให้มันแน่ อย่าให้รู้นะว่าไปมองคนอื่น”

“คร้าบ กลัวแล้วคร้าบ คนนี้ดีจะตายจะไปมองคนอื่นทำไม”

"มันก็ไม่แน่หรอกนะ น้ำไม่ใช่ผู้หญิงนี่"

"อ้าว ฮ่าๆ ไม่ใช่แล้วไงอ่ะคร้าบคุณชลเนตร ก็นายอภิพงศ์มันรักไปแล้วนี่นา"

"สาธุ ถ้าพูดไม่จริงขอให้เป็นหมันเลยนี่"

"ไม่มีทางเพราะเราพูดเรื่องจริง น้ำเชื่อใจเรานะ ว่าเรารักน้ำคนเดียว เราไม่สนใจใครหรอก เราเกิด เราโตมากับน้ำ น้ำรักเรา เรารักน้ำแค่นี้ก็พอแล้ว จะชายจะหญิงเราก็ไม่สน เพราะเรามั่นใจว่าน้ำคือคนที่จะทำให้เรามีความสุขไปทั้งชีวิต"

บอทปากหวานแล้วแหย่เอวของน้ำ ทั้งสองเดินกลับบานพร้อมกันเช่นเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคือใจของน้ำ ใจที่มันเริ่มมีเรื่องเข้ามากระทบให้ต้องคิด ใจหนึ่งเคลิบเคลิ้มไปกับคำหวานพี่พรั่งพรูออกมาจากปากของคนที่เรียกตัวเอง ว่าคนรัก พอใจพึงใจที่ได้ยิน ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หนก็ยังใจเต้นแรงอยู่ทุกคราที่ได้ยิน เลือดที่ฉีดอัดขึ้นมาระเรื่ออยู่บนพวงแก้มทั้งสองแดงออกมา จริงอย่างที่บอทบอก วันนี้เรารักกัน ทำไมต้องคิดไปไกลถึงวันพรุ่งนี้ วันนี้รักกันพรุ่งนี้ก็ต้องรักกัน ความรักไม่ใช่น้ำในขวดที่พอยกกรอกปากดื่มกินแก้กระหายมันจะหมดจะหายไป แต่ความรักถ้ายิ่งดื่มกินเข้าไปรักมันยิ่งทำให้เราสดชื่นมีชีวิตชีวา

๒๕ พฤษภาคม

กูลืมอะไรไปหรือเปล่าวะบอท กูลืมไปหรือเปล่าว่าเราสองคนเป็นเด็กผู้ชาย วันหนึ่งข้างหน้าความที่เราเป็นผู้ชายเกรงว่าเราสองคนต่างคนต่างจะแยกมีหน ทางต่างกันออกไป สักวันเราต้องโตกว่านี้ สักวัน เฮ้ย ไม่คิดแล้ว ทำไมต้องมาคิดเรื่องที่มายังไม่ถึงตัววะกู ถึงมึงหรือกูจะแยกมีครอบครัวไป ไม่สิสำหรับกูคงไม่มีแล้ว สำหรับกูหัวใจนี้ไม่คิดว่ามันจะรักใครอย่างที่รักมึงได้อีกแล้ว แต่สำหรับมึง ถ้าวันนั้นมันมีขึ้นมาจริงๆ กูจะทำยังไงวะ เอาเถอะ ไม่คิดแล้วแค่คิดแค่นี้กูก็สั่นแล้ว ได้แต่ภาวนาอย่าให้มันมีวันนั้นเลยนะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันปกติดี กูไม่อยากให้อะไรมันมารบกวนหรอก พยายามทำใจให้ลืมมันซะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ส่วนอีนกนั่นแรดจริงๆ อีห่ากูยืนหัวโด่อยู่ทั้งคน อยากจะตอกหน้ามันไปเหลือเกิน ว่ากูนี่ล่ะเมียมึง อยากจะลองแย่งดูไหม อะไรวะเด็กผู้หญิงสมัยนี้ แต่เอ๊ะ มันก็สมัยเรานี่หว่า ทำไมมันแรงได้ใจขนาดนี้วะ มันมาเรียนหรือมาหาผัวกันแน่วะ อีห่า

วิสัชนา เพราะกบเขียดนั้นอยู่อย่างพอตัว แม้จะหิว แม้จะหนาวก็อดทนเพื่อรอฝนใหม่ น้ำใหม่นั่นแล

Have you ever been in love?
love tht brought you to hell and heaven,
Have you ever been in pain?
pain that you can't touch your love,
Have you ever been deserved?
deserved what you're looking for,
Have you ever been surrender?
surrender to what line above.

Ps. ทำไมช่วงนี้ฝนตกทุกวันเลยเนอะ อากาศมันน่านอนเสียจริง ขอบคุณทุกคำแนะนำติชมนะครับ อากาสไม่ค่อยน่าไว้ใจดูแลสุขภาพด้วยน้า เดี๋ยวเขียนตอนหวานๆ มาให้อ่านกันครับ จุ๊บๆๆ

[indy❣zaka]

  จิ้มคุณอิ๊กค่ะ
ผู้หญิงคนนี้  กระเด็นไปนอกโลกเถอะแก!!!   
ขออย่างเดียวค่ะ จุดเปลี่ยน ขออย่าให้เป็นชะนีนกนี่เลย    เป็นอย่างอื่นรับได้ไม่ว่ากันค่ะ 

ปล.ฝนตกบ่อยก็ไม่ค่อยดีนะคะ หนึ่งคือตอนเช้าไม่ค่อยอยากจะตื่น สองตากผ้าแล้วไม่ค่อยจะแห้ง -*-

[rellachulla]

อ่านไปอ่านมา
เค้าคิดแ้ล้วว่า
เค้าไม่พร้อมสำหรับดราม่าจริงๆ
โอ้ยยยย ทำใจไม่ได้
ต้องเสียน้ำตาอีกแน่ๆ
จัดเบาๆ พอได้มิค๊าาาคุณอิ๊กก กลัวจะขาดใจ

[jeaby@_@]

น้องน้ำคิดมากละ เเล้วผู้หญิงนี่กล้ามากค่ะ
เเฟนเค้าอยู่ข้างๆนี่ละคร้า

ขอบคุณจ้า

[yayee2]

พี่แก้ว อิอิ ผมไม่ยอมรับน้า ไม่ยอมเด็ดขาดว่าผมมีอายุ เหอๆๆ ยังได้อยู่ๆ เราน่าจะรุ่นๆเดียวกันล่ะครับ แต่ผมว่าเขาเรียกรุ่นเราว่า วัยคนกำลังทำงาน หรือวัยหนุ่มสาว (ฉกรรจ์) อิอิ ผมว่าผมดีใจนะที่เกิดทันวัยนี้ไม่ทันสมัยเกินไป วัตถุไม่มาก ความโบราณกับเครื่องไม้เครื่องมือแม้มันไม่สะดวกมาก แต่มันมีความทรงจำที่ดีจังเลยเนอะ ผมน่ะไปทำงานใส่กางเกงยีนส์ตัดขา สก๊อยไปเลย เหอๆๆ ยังแอ๊บเด็กได้อยู่น้า

คุณอิ๊กคะ เท่าที่อ่านมาน่ะรู้เลยค่ะว่า วัยคุณอิ๊กยังไม่ถือว่ามีอายุหรอกค่ะ  เอาเป็นว่า พี่แก้วนี่(อ๊ายอายนะเรียกตัวเองว่าพี่เนี่ย)
อายุออกจะเลยวัยฉกรรจ์ไปแล้วแหละ แต่ใจยังฉกรรจ์ปิ๊งๆอยู่นะ หุ หุ (น่าจะวัยเดียวกับอาจารย์นางน้อยรึเปล่าไม่รู้เด้อ)
คนที่วัยน่าจะใกล้กัน สงสัยจะเป็นคุณนายนัทอ่ะค่ะ
อย่าค่ะ อย่าบอกนะว่า ยัยนกคือผู้ที่จะมาทำให้บอทเปลี่ยนไป แล้วหนูน้ำจะต้องชอกช้ำใจ ถ้างั้นก็คงต้องเตรียมทำใจใช่ไหมคะ

[zombi]

เรื่องสิวๆ อย่าได้ไปใส่ใจ

[kenshinkenchu]

แต่เค้าอยากกินมาม่าอ่ะ  ของโปรด ชอบ.....

[som~]

น้ำอย่าได้เเคร์เลยเเค่นี้เอง เเต่พอไปกรุงเทพฯเเล้วระวังเถอะ    เค้าไม่อยากกินมาม่า

[DarKLasT]

เอ่อ...

ไม่มีไรจะพูดครับ

ใกล้ได้เวลากินมาม่าแล้วหรือครับเนี๊ยะ

[samsoon@doll]

เกลียดจริงๆชะนีแบบบนี้ เรื่องไหนๆชะนีมาแนวนี้ตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ไม่งั้นก็เก้งกวางขาวีน

[bbyuqin]

ท่าทางน้องนกนี่ออกตัวแรงจริง..
หวังว่าบอทกับน้ำจะผ่านอุปสรรคแรกไปได้ง่ายๆนะ

[knightofbabylon]

มาแล้วววววว คุณอิ๊ก แปะไว้ก่อนเดี๋ยวกลับมามาเม้นท์

( หงุดหงิดๆ จะอ่านๆ มีคนมาขัดแข้งขัดขาตลอดเลย )
 ( ได้อ่านจนจบสงบสุขซักที)



อ่านตอนก่อนหน้านั้น ที่ยังไม่ได้อ่าน ก็สวีทหวานกันดีอยู่หรอก
แต่พออ่านเจอน้องนก 
สถานการณ์เริ่มไม่น่าไว้วางใจแล้วล่ะคุณอิ๊ก เรารู้สึกแบบนั้น
เหมือนน้องนกจะเป็นด่านที่1 คงมาแบบเบาๆ แต่ก็ต้องส่งผลอะไรให้น้ำกับบอทบ้าง
คิดว่าคุณอิ๊กคงไม่จัดหนักตอนนี้หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ

  คุณอิ๊กให้กำลังใจ

[eiky]

เรื่องสิวๆ อย่าได้ไปใส่ใจ

ถูกคร้าบ ชะนีน้อยนางนี้ไม่ได้เป็นประเด็นหรอกนะครับ เขารักกันมั่นคงขนาดนั้น

ขำพี่แก้ว ถ้ารุ่นอาจารย์นางน้อยนี่ แสดงว่าสวยนะครับ อิอิ เพราะนางยังสวยสะพรั่งอยู่ อิอิ อยู่เมืองจันท์นี่เองนะ

อ่านเมนตืมาเพิ่งเห็น ของคุณ ซอมบี้นี่ล่ะ วะฮ่าฮ่า มีคนเป็นทีมเค้าแล้วหนึ่งขา แว้กกกก ดีใจ

[なおみ™]

เรื่องสิวๆ อย่าได้ไปใส่ใจ

ถูกคร้าบ ชะนีน้อยนางนี้ไม่ได้เป็นประเด็นหรอกนะครับ เขารักกันมั่นคงขนาดนั้น

แหม!!! คนเขียนเค้าแบไต๋ออกมาซะละ เลยไม่ต้องลุ้นกันต่อเลย  

รออ่านตอนที่กล่าวถึงงานบุญบั้งไฟนะคะ อยากรู้เหมือนกันว่างานเขามีอะไรกันบ้าง ไม่เคยไปเที่ยวงานนี้เลย

[kanda53]

เสริมความหวานกันไปเรื่อย ๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน....
น้องน้ำอย่าคิดมากเรื่องของอนาคต...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด....
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด...เมื่อหันกลับมามอง..จะได้ไม่เสียใจในภายหลัง....
ตอนนี้น้ำมีบอท....และบอทมีน้ำเท่านั้นพอเนอะ...

อ่านแล้วได้ความรู้เพิ่มขึ้นนะ...ชอบจ้า...
  น้อง eiky 

[hpsky]

มารอตอนต่อไป

[I_ARMS]

ไม่อยากกินมาม่าาาาาาาาาาา T^T