นึกถึงสมัยก่อนตอนเด็ก ๆ....เคยไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด
สมัยนั้นยังไม่มีไฟฟ้า....ตอนกลางคืนอาศัยตะเกียงเจ้าพายุให้แสงสว่าง
ความจริงถ้าไม่มีแขกมา...อยู่กันเองจะใช้แค่ตะเกียงดวงเล็ก ๆ เท่านั้น
เราไปเจอแบบนี้...ก็ขึ้ขึ้นขมองเหมือนกันเพราะมันมืดมากกกกก....
มองอะไรก็ไม่ค่อยเห็น....ส่วนใหญ่จะล้อมวงกันอยู่กลางบ้าน....
แล้วแปลกเนอะ....เรื่องเล่าเรื่องผีเนี่ยมันติดอันดับท๊อปเท็นจริง ๆ...
มืดเมื่อไหร่...ล้อมวงเมื่อไหร่...พวกพี่ ๆที่มากประสบการณ์ทั้งหลาย...
ก็จะมาถ่ายทอดเรื่องสยองให้น้อง ๆ ฟัง....ไอ้เราก็นั่งฟังไประแวงหลังไป...
กลัวจะมีพวกที่ไม่ใช่พวกเข้ามาอิงแอบแนบชิดในการฟังด้วย.....
แล้วที่ต้องทนอยู่....ทนฟัง....ไม่ใช่อะไรหรอกค๊าบบบ....ก็ตรงนี้มันสว่างที่สุดในบ้าน....
ก็เลยต้องยอมฟัง....แล้วเก็บไปคิดเป็นการบ้านก่อนนอน...ทำไมตูฟังครูสอนมันไม่จำแม่นแบบนี้หว่า...
โทษที...แล้วตอนนอนเค้าจะดับตะเกียงหมดไม่เหลือความสว่างให้หัวใจดวงน้อย ๆ เลยสักดวง
ตื่นมากลางดึกทีไร...ไม่กล้าลืมตาสักที....เพราะลืมตามาก็มองไม่เห็นอะไร..ขอย้ำมืดสุด ๆ
พร่ำมาเยอะ....อยากจะบอกว่ากลัว...แต่ก็ประทับใจกับชีวิตที่ได้เจอ...
น้อง eiky ปลุกอารมณ์และฟื้นความทรงจำเก่า ๆ ที่เราก็ลืมกันไปแล้ว...
เมื่อคิดถึง....สิ่งดี ๆ ความสุขก็กลับมาหาเรา