เข้ามาในบ้าน
ผมก็นั่งบนโซฟาหน้าทีวีกับกี้
ส่วนมันเดินขึ้นไปชั้นบน ผมมองตาม เห็นมันเดินเข้าห้องนอนตัวเอง
แล้วก็ลงมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่
มันส่งผ้าเช็ดตัวนั้นให้ผมโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร
แล้วกลับไปนั่งเช็ดตัวให้กี้แทน นี่กูกำลังอิจฉาหมาอยู่รึเปล่าว่ะ...น่าสมเพชตัวเองชะมัด
ด้านนอกฝนดูท่าจะตกอีกนาน...แล้วจะได้กลับบ้านกี่โมงว่ะเนี่ยะ...ผมแอบมองเป็นระยะ....แต่มันไม่สนใจผมเลย
"กี้ ไม่เอาอย่าสะบัดขนสิลูก...พ่อเปียกหมดแล้ว...อยู่นิ่งๆ...เช็ดตัวให้แห้งนะ....หัวด้วย....เดี๋ยวจะไม่สบายนะ....ไม่สบายแล้วเดี๋ยวจะไปสอบไม่ได้นะ..." ชักยังไง...กี้ไปโรงเรียนด้วยเหรอ
.....
คร๊อก.....แฮ่ะๆๆๆๆ...เสียงท้องผมเองครับ
"หิวรึเปล่า?..." ผมไม่รู้ว่ามันได้ยินเสียงท้องผมรึเปล่าถึงได้ถาม.....แต่ผมว่ามันเบามากนะ....ผมว่ามันอ่านใจผมถูกอีกแล้ว
แต่ด้วยอะไรซักอย่างที่ทำให้ผมส่ายหัวกลับไป
ทั้งที่ท้องกำลังประท้วงถึงขั้นประกาศเคอร์ฟิลล์แล้ว
มันส่ายหัวให้ผม แล้วก็เดินเข้าห้องครัวไปเลย....
"กี้นั่งเป็นเพื่อนคนปากกับใจไม่ตรงไปก่อนนะ...เดี๋ยวพ่อไปหาไรกินก่ิอน....หิว..." คำสุดท้ายมันจงใจหันมาพูดใส่ผม
สักครู่มันก็ออกมาพร้อมกับ...ข้าวหมูทอดกระเทียมกับไข่ดาวใบสวยหนึ่งฟอง
มันเอามาวางหน้าผมโดยที่ยังไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม.....มันกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว
ส่วนผมได้แต่นั่งมองจานข้าวนิ่งๆ...ทำไมมันช่างน่ากินอย่างนี้....
แต่ด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายค้ำคอ...ผมเลยเลื่อนจานออกไปนิดหนึ่ง....แล้วบ่ายหน้าไปมองทางอื่น บอกเป็นนัยๆว่า...กูไม่กินหรอก...เชอะ....
"กี้....เดี๋ยวพ่อพาไปกินยาก่อนนะ....ไม่สบายแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่อีก....พ่อรักกี้จัง...รักที่ไม่ดื้อเหมือนใครบางคน...." มึงว่าใครเหรอ......?
ผมนั่งมองจานข้าว....แต่ด้วยสามัญสำนึกและคำว่าศักดิ์ศรี.....
กินไม่ได้
ผมเลย..........
"อร่อยจริงเลย......หมูนิ่ม....หอมกระเทียมพอดีๆ....ไข่ดาวก็กรอบ..." ไอ้โจ๊กมันทำอาหารทุกอย่างอร่อยเหาะไปเลย
ผมทานไปด้วยความสุขสมจนเกือบหมดจาน....มันก็เดินออกมาคนเดียว....ผมเห็นมันเดินก้มหน้า แต่ผมตาดี มันกำลังพยายามกลั้นยิ้ม และพยายามไม่ปล่อยก๊ากออกมา...แล้วเสเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดิม
ฟอร์มหมดกันงานนี้เลยกู....แค่นี้เดะๆๆๆ...ผมเลยนั่งกินต่อจนเกลี้ยงจาน...
"ยิ้มไร?" ผมถามเพราะกลัวมันทรมานไปมากกว่านี้ เพราะมันกลั้นเอาไว้นานแล้ว
"........" มันไม่ตอบ แต่คราวนี้มันยอมหันมามองผมแบบเต็มๆ
"ยิ้มอีก...กูกลับ..." ผมทำท่าจะลุกขึ้น....
"ก็แค่ยิ้ม.....คนอวดเก่ง...ปากดี...." มึงด่ากูอีกแล้ว
"ชิส์"
"อร่อยมั๊ย?"
"อร่อย..." พูดเสร็จผมรีบอุดปากทันที...ก็มันน่าอายนี่นา
"หึหึหึหึ....โอ๊ย!!!!!" ผมเองแหละครับที่เป็นคนเขวี้ยงหมอนใส่มัน
"เจ็บให้ตายไปเลย..." ผมเขวี้ยงไปอีกใบ....
"สำนึกบุญคุณกันหน่อยสิ...."
"แล้วใครใช้ให้มึงทำให้ล่ะ..."
"ก็สงสาร...เห็นท้องร้อง..."
"ก็มันท้องกู..."
"แต่หูกูรำคาญ..."
ผมกับมันคุยกันได้แล้วใช่มั๊ยครับ
มันยิ้มให้ผมแล้ว
มันหัวเราะให้ผมแล้ว
ผมไม่ได้เห็นยิ้ม ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของมันนานแค่ไหนแล้วนะ.....
ผมรู้แล้วว่าหลายวันนี้ผมขาดอะไร...
ผมขาดสิ่งเหล่านี้จากมันนี่เอง
"ตกลงมึงเป็นอะไร..." ผมถามหลังจากที่เงียบกันทั้งคู่มาซักครู่
"ก็เปล่านิ....กูเป็นอะไรเหรอ?"
"ก็มึงไม่คุยกะกู...."
"มึงเองก็ไม่คุยกะกู...."
"ก็มึงไม่คุยกะกูก่อน..."
"มึงนั่นแหละเป็นบ้าไรก็ไม่รู้...จู่ๆก็ไม่คุยกับกูซะเฉยๆ...."
"ทำไม?...มึงไม่ชอบเหรอ?....กูคิดว่ามึงจะดีใจซะอีก...ที่ไม่มีกูคอยไปกวนประสาท...."
"ชอบกับผีมึงสิ...อึดอัดจะตาย...."
"เหรอ?..." แล้วมันก็ยิ้มครับ....พร้อมกับปาหมอนกลับมาที่ผมใบหนึ่ง
"มึงไม่ได้โกรธกูใช่มั๊ย?"
"แล้วมึงทำไรให้กูโกรธรึเปล่าล่ะ?..."
"นั่นแหละที่กูไม่รู้....เท่าที่รู้ไม่มีนะ...คิดว่างั้น..."
"มึงไม่ได้ทำไรผิดหรอก...คนที่ผิดคือกูต่างหาก...ผิดที่...ผิดคน...ผิดเวลา....ผิดมันไปทุกอย่าง..หึหึหึ"
" ยังไง?...."
"เอาเข้าจริงๆกูก็ไม่รู้หรอกว่ากูเป็นอะไร...และไม่รู้ด้วยว่าทำไมกูต้องพูดกับมึงอย่างนั้นในวันนั้น...."
"......" ผมเงียบเพราะรอให้มันพูดต่อ
"มันเหมือน....เหมือน...มีหมอกบางๆมากั้น.....เหมือนจะเห็นว่ามันคืออะไรที่อยู่ข้างหน้า....แต่มันคลุมเครือ พร่าเลือน ไม่ชัดเจน....พอพยามยามเพ่งมอง.....มันก็แสบตา...น้ำตามันก็พาลจะไหลซะทุกที...นี่แหละคือสิ่งที่กูรู้..."
"กูยอมรับว่ากูโง่ก็คราวนี้แหละ...แฮ่ะๆๆๆ...มึงพูดไร...กูไม่เข้าใจ..."
"เฮ้อ....โง่หลาย...น่าจะตายซะ...แต่กูไม่ยอมหรอกนะ...ฮ่าๆๆๆ..." ในที่สุดมันก็ไม่อธิบายผมเพิ่มเติม
"ขอโทษ...." ผมพูดคำที่อยากพูดออกไปตั้งแต่วันนั้น
"สำหรับเรื่องไร?..."
"พูดอย่างกะกูทำกับมึงไว้มากงั้นแหละ...ชิส์..."
"มากมั๊ยไม่รู้....แค่....กูยิ้มไม่ได้ไปหลายวัน..."
"กูขอโทษ...สำหรับเรื่อง....ที่กูทำมือมึงไปโดนโขดหิน.....และต่อยหน้ามึง....ที่จริงกูตั้งใจจะบอกตังแต่วันนั้น...แต่มึงไมยอมฟังกูเลย..." ผมรีบพูดรัวเร็ว เพราะกลัวว่าถ้าเว้นช่วงผมจะไม่กล้าเริ่มต้นพูดใหม่...เพราะสายตาของมันกำลังมองผมอยู่
"กูลืมไปแล้ว...ช่างมันเหอะ..."
"งั้น...แล้วตกลงมึงโกรธกูเรื่องไรล่ะ?"
"ไม่ได้โกรธ"
"แล้วทำไม..." ผมพูดยังไม่ทันจบ มันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน..."
"มึงจะต่อยกูคืนก็ได้นะ......ถ้ามึงกล้า"
"กูไม่ต่อยมึงหรอก..." โกหก มึงต่อยกูมาตตั้งหลายรอบแล้ว....ทำเป็นลืม
"มึงรู้มั๊ย......" ผมเว้นช่วง...ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไง....ให้มัน...ตรงกับความรู้สึกของผมที่สุด
"?......"
"กูอึดอัดมากเลยนะ..ที่มึงทำเหมือน.....กูไม่มีตัวตนในสายมึง....มึงพูดกับคนอื่น...แต่เมินกู...มึงยิ้มให้คนอื่่น...แต่ทำเป็นไม่เห็นกู...มึงหัวเราะกับคนอื่น แต่....มองข้ามกูไป....."
"........" มันนั่งยิ้มกับคำพูดบ้าๆของผม.....หัวเราะกูล่ะซิ
"มึงจะหัวเราะเยาะกูก็ได้นะ....กูไม่ว่าหรอก...." ผมพูดจริงๆนะ....ผมยอมให้มันหัวเราะเยาะผม แค่ให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม...ผมจะได้ผ่านไอ้ความรู้สึกบ้าๆนี่ไปสักที
"กูไม่มีสิทธิ์หัวเราะเยาะมึงหรอก...เพราะกู....?"
"?........"
"เป็นมากกว่านั้นอีก มึงรู้สึกอย่างไร มึงคูณสิบเข้าไปสิ...นั่นแหละคือความรู้สึกของกู..."
" แล้วทำไมไม่คุยกะกูตั้งแต่วันนั้น....."
"ก็รอให้มึงมาคุยก่อน...แต่มึงก็ไม่"
ตกลงนี่ผมดีกับมันแล้วใช่มั๊ย?
ตกลงเรากลับมาเหมือนเดิมแล้วใช่มั๊ย?
ตกลง....ผมยิ้ม หัวเราะ หรือแม้กระทั่งร้องไห้กับมันได้แล้วใช่มั๊ย....
แล้วเราก็นั่งกันเงียบๆจนกระทั่งฝนหยุดตก....นั่งโดยที่ไม่ต้องพูด..แค่รู้ว่า...ข้างผมมีมัน....ข้างมันมีผม....คำพูดก็ไม่จำเป็น
มันมาส่งที่หน้าบ้านก็เกือบหนึ่งทุ่มเข้าไปแล้ว
"จูน...." มันเรียกชื่อผม....ถึงว่าทำไมวันนี้ฝนตกหนัก
"หืม?"
"อาบน้ำ สระผม แล้วอย่าลืมกินยาด้วยล่ะ"
"อืม....มะ.....โจ๊กก็เหมือนกันนะ..."
"อะไรนะ?" มันทำหน้าเหลอหลา
ผมรู้มันแกล้งผม...ก็ผมเคยเรียกมันว่าโจ๊กซะเมื่อไร
ก็มันเรียกผมจูน...ผมก็แค่อยากเรียกชื่อมันบ้าง....ไม่ได้เหรอ
"ไม่พูดแล้ว...กลับไปได้แล้ว....ง่วง..."
"ห่วงกูด้วยเหรอ?"
"ก็มึงห่วงกู...ก่อน...." ผมก้มหน้าหลบ...ผมเกลียดสายตามันตอนนี้จัง...เพราะทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
"พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ....อ้อ...คืนนี้ไม่ต้องอ่านหนังสือนะ....พักผ่อนนอนหลับให้เต็มที่....วันนี้อ่านมาตั้งวันแล้ว...ตื่นมาพรุ่งนี้สมองจะได้โปร่ง...."
"คร้าบ...คุณโจ๊ก.."
"อืม...ไปล่ะ..."
"ขับรถดีดีล่ะ.....ขอบคุณ..."
สรุป...ผมก็ไม่รู้ว่ามันโกรธหรือไม่โกรธผม....แล้วถ้าโกรธจะโกรธด้วยเรื่องอะไร
แต่ตอนี้มันก็ไม่สำคัญเท่าผมได้เพื่อนรักกลับคืนมา....อย่างอื่นไอ้จูนไม่สนแล้ว
ผมอาบน้ำ.....ทำไมวันนี้น้ำมันเย็นสดชื่นจัง
ผมสระผม....ทำไมวันนี้ยาสระผมหอมจัง
ผมใส่ชุดนอนตัวเดิม...แต่ทำไมวันนี้รู้สึกว่าชุดนอนมันนุ่มขึ้น
ผมทานยา....ทำไมวันนี้ยาไม่ขม
ผมล้มตัวนอนบนเตียง...ทำไมวันนี้เตียงมันแคบลง หรือเพราะความสุข ทำให้ผมตัวโตขึ้น
...บ้าไปแล้วกู
แล้วกะว่าจะอ่านหนังสือซะหน่อย
แต่ก็คิดถึงคำพูดของมันขึ้นมาซะก่อน
โอเค....เชื่อมันซะหน่อยก็ได้หว่า
ผมเลยวางหนังสือลง
เตรียมตัวจะนอน
แต่ดันมีสายเข้าซะก่อน
ใครหว่า?...ดูเบอร์..ยิ้ม....กดรับ.....ยิ้ม....
"......."
"โทรมา...แล้วไม่พูด...งั้นวาง...."
"ทำไรอยู่?" มันรีบพูดเลยครับ
"กำลังจะนอน...แล้วมีไร"
"โทรมาเช็คดูว่า.....มึงอ่านหนังสือรึเปล่า...." เป็นพ่อกูรึไง...ล้อเล่งคร้าบ
"จะนอนแล้ว...ก็ทำอย่างที่มึงบอกไง"
" 'งั้นเพิ่งสองทุ่มเอง...นอนตั้งแต่ตอนนี้...เดี๋ยวสมองมัน..มัน...มันจะหลับเพลิน" ทฤษฎีไหนมันว่ะ
"งั้นกูอ่านหนังสือก็ได้"
"ไม่ได้!...บอกแล้วไงว่าห้ามอ่านหนังสือคืนก่อนสอบ"
"โน่นไม่ได้...นี่ไม่ได้...แล้วให้ทำไง"
"คุยกะกูไง....." น่ารักนะมึง
"อ๋อเหรอ?..มีไรว่ามา..."
"มื้อเย็นกินไร?...
"ให้ทาย?"
"ไม่ได้กินเพราะ....มึงยังอิ่มกับข้าวหมูทอดกู"
"ถูก...รู้ได้ไง"
"ก็เค้าบอกว่า..คนที่เป็นเนื้อคู่กันมักจะคิดเหมือนกัน"
"คู่เวรคู่กรรมนะสิ....."
"แล้วกินยายัง....."
"กินแล้ว...มึงล่ะ"
"ก็รอให้มึงบอกให้ไปกินนี่แหละ...."
"บ้าแล้วมึง"
"มึงไม่รู้หรอกว่าการได้รับความเป็นห่วงจากใครซักคนที่......มันรู้สึกดีแค่ไหน"
"งั้นเหรอ?..." ทำไมกูจะไม่รู้....แค่ไม่รู้ว่า.....ทำไมต้องรู้สึกอย่างนั้น....เวลาได้รับความห่วงใยจาก......มึง
"จูน?"
"ว่าไง...แต่ห้ามลืมกินยานะ"
"โอเค...ไม่ลืม....วันนี้กูรู้สึกดีว่ะ...."
คุยกันคุยกันมา..วางสาย
ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน
กูอยากถามมึงเหลือเกินว่า.....
มันต่างกันตรงไหนกับที่กูอ่านหนังสือ
แต่ทำไมมีความสุขจังหว่า......
นอน
สอบ...พรุ่งนี้...
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1109544 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก