หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[bosszukung]

ง่ะๆๆ  รอนานแล้วนะ 

[killer prince]

อย่าบอกนะคะว่า

จะจบแบบดราม่าอ่ะ งือๆ

[DeJavu~ ★]

หายไปนานจัง

พี่ดิว

[DrSlump]

พอเรื่องใกล้จะจบ นี่ถึงกับ "ดอง" เลยเหรอครับ due

[WhatLoveIs]

ดิวจ๋า

ว่างแล้วมาต่อด้วยนะจ้ะ

รออยู่นะ 

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[due]

โจ๊กขอเล่า

ในความคิดของผม
ความรัก กับ ความตาย มีความเหมือนกันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย
เหมือนกันยังไงนั้นเหรอครับ
เหมือนกันอย่างนี้ไง

ทั้งๆที่รู้ว่าวันหนึ่งเราก็ต้องตาย....แต่เราทุกคนก็ยังขวนขวายที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปจนจะถึงวันนั้น
ก็เหมือนกับรัก....รู้ๆอยู่ว่า เมื่อมีรักก็ต้องมีทุกข์...แต่เราก็ยังพยายามที่จะรัก...แม้ทุกข์นั้นจะมารออยู่ตรงหน้าแล้วก็ตาม

นี่ไงครับ...ความเหมือนของมัน...


1 ปี...ผมรู้ว่ามันนานแค่ไหน...แต่ในความรู้สึกละ....ผมไม่รู้เลยว่ามันจะยาวนานแค่ไหนและจะสิ้นสุดลงเมื่อไร...
1 ปี ... จะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง... ผมอยากจะทำให้ตัวเองเป็นนาฬิกาตายจริงๆ....ทุกสิ่งจะได้อยู่กับที่...จะได้ไม่ต้องมีการเปลี่ยนแปลงใดๆที่ทำให้เจ็บปวด...
1 ปี... จะสามารถเปลี่ยนใจรักของคนสองคนได้รึเปล่านะ.....

"โจ๊ก....ลงมาทานข้าวเย็นได้แล้วลูก..." เสียงแม่ตะโกนเรียกแล้ว
"ครับ...ผมจะลงไปเดี่ยวนี้แหละ...." ก็ตั้งแต่กลับมาจากนอกบ้านตอนบ่าย...ผมก็ได้แต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง...นั่งคิด นั่งให้เวลากับตัวเอง


"เป็นไรรึเปล่าโจ๊ก...แม่เห็นตั้งแต่กลับเข้าบ้านแล้ว มีปัญหาไารึเปล่า..." ก็หน้าผมเหมือนกับคนแบกโลกซะขนาดนี้นี่นะ
"ไม่มีครับ...ผมก็แค่...อยากอยู่กับตัวเองให้มากขึ้นก็เท่านั้นเอง..."



ทานข้าวเสร็จผมก็ขึ้นห้องนอนเลย
นี่ไอ้ตัวดียังไม่หายงอนผมอีกเหรอ...ผมแค่แหย่เล่นนิดเดียวเอง
เรื่องมันมีอยู่ว่า.....วันนี้ผมกับมันไปดูหนังกัน...
แล้วเดินผ่านกลุ่มสาวๆกลุ่มหนึ่ง....ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร..เดินผ่านเฉย...แต่ไอ้ตัวดีนี่สิ
"โจ๊ก...มึงว่าสาวๆกลุ่มนั้นน่ารักป่าววะ..." ผมหันไปมองแวบหนึ่ง
"ไม่ใช่เป็คกู..." ก็ผมไม่ได้สนใจจริงๆนี่นา...ก็เป็คผมอยู่ข้างๆนี่แล้วไง
"แต่กูว่าน่ารักนะเว้ย....นั่นไงเค้าหันมามองมึงด้วย..."
"ตาของเค้า...กูห้ามได้ซะเมื่อไร...อยากมองก็มองไปสิ..." ผมก็ดูดน้ำ..ไม่ได้คิดอะไร
"น่ารักจริงๆนะเว้ย...ไม่อยากได้เบอร์เค้าเหรอ...?.." ไอ้นี่นิ...
"ไม่อะ..."
"จริงดิ..."
"อืม..."
"ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ...."
"........." คราวนี้ผมไม่ตอบครับ...แต่เดินกลับไปหาสาวๆกลุ่มนั้น....คุยกันซักครู่...ผมก็เดินกลับมา



ก็ได้เห็นไอ้ตัวดีนี่หน้าแดงปนเขียวเชียว
"นี่ไงเบอร์...กูกะขอแค่เบอร์ของคนที่น่ารักที่สุด...แต่สาวๆคนอื่นก็แจกเบอร์ให้กูด้วย...เลยได้มาซะอื้อเลย...." ผมโชว์เบอร์ที่ได้มาให้มันดู
"ไอ้โจ๊กบ้า....ไอ้หน้าหม้อ...ไอ้หน้าปลาไหล...ไอ้...ไอ้...โธ่เว้ย..." อ้้าว...เดินหนีไปซะแล้ว...ก็ใครใช้ให้ไปขอละ.
.
.
.
.
"แล้วนั่นจะไปไหนอีกละ....จะถึงเวลาหนังแล้วนะ..." ก้มันนะสิครับ มุ่งหน้าเดินตรงสู่ถนนใหญ่
"อยากดู..ก็ดูไปเองสิ..."
"อย่ามางอแงสิ...ไปดูหนังกันเหอะ....ตั๋วก็ซื้อมาแล้วนะ..."
"งั้นมึงก็ไปดูกับสาวๆที่มึงไปขอเบอร์มาซิ..."
"หึง...?..."
"บ้า...ใครไปหึงมึง......ชิส์..."
"ไม่หึงก็ไม่หึง...ทำไมต้องทำหน้าแดงด้วยละ...เอาๆ...เข้าโรงกันได้แล้ว..."
"ไม่อยากดู...จะกลับบ้าน...." ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง
"ไปดูหนัง..." ผมพยายามพูดให้เรียบๆที่สุด
"ก็บอกไม่อยากดูไง...โทรไปชวนสาวๆที่ขอเบอร์ไว้ซิ...ท่าทางอยากจะดูหนังกับมึงกันทุกคนเลยนิ...ชิส์..." นี่มันเวลาที่เราควรจะมาทะเลาะกันเหรอครับ
"แล้วใครที่คะยั้นคะยอให้กูไปขอเบอร์ละ...ก็มึงไม่ใช่รึไง...ทำตามใจแล้ว...แล้วจะเอาไงอีก..."
"โง่นักรึไง...ไปกินหญ้าแทนข้าวเลยมึง..." ยอมรับไม่เข้าใจจริงๆครับ
"ไปดูหนัง..."
"ไม่...กูจะกลับบ้าน..."
" งั้นก็ตามใจ........ขับรถกูกลับไปละกัน...ไปเองได้นะ...เดี๋ยวกูกลับวินเอง..."
"ไม่เข้าใจรึไง...?"
"กูไม่เข้าใจว่ามึงทำไปเพื่ออะไร....ถ้ามีไรอยากอธิบายก็ค่อยโทรมาละกัน...กลับบ้านดีดีละ..."



นี่ก็ปาไปสองทุ่มแล้ว
มันยังไม่ยอมโทรมาเลยครับ
ถ้ามันยังไม่โทรมาในอีก 5 นาที
ผมจะเป็นฝ่ายโทรไปหามันเอง
ผมไม่อยากปล่อยให้ความอยากเอาชนะของเราต้องมาทำลายเวลาที่แสนจะมีค่าอย่างนี้ของเราไป



ครืดๆๆๆๆ.
มันโทรมาแล้ว
"ไม่ได้โทรมาง้อ....ไม่ต้องดีใจไปละ....ชิส์" เสียงมันขุ่นๆนิดหน่อย....แต่ก็น่ารักครับ
"กูยังไม่ได้พูดไรเลยนะ....ร้อนตัวไปอะเปล่า..."
"แค่โทรมาเช็คว่าแบ๊ตยังใช้ได้เปล่า....แค่นั้นเอง..."
"ไม่ง้อก็ไม่ง้อครับ....เพราะยังไงโจ๊กก็กะจะโทรไปง้ออยู่แล้ว...."
"จริงเหรอ?..."
"ครับ...."
"ก็คิดว่าจะโทรไปหาสาวๆที่ขอเบอร์ไว้...."
"พอเลยๆ....เวลาของเรามีค่ากว่านั้นนะจูน...มีค่ามากกว่าที่เราต้องมางอนมาง้อกันในเรื่องไร้สาระอย่างนี้...เข้าใจมั๊ย...?"
"คิดถึงจัง...."
"หืม...?..."
"คิดถึงคร้าบบบบบบบ...."




"พ่อครับ...แม่ครับ...ผมไปข้างนอกนะ...."
"ดึกดื่นจะไปไหนอีกละลูก....โจ๊กอย่าวิ่งไปคุยไปสิ...มาคุยกันก่อน..."
"ไปตามที่หัวใจเรียกร้องนะครับ....ไปนะครับ...."









บ้ารึเปล่า...จู่ๆก็วางสายไป
โทรไปก็ปิดเครื่อง
จะบอกเราว่าคิดถึงซักคำก็ไม่มี...ชิส์...
มันน่าน้อยใจชะมัด
"ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ....."
"ครับแม่...เดี๋ยวเปิดครับ..."

ผลัวะ (เสียงเปิดประตู)

หมับ


อะไรกันนิ...จู่ๆร่างผมก็โดนคว้าเข้าไปปะทะแนบชิดกับอีกร่างหนึ่ง
แต่ในชั่ววินาที...สัมผัสนี้...กลิ่นหอมแบบนี้...ผมจำได้...
ผมเลยสวมกอดตอบโดยไม่ต้องคิดอะไรต่อไปอีกแล้ว...ก้คนที่คิดถึงเค้าอยู่ตรงหน้าผมแล้วนิครับ...ต้องคิดอะไรให้มากอีกละ


"มาได้ไงเนี่ยะ...?..."
"ก็มีคนบบอกว่าคิดถึง...เลยมาให้ถึงไง..."
"โอ๊ะๆๆ...น่ารักนะเนียะ..."
"ชัวร์....หึหึหึ..."


"อ่อน...เรามาพูดกันถึงเรื่องนั้นได้รึยัง...ว่าตกลงเราจะเอายังไง...มันผ่านมาเกือบเดือนแล้วนะ..." ครับ ตั้งแต่วันนั้น...วันที่พวกเรามาพร้อมหน้ากัน...พ่อแม่ขอร้องให้พวกเราทำสิ่งนั้น
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ผมกับมันก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนั้นกันอีกเลย...จนวันนี้
"มันคงถึงเวลาแล้วสินะ....ไม่ได้จะหนีนะ...แค่ขอเวลาคิดและตั้งหลัก...แต่ถ้าถึงเวลาต้องตัดสินใจก็คงต้องทำ.."




"เชื่อใจกู...ไว้ใจกูพอมั๊ย...ที่จะเดินไปด้วยกัน......"
"..........."
"หรือจะให้มันหยุดนิ่งกับคำว่า เพื่อน..."
"แล้วมึงละ...ต้องการแบบไหน..."
"กูรักมึง..." ชัดเจนครับ...หึหึหึ
"โห...เล่นตอบอย่างนี้...แล้วกูจะตอบไรได้อีกละ...."
"รู้สึกยังไงก็พูดอย่างนั้น...."
"รู้จักรัก...ก็ต้องรู้จักรอด้วยสิเนอะ...."
"หึหึหึ....." มันให้คำตอบผมแล้ว...และผมก็ให้คำตอบมันแล้ว





"โจ๊ก..."
"หืม...?..."
"1 ปีนี้ มึงจะเปลี่ยนไปมั๊ย..?" ผมลุกขึ้นนั่ง..ส่วนมันยังนอนเอกเขนกบนเตียง
"ถ้าเลือกได้...ตอนนี้กูอยากเป็นนาฬิกาที่หมดแบตหรือตายไปเลย...ทุกอย่างจะได้หยุดนิ่ง ไม่มีการเปลี่ยนแปลง...."
"แล้วมึงจะไม่คิดต่อไปอีกเหรอว่า...บางทีวันหนึ่งอาจจะมีคนเปลี่ยนแบตให้มึงหรือพามึงไปซ่อม....ยังไงมึงก็ต้องกลับมาเดินตามเวลาที่หมุนไปเรื่อยๆ..."
"นั่นสิ..."
"แต่ยังไงกูก็จะเสี่ยงนะ...กูจะเสี่ยงกับเวลาที่ไม่เคยหยุดนิ่ง...กูจะเสี่ยงกับใจมึงที่อาจจะเหมือนเดิมหรือไม่เหมือนเดิม...กูจะเสี่ยงกับใจกูเองที่อาจะเปลี่ยนหรทอไม่เปลี่ยนก็ได้..."
"มึงกล้าขึ้นเยอะนะ...หึหึหึ...."
"ก็มึงสอนกูเองไม่ใช่เหรอ...เหวอ...เอ๊ย...ทำไรอะ..." ก็มันนะสิครับตวัดเอวผมแล้วดึงลงไปกอดในอ้อมกอดมันเฉยเลย
"กอดแฟนตัวเอง...ไม่ได้รึไง..."
"หื่น..."
"แล้วรักมั๊ยละ..."
"ก็ว่าจะไม่รักแล้ว..."
"หึหึหึ....ตัวหอมจัง...ผมก็หอม...ตาก็หอม แก้มก็หอม จมูกก็หอม...ปาก...ก้ออออออออออ....หอม..." เปลืองตัวจริงๆ






"โจ๊ก...."
"ครับ..."
"ขอสัญญาข้อได้มั๊ย...?"
"ว่ามาสิ..."
"ตอนมาบอกรัก...มึงก็มาบอกกันตรงๆ....ถ้าตอนจะเลิกกัน...มึงก็เดินเข้ามาบอกกูตรงๆได้มั๊ย...?"
"หืม...?" มันผงกหัวขึ้นและจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ
"อะไรเล่า...จ้องหน้ากันทำไม...."
"แล้วทำไมพูดอย่างนั้น...?"
"อนาคตคือสิ่งที่เราคาดเดาไม่ได้....ไม่ใช่เหรอ...มันอาจจะมีเหตุร้อยแปดพันเก้าที่จะทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนได้....ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ..."
"แล้วมึงละ...?"
"เพราะกูเองก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน...กูบอกต่อหน้ามึงว่ารัก....ถ้าจะเลิกกูก็จะบอกต่อหน้ามึงเหมือนกัน...."
"แสดงว่ามึงเตรียมใจไว้ตลอดว่าเราอาจจะเลิกกันก็ได้....ยังไงซะ...มึงก็ไม่เคยไว้ใจกูจริงๆซะที..." ดูมันจะอารมณ์เสียนิดหนึ่ง ดูจากที่มันลุกขึ้นนั่งและหายใจแรง
"ไม่รู้สิ....แต่แค่คิดว่าเราจะต้องเลิกกันจริงๆ...กูก็หายใจไม่ออก...อึดอัด...มันก็เจียนตายแล้ว...แต่กูก็ต้องคิด...เพราะความไม่แน่นอนคือความแน่นอนไม่ใช่เหรอ...." มันเย็นลงนิดหนึ่งแล้ว เพราะมันยอมหันมามองทางผมแล้ว
"แต่มึงก็ยังเสี่ยงที่จะเดินไปด้วยกัน...."
"ก็รักไปแล้ว...ถอนตัวถอนใจตอนนี้ก็มีแต่เจ็บ....เสี่ยง...มันเป้นทางออกที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ...." ผมลุกขึ้นกอกมันจากด้านหลัง
"กูอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรมากมายหรอกนะ....แต่กูก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายพอที่จะทำให้คนที่กูรักและรักกูต้องเสียใจ...."
"กูรู้...."
"ถ้าจะตายเพราะรัก...กูก็จะยอมนะ...ถ้าคนนั้นคือ...อ่อน...คนนี้ของกู..."
"โจ๊ก....?"
"ว่าไงครับ...?"
"มึงมีดีตรงไหนที่ทำให้กูรักมึงได้นะ...."
"ตรงที่กูรักมึงไง.....แล้วมึงละ...มีดีอะไรที่ทำให้คนอย่างกูรักมึงได้มากมายขนาดนี้..."
"ก็ตรงที่กูก็รักมึงมากมายขนาดนี้ไง...ชิส์..."



ถ้าเสี่ยงแล้ว ผลที่ได้รับกลับมา
คือรักของมัน...และเวลาในวันข้างหน้าของเราที่จะได้ใช้ร่วมกัน....ผมก็จะยอมครับ  


ถ้าเสี่ยงแล้ว ผลที่อออกมา
คือรักของมัน....รักของผม และรักของเรา ผมพร้อมครับ....










ดิวต้องขอโทษนะครับที่หายไปหลายวันอีกแล้ว
คือ...มันลังเลว่าจะให่เรื่องออกมาในรูปแบบไหน
จบกันไปเลย หรือสมหวังกันไปเลย
จนคิดได้ว่า....เอากลางๆละกัน...ที่เหลือให้มันเป็นเรื่องของเวลาละกัน
หวังว่าเพื่อนๆคงจะคิดเหมือนดิวกันนะครับ

ขอบคุณมากๆที่ติดตามอยู๋ด้วยกันมาตั้งหลายเดือน
ขอบคุณจริงๆครับ....เรื่องอาจจะจบหรือไม่จบ...ขึ้นอยู่กับความคิดของแต่ละบุคคลนะครับ
แต่สำหรับดิว...มันสวยงามที่สุดแล้ว

[N.T.❁]

มันเป็นเรื่องของอนาคตเนอะ
ถ้าหนักแน่นพอ ความสุขมันก็รออยู่ข้างหน้าแล้วหละ
เวลามันผ่านไปเร็วจะตาย แป๊บๆก็ปีนึงแล้ว : )

[TamuNe]

ให้กำลังใจ โจ๊ก-จูน ให้ผ่านพ้นไปได้น้า

[Rafael]

เอาเป็นว่าลุ้นให้ทุกคนผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้
และพบคำตอบที่หัวใจตัวเองต้องการก็แล้วกันนะคะ

[beambeam]

  ตกลงจะจบแบบนี้หรือครับ....จะมีต่ออีกหรือเปล่าครับเนี้ย 

[jobi]

555+อ่านแบบมาราธอน
เรื่องของโจ๊กกะจูนมีหลายรสชาดมากๆ
ยังไงก็คอยลุ้นให้โจ๊กและจูนผ่าน1ปีไปให้ได้

ขอบคุณคุณดิวมากจ้า สำหรับเรื่องราวสนุกๆอย่างนี้

[Monkizzz]

เวลาก็แค่ขนม เดี๋ยวมันก็หมดไป

[NUTTYZERO]

สุดยอดเลยพี่ดิว ^^!

ระยะทางพิสูจน์ม้า  กาลเวลาพิสูจน์คน

1 ปีจากนี้ จะรออ่านตอนพิเศษต่อไป อิอิ

ขอบคุณคร๊าบบบบ ^^!

[ลูกลิงแสดงตัว]

ทุกอย่างมันดูลงตัว พอดี มากเลยดิว
ไม่ได้มีความรู้สึกว่ามันน้อย หรือมากเกินไป เยี่ยม!!
รักดิว รักโจ๊ก รักจูน รักชีนด้วย 555
1ปีเอง จิ๊บๆ

ปอลอ...ขอตอนพิเศษด้วยนะดิว
 +
  สำหรับนิยายดีๆค่า +1จัดไป

[lasom]

ถ้าเธอพร้อมฉันก็พร้อม

[หลงไหลในม่านหมอก]

เราว่ามันสวยงามมากเลยค่ะ ลงตัวสำหรับเรื่องนี้ที่สุดแล้ว

ปล.รอตอนพิเศษนะคะ^^ (ถ้าจะให้ดีเอาชีนมาด้วย ลูกชายช้านลืมได้ไง)

[taroni]

 ลงตัวที่สุดแล้ว

[artit]

อ้าว เฮ้ย ค้างเลยอ่ะ มันค้างๆคาๆอยู่ในหัวเหมือนลืมจ่ายค่าน้ำค่าไฟ และก็ไม่ได้เผื่อใจไว้เจอกับคำตอบที่จบแบบผิดหวังหรือกลางๆเลยอ่ะ  เป็นคนคิดบวกอย่างเดียว เรียนยังD+เลย(?) 

[DeJavu~ ★]

อ้าว เฮ้ย ค้างเลยอ่ะ มันค้างๆคาๆอยู่ในหัวเหมือนลืมจ่ายค่าน้ำค่าไฟ และก็ไม่ได้เผื่อใจไว้เจอกับคำตอบที่จบแบบผิดหวังหรือกลางๆเลยอ่ะ  เป็นคนคิดบวกอย่างเดียว เรียนยังD+เลย(?) 

555 เหมือนกันผมก้อเป็นคนคิดบวกเหมือน แถมเรียนก้อได้ c+ อ่า

  :call:ใช่ ตกลงจะจบเเบบนี้หรอกรหรอ

แต่ขอ happy ending กว่านี้อีกได้ปะ

ไม่ก็ขอหวานๆ ไม่ก็ nc ก้ออย่างดี

จบแบบนี้มันค้างอ่า

[Safina_safe]

  ซึ้งอ่า

[lomekung]

 

[hotladyanyavee]

เหมือนดิวว่า ขอให้มันจบอย่างนี้ดีกว่า ให้มันสวยงามแบบนี้ ไม่ต้องคิดไร แค่มองว่าเป็นอนาคต ที่ไม่มีววันมาถึง
แค่นี้ ที่ผ่านมาเราทุกคน ก็แค่รอมาตลอดให้จูนรู้ใจตัวเอง
และรักโจ๊ก และวันนั้นก็ผ่านมาแล้ว และก็ไม่ควรต้องมีไรแล้ว
ความจริงควรจบตั้งแต่ตอนที่จูนบอกว่ารักโจ๊กแล้ว และตอนหลังมา ก้เป็นตอนพิเศษไป
แค่นี้เลดี้ มีความสุขแล้ว เพราะรักจูน บริบูรณ์ไปนานแล้ว
รักดิวคะ

[mumumama55]

  อืม ที่สุดแล้วก็เวลาล่ะนะ  เวลา กับ ใจคน มันคู่กันดีจริงๆ เหมือนกาแฟกะคอฟฟี่เมต(?)  

 

 

[piride]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
มีมุมมองดีมากเลยอ่ะ ไม่ต้องมาถึงแค่รู้ไว้ก็พอเนอะ
 

[Killua]

ไม่รู้จะจบไม่จบ แล้วก็ไม่อยากคิดว่าจะจบแบบใหน มันเป็นเรื่องของอนาคต
แต่เท่าที่รู้ ต้องขอบคุณไรเตอร์มากมายสำหรับนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ
ไรเตอร์สุดยอดมาก เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ 

[Bejae]

เหมือนจะจบแต่ไม่จบ เหมือนจะไม่จบแต่ก้อยากให้มันจบ
เห้ย ย พูดเอง งง เอง


เราว่าจบแบบนี้ก็สวยงามทีเดียวเชียว
ปล่อยมันให้เปนเรื่องของอนาคต

ขอบคุณคุณดิวมากมายก่ายกอง
สำหรับนิยายดีดี ถ้ามีสเป โปรดแจ้งด่วน
เราจะมาหาสองจอ ณ บัดดล

[jannie]

จบแบบให้ลุ้น ให้คิดจินตนาการได้ทุกทางเลย งั้นขอสรุปว่าแฮปปี้ ทั้งคู่เติบโตขึ้น โดยที่ยังรักกัน แต่มีเหตุผลมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น ....

[TeuyHom]

น่ารักที่สุดเลยอะ

อิจฉาๆๆๆ

 

[dragonnine]

อย่าบอกว่านี่คือจบแล้ว มันคงต้องเป้นอย่างนั้นแหละมั้งเนี่ย แต่หักมุมบ้างก็ดีนะ

แบบนี้โอเคที่สุดแล้วล่ะ เราจะคิดถึง โจ๊กและจูน เสมอ