หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[WhatLoveIs]

จูนใจแข็งอย่างนี้ ระวังน้องโจ๊กตายด้านน้าาาาา
แล้วจะมาเสียใจนะเ้อ้า

[odakiri]

อ่าเพื่งอ่านไปไม่กี่ตอนขอเเว็บมาเม้นก่อน
เเบบว่าอ่านเเล้วไปไหนไม่ได้เลยติดหนึบๆๆ
อิอิ  เด๋วไปอ่านต่อละจร้า
หนุกมากมายอะ

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปคร๊า
"JOKE&JUNE IS REAIL"

[fuwa]

เอ่อ
คุณน้องอ้อยคะ
จบไปแล้ว จะกลับมาไมอีกอ่ะคะ
อีกอย่างจะถามทำไม ตัวเองก้อมองออก
รู้ๆอยู่ว่าโจ๊กชอบจูนอ่ะ แง่วๆ
แบบว่าคนอ่านแอบหงุดหงิดอ่ะค่ะ

โจ๊ก จูนน่ารักจิงโว้ย

มาต่อไวๆน้า
จะรออ่านจ้า

[Mura_saki]

 

น่ารักที่สุดๆๆๆ


ตัดยัยอ้อยออกไปดิ!!!

[phanupatkung]

รออยู่นะครับพี่ดิว ^^

[kihaezzzzzz]

รีบมาต่อนะ 

กะลังหนุกเล้ย ย
   จูนน่ารักจัง

[kihaezzzzzz]

รีบมาต่อนะ  

กะลังหนุกเล้ย ย
จูนน่ารักจัง

[ลูกลิงแสดงตัว]

โอ๊ย โอ๊ยๆๆๆ
อิจฉาจูนอ่ะ ชิส์
น่ารัก หวานๆ น้ำตาลเต็มบ้านเลยพี่น้อง 
 

[hardened-boy]

น้องดิวครับ

จบแล้วจะมีต่อภาค 2 "โจ๊ก&จูน อินเลิฟมหาลัย"  มั้ยครับ

ถ้าพี่ได้อ่านเรื่องนี้ตอนสมัยเรียนอยู่นะ  คงมีไอเดียเจ๋งๆไปจีบเพื่อนมั่งแหละว้า
เสียดาย  เกิดไวไปนิด   
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

รักดิว รักดิว รักดิว

[due]

วันนี้จะมาลงให้นะครับ
แต่อาจจะติดช่วงเย็นๆหน่อย
สมองมันตื้อๆยังไงไม่รู้
สงสัยออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่พอรึเปล่าไม่รู้
หึหึหึ.....
ขอบคุณค้าบโผม

[odakiri]

อ่าอ่านถึงตอนที่บอกความในใจกันเเล้ว
ลุ้นจนเกร็งไปหมดละอ่า
เเต่จะว่าไปซีนก้อน่าสงสารนะเนี่ย
ซีนจะมีคู่ป่าวหว่าหรือว่าเรายังอ่านไม่ถึงอิอิ
อ่านมาได้ครึ่งทางเเว้ว
เด๋วไปอ่านต่อดีก่า
น่าร๊ากกันไปไหนเนี่ยคริคริ

[due]

เดินมาโรงเรียนกันแต่เช้า...
"โจ๊ก...กระเป๋ากูหนั้กหนัก...จริงๆนะ..." จริงๆก็ขี้เกียจถือแหละครับ...อีกอย่างมือก็ไม่ว่างด้วย...ดื่มนมอยู่
"หนักมากก็ทิ้งซะ...แค่นี้ไม่มีปัญญาถือรึไง..." แรงครับ...อ้อนแค่นี้ก็ต้องดุกันด้วย...เสียแรงรัก....
"ไอ้โจ๊ก...แรงนะมึง..."
"อย่ามาทำอ่อยกู...เอางี้..กูถือให้ก็ได้...แต่ขอจูบแบบเน้นๆทีหนึ่ง...เอาเปล่า?"
"หื่นแต่เช้านะมึง...กูว่าวันหนึ่งกูต้องเสียท่ามึงแหงๆ..."
"หึหึหึ...ของมันแน่อยู่แล้ว..."
"ไอ้......"
"ถ้ามึงยอมนะ..."
"มันก็แหงอยู่แล้ว...ชิส์..."
"แล้วเมื่อไรมึงจะยอมกูละ?..."
"อืม...ให้พ่อแม่ไปขอสิ...กูลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย..."
"กูทำจริงๆ...แล้วอย่าวิ่งหนีขึ้นห้องละกัน..."
"ลองดูสิ...พ่อกูได้เอาปืนส่องกบาลมึง"
"พ่อแม่มึงรักกูเอ็นดูกูจะตาย...."
"นั่นมันในฐานะเพื่อนของกู...แต่ในอีกฐานะหนึ่งกูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..."
"จูน...เชื่อใจกูนะ...เชื่อกูในทุกๆเรื่องๆ...ไม่เข้าใจหรือสงสัย...ถาม...ถามกู"
"ได้...งั้นรักกูเปล่า?..."
"ถ้าคำนี้บรรยายความรู้ส้ึกกูตอนนี้ได้ดีที่สุดแล้ว...ใช่...รัก..."
"หึหึหึ...แล้วแค่ไหน?..."
"อืม....ไม่รู้สิ.."
"อ้าว...."
"ก็มันบอกไม่ถูกจริงๆว่ามากแค่ไหนหรือน้อยแค่ไหน...รู้แค่ว่ารัก..รัก...รัก...แล้วก็รัก..."
"แหวะ...เลี่ยน..."
"แต่กูเห็นว่ามึงยิ้มนะ...แล้วมึงละรักกูบ้างมั๊ย?...."
"โง่อีกแล้ว...คิดเองบ้างสิ...ไอ้ที่ยอมให้ลวนลาม ไหนจะทั้งกอด ทั้งจูบ...จนเกือบจะเสียตัว...ชิส์..."
"แค่อยากได้ยินว่ารักกัน..."
"ชิส์...."  ในที่สุดผมก็พูดมันออกไปไม่ได้...มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่คอยสะกิดเตือนผมทุกครั้งที่ผมกำลังจะพูด...แต่มันก็ยิ้มนะ...แถมยังเอามือมาจับมือผมด้วย มันฉลาดครับ ใช้กระเป๋าบังไว้...คนอื่นเลยไม่เห็น...อีกอย่างเด็กก็ไม่เยอะด้วย ก็มันยังเช้าอยู่นี่ครับ
สุขใจจริงเรา...หรือว่าวันนี้วันศุกร์
ก็ไม่ใช่นี่นา...แต่ทำไมเราสุขสุ้ขสุข
อ๋อ...เพราะคนข้างๆผมนี่เอง...หึหึหึ

"โจ๊ก..." เออ...มา..มีกี่คนเข้ามาให้หมด...เมื่อวานก็อ้อย...วันนี้ก็สองอีก...พรุ่งนี้ใครละ...
"โจ๊ก...งั้นกูเข้าโรงเรียนก่อนนะ..."
"เดี๋ยว..." มันดึงกระเป๋านักเรียนผมไว้
"กูยืนยันคำเดิม...มันจะไม่มีอะไร...ถ้ามันไม่มีอะไร...คุยเสร็จก็ตามมาละกัน..."
มันจะมีอีกกี่บททดสอบกันวะ...ระหว่างผมกับมัน
รมณ์เสียแต่เช้า..โธ่เว้ย



เข้ามาในห้อง..เห็นไอ้เสกกับไอ้ปาล์มนั่งเมาท์แตกกันอยู่...
"เป็นไรมึง...ไอ้โจ๊กนอกใจเหรอ...หน้างอแต่เช้าเลย..." พอรู้..แซวกันจังนะพวกมึง
"เดี๋ยววันหลังกูซื้อไมค์มาให้พวกมึงเลยดีมั๊ย...จะได้รู้กันทั้งโรงเรียน..." คนยิ่งรมณ์เสียๆอยู่
"ไอ้เสกมึงก็นะ...เพื่อนมันรมณ์ไม่จอยอยู่...ไปแซวมันทำไม....สงสัยไอ้โจ๊กบังคับให้ทำการบ้านวะ..." ดีแต่ชั่วทั้งนั้นพวกมึงนี่
"ไอ้...เอ้อ....โครม..." ผมวางกระเป๋าเสียงดังและนั่งแหมะบนเก้าอี้
"เอ๊ย...เป็นไรมึง...บอกพวกกูได้นะ...." พวกมันเริ่มจริงจังครับ...เมื่อเห็นผมไม่เล่นด้วย
"ไม่มีไร...ท้องผูกแต่เช้าแค่นั้นเอง..."
"อย่ามามึง...แล้วนี่ไอ้โจ๊กอยู่ไหน?...มันไม่เรียนเหรอ?"
"คุยกับสองอยู่..."
"คุยอยู่กับไอ้สอง!!!!!!!"ชริบแล้ว....ไอ้เสกของขึ้นทันตาเห็น...แค่ได้ยินชื่อสองเท่านั้น
"เอ่อ...คือ...." ไม่น่าหลุดปากเลยกู
"ที่ไหน...พวกมันคุยกันที่ไหน.....กูบอกให้บอกมาไง...." มันขึ้นเสียงใส่ผมนิดหน่อย...พอผมไม่พูด
"ไอ้เสก..มึงก็อย่าไปตะคอกจูนมันสิวะ...ถามมันดีดีก็ได้..."
"โธ่เว้ย....." แล้วมันก็วิ่งพรวดพราดออกไปเลย...
นี่ผมทำไรผิดรึเปล่า...ที่ปล่อยให้สองคนนั้นคุยกัน

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ตอนนี้คนอื่นเริ่มทะยอยมากันแล้ว
แต่สามคนนั้นยังไม่มากันเลย...
ผมหันไปมองหน้าปาล์ม
"ไป...." แล้วมันก็บอกว่าไป...เห็นมั๊ยครับ เพื่อนกัน แค่มองตากัน ก็เข้าใจกันแล้ว...
มันกับผมแยกกันหา
ผมกลัวอย่างเดียว...กลัวไอ้เสกทำเรื่อง...แล้วจะมีปัญหาเรื่องไม่จบกันซะเปล่าๆ

"เอ๊ย..มึงไม่ต้องมาทำบีบน้ำตาเลยไอ้สอง...." นั่นมันเสียงไอ้เสกนี่...ผมเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ
"มึงน่าจะเห็นใจกูบ้างนะเสก...." ภาพที่ผมเห็น...เสกยืนคุยอยู่กับสอง แต่โจ๊กไปยืนซะห่างเลยครับ...นี่ผมกำลังแอบฟังอีกแล้วเหรอ
"น้ำหน้าอย่างมึงยังกล้าเรียกร้องให้คนอื่นเห็นใจอีกเหรอ?...ที่จริงมึงไม่น่าจะเสนอหน้าอยู่ในโรงเรียนแล้วนี่ด้วยซ้ำถ้าไอ้โจ๊กไม่ขอไว้ในตอนนั้น...แค่นี้ก็นับว่าพวกกูปรานีมึงมากแล้วนะ...." เสกไม่พูดเปล่าครับ มันผลักอกสองด้วย...
"เสก...กูขอร้อง...ให้กูได้คุยกับโจ๊ก...กูขอร้อง...ขอร้อง...ให้กูกราบก็ได้...."
"ต่อให้มึงมาตายต่อหน้ากู...กูก็ไม่มีวันให้มึงได้คุยกับไอ้โจ๊กแน่...และถ้ามึงไม่อยากตายจริงๆ.....ก็ไปให้พ้นหน้าพวกกูซะ...."  เรื่องมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ....
"โจ๊ก...ขอร้อง...คุยกับเราหน่อยได้มั๊ย?..." ทุกครั้งที่สองคุยกับโจ๊ก...มันจะพูดเพราะเสมอ...ซึ่งต่างกับผมชะมัด
"ฟังภาษาคาไม่รู้เรื่องรึไง...วอนซะแล้วนะมึง..."
"หยุด......." โจ๊กมันห้ามเสกไว้ตอนที่เสกมันกำลังจะปล่อยหมัดใส่สอง...โจ๊กปกป้องสองอีกแล้ว...หึ...เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
"ไอ้โจ๊ก!!!!!!!/โจ๊ก...."
"มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะคุยกับมึง...ในฐานะคนรู้จัก...อยากพูดไร...พูดมาให้หมด...แล้วต่อไปกูกับมึงจะไม่มีไรติดค้างกันอีก..."
"ไอ้โจ๊ก...มึงไปยอมมันทำไม!!!!!!!!.....โธ่เว้ย...."
"เสก...กูขอคุยกับมันสองคน...กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจนะ....กูขอร้อง...." มันพูดอย่างนั้น..เพราะดูท่าแล้วเสกจะไม่ยอมไป
"มึงเลือกอย่างนี้เองนะโจ๊ก...." แล้วเสกก็เดินออกมา...ผมก็หลบสิครับ...

"มีอะไรอยากพล่าม...พล่ามออกมา..."
"โจ๊ก....."
"มึง...ไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อกู...." ผมไม่เคยเห็นโจ๊กมันดุใครจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลยครับ
"โจ๊ก...นายอย่าใจร้ายกับเรานักสิ...วันนั้นนายยังช่วยเราจากไอ้ชีนไว้เลย...แล้วเมื่อกี้นายยังห้ามเสกไม่ให้ต่อยเราอีก..."
"แต่เชื่อได้เลยว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว...."
"โจ๊ก....นายไม่สงสารเราบ้างเหรอ...เรารอนายมาสามปี...สามปีเต็มๆนะ...เรารักนายมากแค่ไหน...นายไม่เคยรับรู้มันเลยใช่ไหม?...." เสียงของสองสั่นหน่อยๆครับ...ผมชักสงสารขึ้นมาซะแล้วสิ
"มึงเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า...กูไม่เคยคิดอะไรกับมึง...แล้วกูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วย..." จุกเลยครับ....ผมก็ผู้ชายเหมือนกันนิ...ตกลงนี่มันไม่ได้ชอบผมจริงๆใช่มั๊ย..มือสั่นขึ้นมาซะงั้น...ใจหายวาบไปทั้งดวงเลยครับ
"ฮึ...ไม่ได้ชอบผู้ชายเหรอ?...แล้วจูนละ...จูนเค้าไม่ใช่ผู้ชายเหรอ?...แล้ลเรากับจูนต่างกันตรงไหน...เรามาก่อนจูน...เรารักนายก่อนจูน...เรารักนายมากกว่าจูน...แล้วทำไมคนๆนั้นไม่เป็นเรา...ทำไมคนที่นายรักไม่เป็นเรา..."
"มึงรู้ไว้เลยนะ...มึงไม่สิทธิ์แม้แต่จะเอาตัวเองไปเทียบกับจูน...เพราะมันไม่มีทางเทียบกันได้..."
"ไม่จริง...นายไม่ได้เกลียดเราโจ๊ก...นายยังรู้สึกดีดีกับเราอยู่...ไม่งั้นนายคงไม่ปิดบังเรื่องทั้งหมดไว้...นายคงบอกจูนไปหมดแล้วว่าคนที่ก่อเรื่องให้เค้าตลอดคือเรา...ไม่ใช่นาย...นั่นเท่ากับนายปกป้องเรา..." อะไรนะ!!!!!!!
"ฮึ...กูแค่ไม่อยากให้จูนไม่สบายใจ...เพราะยังไงกูก็ปกป้องมันได้อยู่แล้ว...มึงก็เห็นนิ...ว่ายังไงมึงก็ทำไรมันไม่ได้...และต่อไปถ้ามึงยังแกล้งมันอีก...มึงจะได้รู้ว่า...กูสามารถทำอะไรมึงได้บ้าง..."
"เพราะนายนั่นแหละโจ๊ก...ทังหมดมันเป็นเพราะนาย..ถ้านายไม่ปกป้องมัน ไม่รักมัน ไม่ดูแลมัน...เราก็จะอยู่เฉยๆ..เราทำผิดมากเลยเหรอ...ที่เราปกป้องในสิ่งที่มันเคยเป็นของเรามาก่อน..."
"กูไม่เคยเป็นของมึง...และไม่มีวันจะเป็นด้วย...มึงพล่ามหมดแล้วใช่มั๊ย?..."
"โจ๊ก..." สองจับมือของมันไวว้ตอนที่มันเดินออกมา
"ปล่อย...." มันสะบัดมือจนสองล้มลง
"โอ๊ย!!!!!!!!!ฮึก...ฮึก...เจ็บ..." ผมเห็นที่มือของสองเลือดไหลด้วยอะ..สงสัยคงโดนเหลี่ยมของกำแพงเข้า...
"แผลแค่นั้นมันไม่ตายหรอก...แผลที่มึงทำให้กูอะ...เจ็บกว่านี้เยอะ..."
"โจ๊ก...เราเจ็บ..เจ็บมาก..."
"โธ่เว้ย...." ถึงมันจะบ่นและหงุดหงิดแค่ไหน...แต่มันก็นั่งลงไปดูสองนะครับ...มันห่วงสองจริงๆด้วย...ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆยังไงไม่รู้...ผมไม่อยากให้มันห่วงคนอื่นเหมือนที่ห่วงผม ผมเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า
"โจ๊ก..ฮือๆๆๆๆๆๆ...เรารักนาย...รักๆๆๆๆ...." สองโผกอดโจ๊กทั้งอย่างนั้นเลยครับ...ผมนี่เห็นภาพนั้นเหมือกับหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย...โลกที่มีแต่ความว่างเปล่า
"หยุดร้องได้แล้ว...." ถึงเสียงมันจะห้วนๆ...แต่ก็ไม่เท่าครั้งแรกๆ...แถมยังปล่อยให้สองกอดอยู่อย่างนั้นด้วย...ทำไม?...หรือผมต้องรีเกรดใหม่แล้ว
"โจ๊ก...ฮือๆๆ...ฮึก...ยกโทษให้เรานะ...แล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...ที่เราทำไปทั้งหมดเพราะเรารักนายนะ...." สองยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...ส่วนผมหัวเราะ...ทั้งน้ำตาไงครับ อย่างไหนมันจะเจ็บกว่ากันนะ...
"รักเหรอ...มึงมอมเหล้ากู...มึงหลอกไอ้เสก..มึงหลอกเกตหลอกแพม...นี่เหรอที่มึงเรียกว่า...รัก..." มันผละออกจากสอง
"แต่มันก็ไม่ได้เกิดอะไรไม่ใช่เหรอ....?" สองทำอะไรโจ๊ก...เค้าสองคนลึกซึ้งกันแค่ไหน
"แล้วถ้าสามคนนั้นเข้ามาไม่ทันละ...มันจะเกิดไรขึ้น?...มึงบอกกูได้มั๊ย?..."
"โจ๊ก....เราขอโทษ...ขอโทษ...ให้เราทำอะไรก็ได้ ถ้านายจะหายโกรธเราได้..."
"มันไม่เหมือนเดิมแล้ว..." ผมยังเจ็บไม่พออีกเหรอครับ ผมจึงยังฟังพวกเค้าคุยกันอีกอย่างนี้...เจ็บที่สุดแล้ว มันจะได้ไม่เจ็บอีกไง
"โจ๊ก...งั้นถ้าไม่เกิดเรื่องอย่างนั้น....วันนั้น...คนที่จะยืนข้างๆนายวันนีี้...จะเป็นเรามั๊ย?...."
".........." ตอบออกไปสิว่าไม่ใช่..มันต้องไม่ใช่...โจ๊ก...มึงไม่ได้คิดไรกับสองใช่มั๊ย...มึงไม่ได้โกหหกกูใช่มั๊ย...มึงรักกุคนเดียวใช่มั๊ย...
"ไม่รู้เหมือนกัน...." โอเคครับ...ผมเจ็บถึงที่สุดแล้ว...และผมจะไม่ทนอีก...







ผมเดินมาเรื่อยๆ...จนเลยที่สองคนนั้นคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก
ผมก็เห็นปาล์มวิ่งหน้าตั้งมาหาผม
"เป็นไง...เจอพวกนั้นมั๊ย?..."
"ไม่เจอ...เจอแต่คนหน้าโง่...โง่ยิ่งกว่าควายเลยละ..." ขอโทษนะควายที่มีคนโง่กว่ามึงแล้ว...มึงเสียแชมป์แล้วแหละ
"อะไรของมึง...แล้วทำไมตาแดงๆ...มึงร้องไห้เหรอ..."
"ควายมันร้องไห้เป็นด้วยเหรอ?....หรืออาจจะเป็นก็ได้นะ" ผมกอดคอมันเดินกลับห้อง จริงๆผมเดินด้วยขาตัวเองไม่ไหวแล้วต่างหาก
"จูน...มึงเป็นอะไร?...มึงร้องไห้เหรอ?...จูน...." มันพาผมไปนั่งม้านัั่งข้างทางเดิน
"กู...กู..." ผมไม่รู้จะพูดอะไร...ได้แต่ปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้
ผมนั่งร้องไห้อยู่สักพัก...ปาล์มมันก็นั่งอยู่ข้างๆผมด้วย
มันคอยจับบ่าผม สัมผัสมือผม...อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อน...เพื่อนที่ไม่มีวันทำร้ายผม...เหมือน...ใครบางคน
"ไปห้องน้ำนะ...ล้างหน้าล้างตา...จะได้ดีขึ้น..."
"อืม..." มันพาผมไห้องน้ำ
แล้วพวกเราก็กลับห้องกัน
ไปถึงก็เห็นเสกนั่งอยู่กับมันแล้ว
เสกนี่นั่งหน้ามุ่ยเลยครับ
ส่วนมันยังทำหน้าระรื่นเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย
"ไปไหนมา....แล้วทำไมตาบวม...?" มันถามผมทันที หลังจากที่ผมนั่งลง
"..........."
"กุถามไม่ได้ยินรึไง...เป็นบ้าไรอีกนิ...อย่ามากวนโมโหกันแต่เช้า..."
"พล่ามพอรึยัง...ถ้าพอ..ก็หยุดเห่า...กูจะเรียน..."
"นี่มึง..ไอ้..." มันขึ้นเสียงใส่ผม...จนทั้งห้องหันมามองเลยครับ...แต่ผมขัดขึ้นซะก่อนที่มันจะตะคอกผมจบ
"ปาล์มกูมีเรื่องจะคุยกับเสกหน่อย วันนี้เราสลับกันนั่งหน่อยนะ..." ผมไม่พูดเปล่าครับ...แต่เดินไปด้วยเลย
สรุปช่วงเช้าผมก็นั่งกับเสกตลอด
และกะว่าช่วงบ่ายก็คงจะเหมือนกัน



"อุ๊ย..ขอโทษทีที่เหยีบเท้ามึง..." มันแกล้งผมตอนที่เราสี่คนเดินกลับจากโรงอาหารกำลังจะขึ้นเรียนภาคบ่าย
"..........." ผมก็ทำเฉย...เพราะไม่อยากใส่ปากกับมัน...
"หึหึหึ...นึกว่าเหยียบเท้าหมา...จริงๆนะ...ขอโทษจริงๆ...ไม่ได้ตั้งใจ.." มันพูดด้วยหน้าระรื่นเหมือนที่มันเคยแกล้งผมบ่อยๆ...แต่ครั้งนี้สำหรับผม มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
"ไม่เป็นไร...กูเองก็นึกว่าหมามันเหยียบตีนเหมือนกัน..."
"อูย...." ไอ้สองคนนั้นมันอุทานมาพร้อมกัน...ผมเดินลิ่วๆออกมาเลย
"อ่อน..หยุดนะมึง...เป็นเชี่ยไรมึงอีกนะ...กูบอกให้หยุดไง..."



ผมเดินไปทางอื่นแทนที่จะเดินขึ้นห้องเรียน....ผมไปนั่งสงบอารมณ์ตัวเองใต้ม้นั่งตึกมอต้น...
"จูน.....?"
"............."
"เรานั่งด้วยได้มั๊ย?....เรามีเรื่องอยากคุยกับนาย...." คิดว่าใครละครับ
".............."
"เรื่องเมื่อเช้า...นายก็เห็น...นายก็ได้ยินกับหูแล้วใช่มั๊ย?..."
"แล้วไง..." ผมไม่เคยพูดห้วนๆกับสองแบบนี้มาก่อนนะครับ
"ถ้าไม่มีนาย...โจ๊กจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม..."
"อยากได้นักก็เอาไปสิ...." แล้วผมก็เดินลิ่วๆออกมาเลย
ผมไม่ฟังมันพล่ามอะไรต่อ เพราะที่ฟังเมื่อเช้า...มันเกินที่จะพอแล้วจริงๆ

ผมอยากเจอชีนจังครับ
มันอยู่ไหนของมันนะ
ถ้าผมได้คุยกับมัน..ผมคงยิ้มได้อีกเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา


เหตุการณ์บ้าๆระหว่างผมกับไอ้โจ๊กก็ดำเนินมาเรื่อยๆจนเป็นอาทิตย์
ผมรู้ว่าไอ้ปาล์มกับไอ้เสกมันอึดอัด...เพราะเพื่อนกันทั้งนั้น จะพูดเข้าฝ่ายไหนก็ไม่ได้
เราทะเลาะกันตลอด..ผมพยายามเลี่ยงการปะทะ...แต่มันก็ไม่พ้นซะทุกครั้ง

อย่างเช่นเย็นวันนี้ที่ผมเดินกลับบ้านคนเดียว
"จูน?...." มันวิ่งตามผมา
".........." ผมไม่ตอบมัน และยังเดินไปเรื่อยๆ...โดยไม่สนใจว่าจะมีมันข้างหรือไม่
"มึงเป็นอะไร?....มึงบอกกูได้มั๊ย? ระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?..."
"เปล่า..."
"อย่าเงียบกันอย่างนี้เลยนะครับ...มีไรก็พูดกันซิ..."
"ได้...กูจะพูด...กูไม่อยากเห็นหน้ามึง...เลิกเอาหน้ามึงมาให้กูเห็นซะที...มึงทำได้มั๊ยละ?...."
"..........." มันเงียบครับ...ผมเลยเงียบด้วย
มันหยุดเดินเคียงข้างกับผม
มันปล่อยให้ผมเดินนำ...ห่างกันประมาณสี่ก้าว...ผมก็ได้ยินมันเดินตามมา
นี่หมายความว่า...มันกำลังจะถอยแล้วใช่มั๊ยครับ
มันจะไม่เดินไปข้างๆผมแล้วใช่มั๊ย
มันเดินตามผมมาเงียบๆ
ไหนเค้าบอกว่าพอเจ็บถึงที่สุดแล้วมันจะไม่เจ็บอีกไง...แต่นี่ผมยังเจ็บอยู่เลยนะ....เจ็บมากด้วย....

"เรายังรักกันอยู่มั๊ย?...." ผมหยุดกึกเลยครับกับคำถามนี้....มันเองก็คงจะหยุดเหมือนกัน...มันคงเดินมาจนเหนื่อยแล้วแหละ...มันก็เลยอยากจะหยุด ทางข้างหน้าก็มืดแล้วด้วย...มันเลยไม่อยากเดินต่อมั้ง
".............." ผมเงียบ.....รอให้มันเดินมาเคียงข้างผมอีกครั้ง...แต่เปล่าเลย...มันยังคงหยุดอยู่ที่เดิม...หรือว่ามันจะเดินมาสุดทางแล้ว
"ถามว่า....เรายังรักกันอยู่มั๊ย...เรายังรู้สึกดีดีกันอยู่มั๊ย...เรายังอยากจะเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกันอีกมั๊ย....หรือว่า........"
"ถามตัวมึงเองสิโจ๊ก...." แล้วผมก็เดินออกมาเลย
ไม่ต้องมาถามกูหรอก...เพราะกูยังอยู่ที่เดิมเสมอ....แต่มึงนั่นแหละที่กำลังจะหยุดและกำลังจะเดินถอยหลัง....เพราะฉะนั้นถามตัวมึงเองดีกว่า....

ผมเดินห่างออกมา แอบหวังลึกๆว่ามันจะตามมา....
แต่เปล่าเลยครับ ...ไม่มีแม้เงาของมัน
ผมค่อยๆหันกลับไปมองมัน
มันไม่ตามมา...แต่ขอแค่มันยังอยู่ที่เดิม..ผมก็ยังจะสามารถยิ้มได้นะ...ขอร้อง...หยุดอยู่ที่เดิมนะโจ๊ก...กูขอร้อง

.
.
.
.
.
.
.
ผมเห็นแผ่นหลังมันกำลังเดินออกไปไกลเรื่อยๆ
จนเกือบจะกลายเป็นจุดเล็กๆไปแล้ว
ผมต้องทนดูแผ่นหลังมันอีกแล้ว...หลังมันที่หันให้ผม แล้วตัวเองก็เดินหน้าไปเรื่อยๆ

[kp]

เพื่ออะไร
for what??????
เรายังรักกันอยู่ใหม
เขาใจนายทั้งคู่นะ
แต่แรงไปหน่อยนะจูน
ควรมีสติให้มากกว่านี้
เดียวเสียไปจริงๆจะรู้สึก
.
.
.
รักดิวครับ
 

[PIZCHICK]

ยังมี ซีน อยู่ ๆ ๆ อิอิอิ ถ้าโจ๊กไม่ง้อน่ะอย่าเสียใจเลย ง่า

[pay-it-forward]

อะไรกันอีกแล้วเนี่ย
มีอะไรทำไมไม่พูดห๊าจูน
เก็บไว้แล้วโจ๊กจะตรัสรู้มั้ย
สงสัยไม่พอใจอะไรก็พูดๆไปสิ

[Bejae]

โอ๊ย ยยยยยยย
อารัยกันว่ะเนี้ิยะ 
ไอ้โจ๊กแก ไมไม่ทำอารัยให้มันชัดเจนหน่อยว่ะ
นิจูนมันเข้าใจผิดไปไหนถึงไหนแล้วเนี้ยะ

แล้วนี่จะทำยังไงต่อว๊าโจ๊ก

[N.T.❁]

 

[win200]

จูนเก็บพะงึมไว้คนเดียวอีกแล้ว
เดี๋ยวเลิกกันขึ้นมาจริงๆ จะสมน้ำหน้าให้

[odakiri]

อ่าพี่ดิวอ่านทันเเล้ว
เเต่เเบบว่าตอนล่าสุดไมเป็นเเบบนี้หละค่ะ
นู๋ไม่เอาเเง่ๆๆๆ
จูนเข้าใจโจ๊กผิดอีกเเล้วดิเนี่ย
สองก้อนะนิสัยชิชิ
พี่ดิวมาต่ออีกน๊า
เคลียด่วนเลยอ่า
กลับมาน่าร๊ากกันเร็วๆๆนะค่ะ
 
รอรอรอนะค่ะพี่ดิวๆๆ

[lasom]

เข้าใจจูนแต่อยากรู้เพื่ออะไร รู้สึกดีที่ทำร้ายใจตัวเองเล่น

[due]

บางครั้งการจะพูดอะไรตรงๆออกไปมันก็ยากและน่ากลัวเกินไปสำหรับเวลาอันสั้น

กลัวว่าจะสูญเสียสิ่งนั้นไปแบบยังไม่ทันได้เตรียมใจ...กลัวที่จะไม่มีใครคนนั้นอยู่ข้างๆ...มันทำใจยากนะ

อยู่ใกล้กัน...ถึงแม้จะแง่งใส่กัน

แต่อย่างน้อยเราก็ยังรู้ว่า...ยังใกล้กัน...ยังเห็นเค้ายิ้ม...หัวเราะ...กินได้...นอนได้...ไม่ใช่เหรอ

บางคนก็เลยเลือกที่จะ...ไม่พูด...เลือกที่จะเงียบ...เพราะอย่างน้อยก็ยังได้อยู่ข้างๆกัน

อย่างน้อยได้มีเวลาทำใจ...อย่างน้อยได้เห็นเค้าค่อยเดินห่างเราออกไป..ห่างเราออกไป

จนในที่สุดก็ลับสายตาของเรา...แต่ในระหว่างนั้น...เราก็มีเวลาที่จะเตรียมใจ ทำใจ  ....ว่า....พรุ่งนี้จะไม่ีคำว่าเราอีกแล้วนะ

จะไม่มีกันและกันอีกแล้วนะ...

อยากถามครับว่า....
 
หัวเราะแล้วร้องไห้
        กับ
ร้องไห้แล้วหัวเราะ

อย่างไหนมันจะทรมานกว่ากัน


ไม่มีไรหรอกครับ ดิวแค่อยากจะพล่ามแค่นั้นเอง

หึหึหึ.....



ปล.

คนที่รักแล้วได้บอกว่ารัก...นั่นคือความสุขที่สุด

แต่คนที่รักแล้วบอกออกไปไม่ได้...ว่ารัก....นั่นคือความทรมานที่สุดเหมือนกัน

แต่ทำไมคนๆหนึ่งถึงเลือกที่จะทรมาน...มันต้องมีเหตุผลสิครับ...เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

บางครั้งความรัก...มันก็มักจะทำให้คนเรา...ไม่มีโง่ กลัว...แต่นั่นก็เพราะรักไม่ใช่เหรอครับ...

ไม่พล่ามแล้ว

ขอบคุณครับที่ติดตาม

      

[takara]

ง่าาาาาา มะรุ้จาบอกว่างัย แต่เจ็บแทนโจ๊กเลยอะ เหมือนจูน ไม่เชื่อใจโจ๊กเลย ทั้งทั้งที่โจ๊กก้อบอกว่าให้จูนเชื่อใจ

[fuwa]

เหอะๆ
อ่านๆไป จูนยิ่งทำตัวงี่เง่าขึ้นเรื่อยๆอ่ะ (แอบแรงเนอะ 555)
ก้อเข้าใจหรอกว่ารู้สึกแย่แค่ไหนน่ะ ที่ไปเหนกะได้ยินแบบนั้น
แต่ก้อเกิดเรื่องทำนองนี้ตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว
ไม่เรียนรู้บ้างเลยรึไง ไมไม่ถามโจ๊กอ่ะ
ให้โจ๊กเล่าให้ฟังเองเลย จะได้รู้เรื่องทั้งหมด เคลียร์ๆกันไปเลย
ไม่ต้องไปคิดเอาเอง แล้วก้อเจ็บทั้งๆทีไม่รู้ว่าเปนเรื่องจิงเปนยังไง
อีกอย่างไมจูนไม่คิดเลยเหรอว่าโจ๊กจะเหนื่อยอ่ะ
ดูเหมือนโจ๊กจะเปนฝ่ายไล่ตามจูนตลอดเลยนี่
จูนเองก้อไม่ค่อยจะบอกรักโจ๊กเลย (แอบปากหนัก)
มีเรื่องทีไรก้อไม่เคยเชื่อใจอีกตังหาก
ทั้งๆที่อีกฝ่ายพร่ำบอกตลอดว่ารักจูนมากแค่ไหน ให้จูนเชื่อใจได้
เหอๆ สงสารโจ๊กจังเลยอ่า
(รู้สึกเหมือนเราจะเข้าข้างโจ๊กเลยเนอะ 555)

แล้วๆ งี้เดี๋ยวชีนก้อออกโรงมาปลอบจูนอ่ะดิ ใช่มะๆ
อีกอย่างๆ สองนายทำตัวแย่ได้อีกอ่ะ สุดๆเลยอ่ะคนนี้เนี่ย

มาต่อไวๆน้า คุณดิว
รออ่านอยู่จ้า

ปล.เอ่อเมนต์คุณดิวอ่ะ มันคือ?? แต่ที่สำคัญมันไงๆอยู่นะ อ่านแล้วไม่ค่อยดีเลยอ่า

[Thengja]

แง แง พี่ดิวไม่อยากกินมาม่า อ่ะ ไม่เอาเศร้าได้ไหม

[Rafael]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ
บางที ถ้าไม่มีคนพูดก่อน สิ่งที่ค้างคาใจก็จะไม่เคลียร์อะนะ
เพราะฉะนั้น เปิดอกคุยกันไปเลย

[SoN]

^^

[DeJavu~ ★]

มีอารายก้อค่อยคุยกัน


อย่าใช้อารมณ์กันดิ


ให้ใช้เหตุผลกัน หันหน้าคุยกัน


เชื่อใจกันดิจูน  จูนทำอย่างนี้เหมือน


ไม่เชื่อใจโจ๊กเลยทั้งที่ปากก้อบอกว่าจะเชื่อใจ


โจ๊กเองเหมือนกันตกลงยังรักสองอยู่ปะเนี่ย


อ่ำ อึ่ง อยู่ได้ก้อบอกไปดิว่าไม่ชอบ ไม่รัก ทำงี้


สองก้อนึกว่าโจ๊กยังรักสองอยู่

[Yunatsu]

 

โจ๊กกก  เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะไม่แน่ใจในตัวเองหรือเปล่า

บางทีถ้าเราตัดสินใจที่จะรักใครซักคนแล้วอะนะ

ไม่ว่าเราจะเคยคิดอะไรกับใคร หรือมีความรู้สึกดีๆกับคนอื่น

เราก้ควรจะลืมไปให้หมดไม่ใช่หรอ

เพื่อคนที่เรารักที่สุด

คำว่ารักมันมีความหมายนะ ไม่ใช่คำที่จะพูดออกไปง่ายๆ

ถึงเรื่องที่คุยกับสอง จะคิดว่าจูนไม่ได้ยิน แต่มันก้คือไม่ซื่อสัตย์ต่อความรักตัวเองไม่ใช่หรอ

ในเมื่อเลือกไปแล้วว่าคนที่รักเปนจูน ไม่ใช่ สอง ที่เคยทำให้เสียความรู้สึก

ต่อให้ยังรักหรือมีความรู้สึกดีีๆกับสองอยู่ แล้วจูนละ

ไม่รู้สึกผิดกับจูนเลยใช่ไม

[roseen]

คนที่โง่เป็นควายนะจูนหรือว่าไอ้โจ๊ก น่าจะเป็นไอ้โจ๊กนะ เพราะไอ้สองมาพูดอะไรกับจูนไอ้โจ๊กไม่เคยรู้สักอย่าง ว่าจูนมันรู้แล้วก็เจ็บที่ได้รู้ว่าไอ้สองมันรักไอ้โจ๊กมาก่อน แล้วไอ้โจ๊กก้ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนสักที เลิกกันไปก้ดีนะจูนก่อนทีอะไรมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ เจ็บแค่นี้ก็เกินพอใช่มั้ยจูน