ผมนั่งลงอีกครั้ง
แต่ตาของผมก็มองไปที่สนามบอลด้วย
เห็นมันเตะบอลอยู่ข้างๆสนาม..ที่พอจะมีเงาไม้บ้าง...คงไม่ร้อนเท่าไร
"เป็นห่วงมันขนาดนั้น....ชอบมันแล้วรึไง?..." มันถามแบบเสียงเยาะๆ
"........." ผมไม่เห็นจำเป็นต้องตอบมันนิ...คำตอบนี้ผมมีเพื่อตอบตัวผมเองและไอ้โจ๊กมันเท่านั้น...ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นความสำคัญของมัน เพียงแต่ผมไม่เห็นประโยชน์ที่จะบอกมัน...
"กูถามว่าคบกับมันแล้วรึไง?..." คราวนี้มันขึ้นเสียงหน่อย
"กูจำเป็นต้องตอบมึงเหรอ?..." ผมถามมันกลับแบบพยายามทำให้ใจร่มๆ
"จำเป็นสิ...เพราะกูจะได้อยู่ในที่ที่กูควรอยู่..."
"กูวางตำแหน่งให้มึงตั้งแต่ต้นแล้ว...มึงคือเพื่อนของกู...เพื่อนที่ดีมากๆคนหนึ่งของกู..."
"แต่กูไม่ค่อยพอใจกับตำแหน่งนี้เท่าไรเลยวะ..."
"มันได้แค่นี้...ถ้ามากกว่านี้...มึงอาจจะไม่ได้อะไรจากกูเลย..." ผมจำเป็นต้องใจร้ายกับมัน ดีกว่าให้มันเจ็บไปเรื่อยๆ
"ก็นี่ไง..กูกำลังต้องการคำตอบว่ามึงคบกับมันแล้วเหรอ...กูจะได้วางตัวกูเองได้ในที่ที่ควรอยู่...ไม่ใช่ให้มึงวาง..."
"ถ้าจะคุยเรื่องนี้กูกลับ......" ผมทำท่าจะลุกขึ้น...แต่มันดึงมือผมไว้ซะก่อน...และฉุดให้ผมนั่งลงอีกครั้ง...อะไรกันนักหนาวะ
คิดกันว่ากูดีใจนักรึไงที่มีผู้ชายตัวควายๆมาชอบกูนี่..ห๊า....เข้าใจกูกันบ้างสิโว้ย
โจ๊กอยากเล่า
ผมได้ยินเสียงพวกมันสองคนดังขึ้นเรื่อยๆเลยวิ่งมาดู....
เห็นไอ้ชีนมันฉุดมืออ่อนอยู่...มากไปแล้วนะมึง...
"เอ๊ย...ทำเชี่ยไรของมึงวะ?..." ผมปัดมือมันให้หลุดจากมืออ่อน...และก็ผลักอกมันด้วย
"โจ๊ก...ใจเย็นก่อนมึง...ไม่มีไรหรอก...." ต้องให้มันปล้ำมึงก่อนรึไง...ถึงจะมีอะไร...ก็ไอ้นี่นะสิครับมารั้งมือผมไว้....
"แล้วมึงคิดว่ากูจะทำไรจูน?..." ไอ้ชีนมันถามครับ...แต่ลึกๆผมเชื่อว่ามันไม่กล้าทำไรอ่อนแน่นอน...ไม่ใช่เพราะมันกลัวผม แต่มันกลัวอ่อนเสียใจต่างหาก...
ผมว่าผมเข้าใจมันนะ...ผมก็เห็นใจมันอยู่เหมือนกันแหละ...เพราะผมก็เคยอยู่ในสถานะอย่างมันมาก่อน...ไม่ใช่สิ..จะว่าไปตอนนี้สถานะของมันกับสถานะของผมก็ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก...เพราะผมกับอ่อนเราก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นในความเป็นเรา...จะดีใจดีมั๊ยวะกู
"อ่อน...กลับกันเถอะ..." ผมไม่ตอบคำถามไอ้ชีน แต่ชวนจูนกลับบ้านแทน
"ไอ้โจ๊ก...ถ้ามึงแน่จริง...เย็นนี้เจอกันที่....จูนมึงก็ควรมาด้วยนะ..." แล้วมันก็เดินลุ่นๆหัวทิ่มออกไปเลย
เอาไงดีละกู....
ผมพาจูนไปเปลี่ยนชุดที่บ้านผมและโทรบอกแม่มันด้วยว่า...คืนนี้จูนมันจะนอนค้างกับผม...
มันเองก็ไม่อยากให้พ่อแม่มันรู้นักหรอกว่ามันก็ดื่มตัวยงเหมือนกัน
ผมกับมันมากันที่ร้านที่ไอ้ชันมันนัดไว้
คนไม่เยอะครับ....สงสัยคงเป็นต้นสัปดาห์อยู่
มีไม่ถึงสิบโต๊ะ....ดีครับ..ไม่หนวกหู
มาถึงผมก็เห็นมันนั่งอยู่ก่อนแล้ว..ผมเลยเดินไปหามัน..แต่อ่อนมันไม่ยอมตามมา...ผมเลยต้องไปเดินจับมือมันมาด้วยกัน
ผมรู้ว่ามันกลัว...แต่ไม่รู้ว่ามันกลัวอะไรแค่นั้น
"มึงแน่จริงๆด้วยวะไอ้โจ๊ก...นั่งดิ..."
"อืม..." ผมดึงอ่อนให้นั่งด้วย มันเอาวิญญาณมาเปล่าวะเนียะ
ผมรู้นะครับว่าวัยอย่างพวกเรายังไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้ (แต่จะว่าไปมันก็เป็นร้านเครื่องดื่มทั่วไปที่บริการเครื่องดื่มแฮลกอฮอล์ด้วย)เครื่องดื่มแบบนี้...แต่พวกผมก็แค่ลองให้รู้...ไม่ได้ดื่มเอาเป็นเอาตาย...ไม่ได้ดื่มจนเสียการเรียน..พวกผมรู้ตัวเสมอครับว่าพวกเรากำลังทำไรอยู่...
"พวกมึงจะดื่มไรกันวะ?..." ชีนมันถามผม...แต่ในมือมันกลับมีน้ำสีอำพันอยู่แล้ว
มันส่งแก้วให้ผมกับจูนคนละใบ..ผมรับของผมมา...แต่ปัดของอ่อนออกไป
"อ่อนมันไม่ค่อยสบาย...ขอเป็นเครื่องดื่มเบาๆดีกว่า...."
"จูน...มึงไม่ค่อยสบายเหรอ?...." ผมรู้มันห่วงของมัน
"นิดหน่อย....ปวดหัว....."
"อ่อน...แล้วมึงจะดื่มไร?"
"ขอเป็นโกโก้ปั่นละกัน..."
สักพักเครื่องดื่มและกับแกล้มก็วางบนโต๊ะ
พรุ่งนี้ผมกับอ่อนนะไม่เท่าไร....เพราะหยุด
แต่มันนี่สิ...พรุ่งนี้มีสอบวันแรก...แต่เมื่อมันนีดส์ก็เรื่องของมันสิ
"กูชอบจูน...." มันยิงตรงประเด็นเลยครับ....ผมรู้มันไม่ได้เมา...เพราะตามันฟ้อง
"กูรู้...แล้วไง..." ผมตอบออกไป...แต่เจ้าตัวที่ถูกบอกว่าชอบกลับนั่งก้มหน้าเงียบเลย
"และมึงก็ชอบจูนด้วย?..."
"กูก็ไม่เคยบอกว่าไม่ชอบนิ...."
"แม่งกวนวะมึง..."
"หึหึหึ..."
"จูน...จะไม่มองหน้ากูหน่อยเหรอ?...." ผมรู้ครับว่าจูนมันคงอึดอัดไม่เบา....
เพราะถ้ามันพูดไรออกมา...ก็ต้องกระทบอีกฝ่ายหนึ่งอยู่แล้ว
และก็อย่างที่รู้กันอยู่ว่า...จูนมันไม่ชอบการสูญเสีย
ถ้าผมลุกออกไป...จูนอาจจะได้คุยอะไรกับมันได้ง่ายขึ้น
ผมเลยเลือกที่จะลุกออกไป
แต่จูนมันก็ดึงชายเสื้อผมไว้....ผมเลยแตะมือมันเบาๆ
"มึงจะไปไหน?..." ไอ้ชีนมันถามผม
"กูเบื่อขี้หน้ามึงแล้ว....เบื่อฟังเสียงมึงด้วย..."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1109548 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก