."อ่อน...เงียบทำไม....เป็นไรรึเปล่า..." มึงเพิ่งรู้สึกเหรอว่ากูเงียบไป...มึงใจร้ายว่ะโจ๊ก...ผมพยายามกลืนก้อนแข็งๆที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนลงคอ...แล้วพยายามเค้นเสียงออกมาให้เป็นคำพูด...ในที่สุดก็สำเร็จครับ...
"ถ้าเรารู้ว่าเรากำลังรู้สึกดีกับใครซักคน อย่าเก็บความรู้สึกที่แสนจะวิเศษนี้ไว้คนเดียว...บอกออกไปซิ...คนอื่นจะได้รับรู้ความรู้สึกดีดีนี้ด้วย..." ผมรู้สึกได้ว่าประโยคที่พูดเมื่อกี้ทำไมมันช่างยาวนานเหลือเกินกว่าพูดจบ...ผมต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นมากแค่ไหน...มันจะรู้มั๊ย?
"ขอบใจว่ะ...แล้วกูจะบอกเค้านะ..."
"โจ๊ก...กูง่วงแล้ว..." ไม่ไหวจริงๆแล้วครับ...ผมไม่อยากร้องไห้ให้มันได้ยิน เพราะตอนนี้ผมฝืนมาถึงที่สุดแล้ว...
"อีกนิดได้มั๊ย...กูชอบฟังเสียงมึง....แล้วมึงไม่อยากรู้เหรอว่าเพื่อนสนิทของกูคนนั้น...คือใคร...?"ผมเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า....มันใจร้ายที่สุด
"........" มึงต้องการอะไรกันแน่โจ๊ก...มึงต้องการให้กูร้องไห้ตรงนี้เลยใช่มั๊ย?...
"มึงเงียบ...แสดงว่ามึงไม่อยากรู้จริงๆด้วย... " มันทำเสียงแบบผิดหวังนิดๆ
"........"ฮึก...ฮึก...อดทนไว้จูน....มึงต้องเข้มแข็ง..มึงต้องไม่ร้อง
"งั้นกูวางก็ได้...ไม่กวนแล้วนะ...ฝันดี..."
"กูอยากรู้...บอกมาสิว่าใคร...เผื่อกูช่วยได้..." ผมแย่งมันพูดก่อนที่มันจะวางสาย...ผมกัดฟันพูดนะ...ยังไงผมก็ไม่ชอบปฏิเสธมันอยู่แล้ว..ผมไม่เคยใจแข็งกับมันได้เลย...แม้แต่ครั้งนี้....
"ดีจัง...เพื่อนกูคนนี้นะ...เค้าน่ารักมากๆ...ตาโตๆ...แก้มป่องๆ...ตัวเล็กๆ..แต่ปากร้ายมากๆ...แต่ยังไงกูก็ชอบเค้า..."
"เหรอ?..หึหึหึ...แล้วกูรู้จักป่าว" คงน่ารักจริงๆด้วย...ทนไว้จูน...แล้วกูจะถามไปเพื่ออะไร...เพื่อให้ตัวเองรู้สึกเจ็บกว่านี้เหรอ?...เจ็บ...ใช่..คำๆนี้บรรยายความรู้สึกผมตอนนี้ได้ดีที่สุด...ผมกำลังเจ็บ...
"แล้วมึงเห็นว่ากูมีเพื่อนที่สนิทด้วยกี่คนล่ะ?..."
"โจ๊ก....กูวางสายยนะ...ฮึก..ฮึก..."
"ร้องไห้เหรอ...ร้องไห้ทำไม?..."
"แค่นี้นะ..."
"เดี๋ยว..." แล้วผมก็กดวางสายไปเลย
วางสายปุ๊บน้ำตาผมไหลปั๊บเลยครับ
ผมยังงตัวเองอยู่เลย..ว่าทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย
แค่โจ๊กมันบอกว่ามันมีคนที่มันชอบแล้วงั้นเหรอ?...ผมถึงต้องร้องไห้ขนาดนี้
ผมกลัวเสียเพื่อนไปเหรอ?
ผมกลัวว่าถ้ามันมีแฟน มันจะไม่เหมือนเดิมกับผม
หรือผมกลัวอะไรกันแน่
แล้วทำไมผมต้องกลัวขนาดนี้
ผมผิดมั๊ย?...ที่ผมอยากให้มันอยู่ข้างๆผม...ตลอดไป
หรือว่าผม...ชอบมัน.....ผมชอบไอ้โจ๊ก....ผมถึงต้องเป็นอย่างนี้
ผมเผลอหลับไปพร้อมกับน้ำตาตัวเอง
ตื่นอีกทีเพราะมีคนโทรเข้ามาเกือบเที่ยวคืนแล้ว
"ใคร?..." ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ ก็เสียงผมแทบจะไม่มีแล้ว
"จูน...ทำไมเสียงเป้นแบบนั้น..แล้วเป้นไรรึเปล่า..."
"ชีนเองเหรอ?..."ชีน...ใช่ ผมยังไม่ได้โทรหามันเลย
"อืม...กูเอง...แล้วทำไมเสียงเป็นแบบนั้น..แล้วตอนนี้อยู่ไหน?"
"ชีน...กู...ฮึกๆๆ...ฮึกๆๆๆ.."
"จูนเป้นอะไร!!!!!....ใครทำอะไรรึเปล่า..บอกกูมาซิ...กูไปหามึงนะ..."
"ฮึกๆๆๆ....ไม่ต้อง กูไม่เป้นไร..."
"งั้นยอกกูมา....มึงเป้นไร?"
"เปล่า..." ผมหยุดสะอื้นได้แล้ว
"ยังไงกูก็เป็นได้แค่่คนอื่นสำหรับเสมอ...ยังไงกูก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องของมึงอยู่ดี...ไม่มีวัน...ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน...ใช่มั๊ย?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...ตัวกูเองกูยังไม่รู้เลยว่าตกลงแล้วกูเป้นบ้าอะไร...แล้วจะให้กูบอกมึงยังไงล่ะ?"
"แล้วมีไรอยากบอกกูมั๊ย?"
"ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกู..จนกว่ากูจะหลับได้มั๊ย?..."
"ช่วยอยู่เป้นแฟนแทนได้ป่าว?"
"ทะลึ่งแล้วมึงอ่ะ...หึหึหึ" ในที่สุดผมก็หัวเราะได้แล้ว เพราะมัน ขอบใจว่ะ
"อ้าวเอ๊ย กูพูดจริงนะเนียะ"
"แล้วเดี๋ยวมึงจะเจ็บจริง..."
"ถ้าเจ็บแล้วมึงยอมเป้นแฟรกู...เอาว่ะ กูยอม" ผมรู้สึกกับคำพูดนี้ของมันนะครับ....รูัสึกๆ...จี๊ดๆ..ยังไงไม่รู้
"ลามปามแล้วมึง..."
"เมื่อไรมึงจะยอมใจอ่อนกับกูซักทีล่ะ?"
"ทำไมเหนื่อยแล้วเหรอ?"
"กูแค่อยากรู็ว่า...กุพอจะมีหวังให้หวังต่อไปได้รึเปล่า?"
"อย่ามาพูดเล่นนะมึง..."
"กูรู้ว่ามึงรู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง...เลิกเฉไฉได้แล้ว...โตๆกันแล้วนะ...รับผิดชอบความรู้สึกของตัวเองและของคนอื่นกันได้แล้ว..." โดนดุซะงั้นกู ผมรู้ครับว่ามันคิดยังไงกับผม แต่ผมไม่สามารถตอบรับได้...และผมก็รู้้ด้วยว่า ชีน...มันเจ็บ เพราะผม
"ถ้ากูบอกว่า...อย่ารอกูเลย...มึงจะยังเป็นเพื่อนกับกูอีกรึเปล่า?..."
"อาบน้ำรึยัง?...กูว่าซกมกอย่างมึง...ไม่อาบอีกละซิ..." มันเฉไฉอีกแล้ว..พอผมพูดทำนองนี้ทีไร...มันก็จะเป็นซะอย่างนี้ตลอด....
"กูเคยที่ไหน...กูนะ ไม่ใช่มึง..ที่จะซกมกได้ขนาดนั้น" ผมก็ตามน้ำครับ...ยังไงซะผมก็ยังอยากมีมันเป็นเพื่อน
"คิดถึงมึงว่ะ...จูน"
"เปนเอามากนะมึง"
"กูว่าอย่างนั้นแหละ...มึงทำเสน่ห์ยาแฝดใส่กูป่าวว่ะ?"
"ระดับกู...ต้องไปทำอย่างนั้นให้มันเสียอิมเมจทำไม....หน้าตาบวกนิสัยล้วนๆ..." พูดไปก็หมั่นไส้ตัวเองเหมือนกันนะ
"กูคิดผิดรึเปล่าว่ะ"
"งั้นมึงก็ลองคิดใหม่ดูสิ....กูพูดจริงๆนะ.."
"แม่เคยบอกกูว่า...กว่าที่เราจะเจอคนที่เรารู้สึกดีดีด้วยซักคน...มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...ดังนั้น ถ้าเจอแล้ว ก็ต้องพยายามคว้าคนๆนั้นมาอยู่ข้างๆเราให้ได้...แต่ถ้ามันเกินคว้าแล่วจริงๆ...ก็แค่เก็บเค้าไว้ในกล่องความทรงจำข้างซ้าย...เก็บไว้เพื่จะบอกตัวเองได้ว่าเราเคยรู้สึกดีกับคนๆนั้นมากแค่ไหน...แล้วตอนนี้กูก็ยังพยายามไม่เต็มที่เลย...มันยังไม่เกินคว้า...ขอโอกาสให้กูสู้นะ...มึงแค่อยู๋เฉยๆ...และพิพากษากูในวันมุดท้าย...ววันที่กูได้พยายามเต็มที่แล้ว...."
"ชีน....กู.."
"มึงรู้แค่ว่า...กูมีความสุขที่กูได้เป็นอย่างนี้..ทำแบบนี้...ให้กูทำต่อไปเหอะ..."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1109541 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก