หลังจากวันนั้น
วันที่ไอ้โจ๊กมันพูดไรแปลกๆกับผม
และวันนี้บวกกับอีกหลายๆวันที่แล้วมามันก็ยิ่งแปลกเข้าไปอีก
แปลกยังไงเหรอครับ
หลังจากวันนั้น
ดูเหมือนทุกอย่างยังเหมือนเดิม
แต่จริงๆแล้วมันเปลี่ยนไป
เพราะตอนนี้ผมกับมันไม่ต้องถูกลงโทษกันแล้ว...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีดี...การยกโทษจึงถูกยกเลิกกะทันหัน
ต่างคนต่างเปฺนอิสระ
ไม่ต้องมาโรงเรียนพร้อมกัน
ไม่ต้องกลับบ้านพร้อมกัน
ไม่ต้องทำอะไรๆด้วยกัน
ก็รู้สึกแปลกๆ...เหมือนขาดอะไรไปเลย
แต่อยู่ในโรงเรียน เราก็ยังนั่งด้วยกัน
ยังได้อยู่ใกล้กันเหมือนเดิม
แต่มันก็รู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม
เหมือนมีอะไรบางอย่างที่มันบอกไม่ถูก...มองไม่เห็นมากั้นระหว่างผมกับมันตลอด
ผมมองมัน แต่มันไม่มองมาทางผมเลย
ผมเรียกมัน แต่มันกลับไปคุยกับคนื่น
ผมอยากอยู่ใกล้มัน แต่มันพยามยามอยู่ห่างผม
ผมหรือมันกันแน่ที่เป็นปัญหา
และอีกอย่างช่วงนี้มันทุ่มเทให้กับการซ้อมบอลอย่างหนัก
ผมก็เลยพอจะเข้าใจมัน....ว่ามันต้องให้เวลากับตรงนี้เต็มที่...เพราะอีกอาทิตย์เดียวการแข่งขันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว
ผมเลยแทบไม่ได้คุยกับมันเลย
แต่ผมว่าจริงๆแล้วเหมือนมันกำลังพยายามที่จะไม่คุยกับผมมากกว่า...
วันไหนผมมาเช้า....มันนจะมาสาย
วันไหนผมมาสาย มันก็ดันมาเช้าซะงั้น
เห็นมั๊ยครับว่าทุกอย่างกำลังไม่เหมือนเดิม
และตอนนี้ก็อีกเช่นกัน
"เอาเอ๊ย!!!!...ไอ้โจ๊กแล้วนั่นมึงจะไปไหนว่ะ...." ไอ้เสกครับมันถามทันทีเลย...ก็เพราะจู่ๆไอ้โจ๊กมันก็วิ่งออกจากกลุ่มไปเลย ซึ่งกำลังจะเดินไปกินข้าวกัน
"พวกมึงไปกินกันเถอะ...เดี๋ยวกูว่าจะไปกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนในทีม...จะได้คุยกันถึงแนวทางในการเล่นด้วย..." แน่เหรอมึง?
กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้มาเป้นอาทิตย์แล้วนะ มึงวางแผนกันเหมือนกับจะไปแข่งบอลโลกกันเลยนะ..
ชิส์...ใครเค้าจะไปสนกัน
"จูน..มึงว่าหมู่นี้ไอ้โจ๊กมันแปลกรึเปล่า?..." กูรู้สึกมาตั้งนานแล้วเสก
"เหรอ?...กูไม่ได้สนใจเท่าไร...."
"มึงพอจะรู้มั๊ยว่ามันเป็นไร หรือมีไรรึเปล่า...กูเห็นมันแปลกๆมาตั้งแต่กลับจากค่ายคราวนั้นแล้วนะ..."
"กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...."
"มึงสองคนไม่ได้มีปัญหากันใช่มั๊ย?..."
"กูอ่ะไม่มี...แต่มันกูไม่รู้...."
"จูน...กูจะบอกไรให้นะ..."
"ไรล่ะ?"
"ไอ้โจ๊กมันแคร์มึงมากนะ...กูเห็นนอกจากกูกับไอ้ปาล์มแล้ว..ก็มีมึงนี่แหละที่ไอ้โจ๊กมันยอมสนิทด้วย....มันอาจจะมีไรแปลกๆบ้าง...แต่เชื่อกูเหอะ...โจ๊กมันเป้นเพื่อน....เพื่อนแท้..เพื่อนตายเชียวแหละ..."
"แล้วมึงจะให้กูทำไง?..." อันนี้ผมถามจริงๆนะครับ เพราะผมเองก็ไม่ชอบอะไรที่มันไม่ชัดเจนแบบนี้...โกรธกัน ไม่พอใจกัน ก็บอกดิ. เพื่อนกันนะเว้ย...มีไรบอกกันได้อยู่แล้ว
"ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม...ไม่ต้องสนใจว่าตอนนี้มันยังไง.มึงเคยคุยกับมันยังไง...เคยทำยังไงก็ทำให้เมือนเดิม..."
" กูจะทำนะ....แต่ผลกูไม่รู้"...
เย็นแล้ว...กลับบ้าน...ลัลล้า
เอ๊ยนั่นไอ้โจ๊ก...ชวนมันคุยดีกว่า...
"โจ๊ก....เย็นนี้มึงว่างป่ะ?"
"มีไร?" ดูมันๆ
"กูว่าจะชวนมึงไปหาไรกินกันที่ถนน...?.."
"ไม่ดีกว่า....กูต้องไปเลือกเสื้อบอลกับเพื่อนๆในทีม..."
"เหรอ?..."
"งั้นกูไปนะ...เดี๋ยวเพื่อนรอ...." แล้วกูล่ะที่รอจะคุยกับมึงมาเป้นอาทิตย์แล้ว ไม่เห็นมึงจะสนเลย....มึงอย่างนี้เพื่ออะไร....เกลียดกูแล้วเหรอ?...
"ทำไมคุณมึงมาเดินเป็นหมาหงอยอยู่คนเดียวล่ะ?..."
"ปากมึงนี่เสียเกินแก้จริงๆๆๆๆ...."
"งั้นมึงก็มาช่วยสอนกูหน่อยดิ...กูจะได้เป็นคนดีของมึงไง..."
"หึหึหึ...ตลกแดกอีกแล้วมึง....."
"มึงนี่...ไม่เคยเลยที่จะ...เอ้อ...."
"อย่าถอนใจใส่กูนะ...."
"พอพอ....ตกลงทำไมมาเดินคนเดียวได้ แล้วคู่ขา...เอ๊ยคู่หูหายไปไหนล่ะวันนี้..."
"คู่หู...ใครคู่หูกู...?"
"ไอ้โจ๊ก....." ผมเกลียดชื่อนี้
"เหรอ?...มึงคิดนั้นจริงๆเหรอ?..."
"ทะเลาะกันเหรอ?..."
"ไม่รู้สิ....แค่ไม่ค่อยได้คุยกัน..." แล้วผมจะไปบอกมันทำไมนิ
"กูไม่ถามนะว่าทำไม...เพราะกูเองก็ไม่อยากเจ็บเหมือนกัน...." ผมมองหน้ามันแบบอึ้งๆ....และก็ยิ้มออกมาในที่สุด....
"อย่าเจ็บมากสิ....เดี๋ยวมันจะทรมานนะ..."
"งั้นมึงก็เลิกทรมานกูซะทีสิ...."
"หึหึหึ....ไปเดินเล่นที่ถนน...เป็นเพื่อนกูหน่อยได้มั๊ย?...."
"ไม่ได้..."
"ตามใจ....." ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ....คนใจดำ...ใจดำกันให้หมดไปเลย....ชิส์
"แต่ถ้าไปเดินเล่นเป็น..แฟน....นะได้"
"ฮึก...." คาดไม่ถึงว่ามันจะกล้าพูดขนาดนี้
"อึ้งเลยเหรอมึง...กูบอกแล้วไงว่ากูไม่คิดจะปิดบังความรู้สึก...กูให้มึงได้ทั้งหมด....แต่มึงรับได้แค่ไหนก็แค่นั้น..."
"........" จนด้วยคำพูดจริงๆ
"จำไว้....ถ้าเรารู้สึกอะไรกับใครถ้ามีโอกาสก็บอกออกไปซะ.....เพราะเราไม่สามารถรู็ได้หรอกว่า...มันจะมีพรุ่งนี้สำหรับเรารึเปล่า...กูว่าเจ็บจากการถูกปฏิเสธมันยังน้อยกว่าการที่เราเก็บมันไว้คนเดียวนะ...."
"มึงคิดนั้นจริงๆเหรอ?...แล้วทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ"
"ง่ายนิดเดียว....ก็เก็บอยู่คนเดียวมันทรมานไง....เราไม่รู้เลยว่าเค้าคนนั้นคิดยังไงกับเรากันแน่...แต่ถ้าบอกออกไปมันก็จบถ้าเค้าปฏิเสธ...."
"แล้วถ้าเราไม่บอก...หรือรอให้เค้าบอกเราก่อนล่ะ?...."
"แต่ถ้าเราไม่บอกเหรอ?.....เราก็อาจจะพลาดสิ่งดีดีไปก็ได้....การที่เราพลาดนั้นแหละ...คือการเจ็บที่โคตรจะทรมาน...หรือถ้าเรารอให้เค้าบอก....และเค้าคนนั้นก็รอให้เราบอกเหมือนกัน ต่างคนต่างรอ....แล้วจุดจบมันจะอยู่ที่ไหนล่ะ?...."
"พูดจาภาษาคนก็เป็นนะมึง....."
"กูจะคิดว่ามึงชมละกัน"
.."อ้าว ก็กูชมมึงจริงๆ...." เราเดินกันไป คุยกันไป...ถึงถนน.....เมื่อไรก็ไม่รู้
มากี่ทีๆ คนก็เยอะเหมือนเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมเอง....
เอ๊ะ!!!!!!....นั่นมัน....
"เป็นไรมึง...จู่ๆก็หยุดเดินซะงั้น หน้าเกือบทิ่มเลยกู...."
......."............" ผมกำหมัดแน่นเลยครับ เกลียดที่สุดคนโกหก....
"เอ๊ย...เป็นไรมึง...."
"........"
"กูบอกแล้วไงว่า...อาจจะไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเรา...."
"พร่ามไรของมึง...หนวกหู....ไปกินกันดีกว่า กูหิว...กินให้มันท้องแตกตายไปเลย...หิวดีนัก..." ผมลากมือไอ้ชันมันตลอดเลย ก็มันช้าอ่ะ ไม่ทันใจผมเลย
"เอ๊ย....มึงจะกินให้ท้องแตกตายไปเลยรึไง...."
"หิว..."
"ปวดท้องขึ้นมาจริงๆ...กูจะสมน้ำหน้าให้..."
"หามกูไปส่งบ้านด้วยล่ะกัน"
"เอ๊ย...พอแล้ว..." มันแย่งขนมจากมือผมเลย
"เอามา...กูยังไม่อิ่มเลย..." ผมพยายามแย่งขนมกลับมา...
"มึงกิน....กูจูบ...."
"ชิส์..." แล้วผมก็เดินลิ่วจากมาเลย....
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1109534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก