"มึงเข้าไปก่อนดิ..."
"มึงนั่นแหละ.....ไอ้โจ๊ก...ครูพัฒน์เรียกมึง....เข้าไปก่อนเลย...."
"อย่ามาเลยอ่อน.....ครูเค้าก็เรียกมึงเหมือนกันนั่นแหละ...อย่ามาโบ้ยใส่กูอยู่เลย...." ผมกับมันมายืนเถียงกันหน้าห้องครูพัฒน์...ไม่รู้จะเถียงกันไปทำไมเหมือนกัน...นี่แหละครับ ขอแค่ให้ได้เถียงกันเป็นใช้ได้
"เข้ามาทั้งคู่นั่นแหละ...รำคาญจริงๆเลยกับพวกเธอนี่...." ในที่สุดครูพัฒน์ก็ตัดสินครับ คงทนรำคาญไม่ไหวจริงๆ
"รู้มั๊ยโจ๊กว่าครูเรียกมาทำไม?..."
"ถ้าผมตอบว่าไม่รู้....ผมจะผิดมั๊ยครับ?..." ยังมีหน้าไปกวนครูอีกนะมึง...สบปากสงบคำเป็นมั๊ย?...
"ไม่ผิดนิ...เพราะครูยังไม่บอกเธอเลย...ถ้าเธอบอกว่ารู้สิ....แปลก..." พอกันครับ ทั้งครูทั้งศิษย์ เอ้อ...การเจรจาจะรอดมั๊ยเนี่ยะ
"งั้นมีไรล่ะครับ....?..."
ผมดูไอ้โจ๊กแล้วมันไม่ได้ตื่นเต้น กลัว ประหม่ากับการลงโทษหรือข้อตกลงใดๆเลย กลับเป็นผมซะอีก...ที่กลัวว่ามันจะโดนไรบ้าง
"ครูให้เธอมาเรียนตามปกติ...แต่ครูมีเงื่อนไข..."
"ผมก็พอจะรู้ว่า...ครูไม่ใจดีลดโทษให้ผมกลับมาเรียนเฉยๆหรอก..."
"แต่เงื่อนไขที่ว่ามันขึ้นอยู่กับเธอนะ...รับหรือไม่...เธอจะเป็นคนที่ตัดสินใจเอง"
"ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอครับ?..." มึงจะไม่พูดบ้างก็ได้นะโจ๊ก ผู้ฟังที่ดีนะ ทำเป็นมั๊ย
"ได้สิ...ถ้าเธอคิดว่ามันดีกับเธอที่สุดแล้ว...ครูหรือใครๆก็บังคับเธอไม่ได้..."
"เงื่อนไขอะไรครับ?..." ผมว่าสองคนนี้...เหมือนจะไม่กินเส้นกัน แต่ดูจากแววตาทั้งคู่...โจ๊กเคารพ ยำเกรง บูชาครูพัฒน์มาก...ถึงจะชอบพูดกวนก็เหอะ...ส่วนครูพัฒน์เอง ถึงแม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจ หรือไม่สนใจ...แต่นั่นมันแค่สิ่งที่พยายามแสดงออก...แต่ดวงตาและสิ่งที่กำลังทำ คือความรัก ความห่วงใย ความหวังดีที่มีต่อศิษย์
"อีกสองวัน...จะมีกิจกรรมเข้าค่ายกันที่....ทางโรงเรียนต้องส่งนักเรียนเข้าร่วมกิจกรรม..."
"ผมไม่รับเงื่อนไข เพราะฉะนั้น ผมไม่ไป..." ผมรู้มาว่าไอ้โจ๊กมันไม่ชอบการเข้าค่าย เพราะมันเกลียดการนอนเต้นท์
"ย่อมได้...แต่เธอต้องโดนพักการเรียนต่อ..."
"ครับ...อ้อขอบคุณนะครับที่พยายามช่วย...ผมไปได้ยังครับ..."
"ย่อมได้...แต่นายจะไม่ฟังายละเอียดต่ออีกหน่อยเหรอ?...บางทีมันอาจจะทำให้นายสนใจขึ้นนะ..."
"ไม่ไปก็คือไม่ไป...อย่ามาพยายามเปลี่ยนใจผมเลย..."
"ครูเปล่า...แค่ครูจะบอกเธอว่า...เค้าให้ส่งไปโรงเรียนละสองคน..."
"แล้วไงครับ...ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผม..." มันกำลังจะเดินออกไป...หลังจากทำความเคารพครูพัฒน์เรียบร้อยแล้ว
"ครูว่าจะส่งนายจูนไปคนหนึ่ง...ถ้านายไม่ไปด้วย...ครูคงต้องให้นายจูนไปกับคนอื่น...ครูก็ไม่รู้จะทำไงนะจูน...ก็โจ๊กเค้าไม่อยากไป...นายคงต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เอาล่ะกัน...เอ้อ...." อ้าวครู...ไหงมีผมเอี่ยวยล่ะครับ มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยด้วย
"ได้ไงครู..." มันกลับมานั่งข้างผมที่เดิม
"อ้าว..ครูให้โอกาสนายเลือกก่อนคนอื่น แต่นายปฏิเสธเองนะ..." ลูกล่อลูกชนเหลือกินเลยครับครูผม
"ก็แล้วทำไมครูไม่บอกผมตั้งแต่แรกล่ะว่าไอ้นี่จะไปด้วย...มึงก็เหมือนกัน...ไม่บอกกูเลย..." อันหลังนี่มันหันมาพูดกับผมเบาๆครับ...ยังไงต่อหน้าครูก็ไม่ควรพูดอย่างนี้กัน
"บอกกับผีมึงสิ...กูเองก็เพิ่งรู้พร้อมมึงนี่แหละ...โคตรเซอไพรส์เลย..."
"อ้าวๆๆ....ตกลงนายสองคนว่าไง...ไปหรือไม่ไป..." เข้าค่ายสนุกดีครับ ผมชอบ
"ผมไปครับ..."
"มึง...แต่กูไม่อยากไปนิ.."
" มึงไม่ไปมันก็เรื่องของมึง...แต่กูจะไป..." ที่จริงที่ผมยอมไป..ก็เพราะอยากช่วยมันนั่นแหละครับ..มึงไม่ไปเจอกูทืบแน่...
"งั้นผมไปก็ได้...ถึงไม่อยากไปก็เหอะ..." แฮ่ะๆๆๆๆ ก็แค่นั้น
"ดี....พวกนายเตรียมตัวได้เลย...เข้าค่ายตั้งแต่วันพฤหัสถึงเสาร์..."
"โหตั้งสามวัน...ตายแน่...ลดเหลือครึ่งวันไม่ได้เหรอครับครูพัฒน์..." มึงต่อซะไม่เห็นใจคนจัดกิจกรรมเลยนะไอ้โจ๊ก
"นายจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ...ก็อย่างที่บอกว่าครูไม่บังคับ..."
แล้วมันก็หันมามองผมซะตาละห้อยเลย....
ชิส์..
"ผมตกลงไปครับครูพัฒน์..."
ผมตอบครูพัฒน์อย่างหนักแน่น...ส่วนมันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักตอบครูไป
เราออกมาจากห้องครูพัฒน์ปุ๊บ...ทันทีเลยครับมัน
"ทำไมต้องไปด้วยว่ะ...กูไม่อยากไป..."
"ไอ้คุณโจ๊กครับ...รู้ไว้ด้วยนะครับว่าคุณกูไปนี่...ก็เพราะมึงนั่นแหละ...ยังมาโวยวายอีก..."
"แล้วไอ้คุณอ่อนครับ...แล้วคุณมึงคิดว่าไอ้ที่คุณกูไปนี่...เพราะใครล่ะครับ...โธ่....เซ็งโว้ย....ไปส้วมดีกว่า
...."
ฮ่าๆๆๆ...ผมก็รู้แหละครับว่ามันไปเพราะผม
เย็นนี้ผมกลับบ้านก่อนไม่ได้รอมันเพราะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่ค่อยสบาย...
ปวดท้องแหน่วๆด้วย...บอกมันอย่างนี้..มันก็เลยไล่ให้กลับบ้านเลย...
และแล้ววันที่เข้าค่ายก็มาถึงครับ
"ไอ้โโจ๊กนี่มึง...จะไปเข้าค่ายหรือไปปิ๊กนิกกันแน่ว่ะ... " ก็มันเล่นขนแต่ขนมมานิครับ
"พูดมากนะมึง...กูก็เอาไปเผื่อมึงด้วยนั่นแหละ...พูดมาก เดี๋ยวไม่แบ่งเลยนิ..." กูละซึ้งจริงๆ...แล้วทำไมเป้มันใบเล็กจังหว่า
"ไอ้โจ๊ก...นอกจากขนม...มึงเอาไรไปบ้างว่ะ...?"
"แฮ่ะๆๆๆ...." มันหัวเราะอย่างนี้...น่าสงสัยอย่างแรงเลยครับ
"สบู่?"
"ใช้ของมึงแล้วกัน" กูว่าแล้วเชียว
"ยาสีฟัน?"
"ก็ขอความอนุเคราะห์จากมึงอีก..." เจริญล่ะมึง...
"ยาสระผม?..." มึงอย่าบอกนะว่า
"ก็รอน้ำใจจากมึงอีกแล้ว..."
"แป้ง?..." ผมรู้ว่ามันต้องใช้แป้งเด็กทาตัวก่อนนอน...เพราะผมเห็นมันทำบ่อยๆ
"มึงจะว่ากูมั๊ย...ถ้ากูจะบอกว่า...ขอกูใช้ด้วยคน..ฮิฮิฮิ.."
"โอ๊ย...ไอ้บ้าทำไมมึงไม่ใช้แปรงสีฟันหรืือกางเกงในของกูไปเลยล่ะ?..."
"ได้จริงเหรออ่อน....จริงๆนะ..."
"กูประชดเว้ย...ประชด..รู้จักมั๊ยประชด"
"ออ...เหรอ..."
" ตกลงมึงเอาไรไปบ้างนิ...?"
"กูเอา...ยาธาตุน้ำขาวแก้ปวดท้องกับยาพาราไป..."
"ทำไม...มึงไม่ค่อยสบายเหรอ?..."
"ป่าว...กูเอาไปเผื่อมึง...ก็เห็นมึงบ่นว่าปวดหัวปวดท้องอยู่...คิดว่าบางทีมึงอาจจะลืม...กูเลยเอาไป..." มันพูดเป็นธรรมชาติ..ธรรมดาของมัน...แต่ผมกลับรู้สึกดีเอามาๆเลยแฮะ...จริงๆแล้วผมก็เอาทุกอย่างไปเผื่อมันนั่นแหละ ยกเว้นแต่กางเกงใน...และจริงๆด้วยผมไม่ไม่ได้เตรียมยาไป
รอกันอยู่ซักครู่...รถตู้ที่จะไปส่งที่ค่ายก็มาถึงพอดี
"เดี๋ยวก่อน...คอยก่อน...." ใครตะโกนมา...อ๋อ ครูพัฒน์
"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ..."
"ดีดี...พอดีจะมีนักเรียนเข้าค่ายร่วมกับพวกเธออีกหนึ่งคน.."
"อ้าว..ก็ไหนตอนแรกครูบอกว่าจะมีแค่ผมกับอ่อนไงครับ...?"
"จะมีเพื่อนเพิ่มอีกคนมันจะเป็นไรไป...ดีซะอีกจะได้มีคนร่วมทำกิจกรรมเพิ่ม.." แล้วมันก็บ่นพึมพำๆอะไรของมันไม่รู้
"มึงก็อย่าบ่นไปเลยนะ...จะมีคนเพิ่มขึ้นมาก็ไม่เห็นจะเป็นไรนิ...ว่าแต่อีกคนใครเหรอครับครู?"
"โน่นไง...วิ่งมาพอดีเลย...เร็วเข้าเธอ..เพื่อนรอยู่..."
"ไอ้ชีน/ไอ้ชีน..."
"ใช่...นายกีรติ...จะเป็นอีกคนที่เข้าร่วมค่ายกับพวกเธอ..." ความบรรลัยมาเยือนลางๆแล้วกู...
"ขอโทษครับครู...พอดีผมลืมของเลยวิ่งกลับไปเอาที่ห้องเลยมาช้า..." ไอ้โจ๊กจ้องไอ้ชีนอย่างกับจะเขมือบมันทั้งตัวเลยครับ
"ครูพัฒน์...งั้นผมกับอ่อนไม่ไปแล้วครับ...หาคนอื่นเหอะ..." นั่นไงครับ ลางร้ายแรก...
"ป๊อดเหรอมึง?..." น่าน...เอาเข้าไป...ดูเค้าแล้วผมคงต้องเป็นกรรมการแหงๆ
"มึงว่าไงนะ?..." ตาขึ้นสีเขียวแล้วมึง..โจ๊ก...ใจร่มๆหน่อย
"กูบอกว่า...ป๊อด..เหรอมึง.." เป็นไง ชัดมั๊ย มันเล่นเน้นทีละคำเลยคราวนี้
"ไอ้ชีน...มึง..."
"พอๆเลยทั้งคู่...อย่าลืมว่า..พวกนายทั้งสามคนเป็นตัวแทนของโรงเรียนเรานะ...ทำอะไรก็ขอใหคิดถึงชื่อเสียงของโรงเรียนก่อนเป็นอันดับแรกก่อนแล้วกัน...เข้าใจมั๊ย?"
"ผมไม่เข้าใจครับ...ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นมันด้วย...ที่จะไปเข้าค่ายกับพวกผม?"
"น่า...โจ๊ก...คิดว่าทำเพื่อโรงเรียนนะ...ครูขอล่ะ..."
"เห็นมั๊ยในที่สุด ผมก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี..."
"ขอบใจมาก...ขอบใจพวกนายทั้งสามคน..."
โห...กว่าจะได้มา...เกือบได้มวยคู่เอกแล้วมั๊ยล่ะ....
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1109373 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก