หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[PEENAT1972]

555 ขำรีบน ทวงได้น่ารักมาก +1

[schoolofpink]

>ㅅ< มาแอบนั่งรอน้องริวกับพี่ไผ่ค่า

[dragonfly08]

น้องริวน่ารักขึ้นทุกวัน
กลัวยัยพลอยจะทำให้น้องริวลำบากจัง

[Noi]

  จงมาอัพเร็วๆๆค่ะรออ่านค่ะ

[mamacub]

 

                 

[samsoon@doll]

คิดถึงพี่ไผ่กะน้องริวแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ขอหวานๆแอบวายหน่อยได้ไหมจ๊ะ อิอิ

[SweetSmile]

ประกาศจับพี่ไผ่กับน้องริว
ใครรู้เบาะแสแจ้งด่วนที่เล้า
มีรางวัลให้อย่างงาม
 



โอย~เค้าคิดถึงพี่ไผ่กับน้องริว
อยากอ่านแล้วอ่ะ~เง่อ
 

[Noi]

รอนานแล้วค่ะ ยังไม่มาอีก คิดถึงพี่ไผ่กับน้องริวแล้ว

[BP109]

หุหุ  คาดว่าต้องรอให้งานเลี้ยงเสร็จก่อน  เพราะได้ข่าวว่าคุณประจักษ์จะควงเธอออกงาน

[belzaaa]

อ่านทันแล้วคร้าบบบบบบ!!!
นู๋ริวน่ารักมากมาย
พี่ไผ่ก็แสนดี แสนดี

+1 เป็นกำลังให้ไรเตอร์

[spring]

ตอนที่ 34


“พี่...” ริวรีบยกโทรศัพท์แนบหูใหม่อีกครั้ง  เพราะกลัวพสุจะวางสายไปแล้ว

“ว่าไงพ่อหนุ่มเนื้อหอม  มีสาวมาเคาะห้องซะด้วย” พสุแซวกลั้วหัวเราะมาตามสาย

“พี่ได้ยินด้วยเหรอ?”  ริวถามอย่างเขินๆ  เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเดิม

“ได้ยินสิ  เสียงใสเชียว  ดาราหรือทีมงานล่ะ”

“ดาราครับ  มีคิวถ่ายละครด้วยกันพรุ่งนี้”

“แล้วจะไม่ไปเที่ยวกับเขาเหรอ”

“ไม่ดีกว่าครับ  ริวไม่ชอบ” ริวตอบเสียงหนักแน่น  เพื่อยืนยันว่าตนเองไม่ต้องการออกไป

“หึหึ”

“พี่ขำอะไร”

“อ้าว...ขำก็ผิด”

“ก็พี่ทำเสียงหึหึ...” ริวโวยวาย  แล้วได้ยินเสียงพสุหัวเราะลอดมาเบาๆ  เด็กหนุ่มนอนกลิ้งไปมา  คุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเบิกบาน  ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน  เจอกันทุกวัน  แต่เหมือนเขายังมีอะไรที่อยากจะคุยกับพสุอีกมากมาย


ก๊อกๆๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบ  ริวลุกไปดูที่ตาแมว  พอเห็นหน้าคนเคาะ  เด็กหนุ่มก็เดินกลับมานอนกลิ้งบนเตียงเหมือนเดิม  อีก 2−3 นาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงเคาะอีกคราวนี้มีเสียงเรียกเบาๆด้วย  แต่ริวก็ไม่คิดจะลุกไปดูจนเสียงที่หน้าห้องเงียบหายไปเอง ริวคุยโทรศัพท์กับพสุอยู่จนเกือบเที่ยงคืนถึงได้ยอมวาง  เพราะพสุบอกว่าตอนเช้ามีงาน  เด็กหนุ่มตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วนอนมองรูปพสุบนหน้าจอจนหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นริวก็ลงไปที่จุดนัดพบตรงเวลาเป๊ะ  ทีมงานยังเซตฉากกันอยู่  พอเห็นริวก็หันมาทักทาย  ริวเข้าไปแต่งหน้าทำผมคนแรก  เพราะนักแสดงคนอื่นๆยังไม่มีใครมา  ครู่หนึ่งนักแสดงอาวุโสก็ทยอยมาแต่งหน้าทำผมกันบ้าง 


“น้องริวขา...เมื่อคืนหลับสบายไหมคะ”  ช่างแต่งหน้าขาเม้าท์ประจำกอง  ทักยิ้มๆ 

“ครับ”

“เหรอคะ...แล้ว  ไม่ได้ไปเที่ยวกับใครบ้างเลยเหรอคะ”

“เปล่าครับ”  ริวตอบแล้วก็สังเกตเห็นช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมหันไปสบตากันแล้วยิ้มแปลกๆ  พอทั้งคู่หันมาเห็นว่าริวมองอยู่ก็ทำหน้าเจื่อนๆ

“ไงริว...หลับสบายไหมลูก”  พี่จ๋าทักเด็กหนุ่มยิ้มๆ  แล้วนั่งลงข้างๆ 

“ครับ”

“พี่จ๋าสวัสดีค่ะ”  แก้วกุดันทักเสียงใสมาแต่ไกล  ใบหน้าเกลี้ยงเกลาปราศจากเครื่องสำอางดูสดชื่นอย่างเห็นได้ชัด

“ไงแก้ว  มาถึงแต่เช้าเลย” พี่จ๋าหันไปยิ้มให้  แก้วกุดันมาจากกรุงเทพ  แต่มาถึงกองถ่ายก่อนนักแสดงที่พักอยู่ที่นี่เสียอีก

“วันนี้กรดมาส่งค่ะ  ก็เลยสบายหน่อย”  แก้วกุดันตอบแล้วหันไปมองน้องชาย  ที่หิ้วกระเป๋าของเธอตามมาให้

“ไงริว  มาทะเลทั้งทีได้เล่นน้ำยัง” 

“ยังครับ”

“เดี๋ยวตอนเย็นถ่ายเสร็จแล้วไปเล่นน้ำกับพี่ไหม” หญิงสาวถามอย่างเอ็นดู  เห็นอยู่หรอกว่าริวคอยเหลือบมองทะเลบ่อยๆ  ท่าทางจะอยากเล่นน้ำ  แถมวันนี้อากาศก็แจ่มใสน่าเล่นจริงๆเสียด้วย

“ครับ” ริวรับคำเขินๆ 


หลังจากแก้วกุดันแต่งหน้าทำผมเสร็จ  พี่จ๋าก็ให้เลื่อนมาถ่ายฉากแก้วกุดันกับริวเดินคุยกันที่บ้านริมทะเล  ทั้งที่ตามคิวตอนแรกจะต้องเป็นริวต้องเข้าฉากกับแพรพลอย  แต่ผู้จัดการส่วนตัวของแพรพลอยมาแจ้งว่าแพรพลอยไม่สบาย  พี่จ๋าจึงให้เลื่อนมาถ่ายฉากริวกับแก้วกุดันแทน  ยังดีที่เป็นฉากต่อเนื่องกัน  นักแสดงจึงไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เสียเวลา

วันนี้อากาศเป็นใจ  แถมนักแสดงก็เตรียมตัวพร้อม  การถ่ายทำจึงเสร็จสิ้นก่อนเวลาที่วางไว้เสียอีก  พี่จ๋าเลยให้เลิกกองเร็ว  หลายๆคนก็เลยถือโอกาสลงเล่นน้ำกันซะเลย  รวมทั้งริวกับแก้วกุดันด้วย 

นักข่าวบันเทิง  ตามไปเก็บภาพแก้วกุดันกับริว  แล้วขอสัมภาษณ์  ทั้งคู่ก็เลยขึ้นจากน้ำมาให้สัมภาษณ์  ก่อนที่แก้วกุดันจะกลับไปก่อนเพราะหมดฉากของเธอแล้ว    ส่วนริวก็ขอตัวกลับไปห้องพัก  สวนทางกับแพรพลอยที่ลงมากับผู้จัดการส่วนตัว


“อ้าวริว...เอ่อ  เลิกกองแล้วเหรอ”  แพรพลอยถามด้วยสีหน้าเก้อๆ  เมื่อเห็นว่าไม่มีการถ่ายทำแล้ว

“ครับ” ริวตอบแล้วเตรียมเลี่ยงขึ้นห้อง

“แล้วนั่นริวจะไปไหน?”

“ผมจะกลับห้องครับ”

“ไปกันหมด  พลอยก็ไม่มีเพื่อนเล่นน้ำนะสิ  ริวอยู่เล่นน้ำกับพลอยก่อนนะ” แพรพลอยทำเสียงอ้อนๆ 

“คุณไม่สบายไม่ใช่เหรอ  ลงมาเล่นน้ำตอนนี้จะป่วยซ้ำไปอีกนะ” ริวเตือนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  แต่คนฟังรู้สึกเหมือนโดนตำหนิ  แพรพลอยหน้าเสีย  เหลือบไปสบตาผู้จัดการส่วนตัว 

“เมื่อเช้าพลอยไม่สบายจริงๆ นะ  แต่ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยก็เลยอยากจะเล่นน้ำบ้าง  ริวอยู่เป็นเพื่อนพลอยก่อนสิ” แพรพลอยอ้อนแล้วขยับเข้ามาเกาะแขน  ริวดึงแขนออกแล้วถูตรงที่เธอจับอย่างเผลอตัว  พอเห็นแพรพลอยมองเด็กหนุ่มก็แก้ตัวเสียงเรียบ

“ผมโดนแมงกะพรุน  รู้สึกคันๆ  ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ริวตอบแล้วเดินแกมวิ่งกลับเข้าโรงแรมไป  ปล่อยให้แพรพลอยมองตามด้วยความโมโห  ทีมงานหลายคนที่ยังอยู่แถวนั้น  เริ่มสะกิดกันแล้วพยักพเยิดให้ดู “คนป่วย”  ที่แต่งหน้าแต่งตัวเหมือนจะมาเข้าฉาก  มากกว่าจะลงมาเล่นน้ำ……



………………………….



“จริงเหรอเจ๊  ที่พลอยมาเคาะห้องริวเมื่อคืนน่ะ”  เสียงสนทนาที่มีชื่อเขาเข้าไปเกี่ยว  ทำให้ริวชะงักเท้าที่จะก้าวออกไป  เด็กหนุ่มกำลังจะลงไปกินข้าวที่ห้องอาหารข้างล่าง  ไม่คิดว่าจะมาได้ยินเรื่องของตนเองตรงหน้าลิฟต์

“ชั้นได้ยินเองเต็มๆ หูเลยหล่อน  แหม...ทำเป็นอ้างว่าพี่ๆ ให้มาตาม  พี่ไหนมิทราบ  เห็นมาสองคนกะนังชะนีปุ๊ก”

“เหรอ...แล้วริวเปิดประตูรับมั๊ยพี่”

“รอบแรกเปิดย่ะ  แต่ไม่ไปด้วยนะยะ  แต่รอบสองชีมาเคาะเรียกอยู่ตั้งนาน  น้องริวของชั้นก็ไม่ยอมเปิดประตูรับ  ชีเลยเหวี่ยงทำเป็นแกล้งป่วย...ฮึ! ป่วยจริงหรือหาเรื่องอยู่ต่อกันแน่  จริงๆ ชีมีถ่ายฉากตอนเช้าแค่ 2 ฉาก  วันนี้วันเดียวก็เสร็จแล้วย่ะ  แต่นี่กลายเป็นน้องแก้วถ่ายเสร็จก่อนชีเลยได้โอกาสอยู่ต่ออีกคืน  คอยดูนะ คืนนี้ชีต้องมาเคาะห้องน้องริวอีกแน่ๆ เลย”

“จริงเหรอเจ๊  จะกล้าเหรอ  ผู้ชายเขาไม่เล่นด้วยขนาดนั้นแล้ว” เสียงทีมงานอีกคนค้านเบาๆ

“ไม่เชื่อพวกหล่อนๆๆ  คอยดูไปสิ  ชั้นน่ะได้ข่าวแม่คนนี้มาหลายงานแล้ว  ว่าหล่อนทำเป็นแอ้บแบ๊วหน้าซื่อไปงั้นแหละ  แต่ชอบย่องเข้าหาหนุ่มๆ”

“เยอะไปป่ะเจ๊  หนูว่าพลอยคงไม่กล้าหรอก  วันนี้เมื่อตอนเย็นไปชวนริวเล่นน้ำ  ริวก็ชิ่งหนีไปอีกนี่  สงสัยคงรู้ตัวแล้วแหละว่าผู้ชายเขาไม่เล่นด้วย”

“มาพนันกันไหม  ชั้นว่าคืนนี้ยังไงชีต้องมาเคาะห้องน้องริวแน่ๆ”

“พนันเท่าไหร่ว่ามาเลยเจ๊”


ริวถอยออกมาจากตรงนั้นก่อนที่ช่างแต่งหน้ากลุ่มนั้นจะเห็นเขา  เด็กหนุ่มเม้มปากแน่นอย่างหนักใจ  คิดหาทางเลี่ยงสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างไม่สบายใจนัก


“ไงริว  มาทำอะไรตรงนี้” เสียงทักจากด้านหลังทำให้ริวรีบหันกลับไปแล้วยกมือไหว้นักแสดงอาวุโสของกองถ่าย

“สวัสดีครับอาภพ  เพิ่งมาถึงเหรอครับ”

“ใช่...เมื่อวานถ่ายละครเสร็จก็เย็นแล้ว  ก็เลยมาเอาวันนี้  เพราะคิวถ่ายของอาอยู่พรุ่งนี้ทั้งหมด...แล้วนี่เราจะไปไหนล่ะ”

“เอ่อ...ผมกำลังจะลงไปกินข้าวครับ”

“เออ อาก็กำลังจะลงไปพอดี...ไป...ลงไปด้วยกัน....เป็นไง  เมื่อคืนหลับสบายไหม  เมื่อเย็นวานตอนอาถ่ายละครกับไผ่  เห็นไผ่บอกว่าเรากลัวผี  ฝากให้อาดูให้...ถ้าไงคืนนี้มานอนกับอาก็ได้นะ”

“ได้เหรอครับ”  ริวยิ้มร่าด้วยความดีใจ  คิดหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว

“ได้สิ อานอนคนเดียว  เตียงยังว่างอีกเตียง”

“งั้นคืนนี้ริวไปนอนห้องอาภพนะครับ”

“มาเลยไอ้หลานชาย  เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็ย้ายกระเป๋ามาพักกับอาเลยก็ได้”

“ขอบคุณครับ”  ริวยกมือไหว้  สมภพโอบไหล่เด็กหนุ่มเดินไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปที่ห้องอาหาร


ระหว่างที่กินอาหารเย็นกันอยู่  ช่างแต่งหน้าขาเม้าท์ยกกลุ่มกันเข้ามาหาสมภพ


“อาภพขา  คืนนี้ตั้งวงกันนะคะอา” เจ๊คนช่างเม้าท์มาเกาะเข่าสมภพทำเสียงอ้อนๆ  แล้วส่งยิ้มเผื่อแผ่มาถึงริว

“ไม่ได้หรอก  คืนนี้ริวจะมานอนด้วย” สมภพตอบยิ้มๆ  แล้วหันไปมองริวว่าเด็กหนุ่มรู้เรื่องหรือไม่ว่าคนอื่นๆพูดถึงเรื่องอะไร

“อ้าว...งั้นห้องน้องริวก็ว่างสิคะ” เจ้าหล่อนหันขวับมาทำตาโตใส่ริวอย่างมีความหวัง

“ครับ” ริวรับคำงงๆ  เห็นสายตาทุกคู่จ้องมาที่เขากันหมด

“งั้น...จะเป็นไรไหมคะ  ถ้าพวกพี่จะขอยืมห้องน้องริวสักคืน...แบบว่าอยากจะแก้มือกันให้มันเด็ดขาดไปเลยน่ะค่ะ” 

“ตามสบายครับ  เดี๋ยวริวจะย้ายกระเป๋ามาห้องอาภพแล้ว” แม้จะไม่รู้ว่าตั้งวงที่พวกเธอพูดถึงคืออะไร  แต่ริวก็พยักหน้ารับทำให้ช่างแต่งหน้าขาเม้าท์กลุ่มนั้นหันไปส่งยิ้มให้กันอย่างยินดี

“แต้งกิ้วนะค๊าน้องริว  แล้ว...น้องริวอย่าให้พี่จ๋ารู้นะคะ  พี่ขอละค่ะ”

“ครับ”


เช้าวันรุ่งขึ้น  การถ่ายทำก็เป็นไปอย่างรีบเร่งเพื่อให้เสร็จก่อนเย็น  ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี  โดยเฉพาะอย่างยิ่งแพรพลอยเลี่ยงที่จะเข้าใกล้ริวอย่างเห็นได้ชัด  ทำให้ริวโล่งใจ  แม้จะเห็นทีมงานซุบซิบกันแล้วพากันหัวเราะคิกคักแต่ริวก็ไม่ได้สนใจ  พอกลับถึงกรุงเทพริวก็รีบกลับบ้านทันทีจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

‘นางร้ายน้องใหม่ อักษรย่อ พ.  บุกเคาะห้องพระรอง ร. กลางดึก  ระหว่างยกกองไปถ่ายทำที่ต่างจังหวัด  แต่โชคร้ายที่หนุ่ม ร. ย้ายห้องหนีไปนอนที่อื่น  แล้วดันให้ทีมงานมานอนแทน  งานนี้เลยโป๊ะแตก  หน้าแหกหมอไม่รับเย็บ  แหม...คุณน้องขา จะตะกายห้องใครทั้งทีทำไมไม่ดูให้ดีซะก่อนละค๊า  ว่าผู้ชายเขา “เล่นด้วย”  หรือเปล่า’

ข้อความพาดหัวตัวเป้งในคอลัมน์ซุบซิบของหนังสือก๊อซซิบหลายฉบับ  พร้อมๆ กับข่าวลือเรื่อง “เคาะห้องกลางดึก”  แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว  แต่ตัวต้นเรื่องอย่างริวกลับไม่รู้อะไรเลย  จนกระทั่งถูกไวยากรณ์แซว  เด็กหนุ่มก็ยังทำหน้าเหรอหราไม่เข้าใจ 

พี่จ๋าที่รู้รายละเอียดจากทีมงานผู้อยู่ในเหตุการณ์ “คืนนั้น”  จึงตัดสินใจตัดไฟเสียแต่ต้นลม  โดยการเรียกประชุม  ให้เปลี่ยนคิวการถ่ายทำ  เลือกถ่ายในส่วนของริวกับแก้วกุดันทั้งหมดก่อน  โดยอ้างเหตุผลเรื่องแก้วกุดันจะต้องกลับไปทำงานที่ต่างประเทศ  คนอื่นๆนั้นไม่กระทบเท่าไหร่  มีก็แต่แพรพลอยที่เธอแทบไม่ต้องเข้ามากองถ่ายเลย  เนื่องจากฉากของเธอกับริวนั้น  ถูกเลื่อนออกไปไว้หลังสุด  แต่แพรพลอยก็มากองถ่ายทุกวัน  เพื่อมาจับผิดใครบางคน…..

ภาพความสนิทสนมของริวกับแก้วกุดัน  ถูกส่งขึ้นปกหนังสือบันเทิงฉบับหนึ่งจนได้  ในภาพแก้วกุดันกำลังส่งผ้าเย็นให้ริว  และเด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกับเธอพอดี  แค่ภาพนั้นยังไม่หนักเท่าข้อความ ที่จั่วหัวว่าแก้วกุดันชอบกินเด็กถึงได้สลัดรักพสุมาหาหนุ่มน้อยหน้าใสแทน 

อีกภาพเป็นภาพจากฉากในละคร  ที่แก้วกุดันนั่งพิงอกริวบนชิงช้า  ก็ใช้คำแรงว่าแก้วกุดันทุ่มเกินร้อย  แค่ฉากสยิวเล็กๆ แต่ยอมทุ่มสุดตัวเพื่อจับริวให้อยู่หมัด

ริวเม้มปากแน่น  ตาเป็นประกายวาววับด้วยความโกรธ  เมื่อเช้ากรเวชมาหาแต่เช้าแล้วยัดเยียดหนังสือฉบับนี้ให้  แต่ริวไม่มีเวลาดู  เพิ่งได้เห็นข่าวตอนที่มานั่งพักระหว่างรอเข้าฉากต่อไป...ทั้งภาพและคำบรรยายที่แฝงนัยหยาบคายทำให้ริวโมโหจนอยากจะฉีกหนังสือทิ้ง  ยังดีที่วันนี้แก้วกุดันไม่ได้มาเข้าฉากด้วย ไม่อย่างนั้นริวคงมองหน้าเธอไม่ติด

ทันทีที่เห็นเบอร์บนหน้าจอสีหน้าบึ้งตึงของริวก็เปลี่ยนเป็นยินดี  จนทำให้แพรพลอยที่เพิ่งเดินมาถึงยังอดสงสัยไม่ได้ว่าริวคุยอยู่กับใครจึงพยายามเขยิบเข้าไปฟังใกล้ๆ


“ครับพี่...ริวยังอยู่กองถ่ายครับ  วันนี้มีปัญหาหลายอย่าง  ยังถ่ายได้ไม่ถึงไหนเลย...เหรอ...จริงเหรอ...คนเยอะมั๊ยครับ...”


ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร  แต่สีหน้าหงุดหงิดของริวหายไปหมด  แถมยังอมยิ้มน้อยๆ ตลอดเวลา


“...พี่ดลเป็นไงบ้างครับ...ฮะๆๆ...จริงเหรอ...แล้วพี่เดินกับใครครับ...โอ้โห!  ได้เดินกับคนดังด้วย...อิจฉาสิ...”


อาการย่นจมูกแต่ปากยิ้มร่าของริว  บอกถึงอารมณ์เบิกบานจนแพรพลอยอยากรู้ใจแทบขาดว่าคนปลายสายเป็นใคร


“น้องริว  น้องพลอยคะ  เตรียมเข้าฉากค่ะ”  ทีมงานเดินมาเรียก  ทำเอาแพรพลอยสะดุ้งเฮือกรีบถอยห่างออกมา  กลัวริวจะรู้ว่าเธอมาแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์  แต่ดูเหมือนไม่จำเป็นเพราะริวไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเสียงเรียกจาก ทีมงานสักนิด  ยังคงยิ้มหน้าบานกับพุ่มไม้ตรงหน้าและคอยแซวคนในสายกลับไปเรื่อยๆ

“น้องริว น้องพลอยคะ  เข้าฉากได้แล้วค่ะ” ทีมงานคนเดิมมาเรียกซ้ำ

“เอ่อ...ริว...พี่เขาเรียกเข้าฉากแล้วนะ”  แพรพลอยถือโอกาสเข้าไปเรียกริวใกล้ๆ

“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ...พี่...ริวทำงานก่อนนะ  เดี๋ยวโทรหา...ครับ...ครับ...ทราบแล้วครับ...บายครับ”

“โทรหาแฟนเหรอริว  หน้าบานเชียว”  แพรพลอยทำเป็นแซวขำๆ  ทั้งที่หงุดหงิดกับสีหน้าแจ่มใสของริวและพาลริษยาไปถึงคนปลายสาย

“เปล่า...” ตอนได้ยินประโยคปฏิเสธแพรพลอยก็ใจฟู  แต่แล้วก็ต้องแฟ่บกระทันหันกับประโยคหลังของริว

“ผมไม่ได้โทรไป  เค้าโทรมา” ริวตอบแล้วเดินนำกลับเข้าไปที่สตูดิโอ


แพรพลอยเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจ  แสดงว่าคนที่โทรมาเป็นแฟนของริวจริงๆ  และคงอายุมากกว่าเพราะได้ยินริวเรียกพี่...ซึ่งก็คงไม่ใช่ใคร  นอกจากแก้วกุดัน


“ริว...วันนี้พลอยขอติดรถไปหน่อยสิ  นะ” แพรพลอยยังตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ทำไม่เห็นอาการระวังตัวแจของริว

“อ้าว! เมื่อเช้าคุณเอารถมาไม่ใช่เหรอ” ริวชะงัก หันกลับมาถาม  พลอยให้แพรพลอยหยุดเดินไปด้วย

“ก็เอามา...แต่รู้สึกมันจะมีปัญหา  ดับกลางทางบ่อยๆ  พลอยเรียกช่างมาเอาไปอู่แล้ว  ก็เลยไม่มีรถกลับ”

“......”  ริวยืนนิ่ง  เม้มปากนิดๆด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“แต่ถ้าริวไม่สะดวก  พลอยขอไปลงที่ถนนใหญ่ก็พอ  เดี๋ยวพลอยไปแท็กซี่ก็ได้” แพรพลอยทำเสียงสั่น  และคั้นน้ำตาให้ปริ่มตา  ผู้ชายร้อยทั้งร้อยไม่มีใครใจแข็งกับน้ำตาผู้หญิงได้แน่นอน 

“ไม่ได้หรอก  ป่านนี้แล้วยังถ่ายไม่เสร็จ เหลืออีกตั้งหลายฉาก  สงสัยคงดึกกว่าจะเสร็จ...ไว้ผมไปส่งให้ละกัน”

“แหม เกรงใจจัง  พลอยไม่ได้อยากให้เป็นภาระริวเหมือนคนอื่นสักหน่อย” แพรพลอยออกตัว  แล้วยังถือโอกาสว่ากระทบไปถึงแก้วกุดัน  ทำเป็นวางมาดสาวปราดเปรียวคล่องแคล่ว  แต่ก็ต้องให้ริวไปรับไปส่ง  ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแก้วกุดันก็แผนสูง  คิดจะใช้ไม้รถเสียจับริวละสิไม่ว่า

“ไม่เป็นไร  มันเป็นเรื่องสุดวิสัย”  ริวตอบเสียงเรียบ  ไม่ได้มีท่าทางสะดุดหูกับคำกระทบของเธอ


กว่ากองจะเลิกก็ปาไปเกือบ 4 ทุ่ม  แพรพลอยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินยิ้มหน้าบานมาหาริว 


“กลับกันหรือยังคะริว”  แพรพลอยชวนด้วยสีหน้าสดใส  ทีมงานที่อยู่ตรงนั้นเหลียวมามองเป็นตาเดียว

“อ้าว!น้องพลอยกลับกับน้องริวเหรอคะ”

“ค่ะ  พอดีรถพลอยเสียน่ะค่ะ  ริวก็เลยจะไปส่งให้”

“เหรอจ๊ะ  ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ทำไมต้องรีบอธิบายขนาดนั้น”

“เปล่านี่คะ  พลอยก็แค่เล่าให้ฟัง” แพรพลอยแย้งแล้วทำหน้าเอียงอาย

“คิกๆ  แล้วทำไมต้องหน้าแดงละคะน้องพลอย” ลูกคู่คนเดิมยังแซวไม่เลิก  ขณะที่คนอื่นๆ หยุดเก็บของหันมาฟังอย่างสนใจ

“พี่ก็  อะไรไม่รู้  พลอยไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย” แพรพลอยเหลือบมองหน้าริวอย่างเขินๆ  แต่ดูเหมือนริวจะไม่ได้สนใจบทสนทนาของเธอกับทีมงาน  เพราะเขายิ้มหวานให้โทรศัพท์อีกแล้ว

“ครับ...แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน...เหรอครับ! ดีเลย  งั้น........”  ริวเดินคุยโทรศัพท์หายไปยังห้องแต่งตัวชาย  ครู่หนึ่งก็กลับออกมาพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเรียบร้อย

“กลับกันเลยดีไหมคะริว” แพรพลอยถามเสียงดัง  เจตนาให้ได้ยินกันทั่วๆ  ทีนี้จะได้รู้กันซะทีว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวจริงของริว

“นี่ครับ” ริวยื่นกุญแจรถให้แพรพลอย  เด็กสาวรับมาถืองงๆ 

“เอ่อ...อะไรคะ”

“กุญแจรถผมไง” ริวตอบแบบกำปั้นทุบดิน

“แล้ว...เอามาให้พลอยทำไม”

“ก็ให้คุณเอารถผมกลับไปไงครับ”

“แล้ว...ริวจะกลับยังไงคะ?” แพรพลอยหน้าเสีย  รู้สึกผิดแผนไปหมด

“เดี๋ยวเพื่อนมารับครับ”

“แต่ว่า...” คำตอบของริวเล่นเอาแพรพลอยถึงกับใบ้กิน  หาทางไปไม่เจอไปชั่วขณะ

“ยังไงพรุ่งนี้ก็มีคิวถ่ายที่นี่ต่ออยู่แล้ว  คุณเอารถมาคืนพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”

“แต่...”


เสียงโทรศัพท์มือถือของริวมีเสียงริงโทนมาสั้นๆ ก่อนจะดับไปโดยที่ริวไม่ทันได้รับ  แต่เด็กหนุ่มหน้าชื่นด้วยความยินดี


“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับทุกคน  สวัสดีครับ”  ริวหันไปไหว้พี่ๆ ทีมงานแล้วเดินแกมวิ่งออกไปหน้าสตูดิโอ  แพรพลอยวิ่งตามไปด้วยความข้องใจ  อยากจะเห็นหน้าคนที่มารับริวว่าเป็นใคร


รถแลนด์โรเวอร์สีขาวที่แล่นมาเทียบรถสปอร์ตของริวดูคุ้นตาอย่างประหลาด  แพรพลอยซอยเท้าเร็วขึ้นเพื่อไปให้ทันดูหน้าคนขับ  แต่ดูเหมือนจะไม่จำเป็นเมื่อประตูฝั่งคนขับเปิดออก และผู้ที่ก้าวลงมาก็ทำให้แพรพลอยถึงกับงงงันไปวูบหนึ่ง  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อจำได้ว่าคนที่ลงมาจากรถก็คือ พสุ  ศิระศาสตร์  หัวหน้าวงคิสมี 


“อ้าว!...เอารถมาแล้วจะให้พี่มารับทำไมล่ะริว” พสุถามแล้วเหล่ตามองริวอย่างข้องใจ  เมื่อเช้าเขาออกจากบ้านมาก่อน  ก็เลยไม่รู้ว่าริวเอารถมาหรือกรเวชให้รถไปรับ

“อ๋อ! พอดีเพื่อนในกองถ่ายเขารถเสีย  จะกลับแท็กซี่มันก็ดึกเกินไป  ริวก็เลยให้เขายืมรถ”

“ขี้เกียจขับรถเลยเรียกพี่มารับมากกว่ามั้ง” พสุทำเสียงรู้ทันแล้วหรี่ตามองริวอย่างล้อๆ จนเด็กหนุ่มต้องเกาท้ายทอยแก้เขิน

“โหยพี่ ไม่ต้องรู้ทันนักก็ได้...ปายยยย กลับบ้านกันเถอะ”  ริวรีบเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งรอ  ขณะที่พสุเหลือบไปมองเพราะเห็นเงาคนวูบวาบอยู่ไม่ห่างนัก

“นั่นใครเดินตามมา”

“เขาคงกลับเหมือนกันละมั้ง  ช่างเถอะ  พี่ไผ่ค้าบ...ริวหิวววววว  มีอะไรกินมั่ง” ริวตอบอย่างไม่สนใจแล้วหันหาของกินซึ่งพสุมักจะมีติดรถไว้ให้เสมอ

“ในถุงข้างหลังแน่ะ  แฟนคลับเอาของกินมาให้เยอะเลย  แต่พี่ยังไม่มีเวลาเปิดดูเลย...รู้สึกจะมีข้าวปั้นด้วย” พสุบอกแล้วขับรถออกจากลานจอด  ยังทันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองตามมา

“งั้นไม่เกรงใจละคร้าบ...โอ้ย อร่อยมากกกก...พี่ลองกินสิ” ริวคีบข้าวปั้นคำเล็กขนาดพอดีคำ  กลิ่นหอมฟุ้งยื่นให้ถึงปากพสุ 

“หืม...อืมๆ...” พสุอ้าปากรับด้วยความเคยชิน  ขนาดได้มาตั้งแต่สายๆ แล้ว  แต่ก็รสชาติก็ยังดีอย่างไม่น่าเชื่อ  จนสองหนุ่มกินหมดกล่องแทบไม่รู้ตัว

“อร่อยจัง...เขาซื้อมาจากร้านไหนเนี่ย”  ริวยกถุงใส่กล่องข้าวปั้นขึ้นส่องหาโลโก้ร้าน

“เห็นว่าทำเองนะ  คนที่ทำเค้กมาให้เมื่อวันเกิดริวไง”

“คนนั้นน่ะเหรอ!  โอ๊ยทำไมเขาไม่เปิดร้านอาหาร  ริวจะไปซื้อกินทุกวันเลย  ฝีมือขนาดนี้ รับรองขายดีแน่ๆ”

“เขาทำมาให้แต่พวกเรากินนะ  รู้สึกว่าพี่เขาจะมีพวกกิจการส่งออกกุ้งแช่แข็ง  ขนาดงานยุ่งๆ ยังพยายามหาเวลามาทำของกินให้พวกเราประจำ”

“อื้อหือ!  แฟนคลับเราน่ารักจริงๆ...” ริวอุทานอย่างแปลกใจ  เพราะเด็กหนุ่มไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่นัก  สำหรับริวสิ่งเดียวที่สนใจก็คือเรื่องของพสุ  กับการคิดเพลงดีๆ  แต่งเพลงเพราะๆเตรียมไว้ให้พสุเท่านั้น  เรื่องอื่นๆในชีวิตประจำวันจึงเป็นหน้าที่ของพสุที่จะเก็บเล็กผสมน้อยมาคอยเล่าให้ฟัง

..........................

[Noi]

ดีใจมากได้อ่านแล้ว เกือบจะไปนอนอยู่แล้ว
พี่ไผ่กับน้องริวน่ารักมาก
เอายายแพรพลอยไปปล่อยป่าที่

[chayanit]

หุหุหุ ได้อ่านต่อแล้ววว

อ่านแล้วอยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ววว

อัพพพพพพอัพพพพพ

หุหุหุ นุกจังเลย

อ่านไปยิ้มไปน้องริวพี่ไผ่

[samsoon@doll]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเข้ามากรี๊ดก่อนจ้า

[Little Devil]

เกินไปนะยัยแพรพลอย 
ใครก้อได้ช่วยเอาไปเก็บไกลๆ หน่อย

[samsoon@doll]

อ่านไปยิ้มไป อยากจะอ่านมันทุกวันเสียจริงๆ


+1เปงกำลังใจให้นะคะ

จุ๊บุจุ๊บุ

[kenshinkenchu]

น้อง พ. ตามติดชีวิตน้อง ร. เหลือเกิน  ฮ่าๆ  ขำพาดหัวข่าว  

[lasom]

สะจายชะมัด เจอมุกนี้เข้าไปชะนีก็ชะนีเหอะ

[N.T.❁]

สะใจยัยนังร้าย พ.
น้องริวได้ใจมาก ฮ่าๆ ทำยัยแพรพลอยหน้าหงายเงิบไปซะหลายรอบ ..
แต่แก้วก็ซวยไปเนอะ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็โดนลากไปเกี่ยวซะงั้น ฮ่าาา
ที่ไหนได้ พี่ ในสายดันเป็นคนที่คนอื่นไม่ทันนึกถึงอีกตะหาก ^^

[A-J.seiya*]

น้องริวน่ารักชนะเลิศ,,
ชอบมากกกกกกก  ดูใสอ่ะ!!!
อ้อนพี่พสุจังนะ  หุหุหุ

[DexTunG]

      สะใจมากกกกกกกกกก     

[maho]

ไม่อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากจนสมัครแล้วก็ประเดิมเม้นแรกด้วยเรื่องนี้เลย

แบบว่าหลงเสนห์น้องริวกับพสุไปเต็มๆอ่ะ   น้องริวน่ารักสุดๆ

.
.
.
.
ส่วนแพรพลอย....ช่วยไปไกลๆได้มั้ยเนี้ย    

[taem2love]

แบบว่าน่ารักเรื่อย...........ดีนะไม่ค่อยมีปัญหาแต่ นังแพรพลอยไปไกลๆเลย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก สมน้ำหน้านางร้ายพ.จริงจรี๊งงงงงงงงงง

ยกนิ้วให้ริวที เอาตัวให้รอดจากชะนีพ.ต่อไปนะจ๊ะ

ว่าแต่ว่า..แอบสงสารแก้วเหมือนกันนะ (แต่อย่ามาแย่งตอนหลังนะ)

 ริวxไผ่ only!

[bbc52]

 ช่างกล้าเนอะ คนเค้าไม่เล่นด้วยยังจะไปยุ่งกับเค้าอีกกก

 ริวสู้ๆๆๆ เดี๋ยวพี่ให้ยันต์ไว้พกกันไอ้คนพวกนี้ 5555

[nirun4]

ต่อไปพลอยต้องเป็นตัวปัญหาแน่ ๆ เลย

[p_phai]

ริว เดียงสา จังเนอะ

[Aon]

เมื่อไหร่พี่ไผ่จะรู้สักทีว่าน้องรักขนาดนี้

[EunJin]

ดีใจที่น้องริวไม่ไปหลงกล ยัย พ. คนนั้น
เหอๆๆๆๆ

[cmos]

เซ็งนังแพรพลอย จิง ๆ