หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[aom2529]

 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

นอนฝันต่อเฉย สินะ...

[poppycake]

มาแนวเดียวกันเด๊ะๆๆๆ นี่นายเนฝันใช่ไหม
บอกมาเรยยยยยยย 555555
แต่อิสัญญางงๆ ที่ทั้งคู่ดูจะยินดีกันแบบซึนๆ นี่คือไรอ่ะ
ข้ออ้างแต่ละอย่าง สีข้างถลอกกันหมดแร้ว
คิดได๊นะแต่ละคน 555555+

[yuyie]

รอตอนต่อไปค่ะ 

ตอนนี้ชอบมาก 

[Toon_TK]

เกิดไรขึ้นกับลุงเนี่ยยยยย?

55555555555555555

[boboman]

ฝันอีกรึเปล่าเนี่ย? รึว่าจริงอ่ะ?
สัญญาอย่างนี้ก็เสร็จโจ๋สิ -.,-

[bulldog17]

ราชินีมากค่ะลุงงงง

[เข็มวินาที]

เน เอ็งแถจนสีข้างเลือดออกหมดแล้วเว้ย ขี้แถไม่พอ ขี้ตู่จริง ไม่มีสลิง ไม่มีแสตนอิน  ส่วนลุงก็บ้าจี้ตามมันอีก เอ๊ะ รึว่าความจริงลุงอยากได้แบบนี้อยู่แล้ว กรี๊ดดดดดด ลุงเปลี้ยนไป๋!!! ลุง...ลุง...เหมือนจะรู้แต่ทำเป็นไม่รู้อ่ะ! ฮรือออ รักลุงจังเลย แม่ยกลุง ฮิ้ววววว เป็นกำลังใจให้เสมอ...เมอ...เมอ...เมอ 

[milky way]

คู่นี้เหมือนกันหลายอย่างคือ
มึน  ขี้มโน ปากไม่ตรงกับใจ
55555

[่jum]

  อั๊ยย่ะ วัฒน์เปลี้ยนไป  เอ๊ะ หรือว่าเนฝัน

แหมๆ ลุงออกจะซึนซะขนาดนี้ คงไม่มายั่วเนก่อนแน่ๆ 

อีกนิด..หมดหนทางจนต้องลักหลับลุงแล้วใช่มะ เน

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 18

          คำตอบห้วน สั้น แต่คนฟังแล้วถึงกับ อึ้งยาว เหมือนเป็นเรื่องเข้าใจโคตรยากเสียอย่างนั้น

          นิ้วเรียวเชยคางเด็กหนุ่มขึ้น ใบหน้าที่เข้าใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจสะกดสายตาไม่ให้เบือนหนี รอยยิ้มบางที่ชวนให้ลุ่มหลงล่อลวงเขาด้วยคำพูดแสนหวานและชวนให้เคลิบเคลิ้ม

          “ตั้งแต่ได้ขึ้นเตียงกับนาย ฉันถึงได้รู้ว่าฉันต้องการนายแค่ไหน” วัฒน์กระซิบบอกขึ้นที่ข้างหูให้เด็กหนุ่มรู้สึกเสียวซ่าน เท่านั้นยังไม่พอ เขายังใช้ลิ้นอุ่นหยอกเย้ากับติ่งหู ก่อนจะขบมันอย่างหมั่นเขี้ยว

          แม้ว่าเนจะตกใจ แต่เขากลับไม่ห้ามการกระทำที่ล่วงล้ำเข้ามาแม้แต่น้อย กลับรู้สึกอยากให้อีกฝ่ายทำมากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ มือของเด็กหนุ่มโอบเข้ารอบเอวอีกฝ่ายอย่างลืมตัว เขาดึงร่างวัฒน์เข้ามาแนบใกล้กับร่างของตนจนแน่น ริมฝีปากบางเริ่มเข้าซุกไซ้ซอกคออย่างหิวโหย

          “ใจเย็น” ก่อนที่จะได้ไปถึงไหนต่อไหน หนุ่มใหญ่ก็เอ่ยห้ามเสียงนุ่มราวกับต้องการกลั่นแกล้งให้อีกฝ่ายอดใจรอจนคลั่ง “ก่อนอื่น ฉันอยากจะถามอะไรนายหน่อย”

          “อะไร” เนร้องถาม สีหน้าเหมือนคนจะขาดใจตาย

          “ระหว่างฉันกับคุณสิทธิ์ นายเห็นใครสำคัญกว่า”

          เนถึงกับชะงักเมื่อได้ยิน ถ้าเป็นก่อนหน้านั้น เขาคงตอบออกมาได้อย่างไม่ลังเล

          “ว่าไง” เมื่อเห็นเด็กหนุ่มนิ่ง วัฒน์ก็กระเซ้าถามต่อ

          “ผม...” เนออกอาการสองจิตสองใจ สิทธิ์สำคัญสำหรับเขาแน่นอน เพราะสิทธิ์เป็นรุ่นพี่ที่เขานับถือ อีกทั้งยังเป็นผู้มีพระคุณที่คอยช่วยเหลือเขาในยามลำบากอีก

          ส่วนวัฒน์ อันที่จริงแล้วเขาแทบไม่เคยนึกอยากสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความประทับใจแรกพบที่อยากจะปล่อยหมัดใส่ให้เป็นของขวัญ นิสัยที่ดูจะไม่เข้ากันได้เลยแม้แต่น้อย และสิ่งที่สำคัญคือการที่อีกฝ่ายคิดไม่ดีต่อผู้มีพระคุณของตน นั่นก็เป็นเหตุผลที่มากพอแล้ว ที่เขาจะนึกรังเกียจ และอยากกำจัดออกไปจากชีวิตให้พ้นหูพ้นตา

          แต่มาตอนนี้ เขากลับสะบัดอีกฝ่ายออกไปจากหัวไม่ได้

          ถึงขนาดที่แม้จะโกหกออกไปว่ารังเกียจก็ยังไม่กล้า...เพราะกลัววัฒน์จะหายไปจริงๆ

          ยังไม่ทันได้ตอบ อีกฝ่ายก็ชิงเอ่ยพูดด้วยความน้อยใจขึ้นเสียก่อน “นั่นสินะ...ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ ไม่ว่ายังไงนายก็คงเลือกคุณสิทธิ์อยู่แล้วสินะ”

          เหมือนกับหัวใจถูกมีดแหลมกรีดแทงก็ไม่ปาน

          “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็ช่วยไม่ได้ละนะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวังเอ่ยอย่างแผ่วเบา ใบหน้านิ่งของหนุ่มใหญ่ยังคงจับจ้องไม่วางตา สร้างความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก

          “เดี๋ยว คุณจะไปไหน” เนร้องถามเสียงตื่นเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็ลุกเดินออกไป “เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อน...อ๊ะ”

          ตุบ

          เนเบิกตามองเพดานสีขาวเกือบสามนาที กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังนอนอยู่บนพื้นพรม

          ฝัน?

          เขาลุกขึ้นมามองไปรอบๆห้อง ดูเหมือนว่าจะมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่อยู่ในห้อง

          พอมองนาฬิกาก็ตกใจเพราะตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว และก็โล่งใจเพราะว่ามันเป็นคนละเวลากับในฝัน

          ไม่ปลุกเรา แอบไปไหนของเขา

          สงสัยไม่ทันไร คนที่กำลังคิดถึงก็เดินเข้าประตูมาพอดี เนถึงกับสะดุ้ง จากนั้นก็เริ่มออกอาการหวาด เพราะเหตุการณ์ตอนนี้มันดำเนินเหมือนกับในฝันพอดี

          “เป็นอะไร”

          แถมวัฒน์ก็ดันพูดประโยคเดียวเหมือนกับในฝันเด๊ะๆอีก

          “เปล่าครับ” เนเกือบจะหลุดถามออกไปเหมือนกับในฝันแล้ว แต่พอคิดได้เลยเลี่ยงด้วยการตอบอย่างนอบน้อมแทน “ไปไหนมาหรือครับ”

          และทันทีที่เห็นวัฒน์อารมณ์บูด เด็กหนุ่มก็รู้สึกดีใจอย่างประหลาด แม้ว่านั่นจะทำให้วัฒน์ยิ่งออกอาการหัวเสียมากขึ้นก็ตาม

          “ไปตรวจเลือดดูว่าติดเชื้อโรคอะไรจากนายหรือเปล่าน่ะสิ” หนุ่มใหญ่กระแทกเสียง “แล้วเมื่อไหร่จะลุกขึ้นมาซักที รีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว หรือกะจะรอข้าวเย็นเลยล่ะ”

          กัดเจ็บเหมือนเดิมด้วย

          “คร้าบๆ” เนจงใจตอบส่งๆด้วยท่าทีไม่ยี่หระ แล้วรีบหนีเข้าไปในห้องน้ำดั่งผู้มีชัย ปล่อยให้วัฒน์ได้แต่ด่าไล่หลังมาติดๆ

          “ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย”

          หนุ่มใหญ่ยังคงด่าออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ จัดการตรวจเอกสารที่ยังคงค้างอยู่บนโต๊ะต่อ
         
          “อ้าว” หลังจากตรวจไปได้สักพัก วัฒน์ก็พบว่าบัญชีรายรับรายจ่ายในส่วนของธุรกิจกลางคืนหายไปหนึ่งร้าน วัฒน์หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า เลื่อนหาเบอร์ที่เป็นผู้จัดการของบาร์ที่ยังไม่ได้ส่งเอกสารมาให้

          “สวัสดีฮ่ะ คุณวัฒน์มีอะไรหรือฮะ” เสียงทุ้มในสายที่จงใจดัดให้สูงเอ่ยทักทายขึ้นอย่างงัวเงีย

          “มีน เธอยังไม่ได้ส่งบัญชีของเดือนนี้มาให้เลยนะ” วัฒน์เข้าเรื่องด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ...แน่นอนว่านั่นเป็นนิสัยปกติของเขา ไม่ได้โมโหแต่อย่างใด...แต่ส่วนใหญ่ทุกคนจะหวาดกลัวกันไปเอง

          “อ๊ะ ว้าย ตายแล้วๆๆ” ผู้จัดการร้านร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก “ตายจริง ขอโทษจริงๆฮ่ะ งั้นเดี๋ยวมีนจะรีบให้เด็กเอาไปให้ทันทีเลยนะฮะ”

          “อืม วันนี้นะ” วัฒน์บอกไปอย่างไม่คิดอะไร อันที่จริงเขาก็ไม่ได้รีบใช้ แค่กำชับไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายอืดอาดไม่ใส่ใจก็เท่านั้น

          หลังจากวางหูไปเพียงไม่กี่วินาที เนก็ออกจากห้องน้ำมาเห็นตอนวัฒน์วางโทรศัพท์พอดี

          “โทรหาใครหรือครับ” ด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายอาจจะทำการคิดร้ายต่อเจ้านาย เลยถามขึ้นมา...แน่นอนว่าไอ้เรื่องหึงหวงบ้าบออะไรนั่น ไม่ได้อยู่ในสารระบบความคิดแม้แต่น้อย

          ฟังคำถามแล้วหงุดหงิดขึ้นทันที “ไม่ใช่เรื่องของนาย”

          “ผมเองก็เป็นผู้ติดตามเหมือนกัน ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของผม” เนสวนกลับทันควัน “หรือโทรหาใครที่บอกผมไม่ได้กันล่ะครับ”

          ไม่เสือกซักวัน เอ็งจะขาดใจตายมั้ยวะ!

          “ก็แค่โทรทวงเอกสาร” วัฒน์ตอบออกมาเพื่อตัดความรำคาญ พร้อมกับตีเอกสารบนโต๊ะดังปัง

          “ก็แค่นั้น” เพราะไม่พอใจที่อีกฝ่ายใส่อารมณ์ เนเลยกวนไม่เลิก “ทำเป็นมีลับลมคมในไปได้”

          กล้าพูดมากนะ ไอ้หน้าด้าน

          “เก็บคำนั้นไว้กับตัวนายเองเถอะ” เจอย้อนใส่แล้วเด็กหนุ่มถึงกับกระตุก “...มีอะไรอีก”

          พอเห็นเนเอาแต่มองไม่วางตาก็ถามขึ้นต่อด้วยความสงสัย หงุดหงิดและอึดอัดจนไม่มีสมาธิจะทำงานต่อ

          “เปล่า” เด็กหนุ่มส่ายหน้า แล้วเดินออกไปจากห้องทันที

          เมื่อครู่ที่เขามองอยู่คือเอกสารบนโต๊ะ เขารีบตรวจสอบด้วยความเร็วสูงดูว่ามันเป็นเอกสารเกี่ยวกับอะไร ปลอดภัยที่จะปล่อยให้วัฒน์ทำคนเดียวหรือเปล่า ก็เท่านั้น...อันที่จริงเขาดูเสร็จตั้งแต่ห้าวินาทีแรกแล้ว ซึ่งเอกสารพวกนั้นก็เป็นแค่เอกสารทั่วไป ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่

          แต่ที่เผลอดูนานจนวัฒน์รู้ตัวก็เพราะเขาดันมองแผ่นหลังของหนุ่มใหญ่จนเพลินต่างหาก

          คิดแล้วก็นึกอยากเอาหัวโขกกำแพง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเอามากขนาดนี้

          ไม่...ไม่เอาโว้ย

          เนรีบแจ้นเข้าห้องครัวด้วยความไวแสง จนคนที่อยู่ในครัวพากันร้องด้วยความตกใจที่อยู่ๆเนก็โผล่หน้าเข้ามาท่าทางเหมือนคนวิ่งหนีผี

          “พี่เนเป็นอะไรคะเนี่ย” แมวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับเข้าไปช่วยเหลือแบบเกินความจำเป็นด้วยการเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้

          “ไม่มีอะไรหรอกครับ” เนยิ้มหวานแสดงอาการนิ่มนวล ผิดกับข้างในที่กำลังสับสนจนอยากจะเหวี่ยงโต๊ะกินข้าวที่อยู่กลางห้อง “แค่โดนคุณวัฒน์ดุเอานิดหน่อยน่ะ”

          จบประโยค คนในห้องต่างพากันมองหน้าเนราวกับเห็นเขาเป็นตัวประหลาด

          “ไปทำอะไรไม่ดีเข้าล่ะสิเรา” นางซึ่งอยู่ตรงอ่างล้างจานเอ่ยถามขึ้นก่อนจะหันไปสนใจงานของตัวเองต่อ

          ได้ยินหญิงสูงวัยเอ่ยถาม เด็กหนุ่มก็เผลอขมวดคิ้วออกมา “ทำไมป้านางพูดเหมือนกับผมไปทำผิดก่อนอย่างนั้นล่ะครับ”

          “ก็แหม ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงจริงๆ คุณวัฒน์ก็ไม่ค่อยดุใครง่ายๆหรอกจ๊ะ”

          “ใช่ค่ะพี่เน ขนาดแมวกับเอมทำห้องพี่เจ๊ง อย่างมากอาวัฒน์ก็แค่เอ็ดประโยคเดียว หลังจากนั้นก็ค่อยมาเทศนาจนขาแข็งก็เท่านั้นเองล่ะค่ะ ไม่เคยด่าหรือคะตอกแรงๆใส่ซักครั้งเลยนะคะ” แมวเสริมขึ้นด้วยความเริงร่า

          “งั้นหรือครับ” ฟังแล้วเนก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ นอกจากเขาแล้ว กับคนอื่นๆ เวลาทำผิด อย่างมากก็แค่แสดงสีหน้าโมโห ก่อนจะลงโทษไปตามสมควร หรือมากหน่อยก็แค่เอ่ยเตือนเรื่องที่ทำผิดไปก็เท่านั้น

          ไหงของตู ทั้งเหวี่ยง ทั้งด่า ทั้งจิกกัด ลงโทษสารพัดสารพันเลยวะ...สงสัยเพราะอยากแกล้งให้เราออกไปให้พ้นทางแหงมๆ

          ก็เป็นศัตรูกันนี่นะ

          เนยังคงยิ้มให้กับเด็กสาวที่นั่งข้างกาย แต่ในใจกลับรู้สึกหดหู่ขึ้นมา เมื่อนึกถึงว่าวัฒน์รังเกียจตนมากแค่ไหน จากนั้นก็ว้าวุ่นขึ้นมาแทน

          โธ่เว้ย!

 

          วัฒน์ละจากเอกสารตรงหน้า เมื่อเสียงมือถือดังขัดจังหวะขึ้น พอดูเบอร์ก็นึกสงสัยก่อนจะกดรับสาย และยังไม่ทันได้เอ่ย คู่สายก็ร้องโฮลั่นเสียงดังเสียจนวัฒน์ต้องรีบเอามือถือออกจากหู

          “คุณวัฒน์...คุณวัฒน์...ฮืออออ” เสียงทุ้มที่ดัดให้ฟังดูมีจริตเอ่ยสะอื้นไห้ “แย่แล้วฮ่ะ...ฮือออ”

          “อะไร เกิดอะไรขึ้น” วัฒน์ถามอย่างร้อนรน “เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม”

          “ก็...ไอ้พวกไฟฉายทานตะวันน่ะสิฮะ...พอมีนกำลังจะเอาบัญชีไปให้คุณวัฒน์...พวกมันก็มาจากไหนไม่รู้ตั้งหลายสิบคน มารุมรังแกพวกมีนจนบอบช้ำกันหมดแล้ว...ฮึก...เนี่ย ตอนนี้พวกมันมาดักอยู่หน้าร้านเลยฮ่ะ...คุณวัฒน์ช่วยมีนทีสิฮะ พวกเด็กๆโดนเล่นงานทีเผลอจนหมอบกระแตกันไปหมดแล้ว โค้กกับศาสตร์เองก็ยังอยู่โรงพยาบาล...ฮือออ ว้าย”

          วัฒน์ได้ยินเสียงดังโครมใหญ่แทรกเข้ามาพร้อมกับที่ได้ยินมีนร้องวี้ด ยิ่งสร้างความร้อนรนให้คนฟังจนนั่งไม่ติดเก้าอี้

          “อดทนไว้ก่อนนะ ฉันจะรีบไปช่วยเดี๋ยวนี้” เขารีบวางสาย แล้วรีบกดหาเบอร์ แต่ยังไม่ทันกดโทรก็ชะงักเสียก่อน เพราะฉุกใจนึกเรื่องบางอย่างขึ้นได้

          เขาเคยถามสิทธิ์เกี่ยวกับเรื่องฝีมือด้านต่อยตีของเน ฟังมาแล้วเหมือนกับว่าจะพอตัวอยู่

          วัฒน์ยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ มือหนาบีบโทรศัพท์แน่น ก่อนจะกดเบอร์พร้อมกับยิ้มเยาะขึ้น

          งั้นก็ขอดูหน่อยว่าฝีมือจะแน่ซักแค่ไหนกัน

________________________________

วันไหนเปลี่ยนเวลาลงนี่ สงสัยต้องแจ้งล่วงหน้า =[]=!! ฮา

กว่าจะได้ถึงฉากในฝันของแต่ละคน คงเป็นเรื่องที่ไกลแสนไกล XD (แต่ก็จะพยายามไม่ให้ไกลเกิน =w=)

ตอนนี้พลังซึนแต่ละคนแก่กล้ามาก ท่าทางจะตีแตกยาก ฮา ต้องใช้พลังแถ+มึนกันไปก่อน xD

รีบลงก่อนมาปูเสื่อรอ :v (คนลง)

[mcooky]

ตกใจจ ไม่คิดว่าฝัน

[bulldog17]

โหยยยย แค่ฝันเองอ่าาา

[suikajang]

กะแระว่าเนฝันแน่ๆ ปากหนักปาแข็งกันทั้งคู่ ไม่ยอมพูดตรงๆ หรอก ต้องรอให้เกิดเรื่องคอขาดปาดตายก่อนมั้งนั้น
จึงจะเปิดปากพูด แต่แนะนำลุงเลยว่ายั่วเยอะๆ แค่นี้เนมันก็หลงจนไปไหนไม่รอดแระ 5555
ขอหวานบ้างไรบ้างนะ

ปล.    ตามมาโวยวาย    มะเช้าอ่านแล้วหงุดหงิดอะ เราไม่ใจร้ายพอที่จะปามีดหรอก หึหึ 

[boboman]

ว่าแล้วว่าฝันอ่ะ สมแล้วที่เป้นเนื้อคู่กัน สมกันจริงๆ

[ทิวลิปสีส้ม]

ว่าแล้วววววว  นึกภาพวัฒน์ใช้มือเชยคางเนขึ้น โฮกกกกก 
ใกล้อีกๆ (อันนี้อารมณ์คนอ่าน ) 
บทหน้าเขาจะบู้กันสินะ เนจะได้โชว์ฝีมือกลบเรื่องยิงปืนบ้างไหม
ให้วัฒน์ได้ประจักษ์ถึงความเท่ หรือจะล้มเหลวอีก  มาลุ้นกัน

[agava1313]

ได้เวลาลุย ใครจะเจ็บมากกว่ากันล่ะเนี่ย

[fannan]

โธ่ฝันเหรอ

รออ่านต่อคร้าบ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอออออออออ

[่jum]

กะแล้วเชียวว่าเนต้องฝัน 

[ทิวลิปสีส้ม]

มาอ้ะยัง 

[agava1313]

มารอจ๊ะ

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 19

          เน เหล่มองวัฒน์ด้วยความสงสัย หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ วัฒน์ก็มาลากเขาออกจากบ้านโดยไม่ยอมบอกสาเหตุให้ฟังแม้แต่น้อย อันที่จริงเขาก็อยากจะถาม แต่อีกฝ่ายรีบมากเสียจนเขาไม่ทันจะได้พูด มารู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่บนรถเสียแล้ว

          และพอจะอ้าปากถาม เสียงโทรศัพท์มือถือของหนุ่มใหญ่ก็ดังขัดจังหวะขึ้นราวกับรู้ทัน

          “ว่าไง” วัฒน์กดรับแบบไม่เกรงกลัวกฎหมายจราจร สีหน้าดูเคร่งเครียดมากเหมือนกับว่ามีใครกำลังตกอยู่ในอันตราย “เข้าใจแล้ว อีกไม่ถึงนาทีฉันก็จะไปถึง รอก่อนละกัน...อย่าเพิ่งบุ่มบ่ามก่อนล่ะ ขอร้อง โดยเฉพาะ ไอ้ หมอ นั่น”

          น้ำเสียงเน้นย้ำช่วงท้ายเฉียบขาดและเหี้ยมเกรียม อีกทั้งสีหน้าดูหงุดหงิดมากจนเนเผลอสะดุ้ง

          วัฒน์ ขับเข้ามาในถนนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นย่านเริงรมย์ ซึ่งตอนนี้มีเพียงคนไม่กี่คนที่เดินอยู่ และมีร้านค้าไม่กี่ร้านที่เปิดอยู่เท่านั้น เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาทำการ แถวนี้จึงดูเงียบเชียบเหงาหงอยเปล่าเปลี่ยวจนเนเผลอนึกว่าวัฒน์พาเขามา สังหารหมกถังขยะแถวนี้

          หนุ่ม ใหญ่จอดรถข้างถนน แล้วเดินนำเข้าไปในซอยแคบที่อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่ ในนี้มีสถานบันเทิงเปิดเยอะกว่าที่หน้าถนนเสียอีก เพราะฉะนั้น ด้านในเลยดูร้างหนักกว่าลิบลับ จนเนชักจะคิดจริงๆจังๆเสียแล้วว่าวัฒน์ต้องพาตัวเองมาฆ่าจริงๆ

          เดิน ลึกเข้าไปในซอยสักพัก เด็กหนุ่มก็เห็นชายสองคนที่ยืนอยู่หน้าร้านขายของชำกำลังมองมาทางตน คนหนึ่งดูมีอายุพอๆกับวัฒน์ ผิดกันตรงที่รูปร่างใหญ่โตบึกบึนและดูเป็นกันเองกว่ากันเยอะ อีกทั้งรูปแบบการแต่งตัวดูจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องความเรียบร้อยนัก ปกเสื้อก็พับลงอย่างบิดๆเบี้ยวๆ แขนเสื้อก็พับอย่างลวกๆขึ้นมาถึงศอก ตัวเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มลายทางมีรอยยับเหมือนไม่ได้ผ่านเตารีดมายังไงยัง งั้น และที่ดูสะดุดตาจนเนเผลอจ้องเสียนานก็คือแผลเป็นขนาดใหญ่เหมือนโดนดาบฟันที่ คอด้านซ้าย กับหูที่มีรอยแหว่งของชายคนนั้น

          ส่วน อีกคนอายุพอๆกับเนหรือน่าจะมากกว่าหน่อย เขาไว้ผมซอยประบ่า รวบผมผูกเอาไว้ครึ่งหัว รูปร่างผอมบาง หน้าตาท่าทางดูกะล่อนและขี้เล่นเหมือนกับชายสูงวัยที่ยืนด้วย เนเห็นเพียงแวบแรกก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นพวกขี้หลีเป็นแน่...ก็รังสีพวก เดียวกันมันฟ้อง

          “สวัสดีครับ อาวัฒน์” เด็กหนุ่มคนนั้นเอ่ยทักทายผู้อาวุโสก่อนจะหันไปยิ้มให้กับอีกคน “นายคือ...”

          แต่ ก่อนที่เนจะเอ่ยทักทายกลับ วัฒน์ก็ขัดขึ้นมาเหมือนจงใจอย่างแรง...ที่เด็กหนุ่มคิดว่าจงใจก็เพราะว่าคน อื่นแสดงสีหน้าแปลกใจต่อการกระทำของวัฒน์นั่นล่ะ

          “จะแนะนำตัวก็เอาไว้ทีหลัง รีบไปก่อนดีกว่า” ว่าจบก็รีบเดินนำเข้าซอยต่อทันที

          “เดี๋ยวสิ คุณไม่คิดจะบอกผมหรือว่าตกลงคุณพาผมมาทำไมน่ะ”เนร้องห้าม พยายามเดินตามให้ทัน ปล่อยให้สองคนที่เหลือยืนมองหน้ากันอยู่ข้างหลัง

          หนุ่มใหญ่ออกอาการเบื่อโลกทันที ก่อนจะเอ่ยขึ้นเหมือนเสียมิได้ “ตอนนี้ มีพวกแก๊งบ้าชอบหมาหมู่มันมาก่อกวนที่ผับแถวนี้ของเรา เลยต้องมาจัดการน่ะสิ”

          “หา แล้วกี่คนน่ะ” เด็กหนุ่มหันมองคนด้านหลัง เขาไม่คิดว่าแก๊งที่วัฒน์ว่าจะมีแค่สี่ห้าคนแน่ แต่พอเห็นจำนวนพรรคพวกตัวเองแล้วก็แอบหวั่นใจพิกล

          หรือว่าจะมีพวกเพิ่มอีกนอกจากสองคนนั่นนะ

          ไม่ ทันที่จะได้ตอบ ทั้งสี่ก็ต้องวิ่งกลับเข้าซอยทันที เมื่อเห็นคนเป็นฝูงยืนอยู่หน้าลานจอดรถของผับขนาดใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรง ข้ามของถนน ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าต้องเป็นพวกที่กำลังมาหาเรื่องเป็นแน่ เสียงตะโกนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์ตรงแถวหน้าผับดังขึ้นมาเป็นระยะพร้อมกับ เสียงทุบดังโครมครามฟังแล้วชวนปลุกใจให้อยากเดินหนีไปเสียจริงๆ

          “เฮ้ย ไหนแกบอกว่าไม่กี่สิบคนไงวะ นั่นมันเกือบสามสิบเลยนะโว้ย” ได้ ยินเสียงทุ้มของชายรุ่นลุงที่ยังไม่รู้จักชื่อ เนก็หันมามองหน้าตื่น เขาไม่คิดว่าคุณลุงแกจะกล้าลุยกับคนสิบกว่า ในขณะที่พวกตัวเองมีกันแค่สี่

          “ก็มีนบอกว่าสิบกว่า ฉันจะไปรู้ได้ยังไงวะ” วัฒน์ตอบอย่างหงุดหงิด “แล้วไง จะให้เรียกคนอื่นมาเพิ่มหรือ”

          “ไม่ต้องเลย” ชายคนนั้นเอ่ยห้ามทันควัน ฉีกยิ้มกว้าง ท่าทางตื่นเต้นอย่างที่ไม่น่าเป็นในตอนนี้ “ฉันแค่ดีใจที่ได้ลุยกับคนเยอะขนาดนี้ต่างหากเล่า”

          ฟัง แล้วเหมือนโม้ และเนก็คิดว่าคนอื่นต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ แต่วัฒน์กลับแค่ถอนใจอย่างเอือมระอา ส่วนเด็กหนุ่มอีกคนก็หัวเราะแหะๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก

          “งั้นก็ตกลงตามนี้” ยิ่งได้ยินวัฒน์ยอมง่ายๆเนก็ยิ่งประหลาดใจ “ฉันจะคอยช่วยอยู่ข้างหลังละกัน นายลุยไปกับไอ้เด็กนี่ก่อนเลย”

          “เดี๋ยวสิๆ คุณจะบ้าหรือไง” เด็กหนุ่มที่โดนหน้าที่ลุยก่อนร้องห้าม จนคนที่พร้อมลุยพากันตีหน้าเซ็ง “เรามีกันแค่สี่คน แต่พวกนั้นตั้งสามสิบกว่านะ”

          แต่วัฒน์กลับมองเหมือนเป็นเรื่องเล็ก และแสดงท่าทีดูถูกใส่เนแบบออกนอกหน้า “ทำไม นายกลัวหรือ แสดงว่าไอ้เรื่องที่คุณสิทธิ์บอกว่านายจัดการล้มคนเป็นสิบด้วยมือเปล่าก็ เป็นแค่เรื่องกุงั้นสิ ถ้าอย่างนั้นก็ยืนหลบอยู่ตรงนี้ไปละกันนะ อ้อ หนีให้ดีๆละกัน ฉันขี้เกียจช่วย เฮ้อ~”

          โดนหยามทั้งคำพูด สีหน้า น้ำเสียง ใครมันจะทนไหว

          “เฮ อะ ใครกลัวกัน ผมก็แค่เกรงว่า คนไร้เรี่ยวแรงอย่างคุณคงกลายเป็นที่รองมือรองเท้าพวกนั้นต่างหาก ถามจริงนะ คุณเหวี่ยงหมัดใส่แล้วพวกนั้นจะเจ็บ หรือมือคุณจะเจ็บกันแน่” เนแขวะใส่อย่างอารมณ์เสีย และจี้จุดได้ตรงใจหนุ่มใหญ่จนซึ้งเข้าถึงทรวง

          “ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีของฉัน และไอ้แค่คนสามสิบกว่าคน ฉันก็เคยจัดการคนเดียวมาแล้วด้วยโว้ย”วัฒน์เกทับใส่ ท่าทางเหมือนอยากกระทืบเนมากกว่าจะจัดการศัตรู “เออ เลิกเถียงแล้วรีบๆจัดการได้แล้ว...ระวัง!”

          วัฒน์ร้องตะโกนพร้อมกับเข้าไปผลักเนเซติดกำแพงอีกฝั่ง ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะอ้าปากว่า ดวงตาก็เบิกโพลงด้วยความตกใจต่อภาพที่เห็น

          “คุณวัฒน์!” เนร้องลั่นเมื่อเห็นร่างของหนุ่มใหญ่ล้มลงนอนที่พื้นเพราะรับไม้หน้าสามเข้ากลางแสกหน้าพอดี

          “เฮ้ย คนของไอ้สิทธิ์นี่หว่า” ชาย ร่างท้วมหน้าโฉดโหดฉกรรจ์ซึ่งเป็นคนทำร้ายวัฒน์ร้องเสียงดังหวังให้พรรคพวก ที่เหลือได้ยิน แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ ก็โดนหมัดของชายสูงวัยอัดเข้าตรงครึ่งปากครึ่งจมูกจนลงไปนอนนับดาวทันที

          “หนอย ไอ้เวรนี่” หนุ่ม ใหญ่ร่างบึกเอ่ยอย่างหงุดหงิด แล้วหันไปมองฝูงคนหน้าผับที่กำลังกรูเข้ามาทางตน เขายิ้มที่มุมปากพร้อมกับหักนิ้ว ไม่ยี่หระต่อสถานการณ์คับขัน แล้วบุกตะลุยเข้าไปหาอย่างไม่กลัวตายทันที “ฮ่าๆ มันต้องอย่างนี้สิวะ”

          “แว้ก! รอผมด้วยสิ” เด็กหนุ่มอีกคนร้องเสียงตื่น แล้วหันมาเรียกเน หวังจะรีบไปช่วย “ฝากอาวัฒน์ทีสิ”

          แต่ถึงไม่เรียก เนก็แทบจะถลาเข้าไปหาอยู่แล้ว

          “คุณ! เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เด็กหนุ่มถามอย่างหวาดหวั่น เขามองเลือดที่ไหลลงมาจากหน้าผากแล้วมือก็สั่นขึ้น รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

          “ไม่...ฉันไม่เป็นไร” พอเห็นวัฒน์ค่อยๆลุกขึ้นยืนก็เบาใจลง “นายรีบไปจัดการไอ้พวกเวรนั่นเถอะ”

          เนมองหน้าอย่างลังเลนัก ก่อนจะวิ่งไปสมทบกับอีกสองคน ด้วยอาการเกรี้ยวกราดเต็มที่ เหมือนโดนอีกฝ่ายเหยียบเท้าแล้วไม่ขอโทษก็ไม่ปาน

          หนอย ไอ้พวกเวร เล่นทีเผลอกันเรอะ

          “เฮ้ย ไอ้ก้างนั่นพวกไอ้สิทธิ์ จัดการมันเลย” กลุ่มคนสี่ห้าคนพร้อมไม้หน้าสามครบมือพากันวิ่งกรูเข้ามาหาเด็กหนุ่มอย่างคึกคะนอง มั่นใจว่าพวกตนต้องชนะเป็นแน่

          “แว้ก อะไรวะ” ขณะที่กำลังฝันหวาน กลับกลายเป็นว่า หนึ่งในพวกของตนที่ชิงเข้าฟาดไม้ใส่เน กลับโดนชกกลับออกมาเสียตัวปลิวลิ่วออกไปเสียหลายเมตรแทน “ไอ้บ้านั่น ทำไมแรงเยอะอย่างนี้วะ...”

          เมื่อเห็นว่าเนื้อชิ้นนี้เคี้ยวยากกว่าที่เห็น พวกเขาก็ตกลงใจลุยเข้าพร้อมกันทันที

          แต่สิ่งที่เนทำคือยิ้ม

          ดี จะได้ไม่เสียเวลา

          เด็ก หนุ่มหยิบไม้หน้าสามตรงพื้น แล้วเหวี่ยงกวาดเป็นระยะกว้างออกไปจนได้ยินเสียงลมร้องหวีดหวิว เหล่าคนที่พุ่งเข้ามาต่างหยุดไม่อยู่ รับหน้าไม้เข้าไปเต็มแรงเสียสามคนลงไปนอนนับดาว

          “บ้าเอ๊ย” จากห้าคน กลับเหลืออยู่เพียงแค่สอง ชักเริ่มพากันกลัวแรงบ้าของเนจนถอยหลังออกไป

          และแน่นอนว่าเด็กหนุ่มไม่ปล่อยให้หนีไปเสียหรอก

          เน เขวี้ยงไม้หน้าสามออกไปอย่างฉุนเฉียว โดนเข้ากลางหลังของศัตรูที่วิ่งหนีเสียเต็มรัก จากนั้นเขาก็ปรี่เข้าไปแจกหมัดและเท้าให้อีกราวโหลครึ่ง แล้วก็เข้าตะลุยกับกลุ่มคนที่เหลือ ซึ่งมัวแต่สนใจกับพรรคพวกที่บุกนำก่อน จนฝั่งศัตรูลดลงฮวบฮาบ สร้างความแตกตื่นให้กับฝั่งศัตรูเสียยกใหญ่...

          อย่าว่าแต่ศัตรูเลย แม้แต่พวกเดียวกันอย่างวัฒน์ก็ถึงกับเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขารู้ว่าเนแรงเยอะกว่าเขา แต่ก็ไม่คิดว่าจะเนจะเก่งถึงขนาดที่ว่าหมัดเดียวน็อคเอาท์ได้ จนชักแอบกลัวว่าถ้าตัวเองเผลอปากเสียใส่บ่อยๆแล้วจะโดนเข้าบ้าง รับรองว่าคงสลบไม่รู้ตัวเป็นแน่

          “โห เห็นพูดโน่นพูดนี่ เก่งเหมือนกันนี่หว่า” ชายวัยเดียวกับวัฒน์เอ่ยชื่นชม พร้อมกับถีบคนที่วิ่งเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือจนสลบเหมือด “ฮะฮ่า มันส์ล่ะว้อย”

          “ว่าแต่ ตกลงเขาเป็นใครล่ะนั่น กล้าเถียงอาวัฒน์ฉอดๆซะด้วย ท่าทางจะไม่ธรรมดาแฮะ” เด็ก หนุ่มอีกคนเอ่ยเสียงระรื่น มือทั้งสองเปรอะเลือดศัตรูจนเลอะเทอะ ดวงตาเรียวหันกลับมามองฝ่ายตรงข้ามพร้อมแจกรอยยิ้มให้ ซึ่งชวนให้รู้สึกขนลุกมากกว่าเป็นมิตร “แต่เราจะน้อยหน้าไม่ได้เหมือนกันละน้า เดี๋ยวเสียชื่อหมด”

          “อะไรกันวะ ไอ้พวกนี้ ไม่เห็นเหมือนกับที่ได้ยินเลยนี่หว่า ไหนว่ามือดีที่คุมที่นี่เข้าโรงพยาบาลไปแล้วไง” ชายคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางจะเป็นตัวนำกลุ่มเอ่ยอย่างหวาดผวา พลางมองพรรคพวกซึ่งตอนนี้เหลืออยู่ไม่ถึงสิบ “บ้าเอ๊ย แบบนี้ต่อไม่ไหวแน่ หนีโว้ยพวกเรา”

          “จะหนีไปไหนไม่ทราบ”

          เสียง แค้นของคนที่เกือบโดนสอยด้วยไม้หน้าสามเอ่ยดังขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความอำมหิตเต็มที่ เขาเดินดุ่ยๆพร้อมกับไม้หน้าสามในมือด้วยสภาพเปื้อนเลือดไปทั่วตัวชวนให้คน มองพากันขนพองสยองเกล้าจนก้าวขาไม่ออก และด้วยความปรานี(?) เนเลยหวดใส่เต็มแรง ชนิดว่าโดนไปหนึ่งทีแล้วก็ไม่ต้องลุกขึ้นมาอีก

          “โอ๊ย”

          เสียงร้องของศัตรูจากด้านหลังบอกให้เขารู้ตัว เด็กหนุ่มไม่รอช้า หันไปเหวี่ยงศอกเข้าโดนที่ใบหน้า จากนั้นก็ปล่อยหมัดเสยคางทิ้งทวน

          ไอ้พวกโง่เอ๊ย จะลอบกัดชาวบ้านเขา ดันส่งเสียงร้องใส่ ชาติหน้าคงจะสำเร็จอยู่หรอก

          คิดแล้วก็นึกหงุดหงิดเลยโยนไม้หน้าสามใส่อย่างไม่ไยดี แล้วหันไปมองรอบข้าง เนเห็นแต่คนมากมายที่นอนกองอยู่กับพื้นจนดูอย่างกับถนนมนุษย์ก็ไม่ปาน พรรคพวกสองคนที่เหลือ กำลังเดินข้ามคนสลบเข้ามาหาตน พร้อมกับนับจำนวนไปด้วย
         
          “สามสิบแปด...ไม่ทำลายสถิติแฮะ แถมมีคนช่วยเพิ่มด้วย” เด็ก หนุ่มรุ่นเดียวกับเนเอ่ยขึ้นอย่างเสียดาย ท่าทางของเขายังดูสบายๆ แทบไม่บาดเจ็บด้วยซ้ำ ยกเว้นที่มือซึ่งเนไม่แน่ใจว่าเลือดที่อาบเต็มมือนั่นเป็นของเจ้าตัวหรือ ศัตรูกันแน่ “แล้วเอาไงดีล่ะ ทีนี้”

          “ปลุกพวกมัน แล้วไล่กลับๆไปให้หมดสิ ขืนปล่อยไว้ตรงนี้มีหวังมันได้ตื่นมาถล่มร้านเราหรอก” หนุ่ม ใหญ่สายลุยบอกก่อนจะเตะคนที่นอนข้างเท้า พอฟื้นแล้วเห็นหน้าเท่านั้นล่ะ วิ่งหนีหางจุกตูดกันเลยทีเดียว สภาพของเขาดูดีที่สุด เพราะนอกจากเสื้อผ้าที่เลอะนิดหน่อย เขาก็ไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย

          เนหันไปหาวัฒน์ ซึ่งยังคงยืนอยู่ที่เดิม ก็อดตีหน้ามุ่ยใส่ไม่ได้

          ไหนบอกว่าสามสิบคนเดียวก็จัดการได้ ไม่เห็นจะทำอะไรสักหน่อย ขี้โม้ชะมัด

          “อาวัฒน์ ขอบคุณนะครับที่ช่วยระวังหลังให้ เกือบไปตั้งหลายรอบแล้ว”

          คำพูดของเด็กหนุ่มอีกคนสร้างความประหลาดใจให้กับเน แน่ล่ะ เขาไม่เห็นวัฒน์จะทำอะไรสักหน่อย...ถ้าลงมาร่วมวงด้วย เขาก็น่าจะเห็นบ้างสิ

          “เลือดนายยังไหลไม่หยุดเลยนี่” ชายสูงวัยเอ่ยพร้อมกับเข้าไปดูอาการด้วยความเป็นห่วง “ฉันว่านายน่าจะไปหาหมอนะ”

          มีการจับไม้จับมือ ลูบหน้าผาก แถมยังดูใกล้ชิดสนิทสนมอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย...น่าโมโหชะมัด หมอนั่นมันเป็นใครกันวะ

          ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วย เนกลับรู้สึกหงุดหงิดกับภาพตรงหน้าชอบกล อยากจะเดินเข้าไปขวางตรงกลาง แล้วผลักชายคนนั้นออกจากวัฒน์เหลือเกิน ยังดีที่ทิฐิคอยรั้งไม่ให้เขาทำลงไป

          “ฉันไม่เป็นไรน่า นายกับปาล์มจัดการไอ้พวกนั้นเถอะ” วัฒน์บอกปัด ดูจะไม่ถือสาที่อีกฝ่ายทำตัวสนิทสนมนัก ยิ่งทำให้เนหงุดหงิดหนักข้อ

          “ไม่เป็นไรบ้านแกน่ะสิ หัวแตกเลยนี่หว่า” เขาร้องพร้อมกับเลิกหน้าผากจนเห็นแผลแตก “จะไปหาหมอดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มไปล่ะหา”

          “ไม่ได้นะ”

          คนที่น่าจะร้องหันไปมองต้นเสียงด้วยความสงสัย

          “...ผมหมายถึง ผมมากับคุณวัฒน์ด้วย น่าจะเป็นคนพาคุณวัฒน์ไปโรงพยาบาลดีกว่า” เนแก้ตัวทันควัน ฟังแล้วดูเหมือนจะมีเหตุผลดีจนคนฟังไม่คิดติดใจ

          แต่ท่าทางเพื่อนร่วมงานไม่คิดเช่นนั้น “ถ้าจะไปกับนาย ฉันไปกับฉัตรดีกว่า นายจัดการสารรูปตัวเองซะก่อนเหอะ อย่างกับคนร้ายฆาตกรรมมาสิบศพ ขืนไปด้วยมีหวังวุ่นวายตายชัก”

          โดนทักแล้วเนถึงเพิ่งรู้ตัว ว่าเขาดูเลอะเทอะพอๆกับเด็กหนุ่มอีกคนไม่มีผิด มองไปมองมาแล้วเหมือนคู่หูฆาตกรโรคจิตยังไงยังงั้น

          แต่เขาก็ไม่ชอบใจอย่างแรง ที่วัฒน์เลือกจะไปกับตาลุงนั่นแทนที่จะเป็นเขา

          “คุณวัฒน์ คุณฉัตร....ว้าย! ตายแล้ว” เสียง ทุ้มที่ดัดสูงดังขึ้นจากหน้าประตูเล็กของผับ เนมองเห็นคนผมยาวหยิกย้อมสีน้ำตาลแดง ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีสดชวนน่ามองมีรอยแดงเหมือนโดนตบ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอม ดูอย่างไรก็เป็นผู้หญิงแน่ๆ เสียตรงเสียงที่ทุ้มจัดเสียจนเนไม่กล้าฟันธงตรงๆว่าเป็นผู้หญิงจริงๆหรือ เปล่า “เป็นอะไรกันบ้างหรือเปล่าฮะเนี่ย”

          “โอ้ หวัดดีมีน พวกฉันไม่เป็นไรกันหรอก ยกเว้นไอ้บ้านี่ที่หัวแตก” อัน ที่จริง เนรู้สึกว่าตัวเองโดนอัดเข้าที่ไหล่ราวสามสี่หมัด กับตรงต้นแขนที่โดนเตะเข้าจังๆ แต่พอได้ยินฉัตรบอกแบบนั้น บวกกับเห็นเด็กหนุ่มอีกคนยังคงมีสีหน้าร่าเริง เลยไม่ยอมบอกอาการบาดเจ็บเพราะไม่อยากน้อยหน้ากว่า

          “มีน ฝากจัดการที่เหลือด้วยละกัน...แล้วนั่นก็ปาล์มกันเน ช่วยหาเสื้อผ้าให้พวกนั้นเปลี่ยนที แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมา” วัฒน์บอกพลางถอนใจ ท่าทางไม่อยากไปโรงพยาบาลเท่าไหร่นัก “เน อย่าก่อเรื่องล่ะ”

          ฟังแล้วฉุนทันที ทำไมต้องเน้นแค่ตูวะ

          “ครับๆ รีบๆไปได้แล้ว ก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัวตาย” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกัดกลับไปด้วย ทำทีว่าไม่สนใจคำพูดอีกฝ่ายนัก แล้วเตะคนสลบข้างๆระบายอารมณ์

          “...เอ้อ...คุณเนสินะ” เสียงของเด็กหนุ่มทักขึ้นอย่างไม่แน่ใจ หลังจากที่วัฒน์กับฉัตรไปจากแถวนั้นแล้ว “ผมปาล์มนะ เป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่ร้านแถวฝั่ง ธ. ถ้าว่างก็แวะไปได้นะ”

          “อ้อ อืม ผมเน เป็นผู้ติดตามคุณสิทธิ์....” เนทักทายกลับอย่างไม่แน่ใจนัก แต่อีกฝ่ายดูไม่เป็นพิษภัยและแผ่รังสีเป็นมิตรจนชวนรู้สึกอึดอัด

          “งั้นหรือ มิน่าล่ะ” มิน่าอะไรวะ อย่าทิ้งให้คาใจเด่ะ “งั้นรีบจัดการงานให้เสร็จเถอะ ผมอยากพักจะแย่แล้ว เมื่อกี้โดนอัดกลับตั้งหลายที”
          พอได้ยินแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที อย่างน้อยก็ไม่ใช่เขาคนเดียวที่โดนสวนกลับ

________________________

เมื่อลุงเลือดอาบ เนก็พบศัตรูหัวใจ(?) ฮา

แทนที่จะบอกว่าให้วัฒน์ประจักษ์ความเท่ น่าจะบอกว่าให้สะพรึงและคิดก่อนไฝว้สงครามน้ำลายกับเนมากกว่า  XD

อู้ย คนลงตื่นสาย *///* + มีปัญหาเรื่องเอานิยายมาลง พอดีทางนู่นเขาเปลี่ยนรูปแบบใหม่ เลยยังงงๆ ;_;

[boboman]

จิ้มๆ

เนหึงวัฒน์ล่ะสิ อิอิ
แล้วปาล์มนี่ยังไล่ะเนี่ย เดาท่าทีไม่ออกแฮะ

[bulldog17]

คู่นี้สมน้ำสมเนื้อดีนะ XD

[ทิวลิปสีส้ม]

ฉัตรกับวัฒน์เป็นอะไรที่ชวนจิ้นมาก ไม่แปลกถ้าเนจะคิด
ย้อนไปฉากแรกที่ฉัตรออก เรายังแอบจิ้นเลย ฮิฮิ
ไม่อยากฝอยมากเดี๋ยวเนจะเสียกำลังใจฮา แต่ไหนๆ พูดถึงแล้วขอซักหน่อย ( )
สาเหตุการจิ้น: ด้วยความที่ฉัตรไม่เกรงกลัววัฒน์ด้วยแหละ อันนี้ข้อแรก
แถมวัฒน์ถึงจะทำเป็นรำคาญฉัตรแต่ก็ไม่เห็นอะไรมากกว่านั้น อันนี้ข้อสอง
แล้วก็บรรยากาศมุ้งมิ้งแปลกๆ เวลาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน อันนี้ข้อสาม
สรุป มันก็ชวนคิดจริงๆ  อ่ะ    เนจ๋า อย่าเพิ่งร้องไห้นะ
อยากเป็นซะมีลุงต้องอดทน วัฒน์ปืนโหด เจ็บมากมั้ย 
รอตอนต่อไปค่า  ช้าไม่ว่าแต่ขอให้มาเถอะ ติดงอมแงม

[agava1313]

ไม่ต้องห่วงลุงวัฒน์หรอกเน.. ยังลุงแกติดใจในSEXของนายแล้วล่ะน่า ถึงจะยังซึนไม่ยอมบอกก็เหอะ อิอิ ไม่อยากให้วัฒน์มองหนุ่มคนใหนอีกก็จัด 108ท่าลีลาเด็ดให้ลุงแกบ่อยๆ อย่าให้เสียชื่อพ่อหนุ่มเพลย์บอย

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เกาะขอบ 

[่jum]

กลายเป็นนิยายบู๊เลือดสาดไปซะละ 

ไม่เอาดิ เราชอบเลือดสาดบนเตียงมากกว่า 

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 20

          “เย็บหกเข็ม...ครั้งสุดท้ายที่นายบาดเจ็บขนาดนี้ก็เมื่อราวๆสามปีก่อนสินะ...”

          ฉัตรเปรยเสียงเอื่อยในขณะที่กำลังขับรถไปตามถนนที่โล่งโจ้ง

          “คงงั้น” วัฒน์ซึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ รู้สึกไม่ชอบใจที่ต้องได้แผลด้วยสาเหตุไม่น่าอภิรมย์

          ทั้งๆที่บอกตัวเองตลอดแท้ๆว่าเป็นศัตรู แต่สุดท้ายก็เผลอทุกที แถมคราวนี้ถึงขนาดเข้าไปปกป้องรับแผลแทนมันอีก...

          บ้าเอ๊ย นี่ตูเป็นห่วงมันถึงขั้นพลีชีพได้เลยเรอะ

          คิดแล้วก็อยากจะกระอักเลือดตายเสียตรงนี้ให้ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องลงทุนเจ็บแทนด้วย ถึงแม้ว่าจะอยากให้มันเป็นคู่นอนด้วยมากแค่ไหนก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าตัวเองจะเป็นเอามากขนาดนี้

          แต่ถึงอย่างนั้น ร่างกายมันดันทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความคิดเสียนี่ อย่างแผลนี่เป็นต้น...ทั้งที่จริง การที่เนบาดเจ็บระหว่างต่อสู้เป็นสิ่งที่เขาแอบหวังไว้มาตลอดแท้ๆ แถมถ้าหนักขนาดต้องส่งโรงพยาบาลได้ยิ่งดี

          แต่ในตอนนั้น....ชั่วพริบตาที่คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะมีอันเป็นไป ก็กลัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

          “...ไม่เป็นไรใช่ป่าว” ฉัตรถามขึ้นเมื่อรู้สึกถึงรังสีกดดันจากคนข้างตัว รู้สึกเหมือนโดนดูดพลังชีวิตยังไงชอบกล

          “เปล่า”

          แค่คิดเองก็รู้สึกอายจะแย่ แล้วเรื่องอะไรจะให้ไปบอกคนอื่นกัน

 

          เมื่อกลับมาถึง บริเวณหน้าผับซึ่งเป็นลาดจอดรถก็โล่งโจ้งสะอาดสวยงามดั่งไม่เคยเกิดเหตุนองเลือดมาก่อน พื้นหินกรวดเกลี่ยเอาไว้อย่างเรียบละเอียด รอยเลือดที่เปรอะตามกำแพงและรั้วหายเกลี้ยง คนที่พากันนอนอาบแดดก็โดนไล่กลับไปเรียบร้อย

          “โห เก็บกวาดกันเร็วชะมัด” ฉัตรเอ่ยพร้อมกับหมุนตัวมองรอบลานจอดรถ เขาออกไปโรงพยาบาลแค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น “น่าพาเด็กมีนไปอยู่ที่บ้านสักคนสองคนซะแล้วสิเนี่ย”

          วัฒน์ไม่ได้ตอบกลับอีกฝ่าย เขาปล่อยให้ฉัตรพล่ามอยู่คนเดียวแล้วเดินนำเข้าไปในผับ ซึ่งเวลากลางวันด้านในจะเป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ ส่วนโต๊ะพับจะวางเรียงไว้อยู่ข้างกำแพง

          ตรงกลางห้องมีผู้คนรุมล้อมอยู่ ซึ่งมองจากภายนอกแล้วจะเห็นเพียงแค่เหล่าสาวๆทั้งสวยทั้งถึกพากันยืนล้อมวงส่งเสียงวี้ดว้ายกันอย่างสนุกสนาน พวกเธอกำลังเข้าคิวแก้แค้นศัตรูที่บุกมาถล่มถึงถิ่น...ด้วยการประทับรอยมือให้คนละฉาดพองาม...ซึ่งกว่าจะครบคน ก็คงสาหัสพอๆกับโดนรุมกระทืบ

          “อ้าว คุณฉัตร คุณวัฒน์ มาได้จังหวะพอดีเลย” มีนหันมาทัก พร้อมกับสั่งให้เด็กๆหลีกทาง “มีนจับไอ้หัวโจกนี้มาเค้นถาม ไอ้พวกนี้มันร้ายมากเลยนะฮะ พวกมันวางแผนจะก่อกวนให้ร้านเราเปิดทำการไม่ได้ฮ่ะ...ไอ้หัวเหม่งบอสมันต้นคิดเลย แบบนี้ต้องเอาคืนฮ่ะ นี่มันหยามเกินไปแล้วนะ ฮึ ทำหน้าสวยๆของเด็กเราปูดบวมหมดเลย คิดแล้วแค้นนัก!”

          หนุ่มใหญ่ทั้งสองมองชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามซึ่งหน้าบวมฉึ่งจากการโดนตบ และนอกจากรอยแดง ยังมีสีหมึกดำวาดไว้เป็นลายเสียทั่วหน้า และยังแถมต่อไปถึงตัวเสียด้วย

          “อ๋อ อันนั้นฝีมือปาล์มกับเนเขาน่ะฮ่ะ”

          วัฒน์เลิกคิ้ว ปาล์มเขายังพอเข้าใจ เพราะมักจะชอบแกล้งศัตรูแบบนี้ประจำ แต่ไม่คิดว่าเนจะร่วมด้วย

          เจอกันไม่ทันไรก็สนิทกันแล้วเรอะ...

          คิดเสร็จก็สะดุ้งเฮือก นึกโมโหตัวเองสุดๆ

          แล้วเราจะน้อยใจมันทำไมวะ! บ้าเอ๊ย มันจะไปสนิทกับใครก็ช่างหัวมันสิวะ แถมนั่นมันศัตรู...ท่องไว้ๆ...ถึงจะเผลอไปติดใจมันแล้วก็ต้องตัดใจให้ได้โว้ย!

          “แล้วสองคนนั่นไปไหนแล้วล่ะ” ฉัตรถามพร้อมกับมองหา

          “อ้อ มีนให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะฮ่ะ...จริงๆน่าจะเสร็จแล้วนะฮะ ไม่น่าจะนานขนาดนี้...”

          “พี่มีน!”

          พูดไม่ทันขาดปาก เสียงร้องแหววดังมาจากประตูด้านในซึ่งมีป้ายแปะไว้ที่ประตูว่า ‘เฉพาะพนักงาน’ และเมื่อวัฒน์กับฉัตรหันไปเห็น ก็ต้องพากันตาโตกับภาพตรงหน้า...เพราะมันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คิดว่าจะได้เห็น

          ถึงแม้ว่าใบหน้าจะแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ผมยาวถึงกลางหลัง อีกทั้งยังสวมชุดกระโปรงยาวฟูฟ่อง แต่วัฒน์จำใบหน้ากวนโอ๊ยที่ชอบแสดงสีหน้าหงุดหงิดนั่นได้ดี และยิ่งได้ยินเสียงแล้วก็ยิ่งมั่นใจ ว่าสาวร่างสูงโปร่งนั่นคือเนแน่นอน

          “พี่มีน ทำไมอยู่ๆถึงให้พวกสาวๆมาแต่งหน้าพวกเราล่ะครับ พวกผมเป็นชายแท้น้า ผมอายง่า~” ปาล์มร้องเสียงหลง รายนี้ก็โดนจับแต่งหญิงเหมือนกัน แต่ไม่ได้ใส่วิกเพราะผมค่อนข้างยาวอยู่แล้ว แต่งหน้าแต่งตัวเสียสวยเช้งจนน่าตื่นตะลึง อาจเพราะผอมและหน้าหวานด้วย เลยทำให้ดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่ ชนิดที่ว่าถ้าเดินสวนกันคงจำไม่ได้แน่ๆ

          “ก็แหม เจ๊ไม่มีชุดผู้ชายเลยนี่นา นี่หาไซส์ที่พวกเธอใส่ได้ก็โชคดีแล้วนะ เจ๊เห็นว่าไหนๆก็ใส่แล้ว เลยให้พวกเด็กๆไปช่วยแต่งหน้าแต่งตัวให้ด้วยเลยไงจ๊ะ พวกเธอคงเก่งแต่ถอด คงใส่เองไม่เป็นหรอก...ใช่ไหมล่ะ”

          “นั่นมันก็ใช่อยู่หรอกครับ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน ก่อนที่เนจะเริ่มสาธยาย อับอายจนอยากจะมุดดินหนีเสียเดี๋ยวนี้เลย “แต่ถ้าเกิดมีใครเห็นเข้า เขาไม่เข้าใจผิดคิดว่าพวกผมเป็นกะเทยหรือไง”

          “แหม ถือว่าแก้ขัดไปก่อนไง อีกอย่าง เจ๊ว่าเดินออกไปรับรองไม่มีใครรู้หรอกน่า...สวยแซงผู้หญิงกันได้เลยนะเนี่ยพวกเธอ”

ทั้งสองไม่แน่ใจว่าจะน้อมรับคำชมนั่นดีหรือเปล่า

          แต่พวกเขาก็มั่นใจว่า ไม่ต้องการคำชมนั่น เมื่อเห็นหน้าฉัตรกับวัฒน์

          “ฮะๆ...ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย นี่แกหรอกเหรอเนี่ย ปาล์ม...อุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆ” หนุ่มใหญ่หน้าบากปล่อยก๊ากออกมาเสียงดังลั่นห้องอย่างไม่อายใคร “ขอถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกได้เปล่าเนี่ย...ฮ่าๆๆ”

          “ไม่เอานะพ่อ ผมอายนะ” ได้ยินสรรพนามที่ปาล์มเรียกฉัตร เนถึงกับหันไปมองขวับ...สองคนนี้อาจจะนิสัยคล้ายกันก็จริง แต่ก็แค่เรื่องนั้น เลยไม่คิดว่าจะเป็นพ่อลูกกัน “ถ้าทำจริง ผมจะฟ้องแม่เรื่องที่พ่อเที่ยวจีบผู้หญิงคนอื่นไปทั่วจริงๆนะ”

          เจอลูกขู่ถึงแม่ พ่อก็หน้าซีดเลยทีเดียว “อะจ้า พ่อล้อเล่นน่า...ก็แหม ใช่ว่าจะได้เห็นแกแต่งตัวแบบนี้บ่อยๆที่ไหน จริงมั้ยวะวัฒน์...วัฒน์”

          เจ้าของชื่อก้มหน้างุดไม่ยอมตอบ ทีแรกเนเข้าใจว่าวัฒน์คงเอือมระอากับภาพที่เห็น แต่ในที่สุดเขาก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด

          เพราะรายนี้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะใส่ให้อีกคน แถมดังกว่าอีก

          “อุ๊บ...ฮะ...ฮ่าๆๆๆๆ” วัฒน์กลั้นหัวเราะไม่ไหว เลยต้องปล่อยออกมาชุดใหญ่จนน้ำตาไหล “ฮ่าๆๆ นี่นาย...อย่างนาย....ฮ่าๆๆ”

          ทั้งๆที่เนน่าจะรู้สึกโมโหที่โดนหัวเราะเยาะแท้ๆ แต่เขากลับโล่งใจและดีใจมากกว่าเมื่อเห็นวัฒน์หัวเราะโดยไม่มีอารมณ์ขุ่นมัวใดๆเจอปน

          แถมเขายังเผลอมองอีกฝ่ายตาค้างอีกต่างหาก

          “ฮ่าๆ...ถ้าคุณสิทธิ์มาเห็น....รับรอง...ต้องจำนายไม่ได้แน่...ฮะๆๆ” วัฒน์ยังคงไม่หยุดขำ แต่พอรู้สึกถึงสายตาประหลาดใจของคนรอบตัว เขาก็เงียบลงและกลับมามีสีหน้าเหมือนคนอารมณ์เสียทันที “...อะไรของพวกนาย ไม่เคยเห็นคนหัวเราะหรือไง”

          “...ก็แค่ไม่เคยเห็นนายหัวเราะเปิดเผยซะขนาดนี้น่ะ” ฉัตรยอมเป็นหน่วยกล้าตายบอกแทนทุกคน เผยยิ้มเจื่อนเหมือนกลัวเจอวัฒน์ต่อว่า

          ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

          “ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว พวกนายก็แค่ไม่ค่อยได้เห็นต่างหาก” ทุกคนล้วนคิดค้านในใจขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันทันทีว่า ‘ไม่ใช่ไม่ค่อยแต่ไม่เคยเลยต่างหาก’ “ช่างเรื่องไร้สาระนั่นก่อน ฉันมีธุระต้องคุยกับไอ้หมอนั่นหน่อย”

          วัฒน์เข้าไปหาหัวโจกผู้น่าสงสาร เขาพยายามดิ้นหนีจากเชือกหนาที่มัดเขาไว้กับเก้าอี้อย่างสุดกำลัง ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์เป็นอย่างมาก เพราะต่อให้หลุดจากเชือกนั่นได้จริงๆ ก็ยังมีคนเป็นฝูงรอกระทืบเขาให้สลบแล้วจับมัดกลับไปอยู่ที่เดิมอยู่แล้ว

          หนุ่มใหญ่เลิกคิ้วมองด้วยใบหน้านิ่งเฉย แต่แผ่รังสีกดดันสุดๆออกมาฟุ้งเสียจนพวกเดียวกันยังรู้สึกอึดอัด แน่นอนว่าหัวโจกนั่นก็โดนแรงกดดันเล่นงานเสียจนสติแตกไปเรียบร้อย

          “อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว ผม...ผมบอกพวกคุณไปหมดแล้ว...โปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ” ชายคนนั้นร้องขอละล่ำละลัก ก้มหัวให้หงึกๆแสดงความจำยอม...หรือจริงๆแล้วอาจจะกลัวจนสั่นไปทั้งตัวมากกว่า

          และถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะหน้าบวมฉึ่งเพราะโดนตบมาหลายมือ อีกทั้งได้ลวดลายแสนสวยด้วยปากกามาร์คเกอร์ชนิดล้างน้ำไม่ออก เขาก็ไม่คิดปรานีศัตรูแม้แต่น้อย วัฒน์จิกหัวขึ้นมาอย่างแรง เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังอื้ออึงปานคนจะขาดใจตาย ทั้งที่ดูน่าสงสารและสังเวชขนาดนั้น วัฒน์ก็ไม่คิดจะเบามือให้เลยสักนิด กลับจะยิ่งลงมือหนักกว่าเดิมอีก

          “ฝากไปบอกหัวหน้าแกด้วย ว่าเตรียมล้างคอรอดาบไว้ได้เลย รับรองว่ามันไม่จบแค่นี้แน่” หนุ่มใหญ่กระแทกเสียงใส่ แล้วสะบัดหัวอีกฝ่ายออกไป ท่าทางจะชำนาญเรื่องการข่มขู่เชลย คล่องแคล่วรู้งานไม่มีชะงัก แถมยังทำได้ดีเสียจนคนดูพากันหวาดหวั่นไปด้วย

          “คะ...ครับๆๆ” คนโดนมัดผงกหัวปะหลกๆ ท่าทางดีใจเหลือเกินที่สามารถออกจากที่นี่ทั้งๆที่ยังมีชีวิตได้

          “เดี๋ยวก่อนนะ”

          ก่อนที่วัฒน์จะสั่งให้ปล่อยตัว สาวน้อย(?)ปาล์มก็ร้องขัดขึ้น พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ ดูน่ารักและน่าขนลุกพร้อมๆกัน...ที่ขนลุกนี่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะรอยยิ้มเย็นเยือกนั่น หรือเพราะที่เด็กหนุ่มแต่งหญิงได้ขึ้นสุดๆกันแน่

          “ถ้าออกไปสภาพนี้ นายคงอายน่าดูเลยใช้ม้า” ขึ้นต้นมา วัฒน์ก็ออกอาการหน่ายทันที ส่วนฉัตรเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มมุมปากเหมือนรู้ทันว่าลูกชายแสนน่ารักกำลังคิดอะไรอยู่ “พี่มีนมีชุดกับเครื่องสำอางที่ไม่ใช้แล้วหรือเปล่า ช่วยสงเคราะห์ให้หมอนี่หน่อยสิครับ”

          ไม่ยอมอายคนเดียวสินะ

          มีนยิ้มเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุก เธอรีบสั่งให้เด็กสาวใต้สังกัดจัดเตรียมอุปกรณ์มาให้ทันที “แหม งั้นเดี๋ยวเจ๊จัดเต็มเลยจ๊ะ”

          “เน เอาด้วยเปล่า” ปาล์มเอ่ยชวน สีหน้าเหมือนตัวร้ายเต็มพิกัด “แค่เมจิกคงไม่พอหรอก ใช่ไหม”

          เจ้าของชื่อหันมอง ออกอาการสนใจจนคนถามไม่จำเป็นต้องฟังคำตอบเลย

          “อย่าดีกว่า” แต่วัฒน์กลับปฏิเสธเสียอย่างนั้น “ฉันต้องรีบกลับไปรายงานคุณสิทธิ์”

          เจอเหตุผลที่หนุ่มใหญ่อ้างมา เด็กหนุ่มก็ได้แต่สงบปากด้วยความขุ่นเคือง

          “งั้นหรอกเหรอ ช่วยไม่ได้แฮะ” ปาล์มเอ่ยอย่างเสียดาย ก่อนจะโบกมือให้ “งั้นเจอกันนะ”

          “อ๊ะ อืม แล้วเจอกัน” เนตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก ไม่คุ้นกับการเอ่ยลาแบบหวังพบหน้ากันอีกกับผู้ชายด้วยกันนัก จากนั้นก็ยกกระโปรงขึ้นเดินตามวัฒน์ที่ออกไปนอกร้านแล้ว

          วัฒน์ยังคงรอเขาอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นเนเดินกะเผลกออกมา เขาก็จ้องกลับตาไม่กะพริบ จนเด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดอับอาย อยากตายขึ้นมาตงิดๆ

          “มองอะไร” เนทำทีเป็นโกรธเพื่อปิดบังความอาย เขารู้สึกร้อนวูบทั่วทั้งหน้า เหมือนอยากจะเป็นลมเสียให้ได้

          วัฒน์ยังคงมองโดยไม่พูดอะไรอยู่หลายนาที จนเนนึกหวั่น...จากนั้นก็รู้สึกอายทันทีที่อีกฝ่ายกลั้นหัวเราะไม่ไหว และถึงวัฒน์จะพยายามบีบเสียงให้เบายังไง เนก็ยังได้ยินอยู่ดี

          “ก่อนกลับ แวะร้านขายเสื้อก่อนได้ไหม ผมไม่อยากกลับบ้านไปทั้งอย่างนี้” เด็กหนุ่มจำใจขอร้องอย่างไร้ทางเลือก เขายอมก้มหัวให้วัฒน์ดีกว่าที่จะให้สิทธิ์กับคนในบ้านเห็นเขาในชุดกระโปรงสีขาวฟูฟ่องแสนสวยนี่

          หลังจากควบคุมอารมณ์ได้แล้ว วัฒน์ก็ตอบกลับอย่างง่ายดาย “ก็ได้”

          ที่จริงก็อยากแกล้งให้สมกับที่เป็นศัตรูกันอยู่หรอก แต่เล่นยืนตัวสั่นระริกแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้ซะขนาดนั้นเลยใจร้ายไม่ลง อย่างน้อยก็คงยอมให้เรื่องนี้สักเรื่อง

          “เอ่อ อีกเรื่อง” เนรั้งขึ้นอีกครั้ง ออกอาการอึกอักเหมือนไม่อยากพูดเท่าไหร่นัก “ตอนที่สู้กันน่ะ....ขอบคุณที่ช่วยนะครับ...”

          ถ้าปาล์มไม่บอก เขาก็คงไม่มีทางรู้หรอก ว่าจริงๆแล้วตอนที่ตะลุมบอนกัน วัฒน์คอยใช้ปืนอัดลมยิงใส่พวกที่หวังจะจ้องทำร้ายพวกเขาจากด้านหลังตลอด ไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆอย่างที่เห็น

          ก็ว่า ทำไมพวกที่ลอบกัดมันถึงได้ร้องโอ๊ยอ๊าวให้รู้ตัวทุกที...

          วัฒน์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาเรียวมองใบหน้าแดงที่แสดงอาการขัดเคืองด้วยความอับจนหนทาง ท่าทางเนใช้ความพยายามอย่างมากในการรวบรวมความกล้าและกำลังใจที่จะเอ่ยคำขอบคุณ...แล้วยิ่งตอนนี้ต้องสวมเสื้อผ้าน่าอายเช่นนี้ด้วยแล้ว คงใช้เยอะชนิดที่ว่ารีดความกล้าออกมาจนหมดหลอดเลยทีเดียว

          เขาเผลอยิ้มออกมา นึกเอ็นดูเจ้าเด็กปากมอมจอมอวดดีทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ควร

          “ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่” หนุ่มใหญ่บอกเสียงเรียบ จากนั้นก็เดินนำออกไป “รีบเถอะ ถ้าไม่อยากให้ใครมาเห็นนายในสภาพนั้นมากกว่านี้”

          เนได้แต่ยืนหน้ามุ่ย ก่อนจะยอมตามไปอย่างเสียมิได้

__________________________________

แกล้งเนแพ้บ ฮาๆ

ต้องมีบทบู๊บ้างอะไรบ้าง เพราะจริงๆเรื่องหลักมันอยู่ตรงคนที่คิดร้ายกับสิทธิ์ (ซึ่งเป็นเหตุให้สองคนนี้มาทำงานด้วยกัน) ล่ะนะงับ XD

เลือดสาดบนเตียงมากไม่ดี เดี๋ยวคนอ่านเสียเลือดมากไป ฮา