แหะๆอุตส่าห์มาเงียบๆ..มีคนจับได้ด้วยแฮะ...
.
.
เช้าวันต่อมากว่าจะตื่นนอนก็ปาไปเกือบเที่ยงแล้ว..(เหอๆ..กินบ้านกินเมืองกันดีแท้)พอลงมาข้างล่างแม่ออกไปทำงานเรียบร้อยเลยเดินไปดูในครัวแล้วก็พบว่าไม่มีอะไรอยู่ในตู้เลย..
.
"ไม่มีอะไรกินเลยแม่ไม่ได้ทำไว้..จะกินอะไรเดี๋ยวจะออกไปซื้อปากซอย.." เดินขึ้นมาถามไอ้ต่อที่ยังนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงไม่ยอมขยับไปไหน..
"ร้านปากซอยมีข้าวมั้ย.." ถามแปลกๆไอ้นี่นิ..- -"
"มีจะกินกับอะไร.." มีข้าวไม่มีกับก็เหมือนมีรถขับแต่ไม่มีน้ำมัน..
"กินกับเมิง.."
"..." เดี๋ยวกรูก็เอาคลุกน้ำปลาให้กินซะนี่...
.
ตัดใจได้ว่าซื้ออะไรมามันก็คงกินได้หมดเลยหยิบกระเป๋าตังค์โทรศัพท์แล้วเดินออกไปร้านข้าวหน้าปากซอยคงเป็นเพราะถึงเวลาพักเที่ยงของบรรดามนุษย์เงินเดือนทั้งหลายพอดีในร้านจึงแน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่กำลังหิวโหยราวกับช่วงสงครามโลกครั้งที่สองหลังจากฝ่าฟันจนเข้าไปถึงป้าเจ้าของร้านได้ก็จึงสั่งของเดิมๆที่เคยกินแบบทุกครั้งไป..
.
"กระเพราหมูกรอบสองกล่องป้าไข่ดาวเอาสุกๆนะ.."
.
สั่งแล้วก็ยืนรออยู่ข้างๆกลิ่นฉุนของใบกระเพราและพริกเวลาลงกะทะมันแสบจมูกจนต้องเบือนหน้าหนีและเผลอไอออกมาเบาๆและเมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ข้าวสองกล่องก็มาอยู่ในมือหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินกลับเข้าบ้านเพื่อให้ทันถึงบ้านก่อนฝนจะเทลงมา..(ดูจากท้องฟ้ามันน่าจะเริ่มถล่มลงมาใส่หัวในไม่ช้านี้แล้ว)พอมาถึงบ้านก็เอาข้าวไปเทใส่จานวางไว้บนโต๊ะและเดินขึ้นไปเรียกไอ้ต่อลงมากินเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องหูก็ได้ยินเสียงมันคุยโทรศัพท์กับใครบางคนแว่วออกมา
.
"...คับไม่เป็นไรแล้ว..ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายหรอก..เมื่อกี้พลาดกลับมาแล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าวก่อนนะคับ.." แล้วเสียงก็เงียบไปมันคงวางสายไปแล้ว..
.
ประตูห้องเปิดออกเราก็เหวอไปพักหนึ่ง(เหอๆ..มันจะรู้มั้ยนะว่าแอบฟัง)ทำอะไรไม่ถูกมือไม้เกะกะไปหมดไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนสภาพลนลานมากมีพิรุธสุดๆเลยรีบเดินนำมันลงไปข้างล่างพอมานั่งที่โต๊ะกินข้าวไปได้สองสามคำจู่ๆไอ้ต่อก็พูดขึ้นมา
.
"ไอ้ไอซ์โทรมา.." เหอๆ ลองแบบนี้รู้แหงว่าเราแอบฟัง...
"เหรอ..ว่าไงล่ะ.." แกล้งทำไม่รู้เรื่องไป..
"ไม่บอก..จนกว่าเมิงจะยอมรับว่าแอบฟังกรูคุยโทรศัพท์เมื่อกี้เพราะหึงกรู.." หนอย....ไอ้นี่ได้ทีนะเมิง...
"งั้นเมิงก็ไม่ต้องบอก..." เหอๆ..เท่าที่ได้ยินแค่นั้นก็พอจะเดาออกอยู่..
"เมิงง้อกรูหน่อยดิ...กรูอยากเล่า.." อ่ะโธ่...นึกว่าจะแน่..
"เมิงจะเล่าก็เล่ามาไม่ต้องเรื่องเยอะ.." พูดไปก็ตักข้าวเข้าปากไปทำทีเป็นไม่ใส่ใจ(แต่จริงๆอยากรู้จะตายอยู่แล้ว..เหอๆ..)
"ก็ไม่มีอะไรมาก..มันก็โทรมาถามว่ากรูเป็นไงมั่งยังเจ็บยังปวดอะไรมั้ย...เออแล้วเมิงบอกมันเหรอว่ากรูคบกับเมิงอยู่.." เปล่าหรอกจำนนด้วยหลักฐาน
"อืม..ก็สถานการณ์บังคับน่ะมันเห็นรูปเมิงในกระเป๋าตังค์..." ก็ว่าไปตามตรง
"เหรอ..อืมๆๆก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะมันก็บอกแค่ว่าถ้ามีอะไรให้มันช่วยหรืออยากปรึกษาอะไรมันยินดีก็เท่านั้น..." ไอ้ต่อพูดเพียงเท่านั้นแล้วก็ตักข้าวกินต่อไป...
.
ถ้ามันแค่นั้นจริงก็ดีน่ะซี๊...คิดในใจหลังจากฟังไอ้ต่อพูดจบรู้สึกในหัวมันหนักอึ้งด้วยความรู้สึกแปลกๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
ไม่ไว้ใจ....แต่ไม่ไว้ใจใครล่ะ...ไอ้ต่อ ไอ้ไอซ์...หรือตัวเราเอง..
รู้สึกไม่อยากให้ไอ้ต่อไปยุ่งกับไอ้ไอซ์ไม่ว่าจะพูดคุยหรือพบปะ...
แบบนี้เรียกว่าหึงมั้ง...เหอๆ...
.
"ไอ้ต่อ..." พักการกินวางช้อนส้อมลงบนจานแล้วเรียกมัน
"หืม..มีไร" มันพูดปากยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเต็มพุ้งแก้ม..
"ไอ้ไอซ์น่ะมันเป็นเกย์เหมือนกรู..เมิงก็รู้ใช่มั้ย.." เหอๆ...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่ตอนนั้นถึงพูดเรื่องแบบนี้ออกไป
"อืม..รู้สิมันบอกเองตั้งกะตอนปีหนึ่งแล้ว.." ไอ้ต่อพูดเหมือนไม่รุ้สึกประหลาดใจอะไรนัก..
"อื้ม...ก็มันเป็นเกย์แล้วมันก็มาคุยกับเมิง..โทรหาเมิงทั้งที่ไม่เคยโทรแต่กลับโทรหลังจากที่รู้ว่าเมิงเป็นเกย์แล้ว..." ก็ว่าไปเรื่อยๆไอ้ต่อก็ฟังไปพยักหน้าหงึกๆไป
"เมิงหึงกรู..ใช่มะ.." มันพูดแทรกขึ้นมาหน้าตายิ้มอย่างผู้ชนะมากๆ..
"ไม่ใช่...กรู.." มันพูดมาแบบนี้พูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะรู้สึกตัวเองหน้าแดงมากๆ..
"ยอมรับมาเหอะน่า..ท่าทางเมิงมันฟ้องมากๆ...ปิดไม่มิดแล้วหึงกรูใช่มั้ย..รักกรูมากแล้วล่ะสิ..ใช่มะๆ" อึ้ยยยยยยยยย....พูดไรไม่ออกตอบโต้ไม่ได้...T^T
.
สุดท้ายก็ทนอยู่มองหน้ามันไม่ได้ต้องหยิบจานข้าวลุกหนีมันไปกินในครัวพักหนึ่งไอ้ต่อก็เดินตามเข้ามา..
.
"แน่ะๆ..อายจนต้องหนีมานี่เลยเหรอเมิง.." ไอ้นิสัยไม่ดี..กรูเกลียดเมิง..T^T
"เปล่า..เห็นหน้าเมิงแล้วกินข้าวไม่ลง.." เหอๆ..ขอหน่อยเถอะหมั่นใส้..
"สายตาแห่งรักของกรูมันทำให้เมิงอิ่มอกอิ่มใจได้ขนาดนั้นเลยเหรอ.." แหวะ..น้ำเน่า..
.
ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเลยเดินหนีออกมานั่งดูทีวีที่โซฟาห้องรับแขกไอ้ต่อก็เดินตามมานั่งข้างๆอีกแล้วก็หยิบรีโมทของเครื่องรับสัญญาณยูบีซีไปดูอย่างสงสัย..
.
"ทำไมปุ่มมันเยอะแยะจัง..ถ้าจะกดเปลี่ยนช่องกดตรงไหนอ่ะ.." มันถาม
"ตรงนี้..อันนี้เลื่อนขึ้นอันนี้เลื่อนลง.." ก็สอนๆมันไป..
"แล้วถ้าจะดูช่องหนังต้องกดช่องไหนอ่ะ.." เมิงมาสนใจใคร่รู้อะไรตอนนี้เนี่ย..
"ถ้าHBOก็ช่อง12" ตอบไปตาก็มองดูในทีวีไป..
"แล้วถ้าจะดูบอลอ่ะ" ยังถามต่อ
"ก็ช่อง 38" ไม่เคยดูอ่ะแต่พอจำได้ไม่รู้ถูกมั้ย..
"แล้วถ้าจะดูในใจเมิงอ่ะ..กดช่องไหน..."
".........." เล่นซะเงียบพูดอะไรไม่ออกเลยมีแต่เสียงรีโมทตกพื้นแตกกระจายดังตามมา...
.
พอตกเย็นแดดร่มลมตกฟ้าฝนหายไปแล้วก็เลยพามันออกไปที่ห้างแถวบ้านไปซื้อพวกของกินมาติดตู้เย็นไว้เพราะที่บ้านหมดไม่เหลือหรอ..(สังเกตจากแม่ไม่ทำกับข้าวเผื่อไว้)พอไปถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตไอ้ต่อก็ตรงดิ่งไปหยิบตะกร้ามาบอกให้ยืนรอแล้ววิ่งหายไปพักใหญ่ก่อนจะกลับมาพร้อมของในตะกร้าสาม-สี่ชิ้น..
.
"ซื้อไรอ่ะ.." ถามพลางชะโงกหน้าไปดู
"รองเท้า กล่องพลาสติก เชือก แล้วก็พลาสเตอร์ยา..ของจำเป็นทั้งนั้นเวลาอยู่กับเมิง.." อะไรของเมิงเนี่ย..
"มันจำเป็นตรงไหนเนี่ยหา..." ขอกรูโวยหน่อยเหอะ..
"จำเป็นสิ..รองเท้า..เอาไว้ใส่ลุยขวากหนาม กล่อง..เอาไว้เก็บรักษาหัวใจของเมิง เชือก..เอาไว้ไต่ขึ้นจากหลุมรัก.. ส่วนพลาสเตอร์ก็เอามาแปะแผลใจ.." เออมุขมันนี่ทุ่มทุนสร้างดีเนอะ..กว่าจะหาครบวิ่งตาแหก.. - -"
.
ทำเมินเฉยต่อความเสี่ยวแล้วหยิบตะกร้าใบใหม่เดินตรงไปแผนกของสดทันทีของที่หยิบๆมาก็ของเดิมๆเหมือนเวลาที่มาซื้อกับแม่พอได้เรียบร้อยก็เดินไปจะหยิบโค๊กขวดใหญ่มาแช่ไว้กินซักขวดที่บ้าน(ติดน้ำอัดลม..เหอๆ)พอเอาลงตะกร้าไอ้ต่อก็หยิบออกไปวางไว้ที่เดิม..
.
"อะไรเมิงเนี่ย.." พูดแล้วก็หยิบเอามาลงตะกร้าอีกที..
"กรูไม่ให้กิน.." มันพูดแล้วก็หยิบออกไปอีกรอบ...
"เมิงเป็นพวกนาซีรึเปล่าเนี่ย...อย่ามาบังคับกรูนะ.." ว่าแล้วก็หยิบมาใส่อีกรอบ
"กรูต้องบังคับ..เมิงเป็นโรคกระเพาะนะกินน้ำอัดลมได้ไง" และมันก็หยิบออกไปวางไว้ที่เดิม...
.
การโต้เถียงดูจะไม่จบง่ายๆโค๊กขวดเดียวโดนหยิบเข้าหยิบออกไม่รู้กี่รอบจนพนักงานเริ่มมองการกระทำชำเราขวดโค๊กด้วยความสงสัยว่ามันสองคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่พอเห็นดังนั้นเลยตัดปัญหา
.
"เออๆ..ไม่กินก็ได้.." ว่าแล้วก็เดินหนีไปจากตรงนั้น..เดี๋ยวกรูไปซื้อกินเองแถวบ้านก็ได้..เหอๆ
"ดีมาก..ว่าง่ายๆแบบนี้ดิ" เมิงเป็นพ่อกรูใช่มะตกลง.. - -"
.
พอกลับมาถึงบ้านก็เจอแม่กำลังไขประตูบ้านอยู่พอดีซื้อกับข้าวนอกบ้านมาเยอะแยะไปหมดและหัวค่ำคืนนั้นขณะกำลังนั่งกินข้าวบนโต๊ะจู่ๆแม่ก็พูดขึ้น...
.
"ต่อพักอยู่หอใช่มั้ยลูก.." ทีกับมันนี่ลูกทุกคำเลยนะแม่..ชิส์..
"ครับแม่...บ้านอยู่ไกลมหาลัยมาลำบากน่ะครับ" บ้านกรูก็ไกลมหาลัยนะกลับไปห้องเมิงซะทีสิ...
"เหรอ..ค่าเช่าแพงมั้ยหอพักสมัยนี้.." แม่จะอยากรู้อะไรนักหนานี่..เริ่มรู้สึกไม่ดีเหอๆ...
"ก็เดือนละสี่พันห้าครับบวกค่าน้ำค่าไฟเดือนนึงก็ไม่หนีห้าพันกว่าๆ..." ก็เพิ่งรู้เหมือนกันแฮะ...
"อืม..งั้นต่อมาอยู่ที่นี่ดีมั้ย..จะได้ประหยัดเงินไงลูก..บ้านนี้แม่ก็อยู่กับพลาดมันสองคนเท่านั้นแหละต่อก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลก็มาอยู่ด้วยกันซะเลย" อึ้ยยยย...!!! แม่พูดอะไรออกไปรู้ตัวมั้ยยย..!!!
"เอ่อ..จะดีเหรอครับแม่..ต่อเกรงใจจังเลย.." มันพูดแล้วหันมามองหน้าเราที่นั่งเอาหัวกระแทกโต๊ะด้วยความเก็บกด...เหอๆสีหน้ากับคำพูดเมิงมันคนละอารมณ์กันเลยนะไอ้มารร้าย...
"ดีสิลูก..พลาดมันจะได้มีเพื่อนด้วย..." เพื่อนลูกมีเยอะแล้วจ๊ะแม่..T^T
"ครับต่อขอบคุณแม่มากนะครับงั้นเดี๋ยววันไหนสะดวกต่อจะไปเก็บของมาแล้วกันครับ.."
.
ถึงจะรู้สึกแย่ๆนิดหน่อยที่ได้รู้ว่าต้องอยู่กับมัน24ชั่วโมงไปอีกนานแต่ในใจกลับโล่งใจแปลกๆที่อย่างน้อยมันก็อยู่ในสายตาเราได้ตลอดเช่นกัน..คืนนั้นตอนก่อนเข้านอนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ไอ้ต่อก็ดังขึ้นมันหยิบมาดูเบอร์ก่อนจะตัดสายทิ้งไป..
.
"ไม่รับสายเหรอ.." ถามมันดู
"ไอ้ไอซ์โทรมา..เมิงไม่อยากให้กรูคุย..กรูก็ไม่คุยไง..เดี๋ยวเมิงจะหึงกรูอีก..หุหุหุ" หึ...ไอ้เวรนี่...
"กรูไม่ได้บอกให้เมิงไม่คุยกัน.." ก็นะ..แต่ก็รู้สึกดีอีกแหละที่ได้ยินแบบนั้น...
"กรูไม่โง่หรอกพลาด..กรูรู้ว่ามันต้องการอะไรจากกรู..แต่กรูไม่เล่นด้วยซะอย่างมันจะทำไรได้.. " ไอ้ต่อพูดแล้วก็เอื้อมมือมาดึงตัวไปกอดไว้
"กรูไม่รู้..มันก็หน้าตาดีนี่..เผลอๆดีกว่ากรูเยอะด้วยเมิงอาจจะชอบมันก็ได้.." เหอๆเหมือนตัวเองงี่เง่ายังไงไม่รุ้..
"เคยบอกเมิงแล้วไง..กรูเป็นเกย์เพราะเมิง..เพราะฉะนั้นผู้ชายคนเดียวที่เข้ามาในใจกรูได้ก็มีแต่เมิงเท่านั้นแหละ..." บ้า...กรูเขินนะ..
"อืมๆๆๆ..กรูจะนอนละ.." หุหุ สบายใจขึ้นนิดหน่อย..
"สรุปคือเมิงยอมรับแล้วใช่มะ..ว่าหึงกรู.."
.
ด้วยประโยคสุดท้ายคืนนั้นมันเลยได้ลงไปนอนข้างเตียงแต่พอหลับไปตื่นมาอีกทีมันก็เจอมันเลื้อยขึ้นมานอนอยู่ข้างๆแล้วแถมกอดรัดตัวไว้ซะแน่นจนแทบหายใจไม่ออกเลยแต่ช่างเหอะ..
.
มันก็อุ่นดีกว่านอนคนเดียวนี่เนอะ...
.
.
ไปนอนก่อนเน้อ...เดี๋ยวตื่นมาว่างๆจะมาต่อให้ครับ..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
