หัวข้อ: Feeling(3P) อาร์ตแหลก แหวกแนว

[kyoya11]

อ่าฮะ
น่าจะพรวดราเมงไปสัก2ก้อน 55+

[flawless]

น้องพอย์ท พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ แต่มาอยู่ในเมือง
ที่ไม่พูด และเขียนภาษาอื่นเลยนอกจากภาษาญี่ปุ่น
แบบนี้ จะไหวเหรอ?   หึๆ ภาษาอังกฤษก็...เอิ่ม อ่ะนะ
นายเอกเรา สู้ๆ เข้า ฮิคารุจัง

เร็น...มาแก้แค้นไวๆ นะ เค้ารออยู่

[Rhythm]

รออ่านนคะ

[qq_oo]

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เร็นการเจอกันครั้งแรกไม่สวยเลยน้าาาาาาราเม็งเต็มหน้าเลย

[kawana]

ไอเร็นนี่มันจะร้ายขนาดไหนว่ะ หรือว่าพอยท์จะร้าย(โดยไม่ตั้งใจ)กว่ามัน

  น้องแบม

[heaven13]

ชอบอาร์ตๆอ่ะ
^^

[NASS.NET]

รอตอนต่อไปค่ะ
ตอนนี้สั้น555+
เร็นนี่ท่าทางจะเข้ามาแทรกเต็มที่เลยสินะคะ

[YELLOWSTAR]

    เร็นโดนพี่พ้อยท์พ่นราเรงใส่ 

[river]

พอยท์แสบโดยไม่ได้ตั้งใจ น่ารักมากเลย

ศิลปินทั้ง 3 มีเอกลักษณ์กันจริงๆ

ปล. บันดา ต้องสะกดเป็น "บรรดา" นะ

[ToffeE_PrincE]

พ้อยท์ ล่อนายเร็น ซ่ะเสียเส้นเลย
 

 

[เด็กกะโปโล]

ความประทับใจครั้งแรกที่ไม่มีวันลืมของเร็นกับพ้อยท์
มาต่อไวๆนะคุณแบม

[Acacha]

เอ่อ ความลับแตกเพล้งไปเรียบร้อยแล้วมั้ง คุณแฝด ฝ่ายโน้นเค้าถึงกับมาดูตัว(หน้า)ละ 

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

สั้น  จุ๊ด  ปุ๊ด








อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง ความเป็นมาเจ้าพวกสามตัวนี้จัง ไปรักกันตอนไหนฟร๊ะ???

[zitronen-tee]

ไม่ต้องระวังแล้วล่ะสองแฝด  พ่อตัวร้ายมันรู้แล้ว

[litlittledragon]

เข้ามาอ่านอีกเรื่อง แล้วก็ฮาเกิน ป่วนจิตจนปวดตับ ขำได้ขำดี

แต่ดูเหมือนจะมีอดีตอะไรด้วยกันแน่เลย พ้อยส์นี่เคยมายุ่นตอนเด็กๆ ปะ
เพราะงั้นถึงได้มีชื่อยุ่นด้วย แล้วมาเจอกับครอบครัวนี้ หรือจะกลับกันก็ไม่รู้

รอให้มาเฉลยครับ

[MimicClub]

   ฮาตอนกินราเมงอย่างแรง   :z3:รีบมาต่อไวๆนะคนอ่านกำลังลงแดง

[loveryuichi]

กร๊ากกกกกกก
ชอบมากค่ะ ฉากที่ พ่นราเมงใส่แล้วเอาผ้าเปื้อนสีเช็ด ตามด้วยน้ำรดหัว
กร๊ากกกกกกก
ดันมาทำให้ตกใจเองนี่นา ก็คนกำลังกินหนิเนอะ

[sweetyYY]

หาเรื่องซะแล้วพ้อยท์

แต่เร็นโครตซวยเลยฮ้า ที่มายุ่งกับพ้อยท์เนี่ย 

[BeeRY]

เร็นคงไม่กินราเมงไปอีกนานอ่ะ

[♠♥♦♣]

อ้าว อิเร็นนี่เป็นฝาหรั่งหรอกเรอะ

[poppycake]

คุณพ่อโนโนะมาเองเรยที่เดียว
แระก้อ คุณเร็นค่ะ
ถ้าจะจีบ พอยท์ ล่ะก้อนะ
ต้องไปฝึกพูดภาษาไทยสถานเดียวเรย
กร๊าก~~~~~~!!!!!!!

[cLuB]

  อิเร็นแกมาให้เรื่องเข้าถึงที่เลยจริงๆ 55 ,,,

พี่พ้อยท์ขาาาาา โขกรถไฟฟ้าเจ็บมากมั้ยคะ ,,,

[blackmay]

งานสนุกแน่ ๆ หึหึ 

[gayraygirl]

ถึงจะแสบยังไงแต่ก็เป็นห่วงพอยท์อยู่ดี
คุณพี่โนโนะช่วยส่งคนคุ้มกันห่างๆ ก็ดีนะ

[kiizkziekiizk]

ทำไมยิ่งอ่านตอนยิ่งสั้นลง 555+

พ้อยซ์อินดี้เกินนนน
รออัพค่าา 

ฮ่าๆ ชอบโนโนะ อะอุอิเอะโอะ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 12
“นายครับจากที่สืบมาสองอาทิตย์ พวกนั้นไม่ได้ให้คนตามฮิคารุเลยครับ แยกกันไปกลับด้วย เหมือนไม่อยากให้ใครรู้ว่ารู้จักกัน”
“หึ ประมาทกันไปหน่อยแล้วนาซึโนะ ทัตสึโอะ ฉันนี่แหละจะกระตุกหนวดเสือแกเอง” ตาสีฟ้าฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา มือเรียวยกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลธรรมชาติ
“ไปกัน… ได้เวลามีเรื่องแล้วล่ะ”


“พอยท์มาลองนาฬิกานี่หน่อย” ระหว่างที่กินข้าวไข่เจียวของโปรดอยู่ไอ้พี่น้องมฤตยูก็เอานาฬิกาสีดำ เพนท์ลายเลอะๆสีแดง เฮ้ย ลายแม่งเจ๋งว่ะ
“เฮ้ยสวยอ่ะ”
“ซื้อมาให้แต่ใส่ติดตัวตลอดเวลาด้วยนะ กดตรงนี้มันจะมีเสียงด้วยเห็นปะ แล้วก็มีไฟกระพริบๆ”
“เออว่ะ เหมือนนาฬิกาแปลงร่างเลย สุดยอด ” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าว กางขาออกวาดแขนเท่ๆ
“มาสไรเดอร์ พอยท์สุดหล่อมาแล้ว ข้าจะปราบปิศาจให้สิ้นซาก” กดปุ่มเรียบร้อยไฟก็กระพริบๆ พร้อมเสียงเอฟเฟค
สองพี่น้องมองผมตาค้าง ตกใจอ่ะดิที่ผมเท่ !

“เอ่อ เอาเป็นว่าใส่ไว้ตลอดเวลาแล้วกันนะ”
“รับทราบครับพ้ม” ผมตะเบะแบบทหารให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็นั่งรถหรูไฮโซไปลงหน้ารั้ว เดินต่อไปขึ้นรถไฟฟ้าเอง

งานวันนี้ก็เหมือนเดิมวาดฉาก วาดไปเรื่อยๆ กลางวันก็ไปกินราเม็ง ตอนเย็นก็กลับบ้าน
แวะซื้อขนมไปฝากนัตสึกิดีกว่า คุณอากิเคยพาผมมาซื้อเครปอะไรสักอย่างที่มันอร่อยดี นัตสึกิน่าจะชอบนะ
“บาย วันๆ พลีส  สตอเบอร์รี่แอนด็ช็อคโกแลตๆ” ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆ หมาๆแมวๆ ของผมยังคงเมพขิงๆเหมือนเดิม เอาเป็นว่าซื้อได้ก็พอแล้วเหอะ
“%&^$^&&$$^$###% ” มีลูกค้าคนหนึ่งมายืนข้างๆผมแม้เขาจะใส่สูทปิดหน้าด้วยแว่นกันแดด แต่ก็นะสงสัยเครปมันอร่อยจัดพวกยากูซ่าเลยมาซื้อด้วย ข้างๆผมอีกข้างก็มีคนแต่งตัวลักษณะเดียวกันมายืนอีกคน แล้วรู้สึกมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

อืม … ตามสเต็ปหนังไทยผมก็ต้องโดนลักพาตัวสินะ ?

สิ้นความคิดปากผมก็โดนโปะยาสลบ แต่ผมก็กลั้นไว้ไม่ยอมหายใจเข้าไป แต่แกล้งๆหลับตาค่อยๆเอนตัวล้มลงไปเอง  มันพาผมขึ้นรถตู้อะไรซักอย่างที่จับผมนอนเบาะหลัง อืม .. งีบเอาแรงหน่อยแล้วกัน ยังไงก็เล่นบทสลบอยู่  ผมค่อยๆหลับตาผสมกับแอร์เย็นๆ งัวเงียๆ แล้วก็งีบไป

“แง่มๆ แจ้บบบบ อยากกินแกงจืด ง่อมแง่ม” ร่างบางที่หลับสบายดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่อย่างไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวสร้างความปวดหัวให้กับเร็นเป็นอย่างมาก มีอย่างที่ไหนโดนยาสลบดันไม่สลบ แถมตอนไปอุ้มลงจากรถยังงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมายักคิ้วแล้วหลับต่ออีก ให้ตายสิ แถมยังนอนหลับสบายใจแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวจนฝั่งเขาล่ะหนาวแทน
“นายครับผมว่าบางทีพวกนั้นมันอาจจะฝั่งพวก GPS มาด้วยหรือเปล่า”
“ค้นตัวให้หมด พวกนาฬิกา โทรศัพท์ ที่เป็นพวกโลหะไปเผาทิ้งให้หมด” บอดี้การ์ดเริ่มค้นตัวร่างบางบนเตียงที่ดิ้นไปดิ้นมาไม่หยุด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งราวติดสปริง
“เมไอโกทูเดอะท้อยเลทพลีส ท้อยเลท อ่ะ ท้อยเลตตตต ปวดฉี่โว่ยยยยยยยยย” เสียงภาษาอังกฤษพร้อมภาษาไทยปนๆกัน จากนั้นร่างบางก็วิ่งไปที่ระเบียงชนประตูกระจกดังปั้ง หัวแตกคาที่ด้วยฝีมือตัวเอง
“โอะ อ้ายสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ปกติมันเป็นห้องน้ำไม่ใช่หรอว๊า” แล้วเขาก็ลุกขึ้นมายกเท้าถีบกระจกแรงๆ
“ไอ้กระจกเลว ไอ้เลว ไอ้เลวววววววววววววววว เจอท่าไม้ตายหน่อยเป็นไง” จากนั้นพอยท์ก็วาดมือเป็นอุลตร้าแมนกดนาฬิกาเปล่งแสงพร้อมเสียงเอฟเฟค จากนั้นก็หงายหลังสลบคาที่

ปฏิกิริยาอันปัญญาอ่อนทำเอาเร็นกุมขมับอีกรอบ ทำไมไอ้นาซึโนะกับทัตสึโอะมันถึงชอบอะไรแบบนี้วะเนี่ย รสนิยมของบุคคลต้องห้ามมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วหรือไง คิดแล้วเครียด สุดท้ายก็โบกมือให้ลูกน้องอุ้มร่างบางไปวางบนเตียงต้องปฐมพยาบาลให้ไอ้ตัวแสบอีกสินะ

 
ปวดหัวชิบหายเลยเว่ยยยย ใครทำอะไรตูวะ ผมงัวเงียลุกจากที่นอนทำไมผ้าห่มมันสีขาว ปกตอมันสีทอง อืม .. ทำไมข้างซ้ายมันเป็นระเบียง ปกติมันเป็นตู้เสื้อผ้า แล้วทำไมข้างหน้ามันเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง ปกติมันเป็นทีวี แล้วน้ำหอมกับพวกครีมของผู้ชายมันมาจากไหน ตูไม่ได้ใช้ซะหน่อย อย่างกับห้องพักในโรงแรม

หรือมาเที่ยว ?
จำได้ว่าซื้อเครป ?
จำได้ว่าโดนลักพาตัว ?
จำได้ว่าแกล้งสลบ ?
จำได้ว่าแอบหลับ ?
นี่คือห้องขัง ?
มันไม่ใช่โรงแรม ?
แต่เตียงนิ่ม ?
หลับต่อแล้วกัน ?

เฮ้ยไม่ได้ๆต้องหนีดิ วู้ๆๆๆๆ ผมวิ่งไปที่ระเบียงทันที ข้างล่างมันเป็นสระน้ำขนาดใหญ่รูปใบไม้ แต่บอดี้การ์ดโคตรเยอะ ผมวิ่งไปที่ประตูส่องตาแมวก็เจอคนเฝ้าอยู่ บ๊ะ มันจะอะไรกันนักหนาวะ เฮ้ย ! นาฬิกาแปลงร่างผมหายไป กระเป๋าตังก็หาย เอาแล้วไง ทำไงดีวะ เออช่างแม่งต้องเผ่นก่อนละ ผมเปิดประตูระเบียงออกจนสุด เดินมาตั้งหลักกลางห้อง แล้ววิ่งๆ กระโดดระเบียง

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม !

ผมตกลงไปกลางสระน้ำซึ่งแน่นอนว่าเย็นมาก แต่ขอโทษการเอาชีวิตรอดสำคัญที่สุด ผมรีบว่ายๆขึ้นไปขอบสระฝั่งหนึ่งพวกการ์ดชุดดำแห่กันมาทางผมแล้ว ผมวิ่งติดเกีร์ยหมาผสมเกีร์ยแมว กระโดดข้ามรั้วกั้นสระกับอะไรซักอย่าง

ชิบหายแล้วไง มันเป็นทะเล ทำไมอยู่บนห้องมันไม่เห็นทะเลวะ ??? ผมวิ่งลงไปกลางทะเลโดนอัตโนมัติ

“กูจะว่ายน้ำกลับประเทศไทยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนให้กำลังใจตัวเอง ดำผุดดำว่ายลงไปทันที
“$&&$$$##$%^&&^%#@@@ !!” เริ่มมีเจ็ทสกีขับตรงมาหาผม ผมก็รีบมุดลงไปในน้ำ ดำน้ำลงไปแทนไม่รู้ซะแล้วว่าเมื่อก่อนรับจ้างงมของในน้ำเชียวนะ !

แต่แล้วความแสบก็แทรกเข้ามาที่หัวผม แผลที่หัวมาตอนไหนวะ ? ผมรู้สึกว่าเลือดกำลังไหลออกมา ปากแผลเปิดอีกแล้ว
“เฮ้ย !” มีมือของการ์ดซักคนดึงผมขึ้นมาจากน้ำ ไอ้ห่ากูดำผุดดำว่ายแทบตายลุกขึ้นมาน้ำยังแค่เอว !!! มันแบกผมขึ้นไหล่ ที่ผมไม่ดิ้นให้เสียแรงเปล่าแน่ๆ เพราะการ์ดมีเกือบยี่สิบคนจากการคาดคะเนโดยใช้หลักการเอ็มซีกำลังสองบวกลบสองกำลังเจ็ดสแควรูทสี่จุดเจ็ดบวกอีกสิบเอ็ดส่วนพัน  มันแบกผมเข้ามาที่บ้านหลังเดิมที่ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักตากอากาศซะด้วย ผมโดนเหวี่ยงลงบนโซฟารับแขกตัวใหญ่ ก่อนการ์ดจะแยกย้ายกันไปประจำที่เดิม ทิ้งตูนั่งหนาวอีกไอ้พวกเลว หัวก็แตก แง่มมมม ซักพักก็มีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่วางลงบนหัวผม จากด้านหลังเขาคนนั้นค่อยๆเช็ดหัวผม ผมนี่ก็นั่งให้เค้าเช็ด
“ไปอาบน้ำเถอะ” ผมเริ่มฟังภาษาญี่ปุ่นออกแล้วครับ พวกคำพื้นฐานใช้ในชีวิตประจำวัน ซึ่งแน่นอนว่าผมฟังเขาออก ผมก็หันหน้าไปมองคนที่เช็ดหัวผมอยู่
“อ้าวไอ้หน้าราเม็ง”
“หืม ?” ภาษาไทยมันฟังไม่ออก ก๊ากกก อ่อนชิหาย
“ไม่มีอะไร อาบน้ำๆๆๆๆๆ” ผมคว้าผ้าเช็ดตัวเดินหนีมันทันที แม่งมันแค้นผมชัวร์เลยว่ะที่ไปทำมันเลอะราเม็ง
“เฮ้” มันดึงแขนผมไว้ ห่า อย่ารั้งกูเซ่ กูรู้แล้ว่ามึงแค้นนนนนนน
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้ นั่นมันห้องครัว” เวรกรรม
“แล้วก็ไม่บอก” ผมบ่นเป็นภาษาไทยอีกครั้ง
“หืม” มันก็เสร่ออยากเสือกอีกครั้ง
“เปล่า ไม่มีไร” แล้วผมก็ปฏิเสธอีกครั้ง

หลังอาบน้ำมันก็พาผมมากินข้าวเย็นริมหาดมีจุดเทียนรอบๆ มีคนมาสีไวโอลิน มีเต้นท์สีขาวเหมือนในหนังเป๊ะๆๆๆ แต่ขอโทษเหอะ
“ทำไมพาตูมากินกลางทรายวะ ดูท่าก็น่าจะรวย เสือกพากูมาลำบากอีก วู้ ทรายกระเด็นเข้าปากทำไงเนี่ย”
“ไม่ชอบ ?”
“เปล่าๆ โอเค อร่อย ดิลิเชียส แต๊งกิ้ว อีทไปๆ” แม้มันจะทำหน้า งงๆ แต่มันก็ไม่ได้ถามไรอีก นี่ละนะความลำบากของการพูดคนละภาษา ผมกินไปได้ซักพักการ์ดคนหนึ่งก็ยื่นใบอะไรสักอย่างให้ผม

‘หลักสูตรเรียนภาษาญี่ปุ่นวันละ 3 ชั่วโมง 13.00-16.00  เน้นกระชับฉับไวพูดได้ภายในหนึ่งอาทิตย์ รับรองโดยมหาลัยโตเกียว โดยอาจารย์ บลา บลา บลา’ ผมอ่านออกเพราะมันเป็นภาษาไทย

“You will study Japanese every day . Japanese very important when you stay in Japan Because somebody in Japan can’t speak English .” ประโยคง่ายๆที่ทำให้ผมเข้าใจของไอ้ฝรั่งหน้าขาวตรงหน้า ก็ทำผมสบายใจ มันจะให้ผมเรียนภาษาญี่ปุ่น ! เออก็ดีเหมือนกันแฮะ
“First . You will speak Japanese with me . ok ?” อื้อหือ บังคับตูซะด้วยนะ เอาวะไหนๆก็จะได้เรียนแล้ว อย่างน้อยมันก็ยังไม่ฆ่าตอนนี้หรอก เพราะไอ้คอสภาษาญี่ปุ่นนี่มันตั้งอาทิตย์นึง
“โอเค แต๊งกิ๊ว อีทติ้งๆ เวรี่อร่อย เอ้ย เวรี่ดิลิเชียส” จริงๆมันก็ใจดีนะ พามากินของอร่อยๆ แม้จะลำบากกลัวทรายเข้าปากก็เหอะ เรียนก็ให้เรียน วู้  เฮ้ย ! นี่มันวันที่เท่าไหร่แล้ววะ ผมคุ้นๆว่าน่าจะวันที่สองที่ผมหายไป แล้วพวกมฤตยูมันจะตามหาผมมั้ยเนี่ย ?
-------





ไม่อยู่สองวันนะคะไประยอง ><

[YELLOWSTAR]

จอง

ไประยองไปเที่ยวหรอค่ะ??  อยากไปมั่งจัง


พี่พ้อยท์เอาอีกแล้วโดนลักพาตัวแล้วก็ไม่เครียดอะไรเลย  ชิลจริงๆ   อย่างงี้แหละน๊าา ติสค่ะ 

[ZuuZuu]

เฮ้อออออออออ
อ่านแล้วรู้สึกปวดหัวแทน โนโนะ โอโอะ แล้วก็ เร็น ซะแล้วซิ
เด็กอะไร ไม่รู้ร้อนรู้หนาวจริงๆเลยนะนั่น
อ้อ!!!
ไม่ซิ ยังดีที่คิดจะหนี แต่ก็หนีไม่พ้น 5555

[kyoya11]

เอ่อ.....หนูพอยท์ รั่วได้ใจจริงๆนะ 

[nam11734]

พอยท์รั่วจริงๆๆ

ฮาฮาฮา