-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
Title ครับ
“ คุณเคยไหม เคยกลัวกับสิ่งเลวร้ายในชีวิตที่จะเข้ามาหารึเปล่า ใช่แล้วหละทุกคนคงกลัวและสิ่งที่ผมกลัวมันกำลังจะมา แต่ผมจำเป็นต้องยอมเดินเข้าไปหามัน ”
จากนิยายในอุดมคติ กับการกลับมาของนักแต่งนิยายที่จะเขียนออกมาใหม่ในรูปแบบ
ความรุนแรง
“นี่คุณพ่อจะเอาไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปรายเท้าเข้ามาอยู่บ้านของเรายังไม่พอ นี่คุณพ่อยังจะเอามันมาเป็นเมียหรอครับ ผมไม่ยอมรับ”
“ไอ้วิน!”
“นี่แกรู้อะไรไหม ฉันเกลียดพวกที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก เอามันขังไว้ในห้อง ปิดตาย 5 วัน”
“อย่าครับอย่าผมยอมแล้วคุณวิน ฮือๆ ผมยอมแล้ว ฮือๆ ยอมทุกอย่างแล้ว”
“อย่ามาจับฉัน ไอ้คนบัดซบ ไอ้โสโครก”
“ไอ้บัดซบ พ่อฉันให้แกมาเรียนที่มหาวิทยาลัย เพื่อมาหาสามีใหม่หรือไง”
“คุณวิน”
“ทำไม รึว่าฉันพูดถูก หึ มีพ่อฉันคนเดียวยังไม่พออีกหรือไง ถึงได้มาอ่อยให้คนอื่นตกเป็นเหยื่อ เลวสิ้นดี”
ความอาฆาต
“สิ่งที่มันทำกับเน มันต้องได้ชดใช้”
“อย่านะพี่เจมส์ อย่าทำเขาเลยนะเนขอร้อง”
“นี่เนเป็นอะไรไป มันทำถึงขนาดนี้ เนยังจะปล่อยให้ตัวเองโดนทารุณ โดนทำร้ายไปถึงไหน”
“ไม่ได้นะเน อย่ากลับไปยุ่งกับเขาอีก เชื่อแม่นะ”
“ทำไมครับแม่ นั่นหนะเป็น…….”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้ ห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก แม่จะไม่ยอมให้เขามาทำร้ายลูกแม่เหมือนที่เขาทำกับแม่ไว้”
และ ความรัก
“รักคือความเสียสละ ถ้าหากไม่รู้จักเสียสละ ก็อย่ามีความรัก เข้าใจไหมลูก”
“ครับแม่”
“น้อง เน ครับถ้าอยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้วลำบาก ออกมาอยู่กับพี่ก็ได้นะ ”
“ขอบคุณครับ แต่เนไปไม่ได้หรอกพี่ลัน เพราะว่าเน…”
“เฮ้อ ครับพี่เข้าใจ น้องเนคงรัก เจ้าพ่อมาเฟีย นั่นจริงๆสินะ”
“เลือกเอานะวิน ระหว่างความรักกับความเกลียดแกจะเอาอันไหน ถ้ารักเขาก็ปล่อยวางความเกลียดซะ”
“แกพูดอะไรของแกวะนพ”
“ตามใจ”
บทสรุปของนิยายเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร ระหว่างความเกลียดกับความรัก ติดตามได้ใน เลือดมังกร
“ร่านไม่พอใช่ไหม มานี่”
“ฮือๆ คุณวิน ผมกลัวแล้ว ฮือๆอย่าทำผมเลย เดี๋ยวคุณท่านมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องนะครับ ฮือๆ”
“ก็เอาซิ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าพ่อฉันมาเห็นแกนอนตัวเปล่าอยู่บนเตียงฉัน พ่อจะเข้าข้างใครระหว่างเมียที่สำส่อนอย่างแกกับ ฉันที่เป็นลูกชายของเขาแท้ๆ คงรู้นะว่าอนาคตแกจะเป็นยังไงต่อไป”
อันนี้น้ำจิ้มๆนะครับเอาไว้รักนี้ที่มูอันจบเมื่อไหร่จะมาแต่งนิยายเรื่องนี้ต่อทันทีครับ สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดเสมอไปนะครับ รออ่านนะครับ แล้วความจริงจะปรากฏ
ปล. รักนี้ที่มูอันเดินทางมาได้ 60 เปอร์เซ็นต์แล้ว อีกไม่นานก็อวสานแล้วครับ
-
ฮัดช่า เรื่องใหม่ จุดพลุฉลอง :mc4:
-
เข้ามาอ่านอินโทรแล้ว
:z3: :z3:ดราม่าชิบเป๋งเลยอ่า
-
ชอบแนวนี้ ท่าทางจะตบจูบ :o8:
55555555555555
-
น่าอ่านแหะ..
:mc4:
-
ดราม่าดีชอบจังงงง :beat: :beat: :z13:
-
จะเป็นไงมาไงเนี่ย (ได้กลิ่น SM ตุๆ<=w=>) :oo1:
-
นิยาย รักนี้ที่มูอัน จบเมื่อไหร่ เจอกันที่นี่ ในนิยาย เลือดมังกร นะครับ
ปล. ตอนนี้ผมกำลังแต่ง นิยายรักนี้ที่มูอันอย่างเมามันส์ เพราะใกล้จะแต่งจบแล้วอิอิ ส่วนเรื่องเลือดมังกร รออีกหน่อยนะครับ
แถมให้ครับ เลือดมังกร ในที่นี้
เลือดแปลว่า ทายาท
มังกร แปลว่า เจ้าใหญ่นายโตในเรื่องนี้คือ มาเฟีย
คงจะรู้นะครับว่ามาเฟีย ส่วนมากอารมณ์จะเป็นแบบไหน สงสาร น้องเน นายเอกของผมจัง T_T :o12: :o12:
-
คือ ถ้า มาขนาดนี้ แล้วก็ลง ต่อ เถอะ
-
คำเตือน
เรื่องนี้ไม่เป็นจริงแต่อย่างใด ผู้เขียนแต่งเพื่อความบันเทิงสนุกสนานเท่านั้น
รายชื่อตัวละครในนิยาย
:L1: 1 เน เนวิน เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี อ่อนโยน ไม่สู้คน แต่ต้องทำตัวเก่งบางครั้ง เพราะต้องการกลบปมด้อยที่พ่อไม่ให้ความรักและไออุ่น
:L1: 2 วิน ชีวิน หนุ่มอายุ 20 ปี เยือกเย็น สุขุม ต่อหน้าสาธารณะ แต่พอกลับถึงบ้านกลับเป็นคนที่โมโหง่ายและก้าวร้าว มักจะทะเลาะกับพ่อเป็นประจำเพราะความไม่เข้าใจกัน
:L1: 3 บีลัน หนุ่มอายุ 20 ปี ญาติทางแม่ของชีวิน นิสัยแตกต่างจากวินโดยสิ้นเชิง เป็นคนที่เสียสละ ให้คำปรึกษาเนวินที่มหาวิทยาลัยตลอด คอยช่วยเหลือและเป็นที่ไว้วางใจของเนวินได้ดีเลยทีเดียว
:L1: 4 นพ หนุ่มวัย 20 ปี เป็นเพื่อนของชีวินที่มหาวิทยาลัย และคอยช่วยเหลือเนวินอยู่ห่างๆ แต่ต่อหน้าก็ต้องตามน้ำไปกับชีวิน
:L1: 5 เจมส์ หนุ่มวัย 21 ปี ญาติทางแม่ของเนวิน และเป็นพี่บุญธรรมของเนวินด้วย
:L1: 6 เวไนย์ หนุ่มวัย 45 ปี เป็นมาเฟียใหญ่ นิสัยใจคอก็ดี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลูกน้อง ดูน่ากลัวดูเกรงขามขึ้นมาทันที
:L1: 7 แก้วเกด หญิงวัย 40 ปี เป็นแม่แท้ๆของเนวิน
:L1: 8 และตัวละครในนิยายอื่นๆอีกมากมาย
-
มาตามคำเรียกร้องคร้าบ แต่ถึงยังไงผมก็ต้องยึดเรื่อง รักนี้ที่มูอัน ให้จบก่อนนะครับ^^
กลัวว่าอาจจะไม่ค่อยมาเวลาได้มาแต่งเลือดมังกรสักเท่าไหร่ แต่เมื่อผู้อ่านขอมาผมก็จัดไป อิอิ
เลือดมังกร
ตอนที่ 1
“ คุณเคยไหม เคยกลัวกับสิ่งเลวร้ายในชีวิตที่จะเข้ามาหารึเปล่า ใช่แล้วหละทุกคนคงกลัวและสิ่งที่ผมกลัวมันกำลังจะมา แต่ผมจำเป็นต้องยอมเดินเข้าไปหามัน ”
ใช่แล้วหละครับ นี่เป็นประโยคเดียวที่ผมตัดสินใจฝ่าฝืนคำพูดของแม่ผม ที่ได้ห้ามผมอยู่หลายครั้งนับแต่จำความได้จนตอนนี้อายุ 18 ปีแล้ว และมันดูน่าตลกกับชีวิตของผม ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่แม่ผมได้ห้ามนักห้ามหนาว่าอย่าไปยุ่ง จะทำให้คนซวยได้ขนาดนี้ เพียงแค่ผมตัดสินใจเลือกไม่ฟังแม่เอง หลายๆคนอาจจะคิดว่านี้เป็นการตัดสินใจที่งี้เง่าและโง่สิ้นดีของผม อยู่ไม่สุข ชอบรนหาที่ แต่เหตุผลนี้น่าจะเพียงพอนะสำหรับลูกคนหนึ่งอย่างผมจะไปหา พ่อ! ที่ให้กำเนิด ถึงแม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่พ่อได้ทำกับแม่ไว้ แต่ขึ้นชื่อว่าพ่อลูกกันแล้ว ในใจผมตอนนี้มันตัดไม่ขาด เลือดของเขาอีกครึ่งตัวยังอยู่ในตัวผม นี่เป็นการเริ่มต้นเดินเข้าหานรก ของผมโดยแท้
“น้องเนครับ จะไปจริงๆหรอ พี่ว่าเชื่อคำพูดของน้าเถอะนะ”
พี่เจมส์ลูกพี่ลูกน้องทางแม่ผมเอง ทีแรกเมื่อก่อนนี้แม่ผมมีผมคนเดียว แต่กลัวผมจะเหงาเลยขอพี่เจมส์ลูกของป้ารับไว้เป็นลูกบุญธรรมอีกคน
“ไม่ได้หรอกพี่เน ผมจะไปทวงเอาความยุติธรรมจากเขา”
“พี่ว่าเนไม่ได้ไปอย่างที่พูด เน....เนหันมาคุยกับพี่ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะเน” พี่เจมส์จับตัวผมเขย่าแรงมากๆ
“โอ้ยพี่เจมส์ผมเจ็บ”
“ขอโทษนะ พี่เพียงแค่เป็นห่วงเนมากไปหน่อยเท่านั้น แต่เนทำไปเพราะอยากได้ไออุ่นพี่รู้”
ทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำกับผมและแม่ไว้แค่ไหน แต่ลูกอย่างผมก็อยากได้ไออุ่นนี้เหมือนกัน
“ใช่ ฮือๆ ก็เพราะแบบนี้ไงพี่เจมส์ เนต้องไป ตอนนี้เขาอยู่กับครอบครัวใหม่กับลูกที่เกิดจากแฟนใหม่ของเขา แล้วลูกคนนี้หละพี่เจมส์ฮือๆ เขาเอาเนไปไว้ที่ไหนในใจเค้า”
“โถ่ เน อย่าร้องนะเนยังมีพี่ มีแม่ มีป้าอยู่ทั้งคน เราอยู่กันแบบนี้มา 18 ปีแล้ว โดยไม่มีเขา เนและพวกเรายังอยู่ได้เลย อย่าร้องนะเนอย่าร้อง”
ผมที่ถูกร่างพี่ชายกอดอยู่ น้ำตาผมตอนนี้มันเป็นน้ำตาไอ้ขี้แพ้ แต่สักวันผมจะกลับไปทวงความยุติธรรมกลับมาให้แม่ให้ได้
“น้องเน อย่าไปเลยนะ พี่ขอร้องเนก็รู้หนิ ถึงเขาเป็นพ่อเนก็จริง แต่ที่นั่นมัน ถ้ำเสือนะเน ”
“…….” ผมยืนฟังพี่เจมส์พูดอยู่ตรงหน้า แต่คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนการตัดสินใจแม้แต่น้อย
“เน เนไม่ตอบพี่ หมายความว่าไงเน เนพี่ขอร้อง พี่…..”
“เน ขอโทษพี่เจมส์ เนเป็นน้องที่ไม่ดี ไม่เคยฟังคำพูดพี่ หรือแม้กระทั้งแม่ ปล่อยเนไปเถอะนะครับ”
“เน ไม่นะเน ไม่นะ แล้วถ้าแม่ออกมาจากโรงพยาบาลถ้ารู้เรื่องนี้เข้า จะทำยังไง”
“พี่เจมส์….”
“เน พี่รู้ว่าเนกำลังคิดอะไร จะให้พี่โกหกแม่เนมันไม่ดีรู้ไหม”
“เน หมดปัญญาแล้วพี่เจมส์ ถ้าอย่างนั้นก็บอกความจริงแม่ไป”
“เน นี่เนจะเอาจริงใช่ไหม ถ้าเนจะไปพี่ก็จะไม่ห้ามแล้ว แต่ถ้าไปแล้วเนกลับมาไม่ครบสภาพเดิม พี่จะไปเอาเรื่องให้ถึงที่สุด”
ในตอนนี้ผมดีใจอยู่ลึกๆที่พี่เจมส์ยอมปล่อยให้ผมทำตามสิ่งที่ตั้งใจไว้ ผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเท่าที่จำเป็น แต่งตัวมอซอหน่อยๆ
พอที่ผู้เป็นพ่อมาเห็นผมเข้าจะได้ให้ผมไปเป็นคนรับใช้
ในตอนนี้ผมเดินทางมายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านที่สูงตระหง่าน ผู้คนที่นี่ใส่สูทรดำเดินผลัดเวนกันตลอด
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆประตูอีกนิดหน่อยแล้วส่องมองเข้าไปดูบริเวณในบ้าน แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งกับแรงฝ่ามือที่ตบเข้ามาด้านหลังไหล่ขวา
“ตุ๊บ”
“โอ้ย”ผมหันกลับไปดูโดยอัตโนมัติ เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนอยู่ก่อนแล้วพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน
“ไอ้หนู กลับบ้านไปซะที่นี่ไม่เหมาะสำหรับคนภายนอกจะมาเดินแถวนี้” ชายชรากล่าวอย่างสุภาพก่อนจะหันกลับเดินเข้าไปที่ประตู
เล็ก
ผมเห็นว่าโอกาสกำลังจะหลุดลอยไป ผมรีบวิ่งไปดักหน้าชายชราคนนั้น ใช่จริงอยู่ที่ชายชราคนนั้นพูดว่าไม่เหมาะที่จะมาเดินแถว
นี้ ถ้าผมเป็นคนธรรมดาๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ คนที่เป็นใหญ่ในบ้านนี้ผมจะไม่เหยียบที่นี่เป็นอันขาด
“เดี๋ยวครับคุณลุง”
“เห้ย บอกให้กลับบ้านไปไง” เสียงชายในเครื่องแบบพูดขึ้น พร้อมกับจะหยิบปืนออกมาจากด้านหลัง
ผมตกใจมากหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่ผมจะไม่ได้เจอหน้าเขาก่อนตายหรอเนี่ย ความพยายามของผมสูญเปล่าเสียแล้ว แม่ครับ
ผมน่าจะเชื่อแม่นะครับ ผมมันโง่เองครับแม่
“เดี๋ยวช้าก่อน ซุน ” ชายชราพูดห้ามชายร่างใหญ่คนนั้นก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะไม่ได้เตือนเธออีกครั้ง กลับไปได้แล้ว อย่าเอาชีวิตบริสุทธิ์เข้ามายุ่งเกี่ยวที่นี่เลย”
ผมงงคำพูดของชายชราคนนี้มาก ฟังๆดูแล้วเหมือนจะขู่เตือนผม แต่ประโยคหลังๆเหมือนจะบอกว่าไม่อยากให้ผมเข้ามาคลุกคลีที่
นี่ แต่ผมไม่ลดความตั้งใจหรอก มาถึงขนาดนี้แล้ว ตายเป็นตาย
ผมนั่งคุกเข่าพนมมือขึ้น อ้ออนวอนชายชราที่อยู่ตรงหน้าอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
“ผมขอร้องหละนะครับลุง รับผมไว้เป็นคนรับใช้ที่นี่ได้รึเปล่าครับ”
“ไม่มีประโยชน์หรอกไอ้หนู ความเมตตาสงสาร มันทำให้พวกเราใจอ่อนไม่ได้หรอก”
“ผมขอร้องนะครับ ให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่ขออย่างเดียวขอให้ผมได้เข้าไปทำงานในนั้นได้ไหมครับ”
“อะไรถึงทำให้เธออยากจะเข้าไปทำงานที่บ้านนั้นด้วยหละ ที่อื่นมีงานอีกเยอะแยะ”
“เอ่อ คือ เอ่อ” จะทำยังไงดี จะตอบยังไม่ดี
“กลับไปได้แล้ว ซุน ส่งแขก”
“เดี๋ยวครับลุงได้โปรดเถอะครับ ผมอยากทำงานที่นี่จริงๆ”
ชายชราเดินเข้าไปในประตู ไม่ฟังคำที่ผมพูดแม้แต่น้อย
“ไปซะ ถ้าไม่อยากกินกระสุนนี่ในตอนนี้ หน้าตาน่ารักแบบนี้ตายไปก็น่าเสียดาย”
“พี่ครับพี่ ได้โปรดพาผมเข้าไปทำงานกับพวกพี่เถอะนะครับ”ผมจะนั่นคุกเข่าอยู่ที่เดิม ศักดิ์ศรีความเป็นคนของผมในตอนนี้ผมไม่มี
แล้ว หลายๆคนคงเห็นผมเป็นคนโง่งี่เง่า ไม่ต่างจากควายตัวหนึ่ง แต่ผมยอมทุกอย่างขอแต่ได้เข้าไปทำงานในบ้านหลังนี้
“ได้ แต่ถ้าน้องอยากจะเข้าเนี่ย มาเป็นเมียพี่ก่อนซิแล้วจะพาเข้าออกเข้าออกทุกวัน”
คำพูดของนายซุนคนนี้ หยาบคายสิ้นดีผมหมดความอดทนและตอนนี้โมโหมาก ผมรีบลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินกลับ
“เดี๋ยว ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะน้องหน้าหวาน”
“หยาบคาย ”
“นี่มึงว่าไงนะ จับมันไว้ ปากดีอย่างนี้มันต้องสั่งสอน”
เพื่อนของซุนคนนั้นเดินเข้ามาล็อคผมไว้อย่างง่ายดาย ตอนนี้ผมเหมือนสุนัขจนตรอก ไม่มีอะไรที่พอจะชนะชายฉกรรจ์สองคนนี้ได้
เลย ผมพยายามดิ้นแล้ว แต่ไม่เป็นผล นายซุนเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะยกมือที่ถือปืนก่อนจะตบหน้าผม ตอนนี้ผมคิดว่าถ้าปืนที่มือนั่น
กระแทกหน้าผม ผมคงจะไม่เหลือหน้าตาแบบนี้เป็นแน่ ผมกลัวมากและความกลัวแต่ละครั้งมันทำให้ผมต้องร้องไห้ออกมา
“อย่า ฮือๆ ผมยอมแล้ว ฮือๆ อย่าทำผมเลย”
“จะทำอะไรหนะนายซุน”
และแล้วเสียงสวรรค์ที่มาช่วยผมก็ดังขึ้น นายซุนหยุดชะงักแล้วรีบเก็บปืนพร้อมเอามือประสานกันไว้ข้างหน้า ผมหันไปหาต้นเสียงก็
พบคนที่ผมตั้งใจจะมาหาเขาแต่เขาเดินเข้ามาพร้อมลูกน้องอีก 10 คนได้และก็ ลุงคนนั้น อย่างนี้เองลุงไปเรียกพ่อ ไม่สิ ไปเรียกเขา
ออกมาสินะ นี่เขาช่วยผมจริงๆหรอ
“เปล่าครับนาย ผมกับเซ้งแค่หยอกเขาเท่านั้นเองครับไม่คิดจะทำอะไร”
“ผลั่ว”ไม่ใช่เสียงอะไรหรอก มันเป็นเสียงที่เจ้าอำนาจอย่างเขา เข้ามาสั่งสอนลุกน้องที่ดูเหมือนสัตว์ตัวหนึ่งเท่านั้น ผมเห็นการกระทำ
ของเขาแล้วผมรับไม่ได้
“แค่หยอกเล่นหรอ ทำคนอ่อนแอไม่มีทางสู้ นี่ถ้าฉันไม่เห็นแกเป็นลูกน้องของลูกชายฉัน ฉันฆ่าแกแล้ว แกกำลังจะทำชื่อเสียงมาเฟียพังหมด”
อะไรกันที่เขาพูดคือความเมตตาแล้วอย่านั้นหรอ นี่ถ้าผมไม่เป็นคนอ่อนแอผมต้องถูกฆ่าไปแล้วใช่ไหม
“ขอโทษครับนาย คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้วครับ ขอนายให้อภัยด้วย”
“จะไปไหนก็ไปเลยไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
“ครับนาย ไอ้เซ้งเร็วดิ ไป”
หลังจากที่เขามองลุกน้องสองคนวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่ก็ต้องหันหน้ากลับมามองผมที่ตอนนี้ยืนมองสถานณ์อย่างสั่นกลัว จะไม่ให้กลัว
ได้ยังไง ถึงเขาจะเป็นพ่อ แต่นั่นหนะคือเจ้าพ่อมาเฟีย อำนาจยิ่งใหญ่ เห็นใครๆแล้วเป็นเพียงแค่ลุกไก่ที่อยู่ในกำมือเท่านั้น กำลัง
มองผมด้วยสีหน้าสงสัย พร้อมลูกน้อง ผมจะทำยังไงต่อไปดี แม่ครับผมขอโทษ ผมน่าจะเชื่อแม่
ปล. บอดี้กาด หล่อทุกคนนะ เท่ห์เป็นบ้า ใครจะเอามั่งอิอิ
-
ตอนที่ 2
ผมที่กำลังยืนสั่นด้วยความกลัวอยู่นั้น คนที่เป็นพ่อจ้องมองผมตาไม่กระพริบ แววตาที่สื่อออกมาแบบนั้นผมไม่ชอบเลยจริงๆ อยากจะรู้จังว่าถ้าผมบอกเขาว่าเป็นลูก เขาจะทำหน้ายังไง จะเสียใจและรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างหรือเปล่าครับพ่อ น้ำตาผมไหลไม่หยุดในตอนนี้ มือสองข้างอุ้มกอดกระเป๋าไว้แนบตัว
“นี่ใช่ไหม พ่อบ้านวู ที่บอกว่าอยากจะมาเป็นคนรับใช้ที่นี่” เขาเอียงหน้าไปถามลุงคนนั้นอย่างเยือกเย็น
“ใช่ครับ ไล่ให้ไปยังไงก็ไม่ยอมไป บอกอยากจะทำงานที่นี่”
“ผมจะรับเขาทำงานที่นี่”
“ว่าไงนะครับนายท่าน”
“ผมเอ็นดูเด็กคนนี้พาเขาไปยังที่พักคนใช้ ไม่ต้องกลัวนะ อยู่ที่นี่ปลอดภัยแน่นอน”
เขาหันมาพูดกับผม แต่พูดไปอีกอย่างสีหน้าก็ไปอีกอย่าง ดูแล้วผมว่าเขา ยังสงสัยผมอยู่แน่ๆว่าผมมาที่นี่ทำไม แต่เขาก็ไม่ได้
เอะใจอะไร ทั้งๆที่ใครก็บอกว่าผมหน้าตาคล้ายแม่ สงสัยเขาคงลืมหมดทุกอย่างที่มีให้กับแม่เสียแล้วหละมั้ง
“เอ้า ทำไมไม่รีบขอบคุณนายใหญ่หละ” ลุงพ่อบ้านพูดพลางติหนิ
“เอ่อ ขอบคุณครับ ”ผมไหว้เขา แต่เขากลับไม่รับไหว้แถมยังยกมือปัดๆไปเหมือนประมาณว่า เอาเถอะๆ
ผมเดินตามหลังลุงพ่อบ้านที่ชื่อ วู เข้ามาในบ้านที่ผมอาจจะต้องพูดว่า คฤหาสน์ พอเขาพาผมเดินมาถึงห้องโถงใหญ่กลางบ้านแล้ว
ก็หยุดเดิน ผมนี่แทบจะชนลุงเข้าแล้ว
“เอ่อ ขอโทษครับที่เดินไม่ระวัง”
“การอยู่ที่นี่ย่อมมีกฎ มีมารยาท การเดินก็เหมือนๆกัน การเป็นคนรับใช้ที่นี่เวลาเดินหน้าต้องตั้งตรงมองทาง ข้างหน้าเสมอ”
ลุงพ่อบ้าน วู กำลังจะสั่งสอนให้ผมรู้จักวิธีการเดิน และตำหนิโดยอ้อม ว่าผมเดินไม่มองทาง แต่ลุงวูไม่ได้หันกลับมามอง จะไม่ให้
ผมมองได้ยังไงบ้านออกจะใหญ่โตขนาดนี้ การตกแต่งด้านนอกบ้านจะออกเป็นแนวยุโรปแต่พอผมเดินเข้ามาข้างใน กลับตกแต่งดูสวยหรูในสไตล์ของพวกยากูซ่า
ผมเงยหน้าขึ้นมามองรูปภาพขนาดใหญ่มาก เป็นรูปถ่ายครอบครัวใหม่ของเขา แต่ผมสะดุดตาลูกชายคนนั้นของเขา เมื่อก่อนเคย
ได้ยินแต่พี่เจมส์เล่าให้ฟัง แต่มาวันนี้ผมได้เห็นด้วยตาของผมแล้ว ชายร่างสูงหน้าตาคมเข้มแววตาน่ากลัวเยือกเย็น ยากที่ผมจะเดาออกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ทั้งๆที่อยู่ในกรอบรูปนั้น คิดได้แค่นั้นสติผมก็กลับคืนมา เพราะเสียงของพ่อบ้านวูทักท้วง
“เหม่ออะไร เมื่อกี้ได้ฟังบ้างรึเปล่า”
“อ้อ เอ่อๆ ครับ ได้ฟังครับ คราวหลังจะเดินดูทางให้ดีๆกว่านี้ครับ”
ผมตอบอย่างสุภาพ ที่นี่ดูน่ากลัวแปลกๆ ไม่ว่าจะห้องไหน จะเล็กจะใหญ่ จะชั้นบนหรือว่าชั้นล่าง ผมมองๆดูแล้วมีแต่พวกสมุนทั้ง
นั้น ทุกคนเดินไปเดินมาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกันบ้างรึไง
“เอาหละ พ่อหนุ่มฉันจะแนะนำให้รู้จัก นั่นคือนายใหญ่ที่เพิ่งออกไปพบเธอเมื่อครู่”
ลุงพ่อบ้านชี้ให้ผมดูรูปขนาดใหญ่ที่ผมเพิ่งจะมองเมื่อกี้นี้
“ส่วนนั่นคือคุณหญิง ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนายท่าน แต่น่าเสียดายเธอเสียไปเมื่อ 10 ปีก่อน”
ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายหรอ ดูเหมือนลุงวูจะเน้นคำนี้มากไปนะ หึ คงรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ ใช่สิ ลูกเมียเก็บอย่างผมเขาถึงไม่มาห่วงหรือใยดีเลยแม้แต่น้อย
“ส่วนคนที่ยืนอยู่นั้น คือคุณชายชีวิน ลูกชายคนเดียวของนายท่าน”
ไม่ว่าผมจะมองรูปนั้นกี่ที ผมก็กลัวแววตาของคนที่เป็นพี่ชายต่างมารดาไปไม่ได้ แววตาที่ดูน่ากลัว ดูเยือกเย็น สมกับเป็นลูกของเจ้าพ่อมาเฟีย ผู้ยิ่งใหญ่
“เอาหละ ไปที่ห้องด้านล่าง ผมจะให้ซุนพาเธอไป”
แค่ผมได้ยินว่าลุงวู จะให้ซุน ลูกน้องคนเมื่อกี้พาไปห้องพัก หัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้น ความกลัวเมื่อครู่มันคงยังติดตาผมอยู่ แววตาที่นายซุนนั่นมองมาที่ผม เหมือนจะรอแก้แค้น ดูหน้ากลัวมาก คงโกรธที่โดนพ่อดุไปต่อหน้าผม ผมจำต้องหลบสายตาไม่ให้มองไปที่เขา
“ซุน ฝากด้วยนะ” ลุงวูพ่อบ้านสั่งวู แต่ดูมีลับลมคมในยังไงบอกไม่ถุก ก่อนที่ซุนจะยิ้มแล้วตอบออกมาอย่างหนักแน่น เยือกเย็น
“ได้ครับ พ่อบ้าน”
ซุนเดินนำหน้าผมไปเรื่อยๆพาผมเดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ดูจนผมจนทางมาเมื่อกี้ไม่ได้ ผมทนไม่ไหวเลยต้องถามเขา
“เอ่อ พี่ซุนครับ เมื่อไหร่จะถึงห้องพักผมครับ”
นายซุนหยุดเดินแล้วหันกลับมายิ้มที่มุมปาก
“ถึงแล้ว”
ผมมองไปรอบๆไม่เห็นว่าตรงนี้จะมีห้องหรืออะไรที่จะพอพักได้เลย
“แล้วห้องพักหละครับ”
“หึ ไอ้อ่อนเอ้ย คิดว่าเข้ามาถึงรังมาเฟียขนาดนี้ มึงไม่คิดบ้างหรอว่ามันจะง่ายไปหน่อย นายให้ฉันมาเปิดปากนาย”
ซุนยกปืนขึ้นมาเล็งที่ผม ตอนนี้ผมกลัวไปหมด ไหนเขาบอกกับผมเองไงว่าอยู่ที่นี่จะปลอดภัย แล้วทำไมถึงให้นายซุนนี่มาฆ่าผมซะ
หละ
“บอกมา ใครจ้างให้มึงมาที่นี่”
“ไม่มีใครจ้างครับ ผมต้องต้องการเข้าอยู่ที่นี่เพื่อทำงานครับ”
นายซุนชักปืนดัง แกร็ก ตอนนี้ผมน้ำตาคลอ มันอัดอั้นตันใจ คนที่เป็นพ่อเขาแท้ๆกำลังจะสั่งให้คนของเขาฆ่าผม ใช่สิผมยังไม่ได้
บอกเขาว่าผมเป็นลูก แต่ถึงบอกไปเขาจะยอมรับรึเปล่า น้ำตาผมคลอเบ้าผมไม่รู้จะทำยังไงดี ในตอนนี้ผมได้แต่ยกมือไหว้ขอร้องนาย
ซุนคนนี้เท่านั้น
“ฮือๆ พี่ซุน อย่ายิงผมเลยนะ ฮือๆผมไหว้หละ ผมไม่ได้ถูกใครจ้างอะไรทั้งนั้น ฮือๆ อย่ายิงผมเลยนะพี่”
“จะตายอยู่แล้วยังไม่เปิดปากบอกมาอีก อย่าอยู่เลยมึง”
“ปัง!”
เสียงปืนดังลั่น ผมตกใจมาก ผมเริ่มหายใจขัดขึ้นมาเมื่อเวลาตกใจ สายตาพร่ามัวมองไปยังคนที่ยิงปืนเมื่อครู่เห็นลางๆว่ามีอีกคนเข้า
มาจับปืนนายซุนยิงขึ้นฟ้า
“ไอ้เลียง ลื้อมายุ่งอะไรวะ”
“พอเถอะซุน ลื้อก็เห็นเด็กกลัวหมดแล้ว ตัวเล็กนิดเดียว จะฆ่ากันเลยรึไง”
“แต่นี่มันเป็นคำสั่งนายใหญ่”
ผมได้ยินคำสนทนาได้แค่นั้นภาพที่ผมเห็นข้างหน้าก็กำลังเลือนราง ในที่สุดผมก็ไม่รู้สึกตัว ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนหลังจากที่ผมไม่
ได้สติ พอฟื้นขึ้นมาก็พบว่าผมนอนอยู่เตียงในห้องกว้างห้องหนึ่ง ผมพยายามลืมตาให้กว้างๆ ก่อนจะเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆผม กำลัง
มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“ตื่นแล้วหรอ ” คนที่สั่งฆ่าผมเมื่อตอนก่อนที่ผมจะหมดสติพูดขึ้นพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี ผมในตอนนี้กลับมองเขาว่าเป็นปีศาจอวตารที่
น่ากลัว ผมพยายามขยับตัวหนีเขา
“ไม่ต้องกลัวนะ หนูปลอดภัยแล้ว”
“อย่าผมกลัวแล้ว อย่าเข้ามาฮือๆ ไม่ ผมกลัวแล้ว ได้โปรดปล่อยผมออกจากบ้านเถอะ” ผมขยับหนีเขาไปจนสุดมุมเตียง ตอนนี้ผมสั่น
ไปหมด เหมือนมันเป็นฝันร้าย ผมรอดตายมาอย่างหวุดหวิดเพราะคนที่ชื่อเลียง
“เฮ้อ ฉันขอโทษนะ ไม่คิดว่าความสงสัยของฉันจะทำให้หนูต้องได้รับอันตรายขนาดนี้ ขอโทษจริงๆอันที่จริงแล้ว ฉันก็น่าจะ
มองออกว่าหนูบริสุทธิ์ใจตั้งแต่ทีแรก”
ผมฟังเขาเข้ามาพูดใกล้ๆผม แต่ผมยังร้องไห้ สะอึกสะอื้น ทั้งหวาดระแวงลูกน้องเขาที่ยืนอยู่ท้ายเตียง 5 6 คน มองๆดูแล้วผมไม่
ปลอดภัยเอาซะเลย
“อ้อ จริงสิ เลียงลื้อพาพวกนี้ออกไปข้างนอกก่อนนะ”
“แต่ว่านายครับ”
“เอาเถอะหน่า เด็กตัวแค่นี้ฉันเอาอยู่”
“ได้ครับ มีอะไรร้องตะโกนบอกได้เลยนะครับ ผมจะรีบเข้ามา”
ผมมองหน้าชายฉกรรจ์ที่ชื่อเลียง กำลังเดินออกไปจากห้อง เขาคนนี้เองที่เข้ามาขัดขวางทิศทางของกระสุนปืนของนายซุนไว้
ก่อนที่ผมจะถูกปืนนั่นเล็งยิงมาที่ผม
“เอาหละเหลือเราสองคนแล้ว ยังกลัวอยู่รึเปล่า”
“ฮือๆ อย่าเข้ามาใกล้ผมนะ ได้โปรดอย่าเข้ามา”
“ดูท่า หนูคงจะกลัวมากสินะ เอาหละพักผ่อนคลายเครียดที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวฉันต้องออกไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อย”
ผมมองคนที่เป็นพ่อผม กำลังเดินออกจากห้องนี้ไป
“ฮือๆ แม่ครับ แม่คงจะทรมานกว่าผมเป็นสิบเท่า ผมน่าจะเชื่อแม่ เชื่อพี่เจมส์ ฮือๆพี่เจมส์ ช่วยเนด้วย เน อยากกลับบ้าน ฮือๆ ”
ผมนอนร้องไห้อยู่ในห้องได้สักครู่ ก็ได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายมาจากด้านนอกประตูห้องและมันก็ดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเป้าหมายคือ
ห้องที่ผมกำลังนอน
“อะไรของลื้ออาเลียง! มายืนขวางฉันอยู่ได้! รำคาญ!” เสียงดังทุ้ม เหมือนชายวัย 20 ปีพูดตะโกนขึ้น
“เอ่อ นายท่านไม่ได้อยู่ห้องหรอกครับ”
“ใครว่าฉันมาหาพ่อ ซุน เซ้ง เอามันออกไปจากหน้าฉัน เร็วดิ ”
ผมนอนฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะมองหาที่หลบซ่อน และผมก็เจอที่ซ่อน แต่ประตูนั่นถูกเปิดออกอย่างแรงจนผมต้องหันไปมองที่ประตู
ภาพที่ผมเห็นผมแทบช็อคชายร่างสูง หน้าตาคมเข้ม ในชุดนักศึกษาที่ไม่ใส่เนคไทป์ เสื้อออกนอกกางเกง ยืนมองผมอยู่ ยิ้มที่มุมปาก
ให้ผมอย่างน่ากลัว คนคนนั้นที่อยู่ในรูปตอนนี้กำลังยืนมองผมอยู่ด้านนอกจริงๆด้วย ซุนนายคงจะไปบอกเจ้านายมาสินะ
“พี่ชีวิน” ผมอุทานเบาๆ น้ำเสียงสั่นเครือ ผมมองออกไปข้างนอกเห็นคนของพ่อตอนนี้ถูกคนของพี่ชีวินคุมตัวไว้ไม่ให้เข้ามาขัดขวางพี่
เค้าได้ แล้วทีนี่ผมจะรับมือยังไงดี
:sad4: :sad4: :sad4:
อ่านตอนนี้เสร็จแล้ว อย่าลืมช่วย น้องเน นะครับ พี่ชีวิน กลับมาบ้านแล้วเพราะ ไอ้ซุน สมุนมือขวาของเขาไปฟ้องพี่ชีวิน งานนี้ถ้าพ่อของน้องเน กลับจากธุระไม่ทันก็มีหวัง.... ( จินตนาการเอาเนาะอยากให้เนเจ็บน้อยๆหรือเจ็บมากๆ นึกเอานะครับ )อย่าคิดเชียวนะว่าไหนๆก็จะเนื้อคู่กันแล้ว พี่ชีวินโหดกว่าที่ผู้อ่านคิดไว้ซะอีกนะ ประมาณว่าปีศาจในคราบเทพบุตรสุดหล่อเลยหละ^^
-
ตอนต่อไป จะตัดไปที่ แม่ของน้องเน กับพี่เจมส์ที่บ้านนะครับ
-
สงสารน้องเนนะ แต่ไหนๆก็ก้าวเข้าสู่ทางนี้แล้ว ได้แต่บอกว่าสู้ๆนะคะ
-
ย้ากกกกก ค้ำคอหรอออ :oo1: :oo1:
-
ตอนที่ 3
( พี่เจมส์ )
บ้านไม้สองชั้นหลังเล็กๆ รูปทรงไทยธรรมดา ปลูกอยู่ใกล้ๆแม่น้ำไหลผ่านหลังบ้าน ตอนนี้แก้วเกด แม่ของเนวินกำลังกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว โดยนั่งเรือโดยสารมาตามแม่น้ำสายนี้ ตอนนี้กำลังเอาเรือเทียบท่าเพื่อขึ้นบ้าน เจมส์ยืนรอแก้วเกดขึ้นจากฝั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
“ สวัสดีจ่ะแม่ ” ผมทักแม่แล้วรีบลงไปช่วยฮิ้วของ
“อืมๆ ดีๆมายกของช่วยไอ้ต๋องมันหน่อย โรงพยาบาลคนก็เยอะซะเหลือเกิน แม่รอตั้งนานกว่าจะถึงคิวแม่”
“โห บ่นจังนะจ้ะแม่ แก่แล้วหรือไง”
“เออๆ เดี๋ยวก็แก่หรอก ใครมันจะสาวขึ้น ลูกคนนี้ก็”
“ไอ้ต๋องยกเอาของไว้ที่ห้องครัวแล้วตามมาหาฉันที่ท่าเรือหน่อยนะ”ผมเดินเข้าไปซุบซิบต๋องเพื่อนข้างบ้าน
“ได้ๆลูกพี่ เดี๋ยวเฮียต๋องคนนี้เสร็จแล้วจะตามไปนะ”
“สองคนนี้ซุบซิบอะไรกัน แล้วนี่น้องไปไหนหละลูก”
ผมสะดุ้งทันทีที่แม่ถามถึงน้องเน จะให้บอกแม่ไปยังไงดีหละคราวนี้ถ้าเราจะตอบไปว่า น้องเน เค้าไปหาพี่แท้ๆที่กรุงเทพ แม่คงต้องช็อคแน่ๆ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก แม่อุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามไปที่นั่น หรือห้ามเข้าไปฟัง เข้าไปได้ยิน หรือรู้ข่าวคราวอะไรทั้งนั้น ผมจะบอกแม่ยังไงดี
“ว่าไง เจมส์ น้องไปไหน แล้วนี่เป็นอะไรหน้าซีดเชียว เป็นไข้หรือเปล่าไหนแม่ดูสิ”
“เอ่อ ไม่ได้เป็นไรจ่ะแม่ เจมส์แค่เพลียๆ”
“เออๆ ถ้าเหนื่อยก็ไปพักก็ได้นะ เดี๋ยวแม่เข้าบ้านก่อนนะ เน….เน ลูก ออกมารับของกับแม่หน่อยสิ นี่ไงแม่ซื้อของมาให้เยอะแยะ
เลยนะลูก เน ไดยินแม่ไหมลูก”แม่ตะโกนพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้าน
“เอ่อ แม่จ้ะแม่ คือว่า….”
“หืม ว่าไงมีอะไรเจมส์”
“คือ….เอ่อ คือ ยังไงดีวะ อ้อ…คืออย่างนี้จ่ะแม่ น้องเน ไม่อยู่บ้าน เอ่อ คือ… ไปเล่นที่บ้านเพื่อนหนะครับ”
“ไปเล่นบ้านเพื่อน ปกติไม่เห็นไปนี่หนาเจมส์ แล้วนี่ไปกี่โมงแล้ว”
“เอ่อ ไปได้สักพักแล้วจ่ะ”
“อ้อๆ นี่ใกล้เย็นแล้วอย่าลืมไปตามน้องกลับนะ”
เอาไงดีหละคราวนี้ แม่ใช้ให้ไปตามเนกลับบ้าน เอาไงดีวะไอ้เจมส์ผมพูดกับตัวเองก่อนที่แม่จะพูดขึ้นมา
“อ้าว นี่ได้ยินที่แม่พูดไหม อย่าลืมไปตามน้องกลับบ้านนะ”
“จ่ะๆ แม่ เจมส์จะตามให้นะจ้ะ”
“อืมดีๆ เดี๋ยวแม่เข้าไปทำกับข้าวก่อน”
“ตามสบายจ่ะแม่ เดี๋ยวเจมส์ขอนั่งตรงนี้สักหน่อยนะจ้ะ ไอ้ต๋องแกรีบกลับไหมวะ”
“ไม่หว่ะ ทำไมหรอ”
“ไปช่วยแม่ฉันทำกับข้าวหน่อยดิ เดี๋ยวอีกหน่อยจะตามไป”
“เออๆได้ๆ ”
นี่เนจะเป็นยังไงบ้างนะ….. โทรศัพท์ไง ไอ้เจมส์เอ้ย แค่นี้ทำไมคิดไม่ออก ไอ้บื้อ
ทางด้านเนวิน
ที่บ้านของมาเฟียใหญ่ ตอนนี้ผมกำลังแย่ ก่อนที่ผมจะได้สติหลังจากอึ้งกับพี่ชีวินอยู่สักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ทั้งผมและพี่ชีวินหันไปที่ต้นเสียง โทรศัพท์ถูกวางไว้ที่โต๊ะใหญ่ข้างฝาผนังห้อง ผมรีบลุกออกจากเตียงวิ่งไปรับโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ทันพี่ชีวินที่เขาวิ่งไปถึงก่อนเพราะอยู่ใกล้กว่าและสั่งให้ลูกน้องสองคนเข้ามาขวางผมไว้
“เฮ้ย จับมันไว้ให้ดีอย่าให้หลุด ”
“ได้โปรด…ขอโทรศัพท์ผมคืนเถอะนะครับ” ผมอ้อนวอนขอเขา แต่ก็น่าจะรู้กันดีว่าทำไปก็สูญเปล่า
“หึ ผู้ชายโทรมาซะด้วย เอ้?….อยากรู้แล้วหละสิว่าเป็นใคร ฉันขอรับสายแทนนะ แหมอะไรกันเนี่ย โอ๋ๆ อย่าทำหน้าเหมือนกับอยากจะ
ให้ฉันรีบรับสายเร็วๆอย่างนั้นหละสินะ”
“ได้โปรดผมขอหละ เอามันมาให้ผมเถอะนะครับ ผมไหว้หละ”
พี่ชีวินไม่ฟังเสียงของผมที่ขอร้องเขาแทบเป็นแทบตาย เขาถือวิสาสะกดรับสายทันทีพร้อมกดลำโพงด้วย
“เน เป็นไงบ้าง ทำไมรับสายช้าจัง” นั่นเสียงของพี่เจมส์หนิ อยู่ๆพี่ชีวินก็เดินเอาโทรศัพท์ยื่นมาที่หน้าผม
แต่ลูกน้องเขาก็ยังจับผมไว้อยู่
“ตอบเขาสิ”น้ำเสียงที่เยือกเย็นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากมันน่ากลัวมาก ทำอย่างกับผมถูกจับมาเรียกค่าไถ่ซะอย่างนั้น
“เอ่อ ปะ..เปล่าครับพี่เจมส์ มีอะไรหรอ ” ผมตะโกนเข้าไปที่โทรศัพท์มือถือ
“ก็แม่หนะสิ กลับมาถึงบ้านก็ถามหาแต่เนเลยนะ แล้วนี่จะกลับมาได้หรือยัง”
“พี่เจมส์ผมอยากกลับ……”
ผมพูดได้แค่นี้ เขาก็กดตัดสายไป
“คุณ ตัดสายไปทำไมผมพูดยังไม่จบนะ”
“ทำไมฉันต้องทำตามแกบอกด้วยวะฮ่าๆๆ นี่หนะหรอเด็กของคุณพ่อ ” พี่เขาเอามือบีบคางผมแรงมากจนผมเจ็บน้ำตาเล็ด
“ใช่ครับนาย” นายซุนตอบคำถามเขา นี่เค้าแต่งเรื่องขึ้นมาได้ยังไง คิดได้ยังไง ผมไม่ได้เป็นเด็กของเอ่อ ของพ่อ และไม่คิดจะเป็น
ด้วย ผมเป็นลูกของเขานะ นายซุนนายนี่มัน…..
“ไม่ใช่นะครับ ผมมาเป็นคนรับใช้เท่านั้นเองนะครับ”
“หึ หุบปาก เอาตัวเข้ามาแลกถึงที่แล้วยังจะแก้ตัวอีก คนใช้ที่ไหนเค้ามานอนเล่นอยู่ห้องนอนเจ้านายกัน”
“เอ่อ คือ……”
“ไม่ใช่นะครับนาย เด็กคนนี้เป็นลมไป นายใหญ่เลยให้ผม……..”นายเลียงพูดขึ้นทั้งๆที่ถูกลูกน้องพี่ชีวินคุมตัวอยู่
“หุบปากไปเลยนะไอ้เลียง ลื้ออย่ามาแก้ตัวออกนอกหน้าแทนไอ้เด็กขายบริการนี่”
“คุณครับ จริงๆนะครับผมเป็นแค่คนใช้ครับ มาวันนี้วันแรกได้โปรดเชื่อผมนะครับ”
“ฉันไม่เชื่อ เฮ้ยจับตัวมันยืนขึ้นหน่อยดิ”
เขาเดินเข้ามามองรอบๆตัวผม สองสามรอบก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“แกมันก็ผู้ชายดีๆนี่เอง หน้าอกก็ไม่มี ไอ้ตรงนี้ก็ไม่ใช่ของผู้หญิง อยากรู้จังว่าพ่อฉันพิศวาสแกไปได้ยังไง น่าสมเพชหว่ะ”
ผมสุดจะทนเมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของพี่ชายต่างมารดา ถึงต่อให้เขาไม่ใช่พี่ชายผมแต่เขาก็ไม่ควรจะมาพูดดูถูก
คนอื่นเขาแบบนี้
“หยาบคาย”ผมพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ หน้าตาพี่ชีวินตอนนี้ดั่งมัชจุราชที่ยืนทำหน้าโมโหสุดๆ
“มึง! ไอ้เด็กนี่ปากดีหว่ะ เจอนี่หน่อยเป็นไง” พี่ชีวินยกมือขึ้นมากำมือแน่นๆพร้อมจะชกหน้าผม
“สวัสดีครับคุณหนู มาถึงบ้านทำไมไม่อาบน้ำก่อนหละครับ” เสียงของลุงพ่อบ้านมาช่วยผมไว้อีกครั้ง นี่กี่ครั้งแล้วที่ลุงช่วยผมไว้ ผมจะขอบคุณและตอบแทนลุงยังไงดี พี่ชีวินเอามือลงแบบระงับใจตัวเองไว้ได้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติอย่างไม่น่าเชื่อ
“สวัสดีครับพ่อบ้าน”เขาหันไปไหว้ลุงวูแบบไม่ค่อยจะเต็มใจ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมคุณหนูถึงได้เข้ามาถึงห้องนี้”
“เปล่าผมมาหาคุณพ่อ หึ แต่ตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่ เข้ามาเห็นแต่ไอ้เด็กนี่ หึ น่ารักดีหนิครับสมแล้วที่คุณพ่อชอบ เอาเป็นว่าผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ”
“ตามสบายครับคุณหนู” ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเกรงใจลุงพ่อบ้านขนาดนี้ ตอนนี้เรื่องวุ่นวายนั้นได้จบลง แต่ผมยังไม่ได้โทรศัพท์คืน
“เอ่อเดี๋ยวครับคุณ ขอโทรศัพท์ผมคืนเถอะนะครับ ”
“อยากได้ไอ้เศษขยะนี่คืนอย่างนั้นหรอ ฉันเอาไว้ตรงนี้แล้วกันนะ ” พี่เขายิ้มให้แบบเจ้าเล่ห์ก่อนจะโยนโทรศัพท์ผมลงไปในตู้เลี้ยงปลาที่ข้างๆประตูห้องนอน แล้วเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย
“ไม่ อย่าทำแบบนี้!” ผมตะโกนสุดเสียง โทรศัพท์เครื่องนี้ผมอุตส่าห์ได้มาจากเงินที่พี่เจมส์ซื้อให้ ใช่จะหาเงินได้ง่ายๆนะ มาโยนของผมแบบนี้ผมแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว
“ฮือๆ ทำไม ทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมกันฮือๆ ผมทำอะไรผิด ฮือๆ”
“นายพวกแกออกไปแล้วหนิ แล้วนี่ยังจะคลุมตัวเด็กคนนี้อยู่อีกนานไหม!” ลุงวูพูดขึ้นมา ในที่สุดร่างของผมก็เป็นอิสระ ผมประคับ
ประคองตัวเองลุกขึ้นแล้ววิ่งไปล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจากตู้ปลา
“ผมต้องขอโทษแทนคุณชายใหญ่ด้วยนะ พ่อหนุ่มฉันขอโทษจริงๆนะ ไหวรึเปล่า”
ผมฟังที่ลุงพ่อบ้านพูดแต่ไม่ได้มองขึ้นไปมอง ผมพยายามเอาโทรศัพท์ที่เปียกน้ำนั้นมาเช็ดพร้อมกับน้ำตาที่สุดแสนจะทนได้ ทำไมพี่เขาต้องทำกับผมขนาดนี้ ผมไปทำอะไรให้ ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ผมเป็นน้องเขานะ ไม่สิ ไม่ใช่ความผิดเขา ผมต่างหากที่ผิด ผิดเพราะไม่ยอมบอกความจริงไป และจะไม่มีวันบอกเด็ดขาดจนกว่าผมจะขอความเป็นธรรมให้แม่ได้ อยากจะรู้เหมือนกันถ้าผมตายไปแล้วเขาสองคนมารู้ทีหลังว่าผมเป็นใคร เขาจะต้องทุกข์ทรมานมากกว่าที่ผมเป็นในตอนนี้ ผมปาดน้ำตาที่ไหล แววตาผมตอนนี้เป็นยังไงไม่รู้ รู้อย่างเดียวคือ การแก้แค้นของผม ผมทำมันได้เท่านี้จริงๆหนะหรอ ทำไมผมถึงทำมากกว่านี้ไม่ได้ นี่ผมกำลังคิดอะไรกันแน่ ใครก็ได้ช่วยตอบผมที
มาประกาศนะครับ ตอนต่อไปผมอาจจะไม่ค่อยมีเวลาแต่งนะครับ อาจจะมาอัพนานหน่อยนะครับ กลัวผู้อ่านรอ เอาเป็นว่าเข้ามาอ่านตอนต่อไปประมาณ.... เกือบๆ วันที่ 20 - 25 ไม่น่าจะเกินนี้นะครับ เหตุผลอ่านหนังสือสอบครับ ขอโทษด้วยนะครับ
อ้อๆ ลืมไปๆ ประโยคทีเด้ดของตอนที่ 3 คือ
“แกมันก็ผู้ชายดีๆนี่เอง หน้าอกก็ไม่มี ไอ้ตรงนี้ก็ไม่ใช่ของผู้หญิง อยากรู้จังว่าพ่อฉันพิศวาสแกไปได้ยังไง น่าสมเพชหว่ะ”
-
จ้าาาา สู้สู้ o13 o13
-
ชอบจัง ท่าทางจะตบจูบอีกแล้ว :-[
อารมณ์เหมือนดูละครไทย 55555555
น้องเนนนนนนน TT สู้ต่อไปนะลูก น่าสงสารจริง
-
มาต่อแล้วๆ จริงๆจะอัพลงวันที่ 21 แต่กังวลใจกลัวคนอ่านจะรอ เลยกลั้นใจแต่งนิยายมาให้คนอ่านหายคิดถึง เพราะจริงๆแล้วคนแต่งเองก็อดคิดถึงไม่ได้555
ตอนที่ 4
เหตุการณ์ที่แสนเลวร้ายสำหรับผมได้ผ่านไปด้วยความช่วยเหลือจากลุงวูพ่อบ้านอีกครั้ง เย็นวันนั้นพ่อผมไม่กลับบ้านตั้งแต่ออกไปทำธุระ พี่เลียงเลยเป็นคนพาผมมาพักผ่อนที่ห้องคนใช้ ผมตื่นขึ้นกับเช้าวันใหม่ที่แสนสดชื่น วันนี้เป็นวันเสาร์พี่ชีวินก็ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยและเขานอนอยู่บนห้องชั้นสอง สำหรับต้นไม้ที่สวนหย่อมพวกนี้วันนี้ผมจะเป็นผู้ดูแลเองแล้วสินะ เพราะคนที่นี่ก็อย่างที่รู้ๆกันนะครับทำเป็นแต่ใช้กำลัง ส่วนงานบ้านงานเรือนก็เป็นหน้าที่แม่บ้านซึ่งก็แก่มากแล้ว ผมเลยต้องอาสาช่วยตั้งแต่เช้า จะว่าไปไม่รู้ว่าตอนนี้ที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างนะ แม่จะต้องถามพี่เจมส์แน่ๆ แต่เราบอกให้พี่เจมส์พูดไปตามตรงเลยนี่หน่าแล้วจะกลัวอะไรอีกหละเนเอ้ย ตอนนี้เราอยู่บนหลังเสือแล้วนะจะลงไปไม่ได้เป็นอันขาด ถ้าเสือยังคงน่ากลัวและโหดร้ายอยู่อย่างนี้
“อ้าวๆ นี่จะรถน้ำต้นไม้ทั้งที แล้วรดยังไงไม่โดนต้นไม้ น้องเน!”
เสียงหนึ่งเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังทำเอาผมกำลังคิดอะไรเพลินๆตกใจหมดเลย ผมหันกลับไปมองก็เจอตัวแล้ว ว่าแล้วเชียวนึกว่าใครที่ไหน
“พี่เลียง! สวัสดีตอนเช้าครับ”ผมทักพี่เขาพร้อมยิ้มให้ คนอะไรหล่อได้อีกนะเวลายิ้มอ่ะ
“อืม เหมือนกัน ว่าแต่เหม่ออะไรถึงขนาดรดน้ำไม่โดนต้นไม้ขนาดนั้น”
“อ้อ ไม่มีอะไรครับ ต่อไปจะพยายามมีสติกว่านี้ครับ”
“ฮ่าๆๆ นี่ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น พี่เป็นลูกน้องเสี่ยเหมือนๆกับน้องเนนั้นแหละ ทำอย่างกับพี่เป็นลุงพ่อบ้านไปได้” ลูกน้องเสี่ยเหมือนๆกัน
งั้นหรอ ใช่ตอนนี้ใช่แน่นอนพี่เขาพูดถูก
“ไม่รู้หนิครับ ผมก็ต้องเกร็งไว้ก่อนสิ คนบ้านนี้ใจดีกันซะที่ไหน”
“ดูพูดเข้า ไปกินข้าวด้วยกันไหม ไอ้หยวนน่าจะทำกับข้าวเสร็จแล้ว”
“หยวน!” ผมพูดทวนอีกรอบ เพราะผมยังไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยนะ
“อ้อ ไอ้หยวนเพื่อนพี่เอง นอกจากมันจะยิงปืนแม่น บู๊เก่งแล้วเนี่ย หนุ่มหล่อๆอย่างมันยังทำอาหารเป็นด้วยนะจะบอกให้”
“ว้าว บ้านหลังนี้นี่พิลึกจริงๆ แม้แต่คนทำอาหารยังเป็นผู้ชายเลยนะเนี่ย สงสัยเนื้อคู่นี่คงจะจับคู่กันซะเองหละมั้ง จะได้ครบสเต็ป”
“แล้วน้องเนสนใจรึเปล่าหละ”
“อะไรนะ จะให้ผมสนใจเรื่องอะไร”
“อ้าวก็ประโยคสุดท้ายเมื่อกี้ไง”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ผมลืมมันไปแล้ว ว่าแต่ชวนไปทานข้าวไม่ใช่หรอ ปะ ผมตอนนี้หิวจะแย่อยู่แล้ว”
ผมพูดเบี่ยงเบนแล้วเดินไปปิดก๊อกน้ำ แต่ก็อดขำไม่ได้กับหน้าตาพี่เลียงที่พูดหยอกผม แล้วค่อยเดินมาหาพี่เลียงหนุ่มหล่อคม
เข้มที่ยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว ความรู้สึกตอนนี้เขานี่แหละกำลังทำให้ผมคิดว่าเขาคือพี่เจมส์คนที่สอง เพราะอยู่ใกล้แล้วดูอบอุ่นดีและพี่เขา
ก้เข้ามาช่วยผมไม่รู้กี่ครั้งแล้ว รู้สึกเกรงใจอยู่ลึกๆนะเนี่ย
“อาหารมื้อเช้าแบบนี้จะเป็นอะไรนะ อยากรู้จัง”
“ไม่บอก พี่ว่าเดี๋ยวพาน้องเนไปแล้วจะรู้เองหละน่า”
เดินยังไม่ถึงประตูทางเข้าห้องครัวเลย ก็มีชายหนุ่มใส่ชุดแบบเดียวกับพี่เลียงมายืนขวางไว้สองคน และนั่นก็เป็นอันคุ้นหน้า
คุ้นตาดี
“นายซุน นายเซ้ง” ผมอุทานขึ้นมา
“แหม ดีใจจังที่จำชื่อกันได้ด้วย ฮ่าๆๆ” สาบานได้ผมเกลียดน้ำเสียงของไอ้พวกสองคนนี้ที่สุด
“ซุน เซ้ง อั้วขอหละ อย่าเพิ่งมากวนน้องเนแต่เช้าเลยนะ นี่ก็กำลังจะไปกินข้าวเช้ากัน”
“ลื้อจะไปกินข้าวก็ไปดิ แต่ไอ้เด็กนี่ยังไปไม่ได้” นายเซ้งพูดขึ้นมา แล้วนี่จะทำอะไรผมอีกหละทีนี้
“ถอยไปอาเลียง ถ้าลื้อไม่อยากตกงาน นายใหญ่บอกมาว่าให้พาเด็กนี่ไปพบที่…….”
นายซุนหยุดพูด แล้วหันมาทางหน้าผมก่อนจะเผยยิ้มที่น่าสยองที่สุดออกมา
“ห้องนอนของนายใหญ่ ให้เร็วที่สุด”
“แต่ว่า……..” พี่เลียงสีหน้าตอนนี้ผมดูก็รู้ว่ากำลังกังวล
“ไม่เป็นไรครับพี่เลียง ผมจะรีบไปแล้วจะรีบกลับมาทานข้าวด้วยนะครับ”
“พี่ขอโทษนะน้องเน แต่คำสั่งนายใหญ่ก็เหมือนคำสั่งเสี่ย พี่ขัดไม่ได้ แต่ไม่ต้องกลัวนะนายใหญ่คงไม่ทำอะไรหรอก”
“ขอบคุณครับผมเชื่อพี่เลียงเสมอ ”
จะว่าไปแล้วจะไม่ให้ผมกลัวนายใหญ่ของพวกพี่ๆได้ยังไง ก็ในเมื่อวานเขาดูน่ากลัว ก้าวร้าว ขนาดนั้น
“ไปได้แล้ว สั่งเสียอยู่ได้”นายเซ้งพูดขึ้นมา เป็นประโยคที่ฟังแล้วลื่นหูผมเหลือเกินนะ ผมเบื่อมากแล้ว
“ผมยังไม่ได้ตายซักหน่อย” ผมหันไปตอบชายหนุ่มสองคนนี้เบาๆ
“โหไอ้เด็กนี้ อยากเจอของหนักกระแทกปากรึไงวะ”นายเซ้งพูดขึ้น คนบ้าอะไรนิดๆหน่อยๆก็โมโห พอๆกันเลยทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
เลย
“เดินขึ้นไปได้แล้ว ชั้นสอง”
ผมถูกพาเดินไปบนชั้นสอง แต่ก็ต้องเดินซิกแซกไปมา เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาอยู่สักพักก็เดินมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ประตูห้องถูกปิด
สนิท แล้วนายซุนกับนายเซ้งก็เดินไปเคาะห้องพูดอะไรซักอย่างก่อนจะเดินมาหาผม
“นายรออยู่ เข้าไปได้แล้ว”
ผมเดินเข้าไปเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปตามที่นายซุนนั่นบอกมา ภายในห้องที่ผมเดินเข้าไปสิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือห้องรับแขก
ขนาดเล็กแล้วมีมู่ลี่รูปมังกรปิดประตูไว้อยู่ทางด้านซ้ายมือ ผมเดินพลางเอามือไปเปิดมู่ลี่นั่นออกก็พบกับชั้นวางหนังสือสามสี่ตู้ใหญ่ๆ
อยู่ทางด้านขวามือ มองๆไปรอบๆห้องแล้วห้องพี่ชีวินนี่จะตกแต่งสีออกแนวอ่อนๆ ซึ่งแน่นอนมันช่างตัดกันกับอารมณ์ของพี่ชีวินมาก
เหลือเกิน
“จะยืนดูอีกนานมั้ย!” เสียงนึงดังออกมาจากด้านหลังของมู่ลี่ที่อยู่ตรงหน้าผม ผมรีบเดินเข้าไปหาพี่เขาในห้อง พอเปิดมู่ลี่นั่นออกก็พบ
ว่าพี่เขานั่งมองผมจากเตียงนอนอยู่ก่อนแล้ว
“เอ่อ คุณ ไม่สิ คุณวินมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”
พี่ชีวินทำหน้าเย็นชาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินมาหาผม ก่อนจะเอาโทรศัพท์มีราคาแพงยื่นมาใส่ไว้ที่มือผม แต่อาจจะ
มองว่ายัดใส่มือผมเลยก็ได้
“ออกไปได้แล้ว!”
นี่เป็นคำพูดแรกตั้งแต่พบกันมา มีครั้งนี้แหละที่พี่วินพูดนิ่งๆไม่ตะโกนเหมือนกับเมื่อวานที่เจอกันครั้งแรก
“นี่มันอะไรกันครับคุณวิน ผมรับไว้ไม่ได้หรอก”
“ก็บอกว่าให้ออกไปไง! ได้ยินชัดรึยัง ”น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะหนักแน่นขึ้นมันทำให้ผมรู้แล้วว่ากำลังจะเจอกับสิ่งที่เกิดเหมือนเมื่อวาน
แต่ถึงยังไงก็ช่างผมจะไม่เอาโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นอันขาด
“ขอโทษนะครับผมรับไว้ไม่ได้จริงๆ ที่มีอยู่นี้ก็ใช้งานได้อยู่”
“หึ สรุปง่ายๆก็คือ มึงไม่เอาใช่ไหม ”
ผมยังไม่ทันได้ตอบพี่ชีวินเลย พี่เขาเอามือดึงโทรศัพท์ราคาแพงที่ยื่นให้เมื่อกี้ออกจากมือผมอย่างเร็วก่อนจะเขวี่ยงมันไปที่ผนัง
ห้องอย่างแรง ผมเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างแต่พูดไม่ออก นี่เขาทำอะไร เล่นปาของรึไง
“เพล้ง!”
โทรศัพท์เครื่องนั้นพังแล้วหรอ นี่เขาเห็นมันเป็นเครื่องเล่นระบายอารมณ์หรอ
“ในเมื่อฉันซื้อมาได้ด้วยเงินของฉัน ฉันก็ต้องทำลายมันได้เหมือนกัน อ้อแล้วก็ไอ้เครื่องนี้ที่แกบอกว่ายังใช้งานได้อยู่เนี่ยขอเอา
มาทดสอบหน่อยสิ ว่ายังใช้ได้จริงรึเปล่า ”
“ไม่นะครับนาย อย่าทำอย่างนี้ นี่เป็นของๆผมนะ ” ผมร้องขอให้เขาเลิกรา แต่ก็ไม่เป็นผลพี่เขาเดินเข้าพร้อมค้นตัวผมจนเจอโทรศัพท์
แล้วปามันไปที่ผนังอย่างไม่ลังเล
“เพล้ง!”
ผมพูดอะไรไม่ออกมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป ทำไมถึงได้ดูเยือกเย็นผิดมนุษย์อย่างนี้หละ รึว่าเขาเป็นมาเฟีย แล้วมาเฟียจำเป็นต้อง
โหดเยือกเย็นแบบนี้ด้วยหรือไง ไม่นานเท่าไหร่พี่วินก็เดินพุ่งเข้ามาเอามือดึงผมที่หัว ผมไว้อย่างแรง ก่อนจะลากผมไปตามแนวแรงที่
ดึงผมผมไว้
“โอ้ย คุณวินผมเจ็บครับ ปล่อยผมเถอะนะครับ ผมเจ็บหัวครับ เจ็บจริงๆนะครับ ผมไหว้หละ ผมกลัวแล้ว”
“แกรู้อะไรไหม ฉันเบื่อที่ต้องมาเห็นคนสกปรกๆแบบแก มาทำตัวดูดีมีค่า ทำเป็นเล่นตัว ไม่รับเอาสิ่งของที่ฉันจะให้ แกคิดว่าแกเป็น
ใคร อ้อ แต่แกมันน่ายกย่องชื่นชมจากฉันตรงไหนแกรู้ไหม….”
น้ำตาผมไหลอีกแล้วตอนนี้เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ มันบอกไม่ถูกรอฟังคำพูดสบดที่จะออกมาจากปากเขาต่อ
“ตรงที่แกมันกล้า หน้าด้าน ใจถึงที่จะขายตัวไง” ผมได้ยินคำพูดนี้เป็นครั้งที่สองแล้วจากปากพี่ชายต่างมารดาของตัวเอง แต่ทำไม
ครั้งนี้มันช่างทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน ผมสุดที่จะกล้ำกลืนฝืนทนอีกต่อไป หยดน้ำของคนที่พ่ายแพ้ อ่อนแอ ของผมมันก็ไหลออกมา
มากขึ้นมากขึ้น
“ปล่อยผม ฮือๆ ปล่อยผมนะ ปล่อย! ปล่อย! ผมบอกให้ปล่อยไง ฮือๆ”
“ได้ ฉันจะปล่อยแกก็ได้ แต่จะบอกอะไรให้นะ ฉันเกลียดพวกวิปริตผิดเพศ อย่าง! แก! จำไว้”
สิ้นคำพูดผมก็รู้สึกว่าร่างผมเหมือนลอยอยู่ในอากาศสักพัก หลังถูกโยนเหวี่ยงออกมาจากเตียงด้วยแรงผิดมนุษย์ของเขา ก่อนร่าง
ผมจะกระทบกับพื้นห้องอย่างแรง
“อึก!” เสียงจุกของผมดังออกมาจากลำคอ ก่อนจะรีบพยุงตัวตัวเองออกไปจากห้องของเขาให้เร็วที่สุด โดยไม่ได้หันไปมองหน้าพี่ชาย
แม้แต่น้อย
ผมเดินลงบันไดด้วยสภาพที่ดูไม่ได้เลย ทรงผมยุ่งยับเยิน ร่างกายมันเจ็บไปหมดจากแรงกระแทกเมื่อกี้ พอเดินลงบันไดไปถึงขั้น
สุดท้าย ผมแทบจะคงสถาพตัวเองไม่ไหว ก่อนจะวูบไป ได้ยินแต่เสียงของพี่เลียงเรียกชื่อผม แล้ววิ่งเข้ามารับผมไว้ ก่อนที่ผมจะหมด
สติ
ไหนใครตอบได้มั่งว่า ประโยคเด็ดสุดๆของตอนนี้ที่ 4 นี้คือประโยคไหน ^^
-
สงสารรร :sad4: :sad4:
-
ยังหาไม่เจอเลยครับ
แต่พี่ชาย โหดได้ใจ
แต่หวังว่าคงจะไม่ผิดศีลธรรมนะครับ
-
ความจริงเปนสิ่งที่ไม่ตายครับ และผู้แต่งจะไม่แต่งผิดศีลธรรมแน่นอนครับ และก็ในชีวิตจริงๆของมนุษย์อาจจะมีมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ซักวันผู้อ่านจะเข้าใจในสิ่งที่พี่ชีวินทำนะครับ อาจจะเป็นเพราะไม่เข้าใจพ่อ แล้วมาลงที่น้องเนที่น่าสงสารไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่อย่างว่าแหละครับตามเรื่องเลย เลือดมังกร น้องเนมีความยิ่งใหญ่อยู่ในสายเลือดนะครับ ด้วยความที่อยากให้พ่อเอาใจใส่
แต่โกรธและแค้นที่พ่อไม่รักแม่และทิ้งแม่ นี่อาจจะเป็นเวรกรรมที่น้องเนคิดไม่ดีต่อพ่อผู้ให้กำเนิดก้ได้นะครับ
แลดูดีเนาะ จริงๆอยากให้นิยายเรื่องนี้ออกมาในแนว มีคติสอนธรรมอยู่ด้วยอะครับ แต่รับรองและยืนยันได้ครับว่าสิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ก้ได้ อยากให้คนอ่านมองอีกมุมนึงครับ
ติดตามต่อไปนะครับ รักทุกคน
-
เปิด notebook รอครับ
-
:o11:
นักเชียนตัวเองอยู่ไหน
เรารออยู่น่ะ :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานตอนที่สี่แระ
น้องเนน่ารัก o13
-
มาแล้วมาแล้ว ต่อไปอาจจะมาต่อช้าหน่อยเพราะผู้แต่งจับปลาสองมือ ประมาณว่าแต่งพร้อมกันสองเรื่องคือ รักนี้ที่มูอันกับ เรื่องเลือดมังกร^^ ขอให้ผู้อ่านรอนิดนึงนะครับ
ตอนที่ 5
ผมหลับไปนานแค่ไหนแล้วไม่รู้ แต่สิ่งที่มันทำให้ผมต้องตื่นเพราะ เสียงดังเอะอะโวยวายจากข้างนอกห้องพักผม ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพไม่มีเสื้อมีแต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว ข้างๆผมมีกาละมังขนาดเล็กกับผ้าขนหนู ผมพยายามลุกพยุงตัวขึ้นมาอิงตัวกับเตียงนอน
“อ้าวพ่อหนุ่มตื่นแล้วหรอ”
นึกว่าใคร ลุงวูพ่อบ้านนี่เอง ทำไมลุงถึงได้ใจดีกับผมจังนะ กี่ครั้งแล้วที่ลุงช่วยผม มันผิดวิสัยของพวกมาเฟียอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อบ้านครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม”
“เปล่าหรอกฉันแค่มาเฝ้าดูอาการพ่อหนุ่มก็แค่นั้น น่าจะไปขอบคุณไอ้เลียงกับไอ้หยวนมากกว่านะ พวกเขาคอยเช็ดตัวให้ตลอดเวลาที่
เธอไม่ได้สติทั้งคืน พอดีว่าพ่อหนุ่มไข้ขึ้นเลยเดินล้มลงไป ไหนขอฉันดูหน่อยนะว่าไข้ลดลงรึยัง ”
ผมซึ้งในความเมตตาและความเอาใจใส่ของลุงพ่อบ้านมาก น้ำตาผมไหลออกมาจากจิตใจที่ตื้นตัน ลุงวูเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผาก
ผม
“ดีนะที่ไข้ลดลงแล้ว พักผ่อนต่อซะเถอะ ไม่ต้องร้องไห้หรอก สำหรับพวกมาเฟียแล้วน้ำตาไม่ได้ช่วยให้เกิดความสงสารหรอกนะ”
“ครับลุงพ่อบ้าน ผมรู้ดีครับ ฮือๆ แต่ตอนนี้ขอผมร้องไห้เถอะนะครับ ผม…….. ฮือๆ ”
“เอาเถอะเอาเถอะ เดี๋ยวฉันต้องออกไปข้างนอกแล้ว ”
“ใช่สินะ ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นหรอครับ ทำไม……”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเอง ฉันไปแล้วนะ”
หลังจากที่พ่อบ้านเดินออกไปแล้ว ผมก็ยังสงสัยอยู่ดี เพราะเสียงที่มาจากด้านนอกมันดังมาก เหมือนกับกำลังทะเลาะกัน และเสียง
ของทั้งสองคนนี้ผมจำได้ดีด้วย ผมพยุงตัวตัวเองเดินไปแง้มประตูดู ก็เห็นลูกน้องที่ใส่ชุดเหมือนๆกันกับพี่เลียงพี่หยวน แต่ดูมากกว่า
นั้น จากการคาดการณ์จากสายตาน่าจะราวๆ ยี่สิบคนได้ แต่ที่ผมสะดุดตาก็คือ พวกไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ยืนก้มหน้าเหมือนรอรับผิดอะไร
อย่างนั้น ผมตั้งใจฟังคำพูดสนทนากันของทั้งสองคนอย่างตั้งใจ
“ว่ายังไง ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง จะบอกมาได้รึยังว่า ที่เด็กคนนั้นหมดสติไปเพราะอะไร พูดออกมา!”เสียงของเจ้าพ่อมาเฟียสั่งเสียงดังลั่น
อย่างน่ากลัว
“เอ่อ นายท่านครับ คือ เอ่อ……..”
“คืออะไรก็รีบๆพูดมา ไม่งั้นฉันจะให้คนที่เหลือกักขังบริเวณแกไว้”
นี่พ่อของผมเขาโหดร้ายขนาดนี้เลยหรอ จริงๆแล้วพวกเขาไม่ผิด แต่คนที่ผิดคือ …..พี่ชีวิน ลูกชายของเขาต่างหากหละ
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับคุณพ่อ แล้วนั่นลูกน้องผมเขาทำอะไรผิดหรอ” พี่ชีวินเดินลงมาจากบันไดพูดน้ำเสียงเยือกเย็น ปกติคนที่ทำผิด
ย่อมต้องกลัว ระแวง หรือไม่ก็ต้องรู้ตัวเองอะไรสักอย่าง แต่นี่เขากลับยิ้มออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงอย่างกับ อมนุษย์
“มาแล้วหรอ ก็ถามลูกน้องแกเอาเองสิว่าไปทำอะไรใครเดือดร้อนจนต้องหมดสติไป”
“อ้อ ผมก็นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก ที่แท้ก็เรื่องเด็กนั่นนี่เอง ”
“นี่แกรู้เรื่องด้วยหรอเนี่ย”
“ใช่ ทำไมผมจะไม่รู้ก็ในเมื่อผม เป็น คน ลงมือ เอง เป็นไงครับ กระจ่างหรือยัง” นี่พี่ชีวินทำไมพูดกับพ่อแบบนั้นนะ
“วิน ทำไมแกต้องทำถึงขนาดนั้น นี่พ่อไม่อยู่แค่ วันสองวัน แกก็สร้างเรื่อง แล้วถ้าเกิดพ่อไม่อยู่ซัก 5 วัน เด็กนั่นคงจะตายไปแล้ว
สินะ”
“หึ คุณก็พูดเกินไปนะครับ คนเมตตา กรุณาแบบผม ไม่ถึงขนาดที่จะต้องฆ่าคนหรอกนะครับ ยิ่งคนที่คุณพ่อรักและโปรดปรานแล้ว
เนี่ย ผมยิ่งไม่กล้า”
“แต่สิ่งที่แกทำลงไป นั่นเป็นหลักฐานว่าแกกล้าที่จะทำเขานะไอ้วิน”
“ใช่ ผมอาจจะฆ่าเขา ทำไมผมจะทำไม่ได้ ผมเป็นลุกคุณพ่อนะ แต่เด็กนั่นไม่ใช่”
“ไอ้วิน เด็กคนนั้นทำอะไรให้แกนักหนา ทั้งๆที่ก็เพิ่งจะเจอและเห็นเขา มันบาปนะแกรู้ไหม”
“ใช่! ผมรู้ ”
“แล้วแกก็ยังทำ มันเรื่องอะไรนักหนา ที่แกถึงได้ทำร้ายเขาถึงขนาดนั้น”
“อยากให้ผมบอกนักใช่ไหม ได้! ผมจะบอกให้ก็ได้ ถ้าคุณพ่อจะเอาเด็กนั่นมาทำงานผมไม่ว่า แต่ นี่คุณพ่อจะเอาไอ้เด็กไม่มีหัวนอน
ปลายเท้าเข้ามาอยู่บ้านของเรายังไม่พอ แต่นี่คุณพ่อยังจะเอามันมาเป็นเมียหรอครับ ผมไม่ยอมรับ”
“ไอ้วิน!”
ผมที่แอบฟังอยู่เห็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายมากขึ้นมากขึ้น จนผมต้องรีบออกไปข้างนอก ภาพที่ผมเห็นคุณพ่อกำลังจะตบหน้าพี่ชีวิน ผม
ต้องรีบเข้าไปห้าม เพราะไม่อยากรู้สึกผิดมากไปกว่านี้ แค่พ่อทำร้ายจิตใจผมมันก็มากเกินพอแล้ว ไม่อยากให้พี่ชีวินต้องเจอแบบผม
“ หยุด! หยุดได้แล้ว พอซักที ฮือๆ” ผมวิ่งไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อตัวเอง ทั้งๆที่สภาพผมตอนนี้มันไม่ไหว ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจ
มากที่ผมออกมาแบบนี้
“ไอ้เลียง ไอ้หยวน ให้เด็กออกมาได้ยังไง พาเด็กคนนี้ออกไปก่อน เร็ว!” พ่อผมเขาตกใจมากที่เห็นผมออกมา
“ครับนาย!” พี่เลียง พี่หยวน รับคำสั่งพน้อมกันแล้วจะเดินเข้ามาพยุงผมขึ้น ผมรีบร้องห้าม
“ไม่! อย่าเข้ามานะ ฮือๆ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ได้โปรด ฮือๆ อย่าทะเลาะกันเพราะผมอีกเลย แค่นี้ก็เจ็บมากแล้ว ให้ผมเจ็บคนเดียว
อย่าให้ต้องมีใครเจ็บอีก ฮือๆ คุณชีวิน เขาเป็นลูกนายท่านนะครับ อย่าถึงขนาดต้องลงไม้ลงมือกันเลย ผมขอหละ ฮือๆ ผม…….. ”
ผมยังพูดไม่จบประโยคดีเลย ร่างกายที่ไม่ไหวของผมและยังไม่หายดี มันก็แย่ขึ้นมาอีก ผมฟุบลงตรงนั้นตรงเท้าของพ่อ
“หนู อย่าเป็นอะไรนะ ไอ้เลียง ไอ้หยวน ลื้ออุ้มเด็กคนนี้ไปที่ห้องนอนฉันเร็ว ”
“ครั้งนี้ฉันให้อภัยแกนะไอ้วิน เพราะเด็กคนนี้ขอร้องหรอกนะ แต่อย่าให้ฉันรู้ว่าจะมีครั้งต่อไป”
ผมที่ยังไม่หมดสติเท่าไหร่เห็นพี่ชีวินสีหน้ากังวล เหมือนคนรู้สึกผิด หรือว่าผมตาฝาดไปคนแบบเขาหนะหรอจะมีความรู้สึกแบบ
นั้นเหมือนคนทั่วไปด้วย จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
( เจมส์ )
ที่บ้านของน้องเน ผมติดต่อน้องเนไม่ได้เลย นี่ก็วันที่ สองแล้ว จะทำยังไงดี เมื่อวานก็โกหกแม่ว่าน้องเนกลับบ้านไม่ได้เพราะต้องทำรายงานด่วนที่บ้านเพื่อนต่อให้เสร็จ
“น้องเน น้องเนจะเป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่ติดต่อพี่มาเลยหละ”
“เจมส์ลูก ว่าไงน้องกลับมาจากทำรายงานรึยัง ”
“เอ่อ คือ ยังจ้ะแม่ ผมยังไม่เห็นน้องเลยจ้ะ”
“แม่ว่าแปลกๆแล้วนะ พักนี้ยิ่งมีข่าวเกี่ยวกับโจรลักพาตัวเด็กอยู่ด้วย”
โห แม่ นี่แม่คิดไปถึงโน่นเลยหรอ ผมไม่คิดเหมือนแม่หรอกนะเพราะผมรู้ว่าตอนนี้น้องเนอยู่ไหน และที่นั่นมันน่ากลัวซะยิ่งกว่า
โจรลักพาตัวของแม่อีก แต่ผมบอกแม่ไปไม่ได้ เพราะผมกลัวว่าแม่จะกังวลใจไปมากกว่าเดิม
“ไม่หรอกมั้งแม่ คิดมากไปรึเปล่า” ผมพูดเลี่ยงๆ
“ไม่รู้แหละ แม่ว่าเจมส์ออกไปตามน้องที่บ้านเพื่อนดีไหมลูก โทรศัพท์แม่ก็ติดต่อไม่ได้ เบอร์เพื่อนน้อง เจมส์พอมีบ้างรึเปล่าจะได้
โทรไปเช็ค”
“ครับแม่ ถ้าอย่างนั้น ผมไปหาน้องก่อนนะครับ”
“อืมๆ ขอบใจมากนะ ได้ข่าวยังไงก็โทรมาบอกแม่แล้วกัน”
“ได้ครับแม่”
ทำไงดีวะไอ้เจมส์ ถ้าบอกแม่ไปตามจริงแล้ว สงครามเกิดแน่นอน แม่ต้องบุกไปถึงรังมาเฟียแน่ๆ แต่ก็หน้าแปลก ปกติน้องเนไม่เคย
ปิดเครื่องนี่หน่า ที่มหาวิทยาลัยก็จะเปิดแล้วด้วย นี่ก็ยังไม่ได้ไปรายงานตัวเลยจะมาทันรึเปล่าก็ไม่รู้ เกิดอะไรขึ้นกับน้องเนรึเปล่า
นะ คอยดูเถอะถ้าฉันรู้ว่าพวกแกทำอะไรน้องชายฉัน ฉันไม่เอาพวกแกไว้แน่ ไอ้พวกมาเฟีย!
( น้องเน )
ที่ห้องนอนของมาเฟียใหญ่ ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งกับอาการไข้ที่เริ่มเป็นมากกว่าเดิม
“ตื่นแล้วหรอ ไหนขอฉันดูหน่อยนะ” พ่อผมเอามือมาแตะที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยน ผมซึ้งมากไม่รู้จะพูดอะไรดี
“นอนพักผ่อนอีกหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง อ้าวแล้วนี่เป็นอะไรไปอีกทำไมน้ำตาคลอเบ้าอย่างนั้น” พ่อเขาถามผมด้วยสีหน้ายิ้มๆ มันช่างดูอ่อนโยนมาก ผมรับรู้ได้ถึงความต้องการท่าน อยากให้ท่านรักผมและไม่ทอดทิ้งผมจะได้รึเปล่านะ
“อ้อ เปล่าครับ ผมคิดว่าผมดีขึ้นแล้ว ขอตัวไปห้องพักนะครับ”
“อย่าเลย อยู่ที่ห้องฉันนี่แหละ ขอให้ฉันได้ไถ่โทษแทนลูกชายฉันด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นแค่ลูกจ้างคนใช้ นายท่านไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะครับ”
“ฮ่าๆ ดูพูดเข้า ทำไมกันน้า เวลาฉันอยู่ใกล้ๆหนูแล้ว เหมือนฉันรู้สึกอะไรแปลกๆบางอย่าง ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนหนูเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
ของฉันเลยยังไงยังงั้น ฉันเองก็บอกไม่ถูก ถ้าฉันรับหนูเป็นลูกบุญธรรมจะได้ไหม”
ผมได้ยินที่เขาพูดขึ้นมา ผมไม่รู้หรอกนะว่าความผูกพันของพ่อกับลูกจะทำให้เขารู้สัมผัสได้รึเปล่า แต่ถึงยังไงผมก็ยังดีใจว่า คนที่
เป็นนายแล้วดูแลลูกน้องเป็นห่วงลูกน้องขนาดนี้ มันก็ยิ่งใหญ่มากแล้ว
“ฮือๆ นายท่าน แค่นายท่านคอยเมตตาคนใช้อย่างผม ก็นับว่ามากมายแล้ว ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ฮือๆ”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น หลับซะเถอะห้องนี้จะปลอดภัย ฉันให้อาเลียง กับอาหยวน เฝ้าไว้ที่หน้าห้องแล้ว มีอะไรก็บอกเขาได้นะ ฉัน
อาจจะต้องไปทำธุระอีกแล้ว อีกสามสี่วันถึงจะกลับ”
ผมไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเพราะยังร้องไห้อยู่ได้แต่พยักหน้าให้พ่อ การร้องไห้ครั้งนี้ไม่ได้เสียใจแต่อย่างใด ที่ผมร้องไห้ออกมา
เพราะผมดีใจที่ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่รู้ว่าผมเป็นลูก แต่เขาก็ดูแลผมเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี
นี่ก็จะใกล้เปิดเทอมแล้ว ผมยังไม่ได้ไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยเลย และก็ที่บ้านผมจะเป็นยังไงบ้างผมก็ไม่รู้ โทรศัพท์ก็พังไป
แล้ว ผมไม่มีอะไรที่จะติดต่อสื่อสารที่บ้านได้เลย รออีกหน่อยนะแม่ พี่เจมส์ ซักวันผมจะกลับไปที่บ้านก่อนเปิดเทอมแน่นอน
ขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่า ที่มหาวิทยาลัยเรื่องปั่นป่วนกว่านี้แน่ จะมีเรื่องยุ่งยากวุ่นวายน่าปวดหัวให้กับน้องเนอันเป็นที่รักยิ่งของผู้อ่านและตัวละครในนิยายเป็นอย่างมาก เพราะความน่ารักและไม่สู้คนของน้องเน^^
-
วินใจร้ายยยย :z3: :z3:
-
วุ่นวาย? คงไม่ใช้ชีวินยังเรียนอยู่เเล้วเจอ
เอ๊ะรึชีวินจะเรียนจบเเล้ว?
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
ร้ายจริงๆแต่ชอบ
จะเป็นรักระหว่างพี่น้อหรือเปล่า
แต่ไม่เป็นไรเพาะเป็นอะไรยังไงก็อ่าน
ชอบแนวนี้ด้วย รีบกลับมาต่อนะคับ
-
เห็นอยู่ว่าทำ 2 เรื่องพร้อมๆกัน
ถัาแบ่งเวลาได้ สม่ำเสมอ ก็ประสบความสำเร็จ
จะดูว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร
ไหนจะต้องเรียนและทำงาน
เอาใจช่วยนะครับ
:laugh5: :laugh5: :haun1:
-
ขอบคุณ คุณ srikoon มากๆนะครับ กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญ ผมว่ามากเกินพอครับสำหรับที่จะให้ผมขับเคลื่อนนิยายต่อไปได้ จนประสบความสำเร็จจนนิยายจบอย่างสวยงาม อย่างที่คุณว่านะครับ^^
และก็ผู้อ่านทุกๆคนนะครับ ขอบคุณมากๆเช่นเดียวกัน
สำหรับบางอย่างถ้าผมบอกได้ผมจะบอกนะครับ บางอย่างบอกไม่ได้ก็จะไม่บอกกลัวว่าบอกไปจะไม่สนุก
- พี่ชีวินสุดหล่อ จะขึ้นปี 3 แล้ว
- เรื่องวุ่นวายที่ว่า รอนับนิ้วเลย ผู้ชายที่จะเข้ามาในชีวิตน้องเน และไหนจะพวกเกย์พวกตุ๊ดที่คอยรังควาน อิจฉาอีก ไม่รู้ว่าใครจะมาปกป้องน้องเนรึเปล่า ดราม่าแน่นอนครับ อิอิ
-
คิดถึงครับ ทั้ง 2 เรื่อง
:laugh5: :laugh5: :haun1:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษเน้อ ขอออกตัวไว้ก่อน เน็ตเล่นไม่ได้ตั้งแต่วันที่ 21 - 5 ธันวา วันนี้เพิ่งเล่นได้
ตอนที่ 6 นี้ไม่มีอะไรมากเนาะ เปนการปรับความเข้าใจระหว่างแม่กับน้องเน ไปอ่านกันเลยเนาะ
ตอนที่6
“พี่ชีวิน อย่าทำอะไรผมเลยนะ ฮือๆ ผม….. ผม…. ผมเป็นน้องพี่นะ”
“ฉันไม่ใช่พี่แก ฮ่าๆๆๆๆ”
“โอ้ย อย่าทำผมเลย ผมเจ็บแล้ว พี่วิน”
“ฉันไม่ใช่พี่แก ได้ยินไหม ฉันไม่ใช่พี่แก ไอ้ตัวซวย ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่จริง!”
ผมร้องตะโกนเสียงยาวตื่นขึ้นมาจากความฝันร้ายและแปลกๆอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะเก็บเอามาฝันเป็นเรื่องเป็นราวติดต่อกันได้ทุกคืนขนาดนี้ ผมลุกตื่นขึ้นมาแล้วมองออกไปที่สวนย่อมนอกหน้าต่างห้องคนใช้ชั้นล่าง มองสวนหย่อมที่ตกแต่งอย่างสวยหรูใกล้ๆลานน้ำพุ ทุกครั้งอย่างนี้เป็นประจำ
จากวันนั้นถึงวันนี้ ก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้ว เหตุการณ์ในครั้งนั้น ผมไม่สามารถที่จะอธิบายได้ถึงการเปลี่ยนไปของพี่ชีวิน ช่วงนี้เขาตีตัวออกห่างผมไปพอสมควร เจอหน้าผมก็ทำเป็นไม่เห็น แต่ในใจผมก็คิดว่ามันดีนะ จะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องให้เกิดการบั่นทอนกำลังใจทั้งสองฝ่าย วันนี้ผมตั้งใจที่จะกลับบ้านไปหาแม่ ป้า พี่เจมส์ และพี่ต๋องอันเป็นที่รักที่สุดของผม การกลับไปในครั้งนี้ผมจะไปลงทะเบียนเรียนของปี 1 ให้มันเสร็จๆไปซะที อืม ผมลืมบอกไปเสียสนิท บ้านผมอยู่อยุธยา ที่หมู่บ้านอาจจะห่างไกลจากตัวเมืองไม่มาก แต่ที่นั่นมันสงบและใกล้แม่น้ำที่ไหลผ่านหลังบ้านผม นั่นก็คือแม่น้ำเจ้าพระยา
ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วขอให้พี่เลียงช่วยนิดหน่อยจะได้ออกจากบ้านหลังนี้ได้ง่ายขึ้น ผมสัญญากับพี่เลียงไว้แล้วว่าอีก 5 วันผมกลับแน่นอน ดูท่าพี่เขาคงจะเข้าใจ ผมเดินกลับมาถึงที่บ้านคนแรกที่ผมเห็นคือแม่ แม่กำลังนั่งร้อยมาลัยที่ศาลาริมน้ำใกล้ๆท่าเรือ
“แม่!” ผมยิ้มดีใจ ร้องตะโกนซะพี่เจมส์ต้องวิ่งออกมาดูที่สวนเล็กๆกลางบริเวณบ้าน
แม่หันกลับมา แต่สิ่งที่ผมเห็นนั้น แม่ทำสีหน้าผิดหวัง ถึงแม้ว่าผมไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังมาก่อน แต่แววตาที่แม่มองมาที่ผมมันชัดเจนโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถาม แม่เก็บพวงมาลัยแล้วเดินเข้าบ้านไปทันที
“แม่ เนกลับมาแล้ว แม่ฟังเนก่อน”
“น้องเน! ใจเย็นๆก่อน”พี่เจมส์เข้ามาถึงตัวผมที่จะเดินเข้าไปหาแม่
“พี่เจมส์คงบอกแม่ไปแล้วใช่ไหม”
“อืม พี่ขอโทษนะ”
“ไม่หรอก พี่ทำดีที่สุดแล้ว แล้วพี่บอกแม่เมื่อไหร่กัน”
“ไม่นานนักหรอก 2 วันก่อนหละมั้ง”
“เฮ้อ เนอยากให้แม่เข้าใจในสิ่งที่เนทำนะพี่เจมส์”
“พี่ว่าแม่เข้าใจเนนะ อย่าคิดมาก”
“เน!”
จู่ๆ เสียงแม่ก็ดังขึ้นข้างหลังผมกับพี่เจมส์
“แม่ เนอธิบายได้นะครับ เนอยากให้แม่เข้าใจ ว่า……”
“อยากให้แม่เข้าใจงั้นหรอ จะให้แม่เข้าใจว่าอะไร เข้าใจว่าเนอยากเป็นลูกเขาจนถึงขนาดต้องไปอ้อนวอนขอสิทธิเขาถึงที่หน้า
บ้านอย่างนั้นหรอเน”
“แม่….. ไม่ใช่เลยนะ เนมีเหตุผลนะแม่ เนทำเพื่อแม่นะ”
“ทำเพื่อแม่อย่างนั้นหรอ ลองคิดดูอีกทีสิเน แม่ไม่เคยขอให้เนต้องทำเรื่องแบบนี้ แม่บอกเนตลอด บอกมาตลอด ตั้งแต่เล็กจนโต
แต่เนก็ไม่ฟังแม่ เนทำเพื่อตัวเองต่างหาก!”
“แม่” ผมน้ำตาคลอเบ้าเอ่ยเรียกแม่เบาๆ
แม่ในตอนนี้กำลังร้องไห้ ผมกำลังทำให้แม่ต้องเสียน้ำตา ผมไม่ดีเองที่ไม่ฟังแม่
“แม่จะเข้าไปทำอาหารแล้ว”
แม่เดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น
“แม่เนขอโทษ ฮือๆ เนผิดไปแล้วแม่….”
“เน! ไม่เอาหน่า ลุกขึ้นก่อน พี่ว่าเนขึ้นไปเก็บของ อาบน้ำแต่งตัว แล้วลงมากินข้าวดีกว่าไหม”
“พี่เจมส์ แม่จะหายโกรธเนรึเปล่า”
“อืม พี่เชื่อ มีแม่ที่ไหนที่โกรธลูกของตัวเองได้ลงคอ ไม่มีหรอก เด็กน้อยเอ้ย ร้องไห้ไม่ยอมโตแบบนี้แหละน้าพี่ถึงได้ห่วง ฮ่าๆ”
“ตลกได้อีกนะพี่เจมส์”
“พี่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง ไปๆ ลุกได้แล้ว”
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อืม เดี๋ยวพี่รอที่โต๊ะอาหารแล้วกัน”
( พี่ชีวิน )
ผมกลับมาถึงบ้านพอดีอาหารเย็น แต่ที่แปลกไปคือ เด็กคนนั้นหายไปไหนซะแล้วทำไมปล่อยให้ไอ้เลียง ไอ้หยวนมา
จัดโต๊ะอาหาร ทั้งๆที่มันเป็นงานของเด็กคนนั้นเอง
“นายกลับมาแล้วหรอครับ มาครับเดี๋ยวผมเก็บกระเป๋าให้”
ไอ้ซุนลูกน้องผมนี่ก็ทำงานดีมาตลอด ไม่เคยทำงานบกพร่องเสียอย่างเดียวอารมณ์โมโหง่ายอย่าบอกใครเชียว
“ขอบใจ อืม ไอ้ซุน ลื้อรู้รึเปล่าว่าเด็กนั่นอยู่ที่ไหน”
“อ้อ ไม่รู้ครับนายเห็นไอ้เลียงไปส่งเด็กนั่นที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้า”
“หึ พ่อฉันไม่อยู่บ้านไม่ถึงสัปดาห์ ก็ออกลายซะแล้วสินะ”
ผมพูดอยู่ได้ไม่นานก็มีเสียงขัดอารมณ์ดังขึ้นมา
“ไม่หรอกครับนาย เด็กคนนั้นแค่กลับบ้านเกิดเท่านั้นเองครับ” ไอ้เลียงพูดขึ้นมา
“หึ กลับบ้านงั้นหรอ อันที่จริงฉันจะมองโลกในแง่ร้ายหน่อยนึงจะเป็นอะไรไป อีกอย่างคราวหลังถ้าฉันไม่ถามแกเนี่ย ก็ไม่ต้องตอบ
ฉันคิดว่าลื้อจะเข้าใจนะอาเลียง”
ผมหันไปยิ้มแบบเย็นชาให้ไอ้เลียง ดูสีหน้ามันตอนนี้เหมือนไม่พอใจผมเหมือนทุกๆครั้งนั่นแหละแต่มันจะมาทำอะไรผมได้
ผมเป็นลูกของพ่อ แล้วมันหละเป็นใคร
“โถ่เอ้ยไอ้เลียง ฉันจะบอกลื้อให้นะว่าไอ้หน้าตาไม่พอใจของแกเนี่ย มันไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นนักหรอกนะ ฮ่าๆๆ ฉันเบื่อแล้วหว่ะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน”
พอผมเดินไปถึงห้องนอน ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเด็กคนนั้นจะกลับบ้านไปทำอะไร ความคิดผมมันผุดขึ้นมาในหัวสมอง จริงๆมันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยที่เขาจะกลับบ้าน แต่ผมก็อยากจะรู้อยู่ดี เพราะอะไรหนะหรอ หึ ไม่มีคำตอบ!
( น้องเน )
“ก๊อกๆ” เสียงประตูห้องนอนผมดังขึ้น พอเปิดประตูออกปุ๊บก็พบว่าแม่ยืนอยู่ที่หน้าประตู
“แม่เข้าไปได้ไหม”
“แม่ ได้ครับได้ ห้องเนก็เหมือนห้องแม่แหละครับ ทำไมแม่จะเข้าไม่ได้หละครับ”
“ยิ้มอยู่ได้ ขนาดตัวเองทำผิดแล้วยังไม่สำนึกอีก”
“โห แม่เนขอโทษแล้วกันนะคับ”
“เอาหละ แม่ไม่ได้โกรธเนนะลูก ไหนบอกเหตุผลแม่มาสิว่าทำไมต้องไปที่นั่น”
“ก็…… คือ….. อย่างที่บอกแหละครับ เนอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นเขา”
“แล้วที่เนเป็นอยู่ทุกวันนี้ แม่ทำหน้าที่แทนพ่อยังไม่ดีสินะ”
“เปล่าครับแม่ แม่ทำหน้าที่ได้ดีที่สุด”
“แล้วทำไมเนถึงยังต้องการเขา”
“ก็เพราะ………มันไม่เหมือนกันหนิครับ แม่ก็ต้องเป็นแม่ พ่อก็ต้องเป็นพ่อ” ผมพูดเสียงอ่อย ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดี ก็ผมอยากมีพ่อ
อยากให้พ่อกลับมาหาผมกับแม่จะได้เป็นครอบครัวที่อบอุ่น
“เอาหละๆ แม่ไม่เอาคำตอบแล้วก็ได้ ไหนบอกแม่สิว่าเนรักแม่รึเปล่า”
“รักสิครับแม่ รักมากที่สุดในโลกเลยหละ”
“แล้วกับเขาหละ เนรักเขารึเปล่า ไม่ต้องปิดบังเอาตามความรู้สึกของตัวเอง”
“ก็……รักครับแม่”
“ทีนี่แม่ขอถามเนนะ เนเข้าใจคำว่า ความรัก นี้แค่ไหน”
“ไม่รู้สิครับแม่ เนก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เนรู้แต่ว่า เนรักแม่กับพ่อ ”
แม่ยิ้มแล้วเอามือเอื้อมมาที่หัวผมแล้วลูบผมสองครั้งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“ฟังให้ดีนะเน รักคือความเสียสละ ถ้าหากไม่รู้จักเสียสละ ก็อย่ามีความรัก เข้าใจไหมลูก”
“ครับแม่ แล้วแม่รักพ่อรึเปล่าครับ”
แม่ยิ้มมองหน้าผมก็จะตอบผมด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ
“รักสิจ้ะ”
“ถ้างั้นแม่ก็ต้องเคยเสียสละเพื่อพ่ออย่างนั้นหนะสิ แล้วนี่แม่เสียสละเรื่องอะไรเพื่อพ่อหรอครับ”
ผมถามแม่ด้วยความตื่นเต้นและจดจ่อรอแม่จะตอบออกมา อยากจะรู้ในสิ่งที่ผมยังไม่รู้และก็มันควรถูกทำให้ผมรู้เพราะผมเป็นลูกแม่
กับพ่อหนิหน่า
ตัวอย่างตอนที่ 7 นิดหน่อย
“น้ำๆ กลุ่มนั้นเขาแปลกๆดีนะ ”
“อย่าพูดดังไป เน รุ่นพี่เราบอกมาพวกนี้ อันตรายเงียบ ชายหญิงพวกนี้อยู่ปี 2 ทั้งนั้นและชายที่แกเห็นเค้าไม่ใช่ชายแท้หรอก
นะ ”
“ทำไมกันหรอ”
“ไม่ต้องรู้ดีแล้ว กลุ่มนี้ทุกคนที่มหาลัยรู้กันดีในชื่อของ พอยซันไอวี่ กลุ่มนี้ถ้าไม่จำเป็นอยู่ห่างๆดีที่สุด ”
“งั้นหรอกหรอ ”
“อืม ไปเถอะอย่าไปมองเค้านาน เดี๋ยวซวยหรอก”
“อืมๆ”
ตอนต่อไปรอนานหน่อยนะครับ จะสอบกลางภาคแล้ววันอาทิตย์นี้ บ้ายบาย
-
นึกว่าจะเป็นอะไรเสียอีก
อีก 5 วันกลับบ้านใหญ่ แล้วจะเรียนยังไง
-
มาต่อกันเถอะครับ อิอิ
ตอนที่ 7
วันนั้นแม่ไม่ได้เล่าอะไรให้ผมฟังอีกเลย ทำไมกัน แม่มีอะไรปิดบังผม ผมไม่เข้าใจ วันต่อมาพี่เจมส์ก็พาผมไปทำธุระเรื่องลงทะเบียนเรียนจนเสร็จ
“เน!”
“ครับพี่เจมส์”
“เดี๋ยวพี่ว่าจะพาไปหาหออยู่แถวๆหน้ามหาวิทยาลัยเลยดีไหม จะได้สะดวก”
“เอ่อ….พี่เจมส์ ไม่ต้องหาหอหรอก คือ…..”
“หยุดพูดเลยนะ เพราะพี่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ เนต้องมาเรียนได้แล้ว เรื่องอยากไปหาเจ้าพ่อมาเฟียนั่น…..”
“พี่เจมส์! นั่นพ่อเน ”
“พี่ขอโทษ แต่เนอยู่ที่นั่นจะไม่สะดวกนะ ไม่หนำซ้ำเค้าอาจจะสงสัยเอาก็ได้”
“เนรู้ เนมีวิธีของเนหน่าพี่เจมส์”
“พี่ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะเน พี่บอกตรงๆพี่เป็นห่วงเนนะ เนจะอยู่ดีมีสุขรึเปล่าพี่ก็ไม่รู้ แถมไปอยู่ในฐานะคนใช้อีก ไอ้ลูกชายเค้า
ยิ่งแล้วใหญ่ เท่าที่เนเล่าให้ฟังพี่แทบจะฆ่ามันด้วยซ้ำ”
“พี่เจมส์ เนไหว อย่าห่วงเลยนะ แต่เนอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นอยากให้เขาเรียกผมว่าลูกและยอมรับผม”
“เน! แล้วแม่หละ แม่จะว่ายังไง”
“คือ……เนไม่รู้”
“น้องเน อีกสองวันมหาวิทยาลัยก็จะเปิดแล้วนะ นี่เนคิดอะไรอยู่กันแน่ พี่ไม่เข้าใจ”พี่เจมส์ตะคอกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนผมตกใจ พี่
เจมส์ไม่เคยตะคอกผมเลยนะนี่เป็นครั้งแรก
“พี่เจมส์ ฮือๆ เนไม่มีทางเลือกหนิ ฮือๆ เนขอโทษนะ”
“เน โถ่เว้ย โอเคๆ ไม่เอานะๆอย่าร้องๆ พี่ขอโทษนะครับ พี่มีน้องเนแค่คนเดียวพี่ก็หวงมากไป พี่ผิดเองแหละ ปะกลับบ้านกัน
ก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่นะ”
หลังจากวันนั้นผมก็ได้คุยกับแม่ ขอแม่ให้ผมไปอยู่กับเขาต่อ ส่วนเรื่องการเรียนผมจะหาทางบอกแก้ต่างพ่อเอง ทีแรกแม่
ไม่ให้ผมไปที่นั่นอีก แต่ผมอยากทำในสิ่งที่ผมต้องทำ ผมต้องทำให้เขารับผมเป็นลูกให้ได้
ผมเดินทางกลับมาถึงอาณาจักรมาเฟียอีกครั้ง ไม่ทันที่ผมจะกดกริ๊งหน้าประตู แต่ประตูกลับถูกเปิดออกพร้อมกับพี่เลียงกับพี่หยวนมายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมรู้หละครับว่าผมกำลังจะกดกริ่ง”
“ฮ่าๆ เด็กน้อยเอ้ย โน่นไง กล้องวงจรปิด ”
“จริงด้วยแฮะ ฮ่าๆผมนี่ไม่ฉลาดเอาซะเลยเนาะ”
“เข้าบ้านเถอะ นายใหญ่กลับมาแล้วเมื่อเช้า รู้ว่าเนขอกลับบ้านก็ถามหาใหญ่เลย ยังไงก็เข้าไปแก้หน้าเองแล้วกัน ”
“ครับ”
สีหน้าตอนนี้สลดลง ตัวเย็นขึ้นมาทันที มันเหมือนราวๆกับว่ากำลังเจอสถานการณ์ที่จะต้องรับมือให้ได้อีกครั้ง ผมกล้ากลัว
เดินตามพี่เลียงพี่หยวนเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ ที่นั่นพ่อผมนั่งรอที่โซฟาอยู่ก่อนแล้ว และอีกคนผมไม่บอกได้ไหมครับ คนนั้น
แหละกับสมุนที่ผมไม่เคยไว้วางใจเลยซักครั้งเดียว
“สวัสดีครับนายท่าน คุณวิน”
“อืม ไง พอจะบอกเหตุผลได้รึเปล่าว่าทำไมต้องกลับบ้านตอนที่ฉันไม่อยู่”
แววตาที่โหด ดุดัน บีบบังคับผมบรรยากาศตรงหน้าผม ให้ตายเหอะใครได้สัมผัสแล้วต้องกลัวแน่ๆ ลูกน้องทุกคนรวมทั้งพี่เลียงพี่
หยวนก็จ้องมองมาที่ผมอย่างเงียบขรึม จนผมกลัวสั่นไปหมด
“เอ่อ…. คือ …… เอ่อ…..”
“คือ…….อะไร!” พ่อถามย้อนคำพูดผมอีกครั้งอย่างเยือกเย็น
“หือๆ นายท่านผมกลัวแล้ว ที่ผมกลับบ้านเพราะ ว่า ผม…… ผมคิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน”
สักพักลุงพ่อบ้านวูก็เดินเข้ามาที่ผมแล้วจับไหล่ผมที่มันสั่นไปทั้งตัว
“นายครับ ผมว่าเด็กเขากลัวจริงๆแล้วนะครับ เลิกแกล้งเถอะครับ” ลุงวู หันหน้าไปหาพ่อที่ทำหน้าตาเคร่งขรึม
“ฮ่าๆ ตลกจริงๆ เด็กน้อยเอ้ย กลัวฉันถึงขนาดนั้นเชียวหรอ ขอโทษด้วยนะ ฉันอาจจะเล่นจริงไปหน่อย ทีแรกอาเลียงก็บอกว่าจะ
ดีรึเปล่า แหมอาเลียงลื้อนี่เป็นห่วงเป็นใยเหลือเกินนะ ฮ่าๆ เอาหละๆ ไม่มีอะไรแล้วสบายใจเถอะ”
“คุณพ่อ!”
ผมหันไปหาพี่ชีวินที่สีหน้าไม่พอใจ
“เอาเถอะๆ ชีวินพ่อว่าอย่าถือสาหาเหตุเลย เด็กคนนี้ไหนๆก็กลับมาบ้านเราแล้วนี่หน่า อย่าคิดมากไปเลย”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ!”
พี่ชีวินลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมองหน้าผมอย่างเยือกเย็นก่อนจะเดินขึ้นห้องชั้นสองไป ผมตอนนี้งงไปหมด แล้วเหตุการณ์
เมื่อกี้มันคือละครอย่างนั้นหรอ ตลกกันซะทั่วบ้าน ผมนี่สิแทบจะหยุดหายใจซะแล้ว
“ไอ้หนู เห็นอาเลียงเล่าให้ฟังว่า ไปทำธุระมหาวิทยาลัยมาหรอ อืมจริงๆแล้วเรียนไปด้วยทำงานที่บ้านไปด้วยก็ดีนะฉันว่า เดี๋ยว
ค่าใช้จ่ายฉันจะช่วยแล้วกัน”
“………??????..........”
ผมตอนนี้งงมาก พี่เลียงหรอ แล้วเขารู้ได้ยังไง เรื่องนี้ผมจำได้ว่าผมไม่ได้เล่าให้เขาฟังนี่ มันยังไงกันแน่ผมหันหน้าไปมองพี่
เลียงที่คอยมองผมแล้วยิ้มให้
“ไอ้หนู ได้ยินรึเปล่า ว่ายังไง”
“เอ่อ อ้อ ครับๆ ขอบคุณนายท่านมากเลยนะครับ ”
“ไม่เป็นไรๆ อืมมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเจ้าวินเลยสินะ เอาเป็นว่าฉันจะให้นั่งรถไปพร้อมๆกับเจ้าวินเลยดีกว่า”
อะไรกันนี่พ่อรู้อีกด้วยหรอว่าผมจะไปเรียนต่อที่ไหน แล้วเมื่อกี้พ่อบอกว่าผมเรียนที่เดียวกันกับพี่วินงั้นหรอ เป็นไปได้ยัง
ไง นี่พี่เลียงหน้าสงสัยพิลึก
“อ้อ พ่อหนู ไม่ต้องงงไปหรอก ฉันเป็นคนกำชับอาเลียงเองแหละว่าให้คอยเป็นหูเป็นตาแทนฉัน ตอนฉันไม่อยู่”
“หมายความว่า……”
“ใช่ ตลอดเวลาที่หนูกลับบ้านไป อาเลียงเป็นคนติดตามเฝ้าดูอยู่ห่างๆเองแหละ เอาเถอะต่อไปมีอะไรก็บอกฉันหน่อยก็แล้วกัน
อย่าทำแบบนี้อีกนะ ฉันขึ้นห้องก่อนแล้วกัน”
ไม่นะแสดงว่าพี่เลียงก็ต้องเห็นบ้านของเราแล้วสิ แล้วก็ต้องเห็นแม่ แล้วถ้าพี่เลียงบอกเรื่องนี้กับ…..ไม่สิไม่มีทางพี่เลียงไม่
รู้ความสำพันธ์ระหว่างพ่อกับแม่อยู่ดี ใช่ไหม
คืนนั้นผมคิดหนักมากกลุ้มใจเรื่องนี้ มิน่าหละทำไมตอนผมขอตัวกลับบ้านพี่เลียงไม่ห้ามซักแอ่ะ ถามยอมช่วยผมออกจาก
บ้านนี้มาอีก อย่างนี้นี่เอง พี่เลียงนะพี่เลียง
วันใหม่กับการเปิดภาคเรียนที่ 1 ปี 1 อย่างผม ผมต้องเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยกับพี่ชีวินตลอดระยะทางที่นั่งรถมา ไม่มีการสนทนาอะไรกันทั้งนั้น พอถึงมหาวิทยาลัยผมกลับถูกมองด้วยความสงสัยของรุ่นพี่ที่นั่นมองมาที่ผม สงสัยคงอยากรู้หละสิว่าผมมากับพี่ชีวินได้ยังไง
“ลงไปได้แล้ว ไอ้คนใช้”พี่ชีวินพูดเรียบออกมาแต่ไม่ได้หันหน้ามาทางผม แต่กลับมองตรงไปข้างหน้าอย่างกับคนที่ไร้วิญญาน
“ครับ”
ผมตอบรับพี่ชายก่อนจะลงรถไป แต่ก็แอบน้อยใจเหมือนกันที่พี่วินไม่เคยคิดจะพูดดีๆกับผมเลย แล้วผมเริ่มเดินไปที่ที่มีคนยืนอยู่พอสมควร แต่แล้วผมก็เจอผู้หญิงคนนึงเลยเข้าไปถามดูซักหน่อย
เผื่อเค้าจะช่วยอะไรผมได้บ้าง
“ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคณะ………ไปทางไหนหรอครับ”
“อ้าวคณะเดียวกันเลย เรากำลังจะไปที่คณะนั้นพอดี เราน้ำนะ นายหละชื่ออะไร”
“เน ครับ”ผมตอบเพื่อนสาวไปอย่างยิ้มๆ
ผมเดินไปกับน้ำจนถึงคณะรอต่อแถวเข้ารับการปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ แต่ก็ต้องสะดุดตากับชายหญิงกลุ่มนั้น มีประมาณ 7
คนมองมาที่ผม บ้างก็มองเหมือนจะฆ่าผมซะอย่างนั้น บางคนก็มองมาด้วยสายตาอันเยือกเย็น บางคนยิ้มที่มุมปากให้ผม รวม
แล้วกลุ่มนั้นน่ากลัวมาก
“น้ำๆ กลุ่มนั้นเขาแปลกๆดีนะ ” ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่กลุ่มนั้น แต่น้ำกลับตาโตขึ้นมาก่อนจะพูดขึ้นว่า
“อย่าพูดดังไป เน รุ่นพี่เราบอกมาพวกนี้ อันตรายเงียบ ชายหญิงพวกนี้อยู่ปี 2 ทั้งนั้นและชายที่แกเห็นเค้าไม่ใช่ชายแท้หรอก
นะ ”
“ทำไมกันหรอ” ผมถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ไม่ต้องรู้ดีแล้ว กลุ่มนี้ทุกคนที่มหาลัยรู้กันดีในชื่อของ พอยซันไอวี่ กลุ่มนี้ถ้าไม่จำเป็นอยู่ห่างๆดีที่สุด ”
“งั้นหรอกหรอ ”
“อืม ไปเถอะอย่าไปมองเค้านาน เดี๋ยวซวยหรอก”
“อืมๆ”
สิ้นสุดบทสนทนากับน้ำ ผมหันกลับไปมองที่กลุ่มนี้ยืนอยู่ก็พบกับความว่างเปล่า ไปไหนกันซะแล้วเร็วจังแต่ยังไงผมก็แปลก
ใจอยู่ดี เป็นการทักทายกันครั้งแรกของพวกเขาหรอเนี่ย
พักเที่ยงวันนั้นผมเดินหลงกันกับน้ำ เพราะน้ำเดินเร็วมากผมก็มัวแต่ถือจานข้าวหาต๊ะนั่ง ไม่ทันสังเกตเพื่อน พอเดินมาถึงจุดๆ
นึงก็พบว่ามีคนยืนอยู่ที่หน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นมามองกลับพบว่าเป็น……
“คุณชีวิน”
“หุบปากซะ ต่อไปไม่ต้องเรียกฉันแบบนี้อีก เรียกพี่ชีวินก็พอ เข้าใจไหม!”
“เข้าใจครับ ” ผมพูดได้แค่นั้น ก็มีอีกเสียงดังมาทางด้านหลัง
“วิน กูว่าพาเด็กของมึงออกไปจากตรงนี้ดีกว่า พวกพอยซันไอวี่กำลังจ้องมองมาที่แกกับน้องคนนี้”
“โอเคไอ้นพ ขอบใจมาก เน ฟังนะ ไปนั่งกินข้าวกับฉันแล้วจะปลอดภัย”
“เอ่อ ผมไม่เข้าใจ คุณ เอ้ย พี่ชีวินหมายถึงอะไร พวกพอยซันไอวี่อีกแล้วหรอ”
“ไม่ต้องถามมากหน่า ไปได้แล้ว!”
อะไรกันนี่มันวันเปิดเรียนวันแรกของผมนะ แต่นี่อะไรอีกหละ นี่พี่ชีวินปกป้องผมหรอ ผมฝันไปรึเปล่า แล้วพวกพอ
ยซันไอวี่นี่ก็น่ากลัวพิลึก เหมือนน้ำพูดไว้เลย อันตรายเงียบ! สินะ....................
-
ตอนที่ 8
พูดเสร็จพี่วินก็ลากผมมาที่โต๊ะทานข้าว เพื่อหลบหลีกจาการมองของพวกพอยซันไอวี่ มั้งนะผมเองก็ไม่เข้าใจสักเท่าไหร่
“เออ ถึงแล้วนั่งลง” พี่เขาพูดเสียงเรียบ
“เอ่อ คือ ว่าเพื่อนผม….”
“อย่าเรื่องมาก เพื่อนแกมันไม่หนีไปไหนหรอก ไอ้เด็กบื้อ แต่ตอนนี้แกกำลังจะไม่รอด จากพวกนั้น”ไม่ทันไร โหมดโหดเถื่อนก็
กำลังจะมาเหมือนเดิม
“พวกพอยซันไอวี่หรอ โอ้ย” พี่ชีวินเอามือมาตบที่หัวผมทีนึง ถามว่าเจ็บไหม ฟังจากเสียงก็รู้นะครับ
“ห้ามหันไปมอง ถ้าพวกนั้นมันจำหน้าแกได้ขึ้นมา แกซวยแน่”
“อย่างกับผมอยู่กับคุณวิน เอ้ย พี่วินจะปลอดภัยงั้นแหละ” ผมตอบเสียงอ่อยๆ ก็มันจริงรึเปล่าถ้าแทบกันแล้ว น่ากลัวไม่ต่างกัน
เลย
“ปากดีนะมึง เดี๋ยว…..”
“พอๆไอ้วิน เอาไงเนี่ย เอโต้ มองตาเขม่งเลย กูหละเบื่อจริงๆใครที่มายุ่งกับมึงเขากลับต้องซวยกันหมด”
“ซวย ซวยอะไรหรอครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้เต็มทน
“อ้อ คือ อย่างนี้….” พี่นพกำลังจะอ้าปากเล่าให้ฟัง แต่พี่วินก็ดูเหมือนจะไม่อยากให้เล่าขึ้นมา
“หุบปากซะไอ้นพ แกก็เหมือนกันไอ้เฮงซวยเลิกอยากสอดรู้สอดเห็นได้แล้ว เข้าใจไหม”
“เอ่อ ครับๆ ก็ได้” ยังไงๆผมก็อยู่ในโอวาทเขาเหมือนเดิมนั่นแหละ
ไม่นานนัก กลุ่มพอยซันไอวี่ที่หลังจากยืนนิ่งเหมือนหุ่นซักพัก ก็เริ่มเคลื่อนตัวเดินเข้ามาที่โต๊ะพวกผมนั่งทานข้าว พี่นพนั่งหัน
หน้าไปทางพวกนั้นพอดี พร้อมกันกับผมจึงทำให้เห็นก่อนเพื่อน
“นั่นไง พวกพอยซันไอวี่ เดินมาโน่นแล้ว รับมือเองนะกูไม่เกี่ยว น้องเน ไปกับพี่ก่อนแล้วจะดีเอง”
“เอ่อ พี่นพครับเนว่าไปไม่ทันแล้วแหละ” ผมดีงแขนพี่นพ เพื่อให้บอกว่าไม่ต้องลุกแล้ว พวกนั้นมาถึงแล้ว
“พี่ก็ว่างั้น”
“เอโต้ ว่าไงสบายดีหรอ ” พี่ชีวินเอ่ยบอกทักทายพวกนี้ รู้จักเค้าก็ไม่บอกแล้วจะกลัวอะไรกันผมไม่เข้าใจ
“ฮ่าๆ สบายดี ชีวินเพื่อนรัก อืม…… วันนี้น้องชายฉัน นาวา ไม่ค่อยจะพอใจกับเศษสวะชิ้นใหม่ของนายขึ้นมาซะแล้วหละสิ ไง
เด็กน้อย ชื่ออะไรหรอ”
“เอ่อ คือ เอ่อ”ผมหันหน้าไปหา พี่ชีวิน พี่นพ ให้ช่วย
“เป็นอะไรไป ทำไมไม่ตอบ เซน จัดการที”
“อย่ายุ่งกับเขา เอโต้” ในที่สุดพี่ชีวินก็เอาตัวมาขวางทางหนุ่มหล่อสูงที่ชื่อเซนเมื่อครู่ไว้
“โอ้โห นี่เป็นครั้งแรก น่าแปลกใจจริงๆ นาวาน้องรัก ฉันว่าเด็กคนนี้จะเป็นคู่แข่งหัวใจแกจริงๆแล้วหละฮ่าๆ ชักอยากจะรู้แล้วหละ
สิว่าเด็กคนนี้สำคัญไปมากกว่าน้องชายฉันรึเปล่า” เอโต้พูดออกมาอย่างเยือกเย็น
ในบรรยากาศโรงอาหารกลาง ตอนนี้นักศึกษาทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้นกำลังพากันจับจ้องมาที่พี่ชีวินกับเอโต้ หลายคน
ลุกออกมาไปจากที่ใกล้ๆศึกสงครามไป แล้วไปนั่งโต๊ะถัดไปก็มี
“กลับไปซะ เอโต้ วันนี้ฉันขอ” พี่ชีวินพูดออกมาอย่างเรียบง่ายแววตาไม่ได้กลัวพวกนั้นเลยซักนิด
“พอยซันไอวี่ไม่เคยฟังคำเรียกร้องใคร แต่เอาเถอะเพื่อว่าที่คู่รักของน้องชายฉันในอนาคต ฉันจะทำบุญก็แล้วกัน เอาหละกลับ
กันได้แล้วพวกเรา วันนี้เอาแค่นี้ ”
พี่ชีวิน พี่นพ ยืนมองพวกนั้นจนละสายตาไป ไม่นานนักพี่นพก็เกิดอาการอวดเก่งขึ้นมา
“โถ่เอ้ย คิดว่าตัวเองใหญ่แล้วรึไงว่า พวกตุ๊ดพวกนี้อันตรายจริงๆ นี่ขนาดมันมาไม่ครบทีมนะเนี่ย”
“เลิกกลัวได้แล้ว ไอ้ไก่อ่อน วันนี้แกปลอดภัยแล้ว จะไปไหนก็ไปได้แล้ว ” พี่ชีวินพูดขึ้นมาพร้อมกับไล่ผมไปทางอ้อม แล้วถ้า
พวกนั้นกลับมาเล่นงานผมอีกหละ แต่ก็ต้องทำตามอยู่ดี
“ครับ”
ผมยังไม่ทันได้ลุกออกจากโต๊ะนั่งเลย น้ำเพื่อนรักก็เข้ามาสะกิดพอดี
“เนอยู่นี่เอง ทำไมเดินช้านักหละ โน่นฉันนั่งอยู่โต๊ะโน้น แล้วเป็นอะไรหน้าซีดๆ”
โห เพื่อนน้ำ ถามมาได้ว่าทำไมหน้าซีดๆ ไม่เจออย่างผมแล้วจะรู้อะไร แต่ก็ไม่ได้บอกอะไรไป เดี๋ยวเพื่อนคิดมาก
“ปะเปล่าๆ ไม่มีอะไร”
“เห็นอยู่ว่ามี แล้วทำไมต้องโกหก”
ระหว่างที่ผมลุกเดินออกมาจากที่นั่งไปที่โต๊ะของน้ำ ผมก็เล่าออกมาให้ฟังจนได้ กะจะไม่บอกแล้วแต่น้ำดันมาจี้ถามผมซะขนาด
นี้
“คือ เมื่อกี้ พวกพอยซันไอวี่ เค้า….”
“ฮะ นี่แกเจอเข้าจังๆแล้วหรอ เค้าทำอะไรแกรึเปล่า ฉันขอโทษนะที่เดินไม่รอแกอ่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ กินข้าวเถอะ”
ผมกำลังจะตักข้าวเข้าปากแต่น้ำก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“เอ่อเน นี่พี่บิลัน พี่คณะพวกเราเองแหละ” จะว่าไปแล้ว ผมก็เพิ่งสังเกตว่ามีพี่ผู้ชายนั่งที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว แต่ผมไม่ได้ไหว้ เฮ้อ
เสียมารยาทจริงๆเลยผมเนี่ย
“สวัสดีครับ พี่บิลัน”
พี่ชายที่ชื่อบิลัน ยิ้มก่อนที่จะทักทายผม ดูดูไปแล้วพี่ลันที่เท่ห์ชะมัด เป็นนักกีฬารึเปล่าก็ไม่รู้ขนาดนั่งเก้าอี้แล้ว ตัวยังสูง
กว่าไอ้น้ำเอามมากๆ แตทำไมไอ้น้ำต้องไปนั่งติดพี่เขาด้วยนะ มานั่งฝั่งทางนี้กับผมหน่อยก็ไม่ได้ เฮ้อ
“ครับผม เรียกพี่ลันแล้วกันนะครับ ทานข้าวเถอะครับเดี๋ยวเย็นหมดจะไม่อร่อย”
ไม่รู้สินะ แต่ผมกินข้าวที่อยู่ตรงหน้าไม่ลงจริงๆ ผมเขี่ยข้าวไปมาแววตาครุ่นคิดเรื่องเมื่อกี้นี้ มันยากนะถ้าจะให้รับมือกับ
พวกนั้นจริงๆ
“น้องเน มีอะไรรึเปล่า ดูกังวลๆไปนะ”
“คงเรื่องพวกนังพอยซันไอวี่ทั้งหลายนั่นแหละพี่ลัน นี่เนแกอย่าคิดมากเดี๋ยวต่อไปฉันจะคอยอยู่ใกล้ๆแกเอง” น้ำพูดขึ้นมาหลัง
จากที่ผมไม่ตอบคำถามพี่ลัน
“น้ำ เรากลัว มันไม่ใช่อย่างที่แกเห็นนะ พวกเค้าน่ากลัวเกินไป น่ากลัวเหมือนกับ…..”
“เหมือนกับใครอ่ะ” น้ำถามมาถึงจุดนี้ก็สังเกตเห็นว่าพี่ลันมองมาที่ผมสายตาแน่นิ่งมาก มากจนผมคิดถึงแววตาของคนบางคนที่
โหดร้ายกับผมเป็นไหนๆ
“อ้อๆ ปะเปล่าๆ แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดีนะ” ผมตอบน้ำไปลวกๆ
ผมพูดได้แค่นั้น ถ้าผมสังเกตให้ดีกว่านี้จะเห็น หญิงสาวสวยที่ยืนอยู่มุมโต๊ะแต่หันหลังให้พวกผมอยู่ก่อนแล้ว แต่ที่น่าตกใจคือ นั่นเป็นหนึ่งใน พอยซันไอวี่ เธอหันหน้ามาทักทายพวกผมพร้อมกับยิ้มรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว
“ฮัลโหล เอโต้ เด็กหนุ่มคนนี้เขาบอกว่าเราน่ากลัวจ๊ะ ”
“พอยซันไอวี่” พี่ลันเอ่ยขึ้นมมาเบาๆแต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี
“ดีใจที่รู้จักพวกเรา ฉันเดล จ๊ะ ว่าแต่พ่อหนุ่มชื่ออะไรจ๊ะ” หญิงคนนี้ไม่พูดพร่ำทำเพลง เริ่มทักทายผมและถามชื่อผมเหมือนๆกัน
กับเอโต้ เมื่อกี้นี้ สงสัยผมยังไม่ได้ตอบคำถามเขาไป เลยให้เธอคนนี้มาถามอีกรอบสินะ
“เอ่อ ผม ชื่อ ……”
“เดลพอเถอะ ผมขอเถอะ เด็กคนนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณคิดนะ” พี่ลันพูดประโยคที่ดูเหมือนพวกเค้าจะเข้าใจกันอยู่สองคน
“ฮ่าๆ โอ๊ะโอ น่ายินดีจังพ่อหนุ่ม วันนี้แปลกมาก มีคนคอยปกป้องถึงสองคน แถมยังเป็น……”
“หยุดพูดได้แล้วเดล ถ้าไม่หยุดผมจะไม่ไว้หน้าแล้วนะ” พี่ลันเข้าสู่โหมดขรึมและหนักแน่น
“โอเค ที่รัก ฉันหยุดทักทายน้องใหม่ของนายแล้วก็ได้ ไปก่อนนะพ่อหนุ่มผู้น่ารัก เรายังได้พบกันอีกนาน ฮ่าๆ ส่วนนายบิลัน ฉัน
ไม่รู้ว่าพีท เขาจะยอมอ่อนข้อให้เด็กคนนี้รึเปล่า ดูแลกันให้ดีๆ ของใครใครก็หวงนะจ๊ะ ใช่ไหมหนุ่มน้อย ”เธอหันมาถามผมก่อน
จะเดินเลี่ยงตัวออกไป
“น้องเน อย่ากลัวนะครับ พวกเค้าไม่ได้คิดจะทำหรอกแค่ขู่เท่านั้น”
“คะ คะ ครับพี่ลัน”ผมตอบพี่บิลันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ถ้าโลกใบนี้ไม่มีพวกนี้อยู่ก็คงจะดีเนาะว่าไหมเน”น้ำพูดขึ้นมาหลังจากหายตกใจไปเมื่อกี้
“ไม่รู้สินะน้ำ เรากินข้าวก่อนแล้วกัน หิวจะแย่อยู่แล้ว”
พอถึงตอนเย็นผมก็ต้องนั่งรถกลับพร้อมๆกับพี่ชีวิน ใจจริงๆแล้วผมก็อยากอยู่พักหอในมหาวิทยาลัยหรือไม่ก็หอหน้า
มหาวิทยาลัยเหมือนเพื่อนๆ หรือตามคำแนะนำของพี่เจมส์ตั้งแต่ทีแรก แต่ทำยังไงได้ผมต้องทำจุดมุ่งหมายของผมให้สำเร็จ ผม
จะต้องทำทุกอย่างให้พ่อรับผมเป็นลูก แต่ตอนนี้ให้ผมมั่นใจก่อนว่าถ้าบอกพ่อไปพ่อจะเชื่อรึเปล่า แล้วถ้าเชื่อพ่อจะยังรักผม
เหมือนลูกคนนึงไม่ต่างไปจากพี่ชีวินใช่ไหม
ระหว่างที่ผมเดินทางกลับบ้านมา พี่ชีวินก็เงียบไปพักใหญ่จนถึงบ้านแต่พี่เขายังไม่ยอมลงจากรถซักที ผมเห็นท่าทีไม่ชอบ
มาพากลเข้า ผมคงต้องขอตัวลงรถก่อนก็แล้วกัน
“พี่ชีวินผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว นั่งก่อน ลุงลงไปก่อนนะครับผมขออยู่คุยกับคนใช้ซักหน่อย” พี่ชีวินบอกให้ลุงขับรถลงรถไปก่อน
“ครับนาย”
“เมื่อตอนที่ฉันไล่ให้แกไปนั่งโต๊ะอื่นเมื่อตอนเที่ยง แล้วแกไปนั่งที่ไหน”
“ก็กับเพื่อนครับพี่วิน”
“อย่าเรียกฉันว่าพี่ กลับมาถึงบ้านแล้วทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
“คะ ๆ ครับๆ”
“บอกมาสิว่าเพื่อนที่แกไปนั่งด้วย ใช่แค่เพื่อนที่ชื่อน้ำอย่างเดียวหรอ”
“เอ่อ ไม่ครับ”
“หึ แล้วอีกคนนั่นหนะเป็นใคร ทำไมไปนั่งกับมัน ร่วมโต๊ะกับมันซะขนาดนั้น”พี่ชีวินขึ้นเสียงดัง และมันดังกว่าทุกครั้งเพราะตอนนี้พี่เค้าตะคอกเสียงในรถ
“เอ่อ คือ ว่าพี่ลันเขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะครับ”
“หึ ไม่ทันไร ก็รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันซะแล้วนะ อย่าลืมซะหละว่าที่พ่อฉันให้แกติดรถไปมหาวิทยาลัยเพื่อไปเรียน ไม่ใช่ร่าน! ไปหาแต่ผู้ชาย จำไว้”
“……..”
พี่ชีวินเอานิ้วชี้มาดันที่หน้าผากผมอย่างแรง แต่น้ำตาเจ้ากรรมของผมก็ไหลออกมาหลังจากที่พี่ชีวินลงรถไปแล้ว
“ฮือๆ พี่วิน ผมอยากรู้ถ้าวันนึงพี่รู้ว่าผมเป็นน้องพี่ พี่จะทำยังไง ยังจะขับไสไล่ส่งผมแบบนี้รึเปล่า ฮือๆ”
( พี่ชีวิน )
ผมเดินเข้าบ้านมาก็เจอพ่อกับลุงพ่อบ้านยืนรออยู่ ผมไม่มีอารมณ์จะพูดด้วย เลยขอเบี่ยงตัวขึ้นห้องแต่พ่อดันทักขึ้นมาก่อนด้วยอารมณ์ที่เฮฮา มีความสุขดี
“อ้าววินกลับมาแล้วหรอ แล้วนี่น้องเนหละ”
นั่นไงถามถึงไอ้เด็กคนนั้นก่อนจนได้ นี่ไม่รู้มันมีอะไรที่ทำให้พ่อผมพิศวาสมันได้มากถึงขนาดนี้
“อยู่บนรถครับ” ผมตอบคำถามพ่อเสียงส่งๆ ก่อนจะเดินไม่พอใจขึ้นห้องไป
“อ้าว วินๆ เดี๋ยวลูก เป็นอะไรไปเปิดเทอมวันแรกก็อารมณ์เสียแล้วนะ รึว่าน้องเค้าไปทำอะไรไม่ดีไว้อีก”
หึทำอะไรไท่ดีหรอครับ แค่มันไปนั่งกับผู้ชายก็เท่านั้น ผมไม่รู้ว่านี่มมีเหตุผลพอรึเปล่านะ
“ผมไม่รู้ พ่อไปถามเด็กผู้แสนดีของคุณพ่อเองเถอะ ผมขอตัวไม่ไหวแล้ว”
“อ้าวไอ้นี่ ซุน เซ้ง ยืนบื้ออยู่ได้ตามไปดูนายพวกแกสิวะ ” พ่อผมสั่งลุกน้องขึ้นตามผมมา
“ครับๆ นายท่าน ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“ไม่ต้องตามขึ้นมานะ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม ใครขึ้นมาฉันจะยิงมันด้วยปืนกระบอกนี้แหละ”
อารมณ์ผมตอนนี้มันร้อนมาก แม้แต่ผมเองก็ไม่สามารถบังคับมันได้เลย ที่พูดไปผมขู่ไปอย่างนั้นแหละจริงๆแล้วผมไม่
คิดจะทำจริงๆหรอก
“อ้าวนาย จะฆ่าจะแกงกันเลยหรอครับ อุ้ย ก็ได้ครับไม่ขึ้นก็ไม่ขึ้น แหะๆ” ไอ้ซุนหน้าซีดไปหลังจากที่ผมจ้องหน้ามันตาเขม่ง
“อ้าวนั่น เนมาแล้วหรอ มาๆมีเรื่องอะไรกันวันนี้ ไหนๆมาหาฉันหน่อยมา ไอ้เลียง ไอ้หยวนไปช่วยน้องเค้าถือกระเป๋าหน่อยไป”
ไอ้เด็กนั่นมองขึ้นมาที่ผม ทำไมตามันแดงอย่างนั้นแหละ อ้อ ไปร้องไห้มานี่เองไอ้ไก่อ่อนเอ้ย ขี้แยตลอด อ่อนแอไม่เข้า
เรื่อง ผมยืนดูมันอยู่ตรงที่บันไดอย่างสมเพศ
“คุณท่านสวัสดีครับ ลุงพ่อบ้านสวัสดีครับ”
“อ้าวแล้วจะรีบไปไหนเน คุณท่านสั่งให้อยู่ก่อนไง”
“ขอโทษจริงๆนะครับ วันนี้ผมไม่ไหวจริง ขอตัวนะครับ”
“อย่างนั้นหรอ คงเหนื่อยใจกับลูกชายฉันมากหละสินะ งั้นงานวันนี้ไม่ต้องทำแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะให้ไอ้เลียงไอ้หยวนทำแทนนะ”
เมื่อกี้คุณพ่อว่าไงนะ มันหนะหรอจะมาเหนื่อยใจกับผม จะบ้าตาย วันนี้ทั้งวันผมเป็นคนช่วยมันจากพวกพอยซันไอวี่แท้ๆ ผม
สิที่ต้องเหนื่อยใจ ไม่อยู่มันแล้วโว้ย ขอขึ้นห้องแล้วกัน
ผมเข้าห้องนอนมาก็ปิดประตูอย่างเร็ว ผมแทบจะบ้าตาย ผมไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดอะไร แต่ที่แน่ๆผมไม่ไหวแล้วตอนนี้
“ โอ้ย ไม่ไหวแล้วโว้ย ” ผมตะโกนออกมาเอาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเอามาไปปัดแจกันที่โต๊ะให้หล่นลงพื้น
“เพล้ง”
“นายครับนาย เป็นอะไรรึเปล่าครับ เปิดประตูให้ผมหน่อยครับ”เสียงไอ้ซุน ดังขึ้นพร้อมกับเคาะประตู
“ออกไปให้หมด ไม่งั้นฉันออกไปยิงพวกแกทิ้งแน่ ไป!”
“ครับๆนายไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“ไอ้เน! อย่าให้กูรู้ว่ามึงคิดจะร่านหาผู้ชาย ไม่งั้นผู้ชายทุกคนที่เกี่ยวกับมึง กูนี่แหละจะฆ่ามันด้วยมือของกูเอง ”ผมพูดกับตัวเอง
ในความมืดสลัวภายในห้องนอน ผมสับสนไปหมดภายในจิตใจผมตอนนี้มันยากที่จะอธิบาย ผมควรจะปล่อยให้กาลเวลามันทำ
ให้ผมสงบลงเองได้ วิธีนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว
ปล. ตอนนี้พิมพ์เยอะไปหน่อยนะครับ เพราะหลังปีใหม่โน่นจะกลับมาแต่งต่อ ส่วนเรื่องรักนี้ที่มูอันจะอัพเรื่อยๆครับ
อ่านถึงตอนนี้ อย่าเพิ่งคิดว่าผู้แต่งเป็นบ้านะครับ ^^ รักทุกคนครับ :L2: :L2: :L2:
-
เผลอชอบเค้าแล้วหล่ะสิ อิอิ :oo1:
-
คนเต่งไม่บ้าหรอก่ะ เราว่าอิพวก เเก๊งซันๆ พอยๆ ไอๆ เนี่ยบ้ามาก
หึงใช่ไหม ชีวิน ปกป้องซ่ะ
เเลวพี่ลันเนี่ย มีอำนาจมืดใช่รึเปล่าน้อ?
ชีวิรเริ่มจะหวงเนมาขึ้นเรื่อยๆถึงกลับจะฆ่า!คนที่มายุ่งด้วย
สนุกมากเลยค่ะชอบ
มาต่อไวๆนะค่ะ
ปล้ำลิง จุ๊ฟๆ :กอด1:
-
ลูกมาเฟีย ไม่เห็นต้องกลัวเลย
และอีกอย่าง ขาใหญ่เจอขาเล็กหลายๆขา ก็โกยได้เหมือนกัน
เจ้าตัวเล็กขี้แยจัง เสียชื่อพ่อหมด
-
ชอบน้องเค้าก็บอกมา ห้าๆๆๆ
-
:pig4:
-
-*-
อ่านแล้วก็ ตามไม่ค่อยจะทันกับเรื่องนี้เหะ
รู้สึกดำเนินเนื้อเรื่องเร็วมาก
เซงนิดๆตรงเนชอบร้องไห้ไม่มีเหตุผล อ่อนแอไม่เป้นไรแต่อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้
ตอนๆหนึ่งจะต้องมีฉากน้ำตาไม่ต่ำกว่า 10รอบ
คือเซง อะไรจะขนาดนั้นยิ่งกว่าเด็ก 2ขวบ
แล้วทำไมถึงไม่เชื่อแม่นะ ไม่คิดจะเป็นห่วงแม่เลย
บุคลิกดูเหมือนจะเป้นคนไม่ยอมคนนะ อยากทำอะไรก็ต้องทำไห้ได้
ซึ่งมันขัดกับนิสัยตัวละครที่ขี้ขลาดและขี้กลัว อ้อนวอนขอร้องชีวิตไปเรื่อย
ตอนแรกอากจะมา แต่พอมาร้องไห้อยากกลับอยุ่ไม่ได้ไม่ไหว
แต่พอมีโอกาสกลับบ้านก็ยังจะมาอีก
โอ้ย (โทดๆบ่นสะเยอะเบย)
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ จะติดตามต่อไป
-
วินชอบเนแบบไม่รู้ตัวป่ะเนี้ย หุหุ
-
วินแอบชอบเนแบบไม่รู้ตัวป่ะเนี้ย :oo1:
-
ขอบคุณทุกกำลังใจครับ ยังไงก็แนะนำและแสดงความคิดเห็นมาเยอะๆนะครับ จะได้ช่วยเพิ่มเติมส่วนที่เป็นช่องโหว่ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นนะครับ แค่นี้ผมเองก็มีกำลังใจจะแต่งต่อไปได้เรื่อยๆแล้วหละครับ^^ รักทุกคนครับ :pig4: :pig4: :pig4:
ปล. SEEN น้องเน เป็นแบบนี้แหละครับ^^ เป็นคนอ่อนไหวง่าย อ่อนแอเจ้าน้ำตา แต่เชื่อมั่นในการตัดสินใจของตัวเองครับ^^
-
อ่านรวดเดียวทันละ แต่ดูแล้วน้องเน เป็นคนที่กลัวคนอื่นมากไปไหมอ่ะ อย่างที่เจอกับพวกแก้งไอวี่อะไรนั่นดูเหมือนจะกลัวมากอ่ะ ยังไงก็รออ่านต่อนะค้าบ เป็นกำลังใจให้คนเขียนคับ สู้ๆ
-
หลงรักน้องเนแล้วล่ะเซ่
:-[ :-[ :-[
-
วาระนี้ ขออวยพร ให้ผู้เขียน & ผู้อ่าน จง
Live Long and Prosper
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:laugh5: :laugh5: :haun1:
-
มาแล้วๆ หลังจากปิดปีใหม่ไปได้ซักพักนึง ^^ มาต่อกันเลยครับ ตอนนี้แอบยาวหน่อยนะครับ^^
ตอนที่ 9
เคยเป็นไหม กับการที่ต้องอดทนกับเรื่องบางเรื่อง เราไม่สามารถเล่าหรือว่าพูดให้คนคนนั้นฟังได้ ผมได้แต่คิดว่าการที่ได้อยู่ใกล้ชิดดูแลและคอยรับใช้ให้กับผู้เป็นพ่อนั้น สำหรับผมมันมากเกินพอ จนบางครั้งแทบอยากจะลืมความคิดที่จะเปิดเผยความจริงออกมา แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะลืมแม่ไปได้ในระยะเวลาสั้นๆอย่างนี้ จริงๆแล้วผมก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่ดูแลแม่ ผมคงถูกคนอื่นมองว่าเป็นลูกไม่เอาไหนเลยไปแล้วสินะ
“น้องเน ตื่นได้แล้ว นี่สายแล้วนะ”
“อืมครับๆ พี่เลียงเนกำลังตื่น” ผมงัวเงียตอบพี่ลียงสุดหล่อที่ใส่สูทนั่งอยู่ข้างเตียงนอนห้องผม
“รีบๆตื่นเข้าเถอะ จะได้ไปกินข้าว ”
“ครับๆ ตื่นแล้ว เห็นรึยัง นี่ไงเนลืมตาแล้ว พี่เลียงไปรอข้างนอกก่อนนะ เนขออาบน้ำแต่งตัวแปปเดียว”
“อ้าวทำไมหละ พี่เลียงขอนั่งรอที่เตียงนี่ไม่ได้หรอ”
“อ้าว ซะงั้น แปลกๆนะพี่เนี่ย ทุกวันไม่เห็นอยากจะมารอเลย”
“ใครว่าไม่อยากมารอ แต่พี่นี่ถูกใช้ให้ไปนั่นบ้าง โน่น นี้บ้าง แต่วันนี้นายท่านให้ไอ้หยวนไปแทนพี่ ก็เลย...”
“ก็เลย…. ว่าง ว่างั้น”
“อืม”
พี่เลียงก็ตอบออกมาพร้อมกันกับรอยยิ้มที่ไม่เผยฟัน แอบเผยลักยิ้มออกมา ดูแล้วก็ อืม โอเค ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิอยาก
จะรอก็รอ ผมไม่ถืออยู่แล้ว ผู้ชายด้วยกันนี่นา
ผ่านไป 20 นาทีในการอาบน้ำของผม ผมเตรียมเสื้อกล้าม กางเกงใน บล็อกเซอร์ ไปใส่ในห้องน้ำด้วยเรียบร้อยแล้ว ผมเดินออก
มาจากห้องน้ำ ทันทีที่เปิดก็พบเสื้อผ้าหนึ่งชุดเตรียมไว้ให้แล้ว
“เป็นไงมั่งเน นายท่านเป็นคนให้พี่จัดหามาให้เนเองแหละ”
“ชุดนิสิต!”
“อืมใช่ ซื้อตัวใหม่มาให้เพราะนายท่านบอกมาว่าตัวเดิมมันใหญ่ไปหน่อย ดูแล้วเหมือนเด็กใส่เสื้อผู้ใหญ่”
“เปล่าซะหน่อย นายท่านพูดเกินไป ผมเป็นคนตัวเล็กต่างหาก ไม่ใช่เด็กอย่างว่านะครับ”
“เอาเถอะ มาๆพี่จะช่วยใส่ให้”
“ครับ”
ผ่านไปอีก 10 นาทีผมก็แต่งตัวเสร็จ พอหันไปส่องกระจกแค่นั้นแหละ พระเจ้าช่วย นี่เป็นผมหรอเนี่ย น่ารักมาก ขอชมตัวเอง
หนึ่งวัน บางทีผมต้องพิจารณาการใส่เสื้อผ้า รึแม้กระทั่งสิ่งของที่มันเข้ากับผมอย่างลงตัวแล้วหละ ผมเดินออกจากห้องมุ่งไปที่
ห้องครัวนั่งกินข้าวกับพี่เลียงสองคน ไม่นานก็เสร็จ พร้อมที่จะเดินทางไปมหาวิทยาลัยแล้ว ระหว่างนั่งรถไปมหาวิทยาลัย จน
เกือบใกล้จะถึงผมเลยตัดสินใจพูดออกไป
“คุณวิน วันนี้ผมจะกลับช้าหน่อยนะครับ ”
“ทำไมต้องกลับช้า!”
นี่คือบุคลิกของพี่วินไปซะแล้วแหละมั้ง เวลาคัยกับผมแต่ละทีถ้าไม่หันมาตะคอก ก็จะถามออกมาทั้งๆที่ไม่หันหน้ามามอง ดู
เหมือนจะเป็นการบังคับให้ตอบมากกว่า
“รุ่นพี่ที่คณะ จะนัดแนะกิจกรรม น้องใหม่ที่จะเริ่มในสัปดาห์หน้าครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันรอได้”
“ฮะ!”
“หุบปาก ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัย ถึงคณะแกแล้วลงไปเร็วๆ”
“ขอบคุณครับ”
วันนี้วันอะไรกันเนี่ย ทำไมพี่วินยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองขนาดนี้ ไม่รู้ซินะแต่ผมสัมผัสได้ว่าพี่เค้าไม่เหมือนเดิม ใจเย็นลง
มาก หรืออาจจะเป็นแค่ฉากละครที่เค้าพยายามแสดงออกมาในมหาวิทยาลัย
“เน มาแล้วหรอ นี่ถามหน่อยนะ นายเป็นอะไรกับรุ่นพี่ลูกชายมาเฟียสุดหล่อคนนั้น”
“ถามทำไมหรอน้ำ”
“เปล่า แค่อยากรู้ ฉันไม่สบายใจที่เห็นสายตาคนอื่นๆตั้งคำถามมาที่แก เวลาแกอยู่ใกล้รุ่นพี่คนนั้น”
ผมละสายตาที่มองน้ำ แล้วกวาดสายตาหันมามองคนที่อยู่ในบริเวณนั้นรอบๆตัวผม ทุกๆคนเป็นอย่างที่น้ำพูด สายตาแบบ
นั้น ท่าทางสงสัยแบบนั้น กำลังมุ่งมาที่ผม
“น้ำ เราอยากไปจากตรงนี้แล้ว”
“เออๆ ไปก็ไปสิ ปล่อยให้เค้ามองไปเถอะ เย็นนี้พี่คณะนัดที่ลานกิจกรรมหน้าตึกนะ”
“อืมๆ รู้แล้วหละ ”
การเรียนวันนี้ก็ดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเมื่อวานให้น่าปวดหัว วันนี้ผมเรียนได้ดีเข้าหัวทุกอย่าง อาจจะเป็น
เพราะเป็นวิชาตอนมอปลายที่ผมเคยเรียนมาแล้ว มันเลยดูง่ายขึ้นมามาก จากวิชาแรก ไปเป็นวิชานึง อย่างรวดเร็วจริงๆ เวลา
ตั้งใจเรียนรึว่าเรียนวิชาที่ตัวเองชอบมันมักจะผ่านไปเร็วเสมอสินะ รึเปล่า
จนเวลาดำเนินมาถึงตอนเย็น ผมกับน้ำมารอที่ลานกิจกรรมหน้าตึกคณะพร้อมเพื่อนๆคนอื่นๆ ไม่นานนักรุ่นพี่คณะก็เดินเข้ามา
เปิดประชุมทันที ผมหันไปมองหาพี่บิลัน แต่ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววว่าพี่เค้าจะมา
“เนๆ มองหาใครหรอ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร”
“นั่นไง กำลังมองหาพี่บิลันอยู่ใช่ไหมหละ ฮ่าๆๆ มิน่าหละพี่บิลันถึงได้กำชับฉันมาบอกแกว่า พี่เค้ามาเข้ามาร่วมฟังประชุมช้า
หน่อยนะ เพราะติดธุระ”
“อ้อๆ อย่างนั้นหรอกหรอ”
ผมตอบน้ำไปพร้อมกับหันหน้ามาตั้งใจฟังพี่ประธานจักกิจกรรมของคณะ
“……….ครับแล้วก็ วันกิจกรรมที่จะถึงนี้ เราจะร้องน้องคณะด้วยนะครับ แต่เป็นการรับน้องของทางคระเราเองเนาะ แต่ไม่ต้องกลัว
ไปนะครับ ทางคณะของเราไม่จัดงานรับน้องที่โหดๆแน่นอนครับ ส่วนเรื่องอื่นๆ ใกล่ถึงวันแล้วพี่จะมาแจ้งอีกครั้งนะครับ ขอบคุณ
ครับ มีน้องๆคนไหนสงสัยอะไรไหมครับ”
“………”
“ถ้าไม่มีแล้ว พี่ขอปิดการประชุมครั้งนี้ครับ”
“แป๊ะๆๆๆๆๆๆ”
เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากพี่ประธานได้กล่าวปิดประชุมไป ผมหันหน้ากลับไปข้างหลังก็พบว่ามีคนจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
และเป็นเพื่อนที่คณะด้วยกำลังมองมาด้วยแววตาแน่นิ่งก่อนจะยิ้มที่มุมปากนิดๆให้ผมอย่างเป็นมิตร
แต่ผมก็ต้องหยุดโฟกัสไว้ที่เพื่อนคนนั้น เพราะข้างหลังเพื่อนคนที่มองผม กลับปรากฏเป็นชายร่างเล็กเท่าผม ถูกชายหน้า
ตาหล่อสูงสองคนจับแขนล็อคตัวคนละข้าง และถ้าผมมองไม่ผิดเพื่อนร่างเล็กคนนั้นกำลังขัดขืนอยู่ และถูกพาตัวผ่านไปทางหลัง
ตึกเรียนรวมแห่งนั้น
“น้ำๆ เดี๋ยวฉันมานะ”
ผมหันไปบอกเพื่อนสาวแล้วรีบลุกตามไปที่ตึกเรียนหลังนั้น โดยไม่ได้ฟังคำทักท้วงของน้ำที่ดังตามหลังมา ผมเดินมาตาม
ทางที่พวกนั้นพาเพื่อนร่างเล็กมาที่นี่ สิ่งที่ผมเดินมา ท้องฟ้าเริ่มมืดเพราะนี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว อาคารเรียนหลังนี้ก็อยู่ลึกจนเกินไป
และเปลี่ยวมาก ที่สำคัญตอนนี้ไม่มีนักศึกษาคนไหนอยู่บริเวณนี้เลย ผมเดินตามมาจนถึงที่หน้าตึกนี้ ใจนึงก็กลัว ใจนึงก็อยากจะ
ช่วยเพื่อนคนนั้น แต่ช่วงเวลานั้น
“ปล่อยกู! …….ฮือๆ ปล่อยยยยยย”
เสียงร้องไห้ได้ดังลงมาจากชั้น 4 ของตึกนี้ ถึงมันจะเบามากแต่แถวนี้ตอนนี้มันเงียบสงัด ซะจนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
เต้น ผมรีบวิ่งขึ้นไปอย่างเร็วและให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้พอผมขึ้นมาผมก็ต้องกลัวกับบรรยากาศที่ทั้งมืดและไม่มีแสงไฟ ถ้า
ผมเปิดไฟตอนนี้ พวกนั้นต้องผิดสังเกต และสงสัยขึ้นมาแน่นอน
“ทำไงดีนะเรา จะช่วยยังไงดี”
พอผมไปถึงที่เท่านั้นแหละ สิ่งที่ผมเห็นถึงกับต้องสลดใจอย่างมาก เพื่อนร่างเล็กถูกปรนเปรอด้วยลิ้นของสองหนุ่มที่กำลัง
ตอบสนองความต้องการของตัวเองไม่ต่างจากสัตว์ที่มันถึงฤดูผสมพันธุ์
“ปล่อยกู ปล่อย ฮือๆ พวกมึง มันก็ดีแต่ได้ ข่มขู่คนไม่มีทางสู้” เสียงของเพื่อนร่างเล็กพูดออกมาอย่างต่อเนื่อง
พอกันทีผมทนไม่ได้แล้ว ต้องช่วยเพื่อนคนนี้ซะแล้ว
“หยุดนะ พวกพี่จะทำอะไรหนะ”
ได้ผล เสียงที่ผมพูดออกไปมันทำให้ชายสองคน หน้าตาหล่อเหลา หันมามองที่ที่ผมยืนอยู่ แต่คิดไปอีกทีนี่ผมกำลังหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว
“นาย……………เป็นใคร” เสียงเย็นยะเยือกที่ผิดกับมนุษย์ปกติที่จะเป็น แต่ผมชินซะแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังกลัวๆอยู่บ้าง แต่พวกนี้ยังน่ากลัวไม่สู้พี่วินนักหรอกนะ
“เป็นใครไม่สำคัญ แต่สำคัญตรงที่ พวกพี่กำลังทำร้ายเพื่อนผมอยู่” ผมตอบชายสองคนตัวสูง เกือบ 190 ไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ใน
ความมืด
“เพื่อนหรอ ฮ่าๆๆ นี่เพื่อนแกอย่างนั้นหรอ ว้าว ฮ่าๆๆๆ”
ชายที่ส่งเสียงหัวเราะ เดินไปที่สวิตไฟพร้อมเปิดไฟ เพียงเท่านี้ทุกอย่างก็ปรากฏต่อหน้าผม เพื่อนที่ผมขึ้นมาช่วย
เหลือเสื้อผ้าแค่ชิ้นเดียว นี่ถ้าผมขึ้นมาไม่ทันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
“อืม ฉันเองก็งงๆอยู่ว่า ทำไมร้อยวันพันชั่วโมงที่มาเรียนที่นี่ ไม่ยักกะเห็นจะมีใครกล้าที่จะเข้ามาขัดขวางการเล่นเกมส์ของเรา
ได้ แต่นาย เป็นคนแรกที่ทำ ว้าว น่ารักไม่เบานี่ ไงสนใจมาเป็นของเล่นของพวกเราหน่อยไหม” เสียงและคำพูดของรุ่นพี่หน้า
ตาหล่อเหลาคนนี้ มันทำให้ผมเกลียดที่สุด
“หยาบคายที่สุด ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ พวกพี่ยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า”
“ฮ่าๆๆๆว้าว เอส ฟังสิเพื่อน น้องน่ารักคนนี้กำลังสั่งสอนเรา” ชายที่เดินไปเปิดไฟเมื่อกี้หันไปหาเพื่อนอีกคนที่ไม่ค่อยพูดเท่า
ไหร่ แต่แววตาที่มองมามันน่ากลัวมากๆ ก่อนจะพูดออกมา
“เอาหละนะ ฉันถือว่านายกล้าหาญมากที่ขึ้นมาช่วยเพื่อนนายถึงที่นี่ แต่จะบอกอะไรให้นะว่า พอยซันไอวี่ อย่างพวกเรา จะไม่
ยอมให้ใครหน้าไหนเอาความลับนี้มาฉีกหน้าพวกเราเป็นอันขาด” ชายที่ชื่อเอสพูดขึ้นมาหลังจากยืนนิ่งอยู่ซักพัก
“พอยซันไอวี่! อีกแล้วหรอ ” ผมตกใจจนถอยหลังไปสองก้าวไปอัตโนมัติ
“ขอโทษทีนะที่ทำให้ตกใจ ไงเด็กน้อย พอรู้ว่าเราเป็นใครแล้วยังจะอยากช่วยเพื่อนคนนี้อยู่อีกรึเปล่า เอาหละนะวันนี้ฉันใจดี
มาก ฉันมีข้อเสนอให้นายสองอย่าง อย่างแรก ฉันจะปล่อยให้นายกลับไปซะแต่มีข้อแม้ว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร สองก็คือ
ถ้านายยังยืนกรานที่จะช่วยเพื่อนนายคนนี้อยู่หละก็ ฉันก็จะให้ไป แต่วันหลังถ้าฉันคิดอยากจะ ทำ อะไร ที่ สนุกๆขึ้นมานายต้อง
มาทุกเมื่อเข้าใจไหม” เอสพูดต่อขึ้นมา
“ไม่นะเอส เราจะแย่ได้นะ ถ้าปล่อยเด็กพวกนี้ไป”คนที่ชื่อเซฟเอ่ะอ่ะขึ้นมา
“ใจเย็นเซฟ เพื่อนรัก ไม่มีใครกล่าวหาเราได้ เรายิ่งใหญ่แค่ไหนใครๆก็รู้ ถึงทุกคนจะเชื่อจริงๆแต่ก็ทำอะไรเราไม่ได้อยู่ดี ”
“ผมไม่มีทางหลงกลพวกพี่หรอกนะ ผมรู้ดีถึงแม้ผมจะต้องเลือกซักข้อ แต่สุดท้ายยังไงซะผมก็หนีไม่พ้นกำมือของพวกพี่หรอก
เพราะพวกพี่มันไม่ใช่คน”
“ฮ่าๆ เอสฟังสิ เด็กคนนี้ฉลาดไม่เบา”
“นั่นสินะ โจเซฟ ฉันว่าเราปล่อยเด็กคนนี้ไปไม่ได้แล้วหละ เข้าไปจับมันเร็ว”เอสร้องสั่งให้เซฟเข้ามาจับผม ผมแทบจะหันหลัง
กลับวิ่งลงบันไดไปไม่ทัน ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะรนหาที่ตายอีกแล้วเพียงเพราะอยากจะช่วยเพื่อนคณะตัวเองเท่านั้น แต่ผมก็
ต้องหยุดคิดและหยุดวิ่งจากชายร่างสูงที่ยืนอยู่ทางลงบันได
“หยุดนะ!”
ชายคนนั้นส่งเสียงดังขึ้นมาก่อนจะวิ่งสวนผม ไปยังทางพวกพอยซันไอวี่ นั่นมันนายคนนั้นหนิ คนที่ผมเคยหันไปมองเค้า
ก่อนจะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ อย่าบอกนะว่าเค้าตามผมมา ไม่นะเค้ากำลังจะได้รับอันตราย เขาไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่
“อย่ายุ่งกับเค้า แล้วปล่อยเพื่อนผมมาได้แล้ว”
นายคนนั้นยืนพูดต่อหน้าพวกพอยซันไอวี่ แล้วชี้ไปที่ชายร่างเล็กที่พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นมาหลังจากจัดใส่เสื้อผ้าแล้ว
“อยากตายหละสินะ พ่อฮีโร่ เซฟเพื่อนรัก จับมัน”เอสบอกเชฟ
พอพูดถึงแค่นั้น ผมก็เห็นเหตุการณ์ตรงหน้านายคนนั้นถูกเซฟเล่นงานอย่างหนัก ส่วนเอสกำลังเอาคว้าไม้แถวนั้นจับขึ้นมาก่อน
จะลงมือฟาดไปที่หลังขาอย่างแรง ในขณะที่ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย
“พลัวะ ”เสียงดังมาจากแรงกระแทกของท่อนไม้ที่ฟาดลงหลังขาอย่างแรงจนนายคนนั้นเข่าทรุดลงทันที
“ไง พ่อฮีโร่ ทีนี้เห็นรึยังหละว่าการแส่หาเรื่อง มันไม่ดีเอาซะเลย แต่เอาเถอะวันนี้พวกเราใจดี และอีกอย่างกลุ่มของเราไม่มีความ
คิดที่จะฆ่าคนหรอกนะ อย่างดีก็……..”เอสก้มลงไปจับคางเพื่อนคนนั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันไดไป
“ฮ่าๆๆ ก็ เชือดเชือนแกทีละนิดๆ ฮ่าๆ ขอโทษทีนะที่ต้องพูดต่อเอสให้จบ ไม่ชอบค้างคาไปแล้วพวกฮ่าๆๆ” เชฟพูดขึ้นพร้อมกับ
เสียงหัวเราะที่น่าหมั่นไส้ที่สุดในสามโลก
ผมวิ่งพรวดเข้าไปหาเพื่อนคนนั้นทันที
“นายๆ เป็นไงบ้าง เจ็บขามากไหม”ผมถามเพื่อนคณะด้วยกันอย่างเป็นห่วงจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงเรา ไปช่วยนนท์แทนเราทีเถอะ”
เพื่อนคนที่เจ็บอยู่นี้ ชี้ไปที่ชายร่างเล็กที่ชื่อนนท์ ผมทำตามที่เค้าบอกก่อนจะลุกขึ้นไปหานนท์
“นาย ไม่เป็นไรนะ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน! ” เพื่อนใหม่ที่ชื่อนนท์ตวาดเสียงดังทำเอาผมนี่ตกใจทีเดียว
“นนท์ ทำไมไปตวาดเพื่อนหละ เขาเสี่ยงมาช่วยนนท์นะ และที่เกอร์มาช่วยนนท์ได้ ก็เพราะตามเพื่อนคนนี้มานะ”
“เกอร์หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ นนท์บอกเกอร์กี่ครั้งแล้วว่าอย่าพยายาม ยังไงซะเล่นกับพวกพอยซันไอวี่ก็มีเจ็บตัวเปล่าๆ ทำไมไม่
ปล่อยนนท์ไปให้มันซะเรื่องจะได้จบ”
“อย่านะนนท์ ถ้านนท์จะทำแบบนั้น ปล่อยให้มันฆ่าเกอร์ตายซะดีกว่า”
“ฮือๆ ฮือๆ นนท์เกลียดเกอร์ที่สุดเลย! เกลียดๆๆ”
ผมที่เป็นคนกลางยืนมองพวกเค้าสนทนากันไปสนทนากันมา แล้วเพื่อนที่ชื่อนนท์ก็วิ่งลงบันไดไป แล้วเพื่อนที่เจ็บขาหละ
ผมต้องช่วยเค้าก่อนแล้ว จะทิ้งไปแบบนี้ไม่ได้หรอก เจ็บขาอยู่อย่างนี้มีหวังเดินลงบันไดเกิดล้มลงไปอีกทำไงได้ นี่มันชั้น 4
เชียวนะ อีกอย่างก็มืดแล้วด้วย
“นายไหวไหม”
“เราโอเค ขอโทษแทนนนท์ด้วยนะ ”
“ไม่เป็นไรเราไม่ถือหรอก มาเดี๋ยวช่วยพยุงนะ”
“ขอบใจมากนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีมากเลย เรามองคนไม่ผิดจริงๆ เราป๊อกเกอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อืมๆ เราเนนะ เอาหละเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเราจะถือซะว่าเราไม่รู้เรื่อง และจะไม่ถามด้วยว่าระหว่างพวกนายสองคนกับแก๊งค์
ปีศาจ เรื่องราวเป็นมายังไง แต่ตอนนี้เราต้องรีบกลับบ้านแล้วหละ”
“ฮ่าๆ นี่ไปเรียกกลุ่มเค้าแบบนั้นไม่กลัวว่าเค้าจะได้ยินรึไง”
“เฮ้อ เราปลงแล้วหละนะ ไม่รู้สิตลอดเวลาที่ผ่านมาเหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้เราก็เจอมาแล้ว มันเป็นตัวสอนให้เราเริ่มรู้จักเข้ม
แข็งอีกด้วย”ผมตอบยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าหมองของตัวเอง
“ดูท่า นายคงจะผ่านอะไรมาไม่น้อยเลยนะ”
“คงงั้นมั้งป๊อกเกอร์ ปะ! ลงกันเถอะเดี๋ยวจะดึกไปกว่านี้”
ผมพยุงพาป๊อกเกอร์ลงมาจนถึงหอพักนักศึกษา ถ้าผมอยู่หอพักเหมือนกันกับเพื่อนๆคนอื่นๆก็คงจะดีสินะ จะได้มีเพื่อนคุย
เพื่อนเล่น อย่างน้อยๆตอนนี้ก็มีน้ำ กับป๊อกเกอร์นี่แหละ
“ส่งเราแค่นี้แหละเน ขอบใจมากพรุ่งนี้คงได้เจอกันที่คณะ”
“อืมๆ ว่าแต่เดินดีๆนะ เดี๋ยวล้มลงไปอีก”
“ฮ่าๆ ขอบใจมาก นี่ถ้านนท์เค้าเป็นห่วงเรา เหมือนกับที่เนห่วง คงจะดีกว่านี้”
“อืม เราไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายมีเรื่องอะไรกัน แต่ที่สำคัญคือการให้อภัยนั้นดีที่สุด มันผ่านไปแล้วปล่อยให้มันผ่านไป เริ่มต้น
ชีวิตใหม่ยังไม่สาย”
“โห เนไปบวชได้เลยนะเนี่ย”
“ตลกแล้วป๊อกเกอร์ กลับเข้าหอดีๆนะแล้วเจอกัน”
“ไอ้เน!”
“พี่ชีวิน”
ผมตกใจมาก มองหันไปที่ต้นเสียงพี่เค้ายืนอยู่ห่างผมไปแค่ 10 เมตรเท่านั้น เอาแล้วไงพี่ชีวินมา แล้วพี่เค้ามาได้ยังไง ในตอนนี้ความเป็นมาเฟียในตัวเค้ามันจับราสีไปหมด มันหน้ากลัวมาก พี่ชีวินเดินเข้ามาพร้อมกับกระชากแขนผมแล้วบีบที่ข้อมือผมแน่นจนผมเจ็บ
“ไอ้บัดซบ พ่อฉันให้แกมาเรียนที่มหาวิทยาลัย เพื่อมาหาสามีใหม่หรือไง” ผมพูดไม่ออก มันจุกที่อก
“คุณวิน”
“ทำไม รึว่าฉันพูดถูก หึ มีพ่อฉันคนเดียวยังไม่พออีกหรือไง ถึงได้มาอ่อยให้คนอื่นตกเป็นเหยื่อ เลวสิ้นดี”
พี่ชิวินตะคอกใส่หน้าผมอย่างคนโมโหสุดขีด จนผมตกใจกับอารมณ์ครั้งนี้ของพี่ชาย
“เอ่อพี่ครับ ผมว่าคุยกันดีๆก่อนนะครับ”ป๊อกเกอร์พูดขึ้นมา
“อย่าแส่เรื่องคนอื่น ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ทำไม! ที่มหาวิทยาลัยคนน้อยไปรึไง ทำไมถึงต้องมาแย่งของๆคนอื่น”
ของของคนอื่นหรอ ใครเป็นของของใคร ผมรึเปล่า
“เอ่อ พี่ครับไปกันใหญ่แล้ว ผมกับเนเป็นแค่…..”ป๊อกเกอร์จะพูดต่อแต่ก็ไม่ทัน
“หุบปาก จะเป็นอะไรไปได้นอกจาก……….”พี่ชีวินหันหน้ามามองผมก่อนจะพูดคำคำนี้ออกจากปาก
“คู่สำส่อนซ่อนเงื่อน แต่เสียดายที่มันถูกเปิดเผยออกมาก่อน กลับบ้าน!”
จากนั้นพี่ชีวินก็ลากแขกผมกลับขึ้นรถไป ผมหันหน้าไปหาป๊อกเกอร์ที่ให้กำลังใจแค่ชูสองนิ้วขึ้นมาบอกให้รู้ว่า สู้ๆ แค่นั้นเอง แต่อยากจะแย้งนิดหนึ่งทำไมพี่ชีวินถึงชอบพูดจายัดเยียดผมให้กับพ่อด้วย ทั้งๆที่พ่อเคยบอกไปแล้วหนิว่ารับผมมาเลี้ยงเพราะเอ็นดูเท่านั้นเอง รึว่าพี่ชายยังไม่พอใจในตัวผมอยู่อีกหรอ ตลกสิ้นดีพี่วินคิดแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก เค้ายังไม่รู้นี่ว่าผมกับพ่อเป็น พ่อลูกกัน ไม่ใช่อย่างที่พี่ชีวินคิดหรอกนะ
ประโยคตัวสีแดงนั้นไม่มีอะไรหรอกครับแค่ เป็นประโยคที่อยู่ใน Intro เท่านั้นเอง^^
-
เอ พอยชั่นไอวี่มีกี่คนกันเนี้ย น้องเนจะรอดมั้ยอะนั่น
-
รอคะ สนุกมาก
-
ยุพี่วิน เอาลูกน้องพ่อมาถล่มเลย
-
นี่ตาวินหึงรึเปล่า....ควนของหูแล้วเริ่มมีใจให้น้องเนแล้วสินะ
-
:L2: :L2:ไขความสงสัย เรื่อง แก๊งค์พอยซันไอวี่ :L2: :L2:
- เป็นกลุ่มคนที่คิดว่าตัวเองเก่งที่สุดและไม่มีใครกล้ายุ่งเกี่ยว ถึงใครยุ่งเกี่ยวก็ซวยทั้งนั้น
- กลุ่มพวกนี้ยังมีความเกรงใจชีวินกับบิลันอยู่ระดับหนึ่ง
- กลุ่มนี้มี 10 คน ชาย 8 หญิง 2 แต่ตอนนี้ ปรากฏตัวแล้ว 7 คนครับ
- มี เอโต้ เป็นเฮดหลัก ตามด้วย เซน นาวา พีท เดล เอส เซฟ และอีกสามคนเดี๋ยวจะตามมาในไม่ช้านี้ ไม่ต้องจำชื่อพวกนี้หรอกคับ เดี๋ยวอ่านไปอีกซักพักนึงจะจำได้เองแหละ เพราะพวกนี้ เอ่อ แบบว่า เรื่องนั้นยังไม่สร่าง เรื่องใหม่ก็ก่อขึ้นมาอีกประมาณนี้คับ^^
- สงครามความรักกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว^^
( รอดูความร้ายกาจของพวกนี้ให้ดีๆนะคับ^^ ) :m31: :fire: :angry2:
-
อะไรกันพวกไอวี่นี่อีกแล้วหรอ
-
ตอนพิเศษสั้นมากๆ ( พอยซันไอวี่ ) เอาพอให้รู้ว่าผู้แต่งยังมีตัวตนอยู่^^
:L2: :L2: ภายในสวนหย่อม ด้านหลังคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่พอสมควร เอโต้นอนอาบแดดอยู่ริมสระว่ายน้ำ โดยมีเซนนั่งอยู่ข้าง
“เอโต้”เซนพูดขึ้นมา
“ว่าไงเซน ” เอโต้ตอบออกมา ทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“ เอส กับ เซฟ ก่อเรื่องอีกแล้วนะ ”
“หึ อย่าไปสนใจ เด็กพวกนี้มันรักสนุก”
“แต่………” เซนยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อ เอสกับ เซฟ ก็เดินมุ่งมาทางสระว่ายน้ำพอดีหลังจากลงรถ
“พี่เอโต้ พี่เซน สวัสดีครับ”
เอสกับเซฟสวัสดีก่อนจะเดินเลี่ยงหนีเข้าบ้าน แต่เซนพูดขึ้นซะก่อน
“เดี๋ยว พวกนายสองคนวันนี้ไปก่อเรื่องอะไรมา”
เอสกับเซฟมองหน้ากันก่อนจะหันมาถามรุ่นพี่อย่าง งงๆ
“เอ่อ เฮียรู้ได้ไง”
“อย่ายอกย้อนนะเอส เซฟ จะทำอะไรให้คิดซักนิดนึงนะว่า ที่พวกนายทำไปแล้ว กลุ่มเราจะเสียหายรึเปล่า”
“โถ่ พี่เซน แค่เล่นๆหน่า เออ เฮียวันนี้ไปเจอของเล่นชิ้นใหม่มาด้วยแหละ แต่เสียดายไม่ได้ถามชื่อ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตัวเล็กๆ น่า
รักอย่างกับกระต่ายน้อยแหนะ แต่ดันเข้ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง” เซฟพูดขึ้นอย่างเสียดาย
“เซฟ!” เซนตะคอกเสียงดุใส่เซฟ จนหน้าซีดไป
“เฮ้ เซน อย่าเพิ่งทักท้วงน้องกลัวหมดแล้วเห็นไหม เซฟ ไหนแกลองพูดใหม่ซิว่าแกไปเจออะไรมานะ”
“เอโต้ โถ่โว้ย” เซนที่กำลังตักเตือนรุ่นน้องอยู่แต่ถูกขัดขึ้นมาก่อน เค้าจึงลุกเดินเข้าบ้านไปอย่างหัวเสีย
“อ้าวเฮีย ไม่อยู่ฟังหรอ ฮ่าๆๆ ” เอสได้ใจ เมื่อเอโต้เข้าข้าง
“เอส!” เอโต้พูดเสียงหนักแน่นแต่ไม่ได้ตะคอกเพื่อบอกให้รู้ว่า เค้ากำลังรอฟังอยู่
“ครับๆ เล่าเดี๋ยวนี้แหละครับ พี่ใหญ่ใจเย็นหน่อยสิ อืม เรื่องมันมีอยู่ว่า………………”
เอส เล่าไปพร้อมกับเซฟที่พูดแสรกแซงไปเรื่อย จะว่าไปสองคนเอส เซฟ นี่เป็นเพื่อนรักกันจริงๆ ถึงขั้นกับแยกกันไม่ได้อย่าบอกใคร
เชียว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เนี่ยเรื่องก็มีอยู่แค่นี้อ่ะเฮีย”
“ฮ่าๆ ในที่สุดพวกแกก็ได้เจอกับคนที่ฉันอยากจะให้เจอพอดี”
“สรุปเด็กคนนี้เป็นใครเฮีย แล้วทำไมต้องให้พวกผมเจอด้วย”
“เด็กคนนี้ เป็นเด็กของทายาทมาเฟีย”
“เฮ้ย จริงดิเฮียๆ เด็กคนนี้เป็นเด็กในสังกัดไอ้พี่วินหรอ ฮ่าๆๆ เสร็จแน่งานนี้ ตาถึงไม่เบาหนิ”
“เอาหล่ะ คงรู้นะว่าฉันจะให้ทำอะไร ช่วยทำแทนฉันหน่อยนะ ฝากด้วยหล่ะเซฟ เอส”
“ด้วยความยินดีเฮีย อย่างนี้ของถนัด”
“ดีมาก อืม สัปดาห์หน้านี้ ฝาแฝด โอ-อาร์ จะกลับเมืองไทยแล้ว เห็นบอกว่าที่มหาวิทยาลัยไต้หวันยังไม่เปิดเทอม”
“ว้าว เซฟ ฟังสิคู่หูจอมป่วนจะกลับมาแล้วเพื่อน สนุกขึ้นอีกเป็นกองแน่”เอสพูดอย่างดีใจ
“เอาหล่ะๆ ฉันมีเรื่องขอให้พวกนายช่วยแค่นี้ วันนี้คงเหนื่อยแย่หล่ะสิ แห้วจนได้นะวันนี้ แต่ไม่เป็นไรครั้งต่อไปเพลาๆมือหน่อยก็ดีนะ
ไปเอาของเค้ามาเล่นแล้วยังไปทำร้ายแฟนเค้าอีก พวกแกนี่มันร้ายได้ใจเหมือนใครกันนะ”
เอสกับเซฟมองหน้ากันก่อนจะหันมาตอบเอโต้
“เหมือนเฮียเอโต้ไง ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เอโต้หัวเราะสะใจ อย่างกับปีศาจร้าย
พอรู้แผนชั่วของเอโต้ไปแล้ว น้องเนจะเป็นยังไงต่อไป แล้วฝาแฝดโอ กับ อาร์หล่ะ เค้าจะโหดร้ายเหมือนที่เพื่อนๆพี่พวกเค้าเป็นรึ
เปล่า :L2: :L2:
-
น้องเน จะโดนทำรัยบ้างอะเนี้ย
-
เน ชีวิตน่าสงสารจริง
-
มาแล้วๆ แต่งได้ไม่เยอะนะครับ ไม่ค่อยมีเวลาเลย ไปสนุกกันต่อเลยครับ^^
ตอนที่ 10
หลังจากที่พี่ชีวิน ปรากฏตัวต่อหน้าผมกับป๊อกเกอร์เพื่อนใหม่ ในสถานการณ์ของผมตอนนี้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องสับสน สิ่งที่พี่เค้าคิดนั้น มันเป็นการมโนภาพเอาเอง ผมพยายามที่จะพูดอธิบายแต่สุดท้ายก็ไร้การตอบรับ นิสัยแบบนี้คุณก็รู้ดี ถ้าพี่เค้าเป็นแบบนี้มีทางเดียวที่จะทำให้เค้าลดความเกรี้ยวกราดได้คือการระบายอารมณ์ และสิ่งนี้แหละที่ผมกลัวมาก
“ขึ้นรถ! แล้วไม่ต้องเอ่ยปากพูดอะไรเลยนะมึง เก่งนักนะเรื่องร่านหาผัวเนี่ย”
“ครับ!” ผมหมดปัญญาแล้ว ใครก็ได้มาช่วยผมเจรจาทีเถอะ
“กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ โดนแน่เตรียมตัวไว้เถอะ”
“คุณวิน ฟังผมพูดก่อนได้ไหม ผมขอร้อง”
“แล้วที่ผ่านมา เคยขอร้องได้ผลไหมหละ”
“เอ่อ ไม่ครับ”
“หึ รู้แล้วก็ยังดั้นด้นอีกนะ กูถามคำเดียว ไอ้ห่านั่นเป็นใคร!”
“เป็นเพื่อนครับ โอ้ย!!! คุณวินปล่อยข้อมือผมก่อน ผมเจ็บ เจ็บมากด้วย!!”
“ยังมีความรู้สึกนั้นอยู่หรอฮะ ตอบมาดีๆนะอย่ามาเล่นลิ้น”
“ผมไม่ได้เล่นลิ้นนะ นั่นเพื่อนผมจริงๆ”
“แล้วทำไมเลิกประชุมเชียร์ที่คณะเสร็จ ต้องเดินไปส่งมันด้วย อยากให้มันตาย!!! เลยรึไง”
อะไรนะ นี่พี่ชีวินเป็นบ้าไปแล้ว เรื่องแค่นี้จะฆ่าแกงกันเลยรึไง นี่เค้ายังเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า ไม่ได้แล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว
นะ เป็นไงเป็นกัน
“คุณชีวิน ที่ผมทำไปมันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด ผมไปช่วยแฟนเพื่อนที่ถูกพวก พอยซันไอวี่จับตัวไปต่างหาก ไม่ได้เป็นเรื่องราว
อะไรอย่างพี่คุณคิดด้วย พอรึยังเหตุผลแค่เนี่ย รึยังจะเอาเพิ่มเติมรึเปล่าครับ”
อ้าวผมพูดอะไรผิดไปหรอ ทำไมพี่เค้าหน้าตาค้างอย่างนั้นหละ
“อะ…อะไรนะ นี่แกไปยุ่งเรื่องพวกนั้นทำไม แกมันบ้าไปแล้ว ห่าเอ้ยทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่ทีแรก”
“ผมพยายามจะบอกแล้วแต่คุณไม่ฟังผมเอง”
“หุบปากหน่า ได้ทีเอาใหญ่นะแกเนี่ย ไหนเจ็บตรงไหน ดูแขนหน่อยดิ มีแผลไหม”
“เอ่อ ไม่ต้องดูหรอก ผมไม่มีแผลอะไรมาก แต่เพื่อนผมหนะเจ็บไปหมดแล้ว เค้าโดนทำร้ายที่ต้นขา ผมกลัวว่าเค้าจะเดินกลับ
หอใน ไม่ไหวเลยเดินไปส่ง เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละครับ”
“เออ ดีโดนได้ก็ดีไอ้หน้าจืดนั่น ใครบอกอยากมายุ่งแฟนคนอื่นเค้า” พี่เค้าบ่นอะไรของเค้านะฟังไม่ค่อยได้ยิน
“คุณพูดอะไรนะ”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง เอ้ยของแกหน่า นั่งนิ่งๆไป เอาเป็นว่าฉันไม่เอาเรื่องแกกับมันแล้ว”
“มัน! มันไหนคุณวิน”
“ก็ไอ้เพื่อนตัวดีของแกนั่นแหละ เฮ้ยลืมไปเลย หวังว่ายังไม่ตายหรอกนะ!”น้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของพี่เค้า
แล้ว ผมพึ่งจะเคยเห็นครั้งนี้ครั้งแรก พี่ชีวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ก่อนปลายสายจะรับ
“ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ปล่อยไอ้หน้าจืดนั่นไป ฉันเคลียร์หมดแล้ว แค่นี้แหละ”
“นี่คุณ!” อย่าบอกนะว่าเป็นป๊อกเกอร์เพื่อนใหม่ผมหนะ
“อะไรของแกอีกฮะ โทรไปยุติเกมส์ให้แล้วไงเมื่อกี้จะเอาอะไรอีก แค่มันไม่เป็นอะไรก็บุญหัวมันแล้ว”
“ทำไมเป็นคนร้ายกาจอย่างนี้นะ อุ้ย! ”ตายแล้วนี่ผมหลุดพูดประโยคนี้ออกไปได้ยังไงกันนะ
พี่ชีวินใกล้เข้ามาแล้ว เอาหน้าออกไปเลยนะ รถยิ่งแคบๆอยู่
“ลูกมาเฟียอย่างฉัน เป็นมากกว่าที่แกจะมโนได้กว่านี้อีกเยอะ ไม่เชื่อคอยดูสิ ”
สายตาที่จริงจัง ไร้ความปราณี เปล่งประโยคเสียงเย็นชาไร้วิญญาณนั้น มันทำให้ผมนึกหวั่นขึ้นมาแล้วสิว่าคนที่อยู่รอบข้างผม จะ
ปลอดภัยรึเปล่า
( พี่เจมส์ พี่ชายของเนวิน )
ตั้งแต่น้องเน ตัดสินใจไปอยู่ที่บ้านมาเฟียพ่อของเค้าอย่างเป็นทางการ ผมกับแม่ก็พอเข้าใจเหตุผลน้องเค้ามาบ้าง ถึงจะไม่ร้อย
เปอร์เซ็นต์ก็เถอะ ผมก็ยังเป็นห่วงน้องอยู่ดี
“เจมส์ๆ ทำอะไรอยู่ลูก มานั่งให้ยุงกัดทำไม ดึกแล้วนะ ไปนอนเถอะไป เดี๋ยวแม่เตรียมของใส่บาตรเสร็จแล้ว แม่ก็จะไปนอน
แล้วเหมือนกัน”
“ครับแม่ อืมว่าแต่ไอ้ต๋องมันไปนอนแล้วหรอครับ”
“รายนั้น ตั้งแต่ไปตลาดสดกลับมาก็อาบน้ำ นอนแต่หัวค่ำเลย ฮ่าๆ”
“งั้นเจมส์ไปนอนแล้วนะแม่”
“จ้ะ”
วันนี้ดวงจันทร์เต็มดวง สวยงดงามเงาแสงสะท้อนกันกับผิวแม่น้ำหลังบ้าน อย่างน้อยก็เป็นลางอย่างหนึ่งว่าน้องเนจะปลอดภัย
ไม่มีอะไร ผมเชื่ออย่างนั้น ขอให้ดวงจันทร์ปกป้องคุ้มครองน้องเนแทนผมด้วยเถอะนะครับ สาธุ
เช้าวันใหม่กับวันเสาร์ที่ สนามบินสุวรรณภูมิ
( พอยซันไอวี่ )
เอโต้ เซน เดล นาวา พีท เอส เซฟ พวกเค้าเหล่านี้มาคอยต้อนรับสมาชิกจอมป่วน คู่หูดูโอ้
“เฮียเอโต้ครับ โอ กับ อาร์ เดินมาแล้วครับ เห็นไหม” เซฟ ดีใจยิ้มรีบเอ่ยปากบอกพี่ชายข้างๆ
“เด็กๆ ไปรับสำภาระ น้องชายฉันด้วย เร็ว” เอโต้สั่งลูกน้องที่ใส่ชุดสูทรยืนรอด้านหลัง
“ได้ครับนาย”
“สวัสดีพี่ชาย พี่สาว และก็ไอ้เพื่อนจอมโหดทุกคนครับ” โอ พูดขึ้นเมื่อมาถึงแล้วยืนหยุดต่อหน้ารุ่นพี่กับเพื่อนๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน้องรัก แค่กลับมาอยู่เมืองไทย พวกเราก็ดีใจแล้ว ไปอยู่ที่โน่นไปป่วนอะไรไว้อีกรึเปล่า”
“ฮ่าๆๆ ป่วนแล้วไงพี่เอโต้ กลัวที่ไหนกัน ระดับ อาร์ แล้วขอแค่สนุกก็พอ”
“อืมแล้วนี่คุณลุง คุณป้าหละพี่เอโต้”โอ ถามหาพ่อของเอโต้ นักธุรกิจ 1000 ล้าน
“คุณพ่อกับคุณแม่ พึ่งจะบินไปนอเวย์เมื่อสองวันที่แล้ว”
“อ้าว เอ้อดีเหมือนกัน อาร์ กลับมาที่เมืองไทยทั้งที ไม่อยากจะอยู่ในกฎระเบียบอะไรมากนัก นี่ถ้าคุณป้าอยู่คงจะไม่สนุก”
“น้อยๆหน่อยนะน้องชายของพี่ ” เดลที่เงียบมานาน และหายตัวไปซักพัก ก็เริ่มพูดขึ้นมา
“ไม่ได้หรอกพี่เดล พวกผมสองคนกะจะมาที่เมืองไทย เพื่อหาอะไรสนุกทำ ถ้าจะห้ามนี่คงยากนะครับ ”
“อะๆ โตจนป่านนี้แล้วยังซนไม่หายนะ”
“อะไรกันพวกเราพึ่งจะ 19 ปีเองนะ”โอพูดตอบพี่สาว
“แล้วนี่ นาวากับพีท ไม่ได้เอาปากมาหรือไง ทำไมยืนนิ่งจัง”อาร์แซวนาวากับพีท
“เปล่าหรอกโอ เรามีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย”นาวาตอบโอ
“หรอ อืมบอกได้นะเผื่อฉันจะช่วยอะไรได้บ้าง”
“อย่าเลยเรื่องของนาวากับฉัน พวกเราจัดการเองได้ อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย พวกนายสองคนกลับมาเหนื่อยๆ พี่เซน พี่เอโต้ ผม
ว่าพาพวกเค้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
“โอเค ตามนั้น ไปเลย รถจอดรอแล้ว ไอ้จอมป่วนโอ อาร์”เซนชี้ไปที่รถสองคัน จอดอยู่ถัดจากที่พวกเค้ายืนไม่ไกลมาก
“พี่เซน พูดเว่อร์ไปนะบางที”
“ก็รึว่าไม่จริง ไอ้ตัวป่วน”
“จริงก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวก็จะป่วนกว่านี้อีก ร้อยเท่า จริงไหมเอส เซฟ”
“ครับเฮีย” สองคนนี้พูดตอบรับเอโต้ขึ้นมา
เซนที่พอจะรู้เรื่องบ้าง แต่ก็ค้านไม่ได้ เค้าไม่ใช่คนดีอะไรมาก แต่เค้าไม่ชอบการระรานคนอื่นจนถึงขนาดเรื่องบานปลายมา
ถึงกลุ่มได้ก็แค่นั้น
ที่คฤหาสน์มาเฟีย
( น้องเน )
“อ้อ อย่างนี้ใช่ไหมครับลุงพ่อบ้าน”
“เออ อย่างนั้นแหละ ดีๆ เรียนรู้ได้ดี ทิชชูวางไว้ตรงนั้นแหละ”
ผมกับลุงวูพ่อบ้าน กำลังอยู่ที่ห้องครัวประมาณ 6 โมงเช้าที่ ก็ 7 โมงแล้ว วันนี้ผมได้ประสบการณ์ในการจัดโต๊ะอาหารด้วย เล่น
เอาหน่อยเหมือนกัน ใครๆก็รู้ว่าลุงวูพ่อบ้านเนียบขนาดไหน
“ทีนี้ ก็ถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว ยังไม่เหนื่อยใช่ไหม ”
“ไม่เหนื่อยเลยครับ ลุงพ่อบ้าน”
“ดีๆ เอาหละ การรินน้ำและการวางให้ถูกที่ เริ่มเลยแล้วกันบอกไปเดี๋ยวไม่เข้าใจ ”
“ครับ”
“อืมดีๆ อย่างนั้นแหละ อย่างนั้น ใช้ได้ๆ เออเข้าใจง่ายดีนะ เด็กสมัยนี้นี่หัวเร็วจริงๆ”
เปล่าหรอกครับลุง คุณแม่ผมสอนผมทุกอย่างแล้วครับ แต่ก็อย่างว่านะทำเป็นไม่รู้เรื่องซะก็ไม่เสียหายนี่หน่า
“เสร็จซักที ไปพักได้ไป ไว้เดี๋ยวนายท่านทั้งสองทานเสร็จแล้ว พ่อหนุ่มค่อยมาจัดการเก็บและล้างก็แล้วกันนะ ฉันไปก่อนหละ
ยังมีอีกหลายหน้าที่ที่ฉันต้องไปดูแล”
“ครับ ลุงดูแลสุขภาพด้วยนะครับ เดินบ่อยๆเดี๋ยวจะเหนื่อยได้”
“เออ ขอบใจที่เป็นห่วงแต่คนแก่อย่างฉัน เห็นอย่างนี้นะ เรื่องบู๊ พวกไอ้เลียง ไอ้หยวน ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ยังไม่ได้ครึ่งเลยนะจะบอก
ให้ ฮ่าๆ ไปแล้วไอ้หนู”
“ครับ”
ผมยืนส่งลุงพ่อบ้านออกจากประตูกระจกไป แต่จู่ๆพี่เลียงก็โผล่เข้ามาทำเอาผมตกใจหมด หน้าห่างกันไม่ถึง 10 เซน
“อุ๊ย พี่เลียง เป็นผีรึไงนะ ชอบโผล่มาแบบนี้ตลอดเลย”
“ฮ่าๆ โทดทีนะ พี่ทำให้เนตกใจรึเปล่า”
“มากมายเลย”
“ขอโทษนะ”
“ไม่เห็นต้องขอโทษหนิ แปลกๆนะพี่เนี่ย เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ยไหนๆ หน้าผากก็ไม่ร้อนหนิ ตัวก็ไม่ร้อน”
ผมพยายามยืดตัวขึ้นไปแตะหน้าผากพี่เค้า พี่เลียงอมยิ้มก็จะจับที่มือข้างที่ผมยื่นไปแตะ
“เน พี่ไม่ได้ป่วย พี่ทำให้เนตกใจ พี่ก็ต้องขอโทษเป็นธรรมดา”
“โอเคๆ ว่าแต่ปล่อยมือเนได้รึยัง”
“อุย ขอโทษทีนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ขอโทษอีกแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับแค่นี้เอง ”
ผมยังพูดไม่เท่าไหร่เลย เสียงของคุณชายมาเฟียก็โวยวายมาจากด้านหลัง
“ไอ้เลียง!!! ลื้อมีอะไรก็รีบๆไปทำไป” พี่ชีวิน สั่งเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องอาหาร
“ครับนาย”พี่เลียงตอบรับพร้อมกับเดินหันหลังออกไป
“ไงอาเลียง อย่ายุ่งของๆนายลื้อจำเอาไว้”ไอ้ซุนพุดออกมา ดังพอที่ผมจะได้ยิน
ผมเกลียดจิงๆเลยนะ ลูกน้องพี่วินแต่ละคน ชอบราวีคนกันเองอยู่เรื่อย ผมเองก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม ไปดีกว่า
“จะไปไหน”เสียงของผู้บังคับบัญชา ดังขึ้นมาจากโต๊ะอาหาร
“เอ่อ ไปรถน้ำต้นไม้ที่สวนครับ”
“ไม่ต้อง! มีคนไปทำแล้ว อีกอย่าง สปริงเกอร์ก็มี ทำไมต้องไปรด”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปจัดห้องคุณท่านก่อนนะครับ เดี๋ยวท่านกลับมาจะได้พักผ่อนเลย”
“ไม่ต้อง! ห้องพ่อฉันลุงวูไปทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ”
“เอ่อ แต่ว่า………”
“ทำไม ฮะห้องพ่อฉัน แกพิศวาสมากเลยรึไง”
พี่ชีวินเรื่องตะคอกอีกแล้ว นี่ผมจะทนอยู่กับพี่ชายคนนี้ได้อีกเท่าไหร่กันเชียว
“มะ มะ ไม่มีคับ”
“ยืนบื่ออะไรอยู่หละ นายจะทานอาหารแล้ว ไปตักข้าวให้นายสิวะ”เสียงไอ้ซุน พูดขึ้น
“ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ลื้อสองคนจะไปไหนก็ไปๆ ”
“อ้าวนาย แล้วใครจะคอยรับใช้นายหละครับ”
“หึ พูดมาได้ เมื่อกี้ยังใช้ไอ้เด็กนี่มาตักข้าวอยู่เลย ขืนพวกลื้ออยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันนักหรอก”
“อ้าวนาย งอลซะแล้ว”
“พูดมากน่ารำคาญ ไปๆ ลื้อสองคนไปได้แล้วไป รึว่าจะลองกระสุนใหม่ของฉันก่อนไหม”
“เอ่อ ไม่แล้วครับนาย ไม่ครับ ไปแล้วครับนาย แฮะๆ”
“อ้าว เน ยืนอยู่อย่างนั้นแล้วฉันจะได้กินไหมข้าวเช้าเนี่ย” พี่ชีวินพูดขึ้นมาผมแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง อย่างกับผีเข้ายังไง
ยังงั้นเลย
“เออ ครับๆ”
ผมเดินไปเซตอาหารทุกอย่าง ตั้งแต่ตักข้าว อาหาร น้ำดื่ม พี่ชีวินมองหน้าผมสลับกับมือผมที่คอยไปหยิบไปจับนี่นั่น ตลอด
เวลา เสร็จแล้วผมก็ยืนอยู่ข้างๆตรงนั้น
“อ้าว มากินด้วยกันสิ”
“เอ่อ ผมกินมาแล้วครับ”
“รู้หน่าว่ายังไม่กิน เห็นฝึกงานกับลุงพ่อบ้านแต่เช้าแล้วจะเอาเวลาไหนกิน”
“แต่…….”
“มากิน อย่าให้ฉันอารมณ์เสีย!!!”
“เอ่อ ครับๆ ”
ผมเดินไปที่เก้สอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด แล้วนั่งลง
“มานั่งข้างฉันนี่มา ไปนั่งอะไรตรงนั้น”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ให้ผมนั่งทานข้าวด้วยก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้วครับ”
“เน! อย่าให้ฉันต้องอารมณ์เสีย”
“ครับ ก็ได้ครับก็ได้ ช่วยขยับไปอีกนิดนึงครับ ผมเข้าไม่ได้”
“ไม่มีปัญหา”
ผมว่าพี่วินบ้าไปแล้วจริงๆ คนอะไร เดี๋ยวผีเข้าผีออก นี่นะตอนนี้คุณผู้อ่านรู้ไหมสีหน้าพี่เค้าเป็นยังไง
กำลังยิ้มหน้าตาระรื่นอย่างกับถูกหวยซะอย่างนั้น นี่ผมจะเป็นประสาทรึปล่าวนะถ้าอยู่ใกล้ลูกมาเฟียคนนี้
ต่อไปอาจช้าหน่อยนะครับเพราะว่า จะไปแต่ง รักนี้ที่มูอันต่อ อีก อิอิ รอหน่อยนะครับ สนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นๆมาเยอะๆนะครับ ขอบคุณครับ :pig4: :pig4:
-
รอเสมอ.................
-
สู้จ้าาาา :กอด1: :กอด1:
-
รอยุนะจ้า
เราว่านะพี่ชีวินเริ่มหลงรักเน น้อยของเราเเน่ๆเลย
เเต่ก็ยังไม่ชอบลูกน้องพี่ชีวินเเกแยู่เหมือนเดิมอ่ะ กร่างไปทั่ว
มาต่อไวๆนะจ้ารอเสมอ จุ๊ฟๆ
กระโดดกอด :กอด1:
-
ตอนที่ 11
:L2: :3123: :L1: :L2: :3123: :L1:
ท่ามกลางโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ แต่กลับมีคนทานอาหารแค่สองคือผมกับพี่วิน มีลุงพ่อบ้านวู ยืนดูอยู่ไกลๆ ผมตักข้าวใส่ปากไป เก้ๆ กังๆ ก็มันไม่ชินหนิ จะให้ทำยังไงได้ กินข้าวร่วมกับซาตานบ้าพลัง อารมณ์แปรปรวนก็บ่อย ผมนี่ไม่ไหวด้วยหรอกนะ
“ทำหน้าเหม่อเลย นินทาอะไรฉันรึเปล่า!” นั่นไงๆ รู้ไปซะทุกเรื่อง
“ปะ เปล่าครับเปล่า ”
“อ้าว เปล่าก็กินข้าวได้แล้ว เขี่ยข้าวอยู่นั่นแหละ”
ผมทานข้าวไปจนหมดเกลี้ยง ไม่ได้กินจุนะ แต่ผมตักนิดเดียว ก็ข้าวเช้าผมไม่ค่อยกินเยอะอยู่แล้ว
“ เน! ”พี่วินเรียกผมหลังจากดื่มน้ำเสร็จแล้ว
“ครับ”
“วันนี้ว่างไหม”
“อืม…..ผมไม่….”
“อืมโอเค สรุปก็คือว่างนะ ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย พอดีจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ลูกพี่ลูกน้องฉันหน่ะ”
ลูกพี่ลูกน้อง นี่พี่วินมีญาติอีกอย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นคนที่พี่เค้าพูดถึงก็ต้องเป็นญาติเราด้วยหน่ะสิ
“ว่าไง….. เป็นอะไรไป วันนี้เหม่อหลายครั้งแล้วนะ”
“อ้อ ครับๆ ผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
“อืมๆ ฉันจะรอที่ห้องโถงแล้วกัน”
30 นาทีผ่านไป ผมก็เดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดเรียบๆง่ายๆ เสื้อยืดสีออกเหลืองอ่อนกับเดฟยีนสีดำ
“คุณวินครับ ผมเสร็จแล้วครับ”
อ้าวมองๆ ผมแต่งตัวตลกหรอ หรือว่าเราจะใส่ดูพื้นๆเกินไป ไม่ทันที่ผมจะได้ถามพี่วิน พี่เลียงกับพี่หยวนก็เดินมาพอดี
“น้องเน จะไปไหนหรอ แต่งตัวน่ารักเชียว”
คำทักทายของพี่เลียงก็ไปปลุกต่อมบ้าอำนาจพี่วินเข้าอีกจนได้ ตอนนี้พี่วินจากคนที่กำลังเหม่อมองอยู่กลายเป็นเปลี่ยน
โฟกัสไปทางพี่เลียงกับพี่หยวนซะแล้ว
“ฉันจะพาเนออกไปข้างนอก มีอะไรอีกไหม!!” พี่วินตอบพี่เลียงไปเสียงดัง
“ไม่มีแล้วครับ” พี่หยวนตอบแทนพี่เลียงเพราะดูเหมือนบรรยากาศจะไม่ดี
“ก็ดี! หลีกทางให้ฉันด้วย ป่ะ เน”
ผมมองหน้าพี่เลียง พี่เค้าทำสีหน้าไม่ค่อยดี ผมก็ไม่รู้จะทำไง ได้แต่พยักหน้าไปให้ บอกให้รู้ว่าผมไม่เป็นไร
ระหว่างทางที่นั่งรถไปที่ห้างพี่วินนั่งนิ่งตลอดเวลา ผมเองก็หันไปมองข้างทางอยู่บ่อยๆ จนจู่ๆพี่เค้าก็เป็นฝ่ายพูดก่อน
“ไอ้เน เป็นอะไร รึว่าไม่พอใจที่ฉันพามาด้วย”
“เปล่าหนิครับ”
“แล้วแกทำไมนั่งนิ่งจังวะ หันมาคุยกับฉันบ้างอะไรบ้าง โถ่เอ้ย อยากอยู่กับไอ้เลียงก็ไม่บอก ตาจ้องมองกันจน……..”
“นี่คุณวิน!! กรุณาอย่ามโนเองได้ไหม ผมเต็มใจมารึไม่เต็มใจมามันก็ต้องมา เพราะผมเป็นคนรับใช้ ผมเลือกได้อีกอย่างนั้น
หรอครับ”
“หึ ก็ดี รู้ตัวก็ดีว่าแกมันเลือกชะตาชีวิตไม่ได้ ”
“………”ผมไม่ตอบ แล้วหันกลับไปมองข้างทางเหมือนเดิม
“ไม่เอาหน่าเน ช่วยทำให้ฉันแฮปปี้หน่อยจะได้ไหม”
“ผมทำอย่างที่คุณว่าไม่ได้หรอกครับ ”
“ทำไม ทีกับไอ้เลียงนั่น พร้อมทำให้ทุกอย่าง”
“เอ๊ะคุณวิน ทำไมต้องคอยมองจับผิดผมอยู่เรื่อย ผมไม่เข้าใจ”
“คนอย่างแกไม่เคยเข้าใจอะไรใครเค้าหรอก”
“………..”
นี่พี่วินพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นหรอ ผมเนี่ยนะที่ไม่เคยเข้าใจใครเค้า ผมหรือว่าพี่กันแน่ ผมเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องคอยต่อล้อ
ต่อเถียงแล้วนะ
“เน!!”
“……..”
“เน!” เสียงเริ่มดังขึ้น
“………”
“ไอ้เน!” นั่นไง คนเรานะ เป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น จะเรียกอะไรผมนักหนา
“ครับ”
“โถ่เว้ย เชี่ย คุยกับมึงนี่ช่วยทำให้กูมีความรู้สึกว่ากูคุยกับคนหน่อยจะได้ไหม ทำเป็นอยู่หน้าเดียวรึไงมึงหนะ”
“ผมเป็นอย่างนี้แหละครับ ดีใจก็หน้านี้ เสียใจก็หน้านี้”
“มึงอย่าเล่นลิ้นกับกูนะเน พ่อกุไม่อยู่บ้าน อีกสองสัปดาห์จะกลับมา อยากตายรึไง”
“ผมเลือกได้ด้วยหรอครับ ชีวิตผมตั้งแต่ได้เข้ามาที่บ้านหลังนี้ ชีวิตก็เปรียบเสมือนวางอยู่บนเส้นด้าย หึน่าสมเพชตัวเองซะ
จริงๆ”
“เน ขอหล่ะ อย่าเล่นลิ้นกับกูจะได้ไหม กูไม่ใช่เทวดาที่จะใจเย็นได้นานเหมือนมึงหรอกนะ”
“ครับ ผมทราบดีว่าคุณเป็นคนยังไง”
“ไอ้เน!”
ผมตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นพี่วินยกมือขึ้นพร้อมกับกำมือแน่น ผมตกใจมากแต่ผมไม่มีอาการแสดงที่ตกใจเลย แปลกจริง
ทั้งๆที่ผมกลัวแท้ๆ ผมหลับตาลงช้าๆ รอผลกรรมซัดเข้าหน้าผม แต่กลับไร้วี่แวว
“โถ่โว้ย ไม่ได้ดังใจกูเลยมึงเนี่ย”
ผมลืมตาขึ้นก็พบว่าพี่เค้าหันหน้าไปมองถนนฝั่งโน้น ผมก็ถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะหันหน้าไปข้างทางอีกฝั่งหนึ่ง แปลกจริง
ทำไมพี่เค้าไม่ตีผมหล่ะ
ผ่านไป 15 นาที ก็ถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว
“คุณวินจะซื้ออะไรก่อนดีครับ”
ผมตัดสินใจถามพี่ชายตัวเองไปก่อน พี่วินหันหน้ามามองผมนิดนึงหน้าตายังโกรธไม่หายเลย พร้อมกับเดินนำผมไปอย่าง
รวดเร็ว ผมเดินก้าวแทบไม่ทัน
“คุณวิน รอผมด้วย เดินเร็วแบบนี้ผมเดินตามไม่ทันนะ” ผมตะโกนพูดออกไป แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน
ผมเดินตามพี่วินมาจนถึงจุดเสื้อผ้าชั้นสาม และผมก็ต้องหยุดเดินต่อเพราะไม่รู้ว่าพี่วินไปทางไหนแล้ว
“หายไปไหนแล้ว ผมจะตามพี่ทันได้ไง เฮ้อ”
“อ้าว นึกว่าใคร ที่แท้ก็พ่อหนุ่มเนื้อทอง นี่เอง”
ผมตกใจมาก หันกลับไปมองก็พบว่า พวกพอยซันไอวี่ ยืนจ้องหน้าห่างผมไม่กี่เมตรนี่เอง อะไรกันมาวันนี้เจอถึง 3
คนเลยหรอ หนึ่งคนผมพอจำได้ แต่อีก 2 คนทำไมผมไม่เคยเห็น
“เดล! ” ผมอุทานด้วยความตกใจ
“น่าดีใจจังที่ยังจำฉันได้ นาวา คนยี้แหละที่ชีวินปกป้องสุดชีวิต แล้วก็ พีทจ๊ะ พี่ปีลัน ของเธอก็ปกป้องอยู่ไม่น้อย ฮ่าๆๆ พี่
เองก้ไม่รู้นะว่าพ่อหนุ่มนี่วิเศษอะไรนักหนาถึงขนาดที่ลูกคนใหญ่คนโตทั้งสองคนต้องมาคอยเป็นห่วง ฮ่าๆๆ”
“หึ แกสินะ ไอ้หน้าด้าน แย่งพี่วินไปจากฉัน น่ารักไม่เลวหนิ แต่ไม่แน่นะ ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับพี่วินแล้วหละก็ ใบหน้าที่น่ารักของ
แก จะเละไม่รู้ตัว และฉันจะเป็นคนถลกหนังแกให้จระเข้กินซะ”
ทำไมกัน ผู้ชายที่ชื่อนาวา ทำไมดูโหดร้ายอย่างนี้ ผมว่าท่าจะไม่ดีซะแล้ว เดินหนีไปดีกว่า
“จะไปไหน!” เสียงหนึ่งเสียงที่มาพร้อมกับมือที่ดึงผม ผมไปข้างหลังอย่างแรง จนผมกลั่นทนเจ็บไม่ไหว
“โอ้ย ปล่อยผมเถอะผมเจ็บแล้วครับ ”
“ เอาหล่ะ นาวา พีท พี่ขอตัวแล้วกันนะ จัดกันสมใจแล้วก็โทรเรียกพี่แล้วกันนะจ้ะ บ้ายบาย ขอให้โชคดีนะหนุ่มน้อย ”
“ได้เลยพี่เดล เดี๋ยวผมโทรหา พีท เอาผ้าเช็ดหน้าเรายัดใส่ปากมันไปซะ”
“ไม่นะ ขอร้องหล่ะ ปล่อยผมเถอะ เราไม่มีเรื่องต้องบาดหมางกันนะครับ ฮือๆ”
เอาอีกแล้ว ผมต้องยอมจำนนเพราะน้ำตาตลอด เมื่อไหร่ผมจะหมดกรรมซักทีนะ
“อ่อยอะ อ่อย อ่ออ้องอ่ะ( ปล่อยนะ ปล่อย ขอร้องหล่ะ )”
ท่ามกลางคนจำนวนไม่น้อยในตรงนั้น แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเลย
“มองอะไร ถ้าใครเอาเรื่องนี้ไปแจ้งความนะ ฉันนี่แหละจะทำให้พวกแกไม่มีเงาหัวกันทั้งหมดนี้เลย ไปขายของต่อสิห้ะ มองอยู่
ได้”
นาวาตวาดพนักงานร้านเสื้อไป ทำไมถึงได้เลือดเย็นหน้ากลัวอย่างนี้นะ
“จำไว้นะ พี่วินเป็นของฉันคนเดียว ” นาวาดึงผมผมแรงขึ้นแรงขึ้น ส่วนพีทก็คอยยิ้มเยาะอยู่ด้านหน้าผม
“โอ้ย ฮือๆ”
“และจำใส่สมองขี้ข้าอย่างมึงไว้ด้วยนะว่า พี่ปีลันเป็นของกู จำไว้ ไม่งั้นกูเอามึงตาย”
“หึน่าสมเพช หน้าตาก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าทนอย่างนี้ ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงแก็งค์พวกฉันเลยหรือ
ไง ” นาวาพูดขึ้น ผมฟังแล้วแทบจะหยุดไม่อยู่จริงๆ
“หึ นาวาแกไม่รู้อะไร มันก็แค่อยากลองดีกับเราก็แค่นั้น วันนี้พวกฉันมาทักทายแค่นี้ ถ้ายังไม่เลิกยุ่งหล่ะก็ รอภพชาติต่อไปได้
เลยนะ ไอ้หน้าอ่อน” พีทพูดพร้อมกับดึงผิวออกจากปากผมพร้อมกับโยนใส่หน้าผมอย่างแรง
“ไปเถอะนาวา”
สิ้นเสียงของพีทปุ๊บ นาวาก็ปล่อยผมที่กำไว้ เผยให้เห็นถึงการกระทำที่แรงมาก ผมของผมร่วงลงเป็นกระจุกๆ กองเต็มพื้น
“ฮ่าๆ ดูสิ ผมร่วงเยอะเลย ดีใจด้วยนะกับทรงผม ไฮไลด์ใหม่ อยากได้ก็ไม่บอกแต่ทีแรก วันใหม่มาใช้บริการอีกสิ จะดึงให้
ไม่เหลือแม้แต่เส้นเดียวเลยนะ ฮ่าๆ”นาวาพุดพร้อมกับมองผมอย่างน่าสมเพช
“จุ๊ๆ ไม่เอาหน่า ไม่ร้องนะ แค่นี้มัน ไม่ตาย!!! หรอก” พีทบีบคางผมอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป
ทิ้งให้ผมนอนจมน้ำตาอยู่ที่พื้น พี่พนักงานก็วิ่งออกมาดูตามกันติดๆ
“น้องๆ เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม ”
“ฮือๆๆ ”
“แก จะถามน้องเค้าทำไม ก็ดูสภาพน้องตอนนี้ซิ”
“เออ ใช่ ฉันไม่น่าถามเลย”
“เน!! เป็นอะไรไปนั่งอะไรตรงนั้น”
เสียงเสียงนึงดังขึ้นมา ทำไมกันนะผมถึงได้รู้สึกปลอดภัยที่อยู่ใกล้พี่ชายของผมนัก
( พี่ชีวิน )
ผมเดินเข้าไปหาเน แต่ผมกลับต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของเน เส้นผมกองเต็มพื้น ผมที่เหลืออยู่บนหัวก็พะรุงพะรังไปหมด ดูแล้วผมแทบอดตำหนิตัวเองไม่ได้ ผมไม่น่าใช้อารมณ์จนเดินไม่รอเนเลย
“เน!! เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไร เน บอกฉันสิ”
“คุณๆ มาช้าไปนิดเดียวเมื่อกี้น้องคนนี้ถูกลูกหลานเจ้าของห้างทำร้ายเมื่อกี้นี้เอง”
“อะไรนะ นี่ฝีมือ พีทกับนาวาหรอ นี่พวกนั้นยังเป็นคนอยู่รึเปล่า แล้วพวกคุณทำไมไม่เข้าไปห้ามหล่ะ”
“จะกล้าหรอค่ะ คุณนาวา ตะหวาดเสียงดังลั่น พวกหนูไม่กล้าหรอกค่ะ ”
“ พวกคุณนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ เอาหล่ะ เน หยุดร้องไห้นะ ฉันขอโทษ มาๆเดี๋ยวฉันช่วยพยุงนะ ”
ผมเห็นสภาพเนแล้ว สงสารมาก คราวนี้แก๊งค์พอยซันไอวี่ก้าวก่ายคนของผมก่อนเองนะ เรื่องนี้ไม่จบแน่
เอโต้เรื่องนี้เราต้องคุยกันให้มันรู้เรื่อง
( น้องเน )
ตอนนี้พี่วินพาผมมากินฟูจิ ตอนเที่ยงผมเองยังกลัวไม่หาย เหตุการณ์เมื่อกี้มันทำให้ผมไม่กล้ายุ่งกับพี่วินเลย
“เน ทานนี่หน่อยนะ อ่ะ ฉันคีบให้”
“คุณวิน ขอร้องหล่ะครับ อย่าทำดีกับผมอีกเลยนะ ”
“ทำไมหล่ะ หรือว่าเรื่องเมื่อกี้ เนคงจะกลัวซินะ ฉันรับรองว่าเค้าจะไม่มาทำร้ายเนอีกแน่”
“ขอร้องหล่ะ คุณกำลังทำให้ผมตายทั้งเป็นนะ อย่าทำให้ผมรู้สึกผิดไปมากกว่านี้”
“เน เรื่องเมื่อมันทำให้เน คิดมากขนาดนั้นเลยหรอ”
“คุณวิน เรื่องเมื่อกี้มันมากเกินไปที่ผมจะรับได้ ผมถูกกล่าวหาว่าไอ้หน้าด้าน ถูกหาว่าว่าเป็นแฟนคุณ ผมขอหล่ะนะ อย่าทำ
แบบนี้อีก เพราะมันจะทำให้พวกเค้าเข้าใจผมผิด ไม่งั้นผมคงต้องหลบหน้าแก็งค์นี้ไปตลอด ผมเจ็บ ผมเหนื่อย ที่ต้องมาเจอ
กับคนที่หน้ากลัวขนาดนี้”
“เน พี่ขอโทษ เนเจ็บมากแค่ไหน พี่ยิ่งเจ็บกว่าเนหลายสิบเท่า ขอหละนะ พี่รับรองพี่จะไม่ให้พวกนั้นมาทำร้ายเนอีกแล้ว ”
“ไม่มีประโยชน์หรอกครับ พวกเค้ามีกันกี่คน ผมนั้นแทบนับไม่ถ้วน และพวกเค้าอยู่ตรงจุดไหนผมก็ไม่รู้อีก ดีไม่ดี เค้าอาจจะ
กำลังมองผมกับคุณอยู่ก็ได้”
“ถึงยังไง พี่ก็ยืนยันคำเดิม”
“งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูด เค้าพูดถูกขี้ข้าอย่างผม ไม่ควรจะกำแหงใส่เค้า”
จากนั้นผมกับพี่วินก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก แล้วผมก็เดินตามพี่วินเลือกซื้อของขวัญให้กับญาติเค้า แล้วกลับบ้านไป
พอนั่งรถมาถึงหน้าบ้านกลับพบว่ามีคนสวมชุดเสื้อคลุมรัดกุมกำลังด้อมๆมองๆที่นอกรั้วบ้าน
“นั่นใครหน่ะ มายืนดูยืนส่องอะไรที่รั้ว”
“เดี๋ยวผมลงไปดูให้ครับนาย”
ผมมองส่องผ่านกระจกรถด้านหน้าออกไป แลดูเหมือนคนที่ผมรู้จัก และคุ้นมากๆตัวสูงประมาณนี้ ท่าทางการยืน ต้องไม่ผิด
แน่ พี่เจมส์แหง่ๆ
“พี่เจมส์!!!”
“อะไรนะ ใครหรอเน เนรู้จักหรอ”
“ใช่ผมรู้จัก”
ผมรีบเปิดประตูรถออกไป วิ่งไปหาแต่ดูเหมือนพี่เจมส์จะตกใจคนขับรถที่เดินไปลงไปดูเมื่อตะกี้เลยวิ่งขึ้นรถมอเตอร์ไซต์หนี
ไป พี่เจมส์เค้ามาทำไมกันนะ จะมาก็น่าจะโทรบอกกันก่อน เออลืมไปโทรศัพท์ใหม่ที่พี่วินให้มาเราก็ไม่มีเบอร์พี่เจมส์แล้วหนิ
เฮ้อ
“เน ขึ้นรถ เข้าบ้านกันเถอะนี่ก็เย็นแล้ว ป่ะ”
“ครับ”
ผมยังไม่วายหายสงสัยอยู่ดี รึว่าที่บ้านเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า รึว่าแม่เป็นห่วงเรา จะว่าไปผมก็ไม่ได้กลับบ้านมา เป็นเดือนๆแล้วนะ ว่างๆผมคงต้องขอคุณท่านกลับบ้านซักหน่อยแล้ว
พอผมกลับไปถึงบ้านพี่เลียงพี่หยวนตกใจมากที่เห็นสภาพผมของผมเป็นแบบนี้
“เน ไปโดนอะไรมา ทำไม……..”
“เน!! เหนื่อยมามากพอแล้ว ไอ้เลียงไอ้หยวน พวกลื้อสองคนควรจะให้เนไปพักผ่อนได้แล้วนะ ส่วนงานอื่นที่ยังเหลือก็ไปทำ
ซะ ซุน เซ้ง ไปส่งเนที่ห้องแทนฉันที”
“ไม่ต้อง ผมเดินกลับเองได้ครับ”
ผมสงสารพี่เลียงพี่หยวนนะ ขอบคุณที่เป็นห่วงผมไม่ดีเองแหละที่อ่อนแอจนเกินไป ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ ผมจะทำยังไงกับชีวิตก็ไปดี ถ้าพวกพอยซันไอวี่ไม่ล้มเลิกความแค้นนี้ ผมคงจะต้องถูกถลกหนังจริงๆแน่ ไม่ได้ ผมจะไปใกล้และไปยุ่งกับพี่วินอีกต่อไปไม่ได้ แล้วพี่ปีลันด้วย ผมต้องขอโทษนะถ้าให้ผมเลือกผมก้ไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยของผม ผมต้องทำ แม่ครับเนอยากกอดแม่จัง แม่รู้ไหมว่าเนมาอยู่ที่นี่ คุณพ่อไม่ค่อยว่างเลย มีแต่ไปงานตลอด แต่เนก็ดีใจที่พ่อยังเมตตาและรักเนอยู่ ถึงแม้ว่าเนจะยังไม่บอกพ่อว่าเนเป็นลูกเค้าก็ตาม
เป็นไงบ้าง มาต่อให้แล้วนะ ^^ ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่า ขอโทษนะที่ต้องทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับน้องเน :call: :call:
-
เฮ้อ สงสารเนอะเนอะ แล้ววินจะทำงัยล่ะเนี้ย เรื่องไม่ยิ่งยุ่งไปใหญ่หรานิ
-
พี่วินต้องจัดการพวกพ้อยซันไอวี่นั่นให้มันล่มสลายไปเลยน๊า มันทำน้องเนเจ็บมาก
-
มาแล้วๆ เข้มข้นๆ เหมือนมาม่ารสต้มยำมันกุ้ง อิอิ
ตอนที่ 12
( พี่ชีวิน )
ที่บ้านของพอยซันไอวี่ ในคืนเดียวกันนั้นเอง หลังจากที่ผมส่งไอ้เนเสร็จ ก็แอบๆออกมากับพวกไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ผม บุกไปถึงบ้านพวกนั้น อารมณ์ฉุนเฉียว สร้างความแตกตื่นให้กับแก็งค์นี้เป็นอย่างมาก
“อ้าว นี่พายุเฮอริเคนฤดูฝน พัดนายมาถึงที่นี่เลยหรอ ” เสียงทักทายของเอโต้พี่ใหญ่ของกลุ่ม
“ น้องนายอยู่ไหน!!! ”
ผมตวาดเสียงดัง ไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่นัก
“ สวัสดีครับพี่ชีวิน สบายดีไหมครับ ” เสียงคู่แฝดนรก กล่าวสวัสดีผม หึ พวกเสแสร้ง ผมหล่ะเบื่อจริงๆ
“ ฉันถามว่า นาวากับพีท อยู่ไหน!!! ”
“พอเถอะ โอ อาร์ ไปตามพี่ๆมาหาเค้า ” เซนพูดขึ้น สายตามองชีวินไม่เลิก
“ครับพี่เซน”
“ไม่ต้อง!!!”
เสียงดังลงมาจากบันได นาวากับพีทกำลังเดินลงมา แต่ที่หน้าแปลกใจก็คือ แขนของนาวาทำไมต้องเข้าเฝือกหละ
แล้วนั่นที่ที่หัวของพีททำไมต้องเอาผ้าก็อตพันเอาไว้
“สวัสดีครับพี่วิน ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถยกมือไหว้พี่ได้” นาวาตอบพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
“ฉันจะถามอีกครั้งนะว่า วันนี้นายไปทำร้ายคนของฉันทำไม”
“อ้อ!!! นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็มาเอาเรื่องผมกับพีทนี่เอง”
“อย่ามาเล่นลิ้นนะนาวา เนไปทำอะไรให้นายถึงได้ทำร้ายเค้าจนผมเค้ายุ่งเหยิงไปหมด”
“ทำไมครับพี่วิน พวกเราทำมันแค่นั้นพี่ทำไมต้องไปสนมันนักหนา มันก็แค่คนใช้นะครับ”
“ชีวิตใครก็สำคัญทั้งนั้น โดยเฉพาะคนของฉัน!!!”
“แล้วทีไอ้ตัวดีของพี่วิน ทำร้ายผมกับพีทหละ ทำไมพี่ไม่ไปเอาเรื่อง”
“อะไรนะ !! ที่พวกนายสองคนเป็นแบบนี้เพราะฝีมือของ……”
“ใช่ ไอ้คนรับใช้ของพี่วิน ทำให้พวกเราต้องเป็นแบบนี้”
“เน ไม่เป็นคนทำเรื่องอะไรแบบนี้แน่”
“แต่เค้าก็ทำไปแล้ว หัวของพีทแตกเย็บหลายเข็ม แขนของผมก็หักเพราะเค้า”
“ไม่จริง นายโกหก”
“กลับไปซะ กลับไปถามไอ้ตัวดีของพี่ให้รู้เรื่อง ก่อนที่จะมาใส่ร้ายพวกผม”
“ไงเจ้าวิน คนของนายทำน้องฉันเจ็บถึงสองคน เรื่องนี้ฉันไม่ปล่อยแน่” เอโต้ พูดปกป้องน้องชายเต็มที่
“ฉันกลับแล้ว !!!” ผมหัวเสียเดินกลับออกไปจากบ้านของพวกนี้
( แก๊งค์พอยซันไอวี่ )
“นาวา พีท เกิดอะไรขึ้น แล้วแผลนั่น…..” เอโต้ถามน้องๆ
“อ้อ ปล่าวหรอกพี่เอโต้ เรื่องอะไรพวกเราจะผิดอยู่ฝ่ายเดียว”
“นี่อย่าบอกนะว่าพวกแก……” เซนรู้ทัน ตวาดอย่างหัวเสีย
“ใช่พวกเราสองคนเล่นละครตบตาพี่วิน แผลพวกนี้พวกเราทำขึ้นเองแหละพี่เซน”
“แปะๆๆๆ”
เสียงปรบมือดังขึ้นจากโต๊ะโซฟา
“ฮาๆ ขอปรบมือให้กับความชั่วร้ายของพวกนายด้วยแล้วกันนะ นาวา พีท”
“ขอบใจที่ชม เอส”
“พวกแกนี้มันปีศาจชัดๆ ” เซฟพูดขึ้นมา
“แหมพูดอย่างกับตัวเองเป็นเทวดาซะงั้นแหละ เซฟ”
“พอเลยนะ ทั้งนาวา ทั้งพีทนั่นแหละ ทำอย่างนี้แล้วไอ้เด็กรับใช้นั่นจะเป็นยังไง ไปโยนความผิดให้มันทั้งๆที่มันยังไม่รู้เรื่องอะไร
เลยนะ” เซนพูดออกความเห็น
“ให้มันตายๆไปซะได้ก็ดี เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างพีทฮ่าๆๆ”
“ไม่ตลกนะพีท นายเองก็รู้ว่าชีวินเวลามันโมโห ใครก็เอาไม่อยู่ และที่แย่ไปกว่านั้นนะ……..”
“อะไรอีกหละพี่เซน พูดให้มันจบๆสิ”
“ก็เมื่อไอ้วินมันรู้ความจริงขึ้นมาว่า ถูกหลอกจนหัวปั่น คนที่จะตายแทนไอ้เด็กนั่นก็คือพวกแกสองคนยังไงหละ”
“พีท ไม่ยอมให้พี่วินรู้ความจริงหรอก ลำพังไอ้เด็กนั่นมันไม่กล้าพูดความจริงหรอก เชื่อพีทสิ”
“อะไรที่ทำให้แกคิดว่ามันไม่กล้าพูด พีทอย่าดูคนแค่แปบเดียวแล้วตัดสินใจนะ”
“ขอบคุณที่เตือน พีทจะไม่ยอมให้มันมาทำลายพวกเราได้หรอก และที่สำคัญพี่วินต้องป็นของนาวา และพี่ปีลันต้องเป็นของพีทคนเดียว ใช่ไหมนาวา”
“ใช่”
“ก๊อกๆ น้องเน นอนรึยัง ให้พี่เค้าไปหน่อยได้ไหม”
“ยังครับพี่เลียง เนเพิ่งอาบน้ำเสร็จประตูไม่ได้ล็อคครับ”
“กลิ่นหอมจัง ใช้ครีมอาบน้ำกลิ่นอะไรเนี่ย”
“โหไม่หอมขนาดนั้นหรอกพี่เลียง อืมแล้วนี่พี่มีธุระอะไรรึเปล่า”
“ปล่าวหรอกพี่แค่อยากจะถามเนว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมเนกลับมามีสภาพอย่างนี้”
“ปล่าวครับพี่เลียง เนไม่ได้เป็นอะไรจริงมันเป็นอุบัติเหตุหนะครับ”
“เพราะคุณวินใช่ไหม”
“ไม่ใช่หรอกพี่เลียง”
“แล้วใครทำเนแบบนี้หละ”
“ไม่มีจริงๆครับพี่ สบายใจได้”
“เนโกหกพี่ไม่เก่งเลยนะ มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะ”
“ไอ้เน เล่าไปสิว่าเกิดอะไรขึ้น!!!”
จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ทำไมมันน่ากลัวดูผิดธรรมชาติมาก พี่ชีวินเดินเข้ามาพร้อมกับซุนและเซ้ง
“ซุน เซ้ง พวกลื้อไปลากไอ้เลียงออกมา”
“ครับ”
“นายครับ เกิดอะไรขึ้นครับ อย่าทำอะไรน้องเนเลยนะครับนาย”
“หึ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ยังจะห่วงคนอื่นอีก ซุน เซ้ง ลากมันออกไป”
“คุณวิน มีเรื่องอะไรหรอครับ” ผมถามพี่วินไปอย่างตกใจ
“ไอ้เน มึงยังมีหน้ามาถามกูนะว่ามีเรื่องอะไร เมื่อกี้กูไปบ้านพวกนั้นมา ถ้ากูไม่ไปแล้วจะรู้ไหมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มึงมัน
ร้ายกาจแค่ไหน”
“คุณวินพูดอะไรครับผมไม่เข้าใจ”
“เลิกเสแสร้งได้แล้วไอ้เน ไปทำแขนเค้าหัก อีกคนก็หัวแตก ทำไมแกมันร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้ฮะ”
“คุณวินพูดเรื่องอะไรครับ”
“คำก็ไม่เข้าใจ สองคำก็ไม่รู้เรื่อง เก่งเนาะหลอกกูจนหัวปั่นไปหมด กล้าไปทำนาวากับพีทเค้าเจ็บร่างกายขนาดนั้น วันนี้กูจะ
ลงโทษมึงเอง มานี่ ”
“คุณวิน ผมยอมแล้ว ผมไม่ได้ทำ ปล่อยผมเถอะ”
“อยู่เฉยๆ อย่าดิ้น ไม่งั้นกูจะปล่อยมึงลงพื้นเดียวนี้แหละ”
“ปล่อยผม ผมจะนอน ผมเหนื่อยทั้งวันแล้วคุณวิน”
“โถ่เว้ยก็บอกว่าอย่าดิ้น ไม่ได้ยินหรือไง มึงท้าให้กูทำแบบนี้เองนะเน”
สิ้นเสียงของพี่วิน ร่างของผมก็ถูกปล่อยร่วงลงพื้น แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บเลยหล่ะ
“ตุบ!!!”
“ดีนะที่รับทัน” เสียงหนึ่งเสียงคุ้นๆ
“พี่หยวน ”
“ไอ้หยวน แส่ไม่เข้าเรื่องนะ ลื้ออยากตายรึไง”
“พอเถอะครับคุณหนู ถ้าจะผิดก็ให้มาเอาโทษกับลุงพ่อบ้านเถอะครับ”
“ลุงวู!!!” พี่วินร้องขึ้น
“ไม่ว่าเด็กคนนี้จะผิดจริง หรือ ถูกกล่าวหา ก็ตาม ลุงพ่อบ้านไม่อยากให้คุณหนูทำร้ายเค้าอีกแล้ว ตั้งแต่เด็กคนนี้มาอยู่ที่นี่ มีซัก
วันรึเปล่าที่จะไม่โดนคุณหนูทำร้ายร่างกาย จนบางครั้งแทบหมดสติ”
“ลุงพ่อบ้านหยุดเพ้อเถอะครับ ผมไม่อยากฟัง”
“ลุงพ่อบ้านแค่จะมาขอให้คุณหนู ละโทษเด็กคนนี้ซักครั้งนึงจะได้ไหม”
“ไม่ได้!!! ใครหน้าไหนก็ตามไม่ต้องมาช่วยปกป้องมันนะ ไม่มีใครชั่วได้กว่าไอ้เด็กนี่อีกแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็สุดแล้วแต่คุณหนูเถอะครับ ไอ้หยวน ปล่อยวางน้องเค้าลงให้คุณหนูเค้าจัดการเถอะ”
“แต่ผมเชื่อว่าน้องไม่ผิดนะลุงพ่อบ้าน”
“ไม่ผิดห่าอะไรหล่ะไอ้หยวน มันไปทำแขนเค้าหัก ไปทำหัวเค้าแตกเนี่ยนะไม่ผิด กูแทบจะไม่รู้เอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ไปบุก
ถึงบ้านเค้า แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่า มันผิด มานี่ไอ้เด็กปีศาจ”
“ไม่ผมไม่ให้ ผมเชื่อว่าน้องเนถูกใส่ร้าย”
“ปล่อยนะไอ้หยวน เฮ้ยพวกลื้อมีใครอยู่แถวนี้บ้างมาลากตัวไอ้หยวนออกไปที”
“มาแล้วครับนาย”
“ไม่ครับนาย น้องเนไม่ผิดเชื่อไอ้หยวนคนนี้ซักครั้งนึงเถอะครับนาย”
“ลากมันออกไป มานี่ไอ้เน ”
“คุณวิน ฮือๆ ปล่อยผมเถอะผมขอร้องเถอะนะ ฮือๆ”
“เลิกบีบน้ำตาได้แล้ว ร้องไห้แต่ละครั้ง มันเคยช่วยมึงไหม”
“ปล่อยผมนะ ฮือๆ ปล่อยยยยยยยย ฮือๆๆๆ”
ผมถูกพี่วินลากขึ้นมาที่ห้องชั้นสามบนสุด แล้วเข้าไปในห้องๆหนึ่งที่ทั้งอับและเหม็นกลิ่นฝุ่นตลบไปหมด ร่างผมถูกโยนลง
ไปที่กองผ้าที่อยู่กลางห้อง
“โอ้ย ฮือๆ ”
“เฮ้ย ใครอยู่ข้างนอกมั่งมานี่หน่อยซิ”
“มาแล้วครับนาย”
“คุณวิน ฮือๆ ปล่อยผมเถอะ ผมไม่ได้เป็นคนทำนะครับ ฮือๆ ”
“เชื่อแกก็บ้าแล้ว ฉันเกลียดแกจริงๆ ทำไมต้องคอยเสแสร้งทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับพวกพอยซันไอวี่ต้องพังหมด”
“ คุณวิน!!! ฮือๆ ”
ผมนั่งคุกเข่าต่อหน้าพี่วิน พร้อมกับพนมมือขึ้น แต่เหมือนพี่วินจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ผมไม่รู้ว่าที่พี่ได้ยินอะไรมานั้นจะเป็นความจริงหรือถูกโกหก แต่ครั้งนี้ผมขอนะครับ ฮือๆ ขอให้เชื่อ…….”
ไม่ทันที่ผมจะพูดจบผมก็โดนพี่วินผลักผมไปที่พื้นด้านหลัง
“โอ้ย!!!”
“พูดจบรึยังฮะ”
“คุณวิน ฮือๆ ”
“นี่แกรู้อะไรไหม ฉันเกลียดพวกที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก เอามันขังไว้ในห้อง ปิดตาย 5 วัน”
“อย่าครับ อย่าผมยอมแล้วคุณวิน ฮือๆ ผมยอมแล้ว ฮือๆ ยอมทุกอย่างแล้ว” ผมคลานไปหาพี่วินอย่างเร็ว
“อย่ามาจับฉัน ไอ้คนบัดซบ ไอ้โสโครก”
“ผมยอมแล้ว ผมรับผิดเองก็ได้ ฮือๆ”
“ก็ดี รับผิดได้ก็ดี เฮ้ย พวกลื้อทำตามที่ฉันสั่งเมื่อกี้นะ แล้วฉันขอบอกไว้ก่อนว่า ห้ามใครมาช่วยมันทั้งนั้น ไม่ต้องให้ข้าวให้น้ำมัน”
“นายครับจะดีหรอครับ แค่ขังไว้ก็พอแล้วนะนาย แต่เรื่องข้าวปลาอาหารเนี่ยจะไม่ให้กินเชียวหรอนาย”
“เฮ้ย พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาออกความคิดเห็นนายคิดถูกแล้วที่คิดแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ” ซุนพูดออกมา
ผมไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำพุดของไอ้ซุน ไอ้เซ้ง นี่ผมผิดอะไร ทำไมถึงต้องรับกรรมไม่หมดไม่สิ้นนะ
“นายผมอาสาเองครับ ขืนปล่อยให้พวกนี้เฝ้ามีหวังใจอ่อนเป็นแน่” ไอ้ซุนพูดเสนอตัว
“ก็ดี พวกลื้อจะทำอะไรก็ทำ ฉันไปแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงครับนาย”
ผมร้องไห้ กอดเข่าฟังพวกพี่วินกับลูกน้องคุยกัน อยู่มุมห้องอย่างผวา
“คุณวิน ฮือๆ ช่วยผมด้วย ผมไม่ผิดนะครับ ฮือๆ”
ผมตะโกนออกไป และนั่นก็ได้ผล พี่วินหยุดเดินแล้วหันหลังมาดูผม
“เน!!!”
“ฮือๆ คุณวิน ช่วยผมด้วย ผมไม่อยากอยู่ในนี้ 5 วัน ฮือๆ นะครับ”
“อย่าใจอ่อนนะนาย นายทำถูกแล้วครับ ไปเถอะครับนายพวกผมกับไอ้เซ้งจะดูมันเองไม่ต้องห่วงนะครับ”
“เฮ้อ ฝากด้วยนะไอ้ซุน ไอ้เซ้ง”
“ครับ”
“อ้อ อย่าลืมบอกพวกคนอื่นๆด้วยว่า ห้ามเอาเรื่องนี้โทรไปบอกคุณพ่อนะ ฉันไม่อยากให้คุณพ่อต้องกลุ้มใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
อีกอย่างยังไงซะคุณพ่อก็เข้าข้างมันตลอดอยู่ดี”
“ได้ครับนาย”
“คุณวิน เชื่อผมเถอะครับ ฮือๆ ผมไม่ผิดนะครับ ฮือๆ ปล่อยผมเถอะครับ ฮือๆ คุณวินกลับมาก่อนนะครับ”
“เฮ้ย หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว ไม่มีใครช่วยแกได้แล้ว ไอ้เด็กหน้าอ่อน”
“อย่าเข้ามานะ ฮือๆ ออกไปนะ ไปให้พ้น ฮือๆ ออกไป”
“ฮ่าๆๆ ไปโว้ย ปล่อยให้มันอยู่ในห้องนี้แหละ ห้องที่ทั้งเหม็นทั้งอับชื้น มีทั้งแมลงที่แทะนิ้วมือ หนูก็แทะนิ้วเท้า แค่ 5 วัน คน
ที่อดทนเก่งๆ แบบแกเนี่ยคงยังไม่ตายไปซะก่อนหรอกนะ”
“ทำไม เราไม่มีความแค้นต่อกัน แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ พี่ซุน พี่เซ้ง”
“ไม่มีเหตุผล อยู่ในห้องเก็บของไปก็แล้วกันนะ สำหรับคืนนี้ราตรีสวัสดิ์ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ เฮ้ยพวกเอง จะไปไหนก็ไป ฉันกับไอ้เซ้งจะเฝ้าเอง”
“พวกเราเป็นห่วงน้องเน พวกเราไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ไปซะ พวกลื้อไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้อง คำสั่งนาย ใครก็ฝืนไม่ได้”
“ใครว่าคำสั่งนาย เหมือนพวกแกจะบอกให้นายทำตามมากกว่า จริงไหมพวกเรา”
“เฮ้ย ถ้ายังไม่ไปพวกฉันจะไปบอกนายเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องมาขู่ พวกเราไปเอง น้องเน ดูแลเองดีๆนะ 5 วันเอง เดี๋ยวพวกพี่จะเอาข้าวเอาน้ำมาให้นะ”
“ไม่มีใครหน้าไหนจะมาให้ข่าวให้น้ำทั้งนั้น ไปได้แล้ว ไปสิวะ”
“น้องเน พวกพี่ไปแล้วนะ ไม่ต้องห่วงพวกพี่จะช่วยเนออกมาให้เร็วที่สุด”
“ขอบคุณพี่ๆทุกคนนะครับ ไม่ต้องห่วงผมนะ ผมดูแลตัวเองได้ ”
ไม่นานพวกพี่ๆก็ยอมเดินออกไปจากห้อง ทิ้งผมไว้ในห้องคนเดียว มีแต่แสงไฟด้านนอกสลัวๆส่องเข้ามาเท่านั้น คืนนี้ผมคง
จะต้องนอนที่เตียงเก่าๆเตียงนี้ซะแล้ว แม่ครับ พ่อครับ เนคิดถึงนะครับ เนจะเข้มแข็ง มันคงจะเป็นเวรกรรมของเนเองแหละครับ
ตอนเช้า ที่มหาวิทยาลัย
“ไอ้ป๊อกเกอร์!!!”
“ว่าไงน้ำ เป็นผู้หญิงพูดให้มันเพราะๆหน่อยดิ”
“ก็เนหนะสิ ไม่ยอมรับสายโทรศัพท์อ่ะ มีอะไรก็น่าจะบอกกันหน่อยนะ”
“เนคงไม่สบาย รึไม่ก็ติดธุระแหละมั้ง ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก”
“เออๆ แล้วนี่นนท์ ไม่ได้อยู่กับแกหรอ”
“จะอยู่ได้ไงหล่ะ ยังงอลเราอยู่เลย”
“พยายามหน่อยนะเพื่อนรัก ไปแล้วไปแล้วยังไม่ได้กินไรเลย”
“เอ้ย ไปด้วย”
-
อีนางสองตัวนั้นมันน่า :beat: :z6: :z10: จริงๆ
-
พวกแก๊งค์ไอวี่นี่มันน่าเอาไปฝังกลับให้หมดจริงๆ
-
สงสารเนอ่ะ ไอ้พี่วินใจร้าย
-
อ๊ากกกกก ไอพี่วินเลวมาก ทำไมไปเชื่อพวกนั้นล่ะเนี่ย!!! แล้วนี่เนจะเป็นยังไงเนี่ย :o12: :o12:
รับไม่ได้ คนเขียนรีบมาต่อด่วนนน
-
พระเอกยังไงก็โง้อยู่ตามเคย..............คนที่ช่วยเนได้คงเป็นแต่พ่อของเนแล้วล่ะ และพวกแก๊งเหี่ยพวกนี้ต้องโดยเก็บ ความเจ็บปวดในวันนี้ที่น้องเนได้รับพวกนั้นทุกคนต้องได้รับการเอาคืน ทุกอย่างต้องมีความเสมอภาคนะผู้เขียนไม่ใช่จะให้พวกมันทุกคนเจ็บปวดเพียงนิดเดียวนะ ในเมื่อผู้เขียนแต่งแนวนี้แล้วการเอาคืนก็ต้องเข้มข้นเช่นกัน พวกแก๊งพวกนี้ต้องโดนการเอาคืน ธุรกิจครอบครัวพวกมันทุกคนต้องล้มละลาย พวกมันทุกคนต้องพินาศ ในเมื่อผู้เขียนเขียนให้กลุ่มนี้ร้ายกาจ การเอาคืนของกลุ่มนี้ ก็ต้องแรงเหมือนกัน สู้ๆๆๆนะรออ่านค่ะ
-
พี่วินอะ ถูกหลอกแล้ว กะเห็นอยู่ว่าโดนทำร้ายแค่ไหน คนก้อเห็นตั้งเยอะ แล้วเนจะเอาเวลาไหนไปทำร้ายสองคนนั่นนิ
-
มาแล้วๆ ช่วงนี้มาต่อเร็วหน่อยเพราะปิดเทอมแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาา^^
ตอนที่ 13
:L2:( พี่เจมส์ ) ที่บ้านเน พระนครศรีอยุธยา
“แม่ครับ เจมส์ขอไปหาน้องอีกครั้งนึงนะแม่นะ”
“อะไรกันเจมส์ ลูกไปที่หน้าบ้านเค้าครั้งก่อนก็เกือบจะโดนจับได้แล้วนะ แม่หนะเป็นห่วงเนก็จริง แต่แม่ก็ไม่อยากให้ลูกไปเสี่ยง
อันตราย”
“ไม่หรอกมั้งครับแม่ ถ้าที่นั่นอันตรายจริงๆหล่ะก็น้องเน คงโดนทำร้ายแล้ว”
“เพล้ง!!”
“เจมส์ไปดูสิลูก ใครทำอะไรตกพื้น”
“ครับแม่”
เจมส์เดินเข้าไปที่ห้องครัวตามเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้ ก็พบว่ามีแมวดำกำลังกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะ หม้อใบหนึ่งตกลงไปที่พื้น
“โถ่ เจ้าตุ้ย ทำเอาตกใจหมด เข้ามากินอาหารก่อนได้ไงกัน ยังไม่ถึงเวลากินนะโว้ย ไอ้ต๋องมันหายหัวไปไหนของมันนะ
ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“เรียกหาฉันหรอพี่เจมส์”
“เฮ้ย ไอ้ต๋อง ไอ้บ้าเอ้ย บทจะมาเอ็งก็มา บทจะไปเอ็งก็ไป ตกใจเป็นบ้าเลย”
“ขอโทษจ๊ะพี่เจมส์ พอดีฉันไปที่ตลาดกลางอำเภอโน่นหนะจ๊ะ เห็นเค้าบอกว่ามีดารามา ฉันก็เลย…..”
“อยากไปดู”
“ฮ่าๆใช่จ้ะ ว่าแต่พี่เจมส์หน้าตาเครียดๆไปนะพี่ กินข้าวเช้าไม่อร่อยหรอ”
“อร่อยดิวะ”
“อ้าวแล้วที่ทำหน้าตาสดใส เอ้ย ทำหน้าตาบึ้งตึงอย่างนี้ สงสัยคงจะเป็นเรื่องเจ้าเนอีกแน่เลย ใช่ไหม”
“อืมใช่ ฉันอยากไปหาน้องอีกครั้งจังหว่ะ”
“ก็ไปสิพี่ พูดอยู่อย่างนี้แล้วจะได้ไปไหมหล่ะ ”
“ใจฉันก็อยากจะไปอยู่หรอกนะ แต่ติดอยู่ที่แม่ฉันไม่ให้ไปหนะ”
“ไปวันเดียว ตอนเย็นค่อยกลับ ใครจะไปรู้พี่เจมส์”
“เออ นั่นดิ เฮ้ยไอ้ต๋อง ฉันวานเอ็งบอกแม่ทีนะ ถ้าแม่ถามหาฉันหน่ะ”
“ไม่ต้องห่วงพี่ ไปโล้ดดดดด”
ผมแอบแม่ออกมาจากบ้าน แล้วก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของเจ้าพ่อมาเฟีย จะว่าไปนะเค้าก็มีศักดิ์เป็นน้าเขยผมเลยก็ว่าได้นะ แต่
ยังไงซะผมก็ไม่ค่อยชอบลูกของเค้าอยู่ดี
ไม่นานนักในการใช้เวลามาที่บ้านหลังนี้ ในที่สุดผมก็มายืนอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว แต่ดูเหมือนพวกบอดี้การ์ดจะวนเวียนอยู่ที่หน้า
ประตูทางเข้าเยอะแยะไปหมด
“เฮ้ย ไอ้เพียว ลื้อดูสิ ไอ้หนึ่งดิ เดินมาโน่นแล้ว”
ผมได้ยินเสียงการ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นมา ผมก็เดินเข้าไปใกล้ๆรั้วบ้านมากกว่านี้ นั่งหลบคอยฟังอยู่ที่พุ่มไม้หน้าบ้านท่าจะดี
“เป็นไงมั่งหนึ่ง น้องเนโอเคอยู่ใช่ไหม”
“ไม่รู้เลยหว่ะ ไอ้พวกซุน เซ้ง ไม่ยอมให้ฉันขึ้นไปด้านบนเลย ”
“น่าสงสารน้องเค้านะ ข้าวก็ยังไม่ได้กินตั้งแต่ตอนค่ำเมื่อวาน เวรกรรมอะไรนะ”
“แต่จะว่าไป ที่ห้องนั้นน้องเนจะทนไหวหรอพี่ต้น ห้องที่ทั้งเหม็น ทั้งอับชื้น ได้ข่าวมาว่าที่ห้องนั้นแมลงก็แทะนิ้วมือ หนูก็แทะ
นิ้วเท้านะ ”
“เออ นั่นหน่ะสิ น้องเค้าไม่ผิดอะไรถึงขนาดขั้นที่ต้องให้ไปโดนลงโทษขังไว้ที่ห้องนั้นนะฉันว่าคุณวินทำเกินไปนะครั้งนี้”
“เราต้องคอยภาวนาให้คุณท่านกลับมาจากธุระไวๆ เพราะท่านเป็นคนเดียวที่จะช่วยน้องเนได้”
“เฮ้อ คุณวินนี่ก็แปลกเนาะ เห็นน้องเนเป็นคนผิดซะงั้น ดูตาเดียวก็รู้ว่าน้องเค้าไม่สามารถทำร้ายใครได้”
“นั่นหน่ะดิ นี่ถ้าให้เดานะฉันว่าต้องมีการเข้าใจอะไรกันผิดแน่ๆ”
ผมแอบฟังอยู่ตั้งนานที่แท้ น้องเนกำลังถูกทำร้าย ทำไงดีพ่อของน้องเนก็ไม่อยู่บ้าน มิน่าหละไอ้วินถึงได้ทางสะดวก คิดจะทำร้ายน้องผมอีกตามเคย ไม่ได้ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ น้องเนต้องรีบบอกความจริงให้พ่อน้องเนรู้ให้เร็วที่สุด
“เราจะต้องรีบกลับเอาข่าวนี้ไปบอกคุณแม่ซะแล้ว ขืนปล่อยไว้แบบนี้ มีหวังเนได้ตายก่อนที่จะบอกความจริงว่าตัวเองเป็นทายาทของเจ้าพ่อมาเฟียเป็นแน่”
:L2:
( น้องเน )
นี่มันกี่โมงแล้วนะ ทำไมแสงมันสลัวๆอย่างนี้หล่ะ แล้วนี่ผมอยู่ที่ห้องไหนกัน อ้อนึกออกแล้ว เมื่อวานเราถูกพี่วินพามาขังไว้ห้องเก็บของนี่สินะ เฮ้อหิวข้าวจัง เอ๊ะนั่นมันแมงมุมหนิ ไม่เอานะ ผมไม่ชอบแมงมุม
“แมงมุม!!! ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอกช่วยที”
“เฮ้ย ตะโกนทำไมวะ คนจะหลับจะนอน กลัวไม่เข้าเรื่องแค่แมงมุม ฮ่าๆๆๆ”
“ช่วยด้วย ผมไม่ชอบแมงมุมจริงๆนะ ช่วยผมที”
“ก็บอกว่าให้เงียบไง ไอ้เด็กนี่พูดไม่ฟังอยากตายรึไง อ้าวลุงพ่อบ้านมีอะไร ทำไมถึงได้มาแต่เช้า แล้วนั่นพาพวกไอ้หยวน ไอ้
เลียงมาทำไมกัน”
“ลุงพ่อบ้านขอเข้าไปดูเด็กคนนั้นหน่อยนะ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินเลย”
“ไม่ได้หรอกๆ คุณวินสั่งไว้ไม่ให้ใครมายุ่งวุ่นวายได้”
“ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง พวกแกกล้าพูดอย่างนี้ต่อหน้าลุงพ่อบ้านเลยหรอวะ ไอ้เนรคุณ!!!”
“หึ ไม่สนโว้ยนายของข้ามีแค่คุณวินเท่านั้นโว้ยไอ้เลียงฮ่าๆๆๆ”
ผมได้ยินเสียงสนทนาข้างนอกเหมือนเป็นเสียงที่ผมคุ้นมาก ใช่แล้วลุงวู พี่เลียง พี่หยวนมาช่วยผมแล้ว
ผมซึ้งใจมาก ตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็มีสามคนนี้แหละที่คอยช่วยผมตลอดเลย
“ลุงพ่อบ้านครับ นั่นใช่ลุงรึเปล่าช่วยผมด้วย ฮือๆ ผมกลัวแมงมุมครับ ผมหิวข้าว ผมอยากอาบน้ำ ผมไม่อยากอยู่ในนี้ ฮือๆ”
“น้องเน พี่เลียงมาช่วยแล้ว ใจเย็นๆนะ”
“เฮ้ย พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึยังไงกันบอกว่าไม่ให้ยุ่งก็ไม่ให้ยุ่งสิวะ”
“ไอ้ห่าเอ้ย แกไม่ได้ยินรึไงว่าเนบอกว่ากลัวแมงมุม นี่ถ้าแมงมุมกัดน้องเนแม้แต่ปลายเล็บนะ พวกลื้อโดน….”
“โดน โดน อะไรวะ อย่างลื้อเนี่ยนะจะกล้าทำอะไรพวกเราสองคน อย่าตื่นตูมไปหน่อยเลย ก็แค่แมงมุม ไอ้เด็กนั่นสำออยไปงั้น
แหละ กลัวบ้ากลัวบออะไร แมงมุมตัวนิดเดียว ฮ่าๆๆ”
“พวกลื้อรู้ได้ไงว่าตัวนิดเดียว ถามจริงเถอะในใจพวกลื้อนี่ยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหม”
“กล้าถามมาพวกเราก็กล้าตอบลื้อ พวกเราไม่มีความเป็นคนเหลืออยู่เลย เฮ้ยไม่ใช่สิ ไม่มีเลยต่างหาก ฮ่าๆๆๆ”
“ฮือๆ ช่วยด้วย ช่วยผมออกไปทีเถอะนะ ผมหายใจไม่ค่อยออก ฮือๆ ในนี้ทั้งอับ ทั้งเหม็น แมลงก็เยอะ หยากไย่ เต็มไปหมด
เลย”
“น้องเน โถ่เว้ย!!!” เลียงสบดอย่างคนหัวเสีย
“พอก่อน เลียง หยวน พวกเรากลับลงไปก่อนเถอะ ขืนอยู่ต่อไปพวกนี้ก็ไม่ฟังพวกเราหรอก” ลุงวูพูดขึ้นมา
“แต่ลุงพ่อบ้านครับ น้องเนจะไม่ไหวอยู่แล้วนะครับ” เลียงพูดไม่เลิก
“เชื่อลุงเถอะอาเลียง ลื้อกับหยวนลงไปก่อนนะ”
“ก็ได้ครับ น้องเน สู้ๆนะ พวกพี่จะหาทางช่วยน้องเนเอง”
“ฮ่าๆ แกดูดิไอ้เซ้ง พวกหมาจนตรอกจะช่วยเด็กนี้หว่ะ ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว”
“ปากดีไปเถอะพวกแก นายใหญ่กลับมาเมื่อไหร่ฉันจะบอกนายให้หมดว่าพวกแกทำร้ายเด็กคนนึงที่ไม่มีทางสู้ แถมยังต้องถูกรับ
โทษแบบนี้” เสียงพี่หยวนขู่พวกซุนกับเซ้ง
“ก็เอาดิ พวกเราจะรอวันนั้น ฮ่าๆๆๆ”
ผมกอดเข่าฟังจนบทสนทนาเงียบลงไป บอกให้รู้ว่าความพยายามของทุกคนที่มาช่วยผมนั้นพ่ายแพ้ไปอีกครั้ง ผมหิวจัง
เลย และตอนนี้ผมปวดหัวด้วย ไม่นะอย่าเพิ่งเป็นไข้นะ
“พ่อครับ รีบๆกลับมาที่บ้านทีเถอะครับ ผมหิวข้าว ผมหนาว ผมปวดหัว ฮือๆ”
:L2:ตอนเย็น ที่มหาวิทยาลัย
“เฮ้ย ไอ้ป๊อกเกอร์”
“ว่าไงยัยน้ำ”
“ฉันจะไปหาเนที่บ้านอ่ะ ไปด้วยกันป่าว”
“จะไปอยู่หรอน้ำ เราว่าเนคงติดธุระอยู่แหละ ไว้รอไปพรุ่งนี้ไม่ได้หรอ ถ้าเนยังไม่มาเรียนก็ค่อยไป”
“แต่ฉันใจคอไม่ดีเลยอ่ะ ไปดูหน่อยก็ดีนะ”
“อุ๊ยตายแล้ว เป็นห่วงเป็นใยกันจริงๆเลยนะ”
เสียงหนึ่งเสียงดังขึ้นมาขัดบทสนทนาของน้ำกับป๊อกเกอร์ ไม่ใช่ใครอื่นใดแต่เป็นเดล หยึ่งในแก็งค์พอยซันไอวี่
“เธอเป็นใคร” ปีอกเกอร์
“ ป๊อกเกอร์ไปเถอะ เล่นกับพวกแก๊งค์บ้าเนี่ย ชีวิตไม่ยั่งยืนหรอกนะ ”
“เดี๋ยวน้ำ แก๊งค์อะไรเรายังไม่เข้าใจ ”
“เออน่าไปเถอะ อย่าเข้าใจอะไรตอนนี้เลย ไปจากตรงนี้ก่อน ไปเร็ว”
“เออ ก็ได้”
“หยุดนะ!! กล้าเสียมารยาทกับคนอย่างฉันเลยหรอ รู้จักฉันน้อยไปแล้ว ”
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย แล้วไงยะ พูดจาสามหาว คิดว่าตัวเก่งนักรึยังไง ยัยพอยซันไอวี่บ้าบอคอแตก”
“น้ำ พอก่อน ใจเย็นๆ ”
“ไม่ต้องมาห้ามแล้วป๊อกเกอร์ ก็เห็นๆอยู่ว่าใครเริ่มก่อน”
“ตายแล้ว เด็กสมัยนี้นี่ดีเนาะ ไม่กลัวว่า ปลาหมอจะตายเพราะปาก ตัวเอง ฮ่าๆๆ”
“ฉันหมั่นใส่มานานแล้ว ตั้งแต่นังเจ้นี่ไปปรากฏสรีระตอนที่เน ฉัน แล้วก็พี่ปีลันกำลังกินข้าวที่โรงอาหารในวันเปิดเทอมวันแรก”
“แล้วไง!!!” เดล
“หึ กล้าถามเนาะแล้วไง ก็นี่ไง”
น้ำยกมือจะตบเดล แต่เดลเรียนด้านการต่อสู้มา เลยหลบไปได้แล้วอ้อมไปด้านหลังน้ำล็อคแขนกับคอไว้
“โอ้ย ปล่อยฉันนะ นังเดลบ้า”
“ฮ่าๆ ไม่เห็นจะเก่งอย่างที่ปากพูดเลยนะ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างฉัน”
“คุณเดลครับ พอเถอะครับ ปล่อยเพื่อนผมเถอะนะ”
“ไม่ได้จ๊ะพ่อรูปหล่อ คนนิสัยไม่ดีก็ต้องดัดนิสัยสิจ๊ะ”
“โอ้ย ยัยบ้าจะดึงจนกระดูกแขนฉันหักรึยังไง หยุดเดี๋ยวนี้นะ โอ้ยๆๆๆ”
“หยุดนะเดล!!!”
“ปีลัน!!!” เดลตกใจมาก รีบปล่อยน้ำไป
“นี่คุณกำลังจะทำอะไรน้องคณะผม”
“เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำอะไร พวกเรากำลังหยอกล้อกันเล่นสนุกๆเท่านั้นเอง” เดลแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“โกหก ก็ผมเห็นอยู่หลัดๆว่าคุณกำลังงัดแขนน้องคณะผมอยู่ กะจะเอากระดุกหักกันเลยรึยังไง”
“อุ๊ย ไม่กล้าหรอกจ๊ะ นี่ถ้ารู้ว่าว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนของปีลัน ฉันเองก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยนักหรอก ไปหล่ะแล้วเจอกัน แม่สาว
น้อย ฮ่าๆๆๆ”
“โถ่เว้ย หนีไปอีกจนได้ ทำแขนฉันเจ็บหมด”น้ำบ่นออกมา
“เอาหล่ะน้ำ แค่นี้ก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว คราวหลังอยู่ห่างๆพวกนี้ไว้ก็ดีนะ”
“โอ้ยพี่ปีลันอ่ะ อย่างน้ำเนี่ยนะอยากอยู่ใกล้พวกนั้น หึบ้าไปแล้ว”
“พี่ครับ เมื่อกี้คุณผู้หญิงคนนั้น มาหาเรื่องพวกเราก่อนนะครับ”
“เฮ้อเอาหล่ะ ทำตามที่พี่บอกนะ เล่นกับพวกแก็งค์นี้ไม่คุ้มหรอก เค้าทำผิดแต่เค้าก็ว่าเค้าถูก ”
“แล้วทำไมพวกนั้นเวลาเจอพี่ปีลันทีไร ทำไมพวกเค้าต้องกลัวพี่ด้วยหล่ะ”
“เอ่อ คือ ไม่รู้สินะ พี่เองก็งงๆ อยู่เหมือนกัน อืม……. มองอะไรน้ำ”
“เปล่า อืมๆพี่ปีลัน เนไม่มาเรียนด้วยนะวันนี้”
“อ้าวหรอ มิน่าหละวันนี้พี่ไม่เห็นเลย แล้วเนไม่ได้ฝากบอกอะไรไว้หรอ”
“ไม่อ่ะพี่ น้ำโทรไปก็ไม่รับสาย นี่พวกผมกับน้ำก็ว่าจะพากันไปหาเนที่บ้าน”
“เฮ้ย อย่าไปเลย”
“อ้าวทำไมหล่ะพี่”
“อ้อ เปล่าๆ ไม่มีอะไร เดี๋ยวพี่แวะไปดูเองดีกว่า”
“อืมๆ ฝากด้วยนะพี่ปีลัน มีอะไรคืบหน้าโทรมาบอกน้ำกับป๊อกเกอร์ด้วยนะ”
“ได้เลย พี่ไปแล้ว”
“เดี๋ยวพี่ปีลัน พี่ยังไม่เคยไปบ้านเน แล้วพี่รู้หรอว่าบ้านเนอยู่ไหน”
“เออ นั่นหน่ะสินะ ฮ่าๆๆ”
:L2:
( พี่ชีวิน )
ผมกลับมาบ้านพร้อมกับความเหนื่อย เพราะวันนี้ผมซ้อมเล่นกีฬาคณะทั้งเย็นเลย
“นายกลับมาแล้วหรอครับ”
“อืม ก็เห็นอยู่ว่าฉันกลับมาแล้วยังจะถามอีกนะไอ้เลียง”
ผมพูดไปส่งๆแล้วกำลังจะเดินหนีแต่ ไอ้เลียงก็มายืนขวางผมเหมือนเดิม
“มีอะไร หลบไปสิ ฉันจะเข้าบ้าน”
ผมเริ่มจะรำคาญไอ้เลียงขึ้นมาทุกวันๆซะแล้ว แล้วนั่นมันจะมานั่งคุกเข่าอะไรตรงนี้
“นายครับ ไอ้เลียงคนนี้ขอร้องนาย ด้วยการคุกเข่า ปล่อยน้อง……..”
“หยุดพูดหน่าอาเลียง มีอะไรก็ไปทำเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยขอไปนอนก่อน หลีกไป”
“นาย น้องเนไม่ผิด นายเชื่อผมเถอะ”
“ทำไมฉันต้องเชื่อ!!! หลักฐานก็มีให้เห็นชัดเจน ต้องให้นาวากับพีทเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลกันเลยหรือไงถึงจะบอกว่าไอ้เน
มันผิด ฮะ”
“สิ่งที่นายเห็น นายอย่าเพิ่งด่วนสรุปสิครับนาย อย่าฟังความข้างเดียวสิครับนาย”
“ไอ้เลียง ฉันจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะ แกเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร ฉันไม่จำเป็นต้องรับฟังความคิดเห็นของแก ไปได้
แล้ว ฉันไม่อยากฟัง”
“นายครับ น้องเน ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้ว น้องเนไม่ได้กินอาหาร 4 มื้อแล้วนะครับนาย”
“…………..”
ผมหันหลังฟังไอ้เลียงเล่าให้ผมฟัง ทำไมนะทำไมผมถึงมีความรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้ผมจะใจอ่อนไม่ได้ มันทำผิดก็ต้อง
ได้รับโทษ
“นาย ได้โปรด นายไม่ปล่อยน้องเนก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ผมได้เอาข้าวเอาน้ำไปให้น้องเค้าได้กินซักหน่อยก็ยังดีนะครับนาย”
“พูดจบรึยังอาเลียง ฉันเหนื่อย อยากพักผ่อน พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า ฉันไปแล้ว”
“นาย!!! ฮือๆ นายใจร้าย นายกำลังจะฆ่าคนทั้งเป็นนะนาย”
ผมได้ยินไอ้เลียงร้องตะโกนตามหลังมา ทำให้จิตใจผมมันหวั่นๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รึว่าครั้งนี้ผมจะทำเกินไปนะ แต่ทุก
ครั้งใครทำผิดก็ต้องได้รับโทษแบบนี้เหมือนกันไม่มีข้อยกเว้น นี่ผมจะทำยังไงดี
:L2:
( น้องเน )
นี่คืนที่ 2 แล้วที่ผมไม่ได้ไปไหน เรี่ยวแรงตอนนี้ผมไม่เหลือแม้กระทั่งพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ผมน้ำตาไหลพราก ไม่สามารถขจัดความทุกข์ทรมานนี้ไปได้
“น้ำ ผมหิวน้ำ ”
เสียงที่เคยสดใสของผม ตอนนี้แทบจะไม่มีเสียงแล้ว เสียงที่เบาอย่างอิดโรยของผมมันช่างน่าสมเพชนัก
“เฮ้ย ไอ้ซุน เอ็งได้ยินเสียงไอ้เด็กนั่นไหมวะ ”
“ได้ยินดิวะ น่าสมเพชหว่ะ ร้องหาน้ำ อยากกินก็กินเยี่ยวไปดิ ฮ่าๆๆๆ”
“พ่อครับ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมา เน ไม่ไหวแล้ว อีก 3 วัน เนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ก่อนที่แววตาดวงเล็กของผมจะหลับไป แต่ผมก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปอันเก่าๆ รูปหนึ่ง ผมคลานไปจนถึงที่กรอบรูปที่วางคล่ำ
อยู่ตรงนั้น
ผมพลิกกลับมาดู แล้วเอามือลูบทำความสะอาดปัดฝุ่นออก ผมมองดูรูปภาพที่อยู่ในนั้น ผมกลับเห็นผู้หญิงแก่ๆคนนึงนั่งอยู่
บนเก้าอี้หรูหรา แล้วมีผู้หญิงวัยสาวสองคนนั่งอยู่ด้านข้างหญิงแก่คนนั้น คนนึงเหมือนแม่พี่ชีวินมากและอีกคนผมแทบจะไม่เคย
ลืมเลย
“คุณแม่ ฮือๆ คุณแม่สวยจัง ผมรักคุณแม่นะ”
จากนั้นผมมองไปอีกก็พบว่ายังมีพ่อที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงแก่คนนั้นพร้อมกับผู้ชายวัยกลางคนอีกสองคน
“นี่ครอบครัวของผมหรอเนี่ย”
ผมหลับไปทั้งน้ำตา นอนกอดกรอบรูปนั้นไปในห้วงนิทราของราตรีนี้ อีกคืน เมื่อไหร่กันนะผมถึงจะได้อยู่ในครอบครัวนี้อย่างอบอุ่นซักที :กอด1: :กอด1:
กระแอมๆ อ่านตอนนี้จบแล้ว ถูกใจกันบ้างรึเปล่าน้อ อิอิ ช่วงนี้มาต่อเร็วหน่อยอาจจะวันต่อวันเพราะปิดเทอมแล้วจ้าาาา^^
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องเนซวยจริงจริง แล้วใครจะช่วยน้องเนได้ล่ะนิ
-
สงสารน้องเนอ่ะ ใครก็ได้ช่วยเนที
-
วินปล่อยน้องเถอะะะ :z3: :z3:
-
มาๆต่อกัน ตอนนี้สุดยอดของความยาว 55555
ตอนที่ 14
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ดูเหมือนว่า เคราะห์กรรมของผมกำลังจะหมดไปเมื่อ พี่เจมส์เมื่อวานก่อนรู้เหตุการณ์ทั้งหมดที่ได้แอบฟังพวกการ์ดในบ้านคุยกัน แล้วเอาไปบอกแม่ของผม
นี่ผมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้มา 3 วันแล้ว หึๆ ขอโทษทุกคนด้วยนะสำหรับผมแล้วตอนนี้เรี่ยวแรงมันอ่อนกำลังเหลือเกิน ปากที่แห้งแตก เนื้อตัวก็เหม็นไปหมด ภายในห้องอับๆแบบนี้มันช่างทำให้จิตใจหดหู่เหลือเกิน
ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงซุน กับเซ้ง คุยกันหน้าห้องว่า มีผู้หญิงกับผู้ชายมาอาละวาดจะเข้ามาในบ้านให้ได้ และผมในตอนนี้น้ำตาไหลพรากเพราะรู้แล้วว่าสองคนนั้นคือใคร
“ข้างหน้าบ้านเกิดอะไรขึ้นวะไอ้เซ้ง มีใครออกไปดูรึยัง”
“ไม่รู้หว่ะ ช่างเถอะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นไปดิ พวกเราต้องเฝ้าไอ้เด็กนี่ไว้”
ไม่จำเป็นที่จะต้องเฝ้าผมหรอกนะ ลำพังตอนนี้ผมไม่ตายก็บุญแล้ว
ลุงพ่อบ้าน พี่หยวน พี่เลียง เดินไปดูหน้าบ้านว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นานการ์ดที่กันตัวแม่กับพี่เจมส์ก็ถอยตัวไป
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามาหาใคร” ลุงพ่อบ้านถาม
“ฉันมารับลูกของฉันกลับ !!!” แม่ตอบด้วยน้ำเสียงที่สุภาพแต่หนักแน่น
“ลูก !!! ใครกันครับคุณผู้หญิง”
“เนวิน ลูกของฉันอยู่ที่ไหน!!!” แม่กราดสายตามองเข้าไปที่ตัวคฤหาสน์
“เอ่อ คือ เอ่อ ไม่มีคนชื่อนี้อยู่ที่นี่ครับ” พี่เลียงตอบไปอย่างเลี่ยงๆ
“โกหก แกเอาน้องฉันไปไว้ที่ไหน” พี่เจมส์เรื่มโวยวาย
“เอาไงดีครับลุงพ่อบ้าน ถ้าให้ขึ้นไปดูน้องเนตอนนี้ มีหวังคุณวิน…….”พี่เลียงพูดปรึกษาพ่อบ้าน
“ฉันขอถามครั้งสุดท้าย ว่าลูกฉันอยู่ที่ไหน ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายลูกฉัน”
“เฮ้ย ลุงพ่อบ้านพูดอะไรซักอย่างสิครับ” พี่หยวนเร่งเร้าลุงพ่อบ้าน
“เป็นไงเป็นกัน คุณวินลุงทนเห็นคุณวินทำร้ายใครไม่ได้อีกแล้ว เชิญครับ คุณผู้หญิง ช่วยน้องเนทีเถอะ”
“ไปลูกเจมส์ เราไปรับน้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!”
“ครับแม่”
เสียงดังขึ้นมาตามๆกันจนผมนี่ได้ยินชัดขึ้นๆ ผมยิ่งมั่นใจว่าแม่มาหาผมแล้ว ผมมาช่วยผมแล้ว นี่ผมไม่ได้ฝันไปหรอกนะ
แม่กลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้งแล้วสินะ
“หยุดนะ พวกแกสองคนเป็นใครวะ แล้วนี่ลุงพ่อบ้านปล่อยคนนอกเข้ามาได้ยังไง” ซุน เริ่มตวาดเสียง
“เค้าสองคนไม่ใช่คนนอก ไอ้ซุนไอ้เซ้ง พวกลื้อนะ เตรียมรับชะตากรรมได้เลย” พี่เลียงตะคอกใส่พวกนี้
“ชะตากรรมอะไรของลื้อวะไอ้เลียง”ซุน ถามงงๆ
“ก็ผู้หญิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าแกคือ แม่ของเด็กในห้องนี้ที่พวกแกกักขังเค้าเอาไว้ 3 วันยังไงหล่ะ”
“แล้วฉันต้องรับชะตากรรมด้วยไหม!!!”
เสียงหนึ่งเสียงดังแทรกขึ้นมา ใช่แล้วนั่นพี่ชีวิน ไม่นะพี่ชีวินได้ปะทะกับพี่เจมส์และแม่ผมหรอ
“คุณเองสินะ ลูกชายคนเดียวของคุณเวไนย์” แม่ถามออกไปพร้อมน้ำตาแต่ไม่ได้มองไปที่พี่ชีวิน
“ใช่ ผมเป็นทายาทของคุณพ่อ แล้วคุณคือแม่ของ…….”
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ตอนนี้คุณกำลังละเมิดสิทธิ์ของลูกชายฉัน!!!!”
“ลูกชายหรอ!!!”
“ใช่แล้ว รู้แล้วก็ปล่อยน้องเนซักทีดิวะ” เสียงพี่เจมส์ดังขึ้น
จริงๆแล้วผมอยากตะโกนเรียกแม่มาก แต่ตอนนี้สภาพมันแย่ไม่มีชิ้นดี แม่อย่าตำหนิพี่วินเลยนะ เนขอร้อง พี่เค้าไม่ผิดพี่เค้า
เข้าใจผิดนิหน่อยเอง
“ผมไม่ปล่อย ในเมื่อลูกของคุณทำเรื่องน่าอัปยศถึงขนาดนี้ แล้วที่สำคัญในเมื่อเค้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็เท่ากับว่าเค้าเป็นคน
ของผม!!!”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะได้ยินใครพูดจาใส่ร้ายลูกฉัน แต่ฉันมั่นใจว่าที่ลูกฉันมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เพราะมีเหตุผลที่ล้ำค่าพอที่เค้า
อยากให้สิ่งล้ำค่านั้นสนใจเค้าเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้มันทำให้ฉันรู้แล้วว่าทางเดียวที่น้องเน ลูกฉันจะปลอดภัยที่สุดคือ ต้องกลับ
ไปอยู่อยุธยากับฉันตอนนี้”
“ปล่อยซักทีสิวะ แกขังน้องฉันไว้ 3 วันแล้ว แกจะฆ่าคนทั้งคนเลยนะ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว”พี่เจมส์ตวาดไปที่พี่วิน
“หุบปากแกได้แล้วถ้าไม่อยากเดือดร้อน แล้วนี่แกเป็นใครวะ มาเยียบบ้านฉันยังไม่พอ ยังจะมาตะคอกใส่หน้าฉันเสียๆหายๆอีก
ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ส่งแขก”
“ไม่ต้อง!!! ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้น้องเนลูกของฉันกลับบ้าน ฉันจะแจ้งตำรวจ”
“นายเอาไงครับนาย แม่ของเด็กคนนี้เค้าจะโทรหาตำรวจนะนาย แล้วถือนายท่านรู้หล่ะนาย เราจะรับมือไหวหรอ”
ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง พูดตัวเกรงสั่น กลัวจะติดคุกหล่ะสิ
“คุณหนูปล่อยน้องเนเถอะนะครับ แค่นี้คุณหนูก็สร้างพันธะบาปให้กับเด็กคนนี้มากแล้ว อย่าให้ต้องมีเวรมีกรรมเพิ่มอีกเลยนะ
ครับนะ” ลุงพ่อบ้านพูดขึ้น
ผมที่หลับตาฟังทุกๆคนสนทนากัน จู่ๆก็เงียบกริบไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น แต่ไม่นานก็มีเสียงหนึ่งเสียงเหมือนจะวิ่งขึ้นมา
จากด้านล่าง ตะโกนด้วยความตกใจ
“คุณวินครับๆ นายท่านกลับมาแล้วครับ”
“อะไรกัน ไหนคุณพ่อบอกจะกลับมาอีก 1 อาทิตย์ไง”
“นายรีบๆปล่อยไอ้เด็กนี้ให้แม่เค้าไปเถอะนาย ผมกลัว ผมไม่อยากติดคุก” ไอ้ซุน ไอ้เซ้งพูดอ้อนวอน
“ไอ้ซุน ไอ้เซ้ง เปิดประตูเร็ว ไม่งั้นนายใหญ่อาละวาดแน่” เสียงของพี่เลียงสั่งแทนพี่วิน
ไม่นานหลังจากที่ประตูเปิดออก ผมในตอนนี้เหมือนได้ปลดปล่อยแล้ว
“เน ลูกแม่ ฮือๆ”
“น้องเน น้องเน” เสียงหลายเสียงดังขึ้นมาหลังจากที่ประตูเปิดออกมา
“เจมส์ อุ้มน้องกลับบ้าน!!!”
“ครับแม่”
ผมถูกอุ้มตัวลงไปจนถึงด้านล่าง แต่แล้วพี่เจมส์ก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ด้านล่าง
“คุณท่าน!!!!” ผมอุทานด้วยความตกใจ ไม่นะแม่อย่าเพิ่งบอกอะไรพ่อตอนนี้นะ
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันหะ แล้วทำไมต้องอุ้มน้องเนด้วย แล้วนี่แก้วเกด คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
“คุณเวไนย์คะ ฮือๆ ตลอดเวลาที่เนมาอยู่ที่นี่ ฉันเองคิดว่าจะได้รับความเมตตาเลี้ยงดูลูกของฉัน แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย
ว่า ฮือๆ ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา ลูกต้องทนทุกข์ทรมานที่ต้องอยู่ในบ้านขนาดนี้ ฮือๆ”
“อะไรนะ!!! ฉันไม่เข้าใจ แล้วนี่น้องเนนี่คือลูกเธอหรอแก้วเกด แล้วนี่ถ้าเนเป็นลูกของเธอ ก็แสดงว่าเนเป็นลูกของ………”
“เวไนย์คะ อย่าค่ะ อย่าพูดคำนี้ออกมา น้องเนเป็นลูกของฉันคนเดียว เค้าไม่มีพ่อที่พลัดพรากเค้ามานานนับ 18 ปี”
“แก้วเกด ผมขอโทษ ผมดูแลลูกของเราไม่ดี ผมไม่รู้ว่าเนเป็นลูกของผม แต่ทุกครั้งที่เนอยู่ใกล้ผม มันเหมือนกับให้ความ
รู้สึกว่า คุณยังอยู่ข้างๆผมไม่ไปไหน”
ผมร้องไห้มองพ่อกับแม่คุยกัน แต่ทุกคนในบ้านตอนนี้งงไปหมดแล้ว ที่จู่ๆผมก็กลายมาเป็นทายาทอีกคนของคุณพ่อ
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นค่ะ เรื่องนี้ไม่มีใครผิด ฉันผิดเองที่ปล่อยลูกมาหาคุณ เจมส์พาน้อง กลับ!!!”
“แก้วเกด ผมขอโทษ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทิ้งคุณกับลูกอีก”
“ไม่ค่ะ คุณไม่ผิด ฉันเข้าใจว่าที่คุณทำไปเพราะเหตุผลของคุณหญิงย่า เวไนย์คะ ฉันขอใช้ชีวิตที่สงบทีเถอะนะ รับรองว่าฉัน
จะไม่เอาปัญหาและลูกเนมาทำให้เรื่องปั่นป่วนอีก”
“แก้วเกดผมของโทษ ผมรักคุณนะ”
พ่อสวมกอดแม่น้ำตาไหล ยิ่งทำให้ในใจผมเจ็บปวด แต่ผมก็ทำสำเร็จผมทำได้แล้ว ในที่สุดผมก็ทำได้
พ่อผละออกจากอ้อมกอดของแม่แล้วหันมาหน้าเลือดเย็นก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ใครทำให้ลูกฉันต้องเป็นแบบนี้!!!” เสียงของพ่อตะวาดขึ้น ผิดกับคนที่เพิ่งร้องไห้ไปเมื่อกี้
“แกใช่ไหมไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ไอ้ตัวก่อกวน ฉันจะฆ่าพวกแกดีไหม”
“ไม่ครับนายอย่าฆ่าพวกผมเลยนะนาย พวกผมกลัวแล้วนาย พวกผมทำตามหน้าที่”
“หน้าที่หรอ !!! แล้วใครบงการเรื่องนี้ฮะ”
“ผวะ พลัก” พ่อเดินเข้าไปเล่นงานซุน กับเซ้ง ผมเห็นแล้วน่าเวทนานัก
“ผมเองครับพ่อ”
“ไอ้วิน!!! นี่แกยังไม่เลิกทำร้ายเจ้าเนมันอีกหรอ แกดูสภาพเนตอนนี้ซิ ฉันนึกว่าคนกำลังจะตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ซะอีก แกดู
ซิ ดู! ดูผลงานของแกไอ้ลูกไม่รักดี ใจคอโหดร้ายซะจริงๆ”
“ผมขอโทษ!!”
“มีใครบ้างไหมในนี้ที่จะอธิบายให้ฉันฟังหน่อยว่า น้องเน ลูกฉัน!!! ถูกทำร้ายด้วยวิธีการไหน”
“คุณวินสั่งให้ขังน้องเน ในห้องเก็บของ 5 วันครับ แต่เพิ่งผ่านไป 3 วันครับนายท่าน” ซุน เซ้ง ตอบออกมาพร้อมกัน
“แกบ้าไปแล้ว ไอ้วิน แกกล้าทำร้ายลูกเน ของฉัน แกนี่มัน!!! ”
ผมเห็นพ่อกำลังจะยกมือตีพี่ชีวิน ผมรับไม่ได้ ผมไม่อยากให้พี่ชีวินเจ็บเหมือนผม ผมไม่ยอม ผมผละจากอ้อมกอดพี่
เจมส์ คลานไปหาพ่อเท่าที่แรงจะเหลืออยู่บ้าง ขอร้องพ่อไม่ให้ตีพี่วิน
“พ่อครับ เนขอพนมมือไหว้พ่อ เนขอนะครับอย่าตีพี่วินเลยนะ พี่เค้าทำไปเพราะเข้าใจผิด อย่าทำร้ายพี่เค้าเลยนะครับ แค่นี้
พี่วินก็รู้สึกผิดแล้ว”
“แกเห็นไหมไอ้วิน ว่าน้องเค้าจิตใจอ่อนโยนขนาดไหน ไม่ว่าแกจะไปได้ยินใครเป่าหูมาแต่อยากให้แกรู้ไว้ว่าคนแบบเจ้าเนที่แก
ทำร้ายนี่แหละ เป็นคนที่ขอร้องฉันไม่ให้เอาความกับแก แล้วอย่างนี้น้องมันจะไปทำอะไรใครได้”
“ใช่พ่อ ผมผิดเอง แล้วพ่อหล่ะเคยบอกว่าตัวเองผิดบ้างไหม ผมเชื่อมาตลอดว่าพ่อมีแม่แค่คนเดียวนะ แล้วนี่อะไร ไอ้เนคน
นี้มันเป็นใคร จู่ๆก็บอกว่าเป็นน้องผม ผมไม่ยอมรับ!!!”
“ได้ แกบังคับให้ฉันพูดเองนะเจ้าวิน ถ้าฉันพูดจบแล้ว แกจะคิดยังไงก็เชิญ”
“ไม่นะคะคุณอย่าเล่าอะไรทั้งนั้น มันเป็นอดีตไปแล้ว”
“ไม่ได้แก้วเกด เจ้าวินเค้าโตพอที่จะต้องรับรู้เรื่องนี้ได้แล้ว”
“มีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกไหมครับพ่อ บอกมาเลย บอกมาให้หมดๆ !!!”
“แกไม่ใช่ลูกฉัน!!!”
ทุกคนในที่นี้อึ้งไปพอๆกัน ไม่มีใครที่จะรู้เรื่องนี้แม้กระทั่งคุณแม่ของผม ลุงพ่อบ้านที่อยู่กับคุณพ่อมาเก่าแก่นานเนาว์
“คุณพ่อ พะ พะ พูดอะไร ผะ ผะ ผมไม่เข้าใจ!!! ผมไม่เชื่อ!”
“นั่นสิครับนายท่าน ทำไมจะไม่ใช่ครับ ในเมื่อคุณวินเป็นลูกของคุณท่านกับ…..”
“ไม่ใช่ เจ้าวินไม่ใช่ลูกฉัน เค้าเป็นลูกของพิไลกับคนอื่น แต่มันเกิดไม่ทันตั้งตัว และด้วยความที่ฉันสงสารฉันเลยต้องรับเป็น
พ่อของเจ้าวิน แต่คุณแม่ท่านรู้เข้าก็คิดว่าฉันเป็นคนทำให้พิไลท้อง ฉันพยายามจะพูดทุกวิถีทางแล้วแต่แม่ก็ไม่เชื่อฉัน และฉัน
เองก็งงว่าทำไมพิไลไม่ช่วยฉันอธิบายเรื่องนี้แต่กลับไประรานครอบครัวฉันรวมทั้งแก้วเกดจนทำให้แก้วเกดต้องหนีจากบ้านนี้
ไป ”
“อะไรกันเรื่องแบบนี้ทำไมผมไม่รู้!!! ไม่จริงใช่ไหม ลุงพ่อบ้าน นี่มันไม่จริงใช่ไหม ไม่…….”
“พ่อขอโทษนะวิน พ่อไม่อยากให้ลูกเสียใจ แต่พ่อก็จำเป็นต้องบอก พ่อไม่อยากให้ลูกไปทำร้ายคนอื่นเพียงเพราะหลงผิดไปว่า
พ่อจะคุ้มครองตัวลูกได้ พ่อไม่อยากให้แกไปทำร้ายใครๆได้ทั้งคนในบ้านและที่อื่นๆ ”
“คุณพ่อ!!!”
“แต่พ่อรับปากกับพิไลแล้วว่าพ่อจะเลี้ยงดูลูกแทนเค้าเอง เมื่อเค้ายังมีชีวิต หลังจากนั้นมาแก้วเกดเองก็หนีพ่อไปอยู่ที่ไหนไม่รู้
พ่อติดต่อไม่ได้ พ่อเสียใจที่ทำให้แก้วเกดเป็นแบบนี้ทั้งๆที่เธอเองก็เพิ่งตั้งท้องอยู่ด้วยแต่ไม่นึกเลยว่า พอมาวันนี้ฉันจะได้เจอ
เธอกับลูกอีก วินพ่อรักลูกนะ รักวินเหมือนลูกแท้ๆของพ่อ”
“แสดงว่านายน้อยตัวจริงคือ น้องเนหรอครับนายท่าน” พี่เลียงพูดขึ้น
“อืมๆ”พ่อตอบพี่เลียงไปสั้นๆแต่ได้ความหมาย
“เจ้าวินจะไปไหน กลับมาก่อน!!!” พ่อตะโกนเรียกพี่วินที่วิ่งออกไปจากบ้าน
“ฉันลาแล้วนะคุณเวไนย์”
“ไม่นะแก้วเกดคุณจะไปไหน คุณจะพาลูกหนีผมไปอีกแล้วหรอ”
“เปล่าคะ ไม่ได้หนี แต่มันจะมีความสุขกว่านี้ถ้าน้องเนไม่มายุ่งวุ่นวายชีวิตคุณ”
“ไม่เลยนะแก้วเกดผมดีใจมากที่ได้เจอคุณกับลูกนะ”
“เน ลูกพ่อ!!!”
“คุณพ่อ”
ผมร้องไห้ดีใจสวมกอดคุณพ่อ คุณแม่เองก็อดร้องไห้ไม่ได้ ผมมีความสุขมากที่ได้เจอพ่อในฐานะลูกซักที แต่ผมก็อดห่วง
ไม่ได้
“กลับมาหาพ่อแล้วนะคนดี”
“ครับ ผมดีใจมาก พ่อครับเนอยากให้พ่อช่วยไปดูพี่วินด้วย…..”
ผมพูดได้แค่นั้นก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว ด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่ได้กินข้าว กินน้ำ ทำให้ผมฟลุบสลบไปพลางได้ยินแต่พ่อกับแม่
ตะโกนเรียก
“เน อย่าเป็นอะไรนะเน ไอ้เลียง ไอ้หยวน ไปตามรถพยาบาลเร็ว……”
( พี่ชีวิน )
ผมขับรถหนีออกมาจากที่บ้าน ผมเหยียบคันเร่งรถด้วยความโมโห ความโกรธ ความเสียใจ และความสับสนงุนงง
“โอ้ยยยยยยย ไม่จริง เป็นไป ไม่ได้ ทำไม ทำไม เรื่องต้องเป็นแบบนี้ วะ ”
“ เน ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูทำให้มึงเจ็บปวดสินะไอ้เน หึ กูมันไม่เอาไหน ใช่กูมันคนไม่ดีในสายตามึงเลย กูมันเอาแต่ทำร้าย
มึง เน กูเสียใจ กูทำร้ายทายาทเจ้าพ่อมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ กูขอโทษ!! ”
ผมขับไปจนถึงคอนโดไอ้นพ เพื่อนสนิทของผม
“ไอ้นพโว้ย ไอ้นพ เปิดประตูให้กูหน่อย”
“อ้าวไอ้วิน มาได้ไงวะมึง นี่ก็เย็นแล้ว รึว่ามึงมีปัญหากับทางบ้าน”
“อืม”
“นั่นไง กูว่าแล้ว มาๆเข้ามาก่อนเพื่อน โทษทีนะกูไม่ได้เก็บห้อง”
“เออไม่เป็นไรไอ้นพ”
“ว่าแต่ มึงเถอะ มีอะไรบอกกูได้นะเว้ย ระบายกับกูได้”
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้หว่ะนพ”
ผมเริ่มเล่าให้ไอไนพมันฟังทุกอย่างตั้งแต่ผมรู้ว่าไอ้เนมันทำร้ายพวกนาวากับพีท
“อ้อเรื่องก็เป็นแบบนี้ เห้ยไอ้วินกูว่าคราวนี้มึงทำเกินไปนะ วิธีนี้มันเป็นวิธีของพวกมาเฟียอย่างมึงก็จริงแต่เนี่ย มึงเอาไปทำกับ
เด็กผู้ชายร่างบางๆอย่างน้องเนเนี่ยนะ ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะ กูต่อยมึงไปแล้ว ”
“อืม”
“เห้ย ขอโทษหว่ะที่ซ้ำเติมมึงอ่ะ”
“ไม่เป็นไรไอ้นพ กูอยากให้เนยกโทษให้กูอ่ะมึง กูอยากให้เนด่ากู ต่อยกูเหมือนที่มึงพูดมา แต่เนมันก็ไม่เคยโกรธกูเลย แถมยัง
ช่วยกูไม่ให้พ่อลงโทษกูไม่รู้กี่ครั้ง”
“เห้ยวิน อย่าคิดมากนะมึง กูเชื่อว่าเนเค้าอภัยให้มึงแล้วแหละ กูว่ามึงกลับไปขอโทษน้องเน กับแม่เค้าซะนะ ถึงมันอาจจะ
แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่การให้อภัยหนะมันคุ้มค่านะเว้ย”
“อืมๆ กูไปแล้วนะ”
“เออๆ เห้ยเดี๋ยวๆ เรื่องพวกพอยวันไอวี่อ่ะ จะเป็นไรไหมถ้ากูอยากจะบอกว่า…..”
“ว่าอะไรวะนพ”
“เอ่อ คือ ยังไงซะกูก้ไม่เชื่อว่าน้องเนเป็นคนทำสองคนนั้น ยังไงมึงก็ไปตรวจสอบดูอีกทีนะ กล้องวงวรปิดก็มี ถ้ามันเป็นอย่าง
ที่กูว่า ต่อไปมึงอย่าตัดสินใครด้วยอารมณ์ร้อนๆก็แล้วกันไอ้วิน”
“จริงสินะ ทำไมกูไม่ไปขอดูกล้องวงจรปิดวะ เห้ยไอ้นพขอบใจมากเว้ยที่คอยให้กำลังใจ”
“อืมๆไม่เป็นไรเพื่อน”
“ติ้ดๆ ๆๆ”
“ลุงพ่อบ้านโทรมาหว่ะ”
“ก็รับดิวะ”
“ครับลุงพ่อบ้าน”
( คุณหนูครับ น้องเนถูกพาส่งโรงพยาบาลครับ คุณหนูรีบมานะครับ )
“อะไรนะครับเนเข้าโรงพยาบาล เพราะผมใช่ไหมครับ”
( โถ่ คุณหนูอย่าเพิ่งโทษตัวสิครับ รีบๆมานะครับที่โรงพยาบาล……ห้อง……ครับ )
“ ได้ครับแล้วผมจะตามไปนะครับ ”
“ว่าไงไอ้วิน”
“ไอ้นพ เนมันเข้าโรงพยาบาลเพราะกูหว่ะ”
“เฮ้อก็เล่นซะไม่ให้ข้าว ให้น้ำ ไปกันไอ้วิน ฉันก็จะขอไปดูด้วยคน”
“อืมๆ”
ผมกับไอ้นพ ขับรถมาจนถึงโรงพยาบาล พอเดินขึ้นไปจนจะถึงที่ห้อง ICU ก็เจอพ่อ แม่ไอ้เน ลุงพ่อบ้าน ไอ้เลียง ไอ้
หยวน ไอ้หนึ่ง ไอ้เพียว มากันครบ แต่แปลกที่อีก 4 คนนั้นเป็นใครกัน
“มาแล้วหรอไอ้ตัวซวย แกทำให้เนเพื่อนฉันต้องเป็นแบบนี้”
“น้ำ ใจเย็นๆ นี่มันโรงพยาบาล”
“ป๊อกเกอร์ นนท์ ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่ามัน ไอ้คนเลือดเย็นผิดมนุษย์”
อะไรกันผู้หยิงคนนี้ อ้อสงสัยเป็นเพื่อนกันกับเนสินะ อ้อๆผมนึกภาพไอ้เด็กที่ชื่อป๊อกเกอร์ได้แล้วที่ผมเจอมันคุยกันกับเนที่
ทางเข้าหอใน
“คุณพ่อครับ น้องเป็นยังไงบ้างครับ”
“คุณหมอบอกว่าน้องหมดสติ เนื่องจากการไม่ได้รับสารอาหารและน้ำ”
ผมได้ยินที่พ่อพูดมาแล้วผมเองแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว ผมนั่งคุกเข่าลงไปกราบพ่อถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่พ่อแท้ๆแล้วก็
ตาม
“วิน ทำอะไรลูกลุกขึ้นเถอะ”
“พ่อครับ ได้โปรดรับการไหว้จากลูกไม่รักดีคนนี้ซักครั้งนะครับพ่อ”
“โถ่ คุณหนูของลุง”
“คุณน้าด้วยนะครับ ผมกราบขอขมานะครับ”
“เธอทำลูกฉันปางตายขนาดนี้ แล้วเธอคิดว่าถ้าเธอเป็นแม่เค้าแล้วเธอจะทนรับมันได้รึเปล่าหละ” แม่ของเนพูดอย่างใจเย็นแต่
ทำไมพอผมฟังดูแล้ว เหมือนตัวเองผิดหนักหนาและเหมือนถูกสั่งสอนทางอ้อม
“คุณน้า!!!” ผมน้ำตาไหลพราก
“ลูกวิน ลุกขึ้นมาลูก ในสถานการณ์ตอนนี้อย่าเพิ่งขอโทษอะไรกันเลยลูกรอให้น้องเค้าหายดีก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่นะลูกนะ”
“คุณพ่อครับ ผมขออยู่เฝ้าเค้าเองได้ไหมครับ”
“ไม่ต้อง ถ้าให้แกไปเฝ้ามีหวังแกจะฉวยโอกาสทำร้ายเพื่อนฉันอีกหน่ะสิ”
“ไม่เอาน่าน้ำ ใจเย็นๆ”
“โอ้ย อย่ายุ่งจะได้ไหม แกเป็นเพื่อนประสาอะไรไอ้ป๊อกเกอร์ ไม่ห่วงเนบ้างรึไง”
“ห่วงสิแต่เคยได้ยินคำนี้ไหม คนล้มอย่าเหยียบซ้ำอ่ะ”
“หุ้ยยยย เออๆ ก็ได้ย่ะ นี่เนต้องหายดีนะ”
“คุณน้าครับ ถ้าไม่รังเกียจเนี่ยผมขออนุญาติเฝ้าเนเองได้ไหมครับ”
“เอาจริงหรอพี่บิลัน ” ป๊อกเกอร์ถามออกมา
อะไรกัน ไอ้บิลันนี่เป็นใคร แล้วทำไมต้องมาแสดงตัวออกหน้าออกตาอย่างนี้ ผมเริ่มจะไม่ถูกชะตากับมันเข้าแล้ว
“เย็นไว้วิน ความวัวยังไม่หาย อย่าก่อความควายให้มันมาแทรกนะ”
“อืมขอบใจที่เตือนสติ คุณพ่อครับ คุณน้าครับ ถ้าอย่างนั้นผมของตัวกลับก่อนนะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมจะมาดูเนแต่เช้า”
“ไม่ต้องมาได้ก็ดี”
“ไม่เอาหน่าน้ำ”
“นี่นนท์ อย่าทำตัวเหมือนปีอกเกอร์นักสิ อ้อใช่สิอยู่กินร่วมเรือนหอแล้วหนิ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว”
“เอาหล่ะนะ บิลันน้าขอบใจเธอมากนะที่เป็นห่วงน้องเน น้าจะเป็นคนเฝ้าเค้าเองจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า ผมจะเฝ้าอีกแรงครับเผื่อจะขาดเหลืออะไร”
โห ผมได้ฟังประโยคนี้แล้วมันจิ้ดมากๆครับ ผมต้องกลับแล้วจริงๆไม่งั้นต้องมีอีกคนที่จะต้องเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ
“ไอ้นพ กลับเว้ย”
บิลันหรอชื่อบ้าอะไรวะ หึแต่ออกตัวเป็นห่วงไอ้เนชิบหาย แล้วนี่ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย ใครจะดูแลไอ้เนก็เรื่องของมันดิ
ไม่ได้ๆ ผมทำให้เนต้องเป็นแบบนี้นี่หน่า นั่นมันก็ใช่อยู่แหละไอ้วินเอ้ยแต่ที่ความแกเองตอนนี้คือแกหงุดหงิดเรื่องอะไรที่นอกเหนือจากนี้รึเปล่านะ
ต่อไปก็เหลือเวลาที่พอยซันไอวี่...............555555
-
และแล้วความจริงก้อเปิดเผย นึกว่าพี่วินกะน้องเนเป็นพี่น้องกันจริงจริงซะอีก
-
ตอนที่ 15.1
( พี่วิน )
ผมกลับมาบ้านอย่างหัวเสีย ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ วันนี้มันเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม ผมไม่ร็จะเอาหน้าไปสู้ไอ้เนมันไหวไหม ถ้ามันฟื้นขึ้นมา คิดแล้วมันน่าโมโห ผมเองจะให้อยู่เฉยนื่งก็ไม่ได้และอดที่จะโทษตัวเองไม่ได้อีกเช่นกัน ผมจะต้องสืบเรื่องนี้มาให้รู้เรื่องว่าสรุปแล้วระหว่างไอ้เนกับพวกพอยซันไอวี่ใครที่มันพูดปด โกหกผมกันแน่ ผมได้ให้ไอ้นพเพื่อนสนิทของผมไปดูกล้องวงจรปิดที่อยู่ในที่เกิดเหตุวันนั้น และผลที่ออกมาก็เป็นอย่างที่เพื่อนผมว่าไว้ ผมมันเชื่อคนง่าย เอาแต่ใจตัวเอง อารมณ์ก็ร้อน และในเมื่อพวกนั้นมันกล้าที่จะหลอกปั่นหัวผม ผมก็จะไม่ปล่อยพวกนั้นไปแน่
ที่มหาวิทยาลัย
ผมเดินตรงไปที่คณะของนาวากับพีทที่เรียนอยู่
“ นาวากับพีทอยู่ไหน ” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อดกลั้นสุดๆ
“ สวัสดีครับพี่วิน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นกันเลยนะครับ สบายดีไหม ”
“หึ พี่ไม่ขอพูดอะไรมากนะนาวา พีท เป็นไง หลอกพี่นี่มันหลอกง่ายมากเลยใช่ไหม”
“อะ อะไรหรอครับ พี่วิน พวกผมไปหลอกอะไรพี่”
“อย่ามาไขสือ พวกแกใส่ร้ายเน จนเนต้องเป็นแบบนี้”
“ อ้อนึกว่าเรื่องอะไร นี่เนเค้าตายรึยังครับ หืม ”
“นาวา รู้ตัวไหมว่าแกมันเป็นไอ้งูพิษ”
“ ใช่ผมเป็นงูพิษ แล้วไอ้เนนั้น มันวิเศษวิโสกว่าพวกผมตรงไหน ขี้ข้ายังไงก็เป็นขี้ข้า ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะ
เป็นเรื่องของพี่วิน และเรื่องอื่นๆ ”
“ไอ้นาวา มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าไม่อยากตายแกก็อยู่ห่างๆ เนอย่ายุ่งกับเค้าอีก ”
“ทำไมครับ เพราะมันคนเดียวถึงทำให้พี่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เราเป็นอะไรกันพี่ก็รู้ดี”
“หุบปากซะ ฉันกับแกไม่ได้มีอะไรเกินเลยระหว่างพี่กับน้องเลยนะ”
“แต่ผมรักพี่นะพี่วิน”
นาวาวิ่งเข้ามากอดผม จนผมนี่แทบไม่ได้ตั้งตัว
“นาวาปล่อย”
“ไม่ปล่อย พี่วินต้องเป็นของผมคนเดียว”
“บอกให้ปล่อยไง”
“นาวาปล่อยพี่เค้าเถอะเชื่อเราดิ”
“ไม่ ฉันจะไม่ยอมปล่อยพี่วินให้ไปรักใครนอกจากฉันไม่ได้”
“ปล่อยดิวะ”
“โอ้ย นี่พี่วินผลักผม ทำไมครับ ผมกับมันพี่ก็เห็นว่าใครดีกว่ากัน นี่พี่รักมันแล้วใช่ไหม”
“หยุดคิดเองเออเองได้แล้ว”
“ผมไม่ได้คิดไปเองนะ ผมเห็นเวลาพี่อยู่กับมัน แววตาที่มองมันผมรู้ว่าพี่คิดอะไร”
“ไม่ว่าพี่จะคิดอะไร แต่วันนี้พี่จะมาบอกว่า เลิกยุ่งกับเนซะ”
“ไม่!!!”
“อย่าให้ฉันต้องเหลืออดนะนาวา รู้ใช่ไหมว่าถ้าฉันโมโหขึ้นมาเนี่ยจะเป็นยังไง”
“โลกนี้ไม่อะไรแน่นอน นาวา ในเมื่อแกทำร้ายเนอย่างเลือดเย็น ฉันก็จะทำอย่างนั้นแบบแก หลายเท่าจำไว้”
“พี่วิน กลับมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่กลับ อย่าหวังว่ามันจะอยู่ให้พี่เห็นอีก”
“หมายความว่าไง ”
“ผมจะป่าวประกาศให้ทั่วมหาวิทยาลัยว่าพี่กับมันมีอะไรกันแล้ว”
“สิ้นคิด!!!”
“ผมไม่ได้สิ้นคิดนะ คอยดูว่าข่าวนี้มันจะเป็นประทัด ขนาดไหน”
“ทำยังไง แกถึงจะยอมเลิกยุ่งกับเนซักที”
“เป็นแฟนกับผมซะ”
“นาวานายพูดอะไรรู้ตัวไหม”
“ฉันรู้ตัวดีพีท นายจะว่าฉันเสียสติใช่ไหม”
“นาวาเลิกทำตัวแบบนี้จะได้ไหม”
“ถ้าผมเลิก ผมก็ไม่ใช่ พอยซันไอวี่ที่คนทั้งมหาวิทยาลัยนี้เกรงกลัวหนะสิ ทำไมครับผมมีดีมากมาย ชาติ เกียรติ ตระกูล
ทุกอย่างผมเหลือมันหมด”
“มันไม่เป็นอย่างนั้นแล้วนาวา ฟังให้ดีนะ เนเป็นทายาทคนที่สองของคุณพ่อพี่ และเมื่อไหร่ที่เค้าฟื้นขึ้นมาจากอาการไม่สู้ดีที่พี่
เป็นคนทำเค้า คงรู้นะว่าชะตาชีวิตใครอยู่เหนือกว่าใคร”
“ไม่จริง ผมไม่เชื่อ มันเป็นคนรับใช้ต๊อกต๋อยก็เท่านั้น”
“หึ ฉันไม่ได้บังคับให้เชื่อนะนาวา อ้อที่บอกว่าทั้งชาติ เกียรติ ตระกูลที่แกพูดมา ส็เนไม่ได้ซักอย่าง และที่เนเค้ามีเหนือพวก
นายคืออะไรรู้ไหม”
“………..”
“ความเมตตาและการรู้จักให้อภัยยังไงหล่ะ เอาหล่ะฉันไปแล้ว อย่าลืมนะที่ฉันเตือนฉันเอาจริงนะจะบอกให้”
หลังเลิกเรียนวันนั้น ผมก็รีบขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลทันที
“ก๊อกๆ”
“สวัสดีครับคุณน้า ผมมาเยี่ยมเนครับ”
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แม่ของเนเค้าคงไม่ชอบผมเอามากๆ แต่แปลกตรงที่ ผู้หญิงคนนี้เก็บอารมณ์เก่งมาก วางตัวน่า
เกรงขามและยังไม่รับไหว้ผมอยู่ดี เธอหันมาดูผมแล้วก็หันกลับไปดูเนอีกครั้ง
“อาหารเย็นมาแล้วครับคุณน้า อุย ขอโทษครับผมไม่รู้ว่ามี แขก!!!”
ไอ้บ้านี่อีกแล้ว มหาวิทยาลัยก็มีไม่รู้จักไปเรียนรึไงเฝ้าอยู่ได้ หึคิดจะแข่งกับฉันหรอ ไม่มีทางอ่ะ ผมทำให้เนต้องเจ็บมาไม่รู้
กี่ครั้งแล้ว ครั้งนี้ผมจะดูแลเนเอง มันไม่เกี่ยว
“ไม่ต้องเน้นเสียงหนักก็ได้ครับ ”
“หึ ไม่ทราบว่าคุณชื่อ”
“ผม ชีวิน ส่วนคุณไม่ต้องพูด เพราะผมไม่อยากรู้จักคุณ”
“โอเค ไม่อยากให้ผมบอกชื่อก้ไม่เป็นไร อืมเอาอย่างนี้ดีกว่าครับ คุณวางของเสร็จแล้วก็เชิญกลับไปได้แล้ว”
“จะมากไปหน่อยไหม ไอ้หน้าจืด”
ผมหันไปตะคอกใส่มัน หึตัวก็สูงไม่เท่าผมเลย ผมสูงกว่าตั้ง 5 เซนติเมตร หึทำมาเป็นไล่เจ้าพ่ออย่างผม มากไปหน่อยแล้ว
“หยุดเลยนะ ทั้งสองคน ที่นี่ไม่ใช่ตลาดนะ หวังว่าจะเข้าใจ”
“ต้องขอโทษคุณน้าด้วยนะครับ ”
“เอาหล่ะนะ ฉันจะพูดตรงๆว่า ที่ผ่านมาหนึ่งวัน ฉันและบิลันเองได้ดูแลเนดีอยู่แล้ว และฉันดูลูกของฉันเองไม่ตกบกพร่องอะไร
มาก ”
“นี่คุณน้ากำลังจะบอกว่า……”
“ว่าคุณไม่ต้องมาดูแลหรือมาเยี่ยมเนก็ได้ยังไงหล่ะ” ไอ้หน้าจืดมันพูดได้กวนผมมาก
“เชิญครับประตูอยู่ตรงโน้น รึว่าจะให้ผมไปส่งที่หน้าประตูไหม”
“ไม่ต้อง!!! คุณน้าครับผมเสียใจนะครับกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้อง……”
“ฉันเข้าใจค่ะ คุณกลับไปได้แล้ว”
“เอ่อ ผะ ผมลาแล้วนะครับ สวัสดีครับ”
ผมหันไปมองไอ้หน้าจืดที่ชื่อบิลันนั่น ยิ้มเยาะเย้ยได้ใจหล่ะสิ หึ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง จะแข่งกับกูงั้นหรอไม่มีทาง!!!!
ผมหันกลับไปดูเห็นไอ้หน้าจืดนั่น กำลังอาอกเอาใจแม่ไอ้เนมันซะเหลือเกิน ไอ้สอพอเอ้ย ห่า แม่ง
“เนหายเร็วๆนะ พี่อยากคุยกับเน หลายเรื่องมาก ”
:L2: :L2: :L2:
-
พี่วินคะ สมน้ำหน้าน่ะคะ
-
ตอนนี้พี่บิลันคะแนนนำแฮะ
-
วิน นายต้องใช้ความพยายามอย่างมากแล้วหล่ะ :z3: :z3:
-
วินคงต้องอดทนและใจเย็นให้มาก ๆ นะ เพราะวินก็ทำผิดจริง ๆ นั่นแหละ วินก็จริง ๆ ไม่รอบคอบทำไมไม่ตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนกลับทำร้ายเนแบบนั้น ส่วนบิลันพูดจาแบบนั้นไม่ดีเลยนะ จะรู้ไหมว่าตัวเองก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เนโดนทำร้ายจากพวกนั้น
-
ตะสงสารกหรือสมน้ำหน้าีล่ะ ไม่คิดหน้าคิดหลัง
-
ตอนที่ 15.2
“เน รู้สึกตัวแล้วหรอลูก”
“แม่ พี่เจมส์ แล้วนั่น พี่บิลัน มาได้ไงครับ”
“อ้อเรื่องมันยาวหนะน้องเน ไว้เดี๋ยวหายแล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ อืมๆเอาน้ำไหมพี่จะเอาให้”
“ขอบคุณครับ”
“พี่เห็นน้องเนยิ้มแบบนี้ พี่ก็หายห่วงแล้วครับ”
“แอะแฮ่มๆ หลบไป พี่จะคุยกับน้อง คนอื่นหลบไป” พี่เจมส์เดินเข้ามาแทรก
“เจมส์ไปแทรกคุณบิลันเค้า เสียมารยาท เค้าอุตส่าห์อยู่ดูแลน้องเธอนะ”
“โถ่คุณแม่ครับ ผมก็เป็นห่วงน้องเหมือนกัน แต่ผมปล่อยบ้านไว้ไม่ได้ ส่วนไอ้ต๋องจะใช้มันก็เกรงใจแย่ ส่วนนายอย่าคิดอะไรที่
นอกเหนือจากนี้เป็นอันขาด”
“คิด? แหมรู้ทันจริง”
“ฮะ อะไรนะ” พี่เจมส์พูดขึ้น
“อะ อ้อๆ ปะ เปล่าครับ คุณเจมส์ ผมไม่ได้คิดอะไร ”
“เออ ดี เดี๋ยวเถอะ อืมแล้วนี่ แกเป็นอะไรกับน้องฉันวะ ฉันยังไม่รู้เลย”
“อ้อ น้องเนเป็นน้องเทคของผมที่คณะครับ”
“อ้อหรอ นี่ต้องเทคแคร์กันขนาดนี้เลยหรอวะ ฮะ”
“ครับ กว่านี้ผมก็ทำได้ครับ”
“ฮะ แกว่าอะไรนะ”
“อ้อเปล่าครับผมไม่ได้พูดอะไร อืมน้องเนครับ พี่กลับก่อนนะครับ ไว้พรุ่งนี้น้องเนออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่จะมาหาอีกที”
“ครับ พี่บิลัน ไม่เห็นตั้งนาน หล่อขึ้นนะพี่”
“หล่อถูกใจปะหล่ะ”
“นี่ๆ นายไปได้แล้ว บิลัน น้องฉันชมไปเฉยๆแหละ ใครจะมาหล่อเท่าพี่เจมส์คนนี้ไม่มีเว้ย”
“น้องเนครับไปแล้วนะครับ อืมพี่เจมส์ของน้องเนเนี่ย ขี้เล่นมากเลยนะครับ”
“ขี้เล่นหรอ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลยหนิ”
“พี่เจมส์ พอแล้ว หวงอะไรผมนักหนาผมเป็นผู้ชายนะพี่”
“เออๆ ก็ได้ๆ ไปซักทีดิวะ”
“น้าครับผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
“จ้าๆ น้าก็ว่าจะลงไปจ่ายค่ารักษาล่วงหน้าพอดีเลย”
“อ้าวหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมไปกับคุณน้าเองนะครับ”
“จ๊ะ ไปกันเลยนะ เจมส์แม่ฝากเนด้วยนะ”
“ครับแม่^_^”
ผมมองตามพี่บิลันกับแม่จนประตูปิด พอผมจะล้มตัวลงพักผ่อนพี่เจมส์ก็พูดขึ้นพอดี
“แหม ประจบสอพอ ไอ้หน้าจืด คิดหรอว่าฉันจะปล่อยให้แกมากิ๊กก๊อกกับน้องฉัน ไม่มีทางหรอก”
“บ่นอะไรพี่เจมส์ กีกก็อกอะไรหรอครับ”
“อ้อเปล่าๆ นี่เนจะนอนแล้วใช่ไหม มาๆพี่ช่วย”
“ไม่ต้องหรอกพี่เจมส์ผมช่วยตัวเองได้”
“แหม ไม่แรงยังจะช่วยตัวเองอีกนะ ฮ่าๆๆ”
“พี่เจมส์ ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ”
“โอ้ย พี่เจมส์ยอมแล้วเน โอ้ย แหม มือเล็กแค่นี้ทำไมหนักจังนะ”
“ขอโทษพี่เจมส์ เนไม่ได้ตั้งใจ เจ็บมากไหมพี่”
“ฮ่าๆ ยังเหมือนเดิมเลยนะ อ่อนโยนกว่าผู้หยิงไม่มีเปลี่ยน นี่ เน พี่ไม่เป็นไรหรอกพี่ตัวใหญ่อย่างกับอะไรแล้วเนตัวเท่าหนูเนี่ย
นะ พี่ไม่ระคายเคืองหรอก”
“แล้วจะร้องโอ้ยทำไมเล่า ไม่เอาแล้วไม่เอาแล้ว ผมจะนอนแล้ว”
“อืมๆ พี่ไม่แกล้งแล้ว เฮ้อ พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อืมไปสิ จะมาบอกทำไมห้องน้ำแค่นี้เอง”
“เออ เนาะ ฮ่าๆๆ”
“พี่เจมส์เลิกหัวเราะซักทีสิ ห้องแค่นี้มันก้องรู้ไหม”
“ไม่รู้ ฮ่าๆ ไปแล้วๆ”
บ้าจริง นี่ถ้าคุณมีพี่ชายกวนประสาทขนาดนี้ คุณจะนิ่งเหมือนผมดีไหม ผมนี่แทบอยากกัดหูซะให้ขาดเลย
“แก๊กๆ”
“อ้าวคุณแม่ มาไวจัง นี่เปลี่ยนใจไม่ไปจ่ายแล้วหรอครับ”
“อืม เปลี่ยนใจแล้ว”
เอ๊ะเสียงแปลกๆ แม่ไม่เสียงทุ้มขนาดนี้หนิ เสียงทุ้ม??? ก็ต้องผู้ชายสิ ผมหันตัวกลับไปมองก็พบว่าเป็น
“ฉันเอง นี่หายดีรึยัง”
“คุณวิน”
“ไม่ต้องลุกหรอก นอนพักเถอะ พี่มาเยี่ยมหน่ะ อืมพอดีพี่เพิ่งไปจ่ายค่ารักษามา ไม่ต้องบอกใครนะ พี่อยากขอโทษเน นะ
ครับ”
“ตั้งแต่ผมสลบไป คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณวินใช่ไหมครับ”
“ไม่มีหรอก พี่มาแค่นี้แหละ”
“เอ่อ เดี๋ยวครับคุณวิน”
“ว่าไง”
“ผมไม่เคยโกรธคุณวินเลยซักครั้งนะครับ”
“หึ ไม่ต้องหรอกเน โกรธฉันบ้างจะแป็นอะไรไป ฉันทำไม่ดีกับนายไว้ตั้งหลายครั้ง ฉันไม่น่าเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้นายต้อง
เจ็บตัวแบบนี้เลย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่านายเข้ามาอยู่บ้านฉันเพียงเพราะมาหาผู้ให้กำเนิด ไม่ได้มาในความอยากเป็น เอ่อ เอาเถอะ
ฉันไม่พูดแล้ว ฉันไม่อยากพูดให้มันมาทำร้ายนายอีก และฉันจะพลอยรู้สึกผิดไปด้วย”
“เน คุยกับใครอ่ะ”
เสียงพี่เจมส์ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“อะ เอ่อๆ เปล่าครับ เนดูหนังอยู่ครับพี่”
“อ้าวหรอ เมื่อกี้ไหนบอกว่าจะนอน”
“อ้อไม่นอนแล้วครับ พอดีรายการโปรดกำลังเล่นอยู่ครับพี่”
“อืมๆ”
“คุณวิน คุรกลับไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่เจมส์ออกมาจากห้องน้ำแล้วจะแย่เอา”
“อืมๆ แต่ที่ฉันไปฉันเห็นแก่นายนะ พี่นายฉันไม่เคยกลัวหรอก ไปแล้วนะ แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัย”
“ครับคุณวิน สวัสดีครับ”
“ไม่ต้องไหว้ฉัหรอก ฐานะนายตอนนี้อยู่สูงกว่าฉันอีกนะ ทายาทมังกร”
“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ ในสายตาของผม คุณยังคงเป็นพี่ชายของผมเสมอ”
“อย่างนั้นหรอ อืม นั่นสินะ ฉันเป็นได้แค่พี่ชาย อืม ฉันไปแล้ว อย่าดื้อกับหมอให้มากนะ ไม่ถึงวันก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่สละเวลามาเยี่ยมผม”
“อืม ฉันไปแล้ว”
พอพี่วินออกจากห้องนี้ไป พี่เจมส์ก็ออกมาพอดี
“อ้าวไหง นอนแล้วหล่ะ ไม่ดูรายการโปรดแล้วหรอ”
“เอ่อ อ้อ เพิ่งจบไปเมื่อกี้ครับพี่”
“ฮ่ะ รายการบ้าอะไรเล่นไม่ถึง 10 นาที จบเร็วไปนะ”
“เออ ช่างผมเถอะพี่เจมส์ถามเยอะจัง”
“อ้าวแม่มาพอดี แล้วทำไมสีหน้าดุไม่ดีเลยครับแม่”
“ก็แม่ลงไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลหนะสิ แต่พยาบาลบอกแม่ว่ามีคนจ่ายให้แล้ว และก็เพิ่งจะจ่ายไปนี่เอง”
“อ้าวหรอครับ แล้วทำไมไม่ถามพยาบาลหล่ะครับ เผื่อเป็นคุณอามาเฟียนั่น”
“เจมส์ ไม่เอาลูกอย่าเรียกท่านแบบนั้น”
“ครับ ผมขอโทษ นี่แหนะปากไม่ดีเลยผม ฮ่าๆ”
“เฮ้อ แม่หนะถามไปแล้ว แต่เค้าไม่ประสงค์บอกนาม อืมๆแม่ว่าแม่ไปซื้อของดีกว่า เมื่อกี้ลืมเลยมัวแต่คิดเรื่องนี้”
“ดีเลยแม่เจมส์จะไปช่วยด้วย”
“อืมๆ เนลุกอยู่ได้ใช่ไหมลูก”
“ได้สิครับแม่ เนแข็งแรงแล้วครับ”
“แม่ไปแล้วนะลุก ไม่นานเดี๋ยวแม่มา”
แม่ไปได้ไม่นาน ผมก็กำลังหลับตาพักผ่อนได้ที่แต่เสียงประตูก็เปิดออกมา ผมหันไปมองก็พบว่า
“พอยซันไอวี่!!!”
-
จะตามมาทำร้ายเนอีกป่าวเนี่ยยย วินดูเป็นคนดีผิดกับตอนแรกเลยย o22 :a5:
-
อยากรู้มากพวกแก้งไอวี่จะมาไม้ไหนอีก
-
พวกนั้นจะมาวุ่นวายอะไรกันอีกเนี่ย แล้วถ้ายังมีคนมาคอยกีดกันแบบนั้น วินจะได้คุยกับเนอีกเมื่อไรเนี่ย
-
:serius2:
-
ตอนที่ 16.1
:L2: :L2: :L2:
ผมตกใจมากกับภาพที่ผมเห็นตรงหน้า พวกเค้ามากัน 4 คนและแน่นอนมีเอโต้ เซน พีท และหนึ่งในนั้นที่ขาดไม่ได้คือ
“นาวา!!!”
“เป็นถึงทายาทมังกรคนที่สอง แต่มารยาทพื้นฐานยังไม่มีเลย พี่เอโต้ พี่เซนมาเยี่ยมถึงโรงพยาบาลขนาดนี้”
ผมแทบจุก เมื่อถูกนาวาทักแบบนี้ นี่เค้าดูถูกคนที่สอนผมมาด้วยซ้ำ
“ไม่ตอบอย่างนี้หมายความว่าไง ไอ้เด็กกะโปโล”
“โอ้ย”
ผมเจ็บมาก บ้าจริงนี้เป็นมือข้างที่ผมเจาะแทงน้ำเกลือซะด้วย
“หึ สำออย นี่พูดขนาดนี้แล้วยังไม่ยกมือไหว้อีก”
“ผมไม่ไหว้สำหรับคนที่ไม่ใช่แขกของผม!!! ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็เชิญครับ” ผมตอบไปพลางหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
“นี่ หูแตกรึยังไง ก็บอกว่าจะมาเยี่ยม แกกล้าไล่พี่เอโต้ พี่เซน แกหาว่าพวกเราเป็นผู้บุกรุกขนาดนั้นเลยหรอ” พีทพูดขึ้นมาบ้าง
“ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ ขอบคุณที่มากเยี่ยม”
“อืมก็ดี นึกว่าจะ ตาย ไปแล้วซะอีก” นาวาพูดกระแทกใส่หน้าผม
“แปลกเนาะ แค่เราปั้นน้ำเป็นตัว ไอ้เด็กคนใช้นี่ อุย ไม่สิ เด้กหนุ่มทายาทมังกรคนนี้ถึงกลับต้องมาอยู่พักผ่อนหย่อนใจที่โรง
พยาบาล” พีทพูดสมทบอีก
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็เชิญกลับเถอะนะครับ ผมจะพักผ่อน ผมรู้สึกไม่ค่อยดี”
“ทำไม พวกฉันเยี่ยมก็จะตายแล้วหรอ เฮ้อเอาเถอะ เซนเอาของที่เตรียมไว้ให้เนเค้าซะ” เอโต้พูดขึ้นอย่างก้องกังวาน
ผมชายตามองตามเซน ไปติดๆ เค้าล้วงเอาอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋าหิ้ว ดูเหมือนจะเป็นช่อดอกไม้นะดูจากตรงนี้
ช่อให้จริงๆ
“เอาไปให้มัน” นาวาพูดขึ้น
เซนเดินมาตามที่นาวาสั่งแล้ว โยนมาที่หน้าผมอย่างแรง
“ตุบ!!!”
“โอ้ย”ผมหลับตาแทบไม่ทัน
พอผมลืมตาขึ้น ผมแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“ดอกไม้จันทน์!!!”
“อุ๊ย ไม่ต้องดีใจ ทำหน้าตกใจไปขนาดนั้น นี่ชอบหรอ ถ้าชอบ ฉันจะได้ให้พี่เซนซื้อมาให้อีก”
“นี่ไม่นึกเลยนะครับว่า ทายาทธุรกิจอย่างพวกคุณ เค้าสอนกันให้เอาดอกไม้จันทน์มาเยี่ยมผู้ป่วย”
ผมเหลืออดมากกับการกระทำในครั้งนี้
“นี่แกว่าพ่อ แม่ฉันหรอ” นาวาจะเข้ามาทำร้ายผม แต่คนที่ชื่อเซน ดึงไว้ก่อน ด้วยตัวของเซนเองสูง 190 จึงทำให้นึกนาวาที่สูง
เพียง 175 ได้อย่างง่ายดาย
“ปล่อยผมนะพี่เซน ผมจะฆ่ามัน ปล่อย”
“นาวา มีสติหน่อยที่นี่โรงพยาบาลนะ”
“หึ ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไอ้มารชีวิตฉัน”
ผมหันไปมองหน้านาวาอย่างไม่หวั่นเกรงแบบเมื่อก่อน เพราะเค้าจะไม่สามารถทำอะไรผมได้อีกแล้ว เพราะผมจะไม่ยอม
อีกต่อไป
“ถ้ายังไม่รีบออกไป ผมจะกดปุ๋มเรียกพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“ก็เอาสิ ถ้าแกกดปุ๋ม ฉันก็จะแกล้งเสแสร้งให้แกเป็นฆาตรกรไปดดยปริยาย ”
“คุณจะทำอะไร”
“หึ ถ้าแกกด ฉันจะแสดงให้ทุกคนรู้ว่า แกมันป่วยทางจิต กำลังจะบีบคอฉันให้ตายไปต่อหน้าต่อตายังไงหละ”
“ขอบใจนะที่ขู่ หน่อยมากไหมที่ต้องพยายามทำให้ตัวเองแลดูดีขึ้นมา ” ผมพูดออกไปต่อหน้านาวา
แต่ดูพีทจะหน้าเจื่อนไป
“หึ ปากทายาทมังกรอย่างแกนี่มันน่าจะโดน ของหนักกระแทกจัง!!!”
“ผมต้องการพักผ่อน” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบที่สุดเพราะผมก็ยังคงรู้สึกเพลียๆอยู่
“แก๊กๆ”
และแล้วเสียงสวรรค์ก็มาช่วยผมไว้ แม่กับพี่เจมส์เข้ามาพอดี
“อ้าว เนมีเพื่อนมาเยี่ยมหรอลูก”
“เอ่อ คือว่า….” ผมกำลังจะตอบแม่ไป แต่ก็นะ
“ใช่แล้วครับคุณป้า พวกเรามาเยี่ยมเนกันครับ พอดีว่ากำลังจะกลับแล้วด้วย ลาเลยนะครับ สวัสดีครับ”
เอโต้พูดขึ้นมาก่อน
“อ้าว ทำไมรีบจังหล่ะลูก อยู่กินข้าวกินน้ำก่อนสิ ป้าซื้อมาตั้งเยอะแหนะ”
“แฮะๆ ไม่เป็นไรครับคุณป้า ไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ ไปกันเถอะพวกเรา” นาวาพูดแล้วเดินนำคนอื่นออกไป
แต่เซนออกคนสุดท้ายได้เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทำปากบอกประมาณว่า
“ขอโทษนะ”
น่าแปลกที่ทำไมผมดูยังไง คำพุดที่พี่เซนพูดเมื่อกี้มันเหมือนจะมาจากใจของพี่เค้าจริงๆ ผมก้ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ แค่
โดนปาดอกจันทน์ใส่หน้าแค่นั้นเอง แล้วเค้าก็เอื้อมมือไปหยิบเอาช่อดอกไม้จันทร์เข้าไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ คุณเซน” ผมตอบพี่เค้าไป แต่ก็ดูเหมือนเค้าจะไม่ค่อยสบายใจนักแต่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามคนอื่นออก
ไป
“แปลกเนาะ เพื่อนมาเยี่ยมทั้งที น้องเนของพี่ไม่เห็นจะยิ้มมีความสุขเลย หืม”
“เปล่าครับพี่เจมส์ อย่าสงสัยผมนักสิพี่”
“อืมไม่สงสัยแล้วก็ได้ เอ๊ะแล้วนั้น ทำไมมีเศษอะไรตกอยู่เนี่ย คุ้นๆเหมือนจะเป็น คงไม่ใช่หรอกมั้ง”
“อะไรหรอครับ” ผมแกล้งถามพี่เจมส์ เหมือนพี่เค้าจะรู้
“ก็ไม่รู้สิ แต่ดูๆแล้วเหมือนดอกไม้จันทน์นะ แต่พี่ว่าคงไม่ใช่อ่ะ ใครเค้ามาเอาดอกไม้จันทน์มาโรงพยาบาลจริงไหม”
“อะ เอ่อ เอ่อ จริงครับ จริงครับ”
“มาๆข้ามตุ้มทะเล ร้อนๆมาพอดี กินหน่อยนะ”
“แก๊กๆ”
“อ้าวคุณพ่อ เนคิดถึงคุณพ่อจัง ไม่เห็นคุรพ่อจะมาเยี่ยมเนเลย”
“ครับ พ่อมาแล้วลูก ขอโทษทีนะพ่อติดประชุมนิดหน่อย เป็นยังไงคนดีของพ่อ แข็งแรงขึ้นมาบ้างรึยัง”
“แข็งแรงแล้วครับ”
“คุณอา สวัสดีครับ”
“อืมสวัสดี เอเองคงจะเป็นลูกชายของเพลิดแพรวสินะ”
“ใช่ครับ ผมดีใจที่คุณอาจำแม่ผมได้”
“ฉันยังจำได้ดีเลยหล่ะ แล้วนี่เธอมากลับมารึยัง”
“ยังไม่กลับมาง่ายๆหรอกครับ คุณแม่ท่านยังคงทำธุรกิจส่วนตัวเล็กๆที่เนเธอแลนด์อยู่เลยครับ”
“หรอ ฮ่าๆ ฉันอิจฉาจังอยากจะไปบ้าง แก้วเกด คุณจะไปเที่ยวกับผมหน่อยไหม”
“แล้วแต่ลูกเถอะค่ะ แกว่ายังไง ฉันก็ขัดเค้าไม่ได้หรอกค่ะ”
“เน อยากไปไหมลูก”
“อยากที่สุดครับคุณพ่อ”
“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นหายป่วยเร็วๆแล้วพ่อจะพาไปนะ แล้วนี่เจ้าวินมาเยี่ยมลูกบ้างรึเปล่า”
สิ้นเสียงประโยคนี้ ทั้งแม่และพี่เจมส์ก็หันมารอฟังผมอย่างเดียว
“เอ่อ คือ เอ่อ มะ มา ครับมา”
“อ้าวหรอ อืมดีแล้วดีแล้วพ่อเองก็อยากให้เจ้าวินมันสำนึกผิดซะบ้างก็เท่านั้น”
( พี่ชีวิน )
“เฮ้ยวินมานั่งอะไรที่สวนวะ ไม่เข้าเรียนรึไง”
“ไม่หว่ะแบงค์ นพ โซ”
“ไม่ได้นะโว้ย นี่แกเป็นไรวะเพื่อน ไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้เลยนะ” โซ มันหยอดผม
“ป่าว”
“ป่าวบ้าไร นั่งเหม่อ เหมือนคิดถึงใครงั้นแหละ” แบงค์พูดขึ้นมา ไอ้ห่ารู้ใจผมจริงๆ
“รึว่าจะเป็นน้องนาวา เอวพริ้ววะวิน” โซมันพูดขึ้นมาอีก
“เห้ย กูว่าพวกมึงอย่าพูดถึงไอ้พวกนั้นเลย ไอ้วินมันไม่ชอบหรอว่ะ”นพพูดขึ้น ดีมากเพื่อน
“จะไม่ชอบได้ไง ก็เห็นทุกวันว่าน้องนาวาของมันมาหาตลอด” แบงค์มันพูดขึ้นมาอีก
“พวกมึงหยุดพูดได้รึยัง กูไปเรียนแล้ว ไอ้ห่า เดี๋ยวเจอกระสุนปืนกูไปกินซักนัดดีไหม”
“อ้าวไอ้นี่ เอากระสุนปืนมาขู่เลยหรอวะ เห้ยไอ้นพ ไอ้วินเป็นอะไรของมันวะ”
“กู ไม่รู้”
“เอ้าไม่รู้แต่ตอบเสียงสูง เฮ้ยวิน รอพวกกูก่อนดิ” ไอ้แบงค์
-
นาวา น่ารำคาญ มากกก :beat: :beat:
-
โอ๊ะ แล้วจะเป็นงัยต่อนิ กับพอยซันไอวี่นี่
-
เซนเป็นคนดีใช่ไหม พวกนั้นนี่ร้ายกาจจริง ๆ นะเนี่ย
-
มาแล้วๆ สั้นมากๆๆๆๆๆๆ ^^ ช้าช้าได้พร้าเล่มงามจ้าาาา
ตอนที่ 16.2
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
(พี่ชีวิน)
หลังจากนั้นเป็นเวลา 1 เดือน ผมก็ใช้ชีวิตผมตามปกติที่มหาวิทยาลัย จู่ๆก็มีค่ายจิตอาสาที่จังหวัดตาก อำเภออุ้มผาง
“วินๆ มึงจะไปจิตอาสาปะวะ” ไอ้แบงค์เดินมาอย่างรีบร้อนใจ
“ไม่หว่ะ มึงอยากไปก็ไปชวนไอ้นพ ไอ้โซ โน่น”
“ชวนแล้ว พวกนั้นก็รับปากไปแล้วด้วย ไม่เหมือนมึง….”
“ทำไมวะ กูแล้วทำไม”
“อ้าวก็ เปล่าไม่มีอะไร แค่น้องเน ลงชื่อไปค่ายจิตอาสาแล้วก็เท่านั้น”
“ฮะ แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่ทีแรกวะ เอาใบสมัครมานี่ ส่วนมึงไปเอาใบใหม่ มองหน้าๆ”
“ไอ้วิน ไอ้กาก แหมพอบอกว่าน้องเนไปด้วย ทำซะเจอทองคำตาโตเชียว”
“เค้าเริ่มเดินทางกันวันเสาร์นี้นะ มึงอ่ะอย่าเลท”
“มึงบอกใครวะ กูว่ามึงน่าจะบอกตัวเองนะไอ้แบงค์ ตะวันโด่อยู่บนหัวแล้วยังไม่ตื่นอีก”
“แหม มึงกูไม่ได้สายขนาดนั้นซักหน่อยแค่ 10.00 เองมึง”
“นั่นแหละสายบ้านกู นี่ถ้ากูตื่นสายแบบมึงนะ ลุงพ่อบ้านของกู ขึ้นปลุกแล้ว”
“ดีหว่ะ ของกูไม่เห็นจะมีใครมาปลุกเลย เออมึง น้องส้มเค้าไปเปล่าวะ”
น้องส้มที่ว่า คือดาว คณะพยาบาลเชียวนะครับ จะว่าไปแล้วเพื่อนผมคนนี้ก็โอเคนะไอ้แบงค์มันเป็นนักกีฬา หุ่นนี่ไม่ต้องพูด
ถึง
“ใครจะไปรู้แฟนมึง ไม่ใช่แฟนกู”
“โห ไอ้วิน พูดแล้วจิ๊ดเข้าถึงหัวใจ กูยังไม่ได้เป็นแฟนกับน้องเค้าเลยนะเว้ย หยามกันชัดๆนี่หว่า”
“กูไปแล้ว เพ้อเจ้อนะมึงอ่ะ”
ว่าแต่ว่า ผมคิดดีแล้วหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยที่จะไปช่วยใครเค้าเลย แล้วนี่อะไร หึ ค่ายอาสาหรอ แล้วผมจะไปอยู่ยังไง
กินยังไงวะ
“อะไรวะ ไปตั้ง 1 สัปดาห์ ตายแน่ไอ้วิน”
ผมก้มมองอ่านดูเอกสารในมือ
“แล้วอย่างนี้ ไอ้เน ตัวเล็กนั่นจะไหวไหมเนี่ย” ผมพึมพำกับตัวเอง
( น้องเน )
“ไหวสิทำไมจะไม่ไหววะ น้ำ นนท์ ป๊อกเกอร์”
“โห นี่เน ฉันไม่ได้ดูถูกนะยะ แต่หุ่นเพียวร่างบางแบบแก ไปแล้วก็คงจะช่วยเค้าได้แค่ทำอาหาร”
“ถูกต้องแล้วยัยน้ำ ก็ที่เราจะไปค่ายก็หวังจะไปทำอาหารให้เพื่อนพี่ที่ไปค่ายในครั้งนี้”ผมตอบอย่างมั่นใจ
“จะไหวหรอ เน คนไปค่ายตั้ง 200 คนเลยนะ อีกอย่างคณะวิศวกรรมศาสตร์ ไปกันตั้ง 50 คนแหละ”
“เดี๋ยวๆไอ้ป๊อก เกี่ยวไรกับจำนวนวิดวะด้วยเนี่ย ”น้ำทำหน้าสงสัย
“อ้าว ก็พวกนี้มันเป็นผู้ชาย ใช้แรงงานเยอะ แล้วก็ต้องกินเยอะ”ป๊อกเกอร์ตอบน้ำไป
“อ้อป๊อก กำลังจะบอกเราว่า ต้องทำอาหารไว้เผื่อพวกนี้ด้วยสินะ ” นนท์พูด
“อย่าห่วงไปเลยเพื่อน ระดับเราแล้ว ไหวหน่า”
ผมฟังๆดูแล้ว คณะวิศวะไป 50คน หนึ่งในนั้นจะมีพี่บิลันไหมนะ แต่จะว่าไปแล้วนะ พวกพี่วินก็อยู่วิศวะนี่หน่า ไม่
หรอกพวกเค้าคงไม่ไปกันหรอกหน่า เนคิดมาก
( พี่วิน )
“ไปสิ เรื่องอะไรจะไม่ไป”
“เห้ย ผีตัวไหนเข้าสิงห์เพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ย ” ไอ้โซพูดขึ้น อะไรจะทำหน้าตกใจขนาดนั้น
“นั่นดิ ไอ้โซ ” ไอ้นพ ก็ตัวเสริมทัพจริงๆ
“เห้ย คนเรามันเปลี่ยนกันได้เว้ย กูจะไปจิตอาสากับเค้ามันผิดตรงไหนวะ”
“ไม่ผิดหรอก แต่ลูกมาเฟียอย่างมึง เกิดมาอยู่ในกองเงินกองทองขนาดนั้น แค่กวาดบ้านไม่รู้ว่าจะเคยรึเปล่า”
“ใช่ไอ้นพ พูดถูกแล้ว มึงอ่ะ ตั้งแต่เกิดมาเล่นกีฬาแค่อย่างเดียวคือ ยิงปืน หอกเอ้ย มึงจะซ้อมเพื่ออะไรวะ ”
“เพื่อยิงปากพวกมึงไง ถามดีนัก”
“นั่นไงๆ กูว่าแล้ว อารมณ์ก็ขี้หงุดหงิดง่าย อารมณ์ร้ายกาจ นี่กูว่านะถ้ามันได้แฟนที่ใจเย็นๆนะ กูว่ามึงต้องเจอทางขึ้นสวรรค์
นคาลัยแน่เลยหว่ะ”
นั่นหน่ะสินะ ไอ้แบงค์พูดถูก จริงแล้ว เนก็ใจเย็นมากเลยนะ อ่อนโยน จิตใจชอบช่วยเหลือผู้อื่น ให้อภัย สดใส น่ารัก นี่
ผมจะเอาข้อไหนมาตำหนิเค้าได้นะ อะไรของผมเนี่ยคิดอะไร
“เห้ย ไอ้วิน”
“……”
“ไอ้วิน”
“อะ อะไรวะมึง ”
“เหม่ออะไรวะ”
“เปล่า กูแค่คิดว่าตอนนี้พวกมึง มึงแล้วก็มึง ควรจะพากูไปกินข้าวได้แล้วเว้ย เที่ยงแล้วไปเถอะ”
ที่บ้านของพี่วิน + เน ต้องบอกอย่างนี้ถึงจะถูก
“กลับมาแล้วหรอลูก”
“สวัสดีครับคุณพ่อ เนกอดหน่อย”
“ฮ่าๆ มาๆไอ้มังกรน้อยของพ่อ ขี้อ้อนไม่เบาเลยนะ แล้วนี่ไปเรียนมาเห็นเจ้าวินบ้างไหม อ้าวแล้วนั่นพาใครมาด้วยหละ”
“สวัสดีครับ/ค่ะคุณพ่อ”
“อ้อ นี่เพื่อนผมเองครับ น้ำ นนท์ แล้วก็ป๊อกเกอร์ครับ”
“อ้อ พ่อนึกออกแล้ว ปีอกเกอร์พ่อนายเป็นถึงนายพลเลยนี่นะ”
“ครับคุณพ่อ”
“อ้าวปีอกเกอร์ แกเป็นลูกทหารหรอ แล้วมาเรียนเภสัชทำไม น่าจะไปเรียนเหมือนพ่อนะ”
“ไม่อ่ะ เราไม่ชอบเราชอบทางนี้เข้าใจไหมยัยน้ำ”
“เออ”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันเลยสินะ ตอนนี้ไปพักผ่อนให้เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจให้คิดซะว่าเป็นบ้านของพวก
เธอก็แล้วกัน”
“โห คุณพ่อคะ น้ำไม่กล้าคิดหรอกค่ะ บ้านน้ำ กระติดเดียว อยู่ๆจะให้บอกว่าคฤหาสน์นี้เหมือนบ้านน้ำ น้ำทำไมได้หรอกค่ะ”
“ฮ่าๆ เน เพื่อนลูกคนนี้ใสซื่อดีนะ ตามสบายลูก เดี๋ยวพ่อขึ้นไปทำงานแป๊บเดียวนะ ตอนเย็นเจอกันที่ห้องอาหาร”
“เน ไหนนายบอกว่าพ่อนายเป็นมาเฟียไงยะ”
“อืมก็ใช่ ไม่เหมือนหรอ”
“ ก็ไม่ค่อยอ่ะ ไม่เห็นจะโหดเลยนะฉันว่า ”
“ พ่อเค้าไม่โหดอ่ะดีแล้วยัยน้ำ ไปถามเค้ามาก เดี๋ยวก็ได้เจอกระสุนปืนต้อนรับหรอก ”
ลุงพ่อบ้านเดินเข้ามาหาผมแล้วพุดขึ้นว่า
“คุณหนูครับ ทุกอย่างจัดไว้แล้วครับ”
“ขอบคุณมากครับลุงพ่อบ้าน”
“สวัสดีครับ /ค่ะ”
“จัดอะไรไว้อ่ะเน”
“เดี๋ยวก็รู้ ตามมาเร็ว”
แนะนำตัวละครนิดนึง ^^
แบงค์ คนชายคนเดียวของทายาทร้านทองใหญ่ยักษ์ ที่เยาวราช หน้าตาหรอ ตี๋เลยแหละ สูงไหมสูงนะ 185 ขาวไหม แหมคนจีนอ่ะ ไม่ขาวหรอก ^^ กีฬาที่ชอบ บาสเก็ตบอลครับ อาม่ามันรักมันมากไอ้นี่อ่ะ อยากได้อะไรมันก็ต้องได้ ไม่มีใครขัดมันหรอก
โซ playboy ครับ badboy เลยแหละการแต่งตัวของมันอ่ะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นคนดีคนนึงนะ พูดน้อยแต่ต่อยหนัก ทายาทธุรกิจคอนโดครับผม สูง 180 มั้ง มันชอบฟุตบอลมากครับ เชื่อไหมคนอย่างมันอ่ะยังไม่มีแฟน ทั้งๆที่มีคนชอบมันอยู่มากมาย
ส่วนไอ้นพ ได้เกริ่นๆไว้แล้วเบื้องต้นแต่เล่าอีกจะเป็นไรไป หน้าตาคม ขาว คิ้วดก ชอบว่ายน้ำ หุ่นมันนี่ทุกอย่างมาชอบว่ายน้ำหมดแหละ สูง 180 ไอ้เนี่ยเพื่อนคนแรกของผมเลย พ่อผมกับพ่อมันเราสนิมกันมานานแล้ว มันเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูล บ้านมันหรอไม่ใหญ่ครับแต่มีหลายที่มากในกรุงเทพ และต่างจังหวัดอีก พ่อมันเป็นตำรวจ ยศพลตรีเลยนะนั่น
-
วินตามไปดูแล เน หรออออ o18 o18
-
อ่านแล้วขัดใจเนอ่ะ ตัวเองถูกเค้าแกล้งจะเป็นจะตาย พอแม่ถามว่าเพื่อนเหรอ กลับไม่ยอมบอกอะไรเลย ขนาดมีแม่มีพี่อยู่ด้วยยังกลัวอีก แล้วแบบนี้จะมีชีวิตอยู่ในสังคมที่มีแต่คนแบบนี้ได้ไง แล้วไม่นึกบ้างว่าถ้าแม่หรือพี่เจมส์นึกว่าเป็นเพื่อน ต่อไปแม่หรือพี่เจมส์ทำดีด้วยแล้วจะโดนอะไรบ้าง เหมือนเนไม่ห่วงคนอื่นห่วงแต่ตัวเอง แบบว่านิสัยอย่างนี้ไม่ควรเป็นนายเอกอย่างแรง :m31:
-
ตอนที่ 17.1
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
( พี่วิน )
“แต่งตัวเสร็จยังเน”
ผมลงทุนเดินมาเรียกที่หน้าห้องไอ้เนมัน เพราะผมไม่ชอบการไปสาย
“ครับผมเสร็จแล้ว รีบจังพี่วินอีกตั้งชั่วโมงครึ่งกว่ารถจะออกนะ”
“ไม่รู้หล่ะ ฉันต้องการไปรอที่มหาลัยตอนนี้”
“ถ้าอย่างนั้นพี่วิน ไปก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวผมตามไป”
“ทำไม”
“พอดีเพื่อนๆจะมาที่บ้านก่อนอ่ะครับ นัดไว้ว่าจะไปด้วยกัน”
อีกแล้ว เพื่อนอีกแล้ว ผมไม่ค่อยจะชอบเพื่อนเนซักเท่าไหร่เลย โดนเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อน้ำนั่น
“เออๆ รอก็ได้ พี่ไปรอที่ห้องโถงนะ”
“ครับ”
บ้าจริง นี่ผมก็อยากไปก่อนอยู่หรอกนะ แต่ทำไงได้ ต้องดูแลไอ้เนมัน เพราะว่า มันเป็นน้องของผมไง
ผมเดินลงไปรอห้องโถงซักพักก็เจอคนที่เนรออยู่
“มาแล้วหรอ ฉันจะได้ไปตามเนมา”
“รบกวนด้วยนะครับ” ไอ้ป็อกเกอร์ ตอบผม
“เดี๋ยวนั่นใครพามันมา!!” ผมถามไปพลางมองหน้าไอ้หน้าจืดนั่น
“สวัสดีคุณวิน นี่ไม่นึกเลยว่าคุณก็ไปกับเค้าด้วย”
“ฉันน่าจะถามแกมากกว่าว่าแกไปด้วยทำไม”
“อ้าว โครงการนี้ ไม่เห็นเค้าจะเขียนนะครับว่าไม่ให้ผมไป”
“ตอบดีนะมึง” ผมพึมพำ แล้วระงับอารมณ์ไว้
( น้องเน )
“อ้าวพี่บิลัน สวัสดีครับ ไงเพื่อน พร้อมแล้วก็ไปกันเลย” ผมยิ้มแก้มปริเลยที่เจอเพื่อน
“คุณพ่อครับ คุณพ่อ”
“ครับนายน้อย นายท่านไม่อยู่ครับ”
“อ้าวแล้วพ่อไปไหนครับพี่เลียง”
“ออกไปงานตั้งแต่เช้าแล้วครับ”
“อ้าวหรอ เฮ้อ ฝากบอกคุณพ่อด้วยนะครับว่าเนกับพี่วิน ไปแล้วนะครับ บอกพ่อว่ารักษาตัวเองดีๆนะครับเนเป็นห่วง”
“ได้เลยครับนายน้อย ”
“น้องเน กระเป๋าหนักไหมเดี๋ยวพี่ช่วยถือ” พี่บิลันสุภาพบุรุษจัง
“ไม่ต้อง!! มึงอ่ะเดินขึ้นรถไปได้แล้ว ทางนี้กูจัดการเอง”
“พี่วิน ทำไมพูดไม่เพราะอะครับ นั่นแขกเนนะ”
“ทำไมฉันพอใจที่จะพูดแบบนี้”
“ตามใจ ปะพี่ลันไปกันเถอะ อย่าอยู่กับคนไม่มีเหตุผลเลย” ผมตอบลอยๆ
“อ้าวเน รอฉันด้วยดิ โถ่โว้ย อะไรวะแค่กูพูดไม่เพราะแค่นี้”
เมื่อวานผมให้ลุงพ่อบ้านเตรียมงานไว้ เพราะหลังจากกลับมาผมจะทำบุญขึ้นบ้านใหม่ครับ ไม่มีอะไรหรอกฮ่าๆ
ระหว่างที่ขึ้นรถ
“ไอ้หน้าจืด หยุดตรงนั้นแหละ ที่ตรงนั้นกูจะนั่ง ของมึงอ่ะที่หลังรถโน่น”
“พี่บิลันนั่งเถอะ อย่าไปฟังเสียงนกเสียงกา ”
“พี่ไม่ให้มันนั่ง”
“ผมจะให้นั่ง”
“พี่ไม่ให้นั่ง”
“เอ๊ะ พี่วิน ทำไมพี่บิลันถึงจะนั่งข้างผมไม่ได้”
“เพราะพี่ เอ่อ พี่ต้องนั่งกับน้องชายพี่สิ จะให้คนอื่นนั่งได้ไง”
“พี่บิลัน ผมให้นั่งครับ เชิญครับพี่”
“ขอโทษนะครับคุณวิน น้องเนอนุญาตแล้ว ที่นั่งของคุณคงจะเป็นหลังรถแล้วหล่ะครับ”
“โถ่เอ้ยแมร่ง รู้งี้เอาปืนมาด้วยก็ดีหรอก”
“ห้ะ!!” ทุกคนในรถตกใจหมด ยกเว้นผม
“ตกใจอะไรกัน ฉันพูดเล่น” นึกว่าพี่วินจะไม่แก้ตัวซะแล้ว ผมค่อยโล่งอกไปหน่อย
ที่มหาวิทยาลัย บริเวณขึ้นรถไปค่ายอาสา มีรถจำนวน 5 คันครับ ผมได้นั่งคันแรกเพราะเป็นปี 1
แล้วจะมีปี 2 อีกนิดหน่อย
“จัดการห่าอะไรแบบนี้วะ”
“บ่นอะไรพี่วิน”
“เปล่าซักหน่อย ใครบ่น”
“ไม่ได้บ่นก็ไปขึ้นรถคันที่ 3 ได้แล้ว ปี 3 แล้วไม่ใช่หรอ”
“เออๆ ห้ามให้ใครมานั่งด้วยนะ นอกจากเพื่อนเนอ่ะ”
“ครับ ผมรับปาก ไปได้แล้วพี่วิน นี่ถ้ามาแล้วเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ ผมไม่ให้มาซะก็ดี”
“พี่ไม่ไปก็ได้ แต่เนก็ห้ามไปด้วย เอาไหมหล่ะ”
“ทำไมผมไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็ เอ่อ ก็พี่ต้องตามไปดูแลไง ยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ด้วย เดี๋ยวคุณพ่อโมโหได้ถ้ามังกรน้อยเป็นอะไรไป”
“ครับ ผมเข้าใจแล้วพี่วิน ไปได้แล้วพี่คนอื่นขึ้นหมดแล้วเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง”
“ก่อนขึ้นพี่ขอถ่ายรูปหน่อยดิ”
“ห้ะ มาถ่ายอะไรตอนยังไม่ขึ้นรถ ก้ได้ครับ รูปเดียวนะ เดี๋ยวเนไม่มีที่นั่ง”
ผมยืนยิ้มแก้วปริให้ตากล้อง แต่ดูๆไปแล้วพี่วินยิ้มแก้มปริกว่าผมอีก บ้าไปไหมพี่ชายผม
“โอเค พี่ขึ้นรถแล้ว โทรศัพท์ห้ามปิดนะ ”
“ครับไม่ปิดครับ”
ผมขึ้นไปบนรถก็พบว่า ไอ้ปีอกเกอร์นั่งกับ นนท์ น้ำนั่งกับเพื่อน อ้าวแล้วผมหล่ะ
“น้ำๆ แกไม่นั่งกับเราแล้วเราจะนั่งกับใครวะ”
“โถ่เน ก็นั่งตรงนี้ไง ใกล้กันอยู่ ฉันมีเรื่องจะเม้าส์กับเพื่อนแพทย์อ่ะ ”
“ตามเคยนะ เรื่องผู้ชายเนี่ย นั่งนี่ก็ได้”
“เนให้นนท์ไปนั่งกับเนไหม”
“ไม่เป็นไร นั่งด้วยกันดีแล้วนนท์ เดี๋ยวป๊อกเหงา”
“ใช่เนพูดถูก”
ผมหันไปมองเพื่อนสองคนที่เค้าดูมีความสุขมาก แต่จะว่าไปก็คิดถึงตอนที่ผมไปช่วยนนท์ที่ตึกมืดเนาะ แล้วเราก็ได้มิตรภาพที่ดีให้
กันมา ผมว่ามันคุ้มค่ามาก
“เอ่อ ขอโทษนะครับ มีใครนั่งด้วยไหมครับ”
ผมหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเป็นเดือนคณะแพทยศาสตร์ เพราะผมจำหน้าเค้าได้ ก็เล่นซะเป็นเดือนคณะนี่ ใครไม่รู้จักก็บ้า
แล้ว
“อ้อไม่มีครับ ”
“จะเป็นไรไหมถ้าเรานั่งด้วย พอดีที่นั่งเต็มหมดแล้ว” อย่ายิ้มอย่างนี้สิ คุณเดือนคณะ จะบ้าตาย
“อืมได้เลย ”
จะว่าไปนะ ตัวจริงดูสมาร์ทกว่าในรูปอีกแฮะ สูงเท่าๆกับพี่วินได้มั้ง ขาวเหมือนพี่วินอีก แต่ไม่เหมือนกันตรงนิสัยนี่แหละ
“กริ้ดดดด”
อยู่ผมก็ได้ยินเสียงกลุ่มยัยน้ำ แลพเพื่อนแพทย์ของเธอกริ้ดขึ้นมา บ้าไปแล้วเพื่อนเรา
( พี่วิน )
“ไอ้วิน รูปที่กูให้มึงถ่ายอ่ะได้ยัง กูอยากเห็น”
“นี่ไงมึง เอาไปดู”
“โห นี่น้องชายมึงหรอ พระเจ้ากูว่น่ารักอ่ะมึง ทอมปะเนี่ย”
“อ้าวไอ้แบงค์ ก็กูบอกว่าเป็นผู้ชายเมื่อกี้ เอาอะไรทำหูวะ”
“น้องมึงมีแฟนยังวะ”
“ยังหรอก เด็กเรียนตลอดแหละมันหน่ะ อ่านแต่หนังสือ ไม่มีเวลาให้กูมั่งเลย”
“อะไรนะ น้องเนต้องมีเวลาให้มึงด้วยหรอวะ”
“อ้อ ปะ เปล่าๆ กูไม่ได้พูดอะไร”
“แมร่ง วินกูขอเอารูปน้องเนติดกระเป๋าได้ป่าววะ”
“ไม่ได้เว้ย เอามาได้แล้ว แม่งให้ดูเฉยๆไม่มีสิทธ์คิดอะไรทั้งนั้น”
“โห ไอ่นี่หวงน้องหว่ะ”
“ทำไมกูหวง น้องกูต้องได้คนที่ดีๆเท่านั้นเว้ย เช่น กูไง”
“ห้ะ!!!”
“ห้ะ ดังไปนะมึง กูพูดเล่นหน่า”
ผมนี่เกือบจะแก้ตัวไม่ทันซะแล้ว เนกูเป็นห่วงหว่ะ อยากไปอยู่คันแรกจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: รักนะคนอ่าน
-
:-[ :-[
-
หุหุ พี่เริ่มออกอาการเยอะแระเนอะ
-
วินท่าทางจะชอบเนมากนะเนี่ย แต่เนรู้สึกยังไงกับวินกันแน่
-
ตอนที่ 17.2
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ระหว่างการเดินทางผมก็เอาแต่มองไปนอกกระจกไม่ได้สนใจเพื่อนที่นั่งข้างๆ ไม่สิไม่ใช่ไม่สนใจแต่เราไม่รู้จักกันต่างหาก
“ นาย ๆ ”
“ว่าไง” ผมหันไปมองเพื่อนที่นั่งข้างๆ
“นายชื่ออะไร เราชื่อ เมเบิ้ล นะ”
“เรารู้แล้ว ” ผมตอบไปแล้วยิ้มให้
“อ้าว รู้จักเราด้วยหรอ รู้ได้ยังไงอ่ะ ”
“ก็ นายเป็นเดือนคณะแพทย์นี่นา”
“ อ้อ แล้วสรุปนายชื่ออะไรอ่ะ”
“เรา เนวิน เรียก เน เฉยๆก็ได้นะ”
“อืมๆ ชื่อน่ารักดี ยิ้มแล้วน่ารักมาก ว่าแต่นายเรียนคณะอะไรอ่ะ”
“คณะเภสัชอ่ะ”
“หรอ ดีเลยเราหมอคน เนเป็นหมอยา เป๊ะ”
“เป๊ะอะไรหรอ เมเบิ้ล”
“ป่าวๆ อืมรถจอดพักแล้วลงไปยืดเส้นยืดสายหน่อยไหม”
“อืม ไปเถอะ เราขอนั่งรอในรถนี่แหละ” นั่นไงทำหน้าสลด เศร้าอะไรนักหนา
“อย่างนั้นหรอ ไม่เป็นไร ว่าแต่ฝากซื้ออะไรไหม”
“ไม่หล่ะ ขอบใจมาก”
หลังจากที่ผมตอบเมเบิ้ลไป ยัยน้ำก็โผล่มาจากเบาะนั่งข้างๆ
“เน!!!”
“อะไรยัยน้ำ ตะโกนใส่หูเราทำไม”
“แกบ้าไปแล้วนะ แกพลาดโอกาสนาทีทองไปแล้ว เค้าชวนแกทำไมแกปฏิเสธเค้า”
“อะไรของแก เราไม่อยากลงไปต่างหาก เหนื่อยอ่ะ อยากนอน”
“บ้าไปแล้ว ๆ นี่เมเบิ้ลอ่ะ ถ้าไม่จำเป็นจะไม่คุยกับใครก่อนนะ รู้ไว้ซะด้วย”
“แล้วยังไงต่อหรอ”
“ก็หมายความว่า….”
ผมกำลังฟังยัยน้ำพูดต่อแต่ พี่วินก็โผล่หน้ามาก่อน เห้อ วันน้วันวันออะไรของผมเนี่ย
“เน!!”
“อ้าวพี่วิน ว่าไงครับพี่”
“ลงไปหาอะไรกินกันปะ”
เจ้าตัวพูดพร้อมหน้าตายิ้มแย้ม บ้าไปแล้วคุยกับผมนี่ต้องยิ้มด้วยหรอ
“โห พี่ไปกับพี่นพ พี่แบงค์ พี่โซ สิครับ ผมเหนื่อยอ่ะ” ผมตอบไปเหมือนๆกับที่ผมตอบเมเบิ้ล ก็จริงหนิครับผมเหนื่อยจริงๆ
“ไม่ได้ ไปกับพี่เดี๋ยวนี้” นั่นไง จากรอยยิ้มก็กลายเป็นเสียงบังคับอยู่ดี
“ทำไมชอบสั่งจังพี่วิน” ผมถามพี่วินไปตรงๆ
“พี่ขอโทษ พี่ลืมตัว” ลืมบ่อยๆนะครับ เอาให้ผมนี่ปรับตัวไม่ทันเลยก็ดี
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปด้วยก็ได้”
ผมตัดปัญหา ไม่อย่างนั้นพี่วินก็ต้องชวนผมไปให้ได้อยู่ดีแหละ ผมไม่อยากให้เราต้องทะเลาะกัน คนอื่นจะดูไม่ดีว่า
เป็นพี่น้องกัน บ้านเดียวกัน ก็ยังจะทะเลาะกัน ผมเดินลงมาจากรถก็เจอพี่บิลันตั้งถ้าจะเดินมาที่รถผมเหมือนกัน ชวนพี่เค้าไป
ด้วยก็ดี อย่างน้อยพี่บิลันก็เป็นพี่เทคผมนะ
“พี่บิลันไปด้วยกันป่ะพี่”
“เน!!! ชวนมันทำไม มีพี่อยู่แล้วทั้งคน” นั่นไง เจ้าเดิมเอาอีกแล้ว
“อ้าวก็พี่บิลันเป็นพี่เทคผมนะ”
“แล้วไง ตอนนี้มีพี่ก็เพียงพอแล้วนะ”
“พี่ลันไปไหมครับ อย่าไปใส่ใจคนแถวนี้เลย นะผมให้พี่ไปด้วย”
“แหมน้องเนชวนขนาดนี้ พี่ก็ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วหล่ะครับ ขอโทษนะคุณวินน้องเนให้ผมไปด้วยคงไม่ว่าอะไรนะครับ”
พี่บิลัน จริงๆแล้วพี่ไม่น่าไปต่อปากต่อคำกับพี่วินนะครับ ถ้าเอาเข้าจริงๆผมเองก็ช่วยพี่ไม่ได้นะ พี่วินยิ่งบ้าพลังอยู่ด้วย
“อ้าวเน ไหนเมื่อกี่ไม่อยากลงมาไง”
เสียงหนึ่งเสียงยิ้มให้ผม ในมือถือถุงหิ้วของเต็มมือเลย
“ใครอ่ะเน ไอ้ไก่อ่อนเนี่ย”
เอาอีกแล้วพี่วิน อยู่ให้นิ่งๆเหมือนพี่บิลันจะได้ไหมครับ
“เสียมารยาทพี่วิน นี่เป็นเพื่อนผม”
“เพื่อนหรอ น้องเนครับพี่ลันว่า แปลกๆนะน้องเนจะมีเพื่อนเป็นเดือนคณะแพทย์เลยหรอครับ”
พี่บิลันครับ ผมเพิ่งจะชมพี่ไปหมาดๆนี้เองนะครับพี่
“ทำไมครับพี่บิลัน เนมันไม่มีใครน่าคบขนาดนั้นเลยหรอ มันแปลกมากไหมพี่บิลัน แล้วนี่ผมมีพี่วิน กับพี่บัลนสองคนนี้ ผมต้อง
เป็นแปลกๆด้วยไหมครับ” ผมตอบเสียงเรียบๆ ให้รู้ซะบ้างว่าผมก็อยากจะมีเพื่อนเยอะๆเหมือนกัน
“ปล่าวครับ ปล่าวพี่ไม่ได้ว่าแปลกเลยซักนิดเดียว” พี่บิลันแก้ตัว
“จะอะไรก็ช่าง พาพี่ไปซื้อของก่อนเร็วเดี๋ยวรถออก” พี่วินหงุดหงิดอีกแล้ว
“เน นั่นแฟนหรอ”
จู่ๆเมเบิ้ลก็ถามขึ้นตรงๆ จากตรงนี้และมันดังพอที่จะให้พี่สองคนนี้ได้ยินด้วย
“เฮ้ย เมเบิ้ลไม่ใช่ๆ นี่เป็นพี่ของเราทั้งสองคนเลยนะ แฟนอะไรกัน ”
ผมรีบตอบเมเบิ้ลไปเพราะเดี๋ยวเข้าใจผิด
“ค่อยยังชั่ว” เมเบิ้ลพึมพำเสียงดังมาก
“อะไรนะ!!!” พี่วินพี่บิลันจะร้องพร้อมกันอะไรนักหนา
“เปล่าครับไม่มีอะไรพี่” เมเบิ้ลตอบพี่เค้าไปอย่างเก้ๆกังๆ
“เออ ก็ดีไม่มีอะไรก็ดี หลบไปไอ้น้อง เนไปได้แล้วพี่ได้กลิ่นไม่ชอบมาพากลแถวนี้”
พี่วินลากผม เน้นนะครับว่าลากผมออกมาจากตรงนั้น ไม่รอพี่บิลันเอาซะเลย
“นี่พี่วิน จมูกดีขนาดนั้นเลยหรอ”
“เน!!!”
“ขอโทษ ผมแซวเล่นไม่ได้เลยหรอ ทำไมต้องดุตลอดเลยพี่วิน”
“เออๆ เห็นว่าเป็นมึงนะ ถ้าเป็นคนอื่นๆอาจจะต้องหงายหลังไปแล้ว”
“พี่วิน เมื่อไหร่จะเลิกพาลซักที”
“พี่เปลี่ยนได้สำหรับเน แต่คนอื่นพี่เปลี่ยนตัวเองไม่ได้ พี่เป็นมาเฟีย ไม่ใช่พวกไก่อ่อนพวกนี้ที่ต้องใจดีตลอดเวลา”
“แต่ว่า….”
“เนไม่ต้องพูด เรื่องอื่นไปเคลียร์ที่จังหวัดตาก”
“ก็ได้ครับ ”
ผมมองตามหลังพี่วินที่ตอนนี้หงุดหงิดเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้ว จะไปพาลพนักงานที่เคาน์เตอร์รึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ มีพี่
แบบนี้หนักใจแทนแฟนพี่วินจัง นี่ถ้าใครได้ไปเป็นแฟนนะ ผมเหนื่อยใจแทน!!!
ตอนนี้มีถึงตอนที่ 17.3 นะครับ ฮุฮุ
-
ก็เนไง
ไม่งั้นก็ให้บิลันคู่วินเลยย เอาให้อยู่ :oo1: :oo1:
-
มาลงตอนที่ 17.3 นะครับ ตอนอื่นๆก็ .2 เหมือนเดิมแหละครับ
ตอนที่ 17.3
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
การเดินทางได้สิ้นสุดลงที่ปลายทางที่อำเภออุ้มผาง แต่อำเภออุ้มผางไม่ใช่จุดหมานของพวกเราหรอกครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่หมู่บ้านชาวเขา ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ไม่ค่อยมีสิ่งอำนวยความสะดวกเท่าไหร่แต่มีน้ำตกที่เลื่องชื่อ ทีลอซู คุ้นๆกันบ้างไหมครับ
“นักศึกษาครับ เอาของไปเก็บไว้ที่โรงเรือนหลังนั้นเสร็จแล้วมารวมตัวกันที่ลานหญ้าตรงนี้นะครับ เร็วเลยนะครับ อาจารย์จะได้แบ่งกลุ่มพัก”
เสียงอาจารย์ประกาศก้อง ทุกคนรวมทั้งผมเร่งมือมากในการย้ายข้าวของไปไว้แล้วผมก็เดินไปกับเพื่อนๆของผม แล้วก็นั่งลงที่ลานหญ้าคนอื่นๆก็เริ่มทยอยมาแล้ว
“เน เน”
“ว่าไงน้ำ”
“เนหันไปดูทางนั้นสิ”
ผมหันไหปตามที่น้ำบอก ผมก็เห็นแค่พี่ผู้ชายคนนึงมองมาที่ผมนิ่งๆ ผมเองก็เดาใจไม่ออกว่าเค้าคิดอะไร
“อย่ากลัวไปเลย เค้ามองน้ำทำไมหรอ หรือว่าไปทำอะไรพี่เค้าไว้”
“ฉันเปล่านะเน ที่ฉันบอกให้แกดูคือเค้ามองแกนะ แกลองมองไปที่เค้าอีกทีดิ”
ผมเริ่งกังวลแล้วครับว่า ทำไมต้องมองผมอ่ะ ทั้งๆที่น่าจะเป็นยัยน้ำมากกว่านะ แต่ก็พบว่าเค้าเดินเข้ามานั่งที่ว่างๆใกล้ๆผม
“มึงชื่ออะไรว่ะ” เค้าถามผมอย่างเบาๆที่หูซ้ายของผม
“เอ่อ ผมชื่อเน ครับ”
“มึงใช่ไหมที่ไอ้วิน ไอ้บิลัน แอบชอบ”
“อะไรกันพี่ มาถามอะไรผมแบบนี้ ผมจะรู้ได้ยังไง แต่ที่ผมรู้ ผมรู้แค่ว่าพี่สองคนนั้นเค้าชอบผู้หญิงนะ”
“หรอ เดี๋ยวกูจะทำให้มึงรู้เองว่าไอ้พวกนั้นมันคิดยังไงกับมึง”
“พี่เป็นใครเนี่ยจู่ๆก็มาถามเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้”
“กู ชื่อ เครส จำไว้ ถ้าพวกนั้นมันไม่ได้คิดอะไรจริงแบบที่กูคิด กูขอมึงเป็นแฟนกูนะ”
“อะไรของพี่เนี่ย”
“กูพูดจริง มึงน่ารักโดนใจกูไปเต็มๆเลย กูมองมึงตั้งแต่มึงกำลังจะขึ้นรถแล้ว กูยอมรับก้ได้ว่ากูเป็นเกย์ กูไม่ใช่ไอ้พวกที่ไม่ยอม
เปิดเผยเหมือนไอ้วิน ไอ้บิลันหรอกนะ รู้ไว้ซะ ห้ามบอกมันนะถ้ามันถาม”
พี่เค้าพูดเอาซะผมนี่ขนลุกไปหมดเลย บ้าจริงๆ เดินมาขอเป็นแฟนเลยหรอ ต่อให้ผมเป็นผู้หญิงก็เถอะผมไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้นนะ ไม่สินะพี่เค้าชอบผู้ชายด้วยกัน ต่อให้ผมเป็นอย่างที่เค้าว่าก็เถอะ ผมไม่มีทางใจง่ายอย่างนั้นหรอก
พี่เค้าพูดแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เก่า พี่วินพี่บิลัน ไหนจะเมเบิ้ลเพื่อนใหม่ก็มานั่งรายล้อมผมกับเพื่อนไว้หมด
“มีอะไรกันหรอ เน เมื่อกี้เห็นไอ้ห่านั่นเดินมาหาอ่ะ” พี่วินกระซิบที่หูผม
“ไม่มีอะไรครับ เค้าแค่มาถามนิดหน่อยว่าผมเรียนคณะอะไร”
“เน แน่ใจหรอ??”
“แน่ใจครับ”
“ถ้าพี่จับได้ว่าโกหกพี่หล่ะ”
“ผม เอ่อ ผมก็ไม่ว่าอะไรยอมโดนลงโทษไง จะขังผมเหมือนเดิมก้ได้นะ โอเคดี”
“เน อย่าเล่นลิ้นกับพี่นะ ที่พี่พูดพี่เป็นห่วง ส่วนเรื่องลงโทษพี่จะทำได้ไงเนเป็นน้องพี่แล้วนะ ส่วนไอ้เครสนั่นพี่รู้จักมันดี ”
“อ้าวพี่รู้จักกันพี่ก็ไปถามเค้าสิครับ”
“เน!!”
พี่วินเน้นเสียงหนักแน่น แต่ผมก็ไม่สนใจฟังอยู่ดี ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่พี่เครสพูดมานั้นมันจะเป็นจริงอย่างว่ารึ
เปล่า ผมอยากรู้ว่าพี่บิลันกับพี่วิน เป็นเกย์รึเปล่าก็เท่านั้น
“อาจารย์จะประกาศนะครับว่า นักศึกษาหญิงอาจารย์จะให้นอนพักที่เรือนใหญ่ของทางหมู่บ้านเค้าจัดเตรียมไว้ให้นะครับ มีอยู่
ประมาณ 40 กว่าคนเองน่าจะพอนอนได้อยู่แล้วเพราะเป็นห้องใหญ่กว้างสองห้อง
ส่วนผู้ชาย อาจารย์จะให้พักกันที่อาคารยาวๆหลังคาสีเขียวตรงใกล้ๆโรงอาหารที่เค้าเตรียมไว้ให้นะ มีอยู่ 10 ห้อง ห้องละ 6 คนนะ รุ่นพี่ต้องเสียสละนะนอนในเต้นโอเคไหมครับให้น้องปี 1 เลือกก่อน ถ้าว่างยังไงก็เดี๋ยวอาจารย์จะให้ปี 2 เข้าไปอยู่เพิ่มนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายได้ครับ อ้อใครทำอาหารเป็นมาช่วยแม่บ้านเค้าทำอาหารด้วยนะครับ”
“ครับ / ค่ะ”
“อ้าวเน จะไปไหน ห้องพักแกอยู่ใกล้ๆเรือนฉันนะ” เสียงยัยน้ำเอ่ยทักคนแรกเลย
“อ้อ เราจะไปช่วยแม่บ้านทำกับข้าวหล่ะ”
“พระเจ้านี่นางมาการนี้โดยเฉพาะ ไหวปะนั่นหนะ”
“ไหวสิ ช่วยแม่บ้านเค้าทำ เดี๋ยวก็เสร็จ รับรองว่าอาหารมื้อเย็นต้องพิเศษแน่นอน”
“ไปเถอะเน เดี๋ยวเรากับนนท์จัดของไว้เสร็จแล้วจะตามไปเป็นลูกมือนะ ส่วนกระเป๋าเราจะเก็บให้เอง”
“ขอบใจมากป๊อกเกอร์”
แล้วนั่นพี่วิน เดินไปไหนคนเดียวนั่นหน่ะ สงสัยคงงอลที่ผมพูดไปหล่ะมั้ง คนแก่ ขี้น้อยใจก็อย่างนี้แหละ ผมเดินตรงไปโรงครัวแม่บ้านมีกัน 5 คนนี่จะไหวไหมเนี่ย
“คุณป้าครับ ให้ผมช่วยนะครับ”
“อุ๊ย พ่อหนุ่มไม่เป็นไรจ๊ะป้าทำเองดีแล้ว มาเหนื่อยๆไปพักเถอะ”
“หน่านะคุณป้า ผมอยากช่วย จริงๆแล้วพวกผมทำให้คุณป้าเป็นภาระทำกับข้าวให้เองต่างหาก ให้ผมทำช่วยนะครับ”
“ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม ”
“ว่าแต่คุณป้าจะทำเมนูอะไรครับ”
“อืมป้าจะทำต้มยำไก่ หมูพริกแกง น้ำพริกชาวเขา แล้วก็น้ำใบเตยจ๊ะ”
“ไม่มีปัญหาครับป้า ผมเริ่มเลยนะครับ แต่ขออะไรได้ไหมครับป้า”
“อะไรจ๊ะ………”
ผมตอบอมยิ้มแล้วก็บอกจุดประสงค์ขอผมไป เพียงไม่กี่นาทีอาหารก็ทำได้รวดเร็วมาก
“ป้าบัวครับ หมูที่หมักแล้ว เนี่ยผมขอหน่อยครับ ส่วนป้าอุไร ต้มยำที่ดีจะต้องใส่ข่าและขิงและก็ต้องเป็นข่าขิงที่สดๆเท่านั้นนะครับ ขอโทษด้วยนะครับช่วยไปตัดมาใหม่ด้วยครับ ป้านวลครับ ใบเตยนี่เวลาจะต้มก่อนต้มต้องคั้นมันเบาๆก็พอนะครับ ทำ
อย่างนั้นเดียวเศษใบเตยจะจะแตกเป็นชิ้นน้อยใหญ่ได้…..”
“จ้าๆ ว่าแต่พ่อหนุ่มคล่องแคล่วจังนะ เก่งเรื่องครัวเรือนอย่างนี้ป้าว่าพ่อหนุ่มไม่ธรรมดาซะแล้ว”
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับป้า พอดีคุณยายเป็นชาววังต้นเครื่องมาก่อน ผมก็ได้เรียนรู้ต่อๆกันมาแหละครับ”
“อ้อ พ่อครัวต้นเครื่องชาววังนี่เองฮ่าๆๆ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับคุณป้า”
1 ชั่วโมงผ่านไป ทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว อาหารที่อยู่ตรงหน้านี้ ไก่ต้มหม้อใหญ่ น้ำพริกเต็มหม้อน้อย ผัดหมูพริกแกงหม้อ
นึง แล้วก็น้ำใบเตยร้อนๆ หนึ่งถังน้ำใหญ่ ผมมองมันด้วยความปราบปรื้ม และแล้วสิ่งที่ขาดไม่ได้คือ ข้าวเจ้าที่ผมเอาสมุนไพร
โรยก่อนจะนึ่งก็เสร็จ
“เน เรากับนนท์นึ่งข้าวเสร็จแล้วยกมาไว้ที่ตรงนี้เลยไหม”
“อืม ระวังด้วยนะป๊อกเกอร์ เดี๋ยวจะทำข้าวหล่น”
“พ่อหนุ่มขอบใจนะ วันนี้เหมือนป้าทั้ง 5 คนเป็นลูกมือไปเลย ขอบใจจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับป้า อืมคุณป้าก็อยู่ทานข้าวก่อนสิครับ เดี๋ยวค่อยกลับบ้าน นี่ก็หกโมงเย็ฯพอดี เหมาะสำหรับการทานข้าวเย็นนะ
ครับ”
“จ้าพ่อหนุ่มชาววัง”
“โห เน กลิ่นอาหารหอมไปถึงเรือนพักเลย เล่นเอาซะพวกพี่หิวกันหมดแล้ว” พี่บิลันพูดพร้อมเดินเข้ามาหาผมพร้อมชุดนอน
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละไอ้บิลัน ฉันจะยืนข้างเนเอง แกยืนห่างไปหน่อยก็ดี ”
“พี่วิน!!!”
“ทำไม พี่จะยืนตรงเนี่ย ว่าแต่อาหารน่ากินจังพี่กินเลยได้ป่าว”
“ไม่ได้ต้องรออาจารย์ก่อนสิ กินก่อนผู้ใหญ่มันไม่งามนะ”
“พี่ก็ไม่ได้ว่าพี่งามหนิ พี่หล่อ เท่ห์ต่างหาก”
“พี่วิน!!!”
“เออๆ เอาหน่าพี่รู้อยู่หรอกพี่แซวเล่นเฉยๆ เราอ่ะไปอาบน้ำไป คนอื่นอาบหมดแล้ว”
“ครับ ผมไปนะ”
“เดี๋ยวรอพี่ด้วย”
“แล้วพี่วินจะไปไหน อยู่เป็นเพื่อนพี่บิลันนั่นแหละดีแล้ว”
“ไม่เอา!!!”
“เอ้าแปลกคน ตอบพร้อมกันอีกต่างหาก ไม่รู้แหละอยู่ที่นี่รอทานข้าว เดี๋ยวอาจารย์ก็มา”
“ไม่เอานะเน จะให้พี่อยู่กับไอ้…..” พี่วินยังอ้าปากพุดไม่หมด ผมก็พูดแซงขึ้นมาซะเลย
“พี่บิลันครับ ผมฝากด้วยนะครับ พี่มาเฟียคนนี้หัวเค้าดื้อ”
“เอ้าน้องเน โยนขี้ให้พี่ได้ไงครับเนี่ย”
“ไม่ได้โยนอะไรทั้งนั้นแหละครับ ผมไปอาบน้ำแล้วนะ อยู่ต่อไปคงไม่ได้อาบพอดี ทั้งสองคนนั่นแหละ ห้ามตามมานะ”
ผมคาดคั้นแล้วเดินไปที่ห้องพัก ว่าแต่ห้องไหนหล่ะเนี่ย ห้อง 3 หรือว่า 4 นะ เฮ้อช่างเถอะเปิดเจอห้องไหนก็ห้องนั้นแหละ ผมเปิดห้อง 3 ห้องแรกก้แจกพอทแตกเลย
“เฮ้ย เมเบิ้ล ทำอะไรหน่ะ”
ผมเอามือปิดตาตัวเองอย่างเร็วเพราะที่ผมเห็นคือเมเบิ้ลกำลังแต่งตัว แล้วเพิ่งใส่กางเกงในตัวเดียว
“ฮ่าๆ อะไรกันเน ปิดหน้าทำไม เมเบิ้ลยังไม่อายเลยนะ”
“ไม่เอารีบๆใส่กางเกงเร็วๆสิ ไม่งั้นเราไม่เปิดตานะ”
“ฮ่าๆ เด้กน้อย อ่ะเราใส่กางเกงแล้วเปิดได้รึยัง ”
“อืม โฮ้ ค่อยยังชั่ว”
“ว่าแต่เน มาอาบน้ำแล้วหรอ อาหารคงจะน่ากินมากๆแน่เลย ”
“ไม่รู้เหมือนกัน เมเบิ้ลต้องลองไปชิมเองนะ”
“แน่นอน เมเบิ้ลคนนี้จะกินให้หมดทุกอย่างเลย เน!!!”
“หืมอะไรอีก ”
“ให้เมเบิ้ลเฝ้าประตูห้องน้ำให้ไหม”
“เอ่อ ไม่ต้องอย่างยิ่ง ไปเถอะ เราอยากอาบคนเดียวเงียบๆ”
“ฮ่าๆ เนน่ารักมากรู้ไหมยิ่งเนเขินอย่างนี้แล้วเรายิ่งมองว่าเนน่ารักไปใหญ่เลย”
“เราเขิลหรอ บ้าไปแล้ว เมเบิ้ลเราจะอาบน้ำแล้ว ออกไปได้แล้ว”
“ครับ เนน้อย เราไปรอที่โรงอาหารนะ อย่าลืมล็อคประตูด้วยหล่ะ”
“อืมๆ รู้แล้ว ขอบใจมาก”
ผมรอให้เมเบิ้ลเดินออกไป แล้วก็เริ่มอาบน้ำจะว่าไปเมเลิ้ลก็น่ารักนะ เมื่อกี้แอบเห็นสรีระของเค้าแล้วแหละ สมแล้วที่ได้เป็นเดือนคณะแพทย์ เฮ้อ ถ้าผมเป็นผู้หญิงนะ ผมจะเลือกเมเบิ้ลนี่แหละเป็นแฟน
แอบแรงไปไหมท่านผู้อ่าน><
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เนท่าทางจะมีเสน่ห์น่าดูนะเนี่ย
-
น้องเนเสน่ห์แรงมาก ไม่มีคนเฝ้าตอนอาบน้ำจะเกิดรัยขึ้นป่าวนิ
-
อั๊ยๆ เนลูก
หาคนเฝ้าห้องน้ำด่วนๆ
เดี๋ยวจะมีคนทำมิดีมิร้าย -.,-//โดนตบ
มาตามเป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าาาา
-
หนูวินนน เอาแต่ใจจริงๆ
-
เนชอบเดือนแพทย์ซะแล้ว
-
:pig4:
-
ตอนที่ 18.1
ท่ามกลางความมืด หลังจากที่ทุกคนได้กินข้าวเย็นไปแล้วผมเองก็มานั่งเล่นที่ตรงลานกว้างใกล้ๆต้นไม้ใหญ่ที่ตอนนี้ได้ยินเสียงแมลงนานาชนิดเปล่งเสียงร้องเพลงบรรเลงให้ผมฟัง ผมเองก็ไม่ได้มีโอกาสแบบนี้ปล่อยครั้งนักหรอกนะที่จะได้มาอยู่ใกล้ๆกับธรรมชาติแบบนี้
“เน!!!”
“อ้าวเมเบิ้ล รู้ได้ไงว่าเรานั่งอยู่ตรงนี้”
“ก็ พอดีถามพี่ๆคนอื่นก็บอกมาว่าเนนั่งอยู่ตรงนี้ เมเบิ้ลก็เลยตามมา ขอนั่งด้วยคนสิ”
“อืมเอาดิ”
“เนชอบธรรมชาติหรอ”
“อืมใช่ เรานะ อยากมีบ้านซักหลังไว้ที่ต่างจังหวัดอยู่ติดกับอุทยานรึอะไรซักอย่างได้ก็จะดีมาก”
“อืมขนาดนั้นเลยหรอ งั้นดีเลย เมเบิ้ลมีญาติอยู่ทางจังหวัดตราด ว่างๆเดี๋ยวเมเบิ้ลพาขับรถไปเอาไหม”
“จริงหรอ จังหวัดตราด อืม ถ้าอย่างนั้นก็ต้องมาควบคู่กันกับเกาะช้างด้วยหนะสินะ”
“อืมใช่ ที่เมเบิ้ลบอกเน ก็กำลังจะบอกว่าญาติของเมเบิ้ลเองทำธุรกิจรีสอร์ทที่เกาะช้างด้วย และเนก็ชอบทำอาหารอยู่เป็นทุนเดิม สนใจที่จะลงมือทำอาหารทะเลกับญาติเมเบิ้ลไหมหล่ะ”
“จริงหรอ ว่าแล้วก็อยากไปเนาะ เอาเป็นว่าปิดเทอมนะ อีก 1 เดือนเอง เราจะขอพ่อให้นะ”
“ดีใจที่เนชอบ เมเบิ้ลดีใจจริงๆ”
“จะดีกว่านี้ถ้ามีฉันไปด้วย!!!”
พี่วินเดินเข้ามาแล้วมองกราดไปที่เมเบิ้ล ตลอดเลยพี่ผม ผมนี่ได้แต่ปลงเพราะผมจำคำที่พี่วินบอกได้เป็นอย่างดี ถ้าให้พี่เค้าเปลี่ยนเพราะผมพี่เปลี่ยนได้ แต่สำหรับคนอื่นพี่วินเปลี่ยนไม่ได้ จริงอยู่ที่ว่าพี่วินเปลี่ยนแปลงได้ยาก แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าพี่เค้าจะยอมอ่อนข้อไม่ได้ ช่วยฝึกพี่วินไปทีละนิดทีละหน่อยเดี๋ยวก็ดีเองนะผมว่า
“พี่วิน จะดีหรอครับ เมเบิ้ลชวนผมนะพี่”
“อ้าว แล้วไงหล่ะเน เนกับพี่ก็คนคนเดียวกันแหละจะขาดใครคนใดคนนึงไปไม่ได้”
“พี่วิน พี่วินกำลังจะดูแลน้องเกินหน้าที่พี่ชายอยู่นะรู้ตัวไหม”
“เนนั่นแหละ ทำอะไรก็ไม่เคยบอกพี่ นี่ถ้าพี่เดินมาตรงนี้ไม่ทันพี่จะรู้ไหมว่าเนไปไหน แล้วพี่จะรู้ไหมว่าเนจะมาบอกพี่ทีหลัง”
“พี่วิน ทำไมไม่มีเหตุผลเลยหล่ะครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะทำไมต้องอารมณ์เสียบ่อยๆด้วย ผมไม่เข้าใจ”
ผมพูดแค่นี้แล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้น แต่พี่วินก็เดินมาจนถึงตัวผมแล้วจับแขนผมไว้
“เน เดี๋ยวสิ”
“ปล่อยครับ”
“เน พี่บอกว่าเดี๋ยว”
“ปล่อยเนนะพี่วิน”
“พี่ไม่ปล่อย ไม่ว่าจะเวลาไหนต่อจากนี้ไปพี่จะไม่ปล่อยเนห่างพี่อีกแล้ว”
“ปล่อย”
“ไม่มีทาง พี่ไม่ปล่อย”
พี่วินออกแรงดึงตัวผมเข้ามากอดไว้ ผมเองก็อึ้งเหมือนกัน ไม่รู้สิความรู้สึกนี้ผมไม่เคยได้รับและมันมาโดยไม่รู้ตัว ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆแต่บอกไม่ถูก
“เน พี่ขอโทษที่ต้องดุเน แต่พี่น้อยใจเวลาเนไม่เคยบอกอะไรพี่เลยซักครั้ง ปล่อยให้แต่พี่ต้องเข้ามาดูมาฟังเองตลอด พี่เป็นห่วง”
“ครับเนรู้แล้ว ปล่อยเนได้แล้ว เนหายใจไม่ออกพี่วิน”
“ครับพี่ปล่อยแล้ว ว่าแต่เนแทนตัวเองว่าเนแบบนี้น่ารักมากเลยรู้ไหม เราหน่ะตัวก็เล็กๆไม่เหมาะกับคำพูดที่เย็นชากระแทกแดกดัน
เหมือนที่คุยกับพี่เมื่อก่อนเลยนะรู้ไหม”
“ผมพูดเย็นชากับพี่วินหรอ กระแทกแดกดันด้วยหรอ ตอนไหนอ่ะครับ”
“ไม่บอกเรื่อมันผ่านมาแล้ว พี่วินไม่ได้ถือสาหรอกนะ และพี่วินบอกเลยว่าพี่วินยังชดใช้สิ่งที่พี่วินทำกับเนได้ไม่หมดหรอก”
“อืมหรอครับ ไหนบอกเนหน่อยสิว่าพี่วินทำอะไรเนบ้าง”
“ก็ อืม อยากรู้หรอ”
“อืมใช่เนอยากรู้”
“หลับตาสิ”
“ทำไมต้องหลับตาด้วยหล่ะครับพี่วิน”
“หลับหน่อยเถอะหน่านะ”
“ก็ได้ครับ”
ว่าแล้วผมก็หลับตา แต่ทำไมต้องให้ผมหลับตา เพราะอะไร
“จ๊วบบ”
“เฮ้ย พี่วิน นี่พี่วินเล่นทีเผลอหนิครับ”
“เล่นทีเผลออะไรกัน เนเชื่อพี่เอง ฮ่าๆ”
“พี่วินมาจูบหน้าผากผมทำไม บ้าไปแล้วมีอย่างที่ไหนพี่ชายจูบหน้าผากน้องชาย”
“ใครบอกหล่ะว่า ที่พี่วินจูบหน้าผากน้องเนนั้น จูบในฐานะพี่ชาย”
“อ้าว แล้วถ้าไม่จูบในสถานะพี่ชายแล้วจูบสถานะไหนอ่ะ”
“ไม่บอก ปะไปได้แล้วพี่วินจะไปส่งที่ห้องพัก”
“ก็ได้ครับ แต่ต้องชวนเมเบิ้ลก่อนนะพี่ เค้ายืนรอผมที่เดิมอยู่เลย”
“ช่างมันสิ พี่ไม่อยากให้มันไปด้วยหนิ”
“พี่วิน อย่าพูดกับเพื่อนผมแบบนั้นอีก”
“ก็ได้ๆ เบื่อจังที่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองแบบนี้”
“อ้าว ถ้าอย่างนั้นก็เบื่อที่จะปรับตัวเพื่อเนด้วยสิครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่วินหมายถึงคนอื่น แต่เนไม่ใช่คนอื่น เป็นคนพิเศษของพี่ต่างหาก”
“คนพิเศษ?? ยังไงพี่วิน อ้าวพี่วิน กลับมาตอบคำถามเนก่อน รอด้วย”
ผมตะโกนตามพี่วินไปเพราะตอนนี้เจ้าตัวเค้าเดินละลิ่วไปที่เมเบิ้ลยืนรออยู่แล้ว ผมยังคงต้องเก็บคำถามนี้ไว้คิดพิจารณาต่อไป ผมหลับไปในวันแรกด้วยที่นอนสบายๆสไตล์บ้านป่า ผมชอบนะแบบนี้ชอบมากด้วยแหละ ไม่รู้หล่ะปิดเทอมนี้ผมต้องไปเที่ยวตราด เกาะช้างกับเมเบิ้ลให้ได้เลย
ในค่ำคืนกลางดึก ผมเหมือนมีความรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องและตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วผมก็ไม่รู้
เดินเข้ามาใกล้ๆผมที่กำลังนอนอยู่แล้วมือปริศนานั้นก็เอื้อมมือมาปิดปากผม ผมเลยตัดสินใจลืมตาไปดู
“พี่เครส ” ผมอุทานออกไปแต่เบามาก
“เน ออกไปคุยกับพี่ด้านนอกหน่อย”
ผมลุกออกจากที่นอนตามพี่เครสออกไป แล้วพี่เค้าก็หันหลังยืนอยู่ใกล้ๆโรงอาหารที่ตอนนี้มีแค่ไฟสลัวๆเท่านั้น
“พี่เครสครับ ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกหรอครับ” ผมถามพี่เครสไปด้วยความงง
“ยังหรอกเน พี่นอนไม่หลับมันต่างถิ่น พี่เลยออกมาดูพระจันทร์กับดาว”
“โห พี่เครสครับ พี่เป็นวิศวะแน่หรอครับ ทำไมถึงชอบดูดวงจันทร์กับดาว”
“แน่สิ นี่เน อย่ามองใครๆเค้าแค่ภายนอก หรือว่า แค่ด้านเดียวสิครับ” พี่เครสหันมาตอบผมแล้วยิ้มให้
“แล้วทำไมพี่ถึงเลือกที่จะเข้ามาปลุกผมในเวลายามวิกาลอย่างนี้หล่ะครับ”
“หึ ก็พี่เองก็เชื่อว่าน้องเนก็ยังไม่หลับ”
“แล้วอะไรทำให้พี่เครสคิดอย่างนั้นหละครับ”
“เพราะพี่ยืนมองดูน้องเนที่บานเก็ดหน้าต่างตรงนั้นตั้งแต่น้องเนเริ่มเอาหัวลงหนุนหมอน”
“แปลกจัง แล้วทำไมพี่เครสต้องมองดูผมนอนมาเป็นเวลาตั้ง 5 ชั่วโมงขนาดนี้หล่ะครับ”
“ก็เพราะพี่…….”
“พี่…..อะไรต่อครับ พูดให้จบสิครับ”
“น้องเนหน้าตาเหมือนแฟนเก่าพี่มาก แต่ต่างกันแค่เพศเท่านั้นเอง แฟนเก่าพี่เป็นผู้หญิงครับ แต่เสียดายที่เธอเองได้จากพี่ไปแล้วไม่
มีวันกลับมาหาพี่อีกแล้ว”
“ขอโทษทีนะครับ ผมไม่น่าถามพี่เครสเลย”
“ไม่หรอกครับ อะไรที่มันเป็นประวัติพี่ น้องเนต้องรู้เพราะ พี่อยากจะให้เนรู้ว่าพี่เองเป็นคนยังไง เพราะภายนอกกับภายในใจของพี่มัน
ไม่เหมือนกันหรอกนะครับ”
“เอาเป็นว่าผมรู้แล้วนะครับ กลับไปนอนที่เต้นเถอะครับ นอนดึกอย่างนี้เดียวร่างกายจะเพลียได้ พรุ่งนี้พี่ต้องไปสร้างบ้านเอื้ออาทรให้
คนในหมู่บ้านอีกเดี๋ยวไม่มีแรงได้นะครับ”
“ครับ ถ้าน้องเน เป็นห่วงและให้คำแนะนำพี่แบบนี้ พี่เองก็ไม่ขัดอะไรอยู่แล้วครับ พี่จะไปนอนก็ได้ครับ”
“ดีแล้วครับ”
ผมยิ้มให้พี่เครสก่อนจะเดินกลับหลังไปที่บ้านพักที่ผมเดินมา
“เดี๋ยวครับน้องเน ที่พี่พูดกับน้องเนตอนฟังอาจารย์ชี้แจง พี่พูดจริงนะครับ ถ้าไม่รังเกียจเปิดใจให้พี่หน่อยได้ไหมครับ”
“พี่เครส!!!”
“ครับพี่รู้ว่าเน มีไอ้ห่าวิน ไอ้เชี้ยบิลัน ไอ้ไก่อ่อนเมเบิ้ล ก็จริง แต่พี่เองก็ได้ห้ามใจแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกดีๆกับเนเหมือนไอ้พวกนั้น”
“พี่เครส ไปกันใหญ่แล้วครับ เนเป็นผู้ชายนะครับ อีกอย่างเนไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นที่พูดมา”
“พี่ไม่เชื่อ พี่ดูแววตาพวกนั้นออก ไม่ต่างอะไรจากที่พี่มองเนครั้งแรก ถึงมันอาจจะดูเฉื่อยชาตอนแรกที่พี่มอง แต่พี่ไม่ได้หมายถึงว่า
ไม่พอใจเนเลยนะครับ”
“ผมว่านี่ก็ดึกแล้ว นอนพักผ่อนเถอะนะครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ตะวันขึ้นแล้ว”
“ครับพี่เชื่อน้องเนก็ได้ พี่บอกน้องเนตรงนี้เลยนะว่าพี่ไม่มีวันท้อถอยให้ไอ้พวกสามคนนั้นแน่”
“ครับก็ได้”
ผมตอบแล้วยิ้มให้พี่เครสที่ตอนนี้ดูจริงจังมากกว่าผมอีก ผมก็พยายามพูดแล้ว แต่ไม่เป็นผล ผมควรจะใช้คำพุดที่ว่าน้ำเชี่ยวไม่ควรเอาเรือขวางคงจะได้ เพราะสถานการณ์คล้ายๆกัน ในเมื่อพี่เครสมุ่งมั่นผมเองก็อธิบายไปยังไงซะก็ไร้ประโยชน์นะครับ ราตรีสวัสดิ์
แนะนำตัวละคร
เครส นักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ปี 3 เหมือนกันกับชีวิน นพ แบงค์ แล้วก็โซ แต่เครสเค้ามีดรีกรีถึงวิศวะไฟฟ้าเชียวนะ เป็นคนขรึมๆแต่ก็ดุเอาเรื่อง ไม่ค่อยชอบพวกวินเท่าไหร่นัก เป็นคนสูงนะ พอๆกันกับวินแต่ผิวจะดูสีแทนนิดหน่อย แต่เค้าหล่อเข้มๆนะ^^ เป็นประธานชมรมบาสเกตบอลที่มหาวิทยาลัยด้วยแหละ
-
เนนนนน รับศึกหนักกกก :z3: :z3:
-
เปิดฮาเร็มเลยคะ เน
-
ตอนที่ 18.2
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ไฟร้อนและความอิจฉาที่ตอนนี้กำลังก่อตัวครอบคลุมบ้านของแก็งค์พอยซันไอวี่เป็นอย่างมาก
“เพล้ง!!!”
“อะไรกันนาวา แจกันนี้แพงมากเลยนะ ทำไมไปทุบมันแตกอย่างนั้นหล่ะ เฮ้อ” เซนเอ็ดน้องตัวเอง
“ช่างหัวแจกันมันสิ พี่เซน พาผมไปที่ที่นึงหน่อยสิครับ”
“อะไรของนายอีก ที่ไหนบอกมา”
“ค่ายจิตอาสาที่มหาวิทยาลัยเพิ่งจัดไปเมื่อกี้”
“ฮะ อย่าบอกนะว่านาวาจะไปค่าย”
“ใช่”
“พี่ไม่เชื่อ ร้อยวันพันปีนาวาไม่เห็นจะทำคุณประโยชน์อะไรให้สังคมเลยนะ แล้วนี่คิดยังไงเนี่ย”
“พี่เซนจะอะไรซะอีกครับ นาวาเค้าอยากไปค่ายเพราะพี่วินเค้าอยู่ที่นั่น” ต่างหาก
“จริงหรอพีท”
“แน่นอน ไม่งั้นน้องชายตัวดีของพี่คงไม่ทำลายแจกันที่แพงๆแบบนั้นให้ตกพื้นหรอกครับ”
“นาวาพี่สั่งเลยนะว่า ห้ามไปยุ่งวุ่นวายพวกเค้าอีก แค่นี้เค้าไม่เอาเรื่องเราก็ดีแค่ไหนแล้ว”เซนเอดน้องอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะเป็นการเตือนมากกว่านะ
“แล้วไงพี่เซน มันโง่เองช่วยไม่ได้ ไม่มีปัญหามาเอาผิดกับผมแต่ใช้พี่วินให้มาแก้แค้น รู้ทั้งรู้ว่าพี่วินไม่กล้าทำอะไรผมหรอก”
“แกแน่ใจได้ยังไงนาวา ไม่แน่เผลอๆแกไปทำร้ายน้องชายเค้ามากๆ ระวังเถอะซักวันแกจะเจอของจริง”
“ผมไม่สนหรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องการไปหาพี่วิน สรุปพี่จะไปกับผมไหมเนี่ย”
“ไม่!!!”
“พี่เซน ไม่ได้ดั่งใจเลย พีทแกหล่ะ ไปไหม”
“ฉันหรอ ไปสิ พี่บิลันก็อยู่ที่นั่นทั้งคน”
“อะไรกันสองคนนี้จะไปไหน ไม่เห็นบอกพี่เลย”
เอโต้เดินลงมาจากชั้นสอง แล้วมองดูน้องชายทั้งสองของเค้า แววตาที่ร็ทันแต่ไม่เคยห้ามน้องเค้ามันเลยทำให้ผลที่เกิดขึ้นพลอยจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนได้
“ไปหาพี่วิน/ พี่บิลัน ครับ” นาวากับพีทพูดขึ้นพร้อมกัน
“ไปเถอะ พี่อนุญาต อ้อ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอสกับเซฟไปด้วยนะ เผื่อพี่เค้าจะช่วยเหลืออะไรได้”
“ขอบคุณพี่เอโต้มากนะครับ”
“เอโต้ ฉันว่ามันเกินไปแล้วนะ ก็รู้อยู่ว่าน้องเราไปที่นั่นก็จะก่อเรื่อง”
“แล้วยังไงเซน ก็พวกเราเป็นกันแบบนี้ไง ชอบอ่อนข้อ แล้วแบบนี้คนอื่นๆจะเห็นหัวแก็งค์เราอยู่ไหม”
“แต่เอโต้…..”
“พอแล้ว เซน แกไม่มีสิทธิ์แนะนำอะไรทั้งนั้น ถ้าเบื่อพวกเรามากก็ออกจากกลุ่มนี้ไป”
“เอโต้พูดอะไรรู้ตัวไหม”
“นาวาพีท ไปเถอะทางนี้เดี๋ยวพี่คุยกับเซนเอง อ้อไปเรียกพวกไอ้เอส ไอ้เซฟไปด้วยหล่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
( ผมเองเนไง^^ )
เช้าวันนี้ ผมกับเพื่อนๆรีบตื่นแต่เช้าออกไปพื้นที่ที่จัดไว้ ให้สร้างบ้านเอื้ออาทรให้กับชาวบ้านที่นี่ และแน่นอนผมเองก็ทำหน้าที่ทำ
อาหาร แต่แปลกตรงที่วันนี้ลูกมือเยอะมาก
“ยัยน้ำ ผักบุ้งกองอยู่นี้ยังไม่ล้างเลยนะ เดี๋ยวก็ผัดผักบุ้งไม่ทันหรอก ไปล้าง ”
“จ้าๆ พ่อครัวเน”
“พี่วินครับ เสร็จจากยกหม้อข้าวนี้แล้ว ไปช่วยพี่ๆผู้ชายเค้าสร้างบ้านเถอะครับ จะได้แบ่งเบาภาระ”
“อะไรกันเน ไล่พี่หรอ ไม่เอาอ่ะ พี่จะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนทั้งนั้น บอกแล้วไงเนอยู่ที่ไหนพี่จะอยู่ที่นั่น”
“เฮ้ย เนพี่วินแกนี่แปลกๆนะ” ยัยน้ำเดินเข้ามากระซิบผม
“หรอ ”
“อะไรกัน เน อ่ะ ไม่สนใจฉันเลย ตอบมาได้ว่า หรอ คำเดียวเอง ระวังเถอะดูคนไม่ออกระวังรถไฟหลายขบวนจะชนกันเอานะจ๊ะเพื่อนเน”
“รถไฟอะไรของแกยัยน้ำ หลีกหน่อยๆ เราผัดผักบุ้งไม่สะดวก”
“เออๆ ฉันพูดแล้วไม่เชื่อฉัน ระวังไว้เถอะ”
ไม่นานปีอกเกอร์ก็เดินเข้ามาในโรงอาหาร ดูสภาพแล้วคงสร้างบ้านมาเหนื่อยๆแน่เลย
“เนๆ ป๊อกเกอร์หิวน้ำอ่ะ น้ำอยู่ไหน”
“ก็อยู่ตรงนั้นไง นนท์ดูแลป๊อกเกอร์หน่อยสิ มะเขืออย่าเพิ่งผ่านะ ไปเอาน้ำให้ป๊อกเกอร์ก่อนเร็ว ”
“ครับผม คุณเพื่อน ป๊อกตามนนท์มานี่เร็วเดี๋ยวตักให้”
“แฟนใครวะน่ารักเป็นบ้าเลย” ป๊อกเกอร์กระวิบผม ผมเองก็แอบอมยิ้ม จะว่าไปแล้วคู่นี้เค้ารักกันจริงๆนะ น่าอิจฉา อิจฉาในความรัก
นะ ไม่ได้อิจฉาในเรื่องของชายรักชาย
2 ชั่วโมงผ่านไป อาหารเช้าก็เรียงรายอยู่ตรงโต๊ะอาหารแล้ว
“ครับผม ขอเชิญพี่ๆเพื่อนทั้งชายและหญิงมาตักอาหารได้เลยนะครับ เสร็จแล้วครับ ”
“อ้าวนักศึกษาเภสัชกรเนวิน อาหารอาจารย์หล่ะครับ”
“อ้อ อาจารย์ขอโทษครับที่ไม่ได้บอก ผมและแม่ครัวได้แยกออกไว้ให้แล้วครับ เชิญอาจารย์ทางนี้เลยครับ”
ผมพาอาจารย์ไปที่โต๊ะเตรียมไว้สำหรับอาจารย์ 5 6 ท่าน อาจารย์เองก็ไม่พูดพร่ำเพื่อ เริ่มชิมอาหารที่อยู่ตรงหน้าทันที
“อืม……. รู้สึกว่า…….”
“อาจารย์ ไม่อร่อยใช่ไหมครับ ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่หรอก อาจารย์ร็สึกว่ามันอร่อยมากเท่านั้นเอง โอเคตามสบายนะเน ไปเถอะเดี๋ยวไม่ได้กินเข้าพอดี พวกคณะวิศวะยิ่งกินไวอยู่
ด้วย เผลอๆไม่เหลือไว้ให้นะ”
“ครับผม ดีใจที่อาจารย์ชอบอาหารที่ผมทำ ไปแล้วนะครับ”
“เน ทางนี้” นนท์ยกมือเรียกผม
และทางที่ผมจะไปที่โต๊ะเพื่อนต้องผ่านโต๊ะพวกพี่วิน และพวกพี่เครส อะไรจะนั่งโต๊ะใกล้กันขนาดนี้ไหนบอกไม่ถูกกันไง
“เน นั่งนี่ พี่จองไว้แล้ว” พี่วินคว้ามือผมไว้
“เน พี่จองไว้ให้แล้วเหมือนกัน” พี่เครสเองก็ไม่ยอมแพ้
“น้องเน พี่บิลันว่าเราไปทานโต๊ะเพื่อนๆของน้องเนดีกว่านะครับ นั่นไงเพื่อนเค้ารออยู่”
“เฮ้ย ไอ้บิลัน เกินหน้าเกินตาไปไหม”
“ไม่เกินไปนะคุณวิน ผมเป็นพี่เทคน้องเนเค้าก็เท่านั้น”
“พอเถอะครับทั้งสามคนนั่นแหละ พี่วินเนขอ เรามาจิตอาสา ไม่ได้มาจิตอาละวาดนะครับ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”
“แมร่ง เพราะเนขอไว้นะไม่งั้นมึงไอ้บิลัน ไอ้ครส ไม่รอดแน่มึง”
ผมเดินตรงไปที่โต๊ะเพื่อนๆก่อนจะนั่งลงที่ข้างๆเมเบิ้ล
“เน โอเคนะ”
“อืมโอเค กินข้าวเถอะ”
“อ่านี่เลย ผัดผักบุ้งฝีมือคนเก่ง ทานเยอะๆนะ เมเบิ้ลว่าอร่อยมากๆเลยหล่ะ”
“อืมขอบใจ”
ผมยิ้มให้เมเบิ้ลแต่ก็ไม่วายที่จะมองเพื่อนๆที่อยู่ในโต๊ะอาหาร ทุกคนต่างมองผมเหมือนกับว่าผมกับเมเบิ้ลเป็นอะไรกันประมาณนั้นแหละ เฮ้อเหนื่อยใจ
( แก็งค์พอยซันไอวี่ )
“พี่เอสครับ ผมว่าพวกเราพักอยู่ที่ตัวจังหวัดตากก่อนไหมครับ พรุ่งนี้ค่อยเข้าไปที่นั่น”
“เอางั้นหรอ อืมตามใจแกไอ้นาวา จะว่าไปพี่ก็จะได้เจอไอ้เด็กสองคนนั่นอีกแล้วพูดมาแล้วตื่นเต้นหว่ะว่าไหมเซฟ”
“เออก็ว่างั้นแหละ ครั้งก่อนถ้าไอ้เด็กน่ารักคนนั้นมาช่วยไว้ป่านนี้ ไอ้เด็กที่ชื่อนนท์ฉันได้ลิ้มรสแล้ว พูดมาก็เจ็บใจหว่ะ จับกดแมร่งทั้ง
สองคนเลยดีไหมวะไอ้เอส”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว”
“นี่เดี๋ยวๆ พี่เอสพี่เซฟ พวกพี่ชอบไอ้เน กับไอ้นนท์หรอครับ”
“อืม”
“ พีทแกได้ยินไหม เราไม่ต้องเปลืองแรงแล้ว”
“อืมก็ดีนะนาวา ฉันเองก็ไม่อยากไปแย่งพี่บิลันออกมาจากไอ้เนนั่นหรอก เดี๋ยวภาพลักษณ์ฉันจะเสียหายได้”
“ไม่ต้องห่วงนะน้องนาวา น้องพีท พี่กับไอ้เอส จะช่วยอีกแรง”
“ขอบคุณมากพี่ ไม่เสียแรงที่พี่เอโต้ไว้ใจให้พวกพี่มากับพวกผม เอาหล่ะ ผมว่าเลี้ยวเข้าโรงแรมหรูหราซักที่ก็ดียนะครับ”
“อืมเอาข้างหน้าเลยดีกว่า พรุ่งนี้เราค่อยเข้าไปเซอร์ไพร์พวกนั้นฮ่าๆๆ” เอสหัวเราะเสียงดังลั่น
( ผมเองเนไง^^ )
เย็นๆที่นั่นผมนั่งมองนกมองต้นไม้ไปเรื่อย ดวงอาทิตย์ก็ยังคงส่องผมกับเมเบิ้ลอยู่บ้างแต่ไม่ร้อนเท่าไหร่
“เน หันมานี่หน่อยสิ” เมเบิ้ล
“อะไรอ่ะเมเบิ้ล”
“เมเบิ้ลขอนิ้วนางด้านขวาหน่อยสิ”
“นี่มัน….”
“อืมแหวนดอกหญ้า เมเบิ้ลทำเองเมื่อกี้แหละเห็นดอกหญ้าสวยดี เมเบิ้ลให้เนนะ”
“อะไรกันเมเบิ้ลทำให้เราทำไม เมเบิ้ลต้องให้ผู้หญิงสิถึงจะถูก”
“ไม่หรอก เมเบิ้ลว่าให้ถูกคนแล้วหล่ะ เมเบิ้ลชอบ……”
“เน มานั่งอะไรตรงนี้ ไอ้วินให้พี่มาตามเห็นบอกว่าอยากให้เนพาไปเดินเล่นที่กลางหมู่บ้านหน่อยหน่ะ”
“หรอครับพี่นพ อืมๆครับผมไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“เน ให้เมเบิ้ลไปด้วยนะ”
“น้องเน ไอ้วินฝากมาบอกว่าให้น้องเนมาคนเดี๋ยว อย่าเอาคนอื่นไปด้วย”
“ครับพี่นพ เนรู้แล้วครับ เมเบิ้ลเนขอโทษทีนะ ไว้วันหลังจะมาให้เมเบิ้ลพูดให้จบนะ”
“เอ่อ เนเดี๋ยวก่อน เอ่อ เฮ้อไม่ทันซะแล้ว ”
ผมเดินไปกับพี่นพ ก็พบว่าพี่วินกำลังออกมาจากเต้นนอน
“เนพร้อมยัง พี่พร้อมแล้ว” เสียงคนที่ชวนพูดพร้อมรอยยิ้มออกมา
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแหละ ”
“อะไรกัน มาหาพี่อยู่กับพี่ ต้องเป็นแบบนี้ทุกที ทำไมอ่ะเนทำไมต้องประชดพี่ด้วย”
“พี่วิน เนปล่าวประชดนะ เนแซวเล่น”
“นี่นะแซวเล่น”
“วินๆ กูว่ามึงใจเย็นๆ น้องเนเค้าแซวมึงจิงๆแหละ คิดมากหว่ะเพื่อน”
“หุบปากไปเลยไอ้นพ กูไม่ไหวแล้ว ทีอยู่กับคนอื่นครับผมครับผม ทีอยู่กับกูนะแม่ง สัส”
“พี่วิน!! เนเสียใจ เนขอโทษ เน....เนไม่น่าให้พี่ลำบากใจ เนว่า.... เนไปก่อนนะครับ”
“อ้าวน้องเน กลับมาก่อนครับ ไอ้วิน มึงทำอะไรของมึงว่า ไปตามสิวะ”
“ไม่!!!”
ผมหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าพี่วินพร้อมน้ำตา ไม่อยากเชื่อว่านี่คือพี่ชายผม ถึงไม่ใช่พี่ชายแท้ๆก็เถอะ ผมเสียใจมากไม่รู้
สิผมแคร์เค้ามากกว่าคนอื่นอย่างที่เค้าพูดแต่เค้าไม่เคยเห็นผมเป็นน้องที่ดีกับเค้าเลย ผมไม่อยู่ใกล้พี่วินแล้ว ไอ้ป๊อกเกอร์ ไอ้นนท์
ยัยน้ำ ฉันจะอยู่กับพวกแก รักพวกแกให้มากกว่านี้ จะไม่สนใจใครแล้วทั้งนั้น T^T
-
เน ก็น่าจะรู้จักพี่วินแล้วนิว่าเค้าเป็นไง พูดแบบนี่ใครๆเค้าก็รู้สึกน่ะะ ถึงจะล้อเล่นก็เถอะ
:m31: :m31:
-
:z3:
-
เซนทำไมไปอยู่กับพวกนั้นได้กันนะ
-
น้องเนร้องไห้อีกแล้ว
-
ตอนที่ 19.1
ผมเสียใจมากที่พี่วินมองผมเป็นคนประชดประชันพี่เค้าไปซะแล้ว ผมเองไม่ได้ตั้งใจนะ อะไรกันนี่หรอเค้าว่ากันว่าคนที่สนิทกันแค่ประโยคเดียวก็มีความหมาย ผมเองเป็นถึงทายาทมังกร ลูกชายแท้ๆของคุณพ่อนะ เรื่องแค่นี้ผมเองน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าการประชดประชันคนอื่นๆมันไม่ดี ทั้งคำพูดคำจาที่แม่ผมอีกคนที่คอยอบรมสั่งสอนผมก็ไม่เคยทำขาดตกบกพร่องอะไร และเมื่อกี้ผมเองต้องบอกว่าผมแกล้งพี่วินเล่นเฉยๆไม่รู้ว่าผลลัพธ์ออกมาจะเป็นแบบนี้ ผมเดินเข้าไปในป่าเรื่อยๆจนถึงจุดจุดหนึ่งที่มีแอ่งน้ำขนาดปานกลางอยู่ตรงหน้า บรรยากาศเงียบมาก แต่ถ้าหันหลังกลับไปก็พอจะเห็นเต้น เห็นอาคารอยู่บ้าง
“ไม่เอาแล้ว พี่วินบ้า คนอะไรใจร้ายที่สุดเลย” ผมหัวเสียมากกำลังจะยกก้อนหินขึ้นเพื่อปาไปที่แอ่งน้ำ แต่กลับมีเสียงก้อนหินกระทบแอ่งน้ำนั้นก่อนผมอีก
“จุ๋ม……”
ผมหันหลังกลับไปอัตโนมัติ แต่แล้วก้เจอคนคนนี้อีกแล้ว ผมทำหน้าไม่พอใจหลบหน้าพี่วินไป
“พี่วิน…… ”
“เดินมาซะไกลเลย นี่ก็จะค่ำแล้ว ไม่กลัวบ้างหรอ”
พี่วินบ้า เมื่อกี้ยังไม่พอใจผมอยู่ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงเดินตามผมมาหล่ะ อ้อต้องเป็นพี่นพแน่ๆ
“ผมจะกลัวหรือไม่กลัวก็ไม่เกี่ยวกับพี่วินเลยหนิครับ”
“นั่นไง ก็เพราะคำพูดและน้ำเสียงแบบนี้ไงพี่ถึงไม่ชอบ”
“ขอโทษนะครับ ผมจะไม่ทำอีก”
ผมตอบแบบประชดพี่เค้าไปอีก ในเมื่อไม่ชอบผมก็จัดให้ แต่ผมไม่ยอมหันหน้ากลับไปมองสบตากับพี่วินเด็ดขาด ใครๆก็รู้ว่าพี่วินโมโหแล้วน่ากลัวแค่ไหน
“เน อย่าประชด!!!”
“นี่ถ้าพี่นพขอร้องให้พี่วินตามผมมาที่นี่ ผมบอกได้เลยว่าไม่ต้องมาหรอกนะครับ ผมไม่กลัวหรอกป่าแค่นี้เอง”
“เน เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นเนคนเดิมที่อ่อนโยน ที่พี่รู้จักห้ะ”
“ไม่ครับ เมื่อก่อนผมไม่ได้อ่อนโยน เพราะผมอยู่ในความกำกับดูแลของพี่วินต่างหาก พี่วินเข้าใจผิดแล้ว”
เอ่อนี่ผมพูดอะรผิดไปรึเปล่า แล้วทำไมพี่วินหน้าตาเหมือนกับตอนนี้ทำร้ายผมครั้งแรกจังเลย ไม่นะผมไม่ได้ไปบิ้วอารมณ์พี่เค้าใช่ไหม แล้วทำไมพี่เค้าเดินมาหาผมแล้ว
“เน มึงเป็นอะไรอ่ะเน ทำไมจู่ๆก็พาลกูไปถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา ห้ะ”
พี่วินโกรธมาก เดินเข้ามาหาผมอย่างเร็ว แล้วบีบแขนกระชากให้ผมตอบคำถาม และที่ผมตกใจคือพี่เค้ากลับมาใช้ กูกับมึงอีกครั้งกับผม
“ฮือๆ พี่วิน ปล่อย ผะ ผม ผมเจ็บครับ”
“ไม่ๆมึงบอกกูมาก่อน ทำไมต้องพูดเรื่องเก่าๆด้วย เก็บกดรึไงที่ทำอะไรกูไม่ได้ ห้ะ”
“ฮือๆ ใช่ ผมต้องทนพี่วิน ทนมาตลอด แต่ที่ผมยอมผมไม่ได้กลัวพี่วิน แต่ผมต้องการไม่อยากให้เรื่องบานปลาย เพราะผมต้องการแค่อยากอยู่ใกล้ๆพ่อเท่านั้นเอง”
“เออ กูขอโทษ มึงพอใจรึยังห้ะ เอาดิ ทำกูเลย เอาไม้ตรงนั้นมาฟาดกูเลยก็ได้ เอาดิ กูยืนให้มึงทำตรงนี้แล้วไงเน”
“พี่วิน ฮือๆ ปล่อยผม ผมบอกให้ปล่อย”
ผมมองหน้าพี่วินที่ตอนนี้น้ำตาไหลพรากแล้ว พี่วินร้องไห้ ไม่จริงหน่ะพี่วินร้องไห้หรอ แล้วก็ร้องไห้ เพราะผม
“พี่วิน!”
ผมตกใจมากกำลังจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พี่วิน แต่พี่เค้าเอามือมาจับไว้ก่อน แล้วเอามือผมไปไว้ที่แก้มซ้ายพี่เค้า
“เน อย่าทำแบบนี้อีก พี่วินรักเนนะ”
ผมเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้เช็ดน้ำตาออกให้พี่วิน ไม่รู้สินะ ทำไมผมถึงรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ชายต้องร้องไห้ออกมาได้ ไม่ใช่เรื่อง
ดีเลยนะที่พี่วินร้องไห้ ผมเองก็ถึงกับตกใจเหมือนกัน
“ครับ ผมขอโทษ ผมไม่นึกว่าพี่วินจะเป็นพี่ที่รักผมขนาดนี้ ผมมันไม่ดีเอง ผมจะไม่ทำอีกแล้วนะ”
“เน พี่วินกำลังจะบอกว่าพี่วินไม่ได้รักเนแบบน้องชายนะ”
“พี่วิน!”
“เน พี่วินขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง พี่มันไม่ได้เรื่องทำร้ายคนที่พี่คิดว่าพี่เกลียดมาโดยตลอด แต่จริงๆแล้วพี่กลับรักคนคนนั้น
อยู่ต่างหาก พี่ต้องขอบใจไอ้นพที่ทำให้พี่ตาสว่างได้ ใช่มันเกิดขึ้นเร็วมากพี่เองก็ทำตัวไม่ถูก ถ้าพี่รู้เร็วกว่านี้พี่จะไม่ทำให้เนต้องเจ็บตัวแบบนี้”
“พี่วิน พี่วินพูดอะไรออกมา รู้ตัวบ้างรึเปล่า”
“พี่รักเนนะ รักแบบคนรัก รักแบบไม่อยากให้เนไปอยู่ไหนไกลพี่ พี่พยายามทำให้เนเห็นแล้ว แต่เนก็ไม่เคยที่จะมองพี่ออก
พี่……”
“เอ่อ พี่วินครับ เน…….”
“เนไม่ได้รักพี่ เหมือนที่พี่รักเนใช่ไหม พี่วินคงจะคิดไปเองคนเดียวสินะ ”
“พี่วิน ถามเนแบบนี้เนตอบยากนะครับ จริงอยู่ที่ผมรักพี่ แต่เป็นแบบพี่ชายคนนึงเท่านั้น จริงอยู่ที่พี่วินเป็นพี่ที่คอยห่วงผม คอย
ดูแลผม แต่ผมขอเวลาหน่อยนะครับ ให้ผมได้คิดและรู้สึกก่อนได้ไหมครับว่าผมรู้สึกกับพี่วินนอกเหนือจากพี่ชายรึเปล่า ผมไม่
มั่นใจ”
“ได้เลยเน พี่วินคนนี้จะรอนะ พี่จะรอ เนพี่วินขอนะ ขอแค่เนอย่าทำเสียงประชดกระแทกพี่แบบนั้นอีก เพราะมันดูโหดร้ายกับพี่
เกินไป มันเหมือนกับพี่เป็นคนอื่นในสายตาเนที่เนไม่แคร์เลย”
“พี่วิน เนขอโทษ เนสัญญาว่าจะไม่……”
“ครับๆ ไม้ต้องพูดอะไรนะ พี่วินเข้าใจเนดี เป็นเพราะพี่วินเข้าใจมาตลอดว่าพี่วินเองสำคัญกับเนมากจนไม่อยากให้เนพูดกับพี่
แบบนั้น แต่จริงๆแล้วเนเองไม่ได้ผิดเลยต่างหาก เพราะเนไม่รู้ว่าพี่วินคิดยังไง”
“ได้ๆ เนทำได้ เนจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว ถ้ามันทำให้พี่วินต้องร้องไห้แบบนี้อีก เนจะไม่ทำอีกนะครับ”
ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาเท่านั้น พี่วินเอามือซ้ายมาประกบมือผมอีกที
“เน พี่วินเสียน้ำตาให้กับเนแค่คนเดียวนะ เนจำไว้นะว่าเนทำให้พี่วินเจ็บปวดได้แค่คนเดียวเท่านั้น เพราะเนเป็นหัวใจอีกดวงของ
พี่”
“พี่วิน”
ผมสวมกอดพี่วินถึงแม้ว่าผมจะกอดพี่เค้าได้แค่เอวเพราะพี่วินตัวสูงมากก็ตาม
“พี่วินไม่ร้องแล้วนะ ผมจะไม่ทำอีก ผมสัญญา”
“ขอบใจนะที่ให้โอกาสพี่ พี่จะไม่ทำให้เนผิดหวัง พี่จะเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่อเนคนเดียวของพี่”
“ครับ ”
“เน พี่วินขออย่างนึงสิ”
“อะไรครับพี่วิน”
“พี่วินอยากให้เน แทนตัวเองว่าเนเวลาอยู่กับพี่คุยกับพี่จะได้ไหม”
“ได้ เนทำได้ เนก็อยากขอพี่วินอีกเรื่องนะครับ”
“จะอีกกี่เรื่องก้ได้ สำหรับเนแล้วพี่วินเปลี่ยนตัวเองได้ทุกอย่าง เพราะพี่วินเจอคนที่ใช่แล้ว”
“พี่วิน พี่วินอย่าเที่ยวไปหาเรื่องคนอื่นๆจะได้ไหม”
“ได้สิครับพี่วินรับปาก แต่ถ้าใครมายุ่งกับเน พี่วินไม่รับปากนะครับ”
“ทำไมหล่ะครับพี่วิน”
“พี่วินทนเห็นหัวใจดวงน้อยๆของพี่วินกำลังจะเปลี่ยนไปเป็นหัวใจของคนอื่นไงครับ”
“เน เข้าใจแล้วก็ได้”
“ว่าแต่เนจะกอดพี่ไว้อย่างนี้จนเช้าเลยรึเปล่าครับ”
“อุ๊ย พี่วินแซวเนทำไม เนไม่ได้อยากกอดซะหน่อย”
“แหม ของมันแน่นอนอยู่แล้ว ระดับหน้าตา หุ่นล่ำอย่างพี่วิน เดี๋ยวน้องเนก็จะได้กอดได้เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้ว”
“แหวะ พูดเอาแต่ได้ เนกอดพี่วินเพราะซึ้งเมื่อกี้ต่างหากหล่ะ”
“ครับๆ พี่วินบอกความรู้สึกพี่วินให้เนฟังแล้วนะ แล้วเนหล่ะรู้สึกยังไงครับ โอ้ย! น้องเนตีพี่ทำไมครับ”
“ไม่รู้แหละ นึกว่าคุยกันรู้เรื่อง เนบอกว่าขอเวลาก็คือเวลาสิครับ ถามตอนนี้ได้แห้วแน่นอน ”
“โห ไม่เอาหรอกแห้วอะไรกัน ตั้งแต่พี่วินเกิดมาไม่เคยได้กินแห้วเรื่องความรักเลยนะ ขนาดพี่วินไม่อยากได้คนอื่นๆมาเป็นแฟน
แต่เค้าก็เข้ามาเอง พี่วินก็ช่วยไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลองกินแห้วของเนก็แล้วกัน เฮ้ยเดี๋ยวๆๆๆ”
“อะไรครับ”
“เมื่อกี้นี้พี่บอกว่าไม่เคยกินแห้ว แล้วก็มีคนอื่นมาขอเป็นแฟนใช่ไหมครับ”
“อืมใช่ครับ”
“แสดงว่าพี่วินไม่ซิงอ่ะดิ ใช่ไหมบอกมานะ”
“โหน้องเนพี่วินเป็นมาเฟียนะ จะให้ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสาวๆ เหล้า ไวน์ เบียร์ ก็ไม่ใช่พี่วินคนนี้สิครับ”
“แสดงว่าพี่วินเคยเรื่องแบบว่า เอ่อ แบบว่า…..”
“ฮ่าๆ อะไรกันเด็กน้อยเอ้ย คิดลึกไปได้พี่วินไม่เคยถึงขั้นไปนอนบนเตียงกับคนอื่นหรอกนะ แต่เอ้ อนาคตนี้ไม่แน่นะพี่วินว่าพี่วินจะได้
นอนกับใครซักคนบนเตียงก็ได้”
“พี่วิน ทะลึ่งแล้ว เนไม่นอนกับพี่วินเด็ดขาด”
“อะไรกัน ถึงตอนนั้นคนเป็นแฟนกันก็ต้องนอนด้วยกันพร้อมทั้งเรื่องอย่างว่าด้วยไม่ใช่หรอ พี่วินซิงจริงๆนะครับ โอ้ย เนทำร้ายพี่วิ
นอีกแล้ว”
“โดนแค่นี้ยังน้อยไปนะพี่วิน ไม่เอาแล้วๆไม่อยู่ด้วยแล้วไปดีกว่าคนทะลึ่ง ”
ผมเดินออกมาจากพี่วิน แต่พี่วินก็ตะโกนกลับมาให้ผมพอได้ยิน
“แล้วเมื่อกี้เนหน้าแดงด้วย พี่วินว่าน่ารักดีออกนะ”
“บ้าจริง พี่วินบ้า ทำเอาไอ้เนคนนี้ฟินไปหมดแล้ว”
“น้องเน บ่นอะไรคนเดียวครับ”เสียงพี่วินทำไมอยู่ใกล้หูผมจัง ผมหันไปดูก็ o22
“เฮ้ย พี่วินออกไปนะ มายืนอยู่หลังผมเมื่อไหร่”
“เอ๊ะอะไรเอ่ย พี่วินทำให้ใครฟินนะ ฮ่าๆ”
“พี่วิน ไปแล้ว คนทะลึ่ง”
“ฮ่าๆ หน้าแดงอีกแล้ว น่ารักจัง เฮ้ยเนรอพี่วินด้วยสิ”
เสียงตะโกนพี่วินส่งท้าย ทุกคนหลับฝันดีให้ฝันแบบฟินๆแบบผมแล้วกันนะครับ ราตรีสวัสดิ์
-
วินน่ารักนะเนี่ย เนชอบวินแล้วใช่ไหมนะ
-
ฟินสุดๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
มาแล้วๆ คราวนี้หยุดยาวนะครับ ผู้อ่านต้องห้ามลืมนิยายเรื่องนี้นะครับ^^
ตอนที่ 19.2
ผมเดินออกมาจากป่าพร้อมกับรอยยิ้ม ใช่นี่ผมกำลังยิ้ม และมันเป็นรอยยิ้มที่ผมมีความสุขที่สุด ยอมรับเลยว่าความสุขที่สุด ย้ำๆ พี่ชายจอมจุ้นทำเอาซะผมเองต้องร้องไห้ ดราม่ามาก กว่าเราสองคนจะเข้าใจกัน เฮ้อ ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงเรือนพักของผมแต่………เอ๊ะนั่นคุ้นๆนะ ผมเห็นชายร่างสูงหันหลังให้ผมอยู่ที่ประตูหน้าห้องพัก ไม่ทันที่ผมจะทักเลย พี่เค้าก็หันกลับมาแล้วถามขึ้นมาว่า……..
“เน! เมื่อกี้ไปไหนกับไอ้วินมา หาแทบแย่”
“เอ่อ…..พี่เครส รู้”
“ใช่ พี่รู้ทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับเน เนเกิดวันไหน ชอบอะไรไม่ชอบอะไรพี่รู้หมด เอาหละบอกพี่มาได้แล้ว……”
“เดี๋ยวนะ………พี่เครสครับพี่เครส ไปเอามาจากไหนกันครับเรื่องพวกนี้”
“พี่ไม่จำเป็นต้องบอก ”
พี่เครสพูดแล้วเบี่ยงบ่ายหน้าไปทาวอื่น ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่โกหกไม่เก่งเลย
“ครับไม่บอกก็ไม่บอก อืม ถ้าอย่างนั้น ขอทางให้ผมทีผมจะเข้าห้อง”
“ไม่เน เนบอกพี่มาก่อนว่า เนไปคุยกับมันเรื่องอะไรในป่านั่น”
“ผมจำเป็นต้องบอกพี่ใช่ไหมครับ”
“ใช่ ต้องบอก! ” สายตาคู่นั่นมันช่างดูแน่วแน่ซะยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
“ได้ ถ้าพี่เครสอยากรู้ แต่ผมไม่รับรองนะว่าพี่เครสจะรับได้ไหม แต่ผมก็จะบอก เพราะมันเป็นความต้องการของพี่ ”
“พูดมาสิ”
“พี่วินขอโอกาสให้ผมเปิดใจ……..”
“อะไรนะ แล้วนี่ เนตอบมันว่ายังไง”
“เอ่อ พี่เครสผมยังพูดไม่จบนะ อืม อันนี้ผมก็ต้องบอกพี่เครสด้วยใช่ไหมครับ”
“เน อย่าประชด”
“เอ่อ ก็ ผมตอบพี่วินไปว่า ผมขอเวลา”
“เน พี่ดีใจพี่ดีใจจริงๆ ขอบใจที่ให้โอกาสพี่และตัดสินใจบอกไอ้วินไปแบบนั้น”
“ผมว่าอย่าเสียเวลาเลยนะพี่เครส ผมไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกครับ ผมเอง็บอกพี่วินไปแบบนี้เหมือนกัน”
“ไม่อ่ะ พี่รู้ว่าเนชอบอะไรไม่ชอบอะไร เพียงแต่เนไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น”
“ผมหรอที่ไม่รู้ใจตัวเอง นี่มันชีวิตผมนะ ผมจะไม่รู้ได้ยังไง ”
“ไม่รู้แหละพี่จะพิสูจน์ คอยดูให่ดี”
ว่าไปแล้วพี่เครสก็น่ากลัวเหมือนกันนะ โดยเฉพาะตอนนี้พี่เค้าเดินใกล้เข้ามาหาผม หน้าตาท่าทางหื่นมาก
“พี่เครส จะทำอะไร ถอยไปนะครับ ผมบอกให้ถอยไป ช่วยด้วย ใครอยู่แถวนี้ ช่วยที”
“เห็นไหม แค่พี่จะจูบเน เนยังน่าแดงเลย”
“พี่เครสอย่าทำอย่างนี้ มันไม่ดีหรอกนะ อย่าพิสูจน์อีกเลย”
“ไม่!!! พี่จะทำ ถ้ามันทำให้เนตาสว่างได้รู้หัวใจตัวเองว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร”
“พี่เครสอย่าบังคับผมนะ ยิ่งพี่ทำแบบนี้ผมยิ่งตัดสินใจง่ายขึ้นนะครับว่าพี่คือคนที่ใช่รึเปล่า”
“เน!!! เออ คือ เอ่อ พี่ขอโทษ”
“พี่เครสครับ ผมเพลียมากวันนี้บอกทุกคนด้วยว่าเนไม่ได้ทำอาหารให้ทานนะครับ คงเป็นแม่บ้านแล้วหล่ะ ขอตัวนะครับ”
“เอ่อเนเดี๋ยวก่อน พี่ขอโทษจริงๆนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ พี่เครสเองหาอะไรทานด้วยนะครับ”
“แต่เนครับ พี่ไม่สบายใจนะ เนพอจะทำให้พี่สบายใจขึ้นได้รึเปล่า อะไรก็ได้ช่วยที พี่ร้อนรนใจบอกไม่ถูก”
“แค่นี้พอไหมครับพี่เครส”
ผมยิ้มให้พี่เครส และนี่คือยิ้มที่ออกมาจากใจ ไม่ได้เสแสร้ง บ่งบอกว่าเหตุการณ์ที่พี่เค้าทำเมื่อกี้นั้นผมไม่ถือสาหาความ
อะไร
“ขอบใจมากนะ ที่เนไม่ถือสาพี่ พี่มันโง่เอง เนพักผ่อนเยอะๆนะ พี่เป็นห่วง”
“ครับ”
ผมเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูห้องพักซะ ส่ายหัวให้กับชีวิตที่มีแต่เรื่องแบบนี้ ผมเองจนปัญญาแล้ว กามเทพตัวน้อย ใจ
ร้ายกับผมมากเหลือเกิน เล่นเอาซะผมตั้งตัวไม่ทัน ในชั่วเวลาที่ผ่านมาไม่เกิน 3 เดือนผมกลับเจอผู้ชายที่เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิต
ผม ทำให้ผมทุกข์บ้าง สุขบ้างแตกต่างกันออกไป แต่ผมก็จะไม่ฝืน ไม่รู้ว่ากามเทพจะส่งใครมารังแกผมต่อไปอีกรึเปล่า
“อ้าว เมเบิ้ล ทำไมกลับมาเร็วจัง ไม่ไปทานข้าวเย็นก่อนหรอ”
“ยังหรอก นี่เมเบิ้ลเข้ามาที่นี่เพราะคิดว่าเนจะอยู่ที่ห้อง คือจะชวนไปกินข้าว และแล้วก็คาดการณ์ไม่ผิดเลยจริงๆ”
“เมเบิ้ลไปทานเถอะ เราเพลียมาก อยากพักผ่อน”
“เป็นอะไรมากไหม ไหนๆให้เมเบิ้ลดูอาการหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรเมเบิ้ล”
“อยู่นิ่งๆนะเน ขอเมเบิ้ลตรวจดูอาการแป๊บนึง”
ผมเหลือบไปจ้องมองสายตาคู่นั้นของเมเบิ้ลเข้า มันเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างที่บอกแต่เพียงว่าให้จ้องมองเค้า
นานๆ เมเบิ้ลเองก็มองผมไม่ละสายตาเลย เค้ามองผมแล้วพร้อมที่จะโน้มตัวเอียงลงมาหาผมเรื่อยๆ ใกล้เข้าๆ จนผมรับรู้ถึงลม
หายใจที่อุ่นๆออกมา
“เอ่อ เมเบิ้ล ใกล้เกินไปแล้ว เราหายใจไม่ออก”
“อ้อ เอ่อ ขอโทษที เราเผลอตัวหน่ะ อืมอาการก็ไม่มีอะไรมาก สงสัยเพลียจากการงานนั่นแหละ”
“หรอ อืม โอเคเราจะพักแล้ว เมเบิ้ลไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาอีกนะ”
“ห่วงแต่เมเบิ้ลนะ เนควรจะห่วงตัวเองมากกว่านี้ เอาเป็นว่าเมเบิ้ลไปเอาข้าวมาให้เนกินที่นี่เลยดีไหม”
“อย่าเลย เกรงใจ อีกอย่างกลัวมดจะขึ้นที่นอนด้วย”
“เอางั้นหรอ โอเค เมเบิ้ลไปแล้วก็ได้ นอนรักษาตัวดีๆนะ พรุ่งนี้เมเบิ้ลจะได้กินข้าวฝีมือเน”
“อืมได้ๆ”
ผมมองดูเมเบิ้ลเดินออกจากห้องไป แล้วผมเองก็ล้มตัวลงนอนสิครับ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว และพี่วินที่ทำเอาผม
เหนื่อยสุดๆ
“วันนี้มันวันอะไรของเรานะทำไมมีแต่ผู้ชายมาคอยเป็นห่วงจัง พี่บิลันพี่อย่าเป็นแบบนี้อีกคนนะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ พวกพี่ทำเอา
ผมหัวปั่นไปหมด ผมเองก็สับสนอยู่มาก ไม่เอาแล้วพักผ่อนดีกว่าเรา พวกเพื่อนๆคงตามกันมาทีหลังหล่ะมั้ง”
( กลุ่มแก้งค์นั้นแหละ )
เช้าวันใหม่ พวกแก้งค์พอยซันไอวี่ เริ่มเดินทางตั้งแต่เช้าจนมาถึงที่นี่ ที่ๆจัดโครงการจิตอาสาพัฒนาชุมชน
“พี่เอส แน่ใจนะว่าที่นี่”
“เอ้านาวา มาถามพี่ได้ไง พี่ก็ขับมาตามที่นาวาบอกพี่นี่แหละ”
“พี่เซฟพร้อมนะ แผนที่เตรียมไว้ต้องสำเร็จเท่านั้น”
“เออๆ รู้แล้วสั่งอยู่นั่นแหละ นี่พี่นะไม่ใช่คนรับใช้”
“อย่าพูดมากหน่าพี่เซฟ พี่เอส พีท เข้าไปกันเถอะ”
“อืม”
นาวาเดินเข้าไปที่ห้องพักของพวกผมเป็นที่แรกแต่ก็พบกับความว่างเปล่า เค้าพยายามเข้าห้องอื่นๆด้วยแต่ก็ไม่พบใคร
“เอ๊ะ คนหายไปไหนหมด”
“นาวาๆ ทางนี้ลองไปที่โรงอาหารตรงนั้นดูสิ เหมือนจะมีคนอยู่ตรงนั้นนะ”
“อืม ก็ไปสิ เดินมาบอกทำไมพี่เซฟ”
“อ้าวบอกดีๆ โดนด่าซะงั้น”
“ฮุ้ย หงุดหงิด ถอยหลีกทาง”
“แหมไอ้น้องคนนี้ ”
นาวาเดินไปที่โรงอาหารอย่างหัวเสีย แต่แล้วเค้าก็พบกับคนที่ทำอาหารอยู่แต่กลับกลายเป็นว่าเค้ารู้จักและเคยเห็นหน้าเห็นตามาเป็นอย่างดี
“แก ไอ้เด็กรับใช้”นาวาสะบทคำพูดออกมาดังพอที่เจ้าตัวที่ยืนหันหลังทำหารอยู่นั้นหันมาหานาวา
( ผมเองเนไง )
“คุณนาวา!”
“หึ ตกใจหล่ะสิ ฉันบอกแล้วไงว่าแกพาพี่วินหนีไปจากฉันไม่ได้หรอก เค้าอยู่ไหน”
“พี่วินกำลังไปช่วยเพื่อนๆสร้างบ้านเอื้ออาทรที่ในหมู่บ้านครับ”
“ก็ดี พี่วินไม่อยู่กับแกก็ดีแล้ว เดี๋ยวนี้กล้าเรียกพี่วินเต็มปากเต็มคำเลนะ หึ คุณลุงใหญ่รับแกเป็นลูกแล้วรึยังก็ยังไม่รู้”
“คุณนาวา คุณดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะครับ”
“ทำไม แกจะทำไมฉัน ห้ะ”
“นาวาๆ มีอะไรกันหรอวะ”
“พีท แกมาก็ดีแล้ว ไอ้เด็กเหลือขอนี่มันกล้าดีมาต่อปากต่อคำกับฉัน”
“จริงหรอ ดี งั้นฉันจัดการเอง นาวาถอยไป”
ผมเห็นพีทเดินเข้ามาอย่างเร็วแต่ผมก็ไหวตัวทัน
“หยุดนะคุณพีท คราวก่อนพวกคุณจะทำอะไรผมก็ได้ ผมยอมหมดทุกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ยอมพวกคุณอีกต่อไปแล้ว พวกคุณ
คงไม่อยากจะลองดีกับคุณพ่อผมหรอกนะครับ”
“ไอ้พีท แกจะยืนนิ่งทำไม อย่าไปฟังมัน ไปจัดการมันเร็ว”
“เอ่อ นาวา แต่เด็กนี่มันเป็นลูกของคุณลุงใหญ่นะ ฉันว่าเราเจรจากันก็พอแล้วมั้ง”
“โอ้ย ไอ้พีท ไอ้ปอดแหก หลบไปฉันจัดการเอง ไอ้เน แก”
“คุณนาวา หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ผมย้ำอีกครั้งนะ ถ้าคุณแตะต้องตัวผมแม้แต่นิดเดียว แค่นิดเดียว”
“ทำไม แกจะฟ้องคุณลุงใหญ่ กับ พี่วินหรอ”
“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นพวกปากขี้ฟ้องอย่างที่คุณๆเข้าใจหรอกครับ”
“อย่ามาประชดประชัน จะพูดอะไรก็รีบๆพูด”
“ผมกำลังจะบอกว่า ถ้าคุณจะมาด้วยเรื่องพันธุ์นั้น คุณกลับไปเถอะ เพราะที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ”
“ไม่ต้องมาหวังดี คนอย่างแกมีแต่หวังดีประสงค์ร้าย ฉันว่าแกรีบออกไปจากคฤหาสน์ 100 ล้านได้แล้ว ก่อนที่ความจริงที่แอบอ้าง
ว่าเป็นลูกมันจะแดงออกมา ไอ้เด็กคนรับใช้”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่เด็กรับใช้ ผมขอย้ำอีกครั้งว่าผมเป็นทายาทมังกร ลูกชายคนเดียวของคุณพ่อ ครับ”
“หึ คนอื่นจะว่ายังไงก็ตามแต่ ในสายตาฉันแกมันก็ไอ้เด็กรับใช้ พวกคางคกขึ้นวอ”
“ครับผมมันคางคกขึ้นวอ ก็โอเคนะ ยังดีกว่าพวกหงส์ที่ทำตัวเป็นกา มีดีอยู่แล้วแต่ไม่รู้คุณค่า กลับทำตัวเละเทะไม่มีเค้าความ
เป็นผู้ดีเหลืออยู่เลย”
“แก แกว่าฉัน โอ้ย ไอ้บ้า ไอ้ ฉันจะด่าแกยังไงดี แกนี่มันน่าเบื่อที่สุดในโลกเลย เชิญทำตัวเย็นชาต่อไปคนเดียวแกเถอะ ไอ้
พีทไปหาพี่วินในหมู่บ้านกัน เร็วๆสิ”
“ผมว่าพวกคุณอย่าเสียเวลาเลยครับ ขืนพวกคุณตามไปก็พลอยจะทำให้พี่วินหงุดหงิดเอาเปล่าๆ”
“ทำไมพี่วินต้องหงุดหงิดฉัน คนที่พี่เค้าควรหงุดหงิดคือแกต่างหาก ”
“อุย ไม่หรอกครับ พี่วินไม่ได้หงุดหงิดผมเหมือนเมื่อก่อนแล้วหล่ะครับ เพราะเราสองคนเข้าใจกันดีแล้ว โดยเฉพาะเรื่องที่คุณทำ
อะไรกับผมไว้”
“นี่แก หึ้ย ไหนเมื่อกี้แกบอกว่าแกไม่ใช่คนขี้ฟ้องไง”
“ผมเปล่าครับ พี่วินเค้าเป็นคนไปดูกล้องวงจรปิดเอง และหลักฐานก็มัดตัวคุณอยู่”
“ไม่จริงอ่ะ แก แก แกขู่ฉัน ฉันไม่หลงกลแกหรอก ”
“จริงครับ และพี่วินเค้าเพิ่งจะบอกผมไปเมื่อวานว่าจะปกป้องดูแลผม และพร้อมที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อผม”
“หยุดพูดจาเหลวไหลซะที ฉันเกลียดไอ้น้ำเสียงเย็นชาของแกเต็มทนแล้ว แกรู้อะไรไหมว่าแกเป็นคนที่น่าเบื่อที่สุดในโลกเลย
ไอ้บ้า ไปกันเถอะพีท ฉันอยู่กับมันนานๆจะเป็นประสาทตาย พี่วินทนได้ยังไง ประหลาดคนอย่างงี้ ฉันคุยให้เปลืองน้ำลาย
หรอก”
ผมมองนาวา กับพีทเดินออกจากโรงอาหารไป แล้วไอ้พี่เอส ไอ้พี่เซฟก็ตามมาสมทบ
“น้องชายของคุณเค้าเพิ่งเดินออกไปเมื่อสักครู่นี้เองครับ ไปทางโน้นแล้ว”
ผมบอกไอ้พี่เอสไอ้พี่เซฟที่กำลังตั้งท่าจะถาม แต่ผมก็ตอบไปก่อนเพราะไม่อยากจะยุ่งอะไรด้วยนานๆกันคนพวกนี้
“เออ ขอบใจ เดี๋ยวจะกลับมาหาอีกครั้ง”
“แล้วแต่สะดวกครับ” ผมยิ้มให้พวกพี่สองคนนั้นไป แกล้งให้เป็นบ้ากันไปเลยก็ดี
“โอ้ย ดูสิวะ ทำเป็นอยู่หน้าเดียวนะมึงว่าไหมไอ้เซฟ ”
“หน้าอะไรวะไอ้เอส”
“ก็หน้าศพไง นี่ไงวะเห็นไหม เหี้ย คนอะไรวะโครตน่าเบื่อชะมัดเจอหน้าพวกเราก็หน้านี้ตลอด เย็นชาแบบนี้กูชอบ เดี๋ยวเจอกัน
นะที่รัก ไปโว้ยไอ้เซฟ”
ผมมองดูพวกเค้าเดินตามกันไป ชายหนุ่มร่างสูงสองคนเมื่อกี้นี้ทำเอาผมตกใจแต่ก็ไม่ได้แสดงกิริยาอะไรออกมามากนัก
“นี่วันนี้มันเป็นวันอะไรนะ สงสัยจะเป็นวันโลกาวินาศ ”
ผมล้มตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดพร้อมกับกุมขมับตัวเอง นี่อย่าบอกนะว่าอีก 4 วันที่เหลือ ที่นี่จะกลายเป็นพื้นที่สี
แดงไปแล้ว ไม่นะ พวกเค้าคงไม่ได้มาเปิดศึกกับผมใช่ไหม ถ้าใช่ศึกครั้งนี้ เราจะได้เห็นดีกัน นาวา
ถึงจะไม่ได้อะพเดทหลายวันจากนี้ไป แต่ก็จะมาต่อให้เร็วที่สุดนะครับ^^
-
ลุ้นน้องเนต่อ
-
:serius2:
-
ตอนที่ 20.1
:mew3: :mew3: :mew3:
เหนื่อยใจ เหนื่อยกายไม่พอ ยังมาเหนื่อยกับแก็งค์พอยซันไอวี่อีก เหนื่อยมากจริงๆ ไม่รู้เมื่อไหร่จะจบสิ้นกันซะที นี่นาวาไปหาพี่วินกลางหมู่บ้านแล้วจะเป็นอะไรอีกไหมนะ แต่ถ้าผมไปด้วยก็คงไม่สะดวก จะให้ไปฟังเค้าพูดกันก็ไม่ดีอีกเดี๋ยวจะเสียมารยาท เฮ้อ นี่ผมเป็นเอามากนะเนี่ย ตั้งแต่วันปรับความเข้าใจกับพี่วินวันนั้นเป็นต้นมาผมก็รู้สึกตัวว่าตัวเองเปลี่ยนไป แต่สิ่งนี้ผมก็ยังยืนยันมันไม่ได้เหมือนกันว่าใช่อารมณ์และความรู้สึกที่ใครต่อใครเค้ารักกันรึเปล่า
“อ้าว เน อยู่นี่เอง เรื่องใหญ่แล้วไปกับฉันเร็ว!!”
“เดี๋ยวยัยน้ำ อย่าเพิ่งดึงสิ”
“ไม่ดึงไม่ได้ แกรู้ไหมว่าพวกนั้นมันตามมาถึงที่นี่เลยนะ ฉันแทบกระอักเลือดไม่รู้มันมาได้ยังไง”
“ยัยน้ำ นี่แกเห็นพวกพอยซันไอวี่แล้วหรอ”
“อ้าว อะไรกัน นี่อย่าบอกนะว่าแกเห็นพวกนั้นแล้ว เฮ้ย พวกนั้นแวะมาที่นี่ก่อนอย่างนั้นหรอ ไหนๆดูหน่อยซิมันทำอะไรแกรึเปล่า”
“เฮ้ยๆ น้ำๆ ใจเย็นๆ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ เราโอเค แกก็น่าจะโอเคเหมือนฉันนะ”
“เวรกรรม นี่แกรู้อะไรไหมว่าพวกนั้นจะไปหาพี่บิลันคนดีของเธออยู่นะ ไอ้ที่ชื่อ พีท อะไรนั่นหนะ กระดากปากจังพูดชื่อพวกนี้มา
แล้วขนลุก”
“ปล่อยเค้าไปเถอะ”
“ฮะ นี่ฉันหูฝาดไปใชไหม เนแกบ้าไปแล้ว นั่นพี่บิลันสุดหล่อของฉันเชียวนะ ไอดอลฉันเลยนะ แต่แก แก แก…..”
“แกอะไรน้ำพูดให้จบๆ”
“ก็แก ไม่เป็นห่วงพี่บิลันเลยแม้แต่น้อย”
“ห่วงสิน้ำ ฉันห่วงทุกคนนั่นแหละ”
“อ้าวห่วง ห่วงแล้วมานั่งอยู่ที่โรงอาหารเนี่ยนะ?”
“อืม ฉันทำอะไรพวกเค้าไม่ได้หรอก มันเป็นการละเมิดสิทธิของคน”
“โอ้ย จะพ่อพระไปถึงไหน พวกนั้นนั่นแหละที่กำลังละเมิดสิทธิแกอยู่ พวกนั้นมันจะไปยุ่งกับคนรักแกอยู่นะ จะโดนคาบแหล่ไม่
คาบแหล่อยู่แล้ว”
“พี่วิน!!!”
“ฮะ อะไรนะเน พี่วินหรอ นี่แก พูดว่า…..ไม่ๆ ไม่นะเน เนแกชอบพี่วินหรอ ไม่นะฉันไม่เชื่อ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้”
“เอ่อคือ น้ำๆ คือฉันแบบว่า ฉัน……”
“เน ฉันไม่นึกไม่ฝันว่าไอ้บ้าชีวินนั่นที่เป็นคนทำร้ายแกแทบตาย จนต้องเข้าโรงพยาบาล กลับกลายมาเป็นว่าความทรมานที่มัน
มอบมาให้แกจะกลับกลายเป็นความรัก ฉันเสียใจนะเน”
“น้ำๆ ฉันขอโทษ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ ฉันอยากขอร้องแกหน่อย”
“เรื่องอะไรอีกหล่ะ นี่ ถ้าเรื่องให้ไปญาติดีกับไอ้พี่บ้านั่นฉันไม่ยุ่งด้วยนะเน มันทำแกถึงขนาดนี้แล้วแกก็ยังจะ….”
“น้ำ หยุดพูดก่อนจะได้ไหม ถือซะว่าฉันขอร้องแกนะน้ำ”
“โอ้ย!! เออๆ ว่ามา…..”
“ฉันอยากให้แกให้โอกาสพี่วินหน่อยจะได้ไหม ตัวตนของพี่วิน ตอนนี้ฉันไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เท่าที่ฉันได้สัมผัสได้อยู่ใกล้
เค้ามาระยะนึงแล้วเนี่ย ฉันรู้ว่าพี่วินไม่ได้เป็นอย่างที่แกมองเห็นไปซะหมดหรอกนะ เค้ายังมีมุมที่อ่อนโยน มุมที่อ่อนแอ มุมที่
อ่อนไหว นะน้ำเชื่อฉันเถอะ”
“ที่แกพูดมาแทบจะอวก ไอ้พี่วินเนี่ยนะอ่อนแอ อ่อนไหว อ่อนโยน โอ้ยฉันปวดตับจริงๆ”
“น้ำ ให้โอกาสพี่วินซักครั้งนะ”
“เออๆ ขอคิดดูก่อน……”
“ขอบใจมากนะเพื่อนน้ำ”
“แต่……..”
“แต่อะไรอ่ะน้ำ”
“ถ้าพี่วินแกทำร้ายแกอีกครั้งนึงฉันจะตัดหางปล่อยวัดมันซะ”
“ฮ่าๆ”
“ขำอะไรเน นี่ฉันทำไปเนี่ยเพื่อแกนะ”
“เปล่าๆ ขอบใจมาก”
“เออ แล้วสรุปไม่ไปใช่ไหม”
“อืม ก็กะจะไม่ไปอ่ะนะ”
“ตามใจ พวกนั้นคาบไปรับประทานฉันไม่รู้ด้วยนะจ้ะ”
“ไม่รู้สิถ้าเค้าชอบเราจริงๆ ก็ต้องซื่อสัตย์กับเราสิเนาะ”
“อย่าไปยึดติดกับอะไรให้มากนักนะเน ระยะทางมักทำให้คนเราเลิกรักกันก็เยอะถมเถไป”
“ไม่หรอกน้ำ ฉันเชื่อว่า พี่วินจะไม่ทำแบบนั้น”
“ฝันไปเถอะ เพลบอย แบบนั้น”
“อย่าไปพูดให้พี่วินอย่างนั้นสิน้ำ”
“โอ้ยเน ฉันนี่นะตอนอยู่มหาลัยอ่ะ เห็นมาเต็มๆสองลูกกะตาฉันเลยวันๆพี่วินแกอ่ะ ควงสาวเป็นว่าเล่น แกก็รู้ว่าพี่วินเป็นแบบนี้
แกก็ยังจะรักเค้า”
“เปล่า ไม่ได้รัก ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองเท่านั้น”
“เออๆ ฉันไปเป็นหูเป็นตาให้แกก็ได้ ไปแล้วเดี๋ยวพวกนั้นจะทำอะไรเกินนี้อีก”
พี่วิน ผมเชื่อใจพี่วินนะเชื่อมากด้วยว่าพี่จะไม่ทำอย่างที่น้ำมันว่ามา ผมคิดว่าผมรู้จักพี่วินดีพอ ถึงจะยังรู้ไม่หมดก็ตาม
แต่ผมจะพยายามรู้ให้หมดให้เร็วที่สุดนะครับ
( พี่วิน )
“พิ่วินครับ พี่วิน”
ผมกำลังตอกตะปูที่ฝาผนังบ้านเอื้ออาทรอยู่ก็มีเสียงคุ้นๆแจ่วๆเรียกชื่อผมสุดดัง และผมเองก็อดจะหันไปมองไม่ได้ แต่พอมองไปเท่านั้นแหละ นาวานั่นเอง นี่เค้าลงทุนตามมาถึงที่นี่เลยหรอ เฮ้อ นี่คิดจะลองดีกับผมใช่ไหม
“มาที่นี่ทำไม!!!” ผมหันไปพูดใส่ตรงๆ เพราะไม่อยากจะทำดีด้วยเท่าไหร่ อีกอย่างผมร้อน ผมหิวด้วยข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอีก
“โถ พี่วินเห็นหน้านาวา ก็ยิ้มหน่อยสิครับพี่ นาวาอุตส่าห์มาหานะ เหนื่อยไหมให้นาวาช่วยอะไรไหม”
“ไม่ต้อง!!!”
“แหมพี่วินครับ นาวารู้นะว่าพี่วินยังโกรธอยู่ นาวาขอโทษนาวาไม่ได้ตั้งใจให้พี่วินเข้าใจเนผิดไปนะ”
“หยุดพูดแล้วกลับไปได้แล้วนาวา!!!”
“พี่วิน นี่ นี่พี่ไล่นาวาหรอ??”
“ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะนาวา อย่ายุ่งกับเนแล้วก็พวกฉันอีก ไปได้แล้ว”
“จริงๆด้วยพี่วินรักมัน พี่วินรักมัน อย่างที่คนทั่วมหาลัยเค้าล่ำลือกัน”
“ใช่….พี่รักเน พอใจยัง ออกไปจากที่นี่ ตรงนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย ไอ้แบงค์ ไอ้โซ เอาพวกนี้กลับไป”
“เออๆได้ๆ ไปเถอะนะน้องนาวา ไอ้วินมันยังไม่พร้อมจะคุยหรอก”
“ไอ้แบงค์อย่าพูดมาก กูไม่มีวันจะคุยกับคนโหดร้ายแบบนี้เด็ดขาด”
“พอแล้ว ไอ้พี่แบงค์ ไอ้พี่โซ ไม่ต้องมาจับฉัน ฉันมีเท้าฉันกลับเองได้ พี่วินฟังไว้เลยนะว่านาวาคนนี้จะไม่หยุดแค่นี้ ถ้านาวาไม่
ได้ ไอ้หน้าอื่นก็ไม่ได้เหมือนกัน”
“อ้าว เดินไปโน่นแล้ว ไอ้วินเอาไงวะ กูบอกมึงแล้วว่าอย่าหล่อให้มาก แล้วไงผลที่ตามมามีแต่ปัญหา”
“ไอ้แบงค์ไอ้ห่า ความหล่อของกูมันห้ามได้ที่ไหน ให้กูไปตายเกิดใหม่เท่านั้นแหละที่จะเอาความหล่อกูไปได้”
“เฮ้ย ไอ้วิน ระวังจะเกิดสงคราความรักนะมึง”
“เกิดก็เกิดไปสิวะไอ้โซ กูรักใครรักจริง และจะปกป้องสุดชีวิตของกู พวกนั้นไม่กล้าทำอะไรหรอก”
“แต่ถ้ามันกล้าหล่ะมึง”
“ถ้ามันกล้า กูไอ้วินคนนี้จะทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดโว้ย ”
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำนะมึง ถ้าน้องเนเข้าใจผิดอะไรมึงไปอีก มึงเองแหละที่จะเป็นคนทำให้เนต้องเสียใจ”
“ไอ้แบงค์ กูในฐานะมาเฟีย กูจะไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้กับเนได้”
“เออๆ กูจะรอดู”
ผมอยากจะตบกะโหลกเพื่อนผมจริงๆ ไอ้ห่าคิดแต่อยากจะให้ผมกับเนทะเลาะกันให้ได้ เสียใจผมไม่มีวันทำให้เน
เสียใจได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเสียใจหรือว่าเจ็บกาย ผมก็จะไม่ทำอีกแล้ว ผมรักเน รักเค้าในฐานะคนรัก แต่ผมก็ต้องรอรอจนกว่า
น้องเนจะรู้ใจตัวเอง แล้วผมหวังว่าน้องเนจะเลือกผมแทนที่จะเป็นไอ้เครส ไอ้บิลัน ไอ้หมอเมเบิ้ลนั่น ผมจะรอ รอ รอ รอ รอ คำ
ว่า รอ เท่านั้น นี่ผมใจเย็นมากเลยนะ ในชีวิตผมไม่เคยที่จะรออะไรได้นานขนาดนี้ ไม่เป็นไร เนเป็นสิ่งที่ล้ำค่าสำหรับผม ผมจะไม่มีวันเสียสิ่งนี้ไป นอกเสียจากเนไม่ได้รักผมแล้ว ผมถึงจะปล่อยเนไปเมื่อถึงวันนั้นผมคงต้องตายแน่ๆ
( ผมเองเนนะ )
“นายเนวิน มานั่งอะไรคนเดียวตรงนี้ ป่านี้มันรกนะ เดี๋ยวงูเงี้ยวจะกัดเอาหรอก”
“เอ่อ อาจารย์ สวัสดีครับ”
“อืมสวัสดี มานั่งคิดอะไรคนเดียวหละเรา”
“เปล่าครับอาจารย์ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆอยู่ครับ”
“อืม อย่าว่าอาจารย์อย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เรื่องความรักรึเปล่า ปรึกษาอาจารย์ได้นะ อาจารย์เองก็ผ่านจุดๆนั้นมาแล้วเหมือน
กัน จนป่านนี้ก็มีลูก 4 คนแล้ว ฮ่าๆๆ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับอาจารย์ แต่ผมไม่ได้คิดอะไรที่เกี่ยวกับความรักหรอกครับ”
“อ้าวหรอ โถ อาจารย์ก็นึกว่าเราหน่ะคิดมากเรื่องความรักซะอีก ชีวินเค้ารักเธอมากนะ”
“อาจารย์ นี่อาจารย์รู้เรื่องนี้ได้ยังไงครับ”
“เปล่าหรอกอาจารย์เดาเอา 4 วันมานี้อาจารย์สังเกตเห็นได้ว่านายชีวินชอบมาถามความรักกับอาจารย์”
“อะไรนะครับ”
“เอ่อ ประมาณว่าประสบการณ์อะไรทำนองนี้อ่ะนะ จริงๆแล้วอาจารย์ก็เป็นอีกคนนึงนะที่ไม่ได้ดูถูกดูแคลนหรือไม่ชอบพออะรใน
ชายกับชาย อาจารย์รับได้ แต่อาจารย์รับไม่ได้กับคนที่ไม่มีความรักไม่มีหัวใจ อาจารย์จะเอาใจช่วยนะ”
“อาจารย์ครับ คือ ผม…..ผมขอบคุณอาจารย์มากนะครับที่แนะนำชี้แนะผม”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ อาจารย์ก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้ รีบๆหาความรู้สึกที่แท้จริงนะเนวิน นายชีวินเพลบอยคนนั้นเค้ายิ่งpopularอยู่ด้วย
ฮ่าๆ”
“คะ…ครับ อาจารย์ผมขอร้องอาจารย์อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะครับ”
“โอเคๆ ด้วยเกียรติของอาจารย์ จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ครับ อาจารย์ไปแล้วนะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับอาจารย์”
ผมมองดูอาจารย์ที่กำลังเดินถอยห่างออกไปเรื่อยๆ เฮ้ออาจารย์ครับผมยังไม่มั่นใจความรู้สึกนี้เลยนะครับ ที่ผม
ลังเลอย่างนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ ความรักนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ ถ้าผมเลือกผิดมันก็จะผิดตลอดชีวิต และไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่
โดนทำลายแต่ผมกลับต้องไปทำลายคนรักของผมด้วย เพราะฉะนั้นผมต้องคิดให้รอบคอบว่าจริงๆแล้วผมชอบผู้ชายจริงรึเปล่า
เท่านั้นเอง
มาต่อแล้วๆ อิอิ สั้นไปหน่อยแต่ผู้แต่ง ตั้งใจมาต่อเลยนะครับ^^ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เนชอบวินจริง ๆ สินะนั่น วินดูแลเนให้ดี ๆ นะ
-
เนนี่รู้สึกจะเจอมารผจญซะจริงๆเลยนะ :hao5:
เข้ามาอ่านครั้งแรกคร๊า จะติดตามเรื่อยๆนะเจ้าคะ :กอด1:
-
รีบเคลียกันน๊า
-
:mew6:
-
อาจน้อยไปนิด แต่ก็ไม่เป็นไรเนาะ^^
ตอนที่ 20.2
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หลังจากนั้นเป็นเวลา4 วันผมเองก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่สิ่งที่ผมไม่เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงเลย ก็คงมีแต่ใจของผมที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ มันยากมากเลยนะสำหรับผมบอกตัวเองได้ว่าเริ่มมีความรักให้กับพี่วินรึเปล่า ความรักสำหรับผมผมก็ไม่ได้รู้ซึ้งอะไรมากนะ และคิดว่าไม่น่ารู้จักได้ดีไปกว่านี้หรอก เฮ้อ ผมจะพยายาม
ตลอดเวลาตั้งแต่อยู่ค่ายจนตอนนี้กลับมากรุงเทพแล้ว ผมก็กำลังเร่งตัวเองให้หาคำว่ารักนี้ให้เจอเพราะผมเองก็ไม่อยากปล่อยมันไว้แบบนี้ อีกอย่างพี่วินก็จะได้ไม่ต้องรอผมด้วย จริงๆแล้วพี่วินอาจจะเจอใครซักคนที่เค้าเข้าใจความรักของพี่เค้าได้ดีกว่าผมเองก็เป็นได้นะ
“เน ”
“ว่าไงน้ำ”
“เหม่อลอยอะไรอยู่ เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอกนะ”
“อืมๆเข้าใจแล้ว”
“เออ เน นั่นเมเบิ้ล ดูท่าเค้าจะเป็นห่วงนายไม่น้อยเลยนะ”
“จริงหรอ ว่าไปเรื่อยน้ำ”
“ฉันปล่าวนะแก ตอนแกเหม่อลอยนะเมเบิ้ลเค้าก็หันมาหาแกบ่อยๆ ฉันว่าใจจริงเค้าอยากลุกออกจากที่นั่นมานั่งที่นี่ด้วยซ้ำมั้งนะ”
ผมมองไปทางเมเบิ้ลที่ตอนนี้ไม่เห็นจะหันมามองผมอย่างที่ไอ้น้ำมันว่าเลยนะ ยัยน้ำนี่แกล้งผมอีกรึเปล่า ดูๆไปเค้าก็ตั้งหน้า
ตั้งตาเรียนออก
จนถึงเวลาพักเที่ยง เหนื่อยมากกับวิชานี้เพราะเรียนตั้ง 3 ชั่วโมงแหนะ ผมเองก็แอบๆงีบหลับไปนิดๆฮ่าๆ
“เน”
“อ้าวเมเบิ้ลว่าไง”
“เที่ยงแล้วไปกินข้าวกับเราไหม”
“อืมเอาสิ กินที่ไหนดี เมเบิ้ลเลือกเลยเราไปได้หมด”
“ถ้างั้นก็เป็นตรงโซนคณะเราดีไหม มีร้านนึงอร่อยมาก เนต้องชอบ”
“อืมโอเค ”
“ไม่โอเค!!!”
ผมหันมองเจ้าของเสียงก็เจอพี่วินยิ้มให้ผมหน้าระรื่น ผมเองก็ไม่รู้สินะ เห็นพี่เค้าแล้ว ผมก็ฉีกยิ้มกว้างต้อนรับไปซะแล้ว คน
คนนี้ทำให้ผมไม่รู้จักคำว่าโกรธเลย ผมไม่เคยโกรธพี่วินซักครั้ง เพราะอะไรก็ไม่รู้ เวลาพี่เค้าจเบผมก็ต้องเจ็บตาม เผลอผมเป็นหนัก
กว่าอีกนะ คนคนนี้นะ
“เน จะไม่ชวนพี่วินหน่อยหรอครับ”
“ก็นึกว่าพี่วินยังไม่เลิก เลยไม่ได้โทรไปหาครับ”
“ไม่เป็นไรเอาเป็นว่าขึ้นรถพี่ดีกว่านะ ไปทานข้างนอก น้ำ เมเบิ้ลไปด้วยกันไหม”
“เอ่อ คือ ผมไม่ไปดีกว่าครับ ขอบคุณพี่วินที่ชวน”
“น้ำหล่ะจะไปกับพี่ไหม”
“ไม่ดีกว่า จะกินเป็นเพื่อนเมเบิ้ล แต่อยาให้ฉันรู้นะว่าทำอะไรเพื่อนฉันอีก แกตายแน่ไอ้พี่วิน”
“ฮ่าๆ โอเค ฉันจะดูเนเป็นอย่างดี ฉันสัญญา”
“ไม่ต้อง การกระทำมันสำคัญที่สุด”
“ครับๆ คุณเพื่อนแฟนของผม”
“อะไรนะพี่วิน” ผมหูเพี้ยนไปรึเปล่า
“อ้าวพี่วินพูดอะไรผิดหรอ พี่วินพูดถูกแล้วนะน้องเน”
“น้ำๆไปกินข้าวเถอะ เมเบิ้ลหิวแล้ว” อะไรกันสีหน้าเมเบิ้ลทำไมทำให้ผมไม่สบายใจเลย แต่ผมเองก็มีส่วนผิดนะเมเบิ้ลอุตส่าห์มาชวน
แท้ๆแต่ผมก็ไปกับพี่วินซะนี่
“เน ไอ้พี่วิน ไปแล้วนะ เมเบิ้ลรอด้วย”
ขอโทษนะเมเบิ้ล หวังว่านายคงโอเคนะ ผมมองตามเมเบิ้ลกับน้ำที่เดินห่างออกไป
“เน รู้สึกผิดใช่ไหม”พี่วินถามขึ้นมา
“ก็นิดหน่อยครับ”
“พี่วินว่าเมเบิ้ลเค้าคงเข้าใจนะ อืม… พี่วินขอถามอะไรหน่อยสิ ระหว่างที่ไปค่ายมาจนถึงตอนนี้กลับมากรุงเทพแล้วเนี่ยเนอยู่กับใคร
แล้วมีความสุขมากที่สุด”
“เอ่อ คือ เอ่อ กับพี่วินมั้งครับ”
“ไม่เอาครับเน ห้ามมีคำว่ามั้ง พี่วินไม่ชอบ”
“ครับๆ บังคับอีกแล้ว อยู่กับพี่วินเนมีความสุขครับ”
“จริงหรอ ไม่เห็นจะได้ยินเลย”
“เนมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่กับพี่วินครับ ดังพอไหม คนมองหมดแล้ว เป็นไงหล่ะ ชัดเจนรึยัง ตาบ้าเอ้ย”
“อ้าว หน้าแดงซะแล้ว เนเดินไปไหน รถพี่จอดอยู่ตรงนี้นะครับ”
“อ้าว พี่วิน ทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่แรกหล่ะครับ ”
“อ้าว โอเคๆ พี่ผิดเอง ฮ่าๆ”
ผมทำหน้าบูดบึ้งนั่งอยู่ในรถ พี่วินเองเดินเข้ามาทีหลัง ขำไม่หยุดเลย บ้าจริงนี่ผมทำเรื่องน่าตลกอะไรเข้าอีกแล้วหล่ะเนี่ย
“เน พี่วินขอโทษ ยิ้มหน่อยสิ”
“ไม่เอาครับ คนเค้าอารมณ์ไม่ดีจะให้ยิ้มได้ยังไงเล่า”
“ครับๆ ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไอ้กระต่ายน้อยของพี่”
“ทำไมต้องเป็นกระต่ายด้วยครับพี่วิน”
“อ้าวก็เนตัวเล็กน่ารักเหมือนกระต่ายหนิครับ พี่วินก็จะเป็นหมาป่าที่อ่อนโยนคอยดูแลกระต่ายน้อยไง”
“บ้าจริง หมาป่าที่ไหนอ่อนโยนกับกระต่ายไม่มีหรอกครับ”
“ก็พี่วินคนนี้ไง กับกระต่ายน้อยที่ชื่อเน คนนี้คนเดียวเท่านั้น”
“อืม”
“ฮ่าๆ ยิ้มออกแล้วสินะ โอเคพี่พาไปกินข้าวดีกว่า”
“เนหิวแล้วไปเร็วเลยพี่วิน”
“ครับๆ”
( แก็งนั้นแหละ )
“ไอ้เอส มึงเห็นเหมือนกูเห็นไหมวะ”
“เออๆเห็นๆ นั่นไอ้เด็กที่ชื่อเน ขึ้นรถไปกับไอ้วินหนิ อย่างนี้ต้องโทรบอกนาวาซะแล้ว”
“ช้าก่อนเอส”
“อะไรวะเซฟ”
“นั่นไง ไอ้บิลัน ที่พีทมันชอบ”
“นี่แกคิดจะทำอะไรวะเซฟ”
“แหม อะไรกัน เดาใจกูออกอีกแล้ว”
“อ้าวก็โตมาด้วยกัน 20 ปีแล้ว นี่หว่า แล้วนี่คิดจะทำอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้ ตามมาเอสเร็วๆ”
“เฮ้ย ไอ้บิลัน”
“เฮ้ๆ เห็นพวกฉันทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยวะ”
“ปล่าว ถ้าจะมาหาเรื่องฉันว่าพวกแกรีบๆไปดีกว่านะ อย่าให้ฉันต้องโมโห”
“ว้าวๆๆๆ อะไรกัน อุตส่าห์จะเอาเรื่องมาบอกแท้ๆ แต่ก็วางกล้ามใส่พวกฉันซะนี่”
“เรื่องอะไร”
“หึ ไม่ไล่พวกฉันแล้วหรอ บิลัน”
“อย่ามาสำบัดสำนวน รีบๆพูดมา ฉันไม่ว่าง”
“สำหรับเรื่องนี้แกไม่ว่าง ก็ต้องว่างแน่นอนบิลัน”
“ถ้าไม่พูดฉันไปแล้วนะ”
“เฮ้ยใจเย็นๆ เมื่อกี้ฉันเห็นไอ้วินพาน้องเนน่ารักนั่นออกไปข้างนอกแต่ทไม่รู้ว่าไปไหน”
“เน พวกแกเห็นเนออกไปเมื่อไหร่”
“เมื่อสักครู่นี้เอง แต่เนเค้าดูยิ้มมีความสุขดีนะ ไม่เหมือนอยู่กับคนอื่นๆเลยหว่ะ”
“ไม่จริง พวกแกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ”
“ตายจริง ยอมรับซะเถอะว่าเนไม่ได้รักนายหรอกบิลัน แกมันแค่พี่เทคแคร์ แต่ไอ้วินมันเป็นทั้งพี่ชาย และพี่ว่าที่ผัวไอ้เนมัน อย่ายุ่งจะ
ดีกว่านะ”
“หุบปากเน่าๆของพวกแก ไปหลอกให้คนอื่นๆเค้าเชื่อดีกว่านะ”
“อ้าวเฮ้ย ไอ้บิลัน ไอ้เอส ทำไมผิดแผนไปซะอย่างนั้นวะ”
“เออนั่นดิ เหมือนจะเชื่อพวกเราแต่ก็…..ไม่”
“ชั่งมัน ไม่นานเดี๋ยวไอ้บิลันกับไอ้วินก็ต้องมวยใส่กันแน่นอน มึงคอยดู ฮ่าๆๆ แล้วสุดท้ายน้องเนก็จะเลือกกูไง”
“เนไม่มีวันเลือกพวกมึงหรอก สัส”
“อ้าวมึงเป็นใครมาด่ากูเนี่ย”
“กูชื่อ เครส คณะวิดวะ รู้งี้พวกมึงถอยไปดีกว่า
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
บิลันไม่รอดดดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาแล้วๆ อิอิ เพิ่งมาจากธุระ ตอนนี้ยิงยาวเลยไม่มีแบ่งตอนนะจ๊ะ
ตอนที่ 21
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
( พวกแก้งนั้นแหละ )
เสียงเครสดังขึ้นจากข้างหลังพวกเอสกับเซฟได้ไม่นานก็เกิดศึกสงครามเกิด เฮ้อ เหตุการณ์แบบนี้เกิดในมหาวิทยาลัยคงจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า ใช่จริงอยู่ที่พี่เครสเรียนอยู่วิศวะ แต่การที่ทำแบบนี้มันไม่ดีเอาซะเลย ความโหดร้ายทารุณของเอสกับเซฟมันยากมากยากเกินกว่าที่ใครจะต้านทานมันไว้ได้ เห็นพวกเอสกับเซฟเป็นติ๊งต๊องอย่างนี้ก็เถอะนะ แต่เค้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแก็งมหาโหดนี้แล้ว มันไม่มีผิดไม่มีถูกหรอกถ้าเล่นกับพวกนี้ ทำได้อย่างเดียวคือปลง
พี่เครสตอนนี้อยู่ในสภาพที่ยับเยินพอสมควร พวกนี้ก็สูงได้โล่ เรื่องใช้กำลังพวกนี้ก็ชอบไปใหญ่ พี่เครสเองไม่น่ามาเจ็บตัวเลย รึว่าพี่เค้าอยู่มหาวิทยาลัยนี้มา 1 ปีไม่รู้เชียวหรอว่าพวกนี้มันร้ายแค่ไหน
“จำไว้นะพ่อฮีโร่ อย่าแส่เรื่องชาวบ้านเค้าให้มากนัก ถ้าไม่อยากเอาปากกินข้าวก็บอกพวกกูดีๆจะได้จัดให้ ฮ่าๆ”
“ไอ้เซฟ ดูดิมันทำหน้าพอใจเรามากๆเลยหว่ะ ก็เห็นๆอยู่ว่าไม่มีใครช่วยมันได้และไม่มีใครอยากช่วยนักหรอก เฮ้อ กระดูกมันคนละ
เบอร์นะไอ้ฮีโร่”
“เดี๋ยวๆ เอส รึว่าไอ้นี่มันก็ชอบเนเหมือนกันวะ ”
“เห้ย ไม่เห็นยาก ในเมื่อน้องเนที่น่ารัก มันจะเนื้อหอมขนาดนี้ฉันเองก็อดไม่ไหวแล้วหล่ะ ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นไอ้เอส ที่ฉันพูดหน่ะคือ คนอื่นเราจัดการได้ แต่บิลันกับไอ้วิน พวกเราจัดการไม่ได้ อย่าลืมสิ”
“โถ่เว้ย เบื่อหว่ะ ไม่มันเอาซะเลย การต่อสู้ที่แท้จริงต้องมาอ่อนข้อให้ไอ้สองคนนี้เพียงเพราะพวกเราติด…..”
“ชู้วววว” เซฟ ทำเสียงเหมือนไม่ให้พูดต่อเพราะเรื่องนี้เหมือนเป็นความลับที่ไม่สามารถให้คนอื่นรับรู้ได้โดยเฉพาะพี่เครสที่นอน
กองอยู่ที่พื้นนี่
“เออๆ รู้แล้วหน่าเซฟ ไอ้ฮีโร่ไปได้แล้ว ต่อไปอย่ามาแส่เรื่องชาวบ้านอีกนะจำไว้ ส่วนเรื่องไอ้บิลัน ไอ้วิน มึงไม่ต้องห่วงเพราะกู คนแรกที่จะเปิดบริสุทธิ์น้องเนเอง ฮ่าๆๆ”
( พี่เครส )
พวกนั้นพูดเสร็จก็เดินหนีออกไป ทิ้งผมที่นอนอยู่พื้นด้านล่างพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ลุกยากมากแต่มีคนนึงเดินเข้ามาแล้วพยุงช่วย ผมเงยหน้าไปมองทำหน้างงก่อนจะให้เค้าเข้ามาประคอง
“ขอโทษนะครับ ดูคุณเหมือนจะลุกไม่ขึ้น ผมขออนุญาตช่วยคุณแล้วกัน”
ผมมองดูเด็กผู้ชายรุ่นน้องปี 1 คนนี้ คงไม่คิดหรอกนะว่าไอ้นิสัยเฉิ่มๆแบบนี้ปกติผมจะเบื่อที่สุดแต่ครั้งนี้สามารถอยู่ใกล้ๆพวกนิสัยแบบนี้ได้ เหอะๆ
“อะ ลุกได้แล้ว คราวหลังอย่าไปซนแบบนั้นอีกนะครับคุณ รู้อยู่ว่าพวกนั้นมันโหด ผมก็ช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”
“เออๆ พูดมากไปไกลๆเลยไปไอ้เฉิ่ม พูดมากเดี๋ยวต่อยแว่นแตกหรอกไป”
“อะไรของคุณเนี่ย คนอุตส่าห์เตือน”
“เตือนมึงเองเถอะไอ้เตี้ย แว่นหนาๆ อย่างมึงจะไปรู้เรื่องอะไรกับคนอื่นเค้าหะ”
“ผมไม่คุยกับคุณแล้ว”
อ้าวไอ้นี่ หน้าบึ้งเดินไปแล้ว ไปไกลๆเลยมึง เฮ้ยเดี๋ยวมันชื่อไรวะ ช่างเถอะเดี๋ยวค่อยถามก็ได้ ไม่ๆผมไม่จำเป็นต้องถามมัน
หนิ แล้วนั่นกุญแจมันวางไว้ตรงนี้ อ้าวมันลืมหรอกหรอ ให้ตอนนี้คงไม่ทันแล้วหละ เก็บไว้ให้มันแล้วกัน ผมเดินไปที่รถมอเตอร์ไซต์
ไม่เท่าไหร่ ไอ้เฉิ่มตัวเตี้ยนั่นก็วิ่งหอบมาแต่ไกลเลย
“คุณๆ เดี๋ยวก่อน แหกๆ”
โอ้โหเสียงหอบ นี่วิ่งแค่นี้หอบแล้ว เคยออกกำลังกายบ้างไหมเนี่ย
“มีอะไรอีก”
“เมื่อกี้คุณเห็นกุญแจผมไหม”
“กูไม่เห็น”
แกล้งมันซะหน่อย ลืมดีนักเป็นไงหละ อ้าววิ่งไปโน่นแล้ว มันไปที่ที่มันช่วยผมไว้ ผมมองดูมันก้มหากุญแจมันประมาณ 15
นาทีได้ แต่นี่ผมทำอะไรอยู่แกล้งเด็กอย่างนั้นหรอ ดูๆไปก็น่าสงสารนะ ผมไปแกล้งน้องเค้าทำไมวะ เอาไปคืนดีกว่า
“เห้ย”
“ครับ คุณยังไม่ไปอีกหรอครับ”
“จะไปได้ไงหล่ะ อะนี่ กุญแจ พวงนี้ใช่ไหม”
“เฮ้ย ใช่ครับ ขอบคุณมากนะ คุณเก็บมันได้หรอครับ ขอบคุณมากนะครับ”
โถ่เอ้ย ไอ้เฉิ่มแว่นหนา นี่ไม่คิดหน่อยหรอว่าผมแกล้งมัน นี่ถ้าเป็นคนอื่นเค้าก็เดาออกแล้วว่าถูกแกล้งอยู่
“เออๆ ไม่เป็นไร แล้วนี่มึง เอ้ย น้องชื่ออะไร”
“อ้อผมชื่อ ลิกนินครับ”
“หรอ อืมๆ กู เอ้ย พี่ชื่อเครส เรียนวิดวะ ”
“อ้อครับ ผมไปเรียนแล้วนะ ว่าแต่คุณขับรถไหวหรอ”
“ทำไม มึงจะขับแทนกูไหมหล่ะ ถามมาได้”
“เปล่าๆครับ ผมถามคุณเฉยๆ อืมผมไปเรียนก่อนนะครับ ผมกลัวไม่ทัน”
“ก็ไปดิ พูดอยู่นี่จะทันไหม”
“เออ ใช่ๆ ไปแล้วนะคุณ เอ้ย พี่เครส”
ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมมันถึงได้เฉิ่มขนาดนี้วะ โดนผมด่าไปตั้งหลายครั้งก็เดาไม่ออกอีกว่าหลอกด่า อย่างนี้จะไปดูแลตัวเองได้ยัง
ไง แถมเป็นมิตรกับทุกคนอีก เกิดมาเพิ่งเคยเห็นนี่แหละ จะว่าไปไอ้พวกนั้นมันเก่งจังวะทำผมซะน่วมเลย แต่ที่มันพูดว่าจะเปิดซิงน้อง
เนเป็นเรื่องจริงหรอวะ
( ผมเองเนไง )
เหนื่อยกับเรียนแล้ว ก็ถึงเวลากลับบ้านซะทีจะว่าไปแล้วผมเองไม่เห็นพี่เลียง พี่หยวนเข้ามาคุยกับผมเหมือนก่อนแล้ว รึอาจจะเป็น
เพราะว่าสถานะผมเปลี่ยนไปทุกคนเลยเปลี่ยนอย่างนั้นหรอ แล้วนี่ก็ซุนกับเซ้งอีกไม่เห็นหน้าเลยทีเดียว หรือว่าบ้านหลังนี้มันกว้างเกิน
ไป
“คุณหนู นายท่านให้เรียกไปพบครับ”
“ขอบคุณครับลุงวู คุณพ่ออยู่ด้านบนใช่ไหม”
“ครับ ”
“อืมๆ โอเค พี่วินครับ ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้งดก่อนนะครับ สงสัยคุณพ่อมีเรื่องสำคัญ”
“อืมๆ พี่เข้าใจ ไปวันใหม่ก็ได้ ไปหาคุณพ่อเถอะ”
ผมพยักหน้าแล้วเดดินขึ้นไปหาคุณพ่อที่ชั้นสอง
“ก๊อกๆ คุณพ่อครับเนมาแล้วครับ”
“เนหรอลูกเข้ามาเลย”
ผมเข้าไปในห้องก็พบว่าคุณพ่อนั่งอยู่ที่เตียงนอนหันหลังให้ผม ดูเหมือนกำลังก้มมองดูอะไรบางอย่างนะ
“คุณพ่อดูอะไรอยู่หรอครับ”
“อืม เนมาใกล้ๆพ่อสิ อะดูนี่”
ผมมองไปที่มือของพ่อก็พบว่าเป็นกรอบรูปขนาดกลางๆไม่ใหญ่มาก เป็นรูปถ่ายครอบครัวที่มีแม่ผมอยู่ด้วย มีแม่พี่วิน คุณพ่อ แล้ว
ก็ผู้ชายอีกสองคน และหญิงวัยชรานั่งตรงกลาง
“นี่รูปครอบครัวหรอครับ”
“อืมใช่ เน นั่นคือท่านหญิงย่าของเนนะ แล้วนั่นผู้ชายที่ยืนข้างพ่อด้านซ้ายและขวาคือลูกบุญธรรมของท่านหญิงย่าของลูกนะ จริงๆ
แล้วก็ลูกของพี่สาวท่านหญิงย่าของลูกนั่นแหละ ”
“แล้วทำไมคุณย่ารับไว้เลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมหละครับ”
“พี่สาวคุณย่าลูกเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต พี่เขยของพี่สาวคุณย่าลูกก็ ได้หย่ากันไปก่อนเกิดเรื่องนี้อีก คุณย่าลูกเกิดสงสารเลยรับเลี้ยงไว้”
“อ้ออย่างนั้นหรอครับ”
“ใช่ ก็เหมือนกับพ่อไง รับเจ้าวินไว้เป็นลูกบุญธรรม เพราะสงสารแม่ของพี่วินเค้า ที่โดนข่มขืนโดยไม่ได้เจตนาจนท้องขึ้นมา”
“แล้วตอนนี้คุณย่าอยู่ไหนครับ”
“ท่านพักอยู่ปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ท่านอยู่นั่นนานแล้วหละนะ เพราะท่านชอบบรรยากาศที่นั่น พ่อเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเลยปล่อยท่าน
ไป”
“อ้าวให้คุณย่าไปอยู่คนเดียวได้ยังไงครับ”
“เปล่าหรอก มีแม่ชื่น แม่นมของพ่อไปดูแลด้วย พร้อมกับ ลูกสาวคนเล็กของลุงวุฒิ”
“หรอครับ ลุงวุฒินี่ใช่ลูกบุญธรรมรึเปล่า”
“ถูกแล้วหล่ะ แต่จริงๆแล้วก็ญาติของลูกนั่นแหละเพราะเค้าเป็นลูกชายคนโตของพี่สาวคุณย่าเรา”
“อ้อๆครับ ดูท่าผมต้องมานั่งนับนิ้วรู้จักญาติให้มากกว่านี้”
“ฮ่าๆ ถูกแล้ว เพราะอีกไม่ถึงอาทิตย์ คุณย่าจะกลับมาที่บ้านหลังนี้ ”
“จริงหรอครับ”
“อืม ท่านอยากเห็นหน้าหลานชายสายเลือดที่แท้จริงของตระกูลเราคนนี้ เป็นคนแรกและคนเดียว”
“อ้าวแล้วหลานคนอื่นหละครับ”
“ก็เป็นหลานเหมือนกัน แต่เป็นหลานบุญธรรมทั้งหมด ”
“อ้าวหรอครับ แล้วนี่คุณย่ามีหลานกี่คนครับ”
“ก็ไม่มากไม่มาย หลานชายใหญ่บุญธรรมคนแรกก็เจ้าวินพี่ชายของลูกนี่ไง แล้วลูกชายคนเดียวของลุงเวทคนนี้ไงที่ยืนอยู่ด้านขวา
พ่อคนนี้ ลุงเวทมีลูกชายคนเดียวคือ บิลัน”
“เดี๋ยวครับคุณพ่อ บิลัน หรอครับ”
“อืมใช่ ฮ่าๆ นี่พ่อไม่ได้บอกเราหรอ พี่เค้าก็มาอยู่เฝ้าลูกตอนเข้าโรงพยาบาลไม่ใช่หรอ”
“อ้าวหรอครับ แสดงว่าเป็นคนๆเดียวกัน”
“อะไรกัน นี่ญาติอยู่ใกล้กันขนาดนี้แล้วลูกยังไม่รู้จักอีกหรอ ”
“เดี๋ยวนะครับคุณพ่อ”
“อ้าวลูกเนจะวิ่งไปไหน พ่อยังไม่ได้บอกลูกของลุงวุฒิเลยนะ”
“เอาไว้ก่อนครับคุณพ่อ เดี๋ยววันงานจัดต้อนรับคุณย่ากลับบ้าน ผมคงได้เห็นหมดเอง”
“อ้าว ลูกคนนี้”
ผมวิ่งออกมาจากห้องคุณพ่อแล้ววิ่งเข้าไปหาพี่วินที่ห้องนอนด้วยความตื่นเต้น
“พี่วินๆ”
“อะไรเจ้ากระต่ายน้อยของพี่ ตื่นเต้นดีใจเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องพี่บิลันหน่ะสิครับ”
“บิลันอีกแล้ว ทำไม ไปรู้อะไรมาอีกหล่ะ”
“พี่บิลันเป็นญาติพวกเราทำไมพี่วินไม่บอกผม พี่บิลันก็อีกคนไม่เห็นบอกผมเลย”
“เปล่า ญาติเนคนเดียว พี่กับเค้าเราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกันเลย”
“จริงสิ ผมลืมไป ”
“เน พี่บอกตรงๆนะ ถึงไอ้บิลันจะเป็นญาติเน แต่ก็เครือญาติห่างกันพอที่จะเป็นแฟนกันได้เลยนะ นึกดีๆ ไอ้บิลันนั่นหน่ะ จริงๆมันควร
จะเป็นหลานของพี่สาวย่าของเนอีกนะ แต่ที่มันมาเกี่ยวข้องกับเนได้เพราะคุณย่าเนรับลุงเวทมาเป็นลูกชายบุญธรรมต่างหาก”
“มันก็ใช่ แต่ทำไมพี่วินต้องพูดถึงเรื่องเป็นแฟนกันด้วย”
“นี่เนดูไม่ออกหรอว่าบิลันมันรู้สึกยังไงกับเน ”
“ไม่รู้สิ ”
“เน ฟังนะ ไอ้บิลันมันชอบเนนะ”
“ว่าไปเรื่อยพี่วิน เนกับพี่บิลันเราเป็นพี่เทคน้องเทคกันในคณะ อีกอย่างตอนนี้ผมก็รู้อีกว่าพี่บิลันเป็นญาติกับผมอีก”
“เน สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่ยุ่งกับมัน”
“พี่วิน ทำไมพูดอย่างนั้นหล่ะ แล้วสีหน้าพี่ไม่ดีเลย มีอะไรทุกข์ใจบอกเนได้รีปล่าว”
“พี่ เอ่อ พี่ พี่ไม่อยากให้เนไปชอบมัน รึว่าคนอื่นๆด้วย ไม่ว่าจะเป็นไอ้เครส ไอ้เดือนแพทย์นั่นอีกคน”
“โอเค เนสัญญาว่าจะไม่ยุ่งก็ได้ แต่เนจะยังคงความเป็นเพื่อนมีมิตรภาพให้กันและกันเหมือนเดิม”
“ไม่เอา พี่ไม่ยอม”
“พี่วิน พี่วินกำลังจะทำให้เนเสียเพื่อนนะ”
“เน นึกดูให้ดี พี่ทำแบบนี้เนเสียเพื่อน แต่ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ พี่จะเสียเนไปให้พวกนั้น”
“พี่วิน กังวลมากไปรึเปล่า เนไม่มีใครที่นอกเหนือจากพี่นะ อย่าลืมสิว่าตอนนี้ผมอยู่ในสถานะค้นหาตัวเองให้เจอว่าเนชอบพี่วินรึ
เปล่า พี่วินจำไม่ได้หรอ”
“เน พี่ดีใจที่เนไม่ลืม พี่รักเนนะ ไม่รู้แหละพี่รักเนที่ไม่ใช่แบบน้องชายแต่เป็นแบบคนรักกัน พี่ไม่รู้ว่าพี่บอกแบบนี้กับเนมากี่ครั้งแต่พี่
ก็จะบอก เพราะพี่ไม่อยากเสียเนไป ”
“อืมเนรู้พี่วิน อืมๆสัปดาห์หน้าคุณพ่อบอกว่าคุณย่าจะกลับมาที่บ้าน”
“ตายแล้ว”
“อะไรหรอครับพี่วิน”
“คุณย่ามา แสดงว่าบรรดาหลานๆบุญธรรมก็ต้องมาหมดหน่ะสิ”
“ก็ดีซิครับพี่วิน เนจะได้รู้จัก แล้วนี่พี่วินตกใจอะไรไป”
“เน มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เนรู้ไหมว่าคุณย่ามีหลานกี่คน”
“ไม่รู้ครับ”
“12 คน บวกกับเนหลานชายสายเลือดตรงจากท่านเพียงหนึ่งเดียวเป็น 13 คน”
“แล้วอะไรที่ทำให้พี่วินตกใจขนาดนั้น เนไม่เห็นว่าจะน่าตกใจตรงไหนก็ญาติเราทั้งนั้น”
“เนมันไม่ใช่อย่างนั้น ก็นอกจากไอ้บิลันหลานชายเบอร์สองนั่น ก็มีอีก 10 คนเชียวนะ”
“ไม่เข้าใจ”
“นี่อย่าบอกนะว่าคุณพ่อไม่ได้เล่าให้ฟัง”
“ก็เล่านะแต่เนออกมาก่อนเพราะดีใจเรื่องพี่บิลัน”
“บ้าไปแล้ว เน อีก 10 คนที่เหลือนั้น 5 คนเป็นลูกของลุงวุฒิจริงๆ แต่อีก 5 คนเป็นลูกบุญธรรมของลุงวุฒิอีกทีหนึ่ง”
“อะไรกัน ทำไมมันซับซ้อนอย่างนี้เนไม่เข้าใจ”
“พี่ก็ไม่รู้ ตระกูลเนเป็นตระกูลใหญ่ พี่เชื่อว่าลูกของลุงวุฒิทั้งแท้และบุญธรรมต้องทำเนอึ้งแน่ๆ”
“ทำไมอ่ะพี่วิน รึว่าพี่ชายพี่สาวผมหล่อสวยกันหมด”
“นั่นมันก็จริงส่วนนึง ทั้งสวยทั้งหล่อ แต่เนรู้จักดี”
“อะไรนะ เนรู้จักดี หมายความว่าไง รู้จักดี พี่วินบอกเนมาเถอะ เนไม่อยากใบ้แล้ว”
“พวกพอยซันไอวี่ทั้งหมดทั้งมวน”
“อะ…อะไรนะ เน ไม่ๆ นี่เนมีพี่น้องเป็นพวกเค้าหรอ”
“อืม ขอโทษนะที่ปิดเรื่องนี้ไว้ แต่ถึงยังไงเนก็ต้องรู้เพราะการกลับมาที่บ้านหลังนี้ ในงานเลี้ยงทุกคนต้องมาต้อนรับการกลับมาของ
คุณย่าทุกคน รวมพวกนั้นด้วย ”
“พี่วิน เนกลัว ”
“ไม่ต้องกลัวนะกระต่ายน้อยของพี่ หมาป่าอย่างพี่ไม่ยอมให้กระต่ายน้อยเป็นอะไรไปหรอกนะครับ”
“แล้วนี่เค้าไม่รู้หรอว่าผมเป็นลูกชายของคุณพ่อ”
“อาจจะมีบางคนที่รู้ แต่ไม่ยอมรับ บางคนรู้แล้วและยอมรับ กับอีกพวกที่ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเลย พี่เองก็จนปัญญา อีกอย่างการปรากฏตัว
ของเนทำให้เนไม่ปลอดภัย”
“ยังไงครับ”
“คุณย่าท่านเป็นคนระเบียบจัดเพราะเป็นชาววังเก่า พี่กลัวเนจะโดนดุ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น พวกพอยซันไอวี่ต่างหากที่พี่กำลังพูดถึง”
“โอเคๆ เนรับรองว่าเนจะไม่ทำให้คุณย่าดุ ว่าแต่พอยซันไอวี่มี 9 คนไม่ใช่หรอครับ แล้วพี่วินพูดเมื่อกี้ว่า 10 คน ยังไงกันแน่ครับ”
“อ้อ ลูกสาวลุงวุฒิคนสุดท้อง ไปอยู่กับคุณย่าเพราะท่านรักมาก เพราะถือว่าเป็นหลานสาวคนเล็กสุด ส่วนหลานชายคนเล็กสุดเมื่อ
ก่อนเป็นนาวา แต่ตอนนี้ไม่ใช่ตอนนี้คือ เนวินคนนี้ไง พี่ดีใจด้วยนะ เห็นทีคุณย่าต้องทำพินัยกรรมใหม่แล้วหล่ะ หลานชายตัวจริงเสียง
จริงอยู่นี่แล้ว”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่วิน แล้วพวกนั้นมีใครบ้างหล่ะครับที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆของลุงวุฒิ”
“ก็มี 5 คน อืม ใครบ้างนะ เดี๋ยวนะ แปบนึง อ้อๆ มีไอ้เซน ไอ้เซฟ ไอ้เอส น้องพีท แล้วก็เดล”
“แสดงว่าเอโต้ นาวา เป็นลูกแท้ๆของลุงวุฒิสินะครับ”
“ฮ่าไม่ใช่เท่านั้นหรอกเนอาจจะยังไม่เคยเห็นลูกแท้ๆอีกสามคนคือ คู่แฝดโอกับอาร์ พวกแฝดนรกพี่ชอบเรียกแบบนี้ อีกคนก็ น้ำผึ้ง
ที่อยู่กับคุณย่าตอนนี้ไง”
“อ้อหรอครับ น้ำผึ้งนี่เค้าไม่ได้อยู่เรียนที่กรุงเทพเหมือนคนอื่นๆหรอครับ”
“ไม่หรอก น้ำผึ้งคุณย่าหวงมากเลยให้ไปเรียนที่เชียงใหม่โน่นเลย อายุก็คงเท่าเนนี่แหละมั้ง”
“หรอครับ”
“อืม ไม่ต้องห่วงเพราะน้ำผึ้งเค้าไม่นิสัยป่าเถื่อนแบบพวกนั้นแน่นอน น้ำผึ้งคนนี้พี่ว่าจะเป็นเพื่อนเล่นเนได้เป็นอย่างดีนะพี่เชื่ออย่าง
นั้น”
“ครับ เนก็หวังว่าอย่างนั้น ดูเหมือนการรวมตัวครั้งนี้จะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ ผมหวั่นๆยังไงก็ไม่รู้”
“อย่าห่วงไปเลยเน พี่ไม่ปล่อยให้เนเป็นอะไรหรอก วันงานจริงๆอยู่ใกล้พี่ไว้นะ”
“ครับ อืมเนขอชวนเพื่อนๆมาที่งานด้วยได้ไหมครับ”
“เอาสิพี่ว่าคุณพ่อ คุณย่าคงจะชอบเหมือนกันเห็นหลานๆมากันเยอะแยะ”
“เอาหล่ะ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า เน”
“อะไรครับ”
“เนเชื่อใจพี่ได้ไหมว่าพี่จะรักเนคนเดียวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็จะรักเนคนเดียว”
“พี่วินทำไมพูดแปลกจัง มีอะไรที่เนยังไม่รู้รึเปล่า”
“อ้อๆ เปล่าๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่บอกกันไว้เฉยๆ อย่างน้อยๆก็ได้บอกเนไง”
“อืมๆโอเคๆ ผมเชื่อก็ได้ ไม่มีอะไรแน่นะ”
“แน่ครับกระต่ายน้อย จ๊วบ”
“เฮ้ยพี่วิน เล่นทีเผลออีกแล้วนะ ทำไมไม่ขออนุญาตก่อน เด็กไม่ดีเลยนะพี่เนี่ย”
“ทำไม ถ้าพี่ขอรึไม่ขอก็อันเดียวกันแหละ พี่ไม่ยอมให้ใครมาหอมแก้มเนเหมือนพี่หรอก”
“ขี้หวงนี่หน่า”
“ทั้งหวง ทั้งห่วง ทั้งหึง เลยหล่ะ”
“เยอะไปนะพี่วิน”
“ไม่เยอะหรอกสำหรับคนรักของพี่ พี่ให้เนเกิน 100 ”
“เยอะนะ”
“อืมใช่เยอะจริงๆ แต่พี่วินคนนี้จะให้เนอย่างที่พี่วินพูดนี่แหละ”
“ไม่เอาแล้วอยู่กับพี่วินต่อก็มีแต่เรื่องแบบนี้ ไปดีกว่า”
“ไปไหน พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับ”
“ก็อาบสิครับ”
“ไม่เอาเนต้องอยู่ถูหลังให้พี่ก่อน”
“เรื่องอะไร เออๆก้ได้ ไม่ต้องทำหน้าตาแบบนั้นเลย ตลอดเลยพี่วิน ห้ามเกินเลยหน้าที่นะ ถูหลังเฉยๆนะ ตามนี้ห้ามเกินคำพูด”
“คร้าบๆ กระต่ายน้อยของพี่ กลัวหมาป่าจับกดรึไงกัน”
“ไม่เห็นต้องกลัวเลย เพราะกระต่ายตัวนี้รู้อยู่แล้วว่าหนีกรงเล็บหมาป่าไม่พ้นหรอก”
ผมพูดออกไป แต่มันทำให้พี่วินยิ้มออกแล้วตานี่เป็นประกายเชียว ไม่ไหวเลยพี่วินของผม แต่ไม่เป็นไรไม่ว่าการกลับมาของ
คุณย่าครั้งนี้จะเป็นยังไง ผมก็จะสู้เพื่อคุณพ่อเพื่อคนรอบข้าง วันนี้มีทั้งเรื่องน่าตกใจและน่ายินดีสลับกันไป ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
กับคุณผู้อ่านหรอกนะ
เป็นไงกันบ้าง หายไปนานพักนึง แต่หวังว่าตอนนี้นี้จะช่วยบรรเทาความคิดถึงนะครับ
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
เซอร์ไพรซ์มากอ่ะ น้องเนสู้ๆ น๊า
-
ตอนที่ 22
:mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4:
1 สัปดาห์ ไวเหมือนโกหก รถต์ตู้สุดหรูเดินขบวนจากแม่ฮ่องสอนมาจนถึงบ้านของผมแล้ว ทุกคนในบ้านรวมทั้งผม พี่วิน คุณพ่อ เพื่อนๆ รออยู่บ้านหมดแล้ว ต่างก็รู้ๆกันว่าคุณย่าจะกลับมาวันนี้
เมื่อรถจอดสนิท ชายวัยฉกรรจ์ สองคนที่นั่งอยู่หน้ารถเดินลงมา มุ่งเข้าไปเปิดประตูรถตู้ต้อนรับผู้มาเยือน คนแรกที่ลงมาจากรถ เธอช่างสวยสง่างาม แลดูเหมือนจะอายุราวๆกับผมได้ เธอคนนี้สินะที่ชื่อน้ำผึ้ง จริงอย่างที่พี่วินว่าเธอแตกต่างจากพี่น้องโดยสิ้นเชิงทั้งท่าทางกิริยามารยาทดูเพียบพร้อมไปหมด เธอฉีกยิ้มกว้างให้กับคนไม่น่าจะมีพิษภัยกับใคร และที่กำลังจะเดินลงมาจากรถคนที่สอง เป็นป้าชุ่มกับคุณย่า นี่หรอคุณย่าของผม ทำไมดูแววตาดุดันเหมือนมีอำนาจอะไรบางอย่าง คุณย่าท่านสวยมาก ทั้งๆที่อายุก็จะ 70 แล้ว
“สวัสดีครับคุณแม่ ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเราครับ”
“สวัสดีครับ สวัสดีค่ะ คุณย่า”
ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกันหลังจากที่คุณพ่อพูดจบแล้ว คุณย่ายิ้มกว้างให้กับทุกคน แต่ดูเหมือนจะหยุดยิ้มเมื่อคุณย่าหันแววตามา
ที่ผม เดินเข้ามาใกล้ๆ
“เวไนย์ นี่นะหรอ ลูกชายของเธอ กับแม่แก้วเกด”
“อ้อ ครับใช่ครับ เป็นยังไงบ้างครับ ผมว่าจมูกกับปากเค้าได้คุณแม่อยู่ไม่น้อยนะ”
“อย่างนั้นหรอ น้ำผึ้งพายายเข้าบ้านลูก”
คุณย่าพูดขึ้นพร้อมกับเดินผ่านผมไป ผมเองก็งงๆว่าคุณย่าท่านเป็นอะไร ไม่พอใจผมรึเปล่า รึอะไรที่ผมทำไม่ดีรึเปล่า ก็ไม่หนิ
ผมยังไม่ได้ทำอะไรนะ อืม แล้วสรุปแววตาเมื่อกี้คุณย่าสื่อถึงอะไร
“เน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ครับ น้ำผึ้ง เช่นกันนะ”
น้ำผึ้งเธอน่ารักจริงๆนะ เธอเดินเข้ามาทักผมก่อนจะเดินผ่านตามคุณย่าเข้าบ้านไป สมแล้วที่คุณย่ารักและเอ็นดูขนาดนั้น
“เน ไม่เป็นไรนะลูกคุณย่าท่านก็เป็นอย่างนี้แหละ เดี๋ยวท่านก็เอ็นดูเนลูกของพ่อเองนะ”
“ครับ ผมเข้าใจ คุณย่าสวยจังนะครับ”
“อืม เมื่อตอนสาวๆคุณย่าสวยมากเลยหละ พ่อพอจะมีรูปอยู่บ้างเดี๋ยวว่างๆจะเอาให้ดูนะ”
“ครับผม อืมเดี๋ยวเนกับเพื่อนๆไปเตรียมอาหารที่สวนหน้าบ้านก่อนนะครับ เผื่อขาดเหลืออะไรจะได้เตรียมทัน”
“อืมๆ ฝากด้วยนะเจ้าตัวเล็กของพ่อ”
คุณพ่อเดินเข้าไปในบ้าน ผมเองก็เข้าไปหาเพื่อนๆที่วันนี้แต่ละคนสวยหล่อกันทั้งนั้น
“ไปกัน บาร์บีคิวพอรึเปล่าก็ไม่รู้ ไปดูกันเถอะน้ำ”
“เนๆ เดี๋ยวๆ นั่นพวกแก้งค์นั้นก็มา เนแกเห็นไหม”
“อืมเห็นๆ ”
“อ้าวทำไมถึงไม่ตื่นเต้น ตกใจ หรือว่ากลัว อะไรกันเลยหล่ะ ว่าแต่พวกนั้นมันมาทำไมกันนะ”
“ก็เค้าเป็นหลานของคุณย่าเหมือนกันหน่ะ”
“อะไรนะ!” ทั้งป๊อกเกอร์ นนท์ น้ำพูดขึ้นพร้อมกัน ผมเองจนตกใจ
“โอ้ย ไม่ต้องทำหน้าตกใจ อึ้งขนาดนั้นหรอก ที่พูดไปเป็นเรื่องจริง คอนเฟริม!”
“เดี๋ยวๆ แล้วพวกนั้นมันรู้รึยังว่าแกเป็นหลาน…..”
“น่าจะรู้นะ แต่อาจจะไม่ยอมรับ รึอาจจะไม่เชื่อ”
“ตายจริงพวกนี้ไม่ไหวจริงๆนะ ใจคอโหดร้ายแม้กระทั่งกับญาติตัวเอง”
“ไปโทษเค้าไม่ได้หรอก น้ำ ไปเถอะเดี๋ยวเตรียมของไม่ทัน”
“ไม่ทันแล้วเน แกดูนั่นพวกนั้นเดินมานี่แล้ว”
มาแล้วจริงๆพวกนั้นเดินมานั่นแล้ว ผมเองคงจะไม่สู้ด้วยหรอกนะ เค้ามีกัน 9 คน พวกผมมีกันแค่ 4 คน
“ตายจริง พีท แกดูดิ หลานชายจอมปลอมก็กล้ามาเสนอหน้าด้วย”
“นี่ๆๆๆ น้อยๆหน่อยพ่อคุณ เรียกให้มันถูกหน่อยเพื่อนฉันเป็นหลานชายแท้ๆ ไม่ใช่หลานตัวปลอมนะยะ”
“น้ำหน่าไม่เอา” ผมหันไปกระตุกแขนน้ำให้ใจเย็นๆ
“ทำไมหล่ะเน ก็มันจริงหนิ”
“ฮ่าๆ จะจริงรึไม่จริงฉันไม่สนใจหรอก พวกเราไปกันเถอะอย่าอยู่ตรงนี้นานเลย กลิ่นร้านมันแรง”
นาวามองมาที่ผม จะบ้าตายนี่จะพูดให้มันเหมือนชาวบ้านเค้าจะได้ไหม
“เฮ้อ ไอ้น้องชาย ฉันว่านายน่าจะไปอยู่ห้องครัวเป็นคนใช้เหมือนเดิมจะดีกว่านะ ราศีมันให้! ฮ่าๆ”
เอโต้พูดขึ้นมา ทำเอาผมสะอึกเลยทีเดียว อะไรจะใช้ปากเป็นอาวุธขนาดนั้น
“คุณเอโต้ครับ ต้องเป็นเหมือนคุณก่อนใช่ไหมครับ ราศีถึงจะเหมือนหลานชายคุณย่า”
“นี่แก!” เอโต้เงื้อมือขึ้นม้เหมือนจะตบผม
“อย่านะเอโต้ คุณย่าอยู่ข้างใน งานนี้จัดต้อนรับคุณย่านะ อย่าทำให้เสียงาน” เซนห้ามเอโต้ไว้ได้ทัน
“ก็ได้ๆ ไปกันเถอะพวกเรา ”
เอโต้เดินหน้าเสียออกไป ยังเหลือ เซน คู่แผดโอ อาร์ เซฟ เอส ส่วนเดลเดินตามเอโต้ไปติดๆ
“ขอโทษแทนเอโต้ด้วยนะเน”
“ไม่เป็นไรครับพี่เซน เชิญด้านหน้าที่สวนหย่อมดีกว่าครับทางนั้นกำลังย่างบาร์บีคิวอยู่พอดี”
“ครับ ไปได้แล้วไอ้ โอ ไอ้อาร์ อย่าดื้อกับพี่เนไปอีกสองคนหล่ะ”
“โห พี่เซน ใครว่าพวกเราจะทำ ไม่นึกเลยว่าคนที่พี่นาวาเกลียดตัวจริงจะน่ารักขนาดนี้ จริงไหมพี่เน”
“ไม่รู้สิครับ น้องโอ น้องอาร์ ” ผมยิ้มให้น้องๆอย่างเป็นมิตร
“อย่าสนใจพวกเค้ามากนะครับ ปกติแล้ว ก็น่ากลัวพอๆกันกับ พวกเอส พวกเซฟ ที่ยืนยิ้มให้เนอยู่โน่นนั่นแหละ”
“ฮ่าๆ ครับๆพี่เซน นี่ผมต้องขอบคุณหน้าตาผมใช่ไหมครับที่ทำให้พวกเค้าไม่พาลผมเหมือนพี่ๆพวกเค้า”
“น่าจะประมาณนั้นนะ พี่ไปแล้วนะ ไปได้แล้วโอ อาร์”
“อืมๆ พี่เซนฝากเพื่อนๆผมไปด้วยหน่อยนะครับ น้ำ ป๊อกเกอร์ นนท์ พี่เซนเค้าเป็นคนดีนะ เปิดใจหน่อยก็ดี”
“อืมเนพูดถูก ผมไม่เหมือนพวกเค้าหรอกนะ วางใจได้ ไปเลยไหมครับ”พี่เซนพูดชมตัวเองทันที
“ไม่เอาอ่ะ เน แกก็ไปกับฉันด้วยสิยะ”น้ำพูดขึ้น ไม่ไหวเลยเพื่อนคนนี้
“ไม่เอา เราขอไปโทรหาที่บิลันก่อนเพราะป่านนี้ยังไม่มาเลยไม่รู้ว่ายังไง”
“เออๆ พวกฉันไปก่อนแล้วกัน อย่าลืมตามมานะ”
“อืมๆ”
ผมเดินออกไปโทรศัพท์ที่ข้างๆบ้านแถวๆม้าหินอ่อน กดโทรหาพี่บิลัน เพราะพี่เค้ายังไม่มาเลย
“อืมเนว่าไงครับ”
“พี่บิลัน ตอนนี้อยู่ไหนครับ ผมไม่เห็นพี่มาเลย คุณย่ามาถึงแล้วนะครับ”
“อ้าวเนรู้ได้ไงว่าพี่เป็นญาติเน”
“เรื่องมันยาวอ่ะครับ เอาเป็นว่าเนรอพี่บิลันที่บ้านนะครับ”
“ไม่ต้องรอหรอก”
“ทำไมหล่ะครับ”
“หันหลังมาสิ”
“อ้าวพี่บิลัน!”
ผมหันไปมองก็พบว่าพี่ชายสุดหล่อของผมยืนยิ้มให้ผมอยู่ไม่ไกล
“มาเมื่อไหร่ครับ ทำไมเนไม่เห็น”
“จะเห็นได้ไงหล่ะ บ้านเนใหญ่ยิ่งกว่าอะไร ”
“แล้วนี่มาหาผมถูกได้ยังไงครับ”
“ก็พอดีเห็นเนเดินเลี่ยงๆออกมาจากเพื่อนเลยเดินตามมาดู พวกไอ้เอส ไอ้เซฟ พี่ไม่ค่อยไว้ใจนัก”
“เน! มานั่งอะไรกับคนแปลกหน้า กลับเข้าบ้านกับพี่ได้แล้ว”
“พี่วิน เนต้องไปย่างบาร์บีคิวนะครับ”
“ไม่ได้! เนต้องไปกับพี่”
ว่าแล้วก็นิสัยเดิมๆ ทายซิครับว่าอะไร ก็เดินเข้ามาลากผมไปอย่างแรงเหมือนเดิม รึว่าหึงผมรึเปล่า อิอิ ทำเอาซะพี่บิลันหน้า
หวอเลยทีเดียว
“พี่วินๆ ใจเย็นๆครับ ลากผมมาแบบนี้ ผมเจ็บนะครับ”
“ขอโทษ!”
“พี่วินทำไมต้องหงุดงหงิดอีกแล้ว ไหนบอกจะเปลี่ยนตัวเองไง”
“พยายามอยู่ แต่พี่ไม่ไหวจริงๆ”
“หึงเนหรอ”
“เน พี่ทำขนาดนี้ยังถามได้อีกนะ”
“อ้าวก็ถามไงจะได้ชัว มาเอ็ดเนทำไมกัน”
“ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ ก็เนไปนั่งอะไรกับมันคนเดียวหล่ะ พี่ตามหาแทบแย่ ลำพังบ้านเราใหญ่ก็พอแล้ว แถมวันนี้คนยังมาเยอะอีก
พี่ไม่ไว้วางใจซักเท่าไหร่”
“แล้วพี่วินตามผมมาทำไมครับ”
“เอ้า 1 ก็ คุณย่าเรียกให้ไปพบ 2 ก็พี่คิดถึง”
“เนว่าอย่างหลังไม่น่าจะใช่นะ”
“เน ทำไมจะไม่ใช่ พี่วินรักเนที่สุดในโลกเลยนะ ว่าแต่จะเรียกตัวเองว่าเน รึว่าเรียกตัวเองว่าผมกันแน่ พี่งง ”
“ไม่รู้สิ เนก็ไม่รู้หรอก”
“ไม่ได้ๆ บอกมาว่าจะเอาแบบไหน ”
“ให้พี่วินเลือกแล้วกัน”
“แน่นะ”
“อืมแน่ใจ”
“จริงๆนะ”
“อะ อืม” พี่วินทำไมถามให้ผมลดความมั่นใจด้วยนะ
“โอเค พี่ตัดสินใจแล้ว พี่จะให้เนเรียกตัวเองว่ากระต่ายน้อย”
“บ้าไปแล้วพี่วิน เนไม่ตลกนะ”
“ไม่รู้แหละ ให้พี่วินเลือกให้เองไม่ใช่หรอ”
“ไม่เอา เนเลือกเองดีกว่า”
“ไม่ได้นี่คือคำสั่ง พี่วินถามย้ำแล้วแต่เนก็เลือกให้พี่เองนะ”
“ไม่เอา นั่นมันนอกเหนือจากที่พี่วินพูดแล้วนะ ไหงมีคำว่ากระต่ายน้อยมาได้หล่ะ”
“สรุปเอาตามนี้นะ ไปได้แล้วคุณย่าจะรอนาน”
เออใช่ ผมเองก็ลืมเลยป่านนี้ท่านยังจะรอนานแย่แล้ว ผมเดินตามพี่วินไปปที่ห้องรับแขก ก็เห็นว่าคุณพ่อ คุณย่า คุณลุงวุฒิ คุณ
ลุงเวท นั่งอยู่ก่อนแล้ว และที่สำคัญมีน้ำผึ้งนั่งพับเพียบอยู่ด้านข้างคุณย่าด้านล่าง
“มากันแล้วหรอ ไปตามที่ไหนกันมาถึงได้มาช้าป่านนี้”
คุณย่าพูดขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้าถึง
“เอ่อ คือ ผมไปตามน้องที่เค้าทำอาหารอยู่ครับ เลยมาช้านิดหน่อยเพราะต้องล้างมือ เดี๋ยวคุณย่าจะดูไม่ดี”
ผมหันไปมองพี่วินที่แก้ต่างให้ผม แต่นั่นเป็นการโกหกนะครับพี่วิน
“คุณย่าคะ จริงอย่าที่พี่ชายวินพูดนะคะ ถ้าเข้ามาหาคุณย่าด้วยสภาพมอมแมมจะดูไม่ดี สู้ซะให้เค้าไปล้างมือ เตรียมตัวสักหน่อยน่าจะ
ดีกว่า”
“อืมๆ น้ำผึ้งพูดมาก็มีเหตุผล ย่าเชื่อหลานนะจ๊ะ เอาหล่ะนะเนวิน รู้ไหมที่ฉันเรียกมาหาเพราะอะไร”
“เอ่อ ไม่ทราบครับ คุณย่า”
“อืม เห็นว่าฝีมือการทำอาหารเธอเป็นเลิศ ฉันก็เลยอยากจะให้เธอทำให้ฉันทานซักสองสามอย่าง คงไม่เหนื่อยเธอหรอกนะ”
“ไม่เลยครับคุณย่า บอกได้เลยครับจะให้ผมทำอะไร”
“อืมรายการอยู่ที่โต๊ะตรงหน้าเธอแล้ว ทำอร่อยๆนะ ฉันอยากชิม”
“ได้ครับ”
“เดี๋ยวก่อน ไหนๆก็สั่งไปแล้ว ฉันจะให้น้ำผึ้งไปช่วยเธออีกแรงนึงจะได้ไม่เหนื่อย”
“ขอบคุณคุณย่ามากนะคะ เนไปกันเร็ว ครัวอยู่ที่ไหน ”
“ได้เลยตามฉันมานะน้ำผึ้ง”
ที่ห้องครัว ผมกับน้ำผึ้งรีบทำอาหารให้คุณย่าอย่างขะมักเขม้น ผ่านไป 45 นาทีได้ ทุกอย่างก็ออกมาเป็นอาหาร คาวหวาน
ตรงหน้าอย่างสวยงาม
“สวยจังเลยเน เธอทำอาหารได้เร็วแล้วก็หอมน่าทานมากเลย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก น้ำผึ้งเองก็เก่งมากๆเลย ทั้งสวยทั้งอ่อนโยน เพียบพร้อมทุกอย่างขนาดนี้ใครได้เป็นแฟนก็คงจะน่าดีใจเลยทีดียว”
“ไมหรอกเน ชมน้ำผึ้งเกินไปแล้ว ไม่ขนาดนั้นหรอก ปะเราเอาไปเสิร์ฟคุณย่ากัน”
“อืมๆ”
“เดี๋ยว! ยังยกไปไม่ได้”
“อ้าวนาวา พี่เอโต้ ทำไมไม่อยู่ทานอาหารด้านนอกสวนหย่อมหล่ะคะ”
“แกนั่นแหละน้ำผึ้ง แกมาทำอะไรกับไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้”
“นาวาทำไมไปพูดให้เนเค้าแบบนั้นหละคะ เค้าเป็นหลานคุณย่านะ และเป็นหลานสายเลือดตรงมากกว่าพวกเราอีกนะคะ”
“หุบปาก ไม่มีอะไรที่ยืนยันตัวตนเค้าได้ นอกจากความเป็นพ่อครัวในห้องครัวซอมซ่อ ”
“น้ำผึ้ง ยกอาหารไปดีกว่าคุณย่ารออยู่”ผมพูดปัดๆไปไม่อยากให้เสียงาน
“เอ๊ะ ไอ้เด็กคนนี้ บอกยังยกไปไม่ได้ไง เอามานี่ฉันจะเป็นคนยกไปเอง นาวามายกไปให้คุณย่าเร็ว”
“ครับพี่เอโต้”
“เน ปล่อยให้พี่ๆเค้ายกไปเถอะ”
“อืม ”
“อ้าวหมดหน้าที่แล้วก็หลบไปสิ ยืนเกะกะจริงๆเชียว ไปล้างห้องน้ำหน่อยก็ดีนะ ไปเถอะพี่เอโต้”
“ไปที่ชอบที่ชอบนะ ชิ้วๆ”
เอโต้นี่เค้าสติดีอยู่รึเปล่าดูเป็นคนโตที่สุดในบรรดาหลานๆ แต่คุณย่ากลับไม่เลือก กลับเลือกพี่วินแทนซะนี่เพราะแบบนี้นี่เอง
สินะ เพราะความไม่เป็นผู้ใหญ่ของเค้าแน่ๆ
“เน ออกไปหาคุณย่ากัน”
“มาแล้วหรอ อาหารมื้อค่ำของฉัน หอมน่าทานดีจัง อ้าวแล้วพวกเธอสองคนไปช่วยเค้าทำอาหารด้วยหรือไง พ่อนาวา พ่อเอโต้”
“โห คุณย่า ดูไม่ผิดหรอกครับ พวกผมกับน้องนาวาไปช่วยพ่อคนนี่หน่ะสิครับ เลยเสร็จเร็วแบบนี้ไงครับ ”
“ใช่ๆ ทำอาหารอะไรก็ไม่รู้ ช้าก็ช้า กลัวไม่ถูกใจคุณย่าพวกเราเลยไปช่วยทำด้วย เผลอๆกลัวว่าคุณย่าจะท้องเสียก็เป็นได้ จริงไหมพี่
เอโต้”
“อะไรกันพวกเธอนี่ น้ำผึ้งเค้าก็เพิ่งเข้าไปช่วยเนนี่นา แล้วอาหารจะทำให้ย่าท้องเสียได้อย่างไรกัน”
“นั่นหน่ะสิเจ้านาวา เจ้าเอโต้ ไปพูดให้คุณย่าระแวงแบบนี้ไม่ได้นะ”ลุงวุฒิพูดเอ็ดลูกชายตัวเองขึ้นมา
“คุณพ่อ ก็จริงหนิครับ ใครๆชิมไปก็เจ็บท้องทั้งนั้นแหละ”
“อะไรกันนาวา ทำไมดูลูกมั่นใจขนาดนั้น เพราะอะไรกันลูก”
“เอ่อ คือ เอ่อ อ้อๆ ปะ เปล่าครับคุณพ่อ น้องนาวาพูดไปเรื่อยแหละครับ เอาเป็นว่าพวกเราไปอยู่กับเพื่อนๆด้านนอกแล้วกันนะครับ
ไปเร็วนาวา”
เอโต้ตะกุกตะกัก รีบแก้ต่างให้นาวาน้องชายของเค้า ผมดูๆแล้วเหมือนสองคนนี้มีอะไรที่ทำแล้วผมไม่รู้รึเปล่า ไม่นานที่คุณย่าท่าน
ชิมก็เกิดอาการอย่างที่พวกนั้นว่า ผมเริ่มสังหรใจแล้วว่าน่าจะเป็นฝีมือพวกนั้น
“เวไนย์ นี่ลูกชายเธอทำอะไรให้ฉันกินหะ ฉันปวดท้องไปหมดแล้ว น้ำผึ้งพาย่าไปห้องน้ำที”
“คุณย่าให้เนช่วยพยุงนะครับ ”
“ไม่ต้อง เธอนี่มันจริงๆเลย จริงอย่างที่พวกนาวา เอโต้ว่าไว้ไม่ผิดเลย”
“โถ่คุณแม่ครับ อาจจะไม่ใช่ความผิดเนเค้าก็ได้นะครับ ”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง ก็ฉันปวดท้องอยู่ขนาดนี้”
“คุณย่าคะ เนไม่ได้ทำหรอกค่ะ น้ำผึ้งเชื่อค่ะ เพราะน้ำผึ้งทำอาหารกับเนตลอด 45 นาทีเลยนะคะ”
“น้ำผึ้ง ทำไมไปพูดแก้ต่างให้เด็กคนนี้ด้วยหลานย่า”
“จริงๆนะคะคุณย่า เชื่อน้ำผึ้งนะคะ พวกเราช่วยกันชิมก่อนจะยกออกมาให้คุณย่าซะอีก แล้วดูตอนนี้สิคะทั้งเนและน้ำผึ่งไม่เห็นจะเป็น
อะไรเลย”
“ใช่แล้วนะคุณแม่ พวกผมเชื่อว่าหลานเน ลูกชายเวไนย์ไม่น่าจะเป็นคนทำนะครับ”ลุงวุฒิพูดขึ้น
“ แล้วใครทำหล่ะ ”
“ผมคิดว่าน่าจะเป็นลูกชายตัวดีของพวกผมนี่แหละครับ”ลุงวุฒิพูดอย่างมั่นใจ ในนิสัยของลูกชาย
“เจ้านาวา เจ้าเอโต้ นะหรอ บ้าไปใหญ่แล้วตาวุฒิ พวกนั้นเค้าจะทำกับย่าของเค้าทำไมกัน”
“คุณย่าคะ ไม่ไปห้องน้ำแล้วหรอคะ”
“เออใช่ น้ำผึ้งพาย่าไปเร็ว”
ผมเองหน้าเจื่อนไปไม่น้อยที่ทำอาหารให้ย่าทาน แต่กลับกลายเป็นว่าไปทำให้คุณย่าท้องเสียซะนี่ ผมเสียใจมากเลยหลบ
หลีกสายตาคุณพ่อคุณลุงทั้งสองออกมานอกบ้านมานั่งอยู่ม้าหินอ่อนข้างบ้าน
“เน เกิดอะไรขึ้นหรอ แล้วนี่คุณย่าให้ออกมาแล้วหรอ ”
เสียงๆนี้ผมได้ยินทีไรมันช่างทำให้ผมมีกำลังใจ เหมือนเสียงๆนี้เป็นที่พึ่งให้ผมได้เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสียงๆนี้จะมาก่อน
เสมอ ผมยอมรับว่าบางครั้งเสียงๆนี้ผมไม่ชอบเอามากๆ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ ผมไม่อยากอยู่ไกลจากเจ้าของเสียงๆนี้เลย
“พี่วินครับ คุณย่าท้องเสีย เพราะอาหารที่เนทำครับ เนไม่ได้ตั้งใจนะ ฮือๆ พี่วินเชื่อเนนะ ”
“ครับๆพี่เชื่อ อเน อย่าร้องนะ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรหรอก อย่าร้องนะครับ พี่วินอยู่นี่แล้ว ค่อยๆคิดทบทวนนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดีไม่ดี
คุณย่าอาจจะท้องไม่ดีเองก็เป็นได้ เพราะท่านอาจจะทานของผิดสำแดง”
“ฮือๆ พี่วิน เนผิดหวัง เนเสียใจนะครับ เนไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ ฮือๆ”
“ครับๆพี่วินเข้าใจ อย่าร้องนะ พี่วินอยู่นี่แล้วนะครับ อย่าร้องนะ”
ผมร้องไห้ภายในอ้อมกอดพี่วินที่ตรงม้าหินอ่อน พี่วินกอดผมแน่น ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ที่มีเยื้อใยให้ผมมากมายผมไม่
อยากไปจากพี่วินแล้ว ในที่สุดผมก็มีความรู้สึกเหมือนที่พี่วินมีให้ผมแล้ว จริงอย่างที่พี่วินบอกคนเรารักกันความรู้สึกมันเหมือนกับว่า
ร่างกายของคนสองคนเราเป็นเสมือนหนึ่งเดียว ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าสิ่งๆนั้นผมมีให้พี่วิน และสิ่งนี้ผมก็มีนานแล้ว มีมานานแล้วจริงๆ
แต่ผมเข้าใจว่าเป็นความรู้สึกแค่พี่ชายน้องชายมาโดยตลอด แต่วันนี้กลับไม่ใช่ มันเป็นความรู้สึกของคนรักต่างหากหล่ะ พี่วิน ผมอยากจะบอกพี่วินให้ดังๆไปเลย แต่ผมยังไม่พร้อมผมขอก่อนนะ ขอให้พี่วินรอวันนั้นแล้วถ้ารักเรายังไม่จืดจาง วันนั้นผมจะเป็นคนบอกพี่วินเองนะครับ
เนื้อเรื่องดำเนินไปเร็วเหมือนกันนะเนี่ย ดูเหมือนจะจบในอีกไม่นานนี้แล้วหล่ะครับ ^^
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
ถามหน่อยครับจะจบแบบที่พวกนั้นจะไม่โดนอะไรเลยเหรอ.....ร้ายมาตั้งแต่ต้นเรื่องจนจะจบเรื่องแล้วพวนนั้นมันต้องโดนซักอย่างให้เป็นบทเรียนบ้าง
-
ย่าของเนก็ดูร้าย ๆ ยังไงไม่รู้นะเนี่ย ส่วนพวกนั้นเป็นญาติเนกันหมเลยหรือเนี่ย
-
ตอนที่ 23
:mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1:
เรื่องของเรื่องมันไม่ได้เกิดอยู่ที่ตัวผมกระทำหรอก แต่เกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อผมถูกไม่พอใจจากคนรอบข้างนั่นต่างหาก ผมจะทำยังไงดี พวกเค้าถึงจะได้เลิกราแกล้งผมซักทีนึง ในหลายครั้งพี่วินอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ ผมเองก็ไม่อยากจะบอกพี่วินนัก ไม่อย่างนั้นพวกนาวาคงจะโดนไปหลายกระทงแล้ว อีกอย่างเค้าก็เป็นญาติผมด้วยแล้วผมก็ไม่คิดที่จะเอาความอะไรมาก เห็นแก่คุณย่าด้วยที่ตอนนี้ท่านมาอยู่บ้านหลังนี้แล้ว ไม่อยากให้ท่านต้องมารับรู้ได้ยินอะไรที่ไม่ดีเลยจะดีกว่านะ
ผมก็ใช้ชีวิตอย่างปกติ โดนรังแกกลั่นแกล้งครั้งต่อหลายครั้งนักแต่สุดท้ายคนที่มาช่วยผมก็คือพี่วินคนนี้ตามเคย แน่นอนผมใช้ชีวิตของผมอย่างนี้ไปเรื่อยๆทั้งเรียนทั้งเล่นทั้งดูแลคุณพ่อ คุณย่า ว่างๆก็กลับไปเยี่ยมคุณแม่ที่อยุธยา จนเวลาเลยผ่านไป 3 ปี ตอนนี้ผมอยู่ ปี 4 แล้ว พี่วินก็ไปทำงานเป็นรองประธานบริษัทของคุณลุงเวทพ่อพี่บิลัน พี่บิลันเองก็ไปเปิดร้านขายยาใกล้ๆบ้าน ช่วงนี้ที่มหาวิทยาลัยก็มีแต่เมเบิ้ลนี่แหละที่ยังคอยไปรับไปส่งผมที่บ้านทุกวัน แทนพี่วิน เพราะพี่เค้างานยุ่งมาก ไม่อยากให้ลำบากด้วย อีกอย่างผมก็ไม่ได้บอกพี่วินเสียด้วยสิว่าให้เมเบิ้ลเป็นคนมารับมาส่ง ส่วนพี่เครส รายนั้นผมก็ไม่ค่อยได้เห็น เพราะตั้งแต่จบไปพี่เค้าก็ไปทำงานอยู่บริษัทอะไรก็ไม่รู้ทางตะวันออก ว่างๆก็พอจะเห็นที่สนามบาสในมหาวิทยาลัยอยู่บ้าง และที่น่าสังเกตก็น่าจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับผมคนนี้เค้าไปอยู่เฝ้าพี่เครสเล่นบาสตลอด
“เนๆ”
“เมเบิ้ล เนขออยู่ทำรายงานสักพักนะ เมเบิ้ลรีบไปไหนรึเปล่า”
“เปล่าเลย แล้วนี่มีอะไรให้ช่วยไหม”
“ไม่เป็นไร ใกล้เสร็จแล้ว ”
“แล้วนี่จะเอาอะไรซักหน่อยไหม เมเบิ้ลจะไปซื้อของที่ร้านตรงนั้น”
“ขอเป็นอิชิตันรสอะไรก็ได้ แล้วกัน”
“โอเค รออยู่ตรงนี้นะเน”
“อืม”
เฮ้อเหนื่อยๆ เรียน 6 ปีก็งี้แหละ คนอื่นๆเค้าก็จบกันไปหมดแล้ว คนที่คุ้นหน้าคุ้นตาก็เห็นจะมีแต่ น้ำ ป๊อกเกอร์ นนท์ แล้วก็เมเบิ้ล
นี่แหละ ส่วนพวกนั้นที่เหลือก็คงจะมี นาวา พีท คู่แฝดโอ อาร์ ตอนนี้ขึ้นปี 1 พอดีเลย เค้าก็น่ารักดี ผมเองก็เริ่มจะสนิทกับเค้าแล้ว
แหละ แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือนาวา กับพีท ยังคอยแกล้งผมอยู่ตลอด
เมื่อสองวันก่อนผมจำได้ดี นาวาบุกมาถึงsec ที่ผมเรียนแล้วก็มาเล่าโน่นนี่นั่น แต่ผมก็ยังจำได้แม่น จำฝังใจเลยแหละ ผมก็ไม่สบายใจนักที่นาวามาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟัง แต่ผมก็ไม่ได้เชื่อไปร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ นาวาเล่าว่า
“นี่ ไอ้เน สองสามวันมานี้ ไม่ได้อยู่ใกล้พี่วินเลยหรอ ไม่รู้เรื่องโลกภายนอกกันพอดี”
“อะไรกันนาวา เราก็ยังโทรคุยพี่วินอยู่หนิ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าก็แค่เห็นพี่วินไปทานข้าวอี๋อ๋ออยู่กับแม่พนักงานสาวสวยที่บริษัทก็เท่านั้นเอง”
“มีธุระแค่นี้ใช่ไหม เราจะได้ทำงานต่อ”
“เอ๊ะ ไอ้บ้า ประสาทรึไงอุตส่าห์เอาข่าวมาบอกไม่คิดจะทำอะไรเลยหรอ”
“ทำไมต้องทำหละนาวา ทำไปแล้วได้อะไร”
“โง่ดักดาน ถามมาได้ ก็ได้พี่วินกลับมาหาแกหนะสิ นี่ไอ้เน ฉันอุตส่าห์มาบอกแกนะ เพราะฉันสงสารแก ที่พี่วินไม่สนใจแกแล้ว เฮ้อ
อนาทใจ อย่างนี้แหละนะพวกที่ใกล้ตกกระป๋องจนถึงขั้นวิกฤติ ”
“นาวา เราว่านายเองไปจัดการเถอะอยากได้อะไรก็ทำเอานะ รายงานของเรากองอยู่ตรงหน้านายก็เห็นเอาเป็นว่า ฉันไม่ว่างจะรับรู้
เรื่องที่นายพูดมาหรอก”
“นี่แกหาว่าเรื่องของฉันมันไร้สาระหรอ”
“เปล่า แค่รายงานของเราต้องทำให้เสร็จก็เท่านั้น”
“เพราะอย่างนี้ไง เพราะความไม่เอาใจใส่พี่วิน พี่วินถึงได้ไปหากิ๊กใหม่ แกมันก็เหมือนขนมจีนที่ไม่มีน้ำยาหรือถ้ามีก็แค่น้ำยาที่จืด
ชืด พ่อพระไปเถอะแล้วจะรู้ว่ามันช่วยอะไรก็ไม่ได้หรอก ไอ้ชาเย็นผสมน้ำแข็งอย่างแก ทนได้ก็ทนไปนะ”
“นาวา ถ้านายมีน้ำยาก็ไปจัดการเองเถอะนะ เอ๊ะรึว่าไม่กล้าไปยุ่งพี่วิน กลัวหน้าแหกกลับมารึเปล่า”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะไอ้เด็กก้นครัว ได้ ในเมื่อแกไม่สนใจที่ฉันเล่า ฉันก็ขออวยพรให้แกกับพี่วิน เลิกๆกันไปเร็วๆแล้วกัน จะได้ไม่
ต้องมาขัดขวางความรักคนอื่นเค้า”
“เราว่าไม่ใช่คนอื่นหรอกนะ คงจะเป็นนายเองมากกว่านะที่ร้อนรนอยู่คนเดียว จะเป็นจะตายก็บากหน้ามาให้เราช่วยตลอด”
“ไม่มีมารยาท แกว่าฉันขอให้แกช่วยหรอ ฝันไปเถอะแค่เอาข่าวมาบอกก็เท่านั้น ฉันไปหล่ะ พี่โจเดือนนิติศาสตร์กำลังรอฉันอยู่ บ้าย
บาย เห็นไหมว่าฉันเนื้อหอมขนาดไหน มีพี่วินเท่านั้นแหละที่ตาต่ำไปเลือกแก”
นาวาพูดเสร็จก็เบ้ปากใส่ ผมเองก็ยอมกับนิสัยของเค้าจริงๆ จะว่าไปเรื่องเมื่อกี้ที่นาวาพูดใช่ความจริงรึเปล่านะ ผมจากใจเลยนะ ผมเองก็ร้อนรนกลัวจะเป็นอย่างที่เค้าว่า อืม โทรไปเช็คดูดีกว่า
“เนว่าไงครับ”
“พี่วิน ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับ”
“พี่อยู่บริษัท ใกล้เลิกแล้ว มีอะไรรึเปล่า น้ำเสียงกังวลจัง”
“เอ่อ คือ เปล่าครับ เนแค่โทรมาหาเฉยๆ”
“อะไรกัน เนมีอะไรก็เล่ามาเถอะ พี่วินอยากรู้”
“ตอนเที่ยงพี่วินไปทานข้าวกับใครมาครับ”
“เอ่อ คือ เอ่อ อ้อ อ้อ ไปทานกับพวกไอ้นพ ไอ้แบงค์ ไอ้โซ ไงครับเน ถะ ถามทำไมหรอ”
“เปล่าครับ เนได้ยินอย่างนี้ก็ดีใจหน่อย”
“มีใครเอาข่าวอะไรไปบอกเนอีกรึเปล่า”
“เปล่าครับ พอดีเห็นคนแถวๆนี้เค้าพูดกันว่าพี่วินไปทานข้าวกับผู้หญิงที่บริษัท สาวสวยคนนึง”
“เฮ้ย บ้าไปแล้ว ไม่มีหรอกเรื่องแบบนั้น พี่รักเนคนเดียวนะครับ เชื่อพี่วินนะ”
“เนเชื่อและไว้ใจพี่วินเสมอครับ”
“ครับผม ตอนเย็นไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันไหมพี่จะไปรับ”
“ก็ได้ครับ”
“รอที่หน้าตึกคณะนะ”
“ครับสวัสดีครับ”
ไม่เห็นจะจริงอย่างที่นาวาพูดซักนึดนึง ผมเชื่อคนง่ายไปรึเปล่าเนี่ย ไม่หรอกคนเรามีสิทธิ์ที่จะกังวลได้นะ
“เน น้ำได้แล้ว”
“อืมขอบใจมาก เออ เมเบิ้ลเราคงกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“อ้าวทำไมหล่ะ”
“พี่วินชวนไปทานข้าวข้างนอกก่อนกลับบ้าน เราคงไม่ได้กลับพร้อมเมเบิ้ลแล้วหละ ขอโทษจริงๆนะ”
“อืมไม่หรอก เมเบิ้ลไม่ว่าอะไรเนอยู่แล้ว เอาเถอะถ้าอย่างนั้นเมเบิ้ลขอกลับบ้านก่อนนะ”
“อืม พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ผมลาเมเบิ้ลที่หน้าตาเศร้าๆเหมือนคนผิดหวัง แล้วรีบเก็บข้าวของไปรอพี่วินที่หน้าตึกคณะ ไม่นานรถคันหรูพร้อมเจ้าของรถก็เดินมา
หาผม
“เน รอนานไหม พอดีพี่ติดธุระ”
“ไม่นานหรอกครับ ว่าแต่พี่วินไปทำธุระที่ไหนมาครับ”
“ก็แถวๆ บางแคครับ”
“บางแค! พี่วินไปทำอะไรถึงที่บางแคครับ ปกติงานพี่วินอยู่โซนนนทบุรีไม่ใช่หรอครับ ”
“เปล่าหรอก เอาหน่าเน อย่าถามพี่วินมากเลย พี่วินหิวข้าวแล้ว ไปกันเถอะ”
“ครับ”
อะไรกันปกติผมถามอะไรพี่วินก็จะตอบหนิ แล้วทำไมเมื่อกี้ต้องบ่ายเบี่ยงหน้าผมด้วยหล่ะ ระหว่างที่นั่งรถออกมาจนถึงร้าน
อาหาร ผมเลือกที่จะนั่งด้านนอกเพราะปลอดคน ผมเลยตัดสินใจถามพี่วินอีกครั้งลองดูสิ ก็อยากรู้หนิ
“พี่วินครับ มีอะไรที่เนยังไม่รู้รึเปล่า”
“อะไรหรอ เรื่องที่เนยังไม่รู้”
“ไม่รู้สิครับพี่วิน เนก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนพี่วินมีอะไรปิดบังผมอยู่รึเปล่าครับ”
“ไม่หนิครับ พี่วินต้องปิดบังอะไรเนหละ”
“ก็เรื่องที่พี่วินไปทำธุระถึงบางแคไงครับ พอจะบอกเนได้ไหมว่าไปทำอะไรที่นั่น”
“เน พี่วินบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีสิครับ พอเถอะอย่าถามเรื่องนี้กันเลย พี่วินหิวข้าวแล้ว จะได้รีบไปส่งเนที่บ้านไง”
“ทำไมต้องรีบหล่ะครับ พี่วินไม่ได้นอนที่บ้านอย่างนั้นหรอกหรอ”
“อ้อลืมไป พี่คิดขึ้นได้ว่าจะไปค้างที่บ้านไอ้นพมันหน่ะ มีงานที่ต้องเคลียร์นิดหน่อย”
“อ้อหรอครับ ไม่เป็นไรถ้าพี่วินรีบมากไปส่งเนตอนนี้ก็ได้ เดี๋ยวเนไปทานข้าวฝีมือลุงพ่อบ้านก็ได้”
“เน วันนี้เนเป็นอะไร แปลกไปนะ ทำไมเนพูดจาแปลกๆตลอดเลย ”
“เนไม่ได้แปลกไปนะ แต่พี่วินนั่นแหละพี่แปลกไป”
“พี่หรอที่แปลกไป พี่น่าจะถามเนมากกว่าว่าเนเป็นอะไร”
“ครับเนผิดเองเนขอโทษ”
“ขอโทษก็ทำหน้าให้รู้สึกผิดหน่อยก็ดี ทำหน้าอย่างนี้บ้านพี่เค้าเรียกว่าประชดนะ”
“ถ้าพี่วินไม่พอใจก็พาเนกลับเถอะครับ อาหารที่สั่งก็Cancel ไป”
“เน มีสติหน่อย บอกพี่มาว่าเนเป็นอะไร”
“…….”
“เน! เน ! ได้ยินที่พี่เรียกรึเปล่า”
“……….”
“นี่เนร้องไห้หรอ โถ่เว้ย อย่าร้อง เออๆ พี่วินผิดเองแหละ พอใจยัง”
“ติ๊ดๆๆๆ”
“ใครโทรมาวะ เนนั่งอยู่นี่ก่อนนะพี่ไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ”
ทำไมพี่วินต้องทำท่าทางลุกลี้ลุกลนขนาดนั้น ผมต้องรู้ให้ได้ว่าพี่วินคุยกับใคร
“ว่าไงครับนุ่น”
“อ้อ ไม่ได้ทำอะไร มาทานข้าว”
“มาทานคนเดียวสิ นุ่นจะให้พี่ทานกับใครหละ”
“ครับ คิดถึงเหมือนกัน ”
“พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“พี่ไปทานข้าวก่อนนะ”
“จ้าๆ คิดถึงสิครับ”
ผมไปแอบฟัง ได้ยินตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้แล้วว่า ผมมันคิดไปเองว่าพี่วินรักผมคิดถึงผมแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ผม
เดินออกจากร้านอาหารโบกแท็กซี่กลับบ้าน ผมนั่งร้องไห้อย่างกับคนผิดหวัง
“น้องๆ เป็นอะไรรึเปล่า” พี่ขับรถแท็กซี่ ถามผม
“ฮือๆ ไม่ เป็นไรครับ ผม โอเค ครับ ฮือๆ”
“ติ้ดๆๆ”
โทรมาทำไม เนไม่อยากรับสายโทรศัพท์พี่วินอีกแล้ว ผมปิดโทรศัพท์ไว้จนถึงบ้าน ทุกคนที่อยู่ในบ้านก็ตกใจว่าผมเป็นอะไร
“คุณหนู เป็นอะไร ใครทำอะไรครับ”
“ปะ เปล่าหรอกพี่เลียง เนไม่ได้เป็นอะไร เนขอตัวนะ”
“ครับ”
“คุณพ่อสวัสดีครับ”
“อืมสวัสดี กลับมาแล้วหรอ อ้าว…. เน ทำไมรีบขึ้นบ้านจังหล่ะลูก”
“เปล่าครับเนปวดหัวนิดหน่อย”
“ทำไมพ่อจะดูลูกชายของพ่อไม่ออก เป็นอะไร ใครทำอะไรลูกพ่อ เดี๋ยวพ่อจัดการให้”
“เปล่าครับ เนขอตัวนะครับ”
ไม่ทันที่ผมจะเดินขึ้นบันได้ก็ได้ยินเสียงแว่วๆดังเข้ามาจากนอกบ้าน
“เน! กลับมาทำไมไม่บอก แล้วโทรศ………”
ผมไม่ฟังพี่วิน รีบวิ่งขึ้นห้องไป แล้วล็อคประตูซะ
“ไอ้วิน แกใช่ไหมที่ทำน้องร้องไห้แบบนี้ บอกมาแกทำอะไร”
“ผมไม่ได้ทำ อยู่ดีๆก็หนีกลับมาแบบนี้ เป็นอะไรก็ไม่รู้พ่อ”
ผมได้ยินเสียงพี่วินดังขึ้นมาจนถึงห้อง อะไรกันพี่วินโกหกทุกคน พี่วินทำไปได้ยังไง
“ก๊อกๆ เน!ๆ”
“……..”
“เปิดประตูให้พี่เข้าไปเดี๋ยวนี้เน!”
“พิ่วิน ไปทำธุระพี่วินเถอะครับเดี๋ยวจะไม่ทัน”
“ธุระอะไรหล่ะพี่ไม่มี เปิดประตูให้พี่หน่อยเน”
“เนไม่เปิด เนอยากพักผ่อน”
“ถ้าเนไม่เปิดพี่จะพังประตูเดี๋ยวนี้แหละ”
ผมต้องจำใจเปิดให้พี่วินเหมือนเดิม หน้าตาพี่วินตอนนี้น่ากลัวมาก ผมเองก็ทำได้แค่เพียงหลบหน้าพี่วินเค้า แต่พี่วินก็เดินกระโจน
เข้าหาหาผม
“บัง!”เสียงประตูถูกดันให้ปิดลง
“มานี่!”
“โอ้ยพี่วิน เนเจ็บอย่าดึงแขน”
“ผลัก!”
ผมถูกพี่วินดันลงไปที่เตียง พี่วินคร่อมผมอยู่ด้านบน เสียงหายใจอุ่นๆรดหน้าผม
“ทำไมหนีมาแบบนี้”
“……..”
“เน ถ้าเนไม่ตอบพี่จะจูบเนนะ”
“……………”
“พี่วิน อะ…..”
และแล้วผมก็โดนเข้าให้ เป็นจูบที่รุนแรงมาก ผมเจ็บปากไปหมดแล้ว
“เป็นไงจะบอกได้รึยังเน!”
“…………”
“พี่จะนับหนึ่งถึงสามถ้าไม่บอก พี่จะปล้ำเนแล้วนะ”
“………….”
“โอเคลองซักตั้งดีไหม”
“อย่าพี่วิน พอแล้ว เน ไม่ได้เป็นอะไร เน แอ่ อะ……อือ ”
“เป็นไง ยังจะดื้อกับพี่วินอยู่แบบนี้อีกนานไหม”
“เนไม่ได้ดื้อนะ อย่ามากล่าวหา พี่วินแหละที่ดื้อ”
“จะเอาอีกใช่ไหม”
“ไม่! หยุดเลย คนบ้าอะไร ปากมีแต่กลิ่นเบียร์ไปหมด”
“ก็ใครทำให้พี่เป็นแบบนี้”
“ไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย”
“เนต้องรู้”
“ก็บอกไม่อยากรู้ไง ออกจากตัวผมได้แล้ว หมาป่าอะไรวะ ตัวหนักก็หนัก หล่อไม่สู้เจคอปเลย”
“ไม่ลุก ไม่ออก ใครว่า พี่หล่อแล้วก็เท่ห์กว่าไอ้หมาป่าเจคอปอะไรนั่นอีก เนก้เคยเห็นแล้วหนิ อยากเห็นอีกไหม”
“ไม่อยากเห็น อย่ามาทะลึ่งกับผมนะ พี่วินออกไปได้แล้ว เนปวดหัว”
“ก็ได้ แต่พี่วินจะยังไม่ออกจากห้องนี้ จนกว่าเนจะคุยกับพี่ให้รู้เรื่อง”
“คุยอะไรครับ เนไม่มีอะไรจะคุย”
“ต้องมีสิ บอกมาว่าหนีออกมาจากร้านอาหารทำไม”
“ไม่ได้หนี แค่อยากให้ใครบางคนได้คุยกับคุณนุ่นได้สะดวก”
“ฮ่าๆๆๆ กระต่ายน้อย กล้าไปแอบฟังพี่คุยโทรศัพท์แล้วก็ตีโพยตีพาย”
“เปล่าตีโพยตีพายนะ เนได้ยินเต็มหูของเนเลยนะจะบอกให้”
“ได้ยินว่า….”
“ไม่บอก ”
“ได้ ถ้าอย่างนั้นจะได้รู้ว่าเวลาหมาป่าดุๆเค้าจะจัดการยังไงกับกระต่ายน้อยๆแบบเน”
“อย่านะ เนตะโกนบอกพ่อนะ”
“เอาสิ พี่รู้จุดอ่อนเนหมดแหละ คนมีมารยาทเค้าไม่ตะโกนโหวกเหวกหรอก”
“คนอะไรชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย”
“อะไรกันพี่วินว่าเนนั่นแหละที่ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย พี่วินจะแก้ต่างให้ฟังก็หาว่าพี่วินแก้ตัว แล้วเมื่อไหร่เนจะเข้าใจพี่วินซักทีนึง
หละครับ”
“ไม่อยากเข้าใจแล้ว ใช่สิ อยู่ห่างสายตากันแล้วหนิเนาะ พี่วินก็ได้ไปทำงานแล้วหนิเนาะ ไปเลย เนมันก็แค่กระต่ายที่ตัวเน่า เป็นศพ
ไม่มีหมาป่าที่ไหนมาสนใจหรอกจริงไหม”
“หมาป่าตัวนี้ไง ว่าไปเรื่อยเน เนเป็นกระต่ายวัยสดใสในสายตาพี่เสมอ”
“แหวะ เหม็นปากกลิ่นเบียร์มันทำให้ผมจะอวกแล้วพี่วิน”
“ฮ่าๆ พี่วินไม่ออกหรอก คนรักกันต้องยอมรับสิ่งไม่ดีของฝ่ายตรงข้ามให้ได้สิ”
“โอเคๆ เนยอมรับก็ได้ พี่วินออกไปได้แล้วครับ ”
“ไม่เอาพี่วินขอนอนที่ห้องเนแล้วกัน ไม่ได้นอนด้วยหลายวันแล้วคิดถึง”
“ถ้างั้นไปอาบน้ำก่อนก็ดีนะพี่วิน”
“เนไปอาบให้พี่วินหน่อยสิ”
“ไม่เอาครั้งก่อนไปอาบน้ำให้ มีอย่างที่ไหนมาจูบปากเนไม่ยอมปล่อย”
“ก็ใครบอกให้ยั่วพี่วินหละ”
“เนปล่าวนะ ไม่ได้ยั่ว พี่วินบังคับให้เนถอดเสื้อเองต่างหาก คนอะไรก็ไม่รู้ หื่นสุดๆ”
“แล้วหื่นๆแบบนี้เนไม่ชอบหรอ”
“ไม่ชอบ”
“แล้วตอนนั้นที่พี่วินจูบปากอ่ะ ทำไมต้องร้องครางด้วย”
“พี่วิน ทุเรศ”
“โอ้ยๆ ฮ่าๆ หน้าแดงๆ โอเคพี่วินขอโทษ สงสัยีลาพี่วินคงจะสุดยอดมั้งสามารถทำให้เน…โอ้ย”
“จะหยุดพูดได้รึยัง หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง เดี๋ยวใครๆเค้ามาได้ยินเอานะ”
“ก็ช่างมันไปดิจะได้รู้ว่าเนเป็นของพี่”
“จะทำอะไรก็ทำเนไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว”
“เน พี่วินถามอะไรหน่อยสิ”
“ครับ พูดมา ”
“เน รักพี่วินไหม”
“ไม่รู้”
“เน!”
“พี่วินตะคอกอีกแล้วนะ ทำไมไม่เปลี่ยนซักทีนิสัยมาเฟียอะไรเนี่ย”
“ตอบมา”
“ก็ได้ๆ อืม”
“อืม หน่ะคือรักรึว่าไม่รัก”
“ก็รัก”
“อะไรนะ ดังๆหน่อยสิ”
“รักครับ”
“ฮ่าๆๆ ”
“หัวเราะอะไร น่าขำตรงไหน”
“เปล่าๆ แค่หลอกเนง่ายนิดเดียวเอง ในที่สุดเนก็บอกรักพี่แล้ว”
“บ้าจริง เนไม่ได้บอกรัก แต่เนตอบคำถามพี่วินต่างหาก”
“ก็เหมือนกันแหละ”
“ไม่เหมือนเหมือนเลยแล้วนี่พี่วินถามทำไม”
“คืนนี้พี่วินขอได้ไหม”
“ขออะไร”
“หน่าเน ก็เรื่องอย่างว่า”
“ไม่เอา พี่วินรอเนก่อนสิ เนยังไม่พร้อม”
“โห ไม่เอาหรอกรอมาหลายปีแล้ว ป่านนี้หลอดเก็บอสุจิพี่คงใหญ่แล้วมั้ง ไม่ได้เอามันออกซักที”
“พูดเรื่องอะไรเนไม่เข้าใจ ไปอาบน้ำดีกว่า อยู่กับพี่วินแล้วเนี่ยเนกลัวๆไงก็ไม่รู้”
“ครับ รีบๆอาบนะ พี่วินจะนอนรอที่เตียงนี่แหละ”
“ก็บอกว่าไม่ให้ทำไง เนไม่พร้อม”
“ก็ได้ แต่เนทำให้พี่วินหน่อยสิ”
“ทำอะไร”
“อ้าวก็ตอนฤดูหนาว ลมพัดเย็น คนไทยเค้านิยมเล่นอะไรหล่ะ”
“อืม ไม่รู้สิ เล่นว่าวมั้ง เฮ้ย พี่วิน ไอ้พี่ทะลึ่ง”
“โอ้ยๆ พอแล้วๆ ฮ่าๆ กระต่ายอะไรไม่กลัวหมาป่าบ้างเลย ซักวันจะเอาคืนคอยดู จะเอาให้เดินไม่ได้ไปหลายวัน”
“ไม่มีวันั้นหรอกพี่วิน ฝันกลางวันง่ายกว่านะเนว่า”
“ไม่เอาอ่ะ ทำไมเนทรมานพี่วินแบบนี้ พี่วินต้องช่วยตัวเองมาเป็น 3 ปีแล้วนะ”
“ก็ช่วยต่อไปอีกสิ”
“ไม่เอาช่วยไม่ไหวแล้ว มันเบื่อ”
“เบื่อก็ไปทำอย่างอื่น ฟุตบอล ยิงปืนเล่น อะไรก็ได้ทำไปสิครับ จะได้ไม่เบื่อ”
“ไม่เอาอ่ะ เน ไปอาบน้ำเร็วๆพี่วินจะได้เครียร์ให้ฟัง”
“ไม่ต้องเล่าหรอกเนเข้าใจ”
“เข้าใจว่า?”
“ว่าพี่วินมีกิ๊กกับแม่นุ่นอะไรนั่นไง”
เอาแล้วปากผมไวไปไหม หน้าตาทะเล้นก็น้ากลัวอีกแล้ว แต่มันดูเป็นหน้าตาที่มีความหื่นอยู่เต็มเปี่ยม นี่พี่วินเมาเบียร์รึเปล่า
เนี่ย ไม่นะพี่วินอย่าเข้ามา
“คำก็นุ่น สองคำก็นุ่น เนมานี่เลย”
พี่วินเหวี่ยงร่างผมไปนอนที่เตียงแล้วเอาตัวขึ้นคร่อมอีกเหมือนเดิมแต่ดูครั้งนี้พี่วินไม่ได้หยอกแล้วนะ หน้าตาจริงจังมาก พี่วินอย่า
ทำเนนะ เนไม่พร้อมจริงๆ นะโม พุธโธ ธัมโม สังโฆ ช่วยลูกด้วย
เป็นไงมั่ง ชอบไม่ชอบบอกได้นะครับ^^ :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
วินนแอบมีคนอื่นนนหรออออ :katai1: :katai1: :katai1: :z6: :beat: :beat:
-
วินยังไม่เคลียร์เลยนะ คิดจะเปลี่ยนเรื่องหรือยังไง
-
ตอนที่ 24.1
:mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4: :mew1: :mew3: :mew4:
สายตาของเราสองคนจ้องมองกันดั่งกันแม่เหล็กคนละขั้ว ดึงดูดด้วยแรงมหาศาล แต่แล้วผมเองก็รู้ว่าขืนปล่อยไว้แบบนี้ มีหวังจบลงด้วยเรื่องอย่างว่าแน่นอน
“พี่วิน ลุกเถอะครับ”
“อืม พี่ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ เนอาบน้ำแล้วนะ พี่วินไปพักผ่อนเถอะ”
“อืมๆ ไว้พี่จะมาหาใหม่นะ”
“จะมาอีกอยู่หรอครับ”
“อืมทำไมหรอ รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยหรอ”
“เปล่าครับ แค่เห็นว่าพี่วินดื่มแอลกอฮอล์มามากแล้ว เนว่าไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ”
“ก็ได้ พี่จะเชื่อเน ฝันดีครับ”
“ครับ”
ผมเดินออกไปส่งพี่วินที่ประตูห้องแล้วล็อคประตูไว้ จู่ๆก็มีเสียงข้อความดังขึ้นมา มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของผมแต่มันเป็น
ของพี่วินนั่นเอง
“พี่วินลืมโทรศัพท์ เอาไปคืนดีกว่า”
“เดี๋ยวก่อน เราต้องรู้ให้ได้ว่าพี่วินชอบใครอยู่ในตอนนี้”
“ข้อความใหม่ที่ยังไม่อ่าน อืม…”
“จากนุ่นหรอ นี่แสดงว่า………ไหนๆขอโทษนะพี่วิน เนขอเปิดอ่านหน่อยนะ”
“พี่วินคะ นุ่นขอบคุณมากนะคะกับอาหารมื้อเที่ยงวันนี้ วันหลังเราไปด้วยกันอีกนะ บายค่ะ จุ๊บ”
ผมอ่านข้อความแล้วถึงกับน้ำตาไหล ผมถอนหายใจให้ตัวเองช้าๆยาวๆ แล้วไม่นานโทรศัพท์พี่วินก็สั่นดังขึ้น ปลายสายที่โทรมาคือนุ่นนั่นเอง ผมเองกดรับสายไปอย่างเร็ว
“พี่วินคะ นุ่นเองนะคะ นอนรึยังเอ่ย”
“พี่วินหลับไปแล้วหล่ะครับ มีอะไรจะฝากไว้รึเปล่า”
“อุ๊ย นี่แกไม่ใช่พี่วินหนิ แกเป็นใคร มารับโทรศัพท์พี่วินได้ยังไง”
“ผมเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก รู้แค่ว่าตอนนี้คุณกำลังโทรมายามวิกาล รบกวนพี่วินที่กำลังนอนอยู่นะครับ”
“กริ้ดดดด มาสั่งสอนฉันได้ยังไง บอกมานะแกเป็นใคร”
“เป็นแฟนพี่วิน ชัดไหม”
“ไม่จริง พี่วินไม่มีทางไปรักกับผู้ชายด้วยกันหรอก”
“เธอจะเอายังไง”
“ไปเรียกพี่วินมาพูดสายให้รู้เรื่อง”
“พี่วินหลับไปแล้วครับ ผมขอบอกคุณครั้งนี้ครั้งสุดท้าย พี่วินเป็นแฟนผม ถ้ายังมีความเป็นมนุษย์เหลือพอปล่อยพี่วินไปซะนะครับ”
“ปล่อยหรอ นี่แกคิดว่าฉันจับพี่วินได้ด้วยหรอ แกเองก็รู้หนิว่าพี่วินเป็นมาเฟียนะ ผู้หญิงอย่างฉันไม่สามารถฝืนเค้าได้หรอก มีแค่
เพียงร่างกายที่พอจะตอบสนองเค้าได้เท่านั้นแล้วก็ต้องบวกกับการตอบสนองขอพี่วินเค้าด้วย มาโทษฉันฝ่ายเดียวมันไม่ดีหรอกนะ”
“……..”
ผมน้ำตาไหลพรากเหมือนมันจะกลายเป็นสายเลือดไปแล้ว หมายความว่ายังไงร่างกายที่พอจะตอบสนอง รึว่าพี่วินกับนุ่นเค้าจะมีอะไร
กันแล้ว
“เป็นไง ได้ยินแล้วก็อึ้งสินะ เงียบไปแบบนี้ ฉันจะบอกให้นะเรื่องแบบนี้ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก”
“เธอไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนหล่ะ ฉันจะบอกให้นะว่าผู้หญิงอย่างฉัน ผู้ชายทุกคนเค้าเอาไว้ที่เตียงนอนอยู่แล้ว แต่กับแก ถ้าไม่ถูกตัดหาง
ปล่อยวัดก็คงจะเอาไว้บนหิ้ง แต่ฉันว่าเธอยังโชคดีนะที่พี่วินเค้ายังอุตส่าห์เมตตาทำแบบที่ฉันว่าอย่างหลัง”
“อะไร!”
“ก็เอาแกไปวางไว้บนหิ้งยังไงหล่ะ ”
“ติ้ด”
ผมกดตัดสายวางไปแล้วพร้อมกันกับเอามือเช็ดน้ำตา ไม่ได้ต่อไปนี้เราต้องเข้มแข็งให้ได้
“ก๊อกๆ เนๆ นอนรึยัง เปิดประตูให้พี่วินหน่อย”
ผมเดินไปเปิดประตูให้พี่วินช้าๆ ไม่มองหน้าพี่เค้า ผมไม่สามารถทนเห็นหน้าพี่เค้าไปได้
“กำลังหานี่อยู่รึเปล่าครับ”
ผมยื่นโทรศัพท์พี่วินออกไปให้ พี่วินก็รับเอา
“เน! เป็นอะไรไป ทำไมไม่มองหน้าพี่”
ผมหันไปหาพี่วินที่ตอนนี้ผมกำลังประมวลภาพทุกอย่างทั้งที่พี่วินเล่าและทั้งที่นาวากับนุ่นเล่าบวกกันจนผมนี่รู้แล้วว่าใครที่พูด
ความจริง
“อะไรกันสายตาเย็นชาแบบนั้น มีอะไรบอกพี่สิ”
“ให้เนเล่าแน่หรอครับ”
“อืมเล่ามาสิครับ”
“เมื่อครู่ผู้หญิงที่ชื่อนุ่นโทรมา ยังไงก็โทรกลับไปหาเธอด้วยแล้วกันนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนเน นุ่นเค้าเล่าอะไรให้ฟังรึเปล่า”
“ถามทำไมครับ กลัวความจริงมันแดงออกมารีไง”
“เน หมายความว่าไง นี่นุ่นเล่าให้เนฟังแล้วหรอ เนๆ เนอย่าเชื่อนะ เน”
“ปล่อยพี่วิน ปล่อยเน”
พี่วินเข้ามาในห้องผมแล้วก็ล็อคประตู พลางดึงร่างผมมากอดไว้แน่น ผมเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ฮือๆ ทำไมครับพี่วิน ฮือๆ ทำไมพี่ทำแบบนี้ ”
“เน พี่วินขอโทษ พี่วินผิดไปแล้วพี่วินไม่ได้ตั้งใจนะครับ”
“ฮือๆ ฮือๆ”
“เนอย่าร้องนะครับ พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”
ผมผละออกจากพี่วินมองหน้าพี่เค้าอย่างกับคนผิดหวัง
“ฮือๆ มันสายไปแล้วพี่วิน พี่วินกลับไปทำหน้าที่สามีที่ดีของนุ่นเค้าเถอะนะ”
“ไม่นะเน อย่าตัดเยื่อใยกันแบบนี้สิ พี่วินขอโทษ”
“พี่วินครับ กลับไปทำหน้าที่ของความเป็นมนุษยชนเถอะนะ สักวันหนึ่งเรื่องๆนี้ก็ต้องแดงออกมา แล้วคนที่ต้องรับผิดชอบคือพี่วิน ”
“ไม่ๆ พี่ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
“พี่วิน ทำไมเป็นคนแบบนี้ฮือๆ นุ่นเค้าเป็นผู้หญิง เค้าจะเสียหายได้นะ พี่ต้องรับผิดชอบ”
“พี่ไม่รับผิดชอบเน พี่วินเชื่อว่านุ่นเค้าไม่ท้องหรอก เพราะพี่ป้องกันอยู่ ได้ยินชัดเจนไหม ”
“เรื่องของพี่วินเนไม่อยากรับรู้อีกต่อไปแล้ว กลับออกไปเถอะครับ”
“ไม่เน พี่วินจะต้องคุยให้รู้เรื่อง”
“เนคิดว่าเนรู้เรื่องทุกอย่างดีแล้วครับพี่วิน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุก……….”
พี่วินโผลเข้ากอดผมไว้แน่น แล้วก็ร้องไห้ออกมา นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมเห็นน้ำตาพี่วิน
“ฮือๆ เน อย่าตัดเยื่อใยพี่วินแบบนี้ พี่วินรักเนคนเดียวนะ ”
“ปล่าวครับ พี่วินไม่ได้รักเน พี่วินรักตัวเองต่างหาก ปล่อยเนได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเนจะเชื่อพี่วิน”
“ผมไม่มีวันเชื่อพี่วินได้อีกต่อไปแล้ว!”
“เน เนก็รู้ว่าพี่วินเป็นผู้ชาย พี่วินไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมันก้ไม่แปลก ไม่เสียหายตรงไหน”
“พูดเอาแต่ได้ แล้วเนหล่ะครับ ทนรักษาบริสุทธิ์นี้เพื่อใคร”
“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น เนเข้าใจพี่วินนะ พี่วินเป็นผู้ชาย พี่รักเนกว่าคนอื่นๆนะครับ”
“เนไม่อยากฟัง ถึงยังไงพี่วินก็ต้องรับผิดชอบ”
“ไม่! พี่ไม่รับผิดชอบ ทีคนอื่นๆ พี่วินยังไม่เห็นต้องรับผิดชอบเลย แล้วกับนุ่นคนเดียวทำไมพี่ต้องรับผิดชอบ”
“พี่วินครับถ้ายังมีความเป็ยคนเหลือพอ ช่วยแยกแยะสิ่งที่ถูกต้องผิดชอบชั่วดีด้วยเถอะนะเนขอร้อง”
“วันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง เนนอนพักเถอะ พี่วินขอนอนด้วยคนนะ”
“ไม่ต้อง เนนอนคนเดียวได้”
“ไม่เอา พี่จะนอน”
“พี่วินครับ ถ้าไม่กลับไป ผมจะไปนอนกับคุณพ่อนะครับ”
“โถ่เว้ย ก็ได้ ฝันดีนะเน ”
“ออกไปครับ”
“เฮ้อ พี่ขอโทษแล้วกัน”
ผมบ่ายเบี่ยงไม่มองหน้า นี่มันเวรกรรมอะไรของผมกันนะ ผมไม่เข้าใจ ผมต้องทำยังไงต่อไปดีหล่ะทีนี้
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
ตอนที่ 24.2
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
ผ่านไป 1 เดือน เรื่องราวของพี่วินที่โถมเข้ามาในชีวิตผมมันมากขึ้นมากขึ้น จนผมนี่แทบจะเฉยชาไปแล้ว ความรู้สึกที่ผมมีให้มันไม่สำคัญกับพี่วินอีกแล้ว แล้วพี่วินจะยื้อไว้อีกทำไม
“สวัสดีครับพี่บิลัน มีอะไรรึเปล่าครับมาหาเนแต่เช้าเลย ”
“เน สบายดีนะ แล้วนี่ว่างจะคุยกับพี่รึเปล่า”
“ว่างสิครับ เข้าบ้านก่อนไหมครับ ยืนอยู่ตรงนี้แดดร้อนออก”
ผมกับพี่บิลันเดินเข้ามานั่งที่ห้องรับแขกก่อนจะให้พี่เลียงเอาของว่างมาเสิร์ฟ
“เน พี่มีเรื่องทุกข์ใจ เกี่ยวกับไอ้วินมาบอก”
“เรื่องอะไรครับ” ตีหน้าซื่อยิ้มกลบความบอบช้ำที่มีพี่วินมีให้
“เนรู้ใช่ไหมว่าไอ้วินมันทำงานอยู่กับบริษัทพ่อของพี่”
“ครับบริษัทลุงเวท ผมทราบดีครับ แล้วยังไงต่อ”
“ก็ เอ่อ ไอ้วินมันไปมีกิ๊กที่บริษัท สองสามคนแล้วนะเน”
“เรื่องนั้น ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเนตรงไหนเลยพี่บิลัน”
“อะไรกันเน นี่เนไม่รู้สึกหึง รึว่าหวงอะไรเลยหรอ รึว่า…….”
“อะไรครับ”
“รึว่าเนไม่ได้รักไอ้พี่วินใช่ไหม”
“รักสิครับพี่บิลัน รักมากด้วย”
“อ้าวแล้วนี่ไอ้วินมัน…..”
“พี่วินยังไม่รู้หรอกครับ ตลอดสามปีมานี้ผมไม่เคยบอกรักพี่วินเลย ผมรอให้มั่นใจอะไรบางอย่างเสียก่อน แต่ตอนนี้มันทำให้อะไรในใจ
ผมมันชัดเจนขึ้นพี่บิลัน”
“เน สู้ๆนะ พี่บิลันเอาใจช่วย”
“เนเชื่อนะความรักมันเป็นสิ่งสวยงาม แต่กับพี่วินเนทำได้แค่เพียงทำใจเท่านั้น”
“เน ถ้าเนยังรักไอ้วินอยู่พี่จะบอกเนว่า เนควรทำอะไรสักอย่างแล้วนะ”
“ไม่ครับ เนทำไปแล้วได้อะไร ก็ในเมื่อพี่วินเค้าปรารถนาแบบนี้เอง ”
“เน พี่ขอโทษนะ พี่ขอถามเนตรงๆว่า เนเคยมีอะไรบนเตียงกับไอ้วินรึยัง”
“ยังครับ ผมปฏิเสธเอง”
“ว่าแล้วเชียว ไอ้วินมันก็คงหาที่ระบาย”
“เหตุผลฟังไม่ขึ้นนะครับ แล้วพี่บิลันหล่ะ ระบายออกทางนี้รึเปล่า”
“อุ๊ย ไม่หรอกครับน้องเน พี่ยังซิงนะ ไม่ได้ไปนอนกับใครๆเค้าหรอก อย่ามองแบบนั้นสิ”
“ล้อเล่นครับ”
“เป็นรอยยิ้มที่สนุกปนกับความทุกข์เสียจริงๆ”
“ไม่หรอกครับ เนก็เป็นแบบนี้ เนมันเป็นพวกจืดชืด ไปสู้ความสดใส ความเร้าร้อนของสาวๆได้ที่ไหน”
“สู้ได้สิ พี่เองยังแอบชอบเนอยู่ไม่น้อยเลยนะ แต่ติดตรงที่เราเป็นญาติกันเท่านั้นเอง พี่ทำได้ตอนนี้แค่เพียงทำใจเท่านั้น”
“เนเชื่อนะว่าซักวันพี่บิลันจะเจอคนที่ใช่แน่นอนครับ”
“ขอให้เจอแบบเนคนนี้ก็ดีสิครับ”
“แล้วนี่เน จะไปที่บริษัทพี่สักหน่อยไหม”
“ไม่ไปหรอกครับ วันนี้วันหยุดเนไปคงไม่เจอพี่วินหรอก”
“อืมพี่เข้าใจ แต่ยังไงพี่ก็อยากให้เนคุยกับไอ้วินให้รู้เรื่องนะ พี่กลับแล้ว”
“ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม”
ผมไปส่งพี่ลันขึ้นรถแล้วโทรหาน้ำเพื่อนสนิทคนนี้ทันที
“ฮัลโหล น้ำ แกว่างรึเปล่า ออกมาทานข้าวเที่ยวที่แถว…….เป็นเพื่อนเราหน่อยสิ”
“โอเคเดี๋ยวเราไปรอก่อนนะ”
1 ชั่วโมงผ่านไป
“ว่าไงเน คิดยังไงให้ฉันมานั่งทานข้าวร้านอาหารหรูๆแบบนี้”
“ฉันกลุ้มใจนิดหน่อย”
“เรื่องไอ้พี่วินอีกสินะเน”
“อืม ฉันจะทำยังไงดีน้ำ”
“เฮ้อฉันเห็นใจแกนะเน แต่ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปหลงชอบไอ้มาเฟียเพลบอยคนนี้ แกก็ไม่ฟังฉัน”
“ฉันไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นคนแบบนี้”
“แล้วนี่ไอ้พี่วินมันพูดอะไรให้ฟังบ้างหล่ะ”
“ไม่ได้พูดอะไร ฉันถามเค้าไปเค้าก็อ้างว่าเค้าเป็นผู้ชาย ไปนอนกับสาวๆมันเรื่องปกติ ”
“ตายจริง นี่เค้ายังรักแกอยู่ไหนเนี่ย ”
“วันก่อน เค้าบอกฉันว่า คนเราถ้ารักกันต้องยอมรับข้อเสียในส่วนนั้นของพี่วินได้”
“อะไรวะผู้ชายแบบนี้ พูดเอาแต่ได้ ไม่เคยเห็นใจเข้าใจหัวอกของแกเลยหรอวะเน”
“ฉันไม่รู้”
“แกต้องโทรไปหาพี่วินเดี๋ยวนี้ตอนนี้ ไม่อย่างนั้น เรื่องได้เลยเถิดแน่ๆ ดีไม่มี นังชะนีพวกนั้นอาจจะเดินเข้าบ้านร้องไห้คร่ำครวญ
บอกว่าท้องกับไอ้พี่วินขึ้นมาแล้วจะยุ่งได้นะ”
“ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากคุยกับเค้าไม่อยากได้ยินเสียงเค้า”
“นั่นไง แกทำแบบนี้พี่วินเค้าก็จะยิ่งได้ใจ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวแกก็รีบโทรไปหามันแล้วกันนะ”
“ว่าไงจ๊ะที่รัก”
“พี่วิน พี่วินอยู่ที่ไหน”
“พี่อยู่ที่โรงหนังจ๊ะ”
“พี่วินไปคนเดียวรึเปล่า” ผมถามไปน้ำเสียงก็สั่นๆไปเหมือนจะร้องไห้
“เปล่าจ๊ะ พี่มากับเชอรี่น้องสาวที่บริษัทจ๊ะ”
“พี่วินคุยกับใครคะ”
“อ้อพี่คุยกับแฟนพี่เองจ๊ะ”
“พี่วิน!”
“ครับเน”
“พี่วินต้องมีเวลาให้เนมากกว่านี้!”
“อะไรกันอีกเน พี่วินก็ให้เวลาเน วันจันทร์ วันอังคาร วันพุธ ทุกๆสัปดาห์เนี่ยครับ ไม่พออีกหรอ”
“พี่วิน พี่วินก็พูดเอาแต่ได้ แล้วเรื่องของเราหล่ะ”
“ก้พี่วินยังรักเนเหมือนเดิมไงครับ”
“พี่วิน! ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย พี่วินต้องมีเวลาให้เนมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาเรียกเนว่าแฟน”
“เน เดี๋ยว!”
ผมกดตัดสายไป ก่อนที่จะปล่อยเสียงร้องไห้ออกไป
“ตายแล้วเน ฉันให้แกโทรไปหาพี่วิน นี่แกถึงกับร้องไห้เลยหรอ ฉันว่ามันแรงไปนะแก”
“น้ำ เค้าอยู่กับคนใหม่ เธอคนนั้นชื่อเชอรี่”
“ตายแล้ว แล้วนี่พวกเค้าไปอยู่ที่ไหนกัน”
“ที่โรงหนัง”
“ตายๆๆๆๆๆ นี่พี่วินเค้าคบแกมานี่ยังไม่เคยพาแกไปดูหนังเลยนะ ฉันว่าแกตกกระป๋องแล้วแหละเน”
“น้ำ”
“ฉันขอโทษเว้ย แต่ฉันต้องพูดเพราะแกเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่อยากให้แกเสียใจอีกต่อไปแล้วเน”
“ไม่ได้ฉันรักเค้า ฉันตัดใจจากเค้าไม่ได้”
“แต่แกต้องตัด”
“แต่ฉันให้เวลาเค้า ให้โอกาเค้าแก้ตัวก่อนได้ไหมอ่ะน้ำ นะ ”
“โอ้ย ฉันเป็นเพื่อนแกมานี่ ฉันเห็นแกให้โอกาสพี่วินไม่รู้กีครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะเน ตัดใจเถอะ”
“ฉันขอครั้งนี้ครั้งสุดท้ายน้ำ แล้วฉันจะไม่ฝืนไม่ดื้อกับแกอีก โอเคไหม”
“เออ ก็ได้ ฉันจะรอดู ถ้ามันไม่มีอะไรดีขึ้นฉันจะพาแกไปบอกเลิกไอ้พี่วินเอง”
“อืม”
ที่บ้าน
“ก็อกๆ เน เปิดประตูให้พี่เค้าไปหน่อย”
“มีอะไรครับ”
“พี่กลับมาแล้วจ๊ะ วันนี้พี่ขอนอนด้วยได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ ”
“อ้าวไหนบอกให้พี่วินมีเวลาให้เนมากๆไงครับ พี่วินก็กำลังทำอยู่นี่ไง”
“ก็ดีครับ ”
“อะไรกันเน คุยกับพี่ให้รู้เรื่องหน่อยสิ ไม่ใช่เห็นหน้ากันก็ทำหน้าเย็นชาใส่ พี่ไม่ชอบ”
“หรอครับ ไม่ชอบก็เลิกกันไป”
“ไม่ พี่ไม่เลิก อะไรกันพักหลังๆมานี้ทำไมบอกเลิกพี่หลายครั้งแล้ว ”
“พี่วิน เนไม่ได้โง่นะ เนรู้ว่าพี่วินทำอะไร ยังไงกับใคร แล้วก็ที่ไหนด้วย เนทนไม่ได้ที่คนที่เนรักไปมีอะไรกันกับคนอื่น”
“เน พี่รู้ แต่มันเป็นธรรมชาติของผู้ชายเนเข้าใจหน่อยสิ”
“ผมฟังคำๆนี้มามากเกินพอแล้ว หวังว่าพรุ่งนี้คุณจะอยู่ที่บ้านไม่ไปไหนนะ คุณวิน”
“เน อะไรกัน ทำไมกลับมาใช้คำพูดพวกนี้อีกหละ”
“ปัง!”
“เน เปิดประตูออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเน”
“ฮะ ฮึก ฮือๆ ฮือๆ” ผมร้องไห้หลังพังประตู ผมจะทำยังไงดี ผมจะทำยังไงดี บอกผมที บอกผมที
เช้าวันใหม่
“คุณเนครับ คุณวินไม่ได้นอนทั้งคืน อยากให้คุณเนไปหาที่ห้องครับ”
“อะไรกันซุน แล้วนี่พวกนายไม่คิดจะไปดูแลนายเลยหรอ”
“โหไม่ได้หรอกครับนาย พวกเราเข้าไปแล้ว มีแต่ขู่จะยิงปืนใส่ลูกเดียว พวกเราไม่กล้าเข้าไปหรอกครับ”
“โอเค ผมจะไปดูให้นะ”
“ขอบคุณมากครับนาย เออ คุณวินยิ่งไม่ได้ทานอะไรเลยนะครับตอนเช้านี้ ยังไงรบกวนคุณเนเอาไปให้หน่อยนะครับ”
“อืมได้ พวกนายไปเตรียมมาเร็ว เดี่ยวผมจะเอาเข้าไป”
“ครับๆรอซักครู่นะครับ”
ผมรวบรวมความกลัวเข้าไปที่ห้องพี่วิน แต่ก็มีความรู้สึกตะหงิดใจยังไงไม่รู้นะครับ
“ก๊อกๆ”
“กูบอกว่าออกไปไง ไม่ยินรึไงวะ บอกไม่ให้ใครมารบกวน ยิงไส้แตกดีไหมเนี่ย”
เสียงเจ้าตัวตะโกนดังออกมา ผมเองหล่ะเหนื่อยใจจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมจะเอาอาหารวางไว้หน้าห้องคุณมาทานเองด้วยแล้วกัน”
“เน! นั่นเนหรอ อย่าเพิ่งไป”
สิ้นเสียงพี่วินก็วิ่งมาเปิดประตูห้องให้ หน้าตายิ้มแย้ม
“เห็นเด็กของคุณบอกว่าไม่ได้นอนทั้งคืน อะข้าวเช้า ทานซะจะได้มีแรง”
“เดี๋ยวเน ไม่ถามหน่อยหรอว่าพี่นอนไม่หลับเพราะใคร”
“ไม่รู้ครับ ผมไม่มีหน้าที่ที่ต้องรู้อะไรในตัวคุณเลย”
“เน พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว ”
“คุณพูดว่าขอโทษครั้งที่เท่าไหร่กันแล้วนะ ผมจำไม่ได้เลย”
“เนอย่าประชดพี่แบบนี้ พี่ไม่มีแรง ข้าวเช้าวันนี้ป้อนพี่หน่อยได้ไหม”
“……..”
“นะเน พี่อยากให้เนป้อนนะครับ”
“อืม หลบไปสิครับคุณ ผมจะเข้าไปได้ยังไงหล่ะ”
ผมป้อนข้าวให้พี่วินคำแล้วคำเล่า พี่วินก็เอาแต่มองหน้า ไปยิ้มไปอย่างกับคนโรคจิต
“นี่น้ำครับ ดื่มแล้วพักผ่อนด้วยแล้วกันนะ”
“เดี๋ยวเน เรายังพอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”
“คุณวินครับ อย่าเสียเวลาอีกเลย ”
“ทำไมหล่ะเน พี่วินยอมรับผิด แล้วนี่เนไม่คิดจะให้พี่วินแก้ตัวหน่อยหรอ”
“คุณวินครับ แก้วใบนี้มันไม่ได้ร้าวธรรมดานะ แต่มันแตกละเอียวจนไม่มีชิ้นดีเลยหล่ะ”
“เน พี่เสียใจ พี่วินสัญญา พี่วินจะเอาเศษแก้วที่มันแตกละเอียดหล่อแก้วนี้ให้เป็นทรงขึ้นมาใหม่ให้ได้”
“อย่าเสียเวลาอีกเลยคุณวิน ถึงคุณจะทำได้ แต่รอยร้าวที่มันปรากฏอยู่ คุณลบมันออกไปไม่ได้หรอก ทำตามหัวใจที่คุณต้องการ
เถอะ”
“หมับ”
มือหนาสองข้างสวมกอดผมไว้แน่น พรางรู้สึกเหมือนหยดน้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาโดนไหล่ผม
“ฮือๆ เน นี่ไง พี่วินทำตามสิ่งที่พี่วินต้องการ นี่แหละพี่ต้องการ พิ่วนไม่อยากเสียเนไปไหน พี่วินขอโทษ”
“คุณวินครับ สงสารผมเถอะนะ คุณทำบาปกับผมมามากเหลือเกิน มากเกินพอที่เราจะกลับมารักกันใหม่ได้”
“เน พี่ฮือๆ พี่รู้ แต่เรายังเริ่มต้นกันใหม่ได้นะครับ ”
“ความรักของผมมันไม่ใช่เกมส์นะ แต่มันคือความจริง ในเมื่อเจ็บแล้ว ก็ต้องจำ ไม่สามารถหวนกลับมาเริ่มใหม่ได้หรอกครับ”
:sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :sad4: :o12:
-
มันจบกันง่ายไปไหมเนี่ย ? รักง่ายเลิกง่ายขนาดเนี้ยอ่ะ
ไม่ได้ว่าพี่วินไม่ผิดหรอกนะแต่คือตอนแรกบอกจะยื้อแล้วไง
ง้อกันให้สำเร็จแล้วกันนะพี่วิน ไม่อยากให้เนคู่คนอื่น
อ่อแล้วเราว่าช่วง 3 ปีที่ไม่ได้เขียนอ่ะน่าเสียดาย
เราว่าช่วงนั้นน่าจะอธิบายและมีเรื่องราวให้มากกว่านี้หน่อยก็ดี
แบบนี้มันปุปปับไป
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตอนที่ 25.1
หลายวันผ่านไป เรื่องราวของผมก็ดูเศร้าหมองมาก ผมกับพี่วินเราแยกกันอยู่ ผมต้องทนตอบคำถามพ่อไปวันๆว่าพี่วินหายไปไหน จริงๆผมเองไม่อยากที่จะรับรู้หรอก เค้าจะไปไหนก็ไป ไม่เกี่ยวกันแล้ว
“ออกไปจากบ้านผม!”
เสียงผมเองแหละ จะไม่ให้ผมพูดไม่ยังไงกันในเมื่อแม่เชอรี่มาบุกถึงบ้านขนาดนี้
“ไม่กลับจนกว่าจะรู้ให้ได้ว่าพี่วินอยู่ไหน”
“ผมไม่รู้ และคุณวินก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณเองน่าจะรู้ดีกว่าผมอีกนะว่าเค้าอยู่ไหน”
“โอ้ย ถ้าฉันรู้ฉันจะแบกสังขารมาถึงที่นี่ไหม”
“แต่เธอต้องกลับออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้!”
“นาวา!” ผมอุทานขึ้นเมื่อเจอเค้าอีกครั้ง
“แกเป็นใคร”เสียงเชอรี่พูดเชิงถาม
“เมียพี่วินไง”
“ไม่จริง พี่วินรักฉันคนเดียว”เชอรี่พูดขึ้นมา
“น่าสงสารจัง เธอคงจะโดนหลอกมาซินะ”
“หลอก หรอ หลอกอะไร”
“ก็หลอกว่าพี่วินรักเธอคนเดียวยังไงหล่ะ”
“ไม่จริงไม่จริง”
“นี่ฉันจะบอกให้นะว่า คนที่พี่วินรักมีแค่คนเดียวเท่านั้น ก็คือ”
“ใคร!”
“อ้าวก็เนนี่ไง แกดูไว้ว่าคนนี้คนเดียวที่ยืนอยู่หน้าแก คนนี้แหละที่ชนะใจพี่วิน”
“กรี้ดดด ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่ยอม คอยดูนะฉันจะมาใหม่”
“นาวา นายมาทำไมอีก”
“แหมอย่าขับไสไล่ส่งฉันหน่อยเลย นี่เน”
“อะไร”
“ฉันมาขอโทษเรื่องทุกอย่างที่ทำกับแกไว้ 3 4 ปี ฉันรู้ว่าฉันมันไม่ดี ไม่น่าให้อภัย แต่ฉันรู้ว่าคนอย่างแกให้อภัยฉันแน่นอน ”
“อืม ก็ได้ แล้วนี่คิดยังไงมาขอโทษเรา”
“ฉันมาคิดทบทวนดูใหม่ หลังจากที่ฉันมารังคานแกครั้งทุกท้าย ฉันก็คิดได้ว่าฉันมันตาบอดเองที่หลงรักพี่วินข้างเดียว โดยไม่ได้มอง
คนรอบข้างเลยว่ามีอีกหลายคนที่รักฉัน”
“หมายความว่าไงนาวา”
“ก็ฉันตามหาคนที่รักฉันจริงแล้วหน่ะสิ”
“ใครกัน”
“ก็พี่โจ เดือนนิติศาสตร์แหละ นี่เน ฉันขอโทษจริงๆนะ เรื่องที่ผ่านมา แกทำไมทนได้นะ ถ้าเป็นฉันเนี่ยนะ ฉันจัดการไปนานแล้ว”
“การให้อภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดจริงไหม”
“ดีใจจังที่แกให้โอกาสฉัน ใช่จริงๆด้วยการให้อภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เน แกเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหม ”
“อืมเอาสิ ”
“ขอบใจมาก ฉันว่าฉันมีเพื่อนที่ประเสริฐ ที่สุดแล้วเน”
“อืมอย่าคิดมากนาวา ”
“อืมเนมีอีกเรื่องนึงที่ฉันอยากขอ”
“ให้อภัยพี่วินอีกคนจะได้ไหม”
“นาวา!”
“เออๆ ฉันรู้ว่ามันน่าให้อภัยยาก เนพี่วินเห็นเค้าเป็นแบบนั้นก็จริง แต่เค้ารักแกคนเดียวจริงๆนะ”
“ไม่จริงหรอกนาวา ถ้าเค้ารักฉันจริงเค้าคง ไม่ทำเรื่องแบบนี้ให้มันเกิดขึ้น”
“เน มีใครบ้างที่ไม่เคยทำผิด”
“เราว่านาวากลับไปเถอะ!”
“เนฟังฉันให้จบก่อนสิ”
“เอาเป็นว่านาวาสบายใจได้เรื่องเรานะ เราไม่โกรธนาวาแล้ว”
“เน พี่วินยังรอคอยวันนี้แกจะกลับมาเริ่ม 1 ให้อยู่นะ เน”
“นาวา เราไม่มีอะไรที่ต้องพูดถึงคนๆนี้อีกแล้ว เราเลิกกับพี่วินไปแล้ว”
“แต่พี่วินยังไม่เลิกรักแกนะ”
“นั่นมันก็ช่วยไม่ได้”
“เนทำไมแกเย็นชาแบบนี้ ทีฉันที่ทำไม่ดีกับแกมาแกยังให้อภัยฉันได้เลยนะ”
“แต่กับความรัก คนรักของเราไปมีความสัมพันธ์ถึงขั้นบนเตียง เราแทบจะตายทั้งเป็นอยู่แล้วนะ”
“ไม่จริงพี่วินไม่ใช่คนแบบนั้น เนแกให้โอกาสพี่วินเถอะฉันสงสารเค้า”
“นาวาแล้วเราหล่ะ เรามันไม่สงสารเลยหรอ ใช่เรามันน่าสมเพชตัวเองจริงๆ”
“เนแกอย่าพูดแบบนั้น นี่แกจะไปกันใหญ่แล้ว ”
“กลับไปเถอะนาวา เราเคลียร์กันรู้เรื่องเราก็พอแล้ว”
“ฉันกลับไม่ได้ เพราะจะไม่มีนาวาคนนี้มาพูดมาขอร้องแกอีกแล้ว ให้ฉันได้ไถ่บาปที่ทำกับแกหน่อยเถอะนะ ถ้าแกให้โอกาสพี่วิน ฉัน
จะถือว่าแกได้ยกโทษให้ฉันแล้วจริงๆ ใจฉันจะได้โล่งใจที่เห็นแกมีความสุข”
“ที่พูดมานาวานายจะไปไหน”
“ฉันจะไปต่อเมืองนอกกับพี่โจ ฉันจบแล้ว แกยังเหลืออีก 2 ปี ไม่มีนาวาคนนี้จะมาขอร้องแกแล้วนะ”
“ขอให้โชคดีนะนาวา”
“นี่แกจะไม่ยกโทษให้พี่วินจริงๆหรอ ฉันไม่สบายใจเลยนะ ได้โปรด”
“อย่าทรมานฉันอีกเลย นาวา แค่นี้เราก็ปวดตรงนี้แทบจะตายทั้งเป็นแล้วนะ”
“แกทรมานใจ แต่ตอนนี้พี่วินทรมานทั้งกายและใจ”
“หมายความว่าไง”
“เมื่อวานพี่วินขับรถกลับบ้านแต่ระหว่างทางกลับมีคนตัดหน้า รถตกลงข้างทาง พี่วินเจ็บหนัก ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”
“ทำไมไม่มีใครรู้เรื่องนี้”
“พี่วินไม่ยอมให้บอกใคร แม้แต่แก้งค์ฉันเอง มีฉันคนเดียวที่รู้ แม้กระทั่งเธอเค้ายังไม่ให้บอก”
“ทำไมพี่วินทำแบบนั้น”
“เน พี่วินเล่าให้ฉันฟังก่อนหน้าที่เกิดอุบัติเหตุ ว่าเนไม่อยากรับรู้เรื่องที่มันทำให้แกหนักใจอีก เค้าเลยไม่ให้บอกแก พี่วินน่าสงสาร
มากนะ แกไปดูเค้าหน่อยก็ดี”
“นายพาฉันไปพี่โรงพยาบาลที”
“นาวาขอบใจมากที่นายไปดูใจพี่วิน”
“ไม่ต้องดีใจหรอก เราไปเพียงเพื่อไปดูใจเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกเท่านั้นแหละ”
“โถ่เน แกทำไมเบ็นชาแบบนี้ ฉันชักไม่ชอบแล้วสิ แกดูน่ากลัวนะเน”
“ไปเถอะเราว่าดึกกว่านี้จะไม่ดี”
ผมเดินทางมาถึงโรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยพี่วินอยู่ที่ชั้น 7 พอไปถึงเท่านั้นแหละ พี่วินถูกพลันแผลที่หัว ถูกเข้าเฝือกที่คอ ที่ขาที่แขน
เต็มไปหมด แววตาดูลอยๆ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย
“เน พี่วินเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไงแกก็เค้าไปคุยหน่อยนะ อืมๆพี่วินยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า ฉันจะไปรอที่ด้าน
ล่างนะ”
“อืม ”
ผมเดินไปใกล้ๆพี่วินพี่เค้าแทบจะไม่สนใจแม้กระทั้งเสียงคุยกันของผมกับนาวาเมื่อกี้ แต่ดูเหมือนพี่วินจะไหวตัวทัน หันหน้ามามอง
ผม แววตาที่ทางมานั้นดูเบิกกว้างขึ้น แววตามีประกายสดใส รอยยิ้มที่กำลังจะยิ้มออกมานั้น ดูท่าจะทรมานมาก
“เน เนจริงๆด้วย พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”
“อย่าเอามือมาจับผม”
“เน ทำไมเนเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้หล่ะเน”
“ผมเปลี่ยนไปตั้งแต่เราเลิกกันแล้ว”
“ไม่ๆ พี่วินยังไม่เลิกจะเลิกได้ยังไง เนยังสัญญาบอกพี่ว่าให้รอวันที่เนบอกรักพี่”
“ไม่จำเป็น วันนั้นของผม ผมได้จับมันทิ้งใส่ตะกร้าไปแล้ว”
“เนไม่ได้รักพี่แล้วเนมาหาพี่ทำไม ฮะ ฮึก ฮือๆ”
“เคยสัมผัสได้ไหม จำได้ไหมว่าครั้งนึงเคยบอกผมว่าอะไร น้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรดีขึ้นมาหรอก”
“พี่เข้าใจแล้ว ที่เนมาหาพี่วินนี้เพียงเพราะมาเอาคืนใช่ไหม”
“ผมไม่เคยคิดจะเอาคืนใคร แต่มันถึงเวลาที่คุณต้องชดใช้ โดยที่ผมไม่ได้เป็นคนทำ”
“ใช่ เอาเลยพี่มันห่วย มันไม่ดี แม้แต่คนที่พี่ ฮือๆ รัก เค้ายังต้องทิ้งพี่ไป”
“ดูจากสภาพคุณวันนี้ คงเจ็บไม่น้อย ผมว่าคุณควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ”
“พี่จะเป็นยังไงก็ไม่ต้องมาสนใจพี่หรอก ปล่อยๆพี่ตายทั้งเป็นแบบนี้แหละ”
“ครับถ้าอย่างนั้นผมลา”
“คนใจร้าย ไม่เคยฟังเหตุผล ฟังแต่เหตุผลคนอื่น ไม่เคยเชื่อใจพี่เลย ”
ผมได้ยินประโยคนี้แล้ว ผมหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองพี่วินอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหายใจเข้ายาวๆก่อนที่อะไรๆจะดูแย่ไปกว่านี้
ผมต้องใจเย็นๆไม่โวยวายให้ได้
ปมจะคลายแล้ว ดีใจๆ จะจบแล้ว :hao5: :hao5: :hao5:
:L2: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
ตอนที่ 25.2
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
“คนใจร้าย ไม่เคยฟังเหตุผล ฟังแต่เหตุผลคนอื่น ไม่เคยเชื่อใจพี่เลย ”
ผมได้ยินประโยคนี้แล้ว ผมหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองพี่วินอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหายใจเข้ายาวๆก่อนที่อะไรๆจะดูแย่ไปกว่านี้ผมต้องใจเย็นๆไม่โวยวายให้ได้
“สรุปคุณจะเอายังไง”
“บอกไปเนก็ไม่ฟังพี่”
“ผมจะฟังคุณครั้งนี้ครั้งสุดท้ายส่วนจะเชื่อรึว่าไม่เชื่อก็อีกเรื่องหนึ่ง”
“ได้ พี่จะเล่าให้ฟัง ในตอนนั้นที่พี่ต้องคบกันกับนุ่นแล้วเรามีอะไรด้วยกัน มันก็จริง แต่จริงไม่หมด นุ่นเอายาปลุกเซ็กส์มาใหพี่กินพี่ก็เลย……”
“เอาหล่ะ ไม่ต้องทำสายตาอ้อนวอน ผมขอฟังเรื่องราวของแม่เชอรี่นั่นต่ออีกคน”
“เชอรี่ เรายังไม่มีอะไรกันแต่ก็เกือบมี แต่พี่อุบัติเหตุซะก่อน”
“ถ้าไม่อุบัติเหตุก็จะทำ ใช่ไหม?”
“ก็ไม่เสมอไปหรอกนั่นมันเรื่องอนาคตในตอนนั้น พี่ไม่รู้ว่าจะเกิดรึว่าไม่เกิด”
“……….”
“เนคงไม่ได้ใจร้ายใจดำ จนไม่เชื่อพี่หรอกใช่ไหม”
“ผมจะกลับแล้ว”
“เนเดี๋ยวก่อน เนมาหาพี่มาเยี่ยมพี่พี่ก็ดีใจที่สุดแล้วหล่ะ พี่ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา พี่ได้พูดในสิ่งที่พี่จะพูดแล้ว ส่วน
เนจะเชื่อใจพี่รึว่าจะไม่เชื่อก็ตาม พี่ได้ทำในสิ่งที่พี่อยากจะบอกแล้ว”
“แล้วคุณทำไมไม่บอกผม”
“นุ่นขู่พี่ ถ้าพี่บอกเน พี่นุ่นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณพ่อว่าพวกเรามีอะไรกัน”
“ผมว่าคุณพักผ่อนให้มากๆดีกว่านะครับ พรุ่งนี้อาการจะได้ดีขึ้น ร่างกายคุณเจ็บไม่น้อย พักผ่อนซะเถอะ”
“เน คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยได้ไหม”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมไม่ว่าง ”
“เนอย่าตัดเยื่อใยด้วยการทำท่าทางแบบนี้ พี่ไม่ชอบ”
“มีอะไรที่ผมทำแล้วคุณชอบบ้าง”
“ทุกอย่างที่เป็นเน พี่ชอบทุกอย่าง แต่ที่เนทำตอนนี้คือ มันไม่ใช่ตัวตนของเน เนที่พี่รู้จัก เค้าอ่อนโยน เค้าร่าเริง เค้าสดใส ทำ
อาหารก็เก่ง เป็นเพื่อนที่น่ารักของเพื่อนๆในคณะ แต่สิ่งเหล่านี้มันหายไปหมดแล้ว”
“เปล่าหรอกครับ ผมยังเหมือนเดิมกับคนที่เหมือนเดิมเท่านั้น”
“แสดงว่า เนไม่ได้เชื่อในสิ่งที่พี่พูดไปหรอ”
“ผมไม่ทราบ พรุ่งนี้ผมจะมาหาใหม่”
“ไม่เอา เนอยู่กับพี่ก่อนนะ พี่ไม่อยากนอนคนเดียว เมื่อวานพี่นอนไม่หลับ ”
“……….”
“คู่ชีวิตเค้าไม่ทิ้งกันแบบนี้หรอกนะเน ”
“คุณเอาอะไรมาพูด ผมไม่ได้เป็นคู่ชีวิตของคุณ”
“เน หมายความว่าไง รึว่าเนมีคนอื่น”
“เรื่องของผม”
“ไม่ได้นะเน เนทำแบบนี้ไม่ได้”
“แล้วทีคุณหล่ะ คุณก็ยังทำได้”
“ก็พี่เป็นผู้ชาย”
“หรอ แล้วผมเป็นอะไร ไม่ใช่ผู้ชายหรอกหรอ”
“เน มันไม่เหมือนกัน”
“เหมือน”
“ไม่เหมือน”
“ผมไม่มีเวลามีพูดร่ำไรกับคุณมากนักหรอกนะ”
“ได้ ถ้าเนกลับไปตอนนี้ พี่จะฆ่าตัวตายตรงเตียงนี้แหละ”
“คุณวิน! มีสติหน่อย”
“พี่รักเนมากเนก็รู้”
“ผมไม่รู้”
“เน!”
“พอซักทีเถอะ ฮือๆ คุณวิน ชีวิตของผมคุณได้ทำร้ายผมมามากเกินพอแล้วนะ ฮือๆ ชีวิตที่เหลือของผม ผมขอเลือกเดินเส้นทางของ
ผมเอง”
“ได้ถ้าเน ต้องการ พี่จะไม่รั้งเนเอาไว้อีก พี่ขอบคุณทุกอย่างที่เนได้ทำเพื่อพี่ให้โอกาสพี่ ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ทำ
ผิด แต่พี่อยากจะบอกเนว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่ไม่ได้ทำผิด พี่ถูกใส่ร้าย จัดฉาก ในเมื่อเนไม่ได้เชื่อพี่แม้แต่น้อยพี่ก็ไม่มีอะไรจะ
พูดแล้วหล่ะครับ”
“ดีครับ ฮือๆ คิดได้อย่างนี้ก็ดี ฮือๆ ผมจะได้ไปจากชีวิตคุณได้ซักที ฮือๆ ”
“พี่ไม่มีวันรักใครได้อีกแล้ว พี่จะถือว่าเนเป็นคนสุดท้ายของพี่ ถ้าพี่หายดีเมื่อไหร่ พี่จะขอบวช อโหสิกรรมให้เนทุกอย่าง”
ไม่นะ พี่วินผมโกรธพี่วินก็จริง แต่ครั้งนี้พี่เค้าจะไปจากผมแล้วหรอ ผมไม่ยอมให้พี่วินไปจากผมหรอก ผมรักพี่วินนะ ทำไมน้อยใจ
ง่ายอย่างนี้หล่ะ
“ฮะ ฮึก ฮือๆๆ พี่วิน”
“อะไรนะ เนพูดว่าอะไรนะ”
“พี่วิน เนเรียกพี่วิน ได้ยินชัดไหม เนเสียใจ พี่วินจะให้เนทำยังไง เนตัดสินใจเลือกทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เนพยายามใจแข็ง ฮือๆ
อยากออกไปปจากชีวิตพี่วิน แต่เน ฮือๆ เนก็ทำไม่ได้ เน ขอโทษ”
“เน ไม่ร้องนะ พี่วินเข้าใจครับ พี่วินขอบคุณอีกครับที่เนยังให้โอกาสพี่”
“พี่วิน ฮือๆ เน มีอะไรจะบอก สิ่งนี้เนไม่เคยลืม 3 4 ปีที่เนสัญญาไว้ มาวันนี้เนมั่นใจแล้วว่า เนควรจะบอก”
“อะไรครับ”
“เนรักพี่วินนะ รักมานานแล้ว รักมาตลอด รักไม่มีวันคลาย”
“เน พี่ก็เหมือนกัน พี่รักเนหมดหัวใจ พี่มีใครอีกต่อไปไม่ได้แล้ว เนเหมือนเส้นทางรักของพี่ที่พี่เดินมาสุดสายทางเดินแล้ว พี่รักเนนะ”
“ปรบมือ” เสียงนาวาดังเข้ามาข้างใน
“อ้าวทุกคนมากันได้ยังไง”
ผมมองไปก็เจอ แก้งคืนั้นทั้งหมดทั้งมวน อีกทั้งยังมีเพื่อนผมอีกนี่เค้าเข้ากันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“พี่เน ไม่โกรธพี่วินแล้วใช่ไหมครับ พี่วินน่าสงสารมากเลย โอกับอาร์อยากให้พี่วินหายไวๆ แต่แล้วก็มีเทพบุตรมาโปรดจนได้”
“อะไรกันไอ้เด็กสองตัวนี่ หัดพูดมาจากไหนกัน พี่ไม่ได้น่าสงสารขนาดนั้นซักหน่อย”
“ไม่ต้องมาทำเป็นฟอร์มเลยพี่วิน โอกับอาร์มาเฝ้าเมื่อวานยังเพ้อหาพี่เนอยู่เลยนะครับ”
“จริงหรอ โอ อาร์”
“โห พี่เน พวกเราได้ยิน 4 หู เลยนะครับ คอนเฟิร์ม ”
“แล้วทำไม คนเค้าจะคิดถึงกันมันผิดหรอวะไอ้น้องชาย”
“พี่วิน อย่าพาลน้องสิ น้องกลัวหมดแล้ว”
“ไม่เห็นจะกลัวเลย มีพี่เนทั้งคน พี่วินไม่กล้าทำอะไรหรอก”
“หึ เข้าใจพูดนี่หว่า เดี๋ยวหายเมื่อไหร่พวกแกเละแน่ ไอ้โอ ไอ้อาร์”
“อุย พี่เน ดูสิครับ คนอะไรน่ากลัวชะมัด ”
“แล้วนี่ นาวา นายจะไปเมืองนอกตอนไหน”
“ไม่เกินเดือนนี้หรอกเน ฉันขอบใจแกมากนะ สำหรับทุกอย่าง”
“พวกพี่ก้เหมือนกันนะ ยอมรับว่าชอบเนมานานแล้ว แต่ก็ร็ตัวมาไม่เมาะกับเนหรอก อีกอย่างเนก็เป็นหลานชายคุณย่าพวกเรา พวก
เราคงไม่กล้ารักแล้วหล่ะ ” พี่เซฟ พี่เอส ทำหน้าหงอยๆ ดูๆไปแล้วตลกมาก
“นี่ๆ พวกแกก่อนจะพูดช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าแฟนเค้านอนเจ็บ ฟังอยู่ตรงนั้น”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย ก็แค่พูดสิ่งทีทมันอยู่ในใจออกมามันผิดด้วยหรอ”
“ไม่ผิดแต่ถ้าฉันหายดีเมื่อไหร่อะไรตัวไว้ก็แล้วกันไอ้เอส ไอ้เซฟ” พี่วินหมายโทษไว้แบบเล่นๆ
“อืมแล้วนี่พี่เซนไปไหนอ่าครับ”
“อ้อรายนั้น ไปฮันนีมูนกัลพี่เอโต้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“หรอ ที่ไหน ”
“ก็แถวๆ นอเวย์ ฟินแลนด์ โน่นแหละ”
“อ้ออย่างนั้นหรอ”
“เออ เนๆ พี่เอโต้ฝากมาขอโทษเนด้วยนะ”
“อืม ไม่เป็นไร เราไม่ถือหรอก สบายใจเถอะ”
“เน!”
“ครับพี่วิน”
“พี่หายดีเมื่อไหร่ พี่จะบอกเรื่องของเราให้ท่านทราบนะ”
“จะดีหรอครับ”
“ดีสิเน พวกเราจะช่วยกันพูด ฉันคิดว่าน่าจะยอมนะ”
“แล้วคุณย่า คุณแม่เราอีกหล่ะ”
“อย่าห่วงกังวลไปเลยพวกเราจะช่วยพูดให้ เอาเป็นว่าตอนนี้เราไปเที่ยวกันให้สนุกเลยไหม ไปกันเยอะๆสนุกดีออก”
“อ้าวๆๆ แล้วฉันหล่ะ”พี่วินโวยวาย
“อ้าวก็นอนพักผ่อนพรุ่งนี้จะได้หาย”
“ถ้างั้นพวกแกก้เอาแฟนฉันไปไม่ได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต”
“นาวา ฉันว่าพวกนายไปกันเถอะ เราจะอยู่ดูแลพี่วินเอง เรื่องอุบัติเหตุ เก็บไว้เป็นความลับ เดี๋ยวคุณพ่อ คุณย่ารู้ท่านจะไม่สบายใจ”
“อืมเอาอย่างนั้นก้ได้ พีท ไปกันเถอะ เด้กด้วยนะ เร็วๆ ”
“เอ่อเดี๋ยวก่อน ฉันกับนนท์ พวกเราขอไปเดทกันเองก้แล้วกันนะ”
“อืมตามสบายๆ นนท์ ดูแลป๊อกเกอร์ด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงนะเน ฉันจะดูแลป๊อกเอง”
“อืมๆ เที่ยวให้สนุกนะทุกคน”
“เน”
“ครับ”
“ขอหอมหน่อยสิ”
“เนื่องในวาระอะไรครับ”
“วาระ ได้กลับมาคืนดีกันไง ดีซะอีกจะได้เป็นขวัญกำลังใจให้พี่ด้วยไงครับ”
“ไม่เอาอ่ะ อาย”
“จะอายอะไรกัน ไม่เห็นมีใครซักคนเลย”
“ไม่ได้หรอก อุ๊ย พี่วิน……”
“อะ แครกๆ ไหนบอกว่าจะหอมแก้มไง แล้วนี่มันจูบชัดๆ”
“แล้วไง พี่ยังไม่สะใจเลย มานี่”
“พี่วิน อะ อึกๆ อืมๆ”
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เสียงพยาบาลเข้ามาทันเวลาพอดี ไม่พอดีแล้วมั้ง ผมกับพี่วินเราน้ำลายในปากปนกันไปหมดแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ”
“คนไข้ ได้เวลาทานอาหารทานยาแล้วนะคะ”
“ขอบคุณพยาบาลมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“เนครับ พี่ยังไม่อยากทานอาหารเลย ขอทานปาก ลิ้นกับน้ำลายเนก่อนได้ป่าว”
“บ้าจริง ยังไม่พออีกรึไง”
“ไม่อ่ะ ปากเนนุ่มมากเลย หาที่ใดเทียบเท่า”
“เว่อร์ไปแล้วพี่วิน อุ๊ย อะ อ่อย อะ อืมๆ ”
“เนพี่รักเนนะ ครับ”
พี่วินพูดเสร็จก็ดึงผมลงไปจูบเหมือนเดิม เฮ้อ เอาใจคนป่วยหน่อยก็ดี หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่จะทำให้ผม
เสียใจ
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันนนน :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 26.1
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2:
ผ่านไป 2 สัปดาห์ พี่วินอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ผมเองก็หลังเรียนเสร็จก็รีบมาอยู่เป็นเพื่อนพี่วิน ส่วนพี่นพพี่แบงค์ พี่โซนั้นก็ นานๆมาทีนึง มาปุ๊บก็ชวนกันไปดื่มแอกกอฮอล์ตลอดๆ มีแต่ผมนี่แหละที่คอยเตือน
“พี่วิน เนมาแล้ว หิวยังเอ่ย”
“มาก!”
“อืมถ้าอย่างนั้นเนไปเอาใส่จานมาให้ดีกว่านะ”
“เดี๋ยวเน!”
“ครับพี่วิน”
“ไม่เห็นหรอว่าพี่หน้าบูดบึ้งอยู่อ่ะ”
“ก็เห็นครับ อืมแล้วนี่เป็นอะไรไปอีกหล่ะ”
“ก็เมื่อกี้ไอ้เมเบิ้ลมันมาที่นี่”
“อืมแล้วไงหรอ”
“ก็ไม่แล้วไงมันก็มาหาพี่ มาดูอาการด้วย บอกให้พี่หายไวๆ รึว่าจะรอให้หายตอนมันขึ้นปี 6 ก่อนก็ได้”
“ฮ่าๆๆ อย่าบอกนะว่าหน้าบูดเพราะเมเบิ้ลมาแซว”
“ไม่ชอบให้มันมาหา ไม่ชอบให้มันไปหาเนด้วย”
“จะไม่ชอบเค้าทำไม เมเบิ้ลเองเค้าเป็นคนดีมากเลยนะพี่วิน”
“ชมกันเข้าไป โถ่”
“พี่วิน ทำเป็นผู้ใหญ่ขี้น้อยใจไปได้”
“ไม่รู้แหละ เมื่อไหร่พี่จะได้กิน ไก่เฮอริยากิซักที”
“ครับๆ คุณแฟน เดี๋ยวเนไปเอาใส่จานมาให้นะ”
“อืม”
5 นาทีผ่านไป
“ไปนานจัง”
“อ้าวก็ต้องอุ่นก่อน แล้วก็นี่ ไปเตรียมน้ำส้มมาให้”
“………”
“อ้าว กินซะสิ มองอยู่นั่นแล้วไก่กับน้ำส้มจะลอยเข้าปากรึยังไง”
“โถ เนพี่แขนเจ็บ อีกข้างก็เข็มน้ำเกลือแทงอยู่ไม่มีแรงยกช้อนหรอก”
“ก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก มาๆเนป้อน อ้าปาก”
“โอ้ยๆร้อนๆ”
“อย่าเนียน เนเป่าให้เรียบร้อยแล้วจะร้อนได้ยังไง”
“เปล่าไม่ได้ว่าไก่ร้อน”
“อ้าวแล้วร้อนอะไรหล่ะ”
“ร้อนใจ เมื่อไหร่เนจะยอมให้พี่แบบว่า แบบว่าซักที”
“ก็รีบๆหาย จะให้เลย”
“จริงนะ”
“อืม จริงสิ เหนื่อยใจกับพี่วินมามากแล้ว ตามใจซักเรื่องคงไม่เป็นไร”
“เป็นสิ ของพี่วินใหญ่นะ เนโดนเข้ามีหวังเดินขาถ่างแน่”
“โม้ เล็กอย่างก็ไม้จิ้มฟันนี่ อ้าปาก กินไปจะได้ไม่ต้องโม้”
“จริงๆนะเน พี่วินใหญ่นะจะบอกให้”
“เท่าหนอนชาเขียว ก็โปรโหมดอยู่นั่นแหละ”
“ที่เห็นอะ level 1 เอง ระวังนะหนอนน้อยจะกลายเป็นมังกร”
“มังกรรึว่าไส้เดือน”
“โถ มังกรดิเน หายเมื่อไหร่พี่จะทำคืนละ 5 รอบเลยเชียว”
“ไม่กลัว กลัวจะไม่ทำ”
“หึ หึ ท้าซะแล้ว เตรียมน้ำเกลือไว้เลยนะครับคุณแฟน”
“อ้าปากชิ้นสุดท้ายแล้วครับพี่วิน”
“อร่อยจัง ไปซื้อที่ไหนเนี่ย”
“ซื้ออะไร งง”
“ก็ไก่นี่ไงเน”
“ไม่ได้ซื้อ เนทำเอง”
“มิน่าอร่อยมากมาย วันหลังทำให้กินหน่อยสินะๆ”
“ครับผม”
“เน!”
“ครับพี่วิน”
“พี่วานหน่อยนะ”
“ได้เลยครับ”
“เนเดินไปหยิบกล่องสีน้ำเงินสวยๆในตู้ให้หน่อยสิ”
“อืมได้เลยครับ อันนี้รึเปล่าครับพี่วิน”
“อืมใช่ เนเปิดดูสิ”
ผมทำหน้างงๆก่อนจะเปิดมันออกมา ภายในนั้นมันเป็นจี้พร้อมสายสร้อย เป็นตัวอักษร W N ไขว้กัน
“จี้ ของพี่วินหรอครับ ”
“ใครว่า ขอกเนนั่นแหละ”
“ของเน พี่วินให้เนเนื่องใน…..”
“เนื่องในวันนี้ที่เรามีกันและกันไงครับ”
“จริงๆไม่น่าจะทำถึงขนาดนี้เลยนะพี่วิน”
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจทำให้ พี่ทำไว้นานแล้วหล่ะ ทำไว้นานซะจนเกือบลืม”
“แล้วทำไมไม่ให้เนหล่ะ”
“ก็เน งอนพี่หน้าบูดบึ้งอยู่ใครจะกล้าเอาให้ มีหวังสร้อยเส้นนี้ถูกโยนออกมาแน่”
“เนไม่ได้โหดร้ายถึงขั้นนั้นนะพี่วิน”
“อ้าวใครจะไปรู้ ทำหน้าตาจืดชืด อย่างกับแกงจืด พี่ไม่กล้าให้หรอก”
“กังวลเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ”
"อืม ใส่เลยตอนนี้แล้วต้องใส่ตลอดนะครับ"
1 สัปดาห์ ถัดมา
“กลับมาบ้านได้ซักทีนะเจ้าวิน หายไปไหน 1 เดือนกว่าๆ”
“คือมีปัญหานิดหน่อยครับ”
“ปัญหาอะไรกัน ถึงได้หายไป 1 เดือน”
“เออ พ่อคับ พี่วินเหนื่อยมาก ให้พี่วินไปพักก่อนนะครับ”
“อืม เน ลูกพ่อจะไม่อยู่บ้าน 5 วัน ดูแลตัวเองด้วย ”
“คุณพ่อไปงานตลอดก็บอกเนแบบนี้ เนโตแล้วนะครับ”
“ไม่รู้แหละพ่อมีลูกคนเดียวพ่อก็ต้องเป็นห่วงธรรมดา”
“ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“อืม อีกเรื่องนะ แม่เราจะมาอยู่บ้านนี้แล้ว ลูกดีใจไหม”
“ดีใจมากครับพ่อ นี่แม่ยอมมาอยู่บ้านเราแล้ว”
“อืม แม่เค้ากว่าจะยอมได้ ก็ป้าเรากลับมาจากต่างประเทศแล้ว แม่เราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นั่น”
“อ้อป้าแก้มกลับมาแล้วหรอครับ แล้วพี่เจมส์หล่ะครับ พี่เจมส์จะมาไหม”
“มาสิลูก ทำไมจะไม่มา แต่อาจจะย้ายไปนอนที่เดิมบ้างที่นี่บ้าง”
“พ่อครับ”
“ว่าไงเจ้าวินมีอะไร”
“คือว่า…..”
“พี่วินไม่เอาตอนนี้ อย่าเพิ่งพูด”
“ไม่ได้พี่จะพูด”
“อะไรกันสองคนนี้ยึกยักกันอยู่ได้ ”
“ผมรักลูกชายคุณพ่อครับ”
“หมายความว่าไงเจ้าวิน”
“หมายความว่า ผมรักน้องเนในฐานะแฟน ไม่ได้รักในฐานะน้องชายครับ”
“ลุงพ่อบ้าน ได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินไหม”
“ได้ยินครับนายท่าน”
“เอาเถอะพ่ออนุญาต”
“ฮะ คุณพ่อ นี่ คุณพ่อจะไม่ขัดแย้งอะไรหน่อยหรอครับ”
“จะขัดแย้งได้ยังไง ลูกเนของพ่อ ถ้าพ่อขัดใจ ลูกเนของพ่อจะมีความสุขหรอ”
“คุณพ่อ ขอบคุณ”
“ครับลูกที่เหลือก็ คุณย่ากับแม่เค้าแล้วนะเจ้าวินที่แกต้องไปบอกท่านเอง สู้ๆ ทำตามใจที่มันเรียกร้อง”
“ขอบคุณครับพ่อ ผมจะดูแลเนให้ดีที่สุดจนชีวิตจะไม่มีลมหายใจเลยครับ”
“อืมพ่อได้ยินอย่างนี้พ่อก็ดีใจ พ่อกลับมาจะรอฟังข่าวดีนะ พ่อจะได้จักงานเลย”
“อืม คุณพ่อครับ เนอยากขอคุยกับพี่เลียงหน่อยได้ไหมครับ”
“อืมเอาสิเน ไอ้เลียงก็อยู่หลังบ้านโน่นแหละ”
“เน ไปคุยอะไร พี่ไปด้วย”
“พี่วินอย่าเลย เดี๋ญวเลียงเค้าจะเกรงใจไม่กล้าพูดก็เป็นได้นะ”
“เออๆ ก็ได้ คุณพ่อครับ เชิญที่รถเลยครับ ผมจะไปส่งเอง”
“อืมดีๆ ”
ผมเดินไปที่หลังบ้าน สวนชิงช้าเล็กๆก็เจอพี่เลียงที่กำลังนั่งหันหลังให้ผมอยู่เลย
“พี่เลียง”
“อ้าวนายน้อย มีอะไรให้พี่ เอ้ย ให้ผมรับใช้ไหมครับ”
“พี่เลียงไม่ต้องหรอกคำพูดแบบทางการ เราอยู่กันสองคน ”
“ครับน้องเน”
“พี่เลียงเนขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ช่วยเนมาตลอด พี่เลียงเป็นคนดีคนนึงที่เนได้รู้จักในบ้านหลังนี้”
“น้องเน ”
“เน ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากจะมาบอกพี่เลียง ก่อนที่จะไม่ได้บอก”
“ทำไมน้องเนพูดแบบนั้นหล่ะครับ”
ผมยิ้มให้พี่เลียง ถึงผมจะไม่มั่นใจนักว่าพี่เลียง คิดยังไงกับผม ผมไม่ได้สำคัญตัวผิด แต่ผมก็ต้องพูดสินะ แม้ว่าต้องเสียใจผมก็ยอม
-
หวานนนนน :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: ตัดฉับ คนอ่านค้าง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนที่ 26.2
:hao5: :hao7: :hao5: :hao7: :hao5: :hao7: :hao5: :hao7: :hao5: :hao7:
“ที่ผ่านมาเนรักพี่เลียงแบบพี่ชาย”
“ครับอันนี้พี่เลียงรู้ดี แต่ทำไมจู่ๆถึงได้มาพูดเรื่องนี้ ในเวลาแบบนี้ ใครได้ยินน้องเนจะไม่ดีเอานะ”
“เน ต้องบอก เพราะเนกลัวทำให้พี่เลียงต้องเสียใจ เนจะบอกก่อนที่พี่เลียงจะรู้เอง”
“เรื่องอะไรครับ”
“เนรักพี่วิน”
“น้องเน มะ ไม่จริง คุณวินเป็นพี่ชายน้องเนนะ”
“ใช่พี่เลียงคิดแบบนี้ เนถึงได้มาบอก พี่วินเค้าไม่ได้เป็นพี่ชายของผม พี่วินเป็นเพียงลูกบุญธรรมของคุณพ่อเท่านั้น”
“อะไรนะ”
“พี่เลียงได้ยินไม่ผิดหรอกครับ”
“แต่พี่ว่าคุณวินเค้าน่ากลัวนะครับ น้องเนรักเค้าแน่หรอ”
“แน่ครับ”
“พี่เลียงว่าเนน่าคิดให้ดีก่อนนะครับ”
“พี่เลียงเนคิดดีแล้วครับ เนใช้เวลาคิดเรื่องนี้มา 4 ปีแล้ว เนมั่นใจว่าพี่วินเค้าสามารถดูแลเนได้”
“โถ่ น้องเน อืมก็ได้ครับ พี่เลียงจะอยู่ข้างกายน้องเนเสมอนะ”
“พี่เลียง เนขอโทษนะเนรักพี่เลียงไม่ได้จริงๆ”
“ครับ คุณหนูของผม สักวันผมคงจะเจอคนที่ดีๆแบบน้องเนบ้างพี่ก็พอใจแล้ว”
“ไม่เอาแล้ว เนไม่อยากดราม่าให้มากนัก เรื่องจะจบแล้ว เนว่าน่าจะมีแต่เรื่องสนุกสนานมากกว่านะ”
“ครับนายน้อย”
“เน! เข้าบ้านเถอะ คุยนานแล้วนะ” เสียงพี่วินตะโกนลงมาจากหน้าต่างชั้น 3
“ครับพี่วินเนจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“คุณหนู สู้ๆนะครับ คนดีพระย่อมคุ้มครองนะครับ”
“ครับพี่เลียง เนขอให้เทพเจ้าดลบันดาลให้พี่เลียงเจอแต่เรื่องดีๆในชีวิตนะครับ”
“ขอบคุณครับนายน้อย”
ผมยิ้มให้พี่เลียง พี่เลียงก็ยิ้มให้ผม ผมโล่งใจไปแล้วหนึ่ง เหลือก็แต่ เมเบิ้ลกับพี่เครส สองคนนี้พี่ผมยังเคลีบร์ไม่ได้ ว่างๆจะโทร
หาแล้วกัน
ผมเดินขึ้นมาด้านบนมาหาพี่วิน
“เน!”
“ครับพี่วิน ไม่เอาๆหน่า อย่าหน้าบึ้งสิ เนไปคุยธุระจริงๆ”
“อืมพี่ก้ไม่ได้ว่าอะไรหนิ”
“อ้าวแล้วหน้าตาบึ้งๆนี่คือ……”
“เนลืมไปแล้วจริงๆหรอ”
“เรื่องอะไรครับ”
“อ้าวก็ตอนที่อยู่โรงพยาบาลไง”
“อย่า ไม่เอา ไม่เอาตอนนี้ พี่วิน นะๆ”
“อะไรกัน พอถึงสัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิเน”
“เนไม่พร้อม”
“ไม่ได้มานี่เลย เบี้ยวพี่หลายรอบแล้ว”
“เหว๋อ ตุ๊บ”
พี่วินดึงผมลงมาบนเตียงนอนที่แสนนุ่มสบายๆ สายตาสี่ดวงมองกันแบบไม่คลาดสายตาเลยทีเดียว
“เป็นไงเด็กดื้อ พี่ชนะ เป็นต่อนะครับ”
“จะไม่ให้ชนะได้ยังไง พี่วินตัวก้ใหญ่ แถมยังจะมาขึ้นคร่อมแบบนี้ อีก”
“ไม่ชอบหรอ หืม”
“ไม่เอา อย่ามาส่งสายตาออดอ้อนนะ ไม่มองเนจะไม่มองพี่วินแล้ว คนอะไรหื่นได้หื่นดี”
“ฮ่าๆ รู้ไหมท่านี้พี่วินชอบที่สุด”
“ท่าอะไร แล้วมาบอกเนทำไม โอ้ยไอ้ผู้ใหญ่ลามก”
“อืม ปรักปรำพี่แบบนี้ ลงโทษยังไงดีน้า”
“อย่าเลยพี่วิน มะ เอา อะ อะ อืม ”
พี่วินจูบประทับที่ปากผมโดยตรง แต่พี่วินจูบผมอย่างเบาๆ นุ่มๆ สบายๆ จนผมนี่เคลิ้มจากสายตาที่ตกใจเมื่อครู่กลายมาเป็นหรี่ตาลงจนหลับตาไป ปล่อยให้อารมณ์มันไหลไปตามน้ำเรื่อยๆ
“พี่ขอได้ไหมเน”
“เอ่อ คือ เอ่อ เอาๆจะทำอะไรก็ทำ”
“ไม่เอาเนต้องพูดก่อนพี่ถึงจะทำได้”
“ไม่พูดไม่บอก”
“พี่ไม่ทำก็ได้ ใช่สิ เนไม่สงสารพี่หนิ พี่ไม่ได้ปลดปล่อยมา 3 อาทิตย์เลยน้า”
“มาบอกเนทำไมพี่วิน”
“พี่งอลเนแล้ว”
ว่าแล้วคนตัวใหญ่ก็ลุกออกจากการคร่อมบนตัวผม เดินหน้าบึ้งเข้าห้องน้ำไป ปิดประตูดัง ปัง! เห้นอะไรจะน้อยใจเร็วขนาดนั้น
“พี่วิน ก๊อกๆ พี่วินอย่าเพิ่งงอลเนสิ เนขอโทษ แต่เนไม่พร้อมเน……”
“โหย เนจะเคาะทำไม พี่กำลังได้ฟิว”
“ในห้องน้ำมีฟิวให้ฟินอยู่อีกหรอ”
“ก็ใช่หน่ะสิ ถ้าจะให้พี่ยกโทษ เนต้องรับปากช่วยอะไรพี่ก่อน”
“ช่วยอะไร”
“ชักว่าว”
“ตาบ้าเอ้ย ทำไปคนเดียวเหอะ” ผมตะโกนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“แอ๊ดดด” เสียงประตูเปิดออกมา
“เดี๋ยวเน จะไปไหน มาช่วยกันก่อน”
“แล้วที่พี่ทำอยู่เค้าเรียกอะไร”
“ช่วยตัวเองไง”
“นั่นไง ชื่อมันก็บอกว่าให้ช่วยตัวเอง ก็ช่วยไปดิ เนไปรอด้านล่างนะ”
“ไม่ให้ไปหรอก มานี่เลย เด็กดื้อ”
พี่วินดึงผมเข้าไปในห้องน้ำ ตอนแรกที่เห็นพี่วินอยู่ห้องน้ำก็นึกว่าจะใส่ปล็อกเซอร์ที่ไหนได้
“พี่วิน ทำไมโป๊ แบบนี้ ใส่กางเกงเร็วๆ” ผมปิดหน้าปิดตาไว้
“อะไรกันเน แฟนกันเห็นของกันมันเรื่องธรรมดา”
“แต่เนไม่ธรรมดา ใส่กางเกงเร็วๆ”
“กลัวหรอ”
“ไม่ได้กลัว”
“แล้วปิดหน้าปิดตาทำไม”
“ไม่อยากเห็น ”
“ต้องดู นี่ไง ไอ้ไส้เดือนที่เนดูถูกมันอ่ะ เห็นไหมมันโกรธแล้ว มาทำให้มันใจดีเลย”
“ไม่เอา โกรธก็โกรธไปสิ ไอ้ไส้เดือนฝอย”
“ฝอยอยู่หรอ ดูดิ น้องชายมังกรหนกชัดๆ หน่าช่วยหน่อยนะตัว”
“ตลอดเลยพี่วินเนี่ย ก็ได้ๆ”
“ฮ่าๆๆ ทำไมทำหน้าอย่างั้นหล่ะ”
“โอ้ย อย่าแซวเนสิพี่วิน”
“ไงยังจะบอกว่าเป็นหนอนอีกรึเปล่า”
“เออๆ มังกรก็ได้วะ ไปกินยาลดความใหญ่หน่อยก็ดีนะ”
“เรื่องอะไร ใหญ่ๆงี้แหละดี รับรองเนชอบแน่ๆ”
“ไม่หรอกมั้ง เนไม่ไหวหรอกนะ”
“ต้องไหว เป็นแฟนพี่แล้ว ให้ที่พักพิงมังกรตัวนี้หน่อยนะ ”
“ทะลึ่งอีกแล้ว”
10นาทีผ่านไป
“หยุด เน จะทำอะไร”
“เอ้าก็จะล้างมือไง เต็มมือเนอยู่เนี่ย”
“ไอ้น้ำนี่พี่ไม่ให้เนไปล้าง แต่เนต้องกิน คนรักกันต้องกิน เพื่อแสดงให้เห็นว่าเนกับพี่วิน เราทั้งสองเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน”
“ไม่หรอกมั้ง ไม่เอาหรอก ขมจะตาย”
“ทำไมอ่ะ รังเกียจพี่ก็บอกมาเถอะ”
“พี่วิน อย่าพูดแบบนั้น สายตาแบบนั้นด้วย อย่างอลดิ เออๆๆ ก็ได้ อืม พอใจรึยัง”
ผมก็บ้าบิ่นทำตามพี่วินบอก ผมทำได้หมดแหละเพื่อรอยยิ้ม ความสุขของแฟนผม และแล้วพี่วินก็ไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มหน้าระริกระรี้ ดึงผมเข้ามากอดมาหอม จนผมนี่จักกะจี้ไปหมด ไม่อยากจะเชื่อว่ามาเฟียหนุ่มคนนี้จะมีมุมนี้กับเค้าด้วย ให้ตายเหอะ เพื่อนๆครับผมเห็นมังกรไปเมื่อครู่แล้ว ผมจะบอกเพื่อนๆว่าไงดี มังกรมันใหญ่มาก ประมาณไหนหรอ ไม่บอกอ่า ให้ผมฟินคนเดียวเหอะนะครับ อย่าคิดตามเลย^^
เหลืออีก 4 ตอนก็อวสานแล้วนะครับ เตรียมตัวพบกับเรื่องใหม่ได้เลย เร็วๆนี้ ขอบอกว่าออกแนวกวนๆ กัดๆ ดราม่านิดหน่อย หน่อยจริงๆ ^^ ขอบคุณที่ตามอ่านมาโดยตลอด อีก 4 ตอนนะครับ ใกล้เข้ามาแล้ว ^^
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ตอนที่ 27.1
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
เมื่อคืนผมมีความสุขที่สุดบอกไม่ให้ทำก็ไม่ทำจริงๆด้วย พี่วินตามใจผมมากๆ น่ารักวะไม่มีเลย ผมหลับฝันดีตลอดคืน ตื่นเช้ามาก็ยังอยู่ในท่านอนกอดกันเหมือนก่อนนอนอยู่เลย
“ดูอย่างนี้แล้ว มาเฟียแบบพี่ ก็ น่ารักเหมือนกันนะครับ” ผมชมพี่วินไปแต่ไม่รู้ว่าจะได้ยินรึเปล่า
“……..”
“พี่วิน ถ้าวันนึงไม่มีผม แล้วพี่วินจะอยู่ได้ไหม”
“ไม่ได้!”
“อ้าว ตอบเสียงดังจัง ตื่นนานแล้วหรอครับพี่วิน”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ประโยคเมื่อกี้หมายความว่ายังไง”
“เปล่าเนแค่คิด”
“ไม่ให้คิด!”
“ก้ได้ๆ เนไม่คิดก้ได้”
“อืมดี อย่าพูดแบบนี้อีกเข้าใจไหม”
“ครับ”
“มานอนต่อเถอะนี่ก็แค่ 6 โมงเช้าเอง”
“ไม่เอาหรอก ตื่นก็ต้องเป็นตื่นสิพี่วิน”
“ไม่เอาอ่ะ เค้าอยากนอนกอดตัวเองแบบนี้”
“เหม็นตัวไปหมดแล้ว ไปอาบน้ำเถอะครับ”
“อืมๆ ก็ได้ เนรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะรีบอาบ”
“ไม่ต้องรีบ อาบนานๆให้สะอาดๆ”
“ก็ได้ แต่เนห้ามไปไหนนะ”
“พี่วินเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ห้องผมกับพี่ก็อยู่ใกล้ๆกันเอง ”
“ไม่ได้ๆ รอพี่ก่อน”
“อืมก้ได้ครับ”
20 นาทีผ่านไป
“เน ”
“อะไรอีกพี่วินทำไมออกมาตัวเปียกแบบนี้ แล้วนี่ผ้าเช็ดตัวหล่ะ”
“ลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปห้องน้ำด้วย”
ผมมองไปดูที่เจียงก็พบว่าผ้าเช็ดตัวอยู่บนเตียงนี่เอง เฮ้อ คนเราหนอช่างกล้าแท้
“อะ นี่เช็ดซะเปียกหมดแล้ว”
“เช็ดให้หน่อยสิตัวเอง”
“ไม่เอา เช็ดเองสิ โตแล้ว”
“แต่พี่ยังเป็นเด็กตลอดถ้าได้อยู่ใกล้เนนะ”
“หวานอีกแล้ว น้ำตาลเยอะจริงๆนะพี่เนี่ย ก้มหัวลงมาเร็วๆ”
“โอ้ย เนเช็ดแรงอ่ะ หัวคนนะไม่ใช่หัวหมา”
“ต้องเช็ดแรงๆแหละ จะได้แห้งเร็วๆ ”
“อ้าวเน เว้นตรงนี้ไปทำไม”
“ไม่เอาเช็ดเอง ทะลึ่ง”
“อ้าวไม่เช็ดให้หน่อยหรอ มังกรของเนนะ”
“ใครว่าของพี่วินแหละ”
“ก็เนเป็นเจ้าของอ่ะ เช็ดเร็วๆ”
“อืมเสร็จแล้ว แล้วนี่ ทำไมต้องแข็งด้วย”
“ก็เนทำมันตื่นอ่ะ เอามันลงเลย”
“ไม่ต้องเลยเมื่อวานช่วยไปแล้ว ไปเลยๆ เนรอที่เตียงแล้วกัน”
“โห ใจร้าย ทำให้หน่อยก็ไม่ได้”
25 นาทีผ่านไป พี่วินก็แต่งตัวอย่างสุดเท่ห์ หล่อสมาทเชียว
“พร้อมรึยังเน”
“อืมพร้อมแล้ว”
ไม่มีอะไรหรอก ผมกับพี่วินกำลังจะเดินทางไปบ้านแม่ที่อยุธยา กะจะไปบอกแม่ที่นั่น แล้วจะเลยขึ้นทางเหนือไปหาคุณย่า
รถแล่นไปประมาณ 2 ชั่วโมงก็ถึงบ้านแม่แล้ว
“แม่สวัสดีครับ คิดถึงแม่จังเลย”
“ลุกเน ลูกเนจริงๆด้วย ทำไมมาได้หล่ะลูก”
“พี่วินพามาครับ”
“หรอ…..”
“โถ แม่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่วินเค้าเป็นคนดีแล้วนะ แม่ยังไม่หายโกรธอีกหรอ”
“สวัสดีครับคุณน้า”
“ขอบใจมากที่พาลูกเนมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย”
“อ่า คะ ครับ”
“ไอ้วิน มึงกล้ามาที่นิ่เลยหรอ ห้ะ”
“เอ่อ พี่เจมส์ พี่เจมส์ อย่าๆ หยุดก่อนพี่เจมส์”
“อะไรกันเน ห้ามพี่แบบนี้หมายความว่าไง”
“เอ่อ เปล่า พี่วินเค้าป็นคนดีแล้วนะพี่เจมส์”
“เหอะๆ ฝนคงจะตกเนาะ”
“พี่เจมส์”
“ก้พี่อยากพูดแบบนี้ เนห้ามพี่ไม่ได้หรอก เฮ้ยไอ้มาเฟีย มาธุระอะไรมาถึงที่นี่”
“ฉันมาธุระกับคุณน้า ไม่เกี่ยวกับนาย”
“โห เดี๋ยวสวยๆ ”
“พี่เจมส์พอแล้วๆ มานี่กับเนเลย”
“อะไรกันเน อย่าดึงพี่สิ ปล่อยพี่พี่จะไปต่อยมัน”
“คุณน้าครับ ผมมีเรื่องจะเรียนให้คุณน้าทราบครับ”
“เชิญในบ้าน”
ผมพาพี่เจมส์มาถึงที่ท่าเรือ พอดีพี่ต๋องกลับมาจากท่าเรือแล้วกำลังเอาเรือเทียบฝั่ง
“เน มาห้ามพี่ไว้ทำไมครับ”
“เนไม่อยากให้พี่เจมส์ทำอะไรเค้า”
“ฮะ นี่พี่หูฝาดไปใช่ไหม”
“ไม่ฝาด”
“เน เนมันขู่เนอะไรยังไง ถึงได้เข้าข้างมัน บอกพี่ได้นะพี่จะไปจัดการมัน”
“พี่วินไม่ได้ขู่อะไรทั้งนั้น เนกับพี่วิน เราเป็นคนรักกัน”
“ฮะ ไม่จริงอ่ะเน ไม่เอาหรอก พี่ไม่ยอมรับมันอ่ะ”
“ทำไมอ่ะพี่เจมส์”
“พี่ไม่ชอบมัน 4 ปีไม่เจอมันมานี่ มันทำอะไรเนอีกก็ไม่รู้”
“อย่าห่วงเลยพี่เจมส์ พี่วินดูแลเนดีทีเดียว”
“เชื่อก็ควายแล้ว”
“พี่เจมส์ พูดกับเนแบบนี้ด้วยหรอ”
“เปล่าพี่ไม่ชอบมัน พี่พูดให้มันไม่เกี่ยวกับเนน้องของพี่ นี่เน พี่พูดเลยนะว่า พี่ไม่ยอมรับมัน”
“ถ้าพี่เจมส์เกลียดพี่วิน ก็เท่ากับเกลียดเนด้วย”
“โถ เน เนรักมันจริงๆหรอ”
“จริง”
“ไม่จริงอ่ะ”
“อ้าวพี่เจมส์แล้วถามเนเพื่ออะไรถ้าไม่เชื่อเน”
“เอ่อ ก็ ไม่รู้แหละ ถ้างั้นพี่สุดแล้วแต่แม่แล้วกัน”
“จริงหรอพี่เจมส์ ”
“เออๆๆ ”
“เป็นอะไรลูกพี่ อารมณ์หงุดหงิด”
“ถามน้องชายแกดีสิไอ้ต๋อง”
“อะไรหรอลูกพี่เน”
“ปล่าวหรอกจ้ะ พี่ต๋อง แค่เนกับพี่วินเรารักกัน วันนี้เลยตัดสินใจมาบอกให้แม่รู้เรื่องจ้ะ”
“อ้ออย่างนี้นี่เอง เฮ้ย ไอ้เจมส์ ปล่อยๆน้องบ้างเถอะ น้องมันโตแล้ว มันเรื่องของเนนะที่จะรักใครชอบใคร ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่
ปลูกอู่ตามใจผู้นอน”
“เออ รู้น่า ไปไหนก็ไปเลยไอ้ต๋อง ทำมาเป็นสอน เดี๋ยวเถอะๆ”
“จ้ะลูกพี่ ดุเสียจริง”
“ผู้ชายรักผู้ชาย มันผิดประเพณี คุณวินมาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันเองที่เป็นแม่ ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง”
“เอ่อ คะ ครับ คุณน้า”
“แต่……..ในเมื่อคนสองคนรักกันมันไม่เกี่ยวอะไรกันที่ฉันจะเข้าไปยุ่ง ถ้าคุณวินสัญญากับฉันว่าจะดูแลลูกของฉันได้ ไม่ทำร้ายเค้า
เหมือนที่ผ่านมา ฉันเองก็สุดแล้วแต่เนแล้วหล่ะ”
“จริงหรอครับ ขอบคุณครับคุณน้า”พี่วินกราบลงแทบเท้าแม่เลยทีเดียว
“คุณวิน ไม่ต้องกราบฉันหรอก ลุกขึ้นเถอะ”
“อย่าขัดผมเลยนะครับคุณน้าให้ผมได้กราบ อาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ไถ่บาปที่ทำกับลูกชายคุณแม่ได้น้อยนิด แต่ผมทำแล้วสบาย
ใจนะครับ”
“จ้ะ ฉันอโหสิกรรมให้ทุกอย่าง ส่วนพานธูปพานเทียนนี้ สวยงามมาก ฉันจะขอเอาบาปกรรมที่เป็นบ่วงกันมาแต่อดีต ให้ทิ้งมันลงไปที่
พานธูปเทียนเหล่านี้นะจ้ะ”
“คุณน้า ขอบคุณครับ”
“เรียกฉันว่าแม่เถอะนะ ลูกวิน”
“ครับ คุณแม่”
“อ้าวเน มายืนอยู่ตรงนั้นนานแล้วหรอ”
“เอ่อ เพิ่งมาครับ”
“โถ่คุณแม่ครับ จะรับไอ้ เอ่อ คุณวินมาเป็นลูกเขยจริงๆหรอ”
“แน่นอน ลูกวินฉันเค้าออกจะตัวสูง หล่อ เข้ม สมาท เหมือนเวไนย์พ่อของเนไว้ไม่มีผิด มีหรอที่แม่จะไม่ชอบ”
“โห แห้วอีกแล้วเรา เออๆ ก็ได้ ไอ้ เอ่อ คุณวิน ถ้าแก เอ้ย ถ้าคุณทำอะไรเนอีกหล่ะก็ ทีนี้ ไม่รอดแน่”
“ครับพี่ชาย”
“เฮ้ย ใครพี่แกวะ ฉันมีน้องคนเดียวเว้ย”
“ตาเจมส์”
“ก็ได้ๆ น้องวิน โห คุณแม่อ่ะ บังคับเจมส์อยู่ได้”
“วินลูก จะไปไหนต่อรึเปล่า”
“ครับ ผมจะพาน้องเนไปบอกเรื่องนี้ให้คุณย่าท่านทราบหน่ะครับ”
“อืม ไปตอนนี้เลยหรอ”
“ใช่ครับ รีบไปรีบกลับหน่ะครับ ผมอยากแต่งงานไวๆ”
“แหม ใจร้อนเสียจริง ต้องดูฤกษ์ยามก่อนนะ แม่ยังไม่อยากให้รีบร้อน”
“ครับ ผู้ใหญ่เห็นดียังไง ผมเองก็ตามนั้นครับ”
“โอเค งั้นไปเถอะเดี๋ยวจะถึงเชียงใหม่ค่ำนะ”
“ลาแล้วนะครับคุณแม่”
“จ่ะๆ เดินทางปลอดภัยนะ แม่เองก็เตรียมตัวจะไปอยู่ที่กรุงเทพด้วยแล้วหล่ะ กลับมาจากคุณย่าแล้ว คงได้เจอกันที่บ้านหลังโน้นนะ”
“ครับผม”
ผมกับพี่วินกราบลาคุณแม่ แล้วเดินทางต่อ ไปที่เชียงใหม่ ผมเองก็แปลกใจที่ทั้งแม่และพ่อต่างก็เห็นดีเห็นชอบด้วย ผมต้องขอบ
คุณท่านจริงๆที่รักผมขนาดนี้ ไม่เคยทำร้ายจิตใจผมเลย ท่านเปรียบเสมือนพระเจ้าที่คอยเมตตาผมคนนี้จริงๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะได้แต่งกันแล้ว
-
แล้วย่าจะว่ายังไงกันนะนั่น
-
ตอนที่ 27.2
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
ที่เชียงใหม่ ทางตอนเหนือ ผมกับพี่วินขับรถมาถึงเรือนคุณย่า ประมาณเกือบ 2 ทุ่ม เรือนท่านดีในตอนกลางคืนก็สวยดีนะ ถึงจะไม่เห็นหมดแต่ก็พอเห็นบ้าง เป็นเรือนไทย ง่ายๆสะบายๆ ใกล้ตัวเมืองเชียงใหม่
“คุณท่านคะ คุณชายชีวิน มาหาค่ะท่าน กับ เอ่อ ……”
“นี่คุณเนวิน หลานชายคนเล็ก และเป็นหลานแท้ๆของคุณย่าครับ”
“อ๋อๆ ค่าๆ เอ่อ คุณชายชีวินกับ คุณหนูเนวินมาหาค่ะ”
“พี่วินทำไมพี่ได้เป็นคุณชาย ทำไมเนได้เป็นคุณหนูหล่ะ”
“ฮ่าๆ พี่ก็ไม่รู้ลองถามคนรับใช้ดูสิ”
“ไม่เอาอ่ะ”
สักพัก คุณย่าก็เดินลงมาจากบันไดที่ทำจากไม้สัก พร้อมกันกับน้ำผึ้งหลานสาวคนเล็กที่คอยดูแลตลอด
“สวัสดีครับคุณย่า”
“อืม สวัสดี นี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าขับรถจากกรุงเทพมาถึงทางเหนือด้วยตัวเองอย่างนี้ ชีวิน”
“เรื่อง มีแน่นอนครับคุณย่า แต่ตอนนี้ผมหิวข้าวแล้วครับ”
“โห ยังอ้อนเหมือนเดิมเลยนะหลานชาย ไปๆขึ้นบ้านก่อน”
“เน ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก”
“เหมือนกันน้ำผึ้ง สบายดีปล่าว แล้วนี่ตอนนี้ทำงานที่ไหนอ่ะ”
“ก็ที่เชียงใหม่นี่แหละ เราสอนอยู่ รร …….อ่ะ”
“โห อืมๆ ดีใจด้วย เราเหลืออีก 2 ปี แหนะ”
“ไม่นานหรอกเน”
“อืมๆ ไปเถอะ ขึ้นบ้านก่อน”
เช้าวันใหม่ ผมตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงคุณย่าคุยกับน้ำผึ้ง ดังพอได้ยินอยู่ไกลๆใกล้ๆห้องนอนผมนี่เอง
“เถอะค่ะคุณย่า คนเรารักกันไม่น่าไปห้ามนะคะ”
“ได้ที่ไหนหล่ะน้ำผึ้ง ตั้งแต่เกิดมาย่ายังไม่เคยเห็นผู้ชายกับผู้ชายแต่งงานกันเลย”
“คุณย่าคะ เปิดใจรับหน่อยเถอะค่ะ สงสารพี่ชายด้วยพี่ชายเค้าอุตส่าห์มาขอความเห็นจากคุณย่าถึงเชียงใหม่เลยนะคะ”
“ย่าไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวตรงไหน สำหรับตาวินย่าได้มองหาคู่หมั้นให้เค้าไว้แล้ว”
“คู่หมั้น นี่ทำไมน้ำผึ้งไม่เคยรู้มาก่อนคะว่าคุณย่าจัดคู่หมั้น แล้วเค้าคนนั้นคือใครหรอคะ บอกน้ำผึ้งได้ไหม”
“ก็หนูไง น้ำผึ้ง”
“ไม่จริงอ่ะค่ะ”
“ทำไมจะไม่จริง ย่าวางหมากไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะ”
“คุณย่าคะ แต่พี่วินเค้ารัก……”
“ไม่ต้องพูดอะไรอีก ย่าจะไปคุยกับเจ้าเนเอง ตาวินย่าเลี้ยงมากับมือ เค้าเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง เป็นงานเป็นการ ย่าว่าเหมาะกับน้ำ
ผึ้งที่สุดแล้ว”
“คุณย่าแล้วเนหล่ะคะ สงสารเค้าออก”
“ไม่มีคำว่าสงสาร คนที่จะเป็นหลานฉัน ก็ต้องอยู่ในโอวาทย่าได้เหมือนกัน”
“คุณย่า!”
“พอแล้ว น้ำผึ้ง ย่าจะไปคุยเรื่องนี้เองกับเนวิน”
“คุณย่าใจร้าย น้ำผึ้งไม่ได้รักพี่ชายใหญ่นะคะ”
“แต่แกต้องรักเค้าให้ได้”
“น้ำผึ้งโกรธคุณย่าแล้ว ฮือๆ”
“น้ำผึ้ง ยัยน้ำผึ้ง ใครก็ได้ ตามไปดูน้ำผึ้งหน่อย โอ้ยน่าปวดหัวจริงๆ ทำไมเรื่องรักผิดเพี้ยนแบบนี้ต้องมาเกิดที่ครอบครัวฉันด้วยนะ
ไม่ได้แล้ว ฉันต้องไปคุยกับเนให้รู้เรื่อง”
ผมได้ฟังทั้งหมดที่คุณย่าคุยกันกับน้ำผึ้ง ผมนี่แทบจะเป็นลม แต่ประตูห้องถูกเปิดออกมาก่อน
“อ้าวเนวิน เธอมายืนอยู่ประตูนานแล้วหรอ”
“คะ ครับ คุณย่า”
“แล้วเธอได้ยินอะไรบ้างรึเปล่า”
“คะ ครับ ได้ยินตั้งแต่ต้นจนจบ”
“อืม ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายซ้ำ เข้าใจตามนี้นะดีแล้ว ทำตามที่ฉันบอก”
“คุณย่าครับ แต่เนรักพี่วินนะครับ”
“อย่ามาอ้างคำพูดนี้กับฉัน ถ้ายังเป็นหลานฉันอยู่ก็ต้องเชื่อฟังฉัน”
“คุณย่าครับ เนฟังคุณย่ามามากพอแล้ว เนก็ทำตามทุกอย่าง แต่เรื่องนี้เนขอนะครับ”
“ไม่ได้ ฉันจับเจ้าวินให้คู่กับน้ำผึ้งหลานสาวฉัน นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เธออย่าฝันกลางวันหน่อยเลย”
“คุณย่าไม่เคยรักเน ไม่เคยเห็นเนเป็นหลานแท้ๆของคุณย่าเลย”
“หรอ แล้วเธอหล่ะ ใช่หลานแท้ๆขอฉันรึเปล่าก็ยังไม่รู้ แม่เธออาจจะไปท้องกับใครมาแล้วมาอ้างเป็นลูกเวไนย์เอาก็ได้”
“คุณย่าครับ แม่ของผมผมรู้ดี ไม่ได้ทำอย่างที่คุณย่ากล่าวหา ส่วนเรื่องที่ผมจะเป็นหลานที่แท้จริงหรือไม่นั้น ผมก็สุดแล้วแต่คุณย่า
เถอะครับ”
“ก็ดี แต่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฉันขอบอกไว้เลยนะ ห่างเจ้าวินได้ก็จงห่าง อย่าได้มาตอแยหลานชายของฉันอีก นี่ฉันว่าควรจะ
ไปขอบใจน้ำผึ้งเค้านะ ที่ยอมให้เจ้าวินไปขลุกอยู่กับเธอมาตั้งนานสองนาน”
“คุณย่า!”
“อย่ามาเรียกฉันว่าย่า ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันสั่ง”
“ในเมื่ออยู่ไป ก็คอยเกะกะสายตาคุณย่าเปล่าๆ ผมขอกลับกรุงเทพวันนี้เลยแล้วกัน ”
“เดี๋ยว! ถ้าจะกลับ ก็ช่วยเจียมตัวด้วย ไม่ต้องไปบอกอะไรให้เวไนย์ รึว่าแม่เธอให้เค้าสองคนรับรู้”
“ครับ ผมจะไม่บอก พอใจรึยังครับ”
“ยัง! ในเมื่อผิดหวังจากเจ้าวินแล้วเนี่ยนะ เธอยังสามารถไปหาคนใหม่ได้นะ นิสัยชอบจับผู้ชายเหมือนแม่เธอ น่าจะช่วยได้ แต่ให้
ช่วยถูกคนหน่อยนะ เพราะถ้าไปเจอคนดีๆแบบเจ้าวินอีก อาจจะกินน้ำใต้ศอกเอาได้นะ”
“คุณย่า”
“จำเอาไว้นะ อย่ายุ่งกับเจ้าวิน ถ้าเป็นไปได้ ออกไปจากชีวิตเจ้าวินซะ”
“ผมจะทำตามคุณย่าทุกอย่าง แต่ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า ผมทำเพื่อน้ำผึ้ง แต่ความรักของผมที่มีต่อพี่วิน เรายังเหมือนเดิม ”
“ก็ดี แต่อย่าให้น้ำผึ้งผิดหวัง เมื่อไหร่ที่น้ำผึ้งมีน้ำตาเพราะเธอ ฉันไม่ยอมแน่”
“ถ้าคุณย่าทำแบบนี้แล้วมีความสุข ผมเองก็ไม่ขัดนะครับ สวัสดีครับ ลาหล่ะ”
“เชิญ! อ้อ ไม่ต้องรอเบอกลาจ้าวินหรอกนะ รายนั้นฉันให้เค้าไปทำธุระที่ในเมืองอีกนานถึงจะกลับ”
“ครับ!”
ผมเดินกลับไปเก็บข้าวของแล้วให้คนขับรถไปส่งที่สนามบินเชียงใหม่ทันที ผมเสียใจมากที่ทุกอย่างเกิดขึ้น นี่พี่วินคือคู่หมั้นคู่
หมายของน้ำผึ้ง ไม่ได้ๆ เน น้ำผึ้งเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักนะ เธอเพียบพร้อมทุกอย่างสมแล้วที่คุณย่าเลือกเค้าให้เป็นคู่กัน ผมมันก็แค่
พวกวิปริต ไม่มีทางชนะของแท้ได้หรอกนะ ผมตัดใจแล้วนะพี่วิน เราจบกันแค่นี้แหละ
( พี่วิน )
“ว่าไงน้ำผึ้งโทรมาหาพี่จะฝากซื้ออะไรเข้าไปรึเปล่า”
“พี่วินแย่แล้ว รีบกลับมาที่บ้านด่วนเลยคะ”
“มีเรื่องอะไรหรอน้ำผึ้ง เล่าให้พี่ฟังด่วน”
“เรื่องมันบนอย่างนี้ค่ะ………………………….”
“อะไรนะ คุณย่าไม่มีสิทธิ์ไปขัดขวางความรักพี่ได้นะ แล้วนี่เนอยู่ไหน”
“เนกำลังคุยกับคุณย่าอยู่มั้งคะ เมื่อกี้เห็นคุณย่าเดินเข้าไปที่ห้องต่อ น้ำผึ้งเลยรีบโทรมาบอก”
“โอเค น้ำผึ้งดูๆไว้นะอย่าให้คราดสายตา”
“ค่ะๆ”
“ยัยน้ำผึ้ง นี่แกโทรไปบอกตาวินทำไม ตุ๊ดๆๆๆๆ”
“เฮ้ย คุณย่าจับได้แล้ว น้ำผึ้งจะโดนอะไรไหมนะ ”
ผมร้อนใจมากรีบตีรถกลับบ้านคุณย่าอย่างเร็ว ไม่นานก็ถึงผมวิ่งพรวดเข้ามาในบ้าน เดินไปที่ห้องนอนเน ก็ไม่เจอแล้ว ผม
เดินไปหาคุณย่าที่หลังสวน ผมรีบถามหาเนทันที
“คุณย่า เนไปไหนครับ”
“ฉันให้เค้ากลับกรุงเทพไปแล้ว”
“อะไรนะครับ คุณย่าทำแบบนี้ได้ยังไงครับ คุณย่าไล่หลานแท้ๆตัวเอง”
“ใครว่าหลานฉัน ฉันยังไม่ยอมรับเลยต่างหาก ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้”
“คุณย่า! น้ำผึ้ง ตอนนี้เนอยู่ไหน”
“เอ่อ คือ !” น้ำผึ้งเหมือนจะบอกผมแต่ก็เหมือนจะไม่กล้ายังไงยังงั้น
“พอกันที ตาวิน ไม่ต้องไปเรียกถามหาเด็กคนนั้นอีก เรามีหน้าที่ต้องดูแลน้ำผึ้งนะ”
“ไม่ครับ ผมรักเนคนเดียว แล้วอีกอย่างน้ำผึ้งเค้าก็ไม่ได้รักผมด้วย”
“หยุดนะ เจ้าวิน จะไปไหน”
“หัวใจของผม หายไปทั้งคน ผมอยู่นิ่งไม่ได้หรอก ขอบคุณนะครับคุณย่าที่ให้ความเมตตาน้องเน อย่างเต็มเปี่ยม”
“ฮะ ฮึกๆ วิน วินด่าย่า อะ อึก อึก ”
“อุ๊ย ป้าแช่มคะ พี่วินคะ มาดูคุณย่าด้วยค่ะ คุณย่าเป็นลมค่ะ”
โถ่ หตายสิผมจะทำอย่างไรดี ผมหันไปมองตามเสียงนั้นก็พบว่าคุณย่าเป็นลมไปแล้ว นี่ผมทำให้ท่านต้องคิดมาก จนเป็น
ลมเลยหรอ นี่ผมจะเลือกใครดีระหว่างอยู่ดูแลคุณย่า กับต้องไปตามเนดี
-
:katai1: อีแก่่ อีเวร :fcuk:
-
ยอมบาปซักวัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
อยากตบคนแก่!
-
คนแก่วอนมักๆ :z6: :z6: :z6: (ไม่บาป)
-
ตอนที่ 28.1
:mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2:
ผมนั่งเครื่องจนมาถึงดอนเมือง ผมก็โทรให้พี่เลียงพี่หยวนให้เอารถมารับกลับบ้านทันที
“คุณหนู ทำไมได้กลับมาคนเดียวหล่ะครับ แล้วนี่คุณวินหล่ะ”
“พี่เลียง เนอยากกลับบ้าน คุณพ่ออยู่ไหม”
“เอ่อ ครับ ท่านกลับมาแล้วครับ”
“อืมดีแล้ว เรื่องที่คุณพ่อแนะนำให้เนไปต่างประเทศก่อนเปิดเทอมนี้ เนตกลงจะไปแล้วนะ”
“อะ อะไรนะคุณหนู เกิดอะไรขึ้นครับ”
“เปล่าครับพี่หยวน เนแค่อยากจะไปเที่ยวเท่านั้นเอง”
“ไม่เองแล้วมั้งคุณหนู รึว่าคุณย่าท่าน……”
“พี่เลียง เนไม่อยากว่าท่านเท่าไหร่ ท่านคงคิดดีแล้ว ถึงได้จัดการพี่วินกับน้ำผึ้งเค้าได้หมั้นกันเนาะ”
“โถ คุณหนูของผม นี่คงเป็นยิ้มที่เศร้ามากเหลือเกินนะครับ”
“อะไรกันพี่เลียง เนยิ้มให้กับเค้าสองคนต่างหาก เอาเป็นว่าพาเนกลับบ้านก่อนเถอะครับ”
“โอเคครับ เชิญครับรถอยู่ทางนั้น”
ผมกลบความเศร้าด้วยรอยยิ้มแต่คนที่ดูออกคือพี่เลียงกับพี่หยวน แหง่แหละผมอยู่กับพี่ๆเค้ามานี่ก็จะ ปีที่ 5 แล้ว พอกลับไปถึงบ้านผมก้ไปหาคุณพ่อที่ท้ายบ้าน ตรงสระว่ายน้ำ
“คุณพ่อ อือๆ” ผมเห็นพ่อแวบเดียวความรู้สึกมันอยากจะระบายออกมาทันที
“เน ลูก เป็นอะไรไป ไหนบอกว่าไปเชียงใหม่ แล้วทำไมกลับมาเร็วนักหล่ะ แล้วนี่พี่วินไปไหน ไม่ได้กลับมาด้วยกันหรอ”
“คุณพ่อ ฮือๆ คุณย่ายังไม่ยอมรับเนเป็นหลานเหมือนเดิม เรื่องของผมกับพี่วินเราไม่ควรจะสานอีกต่อไปแล้วหล่ะครับ”
“เน อดทนเอาได้ไหมลูก คุณย่าท่านก็เป็นอย่างนี้ อย่าถือสาเลย”
“คุณพ่อครับ เนต้องการไปเที่ยวต่างประเทศ ตลอดเวลา 1 เดือนครับ”
“จริงหรอเน พ่อดีใจที่เนอยากไป แต่คงไม่ใช่เพราะหนีปัญหาเรื่องนี้หรอกนะเน”
“ครับ เนไม่ได้หนี งานหมั้นของทั้งสองคนจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ สัปดาห์นี้แล้วครับ”
“เน ให้พ่อไปคุยช่วยไหม พ่อสงสารลูก”
“อย่าเลยครับคุณพ่อ คุณย่าท่านคงคิดดีแล้วหล่ะครับ อืมถ้าอย่างนั้น เนต้องการไปวันพรุ่งนี้ เลยครับ ”
“จะดีหรอเน ”
“ดีครับ ผมจะบินไปพร้อมกันกับนาวา ทันทีครับ”
“พ่อเสียใจกับเรื่องนี้ด้วยนะลูก ไม่ให้พ่อช่วยจริงๆหรอ”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณพ่อ เนรักพ่อนะ คุณแม่เค้ายังไม่มาอยู่บ้านเราหรอกหรอ”
“มาแล้ว แต่ตอนนี้กลับไปอีกแล้ว ไปกับพวกไอ้ซุน ไอ้เซ้ง ให้ไปย้ายข้าวของ พ่อบอกให้ซื้อใหม่แม่เค้าก้ไม่ยอม”
“อ้อ ฮ่าๆครับ นี่แหละครับคุณแม่”
“โอเค พ่อเตรียมหนังสือเดินทางไว้รีบร้อยแล้ว มีความสุขกับการเที่ยวให้มากๆนะลูก พ่อเชื่อว่าลูกจะเจอคนที่ใช่เหมือนอย่างพี่วิ
นนะ ”
“ฮ่าๆ ไม่หรอกครับพ่อ เนรักใครไม่ได้อีกแล้ว เนให้พี่วินไปเต็มๆ เนแบ่งให้ใครไม่ได้อีกแล้วครับ”
“ไม่เอานา อย่าเศร้าสิ เชื่อพ่อซักวันลูกต้องเจอ พ่อเชียร์เลยอ่ะ”
“ฮ่าๆครับๆ ”
( พี่วิน )
ผมร้อนรนใจมากนี่ก็ผ่านมา 5 ชั่วโมงแล้ว โทรหาเนก็ไม่ติด ไม่รู้ว่าคุณย่าพูดอะไรแทงใจดำเนบ้างอีกก็ไม่รู้นะ
“ตี้ดๆ”
“ว่าไงไอ้เลียง โทรมามีอะไร”
“คุณวิน แย่แล้วๆ”
“แย่อะไรอีกวะ”
“คุณหนู กำลังจะไปต่างประเทศครับ”
“อะไรนะ ไปทำไม วันไหน เมื่อไหร่ ที่ไหน”
“คุณหนูคงอยากไปเที่ยวครับ วันพรุ่งนี้จะเดินทางครับ ที่ประเทศ………..”
“พี่เลียงคุยกับใคร”
“น้องเน ตุ๊ดดดดดด”
“อ้าวเฮ้ย ตัดสายหมายความว่าไง ไอ้เลียง รึว่า เนจะรู้ทัน!”
“พี่วินคะ มีอะไรรึเปล่าสีหน้าไม่ดี”
“น้ำผึ้ง ทำไงดี เนเค้าจะหนีพี่ไปต่างประเทศ”
“ต่างประเทศ แล้วนี่ประเทศอะไรคะ”
“พี่ไม่รู้กำลังจะรู้แต่เนเข้ามาขวางไว้ก่อน”
“พี่วิน กลับไปหาเนเถอะนะคะ ทางนี้คุณย่าท่านก็ดีขึ้นแล้ว จริงๆท่านไม่ได้เป็นอะไรด้วยซ้ำ น้ำผึ้งรู้ดีค่ะ”
“จะดีหรอน้ำผึ้ง”
“ดีค่ะ เพื่อความรักของพี่วินกับเนแล้ว น้ำผึ้งตื้นตันใจยิ่งนัก หารักใครเทียบเท่าได้ยาก”
“จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ตาวิน เธอต้องอยู่กับย่าจนกว่างานหมั้นจะผ่านไป”
“คุณย่า น้ำผึ้งไม่ได้ชอบพี่วิน คุณย่าก็รู้ คุณย่าทนเห็นหลานชายหลานสาวเป็นทุกข์หรอคะคุณย่า”
“ย่าจะไม่พุดเรื่องนี้อีก ย่าให้ทำอะไรก็ทำตามนั้น อย่าได้คิดขัดใจย่า เข้าใจไหม”
ว่าแล้วคุณย่าก้เดินหงุดหงิดออกไป ผมเหนื่อยใจผมจะทำยังไงดีนะ ผมรักเน แต่ขัดท่านไม่ได้ ผมจะทำไงดี เรื่องงานหมั้นเป็นเรื่องใหญ่ ใครๆก็รู้
“โถ่ เน ทำไมต้องหนีปัญหาด้วย พี่ไม่ยอมให้เนไปหรอกนะ”
“พี่วินจะทำยังไงคะ พี่จะลองรบกวนไอ้บิลันให้มันรั้งน้องเนไว้ก่อน”
“ดีค่ะๆ พี่บิลันแกน่าจะช่วยได้”
“พี่โทรแล้วนะ”
“ค่ะๆ”
“บิลัน ฉันเองชีวิน”
“อ้าวว่าไงไอ้มาเฟียไม่หล่อ”
“มีเรื่องให้ช่วยไอ้หน้าปลาไหล”
“เออๆ บอกมา”
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ……..”
“เฮ้ย ไหงเป็นงี้วะ คุณย่าคิดจะทำอะไรของคุณย่านะ เออๆไม่เป็นไรๆ ฉันจะช่วยแกเอง ว่าแต่น้องเนจะเดินทางพรุ่งนี้ใช่ไหม”
“เออใช่ แกช่วยฉันหน่อยนะ”
“สบายมากไอ้ไม่หล่อ แค่นี้นะ ”
“อืม”
( ผมเอง )
เช้าวันใหม่ ผมตื่นแต่เช้า อาบน้ำ ตรวจเช็คของทุกอย่าง ก่อนจะเรียกพี่เลียงพี่หยวนมาช่วยยกลงไปด้านล่าง
“โถ่คุณหนู ไม่ไปไม่ได้หรอครับ”
“ใช่ๆไม่ไปไม่ได้หรอน้องเน”
“เนตัดสินใจแล้ว เนทนอยู่ร่วมงานหมั้นพี่วินกับน้ำผึ้งไม่ไหวหรอก”
“โถ่ อย่าไปเลยนะ”
“พี่เลียงยกกระเป๋าเนลงไปที่หลังรถเลยนะครับ”
“อืม ครับก็ได้”
“เฮ้ยไอ้เลียง ไหนบอกจะมาไง แล้วนี่จนจะออกรถแล้วนะ”
“พี่หยวน ใครมาอะไรยังไงครับ”
“อ้อ ปะ เปล่าๆครับ เปล่า ไม่มีใครมา”
“เนจะไปลาพ่อกับแม่ก่อน พี่เลียงพี่หยวนไม่ต้องห่วงนะเนจะซื้อของมาฝากหรอก”
“ครับ”
ผมเดินไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ห้องโถงใหญ่ กำลังทานอาหารเช้าพอดี
“คุณพ่อคุณแม่ เนไปแล้วนะครับ”
“เฮ้ย รีบจังเจ้าเน อยู่ทานข้าวเช้าก่อนไม่ดีหรอ พ่อกับแม่จะไปส่งที่สุวรรณภูมินะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้ อีกอย่างไม่อยากชักช้า เพราะมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่างที่เนต้องรีบไป”
“อืม เอางั้นก็ได้ อย่าลืมโทรหานาวาหล่ะลูก เค้าคงรอเนอยู่แล้วมั้ง”
“ครับพ่อ แม่ครับ เนรักแม่นะ”
“จ้าโชคดีลูก เนื้อคู่กันมันไม่แคล้วคลาดกันหรอกนะ”
“ไม่รู้สินะครับ พี่วินอาจจะไม่ใช่ก็ได้”
“แม่เอาใจช่วยนะเน”
“ครับ”
รถออกเดินทางพาผมมุ่งหน้าไปที่สนามบินทันที ผมได้แต่มองจี้ที่พี่วินเพิ่มให้มาไม่นานมานี้เอง
“พี่วิน จี้เส้นนี้ เนจะเก็บไว้ในความทรงจำของเรานะ มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน แต่เนได้ทำดีที่สุดแล้ว เนขอโทษนะครับ”
ผทกุมจี้นั้นไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา มันเหมือนเส้นผมบังภูเขาแท้ๆ ทุกอย่างรีบร้อยแต่ต้องมาแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา ผมเชื่อนะเชื่อในพรหมลิขิตความรัก เนื้อคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน ผมอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่กันกับพี่วินก็ได้
( พี่วิน )
รุ่งเช้าวันเดี๋ยวกัน แต่เป็นที่เชียงเชียงใหม่ ผมกับน้ำผึ้งเราตื่นนอนกันเช้าตรู่มากๆๆๆ กลัวว่าเนจะขึ้นเครื่องก่อนที่ไอ้ลันมันจะไปไม่ทันห้าม
“โถ่เว้ย ไอ้บิลันมันจะไปทันไหมเนี่ย”
“ลองโทรถามดูอีกทีสิคะพี่วิน”
“อืมๆก็ได้”
“ฮัลโหล ไอ้ลัน อยู่ไหนแล้วแก”
“เฮ้ย วิน ฉันขอโทษ ฉัยยังไม่ตื่นนอนเลยหว่ะ”
“ไอ้ปลาไหลเผือก ฉันวานอะไรแกไม่เคยได้เลย”
“โห เออๆ ขอโทษ นะไอ้ไม่หล่อ เดี๋ยวฉันจะรีบไปดักที่สนามบินเลยแล้วกัน แค่นี้นะเว้ย”
“สรุปว่ายังไงคะพี่วิน”
“จะยังไงหล่ะ ไอ้ปลาไหลนั่นลืมเสียสนิทหน่ะสิ เนอย่าเพิ่งขึ้นเครื่องนะขอร้อง โทรศัพท์ก็ปิด ประเทศก้ไม่ยอมบอกแล้วพี่จะรู้อะไร
ซักอย่างไหมเนี่ย”
“เลิกตามตอแย ไอ้เด็กนั่นได้แล้วนะตาวิน งานหมั้นจะเริ่มสัปดาห์หน้านี้แล้ว ไปเตรียมตัวให้พร้อม ย่าเตรียมการ์ดเชิญไว้แล้ว วันนี้
พพาหนูน้ำผึ้งไปดูชุดเลย เร็วๆสิ”
“คะ ครับ คุณย่า ไปกันเถอะน้ำผึ้ง”
“น้ำผึ้ง จะทำงานหมั้นให้ล่มเลย คอยดูนะ คุณย่า”
“ยัยน้ำผึ้ง หุบปากแล้วไปเลือกชุดที่ร้านได้แล้ว”
ผมได้ห้ามน้ำผึ้งไว้แล้วเราก็เดินออกจากบ้านไป แล้วพาน้ำผึ้งไปทานข้าวที่สวนสาธารณะในตัวเมองเชียงใหม่ หลบปัญหาวุ่นวาย ผมเองก้ไปไหนไม่ได้เหมือนโดนกักขังไว้อย่างกับนกน้อย
ประกาศ ตอนที่ 30.2 อวสานตำนานรักเลือดมังกรนะจ้ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กระโดด ถีบ คนแก่ จะบาปไหม แก่จะตายแล้วยังเอาแต่ใจอีก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนที่ 28.2
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
“พี่โจครับ นั่นไง เนเดินมานั่นแล้ว”
เสียงแจ่วๆของนาวาดังมาแต่ไกล ผมเห็นนาวากับแฟนเค้าอยู่ด้วยกันผมเองก็ดีใจแต่หัวใจมันกลับวกมาที่เรื่องราวของผมอยู่ดี
“นาวา พี่โจสวัสดีครับ ”
“เนๆ แกจะไปจริงๆหรอ”
“ก็ อืม…. ทำไมถามงั้นหล่ะนาวา”
“ฉันเปล่า แต่แกมั่นใจหรอว่าตัดใจจากพี่วินได้แล้ว”
“ไม่ได้หรอก”
“อ้าว แล้วนี้แกจะไปต่างประเทศกับฉันทำไมหล่ะ”
“ก็เพราะยังทำใจไม่ได้ไง ถึงต้องได้ไปต่างประเทศกับนายเนี่ย”
“เวรกรรมแล้วนี่เพื่อนๆเค้ารู้ยังเนี่ย”
“ไม่อ่ะ เราไม่ได้บอกใครทั้งนั้น เราอยากไปเที่ยวแบบเงียบๆ”
“อืมถ้าแกคิดดีแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากฝืน ป่ะไปกันเถอะ อีก 20 นาทีเครื่องจะออกแล้ว”
พอผมจะก้าวขอเดินไป เสียงพี่บิลันก็ตะดกนดังมาจากด้านหน้าทางเข้า
“เน! เดี๋ยว เน!”
“พี่บิลัน พี่มาได้ยังไงกันครับ”
“เอ่อ ๆพี่ เอ่อ พี่ทราบข่าวจากคุณอาหน่ะ”
“คุณพ่อหรอ ไหนคุณพ่อสัญญาว่าจะไม่บอกใครไง”
“เน ไม่ไปต่างประเทศได้ไหม”
“อะไรกันมาขัดแย้งกะทันหันแบบนี้ เน ตั้งใจจะไปแล้วครับพี่ลัน ว่าแต่พี่ลันฝากเอาอะไรไหมครับ”
“เน ไม่ตลกนะ เนไม่รักไอ้ไม่หล่อแล้วหรอ”
“ใครกันครับไอ้ไม่หล่อ”
“ก็ไอ้วินนั่นแหละ”
“ฮ่าๆ พี่วินเค้าหล่อจะตายไปว่าเค้าอีก”
“นั่นไงๆ ยังรักเค้าอยู่หล่ะสิ แล้วทำไมทำแบบนี้ จะไปทำไม หนีปัญหาทำไม”
“เนทำในสิ่งที่หลานคนนึงควรจะทำคือ…….”
“อะไร พูดมาเร็ว”
“เชื่อฟังผู้ใหญ่อย่างไรหล่ะ”
“ไม่ตลกแล้วเน เรื่องบางเรื่องเราต้องตัดสินใจเองไม่ได้เกี่ยวกับผู้ใหญ่”
“ใช่ แต่เนทำไม่ได้อยู่ดี”
“เน พี่ขอร้อง ตอนนี้ที่เนหนีปัญหา แต่เนกำลังจะปล่อยให้ไอ้วินไม่มีความสุขอยู่คนเดียวเนี่ยนะ วินาทีเดียวที่เนตัดสินใจคือเวลา
ตลอดไปของไอ้วินที่จะทุกข์นะ คิดดีๆ อีกสัปดาห์เดียววินมันก็จะเข้าพิธีหมั้นแล้วนะ”
“พี่ลัน เนไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่เนทำอะไรไม่ได้ แสดงความคิดเห็นก็ไม่ได้ และที่สำคัญ คุณย่าไม่เคยเห็นเนเป็นหลานเลย
ในสายตา”
“เน! พี่เสียใจกับเรื่องนี้แต่พี่ว่ามันมีทางแก้ไข”
“คุณย่า พี่ลัน คุณย่าเท่านั้นที่จะยุติเรื่องนี้ได้ เนรักคุณย่า เนไม่อยากทำให้ท่านต้องผิดหวัง ”
“เน! แต่เนกำลังทำร้ายจิตใจตัวเองทางอ้อมนะ”
“พี่ลันครับ เครื่องจะออกแล้ว เนขอตัว”
“เน เดี๋ยว!”
“ครับพี่ลัน”
“เนจะไปประเทศไหน”
“ไปฟินแลนด์ครับ เพราะพี่เอโต้กับพี่เซนอยู่ที่นั่น ผมกับนาวาเราจะไปที่นั่นครับ”
“เฮ้อ พี่ไม่มีอะไรที่ต้องยืดเยื้ออีก พี่ขอให้เนโชคดีนะครับ”
“ขอบคุณมากครับพี่บิลัน อีก 1 เดือนหลังจากนี้ เราจะได้เจอกันนะครับ”
“ต้องเจอสิ แหมพูดเหมือนจะไม่กลับมานะ”
“ไม่รู้สิครับ เนอาจจะไปอยู่ถาวรเลยก้ได้”
“ไม่ได้ๆ แล้วเภสัชที่เหลืออีก 2 ปีหล่ะเน”
“ผมล้อเล่น ผมจะกลับมาแน่นอนครับ”
“เน พี่ขอกอดหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ พี่ชายที่แสนดีของผม”
พี่บิลันยิ้มให้ผมก่อนเดินเข้ามากอดผมซะแน่นเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1: ทำเอานาวาอมยิ้ม ถ้ามองดีๆ พี่โจอยากจะทำแบบนั้นบ้างถึงขนาดขั้นที่ต้อง
สะกิดแต่นาวากระทุ้งท้องเอา
“แหม นาวาพี่เจ็บนะ ทำร้ายเค้าทำไม” เสียงพี่โจ แฟนนาวาพูดขึ้น
“ใครบอกให้ทะลึ่งเล่า เนไปเถอะ พี่ลัน ไปแล้วนะพี่”
“อืม ดูแลเนด้วยนะ”พี่บิลันบอกนาวา
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
1 สัปดาห์ ถัดมา ที่บ้านเชียงใหม่
( น้ำผึ้ง )
“น้ำผึ้งพรุ่งนี้แล้วนะหลานย่า หนูต้องสวยที่สุด ”
“คุณย่าน้ำผึ้งไม่ได้ชอบพี่วิน น้ำผึ้งสงสารเน ให้พี่วินกลับไปรักเนอีกไม่ได้หรอคะ ดูพี่วินสิคะคุณย่า พี่วิน นอนก็ไม่หลับ ทานข้าวก็
น้อย เอาแต่เหม่อลอยตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา พี่วินเค้าคงเสียใจมากที่เค้าถูกให้ทำแบบนี้”
“เอาหล่ะน้ำผึ้ง ไม่มีประโยชน์ที่จะมาพูดตอนนี้ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ย่าทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้หลานแล้วนะ ไปเตรียมตัวพรุ่งนี้ให้
พร้อม”
“ใช่แน่หรอคะ สิ่งที่คุณย่าทำ คุณย่าทำเพื่อหลานๆแล้วหรอคะ คุณย่าทำเพื่อตัวเองต่างหาก คุณย่าทำได้ยังไงคะ”
“น้ำผึ้ง! หยุดกล่าวหาย่าได้แล้ว มันบาปนะ”
“คุณย่า ถ้าคุณย่าไม่ทำในสิ่งที่ควรจะเป็น น้ำผึ้งเองที่จะทำให้งานนี้ล่มเอง น้ำผึ้งยอมอกตัญญูค่ะ”
“แกทำแบบนั้นแกนั่นแหละจะเสียหายได้นะ แกเป็นผู้หญิง ถูกเลิกกลางงานหมั้นมันไม่งามหรอก”
“น้ำผึ้งไม่ถือ เพราะน้ำผึ้งทำลายงานหมั้นในฐานะถูกบังคับ น้ำผึ้งไม่อาย รึว่าคุณย่าอายคะ”
“ใช่ย่าอาย ”
“คุณย่ารู้ไหมคะ สิ่งที่คุณย่าทำมันน่าอายกว่านี้อีกนะคะ คุณย่า สงสารเนเถอะนะคะ นั่นหลานชายสายเลือดมังกรของคุณย่า หลาน
แท้ๆแค่คนเดียว ลูกชายของอาเวไนย์กับอาแก้วเกดนะคะ ”
“ย่า! ย่าทำถูกแล้ว อย่ามาเปลี่ยนความคิดย่าเสียให้ยาก พรุ่งนี้ต้องมีงานหมั้นเกิดขึ้นให้ได้”
“งั้นน้ำผึ้งจะไม่ไปไหน จะขอคุกเข่าต่อหน้าคุณย่าไม่ไปไหน”
“แกทำบ้าอะไรน้ำผึ้งลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”
“ไม่ค่ะ คุณย่าต้องฟังค่ะ ว่าน้ำผึ้งกับพี่วิน เราแต่งงานกันไม่ได้ รึว่าแม้แต่หมั้นน้ำผึ้งก็ทำไม่ได้”
“ย่าไม่นึกว่าน้ำผึ้งจะดื้อย่าแบบนี้ ย่าสอนตลอดจำได้ไหม อย่าขัดคำสั่งสอนจากผู้ใหญ่”
“ไม่ค่ะเรื่องนี้น้ำผึ้งต้องทำ คุณย่ารู้ไหมตั้งแต่คุณย่าให้เนกลับบ้าน วันนั้นเนได้เตรียมตัวไปต่างประเทศ ตอนนี้เค้าอยู่ที่ฟินแลนด์
เค้าไปทำไมรู้ไหมคะ เค้าต้องทำตามที่คุณย่าบอกไงคะ โทรศัพท์ก็ไม่เปิด ไม่ยอมคุยกับพี่วิน เพราะคุณย่าห้ามไว้ แต่ที่ต้องหนีไป
แบบนี้เพราะ เค้าทนดู ทนร่วมงานหมั้นไม่ได้ คุณย่าไม่สงสารเนบ้างหรอคะ”
“เอ่อ ย่า เอ่อ ย่า”
“มีเรื่องนึงที่น้ำผึ้งจะต้องเล่าให้คุณย่าฟังให้ได้”
“เรื่องอะไร”
“เมื่อ 2 ปีก่อนที่เราได้กลับไปบ้านคุณอาเวไนย์ แล้วมีวันนึงคุณย่าเกิดไม่สบายสลบไป 2 วัน คนที่ดูแลและคอยช่วยทำโน่นนี่ทั้งวัน
ทั้งคืนคือ เนไม่ใช่น้ำผึ้งนะ ”
“ไม่จริงก็ย่าฟื้นขึ้นก็เห็นน้ำผึ้งกำลังจะเช็ดตัว คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ ให้ย่าอยู่นี่นา”
“ตอนที่คุณย่าเห็นนั้น เนเค้าได้ไปหาพี่บิลันไปเพื่อปรึกษาเรื่องยาที่จะเอามาให้คุณย่าทานไงคะ ได้ยินแบบนี้แล้วคุณย่ายังจะทำร้าย
หลานชายคนนี้ได้อยู่อีกหรอ เนเค้ารักคุณย่ามากนะคะ”
“เอ่อ ย่า คือย่า”
“คุณย่าคะ เนเค้าทุกข์ใจมากนะคะ ”
“ย่า ย่า น้ำผึ้งย่าอยากพักผ่อน ย่าไปพักก่อนนะ”
“ได้ค่ะ แต่น้ำผึ้งจะนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”
“เอ๊ะ หลานคนนี้ดื้อจริงๆ อยากทำอะไรก็ทำ ย่าจะไปพักผ่อนแล้ว ”
( คุณย่า )
ที่ห้องของคุณย่า คุณย่าเดินเข้าห้องมา สีหน้าครุ่นคิดไปถึงบรรยากาศในวันที่ตัวเองป่วย
“ไม่จริง เด็กคนนั้นหรอจะเป็นคนดูแลฉัน เป็นไปไม่ได้หรอก เฮ้อ นี่ฉัน ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำร้ายหลานชายที่เค้ารักฉันถึงขนาดนี้
เลยหรอ ฉันทำไม่ดี อคติกับเค้าขนาดนี้ เค้ายังรักฉันอยู่หรอ ฉันต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว”
“เวไนย์ นั่นลูกหรอ”
“ใช่ครับคุณแม่มีอะไรครับ โทรมานี่คงมีเรื่องอะไรใช่ไหมครับ”
“แม่ต้องการเบอร์ติดต่อ เจ้าเน เอาเบอร์มาให้แม่เร็วเข้า”
“อะไรครับคุณแม่ เกิดอะไรขึ้น เจ้าเนมันก้ไปต่างประเทศตามคำสั่งคุณแม่แล้วนี่ครับ ”
“เอาน่าอย่าพูดมาก นี่แม่แกนะ เอาเบอร์เจ้าเนมา”
“เห็นทีจะไม่ได้ครับ เพราะ เนเค้าไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป”
“โถ่ นี่แม่จะทำยังไงดี”
“ทำไมหรอครับคุณแม่ มีอะไรอีกรึเปล่า”
“ก็ แม่เอ่อ แม่อยากให้เจ้าเนกลับประเทศไทยก่อนวันหมั้นพรุ่งนี้”
“เห็นทีจะไม่ได้ครับคุณแม่ จะให้เจ้าเน ลูกชายผมไปทนดูงานหมั้นคนรักกับน้ำผึ้งไม่ได้หรอกนะครับ”
“ไม่ทนก็ต้องทน เพราะวันนั้นเค้าต้องมา แล้วต้องมาให้ทันด้วย”
“คุณแม่ พอเถอะแค่นี้เนเค้าก็เป็นทุกข์มากพอแล้ว ”
“อะไรที่เรียกว่าทุกข์ ฉันบอกตอนไหนว่าจะให้เนทุกข์อีก ในเมื่อหลานคนนี้รักฉันขนาดนี้”
“คุณแม่ หมะ หมายความว่าไง ผมงงไปหมดแล้ว”
“ก็ฉันจะบอกว่า พรุ่งนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงงานหมั้น”
“อ้าวไหงบอกให้เนเค้ามาพรุ่งนี้ให้ทัน แล้วตอนนี้มาบอกว่าจะเปลี่ยนงานหมั้น”
“เอ๊ะ เวไนย์นี่ เข้าใจยากจัง พรุ่งนี้แม่ยังจัดงานเหมือนเดิม แต่พรุ่งนี้ต้องเป็นงานหมั้นหลานชายที่น่ารักของฉันเท่านั้น”
“ฮะ อะ อะไรนะคุณแม่”
“พรุ่งนี้ไปเตรียมตัวให้พร้อม งานนี้ฉันจะจัดงานหมั้นที่บ้านของลูกนะ”
“จะจัดที่กรุงเทพแล้วหรอครับ ไม่ใช่ที่เชียงใหม่ด้วย เย้”
“แต่ฉันจะติดต่อหลานฉันได้ยังไงเนี่ย”
“ไม่ยากครับ นาวาไปกับเน คุณแม่มีเบอร์หลานคนนี้ไหม”
“อืมมี ถ้าอย่างนั้นแม่โทรไปหานาวาก่อนนะ”
“ครับผม ขอบคุณคุณแม่มากนะครับ ผมกับแก้วเกดจะเตรียมงานเลยนะครับ จะทันไม่ทันอีกเรื่องนึง สวัสดีครับ”
นี่สิถึงจะถูกต้องจริงๆ เน รอ ย่าก่อนนะลูก ย่าขอโทษนะ อย่าโกรธย่านะลูกนะ
:mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2: :mew1: :mew2:
-
แก่แล้วแต่ไม่มีสมอง ไปแดกแฟ็บ หรือผูกคอตายซะ.....วุ่นวายที่สุดมาคิดได้อะไรตอนนี้สงสารน้องเนที่สุด
-
ย่านี่ใจร้ายน่าดูเลยนะนั่น
-
ยายแก่ ไปคุ้ยขี้ไป :z6:
-
ตอนที่ 29.1
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
ผมใช้ชีวิตอยู่ที่ เมืองหลวงเฮลซิงกิ ของฟินแลนด์ มา 1 สัปดาห์แล้ว จะว่าไปมันก็ดีนะ บรรยากาศเย็นๆหรืออาจจะบอกว่าหนาวเลยก็ว่าได้ บ้านเมืองสวยดี ผมเองก็ชอบแบบนี้แหละ ต้นสนไม่มีใบ มันช่างทำให้ผมนี่อยากอยู่ที่นี่เสียแล้ว ทุกสิ่งอย่างถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ปุกปุยแลดูนุ่มอยากเข้าไปนอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงเลยทีเดียว ผมอยู่ที่ธารน้ำแข็งชื่อดังแห่งหนึ่งงอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองหลวงมากนัก ผมคงบ้าไปแล้วก็ได้ เพราะผมมานั่งปิ๊กนิค คนเดียว มีเนื้อกวางเรนเดียร์ที่เลื่องชื่อกับพายคาเรเลียที่แสนหอมอร่อย จิบน้ำชาร้อนๆไป มันช่างฟินเหลือเกิน เชื่อไหมผมทำขนาดนี้แล้ว ยังไม่วายหายคิดถึงพี่วินที่เป็นพี่รักของผมเลยแม้แต่น้อย พรุ่งนี้พี่วินกับน้ำผึ้งก็คงจะเข้าพิธีหมั้นแล้วสินะ
“เน! เน!”
“อ้าวนาวา ไม่ได้ไปเที่ยวกับพี่โจหรอกหรอ”
“เปล่า เมื่อเช้าไปซื้อของนิดหน่อย ขอโทษนะที่ปล่อยแกอยู่บ้านคนเดียว เออๆนี่จะบอกอะไร เมื่อกี้นี้ แกว่าใครโทรมาหาฉัน”
“ไม่รู้”
“คุณย่า”
“อ้าวหรอ แล้วนี่ท่านโทรมามีอะไรอีกหรอ รึว่าเกี่ยวกับเราอีก”
“อืมใช่ เน!”
“เราว่าแล้ว นี่คุณย่าจะเอายังไงอีก”
“ก็ อืมมม ท่านบอกฉันว่าให้แกกลับประเทศไทยด่วนเลยตอนนี้”
“ไม่เอาหรอก พรุ่งนี้งานหมั้นยังไม่ผ่านพ้นเลยนะ”
“ใช่ยังไม่ผ่านพ้น แกจึงจำเป็นต้องไป เพราะมันเกี่ยวกับแกเต็มๆไม่ใช่เกี่ยวกับคนอื่น”
“เรางง สรุปง่ายหน่อยดิ”
“คุณย่าให้ฉันมาตามแกกลับเพราะแกคือคู่หมั้นพี่วิน”
“อะไรนะ”
“ได้ยินไม่ผิดหรอกเน ดีใจด้วยนะ”
“นี่พี่วินกับน้ำผึ้งเค้าไปทำท่าไหนคุณย่าถึงได้ยอมอ่ะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าฉันจองตั๋วให้แกแล้ว อะนี่”
“ขอบใจมากนาวา แล้วนี่จะไม่กลับไปงานหมั้นเราหน่อยหรอ”
“ใครบอกว่าไม่ไป ไปสิเน เนี่ยฉันจองไว้ให้หมดแล้ว”
“ดีเลยกลับประเทศกันเลยไหม”
“อืม”
ไม่นานร่างของผมก็อยู่บนเครื่องซะแล้ว จากสนามบินเมืองเฮลซิงกิของฟินแลนด์ถึงสนามบินสุวรรณภูมิของประเทศไทยก็คง 13 14
ชั่วโมง คิดไปคิดมาก็เป็นงงๆอยู่นะ พวกเค้าไปทำท่าไหนกันคุณย่าถึงได้เปลี่ยนใจเอาได้ ในเมื่อพรุ่งนี้ก็งานหมั้นแล้ว
“เน!”
“ครับพี่เอโต้”
“อย่าคิดมาก ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดีแล้ว อย่าคิดอะไรให้มันหลอนใจอีกเลย”
“เอ่อ ครับ”
ตี 3 ของวันใหม่ เครื่องลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิเป็นที่เรียบร้อย พี่เลียงพี่หยวน พี่ซุนพี่เซ้ง ยืนรอกันถ้วนหน้ามารอรับผม นาวา พี่
เอโต้ พี่เซน จริงๆการ์ดเยอะกว่านี้นะ แต่ผมจำไม่หมดหรอก
“ยินดีต้อนรับกลับประเทศครับนายน้อย”
“ครับ ”
“เชิญครับ รถจอดอยู่ด้านหน้า 2 คัน”
รถเริ่มเคลื่อนจากสนามบินไปที่บ้าน พอถึงบ้านแค่นั้นแหละ สิ่งที่ผมแปลกในคือ ตี 4 ขนาดนี้แล้วคนเยอะแยะพวกนี้เค้ามาทำอะไร
บ้านผม มีช่อดอกไม้ หลากหลายชนิด ตกแต่งตั้งแต่ทางเข้าบ้านจนถึงในตัวบ้าน ผมมองผ่านกระจกไปก็เห็นคุณพ่อกับคุณแม่ ยืนดู
คอยสั่งงานให้ทำโน่นนี่นั่น นี่อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี้เตรียมไว้เพื่องานหมั้นของผมอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้
“อ้าวเน กลับมาแล้วหรอลูก เป็นไงเด็กฟินแลนด์”
“ฮ่าๆ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ที่บ้านเราร้อนจังเลยเนาะ”
“อืม เป็นปกติหนิ ไม่ได้ร้อนไรมาก อากาศกำลังดีเลยนะ ”
“ครับคุณพ่อ อืมคุณแม่ครับ เนซื้อของมาฝากด้วย ทุกคนเลยนะครับ ลุงพ่อบ้านก็มีนะครับ”
“ฮ่าๆครับคุณหนู”
“อืมๆ นาวากับพี่ๆเค้าก็กลับมางานนี้โดยเฉพาะ ”
“จ้าๆ ลูกเน มาถึงก็ไปหาคุณย่าหน่อยไปลูก”
“ท่านอยู่ไหนครับ”
“ที่ห้องนอน”
“โห ไม่เอาหรอก รบกวนเปล่าๆ ท่านอาจจะยังหลับอยู่ก้ได้”
“อืม ใครว่าหล่ะจ้ะลูก คุณย่านอนไม่หลับเลยตั้งแต่เมื่อคืน 3 ทุ่มกว่าๆแล้ว”
“ทำไมหล่ะครับ”
“อ้าวก็รอหลานชายคนนี้กลับมาหน่ะสิ แม่กับพ่อก็พยายามบอกให้นอนก่อนเลย เนกลับมาถึงก็ประมาณ ตี 2 ตี 3 ก็ไม่ยอม”
“อย่างนั้นหรอครับ อืมงั้นผมขอตัวไปหาคุณย่าก่อนนะครับแม่”
“จ้ะๆ เจมส์ๆลูก พาน้องไปหาคุณย่าหน่อยเร็ว”
“ครับแม่”
เสียงพี่เจมส์ดังขึ้น หลังจากที่ยืนดูเค้าเตรียมโต๊ะอาหารให้แขกอยู่ ผมเองก็เดินเข้าไปจนถึงห้องรับรองแขก ที่คุณย่าอยู่ในนั้น
“พี่เจมส์ๆ เข้าไปเป็นเพื่อนเนหน่อยสิ”
“ไม่เอาหรอก”
“พี่เจมส์คุยกับใครคะ อ้าวเนนั่นเอง กลับมาแล้วหรอ คุณย่ารออยู่ข้างใน เข้าไปสิ”
น้ำผึ้งยิ้มให้ผมก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในห้อง
“เน มาแล้วหรอลูก”
“สวัสดีครับคุณย่า”
“อืมไหว้พระเถอะ ไหนๆ มาใกล้ๆย่าหน่อยเร็ว ย่าคิดถึง”
“เอ่อ คือ อ่อ ครับๆ”
ผมท่าทางงงๆก่อนจะเดินเข้าไปให้ย่ากอด
“เรื่องครางนั้น อย่าโกรธย่าเลยนะ”
“เนไม่เคยดกรธคุณย่านะครับ”
“หรอจ้ะ นี่ต้องขอบใจน้ำผึ้งกับตาวินมากนะที่ทำให้ย่าตาสว่าง”
“จริงหรอครับ แล้วนี่พี่วินหล่ะครับ”
“เจ้าวิน อยู่ที่ห้อง รายนั้นไม่ยอมออกมาจากห้องเลย บอกอย่างเดียวว่าจะรอเนกลับมาก่อน ไปดูพี่เค้าหน่อยนะ ตัวซูบผอมลงไป
มาก ไม่ยอมทานข้าวเลย ”
“จริงหรอครับ”
“จริงสิจ้ะ ย่าคิดว่าเค้าคงอยากจะคุยกับเนหลายต่อหลายเรื่องเลยนะ”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“จ้ะ ”
ผมไหว้ย่าแล้วรีบไปหาพี่วินที่ห้องทันที ทำไมพี่วินทำตัวแบบนี้นะ ทำไมไม่กินข้าวกินน้ำวะบ้างชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย
“อ้าวเน เนจริงๆด้วย”
“พี่เดล!”
“พี่เพิ่งจะกลับมาจ้ะ ไง สบายดีนะ”
“มากครับ แล้วนี่พี่เดล……”
“อ้อ ไม่มีอะไรพี่แค่เข้ามาดูน้องชายหน่อย เอาน้ำส้มมาให้กิน แต่ก็ไม่กินเหมือนเดิม พี่เลยยกออกมานี่ไง”
“พี่เดล เอามาให้ผมเถอะ ผมจัดการเอง คนอะไรดื้อชะมัด”
ผมรับถาดน้ำส้มเดินเข้าไปที่ห้อง ก็พบว่าเจ้าตัวนั่งอยู่ริมระเบียงด้านนอกโน่น ตาก็มองขึ้นไปที่ฟ้าโน้น จะว่าไปเป็นคืนที่ดวง
ดาวเยอะมาก มันสวยจนบอกไม่ถูก
“พี่เดล เข้ามาอีกทำไม ก็บอกว่าวินไม่กินไง จะรอเนกลับมาก่อน”
“…………..”
“พี่เดล ได้ยินที่วินพูดไหมเนี่ย”
“…………..”
“เอาน้ำส้มออกไปเลย นะ……..เน!”
พี่วินทำหน้าตกใจไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ผมก็ยิ้มให้ก่อนจะวางถาดน้ำส้มไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินออกมาที่ระเบียงก่อนจะ
มองขึ้นไปมองฟ้าในยามราตรีที่จะเช้าแล้วอีกไม่กี่ ชั่วโมงนี้
“ดาวสวยจังเลยนะครับ พี่วินว่าไหม”
“เน! เน! กลับมา”
“ครับผมกลับบ้าน”
“เนพี่ดีใจจังเลย พี่คิดว่าเนจะไม่ยอมมาซะแล้ว”
“ทำไมเนถึงไม่อยากกลับมาหล่ะครับ จะปล่อยให้แฟนผอมกว่านี้เนทำไม่ได้หรอก เดี๋ยวหมดหล่อพอดี”
“เน พี่ดีใจจัง พี่ดีใจจนบอกไม่ถูกเลย”
“พี่วิน ทำไมไม่ดูแลตัวเองอย่างนี้ ทำไมไม่ทานข้าวบ้าง ถ้าเนไม่กลับมาอีก 3 สัปดาห์ พี่จะไม่ผอมแย่ไปกว่านี้หรอครับ”
“ไม่รู้ พี่ไม่มีอารมณ์กินหนิ”
“ไม่มีก็ต้องกินนะครับ”
“ไม่เอาหรอก”
“แต่ตอนนี้เนมาแล้ว ดื่มน้ำส้มหน่อยนะ”
“อืมกินแน่นอน แต่เนป้อนหน่อยนะ”
“อืม ก็ได้ มานี่มา นั่งลงตรงนี้อย่าดื้ออีก อ้าว อ้าปาก”
“หยุดไม่เอาแบบนี้”
“อ้าวแล้วจะให้เนป้อนแบบไหนหล่ะ แก้วน้ำส้มเค้าก็ต้อนป้อนกันอย่างนี้หนิ”
“ปากต่อปาก”
“อะไรนะ!”
“เร็วๆ อย่าไร้เดียวสาหน่อยเลย ไม่งั้นพี่ไม่กินนะจะบอกให้”
“ก้ได้ๆ เฮ้อคนแก่ขี้น้อยใจ”
ผมทำตามที่พี่วินบอก จะบอกเลยว่าเป็นครั้งแรกนะที่ได้ทำอะไรแบบนี้ ผมเองก็หลงกลืนน้ำส้มไปเหมือนกัน จากหยดแรก
ไปเป็นหยดสุดท้าย พี่วินก็จูบปากผมเบาๆ จากช้าๆกลายเป็นดูดดื่ม ลิ้นของเรามันพันกันไปมา จนพี่วินเค้าหยุดจูบไป
“เน พี่รู้สึกดีมาก หลังจากที่ไม่ได้ทำแบบนี้มาเกือบ 2 สัปดาห์”
“เนรู้”
“เน ไปฟินแลนด์มา คงไม่ได้ไปหลงรักไอ้ฝรั่งแล้วหรอกนะ”
“ฮ่าๆ ก็มีบ้าง”
“เน!”
“ครับ เนล้อเล่น ไม่มีใครหล่อสู้พี่วินอีกแล้ว พี่วินน่ารักจะตายหนิเนาะ”
“จริงหรอ”
“อืมครับ”
“ถ้าอย่างนั้นบอกรักพี่อีกหน่อยสิเน”
“เนรักพี่วินครับ”
“ถ้างั้นเรามาเล่นอะไรสนุกๆดีไหม”
“หยุดเลย เดี๋ยวก็ได้ทำแล้ว ให้งานหมั้นผ่านไปก่อน โอเคไหม”
“อืมๆ ก็ได้ แต่ตอนนี้เนพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ลงไปดูงานด้านล่าง”
“ครับๆ เนนอนแล้วนะ”
“อืมฝันดี จุ๊บ”
พี่วินจูบหน้าผากผมส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปดูความคืบหน้าการจัดงานด้านล่าง ขอให้เรื่องร้ายๆหมดลงแค่นี้
เถอะ แสงสว่างของวันใหม่ ผมจะรอที่จะถึงวันนั้นนะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ก็ให้อภัยคนแก่ไป (แต่ไม่บาปนะ) :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: ให้มันได้อย่างนี่สิ เห้อ
-
พี่วินทำไงให้ย่าแกคิดได้อ่ะะะะ
-
ตอนที่ 29.2
:mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3: :mew4: :mew3:
และแล้วก็ถึงเวลาอันดีงาม ตรงโหวเฮ้ง โชคดีๆ ของผมกับพี่วินแล้ว น้ำกำลังอยู่ห้องแต่งตัวกับผม ตั้งแต่7 โมงแล้ว
“เนวันนี้เน น่ารักมากรู้ป่าว”
“ขอบใจนะน้ำ ”
“เออๆ นี่หมั้นเสร็จแล้ว ฉันขอถ่ายรูปด้วยหน่อยนะเพื่อน”
“อืมโอเค แล้วนี่เมเบิ้ลมายัง”
“ไม่รู้สิ แต่ต้องมาแหละ บอกว่ารับปากจะมาแล้วหนิ แต่ทำหน้าหง่อยๆยังไงก็ไม่รู้”
“หรอ อืมๆ ”
“ไม่เอาหน่าเน จะหมั้นแล้วยิ้มหน่อย ไปรอด้านล่างกัน เดี๋ยวพี่วินก็เดินมาถึงบ้านแล้ว ขบวนออกใหญ่โต คนก็เยอะแยะ”
และแล้วไม่กี่ชั่วโมงผ่านไปก็เป็นอย่างที่คิดไว้ทุกอย่างราบรื่นไม่มีจุดบกพร่อง ตอนที่พี่วินสวมแหวนให้ผม ผมนี่แทบจะเป็น
ลม มันดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลย พี่วินเองก็ยิ้มแย้มแจ่มใส่ซะจริงเลย
“สวมแหวนกันแล้วก็รักกันให้มากๆนะลูก ย่าขออวยพรให้อยู่ดีมีสุขรักกันนานๆ นะ อีกไม่กี่เดือนนี้ย่าจะทำพิธีงานแต่งให้”
“ขอบคุณคุณย่ามากครับ” ผมกับพี่วินขานรับคุณย่า
จนงานหมั้นผ่านไปด้วยดี ผมก็ทำตามนัดที่บอกคือไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆ แต่จู่ๆเมเบิ้ลกลับเผยตัวเข้ามา
“เมเบิ้ล นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“มาสิ ทำไมจะไม่มา เพื่อนรักของเราหมั้นทั้งคน พี่วินครับผมขอให้พี่ดูแลเนดีๆหน่อยนะครับ”
“เออๆ รู้ๆ นี่แฟนพี่นะ ไม่ต้องให้บอกหรอก”
“พี่วิน พูดกับเค้าดีๆหน่อยสิ”
“ก็ดีแล้วไงครับเน ดีที่สุดแล้ว ใช่ไหมไอ้หน้าอ่อน”
“เอ่อครับ เน เรายินดีด้วยอีกครั้งนะ ต่อไปนี้เนคงได้เจอสิ่งที่ดีๆในชีวิตแล้วนะ ”
“อืมเราขอบใจเมเบิ้ลมากนะ ที่ผ่านมานายคือสุดยอดเพื่อนรักเราเลย ขอให้นายโชคดีเจอคนที่ดีๆในชีวิตนะ”
“ฮ่าๆ จะมีอีกอยู่หรอคนที่ดีแบบเน อาจจะมีแต่คงยาก เราไม่อยากตามหา ตอนนี้กะว่าจะเรียนให้จบแล้วไปต่อโทที่เมืองนอกหน่ะ”
“จริงหรอ ดีใจด้วยเมเบิ้ล”
“อืม เรากลับแล้วนะ ยังไงก็เจอกันที่มหาวิทยาลัยตอนเปิดเทอมแล้วกัน ”
“อืม สู้ๆนะเมเบิ้ล ขอบใจนายมากจริงๆทุกเรื่อง ทุกอย่างที่นายมอบให้”
“พี่วินผมไปแล้วนะพี่ ดูแลเนด้วยนะ”
“เออๆ อย่าคิดมากพี่ดูแลเนเองได้อยู่แล้ว ตัวก็เล้กอย่างกับกระต่ายหนิ ”
เมเบิ้ลพยักหน้าแล้วขึ้นรถขับออกไปจากบ้านผมก็ได้แต่ทำใจให้สบาย เมเบิ้ลเองก็เป็นคนดีนะ ถ้าเมเบิ้ลมาก่อนหน้าที่ผม
จะเจอพี่วิน ไม่แน่ผมอาจจะชอบเมเบิ้ลก็ได้นะ
“เน ไปถ่ายรูปต่อเถอะ พวกไอ้ป๊อก ไอ้นนท์กำลังถ่ายที่ซุ้มดอกไม้สวยมากเลยดูสิ เราไปถ่ายกันนะ”
“ครับผม”
ลืมบอกไปเสียสนิท ทุกคนจำพี่เครสได้ไหม รายนั้นเค้ากำลังคบหาดูใจกับรุ่นน้องที่ชื่อ ลิกนิน ตัวติดกันอย่างกับปา
ต้องโก๋ ผมเองก็ถือว่าเป็นอันสิ้นสุด ไม่มีเรื่องที่ต้องแก้อะไรอีกแล้ว ผมรักพี่วินคนนี้ ไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วแหละ
ในคืนวันนั้น ผมกับพี่วินนอนที่เตียง พี่วินเองก็กอดผมไว้อย่างกับผมจะหนีไปไหน จู่ๆก็พูดขึ้น
“เน!”
“ครับพี่วิน เนรู้ ว่าพี่วินกำลังจะพูดอะไร เนสัญญาแล้วและเนพร้อมทุกอย่างแล้วด้วย”
ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปคร่อมตัวพี่วินเองเลย เป็นไงอยากทำดีนักผมจะได้สนองเลย
“โห เน นี่ร้อนแรงเหมือนกันนะเนี่ย”
“จริงหรอ แล้วพี่วินหล่ะ ร้อนแรงพอที่จะรับมือกับเนคืนนี้ได้รึเปล่า”
“ฮ่าๆพี่เนี่ยนะ ห่วงตัวเองดีกว่า พรุ่งนี้จะมีแรงตื่นมีแรงเดินไหวรึเปล่า”
“อย่าท้า คืนนี้กี่ยกดีหล่ะ”
“โหเน พี่ชอบจังร้อนแรงแบบนี้ สมแล้วที่พี่รอคอย”
“ทั้งคืนเลยดีไหมครับ”
“จัดไปครับคุณนาย”
“เดี๋ยวใครคุณนาย”
“เนไง”
“ไม่เอาไม่อยากเป็นคุณนาย”
“งั้นเมียดีไหม”
“ไม่ดะ…….อะ อืม อี่ ….”
สิ้นเสียงพี่วินก็เอามือกดหัวผมลงมา ปากของเราจูบกันแบบดูดดื่ม พี่วินเองดูท่าแล้วช่ำชองไม่เบาแล้วนะเนี่ย
ไม่นานผมก็มีความรู้สึกว่าตัวเองล่อนจ่อน ไม่มีผ้าซักตัว นี่พี่วินเก่งนะ เล่นถอดเสื้อผ้าผมออกตอนไหนไม่รู้ ไม่ทันรู้สึกตัวเลย
“เน ! พี่วินถามอีกครั้ง พร้อมแน่นะ”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม มาได้ขนาดนี้แล้ว เสื้อผ้าสักชิ้นก็ยังไม่มี ไอ้วินน้อยเองก็โด่มาแทงขาเนแล้ว”
“ฟลุบ อุ๊ย”
ผมตกใจเบาๆเพราะพี่วินเปลี่ยนท่ากะทันหัน กลับมาคร่อมผมแทน
“ไม่กลัวเจ็บหรอ ที่รัก”
“ถ้าเนกลัวก็ต้องกลัวตลอดชีวิตสิครับ”
“โห ได้ใจเลยอ่ะ อย่างนี้พี่ไม่เกรงใจแล้วนะ”
พี่วินลุกไปถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วกลับมาขึ้นคร่อมผมเหมือนเดิม
“พี่พร้อมแล้วนะเน”
“เนพร้อมก่อนหน้านี่อีก”
ผมพูดจบแค่นั้นแหละ พี่วินก็เอาลิ้นมาเลียที่นมผมสองข้างไหลเลื่อนลงไปจนถึง……ไม่นานก็ทำการจัดศึกใหญ่ที่อยู่ระหว่าง
ขาของผม ยอมรับว่าไอ้วินน้อย มันไม่น้อยเอาซะเลย ไม่น่าไปดูถูกมันตั้งแต่แรกเลยเชียว ทำเอาผมร้องทั้งคืน แต่ไม่ต้องสงสารเพราะผมร้องแบบมีความสุข ธรรมดาครั้งแรก ชิวๆ ขออย่างเดียวอย่าฟินนะครับ
1 ชั่วโมงผ่านไป
“อ้า….เน อ้า อืม โอ้”
พี่วินปล่อยทหารหลานสิบล้านนายเข้าที่ประตูเมืองผมได้สำเสร็จ กอดผมเอาไว้แน่นเลยทีเดียว ทำเอาผมหอบเหนื่อยมาก
“เน พี่วิน ขอบใจมาก พี่มีความสุข ที่ สุด”
เสียงพี่วินพยายามพูด แต่มันก็เหนื่อยเนาะ หอบเป็นธรรมดา
“พี่วิน น้ำเยอะไปไหม เมื่อไหร่จะหยุดไหล”
“ฮ่าๆ นี่แหละของแท้ไม่หมดง่ายๆหรอก พี่ขังไว้เกือบ เดือนนะ อะ อืม โอ้ ใกล้แล้วๆใกล้หมดแล้วครับเน”
“เน!”
“ครับ”
“พี่ไม่ไหวแล้วเหนื่อย นอนท่านี้ได้ไหม”
“อืม เนก็ว่างั้น ไม่ไหวเหมือนกัน เหนื่อยกว่าตอนไปวิ่งรอบสนาม 3 รอบอีกนะเนี่ย เฮ้อ ”
ผมกำลังจะเคลิ้มๆหลับได้พี่พี่วินก็ลุกขึ้นมากระซิบที่หูอีก
“เน! แต่พี่วินไหวนะทำต่อไหม”
“แล้วแต่เนนอนเฉยๆหนิ ไม่ได้ออกแรง”
“โอเค เมียจ๋า พี่จัดให้”
“โอ้ย เบาๆสิ ครั้งแรกนะพี่วิน”
“จ้ะๆ ”
และแล้วก็แบบนี้ทั้งคืน จนรุ่งสางสว่างคาตา ไม่รู้กี่โมงกี่ยามแล้ว จนผมต้องตื่นเพราะเสียงคุณพ่อ
“เน! ลูกตื่นเถอะ”
“อืม อ้าว คะ คุณพ่อ อุ้ย คุณพ่อเห็นเนโป๊แล้วใช่ไหมอ่ะ”
“ฮ่าๆ นี่พ่อนะ เห็นมาแต่เด็กแล้ว”
“อ้าวหรอครับ แล้วพี่วินไปไหนเนี่ย”
“รายนั้นเค้าตื่นแต่เช้าแล้ว ไปหาพ่อที่ห้อง ไปปรึกษาว่าทำไงให้ลดความอยากน้อยลง”
“เออ จริงๆพ่อให้คำปรึกษาหน่อยก็ดีนะ เนไม่ได้นอนทั้งคืนเลย อะไรจะแรงม้าขนาดนั้น”
“เจ้าวินหน่ะมันกำยำ พ่อเลี้ยงมันมาแต่เด็ก ให้หัดว่ายน้ำ ยิงปืน ปีนหน้าผา ขี่ม้า ขับรถ แทบทุกอย่าง มันก็เลยแข็งแรง เรื่องแค่นี้
มันไม่กระเตื่องหรอก อึดจะตายไป”
“โห แล้วคืนนี้พี่วินไม่คิดจะพักเลยหรอ”
“คงไม่ ฮ่าๆ อืมๆ พ่อเข้ามาดูเนนั่นแหละ เป็นห่วง แล้วนี่ด้านหลังเป็นไงบ้าง”
“เจ็บสิพ่อ โห ถามเนมาได้นะ แต่เนมีความสุขดี ”
“ฮ่าๆ พ่อไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นหรอกนะ แต่พ่อรู้ว่าลูกมีความสุขพ่อก็ดีใจแล้วหล่ะ”
“พ่อ ของพี่วินเค้าน่ากลัวเว่อร์ เนนี่แทบจะสลบหลายรอบแล้วกว่าจะเอาเข้าได้ เล่นซะเหนื่อยเลย ได้เอาผ้าอุดปากไว้ไม่งั้นบ้านแตก
แน่”
“ฮ่าๆๆ เป็นธรรมดาลูก เดี๋ยวก็ชิน พอชินแล้วก็สบายนะ”
“เน! คุยอะไรกับพ่อ แหมๆ กินที่ลับเผยที่แจ้งนะครับ”
พี่วินเดินเข้ามาในห้อง ก่อนนะส่งสายตาดุๆปนยิ้มให้ผม
“ไม่ต้องเลยพี่วิน นี่พ่อนะ ให้รู้ไว้จะได้ไม่ประมาท ใครบอกให้ของตัวเองใหญ่อย่างนั้นเล่า”
“อ้าวหรอ พี่ได้ยินครั้งก่อนว่าไส้เดือนฝอยนะ อืมอะไรอีกนะ อ้อไม่จิ้มฟันด้วย ไม่นึกว่าจะเข้าประตูเมืองเล็กๆได้”
“ประตูเมืองเค้ามีความสามารถเหอะ ยืดหยุ่นได้เนาะพ่อเนาะ”
“พอแล้วๆ พ่อออกไปดีกว่า พ่อฟังเรื่องพวกนี้ไม่กระจ่างเท่าไหร่นะ แล้วอย่าลืมมาทานข้าวด้วยหล่ะ”
“ครับพ่อ แล้วนี่ลูกชายพ่อ ให้ผมอุ้มไหม เกรงว่าจะเดินไม่ไหว”
“ตลกละ เนเดินได้ ดูๆจะเดินให้ดู นี่ไงเห็นไหม”
“อืม เห็นหน่ะเห็น แต่มันดูเดินแปลกๆนะ เอาขาชิดๆกันกว่านี้ไม่ได้หรอเน”
“จะบ้าหรอ ประตูพังเมื่อคืน ยังซ่อมไม่เสร็จเลย”
“ฮ่าๆๆ ของใหญ่ก็งี้แหละ อืมเจออย่างนี้ก็ดีนะ จะได้ไม่ปากดีอีก”
“คิดว่ากลัวหรอ คืนนี้ถ้าไม่สว่างไม่ใช่เนคนนี้แล้ว มาดิ”
“ครับเมียจ๋า จัดให้”
“ชิ”
ที่ด้านล่างโต๊ะอาหาร
“เน หลานย่า เป็นยังไงบ้างเมื่อคืนนอนหลับฝันดีไหมลูก”
“มากมายครับ ฝันเห็นพี่วินทั้งคืนเลย เหมือนกับว่าหลอกหลอนไม่ไปไหน เหตุการณ์เหมือนจริงมากครับคุณย่า มีมังกรยักษ์มาพังเข้า
ประตูเมือง แถมปล่อยทหารหลายสิบล้านนายเข้าเมืองด้วยนะครับ ”
“อะ อะไรกันจ้ะ เนพูดเรื่องอะไรลูก”
“เอ่อ คะ คุณย่าคะ อย่าสนใจเนมากนะนะ เนพูดไปเรื่อยเปื่อยจริงไหมจ้ะ”
“เอ่อ จริงครับน้ำผึ้งพูดถูก” พี่วินตอบรับน้ำผึ้ง แก้หน้ากันเข้าไป
“อ้อหรอจ้ะ อืมทานข้าวเถอะ เดี๋ยวอาหารเย็นซะก่อน” คุณย่าพุดพร้อมแนะให้ตักอาหาร
“เน!”พี่วินก้มมากระซิบผม
“อะไรครับ”
“อย่าพูดเรื่องแบบนี้อีกนะ ”
“ทำไม”
“ก็ผู้ใหญ่ทานข้าวเต็มเลยไม่เห็นหรอ”
“ก็เห็นไงถึงได้พูด”
“ถ้าพูดยากแบบนี้พี่วิน ไม่รั้งมือแล้วนะคืนนี้”
“ครับ เนรอเสมอ”
พี่วินหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทำปากส่งจูบจุ๊บนึงแล้วหันไปทานข้าวต่อ เฮ้ยสายตาเมื่อกี้หน้ากลัวยังไงไม่รู้แฮะ แต่
ทำไมผมต้องกลัวหละ ก็ผ่านมาแล้วหนิคืนนึง ชิวๆเหอะ
เหลืออีกแค่ 30.1 กับ 30.2 ก็อวสาน บ้าย บายกันแล้วนะครับ พรุ่งนี้เตรียมพร้อมที่จะลาจอแล้วครับ พร้อมนำเสนอเรื่องใหม่ครับ ขออุ๊บไว้ก่อนนะ พรุ่งนี้มาบอกแน่นอน^^
:L2: :L1: :3123: :L2: :L1: :3123: :L2: :L1: :3123: :L2: :L1: :3123:
-
วินไม่ค่อยเลยนะนั่น
-
สุดท้ายปลายสายแล้วนะครับคุณผู้แต่งทั้งหลาย ตอนสุดท้ายแล้ว^^ ผ่านมาแล้วก้ผ่านไปมันเป็นธรรมดานะครับ มีความสุขกับการอ่านนิยายของผมมากๆนะครับ อาจจะไม่ดีเท่าที่ควรแต่ตั้งใจที่จะแต่งนะครับ รักคนอ่านทุกคน
ตอนที่ 30
ฮันนีมูนข้ามประเทศ( อวสาน )
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ผ่านไป 3 ปี ผมเองก็เรียนจบแล้วด้วย ทำงานที่โรงพยาบาลใกล้ๆบริษัทลุงเวทพ่อพี่บิลัน อีกอย่างนั้นนี่เป็นคำสั่งของพี่วินด้วย ไม่อยากให้คราดสายตาหน่ะ
แต่ปัจจุบันสำคัญที่สุดตอนนี้ผม พี่วิน พี่เจมส์ น้ำผึ้ง คู่แฝด โอกับอา เรามาเที่ยวที่นอร์เวย์ด้วยกัน ทริปนี้เรามีเวลาเที่ยวกันถึง 1 สัปดาห์เชียว เพราะเป็นประเทศที่อยู่ใกล้ๆกันกับสวีเดนและฟินแลนด์ นาวาเองก็ไม่คิดจะกลับไปเมืองไทยเลย อยู่อาศัยกับพี่โจที่นี่ว่างั้นไป อืมๆลืมบอก พี่เจมส์ของผม กับ น้ำผึ้ง สองคนนี้เค้าไปทำอีท่าไหนก้ไม่รู้ ตอนนี้ก็กลายเป็นสามีภรรยากันแล้วได้ลูกชายหนึ่งคน ผมนี่หวงซะด้วยสิ น้องเค้าชื่อ เอ่อ ไซเรน น่าตาน่ารักอายุเพียง 2 ขวบเอง แต่ไม่ได้เอามาเที่ยวด้วยเพราะกลัวว่าน้องเค้าจะไม่ไหวกับการขึ้นเครื่องไหนจะบรรยากาศที่เย็นๆอีก
ตอนนี้เรากำลังลงจากเครื่องบิน ที่ประเทศนอร์เวย์นี่ดีมากๆเลยมีการบริการรถไฟฟ้าที่ทันสมัยจากสนามบินมาที่เมืองหลวงออสโล
“เน! ดูสิ สวยไหม”
“สวยมากพี่วิน โห เห็นแล้วแทบไม่อยากกลับไทยเลยอ่ะ”
“ไม่ได้เที่ยวเสร็จก็ต้องกลับ ไปทำหน้าที่เภสัชกรที่โรงพยาบาลที่ดี แล้วก็เมียที่ดีด้วย”
“รู้แล้วๆ แล้วนี่เราจะไปไหนกันก่อนดีครับ”
“อืม เห็นโอกับอา บอกว่าเราจะไปที่ Nordmarka ก่อนนะ”
“มันน่าสนใจตรงไหนพี่วิน อธิบายเร็วๆ”
“ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวประเภทชมธรรมชาติ ชีวิตสัตว์ป่า สถานที่เล่นครอสคันทรี่สกี เส้นทางเดินทางไกล ในป่า”
“อ้อๆ น่าสนุกเนาะ ”
“แน่นอน”
“พี่วินแล้วไปไหนต่อ”
“อืมคงไม่ได้ไปไหนต่อหรอก วันแรกเราจะนอนกันที่นั่นก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“อ้อครับ แต่ตอนนี้เนหิวแล้วอ่ะ”
“ฮ่าๆอืมๆพี่กำลังจะพาไป ร้านอาหารที่เป็นอันดับ 1 ของเมืองออสโลคือ Statholdergaarden เพราะมันเป็นอาหารนานาชาติ”
“ไม่เอาอ่ะ มานอเวย์ทั้งที อยากไปกินของนอร์เวย์บ้าง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ที่Maaemo เลยดีไหม ”
“ดีครับพี่วิน โอกับอาชอบกินของต่างประเทศ นานๆได้มาทีนึง แ ล้วพี่เจมส์กับพี่น้ำผึ้งว่าไงครับ”
“เอาเลยจ้ะ พี่กับพี่เจมส์ไม่เรื่องมาก ฮ่าๆ”
“แหมๆน้ำผึ้ง ไม่เรื่องมากหรอ ก็มัวแต่ถ่ายภาพอยู่นั่นแหละ ”
“แน่นอน วิวด้านนอกรถไฟฟ้ากำลังดี บ้านเมืองเล็กๆเป็นระเบียบดี ไม่วุ่นวายเท่ากรุงเทพมหานครด้วย พี่เจมส์หันหน้ามาหน่อยถ่าย
อีกซักสี่รูปแล้วกัน”
และแล้วไม่นานก็ถึงกลางเมืองหลวงออสโล พวกเราก็มุ่งหน้าไปร้านอาหารที่ว่านั้นอย่างรวดเร็ว พอไปถึงสถานที่ไม่อยากจะเชื่อว่ามัน
สวยงามมาก ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ แม้แต่เมนูให้เลือกอาหารก็สุดแสนจะสวยงาม เด็กเสิร์ฟเค้าก็หล่อ ดีเนาะ อิอิ พี่วินไม่รู้หรอก เราคิดในใจ
“ทานอะไรดีทุกคน”
“เอามาเลยพี่มีเท่าไหร่เอามาเลย ”คู่แฝดโออาสั่งขึ้น
ไม่นานอาหารก็ถูกเนรมิตขึ้นมาบนโต๊ะอาหารอย่างไม่น่าเชื่อ พอกินเสร็จเท่านั้นแหละ หมดตังค์ไปเยอะอยู่นะ แต่ดีที่พ่อให้มา
เยอะอิอิ ไม่หวั่นๆ พวกเราก็เดินทางสู่สถานที่ท่องเที่ยแห่งแรกเลย ที่คุยกันเมื่อครั้งแรกที่อยู่บนรถไฟฟ้า
“เน ง่วงก็นอนก่อน ถึงแล้วพี่จะปลุก”
พี่วินโอบกอดผมไว้ ผมได้ทีก็เอาหัวพิงไหล่พี่วินแล้วก็หลับไปบนรถประจำทาง
ที่ Nordmarka สวรรค์แห่งนอร์เวย์ พวกผมมาถูกช่วงพอดี ช่วงนี้มันกำลังจะเข้าหน้าหนาวที่นี่เลยกลายเป็นว่าปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ต้นสน ต้นโอ๊ค ก็จากมีใบกลายมาเป็นหิมะปกคลุมไว้แทนที่ มันสวยมากๆ พอไปถึงเจ้าหน้าที่ก็พาเดินไป สิ่งแรกที่เห็นคือ อุโมงค์ต้นสน มีทางให้เดินไปได้ ต้นสนเองก็ปลายยอดของมันโค้งเข้ามากลายเป็นอุโมงค์ไปโดยปริยาย
“เน! อยากเล่นสกีไหม”
“ไม่เอาอ่ะ เนกลัว ยิ่งเล่นไม่เป็นอยู่ด้วย”
“อืมๆไม่เล่นก้ไม่เป็นไร พี่ขอไปเล่นนะ”
“อ้าว แล้วเนจะอยู่กับใคร”
“กับฉันไงเน”น้ำผึ้งเอามือมาแตะที่ไหล่ผม
“ไปแล้วนะ โออา พี่เจมสืไปเถอะ รีบเล่นรีบกลับมาหา”
ผมมองตามตาละห้อยเลย อยากเล่นอยู่หรอกนะแต่คนมันไม่เคยเล่นหนิ อีกอย่างถ้าเป็นอะไรมาจะลำบากด้วยเพราะที่นี่ไม่ใช่
ประเทศไทยนะ
“ปล่อยๆเค้าไปเถอะ เดี๋ยวก็คงกลับมา”
“อืมๆ น้ำผึ้ง กลับไปคราวนี้ อยากได้น้องอีกไหมเนี่ย”
“แหม เนก้ถามอะไรอย่างนี้ ก็อยากได้เพิ่มอยู่หรอก แต่ต้องดูที่พี่เจมส์เค้าก่อน”
“อ้อๆ ดีเนาะ มีลูกมีเต้าได้เรานี่สิ”
“อะไรกันเน อย่าคิดมาก ลูกก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งเท่านั้นเอง บางคนไม่มีลูกเค้ายังอยู่กันได้ อย่าลืมสิว่าเราเป็นครอบครัวใหญ่นะ ลูก
ฉันก็เหมือนลูกเนแหละ”
“อ้อจ้าๆ ให้มันได้งี้สิ”
“ฮ่าๆ ปะๆเราไปถ่ายที่อุโมงค์ตรงนั้นดีกว่าไหม”
“อืมเอาสิ จะได้เก็บเอาไปฝากพ่อกับแม่ด้วย”
เราถ่ายรูปกันอยู่นานพอสมควร พี่วินกับพรรคพวกก็มา
“ไงรอนานไหม”
“ไม่นาน 2 ชั่วโมง”
“แหมๆประชดพี่แบบนี้ แสดงว่านานสินะฮ่าๆ”
“เปล่าประชดนะ เนว่าเราเดินทางกลับไปนอนที่ออสโลดีกว่าไหมครับ ตื่นเช้าพรุ่งนี้จะได้ ไปเที่ยวในตัวเมืองต่อเลย ที่ท่องเที่ยวมีอีก
เยอะ”
“อืมเอาอย่างนั้นก็ได้ ป่ะงั้นเราเดินทางกันเลยดีกว่า สนุกเป็นบ้าเลยวันนี้”
และแล้วเราก็ได้พักผ่อนที่โรงแรมกลางกรุงออสโล กัน ผมก็เดินออกไปชมเมืองในตอนกลางคืนด้วย ผู้คนเค้าก็โอเคนะ ไม่วุ่นวายเยอะแยะเท่าประเทศอื่นๆ
“คุณ คุณพูดอังกฤษได้ใช่ไหม” จู่ๆก็มีชายชาวนอร์เวย์เดินเข้ามาทักด้วยภาษาอังกฤษ
“ใช่ ผมพอฟังออกและพอจะพูดได้บ้าง”
“คุณมาจากประเทศไทยใช่ไหม”
“ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า”
“อ้อ ขอโทษทีที่ลืมแนะนำตัว ผม วิลเลียม สเกอเรล ”
“อ้อ ผมเนวิน ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ได้ข่าวว่าที่ประเทศไทยสวยงามมาก ผมอยากจะไปมากๆ แต่ไม่มีโอกาส คุณคิดว่าประเทศผมเป็นยังไงบ้าง”
“อืม ก็ โอเคนะ ผมชอบ ที่นี่อากาศเย็นสบายตลอดปี และที่นี่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองพระอาทิตย์ยามราตรีอีกด้วย”
“ฮ่าๆ ใช่ครับ ถ้าคุณอยากเห็นให้เดินทางไปอีกเมืองหนึ่งที่อยู่ทางตอนเหนือของประเทศเรานะครับ ที่นั่นจะมีแสงออโรร่าในยามค่ำคืน
ด้วย มันเป็นอะไรที่วิเศษมากเลย”
“ขอบคุณมากครับ ผมจะพยายามไปให้ได้นะครับ ผมก็ยังไม่เคยเห็นแสงออโรร่าเลย”
“อืม ดูเหมือนชายคนนั้นเค้ามองมาที่คุณกับผมบ่อยเหลือเกิน”
“อ้อไม่มีอะไรหรอก นั่นแฟนผมเอง”
“โอ้พระเจ้าช่วย คุณมีแฟนแล้วหรอ ต้องขอโทษที่ล่วงเกินนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ดีซะอีกแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน สนุกจะตายคุณวิลเลียม”
“อ้อครับ คุณเป็นผู้ชายที่น่ารักมากเลยนะ ยิ้มของคุณช่างเป็นยิ้มสยามที่คนทั่วโลกร่ำลือ กันจริงๆ”
“ครับ ขอบคุณที่ชอบ เอ่อคุณวิลเลียมครับนี่นามบัตรผมนะ ถ้าคุณได้ไปที่ประเทศไทย ติดต่อที่ผมได้ ผมจะพาทัวร์เอง”
“โอ้ขอบคุณมากๆ บ้ายบาย เพื่อนใหม่ของฉัน”
“บ้ายบาย เราคงได้พบกันอีกครั้ง”
“เน! ไอ้ฝรั่งหล่อๆนั่นมันเป็นใคร”
“อ้อ เพื่อนผมเองครับ”
ผมยิ้มตลกให้กับท่าทางพี่วิน แล้วก็เดินออกมา
“เดี๋ยวก่อน ยังคุยไม่รู้เรื่อง เพื่อนอะไรกัน เนเคยมาที่นอร์เวย์ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้ไง”
“อะไรนะ เพิ่งเป็นเพื่อนกับมันเมื่อกี้ เน! รู้ตัวไหมว่าสายตามันๆมองเนแบบไหน”
“รู้”
“รู้แล้วก็คุยกับมันเนี่ยนะ ให้ตายสิเน พี่หวงรู้ไหม”
“รู้ครับพี่วิน ร้ดีด้วยว่าพี่วินรัก หวงม ห่วงผมแค่ไหน แต่นั่นเพื่อนจริงๆ”
“อืมๆก็ได้ เนกลับห้องเถอะพี่วินไม่อยากเดินเล่นแล้วหนาว”
“ครับก้ได้”
“คืนนี้พี่ขอได้ไหม”
“บ้าจังจะทำต่างประเทศเลยรึไง”
“ความอยากมันไม่มีขีดจำกัดหรอกนะเน ฮ่าๆ”
“ตามใจ นะครับ แต่พี่วินต้องอาบน้ำก่อน”
“ไม่เอาพี่หนาว”
“หนาวก็ต้องอาบ เค้ามีน้ำอุ่นให้อยู่นี่”
“ก็ได้ๆ เนอาบเป็นเพื่อนหน่อยนะ ”
“ครับ ตามนั้น”
เช้าวันใหม่กับบรรยากาศตอนเช้าๆ หมอกลงที่ออสโลภาพมันสวยมาก เทือกเขาที่เห็นเมื่อวานวันนี้คล้ายๆเหมือนกับว่ามันหายไปเอง
เลย
“พี่วินครับ ตื่นเร็วครับ มาดูหมอกนี่สวยมากๆ”
“อืมแค่หมอกพี่เห็นบ่อยแล้ว ขอนอนพักก่อนนะ พี่เพลีย”
“นั่นไง บอกแล้วว่าอย่าหักโหม ก็เล่นซะ 4 รอบนะเมื่อคืน เดี๋ยวก็เป็นอย่างอื่น”
“โห แล้วนี่เนไม่เหนื่อยบ้างหรอ”
“ไม่หนิ สนุกดีออก มีความสุขด้วย”
“ใช้สิไม่ได้ทำไรหนิ มีแต่พี่ที่ออกแรง”
“ออกแรงอะไรหรอพี่วิน!”
คู่แฝดโอกับอา เข้ามาในห้องพอดี พลางทำหน้าตาที่เอ๋อๆ
“อ้อ เปล่าๆ ไม่มีอะไร แล้วนี่จะเข้าห้องคนอื่นช่วยเคาะก่อนจะได้ไหมโออา”
“ขอโทษครับพี่วิน แต่พวกเรารีบหนิ”
“รีบ! รีบอะไร”
“ก็จะชวนไปดูหมอกไง”
“โอ้ยไม่เอาหรอกพี่อยากพักผ่อน”
“พี่เน ไหงพี่วินเป็นงั้น เกิดอะไรขึ้น”
“จะเกิดอะไรหล่ะ เมื่อคืนเล่นงานที่ประตูหลังพี่แล้วเพลียเอง”
“อ้อหรอ ฮะ! อะไรนะ!”
“โหเน พี่อุตส่าห์ปิดเป็นความลับนะ ไหงไปประกาศอย่างนั้นหล่ะครับ”
“ไม่รู้ ซักวันน้องมันก็ต้องรู้จริงไหมโออา”
“อะ อะครับๆ ก็ได้ครับ สรุปพี่สองคนเมื่อคืน สวิงกิ้งกันใช่ไหม”
“อืมใช่ เออๆโออาพี่เนฝากไปปลุกพี่เจมส์กับพี่น้ำผึ้งด้วยนะว่าให้ออกมาดูหมอกกัน”
“โห ไม่ทันแล้วพี่เน รายนั้นพวกเราไปถึงห้องก็ตื่นก่อนแล้ว บอกว่ากำลงัดูอยู่ที่ระเบียงห้อง”
“อ้าวหรอ ไม่เป็นไรๆ มาๆมาดูกับพี่ก้ได้พี่ดูคนเดียวอยู่เนี่ย”
“จะดีหรอครับพี่เน”
“ดีสิ พี่วินเค้าไม่ว่าหรอก นั่นไง หลับไปอีกแล้ว คงจะเพลียจริงๆแหละ”
“ครับพี่เน!”
ไม่นานเราก็เตรียมตัวไปเที่ยวที่ใหม่กัน คราวนี้เราจะไปถึงเมือง Tromso เมืองที่อยู่ทางตอนเหนือของประเทศนอร์เวย์เลยทีเดียวนะ
ตามที่วิลเลียมได้แนะนำมา ผมก็เลยจัดการไปเที่ยวเลยดีกว่า ไปดูแสงออโรร่าด้วย ไปเครื่องบินเอานะทุกคนเพราะมันไกลมาก ไม่
นานก็ถึงจะได้เร็วๆด้วย ที่นั่นเป็นเกาะครับ แต่มันสวยงามทีเดียว ที่ๆเราจะไปเที่ยวชื่อว่า Tromso Fjords เป็นการท่องเที่ยวแบบแหล่งธรณีวิทยานะครับ ที่นี่เค้ามีกิจกรรมคล้ายๆการสไลด์ไปตามหิมะ แต่ใช้สุนัขลากพาไป ตกเย็นก็มีภัตราคารอาหายามค่ำคืนชมออโรร่าห์ไปด้วย ฟินเหลือเกิน แต่เสียดายอย่างเดียวพวกเรามาตอนหน้าหนาว ฉะนั้นจึงไม่เห็นปรากฎการณ์พระอาทิตย์ตอนยามราตรี
“เน คิดยังไงมาเที่ยวไกลถึงตอนเหนือ”
“อ้อพอดี เห็นวิลเลียมทักมา ผมก็เลยอยากจะมาดู”
“ให้ได้อย่างนี้ซิเน เฮ้อ ”
“พี่วินเนขอโทษอย่าหึงเนเลยนะ เค้าเป็นเพื่อนคนใหม่ก็จริง แต่เราไม่ควรตัดสัมพันธไมตรีจากประเทศเพื่อนบ้านนะ”
“เออๆก็ได้”
“ไปชมทะเลดีกว่า สวยนะ”
“ทะเลที่ไหนนั่นมันทะเลสาบ”
“ไม่ใช่ทะเลจริงๆ ที่พี่วินเห็นมันเป็นการเว้าเข้ามาของทะเล เลยดูเหมือนมันถูกปิดรายล้อมไปด้วยภูเขา”
“อ้าวหรอ พี่ไม่รู้นะเนี่ย ไปก็ได้ เค้ามีบริการให้นั่งเรือยอร์ชใช่ไหม ”
“ใช่ครับนั่นไง คนกำลังขึ้นกันพอดี ไปกันเถอะพวกเรา”
และแล้วผมก้ได้ล่องลอยไปกลางแอ่งทะเลในเมืองทรอมโซ ว้าวมันยอดมากๆ ตอนเย็นๆก็จะมีแสงออโรร่าหือีกด้วย ทริปนี้คุ้มจริงๆไหนจะได้มาเที่ยวกันในหมู่ครอบครัวแล้ว ยังมีคนรู้ใจของผมมาด้วยอีก
“พี่วินยิ้มหน่อยสิ ถ่ายรูปคู่กันเร็ว มาๆ”
“ยิ้มหน่อย 1 2 3 แชะ”
“อํย เนกับพี่วิน น่ารักมากๆเลยพี่เจมส์ดูสิเนาะ” น้ำผึ้งถ่ายรูปแล้วยื่นเอาไปไหนพี่เจมส์ดู
“เออหว่ะ สมแล้วที่คู่กัน เน ได้ข่าวเมื่อคืนโดนหรอ”
“อืมใช่ แต่ฟินดี ห้ามมาว่าพี่วินของเนนะ”
“เออๆ พี่เจมส์รู้แค่ถามเฉยๆ แหมรักกันจริง รึว่าติดใจไอ้นั่น”
“ไอ้นั่นไหนพี่เจมส์”
“ก้ไอ้มังกรน้อยไง”
“อืมใช่เนติดใจมั้ง”
“ฮ่าๆ นี่น้องพี่เป็นขนาดนี้เลยหรอวะ”พี่เจมส์หัวเราะพลางเอามือไปโอบกอดน้ำผึ้งไว้อย่างอารมณ์ดี
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับประเทสไทยแล้ว
“โห เร็วเหมือนกันเนาะนอร็เวย์ของผม ฮือๆ โอกาสหน้าถ้ามาได้จะมานะ”
“นี่เน แค่นี้ก็ร้องไห้ กลับบ้านเราได้แล้ว”
“ใช่สิพี่วิน ไม่เข้าใจความรู้สึกที่มันเข้าถึงธรรมชาติอย่างนี้ มีหิมะให้เล่น มีออโรร่าให้ได้ดู ไม่อีกแล้วสถานที่ฟินๆแบบนี้ ลาก่อนทรอม
โซ ออสโล ที่รัก คราวหน้าฉันสัญญาจะมาอีกนะ แล้วก้…….”
“เฮ้อ ปล่อยให้เนเค้าเพ้อไปก่อนพี่เจมส์ เรามาเตรียมของกันเถอะ ”
“ทำใจนะวิน ดูเหมือนว่าจะเสียใจที่ต้องจากไป”
“นั่นหน่ะสิพี่ นี่ถ้าให้ผมเลือกนะว่าระหว่างนอร์เวย์กับตัวผมเนี่ย เนเค้าอยากจะลือกใคร”
10 นาทีผ่านไป
“เน! โห พอเหอะ จะร้องไห้ล่ำลาคร่ำครวญนอร์เวย์อีกนานไหม”
“พี่วินใจร้าย คนกำลังจะล่ำลาอยู่ ให้เวลาหน่อยสิ ฮือๆ”
“โอ้ยตายๆ เมียผมหรอกเนี่ย เน! พอแล้ว กลับบ้าน”
“แวก ไม่เอาพี่วินปล่อยเนนะ เนยังไม่อยากกลับ”
“อย่าดิ้นสิอยู่นิ่งๆ กลับบ้านเรา พ่อแม่คุณย่ารออยู่”
“ฮือๆ ไม่เอาๆ เนอยากอยู่ดูออโรร่าก่อนพี่วิน ”
“เน! หยุด!”
“อุ๊บ”
ผมเงียบทันทีที่พี่วินขึ้นเสียง โห พี่วินเอาจริงแฮะ น่ากลัวไม่เปลี่ยนเลยนะ
“อืม เงียบได้แล้ว ระหว่างพี่วินกับนอร์เสย์เนี่ยจะเลือกใคร”
“เอ่อ….”
“ตอบ!”
“เอ่อ! อุ๊บ อะ อืม”พี่วินจูบผมโชว์พนักงานที่เคาว์เตอร์เลย
“โทษฐาน ตอบช้า ตอบมา”
“เลือกพี่วินครับ”
“อืมดี”
“ขอโทษค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยได้ไหม”
“อ้อไม่เป็นไรครับพอดี แฟนผมเค้าไม่อยากกลับ เต้าติดใจที่นี่มาก”
“โอ้ ดีใจอย่างยิ่งที่คุณเค้าชอบ”
“ครับ แต่ชอบแบบนี้ผมว่ามันเกินไปนะครับ สงสัยต้องเอาไปบำบัด”
“ฮ่าๆ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ เดินทางกลับประเทศไทยโดยสวัสดิภาพค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“พี่วิน”
“อะไรอีก”
“ปล่อยเนเหอะ”
“ไม่ปล่อยพี่จะอุ้มอย่างนี้แหละ”
“โห ไม่เอาเนอาย”
“อายเป็นด้วย ทีร้องไห้ร่ำลานอร์เวย์เมื่อกี้ไม่เห็นอายเลย”
“โหนั่นมันคนละอย่างกันนะ”
“อย่าเรื่องมากไปได้แล้ว เราจะไปสนามบินออสโลทันที”
อีก 3 ชั่วโมงผ่านไป อีก 15 นาที เที่ยวบินนอว์เวร์ถึงไทยกำลังจะออกแล้วค่ะ
“พี่วินๆ ทำไมคลอเซ็นเตอร์เค้าประกาศแปลกๆเนาะ”
“อ้าวยังไม่ชินอีกหรอ ขามาเราก็ได้ยินแบบนี้หนิ ว่าแต่เนฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่องด้วยหรอ”
“นี่พี่วิน อย่ากล่าวหากับสิ ก็พอได้ เมื่อสองวันก่อนเนยังคุยกับวิลเลียมรู้เรื่องเลย”
“เน! เลิกพูดชื่อนี้ได้ปะพี่รำคาญ”
“ครับๆ ไม่พูดแล้วครับ พอใจยัง หายงอลนะตัว”
“ไม่อ่ะ ไม่หาย”
“โห ใจร้ายอ่ะ ไม่รักเนแล้วหรอ”
“รักดิ”
“หายงอลนะ”
“อืมก้ได้ อย่าพูดอีกนะ”
“อืมๆ จะรูดปากให้สนิทเลย ฮ่าๆๆ”
“เน พี่วินไปกับเถอะ เวลาใกล้เข้ามาแล้ว”
“อืมขอบใจมากน้ำผึ้ง ไปกับเถอะ อ้าวแล้วนี่ โอกับอาไปไหนหล่ะ”
“อ้าว ไม่ได้อยู่กับพี่วินหรอกรอ”
“อะไรพี่เปล่านะ หายไปไหนอีกเนี่ย”
“โน่นไง น้ำผึ้ง พี่วิน โอกับอาร์อยู่โน่น”
“นั่นพวกนั้นมันทำอะไร ถือของซะเถอะเชียวจะบ้าตาย”
“เฮ้ พี่วิน ทำไมทำหน้างั้นหล่ะครับ ที่ของฝากให้คุณย่าคุณลุงคุณอา นิดหน่อยเอง”
“ไม่หน่อยแล้วมั้ง สงสัยเอาไปแจกคนทั้งซอย”
“พี่วินเว่อร์ไปนะ โอกับอามีเงินก็ซื้อสิ อีกอย่างเนี่ยเค้าเรียกว่าคนรู้จักเผื่อแผ่เข้าใจเปล่า”
“ไม่เข้าใจ ไปไกลๆเลยนะพวกแกก่อนพี่จะกระโดดไล่เตะ”
“พี่เน ดูสิพี่วินจะทำร้ายโอกับอาอ่ะ”
“พี่วินไม่กล้าหรอกเชื่อพี่สิ”
“ไหงเนไปปกป้องมันอย่างงั้นเล่า”
“ก็นี่น้องเนนะ ”
“ปกป้องกันเค้าไป ทั้งพี่ทั้งน้อง”
“อ้าวพี่เน พี่วินเดินตูดบึ้ง เอ้ยเดินหน้าบึ้งไปโน่นแล้วทำไงดี”
“ไว้เดี๋ยวให้พี่เค้าใจเย็นๆก่อนค่อยไปคุยไปขอโทษนะครับ”
“ครับพี่เน อะนี่โอกับอาร์ซื้อให้พี่เนนะ”
“มินิสโนว์โดมหรอ ทำไมรู้ว่าพี่อยากได้หล่ะ”
“แหมก็เห็นเพ้ออยากได้ ตั้งแต่อยู่ทรอมโซแล้ว พวกเราเลยซื้อมาให้พอดีเห็นอยู่ที่ร้ายshopเมื่อกี้นี้”
“ขอบใจมากน้องชาย”
“ไม่เป็นไรครับ ”
“ป่ะไปได้แล้วพี่ๆเค้าเดินนำหน้าไปโน่นแล้ว”
“ครับผม”
ไม่นานก็ได้ขึ้นเครื่อง บรรยากาศตอนนี้พี่วินไม่พูดไม่จาเลยสงสัยโกรธจริงๆนะเนี่ยทำไงดี
“พี่วินครับ เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่า!”
“นี่ โกรธน้องๆหรอครับ”
“ไม่ได้โกรธ”
“แล้วทำไมทำหน้าบึ้ง ไม่พูดไม่จาเลยหล่ะครับ”
“พี่…….ไม่มีอะไร แค่อยากบอกว่า”
“ว่า………….”
“พี่รักเนนะ รักที่สุดทุกลมหายใจเลย”
“ครับ เนรู้ รู้นานแล้ว”
“แต่พี่จะพูดอีก ให้เนร้ว่าพี่รักเนแค่ไหน”
“แล้วรักแค่ไหนหล่ะ”
“รักเนเท่าฟ้า เท่ามหาสมุทธเลย”
“พี่วิน เนก็รักพี่เท่านั้นเหมือนกันครับ”
พิ่วินยิ้มออกแล้วหันมากอดผม เราสองคนถือว่าดีที่สุดแล้วที่ได้มาฮันนีมูนกันรอบนี้ ถึงแม้จะไม่ใช่ ก็เหมือนใช่ เรามาเที่ยวกันกับ
ครอบครัว เรามีความสุข ทุกสื่งทุกอย่างบนโลกล้วนแล้วแต่ธรรมชาติสร้างขึ้น ทุกคนก็ต้องเดินตามทางเดินที่ตัวเองเลือก เมเบิ้ลเองเค้าก็กำลังเรียนต่อโทแพทยศาสตร์ที่สหรัฐอเมริกา พี่เครสกับลิกนินแฟนใหม่ก็กำลังสวีดหวานอยู่พัทยาโน่น พี่เซนพี่เอโต้ก็อยู่ที่ฟินแลนด์ และอีกคู่พี่โจกับนาวาก็อยู่ที่นั่น ส่วนพีท พี่เอส พี่เซฟ สามหนุ่มนั้นก็ขมักเขม่นกับงานที่บริษัทลุงวุฒิ พี่เดลก็ออกเดินสายรับงานเดินแบบอยู่ตลอดเวลาประเทศนั้นบ้าง โน่น นี่บ้าง ทุกคนมีความสุขกันดี โดยเฉพาะคุณย่าท่านรักเหลนชายมาก น้องไซเรนไง ลูกชายพี่เจมส์กับน้ำผึ้ง ทุกคนดำเนินชีวิตไปด้วยความสุขอย่างนี้ ความสงบร่มเย็นได้กลับมาอีกครั้ง
บนเส้นทางของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป จะดีหรือไม่ดีสุดท้ายการให้อภัยกันนั้นถือว่าเป็นบุญกุศลมหาศาลอีกอย่างหนึ่งที่เราในฐานะมนุษย์ต้องจดจำ และปฏิบัติ บทเรียนหลายๆอย่างได้สอนในผมนั้นเข้มแข็งและมีวันนี้ได้เพราะคนรอบข้างที่คอยให้ความช่วยเหลือกันและกัน และที่ขาดไปไม่ได้คือ ความเข้าใจกัน นั้นต่างหากที่ทำให้ความรักของเราแข็งแกร่งขึ้น คนเราต่างความคิดต่างมุมมองจะให้ถูกใจไปซะทุกอย่างก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่คู่ชีวิตก็เหมือนลิ้นกับฟัน มีกระทบกระทั่งกับบ้าง ก็ให้อภัยกันได้ ไม่จู่จี้ขี้บ่นก็ดีเอง สรุปสุดท้ายปลายสายของชีวิตผมกับพี่วิน เราจะมีความรักความห่วงใยให้กันและกัรอย่างนี้ตราบชีวิตของเราใครคนใด่คนหนึ่งต้องจากไป แต่รักของเราจะไม่มีวันแตกสลาย ขอสัญญาด้วยหัวใจของทายาทมังกรคนนี้ตราบนิจนิรันดร์
:L1: :L2: สวัสดี :L2: :L1:
เตรียมพบกัน ความวุ่นวายในมหาวิทยาลัย ไปกับ รุ่นน้อง กับรุ่นพี่ 3 คู่ 3 สไตล์ เรื่องนี้เค้ามีแต่ความน่ารัก กิ๊กก๊อก กับเรื่องใหม่ที่ผมกำลังแต่งคือ
:mc4: :mc4: น้องปี 1 สุดซ่ากับพี่นักศึกษาสุดเท่ห์ :mc4: :mc4:
เรื่องวุ่นวาย แสบๆเคมีไม่ตรงกันอย่างนี้ กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ แล้วคุณจะรู้ว่าความรักมันดีอย่างไร
COMING SOON !!
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ :katai2-1:
-
จบแล้ว......
อ่านอย่างตั้งใจ
อ่านอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าตอนแรกๆจะแสบแซ่บจนน้ำตาคลอไปบ้าง
แต่สุดท้ายแล้วก็หวานอ่ะนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกดีค่ะ
-
ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ตอนนี้กำลังแต่งเรื่อง น้องปี 1 สุดซ่ากับพี่นักศึกษาสุดเท่ห์ นะครับ อย่าลืมให้กำลังใจกันเยอะๆนะครับ
-
สนุกดีค่ะ
-
:pig4: เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่สนุกสนาน
เศร้า เคล้าน้ำตา แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดี :mew3:
-
สนุกปนเศร้าเคล้าน้ำตานายเอก
รุ้สึกเหมือนว่าวินโดนน้อยไปจัง
แค่เข้ารพ.เองอ่ะ
เนน่าจะจัดให้หนักกว่านี้นะ
แต่ตอนหลังๆรู้สึกว่าเนแรงอ่ะ
สูสีกับพอยซั่นไอวี่ทั้งกลุ่ม
รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะจ๊ะ :mew1:
-
ตอนแรกแทบจะฆ่ากันตาย แต่จบอย่างสวยงาม :กอด1:
-
:katai4: :katai2-1:ชอบแนวนี้อ่ะ สนุกมาก :katai3:
-
ตอนแรกจะฆ่ากันตาย แต่จบอย่างมีความสุข อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
แก่แล้วแต่ไม่มีสมอง ไปแดกแฟ็บ หรือผูกคอตายซะ.....วุ่นวายที่สุดมาคิดได้อะไรตอนนี้สงสารน้องเนที่สุด
อร้ายยยโดนใจค่ะ ถ่าแก่แต่โง่แบบนี้ฉันสามารถกระโดดถีบคอพับแบบไม่รู้สึกผิดเรยหว่ะ
-
พล็อดเรื่องดีนะ แต่การเล่าเรื่องมันไม่ค่อยจะต่างกันเท่าไหร ไอ้พวกร้ายก้อร้ายเหมือนกัน พูดแบบเดียวกันเกินไปอิมเมจตัวละครไม่ค่อยชัดเจนนะ และพระเอก กับนายเอกชอบทำอะไรที่มันขัดแย้งซึ่งมันไม่ธรรมชาติเอาสะเลย
-
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :mew1:
-
มันส์มาก
-
:pig4:
ขอบคุณคับ
-
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
:z13:
-
:pig4: :pig4:
-
เนื้อเรื่องสนุกนะ แต่เราว่า ไม่ค่อยสมเหตุสมผลนะ ตัวร้ายก็ได้รับผลกรรม น้อยไป