นับ 7...เลขหลังเสื้อไอ้เหยี่ยว
อรุณสวัสดิ์^^
***********************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 188 เปียโนของลม@เจนีวา
--------------------------
Lom’s
หนอย (>0<) ไอ้นกขี้เรื้อน โอ๊ะ ไม่ใช่ซิ---นั่นหมา!!!
ไอ้นกปากห่าง หัวโกร๋นปีกแหว่ง กระจอกงอกง่อยไร้สกุลรุนชาติ
ไอ้นกเอี้ยงนรก ไอ้นกอะไรดี คิดไม่ออกว๊อย---ไอ้ๆๆๆ กระแทกแป้นคีย์ปังๆๆๆ
อ๊ากกกกกกกกกก! มันกล้าบอกเลิกผม
‘เราเลิกกัน’ ช่างกล้าพูดออกมาได้ ทำผมน้ำตาท่วม
‘หยุดๆๆๆ ลมเหนือหยุด’ สั่งตัวเอง เคาะนิ้วเร่งระดับเสียงกวดจี๋ ท่อนนี้ฮุก 2 รอบแล้ว
พรายนิ้ว กวาดลากไล่แป้นคีย์พรืดเดียวสุดราง ทุบวางสิบนิ้วลงทั้งมือ
.....
........
xxx(((‘ตึ๊งงงงงงงงงงงง!’)))xxx
.........
......
ตัวโน้ตตะโกนก้องท่วมฮอล เสียงครางฮื๊อครั้งใหญ่ โสตประสาทยังไม่รับรู้
ความเงียบเกิดชั่วขณะ ความคิดคำนึงย้ำวนกลับเมื่อครู่ใหญ่ 10 นาทีก่อนขึ้นเล่นโซโล่
พี่ทักษ์เอากล่องหนังสีขาวเรียบลื่นเล็กๆ มาส่งถึงอุ้งมือ...
“ลมลืมไว้ ที่ระเบียงโน่น”
“ไม่ใช่...” จ้องดูไม่คุ้น งุนงง
“เมื่อกี้พี่เห็นนะ เราคุยกับใคร”
“...” หลบสายตาพี่
เลยรับมากุมไว้เฉยๆ จนอีก 5 นาทีจะแสดงเดี่ยว
อดใจไม่ไหวเปิดกล่องปริศนาแพนดอร่า!
แหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาสองวง ใหญ่หนึ่ง เล็กกว่าอีกหนึ่งพร้อมริบบิ้นสีชมพูเรื่อๆ
เส้นเล็กเขียนคำสั้นๆ วางพาดติดตัวฝาด้านบน...‘MARRY ME?’
ตัวแหวนด้านในสลักชื่อ L&Y จะเป็นใครได้อีก
อ๊ากซซซซซซซซซซซซ---ไอ้คนโกหก มันโกหกผม!
ตบหัวลูบหลังซ้ำต่างหาก---บังอาจมาก!
แค้นที่ทิ้งนกเหยี่ยวกลางอากาศ หลบไปร้องเพลงคาราโอเกะ
อัดลงแผ่นจะให้เป็นของขวัญวันเกิด กลับมาโดนงอน เชิดคอแข็งใส่ ไม่ยอมให้เข้าใกล้
(แต่ตัวมันไม่ยอมห่าง คลอเคลียบ่นว่าไซโค งอแงง่องแง่งเป็นแมวขี้งอน
ระยะ 1 เมตรต้อยๆ (Y^Y))
ต้องตามง้อทั้งคืน ตอนเช้าคิดว่าจะรอดยังตามนัวเนียเสียไปอีก 2 เม็ดติด
อุตส่าห์ลงทุนอ้อนต่อรอง...
‘ไม่ไหว ทั้งคืนแล้วเหลือแค่รอบเดียวนะครับ’
รอบเดียวของมันจริงแต่ผมเบิ้ลสองเท่าเดิม แม่มขี้โกง
เสียหายแบบนอนสต๊อปไม่พอยังมีแค้นฝังหุ่น
‘พี่จะทำให้ลมน้ำตาเช็ดหัวเข่า คอยดู’ เลววววว (Y^Y)
บอกตอนเช้าเพราะผมงอแงจะไปเล่นโยคะให้ได้ ก็ตัวมันเองนัดพี่กายไว้
จะให้กันนอนหง่าวเผาลมหายใจทิ้งได้ยังไง จนตอนบ่ายเกือบเย็น อุตส่าห์จะเอาใจ
ตามลงไปคอฟฟี่ชอปกะซื้อเม็ดกาแฟสุดโปรดให้...ชิชะ
‘เราเลิกกัน’ โดนเลย นิสัยไม่ดี
‘เราเลิกกัน’ งั้นเหรอ
‘เราเลิกกัน’
ทำผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร สติหลุดต้องหาที่ลงกับสหายร่วมทางชีวิต...เปียโน
เพลงที่เล่นร่วมกับออเครสตร้าเมื่อวานทำเอาสมองพลิกเป็นบ้า
โศกสลดมารอบแล้วยังจะมาวันนี้อีก
นึกแล้วยังขอบคุณสายโทรศัพท์พี่ทักษ์สายนั้นไม่ได้
ดึงความคิดผมได้ในช่วงนาทีวิกฤตอย่างไม่น่าเชื่อ
------------------
เมื่อครู่แค่เห็นหน้าว่าเป็นมัน ผมเกือบคลั่งจะอาละวาดแหกปากตะโกน
ต้องจิกเล็บในอุ้งมือ ดึงทึ้งห้ามสติตัวเองเกือบตาย ไม่เคยดีใจจนน็อตหลุดขนาดนี้
มาตามผมเหรอ?
ให้ผมกลับไปใช่ไหม?
ใช่ผมเป็นลมเหนือของพี่อยู่หรือเปล่า?
รอแล้วก็รอแต่เพราะมันเงียบไม่เอ่ยออกมาซักที
ความน้อยใจ ความกลัวสารพันพลันท่วมเอ่อจนต้องเอ่ยบอกสิ่งที่นอนก้นตะกอนขุ่นอยู่ในใจ
‘ผมไม่คู่ควร’
‘ผมมันคนเก่า’
‘เราเลิกกันแล้วแบบนี้ยังจะตามมาทำไมอีก’
...ปากบอกกล่าวคำลาเพราะประชด
...บอกคำกลัวเพราะใจเสีย ไม่มั่นใจในตัวเอง
...บอกคำขอบคุณเพราะเนื้อแท้ข้างในมีหวัง...หวังจะให้มันเห็นผมในสายตา
จดจำผมเพียงคนเดียวไปจนชั่วชีวิต
.............
...............
ใช่! ลมเหนือไม่ไช่พระเอกในละคร ผมเห็นแก่ตัว ผมเป็นผู้ร้ายตัวอิจฉา
ทำอะไรไว้ไม่เอาคืนก็ไม่ใช่ลมเหนือแล้ว ทิ้งท้ายให้สะใจก่อนเริ่มนับหนึ่งใหม่
คิดจะหนีล่ะก็อย่าหวังซะให้ยาก
การณ์กลับว่าความพลุ่งพล่านถูกทำลาย ด้วยประโยค ‘พี่รักลม’
อ๊าซซซซซซซ!!! ขอแหกปากอีกรอบ
ทุกอย่างพลันหยุดชะงัก ถูกพี่ฟ้าและหน้าที่เข้าแทรก...รอให้จบงานก่อนเถิด
พ่อจะตามเฉ่งยับไม่ให้เหลือเศษซากเส้นขน (=^=)
.............
.................
แล้วกล่องแหวนอันนี้หมายความว่ายังไง!???
บอกเลิกเขาแล้วมาทำหวาน ‘ขอแต่งงาน’ เสี่ยวชะมัด ถ้าไม่ใช่นกเอี้ยงเอาแต่ใจ
ไม่ใช่นกฮิตเล่อร์จอมเผด็จการอย่างคนนี้ก็ไม่มีใครเขาทำกันหรอก
บ้า-บ้า-บ้า บ้าที่สุดในสามโลก!!!
อารมณ์เปลี่ยน...เผลอยิ้มกับตัวเอง ใจเต้นเร่าในอกจนฉุดรั้งดึงไม่อยู่
เขินอายคล้ายริสัมผัสรสรักเมื่อแรกเริ่ม ช่างหวานหยดลืมกลืน ลืมหายใจ
โลกสดใสเปลี่ยนป็นสีชมพูทั้งใบ...ระยิบระยับพร่างพราย ตัวตนหลุดลอยเท้าไม่ติดพื้น
พรมนิ้วท่วงทำนองสนุก โลดแล่นในดินแดนมหัศจรรย์ สุขสดชื่น
หรรษาหาใดเทียบเคียง ในที่สุด...เหยี่ยวขาวของผม คนที่เฝ้าฝันเฝ้ารอก็เอ่ยปากบอก
‘พี่รักลม’
‘พี่รักลม’
‘พี่รักลม’
อยากจะหัวร่อให้ก้อง ยิ้มกว้างกับตัวเองความเร่าร้อนในหัวใจเต้นรำเท้าไฟ
จนจับจังหวะไม่ถูก ขณะปลายนิ้วแปรเปลี่ยนคลื่นเสียงบทบรรเลง
ถ่ายทอดท่วงทำนองแสนหวาน ชุ่มชื่นเชื่องช้า
ละมุนละไมไม่เร่งร้อน กำซาบถึงกลางใจ
เสียง ‘อา~~~’ ท่วมฮอล
ทว่าสมองกลับไม่รับรู้ ภวังค์ในตนยังเดินเครื่องทำหน้าที่...
[The Promise (piano cover ost.), The heart asks pleasure first :Michael Nyman]
http://www.youtube.com/v/ZoeeFiJh0vQ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ สิ่งผมเฝ้ากำกับ เฝ้าเพียรพยายามจะสัมฤทธิ์ผล
ทุกเรื่องทุกอย่างตั้งแต่เช้ากระทั่งหัวถึงหมอน วินาทีสิ้นสุดของทุกๆ วัน
อากัปกิริยาเรื่องนี้นกเหยี่ยวต้องตอบสนองแบบนี้ เรื่องที่ไม่ชอบจะไม่ดุด่า
แต่จะค่อยๆ เผยสิ่งที่ผมชอบ รอเวลาให้ปรับเปลี่ยนถึงให้รางวัล
อย่างเรื่องขับรถเร็ว ไม่ชอบใจเวลามันคุยกับคนอื่น
หื่นไม่เป็นเวลาซ้ำทิ้งรอย อะไรต่อมิอะไรมากมาย
อีกฝ่ายมีเรื่องอึดอัดกลัดกลุ้มไม่บอกก็มีวิธีง้างปากให้พูดออกมาเอง
อาหารที่ชอบ กระทั่งเรื่องบนเตียง เรื่องคนสองคน
ข้อต่างระหว่างเราค่อยๆ เอนเอียงปรับเปลี่ยน
เนื่องเพราะได้สอดประสานตัวตนเข้าไปในกระแสชีวิตเหยี่ยวขาวคนนี้อย่างช้าๆ
ให้มันขาดผมไม่ได้ ไม่มีวันจะจากไปไหนได้อีก
จากนกเถื่อนไร้หนทางต่อกร เกินมนุษย์หน้าไหนจะควบคุมได้
เวลานี้กลายร่างเป็นนกมีเจ้าของ ยอมสวมปลอกร้อยรัด
เหยี่ยวขาวตัวนี้ยอมให้ผมเป็นเจ้านายโดยแท้จริง ต่อจากนี้อย่าได้หวังว่าจะปล่อยมันไป
ไม่ใช่สำหรับลมเหนือคนนี้แน่
อา...แค่คิดก็อดใจไม่ไหว
...คิดถึงเหลือเกิน...คิดถึงกรุ่นกลิ่นกาย
...คิดถึงจูบแสนหวาน...คิดถึงรสสัมผัส
...คิดถึงบทรักของเรา
ไม่เคยลืมเลือน ไม่ว่าวันไหนๆ จะวันนี้ วันพรุ่งนี้ สี่ห้องหัวใจดวงนี้จะรัก
จะเป็นของเหยี่ยวขาวเพียงคนเดียว
………….
……………
ตัวโน้ตสุดท้ายทิ้งกรุ่นไอรักฟุ้งกระจาย ก้องกังวานดัง ‘ตริ๊งงง~~~’
ความเงียบบังเกิดชั่วครู่ใหญ่ ลุกเดินจะจากไป พลัน!!! เสียงโห่ร้องกึกก้อง เสียงปรบมือฟ้าถล่ม
ฉุกวูบตกใจ...เหลือบมองหน้าเวที คนต่างชาติทั้งนั้น
เช๊ดเข้ (0[]o) นึกออกแล้วว่าลืมอะไร!
งานดนตรีที่เจนีวานี่หว่า สวิตเซอร์แลนด์บ้านปู่
ครูคนแรกเรื่องเปียโน คนสำคัญในชีวิตของผม
อ๋อย (=o=) ตายแน่! ที่ระบายอารมณ์เมื่อกี้นี้ล่ะ
หันไปหาแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ สีดำเป็นเงาตั้งตระหง่านสงบนิ่ง
‘ผมขอโทษครับ...’
ไม่ต้องเดาว่าหน้าตัวเองคงเหยเกแทบร้องไห้
แต่ทำไมเหมือนฝ่ายนั้นมียิ้มกว้างตอบกลับมา
เสียสติแน่แล้วไอ้ลม สื่อสารกับเครื่องดนตรีได้ รีบโค้งรีบกวดเข้าหลังม่านเร็วรี่
ปะทะคนข้างในเป่าปากวิ๊ดวิ๊ว ปรบมือกึกก้องพอกัน
พี่ฟ้ากับสตาฟฝรั่งรุนหลังให้ผมออกไปหน้าเวทีที่ชูช่อดอกไม้สลอน ตะโกนเรียก...
“Rommieๆๆๆ~!!!” ใช่ชื่อกระผมคนนี้ใช่เหรอวะ
(ทราบภายหลังว่าแอนเดรียน่าเข้าไปโพสต์ในเวปบล็อคชื่อแฟนคลับของผม
โดยการอำนวยการสร้างจากพี่สองเจ จากนั้นโรมมี่ก็กระฉ่อนไกล ไวไฟสุดๆ)
-----------------
“ไปเร็วลม ออกไปอีก” พี่ทักษ์รุนหลัง
“เร็วค่ะน้องลม เร็วเลยลูก” พี่ฟ้า ป้ารหัสคนสวย
“อ๊ายยย โรมมี่” กะเทยทูบ้ากล้ามล่ำและเพื่อนร่วมวงจากอีกหลายๆ มหาวิทยาลัย
สงสัยตัวเอง ทำไมตูข้ามีเสน่ห์ดึงดูดใจกับเพศเดียวกันนักหนา
ไม่รวมหญิงวายกลุ่มใหญ่ อยู่ที่ม. K มีหนุงหนิงและผองเพื่อน
ไม่รวมในชมรมคนใกล้ชิดอย่างพี่ฟ้าแม่ย่านาง พ่วงพี่ศรีอ้วนกับพี่หมวยเพ็ญ
กระจายความเคลื่อนไหวว่อนเน็ตจนอ่วม (นี่ก็รู้ทีหลังอีกเหมือนกัน)
สตาฟเวทีรุนหลัง ผายมือให้ผมก้าวออกไปรับครั้งที่สอง
ต้องมีผู้ช่วยอีก 2-3 คนมาตามเก็บดอกไม้กับของขวัญเข้าไป
คนในวงรับของจากหอบแล้วผลักให้ออกมารับเสียงปรบมืออีกรอบครั้งที่สาม
ยังมีดอกไม้กับของขวัญตามมาอีกเพียบ
เฮ้ย (+0+) ไม่ใช่ดาราร็อคสตาร์ นี่ดนตรีคลาสสิก!!!
...........
...............
ด้านหลังเวที รุ่นพี่ในวงโชว์มือถืออัดคลิปไว้ตามเปิดให้ดูซ้ำ
“นี่ๆ ลม ดูนี่ พี่อัดคลิปไว้” พี่ผู้ชายเป่าฟลุ๊ต
“อร๊ายยย ชั้นขอมั่ง เอาพินหล่อนมาด่วน” พี่ทูบ้าคนเดิม
“ผมอัพเฟซแล้ว พี่เข้าไปดูดิ จะได้ไม่ต้องเปิดโรมมิ่ง”
“โอมั่กตัวเอง ใจนะ”
เหอๆ ไม่สนใจไอ้ลมเลย ให้ดูทำไมเนี่ย
หยามกันซึ่งๆ หน้าขนาดนี้ น่าไปผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอกกันล่ะ
ข้างห้องฝั่งโน้นมีพี่ที่เป็นอดีตสายรหัสของผม พี่ผู้ชายชื่อ ‘สิทธา’
ที่ได้ทุนมาเรียนที่นี่ตั้งแต่ปีที่แล้ว ยืนคุยพี่ทักษ์ คณบดีและกรรมการผู้จัดงาน
เป็นกลุ่มย่อย 4-5 คน ถกกันเครียดเรื่องอะไรไม่รู้ ไม่อยากรับรู้ด้วย
แค่เรื่องที่เจอเมื่อครู่กับนกตัวป่วนก็ค้างคาในหัวสมองวางไม่ได้อยู่แล้ว
------------------
ในคลิปวีดีโอมือถือที่ยืนมาให้ดู
โหย...กูเล่นห่วยแตกที่สุดในชีวิต ซ้ำท่อน เร่งทำนอง
ทุบแป้นคีย์ไม่พอช่วงที่เหลือยังดึงจังหวะช้า ใส่โน้ตหวานตามอำเภอใจ
ทำทุกอย่างที่เสียมารยาทกับเครื่องดนตรี ดีที่อาจารย์ปู่ไม่อยู่
ไม่งั้นคงเบิ๊ดล้มโต๊ะชุดใหญ่ใส่ศิษย์เอกตั้งแต่จะขึ้นเล่นด้วยเลยกระมัง
ไม่อยากจะคิดว่าความผิดต้องตามราวีผมหลังกลับกรุงเทพแน่
นี่ไม่รวมถึงคณบดี ม. K คงตามขอโทษขอโพยแทนนักศึกษา ม.ตัวเอง
ได้แก้ตัวชุดใหญ่กับสมาคมดนตรีคลาสสิกของไทยปากไหม้ด้วยซ้ำ
อับอายแทบแทรกแผ่นดิน สะอื้นไห้ในอกจนน้ำตาจะท่วมปอด
เสียงปรบมือยังสะท้อนก้องรูหู เขาชอบกันได้ไง (Y=Y) ลมเหนืออยากตาย!!!
เฮ้อ ปีหน้าฟ้าใหม่ อย่าได้เจอกันอีกเลย เพราะถ้าได้มาอีกคงกล้ามาก
ได้ตามล้างตามเช็ดถึงโคตรเหง้าวงศ์ตระกูลแน่
ผมขอโทษครับปู่ หลานคนนี้จะไม่ทำอีกเด็ดขาด (T^T)
แล้วมีเหตุการณ์ดึงความสนใจ...
“นี่ๆ สาวเวียนนาคนนั้นจะขึ้นเล่น” อีกคนเดินมาบอก
“เหรอ ไปดูกัน!”
“ดูไหมลม?”
“พี่อัดไว้ให้หน่อยครับ ผมอยากเข้าห้องน้ำ” ผมเพิ่งได้เปิดปาก
“ได้ๆ พี่จัดการเอง” พี่ผู้ชายเป่าฟลุ๊ตที่ชอบอัดวีดีโอขมีขมัน
บนเวทีมีเพื่อนนักศึกษาหญิงจากยูในออสเตรียเตรียมจะขึ้นเล่นพอดี
คนนี้ผมกับพี่ทักษ์และอีกหลายๆ คน เห็นพ้องต้องกันว่าน่าจะได้ทุนเปียโนอย่างที่สุด
ลุ้นแข่งกับอีกคนคือเพื่อนปี 1 ชาวจีนที่เล่นได้เคี่ยวข้น ดุดันพอกัน
จังหวะพี่ฟ้าเดินเข้ามา...
"พี่ฟ้า?" ชี้มือไปสวนหย่อมข้างนอก เชิงถามถึงคนที่เพิ่งเจอเมื่อครู่
"ออกไป---/ไปฟ้า ดีนยูนั้นเรียกหาอยู่น่ะ" พี่ผู้หญิงอีกคนเข้ามาสอด
"เห็นเดินออกไปตั้งแต่ลมยังไม่ขึ้นเล่นเลย" พี่ฟ้าเร็วจี๋
"...ครับ" ไปแล้วเหรอ ผมเบาโหวงขณะพี่ป้ารหัสถูกดึงตัว
มันอะไรกันวะ หมายความว่ายังไง!?
ข้อพิพาทอะไรต่อมิอะไรสุมหัวกันเข้ามา กลุ่มคนผละห่างชั่วอึดใจ
รีบพุ่งลิ่วหาที่สงบความเครียดขึ้งทันที
.............
...............
ในห้องน้ำชาย...วักน้ำล้างหน้าดับอารมณ์
รู้สึกมีกลุ่มคนชุดดำตัวใหญ่ๆ 2-3 คนเข้ามาประชิดข้างหลังกับด้านข้าง
ใกล้จนสำเหนียกอันตรายผิดปกติ
เหลือบเงยมองที่กระจก...
หางตาแลเห็นยักษ์ตัวใหญ่ยืนหลบบานประตูทางเข้าหมิ่นเหม่
ผ้าเช็ดหน้าสีแดงเลือดนกที่อกเสื้อ
จำได้แม่นยำ แค่รอยแผลเป็นเส้นพาดผ่านหางตายาวลงมาถึงแก้ม
รอยเล็กเรียวสีขาวขุ่นส่งดวงตาหรี่ปิดไม่เท่ากัน มีอยู่คนเดียว...
“อิ---อิคาลัส!”
******************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2953442 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก