ตอนที่ 5 เมื่ออยู่ๆเกิดเรื่องไม่คาดคิด?
"ว่าแต่มึงจะพากูไปไหนเนี่ยห๊ะ?"
ผมหันไปถามไอ้บ้าแอร์ไม่พ่งไม่พี่มันแล้ว อยู่ๆก็ถูกฉุด(?)มาแบบนี้อะไม่เหลือหรอกความน่าเคารพ หึ
"ไม่พาไปฆ่าก็แล้วกัน"
"ก็บอกมาดิว่าจะพาไปไหน"
ผมถามพร้อมมองทางที่ไม่คุ้นเคยอย่างหวาดหลัว ปากก็บอกจะไม่ฆ่าเราหรอกแต่ใจมันอาจจะคิดเอาเราไปปล่อยป่าดงดิบก็ได้ใครจะรู้ เห็นในละครเยอะแยะไป
"นั่งเงียบๆอยู่เฉยๆไม่เป็นหรือไง?"
"นี่จะพากูไปปล่อยป่าใช่ไหม กูไม่เคยทำอะไรให้มึงเลยนะ นี่มึงถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยหรอ ม้ายยยยย"
"โอ้ยเงียบๆดิ สมองมึงนี่ ปล่อยป่าบ้าไรมึงดูบ้าชุมชนเมืองขนาดนี้มีป่าให้ปล่อยไงห๊ะ!!!"
"ใครจะรู้ มึงอาจเอากูมาปล่อยป่าคอนกรีตก็ได้เหอะ"
"เงียบปากไปถ้าไม่อยากโดนกูทิ้งจริงๆ"
มันว่าพร้อมหันมาทำหน้าโหดจ้องผม ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ คิดว่าผมกลัวไหม?
ห๊ะอะไรนะ? คิดว่าผมกลัวงั้นเหรอ งั้นที่ทุกคนคิดมานั้น
ถูกแล้วครับ ผมกลัวมันจริงๆใครจะไม่กลัว โธ่
"นี่ๆ"
ผมหันไปสะกิดแขนมันยิกๆๆ
"อะไรอีก"
"มึงคงยังไม่ลืมใช่ไหมว่าก็หิวอ่ะ แหะๆ"
"โอ้ยยย เออๆ แวะเซเว่นให้แปบนึงก็ได้"
"แต้งกิ้ว"
ผมยิ้มร่าเลยสิครับจะพาผมไปต้มยำทำแกงที่ไหนก็ได้ขอเพียงอย่างเดียวให้ท้องผมอิ่มก็พอ
แล้วพี่แกก็แวะให้ผมจริงๆ ด้วยตอนนี้รถจอดสนิทแล้วแต่ผมยังไม่ลงไปซื้อของเพราะ
"อะไรมึงอีก หิวก็รีบลงไปซื้อสิ"
"คืองี้....คือ...."
"คืออะไร?"
"ก็ลืมเอากระเป๋าตังมาอ่ะ ยื้มหน่อยดิ"
"แล้วที่มึงบอกจะรีบไปกินข้าว มึงจะไปกินยังไงไม่มีตังอ่ะ"
"อ๋อ กูกะจะรีบกลับบ้านอ่ะดิ"
"ทำไมกูต้องมาเจอคนแบบมึงด้วยเนี่ย เอ้า!"
มันบ่นก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้ผม500บาท
"แต้งกิ้ว"
ผมว่าก่อนจะเดินเข้าไปในเซเว่นแทบจะทันทีเอาอะไรบ้างนะ อันไหนอร่อยบ้างเนี่ย ผมหยิบตะกร้าก่อนจะไล่หยิบขนมนมเนย ข้าวกล้อง ไส้กรอก เอาง่ายๆก็คือหยิบทุกอย่างที่มันกินได้ ได้ตังมาตั้ง500คนใช้เงินเป็นจะต้องใช้ไม่ให้เหลือแม้แต่บาทเดียวถูกไหมครับ อีกอย่างจะพาไปไหนก็ไม่รู้ต้องซื้อของกินตุนไว้เยอะๆ
ผมเดินออกมาขึ้นรถอย่างทุลักทุเลทำไมหน่ะหรอครับ ก็ถุงของกินทั้ง 3 ถุงเบ้อเร่อเนี่ยแหละครับเป็นอุปสรรคของการขึ้นรถของผท
"นานชิบหาย ไอ้ลมมึงซื้อมาถมบ้านมึงไงห๊ะเยอะแยะขนาดนี้อ่ะ อย่าบอกนะว่ากูให้เงินไป500มึงก็ซื้อมาหมด500อะ"
"เออดิ ทำไมออกรถดิมึง"
"คราวหน้ากูจะให้มึงแค่ยี่สิบบาท"
"จะมีคราวหน้าหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"คอยดู"
ผมว่าพร้อมแกะข้าวกล่องที่ซื้อมาผมซื้อข้าวผัดกระเพรามาครับ ผมนั่งกินไปเรื่อยๆอย่างมีความสุข ว่าแต่มันจะพาผมไปไหนเนี่ย ช่างเถอะขี้เกียจคิด ถึงก็รู้เองแหละ
"แอร์"
"ว่า"
"มึงว่าไอ้รถคันข้างหลังมันขับตามเรามาเปล่าว่ะ"
"ไม่รู้สิ"
"กูว่ามันขับตามเรามาตั้งแต่มหาลัยแล้วนะ"
"มึงรู้ด้วย ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า"
เอ้า ตกลงแอร์มันรู้หรือไม่รู้กันแน่ว่ามีรถขับตามมา
"เอ้า มึงไม่กลัวไง เค้าอาจจะประสงค์ร้ายก็ได้นะมึง"
"ไม่หรอกๆ นั้นมันรถไอ้ไวน์มันตามมาตั้งแต่แยกกันละ"
ห๊ะ เดี๋ยวนะสะกดรอยตามเพื่อนตัวเองเนี่ยนะ?
"เอ้า ไหนบอกจะไปต่อกับเพื่อนๆไม่ใช่"
"ก็ใช่แต่ความเผือกของมันมีเยอะกว่าก็คงยกเลิกนัดนั้นแหละ"
"ลงทุนดีแท้"
อะไรจะขนาดนั้นเนี่ย อยากรู้อะไรถามตรงๆก็ได้ไหมละ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย
"ตกลงมึงจะพากูไปไหนเนี่ย"
ผมไม่สนใจรถที่ขับตามหลังมาแล้วหันมาถามแอร์แทน
"ไปบ้านกูไง"
บทมึงจะบอกก็บอกง่ายๆงี้เลยดิ ไอ้ประสาทกลับเอ้ยยย
"เพื่อ?"
"ไปบอกพ่อแม่กับย่าว่า กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกันจะได้จบๆกันสักที"
"มึงพึ่งคิดได้เหรอ แล้วมีหลักฐานอะไรไปยืนยันป่ะว่าวันนั้นไม่มีอะไรกัน ย่ามึงเหมือนจะไม่เชื่อถ้าไม่มีหลักฐาน"
ผมคิดว่างั้นนะ เหมือนย่าแกจะฉลาด(แกมโกง?)ไม่น้อยเลย
"มีดิห้องกูติดกล้องวงจรปิดนะมึง"
"เออดี กูกับมึงจะได้ใช้ชีวิตแบบอิสระสักที"
ผมว่าพร้อมเจาะนมเปรี้ยวกินอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดเรื่องบ้าๆนี่ก็จะจบลงซักที ผมหันไปยิ้มกว้างใส่แอร์ แต่แอร์กลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนไม่ชอบใจอะไรซักอย่าง
"เป็นไรอะ กินนมป่ะจะได้ใจเย็น"
"ไม่"
ไม่กินก็ไม่กินอย่าหาว่ากูไม่แบ่งก็แล้วกันนะ
ยิกๆ ยิกๆ ยิกๆ
อ้าวอะไรเนี่ย ทำไมตากระตุกข้างขวาอ่ะ สงสัยเส้นกระตุกไม่มีอะไรหรอก
ยิกๆ ยิกๆ ยิกๆ
วันนี้ต้องมีเรื่องอะไรซักอย่างแล้วละมั้งอะไรก็ได้ขอแค่ให้กูพ้นไปจากเรื่องละครหลอกเด็กพวกนี้ก็พอ
ยิกๆๆ ยิกๆๆๆ
เพี๊ยะ!!!!
"เฮ้ยเป็นบ้าไรวะตบหน้าตัวเอง"
ไอ้พี่แอร์ร้องเสียงหลงหันมาถามผมหน้าตาตื่น คือพี่มึงก็ตกใจเว่อไปรถแม่งจะลงข้างทางอยู่ละ
"เปล่าๆ ยุงกัดหน้าอ่ะ เผลอตบแรงไปหน่อย"
"ตกใจหมด อย่าทำแบบนี้อีกนะมึง"
พี่มันว่าก่อนจะเลิกสนใจผมหันไปสนใจขับรถต่อ ไกลชิบเลย ตอนไหนจะถึง ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ก็พึ่งผ่านไป 30 นาทีเอง โธ่!!
เครียดเว้ย กินขนมดีกว่า
ผ่านไปสักพัก พี่มันก็จอดรถหน้าบ้านไม่สิคฤหาสน์ โอ๊ะ ไม่ใช่ๆนี่มันพระราชวังใหญ่เกินไปละ ความจริงผมก็เว่อไปงั้นแหละแต่หลังใหญ่จริงๆสวยมากด้วยยยย
"เฮ้ย นี่หรอบ้านมึง"
"อืม"
"ลงนี่เลยหรอว่ะ"
"มึงจะเดินไง กูจะไปจอดข้างในถ้าอยากลงก็ลง"
"ลงเพื่อ?"
ว่าแล้วพี่มันก็ขับรถเข้าในบ้านแล้วมึงจะจอดหน้าบ้านหาพระแสงของ้าวอะไรไม่ทราบครับ
เดี๋ยวๆ นั้นรถคันนั้นมันคุ้นๆอยู่นะเหมือนพ่อกับแม่เลย
จะเป็นไปได้ยังไงพ่อกับแม่จะมาทำอะไรที่นี่กันหล่ะ
สงสัยจะคิดมากเกินไป ไม่ใช่หรอก
ผมหันไปมองรถที่ขับมาจอดข้างๆรถพี่มัน ไม่ต้องสงสัยไปพี่ไวน์นั้นเอง
"มึงตามมาทำไมไวน์ ไหนบอกจะไปกับพวกไอ้เวย์"
"รู้หรอว่ะ กูว่าแล้วมึงต้องรู้กูก็เลยตามมึงเข้าบ้านมาเผือกโดยเฉพาะไม่ต้องหล่งต้องหลบอะไรแล้ว"
"รู้ตั้งแต่มึงลงทุนมุดตามกอไม้กอหญ้าข้างทีาจอดรถกูละ ตามโคตรเนียนเลยไวน์ กูเห็นหมด"
"แน่นอนกูเซียนอยู่แล้ว ป่ะๆเข้าบ้านกัน"
แล้วพี่ไว้ก็ลากทั้งผมและพี่มันเออเริ่มจะติดเรียกพี่มันในใจแล้วสิ โอเคจะชื่อแอร์หรืออะไรก็ตามผมจะเรียกว่าพี่มันอย่างเดียวตกลงนี่บ้านพี่มันหรือบ้านพี่ไวน์กันแหน่เดินนำไปอย่างกับเจ้าของบ้าน
"ตกลงบ้านกูหรือบ้านมันว่ะเนี่ย?"
พี่มันบ่นอย่างหงุดหงิดเออ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันละเว้ยยยยยว
"ว้ายยย ตายแล้วววว วันนี้คุณหนูแอร์กลับบ้าน"
"หึหึ ครับสวัสดีครับแม่แก้ว"
"สวัสดีครับ"
ผมก็ยกมือไหว้ตามพี่มันไปด้วย ดูป้าแกจะตื่นเต้นมากๆที่คุณหนู555+ คุณหนูตัวเท่ายักษ์กลับบ้าน
"จะค้างหรือเปล่าคะ เย็นนี้คุณหนูอยากกินอะไรครับ"
"อะไรก็ได้ครับ พ่อแม่กับคุณย่าอยู่ไหมครับ?"
"อยู่ห้องรับแขกค่ะ พอดีมีแขกมา"
"ครับๆ เดี๋ยวผมขอไปหาทุกคนก่อนนะครับ"
"ขอตัวนะครับ"
"ตามสบายนะคะ"
ป้าแกหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป เดี๋ยวนะไอ้พี่ไวน์หายไปไหน เมื่อกี๊ยังเห็นอยู่เลย
"หาอะไร?"
"หาพี่ไวน์ หายไปไหนแล้วอ่ะ"
"ไปเข้าห้องน้ำมั้ง จะอะไรกับมันนักหนาชอบมันไงมันหายไปไม่ถึงนาทีถึงได้ถามหาอะห๊ะ?"
"เอ้า ก็แค่ถามป่ะ แล้วมึงเป็นบ้าไรมาหงุดหงิดใส่กู"
ผมเองก็เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ อยู่ๆก็มาเสียงดังใส่ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้อารมณ์เสียเลยด้วยซ้ำ
"เรื่องกู"
แล้วคุณหนู?ก็รีบเดินไปตามหาควายที่หายไป มึงจะเดินเร็วไปแล้วนะขนาดกูเดินเร็วขนาดนี้ยังแทบจะตามไม่ทันคงไม่ต้องให้กูวิ่งตามใช่ป่ะ ช้าๆหน่อยดิตามไม่ทันเนี่ย
พลั้ก!!!
อ๊ะ!!! เจ็บอ่าอยู่ๆก็หยุดเดินทำให้ผมที่รีบเดินตามมาเบรคไม่ทันชนเข้าอย่างจัง ได้รสคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปากปากแตกแหง
"เดินไม่ระวังเลยนะมึง ไหนดูหน่อย"
พี่มันโน้มตัวลงมาดูบริเวณที่ปากผมแตก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วปาดเลือดบริเวณริมฝีปากออกให้
"ดีนะแผลไม่ใหญ่ อยู่บริเวณริมฝีปากด้านในด้วยแต่ทำไมเลืดมันออกมาข้างนอกได้วะ ข้างนอกแตกด้วยหรอ"
พี่มันเรียนหมอหรอก็เปล่าแต่วินิจฉัยราวกับหมอ โธ่ ก็จริงที่ปากผมแตกด้านใน แต่ที่เลือดมันออกมาอยู่ข้างนอกเพราะปากกูแห้งครับลืมทางลิปปาล์ม เลยทำให้เลือดไหลมึงไม่ต้องคิดอะไรมาก
"พอๆ มันไม่ได้เจ็บอะไร"
"กูห่วงมึงนักนี่"
"เอ้ามึงหยุดทำไมเข้าไปดิ"
"นั้นพ่อแม่มึงป่ะ กูจำได้"
"ไหนๆ เออใช่จริงๆด้วย มาทำอะไรที่บ้านมึงว่ะ?"
"จะรู้หรอ"
ผมก็อยากรู้เหมือนกันวันนั้นยังทำท่าทางเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่วันนี้กลับรู้สึกเหมือนดับว่าทุกคนทั้งในครอบครัวผมและครอบครัวแอร์สนิทกันมาก
"ไปแอบฟังหน้าห้องเลยไหมถ้าอยากเผือกขนาดนี้อ่ะ"
"เออว่ะ ไปก่อนนะ"
ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งมาแอบอยู่ข้างทางเข้าห้องนั่งเล่น โอเคตรงนี้วิวดีได้ยินชัดแจ๋วเลย
"เรื่องเผือกนี่ขอให้บอกเลยนะ"
"มึงเองก็เหมือนกันไม่ใช่"
"กูไม่ยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่"
"แต่มึงก็มายืนฟังกับกู"
"เพื่อเก็บข้อมูล"
จ้าาา พ่อคุณไม่อยากรู้เรื่องงั้นงี้แต่ก็มายืนแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ดีนั้นแหละนะ
"คุณแม่คะ นี่มันเรื่องบังเอิญสุดๆเลยนะคะที่เด็กสองคนนั้นเป็นแฟนกันถึงแม้จะหลอกๆก็เถอะ"
แม่ผมรู้เรื่องนี้ด้วย แต่ทำไมไม่ฌกรธที่โดนหลอกหล่ะ
"นั้นสินะ เราเลยไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยากมากมาย"
"ผมสองคนขอไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้วกันนะ"
"นั้นสิ"
คุณพ่อผมและคุณพ่อพี่แอร์หันไปดื่มเหล้าดูทีวีกันอย่างสบายใจไม่สนใจพวกสาวๆทั้งสาม?ที่กำลังคุยกันอยู่เลย
"ตอนแรกฉันก็คิดว่าคงยากที่จะจะบให้เด็กสองคนนี้มาเจอกันเพราะเด็กสองคนนี้เป็นผู้ชายทั้งคู่"
"แต่โชคก็เข้าข้างเราเมื่อตอนที่ตาแอร์กำลังจะโดนผู้หญิงจับนั้นอยู่ตรงข้ามบ้านของฟ้าพอดี และตาแอร์ก็คิดหาทางออกให้ตัวเองโดยการอ้างว่ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็เกินความคาดหมายนะคะ ที่ตาลมวิ่งทะเล่อทะล่าออกมาแล้วตาแอร์เห็นเข้าเลยจับมาสมอ้างเป็นแฟนหลอกๆ ยอมรับเลยคะว่าตอนนั้นก็ตกใจเหมือนกัน"
"ใช่ค่ะคุณแม่นินเองนี่แทบจะสติหลุด ดีแต่ว่าพอเข้าไปในบ้านฟ้าแล้ว วิญญาณนักแสดงของแต่ละคนเข้าสิงทำเหมือนคนไม่รู้จักกันได้เนียนสุดๆ จนเด็กสองคนนนั้นจับทางไม่ได้ทั้งที่ในใจนี่นินแทบจะกรี๊ดอยู่แล้ว"
นี่มันอะไรกันรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นหรอ แล้วทำไมเพราะอะไรถึงต้องเรื่องแบบนั้นกันหล่ะ
"ตอนแรกฉันคิดว่าจะต้องจับทั้งสองคนมอมเหล้ามอมยาทั้งสองคนให้เสียสติได้เสียกันเองแล้วจัดฉากให้พวกเราเดินเข้าไปเห็นจะได้เป็น้หตุผลที่จะจับทั้งสองคนให้แต่งงานกันอย่างมีเหตุมีผล"
"แต่เผอิญว่าวันนั้นนินกับคุณแม่ไปเจอทั้งสองคนนอนกอดกันอยู่ในคอนโด ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีอะไรกันหรอกแต่ก็นะเป็นเหตุผลที่ดีที่คุณแม่สามารถเอามาบังคับให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน"
"แต่ไม่รู้ว่าจะยอมกันหรือเปล่า ถ้าไม่ยอมก็ต้องหาทางให้ยอมจนได้นั้นแหละ"
"นั้นสินะคะ ก็ไม่ได้อยากจะบังคับแต่มันก็มีเหตุจำเป็นที่เด็กทั้งสองคนนี้ต้องแต่งงานกัน"
นี้มันอะไรกัน ทำไม อยากรู้ต้องทำยังไงแน่นอน ก็ต้องถามอยู่แล้ว
"นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ"
เอ้า ไอ้บ้าพี่มันแอร์กล้าดียังไงมาแย่งบทผมว่ะ
"ก็ไม่ยังไง ก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละแกก็คงยืนฟังมาตั้งแต่ต้นนี้นะ
ออกมาได้แล้วหล่ะ หนูลม"
"เอ่อ...สะ..สวัสดีครับ"
"อธิบายมาให้หมดเลยนะ ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น"
"แกจะได้รู้ทุกอย่างแน่ๆ แต่ไม่ใช่วันนี้"
"ผมอยากรู้วันนี้ เวลานี้ เดี๋ยวนี้"
"คงจะไม่ได้เพราะพวกฉันกำลังจะไปต่างจังหวัดประมาณอาทิตย์นึงไว้กลับมาเมื่อไหร่จะบอกก็แล้วกัน"
อะไรกัน มาพูดให้อยากรู้แล้วก็จากไปอย่างนี้มันขัดใจผมนะครับ
"ลูกชายพ่อกับแม่ไม่อยู่ซักอาทิตย์นะ กลับไปเฝ้าบ้านให้ด้วย จะไปอยู่บ้านสวนหรือจะอยู่ที่นี่ก็โทรบัวป้าบัวด้วยหล่ะ พ่อไปละบาย"
"ดูแลตัวเองดีๆละลูกชาย บายยยย"
"พ่อฮะ แม่ฮะ"
ไม่มีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกเพราะขณะนี้เจ้าของหมายเลขได้ออกเดินทางไปแล้ว เอ้าๆ ไปกันหมดเลย สรุปผมต้องกับความเผือก ความอยากรู้ ความสนใจไว้ตั้งหนึ่งอาทิตย์ อกอีแป้นจะแตกอะรกันเนี่ย
"อ้าว ไปไหนกันหมดแล้วเนี่ย กูหิวอ่ะหาไรให้กินหน่อยดิ"
"ไปหากินในห้องน้ำไม่อิ่มไง"
"ไปในครัวสิมีปากก็บอกให้เค้าหาให้ มาบอกผมคงได้กินหรอก"
หงุดหงิดๆ ให้ตายอะไรกันเนี่ยๆผมหันไปมองพี่มันตาขวาง
"อะไร"
"เพราะมึงอ่ะ"
"มึงนั้นแหละเบื๊อก"
"ไอ้ยักษ์"
"พวกมึงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ว่ะ"
"ไอ้ควาย!!!/ไอ้ควาย!!!"
เหวอ สิครับไวน์ทำหน้างงเต๊ก พร้อมเกาหัวแกรกๆ กูผิดอะไรเนี่ยแค่ไปเข้าห้องน้ำมาแล้วกูก็หิวข้าวเนี่ย
คนหล่อไม่เข้าใจจริงๆ
#########################################
ตอนนี้ก็ยังสั้นๆอยู่เนาะ ช่วงนี้การบ้านเยอะได้แค่นี้แหละ555+
นิยายง่ายๆชิวๆสบายๆเดาทางง่ายนิดเดียวถูกไหมล้าาาา
จบตอนที่ 5 แล้ว ขอบคุณทุกกำลังใจเลยน้าาาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
