เส้นที่ ห้า ครบ 100~
“ ความจริง ผมคิดว่าคนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมากๆเลยนะครับ เพราะนี่ยังไม่ถึง24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ปาฏิหาริย์จริงๆ ”
ใช่,ปาฏิหาริย์ ใครที่ไม่เคยรู้จักคำว่าปาฏิหาริย์ ผมขอแนะนำให้รู้จัก... เพราะตอนนี้ผมรู้จัก ปาฏิหาริย์แล้ว! มันเพิ่งมาทำความรู้จักผมเมื่อครู่นี้เอง
“ คุณการณ์ฟื้นแล้วครับ”
นั่นแหละคำทักทายแรกระหว่างผมกับ ปาฏิหาริย์...
“ ฉันต้องขอบคุณคุณหมอมากกว่าค่ะ เพราะคุณหมอเก่งตาการณ์เลยพ้นขีดอันตรายแล้ว ขอบคุณมากจริงๆ”
“ ไม่หรอกครับ พอดีมีนักศึกษาแพทย์อยู่ในเหตุการณ์จึงพยาบาลไม่ให้อาการรุนแรงมาแล้ว การผ่าตัดเลยเป็นไปได้ด้วยดีและฟื้นตัวเร็ว”
หมอชัยเดินกลับไปที่ห้องแล้ว แม่ของการณ์ก็ยื่นคุยอะไรไม่รู้กับพี่อีฟ ผมนึกขึ้นได้ว่าทิ้งไอ้โด้ไว้เลยจะรีบขอตัวไปกินข้าวกับมันก่อน
“ จะไปไหนล่ะค่ะน้องหมอ เอ่อ หม่อมค่ะ นี่คุณหมอประณิธานค่ะ เป็นคนนำคุณการณ์ส่งโรงพยาบาล และยังให้เลือดอีกนะค่ะ ”
พี่อีฟเสนอหน้าทันใด ในขณะที่หมอเตรียมอ้าปากพร้อมจะยกมือไหว้คุณวาดหวังกับพี่อีฟเพื่อขอตัวแต่พี่แกคงรู้ว่าผมจะรีบชิ่งเลยดักคอแบบนี้ไว้ก่อน
“ ที่แท้ก็คุณหมอนี่เอง ขอบคุณหมอมากนะ ที่ช่วยตาการณ์ ”
“ ผมเพิ่งอยู่ปี4 ครับ ยังไม่ได้เป็นหมอ ส่วนคุณการณ์คงเป็นดวงของคุณการณ์เองมากกว่า”
“ คุณหมอชื่ออะไรค่ะ เรียกฉันว่าป้าก็ได้นะ”
“ นิทานครับ เรียกนิก็ได้ ^^ ”
“ ป้าอยากตอบแทนน้องนิจังเลย น้องนิเดือดร้อนอะไรก็บอกป้านะจ๊ะ ป้าจะช่วยทุกเรื่องเลย”
เธอจับแขนผมไว้ พร้อมกับขอบคุณสารพัด ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร แต่เธอก็พยายามมากที่จะให้ผมรับน้ำใจเธอไว้ทางใดทางหนึ่ง ผมพยายามจะปัดไปเพราะเกรงใจแต่เธอก็ บังคับให้ผมรับบัตรกำนัลส่วนลดเฟอนีเจอร์ที่ร้านในเครือของเธอ 80% ผมว่าให้ฟรีเลยดีกว่าถ้าจะดีกว่า --
“น้องนิ จะไปไหนจ๊ะ? ถ้าไม่รังเกียจ ทานข้าวกับป้าสักมื้อได้มั้ย? ”
“รังเกียจครับ! เฮ้ยย ไม่ใช่! คือผมมีนัดกับเพื่อนที่คณะอีกคนนะครับ.. โอกาสหนะ..”
ผมยังพูดไม่ทันจบคุณป้าแกก็แทรกเข้ามาเท่าความไว้แสง..
“ ตอนเย็นก็ได้จ๊ะป้าไม่รีบ เอาเบอร์น้องนิมาซิจ๊ะ”
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ตอนเย็นวันนี้ ผมเลยต้องมานั่งกินอาหารญี่ปุ่นกับคุณป้าที่ห้างดังของโคราชนั่นแหละ คุณป้าก็จัดหนัก จัดเต็มสั่งมาเป็นชุด – จนแทบจะเต็มโต๊ะลืมไปหรือเปล่าว่าประชากรที่จะรับประทานอาหารมีแค่ ผม กับ ป้า –
“ เชิญเลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ หรือหนูนิจะสั่งอะไรเพิ่มก็สั่งเลยนะ”
โธ่...คุณป้าครับ แค่นี้ผมยังไม่กล้าการันตีเลยว่ามันจะหมดหรือเปล่า คุณป้าสั่งมาเยอะมาก แต่มีอาหารที่ผมชอบไม่กี่อย่าง เลยคิดว่าจะสั่งเพิ่มมาสักอย่างที่เป็นเมนูประจำของผม
“ ผมขอเบคอนห่อเห็ดเข็มทองที่หนึ่งครับ แล้วก็ขอไดฟุกุกลับบ้านชุดหนึ่งนะครับ”
ผมไม่ได้งงอะไรนะ แต่ผมชอบไดฟุกุมาก ไอ้โด้ก็เหมือนกัน เลยว่าจะซื้อไปฝากมันด้วยไหนๆป้าก็เลี้ยงแล้วแค่ไดฟุกุชุดเดียวคงไม่เป็นไร ><
“ ค่ะ” พนักงานของร้านรับออเดอร์เสร็จก็ยิ้มให้ผมน้อยๆที่หนึ่งแล้วก็เดินกลับไป ผมหันกลับมาเจอคุณป้าที่จ้องผมแบบอึ้ง ผมเริ่มสำรวจตัวเองว่ามีอะไรติดอยู่บนหน้าผมรึเปล่า โดยการเอามือไปคลำๆที่หน้าดู ก็ไม่เห็นมีอะไร ==
มองอะไรว่ะ
“ ขอโทษฮะ มีอะไรรึเปล่าครับคุณป้า?”
“ เปล่าจ๊ะ แต่แปลกใจทำไมหนูนิสั่งเหมือนที่ตาการณ์สั่งประจำเวลาที่ทานอาหารญี่ปุ่น”
เขาว่ากันว่า เนื้อคู่มักจะมีอะไรคล้ายๆกัน...
ผมเข้าใจก็วันนี้แหละ ..
ผมสรุปความคิดของตัวเองเสร็จสรรพก็ไม่รู้จะตอบคำถามของคุณป้าอย่างไร ...
จะให้ตอบว่า ผมเป็นเนื้อคู่เขาเองแหละ
ไม่ได้หรอก... เดี๋ยวคนแก่หัวใจวายตาย..
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรโทรศัพท์ของคุณป้าก็เข้ามาเสียก่อน... คุณป้ารับแล้วพูดไม่กี่คำ ผมสังเกตเห็นว่าคุณป้าดูตกใจมาก พอวางสายแล้วเธอหันมาที่ผม...
“ การณ์อาการทรุดน่ะ เรารีบกลับโรง’บาลกันเถอะ”
“ ครับ แล้วคุณป้าจะไปไหนครับ?”
จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไงครับ ในเมื่อเธอทำทีว่าจะไปอีกทางที่ไม่ใช่ลานจอดรถ ในขณะที่ผมวิ่งจะเป็นจะตาย
“ ป้าจะให้คนของป้าเอารถมารับที่หน้าห้าง หนูนิตามไปทีหลังแล้วกันนะค่ะ”
บ้าบอที่สุด – อะไรของเขากันเนี่ย!
ผมมากับป้าแกนะ ทำไมถึงให้ผมกลับเองอ่ะ ในขณะที่ตัวเองนั่งรถยนต์ไปต่อหน้าต่อตาผมแล้ว
ปั๊ดโธ่!! แล้วกูจะไปโรงบาลไงฟร่ะ
ผมมองไปที่หน้าห้างก็เจอกับแท็กซี่ที่จอดเรียงกัน 5-6 คัน (โคราชมีแท็กซี่ตั้งแต่ช่วงซีเกมส์แล้วครับ) จะรออะไรล่ะครับ
“ พี่ครับ ไปโรงบาล….. ครับ!”
“ หมอชัยครับ คุณการณ์เป็นไงบ้าง”
คุณหมอขยับแว่นตาหนาของแกตามสไตล์หมอโบราณนั่นแหละ หมอชัยมองหน้าผมแบบงงๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้มั้งเลยร้องอ๋อ เสียงดังเลย
“ อะไรครับหมอชัย”
“ หม่อมวาดหวังเขาบอกว่า ฝากดูแลคุณการณ์หน่อยในช่วงที่เขาไม่อยู่น่ะ ส่วนอาการคุณการณ์ นิทานก็ไปดูเอาเอง ย้ายมาอยู่ห้องพิเศษแล้วล่ะ ”
หา...!!!
“ แต่หม่อมบอกว่า คุณการณ์อาการทรุดนี่ครับ”
“ สงสัยว่านิทานอาจจะโดนหลอก เพราะหม่อมไปดูงานที่คุณการณ์ทำไว้ที่แทบชานเมืองน่ะ เห็นว่าจะสร้างโรงเรียนอนุบาลมั้ง..หมอเองก็ไม่แน่ใจ”
เอ่อ...............
ป้าแกหลอกผมอ่ะ!!!!!!!!!!!!!!
ก็อกๆ
ผมเข้ามาที่ห้องของคุณการณ์แล้ว ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ที่เตียงไร้ซึ่งสายน้ำเกลือหรืออะไรทั้งสิ้น คงอาการดีขึ้นมากแล้ว พูดถึงแล้วก็เจ็บใจไม่หาย หนอย! โดนคนแก่หลอกให้มาเฝ้าลูกเขาแล้วไอ้นิทาน!
ไอ้นิทานน่าโง่
นิทานผู้ไม่ทันคน
นิทานที่เป็นคนซื้อตรงเกินไป
นิทานโว้ยยยย!!!
ไอ้นิทาน!!
“ นิทาน...”
ฮือ? เมื่อกี๊ผมเรียกชื่อตัวเองในใจนะ ใครเรียกกูว่ะ – ไม่จริงอ่ะ ฝีโรงพยาบาลหลอกตั้งแต่ ปี4เลยหรือ แล้วอีก2ปีกูจะอยู่รอดจนจบหมอมั้ยเนี่ย - -
“ นิทาน..นิทาน...นิทาน.....”
ผมหันมองรอบๆไม่ว่าจะ ซ้ายที( - - ) ขวาที( - -) มุมเงย( -- ) มุมช้อน( _ _ )ก็ยังไม่เห็นตัวคนเรียกหรือว่าจะเป็น......
“ ผมเรียกคุณเองแหละ นิทาน..”
ผมหันไปปะทะกับคนที่นอนอยู่ที่เตียง แต่ณบัดNow มันลงมานั่งแล้ว!! หล่อซะด้วย *-- คนสมัยนี้
เฮ้ยยย นอกเรื่องแล้วกู เมื่อกี๊มันยังนอนอยู่ไม่ใช่เหรอ?
ผีหลอกกูแน่ๆเลย
“ คุณการณ์ !! O_O แว๊กกกก ผีหลอก!! คร่อก...”
ตุ๊บ...
“ เฮ้ย.. นิทาน! หมอๆ นิทานเป็นลม..”
ผีหล่อซะด้วยแหละที่หลอกผมน่ะ!
โปรดติดตามตอนต่อไป..
--------------
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ พอดียุ่งจริงๆ ขอโทษนะค่ะ
ตอนหน้าเเล้วละที่ หมอนิกับคุณการณ์จะได้ เจอกันจริงๆ สักที (หลังจากลุ้นมานาน)
ติดตามด้วยนะค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
