ขอต่ออีกหน่อยๆๆๆ อารมณ์ค้างงงงงง
ผมค่อยๆแหกตาเปิดดูหนังสือตรงหน้าทีละเล่มทีละเล่ม โห...จริงๆแล้วหนังสือพวกนี้น่าอ่านมากเลยนะ ให้สาระเยอะมาก...แต่คือรูปแบบมันยังดูเก่าๆไปหน่อย แต่จะว่าไปแล้วนี่มันก็ผ่านมานานนะเนี่ย ฉบับล่าสุดนี่ก็เล่มที่ร้อยกว่าๆแล้วด้วย ไอ่เลวนี่...มันตั้งบริษัทตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า
------------------------------
"ขอเชิญพี่โกของเรามาร้องเพลงเพื่อเป็นเกียตริแก่พวกเราหน่อยเร็ววว"
เสียงปรบมือดังขึ้น วันนี้เป็นวันสิ้นปีพอดี โรงเรียนก็เลยจัดงานปีใหม่ ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมกับมันซักเท่าไหร่เพราะได้ข่าวมาว่าเบลล์ลาออกไป นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วเะอเปลี่ยนเบอร์ไปหาที่บ้านบ้านก็ปิด มันเหมือนเธอ หายไปจากชีวิตของผมจริงๆ แต่ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่หน้าเวทีก็ไอ่พวกเพื่อนๆมันลากมาอ่า
ไอ่เลว...ไอ่เลวนั่นมันเดินขึ้นไปบนเวที ผมเห็นแล้วก็สมเพชรมันเต็มทนจะเดินหนีไอ่เพื่อนแสนดีก็แมร่งนั่งล้อมผมเลยทีเดียว ประมาณว่ากรูไม่ให้เมิงหนีไปไหนแน่ๆ หึ....อย่างไอ่นี่เนี่ยนะจะร้องเพลง อยากรูเหมือนกันว่าร้องแล้วหมาจะตายรึป่าว?
"How do i get through the night without you..."
ประโยคแรกที่มันร้องทำเอาคนทั้งโรงเรียนปรบมือกันใหญ่ เหอะๆก็งั้นๆไม่เห็นจะเพราะตรงไหน ก็แค่ขนลุก เฮ้ย ไม่ได้ๆ...ไม่เพราะๆเสียงก็ห่วยๆๆ
"If i had to live without you. What kind of life would that be~
Oh, I,
I need you in my arms, need you to hold,
You're my world, my heart, my soul," ประโยคนี้แหละที่ทำให้ผมขนลุกเพราะมันมองมาที่ผมแล้ว....ก็มองมาที่ผม ตลอด?
"If you ever leave,
baby you would take away everything good in my life."
มันขมวดคิ้วแล้วชี้มาที่ผม แต่ดูเหมือนคนอื่นๆจะไม่รู้สึก ผมหันหน้าหนีมันแล้วสติสตังค์ก็ลอยไปหมด จนผ่านไปซักพักเหมือนว่าใกล้จะจบเพลงแล้วก็เลยลองหันไปมองมัน ดูเหมือนมัน เดินไปยืนอยู่ตรงอีกมุมหนึ่งแล้ว
"How do I live without you?
I want to know," พึ่งรู้จัดว่าเสียงมันเพราะ เพราะมาก แต่...มันก็เท่านั้น
"How do I breathe without you?
If you ever go," แล้วมันก็หันมามองที่ผมอีกครั้ง จู่ๆความรู้สึกบางอย่างมันก็เข้ามากระทบผม มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่รุนแรงถึงขนาดทำให้ผมรับรู้สิ่งที่ผู้ส่งต้องการจะบอก
"How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?" ทันทีที่เพลงจบผมก็ลุกแล้วเดินฝ่าวงล้อมเพื่อนออกไปทันที ไม่ไหวแล้ว!!
--------------------------------------------
"อ่าวววว...น้องมอสยังไม่กลับหรอ? พรุ่งนี้ค่อยทำต่อก็ได้มั่ง"
"เอ่อ....ไม่เป็นไรคับเดี๋ยวผมคงอยู่ต่ออีกซักพักน่ะครับ"
ผมตอบพี่นิดกลับไปแล้วบิดขี้เกียจไปมา โห...นี่ก็เกือบจะหกดมงอยู่แล้วพี่นิดเป็นคนสุดท้ายที่ออกไปแล้วตอนนี้ที่บริษัทก็เหลืออยู่แค่ผมที่อยู่ในออฟฟิตกับไอ่เลวนั่นที่อยู่ในห้องทำงานของมัน นี่หนังสือมันก็ลดลงไปมากแล้วเหมือนกันนะเนี่ย แต่ก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง...คงต้องทำต่อไป ใช้เวลาอีกไม่นานเท่าไหร่ก็คงจะเสร็จแล้วแหละ
ความเงียบเริ่มเกาะกิน งานมันเยอะมากอยู่นะเนี่ย ในขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตา เรียกว่าแหกตาดุหนังสือพวกนั้นอยู่ จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น
ตึกกกกกก! ตึกกกกกก!
แค่ได้ยินเสียงก็ก็เต้นแถบไม่เป็นจังหวะ คือทั้งชั้นนี้มันมีผมอยู่แค่คนเดียว ส่วนไอ่เลวก็อยู่ชั้นบนสุดถ้าเกิดอะไรขึ้นกรูก็คงตายก่อนมัน...
"How do i~"
จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น...ผมรู้สึกคุ้นๆอยู่กับประโยคนี้ ที่แท้...ก็เพลงนี่เอง เพลงก็เริ่มบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ รู้สึกคุ้นๆวะ แต่ก็จำไม่ได้อยู่ๆๆๆ แล้วผมก็ทำงานต่อไปเรื่อยๆโดยมีเพลงคอยจรรโลงใจไปด้วย
.....แล้วเวลาก็ผ่านไป........
......ผ่านไป......
......ผ่านไป......
..........
........
......
...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! ผมบิดขี้เกียจครั้งสุดท้ายก็จะจับปากกาแล้วเขียนลงไปในกระดาษเป็นบรรทัดสุดท้ายยยยยยย โอ๊ยยยย! รู้สึกดีที่สุดในโลกเลยยย?? ผมปิดสมุดรายงานวางไว้บนโต๊ะก่อนจะจัดของไว้ให้เข้าที่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ด้วยพนักงานก็มาครบกันเลยทีเดียวต้องจัดให้เป็นที่เป็นทางหน่อย พอจัดเสร็จหันไปมองนาฬิกา โหหห...ตีหนึ่งคับพี่น้อง 55+ พรุ่งนี้กรูตายแน่เลย ผมก็เลยรีบขึ้นไปที่ห้องมัน จะได้กลับบ้านซักที ไอ่เลวเอ้ย...ทำกรูแสบนะเมิง
ก๊อกกกกกกก! ก๊อกกกกกกก!
ไม่มีเสียงตอบรับกรูว่าอย่างเมิงเนี่ยก็คงหลับรอกรูไปแล้วมั่ง? ผมก็เลยเปิดประตูเข้าไปเลย มันนั่งหันหลังให้ผมอยู่ที่เก้าอี้ตัวใหญ่ ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้โต๊ะมันขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววการรับรู้ใดๆ ผมวางงานลงบนโต๊ะมัน แต่สิ่งที่ผิดสังเกตคือเก้าอี้มันสั่นๆพิกล ผมเดินอ้อมไปข้างๆโต๊ะเห็นมันเอาเสื้อสูทคุมตัวคงจะไม่แปลกอะไรถ้ามันไม่สั่นเหมือนเจ้าเข้า ผมเข้าไปจับแขนมัน จู่ๆความกังวลก็เกิดขึ้น
"ไอ่เลว...ไอ่เลว"
มันสั่นมาก ผมเขย่าตัวมันเบาๆเพื่อให้มันรู้สึกตัว แล้วมันก็ค่อยๆลืมตา ตามันแดงก่ำลย
"เฮ้ยยย...เมิงเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย?"
"ก...กรู"
มันยังไม่ทันพูดอะไรผมก็เอามือแตะหน้าผากมัน โห....นี่ตัวเมิงแถบจะระเบิดอยู่แล้วนะ ผมตกใจมากเลยเดินไปปิดแอร์ก่อนเป็นอันดับแรก แล้วจึงค่อยๆพยุงมันไปนอนที่โซฟา ตัวมันร้อนมาก ผมจัดการต้อมน้ำในกาน้ำร้อนแล้วหาผ้ามาเช็ดตัวมัน นี่เมิงจะเป็นอะไรมากรึป่าว? เมิงกำลังทำให้กรูกังวล ...ยังไงพรุ่งนี้ก็คงหาย คงจะหายนะ
ยิ่งผมเช็ดตัวก็ยิ่งดูเหมือนมันจะสั่นมากขึ้น
"ไอ่เลว...ไปหาหมอมั้ย?" มันส่ายหัว..
"ก...กรู น...น ....หนาววว" มันพูดปากมันสั่นมาก
ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยพยุงตัวมันลงนอนกันพื้นที่มีพรหมวางไว้อยู่แล้ว มันสั่นมาก ตาก็แดงก่ำ มันมองมาที่ผม แววตาของมันดูทรมานมาก จู่ๆความรู้สึกบางอย่างมันก็บงการผม ให้ผมทำอะไรอย่างที่ตัวเองไม่เคยคิดจะทำเลย สีหน้าและแววตาของมันเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อตอนบ่ายเลย ตอนนี้ผมไม่โกรธมันแล้ว ผมจัดการเอาผ้าชุบน้ำอุ่นวางไว้ที่หน้าผากมันแล้วเอาน้ำไปเททิ้งก่อนจะทิ้งตัวนอนข้างๆมันแล้ว.....
...กอดมัน...
...ยิ่งมันสั่นมากขึ้นเท่าไหร่...
...ผมก็ยิ่งกอดมันแน่นมากขึ้นเท่านั้น...
...แต่มันก็ยังคงสั่นไม่หยุด...
...ผมยอมแม้กระทั่งถอดเสื้อยืดบางๆออกแล้วเอาคลุมมันไว้...
...ถ้ามันจะทำให้เมิงหาย...
...กรูก็ยอมทนหนาว...
...ผมกอดมันแน่นเท่าที่จะแน่นได้...
...ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของมัน...
ขอให้เมิงหายด้วยเถอะ.......
***********************
หวังว่าโก คงจะไม่ตายเพราะไข้หวัดนะ เหอะๆๆ คืนนี้ฝันดีกานทุ๊กคนน๊าคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
~How do i live~
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
