ถูกกกกกกกกกกกกกจ้าคุณนางมารร้าย เด่วจาเอารีพลายที่มีคนสนิทของนายโมมายืนยันความหื่นให้อ่านกัน หึหึ
*********************************************************
ตอนที่ 41*“ไอนัท มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไมนายไม่บอกเรา” น้านเดินยังไม่ถึงห้องครัวเลยครับ ไอชั่วคิมมันก็ถามผมขึ้นมาห้วนๆทันที ใจแป้วเล็กๆฮะ แต่ต้องทำใจดีสู้เสือ
“มา เมื่อวาน อะ ...ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้นายไม่สบายใจไง แฮะ” ตอบพลางทำเสียงอ้อนๆฮะ ยิ้มให้มันหวานหยด
“อ๋อ เหรอ..กลัวเราไม่สบายใจงั้นเหรอ หี” ไอคิมมันมองผมตาวาวเลยครับ แฮะ ทั้งหน้าทั้งเสียงเหี้ย เอ้ย เหี้ยมพอกัน
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ จะไปไหน” ผมถามขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อไอคิมมัน ลากผมเดินผ่านห้องครัว ออกไปทางสวนหลังบ้าน กลัวใจมันอะ
“เราต้องคุยกัน” นั้นแหละครับมันสั้นๆง่ายๆ แต่ผมนี่สิเสียวสันหลังวาบๆ เวรแล้ว
และพอมันดึงผมมาจนถึงสวนหลังบ้านแล้วมันก็พาผมเดินลัดเลาะไปที่สุ้มไม้พุ่ม รู้สึกจะเป็นสุ้มต้นดาวกระจายนะ(ใช่ไหมหว่าที่มันเป็นเครือๆอะครับแฮะไม่รู้เว้ย ช่างแม่ม) เริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วครับ เลยได้แต่ทำหน้าบ่องแบ้ว อ้อนๆเข้าไว้ ทำหน้าซื่อสุดฤทธิ์
“โกรธ เรา เหรอคิม โกรธเราเหรอ ไม่เชื่อใจเราเหรอ” ใครเริ่มก่อนได้เปรียบครับ พอผมพูดจบผมก็เดินเข้าไปกอดเอวมันไว้แน่น......แนบหน้าลงซบอกมัน พลางเงยหน้าขึ้นไปมองมัน…และปฏิบัติการอ้อนสะท้านโลกก็ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ไอคิมมันทำหน้าเซ็งสุดฤทธิ์ครับ แต่มันก็ยังจ้องตากับผมอยู่ เริ่มใจมาครับ
“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาอ้อนกลบเกลื่อนความผิดเลย..นี่” ไอคิมมันพูดพลางดึงผมออกจากตัวมันอะครับ ชิ เซ็งเลยกู รุ้ทันกูอีกแหละ จะแกล้งโง่บ้างไม่ได้ไงวะ
“ชิ ทำผิดไร พูดให้ดีๆนะเว้ย” เห้อ ในเมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็ต้องไม้แข็งสิครับ โวยวายเข้าไว้ครับ
“ไม่ต้องมาทำเสียงดังเลยนะ..มันมาเมื่อวานก็แสดงว่าเมื่อคืนมันค้างนี่นะสิ ...และมันก็นอนกับนายใช่ไหม…ใช่รึเปล่า” มันตวาดผมอ้า ไอบ้า ชั่วเอ้ย
“โอ๊ะ ไอบ้า เจ็บนะ ...” ก็ไอคิมอะเด๊ะครับ มันเอามือมันบีบแขนผมแน่นเลยอะ มันมองผมยังกะจะกินเลือดกินเนื้อผมงั้นแหละ ฮือ กลัวนะ ชั่วหนิ.ยิ่งมันเห็นผมเจ็บมันยิ่งบีบแน่นยิ่งกว่าเดิมอีกครับ ฮือ
“พูดให้เคลียร์ๆนะเว้ย..ชั่ว นอนห้องเดียวกันเตียงเดียวกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกันซะหน่อย ใครเค้าจะไปบ้ากามเหมือนนายกัน” เริ่มเคืองๆขึ้นมาจริงๆแล้วครับไอโม เจ็บด้วยครับที่มันบีบ
“หึ..ยอมรับออกมาแล้วสินะ ว่านอนด้วยกันจริงๆ..ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับนาย เราอาจจะเชื่อว่าพวกนายคงไม่มีอะไรกัน แต่ ไม่ใช่ไอนัท..”ไอคิมมันปล่อยมือออกจากแขนผม และมันก็พูดพลางจ้องหน้าผมดุๆ..ผมก็ได้แต่ฟังแล้วกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกๆ หล่ะครับ
“ทำไมอะ..”พูดยังไม่ทันจบดีก็โดนถลึงตาใส่ซะแล้วครับ เลยต้องหุบปากพลางก้มหน้านิ่งมองตีนตัวเองอย่างไม่รู้จะทำไรดี ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับว่าทำไมถึงได้รู้สึกกลัวๆเกรงๆมันขนาดนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะผมรู้สึกว่าตัวเองผิดจริงๆก็ได้มั้ง เลยพูดอะไรได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่นัก แต่จะให้ยอมรับว่าตัวเองผิดจริงๆโดยไม่เถียงหรือแก้ตัวมันก็ไม่ใช่สันดานดีๆของไอโมสิครับ แฮะ จั๊กนิดจั๊กหน่อยก็ยังดีว่างั้นคิคิ
“หึ.ทำไมงั้นเหรอ..”มันพูดแล้วดันผมให้ตัวผมไปติดกับกำแพงรั้วแล้วตัวมันก็ยื่นแขนมาขังผมไว้กับกำแพง ชั่ว เสื้อกูสกปรกหมด มองมันหน้างอเล็กๆ และดูท่ามันคงจะสังเกตุเห็นครับว่าอารมณ์ผมกำลังกรุ่นๆ มันจึงขยับมือมันมาลูบที่แก้มผมเบาๆ อย่างเอาใจหน้าผมยิ่งงอมากกว่าเดิมอีกครับ
“..เราจะไม่หึงไม่หวงหรอกนะ ถ้านายไม่มีใจให้ไอนัทมัน” น้ำเสียงมันยังห้วนๆอยู่ครับ แต่มันแฝงไว้ด้วยความกลัว กังวลจนผมสัมผัสได้
“เรา..ปะ..”ผมกำลังจะปฏิเสธคำพูดของไอคิมมันครับ
“อย่าปฏิเสธเลยโม รักแบบไหนมันก็คือรักนั้นแหละ..นายรักไอนัท นั้นแหละคือสิ่งที่เรากลัว กลัวไอนัทจะแย่งนายไปจากเรา...”มันพูดเสียงเศร้าลงทันทีเลยครับ ผมก็ได้แต่อึ้งมองหน้าสบตาเศร้าๆของมัน คิมถ้ามึงรู้ว่ากูรักมึงขนาดไหนมึงยังจะพูดแบบนี้อีกไหมนะ ถ้ากูไม่พูดมึงก็จะไม่รู้ใช่ไหม...ผมยกแขนขึ้นไปคล้องคอมันไว้ แล้วขยับตัวเข้าไปเบียดๆกับตัวมัน แล้วยื่นริมฝีปากเข้าไปจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากมัน ไอคิมมันมองผมแววตาดีขึ้นมานิดนึงครับ แต่ไม่มากเท่าไหร่
ผมจึงตัดสินใจว่าผมคงต้องพูดแล้วสินะ ผมคงต้องบอกมันซะทีว่าผมรักมันขนาดไหน ผมเผยอปากรับริมฝีปากนิ่มๆอุ่นๆที่แนบลงมาที่ริมฝีปากผม พร้อมกับริมฝีปากหวานๆนั้น ลิ้นร้อนๆชื้นๆก็เข้ามานัวเนียหยอกล้อกับลิ้นของผม ..
ยังไงซะรสจูบที่ได้จากคนที่รักมันก็ดีกว่า จูบกับคนที่ไม่มีใจอยู่แล้ว แค่นี้ก้อพิสูจน์ได้แล้วหล่ะว่าผมหน่ะรักไอคิมมัน .......กับไอนัทถึงผมจะจูบกับมันด้วยความรู้สึกเป็นสุขเพียงใด..แต่ใจผมยังมีเงาของใครบางคนติดตามหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา แต่ทุกครั้งที่ผมจูบหรือมีอะไรกับไอคิม ใจทั้งใจ ตัวทั้งตัว ผมมีแต่มัน คิดถึงแต่มัน มีแต่มันคนเดียวเท่านั้น เหมือนโลกทั้งโลกมีแค่ผมกับมันแค่ 2 คน
“คิม เรา..ระ..” และก่อนที่คำว่ารักจะหลุดออกจากปากผม
“พี่โม พี่คิม อยู่ไหนอะ...เฮ้ย..พี่” เสียงไอแมนมันก็ดังขึ้นมาพอดีกับคำว่ารักของผมเลยครับ รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ แต่พอผมเงยหน้าขึ้นสบตากับไอคิมมัน.......ผมก็ต้องรีบหันหน้าหนี ด้วยความอาย อายจนไม่รู้จะทำไงเลยครับ ก็ไอคิมอะ มันจ้องนิ่งตาละห้อยอยู่กับริมฝีปากผม...ตามันหวานมากมาย หน้าก็หื่นโคตรๆ เล่นเอาอารมณ์ผมกระเจิงเหมือนกันครับ
“เออ..ยะ อยู่นี่...”ผมตะโกนขานรับไอแมนมัน แล้วตัวผมก็รีบจ้ำอ้าวออกไปหาไอแมน โดยผมได้ยินเสียงไอคิมมันหัวเราะหึหึ ในลำคอ เบาๆ ผมจึงหันหน้าไปมองมัน หน้างอ สุดฤทธิ์ แล้วปล่อยหมัดตรงเข้าใส่ท้องไอคิมมันทันที
“โอ๊ะ หึหึ เขิลเหรอ” บ้า ดูสิครับขนาดผมต่อยมันขนาดนี้(แรงพอดู) มันยังมีหน้ามาทำหน้าหวานเยิ้มใส่ผมอีก
“ปล่าวเว้ย...”ปฏิเสธพลางยกกำปั้นขึ้นกะ ให้เข้าที่เดิมครับ แฮะแต่คราวนี้ไอคิมมันไม่ยอมเป็นเป้านิ่งให้ผมต่อยมันได้ง่ายๆซะแล้วหล่ะครับ มันขยับตัวหลบพลางหัวเราะหึหึ
“เมื่อกี่จะพูดอะไรเหรอ” มันถามผมขึ้นมาเบาๆหลังจากที่มันคว้าข้อมือผมไปจับไว้แน่น คงกลัวผมอายจนวิ่งหนีหน่ะ แฮะ และผมก็อายจริงๆนั้นแหละครับ หน้าร้อนผ่าวๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองจะพุดอะไร อายนะ อายจริงๆ ดีนะ ที่เมื่อกี้ ผมไม่ไปบอกรักมันเข้าให้จริงๆ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหนหล่ะ อายโคตรๆ
“อะ เอ่อ..ปล่าว” ผมปฏิเสธพลางก้มหน้างุด และผมก็มองเห็นปลายเท้าไอคิมมันเริ่มขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ....และหัวใจไอโมก็เต้นโครมครามขึ้นมาทันทีครับ...รู้สึกตื่นเต้นมากมายเลยทีเดียวเชียว
“อ้าว..มาทำอะไรกันตรงนี้อะพี่...”เหมือนสวรรค์ยังเมตตา คนที่โดนต้อนจน จนมุมครับ ขอบใจไอเทวดาแมนมากๆเลย กาซิก กาซิก
“คุย กันนิดหน่อย...”อันนี้ผมปล่าวตอบนะ ไอยักษ์ที่ยื่นอยู่ข้างๆผมนี่ต่างหากที่พูด มันยังไม่ยอมปล่อยข้อมือผมครับ ผมจึงต้องสะบัดมือมันออกอย่างแรก ตอนแรกมันก็ไม่ยอมปล่อยหรอกครับ แต่ผมมองหน้ามันด้วยแววตาอ้อนๆ มันจึงยอมปล่อย พลางพยักหน้าหงึกๆอย่างคาดโทษผม แฮะ
“เหรอ..เออ พี่โม บอกพี่คิมยัง ...” ไอแมนแรกๆก็ทำหน้าสงสัยอยู่หรอก แต่ก็แค่แป๊บเดียวครับ หน้ามันก็กลับมาสู่โหมดเริ่งร่าไร้เรื่องราวกวนใจเหมือนเดิม พอมันพูดขึ้นมาแบบนี้ผมก็งงสิครับ บอกอะไรวะ และที่คิดหน่ะมันก็ออกมาทางสีหน้าเรียบร้อย โฮะๆๆ
“แหม๋ พี่ ขี้ลืมจริง ก็เรื่องที่เราจะไปเที่ยว ดรีมเวิลด์ กันไงพี่ ....” ไอแมนมันทำเสียงดี๋ด๋าสุดฤทธิ์
“อ๋อ..หึหึ..เฮ้อ..” รู้สึกโล่งอกจนเผลอถอนหายใจออกมาครับ
“เราชักสงสัยแล้วนะโม” ไอคิมมันทำเสียงดุ ขึ้นมาอีกแล้วอะครับ ไอบ้าหนิ เป็นไรอีกอะ
“สงสัยไรอีก” ผมถามมันพลางหันหน้าไปมองสบตากับไอแมน มันอย่างงงๆ ไอแมนก็มองหน้าผมแล้วเบ้ปาก ส่งสัญญาณว่า กูม่ายรุด้วยน้าๆๆ
“นายต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆเลย มีอะไรจะบอกเราไหม” มันทำเสียงดุๆ น้ำเสียงสงสัยใคร่รู้มากมาย
“เอ่อ..บ้าแล้ว ไม่มีเว้ย...” ผมพูดขึ้นมาอย่างร้อนตัวนิดๆครับ แฮะ แบบว่าอยู่ๆก็คิดถึงเรื่องที่จะไปเที่ยวชะอำกับไอนัทมันหน่ะครับ แฮะ เลยเกิดอาการร้อนตัวกลัวคนอื่นรู้หน่ะ กลัวไอนัทมันปากไม่อยู่สุข ไปบอกทุกคนเข้าอีกอะ เลยวิตกจริตเล็กๆครับไอโม
“แน่ใจนะ...”มันยังมองผมอย่างจับผิดสุดๆ ผมหันหน้าไปมองสบตาไอแมนอีกครั้ง ไอแมนมันยิ้มๆ พลางยกมือเกาหัวตัวเองแกร๊กๆ
“เออสิ..” มองมันอย่างเริ่มงอนๆมันขึ้นมาบ้างแล้วครับ
“หึหึ..น่า พี่ 2 คนนี่ก็นะ..ตกลงว่าไงอะ ยังไม่ได้บอกใช่ มะ ...”ไอแมนมันตัดบทขึ้นมาดื้อๆครับ ไอแมนมันพูดพลางมองผมทีมองไอคิมที สลับกันไปมา
“ยัง” ผมตอบมันกลับไปน้ำเสียงห้วนๆ
“หึหึ งั้นผมบอกเอง...คืองี้เพ่ ..” มันพูดแล้วไม่สนใจผมอะครับหันหน้าไปมองสบตากับไอชั่วสุดที่รักของผมนู้นเลย
“ผมกับพี่โม คุยกันไว้ว่าเราจะไปเที่ยว ดรีมเวิลด์กัน ...ตอนแรกก็ยังไม่รู้หรอกว่าจะไปวันไหนดี แต่ผมคิดว่าไปวันนี้ดีสุด ทุกคนว่างกันหมดอะ ยังไม่สายมากด้วยอะ..ผมโทรบอกพวกพี่ปอด์นแล้วนะพี่..ไปไหม..” ไอแมนมันพูดเสร็จก็ยิ้มหน้าบานปานกระด้งทันที
“อือ..ไอนัทก็ไปงั้นสิ” แทนที่มันจะตอบเค้า มันดันไปถามเค้าซะงั้น ชิ ไอขี้หึงเอ้ย
“อ้าว แน่นอนสิครับ...พี่ไม่อยากให้พี่นัทไปด้วยเหรอ..มีเรื่องอะไรกันปล่าวเนี๊ยะ” ไอแมนมันตอบพลางทำหน้าสงสัยเต็มทน
“เออ...ไม่มีอะไรหรอก...จะไปไม่ไปก็แล้วแต่นายแล้วกันนะ..ไปหล่ะ”พูดจบก็หันหลังให้พวกมัน 2 คนทันที ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วครับ ไม่ไหวแล้ว
“จะรีบไปไหนหน่ะ..”เสียงห้วนๆเสียงเดิมยังตามหลอกหลอนอยู่ครับ
“หิว..กู หิวข้าว...กูจะไปกินข้าว..”ผมหันหน้ากลับไปมองมันอย่างเซ็งๆ ตอนนี้หิวจนแทบจะกินไอคิมมันได้ทั้งตัวแล้วครับ พูดจบก็หันหลังแล้วเดินก้าวยาวๆเข้าไปในบ้านที่หมายของผมคือห้องครัว ตอนแรกที่ไม่แสดงอาการหิวโหยออกมาก็เพราะความกังวลใจนั้นแหละครับ พอโล่งอก มันก็หิว สิ จิส์..
พอถึงครัวก็จัดการเอาทุกอย่างเข้าเวฟ อย่างด่วนๆ พอทุกอย่างได้ที่ก็จัดการสวาปามทันที และพักเดียวครับไอคิมก็เดินหน้างอเข้ามาในครัว มันมายืนมองผมกินข้าวอยู่หน้าประตูนั้นแหละครับ ...แต่ผมก็หาสนใจไม่...เซ็งมัน..
“หึ...คิดว่าทำแบบนี้แล้ว ความผิดของนายมันจะหายไปเหรอ..เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะนายโม...”ไอคิมมันพูดแล้วเดินเลี่ยงออกจากประตูห้องครัวไปทันทีครับ ไอโมก็ได้แต่ถือช้อนค้างสิครับ...รู้สึกกังวลใจจนแทบกินข้าวไม่ลงกันเลยทีเดียว...มันพูดงี้มันจะทำไรกูวะ.
หัวข้อ: [เรื่องเล่า]" - - คิมคิม - โมโม กระทู้เฉพาะกิจ2... (อ่าน 417421 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก