หัวข้อ: กว่าจะถึง...ซึ่งทางรัก By พีรนีเปียร์

[nartch]

อ่านตอนนี้กี่ทีก็ยังน้ำตาคลอ...สงสารวิน 
แต่ยังรักพี่นัทเหมือนเดิมมมม
 

[marchmenlo]

แม่เจ้า น้ำตาผมไหล 


สงสารวินจับใจ ตั้งแต่อ่านมาคิดสงสารวินก็ครั้งนี้แหล่ะ .............................คนแต่งเก่งมากคับ


เ้จ้าคนโพสต์เอาน้ำตาตรูคืนมาาาาา

[nirun4]

 

[~NeMeSiS_PURE~]

ร้องไห้กันทำไมค๊าบ


ใครร้องไห้มาหาคนโพสต์  เด๋วจาช่วยซับน้ำตาให้  

l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
l
V

อยาก คนที่นั่งหันหลังอยู่จัง





*-----*-----*------*-----*-----*-----*-----*-----*-----*-----*-----*-----*




มันหายไปจิง ๆ ตามที่พี่ lime บอกอ่ะคับ


แต่ไม่รู้จะทำไง  คงเป็นเพราะว่ามันเกินอ่ะคับ


เอามาลงต่อจากตรงนี้ละกันคับ

ตอนที่ 17 (ต่อ)

“รอนรู้มั๊ยทำมั๊ยวันนั้นเราถึงบอกให้นายเลิกคิดรื่องของเรา” วินหันมาถาม

“ไม่รู้สิ เราเคยอยากรู้นะ แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วล่ะแค่รู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจก้อพอแล้ว” หน้าวินดูเศร้าลงไปทันที

“เราขอโทษนะ เรารู้แล้วว่ามันเจ็บแค่ไหน เรารู้แล้วล่ะรอน”

“อย่าคิดแบบนั้นสิว่ะ เราแค่ไปตั้งหลัก แล้วเราก้อจะกลับมาใหม่ พี่นัทเคยบอกว่า ชีวิตเราจะไม่อ้างว้างถ้าในหัวใจมีรักแท้ ถึงเราจะห่างกัน แต่เราต่างรู้ว่าใจของเราคิดยังงัยนี่น่า สัมผัสกายอาจจะอบอุ่น แต่เมื่อกายห่างมันก้อจะกลับมาหนาวเหน็บ แต่สัมผัสใจสิมันจะคงอยู่เสมอ”ผมปลอบใจวิน และปลอบตัวผมเอง

“ตั้งแต่เราคบกัน เราไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เราต้องมาแยกกันแบบนี้เลยนะรอน นายเสียดายเวลามั๊ยที่มาคบกับเรา”วินหันมาถาม

“เวลาอาจเดินไปเรื่อยๆหัวใจของเราอาจก้าวตามไม่ทัน แต่เมื่อเรากล้าที่จะยอมรับและเข้าใจ จะทำให้เพื่อนเก่ากลับคืนมา และจะไม่รู้สึกว่าเสียเวลาเปล่ากับการได้รู้จักรักกับใครคนหนึ่ง เพราะในที่สุดแล้วถ้าเราไม่อาจเป็นอย่างที่ฝัน เราก้อจะไม่เสียอะไร มีแต่จะได้ ได้ประสบการณ์ ได้วันเวลาที่มีค่า ได้คนรัก และสุดท้ายได้เพื่อนเก่ากลับคืนมา” ผมเห็นหยดน้ำตาของวินไหลออกมา ก่อนที่จะดึงผมเข้ากอดเบาๆ

“เราอยากให้นายรู้ว่า เรารักนายนะรักมากอย่างที่ไม่เคยรักใคร และขอใช้คำว่า รัก แทนคำว่า ลา เพราะเราคงไม่กล้าจะใช้มัน เราคงเจ็บและเสียใจมาก เพราะงันเราจะบอกว่า เรารักนายรอน กลับมาไวๆนะเรารออยู่” ผมพยักหน้าขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของวิน ปล่อยให้น้ำตามันไหลไปโดยไม่คิดจะกลั้นไว้ ให้มันไหลไปให้หมดสักที เพื่อที่วันนึงมันจะไม่มีน้ำตาพออีกแล้วที่จะต้องร้องไห้

“เราก้อรักนายมากนะวิน รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมากได้เท่านาย”

ผมไม่รู้ว่าถ้านี่คือกรรมที่เราทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์กับเรื่องของเรา ผมกับวินเราต้องรับกรรมนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ จะต้องเจ็บปวดอีกนานแค่ไหน พระเจ้าถ้าพรใดในโลกจะเกิดขึ้นบ้างกับเรา ผมขอให้สักวันนึงทางของเราสองคนเดินมาบรรจบกันอีกครั้ง


ตื๊ดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดด เสียงโทรศัพท์ของวิน วินรับโทรศัพท์ หากแต่หน้าวินกลับแย่ลงไปอีก

“รอน...พ่อเข้าโรงพยาบาล ป้าบอกว่าโรคหัวใจกำเริบน่ะ”...........................................

เห่ออออ  เพียวดูมาหลายรอบ  แล้วก็หลายวันด้วยนะตอนนี้อ่ะ  ไม่เห็นมันขาด   แต่ทำไมวันนี้มันดันมาขาด งงงง

[zandwizz]

จิ้มมมมมมม

วันพ่อแล้ว

จะต่อตอนกี่โมงน๊า.......

[crazykung]

 
ฆ่ากันเลยดีกว่า  เขียนสะขนาดนี้

ฮื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออแงๆๆๆๆ

ทำไมทำกานได้

สงสารมากคู่นี้ แงๆๆ

สุขสันวันพ่อคับ ขอให้พ่อทุกคนแข็งแรง 

[~NeMeSiS_PURE~]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


อุตสาห์จะเอาฤกษ์วันพ่อตอนจบซะหน่อยยยย

เซรงเลย  ดันลืมอ่ะ   ไม่มีใครโทรมาตามเลยยยยยยยยย



ไม่เปงไรวันนี้วันที่ 7 ชอบเลข 7 เด๋วมาลงนะค๊าบ


ตอนดึก ๆ อ่า  ตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง  เมื่อคืนไม่ได้นอนที่บ้าน 


แต่ว่าลงแน่นอนค๊าบบบ  (ถ้าไม่ลืมนะ คึคึ)  

[marchmenlo]

ขอ วันนี้ เด๊วนี้  รีบลงเลย

ตะเอ๊ง เค้าจะไปเชียงใหม่พรุ้งนี้อ่ะ ขออ่านก่อนได้ป่าว 

น่ะ ๆ ๆ  ๆ   

[~NeMeSiS_PURE~]

แง่ ๆๆๆ ตอนสุดท้ายมาถึงแล้วอ่า


แล้วก็โพสต์ไม่ทันวันที่ 7 อ่า  


เศร้า   คนโพสต์จะต้องจากไปพร้อมวินกะรอน


รูปข้างล่าง  สีมันดูให้ความอบอุ่นดีอ่ะ  แล้วก็มีสถานที่ในเรื่องด้วย


แต่มีคนเสนอว่าให้เอาหอดูดาวที่บ้านสวน  ตอนกลางคืน  ที่สองคนนั่งดูดาวกัน  ถ้าหาได้คงสวยมากเลยเน้อออออ

ตอน.19 (จบ)
ผมนั่งมองดูวินที่หลับอยู่บนโซฟาของทางโรงพยาบาล วินคงเหนื่อยมากเพราะสีหน้าของวินนั้นยังดูเป็นกังวลใจ

ผมรู้สึกปวดใจลึกๆเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเรา ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรพวกเราถึงต้องทนเจ็บปวดกันมากขนาดนี้ เพียงเพื่ออยากจะรั้งอีกคนไว้ ถ้าพวกเราเพียงแค่ปล่อยมือ ทุกอย่างมันก้อคงจบไปนานแล้ว

“ต่อไปลุงฝากวินมันกับเราด้วยนะลูก” เสียงลุงกิติทำให้ผมตกใจ ในขณะนั้นผมกำลังเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าให้กับวิน ผมรีบปลุกวินทันที

“พ่อเป็นยังงัยบ้างครับ” วินรีบมาดูอาการของพ่อทันที

“ทำไมพ่อต้องโกหกผมด้วย ทำไมไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผมล่ะ ทั้งๆที่ผมก้อยอมทำทุกอย่างที่พูดไว้กับพ่อ”

วินเริ่มจะมีน้ำตาและเสียงดังอีกครั้ง

“ใจเย็นๆนะวิน อย่าเพิ่งพูดอะไรมากเลย ลุงเพิ่งจะฟื้นไข้นะ”

“วิน...พ่อขอคุยกับรอนหน่อยได้มั๊ย แกออกไปก่อนได้หรือเปล่า” วินหันมามองผมก่อนจะตอบ

“พ่อจะคุยอะไรกับรอน จะพูดอะไรให้รอนหนีไปจากผมอีกครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกวิน ลุงคงมีเรื่องอยากจะบอกเราน่ะ นายเชื่อฟังพ่อเถอะนะ” ผมพยายามจะพูดให้วินไม่ต้องกังวล

“ไม่เป็นไรหรอกรอน ถ้าเจ้าวินมันอยากจะอยู่ฟังก้อปล่อยมัน เพราะยังงัยมันก้อเป็นเรื่องของมันกับเรานั่นแหละ” ใจผมกระตุกเมื่อลุงกิติพูดแบบนั้น ก่อนที่ลุงกิตติจะหันมามองผม

“รอนลุงขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุให้เราต้องเสียใจ ลุงแค่หวังดีกับลูกชายเท่านั้นไม่คิดว่ามันกลับทำให้ทุกคนไม่มีความสุขไปด้วย ลุงมันคงเป็นไอ้แก่ที่ใช้ไม่ได้สินะลูก” ลุงหันไปมองวินก่อนจะพูดต่อ

“ ลุงแค่อยากจะเห็นลูกของลุงอยู่บนโลกนี้ได้อย่างดีและมีความสุข ไม่อยากให้ต้องอยู่กับคำนินทาของลูกน้องในบริษัท กลัวสายตาดูถูกถากถางของคนทั่วไปที่จะมองลูกของลุง แต่การที่ลุงทำแบบนั้น มันกลับแย่กว่าเพราะวินเองคงมีชีวิตอยู่โดยที่บางอย่างในตัวได้ตายตามลุงไป

ไม่ใช่ว่าลุงจะสนับสนุนนะลูก แต่ลุงก้อทำใจยอมรับมันได้ ไม่มีพ่อคนไหนอยากเห็นคนเป็นลูกต้องทุกข์ใจหรอกนะ การที่คนสองคนจะรักกันมันไม่มีอะไรผิด แต่ถ้ามันจะแปลกคงที่ต่างก้อเป็นชายทั้งคู(ลุงกิติงียบไปสักพัก) มาหาพ่อหน่อยสิวิน”

ก่อนจะหันไปเรียกวินให้เดินมายืนข้างๆผม

“อย่าโกรธพ่อนะที่ผิดสัญญา และพ่อก้อขอโทษด้วยที่ทำให้พวกลูกๆต้องเสียใจ พ่อคงไม่ห้ามอะไรอีกแล้ว เพราะชีวิตมันเป็นของแก วันข้างหน้ามันจะเป็นเช่นไร ก้อจงฝ่าฟันกันเอาเองกับทางเดินที่เลือก แต่ที่พ่อจะขอคือ จงมีความสุขกับชีวิตนะ พ่อขอแค่นั้น”

ผมกับวินเราต่างหลั่งน้ำตาไปกับความรักที่คนเป็นพ่อมอบให้ ทั้งผมและวินเราก้มลงไปกราบลุงกิติพร้อมๆกัน

“ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณมากครับ”

“ขอบคุณครับลุง”

ผมรอมานานแสนนาน ในที่สุดวันนี้ก้อมาถึง....วันที่ความรักของผมกับวินได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
.
.
.
.
.
ในที่สุดผมก้อไม่ได้เดินทางไปสิงค์โปร์ ผมตกลงที่จะอยู่ที่นี่กับวินต่อไป พี่นัทกับแม่และลุงนนท์ก้อเข้าใจพวกเรา พรุ่งนี้ผมกับวินเราตั้งใจว่าจะพาลุงกิติไปพักผ่อนที่บ้านของผมที่หัวหิน

หลังจากออกจากโรงพยาบาลเมื่อคราวนั้นก้อเกือบๆจะสองเดือนแล้ว ลุงดูมีความสุขกับชีวิต แม้ว่าพวกเราจะรู้ดีว่ามันอาจจะอีกไม่นานนัก

วันนี้ผมมาที่สถานีขนส่งหมอชิตมาส่งไผ่ เพราะไผ่ต้องเดินทางไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด

“มีอะไรก้อโทรมาหาพี่ได้นะ ไม่ต้องเป็นห่วงยายกับน้อง พวกพี่จะดูแลอย่างดี” ผมรับยายกับน้องสาวของไผ่ไปอยู่ด้วยกัน เพราะไผ่กังวลที่ทิ้งให้น้องสาวอยู่กับยายกันแค่สองคน

และยายของไผ่ก้อช่วยดูแลลุงกิติให้พวกเราด้วย ผมคิดว่ามันคงจะดีถ้าลุงได้พูดคุยกับคนรุ่นเดียวกัน และยายของไผ่ก้อเป็นคนที่น่ารักและจิตใจดี

“ขอบคุณนะครับพี่รอน ผมไปคราวนี้ผมจะไปอย่างสบายใจ และจะกลับมาอย่างสบายใจครับ...ผมสัญญา” ผมรู้ในความหมายที่ไผ่บอกกับผม

“ แล้วพี่จะมารอรับนะวันที่เรากลับมา” ผมยิ้มให้กับไผ่

“ผมไปแล้วนะครับ รถจะออกแล้ว คิดถึงผมเหมือนที่ผมจะคิดถึงพี่บ้างนะครับ”ไผ่ดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ

“แน่นอน พี่จะคิดถึงนาย พี่สัญญา”

ไผ่ผละจากผมแล้วก้อเดินไปขึ้นรถ ระหว่างที่จะขึ้นรถไผ่โบกมือให้กับผม โดยที่ไม่ได้หันมามอง ผมยืนมองจนรถหายไปจากสายตา และมันทำให้ผมถึงกับน้ำตาซึม

เพราะผมรู้ว่าเพราะอะไรไผ่ถึงไม่หันมามองผมได้แต่โบกมือบ๊ายบาย

แม้ในวันนี้รอยยิ้มของไผ่นั้นอาจจะยังแฝงไปด้วยความเศร้า พรุ่งนี้อาจจะยังคงมีคราบน้ำตา แต่ในวันต่อๆไป - เดือนต่อไป มันจะเป็นแค่ความทรงจำที่เราจะยิ้มได้เมื่อนึกถึงมัน

ผมดีใจที่อีกสองเดือนข้างหน้าต่อจากนี้ ในที่ตรงนี้วันนั้นผมจะมีน้องชายที่รักกลับมาหา

*
*
*
*
*
หลังจากเมื่อวานที่ผมส่งไผ่เสร็จก้อกลับมาจัดของเพื่อที่จะมาหัวหินกันในวันนี้ ยายของไผ่ใจดีและรักผมมาก ทั้งยังคอยช่วยดูแลเรื่องอาหารให้กับพวกเรา น้องสาวไผ่ก้อดูสนุกสนานตามวัย

ผมกับวินเรามาเดินลุยน้ำทะเลที่ชายหาด ชายหาดในวันนี้ยังคงสงบและสวยงามมีลมพัดเย็นสบาย และ เสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งก้อฟังดูเพราะกว่าที่เคย

“รอนดูท้องฟ้าสิสวยจังเลยนะ” ที่ปลายท้องฟ้าอีกฟากนึงเป็นสีทอง มันให้ทั้งความเศร้าและความโรแมนติกไปพร้อมๆกันขึ้นอยู่กับใจของคนมองในตอนนั้น

และในตอนนี้ผมว่ามันช่างดูสวยงามเหลือเกิน ทั้งชายหาดมีแค่ผมกับวินเราเดินคุยกันไปเรื่อยๆ

“เราดีใจที่วันนี้ได้มาเดินดูพระอาทิตย์ข้างนายอีกนะ” ผมหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมอง ก้อเห็นลุงกิตินั่งที่อยู่ที่หน้าบ้านกับยายของไผ่

“หยุดเดินทำไมล่ะคิดอะไรเหรอ” วินหันมาถามผม

“กำลังดูคนข้างหลังกับทางที่เราเดินมาน่ะ กว่าจะถึงวันนี้เพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว มีหลายคนต้องเสียใจ และพวกเราต้องเสียน้ำตามาไม่รู้เท่าไหร่นะ แต่ตอนนี้เราไม่มีน้ำตาพอที่จะร้องไห้แล้วล่ะ”วินเดินมาจับมือผมไว้

“เราดีใจที่วันนี้น้ำตาของนายแห้งสักที”ผมหันมามองวินก่อนจะเดินเล่นกันต่อไป

“รู้มั๊ยรอน ตอนที่อยู่ที่ออสเตเลียนะ ทุกตื่นนอนนายเป็นคนแรกที่เราคิดถึง ห่วงว่าวันนี้จะเป็นอย่างไร ไปทำงานได้หรือเปล่า ลึกลงไปข้างในต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ พยายามบอกตัวเองว่าห่างกันแบบนั้นคงไม่อะไรมาก และคงจะลืมนายได้สักวัน แต่ความรู้สึกจริงๆคือคิดถึงนายอยู่ตลอดเวลาเลย ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้เรารู้แล้วล่ะว่าเพราะอะไร”

วินหยุดพูด ผมเลยหันไปถามแม้จะรู้คำตอบแต่ก้ออยากฟังอยู่ดี

“เพราะอะไรล่ะ”

“หวังว่านายคงไม่เบื่อที่จะฟังนะ เพราะว่า เรารักนายน่ะสิ” ผมยิ้มเมื่อได้ฟัง

“เราเชื่อ”

“รอน นายย้ายไปอยู่กับเราได้มั๊ย” วินถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้านายไม่เบื่อที่จะต้องตื่นมาแล้วเจอเราทุกเช้าก้อตามใจนายแล้วกัน” ผมแกล้งแหย่วิน

“ไม่หรอก แล้วก้อไม่เบื่อที่เวลากลับมาบ้านแล้วต้องเจอนายทุกๆเย็นด้วยนะ” ผมหัวเราะที่วินแหย่ผมคืน ก่อนที่วินจะดึงผมเข้าไปกอดแรงๆ

“ดีใจที่ได้เจอ....ได้รู้จัก....และได้รักนายนะรอน”วินพูดกับผม

“ เราเองก้อมีความสุขที่ได้รักนาย...และก้อสุขใจที่รู้ว่านายเองก้อรักเรา”
*
*
*
*
ในวันนี้ผมกับวินเราต่างกลับมาร่วมเดินด้วยกันใหม่อีกครั้งบนเส้นทางของความรัก

แม้ผมจะไม่รู้ว่ามันจะยาวไกลไปแค่ไหน หรือถนนสายนี้อาจจะไม่สวยงามดังที่พวกเราวาดฝัน แต่ถึงยังงั้นผมก้อรู้ว่าที่สุดแล้วสิ่งที่รอพวกเราอยู่มันคือความสุขอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาเราอาจจะเสียน้ำตาและต้องทุกข์ใจกันมากแค่ไหน แต่เมื่อมาถึงวันนี้แล้วมันก้อคุ้มค่ากับสิ่งที่พวกเราต่างก้อเฝ้าอดทนกันมา

ผมหวังว่าเรื่องราวของผมจะทำให้ใครบางคนค้นหาเส้นทางสายนั้นจนเจอ เส้นทางแห่งความสุข เส้นทางของความรัก ที่ผมเรียกมันว่า..........เส้นทางสายปรารถนา
.
.
.
....ผมกับวินเรายังจับมือกันเดินเล่นต่อไปและผมแน่ใจว่าครั้งนี้เราต่างจับมือกันแน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา.....



..WHEN TWO DREAMS COME TRUE TOGETHER

......THERE IS CHARM AND BEAUTY

..........AND LOVE EVERLASTING…………


.................เมื่อความฝันของคนสองคนมาบรรจบกัน..................

..............................รักนั้นก็น่าเสน่หา และ งดงามอยู่เป็นนิจ.........


.......................................ด้วยความขอบคุณ.....................พีรนีเปียร์..........................

[kamui1972]

ขอบคุณครับ ว่างๆ ก็มาเขียนอะไรให้อ่านกันบ้างครับ สุดท้ายก็ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากๆ ครับ

[nirun4]

  ขอบคุณครับ ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะครับ 

[nartch]

จบไปอย่าง Happy ดีใจกับรอนและวินที่ได้กลับมารักกันอีกครั้ง...
ขอบคุณ SE7EN_AKIRA และ พีรนีเปียร์ ที่นำเสนอเรื่องราวดี ๆ
 

[yee]

เรื่องนี้จะเก็บอยู่ในใจตลอดไป

 

[~NeMeSiS_PURE~]

ไม่มีอะไร  ขอบคุณทุกคนเหมือนกานที่ติดตามอ่านมาตลอด



แต่เหนือสิ่งอื่นใด   อยากหัวเราะคนที่นั่งหันหลังอ่ะ  แบบว่าอดอ่านตอนจบ   

[nana]

 :pig3:จบแบบมีความสุข

[patee]

 

[golf]

รู้สึกดีจังเลย...อ่านแล้วทำให้รู้รักแท้ยังมีอยู่จริง

 :z7:ความสุขที่รับเหมาะสำหรับการรอคอยจริงๆ

ขอบคุณที่ได้อ่านเรื่องดีอย่างนี้

   

[artday]

 

[crazykung]

happy

ดูซึ้งๆมากเลยคับ เป็นอะไรที่รวบยอด

เหมือนดูละคร ตอนกลางคืนเลย

โอ้วช่างสวยงาม

ขอบคุณพี่คนแต่งคร้าบบบบ

ขอให้พี่คนแต่งมีความสุข

[~NeMeSiS_PURE~]

บันไม่ขอบคุณพี่เลย  งอลบันแระ 

[NuPaTT]

 

[~NeMeSiS_PURE~]

ถ้าใครยังไม่ได้อ่านตอนที่ 17 ที่มันหายไป  กลับไปอ่านได้ที่ re 274 นะคับ


แต่คิดว่าคนที่อ่านแรก ๆ คงได้อ่านอ่ะคับ  เพราะเพียวเข้ามา check ทุกวัน  มันก็ไม่หาย  แต่อยู่ดี ๆ มันก็มาหาย



เซรง  พรุ่งนี้สอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ  นอนดีกว่า 

[ISACBTMN]

ซึ้งมากๆเลย

ขอบคุณคนแต่งมาก ... มีคำพูดที่จิ๊ดหลายประโยค แอบน้ำตาคลอบางตอน แอบยิ้มในบางฉาก

อ่านกระโดดไปกระโดดมาสนุกดี อิอิ

[tawanna]

 :L1:หวังว่าจะมีเรื่องดีๆ มาให้อ่านอีกนะครับ

[peam]

ขอบคุณที่เอามาลงใหม่ อ่านแล้วนึกถึงวันเก่าๆ

[marchmenlo]

ไม่มีอะไร  ขอบคุณทุกคนเหมือนกานที่ติดตามอ่านมาตลอด



แต่เหนือสิ่งอื่นใด   อยากหัวเราะคนที่นั่งหันหลังอ่ะ  แบบว่าอดอ่านตอนจบ   

  มีความสุขมากมั๋ยห่ะ 

แต่กลับมาอ่านทีหลังก็คุ้มเฟร๊ย  รอวันนี้มาตั้งแต่ต้นแระ ชิ อิจฉาว่ะ เมื่อไหร่เราจะมีคนให้จูงมือเหมือนวินมั่งเน๊อ

[Heater]

อ่านแล้วเหนื่อยแทน

ดีใจที่จบแบบแฮปปี้   

ปล. หลงรักพี่นัทอะครับ อยากได้มั่งจัง

[zandwizz]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ครับ

happy new year นะค๊าบ.........

[vint]

มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณผู้แต่ง - ผู้โพสต์
พี่ๆและเพื่อนๆที่ช่วยกันเมนท์ข้อความดีดี
(มีมุกให้ขำๆด้วย)ได้ข้อคิด ได้สนุก และเศร้าไปกับเรื่องราว
 
สวัสดีปีใหม่ทุกคนด้วยครับ
มีความสุขมากๆนะครับผม

[DEVIL nures]

   อ่านจบแล้วนะเจ้าคะน้องเพียว

  ที่แนะนำเรื่องดีๆให้

แต่ภาคสองอะ เรียกน้ำตาได้มากมายเลยอะ

ดีแต่มานมะเศร้า มะงั้นพี่ตายแน่ๆ

ยิ่งอ่อนไหวอยู่