ตอนที่18
หลังจากผ่านเรื่องราวชวนปวดหัวมาประมาณอาทิตย์กว่าๆกูกับไอ้ปุ่นก็กลับมาเป็น เหมือนเดิม เหมือนเดิมในที่นี้คือ มันทำอะไรไม่ไว้หน้ากูเหมือนเดิมนั่นแหละ55 หลายๆอย่างเหมือนเดิมแถมยังมีสกิลเพิ่มขึ้นอีก ส่วนไอ้แสน โทรมาขอโทษขอโพยกูใหญ่ ตอนแรกอยากจะซัดซักเปรี้ยงโทษฐานทำให้ทะเลาะกัน แต่พอมองหน้าหงอยๆบวกกับการขอขมาครั้งยิ่งใหญ่ของมัน (โดยมีของเซ่นไหว้ มหาศาล) จะเอาเป็นว่ามองๆผ่านไปละกัน ตอนแรกจะทำเป็นหยิ่งติดแต่ตรงที่ไอ้ปุ่นแมร่งพุ่งแกะของเซ่นกินเรียบร้อยกูเลยต้องอือเออด้วยไปโดยปริยาย
มึงไม่ค่อยจะเห็นของดีกว่ากูเลยสาด
มันน่า....
น่ารักโว้ยยยย!!
กูนี่... ท่าจะเข้าขั้นหลงระดับแม็กซิมั่ม วันนี้อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็โทรให้กูมารับ รับไปบ้านไอ้แสนอ่ะนะ สัด นึกว่าเรื่องอะไร ก็ตามคำบัญชานั่นแหละ พอไปส่งบ้านไอ้แสนกูกะจะนั่งคุยกับไอ้หมื่นฆ่าเวลา ที่ไหนได้เสือกไม่อยู่บ้าน หันไปมองไอ้แสนกับไอ้ปุ่นที่ดวลเกมกันอยู่ เอากูมาแค่รับส่งจริงๆให้ตายเหอะ
"เมื่อไหร่พี่มึงจะมาวะ" กูรอจะสองชั่วโมงละมันก็ยังเล่นเกมกันอยู่ คือมึงเล่นออนไลน์กันที่บ้านไม่ได้รึไง ทำไมต้องเอาโน๊ตบุ๊กมาจ่อกันด้วยกูไม่เข้าใจ รึมันให้อารมณ์เดียวกับร้านเน็ต?
"คนเค้าใช้สมาธิอยู่ไม่เห็นหรอ"
แหนะ
"ใครถามมึง"
"ก็คนเค้าใช้. อยู่ สมาธิ. อยู่" พูดไม่เป็นภาษาเลยไอ้ปุ่น กูก็เคยเป็นตอนเล่นเกมแล้วมีคนถามนู้นถามนี่ แมร่ง จะไม่ตอบก็ถามซ้ำไปซ้ำมาแต่ถ้าตอบก็เป็นคำๆ คนที่ชินก็รู้เรื่องไป เค้าบอกว่าผู้ชายแยกสมองไม่ได้แต่ผู้หญิงแยกได้ นี่ เป็นไง แสดงศักยภาพความฉลาดของกู
"ยุ่น เอาโทรศัพท์มาดิ้"
"ทำไม"
"ยืมเล่นหน่อย"
"ของตัวเองก็มี"
"เอ่อน่าา"
"สัด! แพ้เลย! ฮึ่ยยยย!"
"มึงอ่ะปุ่น บอกรอฮิลก่อน ไอ้สัดใจร้อน"ไอ้แสนว่าแล้วตบป้าปที่หัวไอ้ปุ่นเข้าให้
"เฮ่ย โทรศัพท์ เร็วๆ" ทำไมกูต้องมานั่งคอยเด็กสองคนที่มาเล่นอะไรกันแบบนี้ด้วยว้าาาาา มันดูไม่ใช่อ่ะ! เบื่อโว้ยยยย นั่งๆนอนๆอยู่เนี่ย
"ไอ้ปุ่น เอาโทรศัพท์มา จะเล่นเกม" ทำหน้านิ่งอีกไอ้สัด555
"เนี่ยมาหยิบดิ" มันล้วงออกมาจากเป๋ากางเกงแล้ววางแหมะไว้ที่โต๊ะ ไอ้กวนตีน มึงช่วยดูด้วยว่ากูนอนอยู่บนโซฟาแล้วมึงอะนั่งยู่กับพื้น หยิบแล้วยื้นให้ง่ายกว่าไหม
"ไอ้แสนหยิบมาดิ้" นี่ก็ใช้ต่อเป็นทอดๆ ไม่ใช้ที่รักกูหรอก เอามึงนี่แหละ พอได้มากูยังไม่เล่นหรอกกงเกม เข้าเฟสบุ้กก่อนเลย คุยกับใครบ้างวะ เห้ย เห็นกูเข้าดูงี้แต่กูไม่ก้าวก่ายนะเว้ย ดูเฉยๆเหอะ ไอ้เชี่ย เปลี่ยนรูปโปรใหม่ โคตรน่ารัก กูต้องรีบเข้าเฟสเครื่องกูแล้วกดเซฟไว้เป็นคอเลกชั่น เปล่าโรคจิต แค่ชอบสะสม เสร็จจากการดูเฟสก็เข้าไปดูในไลน์ต่อ ทำไมเข้ามาทีไรจำนวนเพื่อนมันเพิ่มขึ้นทุกทีเลยวะ มีทั้งชายและหญิงแต่เมื่อกูดูสเตตัสไลน์ก็ต้องเผลอยิ้มออกมาแล้วเหล่ตามองไอ้ปุ่น น่ารักจริงเว้ย คิดดูดิครั้งก่อนกูเปลี่ยนสเตตัสมันเป็น 'แฟนหวง' มันเห็นแล้วบ่นใหญ่เลยเว้ย นึกว่าจะเปลี่ยนใหม่ ที่ไหนได้ยังค้างอยู่ที่เดิม แอบดีใจ เข้าไปดูในรูปภาพ สัด มีแต่รูปไอ้สุกี้ สุกี้เต็มไปหมดเบย บางภาพก็เป็นเพื่อนมันที่กูไม่รู้จักเอาไปถ่าย(พูดอยากกะรู้จักเยอะทั้งๆที่ รู้จักแต่ไอ้แสน) กดเข้านู้นเข้านี่เสร็จเลยนอนเล่นเกมต่อ เกมจับผิดภาพ หนุกดี กูเป็นคนโหลดมาเอง เล่นไปเล่นมาเพิ่งนึกออก วันนี้ไอ้หยากลับมานี่หว่า เพิ่งโทรมาบอกเมื่อวาน แปลกที่ครั้งนี้มันไม่ได้บอกให้กูไปรับ ทุกทีจะให้ไปรับที่ขนส่งแต่ครั้งนี้บอกเดี๋ยวมาหาเอง เล่นไปเล่นมารู้สึกมีอะไรใกล้ๆเลยหันไปดู ไอ้สัด ตกใจหมด หน้าไอ้ปุ่นดิจะชิดอยู่ละ มาเกาะขอบโชฟาตอนไหนวะ
"ไอ้แสนอ่อ?"
"มันปวดขี้"
"แหม รอโอกาสอยู่กับพี่สองต่อสองก็ไม่บอก" กูพูดติดตลกไอ้ปุ่นแค่พูดคำว่า พ่อง แบบไม่มีเสียงตอบกลับมา นอนหงายแมร่งปวดมือกูเลยพลิกตัวมานอนคว่ำแทน เอ่องี้ค่อยดีหน่อย
"เกมปัญญาอ่อน"
"เค้าเรียกว่าใช้ไหวพริบเว้ย สายตากู มองปรื้ดเดียวรู้เลย"
"รู้เลยว่าหาไม่เจอ"
"ถุย!" นั่นๆ หัวเราะชอบใจที่กูตบมุขอีก เดี้ยะเจอจับฟัด น่ารักวุ้ย อยู่ดีดีกูก็กดพอชเกมแล้วเหงยหน้ามองมันก่อนจะเอาหน้าผากไปชนกับหน้าผากอีกคน
"เป็นไข้อ่อหวะ"
"หือ?" ว่าก่อนจะผลักหน้ากูออก
" ไข้ที่ชน " พูดจบไอ้ปุ่นชะงักนิดหนึ่งเหมือนกำลังผวนคำก่อนจะทำท่าอ้วกออกมา 555
"เพ้อ!"
"555 วันนี้ไปด้วยกันป้ะ"
"อะไร"
"ไม่บอก"
"ไม่ไป" มันว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไปกูเลยเด้งตัวลุกขึ้นนั่งดึงแขนไว้ โชคดีที่จับทัน
"ไปหาไอ้หยา" ว่าแล้วจับมือมันเล่น มือนุ่มผิดกับกูลิบลับ หยาบแล้วหยาบอีก
"......"
"ตกลงตามนี้ โอเค" มึงเงียบงี้กูพูดเองเออเองก็ได้วะ ไปไม่ไปกูก็จะให้ไปอ่ะ
"ที่ไหน"
"ไม่รู้" ที่จริงรู้แต่ตอบไปงั้นแหละ นัดกันที่งานใกล้ๆบ้านไอ้สน ตรงวัดแมร่งมีรำวงเว้ย ไม่แน่ใจว่าใช่งานวัดป่ะแต่พูดถึงแล้วเนื้อกระตุก อยากออกลาย ขืนบอกไอ้ปุ่นมันดันไม่ไปทำไงอ่ะ ไม่รู้มันจะเคยไปรึเปล่า เมื่อก่อนกูนี้ไม่พลาดซักงาน ไปรอรอบเหมา555
"ชีวิตนี้รู้ไรบ้างเนี่ย?!"
"รู้ว่าแฟนชื่อญี่ปุ่น"
"อ้วกกกกกกก" เห้ย อย่าคิดว่าไอ้ปุ่นจะส่งเสียงสถุลอย่างนี้ออกมานะ เสียงมาจากไอ้แสนที่เดินลงบันไดมานู้น
"ขี้เร็วนะมึง"
"ถ้าช้าผมก็ไม่เห็นใครบางคนมาน้ำเน่าแถวนี้ดิ"
หนอยยไอ้แสน มึงมาขัดจังหวะสวิทวิ้ดวิ้วซึ่งนานๆจะมีครั้งของกู ดูดิ้เมีย อุ่ยไม่ใช่ ดูดิ้แฟนกูจะบิดข้อมือออกละเนี่ย วู้!
"ปล่อย!"
"มานั่งด้ยวกัน"
"ไม่ จะเล่นเกม" แหนะ เห็นเกมดีกว่าตลอด ไปไหนก็ไปไป้ กูปล่อยมือออกแล้วล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม ใครดูก็รู้ว่างอนต้องการเรียกร้องความสนใจ ไอ้ปุ่นก็รู้! แต่ไม่ง้อ เดินกลับไปนั่งหน้าโน๊ตบุ้คนู้น! ให้มันได้งี้ซี้ ช่างแมร่ง เมื่อไม่มีใครสนใจจะอยู่ไย หลับดีกว่า5555 กูไม่ไปไหนหรอก เดี๋ยวไปแล้วไอ้ปุ่นไม่ง้อกูอะซวย ยิ่งเป็นบ่อยๆอยู่ด้วย
#
สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ล้วงจากในกระเป๋าขึ้นมารับอย่างงัวเงียๆ
(โหล)
"...."
(ผิง โหลๆ ได้ยินไหม?)
"อือออ ไร"
(อยู่บ้านไอ้สนเนี่ย มาเลย ให้ไวๆ) อ่อ ฟังเสียงพอจะเดาได้ว่าใครโทรมา เห้ย แต่ว่ามันมาถึงแล้วหรอวะ กูยกหัวขึ้นมาดูนาฬิกาตรงผนัง สาด หกโมงกว่า นี้กูหลับมารธอนตั้งแต่บ่ายสามเลย
"เอ่อๆ เดี๋ยวไป"
(เค้ารอมึงอยู่คนเดียว)
"เอ่ออ กำลังไปเนีย"
(เร็วๆหละ)
"ค้าบแม่"
(55555)
. หัวเราะพ่อง55 กูเดินไปเอาเท้าสะกิดไอ้สองตัวที่นอนตายตรงพื้น ดูมัน โซฟาก็มีเสือกมาหลับตรงพื้น ดีหน่อยที่มีพรม แต่มันก็น่าจะปวดหลังอยู่ดี
"ตื่นๆ ไอ้ปุ่น"
"อืออออ!" แหนะ มีการปัดตีนกูออกด้วย กูเลยก้มไปจับมือมันทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้นเลย
"ลุกก"
"โอ้ยย ไอ่เชีย" ไอ้ปุ่นมันอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืนแต่ยังหลับตาอยู่ ทำตัวห้อยตัวหนักนะมึง สุดท้ายกูก็ลากมันมาล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำได้สำเร็จ พอเดินออกมาไอ้แสนเพิ่งจะตื่น อาการยังสลึมสลืออยู่
"กูไปก่อนนะเว้ย"
"หา..อือๆ"
"พ่อแม่มากี่โมงวะ"
"ซักสองทุ่มก็มาละ พี่ ไปส่งเพื่อนผมดีดีนะเว้ย"
"กูไม่ส่งเว้ย เดี๋ยวไปต่อกันอยู่ เนอะ" ประโยคหลังหันไปพยักพเยิดหน้าให้กับไอ้คนข้างๆ โดนทำตาขวางกลับมาเลย
"5555" กูขี่รถออกมาจากบ้านไอ้แสนโดยมีไอ้ปุ่นซ้อนท้าย เย็นๆงี้ลมเย็น ปุ่นแมร่ง ชอบนั่งเกร็งตัว อยากได้แบบปล่อยตัวเอาแบบท้องชนหลังเงี้ยะ มือกอดเอว แต่นี่ไม่เลย ไม่มี้ไม่มี เซ็งวุ้ย
"โอ้ย! แบรกดีดีดิ!" กูก็ขี่เบรกๆไปจนถึงบ้านไอ้สน ถามว่าเหนื่อยไหม ไม่อ่ะ หนุกดีแกล้งมัน ไอ้นี่ก็โวยวายตลอดอย่างนี้ไงกูถึงแกล้งไม่หยุด มันน่าหมั่นไส้!
หืมมมมมม
เดินเข้ามาในบ้านไอ้สนทำไมตรงลานหน้าบ้านมันมีรถป้ายแดงใครมาจอดไว้วะ รถบ้านมันก็ไม่ใช่ ไอ้ภีถอยรถมาใหม่ก็ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นรถไอ้หยานี้แล้วใหญ่ ไม่มีทาง ไอ้ปุ่นนี้มองตาเป็นมันเลยแต่ขอเถอะ ที่บ้านมึงก็มี อย่าๆ อย่ามาลอกเลียนสายตากู 555
แต่เมื่อเดินเข้าไปในตัวบ้านกูก็ต้องแปลกใจ ไม่ได้แปลกใจไอ้ภีและไอ้สนที่ยืนอยู่ด้านนอก ไม่ได้แปลกใจไอ้หยาที่หน้าตาเปลี่ยนไปนิดนึงที่ยืนอยู่ด้านใน แต่กูแปลกใจชายชุดดำสองคนและไอ้คนที่ยืนคุยกับไอ้หยาอยู่ข้างในมากกว่า!
เดี๋ยวววๆๆๆๆ
นี่กูมาผิดบ้านป้ะ?!
ไอ้ปุ่นที่เดินตามมาด้านหลังเอามือขึ้นมาจับชายเสื้อกูแบบประหม่านิดๆแต่ ไม่ได้พูดอะไร รีบสาวเท้าเดินไปหาไอ้สองคนนั้นเพราะไม่กล้าส่งเสียงดังโดยมีชายชุดดำสองคน มองตามเป็นระยะ
โอ้ยยยยยย กูรู้หยา! ว่ามึงติดหนี้เค้าเยอะ แต่นี้แมร่งบุกมาอย่างนี้เลย!?
ตายๆ หน้าอย่างกูจะช่วยไรได้ไหมเนี่ย!
"ทำไมวะไอ้ภี!?" กูเปิดประเด็นถามทันทีที่เดินมาถึง
"ห่ะ กูก็..."
"ผิงงงงงงงงงง!!!!" หันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับหน้าตาที่ปิดความปิติยินดีนั้นไม่ไหวของไอ้หยา ก่อนที่มึงจะลุกพรวดวิ่งมาหากูมึงช่วยดูไอ้หน้าโหดที่มองมาก่อนได้ม๊ายยยย
"มึงตัดผมทรงใหม่อ่อวะ"
"เอ่อ...ไอ้หยา มึง..."
"สากมือ5555" เอามือถูๆตรงหัวกูแล้วหัวเราะออกมา นั่นมันใช่ประเด็นที่ไหนหละโว้ย! โอ้ยกูจะบ้าตาย
"หยา ยังคุยกันไม่จบ" ทันใดนั้นเสียงเย็นๆนิ่งๆก็ดังขึ้นด้านหลังไอ้หยา พี่แกเล่นเดินออกมาเองเลยวุ้ย มาใกล้ๆงี้
......มาเฟียชัดๆ!
วอทเดอะฟักทอง!!!!
มึงไปทำอะไรมาวะหยา!?
"ก็บอกว่าวันนี้จะไปกับเพื่อน"
"คิดว่ามีสิทธิ?"
"งะ นะๆ ขอวันหนึ่งนะ" ว่าแล้วชูเลขหนึ่งไว้ตรงหน้าผาก มึงเต็มป่ะเนี่ย!
"ใครวะ" กูเอี้ยวหน้าไปถามไอ้ภีข้างๆ
"กูก็ไม่รู้เว้ย" ตอบกลับมาเสียงเบาๆ
"เอ้า มึงแมร่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เริ่มป่ะเนี่ย"
"อยู่ แต่กูก็ยังไม่มั่นใจ ไม่อยากคิด"
" เฮีย นี่เพื่อนผม ไอ้ผิง" สะดุ้งเลยดิกู อยู่ดีดีมาลากเข้าบทสนทนาด้วย มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆก่อนจะผงกหัวให้ มันก็พยักหน้าคืนมา
ขรึมดีนี่หว่าาาา
"ผิง นี่เฮียใหญ่"
"เป็นอะไรกับกับมึง"
"ห้ะ?"
"ไอ้นี่เป็นอะไรกับมึง" พูดไปไม่ได้เกรงกลัวเล้ย ทำไงได้แมร่งติดเป็นนิสัย โดยเฉพาะหน้าตากูตอนนี้นะ คงหาเรื่องน่าดู
" อ เอ่อ.. ก็"
ไอ้เฮียใหญ่อะไรนั่นทำเสียง หึ ในลำคอก่อนจะตอบขึ้นมาแทนไอ้หยา
"เมียกูไง"
ห้ะ!!!?
ว ว๊อทเดอะฟักเงิน!!!
ไม่ว่าเปล่า มันยังเอามือไปโอบเอวไอ้หยาแล้วดึงเข้ามาใกล้ๆอีก ไอ้สนกับไอ้ปุ่นนี้อึ้งไปละ ส่วนกูกับไอ้ภียังคงสีหน้าคงเดิม แม้ในใจอาจจะอยากเอาหัวโขกโต๊ะซักสิบทีว่าที่ได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้หูฟาดไป มาดมันต้องมาก่อนเว้ย แตกตื่นเดี๋ยวอีกฝ่ายได้ใจ
"เห้ยยย ไม่ใช่งั้น! ฟังกูก่อน กูอธิบายได้เว้ย!" ไอ้หยาเริ่มลนลานพยายามแกะมือที่โอบเอวตัวเองออก ถ้าเป็นคนอื่นกูคงคิดว่าอำเล่น แต่นี้ดูหน้าพี่แกที่นิ่งทุกสถานการณ์ดูท่าจะไม่ใช่ หน้าตางี้ไม่น่ามาพูดล้อเล่นหรือเล่นมุขควายๆอะไรเทือกนี้
"งั้นอธิบายมาดิ" อันนี้ไอ้ภีพูด ไอ้ปุ่นนี้หมดบทบาทไปเลย ไอ้หยามันก็เหมือนจะพูดอธิบายนะ เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง สรุปที่กูเข้าใจคือ อย่างที่รู้ หยาแมร่งบ้านเป็นหนี้โคตรเยอะ ไอ้นี้ก็หัวหน้าใหญ่ไง โอ้ยกูขี้เกียจเล่า เอาง่ายๆ มันถูกใจหยาไง จบ สั้นไปป่ะ เอ่อน่าเอาพอเข้าใจ มึงก็คิดถึงหนังหลังข่าวนั่นแหละ อย่างนั้นเลย! อย่างกะหนัง! กูแอบรู้สึกแบบ เห้ยจริงดิอยู่นิดนึง มันทำอย่างนี้คิดถูกหรอวะ แต่ทำไงได้ แมร่งเลือกไปละ ดูไอ้หยาก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ถ้ามันอยู่ดีกินดีกูก็โอเคอ่ะ ก่อนหน้านี้แมร่งเหนื่อยมามาก
"ป่ะ ไปงานโลดด"
"แต่กูต้องไปด้วย"
"งะ"
"งั้นก้ไม่ต้องไป"
"งะ ก็ได้ๆ" ทำไมบทสนทนาระหว่างมันแลดูเหมือนพ่อกับลูก ผู้ปกครองกับเด็กอย่างนี้วะ ไอ้พี่ใหญ่นี้ท่าทางจะอายุ26-27เนี่ยแหละ กินเด็กสาดดดด พูดนี้ไม่ดูตัวเอง5555
"มึงแน่ใจหยา". เอามาด้วยแมร่งจะดูแปลกๆป่ะว้ะ อย่าลืม พี่แกใส่สูทนะเว้ย พวกกูไม่ได้ไปงานเลี้ยงในโรงแรมระดับ5ดาวนะบอกไว้ก่อน
"เอ่อน่า เหมือนไม่มีตัวตนนั่นแหละ" พูดนี้ไม่ได้ดูหน้าบุคคลที่กล่าวถึงเล้ย สุดท้ายไอ้ภีไปกับไอ้สน หยากับไอ้นั่นและกูกับไอ้ปุ่น ของงี้มันแน่อยู่แล้ว ติดแค่ว่างานมันจะกร่อยป้ะเหอะ ไอ้หยาจะไปคนเดียวไอ้นั่นก็นิ่งลูกเดียว เหมือนข่มขู่ด้วยสายตาจนไอ้หยาต้องยอมให้มาด้วยแต่อย่าเอาบอดี้การ์ดมาป้วน เปี้ยนใกล้ๆแค่นั้น
"บรึ๋ย น่ากลัว" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็พูดขึ้นตอนกูกำลังจะสตาร์ทมอไซค์
"ไม่เห็นจะกลัว"
"หราาาา แค่บอดี้การ์ดเห็นขาสั่นละ" หนอย พูดงี้หยาม เดี๋ยวมีเฮ
"จิ๊บๆ ว่าแต่ใครวะ หลบหลังกูตลอด"
"ไม่มีเหอะ"
"หราาา"
"พูดมาก! ขี่รถไป!" ว่าแล้วทุบปึกมาที่หลังกู เจ็บฉิบ! แต่ก็ยอมบิดคันเร่งพุ่งไปข้างหน้าตามที่มันพูด ใช้เวลาไม่นานก็ขี่มาถึงงานเพราะอยู่ใกล้ๆ คนแมร่งเยอะสาดดด ลงจากรถมองหน้าไอ้ปุ่นยักคิ้วให้มันเป็นเชิงล้อ ไม่เคยมาอ่ะดิ้ ดูทำหน้าเข้า
"ปะ"
"ไม่"
"เอ้า ทำไม" นั่นไง กูว่าละ ไอ้ปุ่นมันหันมองซ้ายมองขวาไม่ยอมลงจากเบาะรถ
"เร็ว คนอื่นเค้าเดินไปนู้นละ" แมร่งเดี๋ยวหลงกันไปคนละทิศละทางไอ้พวกนั้นนี้ไม่คิดจะรออ สาดดด สุดท้ายมันก็ยอมลงมาแต่ดูทำหน้าเข้า อยากจะตบหัวซักรอบแต่เผอิ๊ญญญเป็นว่าที่เมีย กูมิกล้า ไม่บังอาจขนาดนั้นครับ55
"เอิ้ว มาช้า" ไอ้หยาโวยวายจะเดินมาทางกูแต่ไอ้เสี่ยนั่นแมร่งดึงแขนไว้ โห่ววว เพื่อนกูสัด แหม่ห่างตัวไม่ได้
"น้องปุ่นนน ยิ้มๆ" ไอ้สนยื้นหน้าเข้ามาทำท่าฉีกยิ้มแต่ก็ถูกไอ้ปุ่นผลักหน้าออกเบาๆ เอ่อดีนะที่มึงทำเบาๆอ่ะ ไอ้ภีแมร่งมองตาไม่กระพริบ
"อย่าไปยุ่งมัน"
"ทำไมอ่ะ"
"เมนส์ท่าจะไม่มา"
"55555"
กูยิ้มนิดๆแล้วเอามือเกาะไหล่ไอ้ปุ่นผลักให้มันเดินตามไอ้พวกข้างหน้าไป เพลงนี้ก็จังหวะโจ๊ะๆจริ๊ง เอาซะอยากขย่มตัวตลอดเวลา พวกกูเดินดูงานไปเรื่อย ซักพักไอ้ภีเดินมาส่งเบียร์กระป๋องให้กูก็รับมา ไม่อยากขัดใจมัน ถรุ้ย! นิดๆหน่อยๆน่า แลดูแจ้ะ555 ยิ่งเดินยิ่งเข้าใกล้เวทีรำวงมากขึ้นกูแทบอดใจไม่ไหว รอบเหมาๆ กูรอรอบเหมาเว้ยย
"โอ้ยยย อะไรเนี่ยย" กูมองหน้าไอ้ปุ่นที่มองมาหน่ายๆก่อนจะใช้แขนข้างที่ไม่ได้กอดคอมันยกขึ้น แล้วโยกตัวไปมา ขี้เหล้าไปละ555
"ฮี้ววว" เสียงไอ้ภีไอ้สนไอ้หยาประสานเสียงกัน สัด คนมอง
"ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ"
"หมุบหมิบปากไรหยุ่น"
"ไม่เห็นจะสนุกเลย!"
"หืออ ทำไมแค่กูอยู่กับมึงก็สนุกละวะ"
"......."
เห้อ
"งั้นกลับป่ะหละ"
"...."
"หือ?"
" งั้นที่อยู่ในมือทิ้งไปได้ไหมหละ". กูมองหน้ามันแล้วชูกระป๋องเบียร์ขึ้นมา มึงหมายถึงอันนี้?
"ไม่ชอบหรอ" ทุกทีกูกินไม่เห็นว่าอะไรกูเลยคิดว่ามันไม่ค่อยจะสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่
" ฉลองอะว่าไป เดินกินงี้ไม่ชอบ" อืม...กูพยักหน้านิดๆคิดตามมัน เมื่อก่อนกูไม่ได้คิดไรเลยนะเว้ย แบบเท่ดีไง ดูทำตัว แต่พอคิดว่าถ้าเป็นไอ้ปุ่นเดินอยู่แล้วกระดกเบียร์เข้าปากบ้าง กูว่า...คงจะแปลกๆมั้ง
"...มันดูไม่ดี แถมยังเหม็นอีก"
"ห่วงกันด้วย แฟนใครว้าาา" กูหันไปเล่นหน้าเล่นตากันมันจนไอ้ปุ่นอารมณ์เสีย
"โอ้ยยย จะทำอะไรก็ทำไป้!" ว่าพลางพยายามผลักตัวกูออก โอ๋ๆไม่แกล้งแล้วก็ได้ ฮึ่ยยยย อยากฟัดจริงโว้ยย! กูดันหลังไอ้ปุ่นให้มันเดินให้ทันไอ้พวกที่รวมกลุ่มกันอยู่ข้างหน้า มีกูเนี่ยเดินแยกออกมาคนเดียว เดี๋ยวจะหาว่าติดแฟนจนลืมเพื่อน
"โหย นึกว่าจะหนุ๋งหนิ๋งกันสองคนจนงานเลิกซะละ"
"ไอ้ภีงอน555" หยาพูด
"งอนพ่อง พวกมึงแมร่งมีคู่ กูต้องเดินสองคนกับไอ้สนเนี่ยนะ"
"กูไงๆ" ไอ้หยามันยกมือขึ้นเหมือนแบบกูก็อยู่ด้วยนะ
"มึงอะเงียบไปเลย"
"ใช่หยา เรื่องมึงยังไม่เคลีย" ไอ้สนช่วยเสริมก่อนจะเงียบลงเมื่อเห็นเสี่ยนั่นมองมา แค่มองเฉยๆเหอะ ใครกลัว ไม่มี้
"หิวป่ะ" หันไปถามไอ้ปุ่นซึ่งเจ้าตัวก็ส่ายหน้ากลับมา กูหละกลัวว่ามันจะแห้งเหมือนไอ้หยา ม่ายๆ อย่างนั้นกูไม่เอานะเว้ย เคยจับแขนไอ้หยา แม่เจ้า! กระดูกหรืออะไร น่ากลัวสาด!
"ผิงๆ ปาโป่งๆ" นี่ไง มันจะขาดไม่ได้ซุ้มปาลูกโป่งเนี่ย พวกกูพากันกรู่เข้าไปทันที ไอ้ปุ่นก็ดูสนใจไม่น้อย
"เคยเล่นป่ะ"
"เคยแต่ปาลูกดอก" มันคงหมายถึงไอ้เป้าลูกดอกหละมั้งที่เป็นวงกลมๆอ่ะ แหม่ แสดงว่าไม่เคย
"3ดอก20เลยหนุ่ม"
"เอาชุดหนึ่งป้า เลือกเลยเอาตัวไหน" ประโยคหลังกูหันไปถามไอ้ปุ่น แลดูจะปาแม่นนะกู555
"นี่ พี่ผิงโชว์ก่อนเลยครับ"
"กูอ่ะ ตอนเป็นรด.ฉายา พลแม่นปืน"
"ถรุย!!"
แหมะ ไม่ต้องพร้อมใจกันถุยใส่หน้ากูขนาดนั้นก็ได้ ขอโม้บ้างอะไรบ้าง กูยื่นมือไปรับลูกดอกสามอันที่ป้าเจ้าของซุ้มส่งมาให้ พวกมึงจับตาดูให้ดี เดี๊ยะตุ๊กตาหมดร้านแน่
ปึก!
"โห่ววว"
"นี่กูแค่ทดสอบแรงเว้ย สาดด" มาลูกแรกแมร่งเต็มๆแผ่นไม่เลย ยังไงก็ไม่ได้ละตานี้ ถือว่าเป็นการทดสอบระยะละกัน เซ็งเว้ย
"ป้า ขออีกชุด" กูหันไปมองไอ้ปุ่นที่เหมือนจะกลั้นหัวเราะอยู่แต่ก้คงกลัวกูเสียเซลฟ์ หนอย ทำหน้าเยาะเย้ยงี้มึงมาหัวเราะเอาฟันเฉาะหัวกูเลยดีกว่า เมื่อกี้แค่ซ้อมเหอะ
ปึก!
ปึก!
ปึก!
"555555555"
"ป้า! อีกชุด!"
ปึก!
ปึก!
โป้ะ!
สัด! เสือกโดนแค่อันสุดท้าย!
"พอเห้ออไอ่ผิง อายน้องมัน"
"ป้า ผมขออีกชุดหนึ่ง"
ใครมันจะไปยอมง่ายๆวะ ยิ่งมีไอ้ปุ่นดูอยู่กูยิ่งเสียหน้าไม่ได้
ปึก
ปึก
ปึก
ว้ากกกกกก!!!!!!!!! ไอ้ที่ปาโป่งหลอกลวง! มึงติดที่ดูดแม่เหล็กไว้ใช่ป่ะ!? มึงโกงกูใช่ป่ะ กูเสียไปหกสิบบาทแล้วนะเว้ย ไม่ได้อะไรคืนมาเลย ให้มันได้งี้ดิวะ
"เอา อาย อาย ทำเท่อวดน้องมัน เป็นไงหละ"
"555555" เอ้ออออ มึงหัวเราะไปปป กูหันไปมองไอ้ปุ่นที่ยิ้มๆมองหน้ากูอยู่ก่อนแล้ว
"อายไหมนั่น"
"เมื่อก่อนกูแม่นเหอะ" นี่ก็ขอแถก่อนเถอะ กูอายจริงๆนะเว้ย แบบเสียหน้าอ่ะ ใครจะไปคิดว่าแค่สามลูกจะปาไม่โดนขนาดนี้ กะจะแบบ เอาใจมันงี้ไง ปาตุ๊กตาได้แล้วเอาให้ ดูมุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง ถรุย!
"ดีกว่านี้ก็มี จะเอาไหมหละ"
"ก็อยากปาลูกโป่งอ่ะ"
"ไร้สาระ"
คือ... พวกกูเงียบกำลังดูคู่นั้นเค้าคุยกันไง คนหนึ่งก็ง้องแง้งอีกคนก็นิ่งอ่ะ แบบนิ่งได้ใจ หน้าเสี่ยแกก็นิ่ง ไอ้หยาเงียบเลย ถูกว่าว่าไร้สาระมันเงียบเลย ซึมๆอะ สำออยยยย
"แล้วปาได้รึไง" แหนะ สุดท้ายเสี่ยก็ยอมก่อน แต่หน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ไอ้หยาส่ายหน้าเบาๆ คือถ้ากูเรียกว่าไม่แม่นไอ้หยาก็คงโคตรๆๆๆไม่แม่นเลยก็ว่าได้
"จะเอาตัวไหน" ที่ถามนี้คือเสี่ยมันไม่ได้ปาให้หรอกนะ คิดภาพดิ ภาพเสี่ยยืนปาลูกดอกเนี่ยนะ กูจะบ้าตาย สุดท้ายไอ้หยาก็ได้ตุ๊กตาตัวที่มันอยากได้มา ได้ยังไงหนะหรอ หึ เสี่ยมันเข้าไปถามป้าเลย ขอซื้อต่อ สาดดดดด ป้าดันบ้าจี้ขายอีกแถมดูจะกดราคาแต่เสี่ยมันก็ยอมจ่าย แบบรวยอ่ะ แค่นี้ไม่ระคาผิว โด่! ไอ้รวย! พวกกูทุกคนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายแต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร คงจะคิดเหมือนกันสินะ เห่อๆ ไอ้ปุ่นแมร่งตระเวนเล่นทุกอย่างตั้งแต่ช้อนมัจฉานุยันแปดสาม ซึ่งไอ้แปดสามเนี่ยมันหัวเสียมาก คนเขย่าแมร่งโกง ดูก็รู้ แต่ก็นะเอาสนุกว่า
"มองอยู่นั่นแหละ"
"หือ?" กูละสายตาจากภาพตรงหน้ามามองไอ้ปุ่นที่เบื้อนหน้ามองไปทางอื่นแทน
"อะไร?"
"นมจะทะลักทิ่มหน้าอยู่ละ"
อ้อออออ มันคงหมายถึงสาวรำวงสินะ5555 ก็จริงอย่างที่ว่า พยายามจะไม่มองนะแต่สายตาเหลือบไปเองทุกที อย่าพูดถึงไอ้ภีกับไอ้สน นู้น อยู่บนเวทีรำวงนู้น ส่วนหยาแมร่งกลับไปละ เหลือแต่กูผู้อาภัพ จะไปบนเวทีกับเค้าก็ไม่ได้ ได้แต่มองตาละห้อย
"อยากกลับยัง" ดูนาฬิกาเริ่มดึกละเลยถามออกไป
"อือ" กูส่งข้อความไปบอกไอ้สนว่าจะไปส่งไอ้ปุ่นก่อนแล้วเดินกอดไหล่พามันไปที่จอด มอไซค์
"แวะบ้านกูป่าว" อยู่ดีดีคิดขึ้นมาได้ว่ากูก็เคยไปบ้านไอ้ปุ่นตั้งหลายรอบ แต่มันไม่เคยมาบ้านกูเลยนี่หว่า แค่รั้วก็ยังไม่เคยเห็นเลยชวนออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแต่ไอ้ปุ่นถึงกับชะงัก แล้วเหงยหน้ามองหน้ากู ....มันหน้าแดงเว้ย!
"เห้ย! กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น!" มันคงคิดถึงครั้งล่าสุดที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วกูชวนไปบ้านแต่มันก็เอา มือไปโดนแตรรถซะก่อน
"...แล้วไปทำไม"
"ก็..ไงดีวะ อยากพาไปไง ไปหาย่าด้วย" ครั้งนี้ไม่รู้พูดผิดอะไรไอ้ปุ่นแมร่งนิ่งกว่าเดิม
"หืม?"
"ม ไม่"
"หา?"
"ไม่ไป!"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปไงเล่า!" มันว่าก่อนจะสะบัดตัวออกแล้วเดินนำหน้ากูไป อะไรวะ ตอบดีดีก็ได้ ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียใส่ อย่างกะกูชวนไปตายหมู่งั้นแหละ
----------------------------------
55555555555
ปุ่นมันกลัวผี!!!
ไม่กล้าไปหรอก พี่ผิงก็ชอบพูดซะ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
