หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[yunchun]

โอยยยย หมอแมนน่าร๊ากก   

[maemix]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกดี
หมอแมนหมอเพลิงค่อยๆปรับตัวกันไปนะ

[shiroinu]

หมอแมนนนน พอได้อ่านตอนนี้แวบถึงเคสพี่โอปอลเลยอ่ะ แมนคงจะขยับไม่ได้มากเท่าเก่าหรือเปล่า คำว่าโอกาสอ่ะมันให้ได้หรอกเหวยเพลิง แต่บางทีโอกาสที่ได้มามันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราเสมอไปนะ

  รักนักเขียนนาจา จุ๊บๆ 

[เอมมี่]

ได้รับโอกาสแล้ว หมอเพลิงก็อย่าทำลายโอกาสนั้นเองซะล่ะ

[Leenboy]

อันนี้คือการบอกรักทางอ้อมเปล่าคะหมอเพลิง อิอิ

[vermilion]

ลุ้นตอนต่อตอนจริงๆ คนจะรักกันไม่ใช่เรื่องง่ายอ่ะเนอะ ชื่นชมคนเขียนมากๆ ที่สื่ออารมณ์และความคิดของตัวละครได้ดีขนาดนี้

เอาใจช่วยทั้งแมนทั้งเพลิงเลยนะ

[พัดลม]

รู้สึกสับสน เมื่อไม่มีทางออกชอบกล

[SiHong]

สู้ๆ ทั้งสองคนเลย

[TachibanaRain]

สงสารแมนนะ ตอนแรกๆเราก็ยังคิดอยู่ว่าเพลิงคงมีใจให้แหละแต่แบบยังกั๊กๆไว้แต่พอมาตอนนี้ได้รู้ถึงสิ่งที่เพลิงคิดไว้นี่ร้องโอ้โหเลย อยากตบหมอเพลิงจริงๆ แต่ก็ยังดีที่คิดได้แล้วว่าจะเอายังไงต่อไปและอะไรที่ควรทำ ส่วนเรื่องภาพฝันของเมืองแมนและเรื่องของคุณผีสาวเราว่าต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับหมอหลิน หมอคริส และหมอปราการที่กำลังจะกลับมาแน่ๆ นี่เดาเอาว่าหลินกับหมอคริสเป็นแฟนกันแต่หลินดันไปท้องกับหมอปราการรึเปล่า แล้วหมอปราการไม่รับหลินเลยฆ่าตัวตาย ก็คงต้องรอต่อไป

[renardette]

เริ่มดีกันแล้ว ดีจังลุ้นๆ แล้วเจมส์เลิกกับน้ำนี่จะกลับมารึเปล่า กลัวมีม่าจังง

[boboaje]

หมอแมนอ่อนแล้ว รุกหนักเบยหมอเพลิงเรา อยากเห็นตัวเล็กจริงๆ ค่ะ เมื่อไหร่จะออกอดใจไม่ไหวละขนาดอยู่ในท้องนะ คล้องใจพ่อแม่ขนาดนี้แล้ว ปมก็ยังไม่คลายลุ้นมาก

[่jum]

 

[เจ้าชายหมูตอน]

ผมว่านักเขียนต้องแจกมาม่าพวกเราแน่เลย
เพราะคนที่นายเอกแอบรักจะมาหางานนี้และเพลิงเอ้ย ได้เสียทั้งเมียและลูกแน่ๆถ้าไม่รีบ ไหนจะหมออีกคนที่ชอบนายเอกของเรา

[mooping-7]

เป็นกำลังใจให้หมอแมนกับหมอเพลิง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนมาต่อเร็ว (ติดงอมแงมแล้วเนี่ย)

[unicorncolour]

อ่านเมลเกม #ถ้ายังรัก คิดว่าเมลเป็นผู้ชายห่วย ๆ ละนะ 

มาเจอเพลิง...ขอโทษเมลแทบไม่ทัน 

หลงทางกับมักง่าย..มันไม่เหมือนกันเลยนะ..อ้างจังเลย

[masochism2018]

อย่าให้พลาดอีกนะนายยยยยย 

[mild-dy]

 

[GAZESL]

ฮืออออ ลุ้นนน ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกนะ

[EoBen]

เราชอบเรื่องนี้ค่ะ ยกมือตอบ  ตัวละครค่อยๆพัฒนาความสำคัญ เพลิงพยามเปลี่ยนแปลงตัวเองเรื่อยๆ ถึงมันจะดีไม่สุด แต่ก็รู้ว่ามีความพยาม  ขอบคุณนะคะ

[cavalli]

 

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[janny_j]

ชอบมากเลยค่ะ กำลังน่ารักเลย ขอให้รู้ใจกันเร็วๆนะคะ รอตอนต่อไป มาต่อบ่อยๆนะคะ

[t2007]

ไม่อยากเชื่อหมอเพลิง

[mamacub]

ขอโอกาสเขาแล้วทำให้ได้นะหมอเพลิง เอาใจช่วย

[zsutos]

เง้อ ชอบความน่ารักนี้

[มามานะ362]

สนุกมากกกคร๊า รอตอนต่อไป ขอบคุณนักเขียนที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ 

[hereg407]

ลุ้นพอสมควรรรร  การตั้งท้องแม่มยาก แถมไม่ได้รักกันอีกยิ่งยาก อ่านไป เหนื่อยแทน ประหนึ่งเป็นเมืองแมน

[พัดลม]

เหนื่อยแทน

[boboaje]

 

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 16

Do or do not; there is no try.

 

 

 

 

 

            “มีเคสอีกไหมครับ”

            “หมดแล้วค่ะอาจารย์”

            “งั้นผมขอตัวก่อน”  สูตินรีแพทย์ไฟแรงเดินแยกออกมาจากห้องตรวจผู้ป่วยนอก   วันนี้คนไข้เยอะเป็นพิเศษ  บวกกับเพิ่งอยู่เวรไปเมื่อคืนทำให้รู้สึกเพลียไม่น้อย   ชายหนุ่มเลี้ยวมุมตึกอ้อมมาอีกทางก่อนจะเปลี่ยนใจเดินเลยไปยังตึกคนไข้พิเศษ

            ขึ้นลิฟต์มาชั้นห้า  คุณพยาบาลพอเห็นเขาก็รีบหยิบชาร์ทคนไข้มาส่งให้อย่างรู้งาน

            “วันนี้เลือดไม่ออกแล้วค่ะ”  เธอรายงานก่อนที่เขาจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย...อินเทิร์นหนึ่งที่อยู่ในความดูแลของเขา

            “เป็นยังไงบ้าง  เมืองแมน...รู้สึกดีขึ้นไหม”  คนป่วยในห้องยังนอนนิ่งๆอยู่ตามคำสั่งของเขาผู้เป็นแพทย์เจ้าของไข้  เมืองแมนยกมือไหว้แล้วยิ้มนิดๆ ทำให้ใบหน้านั้นดูสดใสขึ้นกว่าปกติ

            “ดีขึ้นมากแล้วครับ  ไม่มีเลือดออกแล้ว...ผมกลับไปทำงานได้หรือยังครับอาจารย์”   พอเจ้าตัวเห็นหน้าเขาก็ถามด้วยประโยคเดิม

            “เมื่อวานพี่บอกเราว่ายังไงนะ”

            “ให้นอนเฉยๆ รอดูไปก่อน  แต่วันนี้เลือดก็ไม่ออกแล้วนะครับ  ไม่ออกมาสองวันแล้วด้วย”  เมืองแมนแทบจะปลดกางเกงลงให้เขาดูแทนคำพิสูจน์   แต่เขาโบกมือห้ามไว้ก่อน  “ผมใช้วันลาเกินกำหนดแล้วนะครับอาจารย์   ถ้าลาเกินกว่านี้ผมต้องไปวนศัลยกรรมใหม่”   การวนใหม่ก็เหมือนเรียนซ้ำชั้น  ทำให้จบอินเทิร์นหนึ่งช้ากว่าเพื่อนไปอีกหนึ่งเดือน  ได้ออกรพช.(โรงพยาบาลชุมชน) ช้ากว่าชาวบ้านเค้า

            อาจารย์พยักหน้ารับ  เข้าใจความกังวลของคนไข้เป็นอย่างดี

            “อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องนั้นเลยแมน  ยังไงเราก็ไม่มีทางจบอินเทิร์นหนึ่งพร้อมกับเพื่อนอยู่แล้วนะ”  เขาเตือนสติ  “ช่วงลาคลอดอีกไม่ต่ำกว่าสามเดือน  เธอเตรียมตัวเอาไว้ได้เลย...นี่พูดในกรณีที่เด็กในท้องแข็งแรงจนถึงวันนั้นนะ  ขอโทษที่พี่ต้องพูดตรงๆ”

            “ครับอาจารย์”  รุ่นน้องหน้าจ๋อยฉับพลันเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้  เมืองแมนเม้มปากนิดๆพลางถอนหายใจยาว

            “แล้วเพลิงไปไหนเสียล่ะ”

            “อยู่เวรครับ”  อีกฝ่ายตอบกลับมา

            “เวรอีกแล้วเหรอ  อยู่ถี่จังเลยนะ”  เขาอุทาน  รู้สึกว่าอาทิตย์นี้เพลิงกัลป์แทบจะอยู่เวรทุกวันแล้วมั้ง

            “เค้าอยู่แทนผมด้วยครับ  บอกให้ขายให้คนอื่นก็ไม่ยอม”  เมืองแมนตอบ  “ร่างจะเป็นศพแล้ว  หักโหมอยู่ได้ เตือนก็ไม่ฟัง”   คนบนเตียงพูดยาวราวกับอัดอั้นตันใจ  “ผมก็ได้แต่นอนหงิกอยู่นี่  ทำอะไรไม่ได้เลย  เหมือนเป็นง่อยเลยครับ”

            “ถ้าเราเครียดจะมีผลต่อทารกในครรภ์นะแมน  อดทนมาได้ตั้งสองอาทิตย์กว่าแล้ว  อดทนต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือ”  อาจารย์หนุ่มปลอบ  “พี่ขอดูอีกวันเดียว  ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเลือดออกมาอีก  พี่จะยอมให้กลับไปพักที่แฟลตต่อ  แต่ยังไปทำงานไม่ได้หรอกนะ”  เขาดักคอ  เห็นอีกฝ่ายหน้าม่อยลงอีกก็หัวเราะเบาๆ  “ไม่ยักรู้ว่าขยันทำงานขนาดนี้นะเนี่ย”

            “ตอนที่ทำงานก็ไม่รู้สึกหรอกครับ  รู้สึกแต่ว่าทำไมงานหนักจัง  แต่พอมานอนเฉยๆแบบนี้แล้ว...ให้กลับไปทำงานทุกวันยังดีกว่า  นอนแบบนี้มันทรมานเหมือนกันนะครับอาจารย์  ได้ลุกเดินแค่ไปเข้าห้องน้ำเอง”

            “เลือดก็หยุดไหลแล้วนี่ไง  ไม่ดีหรือเมืองแมน”

            “ก็ดีอยู่หรอกครับ..แต่ว่า.. ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ...”   ฝ่ายนั้นนิ่งไป  มองหน้าเขาราวกับต้องการพูดอะไรสักอย่าง

            “มีอะไรหรือเปล่า  มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟังได้นะ  อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว”  รุ่นน้องยังอึกอัก  สุดท้ายก็หลุดคำถามออกมาเสียงเบา

            “พี่คริสรู้จัก...หมอหลิน...มั้ยครับ”

            คนฟังรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบวูบหนึ่งแล้วคลายออก  คริสนิ่งไปนิดเดียวแทบสังเกตไม่เห็น ก่อนจะถามกลับด้วยเสียงธรรมดา

            “หลินไหน  พี่รู้จักหลายหลินทีเดียว”

            “หมอหลินที่เคยใช้ทุนที่นี่  ปีเดียวกันกับพี่น่ะครับ”   เมืองแมนรวบรวมความกล้าถามออกมา

            “อ้อ”   คุณหมอหนุ่มอุทาน  “รู้จักสิ  มีอะไรหรือเปล่า..ทำไมถึงถามขึ้นมา”

            “พอดีผม...ฝันเห็นเค้าน่ะครับ”  เมืองแมนละเอาไว้ ไม่ได้บอกว่าในความฝันนั้น   เขาเห็นอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน  “ฝันเห็นหลายทีแล้ว  ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่”

            “จริงหรอ  แล้วทำไมจู่ๆถึงฝันเห็นล่ะ”  คนฟังดูตกใจมาก  แม้ว่าจะเก็บอาการไว้ได้ใต้ท่าทางเรียบเรื่อยก็ตาม

            “นั่นสิครับ  ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน  เพราะผมก็ไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน ...ผมทราบมาว่าเธอเสียชีวิตก่อนที่จะจบอินเทิร์นหนึ่ง  เป็นความจริงหรือเปล่าครับ”   ชายหนุ่มถามอย่างระมัดระวัง

            “ใช่  เธออายุสั้นจริงๆ”  อีกฝ่ายรับ   ทอดสายตามองออกไปยังนอกหน้าต่าง  “เรื่องมันก็นานมาแล้ว  คนเก่าๆที่นี่ก็ลืมไปหมดแล้วล่ะ”

            “แล้วอาจารย์ยัง...”

            “อ๋อ...พี่จำได้สิ  เธออยากจะถามพี่ใช่มั้ยล่ะ”  คนเด็กกว่ายิ้มแหยๆ   “แล้วเธอฝันว่าอะไร  เขามาใบ้หวยหรือว่ายังไง”  ประโยคนั้นกลั้วหัวเราะน้อยๆ  ทว่ากลับไม่สัมพันธ์กับแววตาเลยสักนิด

            “เปล่าครับ  ผมเห็นเค้าคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง  คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้  ผมก็จำรายละเอียดไม่ได้  รู้แต่ว่าผู้ชายคนนั้นเรียกเธอว่าหลิน  ผมก็เลยคิดว่าเธอชื่อหลินครับ”

            “อ้อ”   อาจารย์ไม่พูดอะไรอีก  เมืองแมนเลยถามต่อ  แม้ว่าจะเกรงใจมากก็ตาม

            “เธอ...เสียชีวิตยังไงหรอครับ  ถ้าอาจารย์ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะครับ”   เขารีบเสริม  เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียมารยาทมากไปที่ไปถามอดีตคนรักของหมอหลินว่าอย่างนั้น

            “ไม่หรอก  มันผ่านมานานแล้ว  ...หลินเค้า...ฆ่าตัวตายน่ะ”  ฝ่ายนั้นพูดเรียบๆ  “ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก  ลงข่าวหนังสือพิมพ์ด้วยมั้งตอนนั้น  เป็นข่าวดังอยู่พักนึง  แต่สุดท้ายเรื่องก็เงียบหายไป”

            “ฆ่าตัวตาย...”  คำตอบของฝ่ายนั้นทำให้เมืองแมนพูดไม่ออก  “ทำไมล่ะครับ”

            “จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้เหตุผล  ครอบครัวของหลินไม่ยอมให้ส่งชันสูตร  พอสวดสามวันก็เผาเลย”

            “เดิมคุณหมอหลินพักอยู่ที่แฟลตใช่มั้ยครับ”

            “ใช่  ห้อง 309 นั่นแหละ”  หมอคริสรับคำอย่างสงบ  “ความจริงพี่น่าจะบอกพวกเธอก่อน ...หลินถูกพบในห้อง   หลังจากที่เธอไม่ได้ไปทำงานหนึ่งวัน”  คนเล่าถอนหายใจยาว

            “จะเป็นไปได้มั้ยครับ  ถ้าเกิดว่าหลังจากเสียชีวิตแล้ว  เธอยังวนเวียนอยู่ในแฟลตนั้น”  เมืองแมนถามขึ้นช้าๆ  คิ้วเข้มของคนฟังขมวดมุ่น

            “ก็อาจเป็นได้  ...พี่ก็คิดอยู่เหมือนกัน  ตอนที่ได้ยินเรื่องของพวกเธอ”  เขายอมรับ  “แต่ว่า...ไม่รู้สิ  พี่เรียนวิทยาศาสตร์มาทั้งชีวิต  คงพูดยากถ้าจะบอกว่าพี่เชื่อเรื่องผีสาง”

            “ถ้าอย่างนั้นเราจะอธิบายสิ่งที่ผมกับเพลิงเจอว่าอย่างไรล่ะครับ  เป็นความบังเอิญหรอ  ผมไม่เคยรู้จักคุณหมอหลินมาก่อนด้วยซ้ำ  แต่ผมรู้จักชื่อของเธอ  ได้ยินเสียงเธอ...เพลิงเคยเห็นเธอด้วย”  พูดไปแล้วเมืองแมนก็ขนลุกทั้งตัว   ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ

            “พี่ไม่เถียงเรื่องนั้น”  อาจารย์คริสพูดเสียงเบาลง  เมืองแมนรู้สึกว่าใบหน้าคมเข้มเหมือนลูกครึ่งของอาจารย์ดูเศร้าหมองกว่าที่เคย  ดวงตาคมลึกฉายแววเจ็บปวด  “แต่พี่สงสัยว่าทำไม...หลินถึงยังอยู่ที่นั่น”

            “เธออาจจะติดค้างอะไรอยู่ถึงได้ยังไปเกิดไม่ได้ก็ได้นะครับ”

            “ถ้างั้นทำไมเขาไม่มาบอกฉันตรงๆล่ะ  ทำไมถึงไปบอกพวกเธอแทน”  เสียงนั้นมีความน้อยใจแกมตัดพ้อแฝงอยู่

            “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ”  เมืองแมนพูดอย่างลำบากใจ   “อาจารย์คบกันมานานแล้วหรอครับ  หรือว่าเพิ่งมาเจอกันที่นี่ตอนใช้ทุน”

            “เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว  ตั้งแต่พี่เรียนม.ปลาย  แล้วก็เรียนด้วยกันมาตลอด   เราไม่เคยห่างกันเลยจนกระทั่ง...เกิดเรื่องขึ้น”   ความอึดอัดปรากฏขึ้นบนสีหน้าของอาจารย์หนุ่ม  “เรื่องมันก็นานมากแล้ว”  เขาพูดเหมือนตัดบทแล้วก็ลุกขึ้นยืน  อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันทำให้เมืองแมนตามไม่ทัน  เขามองคนแก่กว่าอย่างแปลกใจนิดๆ

            “พี่ต้องไปก่อนนะวันนี้   ไว้จะมาเยี่ยมใหม่พรุ่งนี้นะ  อย่าเพิ่งลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นล่ะ  ไม่งั้นอดออกจากโรงพยาบาลไม่รู้ด้วย”

            “ครับ  ขอบคุณมากครับอาจารย์”  ในเมื่อเจ้าตัวตัดบทเสียอย่างนั้น  เขาก็ต้องเลยตามเลย  ไม่กล้าถามอะไรเพิ่มอีก  ทั้งที่อยากรู้ใจจะขาด

            อาจารย์คริสกลับออกไปแล้ว   เมืองแมนนอนดูโทรทัศน์เล่นจนเบื่อแล้วเบื่ออีก  กว่ารูมเมทจะกลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อนเหมือนไปวิ่งมาราธอนมา   เพลิงกัลป์พอเข้ามาถึงก็ไม่พูดไม่จา  ตรงดิ่งไปค้นอาหารในตู้เย็นมาเปิดกินอย่างหิวโหย

            “ว่างแล้วเหรอ”  เขาถามคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากินนั้น   อีกฝ่ายเหลือบตามองแล้วพยักหน้า

            “อืม  รีบมากินก่อน  เดี๋ยวคงต้องไปรับเคสใหม่อีก”   คนอยู่เวรพูดเสียงอู้อี้เพราะอาหารเต็มปาก  “ยังมีเลือดออกอีกมั้ย”

            “ไม่มีแล้ว  อาจารย์บอกว่าถ้าพรุ่งนี้ดีก็จะให้ออกจากโรงพยาบาลได้  ทีนี้จะได้กลับไปทำงานเสียที”

            “ไม่ได้”  อีกฝ่ายพูดเสียงเขียว  “ขืนกลับไปทำงานอีกได้แท้งกันจริงๆพอดี  เราคุยกันเรื่องนี้ไปแล้วไม่ใช่หรือ”  เพลิงกัลป์ย้ายมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงแทน  “ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง”  คำถามกึ่งดุนั้นทำให้คนฟังหน้าหงิก  เมืองแมนเม้มปากแน่น   อีกฝ่ายเลยเสียงอ่อนลงเล็กน้อย  “ไว้หายดีแล้วค่อยคุยกันดีมั้ย  ตอนนี้อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องงานเลย”         

            “ไม่คิดได้ยังไง  ถ้าฝึกไม่ครบก็ไม่จบอินเทิร์นหนึ่ง  อดได้ใบเพิ่มพูนทักษะฯ  แล้วหลังจากนี้จะไปทำอะไรกินล่ะ”   เพราะใบเพิ่มพูนทักษะที่จะได้นั้นก็เหมือนใบเบิกทาง  เอาไว้ไปสมัครเรียนต่อหรือทำงานที่โรงพยาบาลอื่นๆ

            “ก็ไม่ต้องทำ  อยู่บ้านเลี้ยงลูกไปพอแล้ว”  เพลิงกัลป์ตอบง่ายๆ

            “แล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะครับ  ใช้เงินมึงเหรอไง”

            “อืม  ใช่”  ฝ่ายนั้นดันรับคำซะงั้น  “กูมีเงินเดือน  มีเงินเก็บ  มีหุ้น  มีทอง มีรถ  มีห้องแถว  มีกิจการของพ่อแม่กูอีก...เอาเป็นว่านอนตีพุงสบายทั้งชาติ”

            “จะบ้าหรือไง  กูไม่ใช่คนที่จะแบมือขอเงินใครหรอกนะ”  เมืองแมนชักโมโห  “ขืนกูไม่มีรายได้  ทำอะไรไม่เป็นแล้วถ้าเกิดวันไหนมึงไม่ให้เงินกูแล้ว  กูจะทำยังไง  ไม่ต้องอดตายหรอ”   เขาพ่นลมหายใจแรงๆ  “คนเราต้องพึ่งตัวเอง  พึ่งตัวเองดีที่สุด  อย่าคิดไปพึ่งใครเชียว”

            “พูดเหมือนคนแก่ไปได้”  เพลิงกัลป์พูดขึ้นบ้าง  “ถ้ามึงเป็นแม่ของลูกกู  ยังไงกูก็ไม่ปล่อยให้ลำบากหรอก”

            “ลำบากกายกับลำบากใจมันไม่เหมือนกันหรอกนะ  อันหลังมันทรมานกว่า  กูไม่อยากเป็นคนที่ต้องคอยพึ่งพาใครตลอดไป  ไม่อยากแบมือขอเงินมึงไปทั้งชาติ  อย่าเอาเรื่องลูกมาอ้างเลย”   เมืองแมนก้มหน้าลง  “ถึงเวลามึงก็ต้องแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา  มีลูกกับเมียมึงอีก   กูไม่อยากให้มันเป็นปัญหาทีหลัง”

            คราวนี้เพลิงกัลป์เงียบไปบ้าง

            “ไหนมึงบอกให้โอกาสกูดูแลมึงกับลูกไง”  เขาพูดขึ้นช้าๆ  “ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ”

            “กูก็ให้โอกาสมึงช่วงเก้าเดือนนี้ไง  แต่อนาคตใครจะไปรู้ได้  คนอย่างมึงคงไม่คิดจะแต่งงานกับกูหรอกถูกไหม”  เมืองแมนหัวเราะหึๆ ยกมือขึ้นลูบท้องอย่างที่ทำบ่อยๆในช่วงหลัง  “มึงใส่ชื่อในสูติบัตรว่าเป็นพ่อได้  แต่กูจะใส่ชื่อว่าเป็นแม่ได้หรือเปล่า  กูยังสงสัยอยู่   นายอำเภอคงงงพิลึก”

            “มึงอย่าเพิ่งคิดไปไกลได้มั้ย”

            “ไม่ให้กูคิดได้ไง  วันๆกูได้แต่นอนอยู่เนี่ย  อยากทำอะไรก็ทำไม่ได้  แล้วให้กูทำอะไรนอกจากคิดๆ  คิดวนไป”

            “งั้นก็ใส่ชื่อพ่อสองคนไปเลย”

            “ได้ที่ไหนเล่า”  เมืองแมนหน้าบูดกว่าเดิม

            “อ่ะ  อ้าปาก”  จู่ๆ เพลิงกัลป์ก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย  ยกช้อนที่มีหมูบะช่อกับผักกาดขึ้นจ่อที่ปากของรูมเมท  “กินหน่อย  จะได้อารมณ์ดี   หิวแล้วคุยกันไม่รู้เรื่อง”  เสียงห้าวๆพูด

            คนท้องค้อนขวับ  แต่ก็ยอมอ้าปากให้ป้อน

            เพลิงกัลป์หัวเราะ  เลือกตักหมูสับกับเต้าหู้ไข่ในชามแกงจืดของตัวเองป้อนให้อีกคนกินต่อ  พริบตาเดียวก็หมดชาม  เขาลุกขึ้นยกชามไปเก็บล้าง  ได้ยินเสียงถามอ่อยๆเหมือนแก้เก้อดังมาจากข้างหลังว่า

            “อิ่มหรอ?”     

            “โดนแย่งกินหมดแล้วนี่  ไม่อิ่มก็ต้องอิ่ม”   เขาตอบกลับไป  ซ่อนยิ้มขณะที่ก้มลงล้างจานในอ่าง  หางตาแอบเห็นคนบนเตียงหน้านิ่วคิ้วขมวด  คงนึกขึ้นได้ว่ากินของเขาหมดล่ะมั้ง

            “ก็อยากให้กินทำไมล่ะ”  เสียงเมืองแมนตวัดนิดๆ ขึ้นจมูก   “แล้ว...มีอะไรกินอีกมั้ย”

            “ยังไม่อิ่มอีกเหรอ  เห็นกินข้าวเย็นไปแล้วไม่ใช่หรือไง”  เพลิงกัลป์อุทาน  อีกฝ่ายหน้าแดง

            “กูอิ่มแล้ว  หมายถึงมึงอ่ะ ...ไปซื้อหน้าโรงพยาบาลสิ  เดี๋ยวก็หิวหน้ามืดตอนอยู่เวรหรอก”  พูดจบเจ้าตัวก็พลิกนอนตะแคงหันหลังให้เขา  “ฝากซื้อน้ำเต้าหู้ด้วย  อยากกินตอนเช้า”

            คนฟังยิ้มกว้าง

            “โธ่  นึกว่าเป็นห่วงเรา  ที่แท้ก็อยากกินน้ำเต้าหู้นี่เอง”

            “รู้แล้วก็ออกไปได้แล้ว  ป่านนี้คุณพยาบาลตามหาให้ควั่กแล้วมั้ง”

            “เดี๋ยวคืนนี้แวะมาหา   ถ้าเวรไม่เยินนะ”  เพลิงกัลป์พูดทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูกลับออกไปจากห้องพักผู้ป่วย   “นอนไปเลยไม่ต้องรอเหมือนวันก่อนล่ะ”

            “ใครรอ   มันนอนไม่หลับตะหาก”  คนป่วยงึมงำ 

            จะว่าไปความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเพลิงกัลป์ก็เปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย  ไม่ได้เปลี่ยนเป็นคนรักอะไรหรอก  ก็แค่เพื่อนมนุษย์อินเทิร์นที่หวังดีต่อกันมากขึ้น  คุยกันมากขึ้น   ใส่ใจกันมากขึ้น....ดูแลกันมากขึ้น...นิดหน่อย   ก็แค่นั้น... เอาเป็นว่าไม่ได้ทะเลาะชวนหาเรื่องต่อยปากกันเหมือนแรกๆแล้ว    อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายทำงานหนักจนเขาสงสาร  อยู่เวรแทนเขา  ราวน์วอร์ดแทนทุกวันจนเขาเกรงใจ









มีต่ออีกหน้าเด้อ