สุดขีด 25จูบที่ร้อนเร่าทำให้ผมหัวหมุน สติค่อยๆ จางหาย เหตุผลอะไรที่เคยมีก็เริ่มจะเลือนลับไป อ่า ทำยังไงดี ผมจะไปเอาอะไรมาต่อกรเสือตัวใหญ่ที่กำลังตะปรบเหยื่ออย่างหิวกระหายแบบนี้ เขาถอนริมฝีปากจากไป ผมลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าหล่อเหลาซึ่งจ้องมองมาด้วยสายตาจริงจัง คล้ายกับว่าเขากำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ในลำคอที่แห้งเหือด และผมก็รู้ว่าเขารออะไรอยู่ โธ่เว้ย พูดออกมาสิ ไม่ต้องใช้สายตาส่งความต้องการมาแทนเลยนะ!
ผมใจเต้นตึกตัก สบดวงตาสีดำสนิทแสนสวยที่ชวนให้สะพรึงในยามที่เขาโกรธ แต่ตอนนี้มันกลับทอดมองผมด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน และร้อนแรงจนจะแผดเผาร่างกายให้ไหม้ได้ ผมเม้มปากจ้องเขาตอบกลับไม่หลบสายตาอย่างที่ผ่านๆ มา เอื้อมมือไปแตะไหล่ของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ พี่เฮดีสเอียงหน้าไปมองมือของผมบนไหล่ของเขา ก่อนจะหันกลับมาเลิกคิ้ว ผมเกือบจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นใช้มือโบกหัวเขา
โอ๊ยยย! คนเราก็มีขีดกำจัดเหมือนกันนะ ถ้าขืนทำแบบนี้อยู่อีก มันเกินจะทนเขินไว้ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะอายยังไงแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ ก่อนที่ผมจะใจฝ่อตาขาวไปซะก่อน พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาชิดผมก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“ใจกล้าเหมือนเดิมนี่”
หะ? หมายความว่ายังไง!?
มือของเขาที่ค่อยๆ สอดเข้าไปในเสื้อ ผมหุบปากสนิท ไม่กล้าพูดอะไรต่อ หว่า ต่อจากนี้คงจะเริ่มจริงแล้ว ในหัวของผมดันคิดไปถึงตอนความฝันลามกที่ผ่านมาแล้วดันตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม เซ็กส์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย จะว่าคุ้นเคยมันก็ไม่ใช่ เพราะเห็นแค่ในความฝันเท่านั้น ผมยังไม่เคยปฏิบัติจริงเลยนี่น่า แล้วถ้าเกิดมันออกมาแย่ล่ะ ผมเริ่มเหงื่อไหล กังวลใจอย่างยอกไม่ถูก พี่เฮดีสพึมพำเสียงเบา
“นี่ ห้ามคิดถึงคนอื่นต่อหน้าฉัน เข้าใจไหม?”
แบบนี้ใครจะไปคิดถึงคนอื่นไหวเล่า!? ผมอยากจะตะโกนออกไปแบบนั้นจริงๆ นะ ริมฝีปากนุ่มหยุ่นและร้อนผ่าวค่อยๆ จูบไล้ไปตามซอกคอของผม มือของเขาก็ลูบไล้ไปตามตัวของผม ผมรู้สึกว่าหน้ามันค่อยๆ ร้อนขึ้นทุกที ไม่ใช่เพราะความอาย แต่เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนกว่านั้น ผมเริ่มหายใจหอบ นิ้วมือที่หยาบกร้านขยี้ยอดอกของผมผ่านเนื้อผ้า ขนาดไม่ได้สัมผัสโดยตรงแต่มันกลับทำให้เกิดอาการหวิวได้ขนาดนี้ มือที่ลูบไล้ตัวผมเลิกเสื้อขึ้นสูงและถูกถอดไป ผมรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาในทันที สัมผัสความเย็นจากแอร์จนขนลุกซู่ พี่เฮดีสยืดตัวขึ้น ถอนเสื้อออกแล้วก้มลงมาพูดกับผมพลางเลียริมฝีปากได้รูปสวยของเขาอย่างช้าๆ
“ไม่ต้องรีบ คืนนี้ไม่มีใครมาเป็นก้างขวางคอ หึๆ”
“...” ทำไมตอนนี้ผมชักอยากให้มีก้างโผล่มากันนะ ฮืออออ
เขาเริ่มเล้าโลมผมอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบอย่างที่ปากบอกจริงๆ แต่คนถูกกระทำสิจะตายอยู่แล้ว ผมคิดว่าหน้าของผมมันจะระเบิดได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว! ริมฝีปากนุ่มหยุ่นขยับต่ำลงเรื่อยๆ ผมเกร็งตัว รู้สึกไม่สบายใจพร้อมๆ ทั้งตื่นเต้นแปลกๆ สมองคิดข้ามช็อตไปเรียบร้อย ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ผมผงะลุกขึ้นมาตะปบมือของเขาที่จับขอบกางเกงของผมเตรียมจะกระทำการบางอย่าง ผมหน้าซีด ก่อนจะส่ายหน้ารัว
พี่เฮดีสเงยหน้ามองผมพร้อมทั้งส่งสายตาฉงนเป็นคำถาม ผมเม้มปาก
“คือ... แบบว่า... วันหลังได้ไหมครับ? ผม...” ผมพยายามคิดหาข้ออ้างจนตากลอกไปมา เอ่ยติดๆ ขัดๆ พี่เฮดีสพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจ ใบหน้าหล่อของเขาสงบราบเรียบ ผมมองเขาที่ท่าทางจะยอมรับแล้วก็ถอนหายใจโล่งอก ดีจังที่เขาเข้าใจผมสักที ครั้งนี้ผมไม่ไหวจริงๆ ให้ผมได้มีเวลาเตรียม... แว๊กกกก!!!
ตอนที่ผมเผลอ พี่เฮดีสก็ปัดมือของผมจนปลิว กระชากกางเกงของผมพรวดเดียวหลุด เหวอออ ผมอุทานร้องอย่างตกใจ รีบปิดส่วนน่าอายเอาไว้เป็นอันดับแรก พยายามกู้กางเกงของตัวเองกลับสู่สภาพเดิม
“ก็ไหนพี่เข้าใจแล้วไง”
พี่เฮดีสจ้องกลับมาด้วยสายตาจริงจัง เขากระชากผมพลิกหันหลัง เข้ามากอดล็อกตัวผมเอาไว้จากด้านหลังแล้วกระซิบเสียงเยาะเย้ยหน่อยๆ
“ฝันอยู่เหรอ”
“พี่มัน... อ๊ะ!” ผมกำลังอ้าปากต่อว่า ก่อนจะชะงัก เม้มปากแน่น เหลือบตามองต่ำลง หน้าของผมค่อยๆ แดง มือของเขากุมส่วนน่าอายของผมไว้แล้วค่อยๆ ขยับมือเล้าโลมอย่างช้าๆ เสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ข้างหูตอกย้ำสิ่งที่ผมกำลังเผชิญ
“ปากบอกว่าเลิก แต่ดูสิ ‘เจ้าหนูน้อย’ ของนายกลับสู้มือขนาดนี้”
“อะ... อ๊ะ... ผม... ไม่... เข้าใจ... อึก... เลย”
“ก็นายมันลามกนี่น่า”
“ไม่ใช่นะ! อื้อ! อ๊ะ... ฮึก... ไม่...”
“ปากให้ตรงกับใจหน่อย แบบนี้ฉันก็แย่น่ะสิ”
“แฮก...วันนี้... อ๊ะ... อื้อ... พี่พูด... อื้ม... เยอะจัง” ผมที่กำลังทรมานกับความรุ่มร้อนที่ค่อยๆ เพิ่มขยายแผ่เป็นวงกว้าง ค่อยๆ เข้ามาควบคุมสติและร่างกาย มือที่เคยฉุดรั้งผละออกมาจับแขนหนาที่มีกล้ามเนื้อแน่น ผมทำหน้าบึ้งประชดคนคนที่กำลังอารมณ์ดีซะเต็มดา แต่เขากลับเงียบไปเหมือนเดิม
จากที่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ก็ค่อยๆ หมดความอดกลั้น ปล่อยเสียงครางหลุดออกมา จังหวะเร่งถี่ขึ้นจนผมลืมตัวแอ่นกายที่ถูกบิดเร้าอารมณ์ให้พุ่งทะยาน ลิ้นเปียกชื้นแทะเล็มใบหู ขบเม้มเบาๆ ทำเอาหวิวจนต้องหลบ ผมบิดตัวไปมา ร่างค่อยๆ ไถลลงต่ำ ผมหลับตา สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ อารมณ์ทุกอย่างค่อยๆ บีบรัดจนมันฟูขยายตัวเรื่อยๆ และจากนั้นมันก็ระเบิดพร่างพราย หัวของผมว่างเปล่า ลมหายใจติดขัด ร่างกายเกร็งชั่วครู่แล้วค่อยๆ เบาหวิวเมื่อปลดปล่อยออกมา ผมนอนผ่อนลมหายใจช้าๆ สักพักก็กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะนึกขึ้นได้มาว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรีบเงยหน้ามองเขา
“...ฮึ” เขากระตุกมุมปากขึ้นพร้อมชูหลักฐานแสนน่าอับอายของผมที่เลอะเต็มมือเขา ผมงี้หน้าแดงลามไปถึงหู พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาจูบผม ก่อนจะหันไปคว้าทิชชู่ทำความสะอาดมืดข้างนั้น ผมยืดตัวขึ้นมองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อ่า ให้ตาย ผมปล่อยใส่มือของพี่เฮดีส! เสร็จด้วยมือของพี่เฮดีส! นี่มันฝันใช่หรือเปล่า!? ลองหยิกตัวเองก็เจ็บ งั้นแสดงว่าเป็นความจริงสินะ! ผมควรดีใจหรือเสียใจที่สมหวังดั่งความฝันเพ้อเจ้อกันเนี่ย!?
พี่เฮดีสหันมาจูบผมอีกครั้ง เขาจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก คลอเคลียริมฝีปากและสอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าในโพรงปากของผม ผมพยายามแตะลิ้นสัมผัสตอบกลับไปมั่วๆ พยายามเท่าที่จะทำได้ มือขนาดใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผม นวดเฟ้นคลึงเคล้าไปทั่ว จูบดูดดื่มค่อยๆ ผละจาก ริมฝีปากร้อนจูบไปตามผิวของผมราวกับว่าจะไม่ยอมให้มีส่วนใดหลุดรอดไปได้ ปากได้รูปสวยก้มหยอกเย้ายอดอกสีอ่อนของผม ดูดเลียสลับกันอย่างหิวกระหาย ผมหายใจถี่ขึ้น มือลูบไล้ตามผิวกายที่มีกล้ามหนาแน่น มันลื่นมาก ยิ่งลูบก็ยิ่งรู้สึกติดใจอยากจะสัมผัสอีกครั้ง เขาค่อยๆ ดันผมเอนตัวนอนราบกับเตียง
“ช่วยหน่อยได้ไหม?”
ผมเงยหน้ามองใบหน้าขาวที่หล่อเหลาเริ่มแดงระเรื่อ เขาเอ่ยกับผมด้วยน้ำเสียงแตกพร่า แปลกแต่กลับทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นยังไงชอบกล เขาจับมือของผมค่อยๆ ปลดกางเกง ผมมองมือที่ถูกจับบังคับ เหลือบสายตาไปมองด้านอื่นด้วยความคละเขินแปลกๆ มือของผมสัมผัสจับต้องกับสิ่งที่ร้อนผ่าวภายใต้เนื้อผ้าที่ถูกเปลื้องออกไป เขาขยับมือของผมไปมาเป็นจังหวะอย่างที่เคยทำให้กับผม ผมเม้มปากชั่งใจ รู้สึกลังใจนิดหน่อย ก่อนจะสูดลมหายใจ รวบรวมความกล้า เหลือบมองมือของตัวเองที่กุมส่วนนั้นแล้วขยับมือเอง
ผมหน้าร้อนผ่าว มองแก่นกายที่ค่อยๆ ขยายตัวแข็งทื่อในมือของตัวเอง พี่เฮดีสปล่อยมือของผมแล้วเอ่ยในลำคอ ครางเบาๆ ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เสียงทุ้มต่ำที่ครางเบาๆ ในลำคอเหมือนคำชมที่ผมทำได้ดี ผมตั้งใจขยับมือเลียนแบบเขา ร่างหนาที่มีมัดกล้ามพอเหมาะขยับตัวหยิบบางอย่างติดมือมา เขาดันตัวผมนอนลง มือใหญ่จับหัวเข่าของผมแยกออกกว้างแทรกตัวเข้ามาอยู่ระหว่างกลาง เขาบีบหลอดเจลในมือก่อนจะใช้มันปาดไปที่ด้านหลังของผม
"อึก..." ผมสูดอากาศทางปาก มือสั่นจิกเล็บลงบนเตียง รับรู้ถึงนิ้วที่ค่อยๆ สอดเข้าไปข้างในตัวอย่างนุ่มนวล ผมเม้มปาก รู้สึกแปลกๆ ที่ถูกสอดเข้ามาทางด้านหลัง ผมเกร็งตัวรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น จดจ่อมากไป จนผมรู้สึกทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้น ทั้งความเจ็บ ความคับแน่นไม่คุ้นเคย พี่เฮดีสโน้มตัวลงมาจูบผม เคล้าเคลียริมฝีปากผมไม่ห่าง จูบค่อยๆ รุนแรงมากขึ้น เบี่ยงความสนใจของผมมาที่จูบแทน
เขาบดจูบ ไม่ออมแรงให้เลย ผมหายใจแทบไม่ทัน พี่เฮดีสผละจูบจากปากของผมแล้วจูบตามหน้า ไล่ตามลำคอ จูบเม้มดึงความสนใจจากผมอย่างเนื่องๆ ริมฝีปากอุ่นซ่านค่อยๆ จรดจูบบนยอดอก ใช้ลิ้นเขี่ยหยอกล้อดูดเล่น พี่เฮดีสสอดนิ้วเรียวสวยของเขาเข้าไปในโพรงปากพร้อมใช้นิ้วหยอกล้อลิ้นของผม
"อ๊ะ... อึก... อ๊ะ"
ผมบิดตัวจนตัวแอ่น รู้สึกดีจนอยากจะร้องไห้ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย มันทรมานเหมือนจะขาดใจแต่ก็รู้สึกดีจนอยากจะตาย ถูกเล้าโลมอยู่ทุกทางจนสมองของผมคิดอะไรไม่ออก ดิ้นรนหาทางปลดปล่อยความทรมานนี้ พี่เฮดีสยกตัวขึ้นพร้อมทั้งถอนนิ้วมือออกจากปากของผม เขาเลียนิ้วของตัวเองอย่างช้าๆ ค่อยๆ ถอดนิ้วจากช่องทางคับแคบอย่างอ้อยอิ่ง ผมครางในลำคอ รู้สึกเหมือนถูกแกล้ง พี่เฮดีสเอื้อมไปหยิบห่อเล็กๆ เขาใช้ปากฉีกถุงนั้นแล้วจัดการใช้อย่างคล่องแคล่ว
"เอาล่ะ เริ่มจริงๆ แล้วนะ"
"อ๊ะ...!" ผมหลุดเสียงร้องเมื่อถูกรุกรานเข้าทางด้านหลังด้วยสิ่งที่ร้อนและแข็งทื่อ ความเจ็บมันมีมากกว่าตอนใช้นิ้วซะอีก ผมหลับตา กัดฟันอดทนให้มากที่สุด เพราะอีกฝ่ายก็พยายามจะนุ่มนวลมากที่สุดแล้ว ผมลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาที่ราบเรียบแต่กลับมีเหงื่อผุดขึ้นเยอะผิดปกติ ดูก็รู้ว่าพยายามอดทนอยู่ ไปๆ มาๆ เหมือนเขาจะทรมานมากกว่าผมซะอีก
"อ่า" เสียงครางต่ำของพี่เฮดีสหลุดออกมาเบาๆ เขาหลับตาหยุดนิ่งอยู่สักพัก ผมตัวสั่นกลั้นหายใจ ทำอะไรอยู่น่ะ ผมจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ ผมจ้องเขาที่หยุดนิ่ง ให้ตายเถอะ แช่ไว้แบบนี้ผมก็รับรู้ถึงเจ้านั้นแบบเต็มๆ เลยสิ มันให้ความรู้สึกแปลกชะมัด แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกชอบความรู้สึกตอนนี้กันนะ นี่ผมเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ
"นั่นแหละ ค่อยๆ รู้สึกถึงตัวตนของฉัน"
"อึก... อ๊ะ..."
ก็รู้สึกอยู่นี่ไง! เต็มๆ ทั้งแท่งเลย โธ่เอ๊ย!!!
เขาค่อยๆ ขยับตัวอย่างช้าๆ เนิบนาบ ผมพยายามกลั้นเสียง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากทางด้านหลังเพิ่มทวีขึ้น รู้สึกแปลกจนผมอดไม่ไหว ตอนแรกรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ถูกสอดเข้าออก มือของผมสั่นเทาขยำผ้าปูเตียงแน่น เริ่มหายใจหอบ มันแปลกชะมัด ทำไมผมถึงค่อยรู้สึกดี โอ๊ย นี่มันอะไรกัน ผมเป็นพวกมาโซงั้นเหรอ เจ็บอยู่แท้ๆ แต่กลับรู้สึกดี
"อ๊ะ... อ๊ะ... อ๊ะ..."
"ชินหรือยัง?" พี่เฮดีสโน้มตัวลง รั้งขาของผมขึ้น จูบแก้มของผมแล้วเลื่อนหน้ามากระซิบข้างหู ผมเม้มปาก ขนลุกซู่กับเสียงกระซิบทุ้มต่ำของเขา ขนาดเวลาแบบนี้ยังแกล้งกันอีกนะ ให้ตาย ทำไมเขาถึงชอบแกล้งผมนักเนี่ย!?
"พอเถอะครับ... อ๊ะ... รีบๆ อึก... ทำอะไรสักที!"
"นายขอร้องเองนะ" พี่เฮดีสหัวเราะในลำคอหึๆ คว้ามือของผมกุมไว้แน่นแล้วค่อยๆ เพิ่มความเร็วมากขึ้น ผมเบิกตากว้าง กุมมือของพี่เฮดีสไว้แน่น บ้าเอ๊ย! แบบนี้... ใครมันจะไปทนได้ไหว ผมแหงนหน้าส่งเสียงคราง ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง รู้สึกแปลกๆ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ผมรู้สึกดีอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"อ๊า! อ๊า! อ๊า!"
เสียงกระแทกทำให้เกิดเสียงดังจากการกระทบระหว่างผมกับพี่เฮดีส เสียงนั้นฟังแล้วลามกจัง ผมส่ายหน้าไปมา อา... ผมจะไม่ไหวแล้ว! แรงกระแทกถี่และแรง เพิ่มความร้อนจากแรงเสียดสี ร่างกายที่ใกล้ชิด ส่วนที่สอดประสานแนบแน่น ผมปรือตามองหน้าของเขาแล้วค่อยๆ ยกตัวกอดร่างหนาที่เริ่มมีเหงื่อเกาะจนมันวาว พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาจูบผม แต่ผมตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว จูบริมฝีปากนุ่มน่าจูบของเขาราวกับต้องการจะดับกระหายความปรารถนาที่พุ่งพล่านไปทั้งร่างกาย พี่เฮดีสยกริมฝีปากขึ้นทะยานควบด้วยแรงมหาศาล ผมควบคุมสติไม่ได้แล้ว ร่างกายเหมือนมีชีวิตของมันเอง มันขยับเขยื้อนกายตอบสนองการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ตอนนี้ผมกลายจะใครที่ตัวเองยังไม่รู้จักเลย อ่า ไม่นะ! นี่เราทำไมใจกล้าจังฟะ!?
"อื้ม อ๊ะ อื้อ ฮ้า อ๊า!"
ผมหายใจแรงและถี่ หน้าอกกระเพื่อมเป็นจังหวะ ลมหายใจค่อยๆ หยุดชะงัก เกร็งตัว ผมเปล่งเสียงร้องสุดเสียงเมื่อความรู้สึกมันพุ่งขึ้นสู่จุดสุดยอด เหมือนมีระเบิดนับไม่ถ้วนกระจายไปทั่วร่างของผม ร่างของผมกระตุกแล้วปลดปล่อยความอัดอั้นที่บรรจุอยู่ภายในออกมาสู่ข้างนอกร่างอีกรอบ ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้วที่เสร็จด้วยมือของเขามาก ผมรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่อยู่ข้างในตัวของผม ความร้อนระอุที่แทบจะทำให้ผมละลาย แรงกระทบ เนื้อตัวที่เสียดสีแนบชิดกัน มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ จนอธิบายไม่ถูก
“อ๊ะ! อ๊า อ๊ะ อ๊ะ!”
พี่เฮดีสยังเคลื่อนไหวเข้าไปลึกในตัวของผมหนักหน่วงต่อเนื่องเป็นจังหวะ ผมยังไม่ทันได้พักหายใจกับความรู้สึกสุดยอดที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ค่อยๆ ถูกกระชากกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แล้วมันก็ค่อยๆ ทะยานสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามองศาความร้อน ผมลืมตัวมองใบหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อมีหยดเหงื่อเกาะปะปราย คิ้วเข้มขมวดนิดๆ ริมฝีปากได้รูปสวยเปล่าเสียงครางต่ำคล้ายเสียงสัตว์ป่าขู่คำรามเบาๆ สีหน้าเหมือนทรมานพร้อมๆ กับรู้สึกดี เขากุมมือของผมเอาไว้แน่นมาก ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้ไม่มีอะไรจะมาพรากเขาไปจากผมได้ ผมหลับตาลงอีกครั้ง ปล่อยตัวและปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความต้องการที่ล้นเอ่อ กลิ่นหอมเย็นๆ จากตัวของพี่เฮดีสห่อล้อมตัวของผม ร่างกายของผมรู้สึกดีจนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!!”
แรงระเบิดจากภายในตัวของผมเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว รู้สึกเสียววาบไปหมดจนตัวแอ่นไม่ติดพื้น ผมปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับร้องครางเสียงสูง ผมหายใจเฮือกใหญ่ สมองที่ว่างเปล่าค่อยๆ กลับมาทำงานได้เป็นปกติ ผมเหลือบมองร่างสูงที่หายใจเสียงดัง หลังจากเคลื่อนสะโพกเร็วแรงเขาก็หยุดชะงัก ตัวแข็งเกร็ง หน้าท้องแขม่วเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ ชัดเจนขึ้น ร่างอันงดงามของเขากระตุกสั่นก่อนที่เขาจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ เงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อย พี่เฮดีสค่อยๆ ถอนตัวออก เขาจัดการถอดบางอย่างแล้วเหวี่ยงทิ้งลงถัง
ผมขยับตัวลุกขึ้น เม้มปาก มองเนื้อตัวของตัวเองที่มีรอยแดงๆ ตามผิว ผมหน้าแดงอายอย่างช่วยไม่ได้เมื่อมองคราบเปรอะเปื้อนบนตัวที่เป็นหลักฐานการกระทำอันแสนไร้ยางอายเมื่อกี้ พี่เฮดีสดึงทิชชูยื่นให้กับผมอย่างเงียบๆ เขาไม่พูดอะไรสักคำ ผมรับมาเช็ดคราบสีขุ่นและไม่พูดอะไรเหมือนกัน มันอายนี่น่า แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเวลาแบบนี้ควรต้องพูดเรื่องอะไรกัน
ผมเช็ดเสร็จแล้วค่อยๆ ชำเหลืองไปมองร่างสูงเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิด รูปร่างแบบนั้นเห็นแต่ในนิตยสารนายแบบ ไม่เคยเห็นของจริงจะๆ แบบนี้เลย ให้ความรู้สึกว่าคนละชั้นกับหุ่นของผมเลย ให้ตายเถอะ! รู้สึกอิจฉาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ ยังไงผมก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี อยากมีหุ่นแบบนั้นบ้างจัง พี่เฮดีสก็ยังนั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยแม้จะผ่านไปสักพักแล้ว สีหน้าของเขาเรียบนิ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผมเอะใจสงสัน เดี๋ยวนะ นี่มันแปลกๆ หรือเปล่า? คนที่เพิ่งผ่านความใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบเนื้อแนบเนื้อหยกๆ ปกติเขาจะหันหลังเงียบชวนอึดอัดแบบนี้งั้นเหรอ มะ... ไม่น่าจะใช่ เอ๊ะ หรือว่ามันไม่ถูกใจเขางั้นเหรอ!? กะ... ก็ผมทำไม่เป็นนี่น่า ไม่ชอบจริงๆ งั้นเหรอ? ทำไมถึงหันหลังให้กันแบบนี้ล่ะ ผมเริ่มวิตกกังวล มองแผ่นหลังกว้างอย่างไม่เข้าใจ
“พี่เฮดีส เอ่อ... คือว่า... อึก” ผมกลั้นใจเอ่ยทำลายความเงียบ พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น หว่า! ผมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ มันเขิน รู้สึกไม่ชินเลยนี่น่า หลังจากใกล้ชิดกันขนาดนั้นจะให้ผมหน้าด้านมองเขาได้ยังไงกันเล่า ผมทำไม่ได้หรอก ผมหลบสายตาของพี่เฮดีส ทำไมจู่ๆ หัวใจบ้าๆ ของผมก็เต้นรัวขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย หรือว่าเพราะสายตาแปลกๆ ของพี่เฮดีสงั้นเหรอ? แต่ให้ตายเถอะ เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน ทำไมเขามองผมแบบนี้ล่ะเนี่ย มันทำให้ผมเขินกว่าเดิมอีก ถ้าผมไม่ได้เพ้อเจ้อไปเองล่ะก็... สายตาเมื่อกี้ของพี่เฮดีสเหมือนกับว่าเขาอยากจะกินผมทั้งตัวเลย ผมหน้าแดงและร้อนผ่าวแทบจะระเบิด ทำตัวไม่ถูกเลยที่นี้ ไม่น่าเรียกให้เขาหันมาเลย
“อะแฮ่ม ผมไป... อาบน้ำ... ได้ไหม?” ผมเอ่ยถามเขา ตาเซมองด้านข้าง ไม่กล้ามองเขา เสียงหัวใจบ้าๆ มันดังมากจนผมได้ยินแค่เสียงหัวใจของตัวเองเต้น ขณะไม่ได้มองยังรู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังจ้องผมอยู่ สายตาของเขามันทำให้ผิวของผมร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยถูกไฟเผา แย่แล้ว ขนาดเขามองผมยังเป็นขนาดนี้แล้ว
“ยัง...”
“อะไรนะครับ?”
“ยังไปไม่ได้”
“อ้อ เอ๊ะ...” ผมหันไปมองกลับชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาอยู่ใกล้แค่คืบ อีกนิดหน่อยก็จะทำให้เกิดอุบัติเหตุที่มักจะมีระหว่างพระเอกนางเอกไปแล้ว ผมทำหน้าไม่เข้าใจ เหงื่อออกขนาดนี้จะไม่ให้อาบน้ำก่อนนอนเลยงั้นเหรอ พี่เฮดีสจ้องผมด้วยดวงตาสีดำสงบนิ่งไร้แววใดๆ เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ ผมกลืนน้ำลาย มองริมฝีปากแดงระเรื่อได้รูปสวยของเขาเหมือนโดนสะกดจนเคลิ้ม
“คิดว่ามันจับแล้วหรือไง ฉันก็แค่ให้นายพักเท่านั้น”
“พัก?” ผมยังไม่เข้าใจ เอ่ยทวนอย่างคนสมองเชื่องช้า ริมฝีปากสวยของเขาขยับเอ่ยเสียงทุ้มๆ มันเหมือนกำลังยั่วยวนผมอยู่เลย ริมฝีปากน่าจูบของเขาเหมือนมีมนต์สะกดร่ำร้องเรียกให้ผมจัดการมันซะ ผมมองเรียวปากที่เป็นต้นกำเนิดเสียงทุ้มต่ำกระเส่านั้นอย่างเหม่อลอย
“ก็ใช่น่ะสิ แค่นี้จะไปพออะไร ทับทิมน่ะต้องกินให้หมดลูกสิ”
เอ่อ นี่เขาพูดถึงอะไรอยู่นะ ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันลามกชะมัดยากเลย! ทับทิมอะไรครับ ผมไม่เข้าใจสักนิด พี่เฮดีสสอดมือกอดรอบเอวของผม เขาดึงผมเข้าไปใกล้แล้วหัวเราะด้วยเสียงที่ทำให้ผมเย็นวาบ ขนลุกไปทั้งตัว ผมค่อยๆ เงยหน้ามองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วอ้าปาก อยากร้องไห้เมื่อเห็นใบหน้ามุ่งมั่นแปลกๆ นั้น
“อย่าคิดว่าจะจบง่ายๆ”
ผมค่อยๆ ขยับตัวลืมตาขึ้น รู้สึกสะลึมสะลือ ตาพร่ามัว อืม อยากนอนต่อชะมัด ร่างกายของผมมันหนักๆ รู้สึกเหนื่อยและง่วงชอบกล ผมขยี้ตาพยายามจะลุกขึ้น นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ผมขยับตัวเงยหน้าไปเห็นใครอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ หือ? สมองที่เบลอๆ ของผมชะงัก ผมสบตาสีดำสนิทที่มีขนตาหนาล้อมรอบชั่วอึดใจ เขานั่งพิงหัวเตียงมองลงมาที่ผมนิ่ง ภาพเมื่อคืนค่อยๆ ย้อนกลับมาฉายในหัวอย่างรวดเร็ว ผมหน้าร้อนผ่าวเหมือนมันจะไหม้ให้ได้
“ไง?” พี่เฮดีสทักด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาเหมือนปกติ ใบหน้าหล่อ ผมยุ่งๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนใหม่ๆ ผมจ้องมองเขาอยู่นาน รู้สึกแปลกตาที่ตื่นขึ้นมาเห็นอีกฝ่ายในสภาพหัวยุ่งเหยิงแบบนี้ ขนาดเพิ่งตื่นนอนยังดูดีเลย ให้ตาย ผมอมยิ้มนิดๆ กลั้นขำเอาไว้แล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“อะ... อรุณ... สะ... สวัสดิ์ครับ!”
“อืม แล้วนายเป็นยังไง?”
“เอ๊ะ พี่หมายถึง...?” ผมลุกขึ้นนั่งเร็วไปหน่อยทำให้ปวดสะโพกจี๊ดจนนิ่วหน้า อ๊ะ อะไรกัน!? ทำไมผมถึงรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะเนี่ย พี่เฮดีสเงียบ เขาขยับตัวลงไปจากเตียง ผมเงยหน้ามองเขาแล้วรู้สึกวิงเวียนแปลกๆ เหมือนจะหน้ามืด ผมยกมือกุมศีรษะหลับตาลง
“นอนซะ”
“เอ๊ะ... เดี๋ยวครับ! ผม...” ผมลืมตาขึ้นมองพี่เฮดีสที่เดินมาอีกข้างของเตียงเพื่อดึงผมให้นอนลงเหมือนเดิม ผมพยายามจะลุก และบอกเขาว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่รู้สึกเมื่อยและเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น พี่เฮดีสจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัว เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกกว่าเดิม
“ฉันบอกให้นอนไง”
ผมนอนลงแต่โดยดี ไม่เถียงอะไรออกไปสักแอะ แน่ล่ะ อีกฝ่ายเล่นแผ่รังสีชวนสะพรึงออกมาขนาดนั้นนี่น่า พี่เฮดีสห่มผ้าให้กับผมแล้วหันไปเปิดลิ้นชักค้นหาอะไรบางอย่างออกมา เขาวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียง มันเป็นแผงยาแก้ปวด ผมมองตามพี่เฮดีสที่เดินออกไปจากห้องนอนแล้วหลับตาเม้มปากแน่น โธ่เอ๊ย พี่เฮดีส! ให้ตายเถอะ ใส่เสื้อผ้าก่อนออกจากห้องหน่อยได้ไหม!? ถึงมันจะไม่มีใครมาเห็นก็เถอะแต่ช่วยหาอะไรมาปิดตรงนั้นหน่อยสิครับ เล่นเปิดโล่งแบบนั้น สงสารผมที่ต้องคอยหลีกเลี่ยงไม่ให้มองจะได้ไหม!? มันปวดตานะครับคุณพี่! ผมถอนหายใจแล้วลืมตาขึ้น พี่เฮดีสเดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำ เขานั่งลงข้างเตียงพยุงตัวผมลุกขึ้น จากนั้นก็หันไปแกะยาจากแผง หยิบแก้วน้ำถือไว้ ผมยกมือรอรับแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ส่งมาให้สักที เอ่อ... คือ นั้นไม่ใช่ยาที่ผมต้องกินงั้นเหรอ?
“นาย...”
“ครับ?”
“กินยาไหวไหม?” พี่เฮดีสจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมเลิกคิ้วอย่างงุนงง มองหน้าของเขาที่นิ่งออกจะติดเย็นชาอย่างไม่เข้าใจ ผมพยักหน้าช้าๆ เอ่ยตอบเขาแล้วหยิบเม็ดยาและแก้วน้ำจากมือเขามากินเองเสร็จสรรพ
“ไหวครับ... ขอบคุณมาก...”
“ชิ”
เมื่อกี้ผมได้ยินเขาทำเสียงเหมือนไม่พอใจเลยนะครับ ทะ... ทำไมล่ะ? ผมกินยาได้เองมันเป็นเรื่องที่ต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นเลยหรือไง? พี่เฮดีสคว้าแก้วในมือของผมไปวางเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง เขาวางลงเสียงดังตึง ผมมองคนอารมณ์บูดอย่างไม่เข้าใจ อะไรของเขา? ผมกินยาเองไม่ดีตรงไหน? หรือว่าไม่อยากให้ผมกินยาเองงั้นเหรอ? ทำไมล่ะ? เอ๊ะ? ผมมองหน้าไร้ที่ติอย่างเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาคงไม่หวังจะได้ป้อนยาให้ผมเองหรอกใช่ไหม!? คงไม่ใช่หรอก พี่เฮดีสคงไม่มีความคิดแปลกๆ แบบสาวน้อยเพ้อฝันอย่างนั้นล่ะมั้ง เอ๊ะ...? ทำไมเขามองผมแล้วส่งค้อนให้แบบนั้นด้วยล่ะ!?
“...ฉันจะไปอาบน้ำ นายนอนพักไปเถอะ ถ้าข้าวเช้าเสร็จจะมาปลุก” พี่เฮดีสบอกผมโดยไม่มองมาเลย เขาลุกขึ้นเดินออกไปด้วยท่าทางเหมือนเด็กๆ งอน ผมมองตามร่างสูงไปแล้วอ้าปากเหวอ รีบยกมือปิดปากตัวเองเพื่อบังยิ้มของตัวเอง ตัวก็ใหญ่ขนาดนั้นแต่ดันทำตัวเหมือนเด็กๆ เลย ว่าแต่เขาคิดจะป้อนยาให้ผมจริงอะ? ให้ตายเถอะ ทำไมผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยเนี่ย
“คิกๆ”
ผมขยับตัวนอนลง ปากก็อมยิ้มจนแก้มจะแตก
เฮ้อ เป็นตอนที่แต่งยากมากถึงมากที่สุด! รู้สึกว่าแต่งเฮดีสอ่อนโยนไม่ได้เลย
ภาพที่ผุดขึ้นมามีแต่ฉากกลั่นแกล้งเนรัญทั้งนั้น เฮดีสมันจะเป็นแบบเอสสิฟะ!
ต้องขออภัยทุกท่านที่รอคอยฉากนี้มานาน ขอแก้ตัวในตอนต่อไปล่ะกัน
เอาแบบที่สมกับอิมเมจของเฮดีสหน่อย อ่อนโยน หวานเลี่ยนแบบนี้ มันไม่ใช่!ฟามในใจของเฮดีส : นี่เจ้าเด็กนั่นไม่รู้อะไรเอาซะเลย! ฉันก็อุตส่าห์ส่งสายตาให้ซะขนาดนั้น
ยังหยิบยาไปกินเองเฉย! ฮึ่ม!!! ไม่รู้ใจของคนอื่นบ้างเลย (อืม คงมีคนรู้กับเอ็งหรอก!)
สาเหตุที่พระเอกส่วนใหญ่ของปอยเป็นลูกครึ่ง เพราะ ลูกครึ่งทุกคนแม่งหล่อ 
เฮดีสเองก็หล่อแบบนี้สินะ ฮิๆ
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1097028 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก