หัวข้อ: เพื่อนสนิท by aoikyosuke

[Simply Blue]

เพิ่งได้มาอ่าน  สนุก น่ารัก ดีนะ  แถม   5555

ตามมาลุ้นต่อ  งานนี้มีลุ้น  รู้สึกแปลกๆๆ กับประโยคนี้
อ่านแล้วรู้สึกคิ้วกระตุกๆ แปลกๆๆ

หลังจากที่ส่งเสียงเอะอะโวยวายกันมาบนรถ ร่างบางสองร่างก็หลับสนิท เหลือเพียงเขากับภานุเท่านั้นที่ยังไม่หลับ

“พี่หนุ่มจำผมได้มั้ยพี่” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างสูง 

[THIP]

ปายทะเลกันดีกว่า     

[Lucifer]

ความทรงจำที่ทะเล 
ภาณุจะจำได้มั๊ยน้ออ 

[● MaYa~Boy ●]

เดี๋ยวก็มีงอนอีกหรอกเนี่ย

[stupidchild]

มีทะเล..........


ความรัก..........


ซะ.........


ซะ(ซะ....ซุ่....ซ่า)


ชีวิตหนอชั่งดีอารายแบบนี้

[Junrai_Hyper™]

..
..
..
“พี่หนุ่มจำผมได้มั้ยพี่” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างสูง

“เอ่อ......” ร่างสูงอึกอัก ทำหน้าลำบากใจ สงสัยจะจำเขาไม่ได้จริง ๆ ล่ะมั้งก็เรื่องมันตั้งแต่สมัยไหนล่ะ

“แต่ผมจำพี่ได้นะ…ว่าจะบอกพี่หลายครั้งแล้ว” ปราโมทย์พยายามคิดว่าจะพูดยังไงดี
จะบอกว่าเป็นความหลังแต่ครั้งยังเด็กเหรอ ก็กลัวว่าภานุจะหัวเราะเอาได้

“ครับ...มีอะไรเหรอครับกอล์ฟ” ร่างสูงทำสีหน้างง ๆ เหลือบไปมองคนด้านหลัง

“ก็ตอนเด็ก ๆ เคยไปเพชรบุรีป่าวพี่...ผมเคยเล่นกับพี่อ่ะจำได้ป่าวที่เคยไปขี่จักรยานรอบหมู่บ้านกันอ่ะ”
ปราโมทย์เริ่มเรียบเรียง เรื่องที่ยังอยู่ในความทรงจำ
ภานุครุ่นคิดพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออก

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย จริงดิ...เราเองหรอกเหรอ...ไม่เจอนานไม่นึกว่าเราจะจำพี่ได้” ภานุหัวเราะ
ไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีไว้ก็ดีแล้ว

“โหยยยยยยย...ผมลุ้นแทบแย่นึกว่าพี่จะจำไม่ได้” ปราโมทย์หัวเราะออกมาพร้อมกัน

“เออ...พี่ก็ว่าคุ้นหน้าเรา...แต่นึกไม่ออกว่ะ” ภานุพูดคุยกับร่างสูงอย่างนึกสนุก
เออ เพื่อนเก่ากันนี่หว่า ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลย

“เออ...พี่ถามกอล์ฟหน่อยดิ...ข้าง ๆ อ่ะ..ไม่ใช่แค่เพื่อนใช่ป่ะ” ภานุเสียงเบาลงเหลือบไปมองร่างบางของพัฒนาที่หลับสนิทไม่รู้เรื่อง

ปราโมทย์รีบยันตัวจากเบาะที่นั่งเข้าใกล้ร่างสูงก่อนพูดกันเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคนกลัวว่าสองร่างจะได้ยิน

“ข้างพี่ก็คงไม่ใช่เพื่อนเหมือนกันมั้ง” ปราโมทย์ตอบกลับ
อย่างนี้ก็เข้าทางอะดิ ได้พันธมิตรแล้ว

“อ่ะนะรู้กัน.....” ภานุยิ้มรับ ไม่ได้ตอบเป็นประโยคยาว ๆ แต่สองหนุ่มก็พยักหน้าทำความเข้าใจกันได้

“อือ.....พี่.....เราต้องมีสัญญาอะไรร่วมกันหน่อยป่ะ” ปราโมทย์ยิ้มเจ้าเล่ห์

“แน่ดิ...ไอ้น้อง...มันต้องคุยกันหน่อยแล้ว” ภานุเองก็หันมายิ้มให้กับร่างสูงเหมือนกัน

ก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปมองสองร่างที่หลับใหลไม่รู้เรื่อง ทั้งพัฒนาและข้าวโพดไม่รู้หรอกว่าร่างสูงสองคนที่ทำสัญญาเป็นพันธมิตรกัน คิดไม่ซื่อกับตัวเองเสียแล้ว
******************************
“โพด..ดูไอ้กอล์ฟดิ...มันคุยอะไรกะพี่หนุ่มนักหนาวะ...หัวเราะใหญ่เลย..แฟนแกไม่ใช่เหรอ..ไปแยกหน่อยดิ” พัฒนาหน้องอหงิก ก็ตั้งแต่มาถึงแล้ว ทำไมปราโมทย์ถึงเอาแต่คุยกับแฟนของข้าวโพดตลอดเลย ไม่เห็นมาสนใจเขาสักนิด

“เออ...ช่างมันดิ...อยากคุยอะไรกันก็คุยไปเลย” ข้าวโพดเองก็หน้างอไม่ต่างกัน ที่ร่างสูงสองคน
แยกตัวออกไปคุยสนุกกันสองคน ไปสนิทกันตอนไหน แค่หลับไปแว่บเดียวเอง
“แกจะไม่ทำอะไรเลยหรือไงอ่ะ....” พัฒนาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หันไปขอความเห็นจากพี่ชาย
ไม่เอาอ่ะ ห้ามให้ปราโมทย์ไปหัวเราะกับใครเด็ดขาดนะ

“แกก็ไปแยกไอ้กอล์ฟออกมาดิ....” ข้าวโพดตอบกลับ ความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่

“พัดจะไปได้ไง...ก็..ก็พัด..ยังต้องโกรธแล้วไม่พูดกับไอ้กอล์ฟอยู่นี่นา” พัฒนารู้สึกใจคอไม่ดี รู้อย่างนี้ไม่โกรธปราโมทย์ก็ดี

ทั้งพัฒนาและข้าวโพดมองหน้ากันเหมือนอยากจะร้องไห้ แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนมอง ภานุกับปราโมทย์ที่กำลังย่างบาบีคิวกันอยู่ และยิ้มหัวเราะให้กันอย่างมีความสุขแถมยังมีกระซิบกระซาบกันอีกทิ้งให้สองคนนี้อยู่กันตามลำพัง
*************************
“พัดอ่ะ....หนีตลอดเลย..บางทีก็หงุดหงิดไม่บอกไม่กล่าวด้วยว่าโกรธอะไร” ปราโมทย์ปรับทุกข์อยู่กับภานุ ก่อนจะเหลือบไปมองร่างบางสองคนที่ทำท่าจะไม่พรากจากกันซะอย่างนั้นแหละ

“เหมือนกันแหละ...ข้าวโพดก็เหมือนกันเด๊ะ...แต่ดีอย่างนะ...ขานั้นอ่ะ..เวลาหวานก็หวานเป็นนะ” ภานุยิ้มนัยย์ตาพราวระยับ ก็ข้าวโพดน่ารักจริง ๆ นี่นา

“โหย....พัดอะ...ไม่มีเลย...บอกว่ารักยังไม่เคยเลย” ปราโมทย์ยังคงเล่าต่อ
มือกลับไม้บาบีคิวในเตาไปมา

“เอาไงอ่ะ....ขืนปล่อยไว้แบบนี้...สองคนนั่นเขาจะอยู่ด้วยกันไม่ยอมห่างเลยนะนั่น...เกิดจะรักอะไรกันนักหนาวันนี้ก็ไม่รู้” ภานุหันมาถามร่างสูงอีกคนที่หน้าทำหน้าเบื่อโลกเต็มที

“ใช่พี่...เราอ่ะรักเขาแทบตาย..ไม่มาอยู่ใกล้เลย..ติดกันเป็นตังเมเลยอ่ะ” ปราโมทย์บ่นไม่เลิก

“ห้องมันมีสองห้อง...พี่ขอห้องซ้ายแล้วกัน.......เราอ่ะ..ห้องขวาดีมั้ย” ภานุยิ้มกับปราโมทย์

“โอเคเลยพี่...แต่จะแยกยังไงอ่ะ” ปราโมทย์ยิ้มตอบ มีความหวังขึ้นมาแล้ว ปราโมทย์เดินเข้ามาใกล้ ๆ ร่างสูง

“กอล์ฟ...คอแข็งป่าว” ภานุเอ่ยถาม

“พอได้พี่...ก๊งกับพ่อบ่อย ๆ ไม่มีปัญหา” ร่างสูงตอบกลับ ฟังแผนการอย่างสนใจ

“แล้วโพดกับพัดอ่ะ.....” ภานุต้องถามเผื่อไว้ก่อน ถ้าเกิดพัฒนากับข้าวโพดคแข็งขึ้นมาเขาสองคนจะแย่

“ไอ้โพดเหรอ...ไม่หรอกกินหน่อยเดียวก็เมาแล้ว...พอเมาขออะไรมันได้ทุกอย่างแหละ” ปราโมทย์ตอบกลับ เคยกินด้วยกันแต่นานมาแล้วแต่ก็พอจำได้

“เหรอ...ถ้างั้นดีเลย...เอางี้นะ” ปราโมทย์ตั้งใจฟังแผนการที่ภานุบอก พยักหน้าอย่างเข้าใจและยิ้มออกมา
..
..
..
TBC.

[Lucifer]

 
ท่าทางสองพี่น้องจะไม่รอดคืนนี้ซะแล้ววว 
 

[stupidchild]

ชะ ชะ ชะ ชะ ลั่น ล๊า

สงสัยจะมีอารายเกิดขึ้นแร้นๆๆๆ อิอิ

มาต่อด้วยนะ

[Jingjoh]

โอ้วเด็ด
 

[gobgab]

............เสร็จแน่คืนนี้..........เสร็จทั้งคู่.........

[suregirl]

เสร็จแน่  รอจิ้น 

[THIP]

มาต่อไวไวหน่อยจิ อยากอ่านตอนกลางคืนอ่ะ     

[มูมู่น้อย]

อยากอ่านด้วย  พูห์มาต่อไวๆ     

[pongsj]

555 สงสัยคืนนี้สองพี่น้องจะไม่รอดซะแล้ว 

[~ScAreD:SAcreD~]

    
เสร็จแน่ หุหุ

ชอบบบบบบบบบบบบบบ แยกห้องไปเลย 

ไปดูห้องไหนดีน๊า

[● MaYa~Boy ●]

อุ๊ย .........

แอบลุ้นตอนต่อไป

[min_min]

เหอๆๆๆ   เจอเพื่อนสนิท คิดบ่อซื่อซะแล้ว     ข้าวโพดกะพัด  จะเป็นไงเนี่ย

ลุ้นนๆๆๆๆต่อไป    ใครจะเสร็จใครมะรู้เน่อ 

 

[Junrai_Hyper™]

เพื่อนสนิท ตอนที่ 17
 
เย็นวันนั้น ภานุสามารถทำให้ข้าวโพดกินเหล้าได้หลายแก้วอยู่ และดูเหมือนร่างบางเองจะมึนอยู่ไม่น้อย
และพาเข้าห้องได้ง่าย ๆ โดยที่ร่างบางไม่โวยวาย

แต่พัฒนานี่สิ....ยังจะตามเขาไปอีก ....

ดังนั้นเขากับภานุจึงต้องให้สัญญาณกันตลอดว่าจะทำยังไงต่อไป

ตอนนี้ภานุดึงข้าวโพดเข้าห้องได้แล้ว จะเหลือก็แต่เขาที่ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

“โพด...ไปหนายอ่ะ..จะไปกับโพด....” พัฒนางอแง แกะมือของร่างสูงที่โอบรัดเอวบางไว้แน่น

“ช่างเขาเหอะน่ะ...เราอ่ะไปห้องของเราเลย” ปราโมทย์ช้อนร่างบางไว้ในวงแขน และออกแรงอุ้มขึ้นได้ไม่ยาก

แต่พัฒนากลับดิ้นรนไปมา ไม่ยอมอยู่เฉย

“เฮ้ยยยยยยยยยยย พัด..อยู่เฉย ๆ สิ เดี๋ยวก็ตกหรอก” ปราโมทย์ปรามเสียงหนัก เมาขนาดนี้ยังฤทธิ์เยอะอีก

“ไม่ต้องมายุ่งเลย...ไปดิ..ไปคุยกะพี่หนุ่มดิ...ไม่ต้องมาสนใจพัดแล้ว” ร่างบางร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก ๆ

“จะคุยทำไมอ่ะ....แฟนอยู่นี่ทั้งคน....หือ” ร่างสูงปล่อยร่างบางไว้บนเตียง นั่งมองใบหน้าหวานที่ใช้หลังมือปาดน้ำตา

“เกลียดกอล์ฟที่สุด...ไปไกล ๆ เลยอย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ” ร่างบางปัดมือแกร่งที่เอื้อมเข้าหา
อารมย์น้อยใจ และอะไร อะไร เต็มไปหมด ประเดประดังเข้ามา

“ได้...กอล์ฟไปเดี๋ยวนี้แหละ” ร่างสูงทำทีเป็นเดินมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า และเดินไปเก็บโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงและสะพายเป้จะเดินออกไปจากห้อง

ใบหน้าสวยหวานมองตาม หยาดน้ำตา ยังคงเอ่อล้นอยู่ ทำไมไม่เข้ามาโอ๋มาเอาใจเหมือนทุกทีล่ะ

“ไปไหน” เสียงหวานแผ่วเบา

“กลับบ้านแล้ว...พัดเกลียดกอล์ฟ..กอล์ฟจะอยู่ทำไมอีกอ่ะ...ทำดีให้ตาย..พัดก็ไม่สนใจหรอก
อีกอย่างนะ....ขืนอยู่ต่อพัดก็เอาแต่หนีหน้า...ถ้าเกลียดขนาดนั้นบอกกันตรง ๆ ก็ได้ แล้วกอล์ฟจะตัดใจเองจะไม่มายุ่งวุ่นวายให้พัดลำบากใจอีก เราเลิกกันเหอะพัด กอล์ฟรู้ว่าพัดไม่กล้าบอก กอล์ฟพูดให้เลยก็ได้ อันที่จริงพัดก็ไม่ได้นึกชอบกอล์ฟเลยนี่นา ก็แค่ต้องกระไดพลอยโจนไปกับกอล์ฟแค่นั้นเอง ”

ปราโมทย์พูดเสียยืดยาว ไม่ใช่ว่าหงอกับพัฒนาหรอก แต่เพราะรักมากก็เลยตามใจทุกอย่าง ไม่อยากให้ไม่สบายใจแค่นั้นเอง

“กอล์ฟ...” ใบหน้าหวานหมองลง จะทิ้งไปจริง ๆ เหรอ จะตัดใจจริง ๆ เหรอ แบบนั้นใครจะไปยอมกันล่ะ

“พัด....พัดขอโทษ...พัดจะไม่งี่เง่าแล้ว” ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง หยาดน้ำตารินไหลอีกรอบ
เขาไม่อยากให้ปราโมทย์จากไป จะให้ทำยังไงก็ยอม จะไม่งี่เง่า ไม่ว่า ไม่ทำตัวน่าเบื่ออีก
ขอแค่ปราโมทย์ไม่ทิ้งไป

“ไม่เป็นไรหรอกพัด....พัดอยากจะโมโห..จะว่าอะไรกอล์ฟก็แล้วแต่พัด...กอล์ฟไปล่ะ” ร่างสูงเปิดประตูห้องยกกระเป๋าขึ้นสะพาย ทำท่าจะเดินออกไปจริง ๆ

ร่างบางผวาตาม ดึงมือร่างสูงเอาไว้

“ไม่....เอา...กอล์ฟอย่าโกรธพัดเลยนะ....พัดขอโทษจริง ๆ นะ เราอย่าเลิกกันเลยนะ” ร่างเล็กกอดรัดแผ่นหลังกว้าง จากด้านหลัง
ใบหน้าหวานเปรอะด้วยคราบน้ำตา
ซุกซบเข้ากับแผ่นหลังกว้างแนบแน่น กลั้นเสียงสะอื้นไว้อย่างสุดความสามารถ
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ใจของปราโมทย์ไหวยวบแล้ว เขาไม่น่าแกล้งพัฒนาเลย
ทำให้พัฒนาร้องไห้ขนาดนี้ แต่ก็ต้องแข็งใจ

“อะไรอ่ะพัด.....เกลียดกอล์ฟนี่นา..ไม่รักก็อย่ามาทำเป็นให้ความหวังกันสิ” ร่างสูงกลั้นใจปลดมือเล็ก ๆ ออก

“กอล์ฟ......พัดขอโทษ...พัดขอโทษจริง ๆ นะ” ร่างบางก้มหน้านิ่ง เสียงใสสั่นเครือ มือเล็กปาดหยาดน้ำตาที่หลั่งรินไม่ขาดสาย

“ถ้างั้นสัญญาก่อนว่าจะไม่หาเรื่องกอล์ฟอีก...” ร่างสูงแข็งใจไม่ยกมือเช็ดน้ำตาให้กับร่างเล็ก ทำสีหน้าเย็นชา ทั้งที่ใจสั่นไหว เพราะความสงสาร

“อือ...” พัฒนาพยักหน้ารับ

“จะไม่ไล่....ไม่โกรธโดยไม่มีเหตุผลอีก” ร่างสูงต่อรอง

“อือ.....” ร่างเล็กพยักหน้าตอบรับ

“จะยอม......ถ้ากอล์ฟขอ” ท้ายประโยคนั้นชายหนุ่มเองก็ไม่มั่นใจหรอกว่าพัฒนาจะยอมให้
ร่างเล็กเงยหน้ามองเขาตาโต ใบหน้าหวานแดงซ่าน เมื่อฟังจนจบประโยคและรู้ความหมายในทันที

“ไม่ยอมอยู่แล้วแหละ...เห็นมั้ยล่ะ ...ก็พัดไม่รักกอล์ฟนี่นะ” ร่างสูงสะพายกระเป๋าอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าร่างบางครุ่นคิดนานเกินไป

“ยอม...ยอมแล้ว...ยอม” ร่างบางรีบชิงพูดเสียงตะกุกตะกัก ทำไมต้องให้พูดให้ทำเรื่องอะไรน่าอายแบบนี้ด้วย ใบหน้าเนียนขาวแดงก่ำ รู้สึกถึงความร้อนภายในกายเพิ่มขึ้น เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลที่ดื่มเข้าไปด้วยแน่ ๆ

“หา....อะไรนะ..กอล์ฟหูฝาดไปแน่ ๆ เลย” ร่างสูงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“พัดบอกว่ายอมไงล่ะ...ไม่ได้ยินหรือไง” ร่างเล็กหน้างอ ถูมือไปมา อยากให้บอกกี่ครั้งกันเนี่ย

“เหรอ.....ไม่เชื่อเลย...ไหนจูบหน่อยสิ...เผื่อจะเชื่อ” ร่างสูงยิ้มในตา แต่พยายามปั้นหน้าเฉยไว้

“แก.... ไอ้กอล์ฟ...แกจะให้พูดอีกกี่รอบกัน” ร่างเล็กกัดฟันแน่น เริ่มรู้สึกโมโห

“อ่ะนะ...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพัดไม่ทำกอล์ฟแค่ถามไปงั้นแหละ” ร่างสูงทำท่าจะผละไปอีก

“ทำแล้ว..ทำแล้ว..เดี๋ยวนี้แหละ” ร่างบางเดินหน้างอมาหาเขา และเขย่งเท้าแตะริมฝีปากเบา ๆ ที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม

ก่อนจะละจากออกมา ใบหน้าเนียนแดงเรื่อ ไม่คิดว่าจะต้องมาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้
แต่ก็ต้องยอม เพราะกลัวว่าปราโมทย์จะเปลี่ยนใจ

“เขาเรียกว่าจูบเหรอพัดแบบนั้น” ปราโมทย์เดินมานั่งที่เตียง ยังคงทำหน้าเฉย จูงมือเล็ก ๆ ให้เดินตามมาด้วย

“เอาลิ้นเข้ามาด้วยสิเวลาจูบ...แบบนั้นเขาเรียกว่าจูบที่ไหนกันลองใหม่สิ” ปราโมทย์ทำน้ำเสียงข่มอยู่ในที แต่พัฒนาก็ต้องทำตาม

กลั้นหายใจครู่หนึ่งก่อนจะค่อยแตะริมฝีปากลงอย่างแผ่วเบา
ทุกครั้งปราโมทย์เป็นฝ่ายเริ่ม แต่ตอนนี้ร่างบางกลับต้องมาทำเอง แล้วจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี

ริมฝีปากอิ่มร้อนสัมผัสอย่างงกเงิ่นเต็มที และแตะสัมผัสเวียนวนซ้ำ เป็นนานกว่าร่างสูงจะยอมเปิดปากรับปลายลิ้นที่ได้
ก็เล่นเอาเหนื่อย แต่ปราโมทย์ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเสียที
ปล่อยให้ร่างบางหยอกเย้าขบเม้มปลายลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่ายอย่างท้อใจ

มือเล็ก ๆ เอื้อมแตะหลังมืออีกฝ่ายให้ประคองที่ใบหน้าของตน แต่ปราโมทย์กลับดึงมือหนี

ปลายจมูกเล็กค่อยเคลื่อนแตะสัมผัสที่หน้าผากมนของร่างสูงที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
และลากเลื่อนแตะสัมผัสที่ข้างแก้มของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา อย่างที่ปราโมทย์เคยทำให้เสมอ
ริมฝีปากอิ่มบางซุกไซร้เข้าหาซอกคอของร่างสูง
พร้อมกับมือเล็ก ที่ลูบไล้เข้าหาภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ลากฝ่ามือบางไปตามแนวกล้ามเนื้อของร่างสูงอย่างหลงใหลรักใคร่

ร่างบางท้อใจ แทบอยากร้องไห้ เมื่อปราโมทย์ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ กับการเชิญชวนของเขา
ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูงทั้งตัว

“กอล์ฟ...อย่าเกลียดพัดเลยนะ....อย่าเกลียดพัดอย่าทำอย่างนี้กับพัดได้มั้ย” เพราะท่าทางของปราโมทย์ที่ไม่ยอมตอบรับการกระทำของร่างบางทำให้พัฒนาใจเสีย
นี่ไม่อยากจะสัมผัสกันมากขนาดนี้เชียวหรือ
กลัวเหลือเกินกลัวว่าจะต้องเสียปราโมทย์ไป
ร่างเล็กกอดรัดร่างสูงแนบแน่น
ร้องไห้สะอึกสะอื้น ร่างบอบบางสั่นไหวไปตามอารมณ์ความรู้สึกปวดร้าว
โดยหารู้ไม่ว่า ทั้งจิตใจทั้งร่างกายของปราโมทย์เตลิดเปิดเปิงไปไกลตั้งแต่ริมฝีปากบางแตะสัมผัสครั้งแรกแล้ว และกำลังจะทนไม่ไหว เพราะกิริยาออดอ้อนน่ารักของร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนนี้
..
..
..
TBC.

[Lucifer]

 
ฝ่ายนี้เริ่มกันแล้ว แล้วฝ่ายนู้นล่ะ เริ่มรึยัง 

[Jingjoh]

 

[pongsj]

อิอิ เอาแบบติดเรทด้วยน้าๆๆๆๆๆๆ สองคู่เลยน้าๆๆๆๆๆๆๆ

[~ScAreD:SAcreD~]

แล้วอีกห้องนึงล่ะ อิอิ

    

กอล์ฟสู้ๆ สะจายยยย

[THIP]

ตากอล์ฟได้ที เอาใหญ่เลยน้า   

[มูมู่น้อย]

กำลังได้ที่  มาต่อเรยย  หมูพูห์   

[oaw_eang]

นิยายนะเคอะ  ไม่ใช่แกงเขียวหวานในหม้อบนเตา

จะได้ที่ กำลังอร่อย
อิอิ

ปล. คิดถึงมูมู่จัง   

[Poes]

กรี๊ดดดดด   

[suregirl]

แล้วเมื่อไหร่จะมาต่อ ค้างคาอีกแล้ว ตอนหน้าเอา 2 ห้องเลยนะ  :m10:หุหุ

[gobgab]

............บรรยายแบบ 2 หน้าจอติดกันเหมือนในทีวีได้ป่ะ..........

[stupidchild]

ขอเสียงอีกห้องนึงโหน่ยยยยย

กิ๊ซซซซซซซซซซซ

มาต่ออีกนะ

[● MaYa~Boy ●]

Oh My Goddddddddddddddddddd!