" คุณแน่ใจน่ะ "
" ถ้าผมเลือกแล้วจะพาผมไป "
คุณหมอเสียงทุ้มร่างสูงใช้เวลาครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย
ก่อนจะตอบประโยคที่ว่า
" ได้ครับ "
" แต่ไม่เอาแบบ ไปนั่งกินชิลล์บนตึกที่ยังไม่สร้างไม่เสร็จสูงนะครับ "
" เห้ยยย "
" ทำไมคุณรู้ว่าผมอยากไป " ทำหน้าตาจริงจัง
เขาทำหน้าอึ้งไปชั่วขณะ
สตั้นไปเลยสัก 3 วิ
.
.
.
" 55555555555555555555555555555 "
" ผมล้อเล่นน่ะคุณ "
" คุณกลัวความสูงใช่ม่าา ? "
" โห่ อย่าเล่นแบบนี้ดิคุณ "
" ผมนึกว่าผมต้องไปจริงๆแล้วน่ะเนี่ย "
" ( ผมยิ้ม ) โอ๋ ขอโทษ "
" ล้อเล่นน่ะ "
" ผมอยากย่างบาร์บีคิวกินตรงสวนหน้าบ้านคุณ "
" แล้วก็นั่งดูดาวบนฟ้ากับคุณสองคน "
สีหน้าของเขาดูแปลกใจเล็กน้อย
แต่ก็ตอบ
" โอเค " แน่นอน เขายิ้ม
" งั้นเรารีบไปซื้อวัตถุดิบกันมั้ย เดี๋ยวเรื่องเดินโอกาสหน้าผมจะพามาใหม่ "
" ตอนนี้ก็ห้าโมงครึ่งแล้วคุณ ผมกลัวมันจะค่ำไป "
" ได้เลยครับพี่หมอ "
" พี่หมอนำทางไปเลย "
" ได้ครับ น้องบรู๊ค "
" ตามพี่หมอมาทางนี้น่ะครับ "
" เดี๋ยวค่ะๆ " เจ้าของร้านวิ่งหน้าตั้งมานู้นแล่ว
" สร้อยข้อมือค่ะ สร้อยข้อมือ "
เราสองคนหันมาสบตาแล้วหัวเราะไปพร้อมกัน
" ขอบคุณมากๆครับ " ผมตอบแม่ค้า
" อ่ะนี่ ของคุณ "
" ส่วนชื้นนี้ของผม "
" คุณจะใส่มันข้างไหน " เขาถาม
" ข้างซ้าย "
" งั้นผมจะใส่ขวา " อ้าว อะไรของหมอเนี่ย
" ไหน ของคุณสลักคำว่าอะไร "
" veterinary dog " ผมยื่นไปให้เขาดู พร้อมกับยิ้มกว้าง
" ไงละ คิดไม่ถึงละสิ " ผมหัวเราะ
เขาทำหน้านิ่ง
" อ้าว "
" คุณไม่ชอบหรอ ? "
" ผมแค่อยากทำเหมือนที่คุณพูดไง จะได้จำได้ไงว่าของชิ้นนี้ผมซื้อมันมาพร้อมกับคุณ "
" คุณทำให้ผมอยากร้องไห้ " เขาตอบ
" อ้าว ทำไมละ "
" มันเป็นเรื่องน่ายินดีออก "
เขายิ้ม แล้วใช้มือเรียวยาวจับมือผมให้เดินตามเขาไปที่เทสโก้โลตัส ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากที่นี่มาก
" ไม่ถือใช่มั้ย "
" เพื่อนกันจับมือกันเดินสักวัน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง " เขาพูดขึ้นมาระหว่างเรากำลังเดินเข้าไปที่โลตัส
" ผมไม่ถือหรอก "
" เราไม่รู้จักกันหนิ เราจะทำอะไรก็ได้ "
เขาหันกลับมายิ้มให้กับผม
แต่รอยยิ้มครั้งนี้ดูเจื่อนลง
" เอาละ "
" เอาแบบนี้นะ ผมจะไปเลือกผัก "
" ส่วนคุณไปเลือกหมูกับไก่และเครื่องเคียงนะ " เขาบอกแบบนั้น
...
" ทั้งหมด 1200 บาท ครับ " แคชเชียร์หนุ่มที่ดูจะแอบสาวททำหน้าที่บอกราคาสิ้นค้าทั้งหมดที่ผมกับหมอซื้อไป
" งั้นคนละ 600 น่ะคุณ "
" ครับ "
" เอานี่ 600 "
" โอเค "
" นี่ครับ 1200 " ผมยื่นเงินไปให้พนักงานแคชเชียร์
" ไป ยกของใส่รถเข็นแล้วกลับรถกัน " เขาบอก
แฝ่บแฝ่บแฝ่บบรืน ..
ปึบ ( เสียงปิดประตูรถ )
" พอเราถึงบ้านแล้ว "
" ผมจะล้างผักกับตั้งเตา ส่วนคุณดูแลเรื่องหมูกับเครื่องปรุงไปนะ "
" ค้าบบบบ " เป็นผู้ชายที่ชอบสั่งสินะ ( แอบคิดในใจ )
" ว่าแต่วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วนะ " ผมถาม
" 24 ธันวา " เขาตอบ
" เห้ย "
" งั้นวันนี้ก็คริสมาสต์อีฟอะดิ "
" ก็ใช่น่ะสิ "
" ไปอยู่ไหนมาเนี่ย ถึงไม่รู้วันรู้คืน "
" ก็จับโทรศัพท์แบบไม่ดูวันเวลาเลยนี่น่า เช็คแค่เฟสบุ๊คกับเปิดเพลงฟังแค่นั้น "
" คงชอบฟังเพลงมากเลยสินะ คุณน่ะ " เขาถาม
" ก็นะ ติดเลยแหละ "
" ก็มีเพลงนี่แหละที่เป็นเพื่อน "
" เพื่อนจริงๆไม่ค่อยมีหรอก "
" แต่ก่อนอะมีเยอะ แต่พอทำงานแล้ว ก็ลดลงไปเรื่อยๆจนเหมือนเหลือตัวคนเดียวเลยแหละ "
" อืม "
" ผมเข้าใจ "
" คุณไม่เหงาหรอ เวลาที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว "
" เรียกว่าชินดีกว่านะ "
" แต่มันก็สะดวกดีหนิ ไม่ต้องรอใคร "
" ติดนิสัยทำอะไรคนเดียวจนได้สินะ "
" แหม ทำมาเป็นรู้ดีอีกละคุณอะ "
" อืม ก็ใช่แหละ "
" ทำอะไรคนเดียวก็สบายดีเหมือนกัน "
" แล้วคุณอะ โดดงานบ่ายมาแบบนี้ ไม่โดนว่าหรอ "
" ผมสายชิลล์ ไม่เป็นไรหรอกน่า "
" เดี๋ยวค่อยกลับไปให้เค้าด่าทีเดียวพรุ่งนี้ " เขาหัวเราะ
" เอ้อนี่ ตอนเย็นไม่ชวนแฟนคุณมากินด้วยละ "
" ขอโทษนะ พอดีผมเห็นรูปที่คุณยืนคู่กันกับแฟนคุณตั้งอยู่บนโต๊ะในบ้านน่ะ "
" คิดว่าน่าจะเป็นรูปสมัยมอปลายน่ะ "
" เห็นกอดคอกันเลยคิดว่าคงจะเป็นแฟนคบกันมาตั้งแต่สมัยมอปลายละมั้ง "
" อ๋อ "
" นั่นเพื่อนรักผมครับ เธอเสียแล้ว "
" ขอโทษนะคุณ ผมไม่น่าถามเลย "
" ไม่เป็นไรครับ "
" เธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมสนิทที่สุดแล้ว "
" บ้านเราอยู่ข้างกัน "
" ตอนเด็กๆเล่นด้วยกันบ่อยๆ "
" ตอนโตขึ้นมาเลยสนิทกันมาก "
" นี่มีครั้งนึง เค้าเคยไปจีบเพื่อนคณะเดียวกันกับเค้าให้ผมด้วยครั้งนึง "
" น่ารักจังเนอะ "
" แล้วคุณจีบติดมั้ย คนๆนั้นน่ะ " ผมถาม
" เค้าทำแต่งานน่ะ "
" ไม่ค่อยสนใจโลกหรอก "
" เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังจีบเค้าอยู่ "
" ผมก็เลยแห้วไป "
" อ้าว ไม่เป็นไร ไม่เศร้านะๆ " ผมเอื้อมมือไปตบไหล่หมอหมาที่ทำหน้าหงิกเป็นไอ้ตูดหมึก
" โอ้เย้ ถึงบ้านแล้ว "
" เดี๋ยวผมลงไปเปิดประตูรั้วให้นะ "
ปึ้บ ! ( เสียงปิดประตูรถ )
..
" นี่คุณ "
" คุณบรู๊ค "
" ห่ะ "
" ว่าไงครับ "
" ผมเตรียมเตาเสร็จแล้ว "
" ขอไปอาบน้ำก่อนนะ "
ผมที่สวมผ้ากันเปื้อนสีเหลืองอดที่จะหัวเราะไม่ได้
เมื่อเดินออกมาจากในครัว
แล้วเห็นหน้าหมอหน้าที่ดำปรี่ขนาดนั้น
" 5555555555555555555 "
" ไปทำอะไรให้หน้าดำขนาดนั้นคุณ "
" มีข้อผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยนะคุณ " เขาตอบ
" 555555555555555555555 "
" มานี่มา เดี๋ยวผมเช็ดออกให้ "
ขณะที่เช็ดหน้าให้หมอหมาอยู่
ก็นึกคิดมาได้ว่า
เหมือนเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนมาก่อนมั้ยนะ
รูปตาเรียวยาว กลมโตกำลังพอดี
แต่ตอนนั้นที่จำได้คนนั้นเค้าใส่แว่นนี่หว่า
ไม่ใช่หรอกมั้ง
เราสองคนจ้องตากันอยู่นาน
เป็นผมที่ผลักตัวออกก่อน
" เสร็จแล้ว "
" ไปอาบน้ำได้แล้วไป "
" เดี๋ยวผมเสียบเครื่องบาร์บีคิวรอ "
" ได้ค้าบบ " เขายิ้ม
ยิ้มทำไมนักหนาวะ ..
" มาแล้ววว "
" ผมมาแล้ว "
" กลิ่นตัวหอมเชียวนะหมอ " ผมแซว
แต่เขายิ้มตอบกลับมาเพียงแค่นั้น
" ไปปิ้งบาร์บีคิวเลยคุณ ผมจะไปอาบน้ำบ้าง "
ยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนั้นคืออะไรวะ
ใจเต้นแรงแปลกๆ
ทำหน้าหล่อทำไมเนี่ย
.. ลมหนาวตอนค่ำๆผสมกับแสงไฟจากโคมไฟที่หมอหมาติดไว้ตามบ้านในจุดต่างๆ ให้บรรยากาศอบอุ่นแบบแปลกๆ
แต่ชอบจัง ..
หมอหมาทำหน้าหล่อพร้อมกับถือไวน์แดงที่แอบไปซื้อมาไว้ตอนไหนก็ไม่รู้ออกมาจากบ้าน
ถ้ามีเพลงด้วย
คงโรแมนติกน่าดูเลยเนอะ
เขินทำไมวะเนี่ย ! ..
" นั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียวครับ " เขาถาม
" กำลังคิดอยู่ว่า ในชีวิตผมมันจะมีวันแบบนี้อยู่จริงๆหรอ "
" มีสิ "
" มันจะเป็นแบบนี้ทุกวันถ้า .. "
" หู้ววววววว ตะกี้คุณเห็นมั้ย "
" เมื่อกี้ "
" ดาวตกกกก "
" มันผ่านไปเร็วมากเลย ฟิ้วๆ " ผมใช้นิ้วชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อบอกตำแหน่งดาวตกที่ผ่านไปให้หมอหมาดู
" ตะกี้ คุณพูดว่าอะไรนะ "
" ผมไม่ทันได้ฟัง " ผมถาม
" เปล่านะ ผมไม่ได้อะไร " เขาตอบ
" นี่ คุณไม่เหงาหรอ ต้องอยู่บ้านคนเดียวทุกวันเนี่ย "
" ไม่หาแฟนมาอยู่เป็นเพื่อนละ ? หือ ? "
" ผมกำลังรอใครบางคนอยู่ "
" งั้นหรอ "
ผมยิ้ม
" ขอให้คุณเจอกับเค้าเร็วๆนี้ละกันนะ "
" คุณเป็นคนดี ผมว่าเค้าต้องชอบคุณมากๆแน่เลยละ "
" คุณคิดแบบนั้นหรอ "
" อื้ม "
" ก็คุณให้ที่พัก แถมยังพาไปเที่ยวอีก เป็นใครจะไม่ชอบ "
" งั้นคุณ .. "
" หู้วววว คุณๆ ! "
" มันมาอีกแล้ว คราวนี้เยอะเลย "
" ห่ะ ? "
" ดาวตกไง "
" รีบอธิษฐานก่อนมันจะหมดเร็ว "
" คุณเชื่อเรื่องแบบนั้นด้วยหรอ "
" เชื่อดิ "
" เร็วดิ้คุณ ! รีบขอ "
" ค้าบๆ "
" เย้ "
" ขอให้มันเป็นจริงด้วยเถิด "
" คุณขอว่าอะไร "
" ผมขอให้คุณเจอกับคนๆนั้นของคุณเร็วๆ "
" แล้วคุณละ ? "
" ผมขอให้คุณมีความสุขกับสิ่งที่คุณกำลังจะทำต่อไป " สีหน้าของหมอหมาดูแตกต่างออกไปจากเมื่อครู่ หมายความว่ายังไงนะ สีหน้าแบบนี้ เหมือนสีหน้าของคนที่ ..
" ขอบคุณนะ " ผมตอบเขาไปแบบนั้น
" มา จิบไวน์กันดีกว่า "
หมอหมาบรรจงรินไวน์ใส่แก้วทรงสูงปากกว้างให้กับผมแล้วจึงเปลี่ยนไปรินให้กลับตัวเอง
ชนนนนน
ตึ่ง
เย้
อึกอึก
" ฮื้มมมมมมมม "
" ไวน์กลิ่นหอมอร่อยมากเลยอะคุณ "
" ใช่มั้ยละ "
" ผมเก็บไว้มาหลายปีแล้ว ถือโอกาสเปิดมันวันนี้ซะเลย "
" ขอบคุณหมอมากๆเลยนะ วันนี้ " ผมบอก
" หมอช่วยคนแบบนี้ตลอดเลยหรอ " ผมถาม
" เปล่าหรอก .. "
" แค่กับบางคนน่ะ "
" ดีแล้ว "
" คุณช่วยทุกคนไม่ได้หรอก "
" ถ้าคุณช่วยหมดทุกคน คุณก็ไม่มีความสุขพอดี "
" มีเวลาให้ตัวเองแบบนี้แหละดีแล้ว "
" ผมเหงา .. "
" อืม "
" ใครๆก็เหงา "
สายลมหนาวเย็นอ่อนๆพลัดมาจากทางไหนไม่รู้ ให้ความรู้สึกเย็นสบายบอกไม่ถูก ..
" เมาแล้วหรอคุณ " ผมถาม
" นิดหน่อย " เขาตอบ
" ตาหวานเชียวนะ "
เขาทำเพียงแค่มองมาแล้วยิ้มตอบ
ผ่านไปหลายนาทีแล้ว
เขาก็ยังจ้องอยู่แบบนั้น
" นี่คุณ "
" เป็นไรรึเปล่า "
" ทำไมจ้องแต่ผมแบบนั้นละ "
" ขอผมมองคุณอีกหน่อย "
" พรุ่งนี้คุณก็จะไม่อยู่แล้ว " เขาบอก
" ถึงกับต้องเพ้อเลยหรอ "
" ผมไม่ใช่คนๆนั้นของคุณนะ "
" แต่ก็ใช่ที่ว่าพรุ่งนี้ผมก็ต้องไปแล้ว "
" แล้วปีใหม่คุณจะทำยังไง "
" ใครเขาพาเดินทางคนเดียวช่วงปีใหม่ห่ะ ? " เขาถาม
" นั่นน่ะสิ "
" คิดว่าถ้าถึงวันที่ 31 ธันวาจริงๆ ผมไปหยุดอยู่ตรงไหน คงฉลองอยู่ที่นั่น "
" เหมือนวันนี้ ที่ผมนั่งกินข้าวกับคุณที่นี่ไง " ผมยิ้ม
เขายิ้มตอบ
" คุณจะคิดถึงผมมั้ย " เขาถาม
" แน่นอนสิคุณ "
" คุณจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตของผมอย่างนึงเลยละคุณหมอ " ผมตอบ
เขายิ้มอีกแล้ว
แววตาเศร้าโศกแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันนะ ..
" คุณดูง่วงมากเลยนะคุณหมอ "
" เข้าไปนอนก่อนมั้ย "
" เดี๋ยวตรงนี้ผมเคลียเอง "
" ผมไหว "
" ให้ผมอยู่กับคุณอีกสักแปปเถอะนะ " เขาตอบ
คุณไหวจริงๆใช่มั้ยคุณหมอ ..
" งั้นมาชนกับผมอีกแก้วละกัน " ผมตอบ
ชนนนนนนน
เป๊งงงงง ..
รอบนี้ชนแก้วแรงแฮะ..
อึกอึกอึก ..
" ผมมีความสุขมากเลยนะวันนี้ " เขาพูด
" ผมก็มีความสุขเหมือนกัน " หันหน้าไปหาหมอหมาแล้วยิ้ม
" แต่หมอดูไม่ไหวแล้วนะครับ หลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมปลุก "
" อือออื้มม ... " โห่ กลายเป็นพูดไม่รู้เรื่องแล้วเว้ย
" คออ่อนก็น่าจะบอกกันก่อน "
" โถ่เอ้ย "
...
เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว ใกล้หมดเวลาแห่งความสุขแล้วละ ..
" อือออออออ " หมอหมายืดเส้น ยืดสาย
" อ้าว ตื่นแล้วหรอคุณ "
" ผมทำน้ำพริกอ่องไว้ให้คุณด้วยนะ "
" วางอยู่บนโต๊ะนู้นแหน่ะ "
" เมื่อคืนผมเข้ามานอนที่ห้องได้ยังไง "
" คุณแบกผมมาหรอ "
แสดงว่าจำอะไรไม่ได้เลยสินะ
ดีแล้วละ ..
" ใช่เส้ "
" ผมนี่แหละแบกคุณเข้ามา "
" ตัวหนักเป็นบ้า "
" ไป ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก "
" นี่กี่โมงแล้ว "
" 8 โมงแล้ว "
" เชี้ยยยย "
" ผมต้องโดนด่าเละแน่ๆไหนจะเมื่อวานอีก "
" 5555555555555555 "
" สู้เค้านะ ทาเคชิ "
" ชิไรเล่า "
" ผมไปอาบน้ำแล้วนะ แล้วเดี๋ยวไปกินอาหารที่คุณทำไว้ "
ร่างสูงใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นาน
ก็โผล่หน้าออกมากับเสื้อคุมสีขาวฟ้าอ่อนๆ
พร้อมกับยื่นเน็กไทค์มาที่ผม
" ผูกให้หน่อย "
" อ้าว ทำไมไม่ผูกเองวะ "
" เออน่า ผูกให้หน่อย "
" ผมขออะไรก็ทำให้ผมหน่อยนะ "
" เออๆ ก็ได้ "
" น่ารักมากน้องบรู๊ค "
" ไม่ต้องเลย ขี้เกียจก็บอกขี้เกียจ "
" แฮะๆ " เขาตอบ
" อื้อ เดี๋ยวผมขอติดรถคุณไปลงสถานนีรถไฟได้มั้ย "
" ผมไม่รู้จักทาง จะไปเองก็กลัวจะหลง "
" ได้ครับ "
" ผมจะไปส่งคุณก่อนแล้วค่อยเข้าไปทำงาน "
" ไหนๆวันนี้ก็สายแล้ว " เขายิ้ม
" ขอบคุณมากๆเลยนะ " ผมตอบ
" ได้เสมอ "
เราสองคนมาถึงสถานีรถไฟ หลังจาก 30 นาทีที่ผ่านมา
" คุณไม่อยากอยู่ต่ออีกสักสองสามวันหรอ " เขาถามขณะที่ผมกำลังซื้อตั๋วรถไฟ
" ไม่ดีกว่า ผมไม่อยากรบกวนคุณกว่านี้ "
" คุณไม่ได้รบกวนผมสักหน่อย "
" ฮึม " ผมยิ้ม และเดินขึ้นไปบนรถไฟวางสัมภาระไว้ที่วางของข้างบนที่นั่งพร้อมโผล่หน้าออกมาจากช่องหน้าต่าง เพื่อบอกกับผู้ชายที่ยื่นนิ่งอยู่ข้างล่างตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
" ไว้โอกาสหน้า ถ้าเราบังเอิญเจอกันอีก ผมจะเรียกคุณว่าหมอหมานะ จำเสียงและชื่อของผมไว้ให้ดีๆละ "
" ผมไม่มีทางลืมคุณอยู่แล้ว คุณบรู๊ค "
" ผมก็จะไม่ลืมคุณ หมอหมา "
เขายิ้มแล้วปล่อยโฮกลางสถานีรถไฟ .. และตะโกนบอกผมว่า
" ผมจะคิดถึงคุณนะ ! "
" มันมีความสุขมากๆตอนที่ได้อยู่กับคุณ ! "
น้ำตาของเขายังไหลลงมาจากดวงตาเรียวยาวกลมโตอย่างต่อเนื่อง
คุณทำให้ผมอยากร้องไห้คุณรู้มั้ยหมอหมา
ผมก็จะคิดถึงคุณ ..
ปู๊นปู๊นนนนน ..
ชึกชักชึกชัก
" ขณะนี้สถานีรถไฟจังหวัดxxxกำลังจะเดินทางไปยังสถานีxxx "
" ผู้โดยสารโปรด .. "
ถึงเวลาต้องบอกลาแล้วสินะ ..
" คุณบรู๊ค " เสียงทุ้มของชายร่างสูงตะโกนขึ้นมาบนรถไฟ
" ห่ะ ? "
" สร้อยข้อมือ "
" ผมขอร้องได้มั้ย ห้ามถอดมันนะ "
" อื้มมมมม ผมจะไม่ถอดหรอก " ผมตะโกนกลับไป
" คุณหมอ ถึงเวลาที่ผมจะต้องไปแล้ว "
" ถ้าเป็นไปได้ ขอให้เราบังเอิญเจอกันอีกครั้งหน้านะ "
" ยินดีที่ไม่รู้จักกกก "
...
รถไฟเคลื่อนขบวนออกจากสถานนีอย่างช้าๆ
ผมคนนี้รู้สึกเหมือนกันจะสูญเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไป
คุณจำผมไม่ได้จริงๆหรอ ..
การเจอกับบรู๊คไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ผมเจอเขามาก่อนหน้านั่น
เมื่อ 4 ปีที่แล้ว
ไม่มีใครรู้ชื่อที่เป็นชื่อจริงๆของบรู๊คสักคน
เขาใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า " บรู๊ค "
บรู๊คเรียนคณะนิเทศศาสตร์สาขาภาพยนตร์ แต่ว่าไม่รู้ทำไมถึงจบออกมาทำงานเป็นช่างภาพอิสระ
ไม่ค่อยมีเวลาว่างมาสนใจอย่างอื่นเหมือนคณะแพทย์ของผม
เราเจอกันครั้งแรกตอนที่บรู๊คต้องเล่นเป็นผู้หญิงตอนที่ถ่ายหนังสั้นของมหาลัยไปประกวดเพราะตอนนั้นบรู๊คไว้ผมยาว แล้วก็หน้าหวาน
เพื่อนรักของผม " ว่าน " เธอก็เป็นหนึ่งในนักแสดงของกองนั้น เธอวานให้ผมเข้ามาช่วยงานในกองของบรุ๊ค
ผมคือผู้ชายร่างสูง ใส่แว่นในวันนั้น
( ลุ๊คเนิร์ดๆแบบนั้น บรู๊คไม่มีทางจำผมได้หรอก )
" ขอโทษครับคุณ .. "
" สพลครับ ผมสพล "
" อ๋อ "
" ผมบรู๊คนะครับ "
" คุณช่วยมาเล่นเป็นพระเอกให้หนังสั้นเราได้มั้ยครับ "
" รับรองไม่มีเหนื่อย แค่แสดงเฉยๆครับ "
" สวัสดิการเรามีให้พร้อม "
" นะครับ เล่นให้พวกเราได้มั้ย "
" พระเอกอีกคนเค้าติดสอบมาเล่นให้ไม่ได้น่ะครับ "
นี่เดินมาขอกับตัวเองเลยหรอ
เพื่องานต้องขนาดนี้เลยหรอ ..
" ไม่นานใช่มั้ยครับ " ผมถาม
" ไม่นานหรอกครับ " บรู๊คยิ้ม
รอยยิ้มที่สดใสในตอนนั้นกับตอนนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ
หลังจากเราถ่ายงานเสร็จ
ผมก็คอยตามดูบรู๊คตลอด
ผมไม่ใช่สต็อกเกอร์น่ะ
และผมก็ไม่ใช่เกย์ด้วย
ผมเคยชอบผู้หญิง
แต่กับผู้ชายคนนี้ต่างออกไป
มันโหยหา
ผมชอบเวลาที่มองหน้าบรู๊ค
ตอนเวลาเขาทำงาน
ตอนเวลาที่กำลังแสดงต่อหน้ากล้อง
เวลายิ้ม
เวลาคุย
โลกมันดูสว่างสดใสไปหมดเลย
ผมพยายามที่จะลองเข้าไปจีบ
แต่กลับไม่สามารถเข้าถึงได้
เวลาบรู๊คตั้งใจทำอะไรสักอย่าง
สิ่งรอบตัวจะไม่มีปฎิกิริยาอะไรกับบรู๊คเลย
เหมือนโลกนั้นมีแค่บรู๊คคนเดียว
คนที่เวลาที่ตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้ว
ต้องทำให้สำเร็จ
และเราทั้งสองก็แยกย้ายจากกันไปคนละทิศคนละทาง
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมไม่รั้งบรู๊คไว้
ผมถึงต้องเสียเขาไปเป็นครั้งที่สอง ..
ผมดีใจมากกับการกลับมาเจอกันครั้งนี้ของผมกับบรู๊ค
ผมไม่เคยลืมบรู๊คได้เลย
เห็นครั้งแรกก็รู้แล้ว
ว่าเป็นบรู๊ค
บรู๊คแน่ๆ
คนที่เดินลงมาจากรถสายของลุงคนนั้น
คนที่ดูเหมือนไม่เคยมาที่นี้มาก่อนเลย
คนที่ตามหาร้านอาหารตามสั่ง
คนที่ผมอยากจะเห็นหน้าชัดๆให้ได้
คนที่ผมคิดถึงที่สุด
“ ป้าค๊าบบบบบบ ”
“ เอากะเพราหมูกรอบไข่เจียว ที่นึงครับ ”
“ ขอด่วนๆเลยนะ ”
“ ผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว ”
' Cause baby you look happier, you do
My friends told me one day I’ll feel it too
And until then I’ll smile to hide the truth
But I know I was happier with you ..
( Happier – Ed Sheeran )
...
ชึกชักๆ
รถไฟออกจากสถานีได้สักพักแล้ว
รู้สึกผูกพันกับหมอหมาคนนั้นแปลกๆแฮะ ( ยิ้ม )
อยากเจอกันอีกสักครั้ง ..
- เมื่อคืน -
" นี่ๆ หมอ ตื่นได้แล่ว "
" อากาศมันหนาว เข้าไปนอนข้างในไป "
" ไม่เอา ผมจะนอนกับคุณ " เขาตอบ
" ฮือ " ผมถอนหายใจ
" ก็ได้ ผมจะพาคุณไปส่งที่ห้องแล้วก็จะรอจนกว่าคุณจะหลับค่อยออกมานอนที่ห้องตัวเอง
โอเคมั้ย ? ตอบแทนที่คุณให้ที่พักผมแล้วกัน "
" แต่ขอผมเก็บของเสร็จก่อนนะ คุณรออยู่ตรงนี้สักพัก " ผมใช้เสื้อกันหนาวที่ผมสวมมันออกมาด้วยคุมไว้บนตัวเขา
" รีบมานะ ผมเหงา "
เมาแล้วเพ้อเจ้อแบบนี้ตลอดมั้ยเนี่ย .. ?
" อื้อออออ "
" ทำไมตัวหนักงี้ว้าาาา "
" เห้ย ถึงสักที " ผมถอนหายใจ
" อื้อออ "
" อย่าทิ้งผมไปอีกนะ "
" เพ้ออะไรของหมอเนี่ย ไหนบอกไม่เคยมีแฟน ? " ผมมองหน้าคนเมา แล้วหัวเราะ
" อืม .. ตอนนอนหลับหมอเหมือนเด็กไร้เดียงสาเลยนะ "
ไม่รู้ว่ามือไม้ของตัวเองมันยื่นไปสัมผัสที่แก้มของหมอตั้งแต่เมื่อไหร่
รูปคลำไปมาอย่างอ่อนโยน
ค่อยๆลูบหัวกล่อมให้ชายร่างสูงนั่นนอนหลับ
ว่าแต่
นั่นมันอะไรน่ะ ..
ทำไมถึงมาวางรูปถ่ายตัวเองกับเพื่อนสนิทสมัยมหาลัยไว้ตรงนี้นะ
ดูเหมือนรูปจะถูกถ่ายจากที่ไหนสักที่
แบล็คกราวข้างหลังเป็นกลุ่มคนที่กำลังยุ่งกับการทำอะไรสักอย่าง
อืมมมมม
นึกไม่ออก
โอะ
แต่ผู้หญิงคนที่อยู่ข้างหลังแบล็คกราวน่ารักจังนะ
.. หมอเนี่ย สมัยเรียนก็หล่อดีเหมือนกันเนอะ
สาวคงตรึมเลยละสิ
ดูจากการยิ้มวันนี้แล้ว
มันต้องร้ายมากแน่เลย ไอ้หมอหมา
ฮาววววว ..
ง่วงนอนบ้างแล้วสิ
เหนื่อยจัง
ขอนอนบนเตียงกับหมอคืนนึงหมอคงไม่ว่าอะไรมั้ง
เอาหัวลงหมอนไม่ทันไร ก็หลับสนิท
.. แสงแดดยามเช้าทะลุออกมาจากผ้าม่านคลุมหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท
" อื้ออออ เช้าแล้วหรอ "
" อือ วินหัวจังนะ "
" แต่เอ๊ะ "
" มือใคร "
ผมหันไปแล้วพบว่าตัวเองกำลังถูกกอดโดยผู้ชายร่างสูงที่นอนอยู่ข้างหลังอย่างแน่น
" คุณนี่นะ "
" ไปกอดหมอนข้างนู้นไป "
ปลายสายไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้น
เมื่อคืนท่าจะหนัก
ถึงหลับเป็นตายแบบนี้
ทำไมถึงกอดแน่นเหมือนกลัวหายไปขนาดนี้นะ ..
..
- บนรถไฟ -
ตึ้ง !
( เสียงเมซเซสเข้า )
" คุณมีความทรงจำร่วมกับ .. "
" ออนดิสเดย์หรอ "
ผมกดเลื่อนหน้าจอเข้าไปดูความทรงจำที่แจ้งเตือนบนเฟสบุ๊ค
4 ปีที่แล้ว
Phuwadin
" เสร็จสักทีเว้ยยยยยย ถ่ายงานเสร็จแล้วเว้ยยยย ! "
รูปเป็นรูปรวมของเพื่อนกลุ่มทำหนังของผมและนักแสดงคนอื่นๆที่ไปขอยืมตัวมาจากคณะอืนๆ
หนึ่งในนั้นมีผู้ชายใส่เสื้อขาว สวมแว่น ..
เดี๋ยวนะ
สวมแว่น ..
( ใช้นิ้วจิ้มซูมเข้าไปดูที่รูป )
เห้ย !
ผู้ชายคนนั้น
" หมอหมา "
ความพูดในความทรงจำลอยขึ้นมา
" รีบมานะ ผมเหงา "
" อย่าทิ้งผมไปอีกนะ "
" เออน่า ผูกให้หน่อย "
" ผมขออะไรก็ทำให้ผมหน่อยนะ "
รู้อยู่แล้วหรอว่าเป็นเรา ..
ผมทำอะไรลงไป
ทำไมผมจำเค้าไม่ได้ ..
น้ำตาเริ่มก่อตัวเป็นก้อนและหลังไหล่อาบลงมาที่แก้ม ..
ผมไม่รอช้าที่จะคอมเม้นต์ถามเพื่อนในรูป
Brooklyn : พวกมึง มีใครพอจะมีเฟสบุ๊คผู้ชายคนที่ใส่แว่นสวมเสื้อขาวนั่นมั้ย ..
เคยอยู่อย่างเดียวดาย
ไม่มีความหวังที่จะทำอะไร
เคยไม่มีแรงใจ
ขาดคนคอยรักและเติมเต็มที่ขาดหาย
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ..
ตั้งแต่ฉันได้มาเจอกับเธอ
( รักที่ตามหา - แม็กซ์ เจนมานะ , ตุ๊กตา จมาพร )