My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 19
ทว่าคนเรามีความรักและจะต้องเสียใจ แต่ทำไมคนเราก็ยังอยากจะมี
ทว่าความรักทำให้คนเจ็บจนปางตาย แต่ทำไมคนเราถึงยังอยากจะต้องการ
ทว่าความรักทำให้คนช้ำจนจะแตกสลายแต่ทำไมยังโหยหา
ก็เพราะความรักคือความรักไงละ ได้ขึ้นชื่อว่า “ความรัก” มันจะมีทั้งทุกข์และสุขผสมปนเปจนแยกไม่ออกอะไรเป็นอะไร
แต่ทำไมคนเราถึงต้องการและอยากจะมี โหยหาความรักนั้น
ก็ความรักไม่ได้มีแค่แง่ลบ! แง่บวกของความรักมันก็มีแต่อยู่ที่ว่าคนเรานั้นจะทำให้ความรักเป็นในทิศทางไหน
จะบวกหรือจะลบ ก็อยู่ที่ชีวิตเรานั่นแหละที่กำหนดเอง
ร่างบางที่กำลังซบอยู่ที่อกกำยำของผู้เป็นที่รักได้พลิกตัวและเตรียมจะลุกออกไปทำงานดังเช่นทุกวัน แต่ทว่าอาการ
ที่แปลกไปคือการเจ็บปวดบริเวณที่ผ่านกิจกรรมเมื่อคืน
“เฮ้อออออ~” เสียงของคนที่ลุกขึ้นมานั่งพิงบริเวณหัวเตียงถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ แต่ในใจนั้นกลับสับสน
ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เตรียมจะเหวี่ยงขาลงจากเตียงแต่เกิดอาการเจ็บร้าวจนต้องร้องขึ้นมา
“โอ้ยยยยยยยยย !! หื้มม ม!! O_O”
เมื่อรินหันไปเตียงอีกฝั่งก็พบนัทนั่งอยู่ในท่ากึ่งนอน เมื่อคืน…เรา…กันแล้วใช่ม้ายยยยย!!
“ว๊า…เวอร์จิ้นสลาย”
เสียงแซวของของคนข้างๆ ดังขึ้นอย่างกวนประสาททำให้ร่างบางที่ตกใจอยู่แล้วกลับลมออกหูมากกว่าเดิม…
“แกตายยยยยยยยย!!!”
“เห่ย!! อะไรอ่ะ อะไร”
“ก็ ก็…ก็คือแบบว่า”
รินนั่งเอามืนวนเป็นวงกลมพร้อมกับมองหน้าคนรักอย่างสื่อความหมาย พร้อมกับสีหน้าที่แดงปรั่ง อย่างเขินอาย
“อื้ม…อรุณสวัสดิ์”
นัทก้มลมไปกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากของริน
“อะ..อรุณสวัสดิ์” รินได้แต่นั่งก้มหงุดพร้อมตอบกลับไปอย่างเขินอาย
“ไปทำงานไหวไหม?”
“วะ ไหวววว~…” เสียงของรินดังขึ้นมาก็จริงแต่เสียงนั้นมันเหมือนกับคนที่ไร้เรี่ยวแรง
“ไม่ไหวหรอกนะ สภาพเนี้ย เดียวนัทโทรลางานให้นะ!” ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัทพ์ของริน
ที่วางไว้บริเวณหน้ากระจก
แต่ทว่า…O_O ร่างสูงไม่ได้ใส่อะไรเลย TT^TT
“อ๊ากกกกกกกกกกก!! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!!”
“หื้มมม ?” นัทหันไปหารินที่ขณะนี้นั่งเอามือปิดหน้าอยู่
“ฮ่าๆ~ จะอายอะไร ก็เห็นหมดแล้วนิ๊~”
“ก็มีคนอย่างแกคนเดียวนะสิที่ไม่อาย!!”
“ใช่ นัทไม่อาย ! ต่อหน้ารินต่อให้แก้ผ้าทั้งวันนัทก็ยอมนะ! ^^”
“ใครเขาพูดแบบนั้นกัน โรคจิตหรือไง!!” ร่างบางที่อยู่บนเตียงตะโกนแข่งแต่มือคู่นั้นก็ยังทำหน้าที่คือ ปิดลูกกระตา
สองข้างถ้าไม่ปิดสงสัยตากุ้งยิงขึ้นมาอายเขาแย่เลย~
“อ่า…ฮัลโหล…”
/ครับน้องริน/ เสียงปลายสายตอบกลับมา
“วันนี้รินไม่สบาย ลางานวันหนึ่ง!” เสียงทุ้มพูดอย่างหนักแน่นใส่โทรศัพท์
/นายเป็นใคร…แล้วน้องรินเป็นอะไรทำไมเขาไม่โทรบอกฉันเอง/
“ก็บอกว่าไม่สบายไงครับ!...ก็ผมเป็นคนพิเศษเลยโทรบอกแทน”
‘คนพิเศษ ><’ รินที่กำลังมองคนรักที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ก็แอบยิ้มในใจ ฮาๆ มีความสุขจริงๆเล้ย~
/น้องรินอยู่ไหน…ทำไมไม่บอกฉันเอง นายเป็นใคร!/
“ร่ำไร!...บอกว่าไม่สบายไงครับ!”
/ทำไมถึงไม่สบาย ก็เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย!!/
“เมื่อคืนผมกับรินหนักไปหน่อย…เลยไม่สบาย!”
ร่างบางจากเขินอายแต่ตอนนี้กำลังนั่งสงสัยว่าที่ร่างสูงมันพูดกับคนปลายสายนี่มันจะบอกว่าชั้นไม่สบายหรือมันจะไปออกสนามรบกันแน่เนี้ย ตะคอกไปตะคอกมา! =[]=’
/นายคือใคร…/
“เซ้าซี้จังครับ…ก็คนพิเศษไม่เข้าใจหรอ”
/เผื่อว่านายทำอะไรน้องริน…จนไม่สบายชั้นจะได้ไปดูแลเขา/
“ทำอ่ะหรอ? ทำนะ…ทำแล้ว แต่ว่าเรื่องดูแล ไม่จำเป็น! พอดีคนรักของเขาอยู่ทั้งคน!...ไม่จำเป็น!...ขอบคุณ”
นัทกดวางสายพร้อมกับหันหน้ามาทางรินที่กำลังพิงหัวเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอน
“เขาบอกว่าไงบ้าง…”
“ก็…พักได้ไง”
“หรอ~…”
“งั้นนอนต่อเถอะ รู้สึกหน้าซีดๆ นะ”
“นอนด้วยกันไหม…” ร่างบางเอยปากชวนคนตรงหน้า
“นอนเถอะ…เดียวนัทลงไปซื้อข้าวให้~”
“อื้ม…”
ร่างบางไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรต่อให้ยืดยาว สาวผ้าห่มขึ้นมาห่มอย่างรวดเร็วพร้อมกับปิดตาตัดโลกภายนอก…
…………………………………………………………………………
“รินครับ…จะทานข้าวก่อนหรือจะอาบน้ำก่อน”
“รินครับบบ”
“รินนนนนน!”
“รินครับบบบบบบ!! ตื่นได้แล้ว!!”
ร่างบางที่ซุกตัวในผ้าห่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ พร้อมกับมองไปที่คนข้างหน้าพร้อมกับทำสีหน้าแสดงอารมณ์โกรธ
อย่างเห็นได้ชัด
“เสียงดังทำไม!!”
“ก็ปลุกตั้งหลายครั้ง ไม่ยอมตื่นเองนิ!”
“ชั้นไม่ใช่คนตื่นยากขนาดนั้นสะหน่อย~”
“เฮอะ! และเมื่อกี้ใครนะเรียกตั้งหลายรอบไม่ยอมตื่น!!”
“หมามั้ง!! แม่งอาบน้ำละ อย่าตามมานะ!!”
ร่างบางกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงให้ผ้าห่มพันรอบกายเหมือนดักแด้ที่กำลังโผล่หัวออกมาและค่อยๆ เดินย่างก้าวทีละนิด ๆ
นัทเห็นคนรักก็พ่นลมหายใจพร้อมกับเดินไปอุ้มร่างบางที่พันกายด้วยผ้าห่มยกขึ้นและพาเข้าไปในห้องน้ำ
“ย๊ากกกกกก ปล่อยนะ! ชั้นจะอาบน้ำนะว้อยยยย”
“ก็ให้มาอาบน้ำไง ก็ดูเดินสิทีละนิดๆ ชาติไหนจะได้กินข้าว!!”
“ชาตินี้แหละ ! รอหน่อยไม่ได้หรือไง!!”
“โอเคๆ ไม่เถียง…”
ร่างสูงยืนเท้าเอวมองคนตรงหน้าอย่างยอมแพ้ยิ่งต่อความยาวสาวความยืดกับคนตรงหน้ายังไง๊ยังไงวันนี้วันหน้าอีกสักสิบ
ยี่สิบวันก็คงจะไม่จบก็นิสัยเป็นแบบนี้ละนะ!!...แต่ก็ยังน่ารักละเนอะ><
“ออกไปได้แล้ว!! จะอาบน้ำ~”
“อาบให้ไหม?”
“ไม่ๆๆ~ ออกไปเดียวนี้! จะอาบน้ำ”
“โอเคๆ” ร่างสูงเดินออกไปแล้วพร้อมปิดประตูให้
โอ้ยยย…ถ้ามันจะเจ็บขนาดนี้นะ! ไม่อยากลองหรอก ชิส์! ก็แค่สงสัยว่าทำไมชาวบ้านถึงความสุขกันจริงๆ
ในเรื่องของแบบนี้คือเปล่าไร้เดียงสา แต่คือแค่อยากรู้เท่านั้นเอง…ว่าคนรักกันเขาทำแบบนั้นแล้วมันจะเป็นยังไง...
ถึงแม้มันจะเจ็บปวดในคราวแรกแต่สักพักเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่ในสวรรค์มันเสมือนโบยบินอยู่บนท้องฟ้า
เหมือนร่างกายที่มีอยู่เพียงหนึ่งหัวใจเต้นเพียงหนึ่งเดียวกลับกลายเป็นสองดวงที่กำลังเต้นระส่ำไปพร้อมๆ กัน
เสมือนว่าเราคือคนๆ เดียวกันไม่ใช่เพียงหนึ่ง
ร่างกายที่ปวดร้าวมีน้ำชโลมทั่วร่างกายทำความสะอาดคราบไคลต่างๆ ออกไปจากตัว หันไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่
ที่ราวในห้องน้ำมาพันรอบกาย
ร่างบางเปิดประตูห้องน้ำออกมาร่างสูงนั่งจ้องอยู่ปลายเตียง…จ้องทำไมเนี้ย!! โอยยยปวดหัวจริงๆเลย~…
รินทำเดินไปอย่างไม่เห็นไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินไปที่หน้ากระจกทานู่นทานี่บนใบหน้านวลของตนเอง
“ทาครีมเยอะขนาดนี้เลยเหรอ”
“ไม่เยอ…เยอะที่ไหนละเนี้ย!! ซื้อมาประดับหน้ากระจกไม่ค่อยได้ใช้หรอก” แค่ 4-5 ขวด 2-3 ผลิตภัณฑ์เท่านั้นเอง…
“แล้วที่เรียงแบบนั้น…ไม่เยอะหรือไง”
“ออกจะน้อยนิด!! ไปเถอะหิวแล้วเร็วๆๆ มาๆๆ”
นัทมองตามคนที่กำลังเดินไปที่โต๊ะกินข้าวที่เขาได้ซื้อกับข้าวใส่จานชามวางไว้เป็นระเบียบพร้อมลุกตามไปทานอาหาร
ด้วยกัน สงสัยจะหิวมากสินะ…ถึงได้รีบขนาดนี้ ร่างสูงมองคนข้างหน้าที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอาจริงเอาจัง…
มองคนข้างหน้าด้วยความเอ็นดูยิ่งมองยิ่งรัก ยิ่งมองยิ่งรู้สึกดีเหมือนเราไม่ใช่พึ่งคบกัน ไม่ใช่เพียงแค่ระยะเวลาไม่นาน
แต่ดังเช่นราวกับว่าเรารู้จักกันมาเป็นสิบๆ ปี เหมือนเราเคยใช้ชีวิตรักและห่วงใยกันอย่างเช่นนี้…
ถ้าเกิดว่าเนื้อคู่ที่ถูกทำนายทายทักไว้…จะเป็นผู้ชายตรงหน้าคนนี้~ เหมือนผูกพันกันมานาน และทุกสิ่งทุกอย่างที่มอบให้
ทั้งตัวและหัวใจพร้อมทั้งความรู้สึกที่ดีและห่วงใย ของหัวใจสองดวงที่กำลังเต้นไปพร้อมๆ กัน…ก็คงอาจจะเป็นเพราะว่า…
สายใยเล็กๆ ที่ก่อตัวขึ้นที่เราสองคนจับมือก้าวผ่านความรู้สึกพร้อมกับก้าวข้ามผ่านเส้นกั้นขวางที่แบ่งขั้นเรื่องเพศ
เราจะผ่านมันไปด้วยกันด้วยความเข้าใจและความรักของเราตลอดไป…
--------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีฮะ สวัสดี >< ขอโทษอีกครั้ง ขอโทษอีกรอบ ที่ดองไ้ว้ตั้งสองอาทิตย์แหนะ TT^TT
เหตุที่ว่่าเปิดเทอมแล้วการบ้านเยอะมากมายเลย...ต้องปั่นป่วนหลายๆอย่าง พร้อมทั้งมีเรื่องมากมายในชีวิต ฮาๆๆ
ไงก็ต้องขอโทษอีกทีนะฮะ~ ฮา~
ตอนนี้ถึงแม้จะไม่ค่อยมีอะไรมากแต่ก็ประมาณนี้ละ ... 555+
มึนอีกแล้ว ~ ยังไงก็อย่าลืมติดตามกันด้วยนะฮะ ^^~
รักคนอ่านทุกคน~ 
หัวข้อ: ♥ My Destiny อยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ตั้งตัวสักนิด!! [Chapter 21 the end...] 13/01/2012 (อ่าน 63164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก