คำเตือน ระวังเงิบ !!!
…………….19…………………
ผมมองหน้าคนที่จ้องผมเขม็งก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้มันอย่างเป็นต่อ
“เล็ก ทำไมต้องให้ไอ้นี่อยู่บ้านกูด้วยว่ะ” ไอ้วัตที่นั่งหน้าบึ้งเอ่ยถาม
“ก็กูพอใจ” ไอ้เล็กตอบเสียงเรียบ
“แต่กูไม่พอใจ!!!” ไอ้วัตเถียงกลับ ก่อนจะมองผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“ทำไม” ไอ้เล็กยังถามเสียงนิ่ง บรรยากาศเริ่มมาคุแปลกๆ นะผมว่า
“นี่มันบ้านกูนะ ทำไมกูต้องให้ไอ้เมฆมาอยู่บ้านกูด้วย!!!” ไอ้วัตขึ้นเสียง
“อ้อเหรอ” ไอ้เล็กพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะลุกจากโซฟา
“จะไปไหน” ไอ้วัตเรียก
“กูก็จะไปเก็บของไง นี่บ้านมึงไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่พอใจกูกับเพื่อนออกไปอยู่ที่อื่นก็ได้” มันบอกเสียงเรียบ
“เอ่อ คือว่านะ…” ผมพูดขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด เครียดจริงๆนะครับ ไม่ได้โกหก
“เล็กกูว่ามึงใจเย็นๆดีกว่า กูไปอยู่ที่อื่นก็ได้ พวกมึงอย่าทะเลาะกันเพราะกูเลยนะ” ผมบอกเสียงเบา ถึงผมจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอ้วัตสักเท่าไหร่แต่ก็รู้ว่ามันสองคนรักกันมาก ผมไม่อยากให้ไอ้เล็กกับไอ้วัตต้องทะเลาะกันเพราะผม
“ไม่ได้ มึงไม่รู้เหรอว่ามึงกำลังต่อกรกับใครอยู่ พี่กูไม่ใช่คนที่มึงจะสู้ได้ง่ายๆนะ เขาร้ายลึกกว่าที่มึงเห็นเยอะ มึงสู้คนเดียวไม่ไหวหรอก ถ้าใครมันจะใจดำขนาดไล่เพื่อนรักกูไปได้ก็ไม่ต้องมาคุยกับกูอีก” ประโยคแรกมันบอกกับผมส่วนประโยคหลังคงไม่ต้องบอกว่ามันหมายถึงใคร
“กูรู้นะเว้ย แต่กูเกรงใจ มึงเข้าใจกูไหม”
“กูไม่เข้าใจ แมร่งพวกมึงจะอะไรกันหนักหนาว่ะ” มันบอกอย่างขัดใจ
“เออๆ กูยอมแพ้แล้ว ส่วนมึงจะอยู่นานแค่ไหนก็ตามใจ” ไอ้วัตเอ่ยขึ้น ก่อนที่ประโยคหลังจะหันมาพูดกับผม แล้วเดินขึ้นชั้นสองไป
“ไอ้เล็ก ตามมันไปดิ ”
“เออ ช่างมันเถอะเดี๋ยวกูจัดการเองว่าแต่มึงเถอะ ไหวแน่นะเว้ย กูว่าป่านนี้พี่ใหญ่อาละวาดบ้านแตกแล้วมั้งที่ไม่เจอมึง”
“เหอะ ถ้าเขาจะอาละวาด ก็คงเพราะไม่มีกูให้ระบายอารมณ์มากกว่าว่ะ” ผมบอก ทำไมต้องรู้สึกโหวงในใจแบบนี้ด้วยนะ
“เมฆ มึงรักพี่กูมากไหม” จู่ๆไอ้คนตรงข้ามก็เอ่ยถามขึ้น
“ถามทำไมว่ะ”
“ก็กูอยากรู้ ทำไมมึงถึงรักพี่กูล่ะ”
“ไม่รู้สิ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร มันไม่มีเหตุผลหรอก เหมือนอย่างที่มึงกับไอ้วัตรักกันนั่นแหล่ะ” ผมตอบเพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรักของผมมันเกิดจากอะไร แต่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องมานั่งหาเหตุผลเพราะมันถึงเวลาที่ผมจะต้องอยู่ในโลกแห่งความจริง โลกที่พี่ใหญ่ไม่มีทางคิดจะรักผม สิ่งเดียวที่จะทำให้ผมหายเจ็บคือการ ตัดใจซะ แล้วออกมาจากวังวนบ้าๆนั่นสักที
“เอาเหอะ กูจะช่วยมึงเอง ต่อไปนี้มึงก็อยู่กับกูที่นี่ พี่ใหญ่คงเกรงใจกูบ้างล่ะน่าถึงกูจะไม่หมั่นใจเท่าไหร่อ่ะนะ” มันบอกพลางตบบ่าผมเบาๆ
“สู้ๆเว้ย เออมึงนั่งแถวนี้ไปก่อนนะ กูขอไปจัดการไอ้คนข้างบนก่อน ” มันบอกก่อนจะขึ้นไปง้อไอ้วัต
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมาอย่างแรง มันเหนื่อยจนผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันผมกำลังสับสนและเหนื่อยเกินกว่าจะพูดหรือจะทำอะไร ผมเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งและสามารถต่อกรกับเขาได้แล้วแต่มันไม่ใช่เลยไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังเป็นผมคนเดิม เป็นอ่อนแอที่ไม่มีใครต้องการ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าปลุกให้ผมออกจาภวังค์ ก่อนจะมองเบอร์ที่โทรมาอย่างเหนื่อยหน่าย
“อยู่ไหน!!!” เสียงปลายสายตะคอก
“จะอยู่ที่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับพี่นะเมฆ บอกมาว่าอยู่ที่ไหน!!”
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเป็นรอบที่ร้อยของวันก่อนจะกดตัดสายทันที ไอ้เล็กก็ขึ้นไปง้อไอ้วัตตั้งนานแต่ก็ยังไม่ยอมลงมาสักทีมันง้อกันยังไงของมันว่ะเนี่ย ผมนี่มันเป็นส่วนเกินของทุกที่จริงๆนะครับ เมื่อก่อนผมยังมีไอ้เล็กอยู่เป็นเพื่อนแต่ตอนนี้ไอ้เล็กมันก็มีครอบครัวเป็นของมันเองแล้ว มันคงไม่มีเวลาว่างมาอยู่เป็นเพื่อนผมมากมายนักหรอก
ปริ๊นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงแตรรถดังที่หน้าบ้าน ผมมองออกไปก็เจอเข้ากับรถคุ้นตาของ “ใคร”คนนั้น
“มาเร็วดีนี่หว่า” ไอ้วัตที่เดินยิ้มลงมาจากบ้านเอ่ยขึ้น
“มึงหมายความว่ายังไง แล้วไอ้เล็กล่ะ” ผมเอ่ยถาม
“ก็เปล่า กูแค่ไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะตามเจอมึงเร็วขนาดนี้ หึ ส่วนเมียกูอยู่ข้างบนหลับอยู่ คงไม่ต้องให้กูบอกนะว่ามันหลับเพราะอะไร”
“เออ” ผมตอบ อยากจะต่อยหน้ากวนๆของมันสักหมัดจริงๆ ไม่รู้ไอ้เล็กทนอยู่กับมันได้ยังไงหรือว่าผมจะยุให้ไอ้เล็กเลิกกับมันดี
“หยุดความคิดของมึงเลยนะ ไอ้เมฆ ถ้ามึงทำอย่างที่มึงคิดจริงๆ กูจะจับมึงโยนออกจากบ้านเดี๋ยวนี้ล่ะ” มันขู่ไอ้นี่เป็นหมอดูเปล่าว่ะ อ่านความคิดคนอื่นได้เฉยเลย
“แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อ” มันเอ่ยถาม
“ไม่รู้” ผมตอบตามความจริงตอนนี้ยอมรับว่าสับสนและไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำยังไง
“กูมีทางเลือกให้มึงสองทางนะ ทางแรกเดินออกไปเผชิญหน้ากับความจริงซะ อย่างที่สองหนีไปซะไปให้ไกลที่สุดเท่าที่มึงจะทำได้ เพราะถ้ามึงหนีไม่พ้นคราวนี้หายนะมาเยือนแน่” ไอ้วัตแนะนำ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะมองอะไรได้ทะลุปรุโปร่งเหมือนกัน
“เลือกสักอย่างนะเว้ย กูน่ะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับมึงหรอก แต่คนที่กูเป็นห่วงคือเมียกู ไอ้เล็กมันคงไม่สบายใจถ้ามึงยังคงเป็นแบบนี้อยู่ กูบอกตรงๆว่ากูทนเห็นมันทุกข์ไม่ได้จริงๆ ” มันบอกเสียงแผ่ว ผมชักดีใจนิดๆซะแล้วสิที่ไอ้เล็กมันได้เจอกับไอ้วัตถึงพวกมันจะเคยเกลียดจนแทบจะฆ่ากันตายแต่ ตอนนี้มันก็รักกันมาก รักจนผมรู้สึกอิจฉาเลยล่ะ
“กูคงต้องเลือกสินะ”
“ใช่เพราะถ้ามึงไม่ทำอะไรสักอย่าง เรื่องนี้มันจะไม่มีวันจบ”
นั่นสินะ ที่ผ่านมาผมหนีมาตลอดหนีความจริงมาตลอดแต่วันนี้ถึงเวลาที่ผมต้องลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับความจริงได้แล้วแม้ว่าความจริงมันจะโหดร้ายแค่ไหน แต่ผมก็ควรจบมันซะที
“กูฝากบอกไอ้เล็กด้วยนะว่า ขอบคุณมากถ้ากูไม่โดนพี่มันฆ่าตายซะก่อนกูจะกลับมาขอบคุณมันด้วยตัวเองนะ”
“มึงแน่ใจนะ ถ้ามึงไม่อยากไปก็อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้กูไม่ว่าอะไร” อีกคนถามย้ำ
“แน่สิว่ะ คนอย่างนายเมฆา จะไม่มีวันถอยอีกแล้ว”
ผมบอกก่อนจะเปิดประตูออกไป เปิดประตูไปเผชิญหน้ากับปัญหาที่มันเกิดขึ้น ไม่ว่าผลมันจะออกมาในรูปไหนผมก็พร้อมจะยอมรับมัน เพราะเรื่องทั้งหมดผมเป็นคนก่อมันเอง
“หึ นึกว่าจะแน่” เสียงนั้นเอ่ยทักทันทีที่ผมเดินออกมา
“ผมก็แค่มาเยี่ยมเพื่อน ทำไมต้องตามมาถึงที่นี่ด้วยล่ะครับ”
“เมฆคิดว่าพี่โง่มากหรือไง ถึงไม่รู้ว่าวิ่งโร่มาให้เจ้าเล็กช่วยน่ะ เมื่อไหร่จะจำได้สักทีว่าไม่มีใครช่วยเมฆได้” เขาบอกเสียงนิ่งก่อนจะบีบข้อมือผมแน่น
“ผมรู้ครับ”
“หึ จะมาไม้ไหนอีกเหรอครับน้องเมฆ ” เขาถามเสียงเย็น
“ผมไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรทั้งนั้น ” ผมบอกเสียงเรียบ หากว่าการได้แก้แค้นมันจะทำให้เขาพอใจผมก็พร้อมที่จะยอมรับมัน แม้มันจะดูเป็นวิธีที่ค่อนข้างโง่ไปสักนิดแต่ผมก็เลือกแล้วที่จะกลับมาเผชิญหน้ากับมัน ผมอยากให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันจบลงสักที จะได้ไม่ต้องมีใครต้องเจ็บปวดอีก
“หึ อย่ามาทำเป็นคนดี พี่ไม่มีวันเชื่อเมฆ!!” เขาบอกก่อนจะลากผมขึ้นรถไปด้วย ผมได้แต่หลับตาแน่น การเดิมพันครั้งนี้ของผมจะสำเร็จไหมผมไม่รู้แต่สิ่งที่ผมรู้ คือ ผมพร้อมที่จะยอมรับผิดทุกอย่าง รับผิดชอบกับความผิดที่ผมเป็นทำมันเอง
ตุ๊บ!!! แรงเหวี่ยงที่ไม่เบาเลยเหวี่ยงผมลงบนที่นอนกว้างก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะจ้องเขม็ง
“กล้ามากนะที่ตัดสายพี่”
“มันเป็นสิทธิ์ของผมไม่ใช่เหรอครับ ที่จะรับหรือไม่รับสายใครก็ได้” ผมบอกเสียงเรียบ
“ปากดีขึ้นทุกวันนะครับ สงสัยพี่คงจะใจดีกับเมฆไปหน่อย” บอกพลางบีบปลายคางแน่น
อุ๊บ อื๊ออออออ ริมฝีปากหนากระแทกลงมาอย่างแรงก่อนที่ลิ้นร้อนจะแทรกผ่านเข้ามา ผมทำได้เพียงนั่งนิ่ง และยอมรับทุกอย่างโดยที่ไม่คิดจะต่อต้าน
“เมฆต้องการจะทำอะไร จะมาไม้ไหนอีก!!” เขาสบถลั่น
“ผมไม่ได้มีไม้ไหนทั้งนั้น ถ้าคุณทำแล้วมันจะทำให้คุณหายแค้นได้ ผมก็จะไม่ขัดขืนแต่ผมต้องการให้มันจบ”
“จบ อะไรคือจบ” เขาถามเสียงเข้ม
“ก็หมายความว่า ตั้งแต่วันนี้ผมจะยอมคุณทุกอย่างแต่ คุณต้องสัญญาเมื่อถึงเวลาที่คุณแก้แค้นจนพอใจแล้วเราสองคนจะเลิกแล้วต่อกัน”
“ง่ายไปไหมครับ เมฆคิดว่าการที่เมฆยอมให้พี่ทำอะไรก็ได้มันจะทำให้พี่หายแค้นได้หรือไง”
“แล้วสิ่งที่กำลังทำอยู่เราสองคนได้อะไรเหรอครับ นอกจากความเสียใจ” ผมถามกลับ
“พี่ไม่มีวันให้อภัยเมฆ ไม่มีวัน!!!” เขาตะคอกเสียงดังก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมได้แต่ปล่อยตัวเองลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า ทำไมเขาถึงไม่เคยคิดที่จะให้อภัยผมบ้าง ผมทำผิดผมยอมรับแต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ผมต้องทำยังไงเขาถึงจะยกโทษให้ผม ผมอยากหลุดพ้นจากวังวนนี้เต็มทีแล้ว
.......................TBC.....................
อ้าวน้องเมฆ กลับไปกะพี่ใหญ่ซะง้านนนนนน ฮ่าๆๆ
สั้น แถมเงิบ เอิ๊กๆๆ
ปล ช่วงนี้ ถี่สุดคงห้าวันครั้งนะคะ งานรัดตัวมากๆๆๆๆ
ทำงานเลิกสี่ทุ่ม เหนื่อยจุงเบย ขอสักกอด ให้กำลังใจหน่อย
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 347695 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก