สองอาทิตย์แล้วครับ ...ที่ผมไม่ได้เจอไอ้ขวัญหลังจากวันที่ไอ้ขวัญเจอไอ้เกมที่คอนโด ช่วงนี้ไอ้ขวัญมันสอบ คงต้องการสมาธิในการอ่านหนังสือ หรือเปล่านี่...ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ผมยอมรับจริงๆ เลยว่าผมคิดถึงมันมากๆ อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า อยากคุยด้วย แต่จะทำอย่างไรล่ะ ....ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรมากมายนี่ แค่รุ่นพี่รุ่นน้อง.....ถึงผมจะเคยทำอะไรกับมัน และมันก็ไม่ได้ว่าอะไรผม และมันก็รู้แล้วว่าผมเป็นอย่างไร....แต่ผมก็ไม่กล้าจะอะไรกับไอ้ขวัญมากมาย ครับ เกรงใจมันด้วยและอีกอย่าง....ผมกลัวมันจะทิ้งผมไป กลัวมันจะกลัวผม.....
บอกตรงๆนะครับ ตอนนี้ผมรักมันไปแล้ว มันเข้ามาเป็นนัมเบอร์ 4 ของผมแล้ว เฮ้อความใกล้ชิดนี่มันมีพิษร้ายกาจอย่างนี้เลยเหรอนี่ ไม่กี่เดือนที่ผมรู้จักกับมัน ไอ้ตัวความใกล้ชิดนี่แหละ มันทำให้ผมเป็นแบบนี้...หลับก็คิดถึงมัน ตื่นก็คิดถึงมัน...
ครั้งสุดท้ายที่มันโทรหาผม.....
"หวัดดีพี่เอก ทำอะไรอยู่ครับ" มันโทรมาตอนสี่ทุ่มครับ ทีแรกผมคิดว่ามันจะชวนผมเที่ยว....
"ดูโทรทัศน์ เที่ยวไหนเหรอวะวันนี้" อ้าวก็เห็นส่วนใหญ่มันโทรหาผมก็ชวนเที่ยวประจำแล้วอีกอย่างนี่วันศุกร์ด้วย..
"เปล่าชวนพี่ ผมจะสอบพรุ่งนี้แล้ว ตอนนี้พักพี่ คลายเครียด เลยโทรหาพี่"
"โห ฝนคงตกน่ะ มรึงโทรหากรูโดยที่ไม่ชวนเที่ยว" ผมแซวมันไป...
"อ้าวพี่เอก ก็คนมันสอบนิ ใจก็อยากแหละ แต่ติดสอบตอนเช้า"
"ดีแล้ว ตั้งใจอ่านเยอะๆ เดี่ยว จะไม่จบเอา"
"ครับ พี่ เดี่ยวศุกร์หน้าผมสอบเสร็จผมโทรหานะ บายนะพี่ ผมจะอ่านหนังสือต่อแล้ว"
"เออๆ ตั้งใจนะเฟ๊ย เพื่อคนที่มรึงรัก" ผมไม่ได้หมายถึงตัวผมนะครับ มันคงไม่รักผมหรอก....
"ครับ พี่"
วันนี้วันศุกร์....มันก็ยังไม่โทรหาผมเลย ผมน่ะเฝ้ารอโทรศัพท์มันด้วยใจจดจ่อ....ผมจะดีใจทุกครั้งที่เสียงโทรศัพท์ของผมดัง....แต่มองดูชื่อคนที่โทรมามันไม่ใช่ ผมรู้สึกเบื่อๆ เลย.....นี่เป็นอาการข้างเคียงของคนที่กำลังมีความรักเหรอเปล่านี่....
เกือบสามทุ่มแล้ว ไม่มีวี่แววที่มันจะโทรหาผมเลย ตอนนี้ผมรู้สึกเซ็ง เบื่อ รู้สึกว่าอะไรมันไม่เข้าหูเข้าตาเลย...ใจผมมันกระวนกระวายยังไงไม่รู้...จะลุกจะนั่งจะเดินจะทำอะไรทำไมมันร้อนรนกระวนกระวายใจแบบนี้...
ผมเป็นอะไรไปนี่ ผมไม่น่าเป็นแบบนี้เลย...เฮ้อ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีแฟน และมีกิ๊กอีกเป็นขโยงทำไมผมต้องไปแคร์ ไปรอ ไปคาดหวังอะไรกับมันนี่....มันจะสนใจหรือแคร์ผมบ้างเหรอเปล่า....เฮ้อ มันคงไม่แคร์ผมหรอก..ดูซิขนาดคำที่มันเคยพูดกับผมมันยังลืมเลย .....มันบอกว่าศุกร์หน้าสอบเสร็จมันจะโทรหา..นี่ป่านนี้มันคงไปเมากลิ้งหัวราน้ำแล้วหรือไม่งั้นก็สวีทหวานแหววกับแฟนมัน เอ หรือว่าออเซาะกิ๊กมันอยู่นี่......
ผมเอามือกุมขมับตัวเอง...ผมคงต้องทำใจและตัดใจจากมันดีกว่ามั๊ง....ตอนนี้ถ้าผมถอนตัวถอนใจก็น่าจะทันนี่...ขนาดแค่นี้ผมยังทุกข์ใจมากขนาดนี้ถ้าผมหลวมตัวไปมากกว่านี้ล่ะ มีหวัง..ต้องบ้ากว่านี้แน่เลย...ผมกำลังคิดบ้าๆ บอๆอย่างไม่เป็นสุข...ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมมา ใครโทรมาล่ะนี่ สงสัยไอ้เพื่อนหรือรุ่นน้องเวนคงโทรชวนผมกินเหล้า....
ผมมองดูเบอร์ .....ขวัญ... ไอ้ขวัญโทรมาแฮะ ผมรีบกดรับ อารมณ์ที่ขุ่นๆ มัวๆ เมื่อกี๊ตอนนี้มันต่างกันลิบลับจากเมื่อกี๊...เฮ้อ ผมเป็นอะไรไปแล้วนี่...
"สวัสดี ว่าไงวะขวัญ" น้ำเสียงผมแทบจะซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่....
"พี่เอกว่างเปล่าครับ มากินเหล้ากันหน่อยซิครับ "
"อือ ว่างเปล่านี่.......ที่ไหนล่ะ" ต้องเล่นตัวหน่อย เชอะอยากปล่อยให้ผมรอทำไมล่ะ...
"ร้านเดิมล่ะพี่ ยกกาดก มาซิพี่ อยู่กันครบ ยกเว้นไอ้แบงค์ไอ้บอล"
"อ้าวแล้วมรึงไม่โทรชวนมันล่ะ" ผมถามต่อ...เอถ้าผมไป ไอ้เต้ไอ้เติ้ลมันจะสงสัยเอาเหรอเปล่านี่....
"ชวนแล้ว มันยังสอบไม่เสร็จ..ตกลงเอาไงพี่ ผมกำลังกินกันอยู่พี่"
"อ้าว ถึงกันแล้วเหรอนี่ ทำไมเร็วจังวะ"
"มาตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแล้วพี่....สอบเสร็จก็กินกันนิดหน่อยเลยมาต่อที่นี่แหละ ว่าไงล่ะพี่มาเปล่า ผมรออยู่นะพี่เอก....."
"เออ งั้นได้ เดี่ยวสี่ทุ่มเจอกันนะ เตรียมเหล้าป๊อกไว้ด้วยน่ะ"
"ครับพี่...แต่เหล้าป๊อก ไม่มีนะพี่ วันนี้หวานมาด้วย ดื่มมากไม่ได้" โหดูมันแล้วผมจะไปในฐานะอะไรนี่...แต่ไงก็ต้องไปครับ เสียงหัวใจผมมันเรียกร้องอยากเจอมัน อยากเห็นหน้ามันแล้วนี่...
"โอเค แค่นี้นะ กรูจะออกแล้ว บายนะ"
หลังจากวางสายกับไอ้ขวัญแล้วผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว อารมณ์นี้ดีขึ้นแล้วครับ ไม่ร้อนรนกระวนกระวายเหมือนเมื่อก่อนหน้าที่จะรับโทรศัพท์มัน เฮ้อ มันก็ยังไม่ลืมคำพูดของมันที่มันพูดไว้กับผม....
ผมไปถึงร้านยกกาดกสี่ทุ่มตรงครับ โหตอนนี้ อยู่กับครบครับ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ไอ้ขวัญ น้องชายไอ้เติ้ล และอีกสองคนที่ผมไม่รู้จัก....
"มาๆ พี่เอก ชน หายไปนานเลยนะพี่ เป็นไงบ้างครับ" ไอ้เติ้ลแซว ผม....หุๆ มันคงไม่รู้ว่าผมไปกินกับเพื่อนมันบ่อย...
"หายไรวะ....มรึงต่างหากเติ้ล ได้ข่าวว่าแฟนไม่ให้เที่ยวแบบนี้แล้วเหรอวะ" ผมแซวมันก็ไอ้ขวัญมันเล่าให้ผมฟังว่าแฟนไอ้เติ้ลมันหึง เลยสั่งห้ามไม่ให้มาเที่ยวที่แบบนี้อีก พอๆ กับไอ้ขวัญเลยแฮะ....
"โห ใครมันคาบมาบอกพี่ล่ะดิ"
"กรูเอง ไอ้สาด ไอ้เติ้ลมรึงว่ากรูเป็นหมาเหรอ" ไอ้ขวัญร้อนตัว
"อ้าวมรึงเองเหรอไอ้ขวัญ มรึงก็ว่าแต่เค้า หวานน่ะยิ่งกว่ากว่าแฟนกรูอีกนะ อ้าวไหนมรึงว่าเค้าจะมาล่ะนี่"
"เดี่ยวคงมามั๊ง" เสียงโทรศัพท์ของมันดัง.....มันรับแป๊บหนึ่งแล้วบอกว่า.....
"เดี่ยวกรูมานะ เดินออกไปรับหวานหน้าปากซอยก่อน"ไอ้ขวัญมันบอกมาครับ....
"อะไรวะทุกทีเห็นเดินมาเองได้ แหม วันนี้ทำหน้าที่แฟนที่ดีเชียวนะมรึง ไอ้ขวัญ" ไอ้เต้มันแซวๆ
"ไม่ได้ไม่ได้...เดี่ยวคืนนี้ไม่มีที่นอน กรูไม่อยากกลับดอนเมืองวันนี้จะขอนอนห้องเค้า....ไปล่ะ"มันเดินออกไปแล้ว
"อ้าวทำไมล่ะเต้ พาแฟนมานอนที่ห้องอีกเหรอ" ผมถามครับ ทุกทีเท่าที่ผมรู้ถ้าไอ้เต้พาแฟนมาที่ห้องไอ้ขวัญมันมักจะร่อนเร่ ถ้าไม่กลับไปนอนบ้านที่ดอนเมืองก็จะไปสิงบ้านกิ๊กๆ หรือเพื่อนๆมัน...
"อ๋อผมย้ายออกกันแล้วพี่ ย้านตั้งแต่ต้นเดือน พอดีอยากได้มัดจำคืนด้วยล่ะพี่ ...เลยออกก่อน"
"อ้าวเหรอ"
ไอ้ขวัญหายไปเกือบครึ่งชั่วโมงครับ....ช่วงนี้ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล และเพื่อนอีกสองคนก็นินทาไอ้ขวัญ หวานอย่างสนุกปาก...ผมพอจับใจความได้ว่า หวานนี่เป็นเพื่อนที่เรียนกับพวกนี้สมัยตั้งแต่มัยธยมปลายจังหวัดเดียวกับผมเลย...จีบกันตั้งแต่ตอนนั้นพอเรียนต่อก็ยังเป็นแฟนอยู่ ไอ้ขวัญเรียนที่เกษตรศาสตร์ส่วนหวานเรียนหอการค้า หวานจบปีนี้พร้อมๆ กับไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ส่วนไอ้ขวัญต้องรออีกปีหนึ่ง....แล้วมันยังเมาท์อีกว่า จบเสร็จสองคนนี้คงต้องแต่งงานกัน พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเห็นด้วยแล้ว.....เฮ้อฟังพวกนี้คุยกันเรื่องไอ้ขวัญกับหวาน คิดถึงยัยกระเหรี่ยงผมเหมือนกัน ตอนนี้เค้าก็ลูกหนึ่งแล้ว...แล้วผมล่ะต้องกลายสภาพเป็นเกย์แบบนี้.....
ไอ้ขวัญ กับหวานเข้ามาแล้วครับ ผมเหลือบไปมองหวาน สวยแฮะ ไม่น่าเชื่อว่าจะขึ้หึงขี้วีน....แบบที่ไอ้ขวัญหรือเพื่อนๆ มันเล่าให้ผมฟัง
"หวานนี่พี่เอก คนที่ขวัญเคยเล่าให้ฟัง รุ่นพี่ของพี่ไอ้แบงค์"
"สวัสดีค่ะพี่เอก" ถ้าเป็นหญิงกับหญิง สงสัยตอนนี้รังสีอำมะหิตคงจ้าไปหมดแล้ว....
"ครับ สอบเสร็จเหรอยังล่ะหวาน" ผมไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรครับ ถามแบบนี้ไปก่อนดีกว่า
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เกือบอาทิตย์แล้ว เดี่ยววันมะรืนหวานจะกลับบ้านต่างจังหวัดแล้ว อยู่ที่นี่เบื่อ"
"ไปกับขวัญเหรอ"ผมเลียบๆ ถามดูครับ..
"เป๊บซี่เพียวๆ ล่ะกัน ผมไม่ได้ไปส่งหวานหรอกพี่ ต้องอยู่สอนเด็กตีเทนนิสจนถึงสิ้นเดือน ถึงจะได้ไปล่ะพี่"
"อ้าวเหรอ อือ" ดีเหมือนกัน ผมจะได้คุยหรือ จะได้เจอมันได้สะดวกมากยิ่งขึ้น..
"แต่ไม่ดีเลยน่ะพี่เอก ปล่อยเสือไว้แบบนี้ กลัวน่ะ เสือมันชอบไปคาบเหยื่อตอนเจ้าของเผลอด้วยซิ"อ้าว มีแซวไอ้ขวัญ..
"แหม หวาน....ขวัญสัญญาว่าช่วงที่หวานไม่อยู่ ขวัญจะเป็นคนดี ไม่จีบไม่อยุ่งกับใคร นะจ๊ะหวาน" โหต่อหน้าแฟนต่อหน้าเพื่อนๆ นะนี่....
"ใครจะเชื่อมรึงวะขวัญ....." ไอ้เต้มันแซวๆ ไอ้ขวัญหน้าจ๋อย ส่วนหวานหน้าดุ...เฮ้อพอๆกันเลยคู่นี้....
เราคุยกันจนเกือบห้าทุ่มครึ่งครับ ตอนนี้เพลงเริ่มมีจังหวะขึ้นบ้างแล้วแหละ คนเต็มร้านตั้งแต่สี่ทุ่ม....ตอนนี้หวานคุยกับไอ้เติ้ลอยู่เรื่องอะไรไม่รู้ผมไม่ด้ยิน.....ไอ้ขวัญนั่งมองหน้าเวทีอยู่....ขวัญกับหวานนั่งติดกันนะครับ สวีทหวานหววน้ำตาลยังอายเลย......
"สวัสดีค่ะพี่ขวัญ จำหนิงได้เปล่าค่ะ ที่เราไปเที่ยวกันต่อคืนนั้น เออแล้วคืนนี้พี่ขวัญไปต่อไหนกันล่ะ พวกหนิงไปด้วยซิ" บรรยากาศที่โต๊ะผมเงียบตั้งแต่ประโยคแรกที่หนิงทักแล้วแหละครับ ทุกคนหันไปมองทางเดียวกัน คือที่ไอ้ขวัญกับหนิง.......ตอนนี้ทุกคนที่โต๊ะผมเงียบกริบ.....ไอ้ขวัญหน้าชีด ส่วนหนิงหน้าตาเด๋อด๋า....
"อ้าวทำไมเงียบกันหมดล่ะ เดี่ยวหนิงมาถามใหม่นะพี่ขวัญ กลับไปนั่งกับเพื่อนก่อน" หนิงคงจะรู้อะไรบ้างแล้วแหละ รังสีอำมะหิตมันฉายจากตัวหวานขนาดนั้น....ตอนนี้คนที่จะแย่ก็คือไอ้ขวัญ......คนที่ร้อนสุดๆ ก็คงจะเป็นหวาน....
"ขวัญไม่ได้มีอะไรกับเค้านะหวาน" มันรีบแก้ตัวคับ เฮ้อสงสารมันเหมือนกัน คราวแล้วหวานมาก็มีเรื่องที่นี่ไปครั้งแล้ว ครั้งนี้คงจะไม่มีอีกนะ.....
"โห บอกมานะ คืนนั้นไปต่อไหนกัน"เอาแล้วซิ หวานเริ่มเสียงดังขึ้นมาแล้ว....
"ไม่มีอะไรจริงๆ หวาน เชื่อใจขวัญนะ นะ" ไอ้ขวัญมันทำหน้าตาทะเล้นขอความเห็นใจ......
"กี่ครั้งกี่หนแล้วล่ะ.......ดูซิ เค้ามาบอกแบบนี้มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่จะเชื่อ"ตอนนี้บรรยากศเริ่มคุแล้วครับ...พวกผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้ว ....แต่หูผมคอยฟังครับ เฮ้อ เห็นแบบนี้สงสารมันเหมือนกันนะนี่ไอ้ขวัญมรึงนะมรึง......
"ก็............." มันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน....
"ไม่รู้ล่ะหวานจะกลับแล้ว ถ้ายังรักหวานอยู่กลับกับหวานเลย" หวานลุกขึ้นแล้วครับ.....
"พี่เอก เติ้ล เต้ หวานขอตัวกลับแล้วนะ" ไอ้ขวัญมันคงเอ๋อ ครับ ส่วนหวานเดินลิ่วไปแล้ว...ไอ้ขวัญลุกตามไป....
"อะไรของเค้านี่ เฮ้อ หึงแรงเหมือนกันนะนี่" ผมบ่นๆ ครับ......
"แบบนี้ประจำล่ะพี่ "
ผมมองไปที่หน้าร้านไอ้ขวัญกำลังคุยกับหวานอยู่...ท่าทางจะดุเดือด...อ้าวหนิงนี่หว่า เดินตรงไปที่สองคนนั้นแล้ว...คุยอะไรกันก็ไม่รู้สักพัก หวานก็หายไปกับไอ้ขวัญ....ส่วนหนิงเดินเข้ามาในร้าน...
สักแป๊บ โทรศัพท์ไอ้เต้ดัง ครับ ......มันรับ...วางเสร็จมันก็บอกว่า....
"ไอ้ขวัญกลับแล้วนะพี่เอก ไม่ต้องรอมัน ท่าทางคืนนี้มันจะโดนไม่ใช่น้อยนะนี่"
"ทำไมล่ะ อะไรมันจะโหดขนาดนั้นเชียวเหรอ เต้"ผมถามอย่างงงๆ.....
"หวานเค้าหึงเค้าหึงแรงนะพี่เอก แล้วเมื่อกี๊ยัยหนิงเค้าเข้าไปเติมเชื้ออีก สงสัยงานนี้ไอ้ขวัญอ่วม"แหมไอ้เต้มรึงหัวเราะชอบใจใหญ่นะมรึง......หัวเราะแฟนกรูอีก.....แต่ตอนนี้ผมสงสารมันนะ คนมากรักก็แบบนี้แหละ ไม่รู้จักบริหารจัดการให้ดี........
"มากินกันต่อดีกว่า" ผมยกแก้วดื่มครับ ขาดไอ้ขวัญไปสักคนสำหรับผมมันเหมือนขาดสีสันไปเยอะ ก็อย่างว่าแหละที่ผมมานี่ก็เพราะมันนี่แหละ.....
เที่ยงคืนกว่าๆ ผมก็ขอตัวกลับครับ บรรยากาศมันเซ็งๆ ไงไม่รู้..........คืนนี้ผมขอนอนปากเกร็ดดล่ะกัน...ไปที่ปากเกร็ดผมก็แวะเข้าเซเว่น หาซื้ออะไรรองท้องครับ ภาพไอ้ขวัญมันแว่บๆ เข้ามาอีกแล้ว เฮ้อ ผมบอกกับตัวเองว่าผมไม่มีสิทธิ์จะไปคิดถึงมันนะ ป่านนี้มันคงกล่อมหวานอยู่อย่างมีความสุข.......
ผมมานั่งกินมาม่าคัพหน้าเซเว่น...วันนี้มันวันอะไรของผมนี่ ผมอยากเจอคนที่ผมอยากเจอ.....แต่พอไปเจอเค้ากลับมากับคนที่เป็นเจ้าของเค้า เป็นคนที่เค้าแคร์เป็นคนที่เค้ารัก........แล้วเค้าก็กลับกัน....ปล่อยให้ผมต้องมานั่งบ้าอยู่กับมาม่าคัพนี่......
ผมกลับถึงห้องเกือบตีสอง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเตรียมตัวนอน.....ตอนนี้ยังไม่ได้เสียใจอะไรมากมายนะครับ แค่มันมารบกวนจิตใจผมให้ฟุ้งซ่านเล่นๆเอง.....ผมต้องพยายามห้ามตัวเองแล้ว..ถ้าเกิดไปหลงรักมันจะถอนตัวไม่ขึ้นมีหวังผมต้องทกข์ใจมากกว่านี้แน่.......
ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้น....ใครน่ะโทรมาป่านนี้.....ผมดูเบอร์ อ้าวไอ้ขวัญนี่หว่ะ แหม มันคงจะโทรมาขอโทษผมที่มันกับหวานกลับก่อน
"ว่าไง กล่อมหวาน เสร็จแล้วเหรอวะ...แล้วทำไมไม่หลับไม่นอนอีกล่ะนี่ ไม่หมดแรงเหรอไง"ผมว่ามันคงจะประมาณผัวเมียคู่ไหนยิ่งทะเลาะกัน ลูกยิ่งดกอะไรแบบนี้แหละ.....
"หมดแรงอะไรล่ะพี่ ผมทะเลาะกัน เบื่อพี่ พี่เอกเดี่ยวผมไปหาพี่นะครับ เบื่อมากเลย..พี่หาเหล้ากินกันดีกว่า เจอกันที่เซเว่นที่เดิมนะพี่.....ผมถึงแครายแล้วนะ อย่าเลทนนะพี่....คืนนี้ไม่มีที่นอนอย่าทิ้งน้องทิ้งนุ่งล่ะ มาได้แล้วผมใกล้ถึงแล้ว "อะไรของมันล่ะนี่....นี่ผมอาบน้ำจะนอนแล้วล่ะนี่เอ้อไปก็ไป ทำไงได้ล่ะแม้ผมจะพยายามหักห้ามใจ แต่พอได้ยินเสียงมัน ใจผมก็แตกกระเจิงทุกที......
ผมขี่จักรยานไปหน้าเซเว่นแล้วครับ ไม่ต้องแต่งตัวอะไรมากนักหรอก เสื้อกล้าม กางเกงบอล.....ผมปั่นไปถืออ้าวมันนั่งดวดเบียร์ไปก่อนแล้ว....
"ไงวะเสือ หน้าตาแย่จังเลยนะมรึง"
"กลุ้มล่ะพี่ ดูซิกะจะฉลองสอบเสร็จให้มันส์ๆหน่อย ดันมาเจอเรื่องบ้าๆ"มันบ่นๆ ผมก็ได้แต่รับฟัง....
"เฮ้อ กรูบอกมรึงแล้ว เรื่องนี้มันอยู่ที่ตัวมรึง มรึงจะไปโทษหวานก็ไม่ได้.....แล้วหวานเค้าว่าไงบ้างล่ะ"
"ว่าอะไรล่ะพี่เอก พอผมส่งเค้ากับหอ เค้าก็โกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟ....เค้าขู่จะเลิกกับผม ผมก็เลยตอกกลับไปว่าเลิกก็เลิก.....เค้าบ้าใหญ่เลย มาทุบมาตีผม....แล้วก็ยังมาตบหน้าผมอีก พี่เอกดูซิ" โหหน้ามันยังมีรอยแดงๆ อยู่เลยแฮะ หวานนี่อารมณ์รุนแรงใช้ได้เลย.....
"ใจเย็นน่ะขวัญ ตอนนี้กำลังร้อนทั้งสองคน คุยอะไรมันก็ไม่รู้เรื่องหรอก..รอให้อีกฝ่ายเย็นลงหรือเย็นลงทั้งสองฝ่ายแล้วค่อยหันหน้ามาคุยกันนะ.....มรึงสองคนรักกันมากไม่ใช่เหรอ จะมาเลิกด้วยเหตุผลแค่นี้ล่ะนะ..." ผมไม่รู้จะปลอบใจอะไรมันครับ มันทำหน้าเศร้าเครียด ยกเบียร์ขึ้นดวดแบบนี้...
"ก็จริงพี่ แต่ผมเบื่อ ทำไมนะ ผู้หญิงถึงขี้หึงแบบนี้" มันถามผมอีกแล้ว ผมไม่อยากตอบคำถามมันแล้ว....
"ที่เค้าหึงก็เพราะเค้ารักมรึงไง เค้าคงรักมรึงมากน่ะขวัญ มรึงลองคิดูนะ จะมีเหรอเปล่าที่คนเป็นแฟนกันไม่แสดงอาการหึงหวง ไม่แสดงความเป็นเจ้าของ.....มรึงต้องการแบบนั้นเหรอ"
"ไม่ล่ะพี่ แต่ทำไมเค้า ไม่เชื่อใจผมบ้างล่ะพี่ คนรักกันมันต้องเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอพี่ ดูเค้าทำกับผม....เหมือนไม่เชื่อใจผมเลย ถึงผมจะมีใครนะพี่เอก แต่ผมบอกได้เลย ผมรักเค้าคนเดียว รักสุดหัวใจ" โหดูมันพูดประโยคนนี้มันทิ่มแทงผมได้ดีชมัดเลย..
"มรึงต้องเข้าใจนะขวัญ.......ไม่มีผู้หญิงคนไหนเป็นอย่างนั้นได้หรอก....มรึงลองคิดในมุมกลับถ้าวันหนึ่งมีคนมาบอกมรึงว่า เค้าไปเที่ยวกับหวานมาสองต่อสอง....มรึงจะคิดอย่างไรล่ะ มรึงจะรับได้เหรอ" ผมถามย้อนไปดูครับ ตอนนี้ผมไม่ได้เข้าข้างใครนะครับ....ผมมองหน้ามัน อ้าวน้ำตาซึมตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ เฮ้อ นึกว่าจะเข้มแข็งที่แท้ก็ขี้แยเหมือนกัน...
"แต่ผมเบื่อพี่ ถ้าไม่ติดว่าผมรักเค้า ผมไม่ทนหรอกพี่เอก....ผมรักเค้าจริงๆ เค้าน่าจะเชื่อใจผมบ้าง ถึงผมจะมีใครแต่สุดท้ายผมก็ต้องแต่งงานกับหวานอยู่ดี"ดูมัน....ตอนนี้มันเริ่มสติแตกอีกแล้ว..
"เอาน่า......ใจเย็นๆ มรึงลองปรับตัวหน่อยดิ ทำตัวให้หวานเค้าไว้ใจหน่อย..กรูว่าถ้ามรึงพยายามเลิกไอ้สิ่งที่เค้าระแวง สิ่งที่เค้าหึงมรึง ทุกอย่างมันน่าจะดีขึ้นนะ.......นิสัยผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ขี้หึงอย่างไม่มีเหตุผลก็อย่างว่าแหละที่เค้าหึงๆ ก็เพราะเค้ารักมรึงนะ......รักมากแค่ไหนก็คงจะหึงมากเท่านั้น" ผมบอกมันไปตามความจริง ถ้ามันไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวจีบหรือเที่ยวหว่านเสน่ห์ให้สาวๆ รักจริงกับหวาน คนเดียว หวานเค้าคงไม่บ้าตามหึงอย่างไม่มีเหตุผลแบบนี้หรอก
ไอ้ขวัญเงียบไปครับแต่มันยังยกแก้วเบียร์เข้าปากอยู่นะครับ....ผมก็ยกแก้วดื่มตามมัน ตอนนี้ผมเป็นอะไรไปนี่ ทำไมผมต้องให้คำปรึกษามันด้วยนะ ช่วงนี้ผมน่าจะเติมน้ำมัน ใส่เชื้อฟืนลงไปไม่ใช่เหรอ....แต่ผมก็ทำไม่ลงครับ ไอ้ขวัญมันรักหวานออกจะปานนี้ อีกเดี่ยววันสองวันมันก็คงคืนดีกัน....สิ่งที่ดีที่สุดของผมตอนนี้ก็คงให้กำลังใจมัน .....
ตอนนี้ผมก็คงเหมือนเพลงนี้ล่ะมั๊ง....
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=2713ก็ฉันมันเป็นแค่คนรอ ที่ถูกมองว่าไร้ความหมาย
ก็เพราะว่าเป็นเหมือนของตาย ในยามที่ไม่มีใคร
ฉันก็เป็นเหมือนๆเทียน ถูกเก็บในลิ้นชักเพื่อรอเรื่อยไป
ถูกใช้ก็ตอนที่แสงไฟดับไป ถึงคนก็จะใช้กัน
เอาคนที่มีความสำคัญ แค่วันที่เธอเสียใจ
มันคงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่
จะเจ็บ จะช้ำ จะทน ถ้ายังไหว
ตราบจนเทียนไขนั้นจะละลายหมดลงไป..
จะอยู่เป็นแสงที่ส่อง แม้อาจไม่ถึงใจ
แค่พอรำไรให้เธอนั้นยังมองเห็น
แค่เพียงชั่วครั้งชั่วคราว เข้าใจชัดเจน
ได้แค่ที่เป็นแล้ว ไม่ต้องหวังไปมากกว่านี้
แม้จะต้องเสียใจ
คนที่มีความสำคัญ แค่วันที่เธอเสียใจ
มันคงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่
จะเจ็บ จะช้ำ จะทน ถ้ายังไหว
ตราบจนเทียนไขนั้นจะละลายหมดลงไป
จะอยู่เป็นแสงที่ส่อง แม้อาจไม่ถึงใจ
แค่พอรำไรให้เธอนั้นยังมองเห็น
แค่เพียงชั่วครั้งชั่วคราว เข้าใจชัดเจน
ได้แค่ที่เป็นแล้ว ไม่ต้องหวังไปมากกว่านี้
แม้จะต้องเสียใจ
แม้จะต้องเสียใจ
แม้จะต้องเสียใจ
ผมคงเป็นได้แค่นี้จริงๆ แม้จะรักมันแต่ผมก็ไม่อยากไปแย่งอะไรกับหวาน รู้ครับ แย่งไปก็เท่านั้นยิ่งแย่งก็ยิ่งเจ็บไปเปล่าๆ ตอนผมก็ยังไม่แน่ใจในตัวมันเลย...
"มาดื่มกันอย่าคิดมากหว่ะ เดี่ยวมรึงก็ไปง้อเค้าสักหน่อย...ทุกอย่างมันก็ดีเอง"หน้าตามันเศร้าๆ มาเลยน่ะ
"ใช่พี่เอก ดื่มให้ความน่าเบื่อของผู้หญิง...ขี้หึง ขี้ระแวงไม่เข้าเรื่อง" มันชนแก้วกับผมยกแก้วดื่มพรวดเดียวหมดแก้วเลย.....
"โห เบาๆ เว๊ย เบียร์นะเว๊ย เดี่ยวก็เมาหรอก...."
"ให้มันเมาไปเลย....เมาๆ จะได้ลืม....มาพี่เอกมาชน..." อะไรนี่เพิ่งเติมเบียร์ไปเมื่อกี๊เอง..แต่ผมก็ดื่ม...
"เอาน่า อย่าคิดมากมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของการเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ...มีหึงมีหวง มีโกรธมีทะเลาะ มีเข้าใจเป็นเรื่องธรรมดา"
"ใช่มันเรื่องธรรมดาของการเป็นแฟนกันพี่ แต่เค้ามาตบผมทำไมล่ะนี่..."โหอะไรมันนี่มันโกรธเรื่องที่หวานตบมันหรือนี่..
"ไม่เอาน่า...คิดมาก มาชนๆ" ผมอยากให้มันลืมครับ...
ผมกับไอ้ขวัญนั่งดื่มนั่งคุยกันกันจนเช้าครับ เรื่องที่คุยส่วนใหญ่ก็เรื่องหวาน กับมันนี่แหละ มันเล่าเรื่องที่มันเบื่อๆ เรื่องที่หวานหึง ....ผมน่ะเบื่อจะฟังมันจริงๆ...เบียร์หมดไปเกือบโหลแล้ว.....
"กลับเถอะหว่ะ เช้าแล้ว...เดี่ยวกรูเข้าไปซื้อมาม่าซื้อโจ๊กก่อน."ไก่เริ่มขันคนเริ่มพลุกพล่านแล้ว..
"ครับพี่..."ผมหายไปกือบยี่สิบนาทีกลับออกมา อ้าวไอ้ขวัญไปนั่งอ๊วกใต้ต้นไม้แล้ว...
"ไหวเปล่าวะ ขวัญ" จะไปช่วยมันลูบหลังก็ไม่ได้ครับ มือไม่ว่าง หิ้วถุงมาม่าคัพอยู่..
"ไหวพี่ มันอืด ดื่มเบียร์ก็แบบนี้แหละ ไม่เมาหรอกพี่ มาผมช่วยถือ"ผมก็อืดๆ เหมือนกันนะนี่...
"กลับเถอะ"
เราเดินกลับกันพอถึงหอ ก็กินมาม่ากินโจ๊ก กินเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำ....เตรียมตัวจะนอนอ้าวมันนอนแล้วนอนบนเตียงซะด้วย. เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืด กางเกงบอลไปแล้ว น้ำไม่ยอมอาบน้ำมรึงซักแห้งซะแล้ว......ผมคงต้องนอนข้าล่างครับ...ผมออกมาข้างนอกอีกครั้งมาเก็บกวาด ไอ้ที่ๆ กินเมื่อกี๊แหละ....
พอเสร็จผมก็เตรียมตัวนอน ผมเหลือบมองไอ้ขวัญมันหลับแล้วเหรอนี่ ตอนนี้ผมคงไม่ทำแบบคราวแล้วหรอกครับ ไม่อยากลับกหลับมัน...ก็อย่างที่ผมบอกแหละ ถ้าผมมีอะไรกับมัน ผมขอให้ผมกับมันมีส่วนร่วมเหมือนๆกัน....
ผมพลิกตัวไปพลิกตัวมา ตอนนี้เริ่มที่จะหลับแล้วครับ...กำลังเคลิ้ม...ผมรู้สึกเหมือนว่าไอ้ขวัญมันตกมาจากเตียงข้างบนครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกกำลังเคลิ้ม กำลังจะหลับ... ผมรู้สึกเหมือนใครมากอดผมน่ะ เออหรือว่าผมฝันนี่.แต่ทำไมมันรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้....ผมขอลืมตาล่ะกันถ้าฝันก็แล้วไป....ผมลืมตาดูอ้าวไอ้ชวัญมันตกจากเตียงจริงๆ ครับ เอ๊ยตอนนี้มันกอดผมอยู่นี่....หรือว่ามันละเมอ...ผมมองหน้ามัน อ้าวมันลืมตาอยู่นี่...
"พี่เอกครับ ขอกอดพี่หน่อยนะครับ ผมหนาว" อ้าวแล้วไง ตอนนี้ผมสั่นไปแล้วครับ ใจมันเต้นตึกตักตึกตักแทบจะหลุดออกจากอก.....เสียงนี้ไอ้ขวัญมันน่าจะได้ยินน่ะ...
"อย่าดีกว่ามั๊งขวัญ มันไม่ดีหรอก อย่าทำแบบนี้เลย" ผมอยากจะพูดแบบนี้ครับ แต่เสียงมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้หรือว่าส่วนลึกของใจผมมันไม่ให้พูดออกไป .......
"พี่เอก" มันเรียกชื่อผม....
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมกับมัน..ตกอยู่ในห้วงความต้องการ ห้วงตัณหา .ตอนนี้เราสองคนยากจะหยุดมันแล้วครับ.....ทุกอย่างดำเนินต่อไปจนจบ.....แล้วผมกับมันก็หลับไป........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
