มาต่อแล้วคะ ช้าหน่อยพราะแรงบันดาลใจไม่ค่อยมี 5555
“เจ้าบ้ารึเปล่า” หย่งฉีกระชากของในมือเขาออกไป โยนทิ้งออกไปข้างนอก หย่งคังได้แต่มองตามอย่างเสียดาย เพราะของนี้หาซื้อได้ยากยิ่ง แต่โอดครวญไปก็เท่านั้น เขามัดปมผ้าพันแผลที่เอวให้ตึงแน่น
ขณะที่เหวินสี่รู้สึกว่าโลกนี้เอียงแปลกๆ จนต้องเอนหลังลงนอนอย่างอ่อนแรง
“เจ้าไม่เป็นไรนะ”
เป็นอะไร?? เขาจะเป็นอะไร..นอกจากสบายดีเท่านั้น เฮ่อ.....อืมมมม รู้สึกแปลกๆจัง คล้ายกำลังโบยบินได้ทั้งที่นอนอยู่อย่างนี้ เหวินสี่นอนตาลอยมองโน่นนี่ตลอดเวลา หย่งฉีเห็นท่าไม่ดี คงสูดเข้าไปเต็มที่เลย แถมยังหลุดออกจากผ้าห่มได้ครึ่งตัวแล้ว ปล่อยไว้ไม่ดีแน่ แกะแล้วมัดใหม่ให้แน่นๆทั้งตัวเลยดีกว่า เขาแกะเชือกที่ผูกมัดออก
“เจ้าจะทำอะไร?” หย่งคังถาม
“ข้าจะมัดใหม่ เจ้ามาช่วยจับเขาไว้ทีสิ”
“เฮ่อ” บุรุษหนุ่มลุกอย่างเสียไม่ได้ เขาเข้ามาจะจับข้อมือบางไว้ แต่ถูกปัดออกอยางไม่ไยดี ร่างเล็กมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม
“ข้าเกลียดเจ้า”
“เอ่อ....แน่อยู่แล้ว” หย่งคังหัวเราะเยาะ ผ้าห่มที่มัดแน่นคลายปมแรกออกเผยร่างในชุดนอนบางเบาสีขาวเปียกเหงื่อโชก เนื้อผ้าแนบเนื้อเผยให้เห็นร่างที่เยาว์วัย ดั่งยอดใบที่อ่อนต่อสัมผัส ทั้งคู่เผลอชมดูชั่วครู่ จนเรียวขาขยับไปมาช้าๆ
“ข้าร้อนจัง.....หาน้ำให้ข้าชำระล้างเนื้อตัวได้ไหม” เขาถามเสียงเบาหวิว หย่งฉีนึกในใจว่า ออกฤทธิ์แล้วแน่ๆ เขารีบแกะปมเชือกมัดผ้าห่มเส้นที่สอง แต่ยิ่งรีบก็ยิ่งทำให้มันแน่นกว่าเดิม
“ข้าต้องการน้ำ” เหวินสี่จ้องมองหย่งคังตรงๆ แววตาเป็นประกายสดใสเสียจนบุรุษหนุ่มสะท้านไหวขึ้นมาวูบ ร่างเล็กยกร่างขึ้นช้าๆโน่นตัวเอนเข้าหา เพียงใกล้ลมหายใจสัมผัสก็ได้กลิ่นเหงื่อที่ทำให้กระสันได้ง่ายๆ “เอาน้ำมาให้ข้า”
คำพูดนี้อยู่ชิดติดกับริมฝีปากจนเขาเกือบเผลอสัมผัสไปแล้ว หย่งคังถอยห่างอย่างไม่แน่ใจว่าเพราะยา หรือเพราะตัวตนของเหวินสี่กันแน่ที่ทำให้รู้สึกร้อนรนปานนี้ เขาเหลือบมองพี่ชายที่กำลังง่วนกับการแก้ปมเชือกอยู่ ดีที่ไม่เห็นตอนที่เขาหวั่นไหวกับเด็กเมื่อวานซืนนี้ ร่างสูงลุกออกไปข้างนอก ในวัดร้างนี้ต้องมีบ่อน้ำแน่ เขาต้องรีบออกไปสูดอากาศหน่อยแล้ว
แกะได้แล้ว! หย่งฉีโล่งอกที่แกะเชือกได้เสียที เขารื้อผ้าห่มออกแผ่กว้างกลิ่นเหงื่อชุ่มทำให้นึกห่วงขึ้นมาวูบหนึ่งว่าคนถูกมัดในนี้คงไม่พึงพอใจแน่ แต่ขอให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ ก็คงปลอดภัยแล้ว เขาหันกลับมา วูบ!!!
ดัชนีเคลื่อนไหวเร็วปานลูกศรกระแทกเข้ากลางทรวงอกจี้ถูกจุดโคจรพลังทำให้เดินลมปราณไม่ได้ หย่งฉีตกใจไม่ทันคาดคิดว่าถูกเล่นงานได้ง่ายดายปานนี้ เจ้าของดัชนีจ้องมองหน้าเขา รอยยิ้มบนใบหน้าชั่วร้ายพอๆกับหย่งคังเลยทีเดียว เขาคลี่ยิ้มดั่งนกน้อยๆแล้วกล่าวว่า
“เจ้าเสร็จข้าแล้ว” เหวินสี่เริงร่าดีใจ เขาในตอนนี้เป็นดั่งผีเสื้อที่หลุดจากเปลือกอันงดงามที่ห่อหุ้มได้แล้ว สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้เขาจะทรมานให้เจียนตาย ขณะเดียวกันก็ต้องสนองความพอใจให้เขาได้ด้วยเช่นกัน มือบางทว่าแข็งแรงพลั่กร่างสูงหงายหลังลงบนกองฟางก่อนตามเข้าไปติดๆ เสื้อผ้าของคนทั้งคู่เริ่มหลุดลุ่ยออกอย่างรวดเร็ว หย่งฉีนั้นขยับตัวได้ ทว่าไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน แม้พยายามเกร็งลมปราณเพื่อคลายจุดแล้วก็ตาม รสจูบหวานรุกรานที่เรียวปากทำให้สมาธิถูกตีกระเจิงไม่มีชิ้นดี ลิ้นนุ่มรุนรานแล้วถอยห่างอย่างขี้เล่น ทำให้ชอบรสจูบของวายร้านตนนี้เหลือเกิน แต่ที่ชอบยิ่งกว่าคือ อารมณ์กระหายของเด็กน้อย
ฝ่ายนั้นถอดเสื้อผ้าเขาออกอย่างรีบร้อน ก่อนจะบดเบียดจูบรุนแรง มืออุ่นฟอนเฟ้นไปตามร่างเขาอย่างดุดัน ใบหน้าคมคายถึงกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงใจและมีความสุขเหลือคณานับในช่วงเวลานี้ สัมผัสดุดันอย่างเสือหิวเฉกเช่นนี้แหละที่ปลุกอารมณ์ของเขาให้บ้าคลั่งขึ้นมาได้
บุรุษหนุ่มอ้าปากรับจูบร้อนรนที่บดเคล้าลงมาแรง ลิ้นสอดเข้าลึกพัวพันลิ้นเขาสร้างความสยิวกายยิ่งนัก นั้นทำให้เขารับรู้ว่าการต่อต้านรังแต่จะทำให้ควบคุมตนเองได้ยาก ขอเพียงปล่อยไปตามกระแสก็ทำให้เขายืนหยัดอยู่ได้ ไม่นานก็สามารถคลายจุดที่ถูกสกัดออกได้ มือใหญ่กุมไหล่เล็กไว้ทันทีกำลังจะผลักไสออกไป แต่แค่ริมฝีปากนุ่มขบกัดปากเขาแรง พลางสอดมือเข้ามาโอบกอดรอบคอ ก็ทำให้อยากเบียดกายให้แนบชิด อยากขยี้ร่างเล็กนี้ให้กลืนหายในในร่างเขาเลยทีเดียว ร่างกำยำพลิกตัวขึ้นอยู่เหนือกว่า มือใหญ่เคล้นคลึงทรวงอกนิ่มและสะโพกมนแน่นหนั่นอย่างคลั่งไคล้ ณ.เวลานี้เขากระหายเหลือเกินและร่างกายนี้เท่านั้นที่ปลดปล่อยเขาได้ หย่งฉีมองสบตาดวงตากลมโตฉายแววท้าทาย ใบหน้าอ่อนวัยมียิ้มน้อยๆที่มุมปากดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ นั้นจุดไฟในตัวมังกรให้ร้อนผ่าวทันที มันพองโตขยายตัวจนอึดอัดแน่นไปหมด
หย่งฉีพ่ายแพ้ต่อความต้องการของตนเอง ริมฝีปากทั้งสองพบกันเป็นเวลาเดียวที่หย่งคังหิ้งถังน้ำกลับมาพอดี ร่างสูงหยุดคาที่ประตูพุพังของวัดร้าง แสงจากกองไฟลามเลียเรือนร่างเป็นทองอร่าม น่าสัมผัสที่สุด หย่งฉีลุกขึ้นพลางยกร่างเล็กขึ้นมานั่งบนหน้าตัก ปากจุมพิตยอดอกสีชมพูอย่างร้อนรนราวกับจะขาดใจหากไม่ได้สัมผัสเรือนร่างนี้ เหวินสี่แหงนหงายใบหน้าขึ้นอย่างเพลิดเพลินในความหรรษา ก่อนจะหันมามองสบตาหย่งคัง
“อา....อืมมมมม” เขาครางกระเส่าอย่างพึงพอใจ ทำเอาหัวใจบุรุษหนุ่มกระตุกเฮือก ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืนอวดเรือนร่างแข็งแรงสมสวม ผิวกายนวลเนียนไร้ไฝฝ้าเส้นผมยาวสยายถึงเนินเนื้อโค้งมน เชิญชวนให้มองจนละสายตาไม่ได้ เหวินสี่ยืนต่อหน้าแล้วรั้งศีรษะหย่งฉีให้หามังกรหนุ่มแข็งแรงไม่แพ้ของใครๆ แม้จะอ่อนวัยกว่าก็ตาม เขาอ้าปากให้ความสำราญแก่เด็กน้อยอย่างเต็มที่ สองมือเขาอ้อมมาด้านหลังบีบเค้นเนื้อแน่นแข็งแรงอย่างมันมือ
“อ้า....อย่างนั้น.....ข้า......ข้าชมชอบมัน อะ....โอ้ว...ท่าน.....ท่านพี่”
เสียงกระเส่าหวานจนเสียววาบที่หว่างขา มังกรเขาดุนดันแรงจนปวดไปหมดแล้ว หย่งคังไม่เคยรู้สึกเฉกเช่นนี้มาก่อน เขาได้แต่ยืนมองสองคนสำเริงสำราญกันดุเดือด ในคอเขาแห้งผากจนกลืนน้ำลายไม่ลง ตอนนี้หย่งฉีให้ความสำราญมังกรจนเปียกชุ่ม ร่างแกร่งลุกขึ้นโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นอย่างรวดเร็ว เรียวขาเล็กโอบรัดเอวหนาแน่นก่อนถูกวางลงบนโต๊ะเก่าๆ ระหว่างนั้นมังกรแข็งขึงสอดใส่เข้ามาในร่างบางโดยไม่ให้ได้ทันตั้งตัว ใบหน้าอ่อนวัยสะดุ้งน้อยๆ ลมหายใจของทั้งสองหอบฮักด้วยความตึงและคับแน่น เจ็บ!คือความรู้สึกแรก พอถูกวางนอนราบไปกับความยาวของโต๊ะ เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจออกเท่านั้นร่างแกร่งก็เสือกไสเข้ามาอย่างทรงพลังและรวดเร็ว
“อ้า!!!! โอ้วววววววววว.....อะ....โอ้ว ” เหวินสี่หนิ่วหน้าจนน้ำตาซึม ทำให้ความร้อนรนของหย่งฉีชะงัก ใบหน้าเปื้อนน้ำตานี้ ละลายใจบุรุษแกร่งกลายเป็นน้ำได้ทันที เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้า ปลอบโยนสุดกำลังทั้งที่ใจอยากรังแกให้ร้องมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ไม่นานภายในที่กระชับแน่นก็คลายตัวลง ส่งสัญญาณให้รู้ว่าเขาพร้อมแล้ว บุรุษหนุ่มขยับกายกระแทกกระทั้นเข้าใส่อย่างอดกลั้นไม่อยู่ ส่งให้พวกเขาเตลิดเพลิดเพลินไปในห้วงหฤหรรษ์สีชมพู
“อ้า...อย่า....อย่าเร็วนัก” เหวินสี่ร้องโอดโอยแต่มือกลับตะกุยแผ่นหลังแกร่งอย่างบ้าคลั่งเร่งเร้าให้เร็วอีก
“เท่านี้......ดีไหม” หย่งฉีรั้งเอวบางแน่นขณะโจนจ้วงเข้าไปไม่ยั้ง โต๊ะเก่าๆส่งเสียงเอี้ยดอ้าดเข้าจังหวะ ยิ่งทำให้เร่งเตลิดเข้าไปใหม่
“ฮ่า....อา....ท่านพี่.....โอ้ววว...ข้า....โอ้วๆๆๆ” เด็กน้อยร้องลั่นเมื่อโดนกระแทกถูกจุดกระสันภายใน หย่งฉียิ้มร่าทันทีเขาชมชอบที่ถูกเรียกว่าท่านพี่ ฟังแล้วเสียวซ่านจริงๆ
“ตรงนี้ใช่ไหม นี่ๆๆๆๆ ชอบไหม” เขากระหน่ำใส่อย่างหนักๆเน้นๆย้ำหลายๆครั้ง ทั้งคู่เพริดไปกับความสุขที่หวานฉ่ำแทบจะทำให้บ้าคลั่งขาดสติ โต๊ะเก่าๆเคลื่อนเอี้ยดๆไปกระแทกผนัง ร่างผอมบางถูกอัดจนไถลขึ้นไปเกือบสุดขอบ ร่างสูงถึงจับเอวบางลากกลับลงมา หย่งฉีต้องยัดเอวไว้ข้างหนึ่ง อีกมือเอื้อมไปยึดขอบโต๊ะด้านบนเอาไว้ ถึงตรึงร่างเล็กให้มั่นคงสำหรับเขาได้ ร่างสูงยืนคล่อมกลางหว่างขาที่ถ่างกว้าง เขาทุ่มเทพละกำลังจากทุกส่วนบรนเปรอเด็กหนุ่มอย่างเต็มที่ ใส่ความต้องการทุกเม็ดเข้าใส่ราวกับพายุที่ไม่มีวันหมดสิ้น
“ฮ้า..ฮ้า!! ท่าน.....ข้าจะ....ข้าจะตายแล้ว อ๊า!!!! ท่านพี่...ท่านพี่”
ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองสอดกายประสานเป็นหนึ่งเดียวกันท่ามกลางจังหวะบ้าคลั่ง เหวินสี่กรีดร้องราวกับเป็นอิสตรี ส่งเสียงครวญครางปานจะขาดใจ ส่งให้หย่งฉีเร่งจังหวะส่งให้เขาไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า ปากอุ่นพรมจูบไปทั่วอก ขบเม้มยอดอกผิวอ่อนๆอย่างเมามันขณะที่ช่วงล่างกระแทกกระทั้นอย่างต่อเนื่อง วิมารฉิมพลีจึงมาเยือนเด็กน้อยอย่างหวานฉ่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก ช่องทางคับแคบบีบรัดเป็นจังหวะทำให้หย่งฉีคำรามราวกับราชสีห์บาดเจ็บ เขาบีบขอบโต๊ะแตกกระจุยเป็นชิ้นๆด้วยความสุขสม
“ฮ่า! โอ้ออออออ....” เขาหอบฮักมิเคยสุขสมมากเท่าครั้งนี้ เทียบกับครั้งก่อนกลายเป็นเด็กๆไปเลย บุรุษหนุ่มช้อนร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นมาให้เกาะเกี่ยวตัวเขาไว้ ร่างของพวกเขาทั้งคู่เปียกชุ่มราวกับถูกฝนกระหน่ำ เขาทรุดตัวลงนั่งพิงเสาต้นใหญ่พักกายอย่างสำราญโดยมีร่างเล็กแอบอิงอยู่บนตัก
“ข้ามีความสุขจัง” เหวินสี่บอกเสียงใสปานนกน้อยเริงร่า
“ข้าด้วย” หย่งฉียิ้มเต็มไปด้วยเสน่ห์หา เขาหลงบ่วงรักเด็กน้อยนี้เสียแล้ว ร่างเล็กยิ้มหวานก่อนลุกจากชายหนุ่มช้าๆ น้ำมากมายไหลเยิ้มลงมาตามเรียวขา เขาเดินอวดเรือนร่างอย่างไม่สะทกสะท้านมาถึงหย่งคัง สายตาที่มองมานั้นเย็นชาและไม่แยแสแม้แต่น้อย เขาก้มลงดึงเอาถังน้ำจากมือออกมาข้างนอก
ซ่า!!!! น้ำเย็นๆถูกยกขึ้นราดลงมาตั้งแต่หัวลงมาอาบทั้งตัว หย่งคังมองปลายผมเปียกๆที่ขยับไหวตามแรงไหลของน้ำไปมาบนเนินสะโพก มันช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน
“เฮ่อ....” เหวินสี่ครางอย่างพึงใจ มือเล็กปัดผมมาด้านหน้าบิดน้ำทิ้ง แล้วหันกายกลับเข้าไป อุ้งมือใหญ่กระชากแขนเขาเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยเงยหน้ามองสบตาอย่างไม่สนใจความหื่นกระหายตรงหน้า “ปล่อย.....ข้าไม่ต้องการเจ้า”
“แต่ข้าต้องการเจ้า”
“เจ้าคู่ควรหรือ” เหวินสี่ปัดมือเขาออกสุดแรง แต่ก็สลัดไม่หยุด หย่งคังรวบเอวเล็กยกขึ้นจนเท้าลอยจากพื้นเขาหมุนตัวออกมาด้านนอก กดร่างเล็กตรึงไว้กับเสาหน้าประตู ทั้งคู่จ้องสบตากันประชิด ตัวแนบชิดจนไม่มีช่องว่างทำให้รู้สึกได้ถึงความแข็งขืนของมังกร เหวินสี่เสียววาบข้างใน เขาขยับปากจะเอื้อนเอ่ยแต่ไม่มีเสียง ต้องรวบรวมกำลังใหม่อีกครั้ง
“เจ้าทำให้ข้าต้องแปดเปื้อน”
“เจ้าในร่างที่แปดเปื้อนงดงามกว่าในยามปกติเสียอีก” เขาหมายจะชมเชยริมฝีปากหวานดั่งบุบผา หากเจ้าของไม่ยินดีให้สัมผัสจึงเบือนหน้าหนี
“เป็นเช่นนั้นสินะ ถึงได้ทำร้ายข้าเยี่ยงนี้.....ข้าเกลียดเจ้าที่สุด” น้ำเสียงใสสั่นเครือ
“ข้ารู้”
“จะทำเช่นไร เจ้าถึงจะปล่อยข้า”
“ให้ข้ารักเจ้าสิ” ริมฝีปากอุ่นแนบลงมาที่ใบหูเย้ายวนอารมณ์ให้คุกรุ่นก่อนเลี้อยลงมาที่ซอกคอ
“ข้าไม่ต้องการรักประเดี๋ยวประด๋าว....ข้าต้องการรักนิรันด์ที่มั่นคงดั่งหินผา......เช่นนั้นแล้วทั้งกาย ทั้งใจข้าจะยอมมอบให้ผู้นั้นได้.....เจ้าทำเช่นนั้นได้หรือไม่ล่ะ” เรียวขานุ่มยกขึ้นเกี่ยวเอวหนา ส่วนหน้าเบียดกันจนรู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่ม สายตาที่มองมาก็ท้าทายให้ตามเกมเขาให้ทัน บุรุษหนุ่มคลี่ยิ้มสะใจ
“หญิงนางโลมมักร้ายกาจ ข้าชมชอบคนที่ร้ายกาจเสียด้วย”
“ข้าจะร้ายกับเจ้าให้ถึงที่สุด”
“งั้นข้ายินดีรับเลย” ปากประกบจ้าบจ้วงกันแรง ขบกัดดุดันทั้งจิกทั้งทึ้ง กระนั้นก็ยังไม่สาแก่ใจ หย่งคังกัดคอนุ่มแรงจนห้อเลือด
“อ้า...” เหวินสี่หอบฮัก สัมผัสร้อนแรงไล่ไปตามผิวกายเขาไปทั่ว ที่ยอดอกทั้งสองข้าง ฟันคมๆขบแรงๆขณะที่นิ้วแข็งแรงจ้วงเข้าไปในช่องทางเขาแรง พริบตาเดียวก็นิ้วที่สี่ก็จมหายในกายเขาและมันควานผนังที่ไวต่อสัมผัสไปมา “อูววววว.....เบาหน่อย อย่า.....อย่าทำตรงนั้น”
“ตรงนี้รึ?” หย่งคังยิ้มสะใจ นิ้วเขี่ยในจุดสะท้านภายใน
“จะมากไปแล้วนะ หยุดเดี๋ยวนี้” เหวินสี่โกรธเกรี้ยว เขาดิ้นรนให้หลุดพ้นจากวงแขนที่โอบรัด ทันทีที่เท้าถึงพื้นยังไม่ทันจะหันกายหนี มือแกร่งก็จับเขาหันหลังเข้าหาเสาใหญ่ “จะทำอะไร??”
แทนคำตอบร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้า นิ้วทั้งหลายแหวกกลีบเนื้อออกจนเห็นปากทางย่นยับสีชมพูเปียกชื้น เขาแทรกลิ้นทรงพลังเข้าไปแทนที่นิ้ว เด็กน้อยถึงสะดุ้งเฮือกปลายเท้าเขย่งหนีด้วยความเสียวสะท้าน ลิ้นอันร้ายกาจนั้นทะลวงประตูคับแคบเข้าไปชอนไชในกาย
“อ๊า!!! อย่าๆๆๆๆ อ๊า.....อย่า อ่า!!!! พอแล้ว....พอ.....” เหวินสี่ร้องไม่เป็นภาษา ร่างกระตุกเฮือกๆทุกครั้งที่ลิ้นนั้นควานไปมา ไม่มีครั้งไหนจะทำให้รู้สึกว่าถูกทำรักได้ลึกซึ้งมากมายเยี่ยงนี้มาก่อน สองมือตะกุยเสาเก่าแก่จนสีถลอกเป็นทาง ขณะที่ขาทั้งสองข้างสั่นระริกยันกายแทบไม่อยู่ มังกรแข็งขันหลั่งน้ำหยดเยิ้มลงสู่พื้น
เด็กน้อยหายใจหอบกระเส่าพอรู้ตัวอีกทีก็พบว่าร่างสูงยืนประกบด้านหลังปลายเท้าแทรกเข้าระหว่างขาของเขาบังคับให้แยกออกแล้วดึงสะโพกขึ้นให้รับบางอย่างที่แข็งแกร่งแล้วอุ่นจัดเกลี่ยไปมาในร่องสะโพกของเขา นั้นทำให้เสียวข้างในวาบๆ และแล้วความแข็งแกร่งก็แทรกเข้ามาช้าๆ
“อ้า......”
“โอ้อออ......สุดยอด”
“ยะ....อย่าเพิ่งขยับนะ อย่านะ”
“อย่าเพิ่งอะไร เจ้ารับพี่ชายข้าไปทั้งคนแล้ว แค่นี้ไม่ระคายผิวเจ้าหรอก”
“เจ้า......คนเห็นแก่ตัว” เด็กน้อยเค้นเสียงด่าทอ ทว่าเสียงหลงระดับไปโดยกะทันหัน
“ฮะฮะฮะ” หย่งคังเคลื่อนไหวหนักแน่นรุนแรงผิดกับฝาแฝดจริงๆ ดีที่เขามีแก่ใจเอื้อมมือมาหยอกล้อมังกรน้อยเขาด้วยการเคล้นคลึงอย่างมีจังหวะ ปลายนิ้วพริ้วไหวราวกับกำลังดีดเส้นสายของพิณกระชากอารมณ์เหวินสี่ไปมา จนร่างบางสั่นสะท้าน เริงร่าไปกับจังหวะพิสดารอันน่าภิรมย์ด้วยความลืมตัว
“ท่าน....”
“อ่า.....เรียกท่านพี่สิ” บุรุษหนุ่มกระตุ้นเตือนถึงตัวตนด้วยการย้ำแรงๆ เขาต้องไม่ด้อยกว่าพี่ชายเด็ดขาด หากไม่เหนือกว่าก็ต้องเสมอ
“อะ...โอ้วววว ระ....แรงไปแล้ว”
หย่งคังเหยียดริมฝีปากขึ้นกระทำให้อีกฝ่ายรู้ด้วยตัวเองว่า ปรารถนานั้นมีอำนาจมากแค่ไหน ด้วยการยกสะโพกมนให้สูงขึ้น แล้วเสือกไสท่อนอันแข็งแกร่งทะลวงผ่านปากทางที่ชุ่มฉ่ำนั้นอย่างหนักแน่นซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็สุขสมอย่างบอกไม่ถูก “อ๊าๆๆๆๆ...อ๊ะ...โอ้ววว.....”
ช่วงเวลาที่หลงอยู่ในห้วงความหรรษา กำลังหอบหายใจอย่างหนัก หย่งคังโน้มตัวลงมาคร่อมร่างเขาไว้ บังคับให้โก้งโค้งแล้วกระแทกกายเข้าสุดลำ ก่อนจะบิดเอวกวาดผนังภายในด้วยอาวุธแข็งขันควงเป็นวงอย่างช้าๆ
เหวินสี่อ้าปากค้างร้องเสียงหลงอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ “อา...อะ..อ้ายยยย อ่า!!!”
หย่งคังกัดฟันกรอดด้วยความสะใจ เขาควานไปทั่วช่องทางเล็กๆนั้นจนหนำใจแล้วจึงจับเอวเล็ก กระแทกกระทั้นต่ออย่างหนักหน่วง ร่างเล็กสะท้านไหวไปกับจังหวะอันบ้าคลั่งดั่งพายุ การสอดใส่และการเสียดสีเริ่มจะทำให้เขาหรรษาสุขสมเหลือเกิน แต่ก่อนที่จะถึงจุดสุดยอด มังกรใหญ่ก็ถูกกระชากออกไป เด็กน้อยถึงกับวิมารล่มกลางอากาศ
หย่งคังจับอุ้มขึ้นนั่งเอวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเติมเต็มอีกครั้งด้วยการกระแทกกระทั้นเพียงครั้งเดียว ท่านี้ได้เห็นหน้า เห็นสายตา เห็นความรู้สึกกันชัดเจน เหวินสี่ไม่ชอบ ทว่าทำการใดไม่ได้แล้ว หย่งคังคำรามดั่งราชสีห์ในลำคอขณะกดเขาตรึงกับเสาไม้ใหญ่ต้นเดิม แล้วเสือกไสกายแกร่งเข้าใส่อย่างดุดัน รวดเร็วและทรงพลัง มันทำให้ในส่วนลึกภายในของร่างกายร้อนระอุจวนเจียนจะเกินขีดจำกัดแล้ว เด็กน้อยร้องปิ่มจะขาดใจ เขาพุ่งขึ้นสูงเกือบถึงสวรรค์อีกครั้ง แต่ก็ถูกทิ้งคว้างกลางอากาศอีกหน ในที่สุดจึงยอมทิ้งศักดิ์ศรี ละซึ่งความละอาย อ้อนวอนอีกฝ่ายด้วยเสียงเว้าวอน
“ท่าน......ท่านพี่....เร็ว.....ช่วยข้าด้วย....อ้า....ทำให้ข้า.....ถึงที่....ท่านพี่.....”
หย่งคังแนบจูบดุดันลงมาลงโทษเขา ริมฝีปากบดเคล้าอย่างหิวโหย รสหวานชุ่มฉ่ำในเรียวปากทำให้ต่างคลั่งไคล้ไม่รู้จบ ลิ้นลูบไล้กันในโพรงปากราวกับเป็นคนรักหวานซึ้ง ถึงจุดนี้สัมผัสเริ่มอ่อนโยน ทะนุถนอม เมื่อริมฝีปากผละจากกันแล้วต่างก็เห็นนัยน์ตาเยิ้มฉ่ำ สะท้อนความปรารถนาอย่างชัดเจน เหวินสี่เห็นการเคลื่อนไหวจึงพบว่าเป็นหย่งฉีที่ปรากฏกายอยู่ไม่ห่าง เขาเห็นลีลารักที่หวานฉ่ำแล้วก็รู้สึกเต็มตื้น มือบางเอื้อมมือมาหา เรียกร้องให้เขาร่วมด้วย
“ข้าต้องการเจ้าอีก” เขาเข้ามาตระคองกอดร่างเล็กร่วมไปถึงน้องชายด้วย ความรู้สึกได้หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน ช่วงเวลาสั้นๆนี้ทำให้พวกเขาทั้งสามคนทอดถอนหายใจอย่างมีความสุข หย่งคังรั้งเรียวขาที่พันเอวขึ้นพาดที่แขนแข็งแกร่งแทน เปิดทางเบื้องล่างให้กว้างขึ้น หย่งฉีดุนดันความแข็งขึงเข้ามาเบียดแทรกในช่องทางคับตึงอย่างช้าๆ
“อะ...โอ้ยยย.....มะ....มันเจ็บ.....ทะ....ท่านพี่....ช้าหน่อย อ้า....” เหวินสี่หลับตาปี๋หนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด หย่งคังสอดลิ้นเข้าไปมอบจูบนุ่มนวลหวานซ่านช่วยให้เขาผ่อนลมหายใจได้คล่องขึ้น ในที่สุดมังกรแกร่งก็สอดใส่เข้ามาในร่างอีกคนอย่างไร้อุปสรรค ฝาแฝดยิ้มกว้างใส่กันที่พวกเขาเบียดในช่องทางเดียวกันอย่างที่ไม่เคยทำร่วมกันมาก่อน มันช่างสุขสมเอ่อล้นในหัวใจ เพียงแค่หายใจแรงๆพวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะท้าน
“อ๊ะ....โอ้อออ....อา...” เหวินสี่อ้าปากค้างเมื่อร่างกายถูกรุกรานอีกครั้ง การร่วมรักที่พิสดารนี้สร้างความเจ็บปวดระคนรัญจวนใจอย่างก่ำกึ้งกัน แต่เมื่อได้ขยับตัวเสียดสีในช่องที่คับตึงนั้นก็ความความหฤหรรษ์สุดขั้วได้
“โอ้อออออออ.......”
“อะ....โอ้ยยยยย” ทั้งสามร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน ตะกายวิมารบนสวรรค์อย่างเอาเป็นเอาตายด้วยการร่วมแรงร่วมใจทะลวงช่องที่เบิกกว้างนั้นสุดกำลัง เหวินสี่สั่นสะท้านไปทั้งร่าง เขาถูกกระแทกหนักหน่วง จังหวะรักอันดุเดือดนี้ ทำให้น้ำตารื้น ภาพจันทราบนฟ้าพร่ามัว เขาทำได้แค่กรีดร้องแล้วกอดรัดร่างแกร่งทั้งสองแน่นเท่ามีเรี่ยวแรง ก่อนหวีดร้องสุดเสียง วิมารของพวกเขาชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำแห่งความสุข
ร่างอ่อนปวกเปียกถูกวางข้างกองไฟอุ่น เด็กน้อยปรือตาขึ้นมา แม้ร่างกายอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง ทว่าฤทธิ์ยายังร้อนแรงไม่เสื่อมคลาย ราตรีนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน หย่งฉีประคองสะโพกของเขาขึ้น ลิ้นและริมฝีปากปรนเปรอเขาอย่างอ่อนหวานละมุ่นละมัยจนน้ำตาซึม เขาพรมจูบที่ซอกขาด้านในและที่มังกรน้อยนานเป็นพิเศษ ส่วนหย่งคังมอบจูบอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากแล้วลามเลียยอดอกสีชมพูทำให้เป็นสีเข้มขึ้นด้วยปากเขา เหวินสี่ครางเสียงกระเส่า เขาไม่อิดออดเมื่อถูกประคองให้คว่ำหน้าลงอย่างทะนุถนอม เรียวขาถูกจัดวางให้ยันน้ำหนักได้อย่างเหมาะสม สะโพกถูกยกขึ้นในองศาที่พอดี อุ้งมือใหญ่ช้อนใบหน้าเขาให้แหงนหงายขึ้น
ฝาแฝดเคลื่อนตัวเข้าประกบทั้งด้านหน้าด้านหลังเพื่อเยือนช่องทางหฤหรรษ์อีกครั้ง กองไฟเล็กสาดแสงอาบร่างทั้งสามที่เคลื่อนไหวเนิบๆนาบๆก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดุดันเมื่อถึงจุดของมัน ความสุขที่เสพสมได้มันช่างยากที่จะอิ่มหนำได้ ในเมื่อตัณหาของพวกเขานั้นลุกโชนไม่แพ้เปลวไฟ เสียงครวญครางกระเส่าตลอดทั้งคืน เหงื่อชุ่มกระเด็นหยดลงพื้นมากมายพอๆกับหยาดแห่งความสุขที่หลั่งออกมามากมาย ความสุขล้น....มันยากจะบรรยายจริงๆ
***********
เสียงนกกระจิบ นกกระจอกส่งเสียงเจื้อยแจ้วหนวกหูปลุกเหวินสี่ให้ตื่นจากฝันอันยาวนาน เขาขดตัวนอนใต้ผ้าห่มอุ่น สิ่งแรกที่เห็นคือไก่ที่เสียบไม้ย่างเหนือกองไฟ กลิ่นหอมของมันยั่วน้ำลายเขาเหลือเกิน
“ตื่นแล้วหรือ” หย่งฉีหันมาสบตาเขาพอดี
ซ่า!!! เสียงน้ำเทลงภาชนะดึงเขาหันไปมอง หย่งคังเทน้ำลงในถังไม้สำหรับอาบน้ำ พวกเขาไปเอาถังไม้มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?? ร่างเล็กยันตัวจะลุก
“โอ้ยย...”
“เป็นไร??” หย่งฉีเข้ามาประคอง
“เอวข้า....ปวดจัง”
“ก็สมควรอยู่” เขาช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาทั้งเปลือยเปล่า พาไปลงแช่ในน้ำอุ่นๆในถัง
“โอ้ววววว” เด็กน้อยโอดครวญกับความเมื่อยล้าของตน แต่เมื่อสัมผัสน้ำอุ่นจัดนานๆก็ผ่อนคลายรู้สึกดีขึ้น ความเมื่อล้าบรรเทาลงไปมาก ใบหน้าอ่อนวัยจึงมียิ้มปรากฏ
“หิวไหม ข้าเอาไก่ให้เจ้าทานนะ”
“ขอบคุณ” เด็กน้อยเห็นบรรยากาศในวันนี้แปลกแตกต่างจากวันก่อนๆมาก เหมือนจะเป็นใจให้เขามาก ริมฝีปากบางแอบคลี่ยิ้มน้อยๆ เหตุการณ์เมื่อคืนวานเขาจดจำได้ดี จริงอยู่ว่าฤทธิ์ยานั้นทำให้กระสัน แต่ก็ทำให้เขาใจกล้าขึ้นด้วย กล้าทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำได้ สู้กับฝาแฝดนั้นด้วยความแตกต่าง หย่งฉีเป็นพี่แต่กลับกระหายในตัวผู้ที่อยู่เหนือกว่าจึงไม่ยากนัก ส่วนหย่งคังเป็นน้อง เขาปรารถนาเหนือกว่าใคร จึงต้องแกล้งชิงชังยุแหย่ให้อยากเอาชนะแล้วแกล้งพ่ายแพ้ เท่านี้ก็ทำให้สุขสมอิ่มเอมใจ แต่หารู้ไม่ว่าติดบ่วงเขาเสียแล้ว
“ท่าน....” เหวินสี่รับไก่ที่ฉีกมาให้แล้ว ครั้นจะขอบคุณก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอย่างไรดี หย่งฉีมองอย่างสงสัย “เอ่อ....ข้าเรียก พี่หย่งฉีได้ไหม”
ใบหน้าคมสันมีสีระเรื่อขึ้น บุรุษหนุ่มยกมือเกาศีรษะอย่างเขินอาย “ได้สิ”
“วันนี้.....ไปบ้านข้านะขอรับ”
“บ้านเจ้า??”
“ใช่....เรื่องความขัดแย้งใดๆระหว่างท่านกับบิดาข้า....ข้าอาจยังไม่เข้าใจนัก แต่เผชิญหน้ากันเยี่ยงลูกผู้ชายจะดีกว่าไหม ข้ามั่นใจว่าบิดาข้ามิได้ทำผิดสิ่งใดแน่นอน”
“อย่าเพิ่งมั่นใจนัก” หย่งคังว่า ร่างเล็กลุกออกจากอ่างคว้าเสื้อผ้าเมื่อคืนวานมาสวมใส่
“ท่านไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้ แต่ข้าอยากให้พี่หย่งฉีไป”
“ว่าไงนะ”
“อาคัง.....ข้าคิดว่าเราสมควรไป” แฝดน้องมองอย่างไม่พอใจ แต่เขาหาสนใจไม่ “เรื่องนี้ไม่ควรยืดเยื้อ หากหลี่ต้าโหย่วไม่ใช่คนอย่างคนๆนั้นว่าล่ะ เจ้าจะว่าอย่างไร ไปคุยให้รู้เรื่องเลยดีกว่า”
หย่งฉีลุกขึ้นดับกองไฟตระเตรียมของจะเดินทาง หย่งคังหันมามองเด็กน้อยที่ยิ้มเยาะใส่
“เจ้าควรฟังพี่ชายนะ หย่งคัง”
“เจ้าเรียกข้าว่าไงนะ??” ร่างสูงก้าวพรวดเข้าหา สองมือกระชากไหล่เล็กเขย่าแรงๆ
“ปล่อยข้านะ”
“เจ้าเรียกเขาว่าพี่หย่งฉี แต่กลับข้ากล้าเรียกชื่อเฉยๆงั้นหรือ”
“แล้วไง ข้าเกลียดเจ้า ข้าไม่เรียกเจ้าว่าพี่หรอก โอ้ยยย....”นิ้วแข็งแรงจิกไหล่เขาแรง ทั้งยังเขย่าจนผมกระจาย “ปล่อยข้า”
“เจ้าควรเรียกข้าว่าไง หา!”
“อาคัง” หย่งฉีเตือนอยู่ห่างๆ
“พะ....พี่หย่งคัง....พี่หย่งคัง ข้าเจ็บนะ” เขาบอกอย่างพ่ายแพ้ น้ำตาเล็ดลงทางหางตา ทำให้อารมณ์เดือดดาลบรรเทาลง บุรุษหนุ่มยอมคลายมือออกแล้วสะบัดหน้าหนีไปมองทางอื่น ร่างเล็กนวดคลึงไหล่ตนเองคลายความปวดร้าว ต่างฝ่ายต่างเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนที่ร่างเล็กจะก้าวมาหา
“พี่หย่งคัง.....ไปบ้านข้านะขอรับ” เขาถึงหันมามองหน้า ใบหน้าอ่อนวัยแสดงความกลัวแต่ความดื้อรั้นก็ปรากฏอยู่ในดวงตา “ไปคุยกันให้รู้เรื่องเลย ท่านเป็นจอมยุทธมิใช่หรือ จะเอาแต่หลบหนีคงมิใช่วิสัยท่านหรอกใช่ไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว” หย่งคังเข้ามาเชยคางมนขึ้นให้สบตาเขาตรงๆ “ข้าจะไป....ไปดูสิว่าบิดาเจ้าดีอย่างที่เจ้าพูดหรือไม่”
หึ! คำท้าทายดังอยู่ในลำคอเด็กน้อย สองพี่น้องตระเตรียมของที่มีอยู่น้อยนิดเพื่อเดินทาง เหวินสี่ลอบยิ้มกับตัวเอง รู้สึกสนุกจัง....บุรุษที่ยอดเยี่ยมถึงสองคนอยู่ในกำมือเขาแล้ว ทั้งสามได้รถม้าจากหมู่บ้านใกล้ๆใช้เวลาเดินทางครึ่งวันก็ถึงบ้านของเขา
ทั้งบ้านแตกตื่นยินดีที่เขากลับมาถึงอย่างปลอดภัย ขณะที่ฝาแฝดได้พูดคุยกับบิดาเขาโดยมีท่านอ๋องจ้าวและท่านเฉินเป็นพยาน พูดคุยอยู่นานจึงเป็นที่กระจ่างทั้งสองฝ่าย สองพี่น้องคุกเข่าขอขมาที่ล่วงเกินไป หลังจากนั้นทางการส่งจึงคนไปจับกุมจางหย่งตี๋ฐานะเป็นผู้บงการลักพาคนและกรรโชกทรัพย์
หย่งฉีและหย่งคังถูกคุมตัวขึ้นศาลฐานะสมรู้ร่วมคิด แต่ก็ยกฟ้องเนื่องจาก มีความกตัญญูและได้ข้อมูลเท็จจากบิดาของตนเอง ให้ปล่อยตัวแต่ติดภาคทัณฑ์ห้ามก่อเรื่องและรายงานตัวทุกเดือน ส่วนจางหย่งตี๋จำคุก 10 ปี เขาเดือดดาลตะโกนสาปแช่งทุกคนลั่นศาลไม่หยุดปาก เรื่องราวจบลงด้วยดี หย่งฉีและหย่งคังเข้ามาดูแลตระกูลจางต่อ โรงงานเย็บเสื้อไม่ถูกปิด เพราะตระกูลหลี่ ตระกูลเฉินดึงมาร่วมสัมปทานด้วยกัน ถึงได้ส่วนแบ่งน้อยลง แต่ทำให้ตระกูลจางก็ไม่ล้มละลาย
ส่วนความสัมพัน์ของเหวินสี่และสองพี่น้อง เป็นอย่างไรต่อไปน่ะหรือ?? (เดาเอาเองสิ)
The end
(ตอนหน้า ย้อนอดีตกับเหวินหลง) ไม่รู้จะไปรอดหรือเปล่า ขอเสียงหน่อยต่อดีหรือไม่
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่5 ย้อนอดีตกับเหวินหลง[2] รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 115048 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก