หัวข้อ: ❤One Night with My Boss รักข้ามคืน ❤☆บทส่งท้าย☆ (05-05-2017)(END)

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ก็ถึงจุดจบของพะแพง
ถ้าดูพฤติกรรมของนาง
นางทำตัวแบบสุดขั้วตลอด
แล้วก็จากไปแบบทำตัวเอง
ก่อนตัวเองจะตาย ก็พากิ่งแก้ว ตายไปก่อน
แต่พ่อนาง ก็คิดสั้นตายตามลูกสาวอีกคน 

ไม่เข้าใจเฮียกาว พี่น้ำ 
กล้าปล่อยให้พะแพงคนที่ผลักนักบุญตกบันได
อยู่ตามลำพังกับนักบุญได้ ไม่สมเหตุสมผลนะเฮียๆ 

ที่แท้นักบุญ ก็ได้ความทรงจำกลับตืนมา
คงเจ็บตัวครั้งสุดท้ายแล้วนะ
แต่จะเจ็บกายต่อไป เพราะคุณดิน น่ะสิ 
     
 

[cavalli]

 

[Vammas]

​One Night with My รักข้ามคืน



ตอนที่ 20 พ่อแม่

โรงพยาบาลในขณะนั้น นักบุญกับปฐพีกำลังถูกพยาบาลลากไปห้องฉุกเฉินเพื่อทำแผล ปฐพีทำแผลเสร็จเป็นคนแรก เพราะแผลที่แขนไม่ได้ใหญ่อะไรมาก ส่วนนักบุญถูกคุณหมอส่งไปแสกนร่างกายเพราะหัวกับพื้น ผ่านไปหลายชั่วโมงนักบุญจึงถูกส่งตัวกลับมายังห้องพัก ที่มีปฐพีนั่งรออยู่

"บุญเป็นยังไงบ้าง" ปฐพีลุกเดินไปพยุงตัวนักบุญให้มานั่งลงบนเตียงก่อนนั่งลงข้างๆเตียง

"ไม่เป็นไรครับ แผลนิดเดียว"

"หัวกระแทกอะไรหรือเปล่า" นักบุญส่ายหัวไปมา ส่งยิ้มให้ เอนหัวซยเข้าที่ไหบ่ของอีกฝ่าย

"ดีใจนะที่ปลอดภัย"

"ครับ"

"กาว กับ น้ำ ไปไหนทำไมถึงปล่อยให้อยู่กันตามลำพังได้ ดีนะที่รอดมาได้" ปฐพีโอบกระชับไหล่ของนักบุญแน่น

"อย่าว่าสองคนนั้นเลยครับ ผมเป็นคนขอให้พวกเขาออกไปเอง ผมแค่อยากคุยกับเธออีกครั้ง แต่ไม่คิดเลยว่า...จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น" นักบุญทำหน้าเศร้า ฝังหน้าลงบนไหล่ปฐพี

"แล้วความจำกลับมาตั้งแต่เมือไหร่"

"วันที่พะแพงมานั่นแหละครับ มาวันเดียวความจำกลับเลย สงสัยแรงกระตุ้นดี แฮะๆ"

"แล้วทำไมไม่บอกพี่"

"แล้วพี่มาให้บอกไหมล่ะ"

"ก็บุญไล่พี่"

"ก็...มัน" จะบอกได้ไงล่ะว่ามาทีไรทั้งปวดหัวปวดใจ

"แต่...พี่ดีใจนะที่พี่มาทันปกป้องบุญ" ปฐพีดันตัวนักบุญออกเพื่อให้ทั้งสองได้สบตากัน โน้มหน้าเข้าหาเพื่อมอบจูบแสนหวานให้กับอีกฝ่าย เพียงจูบเบาๆอันแสนเนิ่นนานนี่ก็ทำเอาผู้มาเยือนสองคนต้องนิ่งค้าง เพราะไม่คิดว่าเปิดประตูมาจะเจอภาพนี้เข้า

"ฮะ แฮ่ม ขอโทษทีนะที่ขัดจังหวะ แต่ฉันว่า ที่นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่โรงแรมอดทนกันสักนิดดีกว่านะ" เฮียกาวกับมาพร้อมกับพี่น้ำแล้วครับ มาได้ถูกจังหวะจริงๆเชียว

"กาวพูดอะไรเนี่ย" พี่น้ำตีเข้าที่อกเฮียแกเบาๆเพื่อเป็นการปรามคำพูด

"โทษที มันอดใจไม่ไหว" คุณปฐพีตอบทีเล่นทีจริงส่งยิ้มให้ทั้งคู่ 

"บ้า" ส่วนผมเหรอเขินสิ แดงไปหมดแล้ว หน้าน่ะ

"รอให้ออกจากโรงพยาบาบก่อนเถอะ" คุณปฐพีกระซิบข้างหู พูดงี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหนแล้ว อายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...โอ๊ย! เขินเว้ย!

.

.

.

.

นักบุญคนเดิมร่างกายแข็งแรงสุขภาพสมบูรณ์กลับมาแล้วจ้าาา...ฮะแฮ่ม หลังผ่านวินาทีเฉียดตายมาได้ ทุกอย่างดูจะราบรื่นดี จริงๆนะ? ไม่รู้แหละตอนนี้ถือว่าดีก็แล้วกัน ผมออกจากโรงพยาบาลช้าไปเกือบอาทิตย์เพราะดันได้แผลเพิ่มจากคราวก่อน เรื่องของพะแพงจบลงไม่สวยนัก แต่เรื่องของผม ผมก็หวังว่าจะไม่มีเรื่องแย่ๆอีก

ผมได้กลับมาทำงานอีกครั้ง ก็แบบว่าท่านประธานใจดีอะไรแบบนี้อะเลยไม่ได้ไล่ผมออก (ได้ข่าวเป็นแฟนกับประธาน) แต่โต๊ะทำงานผมหายไป ไม่ไล่ออกแต่โต๊ะทำงานหายไปไหน ฮือๆ โต๊ะทำงานหาย

"พะ พี่ พี่แขโต๊ะทำงานผมหายไปไหน" ผมรีบถามคนที่อยู่ก่อนผมมาทำงานด้วยความอยากรู้

"ก็ไม่หายนี่" พี่แขตอบโดยไม่มีท่าทีตกใจ

"ไม่หายได้ไงพี่แข ตรงนี้ไม่มีโต๊ะทำงานผม"

"อ่อ น้องบุญ ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"

"ก็โต๊ะผมหาย" นี่ไม่ใข่เรื่องใหญ่หรือไง 

"ไม่หาย ไม่หาย แต่มันถูกย้ายเมื่อหลายวันก่อนทีาน้องบุญจะกลับมาทำงาน" พี่แขตอบยิ้มๆ

"ย้าย?" นักบุญทวนคำ

"ใช่ ย้าย"

"ย้ายไปไหน"

"ห้องท่านประธาน โต๊ะน้องบุญตั้งอยู่ริมห้อง อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะท่านประธานพอดีเลยนะ" พี่แขยิ้มๆ

"หา!!!" โอ๊ย ไอ้นักบุญจะบ้าทำอะไรไม่ถามกันสักคำ

"แหม่...น้องบุญไม่ต้องเขินหรอกพี่เข้าใจคนเป็นแฟนกันก็ต้องอยากเห็นหน้ากันทุกวันนี่คะ" เธอเดาไม่ผิดแน่ๆ เพราะตั้งแต่นักบุญมาทำงานที่นี่เธอเห็นท่าทีแปลกของท่านประธาน แล้วไหนจะคอที่เป็นรอยแดงมาทุกวันอีก โอ๊ย! คิดแล้วหน้าก็พาลแดงจนควบคุมไม่ได้พี่แขยอมเป็นสาวกสาววายก็ตอนนี้แหละจ้าา 

"เขาถามผมไหมว่าผมต้องการหรือเปล่า" ผมบานอุบอิบกับตัวเอง แต่มันก็ทำให้ใครคนหนึ่งได้ยิน

"แล้วทำไม พี่ต้องบอกด้วย" เสียงทุ้มๆของบุคคลที่สามดังขึ้นด้านหลังของนักบุญ

"ก็..." นักบุญหันหน้าไปตอบ หน้าของเขาก็เกือบชนเข้ากับหน้าของปฐพี

"ว้า...รู้งี้น่าจะขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย" ปฐพีทำหน้าเสียดาย จนนักบุญต้องแอบหยิกที่แขนอีกฝ่าย

"โอ๊ย! หยิกพี่ทำไม" 

"ก็มันน่าไหมล่ะ"

"พี่เป็นเจ้านายเรานะ"

"เจ้านายแล้วไงล่ะ จะหยิกให้เขียวเลย"

"แหม่ๆ สนใจพี่แขหน่อยสิคะ ทำอย่างกับอยู่กันสองคน" พี่แขทักท้วงทั้งสองคนให้สนใจตัวเองบ้าง

"เออ คุณแขวันนี้ผมจะพานักบุญไปทำธุระนะ วันนี้คงไม่อยู่ทั้งวัน" ปฐพีหันไปสั่งพี่แข พี่แขเองก็พยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม

"อะไร จะพาไปไหนอีก" นักบุญประท้วง เขารู้สึกว่าตั้งแต่ทำงานกับปฐพีมา เหมือนเขาไม่ค่อยได้ทำงานอะไรเลยด้วยซ้ำ อทิเช่น หยุดบ่อย โดนปฐพีบากไปนู้นนี่นั่นโดยไม่ใช่เรื่องงาน และอีกมากมายล้วนเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวกับงาน

"ไปเปิดตัว พี่โทรบอกน้ำให้พาพ่อกับแม่พี่มาด้วย ให้พากันไปที่ร้านของกาวแล้ว เหลือนางเอกของงานนี่ไง" ปฐพีว่าพลางดึงมือนักบุญไปที่ลานจอดรถ

"เดี๋ยวๆ เปิดตัวอะไร พ่อแม่พี่ แล้วใครเป็นนางเอก หาาาา" นักบุญบากเสียงสูงก่อนทุบกำปั้นลงไปที่แขนของนักบุญ

"โอ๊ยๆ อย่าทุบพี่สิ"

"ก็มันน่าไหม ผมเป็นผู้ชายจะเป็นนาวเอกได้ไง พูดใหม่เลยนะ" นักบุญโวยวายไม่หยุด ใช้สองมือรัวกำปั้นใส่แขนปฐพีไม่หยุด จนปฐพีต้องรวบมือจองอีกฝ่ายไว้ให้แน่นก่อนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า

"งั้นเปลี่ยนก็ได้ เปลี่ยนเป็นายเอกละกัน เพราะพี่เป็นพระเอก ดีไหม" ดวงตาคมเป็นประกาย ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหมายจะประทับริมฝีปากของอีกฝ่าย แต่ก็โดนนักบุญผลักออกเมื่อเจาคลายลง

"ให้มันน้อยๆหน่อย ฉวยโอกาสอยู่เรื่อย ว่าแต่จะพาผมไปแนะนำให้พ่อกับแม่พี่รู้จักจริงๆเหรอ" นักบุญเกิดความลังเลขึ้นมา

 "ไปถึงเดี๋ยวก็รู้" สิ้นสุดคำพูดก็รับดันนักบุญเจ้ารถ แต่อีกฝ่ายก็ขัดขืนเต็มที่

"ไม่อาววว ไม่ปายยย ผมยังไม่พร้อม"

"แต่พี่พร้อม" โอ๊ย! ทำอะไรไม่ถามถึงสุขภาพจิตใจกันสักคำ ไอ้จอมเผด็จการ ฮือๆ ผมยางม่ายพร้อมน้าาาา ไอ้พี่ดินบ้าๆๆๆ ปล่อยผมน้าาาาา

ปฐพีผบักดันร่างนักบุญเข้ามาในรถได้สำเร็จเจารีบขึ้นรถ ออกรถโดยไวโดยไม่ให้นักบุญตั้งตัว และด้วยเหตุนี่เองนักบุญก็โวยวายกับปฐพีมาตลอดทางจนหูของเขาชาไปหมดเพราะฟังเสียงบ่นของนักบุญ 

.

.

.

.

บาร์เหล้าXXX

"เข้ามาเร็วๆสิ" ปฐพีกึ่งดึงกึ่งลากเข้ามาในร้าน

"ไม่อาววว ทำไมชอบทำตามใจแบบนี้ ฮือๆ ผมยังไม่พร้อม" นักบุญทำเสียงงอแงเป็นเด็กๆจนปฐพีกลั้นขำอยู่หลายครั้ง

"มาถึงแล้วยังไงก็ต้องพร้อม"

สุดท้ายแล้วปฐพีก็ลากนักบุญมาจนถึงโต๊ะที่จัดเตรียมเอาไว้ พ่อแม่ของเขานั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว แต่ เอ๊ะ! เหมือนมีคนเพิ่มเข้ามาอีกสองคน ทั้งสองแต่งตัวดีดูภูมิฐานน่าเคารพ ใบหน้าของผู้ชายวัยกลางคนเหมือนกับใครบางคนที่เขารู้จัก ชายวัยกลางคนคุยกับผู้เป็นพ่อเขาอย่างสนิทสนม ใครกันนะ ปฐพีได้แต่คิดอยู่ในใจ เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะแล้วเว้นที่ให้กับนักบุญได้นั่งข้างๆเขา

"พ่อแม่" เสียงนักบุญดังขึ้น ชายหญิงวัยกลางคนหันมาทางพวกเขาแล้วเผยยิ้มออกมา พวกเขาลุกจากโต๊ะเดินตรงมาที่นักบุญ ปฐพีจำต้องหลบทางให้อีกฝ่าย

"บุญ ลูกแม่" หญิงวัยกลางคนวิ่งเข้ามากอดลูกชาย จับนักบุญหมุนซ้ายหมุนขวา สำรวจร่างกายของลูกตนเอง

"มาได้ไงเนี่ย" นักบุญหันไปมองเฮียกาวเพื่อขอคำตอบ แต่กับได้รอยยิ้มแหยๆตอบกับมา ความจริงเขาก็โดนบ่นจนหูชาไปแล้วเลยไม่รู้จะพูดอะไรอีก

ผัวะ!!!

"โอ๊ย!!!" นักบุญคลำหัวตัวที่ถูกพ่อบังเกิดเกล้าตบกบาล เจ็บนะพ่อ ถ้าไอ้นักบุญคนนี้ความจำเสื่อมอีกจะทำอย่างไง

"เป็นอะไรทำไมไม่บอก ต้องรอตายก่อนใช่ไหม" ผู้เป็นพ่อตวาดเสัยงใส่ลูกชาย แต่แฝงด้วยความเป็นห่วง โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ถึงกับน้ำตาริน

"ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากให้เป็นห่วง" นักบุญตอบเสียงอ่อย

"แกอีกคนเจ้ากาว น้องเป็นอะไรทำไมไม่บอกลุง ต้องปล่อยให้รู้ข่าวกันเองสินะ ถึงจะบอกได้" เขาสองคนเห็นข่าวในทีวี หนังสือพิมพ์ จึงได้โทรถามกาว หากไม่เป็นจ่าวเกิดขึ้นพวกเขาสองคนคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกของตัวเอง ~เฮ้อ~

"ว่าแต่พ่อกับแม่รู้จักกับ...ด้วยเหรอ" นักบุญปรายสายตาไปทางพ่อแม่ของปฐพีเพื่อเป็นการถาม

"รู้จักสิ เพื่อนซี้กันตั้งแต่เรียนประถมยันมหาลัยเชียวนะ" ผู้เป็นพ่อยืดอกอย่างภูมิใจพร้อมรอยยิ้ม 

"ไปๆสองพ่อลูกไปนั่งกันได้แล้ว" ผู้เป็นแม่ยิ้ม ใช้สองมือดันลูกชายกับสามีเดินกลับไปที่โต๊ะ นักบุญกำลังเดินผ่านด้านหลังคนรัก เพื่อไปนั่งกับพ่อแม่ของตน กับถูกมือหนาของปฐพีรั้งข้อมือให้นั่งข้างๆกัน นักบุญทำท่าอึกอักแต่สุดท้ายต้องจำยอมนั่งลงข้างๆปฐพี

"นี่เจ้าดินลูกชายคนโต ส่วนที่นั่งตรงนั้น ก็เจ้าน้ำ ลูกชายคนรอง ส่วนอีกสองคนเป็นฝาแฝดเรียนอยู่เมืองนอก" เมื่อทุกคนนั่งที่กันเรียบร้อยแล้วคุณวิฑูรย์จึงแนะนำลูกชายให้รู้จักกับพ่อแม่ของนักบุญ

"สวัสดีครับ" ดินกับน้ำ ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน 

"สวัสดี ลุงชื่อนักรบ ส่วนนี่คุณการเกด" คุณนักรบกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม

"แล้วนั่นลูกชายของแกเหรอ" คุณวิฑูรย์เอ่ยถามเพื่อนรัก

"สวัสดีครับ ผม นักบุญครับ"

"สวัสดีจ๊ะ หนูบุญ น่ารักจริงนะคะหน้าหวานกว่าผู้หญิงอีก" คุณประกายยิ้ม เอ่ยชมนักบุญไม่หยุดปาก

"เอ้อ...เจ้าดินไหนล่ะว่าที่ลูกสะใภ้ที่แกบอกจะพามาเปิดตัว" คุณวิฑูรย์เปิดประเด็นจนทำให้นักบุญสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นมาดื่มทันที แค่ก แค่ก แค่ก โอ๊ย! อะไรของบ้านนี้เนี่ยคิดจะถามก็ถามซะงั้น

"เป็นอะไรไหม" ปฐพีเอ่ยถามด้วยยความเป็นห่วง พลางลูบหลังนักบุญอย่างแผ่วเบา การกระทำของปฐพีจึงตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน นักบุญมองเห็นแววตาทุกคนที่จ้องมาจึงยกมือห้าม

"ไม่เป็นไรครับ แค่กๆ"

"ไม่เป็นไรได้ยังไงดูสิ ไอจนหน้าแดงหมดแล้ว" ปฏิกิริยาของปฐพีต่างดึงความสนใจเป็นอย่างมาก

"พอเถอะพี่ดิน ทุกคนมองกันหมดแล้ว" นักบุญเอ่ยเสียงเบา

"ช่างสิ" ปฐพีตอบเสียงเรียบใข้มือลูบหลังนักบุญแล้วใช้ปลายนิ้วกรีดไปตามแนวกระดูกสันหลังของอีกฝ่ายอย่างเคยตัว สร้างความสะท้านสั่นไหวให้กับนเขาเป็นอย่างมาก "พี่ดิน!!!" นักบุญตวาดเสียงดังใส่จนทำให้สายตาทุกคู่จ้องมาที่ตนเอง นักโค้งศีรษะเป็นการกล่าวขอโทษ แล้วยิ้มแหยส่งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ปฐพีแอบยิ้มน้อยๆที่ทำให้อีกฝ่ายร้อนตัว

"เอ้า...เจ้าดินเมื่อไหร่จะตอบ" คุณวิฑูรย์เอ่ยถามอีกครั้งเพื่อ

รอคำตอบ ปฐพียิ้ม แล้วหันไปมองนักบุญที่ถลึงตาใส่เขาอย่างเคืองๆ

"ก็คนข้างผมนี่ไงครับ" ปฐพีโอบไหล่นักบุญ

พรวด!

 นักบุญที่กำลังจิบน้ำอีกครั้งถึงกับพ่นน้ำออกมาดีที่ตรงนั้นไม่มีใครนั่งอยู่ไม่งั้นคงเต็มหน้าแน่ๆ จนคนเป็นแม่อย่างคุณการเกดมองส่งสายตาดุๆไปให้ที่ทำตัวเสียมารยาท เธอเองไม่ได้รังเกียจที่ลูกชายคบกับผู้ชายด้วยกันเพราะหากลูกชายรักใครดธอย่อมรักคนนั้นด้วย เธอมองไปยังผู้เป็นสามีกับมีใบหน้านิ่งเฉย พอๆกับพ่อแม่ของอีกฝ่าย เธอกลัวว่าพาอแม่อีกฝ่ายจะรับไม่ได้ แต่ความคิดนั้นต่องกระเจิงเมื่อคุณวิฑูรย์ และคุณนักรบ ตบโต๊ะขึ้นพร้อมกัน

ตึง! ตึง!

นักบุญที่ก้มหน้านิ่ง ยังต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เขาคิดไว้แล้วว่ายังไงเรื่องของเขายังไงก็ไม่ถูกยอมรับ สายตาของผู้เป็นพ่อของทั้งสองฝ่ายสองฝ่ายมองมาที่พวกเขาสองคน จะโดนอะไรบ้างเนี่ย ไอ้นักบุญ นักบุญรอบคิดในใจ

"ฮ่าๆๆๆ" "ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะของคนสองคนดังขึ้นพร้อมกันจนทำให้นักบุญที่ก้มหน้าอยู่ๆต้องเงยหน้าบอกด้วยความสงสัย เขาหันไปหาปฐพีเพื่อขอคำตอบ ปฐพีเองก็ส่ายหัวไปมาด้วยความไม่รู้เช่นกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? 

"เดี๋ยวๆนี่พวกพ่อไม่โกรธเหรอครับ" ปฐพีเอ่ยถามโดยเหมารวมเรียกคุณนักรบเป็นพ่อด้วยโดยไม่ขอความเห็นอีกฝ่าย

"ฮ่าๆ ไอ้นี่มันร้าย ไม่ถามสมัครใจเลยเว้ย" พ่อของนักบุญหัวเราะชอบใจที่ปฐพีเรียกตนว่าพ่อ

"สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ ฮ่าๆ" เช่นเดียวกับคุณวิฑูรย์ที่หัวเราะตัวโยน

"แกแพ้พนันนะโว๊ย อย่ามาเนียน" คุณนักรบท้วงอีกฝ่ายที่หัวเราะตัวโยน

"ฉิบหายล่ะ ลืมสนิทเลย"

"นี่พวกคุณพนันอะไรกันไว้" เสียงเย็นๆของภรรยาของทั้งสองดังขึ้นพร้อมกันจนคนที่กำลังหัวเราะถึงกับหุบปากฉับไม่กล้าหัวเราะออกมาอีก

"คือว่า..."คุณวิฑูรย์พูดอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบเต็มเสียง

"พวกเราพนันว่า ตาดินที่แมนๆจะมาชอบเจ้าบุญหรือเปล่านะจ๊ะเมียจ๋า" คุณนักรบเข้าไปออดอ้อนผู้เป็นภรรยา 

"แล้วยังไง" ผู้เป็นภรรยาถามเสียงเย็น

"ก็ถ้านักบุญทำได้ว่ายนั้นจะยกสินสอด10ล้านมาสู่ขอเจ้าบุญไงแม่"

"แล้วถ้าเราแพ้ตาดินไม่ชอบเจ้าบุญล่ะ"

"พ่อก็จะต้องจ่ายเงิน10ล้านให้กับเขาไป"

"นี่พวกคุณกล้าเอาลูกมาพนันกันเล่นๆเนี่ยนะ"

"ก็เห็นเจ้าบุญมันหน้าตาน่ารักเลยคิดว่า ตาดินน่าจะชอบใช่ไหมตาดิน เราชอบลูกลุงใช่ไหม" คุณนักรบหันไปหาตัวช่วยอย่างปฐพี

ปฐพีกระตุกยิ้มร้ายเอื้อมไปจับมือนักบุญมากุมไว้แน่นก่อนเอ่ยคำพูดออกมาว่า

"ผมไม่ชอบครับ..." นักบุญที่ได้ยินถึงกับหน้าเจื่อนลงพยายามดึงมือกลับโดยเร็วแต่ก็ดึงกลับไม่ได้เพราะแรงอีกฝ่ายมากกว่า

"ไม่ชอบ ก็ปล่อย" 

"ไม่ชอบ แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าไม่รัก" ปฐพียิ้มยกมือนักบุญขึ้นมาจูบลงไปยนหลังมือเบา

"เดี๋ยวๆ นี่ยังไม่ได้ยกให้นะอย่ามา อย่ามา" คุณนักรบทำท่าหวงลูกชาย แต่กลับโดนคุณภรรยาดึงหูให้ออกห่างจากทั้งคู่

"มานี่เลย" คุณประกายเองก็เช่นกันดึงหูสามีอย่างคุณวิฑูรย์มาซักฟอกด้วยเช่นกัน

"โอ๊ยๆ อย่าดึง อย่าดึง"

"ว่ามาพนันกันไว้ตั้วแต่เมื่อไหร่"

"ตั้งแต่สมัยหนุ่มตอนตาดิน6ขวบหนูบุญ1ขวบ แฮะๆ"

"มิน่าล่ะถึงบังคับลูกให้หมั้นไวๆ"

"ก็ตาดินไม่ยอมมีใครเป็นตัวเป็นตนสักทีพ่อเลยกลัวว่าจะแพ้พนัน"

"เลยจับลูกหมั้นจนเกิดเรื่อง"

"จ๊ะแม่ แต่ตอนนี้พ่อเลยไม่จีดขวางแล้วจ๊ะ"

"แล้วเรืองหนูบุญทำงานบริษัทเรารู้หรือเปล่า" คุณวิฑูรย์ส่ายหัวไปมา ถ้าเขารู้เขาคงไม่ให้นักบุญทำงานที่นี่แน่ๆ แต่ใครจะคิดจุดใต้ต่ำตอแท้ๆ อยู่ใกล้เพียงแค่ปลายจมูกเขานี่เอง ~เฮ้อ~ เลยได้สะใภ้หนุ่มเลย แต่ไม่เป็นไร หน้าสวยเหมือนพ่อ พอรับได้อยู่ ฮิๆ (หัวเราะอย่ามีเลศนัย)

****************************************************

[cchompoo]

ผิดคาดเลย ห้าๆๆๆ

[หมอตัวเปียก]

เม้นท์ไปไม่ถูกเลย

[mild-dy]

 

[cavalli]

 

[yowyow]

คุณวิฑูรย์หัวเราะแล้วคิดว่านักบุญหน้าสวยเหมือนพ่อ????

บรรดาพ่อๆมีซัมติงกันหรอ

 

[MayA@TK]

หัวเราะแบบมีเลศนัยหมายความว่าไงคุณพ่อ

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ลงเอยด้วยดี 

[่jum]

โลกกลมจัง 

[Timber Huang]

สมาคมคนกลัวเมีย 555

[Vammas]

One Night with My Boss รักข้ามคืน


บทส่งท้าย

แก็กๆ แก็กๆ

หากถามว่านี่คือเสียงอะไรคงเป็นเสียงผมกำลังคีย์ข้อมูลเข้าคอมอย่างทุกที แต่ที่มันต่างไปจากทุกๆที นั่นก็คือ ไอ้คนที่มันนั่งจ้องหน้าผม แล้วไม่ยอมขยับมือทำงานของตัวเองนี่สิ เอาแต่นั่งเท้าคางจ้องผมจนจะพรุนไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นท่านประธานก็เถอะนะ แต่แบบนี้มันไม่ไหวนะ

"เอ่อ...ท่านประธานครับ"

"มีอะไรเหรอ นักบุญ" ยิ้มระรื่น

"ไม่คิดจะทำงานที่กองอยู่บนโต๊ะเหรอครับ"

"ไม่ค่อยสำคัญอะไรค่อยทำก็ได้"

"แล้วไอ้ที่สำคัญเนี่ย...คืออะไรครับ"

"คือ การที่ได้มองบุญน่ะสิ" ปฐพีตอบหน้าตายไม่ใส่ใจกับงานตรงหน้า สร้างความไม่พอใจอย่างที่สุด

"ท่านประธานมองมากไปแล้วมั้งครับ" นักบุญกัดฟันกรอด ข่มอารมณ์ตัวเองไว้สุดๆ

"โอ๊ะ...นี่จะเที่ยงแล้วเราไปทานข้าวกันเถอะ" คนเห็นท่าไม่ดีเปลี่ยนเรื่อง ชวนออกไปทานข้าวทันที

"ผมมีนัดแล้ว เชิญท่านประธานเถอะครับ"

"นัดกับใคร ทำไมพี่ไม่รู้"

"แล้วทำไมต้องบอก"

"เราจะแต่งงานกันแล้วทำไมถึงบอกไม่ได้"

"ใครบอกผมจะแต่ง"

"ก็พ่อของพวกเราตกลงกันไว้ พ่อพี่เองก็เตรียมเงินไว้แล้วอาทิตย์หน้าก็จะไปสู่ขอนักบุญแล้วนะ"

"เหอะ ใครอยากแต่งก็แต่ง ใครไม่อยากแต่งก็ไม่แต่ง" คำพูดของนักบุญแฝงด้วยความประชดประชัน เชอะ

"บุญญญญ" ปฐพีลากเสียงยาวเรียกนักบุญที่กำลังเดินออกจากห้องไป พร้อมรั้งนักบุญเข้ามากอดเอาไว้แน่น

"พี่ดิน!" นักบุญเผลออุทานออกไปด้วยความตกใจเมื่อจู่ถูกกอดในที่ทำงาน

"ไม่เอาพี่ไม่ให้ไป" ปฐพีฝั่งหน้าลงบนไหล่เพื่อสูดกลิ่นหอมอ่อนๆอย่างลืมตัว จนนักบุญต้องเอี้ยวตัวหลบ

"ปล่อยเลยครับเดี๋ยวมีคนมาห็น" 

"ใครจะมาเห็น นี่ห่องทำงานส่วนตัวพี่นะ" ถึงแม้ปฐพีจะพูดแบบนั้นก็ตาม มันก็เป็นเวลาเดียวกับเลขาส่วนตัวอย่างคุณแขเปิดเข้ามาจ๊ะเอ๋ พอดี

"คุณปฐพีคะมีลูกค้าโทรมาขอเลื่อนนัด พี่แขโทรเข้าเครื่องในห้องแต่น้องบุญไม่รับพี่เลย...อ๊ะ!...ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะสวีทค่ะ ขอตัวนะคะ" พี่แขเห็นทุกอย่างที่ปฐพีทำกับนักบุญ จนต้องรีบหนีออกจากห้องทันที 

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่แข พี่แข" แม้นักบุญอยากแก้ตัวยังไงภาพที่พี่แขเห็น เอาไงดีล่ะ ไอ้นักบุญ พลาดท่าคุณปฐพีจนได้ พี่แขเข้าใจผิดเลย ฮือๆ

"จะเรียกทำไมคุณแขเขาจะทานข้าว" มันใช่ไหมเนี่ย ที่พี่แขรีบออกไปเพราะคิดว่าเราสองคนกำลังพลอดรักกันต่างหากเล่า 

"ใช่ที่ไหน"

"ไม่ใช่แล้วจะเป็นอะไรล่ะ" ปฐพีแสร้งถามทำเป็นไม่รู้แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

"ก็ ก็ ฮึ่ย! ปล่อยเลยนะจะไปทานข้าวแล้ว"

"งั้นไปทานด้วยกัน" ปฐพีคลายอ้อมกอดเปลี่ยนมาจับแขนนักบุญแทน

"ผมมีนัดแล้ว"

"พี่ไปด้วย"

"ไม่!"

"แต่พี่จะไป ไปได้แล้ว" ปฐพีไม่ฟังคำปฏิเสธของนักบุญเดินจูงมือนักบุญออกนอกบริษัทอย่างเปิดเผยโดยไม่กลัวใครนินทา

"ปล่อยได้แล้ว ผมเดินเองได้"

"อายหรือไง"

"คือ...แล้วพี่ไม่อายหรือไงที่เดินจูงมือกับผู้ชายด้วยกัน"

"ทำไมต้องอาย พี่ภูมิใจด้วยซ้ำที่มีแฟนน่ารักขนาดนี้" พอพูดจบปฐพีเปลี่ยนมือจากจับธรรมดาเป็นสานมือเข้าหากันพร่อมกระชับมือให้แน่นขึ้นอีก

"พี่ดิน" เขินนะเนี่ยจับแบบนี้

"จับแบบนี้สิ เหมือนคู่รักกว่าเดิมอีก" ปฐพีส่งยิ้มให้นักบุญ นักบุญได้แต่เดินก้มหน้าด้วยความเขินอาย ใบหน้าทั้งสองข้างแดงปั่งจนลามไปยันหูและลำคอ หากตัวเขาแดงได้คงแดงไปทั้งตัวแน่ๆ

"ว่าแต่นัดกับใครงั้นเหรอ"

"พี่นพ" สิ้นเสียงของนักบุญจากใบหน้ายิ้มอย่างมีความสุขกับหุบลง เปลี่ยนเป็นใบหน้าถมึงทึง นักบุญเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยพอใจ จึงหยุดเดินจนทำให้ปฐพีชะงักที่จะเดินต่อ หันมามองอีกฝ่ายที่หยุดเดิน

"ทำไมไม่เดินต่อ" น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจส่งผ่านมาพร้อมกับสายตา

"ไม่อยากรู้เหรอว่าไปทำไมกัน" นักบุญแกล้งถาม แต่สีหน้าของปฐพีกับถมึงถึงกว่าเดิมจนนักบุญต้องเอ่ยปากออกมาเอง

"ไม่อยากรู้เหรอ"

"ไม่อยากถามเซ้าซี้" คำพูดสั้นๆของปฐพีกับทำให้นักบุญรู้สึกไม่สบายใจ

"ถ้าไม่อยากให้ไปผมไม่ไปก็ได้นะ"

ปฐพีตีหน้านิ่งเฉยไม่ยอมพูดจากับนักบุญ แต่จริงๆแล้วในใจเขาตอนนี้กับยิ้มกริ่ม เพราะเขารู้ว่านักบุญเป็นคนอย่างไร

นักบุญที่กลัวว่าปฐพีจะโกรธตัวเองจึงเข้ากอดแขนคลอเคลียเพื่อให้อีกฝ่ายหายโกรธ แม้จะรู้สึกว่าเหตุการณ์แบบนี้มันช่างคุ้นเคยยังไงอยู่ก็ตามที คุ้นๆนะเหมือนเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น เคยเกิดที่ไหนนะ นักบุญได้แต่เก็บความคิดนี้เอาไว้ในใจ พยายามออดอ้อนให้ปฐพีหายโกรธหายงอน โดยไม่เฉลียวใจเลยว่านี่เป็นแผนของอีกฝ่าย ทั้งพากันมาถึงลานจอดรถ เมื่อเข้าไปในรถรถปฐพีก็พูดขึ้นว่า

"ไม่เห็นต้องห่วงความรู้สึกกัน ในเมื่อบุญไม่เคยรักชอบพี่อยู่แล้ว" นักบุญนั่งนิ่งไม่พูดไม่จามองหน้าคนข้างๆ พลางคิดว่า เขาเคยพูดว่ารัก ปฐพีบ้างหรือยังนะ

"ใครบอก บุญรักพี่ดินนะ" คำพูดเพียงคำเดียวแทบทำให้ปฐพีปั่นป่วนไปทั้งใจกายไม่คิดเลยว่านักบุญจะบอกรักเขา

"งั้นพิสูจน์สิ"

"พิสูจน์ยังไง?"

"ที่นี่ ตรงนี้"

"ห๊ะ!!! อะไร อ๊ะ!" นักบุญถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อปฐพีพูดบางอย่างขึ้นมา

ไม่พูดเปล่าปฐพียังดึงนั่งบุญไปนั่งเบาะหลังพร้อมตนอีก เฮ้ๆ อย่าบอกนะ ว่าคิดจะทำในรถ ไม่เอานะ เขาไม่ยอม ยังไม่ทันได้กล่าวปฏิเสธอะไรนักบุญก็ถูกจับไปนั่งอยู่ตัวของปฐพีเสียแล้ว

"พี่ดิน ปล่อย" "ไหนว่าจะพิสูจน์ว่ารักพี่ไง"

"ถ้าจะพิสูจน์แบบนี่ผมไม่ทำ ปล่อยเลย ถ้าไม่ปล่อยผมโกรธจริงๆนะ!" พอนักบุญขู่แบบนั้น ปฐพีจึงยอมปล่อยให้นั่งบุญลงจากตักมานั่งข้างแทน แต่ไม่วายทำหน้าเสียดายให้นักบุญเห็น

"แบบนี้แสดงว่าไม่รักพี่น่ะสิ" ปฐพีทำหน้าหงอย นักบุญเห็นใจจึงยื่นหน้าหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ทำให้ปฐพีอึ้งไปนิดหน่อยแต่ก็แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นักบุญ

"แค่นี้พอไหม" ใบหน้าแดงก่ำของนักบุญเริ่มทำให้ปฐพีอมยิ้มไว้ในใจแกล้งทำหน้าบึ้งหน้างอไม่พอใจต่อไป เพื่อหวังกำไรจากนักบุญนิดๆหน่อยๆ

"แค่นี้เองเหรอ" ปฐพีทำแก้มป่องอีกข้างให้นักบุญ นักบุญจึงจำต้องหอมอีกข้างอย่างเก้อเขิน

"พอใจหรือยัง"

"ยัง"

"แล้วจะเอาอะไรอีก" นักบุญชักหมดความอดทน

"ก็...." ปฐพีพูดลากเสียงแล้วมองลงต่ำมาที่เป้ากางเกงของตน จนนักบุญอยากจะบีบคอคนตรงหน้า ปฐพียกยิ้มมุมปากพร้อมยักคิ้วกวนๆส่งให้ 

"ไม่!" นักบุญปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำเสียงดัง เพราะเริ่มนึกอะไรบางอย่างออก ปฐพีหลุบตาลงต่ำทำท่าน้อยใจที่คนรักไม่ยอมทำให้

"ไหนว่ารักไง"

"ก็รักไง แต่ ผมเพิ่งนึกอะไรออกบางออก"

"อะไรเหรอ" "ก็ไอ้ท่าทางแบบนี้มันเหมือนตอนที่อยู่ทะเลไงล่ะ พอเลยนะแกล้งกันใช่ไหม" นักบุญรัวตีแขนตีอกปฐพีไม่ยั้ง 

"โอ๊ยๆ เจ็บๆ" ปฐพีปัดป้องและคว้ามือที่รัวตีตนเอาไว้ก่อนผลักนักบุญนอนลงไปกับเบาะรถ

"ปล่อยผมนะ" นักบุญดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของปฐพี

"ปล่อยก็โง่สิ อุตส่าห์เปลี่ยนรถกลับมาเป็นคันเดิมทั้งทีก็อยากจะลองอะไรใหม่ๆสักหน่อย" ปฐพีใช้มือข้างเดียวรวบแขนนักบุญไว้ ก่อนใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ๊ตตัวบางเพื่อนสะกิดจุดอ่อนไหวตรงหน้าอก

"พี่ดิน ปล่อย อ๊ะ" ปฐพียิ้มร่าเมื่ออีกฝ่ายมีความรู้สึกกับสิ่งที่ตัวเองทำ

"ไหนบอกให้ปล่อย แต่กับส่งเสียงน่าอายเนี่ยนะ" กระดุมถูกปลดออกจนเผยผิวเนียนขาวกับตุ่มไตสีสวย 

"พี่ดิน อื้อ " เพียงแค่เอ่ยเรียกชื่อ กับถูกริมฝีปากของอีกฝ่ายประกบดูดดึงอย่างเร่าร้อนจนแทบละลาย เพียงแค่เผลอไผลไปเพียงนิดเดียวร่างกายกับเปลือยเปล่าไปเรียบร้อยร้อยแล้ว

"ในรถมันดีแบบนี้นี่เอง" ปฐพีเอ่ยแซวขณะที่ตัวเองกำลังล่วงล้ำร่างกายของนักบุญ การขยับเขยื้อนร่างกายของทั้งสองกับทำให้รถทั้งคันเกิดการสั่นไหวขึ้นมาด้วยแม้ไม่มากแต่ก็สามารถรับรู้ได้จากภายนอก โชคดีที่ว่าบริเวณนี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านมานอกจากพวกบริหารเท่านั้น 

.

.

.

.

"แย่ที่สุดเลย" 

"รู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ใช่"

"ทำไมพี่ถึงไม่รู้สึกแบบนั้นนะ" ปฐพียิ้มอย่างสดชื่นสบายตัว มีเพียงนักบุญที่นั่งหน้างออยู่ในรถที่กำลังขับเคลื่อนกลับคอนโด

"เงียบไปเลย ไม่อยากได้ยินเสียง เหอะ"

"นี่น้ำกับกาวจะมาหาที่คอนโดนะพี่เลยพาเรากลับคอนโด"

"แล้วไง" อารมณ์เสีย เสียรู้คนนิสัยไม่ดี หึ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว

ปฐพีมองดูท่าทางนักบุญแล้วอดขำไม่ได้ใครจะไปรู้ว่านักบุญนั้นก็ขี้งอนใช่เล่น แบบนี้เขาจะง้อด้วยวิธีไหนดีน้าาา หึหึ

กลับมาถึงคอนโดได้สักพักพี่น้ำกับเฮียกาว ก็มาถึง แต่ใบหน้ากาวสิกับมีรอยเขียวช้ำมุมปากแตกอีก ไม่รู้ไปต่อยตีกับใครมา หรือกับพี่น้ำนะ?

"เฮีย หน้าไปโดนอะไรมา นั่งก่อนๆ"

"จะโดนอะไรล่ะ ก็โดนกำปั้นพ่อตาน่ะสิ"

"ห๊ะ! ทำไมล่ะ"

"จะอะไรอีกล่ะ แค่ไปขอลูกเขา แล้วพ่อเขาไม่พ่อใจเลยชกเข้าให้"

"ก็นะ ก็อย่างที่กาวพูดนั่นแหละ พี่บอกแล้วก็ไม่เชื่อว่าอย่าเพิ่งไปก็ไม่ยอม" พี่น้ำพูดเสียงเรียบ ส่ายหน้าให้กับคนข้างๆ

"ก็อยากได้รับการยอมรับบ้างนี่ ชอบลูกเขาก็ต้องไปขอสิ"

"ขอจนได้สินะ กำปั้นน่ะ" ปฐพีเดินถือแก้วใส่น้ำเปล่ามาให้ทั้งสองคน

"ได้สิได้ทั้งกำปั้นทั้งคนนั่นแหละ ถึงเจ็บตัวก็ยอม" เฮียกาวจับมือพี่น้ำขึ้นมาหอมฟอดใหญ่ ดีจริงๆคู่นี้หวานกันตลอด

"อยากกับเขาบ้างเหรอ" ปฐพีเดินเข้ามากระซิบข้างหูนักบุญ จนนักบุญถึงกับสะดุ้งหันมาถลึงตาใส่

"ไม่!" ยังนะยังไม่ลืมว่าตอนกลางวันทำอะไรไว้

"อย่าเขินสิ เดี๋ยวคืนนี้พี่จัดให้นะเอาให้หวานกว่าคู่นี้อีก ดีไหม"

"ไม่!" นักบุญปฏิเสธเสียงแข็งก่อนเดินหนีเข้าห้อง ปิดประตูใส่หน้าปฐพี

"บุญ เปิดประตูสิ อย่าเสียมารยาทยังมีแขกอยู่นะ"

"แขกอะไรกัน คนไทยชัดๆ แล้วอีกอย่างคนรู้จักทั้งนั้น ผมจะนอน อย่ามากวน" นักบุญตะโกนออกมาจากในห้อง จนทำให้น้ำ กับ กาวต้องมองหน้ากันอย่างสงสัย ปฐพีหันมายิ้มๆ ก่อนพูดว่า

"แค่เด็กขี้งอนน่ะ"

"งั้นพวกเรากลับก่อนดีกว่า" กาวเสนอไม่อยากรบกวนคนทะเลาะกัน

"งั้นกลับบ้านก่อนนะครับพี่ดิน"

"โชคดี กลับดีๆล่ะ" หลังจากทั้งสองคนกลับไปแล้วปฐพีจึงเดินมาเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบกุญแจสำรองแต่กุญแจสำรองนั้นได้หายไปแล้ว

"หายไปไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่า...."

"ชิ! คิดว่าเข้ามาได้ กุญแจสำรองอยู่นี่จะเข้ามาได้ยังไง ดีสมน้ำหน้า"

ก็อก ก็อก ก็อก

"บุญเปิดประตูสิ พี่ขอโทษ บุญ" ปฐพีเคาะประตูเพื่อเรียกให้คนด้านในเปิดประตูรับตนเข้าไปในห้องแต่กลับโดนตอบกลับมาว่า

"ไม่ ยังไงผมก็ไม่เปิด คนนิสัยไม่ดี"

"บุญจะปล่อยพี่นอนนอกห้องเหรอครับ"

"ใช่ คืนนี้นอนนอกห้องไปเลย คนนิสัยไม่ดี"

"บุญ ไม่รักพี่แล้วเหรอ ไหนบอกรักพี่ไงครับ" ปฐพีร้องท้วงคนในห้อง

"ไม่รักแล้วคนนิสัยไม่ดี คนนิสัยเสีย"  และคืนนั้นปฐพีจึงต้องระเห็จตัวเองไปนอนอีกห้องอย่างช่วยไม่ได้เพราะดันไปทำให้นักบุญโกรธเข้า หึหึ สมน้ำหน้าคนเจ้าเล่ห์จริงๆ....

                        ❤จบแล้วจ้า❤

[cchompoo]

 

[ModSii]

  อยากอ่านอีกจังค่ะ

[หมอตัวเปียก]

จบซะแล้ว

[iceman555]

 ่

[brookzaa]

 :pig4:รวดเดียวจบ

[MayA@TK]

 

 

[k2blove]

แน๊ ก่อนส่งท้ายยังไม่วายหื่นในรถ

ว่าแต่กาวเถอะ โดนทำร้ายแต่ยิ้มด้วยความสุขเลยนะ
ยินดีด้วยน้าา
 

[twinmonkey0311]

 

[seaz]

ทะเลาะกันแบบนี้แหละ ลูกหัวปีท้ายปีเลยคุ๊ณ!!!

[Ice_Iris]

และแล้ว.....

เรื่องก็ได้ดำเนินมาถึงตอนจบ

พี่ดินก็เข้าชมรมเกลียมัวไปเรียบร้อย

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[chanakant9397]

 
จบแบบไม่แฟร์เลยอ่าส์ ความรู้สึกยังโป้งนายเอกอยู่เลย

[kungverrycool]

สนุกมาก อยากได้ตอนพิเศษ

[บีเวอร์]

เรื้องมันเร็วไปน้าาา มันสั่นไปอ่าาาา ต้องการอีกก 

[mickeyz.min]

 :L1:สนุกๆ

[pearl9845]

สนุกมาก อยากได้ตอนพิเศษ

[van16]

  

[labelle]

5555 ไม่รู้ว่าโดนบังคับ หรือสมยอม แต่ที่แน่ๆ บุญร่วมทำนะ

คุณดินคะ อาการหนักมากจริงๆค่ะ ถึงขั้นอีกนิดจะก้าวข้ามคำว่าบ้าละนะ ทั้งหยอด ทั้งตอด ทั้งเพ้อ
บุญคนตลก ใจสั่น แต่ก็ปากแข็งตลอด สมแล้วที่พี่จะรุกหนัก

กาวน้ำคือคุ้ม น้ำยอมกาวแบบน่ารักมาก มีงอแง มีร้องไห้แบบเด็กโดนแกล้งอะ น่ารักไปอี้กกก