15
หลังจากจัดการมื้อเช้ากับชื่นตาเรียบร้อย พอใจก็ขอตัวไปอาบน้ำ โดยให้ชื่นตาไปเอากระเป๋าที่ห้องมานั่งรอที่นี่ วันนี้พอใจจะเป็นคนไปส่งชื่นตาเอง แต่ก่อนไปพอใจขอให้ชื่นตาวางโทรศัพท์ไว้ให้ที่ห้องเพื่อจัดการอะไรบางอย่าง
ชื่นตารู้ว่าพอใจกำลังจะทำอะไร เขาเลยไม่รู้สึกว่านี่คือการยุ่งวุ่นวายกับของส่วนตัวของเขา ชื่นตาปล่อยให้พอใจจัดการไป แล้วตัวเองก็ขึ้นไปชั้นแปดเพื่อหยิบกระเป๋า
พอใจปลดบล็อกโรม แล้วข้อความจำนวนมากจากฝ่ายนั้นก็เด้งขึ้นมา พอใจค่อยๆอ่านทีละข้อความ เมื่ออ่านจนหมด พอใจพบว่าตัวเองหงุดหงิดกับข้อความน่ารำคาญของโรม นึกสงสารชื่นตาที่ต้องเจออะไรแบบนี้อยู่เป็นปีๆ
R’: ทำไมชื่นไม่ตอบพี่
R’: คิดว่าแค่นี้พี่จะหยุดเหรอ
นี่เป็นข้อความที่โรมส่งมาตั้งแต่เมื่อวาน พอใจคิดคำพูดในหัว พยายามเรียบเรียงให้เหมือนภาษาของชื่นตามากที่สุด ก่อนจะส่งข้อความกลับไป
Chuenta: พี่โรมครับ วันนี้มาเจอกันหน่อยได้ไหม
พอใจวางโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นชื่นตานั่งอยู่แล้ว พอใจแต่งตัวไม่นานนักก็พร้อมจะออกจากห้อง
“พี่โรมตอบมาแล้ว พอใจจะออกไปเจอเขาเหรอ”
“ครับ ผมต้องทำให้มันจบ”
“ขอบคุณนะ”
“ครับ งั้นวันนี้ พี่ชื่นเอานี่ไปใช้”
พอใจยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้กับชื่นตา แล้วก็ขอโทรศัพท์ของชื่นตาเอาไว้ พูดง่ายๆก็คือการแลกกันใช้นั่นแหละ เดี๋ยวต่อจากนี้พอใจจะจัดการเอง
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“อื้อ เจอกันนะ”
พอใจยิ้มรับแล้วมองจนชื่นตาขึ้นตึกไป เขาจึงขับรถไปที่ร้านที่ตัวเองนัดโรมไว้ เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนที่พูดจารู้เรื่องอยู่บ้าง เขาไม่อยากจะต้องทำอะไรให้มากความ
พอใจมาถึงที่ร้านก่อน แต่เขายังไม่เข้าไปในร้าน เขาไม่อยากให้โรมสังเกตเห็นว่าเขาอยู่ในร้าน จึงนั่งรออยู่บนรถ เมื่อโรมเดินเข้าร้านไปได้ประมาณห้านาที พอใจจึงเดินตามเข้าไป
“สวัสดีครับ” พอใจเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามโรมแล้วนั่งลง
“มึง! แล้วชื่น... ไอ้สัด มึงหลอกกู”
“ครับ ผมหลอกพี่ ทีนี้เรามาคุยกันดีกว่าครับ” พอใจมองออกว่าโรมไม่พอใจเขาอย่างมาก แต่ดูอดทนอดกลั้นมากกว่าทุกครั้งที่แล้วมา มันก็แปลกอยู่หน่อยๆ
“พี่รู้ใช่ไหมว่าผมมาคุยเรื่องอะไร”
“กูไม่ได้โง่”
“ผมยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ แต่เอาเถอะ ผมแค่อยากมาบอกให้พี่เลิกวุ่นวายได้แล้ว”
“ยังไม่ได้คบกัน กูก็มีสิทธิ์” โรมเสียงแข็งขึ้นมา
“พี่มีสิทธิ์ที่จะชอบ แต่ไม่มีสิทธิ์คุกคามชีวิตคนอื่นครับ ความชอบของพี่มันสร้างความรำคาญให้เขา ผมขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ” โรมนิ่งไป พอใจไม่เว้นช่องให้โรมได้พูด เขาพูดต่อทันที
“พี่จะชอบเขาก็ได้ แต่อย่าสร้างความลำบากในชีวิตให้เขา”
“มึงอย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย มึงเพิ่งเจอชื่น กูเจอเขามาก่อนเป็นปีๆ!”
“พี่เจอเขามาเป็นปี แต่คนที่เขาให้ใจคือผม อย่างน้อยผมว่าผมก็รู้ดีกว่าพี่นะ ผมหวังว่าพี่จะพูดจารู้เรื่อง ผมไม่ทำอะไร ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่ทำ”
“มึงจะทำอะไรกูได้”
“ทำอะไรก็ได้ให้พี่ออกไปจากชีวิตเขา มันไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก”
พอใจหงุดหงิดมากแต่เขาก็สามารถซ่อนมันไว้ภายในใบหน้าที่เรียบเฉยนี้ได้ มันเป็นหนึ่งในความสามารถที่เขาได้รับมาจากพ่อ การปกปิดอารมณ์ แต่ก็แสดงความน่าเกรงขามออกมาผ่านสายตาและสีหน้า พอใจหวังว่าโรมจะเข้าใจที่เขาพูด
โรมลุกขึ้นและเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป พอใจไม่รู้ว่าโรมจะหยุดการกระทำของตัวเองหรือไม่ แต่หลังจากนี้พอใจจะไม่ปล่อยอะไรเอาไว้แล้ว เพราะเราทั้งคู่เริ่มเดินออกมาไกล เขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องน่ารำคาญในความสัมพันธ์ พอใจคิดว่าเขาจัดการได้ แค่อ่าจจะต้องยืมมือใครสักคนเท่านั้น เขามีตัวแปรสำคัญในการกำจัดโรมออกไป
หลังจากระงับอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว พอใจก็ตัดสินใจกินอาหารเที่ยงในร้านนั้นเลย แล้วจึงกลับไปที่มหาวิทยาลัยอีกทีเพื่อเข้าคลาสตอนบ่าย
“ตอนเช้ามึงไปไหนมาวะ ทำไมไม่เข้า” มังกรถามเพราะพอใจไม่เคยขาดเลย เขามาเรียนทุกคาบ
“กำจัดแมลง”
“ห๊ะ? ห้องมึงมีแมลงเหรอ ตัวอะไรวะ”
“แมลงสาป”
“อี๋ กูไม่ถูกกับแมลงสาป มันไปยังวะ”
“ไม่รู้”
“มึงรีบฆ่ามันเลยนะ พูดแล้วขนลุก” มังกรทำสีหน้าขนลุกขนพอง
“อ่าห๊ะ กูไม่ปล่อยให้มันอยู่นานหรอก” มังกรยกนิ้วให้เป็นการบิกว่าความคิดของเขาถูกต้อง แล้วก็หันไปเมาท์กับโมกข์เรื่องแมลงสาป คงจะมีว่านคนเดียวล่ะมั้งที่เข้าใจเรื่องที่เขาพูด
“ไปคุยแล้ว?”
“อือ”
“เขาว่าไง”
“ดูไม่พอใจ ไม่รู้สิ”
“อืม เดี๋ยวช่วยดู”
“ช่วยดูไรกันวะ แมลงสาปเหรอ ให้กูช่วยป่ะ” โมกข์เข้ามามีส่วนร่วมในบทสนทนา
“มึงแน่ใจนะโมกข์ว่าจะช่วยพวกกูไล่แมลงสาป” ว่านถามขึ้น
“ไม่เอาดีกว่า กูกลัวมันบิน” แล้วว่านก็หลุดหัวเราะออกมาให้กับประโยคนั้น
พอใจเลิกคลาสหลังจากชื่นตาประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่เจ้าตัวก็ยืนยันที่จะนั่งรอ ทำให้พอใจรีบเก็บของแล้วลงใต้ตึกคณะ เขาไม่อยากให้ชื่นตารอนานนัก ยิ่งอยู่เดียวด้วย
“พอใจจจ” เมื่อเดินพ้นบันไดลงมาชื่นตาก็วิ่งเข้าใส่เขาทันที ดีที่พอใจยังมีสติจับไว้ได้ ไม่งั้นคงล้มกันไปทั้งคู่
“วิ่งทำไมครับ เดี๋ยวก็ล้ม”
“เราคิดถึง” ชื่นตาพูดทั้งๆที่เอาหน้ามุดอยู่กับไหล่เขา พอใจว่าชื่นตาคงต้องถูกใครพูดอะไรมาแน่ๆ ไม่มีทางที่เจ้าตัวจะพูดออกมาก่อนหรอก ก็คุณคนนี้เขาขี้เขินจะตาย
“อะไรนะครับ”
“ไม่พูดแล่ว!”
“ไม่พูดก็ไม่พูด แต่เราจะยืนกอดกันตรงนี้เหรอครับ”
“อ๊ะ!” ชื่นตาที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหนก็ขยับตัวออกอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ช้าไป เพราะเพื่อนๆของเขาที่เดินมาข้างหลังเห็นหมดแล้ว พวกมันคงถ่ายไว้ด้วยมั้ง เห็นโมกข์มันถือโทรศัพท์อยู่
“เกรงใจคนโสดนิดนะครับคุณชื่น”
“เราก็โสด!”
“โสดแต่ไม่สนิทนี่คร้าบบบ”
“มังกรหยุดพูดเลย!”
“ว้าย น่ากลัว” ไอ้มังกรทำท่าล้อเลียนจนเพื่อนคนอื่นหัวเราะออกมา ชื่นตาก็ไม่ได้ดูซีเรียสอะไร แถมยังหัวเราะไปกับเขาด้วย เขาล้อเรานะ ลืมหรือเปล่า
“แล้วสรุปว่ามีอะไรครับ ทำไมวิ่งมาแบบนั้น”
“ก็คิงมันบอกว่าต้องประกาศตัว ให้คนรู้เยอะๆ พี่โรมจะได้หายไป”
พอใจยิ้มขำด้วยความเอ็นดู นี่คือการประกาศตัวของชื่นตาสินะ ดูเหมือนว่าจะได้ผลประมาณหนึ่ง เพราะคนที่อยู่ใต้ตึกคณะหันมาสนใจกันแทบทุกคน อย่างน้อยพวกเขาก็อาจจะเป็นหูเป็นตาให้ได้บ้าง ถูกซุบซิบนิดหน่อยก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับพอใจ
“แล้ววันนี้จะไปเดตไหนกันเหรอคะ”
“ไม่มีแพลนอ่ะ กลับคอนโด”
“อะไรอ่ะ ไม่โรแมนติกเลย” โมกข์ทำหน้าบูด
“เอ้อ เอางี้สิ กูได้บัตรฟรีที่โรมแรมนี้มา2ใบ เอาไปๆๆๆ” โมกข์ส่งบัตรบุฟเฟ่ต์โรมแรมดังมาให้พวกเรา2ใบ
“เฮ้ย! ทำไมโมกข์ไม่ใช้ล่ะ”
“โมกข์ไปมาแล้วว พอดีเพื่อนก็ได้เหมือนกัน” เมื่อโดนยัดเยียดโดยไม่สนความเกรงใจของพวกเราเลยสักนิด ทำให้ชื่นตาต้องรับมา แต่มันก็น่าสนใจไม่น้อย โรมแรมนี้มีชื่อเสียงเกี่ยวกับอาหารทะเลมากอยู่แล้วด้วย
“งั้นเรากลับไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดกันก่อนไหมครับ แล้วค่อยไป”
“ได้ๆ ใส่ชุดนี้มันก็แปลกๆเนอะ” พวกเราไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษานะครับ พอใจใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วน ชื่นตาก็ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสามส่วนเช่นกัน เมื่อต้องไปกินข้าวที่โรมแรม ก็เลยเห็นตรงกันว่าไม่เหมาะ
พวกเขาแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงมาเจอกันที่ล็อบบี้ในเวลาห้าโมงครึ่ง พอใจมองสำรวจชื่นตาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาดูแปลกตาไปนิดหน่อย
“มันแปลกไหม”
“ไม่ได้ดูแปลก แค่แปลกตาครับ”
“ป้าชมซื้อให้เรา บอกให้เอาไว้ใส่ไปงาน จริงๆมันมีตัวนอก แต่แค่ไปกินข้าวใส่แค่นี้ก็พอเนอะ”
“ครับ พอแล้วล่ะ”
ชื่นตาใส่เชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสแล็คสีขาว ที่มันดูแปลกตาเพราะเขาไม่ค่อยเห็นชื่นตาใส่กางเกงขายาวเท่าไหร่นัก เขาชอบใส่กางเกงขาสามส่วนหรือไม่ก็เป็นยาวแบบกางเกงยีนส์ไปเลยมากกว่า
“เราก็ไม่เคยเห็นพอใจแต่งตัวแบบนี้เหมือนกันน”
“อ่า ผมก็ไม่ค่อยได้ใส่”
และชุดของพอใจในวันนี้เป็นเสื้อแขนยาวสีขาว กับกางเกงทรงตรงสีเบจ กางเกงตัวนี้เขาซื้ิอมาได้ปีหนึ่งแล้วล่ะมั้ง แต่ไม่เคยได้ใส่เลย เพราะปิดเทอมก็อยู่แต่บ้าน
พวกเราใช้เวลาขับรถมาเกือบหนึ่งชั่วโมง มาถึงโรงแรมก็หกโมงกว่าๆ เมื่อยื่นบัตรที่ได้มาให้พนักงาน เขาก็พามาชั้นสุดท้ายของโรงแรม
“คุณลูกค้าอยากนั่งข้างในหรือตรงระเบียงดีครับ” พอใจหันไปมองชื่นตา เป็นเชิงว่าให้เลือกได้เลย
“ระเบียงครับ”
ระเบียงของโรมแรมนี้สามารถมองเห็นวิวได้ทั่วกรุงเทพ เวลานี้ฟ้ามืดแล้ว เราก็สามารถมองเห็นความคึกครื้นผ่านทางแสงไฟต่างๆที่มีอยู่รอบเมือง
“ตามบัตรที่ลูกค้าได้ไปจะมีอาหารเป็นเซ็ตอยู่แล้วนะครับ นี่เป็นเมนูเพิ่มเติม ถ้าลูกค้าอยากสั่งเพิ่ม ทางเราก็สามารถทำให้ได้ จะบวกค่าใช้จ่ายตามเมนูครับ”
“โอเคครับ”
พอใจไม่คิดว่าพวกเราต้องสั่งเพิ่ม เพราะรายการอาหารที่ไล่มาก่อนหน้านั้นก็น่าจะทำให้อิ่มอยู่แล้ว เขาเลยมองเมนูแค่ผ่านๆเท่านั้น เมื่อมองความสวยงามของทัศนียภาพตรงหน้าแล้ว พอใจก็ตัดสินใจยกมือถือขึ้นมาถ่าย เริ่มจากการถ่ายวิว แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาถ่ายคนที่มาดินเนอร์ด้วยกันวันนี้
“ลูกค้าอยากจะรับเป็นแชมเปญหรือไวน์ครับ”
“แชมเปญครับ”
ชื่นตาเป็นคนตอบ เดาว่ารายนั้นคงถนัดทางนี้มากกว่า ส่วนพอใจก็ไม่ใช่สายแอลกอฮอล์อะไร เขาแค่ดื่มได้ เพราะพ่อพาดื่มแค่นั้น
“เราหิวมากเลย”
“เดี๋ยวอาหารก็มาแล้วครับ”
“อื้อ เราอยากลองมานานแล้ว ที่เป็นลอบสเตอร์อ่ะ สีมันสวยดี”
“ผมว่าเมนูของหวานก็ดูดี”
“พอใจเคยไปงานกับคุณลุงไหม เราเคยเห็นคุณลุงออกทีวีด้วย”
“เคยครับ แต่ไม่บ่อย ผมไม่ชอบ”
“นั่นสินะ เวลาเราออกงานกับแม่เราก็ไม่ชอบเหมือนกัน”
พอใจเคยไปงานสังคมกับพ่ออยู่บ้าง แต่ไม่ได้ชอบเท่าไหร่นัก พ่อก็ไม่ได้บังคับเขา แค่มาชวน จะไปหรือไม่ไปก็ได้ เขาก็เลือกไปบางงาน เพราะยังไงถ้าทำงานแล้ว เขาก็คงต้องไปอยู่ดี มันต้องได้ฝึกกันบ้าง
“คุณหญิงคุณนายเขาอวดเพชรกันสุดฤทธิ์เลย ดีนะแม่เราใส่แค่อย่างเดียว มินิมอลสไตล์”
“ฮะๆ แม่ผมก็เคยไปออกงานกับพ่อนะ แต่ก็ไม่ได้ใส่อะไรเยอะแยะ เขาบอกรำคาญ”
พวกเราพูดคุยกันระหว่างมื้ออาหาร มีการชนแก้วกันเล็กน้อย อาจจะเพราะอยู่สูง อากาศข้างบนก็เลยค่อนข้างเย็น การออกมานั่งริมระเบียงเป็นความคิดที่ถูกต้องเลย เป็นมื้อเย็นที่ถูกใจผมไม่น้อยเลย
*****************************
ตอนนี้เราเขียนคุณชื่นตาจบแล้วนะคะ เดี๋ยวจะทยอยๆมาลงเหมือนเดิม ขอเวลาเคลียร์ต้นฉบับเพื่อส่งพิจารณาด้วย ช่วยสวดมนต์ให้น้องผ่านด้วยนะ
ส่วนเรื่องคำผิดก็ต้องขอบคุณมากๆนะคะ บางทีเราเบลอๆหรือพิมพ์ในโทรศัพท์ตรงไหนมันแปลกๆก็คอมเมนต์บอกกันได้ค่ะ